Σάββατο 18 Οκτωβρίου 2014

Το τελευταίο αντίο στον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο

Του Θοδωρή Καλούδη
Γνώρισα τον Γιάννη Χαραλαμπόπουλο, στα μαθητικά μου χρόνια, στις δύσκολες μέρες της Αποστασίας. Και, όντας αδελφικός φίλος με τον γιό του Γιώργο, παρακολούθησα στενά την προσωπική στάση του απέναντι στη ζωή και τα δημόσια πράγματα.
Η πρώτη μου εικόνα από τον Χαραλαμπόπουλο ήταν όταν πέταγε με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι του, στη Βασ. Κωνσταντίνου, τον Τομ Πάππας. Ήταν το 1965, η εποχή που ο εξωθεσμικός αυτός παράγοντας γύριζε με ένα βαλιτσάκι και εξαγόραζε συνειδήσεις και βουλευτές της Ένωσης Κέντρου. Ήταν η ζοφερή εποχή της Αποστασίας. Εκεί άκουσα – κρυφακούγοντας με το Γιώργο, πίσω από την πόρτα- το πρώτο «όχι» του Γιάννη Χαραλαμπόπουλου. Ακολούθησαν έκτοτε πολλά «όχι», τα περισσότερα επώδυνα.
Το δεύτερο «όχι» το είπε στο κατεστημένο της Ένωσης Κέντρου, ακολουθώντας το, ριζοσπαστικό τότε, ρεύμα του Ανδρέα Παπανδρέου. Τα τρίτο «όχι» το βροντοφώναξε στη χούντα. Συνελήφθη, εξορίστηκε, φυλακίστηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ , παρακολουθώντας τους άγριους βασανισμούς του γιού του Γιώργου, έξω από το κελί του.Βασανίστηκε φριχτά και ο ίδιος απ´ο τους ίδιους τους μαθητές του στη Σχολή Ευελπίδων.(Ήταν η εποχή που σχεδόν όλη η οικογένεια ήταν φυλακισμένη για την αντιδικτατορική δράση της). Δεν λύγισε και επέμεινε στη στάση ζωής που είχε διαλέξει. Δημοκράτης και αγωνιστής.
Γύρισε από την εξορία, μετά την πτώση της δικτατορίας, δαφνοστεφανωμένος, στα χέρια της νεολαίας που έσπευσε στη Ραφήνα να καλωσορίσει και να τιμήσει τους λίγους Έλληνες πολιτικούς, που σήκωσαν το ανάστημά τους στους συνταγματάρχες, σώζοντας την τιμή του πολιτικού κόσμου. Και μετά ο αγώνας για τη σταθεροποίηση της Δημοκρατίας, η μάχη για να μπει τέλος στον εμφύλιο και τις συνέπειές του, η μεγάλη προσπάθεια για κοινωνική δικαιοσύνη και προκοπή.
Είπε και άλλα “όχι”, λιγότερο γνωστα.
Υπήρξε πιστός φίλος και συνεργάτης με τον Ανδρέα Παπανδρέου, υπεύθυνος του ΠΑΚ στην Ελλάδα και υπέφερε στα χρόνια της δικτατορίας και γι’ αυτόν. Φίλος μεν αλλά με καθαρές κουβέντες που, σε ορισμένες περιπτώσεις, έφταναν στα όρια της σκληρής, επώδυνης κριτικής στον φίλο και διαφωνίας στον πολιτικό αρχηγό. Πάντα στο κλειστό πλαίσιο της στενής προσωπικής και πολιτικής σχέσης. Πάντα αθόρυβα, μακριά από το δημόσιο τζόγο των «παραγόντων».
Από το ταλαίπωρο Υπουργείο Άμυνας έφυγε με το προσωνύμιο «Ο τίμιος Τζων». Από την τελευταία περίοδο του κυβερνόντος ΠΑΣΟΚ αποστασιοποιήθηκε και απομακρύνθηκε με αξιοπρέπεια. Όλη του η στάση στη δημόσια ζωή υπήρξε αξιοπρεπής και διακριτική, μέχρι παρεξηγήσεως. Του είπα κάποτε, χαριτολογώντας, στο τέλος της πολιτικής του σταδιοδρομίας: «Κύριε Γιάννη, η ιστορία θα γράψει για σας ότι κοιμηθήκατε με την εξουσία και δεν την αγγίξατε». Έγινε έξαλλος, μη αποδεχόμενος το κακό, όπως αποδείχτηκε, χιούμορ μου. «Και τι είναι η εξουσία Θοδωράκη; (έτσι με έλεγε όταν με επέπληττε). Πόρνη να κοιμάται όποιος θέλει μαζί της και να την εκμεταλλεύεται; Και τι εννοείς δεν την άγγιξα; Γι’ αυτό μπήκα στην πολιτική; Για να στήνω και να ξεστήνω γιοφύρια με την εξουσία;»
Ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος («Μπάρμπα Γιάννης» στα στερνά του) υπήρξε ένας όμορφος και λεβέντης άνδρας, αξιόλογος επιστήμονας, έντιμος πολιτικός, αντιφασίστας αγωνιστής και συνεπής δημοκράτης. Έζησε ταπεινά, μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, παρά τις υψηλές δημόσιες θέσεις του (Αντιπρόεδρος, Υπουργός Εξωτερικών, Υπουργός Άμυνας)και παρά την αγνώριση και έκτίμηση που έτυχε από κορυφαίους ηγέτες και παράγοντες της διεθνούς ζωής. Έφυγε από τη ζωή, πλήρης ημερών, με ήσυχη τη συνείδησή του και πτωχός, με μόνο έσοδο τη σύνταξή του. Το όνομά του είναι και η μοναδική περιουσία που αφήνει στα παιδιά του.
Και όχι μόνο στα παιδιά του. Η μακρόχρονη αγωνιστική και πολιτική δράση του, το ήθος και η εντιμότητά του, η στάση ζωής, είναι και μια παρακαταθήκη για τη σύγχρονη γενιά των πολιτικών, σε μια δύσκολη στιγμή για τη δημόσια ζωή. Ένας φάρος για τους φίλους του στη Δημοκρατική Παράταξη και το ΠΑΣΟΚ, που τόσο έχει υποφέρει από ανάξιες και ανήθικες συμπεριφορές στελεχών του.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα τον υποδεχτεί στον τόπο πού τίμησε όσο λίγοι!

Τσίπρας: Ανοίγουμε το κόμμα στην κοινωνία (vid)

Σαφές μήνυμα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ έστειλε ο Αλέξης Τσίπρας μιλώντας στην Κεντρική Επιτροπή του κόμματος.
«Η διαρκής ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει να μας εφησυχάζει. Μπροστά μας βρίσκεται μια τεράστια ιστορική ευθύνη. Και πρέπει να ανταποκριθούμε. Δίνοντας τον αγώνα στο πολιτικό πεδίο, αλλά και μέσα στην κοινωνία», είπε και πρόσθεσε:
«Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να δούμε και την πορεία μέσα στο κόμμα μας. Να είμαστε σοβαροί, να δουλεύουμε σοβαρά, με αίσθηση της μεγάλης και ιστορικής ευθύνης. Να ξεπεράσουμε τις αδυναμίες. Τον μικροπαραγοντισμό και τον μεγαλοπαραγοντισμό. Τις τρικυμίες μέσα στα ποτήρια. Τις υπαρξιακές κρίσεις και κρίσεις ταυτότητας για ψύλλου πήδημα. Να ανοίξουμε ακόμα περισσότερο το κόμμα στην κοινωνία.Να συγκροτήσουμε συμμαχίες. Με κοινωνικές αναφορές. Στην βάση της αξιοπιστίας και της ανοιχτής πολιτικής συνεννόησης. Χωρίς να ξεπλένουμε κανέναν αλλά κυρίως χωρίς να στρουθοκαμηλίζουμε. Αλλά και χωρίς να εγκλωβιζόμαστε στην παγίδα της υποτιθέμενης ιδεολογικής καθαρότητας».
Και κατέληξε: «Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμα μέχρι τον σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης. Και ας έχουμε επίγνωση, αυτό δεν θα είναι το τέλος του δρόμου. Θα είναι η αρχή. Τον δρόμο αυτόν θα τον βαδίσουμε με σίγουρα και σταθερά βήματα, και με την στήριξη της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας. Η Ελλάδα της δημοκρατίας, την κοινωνικής δικαιοσύνης, της αξιοπρέπειας, θα νικήσει. Η δίκαιη Ελλάδα είναι το μέλλον. Και θα το κατακτήσουμε».
Αναφερόμενος στο σχέδιο της κυβέρνησης περί εξόδου από το Μνημόνιο ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έκανε λόγο για «φούσκα που έσκασε».
Ο κ. Τσίπρας αναγνώρισε ότι οι αγορές θα συνεχίσουν να παίζουν παιχνίδια σε βάρος της χώρας, όμως η απάντηση του κόμματός του σε αυτά τα παιχνίδια είναι το κοστολογημένο πρόγραμμα και σχέδιο που παρουσίασε στην ΔΕΘ.
Για το θέμα του χρέους επανέλαβε ότι δεν είναι βιώσιμο και ότι μόνον όταν γίνει βιώσιμο θα σταματήσει η επίθεση των αγορών εις βάρος της χώρας.
Ξεκαθάρισε ότι μνημόνιο δεν είναι το δάνειο, αλλά οι εκατοντάδες εφαρμοστικοί νόμοι που το συνοδεύουν, για να υπογραμμίσει:
«Εδώ είναι το κρίσιμο ερώτημα: Ποια κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί για το καλό της Ελλάδας και του λαού της; Η κυβέρνηση των Μνημονίων; Η κυβέρνηση που βγαίνει δεξιά και αριστερά και δηλώνει ότι το χρέος είναι βιώσιμο; Η κυβέρνηση που δεσμεύονται στα προαπαιτούμενα;
» Ρωτάμε ακόμα και τον πλέον καχύποπτο πολίτη: είναι σε θέση αυτή η κυβέρνηση να διαπραγματευτεί οτιδήποτε; Όταν ακόμα και στις διεθνείς συζητήσεις, στην Ευρώπη, είναι οι πρώτοι και οι πλέον πρόθυμοι που τρέχουν να συνταχθούν με τη γραμμή της κας Μέρκελ;
» Και εγκαλούν τη Γαλλία που διεκδίκησε στοιχειωδώς τη χαλάρωση; Η απάντηση είναι ότι οι μάσκες πια έπεσαν και τα ψέματα τελείωσαν. Η Ελλάδα χρειάζεται μια ισχυρή κυβέρνηση.
» Με ισχυρή λαϊκή εντολή και στήριξη. Μια κυβέρνηση που θα εγγυηθεί τα συμφέροντα της Ελλάδας και του λαού της και θα αγωνιστεί για αυτά. Και αυτή θα είναι μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και των συμμάχων του.
» Όσο πιο ισχυρή και ευρεία θα είναι η νίκη μας στις επόμενες εκλογές, τόσο πιο ισχυρή θα είναι η θέση της χώρας και του λαού μας. Και οι εκλογές αυτές πρέπει να γίνουν το συντομότερο δυνατό. Η Ελλάδα δεν έχει περιθώρια θα συνεχίσει αυτόν τον καταστροφικό δρόμο.»
Ο κ. Τσίπρας έκανε ιδιαίτερη αναφορά στις εξελίξεις στα Βαλκάνια, τη Μέση Ανατολή, αλλά και τις προκλήσεις της Τουρκίας στην Κύπρο για να τονίσει την ανάγκη μιας νέας εξωτερικής πολιτικής.
Ο ίδιος κατηγόρησε την κυβέρνηση ότι μετά το φιάσκο των Παρισίων, ακολουθεί το δρόμο της πόλωσης, για να ξεκαθαρίσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να την ακολουθήσει σε αυτό τον ολισθηρό δρόμο.
«Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή τη στιγμή η ισχυρή και συγκροτημένη πολιτική δύναμη της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα η δύναμη σταθερότητας στην χώρα. Η εγγύηση της σταθερότητας», εξήγησε.
Για το θέμα της εκλογής Προέδρου επανέλαβε ότι το ζήτημα είναι πολιτικό και δεν έχει να κάνει με το πρόσωπο. Χαρακτήρισε ορόσημο τη διαδικασία, σημειώνοντας ότι η κυβέρνηση δεν διαθέτει τον αριθμό των 180 βουλευτών για την εκλογή του.
«Ο λαός το Μάιο τους αποδοκίμασε. Είναι η κυβέρνηση του δεύτερου και του τέταρτου κόμματος. Δεν έχουν δημοκρατική νομιμοποίηση για να συνεχίσουν. Ο τόπος χρειάζεται μια νέα κυβέρνηση, με νέο σχέδιο, και με νέα, ισχυρή λαϊκή εντολή. Και η κυβέρνηση αυτή θα είναι μια αριστερή κυβέρνηση, θα είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.»
Παράλληλα, δήλωσε ανοικτός σε συζήτηση με άλλες προοδευτικές δυνάμεις, ώστε να χαραχθεί μια κοινή γραμμή.


Τρόικα και κυβέρνηση δίνουν τη χαριστική βολή σε εργαζόμενους και συνταξιούχους

Στο βωμό της εξόδου από το ΔΝΤ ετοιμάζονται για μειώσεις μισθών και συντάξεων - Αμετακίνητοι οι δανειστές για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων
Από την πρώτη στιγμή που η κυβέρνηση Σαμαρά άρχισε να παίζει το επικοινωνιακό, καθαρά, παιχνίδι της εξόδου από το Μνημόνιο, οι Έλληνες πολίτες γνώριζαν ότι ο... λογαριασμός θα είναι και πάλι τσουχτερός και το όλο κόστος θα κληθούν να το πληρώσουν εκείνοι που μέχρι σήμερα έχουν εξοντωθεί -κυριολεκτικά- από την εφαρμογή της μέχρι τώρα αδιέξοδης πολιτικής.
Και φαίνεται πως αυτός ο λογαριασμός δεν θα αργήσει να σταλεί προς τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους, καθώς σημερινό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα της Αυγής, αποκαλύπτει όλο το πακέτο των τροϊκανών, προκειμένου να ξεκινήσει η όποια διαδικασία συζητήσεων για το καθεστώς χρηματοδότησης της Ελλάδας από τους μηχανισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όπως αποκαλύπτεται στο δημοσίευμα της εφημερίδας, η τρόικα θα εμφανιστεί αμετακίνητη ως προς την τήρηση όλων των προαπαιτούμενων που έχουν ήδη υπογραφεί και ψηφιστεί από την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου:
Γίνεται λόγος για την εξίσωση των κατώτατων αποδοχών, τη φαλκίδευση κλαδικών μισθών, την πλήρη απελευθέρωση απολύσεων, την εφαρμογή της ενιαίας σύνταξης των 360 ευρώ χωρίς ΕΚΑΣ και μετά από 20 χρόνια.
Πρόκειται για τα νέα σκληρά μέτρα σε μισθούς και συντάξεις που οι δανειστές απαιτούν να γίνουν άμεσα αποδεκτά, καθώς διαπιστώνουν ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σε δεινή διαπραγματευτική θέση μετά το φιάσκο της εξόδου στις αγορές και το μίνι κραχ που προέκυψε στο Χρηματιστήριο Αθηνών.
Η Κριστίν Λαγκάρντ ήταν κατηγορηματική, στην πρόσφατη συνάντησή της με τον Γκίκα Χαρδούβελη, τονίζοντας στους εκπροσώπους της Ελλάδας ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει αν προηγουμένως δεν κλείσει το πρόγραμμα σε σχέση με όσα προβλέπονται για την ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων.
Αλλά, πρόσφατα και ο ίδιος ο υπουργός Οικονομικών, στην τοποθέτησή του στο βήμα της Βουλής, αυτό ακριβώς γνωστοποίησε, με ένα όμορφο... περιτύλιγμα, δηλαδή πως η χώρα θα ολοκληρώσει όσα προαπαιτούμενα έχουν επιβληθεί, προκειμένου να βγει από το μνημόνιο του ΔΝΤ και να μπει (σ.σ. αυτό δεν το είπε αλλά εξυπακούεται) στο μνημόνιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Έτσι, η ελληνική κυβέρνηση θα κληθεί μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και αυτό θα γίνει άμεσα αντιληπτό με την επιστροφή των τροϊκανών στην Αθήνα, να ανοίξει «καυτά» ζητήματα που είχαν «παγώσει» εδώ και καιρό, όπως είναι η εξίσωση του κατώτατου μισθού στον δημόσιο τομέα με τα αντίστοιχα επίπεδα του ιδιωτικού στα 586 ευρώ μεικτά.
Κίνηση που αναμένεται να προκαλέσει εντονότατες αντιδράσεις, οι οποίες θα κορυφωθούν όταν προχωρήσουν και τα υπόλοιπα αντιλαϊκά μέτρα, όπως αυτό της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων που η τρόικα θέλει να κάνει... δώρο στους μεγαλοεπιχειρηματίες της χώρας και βέβαια, η αύξηση του ορίου χορήγησης κατώτατης σύνταξης χωρίς ΕΚΑΣ από τα 15 χρόνια που ισχύει σήμερα στα 20.
Σε αυτό το σημείο, οι δανειστές φέρεται να μην κάνουν ούτε βήμα πίσω στις θέσεις τους, ζητώντας την άμεση εφαρμογή του Νόμου Λοβέρδου για την καθιέρωση της αναλογικής σύνταξης στα 360 ευρώ από την 1/1/2015, όπως έχει ήδη ψηφιστεί από τη Βουλή, θέλουν όμως αυτό το προαπαιτούμενο να συνδυαστεί και με την αύξηση του ορίου στα 20 χρόνια, για τη χορήγηση της κατώτατης σύνταξης, αντί των 15 που ισχύουν σήμερα.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό ότι το μέτρο αυτό, αν τελικά η κυβέρνηση Σαμαρά το κάνει αποδεκτό, θα προκαλέσει ένα απίστευτο σοκ σε χιλιάδες εργαζόμενους που λόγω κρίσης δεν θα μπορέσουν ποτέ να προσθέσουν πέντε χρόνια εργασίας σε όσα ήδη έχουν εξασφαλίσει, με αποτέλεσμα να αρκεστούν στα 360 ευρώ της κατώτατης σύνταξης.
Αυτό είναι -δυστυχώς- και το μεγάλο όραμα των μνημονιακών κυβερνήσεων, να οδηγήσουν τους Έλληνες στην εξαθλίωσηυποχρεώνοντάς τους να ζήσουν με 360 ευρώ το μήνα, για τα οποία μάλιστα θα πρέπει να είναι και... ευχαριστημένοι, πάντα με την απειλή ότι αν χρεοκοπούσαμε δεν θα ελάμβαναν ούτε αυτά.
Φαίνεται όμως ότι τα χειρότερα... έρχονται και για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα, για τους οποίους η τρόικα και η κυβέρνηση ετοιμάζουν νέο «πακέτο» μέτρων, παρά τις μέχρι τώρα διαψεύσεις για παρεμβάσεις στα όσα ισχύουν με τις κλαδικές συμβάσεις.
Στόχος πρώτος είναι να ανοίξει με νέο νόμο ο δρόμος για μαζικές απολύσεις σε περιπτώσεις αναδιάρθρωσης μιας επιχείρησης, ξεφεύγοντας από το όριο του 5% που ισχύει σήμερα και δίχως να απαιτείται η έγκριση του ΑΣΕ, για όσους επιχειρηματίες διατηρούν άνω των 150 εργαζομένων στις εταιρείες τους. 
Είναι σαφές πως για μια ακόμη φορά η τρόικα και η κυβέρνηση Σαμαρά θα κλείσουν το... μάτι στους μεγαλοκαρχαρίες της χώρας, στο βωμό της «σωτηρίας» των επιχειρήσεων και της ανάπτυξης που όμως θα προκαλέσει νέο σοκ ανόδου στο δείκτη της ανεργίας, καθώς χιλιάδες νέοι άνεργοι θα προστεθούν στον ήδη τεράστιο αριθμό που μετρά η Ελλάδα.
Και για τα εργασιακά τα σχέδια της τρόικας δεν σταματούν εδώ, αφού πληροφορίες αναφέρουν ότι θα προκύψουν μειώσεις στους κατώτατους μισθούς στο Δημόσιο για τους πρωτοδιοριζόμενους υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στα 490 ευρώ καθαρά από 584 και 643 που είναι σήμερα αντίστοιχα.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι η τρόικα διψά για... αίμα, θέλοντας να ρίξει τη χαριστική βολή στους Έλληνες, το μέλλον των οποίων έχουν υποθηκεύσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις για τα επόμενα 50 χρόνια...

Πηγή
 

Τζέημς Πάρις και πολύ τους πάει


Του Θανάση Καρτερού
Αν είναι δυνατόν! Μια κυβέρνηση τόσο απόλυτης κατάπτωσης, που να αποδίδει στην αντιπολίτευση κυρίαρχο ρόλο στη σταθερότητα, στην αξιοπιστία, στη διεθνή εικόνα της χώρας. Διότι αυτό σημαίνουν όσα ο Σαμαράς κι από κοντά του ο Βενιζέλος είπαν προχθές στο υπουργικό συμβούλιο. Απέδωσαν στο ΣΥΡΙΖΑ όλες τις ευθύνες για την κατάσταση στη χώρα, για το κραχ στο χρηματιστήριο, για τις καρπαζιές από τις αγαπημένες τους αγορές. Και οι ίδιοι ένιψαν τας χείρας, κρατώντας για τον εαυτό τους τον ρόλο τού κρίνοντος και καταγγέλλοντος.
Κι έτσι, μετά την εμφάνισή τους στη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης σε ρόλο αντιπολίτευσης της αντιπολίτευσης, τώρα τους είδαμε να αναγνωρίζουν στην αντιπολίτευση όχι απλώς καθοριστικές, όχι απλώς κυβερνητικές, αλλά σχεδόν μεταφυσικές αρμοδιότητες. Για το κακό, θα μου πείτε. Για το κακό, εντάξει. Αλλά μια κυβέρνηση που έχει όλες τις εξουσίες για να διατηρεί τη σταθερότητα στη χώρα, να προστατεύει τη διεθνή εικόνα της χώρας, να παράγει και να μεταδίδει στις αγορές θετική εικόνα, και δεν κάνει τη δουλειά της, τι σόι κυβέρνηση είναι;
Το μυαλό τους και μια λίρα, φυσικά. Η υπόθεση θυμίζει τον αντικομμουνισμό του εξήντα, πράκτορες του παραπετάσματος και τέτοια. Οι διαβολικοί αριστεροί που υπονομεύουν την κυβερνητική προσπάθεια και τη χώρα. Λες και είναι αριστερός -Θεέ μου, φύλαγε- ο Άδωνις που περιφέρεται με το κονσερβοκούτι της δραχμής στο χέρι. Λες και είναι αριστερή -θου, Κύριε- η Βούλτεψη, που περιφέρεται με τα ντοκουμέντα για το παιδομάζωμα των ΑΤΜ στην τσέπη. Λες και είναι αριστερός ο Σαμαράς, που περιφέρεται εντός και εκτός της χώρας, δείχνοντας τον αριστερό μπαμπούλα. Λες και είναι αριστερή η προπαγάνδα του σοκ και του δέους, αν έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος και γιατί φταίει για την ελληνική τραγωδία, το γνωρίζουν κι οι πέτρες. Οι ίδιες πέτρες που θα σηκωθούν να τους κυνηγήσουν, αν εξακολουθήσουν, αφού διέλυσαν το σήμερα, να προσπαθούν να διαλύσουν και το αύριο. Να αποδεικνύουν και να επιδεικνύουν ότι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για όσα υποτίθεται ότι υπερασπίζονται. Μέχρι του σημείου να φοβάται κανείς ότι είναι ικανοί να βυθίσουν τη χώρα για να βυθίσουν μαζί και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ευτυχώς δεν μπορούν. Τζέημς Πάρις -Στα Σύνορα της Προδοσίας- και πολύ τους πάει...

Όταν πέφτουν τα spread φταίει ο Σαμαράς, όταν ανεβαίνουν ο Τσίπρας

Του Πάνου Παναγιώτου
Σε προηγούμενα άρθρα μου υποστήριξα ότι το επιχείρημα Ελλήνων κυβερνητικών αξιωματούχων πως οι ελληνικές μετοχές και τα κρατικά ομόλογα ξεπουλιούνται εξαιτίας της πολιτικής αστάθειας που προκαλεί η αντιπολίτευση, υποδεικνύει πως η κυβέρνηση είτε πάσχει από αδυναμία κατανόησης του τρόπου που λειτουργούν οι αγορές είτε απλά ότι εφαρμόζει μία μονότονη πολιτική στρατηγική, η βάση της οποίας είναι η προς πάσα κατεύθυνση και με κάθε ευκαιρία μεταφορά του μηνύματος πως για ό,τι θετικό συμβαίνει ή θα συμβεί στη χώρα ευθύνεται ο Σαμαράς και για ότι αρνητικό ο Τσίπρας.
Στην αναζήτηση ενός ορθολογικού αντίβαρου στις πολιτικά βολικές αλλά λογικά αδύναμες εξηγήσεις της κυβέρνησης, πρότεινα ως πραγματική αιτία για τα αρνητικά χρηματοοικονομικά τεκταινόμενα του τελευταίου διαστήματος, τη διεθνή απομάκρυνση των επενδυτών από επενδύσεις χαμηλής πιστοληπτικής αξιολόγησης και υψηλών αποδόσεων, παραθέτοντας ως πειστήριο την ταυτόσημη και 100% θετικά συσχετισμένη πορεία των αμερικανικών εταιρικών ομολόγων χαμηλής βαθμολογίας (junk) με αυτήν του ΓΔ του χρηματιστηρίου μετοχών και των 10ετών ελληνικών ομολόγων που επίσης βρίσκονται στην κατηγορία junk (σκουπίδια).
Αν η εξήγηση της κυβέρνησης ήταν η σωστή τότε θα έπρεπε τα ελληνικά ομόλογα και οι ελληνικές μετοχές να καταρρέουν όσο ο παράγοντας "Τσίπρας" παρέμενε στην εξίσωση. Αν πάλι ήταν σωστή η εναλλακτική, πολιτικά άβολη, ερμηνεία, ότι δηλαδή η Ελλάδα είναι μία χώρα ίδιας αξιολόγησης με τις εταιρίες junk και γι’ αυτό οι μετοχές και τα ομόλογα της ανεβοκατεβαίνουν ανάλογα με τα παιχνίδια των πιο κερδοσκοπικών διεθνών κεφαλαίων, τότε θα έπρεπε οι ελληνικές μετοχές και τα ελληνικά ομόλογα να αντιδράσουν ανοδικά μόλις αυτό συμβεί και σε άλλα περιουσιακά στοιχεία υψηλού ρίσκου όπως τα αμερικανικά εταιρικά ομόλογα junk.
Στην εικόνα που συνοδεύει το διάγραμμα αποτυπώνεται η πορεία τιμών του ΓΔ του χρηματιστηρίου Αθηνών (πάνω μέρος – άσπρες μπάρες), των αμερικανικών εταιρικών ομολόγων junk (πάνω μέρος – κίτρινες μπάρες) και των επιτοκίων των 10ετών ομολόγων (κάτω μέρος – γαλάζια καμπύλη).
Μέσα στο άσπρο περίγραμμα πάνω από το κίτρινο βέλος φαίνεται η άνοδος που κατέγραψαν τα αμερικανικά εταιρικά ομόλογα junk στη συνεδρίαση του αμερικανικού χρηματιστηρίου το βράδυ της Πέμπτης, καθώς μετά από μία παρατεταμένη πτώση οι διεθνείς επενδυτές αναζήτησαν ένα εύκολο κέρδος σε τιμές πολύ χαμηλότερες απ’ ότι πριν από λίγες μόλις εβδομάδες.
Όπως ακριβώς προέβλεπε το εναλλακτικό σενάριο, στην αμέσως επόμενη συνεδρίαση, δηλαδή τη σημερινή, της Παρασκευής, το διεθνές αγοραστικό ενδιαφέρον μεταφέρθηκε και σε άλλα junk περιουσιακά στοιχεία, με τους κερδοσκόπους επενδυτές να αγοράζουν φθηνά, μεταξύ άλλων και ελληνικές μετοχές και ελληνικά ομόλογα.
Αυτό αποτυπώνεται στην άνοδο κατά 7% (ώρα 15:00) του ΓΔ του χρηματιστηρίου Αθηνών (η λευκή μπάρα πάνω από το άσπρο βέλος) και στην υποχώρηση των επιτοκίων των 10ετών ελληνικών ομολόγων από το 9% της Πέμπτη στο 8,28% (ώρα 15:00) την Παρασκευή (το πτωτικό τμήμα της γαλάζιας καμπύλης κάτω από το γαλάζιο βέλος).
Ας ξεχάσουμε, όμως, τώρα την παραπάνω ορθολογική εξήγηση και ας υιοθετήσουμε αυτήν που η κυβέρνηση και τα ΜΜΕ θα προωθήσουν σήμερα, ότι δηλαδή τα σπρεντ υποχώρησαν και οι μετοχές ανέβηκαν χάρη στις κινήσεις Σαμαρά που πέτυχε να αποσπάσει τις διαβεβαιώσεις των εταίρων μας πως θα μας "στηρίξουν" και την ανακοίνωση της ΤΤΕ ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα μειώσει το ‘κούρεμα’ που επιβάλλει στα ελληνικά ομόλογα που λαμβάνει ως εγγυήσεις από τις ελληνικές τράπεζες.
Βέβαια αυτή η εξήγηση δεν απαντά στο γιατί ανέβηκαν χθες τα αμερικανικά junk ομόλογα και γιατί σήμερα ανεβαίνουν ταυτόχρονα όλα τα junk περιουσιακά στοιχεία διεθνώς ούτε, βέβαια, αγγίζει το ερώτημα γιατί μετά από πέντε χρόνια λιτότητας, μνημονίων και αναδιαρθρώσεων η πιστοληπτική αξιολόγηση της Ελλάδας παραμένει στην κατηγορία junk (σκουπίδια) και η χώρα εξακολουθεί να έχει το δεύτερο μεγαλύτερο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς, τη μεγαλύτερη ανεργία μεταξύ των αναπτυγμένων κρατών, το μεγαλύτερο ποσοστό κόκκινων δανείων ως ποσοστό του ΑΕΠ διεθνώς και το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην ευρωζώνη.
Αλλά αυτά δεν έχουν καμία σημασία.
Σημασία έχει πως όταν τα σπρεντ πέφτουν ευθύνεται ο Σαμαράς και όταν ανεβαίνουν ο Τσίπρας, τελεία και παύλα.
*Ο Πάνος Παναγιώτου είναι διευθυντής του ΕΚΤΑ

Ανεπίδεκτες Κεντρικές Τράπεζες: Το νέο έγκλημα της Fed και μια ηρωίδα υπάλληλός της


Του Γιάννη Βαρουφάκη
Πριν έξι φθινόπωρα, το φθινόπωρο του 2008, κατέρρεε η Lehman Brothers και όλο το χρηματοπιστωτικό σύστημα αρχικά της Wall Street και κατόπιν της Δύσης ολόκληρης.
Η διάσωση των απανταχού τραπεζών κόστισε μόνο στο αμερικανικό κράτος πάνω από το 200% του ΑΕΠ της Αμερικής. Δεν ήταν μόνο οι δικές τους τράπεζες που «έπρεπε» να διασωθούν από τον άμοιρο τον φορολογούμενο. Ήταν και οι άφρονες ευρωπαίοι τραπεζίτες. Κοιτάξτε τι είχαν κάνει: Παρασυρμένοι από συμβουλές κυρίως της Goldman Sachs, γερμανοί, γάλλοι και ελβετοί τραπεζίτες (δήθεν συντηρητικοί και λιτοί) δανείζονταν πακτωλούς χρήματος από αμερικανικές τράπεζες όπως η Citi ή η Bank of America για να αγοράσουν τοξικά ομόλογα που παρήγαγε η Goldman Sachs. Απίστευτο κι όμως αληθινό. Κι όταν κατέρρευσε η αξία αυτών των τοξικών χαρτιών, οι ανόητες ευρωπαϊκές τράπεζες δεν είχαν τα χρήματα για να αποπληρώσουν τις αμερικανικές τράπεζες. Έτσι, η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης, το New York Fed, που είναι υπεύθυνη για την ρύθμιση και λειτουργία του τραπεζικού συστήματος της Wall Street, αναγκάστηκε όχι μόνο να διασώσει τους αμερικανικούς κολοσσούς (Goldman Sachs, Citi, J.P. Morgan, κλπ) αλλά και τους ευρωπαίους τραπεζίτες, ώστε οι τελευταίοι να μην αφήσουν τους αμερικανούς τραπεζίτες στα κρύα του λουτρού. Μύλος, με άλλα λόγια, πολλών τρισεκατομμυρίων.
Μετά από αυτό το στραπάτσο, οι ιθύνοντες στην Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης παραδέχθηκαν ότι έφταιγαν. Ότι «κάτι» τους είχε ξεφύγει. Ότι είχαν αφήσει τους τραπεζίτες ανεξέλεγκτους με αποτέλεσμα την παγκόσμια κρίση που ακόμα ταλανίζει την υφήλιο, και της οποίας η Μνημονιακή Ελλάδα είναι ένα από τα πολλά, θλιβερά αποτελέσματα. Μετά την παραδοχή τους αυτή, οι υπεύθυνοι της Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης προσέλαβαν έναν καλό καθηγητή από το Πανεπιστήμιο Κολούμπια, τον David Beim, ο οποίος, αφού μελέτησε την δομή και λειτουργία της Κεντρικής Τράπεζας, έβγαλε το πόρισμά του: Έφταιγε η κουλτούρα της Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης και συγκεκριμένα το γεγονός ότι, πρώτον, δεν είχε στην δούλεψή της αρκετούς αδέκαστους υπαλλήλους που να ελέγχουν τους τραπεζίτες και, δεύτερον, ακόμα κι όταν ένας ευσυνείδητος υπάλληλος έκανε καλά την δουλειά του και μετέφερε στους προϊσταμένους του πληροφορίες για παρασπονδίες των τραπεζιτών, εκείνοι, οι προϊστάμενοί του, του έλεγαν ευγενικά να βγάλει τον σκασμό -να πάψει να δημιουργεί προβλήματα. Γιατί; Επειδή οι προϊστάμενοι είτε ήθελαν να δουλέψουν για μια από τις μεγάλες τράπεζες είτε ήταν πρώην διευθυντές αυτών των τραπεζών.
Έτσι, η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης αποφάσισε το 2009 να αλλάξει την εσωτερική της κουλτούρα. Προσέλαβε λοιπόν πολλούς νέους υπαλλήλους, αδέκαστους, μορφωμένους, που δεν είχαν σχέση με τις τράπεζες, και τους διέταξε να ελέγχουν αυστηρά τους τραπεζίτες, χωρίς να σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Μία εξ αυτών των νέων αδέκαστων υπαλλήλων της Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης ήταν η κα Carmen Segarra.
Η κα Segarra, εξέχουσα νομικός, με λαμπρές σπουδές σε κορυφαία αμερικανικά πανεπιστήμια και στην Σορβόνη, έπιασε αμέσως δουλειά. Η υπηρεσία της, η Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης, την έστειλε στην Goldman Sachs, την γνωστή τράπεζα-κολοσσό που, όποια πέτρα σκανδάλου και να σηκώσει κανείς παγκοσμίως, θα την βρει από κάτω. Εγκαταστάθηκε λοιπόν στην Goldman Sachs η κα Segarra, σε ειδικό γραφείο, και η δουλειά της ήταν να ελέγχει καθημερινά τι γινόταν εκεί μέσα.
Κάθε εβδομάδα πήγαινε στα γραφεία της Κεντρικής Τράπεζας της Νέας Υόρκης και έδινε ραπόρτο στους προϊσταμένους της. Πολύ νωρίς κατάλαβε ότι κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Όταν μετέφερε στους προϊσταμένους της τα απίστευτα πράγματα και θάματα που άκουγε και έβλεπε στο εσωτερικό της Goldman Sachs, οι προϊστάμενοί της ξύνιζαν τα μούτρα τους. «Δεν μπορεί να άκουσες κάτι τέτοιο, της έλεγαν». Μια φορά, δυο φορές, τρεις, και η κα Segarra κατάλαβε ότι θα είχε πρόβλημα αν επέμενε. Είχε την επιλογή μεταξύ του να κάνει την χαζή, ώστε η καριέρα της στην Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης να εξελιχθεί καλά, ή να είναι σωστή στην δουλειά της, κάτι που απαιτούσε σύγκρουση τόσο με την Goldman Sachs όσο και με προϊσταμένους της στην Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης.
Η Carmen Segarra επέλεξε την δύσκολη ατραπό, το όλο αγκάθια και πέτρες μονοπάτι. Ένα Σάββατο πήγε σε μαγαζί που πουλά εξειδικευμένα ηλεκτρονικά και αγόρασε μικροσκοπικό μικρόφωνο με το οποίο κατάφερε να καταγράψει 46 ώρες συνομιλιών με στελέχη της Goldman Sachs. «Δεν πιστεύετε ότι λένε αυτά που σας λέω ότι λένε, ιδού τα μαγνητοφωνημένα ντοκουμέντα».
Και τι δεν κατέγραψε το μαγνητοφωνάκι της. Μια μέρα πήγε στο γραφείο μεγαλοστέλεχους της Goldman Sachs με αποδείξεις για παράνομες συναλλαγές εδώ στο Τέξας, απ’ όπου σας γράφω αυτές τις γραμμές. Του έδειξε πως η Goldman Sachs είχε συμβουλέψει μια εταιρία, ας την πούμε Χ, να αγοράσει μετοχές σε μια άλλη εταιρία, έστω Ψ, χωρίς να πει στην εταιρία Χ ότι η ίδια η Goldman Sachs είχε πολλές μετοχές στην εταιρία Ψ -κάτι που είναι καθ’ όλα παράνομο στις ΗΠΑ και γενικά στην υφήλιο. Δεν είναι δυνατόν να πληρώνει κάποιος μια τράπεζα να σε συμβουλεύει, υποτίθεται αντικειμενικά, για το αν θα πρέπει να αγοράσεις «κάτι» χωρίς να γνωρίζεις ότι αυτό το «κάτι», ουσιαστικά, ανήκει στην τράπεζα που σε συμβουλεύει! Είναι ανήκουστο. Είναι ο ορισμός της σύγκρουσης συμφερόντων (conflict of interest).
Όταν το είπε αυτό στο μεγαλοστέλεχος της Goldman Sachs εκείνος χαμογέλασε και της απάντησε με θράσος: «Αν δεν υπάρχει σύγκρουση συμφέροντος, αγαπητή μου, δεν με συμφέρει μια συναλλαγή!» (If there is no conflict, there is no interest!) Κι όταν τον ρώτησε τι προτίθεται να κάνει για να μην επαναληφθούν τέτοιες παρανομίες, της έκλεισε το μάτι λέγοντας: «Απολύτως τίποτα».
Μια και δυο η Carmen Segarra πάει στον προϊσταμένο της, δυο ουρανοξύστες πιο κει, στην Κεντρική Τράπεζα της Νέας Υόρκης. Του είπε τι συνέβη. Εκείνος, άλλη μια φορά, έκανε ότι δεν την πίστεψε. Τότε τον βάζει να ακούσει την μαγνητοφωνημένη συνομιλία. Της απαντά: «Δεν το εννοούσε αυτό που είπε» και την διατάζει να ξεχάσει το θέμα. Εκείνη δεν το βάζει κάτω και γράφει έκθεση με όλες τις λεπτομέρειες. Λίγες μέρες μετά είχε απολυθεί χωρίς αιτιολόγηση. Κι όταν, ως δεινή δικηγόρος που είναι, η Carmen Segarra μήνυσε τόσο την Κεντρική Τράπεζα της Ν. Υόρκης όσο και τους προϊσταμένους της, ο αρμόδιος δικαστής απεφάνθη ότι η υπόθεση αυτή δεν εμπίπτει στην αρμοδιότητα του δικαστηρίου και έβαλε την μήνυση στο αρχείο.
Νομίζω ότι θα έπρεπε, οι απανταχού καλοί κ’ αγαθοί πολίτες, να καθιερώσουν βραβείο για ανθρώπους όπως η Carmen Segarra αλλά και ο Jake Bernstein, ο οποίος κατέγραψε την ιστορία αυτή και την δημοσίευσε στο περιοδικό PROPUBLICA την περασμένη εβδομάδα (26 Σεπτεμβρίου 2014).
Υ.Γ. Το άρθρο του Bernstein μπορείτε να το βρείτε στην διεύθυνση http://www.propublica.org/article/carmen-segarras-secret-recordings-from...

Bloomberg: Το 85% των οικονομολόγων εναντίον του Σαμαρά

Ποιος ευθύνεται για την αλματώδη άνοδο των αποδόσεων των ελληνικών ομολόγων τις τελευταίες ημέρες; Ο Άδωνις Γεωργιάδης τα ρίχνει στον ΣΥΡΙΖΑ, όμως οι ειδικοί (και εννοούμε οι ειδικοί στην οικονομία, όχι στα βιβλία με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο) έχουν άλλη άποψη, και μάλλον άποψη μεγαλύτερης βαρύτητας.
Σύμφωνα με έρευνα που διενήργησε το πρακτορείο Bloomberg σε οικονομολόγους, το 85% αυτών εκτίμησε πως η πρόταση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά για πρόωρη έξοδο από τα μνημόνια δεν είχε νόημα με οικονομικούς όρους, εν μέρει λόγω και της επιμονής του Μάριο Ντράγκι ότι οι χώρες που αξιολογούνται ως junk πρέπει να παραμείνουν υπό καθεστώς ενός προγράμματος επιτήρησης, αν θέλουν να επωφεληθούν από τα νέα ευνοϊκά μέτρα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
«Η κυβέρνηση είναι ως ένα βαθμό απελπισμένη και θέλει να αφήσει το «γκάζι» των μεταρρυθμίσεων και να χαλαρώσει λίγο, επιχειρώντας να αυξήσει τη δημοτικότητά της», αναφέρει ο οικονομολόγος Τζέιμς Νίξον.
Κι ενώ το 73% των οικονομολόγων στην έρευνα του Bloomberg εκτιμά πως η Ελλάδα δε θα χρειαστεί τρίτο πακέτο διάσωσης, όταν το ποσοστό αυτό τον Ιούλιο ήταν μόλις 40%, οι μισοί εξ αυτών υποστηρίζουν πως η χώρα μας δεν μπορεί να καλύψει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες από τις αγορές χωρίς τη βοήθεια του ΔΝΤ. Μάλιστα, ο Νίξον σχολιάζει ότι οι αγορές θα «τραβηχτούν» αν η Ελλάδα μείνει πίσω στις μεταρρυθμίσεις, και ταυτόχρονα αποδεσμεύσει το ΔΝΤ.

Οι …«αλήθειες» του Σαμαρά και η πραγματικότητα




Του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου
Με μια λίστα που περιέχει δήθεν τις …«αλήθειες» του κυβερνητικού έργου περιφέρεται ο πρωθυπουργός Αν. Σαμαράς, την οποία παρουσιάζει σε κάθε δημόσια εμφάνιση του, ισχυριζόμενος ότι εμπεριέχει τις «προϋποθέσεις» για την έξοδο της χώρας από την κρίση. Οι «αλήθειες» του πρωθυπουργού, δεν αποτελούν τίποτα περισσότερο από μια χονδροειδή αντιστροφή της πραγματικότητας, με στόχο την δημιουργία κάλπικων προσδοκιών στον ελληνικό λαό.
– «Η Ελλάδα δεν θα χρειαστεί άλλο Μνημόνιο, δεν θα χρειαστεί άλλο πρόγραμμα αναγκαστικού δανεισμού».
Η πρώτη «αλήθεια» του Αν. Σαμαρά, ξέφτισε εν τη γένεση της. Οι δανειστές της τρόικας ήδη ανακοίνωσαν το όνομα του νέου μνημονίου, το οποίο μετά τη μεταβάπτιση του, θα φέρει τον τίτλο:  «Προληπτική πιστωτική γραμμή». Σε πλήρη συμφωνία ΕΕ, ΔΝΤ και ΕΚΤ ξεκαθαρίσανε ότι οι δεσμεύσεις της Ελλάδας δεν ολοκληρώνονται με την εκπνοή του ισχύοντος «μνημονίου», αφού η χώρα θα χρειαστεί νέο πρόγραμμα χρηματοδότησης που θα συνοδεύεται από καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας και ελέγχων. Η «προληπτική πιστωτική γραμμή» από τον μόνιμο μηχανισμό σταθερότητας ESM της ΕΕ, θα αποτελέσει τη νέα συμφωνία αναγκαστικού δανεισμού – που παρά τις πρωθυπουργικές κορώνες – θα περιέχει και νέα σκληρά μέτρα. Οι μνημονιακές πολιτικές, θα συνεχιστούν από την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και μάλιστα θα δεσμεύουν και τις επόμενες ελληνικές κυβερνήσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα. Το νέο δάνειο – γιατί για τέτοιο πρόκειται – θα δίνει τη δυνατότητα στην ΕΕ να ελέγχει απόλυτα της χώρα, αφού πιθανή παραβίαση των όρων που θα τεθούν θα επιτρέπει την διακοπή της χρηματοδότησης. Με άλλα λόγια οι έλεγχοι για την καταβολή των δόσεων θα συνεχιστούν επί μακρόν…
– «Μετά από έξι χρόνια ύφεσης, η ανάκαμψη άρχισε. Και η ανεργία πέφτει σταθερά τους τελευταίους πέντε μήνες. Η οικονομία γύρισε προς τα πάνω».
Η δεύτερη «αλήθεια» του πρωθυπουργού, είναι τόσο «πλασματική» όσο και τα στοιχεία που κατά καιρούς δίνουν στην δημοσιότητα οι διάφοροι φορείς που καταγράφουν τα ποσοστά ανεργίας και τους ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας.
Ο πρωθυπουργός «θριαμβολογούσε» τον Σεπτέμβριο, επειδή η ανεργία σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, διαμορφώθηκε στο ποσοστό του 26,6% στο β” τρίμηνο του 2014 από 27,8% που ήταν το α” τρίμηνο του χρόνου. Η συγκεκριμένη μείωση της τάξης του 1,2% είναι ακριβώς η αύξηση που καταγράφηκε σε θέσεις εργασίας που αφορούν αποκλειστικά τον τουρισμό (αύξηση 1,2% των απασχολούμενων στον τριτογενή τομέα στοιχεία ΕΛΣΤΑΤ). Πρόκειται για θέσεις εργασίας με ημερομηνία λήξης, αφού η «τουριστική σεζόν» λήγει επίσημα τον Οκτώβριο και οι εργαζόμενοι στον συγκεκριμένο τομέα, αναμένεται να μπουν κατά μεγάλο ποσοστό στα ταμεία της ανεργία από τις αρχές Νοεμβρίου. Πίσω λοιπόν από τα ευχολόγια του πρωθυπουργού, υπάρχει μια τραγική πραγματικότητα που καταγράφει 1.280.101 «επίσημα» ανέργους, χωρίς σε αυτούς να υπολογίζονται οι χιλιάδες άνθρωποι που έχουν εγκαταλείψει τη χώρα αναζητώντας εργασία στο εξωτερικό αλλά και όσοι δεν καταγράφονται πουθενά.
Οσο για την «ανάκαμψη» που υπόσχεται ο πρωθυπουργός για το 2014, αυτή εδράζεται σε εκτιμήσεις της Κομισιόν. Σύμφωνα με αυτά η Ελλάδα το 2014 θα επιστρέψει σε ρυθμούς ανάπτυξης στο 0,6% το 2014 και στο 2,9% το 2015. Εμείς απλώς να θυμίσουμε ότι στο δεύτερο μνημόνιο η Κομισιόν, το ΔΝΤ και η ελληνική κυβέρνηση εκτιμούσαν ότι το 2013 η Ελλάδα θα είχε (0% ανάπτυξη) και τελικά καταγράφηκε ύφεση της τάξης του 3,7%! Με την οικονομία της Ευρωζώνης να κλυδωνίζεται εκ” νέου (η βιομηχανική παραγωγή μειώθηκε 1,9% τον Αύγουστο. Στην Ελλάδα η μείωση ήταν 6%) είναι πολύ πιθανόν οι εκτιμήσεις να πάνε για ακόμα μια φορά …περίπατο. Σε κάθε περίπτωση η «ανάπτυξη» που υπόσχεται ο πρωθυπουργός, δεν αφορά τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού, αφού η οποία άνοδος της – αν τελικά υπάρξει – θα βασίζεται στην μεγαλύτερη εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης από τα αφεντικά.
– «Βγήκαμε στις αγορές και τώρα δανειζόμαστε σε λογικά επιτόκια. Και οι αγορές υποδέχθηκαν με τον καλύτερο τρόπο τα νέα Ελληνικά ομόλογα».
Η τρίτη «αλήθεια» του Αν. Σαμαρά …απεβίωσε, σχεδόν με την εκφώνηση της. Τα δεκαετή ομόλογα του ελληνικού δημοσίου έχουν πλέον απόδοση της τάξης του 8,94%, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη άνοδο από τον Ιούλιο του 2012, όταν ανέλαβε πρωθυπουργός. Η άνοδος τον περιβόητων «σπρεντς» (επιτόκια δανεισμού), περίπου στο 9% καθιστούν ουσιαστικά αδύνατη την έξοδο της ελληνικής κυβέρνησης στις αγορές. Οι καπιταλιστικές αγορές σε πλήρη συνεργασία με την τρόικα, επιδιώκουν την παραμονή της χώρας σε καθεστώς μνημονίου, αφού κύριος στόχος τους είναι να ξεζουμίσουν τον ελληνικό λαό, με την αρωγή της κυβέρνησης Σαμαρά, για να εισπράξουν τα ληστρικά τοκοχρεολύσια που προκύπτουν από το δημόσιο χρέος που κρατούν στα χέρια τους.
– «Το χρέος μας σταμάτησε να αυξάνεται ονομαστικά. Κι άρχισε ήδη να μειώνεται ονομαστικά. Καθώς θα προχωράμε στο δρόμο της Ανάπτυξης, θα αρχίσει να μειώνεται και ως ποσοστό του ΑΕΠ».
Η τέταρτη «αλήθεια» του πρωθυπουργού …σκοντάφτει στα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία από το Δελτίο Δημοσίου Χρέους που δημοσιεύονται στην ιστοσελίδα του υπουργείου Οικονομικών (www.minfin.grτο χρέος της χώρας τον Ιούνιο του 2014 ανερχόταν στο ποσό των 322.398,63 δις ευρώ. Ήταν αυξημένο κατά περίπου 2 δις ευρώ σε σχέση με τον Μάρτιο του 2014 όπου ανερχόταν στο ποσό των 320.422,89 δις ευρώ. Το χρέος λοιπόν δεν μειώθηκε ονομαστικά, εκτός αν το υπουργείο Οικονομικών έχει νέα στοιχεία τα οποία αποφεύγει να …δημοσιοποιήσει. Το δημόσιο χρέος της Ελλάδας αυξάνεται συνεχώς ακόμα και μετά την είσοδο της χώρας σε καθεστώς μνημονίου (από το 125% του ΑΕΠ έφτασε στο 175% του ΑΕΠ), ακόμα και μετά το «κούρεμα» του που πλήρωσαν πανάκριβα τα ασφαλιστικά ταμεία και μια σειρά από οργανισμούς του δημοσίου.
Οσο για τις αναφορές του πρωθυπουργού ότι ο χρέος θα μειώνεται «ως ποσοστό του ΑΕΠ» όταν θα έρθει η ανάπτυξη, απλώς υπενθυμίζουμε ότι την περίοδο 2004 – 2006 που η ελληνική οικονομία έτρεχε με ρυθμούς ανάπτυξης της τάξης του 4% το χρέος αυξανόταν.
Η «αλήθεια» που δεν λέει ο πρωθυπουργός είναι το δημόσιο χρέος – παρά τις δραματικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές – αυξήθηκε γιατί τα κρατικά ταμεία ανέλαβαν τη διάσωση των τραπεζιτών και συνεχίζουν να προσφέρουν επιδοτήσεις στους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους.
– «Οι φορο-ελαφρύνσεις άρχισαν! Φορο-ελαφρύνσεις ήδη υπάρχουν στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού: Μείωση του φόρου αλληλεγγύης κατά 30%. Μείωση στο πετρέλαιο θέρμανσης κατά 30%, επίσης. (…) Οι δόσεις για τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο και τα Ασφαλιστικά Ταμεία θα αυξηθούν στις 72 με 100».
Εδώ η …«αλήθεια» του πρωθυπουργού θυμίζει τη λογική του Χότζα. Αφού πρώτα αύξησαν μέσω του φόρου το πετρέλαιο θέρμανσης από το 60 λεπτά το λίτρο στο 1,3 ευρώ το λίτρο(!), σήμερα έρχονται δήθεν να το …μειώσουν κατά 30%, με την τελική τιμή να είναι και πάλι απαγορευτική για την συντριπτική πλειοψηφία των νοικοκυριών που αναμένεται να παγώσουν και το φετινό Χειμώνα.
Η δε ανακοίνωση της μείωσης του φόρου αλληλεγγύης, αποτελεί από μόνη της ένα μεγάλο ψέμα, αφού η κυβέρνηση αρχικά είχε υποσχεθεί να τον καταργήσει και τελικά επέκτεινε την εφαρμογή του για δυο επιπλέον χρόνια με …έκπτωση 30%.
Οσο για την …διευκόλυνση των δόσεων για χρέη σε εφορία και ασφαλιστικά ταμεία, αυτή προέρχεται αφού πρώτα οι κυβερνήσεις των μνημονίων αύξησαν κατακόρυφα τους φόρους και τις εισφορές των ασφαλισμένων, οδηγώντας στη χρεωκοπία εκατομμύρια νοικοκυριά και ελεύθερους επαγγελματίες.
– «Μόλις ολοκληρωθούν και τα τελευταία “τεστ αντοχής” των τραπεζών (…) οι Ελληνικές τράπεζες, πλήρως ανακεφαλαιοποιημένες, θα αρχίσουν να δίνουν επιτέλους περισσότερη ρευστότητα».
Σε αυτή την αναφορά του πρωθυπουργού υπάρχει μια «αλήθεια» και ένα «ψέμα». Η «αλήθεια» έχει να κάνει με το γεγονός ότι οι πράγματι οι Ελληνικές τράπεζες «διασώθηκαν» και ανακεφαλοποίηθηκαν, αφού πρώτα από τα κρατικά ταμεία βγήκαν είτε με τη μορφή ρευστού, είτε κρατικών εγγυήσεων περίπου 211,5 δις ευρώ (βλέπε ημεροδρόμος 29 Αυγούστου 2014 «τα κέρδη τους η φτώχεια μας»)! Χρήματα που φορτώθηκαν στην πλάτη του ελληνικού λαού και μέρος των οποίων πέρασε απευθείας στο δημόσιο χρέος. Το «ψέμα» συνίσταται στην αναφορά του πρωθυπουργού ότι θα υπάρξει περισσότερη ρευστότητα στην οικονομία, κάτι που δεν πρόκειται να συμβεί αφού στον σχεδιασμό των ελληνικών τραπεζών δεν υπάρχει στόχος για την αύξηση της παροχής δανείων προς τα ελληνικά νοικοκυριά. Το αντίθετο μάλιστα, εντός του 2015 ετοιμάζουν επιδρομή κατασχέσεων προκειμένου να αρπάξουν τα σπίτια των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, προκειμένου να ενισχύσουν τα χαρτοφυλάκια τους.
 – «Η Ελλάδα για πρώτη φορά στον Προϋπολογισμό του 2015, θα έχει μηδενικό δημοσιονομικό έλλειμμα. Δεν θα καλύπτουμε, δηλαδή, μόνο τα έξοδά μας, αλλά θα καλύπτουμε και τους τόκους! Και έτσι δεν θα προστίθεται νέο χρέος σε βάρος των μελλοντικών γενιών. Καθόλου πια!».
Η …«αλήθεια» του πρωθυπουργού έχει να κάνει με τις γνωστές μαθηματικές αλχημείες των εκάστοτε κυβερνήσεων, με τις οποίες προσπαθούν να εμφανίσουν ότι δήθεν οι «θυσίες» του λαού πιάνουν τόπο. Η αλήθεια είναι ότι η επίτευξη μηδενικού δημοσιονομικού ελλείματος, αν τελικά «ευοδωθεί» μέσα στο 2015 θα προέλθει από νέες περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες, μισθούς και συντάξεις. Ο λαός θα ματώσει για ακόμα μια φορά προκειμένου να πληρωθούν οι τόκοι των δανειστών. Το χρέος θα παραμένει σε υψηλά επίπεδα με την κυβέρνηση Σαμαρά – όπως προβλέπει η έκθεση του ΔΝΤ – να πρέπει να αναζητήσει επιπλέον 27,5 δις ευρώ για να καλύψει την πληρωμή των κρατικών ομολόγων που λήγουν την διετία 2015 – 2016. Με άλλα λόγια στο υπάρχον χρέος θα προστεθεί και νέο, με τις αγορές να ζητούν επιτόκιο 9% και την ΕΕ ως εναλλακτική λύση να απαιτεί νέο μνημόνιο για να δανείσει τη χώρα.
Είναι φανερό ότι οι «αλήθειες» του Αν. Σαμαρά είναι τόσο …αληθινές, όσο και οι προεκλογικές υποσχέσεις του το 2012, όταν πριν γίνει πρωθυπουργός δεσμευόταν ότι δεν θα επιβληθούν νέα μέτρα και η Ελλάδα θα βγει από τα μνημόνια.


Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2014

Αρπάχτε τα, αλλά… «εντίμως»!

Του Νίκου Μπογιόπουλου
 Όταν η «Siemens» μοιράζει 1,5 δισ. ευρώ σε «μαύρο» χρήμα για να κάνει τις δουλειές της σε 160 χώρες ανά τον κόσμο, αυτό λέγεται «μίζες», «διαφθορά» και «σκάνδαλο». Όταν, όμως, οι υποψήφιοι των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων επιχορηγούνται με 1,5 δισ. δολάρια από τους πολυεθνικούς κολοσσούς των ΗΠΑ, για να διεξαγάγουν τον προεκλογικό τους αγώνα, αυτό λέγεται «εκλογές»...
    Το σημειώνουμε, διότι ορισμένοι «οργανικοί διανοούμενοι» της πλάκας, τρέφουν ένα ασίγαστο πάθος για το «αμερικάνικο όνειρο», το οποίο προσπαθούν να το πουλήσουν σαν «αμερικανικό παράδειγμα», που πρέπει μάλιστα να το ακολουθήσουμε κι εμείς ως λαός και ως χώρα.
    Το ακατανίκητο επιχείρημά τους είναι ότι αν τα κόμματα θέλουν να τα πιάνουν, τότε να το κάνουν ανοιχτά, να το γνωρίζει ο ψηφοφόρος και τότε «όλα μέλι γάλα». Αλλά το βασικό στην υπόθεση δεν είναι αν τα κόμματα που κυβερνούν στην Αμερική, στην Ελλάδα, στην Ουγκάντα και όπου δραστηριοποιούνται οι «Siemens» τα πιάνουν φανερά ή κρυφά. Το θέμα – όταν τα πιάνουν - είναι ότι τα πιάνουν!
    Ορισμένοι θέλουν το μοντέλο «αμερικανικής δημοκρατίας», όπου η κάθε εταιρεία θα έχει τους «δικούς της» βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς και προέδρους, να αποτελέσει εισαγώγιμο είδος και στην Ελλάδα.
    Δε φτάνει, δηλαδή, που το πολιτικό σύστημα που υπηρετούν και υποστηρίζουν πιάνεται ενίοτε στα πράσα να εξαργυρώνει τη δημαγωγία προς το λαό στα «μαύρα» ταμεία της διαπλοκής, θέλουν να επιβάλουν και τη γύμνια τους σαν «διαφάνεια» (!), την θρυλούμενη σχέση υπαλληλίας τους προς τα μεγάλα συμφέροντα σαν «πολιτική εντιμότητα» (!) και την ξετσιπωσιά σαν «ηθική ακεραιότητα»!
    Σε λίγο, μπορεί να μας πουν ακόμα και ότι το μοντέλο της «φόρα παρτίδα» εξάρτησης του πολιτικού κατεστημένου από τις πολυεθνικές συνιστά...εκχριστιανισμό της πολιτικής ζωής κατά τα πρότυπα της ευαγγελικής συνταγής«εξομολογημένη αμαρτία ουκ έστιν αμαρτία».
    Κλασική περίπτωση, όπου το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Αλλά και εξαιρετική η ομολογία που κρύβεται πίσω από όλα αυτά: ότι τέτοιο που είναι το σύστημά τους δεν έχει καμία ελπίδα, κατά πώς προκύπτει από τα λεγόμενά τους, να υπάρξει χωρίς και πέρα από τους ξεπουλημένους που θα βαφτίζουν το ξεπούλημά τους σαν αποδοχή… χορηγίας.
Η «μίζα» βαφτίζεται «χορηγία»;
   Πριν ισχυριστεί κάποιος ότι υπερβάλλουμε να τον ενημερώσουμε: Μόλις χτες ψηφίστηκε στη Βουλή – από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ - ο νόμος με τίτλο:«Έλεγχος των οικονομικών των πολιτικών κομμάτων και των αιρετών αντιπροσώπων Βουλής και Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου».
    Οι βασικές ρυθμίσεις είναι δυο:
    1ο) Υποχρεώνει τα κόμματα να παραδίδουν πλήρη στοιχεία, από ονοματεπώνυμο μέχρι ΑΦΜ και αριθμό ταυτότητας, για κάθε φίλο ή μέλος τους που προσφέρει ενίσχυση στο κόμμα ακόμα και για κουπόνια του ενός ή δυο ευρώ!
    2ο) Την ίδια στιγμή «ευλογεί» και επίσημα την ανοιχτή χρηματοδότηση κομμάτων από επιχειρήσεις. Συγκεκριμένα, όχι μόνο αίρει την απαγόρευση που ισχύει στη χρηματοδότηση κομμάτων από μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, αλλάπροσφέρει και φοροαπαλλαγές σε επιχειρήσεις που χρηματοδοτούν κόμματα!
    Έτσι, λοιπόν, μετά τη «σωτηρία» του τόπου, οι κύριοι της τρόικας (η τρόικα είχε θέσει την ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου στα «προαπαιτούμενα» για να συνεχίζει να μας «σώζει» και φυσικά η κυβέρνηση έσπευσε να την ικανοποιήσει) θα μας φέρουν και το τέλος της πολιτικής διαπλοκής.
    Η αλήθεια είναι ότι - και σε αυτό το ζήτημα - το εγχώριο καθεστωτικό σύστημα που επίλεκτα στελέχη του έχουν εντοπιστεί να συμμετέχουν στα σουαρέ της αρπαγής, της λεηλασίας, της λαμογιάς και της «Siemens», κρύβεται πίσω από την τρόικα. Χρόνια τώρα θέλουν να επιβάλουν το συγκεκριμένο μέτρο. Ήρθε η ώρα, λοιπόν, να το εντάξουν κι αυτό στα «προαπαιτούμενα».
«Αμερικάνικο όνειρο»…
    Ας δούμε ορισμένες πλευρές του ζητήματος.
    Πρώτον: Λένε ότι ο νόμος στοχεύει στη «διαφάνεια» για τις σχέσεις μεταξύ των κομμάτων και των εταιρειών-χρηματοδοτών τους. Ρωτάμε: Αν τα λεφτά από τη Siemens ο Τσουκάτος και ο Μαντέλης τα έπαιρναν με... απόδειξη, η διαπλοκή θα ήταν μικρότερη;

    Δεύτερον: Μας λένε να δούμε τι γίνεται στην Αμερική. Πολύ ευχαρίστως:Morgan StanleyUBS AmericasGoldman SachsCitigroupUS GovernmentBankof AmericaMicrosoft. Πρόκειται για αμερικανικές πολυεθνικές, χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τράπεζες, εταιρείες πληροφορικής που, όπως δημοσιεύτηκε το 2004, αποτέλεσαν τους μεγαλύτερους χρηματοδότες των υποψήφιων προέδρων Μπους και Κέρι. Αλήθεια:Η δημοσιοποίηση των χρηματοδοτών του Μπους και του Κέρι τους καθιστούσε λιγότερο διαπλεκόμενους με τους χρηματοδότες τους; 

    Πάμε στις εκλογές των ΗΠΑ το 2008:
  • Στη λίστα με τις πολυεθνικές που χρηματοδότησαν τον έναν υποψήφιο, στην 1η θέση βρισκόταν η Goldman Sachs. Η ίδια εταιρεία βρισκόταν στην 4η θέση των χρηματοδοτών και του άλλου υποψηφίου.
  • Στη λίστα με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρηματοπιστωτικού καρτέλ που είχαν σπονσοράρει τον έναν υποψήφιο, η Citigroup βρισκόταν στην 3η θέση. Στη λίστα με τους ισχυρούς σπόνσορες του άλλου υποψήφιου, η ίδια εταιρεία, η Citigroup, βρισκόταν στη 2η θέση.
  • Ο ένας είχε στη 4η θέση της λίστας των μεγάλων χρηματοδοτών του την JP Morgan. Ο άλλος την είχε στην 5η θέση.
  • Ο ένας είχε στη λίστα με τους μεγάλους χορηγούς του τα πιράνχας της UBS AGστην 7η θέση. Ο άλλος την είχε στη 15η θέση.
Αλήθεια, το ότι οι πολυεθνικές τα έχωσαν και στον Ομπάμα και στον Μακέιν, κι αυτό καταγράφηκε και καταγράφεται δημόσια, καθιστά λιγότερη τη διαπλοκή τους;
    Τρίτον: Αν ο Σαρκοζί τα έπαιρνε με απόδειξη από την Μπετανκούρ ή αν ο μπερλουσκονισμός ό,τι έκανε το έκανε με απόδειξη, η βρωμιά θα ήταν μικρότερη;
    Τέταρτον: Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη διαπλοκής από το τι πολιτική εφαρμόζεις; Τίνος τα συμφέροντα εξυπηρετείς; Υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη πολιτικής διαπλοκής από τους νόμους, τα ξεπουλήματα, τις εκποιήσεις, τις φοροαπαλλαγές, τα πακέτα σε τράπεζες κτλ. που ψηφίζει ή δεν ψηφίζει ένα κόμμα; Ο φερετζές ότι δεν τα πιάνουν κάτω από το τραπέζι τους μάρανε;
Αβυσσαλέα υποκρισία
    Αυτό που βαφτίζουν οικονομικό έλεγχο των κομμάτων για κάθε ένα ευρώ που πάει στα ταμεία τους από συνδρομές, ενισχύσεις κτλ., δεν αφορά τα κόμματα του συστήματος. Έχει ευθέως στόχο να βάλει στο χέρι εκείνα τα κόμματα που βρίσκονται απέναντι από το σύστημα.Έχει στόχο να ελέγξει, να περιορίσει και να υπονομεύσει την πολιτική αυτοτέλεια των αντισυστημικών κομμάτων.
    Τα κόμματα που εμπλέκονται στις «μίζες» από τη «Siemens», αυτοί που ποτέ δεν έδωσαν εξήγηση για το «πόθεν» των χλιδάτων προεκλογικών κέντρωντων υποψηφίων τους και για τις φαραωνικές προεκλογικές εκστρατείες των κομμάτων τους, που ποτέ δεν εισέπραξαν φράγκο από τα δεκάδες δισεκατομμύρια της φοροδιαφυγής των πλουτοκρατών, που στέλνουν χαιρετίσματα στους θαμώνες της «λίστας Λαγκάρντ», δεν έχουν λόγο να ανησυχούν.
«Τα πράγματα έχουν αλλάξει» (;)

    Ας μπούμε στον κόπο να παρακάμψουμε (για την ανάγκη της συζήτησης και μόνο) την αβυσσαλέα υποκρισία τους. Ας δεχτούμε, επίσης, ότι είναι τόσο ανιστόρητοι, ώστε δεν γνωρίζουν ούτε τα βασικά. Ότι, για παράδειγμα, δεν γνωρίζουν τίποτα για τις διώξεις ανθρώπων στο παρελθόν -εδώ στην Ελλάδα- με μοναδική «κατηγορία» όχι είχαν ενισχύσει οικονομικά το Κομμουνιστικό Κόμμα. Ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για τον Νικηφορίδη που στήθηκε στον τοίχο με την «κατηγορία» ότι μάζευε υπογραφές κατά των πυρηνικών και ότι διοργάνωνε «εράνους», υπέρ της ειρήνης.
   Αλλά πώς να δεχτούμε ότι αυτά που λένε τα πιστεύουν; Ότι, δηλαδή, «οι εποχές έχουν αλλάξει» και ότι «δεν υπάρχει κίνδυνος φακελώματος». Όμως:
  • Πώς να τους πιστέψεις όταν είναι τα κόμματά τους που συμμετέχουν και υμνούν μια Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου για παράδειγμα (αυτήν τη στιγμή!) τα μισά Κομμουνιστικά Κόμματα έχουν κηρυχτεί παράνομα!
  • Πώς να τους πιστέψεις όταν η ΕΕ τα κάνει πλακάκια με τους ναζί της Ουκρανίας;
  • Πώς να τους πιστέψεις όταν ζητούν, για παράδειγμα, από το ΚΚΕ ή από τον ΣΥΡΙΖΑ, ή από κόμματα της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, να δίνουν τα στοιχεία των ανθρώπων που τα ενισχύουν με 1 ή δυο ευρώ σε έναν κρατικό μηχανισμό από τον οποίο δεν λείπουν οι «Μπαλτάκοι»;
Φακέλωμα του πολιτικού φρονήματος
    Ας έρθουμε στο κατά τη γνώμη μας ουσιαστικότερο:
    Το να ενισχύεις οικονομικά ένα πολιτικό κόμμα είναι κάτι που συνδέεται άμεσα με το πολιτικό φρόνημα. Αλλά η ελευθερία του πολιτικού φρονήματος βρίσκεται στην καρδιά αυτού που οι ίδιοι αποκαλούν «ευαίσθητα προσωπικά δεδομένα». Βρίσκεται στην καρδιά δηλαδή των ατομικών, των κοινωνικών και των πολιτικών ελευθεριών.
    Συνεπώς, αυτοί που… φοροαπαλλάσσουν τις εταιρείες όταν χρηματοδοτούν κόμματα και πολιτικούς, τι ακριβώς ζητούν από έναν αντισυστημικό ή αντικαθεστωτικό ή αντικαπιταλιστικό ή αντι- ιμπεριαλιστικό ή κομμουνιστικό πολιτικό φορέα; Να συμφωνήσει και, ακόμα χειρότερα, να συνεργήσει και να συνεργαστεί (!) με τους κρατικούς μηχανισμούς για την καταγραφή και τον έλεγχο του πολιτικού φρονήματος των εργαζομένων που το στηρίζουν;
   Τι ακριβώς ζητούν από ένα κόμμα που βρίσκεται απέναντι στην εξουσία τους; Να δώσει διευθύνσεις και ονόματα των μελών του (που καταβάλλουν τις συνδρομές τους στο κόμμα), των οπαδών και των φίλων του (που συμμετέχουν και συμβάλλουν στην οικονομική του ενίσχυση), να «κατονομάσει» τους «συμπαθούντες»; Να «δώσει» στο κράτος και στους μηχανισμούς του τους «συνοδοιπόρους» του; Με άλλα λόγια, του ζητούν να συμφωνήσει και, ακόμα χειρότερα, να συνεργήσει και να συνεργαστεί (!) στο φακέλωμά του;
    Μα είναι με τα καλά τους οι άνθρωποι;



Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *