Ψυχρολουσία από ΣτΕ: Συνταγματικές οι περικοπές επικουρικών συντάξεων

Ψυχρολουσία επεφύλαξε το ΣτΕ για όσους είχαν προσφύγει κατά των περικοπών των επικουρικών τους συντάξεων, καθώς έκρινε συνταγματικό το «τσεκούρωμα».
Οι δικαστές του Α Τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας έκριναν ότι η κυβέρνηση δικαιούται να κάνει τις αναγκαίες παρεμβάσεις σε εξαιρετικά δυσχερείς οικονομικές συνθήκες. Το θέμα παραπέμπεται για τελική απόφαση στην Ολομέλεια του ΣτΕ.
Απαντώντας στις προσφυγές συνταξιούχων της Αγροτικής Τράπεζας της Ελλάδος που διεκδικούσαν αποζημίωση για τη ζημιά που υπέστησαν από τις περικοπές των επικουρικών συντάξεών τους που έγινε το 2011 από τα ασφαλιστικά τους Ταμεία η πλειοψηφία του Α' Τμήματος του ΣτΕ έκρινε ότι:

Επιτρέπεται στον νομοθέτη να προβαίνει στις αναγκαίες εκείνες επεμβάσεις σε περίπτωση «εξαιρετικά δυσχερών οικονομικών συνθηκών, να έχουν ως αποτέλεσμα ακόμη και τη μείωση του ύψους απονεμηθεισών παροχών, όταν το ύψος της κρατικής χρηματοδοτήσεως του ασφαλιστικού συστήματος, το οποίο καθορίζεται, κατ' αρχήν, από τις πολιτικές επιλογές για τη διάθεση των κρατικών πόρων προς εκπλήρωση των ποικίλων αποστολών του κράτους, δεν επαρκεί για την βιωσιμότητα των ασφαλιστικών οργανισμών».

Τα μέλη του Α' τμήματος του ΣτΕ αναφέρουν ακόμη στο σκεπτικό τους:
«Το άρθρο 22 παράγραφος 5 του Συντάγματος, δεν απαγορεύει την επί το δυσμενέστερο μεταβολή του συστήματος της κοινωνικής ασφαλίσεως, όταν αιτιολογημένα προκύπτει ότι η βιωσιμότητά του μόνο με αυτές τις επεμβάσεις μπορεί να διασφαλισθεί. Τέτοιες, όμως, επεμβάσεις, που μπορεί να έχουν ως αποτέλεσμα ακόμη και μείωση ασφαλιστικών παροχών που έχουν ήδη απονεμηθεί, πρέπει να σέβονται τις λοιπές διατάξεις του Συντάγματος και, ιδίως, την αρχή της ισότητας των πολιτών κατά την συμμετοχή στα δημόσια βάρη ώστε να αξιώνεται από τους ασφαλισμένους και τους συνταξιούχους η τήρηση της υποχρεώσεως για κοινωνική αλληλεγγύη, πάντως δε, όριο στην ελευθερία επιλογών του νομοθέτη κατά τον καθορισμό, ειδικότερα, του ύψους των διατιθέμενων για την κοινωνική ασφάλιση κρατικών οικονομικών πόρων αποτελεί η διασφάλιση στους συνταξιούχους παροχών που επιτρέπουν την αξιοπρεπή διαβίωση τους, δηλαδή εισοδήματος ικανού να εξασφαλίσει όχι μόνο τους όρους της φυσικής τους υποστάσεως (διατροφή, ένδυση, στέγαση, βασικά οικιακά αγαθά, θέρμανση, υγιεινή) αλλά και τη δυνατότητα συμμετοχής στην κοινωνική ζωή. Μείωση δε απονεμηθεισών ασφαλιστικών παροχών υπό τους ως άνω όρους και προϋποθέσεις δεν νοείται, ως προσκρούουσα στο άρθρο 17 του Συντάγματος».
Παράλληλα, η πλειοψηφία αναφέρει ότι «η προστασία της βιωσιμότητας του ασφαλιστικού συστήματος αποτελεί υποχρέωση του νομοθέτη, που επιβάλλει, όταν διαπιστώνεται μεταβολή των οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών που εγκυμονεί κινδύνους γι' αυτή, την αναπροσαρμογή των ασφαλιστικών παροχών και εισφορών και τον επανακαθορισμό των προϋποθέσεων θεμελιώσεως του ασφαλιστικού δικαιώματος, καθώς και τη διάθεση κρατικών οικονομικών πόρων για την στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος».

Πηγή 

Πώς θα αποκτήσω αληθινούς φίλους;

Μπορεί κανείς να ζήσει χωρίς φίλους; Ίσως και να μπορεί αλλά δε θα ζήσει καλά. Οι σχέσεις με τους φίλους επηρεάζουν πολύ την αυτοεκτίμησή μας. Την τρέφουν αλλά και την σταθεροποιούν. Πώς κάνουμε φίλους;

Γράφει ο Ψυχίατρος Christophe Andre

Ο τρόπος που συμπεριφερόμαστε προς τα έξω επηρεάζει τους άλλους και την κρίση τους για εμάς. Προσπαθώντας να δώσει απάντηση στο ερώτημα αυτό μια ομάδα κοινωνιολόγων κατέταξε τους ανθρώπους σε τρεις κατηγορίες ανάλογα με το πώς μιλούσαν για τον εαυτό τους.

Εκείνοι που μιλούσαν εξαιρετικά επαινετικά. «Είμαι σπουδαίος και έχω πολλά χαρίσματα»

Εκείνοι που μιλούσαν πολύ υποτιμητικά. «»Δεν αξίζω τίποτα, έχω πολλά ελαττώματα»

Και εκείνοι που μιλούσαν μέτρια. «Έχω ελαττώματα αλλά έχω και χαρίσματα».

Πότε γινόμαστε συμπαθείς;

Γινόμαστε πιο συμπαθείς στους άλλους όταν μιλάμε θετικά στους άλλους για τον εαυτό μας όμως μας εκτιμούν πολύ περισσότερο όταν αναφέρουμε συγχρόνως και τα αδύνατα σημεία μας. Όταν κάποιος παινεύει πολύ τον εαυτό του αγγίζει κάπως το όριο της εξαπάτησης. Όταν πάλι κάποιος αυτουποτιμάται δείχνει να αγνοεί ποιος είναι πραγματικά.

Ο Αμερικανός συγγραφέας Ντέιλ Κάρνεγκι σε ένα αρκετά παλιό βιβλίο του μας συμβουλεύει  τι πρέπει να κάνουμε για να έχουμε φίλους. Αναφέρει 3 τρόπους για να γινόμαστε συμπαθείς στους άλλους και για να ανεβάζουμε την αυτοεκτίμησή μας παράλληλα.

1. Να ακούμε τους άλλους.


2. Να τους μιλάμε για πράγματα που τους ενδιαφέρουν.


3. Να κάνουμε τους άλλους να νιώθουν ότι έχουν αξία για εμάς.

Πώς γεννιέται μια αληθινή φιλία;

Ο Γάλλος φιλόσοφος  Μονταίν στα περίφημα Δοκίμιά του μιλά για την αληθινή φιλία.

«Όταν πρωτοσυναντηθήκαμε σε μια δημόσια γιορτή της πόλης νιώσαμε τόσο κοντά ο ένας με τον άλλο τόσο ζεστά και οικεία που τίποτα δεν μας φαινόταν πιο οικείο από τη σχέση που είχαμε ο ένας προς τον άλλο»

Όσο πιο κοντά νιώθουμε με κάποιον τόσο πιο πολύ νομίζουμε ότι μοιάζουμε και μας φαίνεται εύκολο να γίνουμε αι να παραμείνουμε πάντα φίλοι. Αν μάλιστα αμφιβάλλουμε για τον εαυτό μας τότε γίνεται ακόμα πιο φανερό: Κάποιος που νιώθει όπως εμείς γίνεται ευκολότερα φίλος μας.

Επιλέγουμε για φίλους εκείνους που μας μοιάζουν;

Οι περισσότεροι άνθρωποι επιλέγουν για φίλους τους ανθρώπους που τους μοιάζουν, τουλάχιστον στους τομείς εκείνους που θεωρούν βασικούς για την αυτοεκτίμησή τους. Εξωτερική εμφάνιση, κοινωνική θέση κτλ. Αν η απόσταση σε κάποιον τομέα είναι μεγάλη (κοινωνική τάξη για παράδειγμα) τότε θα πρέπει να έχουν άλλα κοινά σημεία ιδιαίτερα σημαντικά για να μπορέσουν να γίνουν φίλοι.

Το βλέπουμε πολύ καθαρά στους νέους που οργανώνονται σε παρέες ανάλογα με τα κοινά τους ενδιαφέροντα.

Για να αποφύγουν τις κοινωνικές διακρίσεις επιλέγουν φίλους που να έχουν ανάλογες επιδόσεις με τις δικές τους. Το ίδιο συμβαίνει και στις περιθωριακές ομάδες: άτομα που έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση κάνουν παρέα μεταξύ τους, νιώθουν θαυμάσια μαζί παρόλο που εξακολουθούν πάντα στο περιθώριο. Η αυτοεκτίμηση λοιπόν μιας κλειστής ομάδας ανθρώπων δεν είναι χαμηλότερη από των άλλων επειδή συγκρίνουν τον εαυτό τους με τους έξω αλλά με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας.

Οι  φίλοι φαίνονται στα δύσκολα ή στα καλά;

Πότε αναζητούμε τους φίλους μας και για ποιους λόγους;

Ένα άτομο με υψηλή αυτοεκτίμηση θα το κάνει όταν έχει μια επιτυχία για να ακούσει τις επιδοκιμασίες τους. «Κοίτα πώς τα κατάφερα πάλι» μοιάζει να τους λέει. Όταν όμως αυτό γίνεται συνέχεια μοιάζει εκνευριστικό.

Αντίθετα το άτομο με πολύ χαμηλή αυτοπεποίθηση δείχνει να αποζητά τους φίλους του περισσότερο την ώρα της αποτυχίας. Χρειάζεται τους φίλους για να ακούν τα παράπονά του. Έτσι, βέβαια κινδυνεύει να θεωρήσει τον εαυτό του θύμα και χαμένο. Αργά ή γρήγορα θα χάσει την υποστήριξή τους γιατί θα βαρεθούν να παίζουν το ρόλο του ψυχοθεραπευτή, χωρίς μάλιστα να τον έχουν ζητήσει. Όταν φέρεστε με αυτούς τους τρόπους κινδυνεύετε να χάσετε τους φίλους σας.

Πηγή

Ενοχλεί το ΠΑΣΟΚ η Ζ. Κωνσταντοπούλου το οποίο ζητά παρέμβαση της Διάσκεψης των Προέδρων της Βουλής

Την ενόχληση του ΠΑΣΟΚ έχει προκαλέσει η κοινοβουλευτική δράση κι οι καταγγελίες της βουλευτίνας του ΣΥΡΙΖΑ, Ζ. Κωνσταντοπούλου, σε βαθμό που ζητά με επιστολή του προς τον πρόεδρο της Βουλής, Β. Μεϊμαράκη, να τεθεί το ζήτημα στην Διάσκεψη των Προέδρων. Στην επιστολή του γραμματέα της Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ, Π. Ρήγα, και του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου, Κ. Τριαντάφυλλου, επισημαίνεται ότι η Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής πρέπει να ασχοληθεί με την «συγκεκριμένη συνεχή, εκτός Κανονισμού και Κοινοβουλευτικής Δεοντολογίας, συμπεριφορά» ζητώντας «να ληφθούν οι ανάλογες αποφάσεις για να προστατευθεί η τιμή και η υπόληψη των βουλευτών, αλλά και η κοινοβουλευτική διαδικασία».

Η αφορμή για την επιστολή αυτή του ΠΑΣΟΚ ήταν οι καταγγελίες της Ζ. Κωνσταντοπούλου εναντίον του Κ. Τριαντάφυλλου για τον οποίο σημείωσε ότι με χρήματα της Βουλής παρέθεσε γεύμα για προσωπικούς λόγους σε βουλευτές άλλων χωρών, στο πλαίσιο της Ελληνικής Προεδρίας της Ε.Ε. και της COSAC. Το ΠΑΣΟΚ ισχυρίζεται ότι ο αντιπρόεδρος της Βουλής, Γ. Τραγάκης, «αποκατέστησε την αλήθεια» σχολιάζοντας ότι το γεύμα ήταν για όλους τους βουλευτές της COSAC κι ότι, κατά την διάρκεια του γεύματος και μετά από πρόταση του Κ. Τριαντάφυλλου, όλοι οι νέοι βουλευτές κάθισαν μαζί ώστε να συζητήσουν την δημιουργία ενός forum νέων Ευρωπαίων βουλευτών, πρόταση που έγινε δεκτή από το προεδρείο της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων.

Το ΠΑΣΟΚ μιλά για «συκοφαντική δυσφήμιση» προς το πρόσωπο του κοινοβουλευτικού εκπρόσωπου του κόμματος, η οποία «ακολουθεί σειράς συκοφαντικών ομιλιών της συγκεκριμένης βουλευτού, που κατ' επανάληψη παραβιάζει τον Κανονισμό της Βουλής, αγνοεί επιδεικτικά τις συστάσεις και προσβάλλει τον εκάστοτε προεδρεύοντα». Συνεχίζοντας τις κατηγορίες κατά της Ζ. Κωνσταντοπούλου το ΠΑΣΟΚ υποστηρίζει ότι ο πλουραλισμός της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας «δεν είναι επιτρεπτό να καλύπτει τις κατ' επανάληψη προσωπικές επιθέσεις που επιχειρούν τη δημιουργία ψευδών εντυπώσεων, κατ' εφαρμογή της τακτικής της «λάσπης στον ανεμιστήρα».

Πηγή

Πλώρη για μισθούς Βουλγαρίας...

1)Πλώρη για μισθούς Βουλγαρίας…

Το άλλοτε κραταιό ΠΑΣΟΚ που κοινωνικοποίησε όσο κανένας άλλος την κλεπτοκρατία και την παρασιτοκρατία στη χώρα, σχολιάζοντας δημοσιεύματα του Τύπου για το θέμα του εισαγωγικού μισθού στο δημόσιο στα 680 Ευρώ, ανέφερε ότι «τα όσα δημοσιεύονται για το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων, αποτελούν σχεδιασμούς, τους οποίους το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αποδεχθεί».
 

Το υπόλοιπον του "όλον ΠΑΣΟΚ" που έχει κάνει μετάσταση μέσω του ΣΥΡΙΖΑ μίλησε για μισθούς ειλωτίας και μισθολογική ισοπέδωση...
 

Οι θαυμαστές οικονομιών που πληρώνουν 15 με 200 Ευρώ το μήνα ως μισθούς, όπως η Κούβα, η Βενεζουέλα ή τα πρώην σοβιετικά καθεστώτα, θεωρούν μισθούς ειλωτίας τα 680 ή τα 1.000 Ευρώ...
 

Στον ιδιωτικό τομέα ο βασικός μισθός ξεκινά ήδη από τα 562 Ευρώ το μήνα και η κομματοκρατία αγωνίζεται στο δημόσιο τομέα να μην ξεκινά από 21% υψηλότερα. Τούτο συμβαίνει για ευνόητους λόγους καθώς η κομματοκρατία αντλεί τον κύριο όγκο των δυνάμεων από το δημόσιο και ευρύτερο δημόσιο τομέα.
 

Γιατί η Ελλάδα πληρώνει από τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρωζώνη και γιατί είναι βέβαιο πως οι μισθοί να συνεχίσουν να πέφτουνε;
 

Είναι απλό. Γιατί πιστεύουμε σε λάθος συνταγές επίτευξης της  οικονομικής ευημερίας.

Τους υψηλούς μισθούς δεν τους εξασφαλίζουν οι απατεώνες δημαγωγοί, τα συνδικάτα, η ισχυρή αριστερά ή δεξιά, ή οι κρατικές συμβάσεις εγγύησης κατώτερων μισθών. Τους εξασφαλίζει η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας και η διευκόλυνση της επιχειρηματικότητας.
 

Στην Ελλάδα όμως συνεχίζουν να πιστεύουν πως την ευημερία την εξασφαλίζουν οι πολιτικοί και οι καλύτερα αμειβόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι. Πιστεύουν ακόμη πως κάποιος Σώρρας έχει πουλήσει αρχαία διαστημική τεχνολογία στους Αμερικάνους έναντι 600 δισ. δολαρίων, πως οι μετοχές της Τράπεζας της Ανατολής αξίζουν 600 δισ., πως με την εγγραφή του κατοχικού δανείου θα σβήσουμε το χρέος και το δημόσιο θα μοιράζει μισθούς 1000-1.500 Ευρώ, πως στο υπέδαφος κρύβεται ορυκτός πλούτος πολλών τρισ. Ευρώ, γενικώς πως το ζήτημα της κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας εξαρτάται από τον τρόπο διανομής ήδη υπάρχοντος πλούτου και όχι της παραγωγής νέου.
 

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση θεωρεί πως με ένα μισθό εκκίνησης 680 Ευρώ στο δημόσιο και 560 Ευρώ στον ιδιωτικό τομέα θεσπίζει τα κατάλληλα κίνητρα για τους Έλληνες να μείνουν στην χώρα και να συνεισφέρουν στο μετασχηματισμό μια παρασιτικής κρατικοδίαιτης οικονομίας σε παραγωγική εξαγωγική ιδιωτική...
 

Στην κρατικοδίαιτη Ελλάδα της ισχυρότερης αριστεράς της Ευρώπης, όπου γραφικά  πρώην «delivery boys» της KGB είναι υποψήφιοι για υπουργεία, αν αναλάβει τη διακυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο βασικός μισθός στον ιδιωτικό τομέα ξεκινά από 560 Ευρώ. Στην Ιρλανδία που αγωνίζεται να προσελκύσει πολυεθνικές, έχει εκχωρήσει στον ιδιωτικό τομέα σημαντικούς τομείς του κράτους, ο βασικός κατώτερος μισθός ξεκινά από τα 1.400 Ευρώ.

Πόσο σύμπτωση αποτελεί το γεγονός πως η Ελλάδα που διαθέτει σε αφθονία σταλινική αριστερά (ΚΚΕ) και νεοκομμουνιστική αριστερά (ΣΥΡΙΖΑ), λαϊκίστικη περονιστική αριστερά (ΠΑΣΟΚ) και την πλέον  λαϊκίστικη κρατικοδίαιτη δεξιά(ΝΔ-ΑΝΕΛ κλπ) πληρώνει τους χαμηλότερους μισθούς στην Ευρώπη;
 

Χρόνια τώρα κυριαρχεί η λάθος άποψη πως το επίπεδο των μισθών μιας χώρας το εξασφαλίζουν η ισχύς της αριστεράς, των συνδικάτων, των συλλογικών συμβάσεων και οι υψηλοί μισθοί τους δημοσίου. Η περίπτωση της Ελλάδας αποτελεί την τρανότερη διάψευση αυτής της προκατάληψης.
 

Ανάλογη είναι και η περίπτωση της Πορτογαλίας...
 

Το ύψος μισθών μιας οικονομίας το εξασφαλίζει η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μέσω της ικανότητας να προσελκύει επενδύσεις. Οι επενδύσεις δημιουργούν θέσεις εργασίας και η αύξηση της ζήτησης εργατικών χεριών και μυαλών πιέζει τους μισθούς προς τα πάνω.
 

Το ελληνικό μοντέλο των 560 Ευρώ στον ιδιωτικό τομέα και των 680 στο δημόσιο δεν οδηγεί σε έξοδο από τη κρίση, είναι ένα σκαλοπάτι για ακόμη χαμηλότερους μισθούς...
 

Η Ελλάδα με τη πορεία που έχει πάρει είναι θέμα χρόνου να προσεγγίσει σε επίπεδο μισθών τη Βουλγαρία στα 150 Ευρώ και συντάξεις κάτω από τα 100 Ευρώ. Η Ελλάδα του κρατικοδιαιτισμού, της διαφθοράς και της κομματοκρατίας αποτελεί το τελευταίο σοβιετικού τύπου  καθεστώς που θα καταρρεύσει στην Ευρώπη.
 

2) Μετά της Γερμανίας και αποζημιώσεις του Εμφυλίου…
 

Το να εγγράφεις φανταστικές οφειλές προς το Δημόσιο στον Κρατικό Προϋπολογισμό είναι μια μόδα που ξεκίνησε ο Ανδρέας Παπανδρέου με σκοπό τον πλασματικό ισοσκελισμό ελλειμματικών προϋπολογισμών και την αύξηση δανειοληπτικής ικανότητας και είναι μια πρακτική που είναι διάχυτη στο Δημόσιο.

Βλέπε: Μετά της Γερμανίας και αποζημιώσεις του Εμφυλίου…

3)Το ανέκδοτο της ανάπτυξης με ΕΣΠΑ
 

Είπαμε στην εταιρεία να ακούσουμε τον κ. Χατζηδάκη, όταν ήταν υπουργός Ανάπτυξης, και εντάξαμε μία δαπάνη εκσυγχρονισμού μας (κέντρο εταιρικών παρουσιάσεων και νέο server με 30 άδειες χρήσης λογισμικού) στο ΕΣΠΑ, που υποτίθεται θα επιδοτούσε τη δαπάνη.

Δαπάνη 75.000, αιτούμενη επιδότηση 28.000, αμοιβή συμβούλων 4.000.

Έλεγε μάλιστα, ότι θα καταπολεμηθεί η γραφειοκρατία προηγουμένων προγραμμάτων...

Βλέπε: Το ανέκδοτο της ανάπτυξης με ΕΣΠΑ

Κώστας Στούπας

Πηγή:www.capital.gr

Γλυπτά Παρθενώνα: Ποιά είναι η πιο επιθυμητή, ρεαλιστική και δίκαιη λύση;

Ειδικοί μιλούν για τους τρόπους επιστροφής τους. Διμερής φιλική συμφωνία, με αντάλλαγμα δάνεια δικών μας αρχαίων, που δεν θα έχουν εκτεθεί ποτέ προηγουμένως στο κοινό;  Είναι, μακράν, η ιδανική λύση για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα. Δεύτερη έρχεται η μεσολάβηση της UNESCO. Και η δικαστική προσφυγή, ως αξιόπιστη απειλή, θα μπορούσε να γίνει καταλύτης, μια αξιόπιστη απειλή της Ελλάδας για ευνοϊκές εξελίξεις. Στις 17 Οκτωβρίου, αμέσως μετά την επίσκεψη της Αμάλ Αλαμουντίν και διακεκριμένων δικηγόρων ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αθήνα, ο Αντριου Τζορτζ, βουλευτής του κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών (σσ του μικρότερου εταίρου στην συντηρητική κυβέρνηση της Βρετανίας) κατέθεσε ερώτηση για την μεσολάβηση της UNESCO, στην βουλή των Κοινοτήτων. Πρόεδρος της εκστρατείας για την «Επανένωση των Μαρμάρων» (Marbles Reunited), ο Τζορτζ είπε: «Είμαι βέβαιος ότι αν το Ηνωμένο Βασίλειο έχει εμπιστοσύνη στις θέσεις του, θα δεσμευθεί με προθυμία στην πρωτοβουλία για μεσολάβηση της UNESCO. Αν και μερικοί μπορεί να αυταπατώνται, το γεγονός ότι το κατά τα άλλα εξαιρετικό Bρετανικό Μουσείο (BM) παρελαύνει κλεμμένα λάφυρα αποτελεί ντροπή για αυτή τη χώρα». Του απάντησε η Ελεν Γκραντ, υφυπουργός Πολιτισμού, ΜΜΕ και Αθλητισμού. «Θα λάβουμε υπ' όψιν την ελληνική πρόταση για μεσολάβηση της UNESCO, που συζητήθηκε στις αρχές Οκτωβρίου στην έδρα της στο Παρίσι. Και θα ανταποκριθούμε εν ευθέτω χρόνω. Δεν αποδέχομαι ότι τα γλυπτά εκλάπησαν. Είμαστε σαφείς ότι είναι νόμιμη ιδιοκτησία του BM, το οποίο εξακολουθεί να παρέχει πρόσβαση σε αυτά, σε όλους, δωρεάν», είπε η Γκραντ. «Μπορεί η υπουργός να γίνει λίγο πιο σαφής για το πότε θα τελειώσει αυτή η εποικοδομητική συνεργασία; Το επιχείρημα είναι ότι αυτά τα γλυπτά εκλάπησαν από τον ελληνικό λαό. Ισως θα έπρεπε να επιστρέψουμε κάποια, αν όχι όλα», παρενέβη ο Τζέρεμι Κόρμπιν, βουλευτής του Εργατικού Κόμματος. Συμβιβασμός, μακράν η καλύτερη λύση «Συμμεριζόμαστε πλήρως τις ελπίδες της ελληνικής κυβέρνησης υπέρ της μεσολάβησης της Unesco. Δεν υπάρχει καμμία αμφιβολία ότι ένας συμβιβασμός θα είναι μακράν η πιο επιθυμητή λύση. Επαναλαμβάνω, μακράν», μας λέει ο Κρίστερ Κούμλιν, πρώην πρεσβευτής της Σουηδίας στην Αθήνα (1993-1997), και πρόεδρος της Σουηδικής Επιτροπής για τον Παρθενώνα.«Ενδεχόμενη νομική διεκδίκηση θα είναι κάτι θεαματικό για το διεθνές δίκαιο. Αλλά εκτός από χρονοβόρα και δαπανηρή, συνεπάγεται κινδύνους. Κάθε δικαστική απόφαση θα είναι τελεσίδικη. Αν το αίτημα της Ελλάδας, όσο και αν υποστηρίζεται σθεναρά από ιστορικά στοιχεία, όπως πιστεύουμε, απορριφθεί από το Δικαστήριο, η υπόθεση θα κλείσει. Και τα μάρμαρα θα μείνουν πιθανότητα στο Λονδίνο για πάντα», καταλήγει ο Κούμλιν. «Νομίζω ότι όποιος (από κάθε πλευρά) λέει ότι η δικαστική οδός θα ήταν «καταστροφική», είτε κινδυνολογεί, ή δεν έχει πλήρη επίγνωση του φάσματος των πιθανών προσεγγίσεων», λέει στο ΒΗΜΑ ο Μάθιου Τέιλορ, εκπρόσωπος της Βρετανίας στη Διεθνή Ενωση για την Επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα. «Εξετάζοντας τη σημερινή κατάσταση, ιδανικός τρόπος για την επίλυση της υπόθεσης σχετικά φιλικά θα είναι μέσω απευθείας διαπραγματεύσεων. Αλλά κάθε τέτοια προσπάθεια έχει απορριφθεί από το Βρετανικό Μουσείο.Επόμενο βήμα είναι η εμπλοκή ενός τρίτου μέρους για να επιβλέψει ανεξάρτητα την υπόθεση. Μια τέτοια λύση (διαμεσολάβηση μέσω UNESCO) προτάθηκε στο ΒΜ πριν από μόλις ένα χρόνο, αλλά είναι απρόθυμο να συμμετάσχει και δεν έχει απαντήσει ακόμη, καθώς δεν έχει κανένα κίνητρο για να κάνει κάτι. Κυρώσεις και απειλές, με διάφορες μορφές Μετά υπάρχει η επιβολή κυρώσεων, που θα μπορούσε να έχει πολλές μορφές. Προς το παρόν, η Ελλάδα είναι πολύ συνεργάσιμη με το BM (και με άλλα ιδρύματα του Ηνωμένου Βασιλείου), από την άποψη των δανεισμών καλλιτεχνημάτων για προσωρινές εκθέσεις, την χορήγηση αδειών για αρχαιολογικές ανασκαφές κλπ. Εάν αποσύρει κάποιο μέρος αυτής της συνεργασίας, το ΒΜ θα βρεθεί σε λιγότερο άνετη θέση. Η Αίγυπτος έχει χρησιμοποιήσει την προσέγγιση αυτή με επιτυχία στο παρελθόν, για την επιστροφή φαραωνικών αρχαιοτήτων από το Λούβρο.Πρέπει επίσης να καταλάβουμε ότι η υπόθεση μπορεί να επιλυθεί, χωρίς να κερδίσει (ή να χάσει) καμμία πλευρά. Μια αξιόπιστη απειλή για δικαστική προσφυγή είναι πιθανό να λειτουργήσει ως καταλύτης για άλλες σοβαρές διαπραγματεύσεις με στόχο την επίλυση του ζητήματος. Τέτοιες υποθέσεις διευθετούνται συχνά στα σκαλιά, παρά στην αίθουσα του δικαστηρίου, αν τα δύο μέρη είναι πρόθυμα να βρουν κάποια λύση. Η Ελλάδα έχει στο παρελθόν, το 2003, προτείνει την καλύτερη λύση: τα Μάρμαρα του Παρθενώνα θα μπορούσαν να επιστραφούν από το ΒΜ, σε αντάλλαγμα για διάφορα βραχυπρόθεσμα δάνεια ελληνικών καλλιτεχνημάτων που δεν θα έχουν εκτεθεί ποτέ προηγουμένως στο κοινό. Νομίζω ότι υπάρχουν λύσεις, όπου και οι δύο πλευρές θα μπορούσαν να καταλήξουν σχετικά ικανοποιημένες. Αλλά ίσως θα πρέπει να περιλαμβάνουν μακρές μεταβατικές ρυθμίσεις, σύμφωνα με τις οποίες τα γλυπτά θα επιστρέψουν στην Αθήνα, αλλά η ιδιοκτησία τους θα παραμείνει στο Βρετανικό Μουσείο, για παράδειγμα. Μια άλλη επιλογή είναι να επιστρέψουν αρχικά ένα ή δύο γλυπτά με αμοιβαία συμφωνία, ώστε να υπάρξει μια ευκαιρία για να δείξουν και οι δύο πλευρές ότι είναι διατεθειμένες να τιμήσουν δεσμεύσεις στο μέλλον», καταλήγει ο Τέϊλορ.     

Μητροπούλου Ειρήνη
 Πηγή 

 

Τους μισούμε και τους αξίζει

Του Γιώργου Ανανδρανιστάκη

Το μίσος βλάπτει σοβαρά την υγεία. Εκκρίνει τοξίνες που επηρεάζουν αρνητικά όλα τα συστήματα του ανθρωπίνου σώματος. Σε βάθος χρόνου δε, μπορεί να προκαλέσει βλάβες ανήκεστες. Εξόχως βλαπτικό είναι το αδικαιολόγητο μίσος, να μισείς δηλαδή κάποιον χωρίς να το αξίζει. Εκείνος σου προσφέρει αγάπη απεριόριστη, μικρές καρδούλες περιτριγυρίζουν την κεφαλή του, σαν στεφάνι αγίου, κι εσύ απαντάς με λόγια βαριά και χειρονομίες άσεμνες. «Ν' αγαπάς και να μην αγαπιέσαι, τι καημός, τι καημός» που λέει και το παλαιό άσμα.

Ουδείς προφήτης εν τη εαυτού πατρίδι. Σύμφωνα με το Ινστιτούτο Gallup, τον παγκοσμίου φήμης οργανισμό μετρήσεων με έδρα την Ουάσιγκτον, η Ελλάδα έχει την τρίτη πιο μισητή κυβέρνηση του πλανήτη. Το 86% των πολιτών έχει αρνητική γνώμη για την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου και μόνο το 14% έχει γνώμη θετική. Χάλκινο μετάλλιο πίσω από την Βοσνία και την Βουλγαρία, όπου οι αρνητικές γνώμες φτάνουν στο 91% και στο 88%, αντιστοίχως. Τους άλλους τους τρώμε λάχανο, την Τσεχία, τη Μολδαβία, το Πακιστάν, το Περού, την Τζαμάικα και δεν συμμαζεύεται. Εμείς βέβαια δεν τα πιστεύουμε τα αμερικανάκια, εμείς πιστεύουμε τις δικές μας εταιρείες, που λένε ότι το 40% του ελληνικού λαού συμπαθεί τον Σαμαρά. Καλά σαράντα...

Τι άλλο πρέπει να κάνουν οι άνθρωποι για να τους αγαπήσουμε; Μας σώσανε από τη χρεοκοπία, μας σώσανε από την πείνα κι από τη σκλαβιά, μέχρι και τον τάφο του Μεγαλέξανδρου μας βρήκανε. Ναι, του Μεγαλέξανδρου είναι ο τάφος, τα υπόλοιπα είναι συνωμοσίες των Εβραίων και των Σκοπιανών, που κι αυτοί κατά βάθος Εβραίοι είναι. Είμαστε λαός αχάριστος, ειδικά απέναντι στον Ευάγγελο Βενιζέλο, που, όπως λέει ο ίδιος, σηκώνει εδώ και χρόνια τον σταυρό του μαρτυρίου. Τι διάολο, τόσο μακριά είναι αυτός ο Γολγοθάς; Άμα είναι να βάλουμε κι εμείς ένα χεράκι, να σηκώσουμε τον σταυρό σαν τον Σίμωνα τον Κηρυναίο, μπας και φτάσει κάποτε ο Ευάγγελος στον προορισμό του.

Όσο μένουν οι σαμαροβενιζέλοι στην κυβέρνηση, το μίσος θα μεγαλώνει. Είναι θέμα χρόνου να προσπεράσουμε τη Βουλγαρία και να κοντοζυγώσουμε τη Βοσνία σε απόσταση αναπνοής. Και μετά θα εκπνεύσει ο Πάγκαλος στα μούτρα της, η Βοσνία θα λιποθυμήσει και θα την προσπεράσουμε χαλαρά. Όσο μένουν, θα γίνονται και χειρότεροι. Δείτε πώς κινείται ο ανεκδιήγητος πρύτανης Φορτσάκης και θα αντιληφθείτε ότι επιχειρούν να μεταφέρουν τη μαυρίλα και την προπαγάνδα τους σε όλα τα πεδία, ακόμη και στα πλέον ευαίσθητα. Θεόδωρος Φορτσάκης: Η Δεξιά έχει πάγκο ατελείωτο, βγάζει φυντάνια με ρυθμό οπλοπολυβόλου.

Τέλος πάντων, στο γκάλοπ της Gallup υπάρχει ένα εύρημα που με στεναχώρησε σφόδρα: Το 91% του ελληνικού λαού θεωρεί ότι η κυβέρνησή του είναι διεφθαρμένη. Αν είναι δυνατόν! Είναι δυνατόν ένας λαός να θεωρεί διεφθαρμένη την κυβέρνηση που έχει αντιπρόεδρο τον Ευάγγελο Βενιζέλο;

ΑΥΓΗ

Κακοί, ευέξαπτοι επενδυτές

Με δέος διάβασα τη δήλωση Βενιζέλου πως η κατάρρευση του χρηματιστηρίου είναι «αποτέλεσμα της στρατηγικής της αποσταθεροποίησης στην οποία κάνουν αυτοί αντιπολίτευση και όχι αποτέλεσμα του γεγονότος ότι εμείς θέλουμε πρόωρη έξοδο από το μνημόνιο», προσθέτοντας ότι «αυτό υποστηρίζει ο πιο ακραίος συντηρητικός κύκλος στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ». Ε βέβαια, έχει άλλο λόγο το ελληνικό χρηματιστήριο για να γκρεμοτσακιστεί και να γίνει μια απλή, λαϊκή αγορά;

Μήπως το ελληνικό χρηματιστήριο επηρεάζεται από τα stress tests και τις αξιολογήσεις των ελληνικών τραπεζών, που ακόμα και αυτή την ώρα ολοκληρώνονται και αναμένεται να δημοσιευτούν στο τέλος του μήνα; Είναι ικανές οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών να κάνουν τους επενδυτές να ξεπουλήσουν, για να μην αναγκαστούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη;

Ή μήπως είναι ικανό το δημοσιονομικό κενό των 25 δισ. που όλες οι εκθέσεις, ΔΝΤ και Ευρωπαίων, δείχνουν πως θα αντιμετωπίσει η ελληνική οικονομία και θα χρειαστεί να βρει νέα χρήματα, πιθανότατα με νέα δανειακή σύμβαση;

Ή μήπως είναι ικανό το σόου της εξόδου (του Μεσολογγίου) από το ΔΝΤ, με ξεκάθαρη και εξόφθαλμη μικροπολιτική λογική που φαίνεται και στους έξω όσο και στους μέσα, τη στιγμή μάλιστα που ούτε ένας από τους δικούς τους εταίρους δεν έχει υποστηρίξει με μια τόση δα μικρή δηλωσούλα, να τρομάξει τους επενδυτές και να ξεπουλήσουν όσο-όσο;

Όχι φίλοι μου. Όλα τα παραπάνω δεν είναι παρά απλές, ύπουλες και μηχανορραφικές ερμηνείες που δίνουν οι διεθνείς οικονομολόγοι, που κατά τον Βενιζέλο ανήκουν στον πιο ακραίο συντηρητικό κύκλο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Δεν πειράζει που ο κύκλος που καταγγέλλει είναι ο ίδιος που τον κυκλώνει την ώρα που μας περικυκλώνει.

Η πραγματική αιτία που οι αγορές κατακρημνίζονται και τα ελληνικά ομόλογα γίνονται απλησίαστα είναι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ επανέλαβε αυτό που λέει εδώ και δύο τουλάχιστον χρόνια.

Πως δεν θα αναγνωρίσει συμφωνίες που βλάπτουν τα συμφέροντα της χώρας και του λαού της.

Είτε το εννοεί, είτε όχι, είναι η χιλιοστή φορά που ακούγεται από τα χείλη του Τσίπρα.

Ε, αυτή η χιλιοστή φορά πρέπει να τάραξε πολύ τους επενδυτές.

Πολύ ευέξαπτοι μας βγήκαν τελικά αυτοί οι επενδυτές.

Να φύγουν, να πάνε αλλού.

Πηγή

Αποδοχή μόνο 14% έχει η κυβέρνηση κατά την Γκάλοπ

Του Γιώργου Δελαστίκ

Ταυτισμένη απολύτως με τις σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης είναι η αμερικανική εταιρεία δημοσκοπήσεων Γκάλοπ (Gall up) - σε τέτοιο βαθμό που παλιότερα αποκαλούσαμε «γκάλοπ» τις ίδιες τις δημοσκοπήσεις ακόμη και στην Ελλάδα!

Την περασμένη Παρασκευή, 17 Οκτωβρίου, το αμερικανικό ίδρυμα Μερίντιαν (Meridian International Center) διοργάνωσε ημερίδα με θέμα την «Παγκόσμια Ηγεσία». Στο πλαίσιο της ημερίδας αυτής παρουσιάστηκε σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης σε όλες τις χώρες του κόσμου της προαναφερθείσης εταιρείας δημοσκοπήσεων Γκάλοπ, η οποία αποσκοπούσε στο να σχηματίσουν οι Αμερικανοί εικόνα για τη δημοφιλία των κυβερνήσεων του πλανήτη σήμερα. Τα αποτελέσματα ήταν τουλάχιστον εντυπωσιακά, καθώς αφενός φυσικά αντανακλούν τις διαθέσεις των ερωτηθέντων πολιτών απέναντι στις κυβερνήσεις τους και αφετέρου αντανακλούν με έμμεσο τρόπο και τη δυνατότητα ελεύθερης έκφρασης της γνώμης τους κατά των ηγετών τους. Ο συνδυασμός αυτών των δύο δυνατοτήτων οδηγεί πρώτα πρώτα σε ένα απροσδόκητο εύρημα. Από τις 12 κυβερνήσεις στον κόσμο (εννοείται, εκεί που μπορεί να γίνει δημοσκόπηση) με τη μικρότερη αποδοχή από τον πληθυσμό, με τη χαμηλότερη δημοτικότητα, οι 8 είναι... ευρωπαϊκές! Οι 3 από αυτές είναι οι τελευταίες στην παλιά ΕΕ των 15 και φυσικά είναι δυτικοευρωπαϊκές -Ελλάδα, Ισπανία, Πορτογαλία- ενώ οι υπόλοιπες 5 είναι ανατολικοευρωπαϊκές. Τρεις είναι μέλη της ΕΕ (Βουλγαρία, Τσεχία, Ρουμανία) και δύο είναι εκτός ΕΕ (Βοσνία και Μολδαβία). Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου μπορεί σίγουρα να αναφωνήσει πανηγυρίζοντας «τουλάχιστον δεν είμαστε Βοσνία»!

Δεν γνωρίζουμε αν αυτή η κραυγή προκαλεί ρίγη εθνικής συγκίνησης στον ελληνικό πληθυσμό, αλλά το αδιαφιλονίκητο δημοσκοπικό γεγονός είναι πως το ποσοστό αποδοχής της κεντρικής κυβέρνησης της Βοσνίας - Ερζεγοβίνης είναι μόλις... 8% (!) ενώ κατά την αμερικανική εταιρεία Γκάλοπ το ποσοστό αποδοχής της ελληνικής κοινής γνώμης στη σφυγμομέτρηση που διενήργησε είναι... 14%, σχεδόν διπλάσιο. Η αλήθεια είναι πως σε δύο άλλους θεμελιώδεις δείκτες που χρησιμοποιεί η αμερικανική εταιρεία, καθώς τους θεωρεί σημαντικούς στη διαμόρφωση της τελικής γνώμης των πολιτών για τις κυβερνήσεις τους, εκείνους της διαφθοράς και της ανεργίας, η Ελλάδα... υστερεί ελαφρότατα της Βοσνίας! Το ποσοστό ανεργίας που αναφέρει η εταιρεία Γκάλοπ είναι 27,3% για την Ελλάδα και 27% για τη Βοσνία. Οσο για το ποσοστό των Ελλήνων που θεωρούν διεφθαρμένη την κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου ανέρχεται κατά την αμερικανική εταιρεία στο απίστευτα υψηλό... 91% (!) - ακριβώς δηλαδή όπως και το 91% των Βόσνιων θεωρούν διεφθαρμένη την κεντρική κυβέρνηση της Βοσνίας. Προσοχή, τη μηδαμινού κύρους κεντρική κυβέρνηση του Σεράγεβο, όχι τη σερβική ή την κροατομουσουλμανική τοπική κυβέρνηση, οι οποίες και στις δύο περιπτώσεις χαίρουν ασύγκριτα μεγαλύτερης λαϊκής επιδοκιμασίας και αποδοχής. Η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, η οποία κατατάσσεται τρίτη στον κόσμο κατά την Γκάλοπ αναφορικά με το χειρότερο ποσοστό αποδοχής εκ μέρους των πολιτών της χώρας, μπορεί να ισχυριστεί δικαίως «ούτε Βουλγαρία είμαστε!». Αυτό όμως ισχύει αποκλειστικά και μόνο για το ποσοστό αποδοχής της κυβέρνησης, το οποίο είναι 13% στη Βουλγαρία και 14% στην Ελλάδα. Υπάρχει όμως και εδώ μια πολύ σημαντική «λεπτομέρεια». Το βουλγαρικό ποσοστό αφορά την... προηγούμενη κυβέρνηση που έχει εκδιωχθεί ουσιαστικά κλωτσηδόν από την εξουσία, έγιναν εκλογές, αλλά ακόμη δεν έχει σχηματιστεί νέα κυβέρνηση για να μετρηθεί η δημοτικότητά της! Το βουλγαρικό ποσοστό αφορά την κυβέρνηση που κατέρρευσε και «μαυρίστηκε» στις κάλπες, όχι αυτή που θα κυβερνήσει, άρα κατά πόσο μπορεί να πανηγυρίζει η ελληνική κυβέρνηση για το δικό της 14% έναντι του 13% της Βουλγαρίας είναι πολύ, πολύ συζητήσιμο. Το χειρότερο για τους Σαμαρά - Βενιζέλο είναι σε σχέση με τους δύο άλλους δείκτες, της ανεργίας και της διαφθοράς, η Αθήνα θα ήταν... πανευτυχής αν έπιανε τις επιδόσεις της Σόφιας!

Αφενός η ανεργία στη Βουλγαρία δεν είναι ούτε η μισή από όση στην Ελλάδα (αφού ανέρχεται στο 13% έναντι της ελληνικής του 27,3%) και αφετέρου οι Βούλγαροι πολίτες που θεωρούν την κυβέρνησή τους διεφθαρμένη ανέρχονται «μόνο» στο 79% των ερωτηθέντων στη δημοσκόπηση έναντι του 91% των ερωτηθέντων Ελλήνων! Αξίζει να σημειώσουμε δύο ακόμη πράγματα: Πρώτον ότι στις 5 κυβερνήσεις στον κόσμο με τη μικρότερη αποδοχή από τους πολίτες τους και οι 5 είναι ευρωπαϊκές και μάλιστα οι 4 είναι βαλκανικές (Βοσνίας, Βουλγαρίας, Ελλάδας και Μολδαβίας με 18% αποδοχή)! Στην τέταρτη θέση η Τσεχία με 15%. Δεύτερον ότι τη δωδεκάδα των πανάθλιων κυβερνήσεων κλείνουν η Πορτογαλία και η Ισπανία, με αποδοχή των κυβερνήσεών τους σε ποσοστό 20% και στις δύο περιπτώσεις. Εν ολίγοις, η αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ καθιστά αντιπαθέστατες τις κυβερνήσεις που την υλοποιούν.

ΕΘΝΟΣ

Ο Μάνος της καρδιάς μας!

Στις 22 Οκτωβρίου του 1937 γεννήθηκε ο Μάνος Λοϊζος, ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες της μεταπολεμικής γενιάς. Είπε γι αυτόν ο Μίκης Θεοδωράκης: «Ο Λοϊζος δεν κατασκεύαζε. Και αν το ήθελε, δεν θα μπορούσε. Γεννούσε. Κι αυτό γιατί έτσι το ένιωθε…». Ο ίδιος έλεγε για τον εαυτό του: «Όταν έχω κέφια, είμαι σε θέση να μελοποιήσω ακόμα και τον τηλεφωνικό κατάλογο…». Στην περίπτωση του Μάνου Λοϊζου έχουμε το ευτυχές συναπάντημα ενός μεγάλου μουσικού ταλέντου με ότι ωραιότερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη, την ιδέα της κομμουνιστικής κοινωνίας. Το αποτέλεσμα αυτής της σύζευξης είναι η πολύτιμη παρακαταθήκη των τραγουδιών του, που παρά το γεγονός ότι έφυγε νωρίς, παραμένουν στη καρδιά και το μυαλό μας. Είναι όμως και η παρακαταθήκη που άφησε στους ομοτέχνους του, μια παρακαταθήκη που θα μπορούσε να συμπυκνωθεί σε τρεις λέξεις: «Πολεμάμε και τραγουδάμε»! Αυτός ήταν ο Μάνος Λοϊζος, ο Μάνος του έρωτα και της επανάστασης, ο Μάνος της καρδιάς μας…

Πηγή

Ο δραπέτης Σταύρος Θεοδωράκης

Του Δημήτρη Μηλάκα

«Όποιος δεν είναι φύσει δούλος, ή αποδρά ή αυτοκτονεί» – εμείς να μην αυτοκτονήσουμε αλλά να αποδράσουμε από το παλιό πολιτικό σύστημα, μας είπε – ανάμεσα σε άλλα– ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης σε συνέντευξή του στο Έθνος της Κυριακής. Μεγάλες κουβέντες από κάποιον που μόλις… απέδρασε!

Γιατί ο κύριος Σταύρος Θεοδωράκης δεν είναι χτεσινός. Δεν φύτρωσε ξαφνικά σαν μανιτάρι σε κάποια ποταμίσια όχθη. Λαμπρό και εκλεκτό «προϊόν» του παλιού πολιτικού συστήματος υπήρξε, πριν καν ξεκινήσει να μπουσουλάει στο δημοσιογραφικό επάγγελμα…

Υπό αυτήν την έννοια, οι μεγάλες κουβέντες που συλλέγει και χρησιμοποιεί ο Σταύρος Θεοδωράκης, το μόνο που καταφέρνουν είναι να φωτίζουν την απύθμενη υπεροψία του: Τόσα χρόνια εκλεκτός και χρυσοπληρωμένος υπηρέτης του παλιού συστήματος ήταν φύσει δούλος; Ή μήπως κέρδιζε το παντεσπάνι του ασκώντας …αντικαθεστωτική δημοσιογραφία από το «κλικ», «τα νέα», «το Mega» ή την «ΕΡΤ»;

Πάει πολύ, λοιπόν, σήμερα, από έναν τέτοιο «δραπέτη» που υπήρξε επί εικοσαετία «φύσει δούλος του συστήματος» (το οποίο φανταζόμαστε συμφωνεί κι αυτός δε σάπισε μόλις τώρα) να μας καλεί σήμερα να φύγουμε μαζί του… Για να μας πάει που;

Δεν αμφισβητούμε (ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε) το δικαίωμα κανενός – ούτε του Σταύρου Θεοδωράκη στη μετάνοια και την ειλικρινή μεταμέλεια. Ίσως μάλιστα αν ο εκλεκτός πρώην συνάδελφος ξεκινούσε— πριν δώσει συμβουλές περί ατομικής και εθνικής διάσωσης — με μια απολογία για αυτά που αυτός υπηρέτησε και εκμεταλλεύτηκε τα χρόνια της «ισχυρής Ελλάδας», αν ζητούσε ένα συγνώμη για τον τρόπο που «πούλησε» τις αδιαμφισβήτητες επαγγελματικές του αρετές στο σύστημα, αν ομολογούσε «πόσο» κοντά και σε ποιους βρέθηκε προκειμένου να κατακτήσει την «κορυφή», τότε ίσως θα ήταν πολλοί περισσότεροι αυτοί που θα άκουγαν με μεγαλύτερη προσοχή τις συμβουλές του.

Όμως ο Σταύρος Θεοδωράκης δεν έχει, δεν μπορεί να δώσει καμία συμβουλή που να αφορά στην κοινωνία. Γέννημα θρέμμα της αντίληψης που θεοποιεί τον ατομισμό, την προσωπική μαγκιά και το βόλεμα δια της «παρεούλας», ο Σταύρος Θεοδωράκης η μόνη «οδηγία» που μπορεί να δώσει είναι αυτή που και ο ίδιος ακολουθεί: «είς οιωνός άριστος, αμύνεστε για την πάρτη σας».

Με αυτήν ακριβώς την οδηγία που αποτελεί και την πεμπτουσία της πολιτικής σκέψης των «ποταμιστών» μαζεύει δίπλα του ο ακόμα λαμπερός Σταύρος κάθε πολιτικό υπόλοιπο (Ψαριανός, Τατσόπουλος κλπ) πρόθυμο να επιβιβαστεί στην κιβωτό της προσωπικής του διάσωσης…

ΥΓ: Οι φύσει δούλοι ούτε αυτοκτονούν, ούτε δραπετεύουν. Βρίσκουν τρόπους να είναι δούλοι σε κάθε περίσταση και με οποιοδήποτε αφέντη.

 

 Πηγή

Όταν ο Νίκος Μπογιόπουλος ξεφτιλίζει τον Γαρουφαήλο Κρανιδιώτη (βίντεο)

Από την εκπομπή του Alpha «Πρωϊνή ενημέρωση» στις 18 Οκτωβρίου 2014

Πηγή

Το δημοσιονομικό φιάσκο

Του Μάκη Ανδρονόπουλου

Η επισημοποίηση του δημοσιονομικού φιάσκου μετά από τέσσερα χρόνια εφαρμογής των μνημονιακών πολιτικών, με το δημοσιονομικό έλλειμμα να παραμένει στο ιλιγγιώδες ύψος του 12,2% του ΑΕΠ το 2013 βάσει των αναθεωρημένων εκτιμήσεων της Eurostat, αποτελεί το Βατερλό των πολιτικών που εφαρμόστηκαν στη χώρα από τους δανειστές και τις κυβερνήσεις που εκτελούσαν τις εντολές τους. Δηλαδή, μετά από τέσσερα χρόνια σκληρής λιτότητας το δημοσιονομικό έλλειμμα είναι τετραπλάσιο του ορίου 3% του ΑΕΠ που θέτει το Σύμφωνο Σταθερότητας.

Υπενθυμίζεται ότι η πολιτική κρίση στην Ελλάδα άρχισε όταν η κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή παραδέχθηκε ότι το έλλειμμα ήταν στο 6,5% και παρασκηνιακά παραδεχόταν πως ήταν στο 8%, ενώ η Τράπεζα της Ελλάδος το υπολόγιζε στο 12,% (δηλαδή, όσο και τώρα), άσχετα αν ο φιλόδοξος  Γ. Παπακωνσταντίνου έκρινε πως έπρεπε να του φορτώσει κι άλλα άπλυτα και το πήγε στο 25%...

Η δημοσιονομική αποτυχία των μνημονίων είναι εκκωφαντική και έρχεται να κάτσει δίπλα στην ήδη γνωστή αποτυχία της πολιτικής του χρέους, που έκλεισε το 2013 στο 174,9% του ΑΕΠ έναντι του 120% που ήταν πριν τα μνημόνια και παρά το «κούρεμα» του PSI.

Η διπλή αποτυχία των πολιτικών που εφαρμόστηκαν όλα αυτά τα χρόνια οφείλονται στην ύποπτη πλέον εμμονή των δανειστών σε ατελέσφορες πολιτικές. Οι δανειστές  είναι πλέον πολιτικά εκτεθειμένοι έναντι του ελληνικού λαού και της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δυστυχώς, η παραπάνω δραματική δημοσιονομική εξέλιξη συνεχίζεται και φέτος, με επιταχυνόμενη πλέον τη δημιουργία νέων ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το κράτος, που ξεπέρασαν τα 70 δισ. ευρώ (εκ των οποίων τα 9,683 δισ. ευρώ αφορούν το 9μηνο του 2014) και στα οποία αν προστεθούν και οι οφειλές προς τα ασφαλιστικά ταμεία φθάνουμε στα 90 δισ. ευρώ. Το ζήτημα πλέον δεν είναι οι 100 δόσεις, αλλά η ανατροπή ενός άδικου και έντονα ταξικού φορολογικού συστήματος που αποσαθρώνει την κοινωνική συνοχή.

Παράλληλα, η εκτέλεση του φετινού προϋπολογισμού παραμένει προβληματική σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μήνου, όχι τόσο λόγω της υστέρησης των φορολογικών εσόδων κατά 567 εκατ. ευρώ, όσο γιατί σημειώνεται υπερσυγκράτηση των δαπανών, με δραματικές συνέπειες στη λειτουργία της παιδείας, των νοσοκομείων κ.ο.κ. Το γεγονός ότι στο τελευταίο 3μηνο του έτους συσσωρεύονται μεγάλες φορολογικές υποχρεώσεις (τρεις δόσεις ΕΝΦΙΑ, τελευταία δόση φόρου εισοδήματος και τέλη κυκλοφορίας για το 2014) προμηνύει δύσκολο δημοσιονομικό φινάλε για το 2014.

Η δραματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας απεικονίζεται στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών, όπου τα συστημικά μέσα προβάλουν το πλεόνασμα 1,8 δισ. ευρώ (+1,68%) που παρουσίασε τον Αύγουστο και 2,1 δισ. στο 8μηνο. Το εμπορικό έλλειμμα είναι αυξημένο στα 12,3 δισ. ευρώ έναντι του 8μήνου του 2013 που ήταν 11,3 δισ. Επίσης, στο διάστημα Ιανουαρίου – Αυγούστου 2014, το πλεόνασμα του ισοζυγίου κεφαλαιακών μεταβιβάσεων ανήλθε σε 1,9 δισ. ευρώ, έναντι 2,8 δισ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2013. Το συνολικό ισοζύγιο μεταβιβάσεων (τρεχουσών και κεφαλαιακών) παρουσίασε πλεόνασμα 4,6 δισ. ευρώ το οκτάμηνο Ιανουαρίου – Αυγούστου 2014, έναντι 6,5 δισ. ευρώ την αντίστοιχη περίοδο του 2013.

Δηλαδή έχουμε υποχώρηση των θετικών μεγεθών που υποκρύπτουν τις παθογένειες της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Παρά την δραστική συρρίκνωση του μισθολογικού κόστους, η ελληνική ανταγωνιστικότητα συνεχίζει να χειροτερεύει. Κάτι που δεν φαίνεται να θορυβεί ούτε τους δανειστές, ούτε την κυβέρνηση. Γιατί άραγε;

Πηγή

Γιατί έσκασε η διπλή φούσκα

Του Γιάννη Βαρουφάκη

Είναι στη μοίρα των φουσκών να σκάνε. Στην Ευρώπη, εδώ και δύο χρόνια, Φραγκφούρτη και Βερολίνο πασχίζουν να δημιουργήσουν την αίσθηση ότι η Ευρώπη ξεπέρασε την κρίση του ευρώ. Τι καλύτερος τρόπος να πείσουν περί αυτού από το να φανεί πως ακόμα και η βαθιά πτωχευμένη Ελλάς συνέρχεται;

Οι παρεμβάσεις της ΕΚΤ από το καλοκαίρι του 2012 και έπειτα βοήθησαν στη δημιουργία φούσκας στην ευρωζωνική αγορά ομολόγων που έκανε την κρίση να μεταναστεύσει από την επιφάνεια (τις χρηματαγορές) στα θεμέλια της ευρωπαϊκής οικονομίας (στις επενδύσεις, τις επιχειρήσεις, στον αποπληθωρισμό). Με αυτή τη φούσκα ήλπιζε η κ. Μέρκελ ότι θα «αποδείξει» πως η γενικευμένη λιτότητα και τα στραβά μάτια στις μαύρες τρύπες των τραπεζών θα συγκαλυφθούν.

Στην περίπτωση της βαθιά και ποικιλοτρόπως πτωχευμένης Ελλάδας, καταβλήθηκε φιλότιμη προσπάθεια να δημιουργηθούν δύο φούσκες. Η μία φούσκα αφορούσε την αγορά ελληνικών ομολόγων και η άλλη τις τραπεζικές μετοχές. Η περίφημη έξοδος στις αγορές του περασμένου Απριλίου έγινε επειδή η ΕΚΤ έκλεισε το μάτι στους επενδυτές πως αυτά τα νέα ομόλογα θα τους τα καλύψει εκείνη αν δεν μπορεί να τα αποπληρώσει το Ελληνικό Δημόσιο - έτσι εξηγείται πώς έπεσαν ο ένας πάνω στον άλλον να αγοράσουν ομόλογα ενός πτωχευμένου κράτους. Όσο για τις τραπεζικές μετοχές, ανέβηκαν επειδή κυβέρνηση και ΕΚΤ φάνηκαν έτοιμοι να κάνουν τα στραβά μάτια στις μαύρες τρύπες στο εσωτερικό τους και, επιπλέον, το υπουργείο Οικονομικών τους υποσχέθηκε ότι θα τους δώσει, στα μουλωχτά, ό,τι εγγυήσεις χρειάζονταν για να περάσουν τα τεστ αντοχής της ΕΚΤ.

Τι συνέβη λοιπόν και έσκασαν οι δύο αυτές φούσκες; Στην Ευρώπη συνολικά φταίνε τα μαντάτα ότι η Γερμανία, όπως ήταν προδιαγεγραμμένο, έπεφτε θύμα της λιτότητας που η ίδια επέβαλε στους άλλους. Στην Ελλάδα το έναυσμα για την κατάρρευση του Χρηματιστηρίου δόθηκε όταν η αποτυχία της τελευταίας (όλως χυδαίας) προσπάθειας του υπουργείου Οικονομικών να ενισχύσει κι άλλο τους τραπεζίτες, αυτή τη φορά με εγγυήσεις 9 δισ. (με τις λεγόμενες «αναβληθείσες φορολογικές υποχρεώσεις» των τραπεζιτών). Σε τι οφείλεται η αποτυχία αυτή; Οφείλεται στο ότι οι ελεγκτές της ΕΚΤ είπαν: «Ε, όχι κι αυτό! Κάναμε τα στραβά μάτια σε τόσα και τόσα, αλλά αυτό που πάτε να κάνετε τώρα, αν δεν το σταματήσουμε, θα μας πάρουν με τις πέτρες διεθνώς».

Αυτή η «στραβή» έδωσε το έναυσμα για πωλήσεις τραπεζικών μετοχών, με αποτέλεσμα τη σημερινή εικόνα ενός Χρηματιστηρίου που βασίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις πτωχευμένες τράπεζες - και το οποίο ανεβαίνει μόνο όσο οι φούσκες που χτίζονται με τα χρήματα των φορολογούμενων φουσκώνουν. Κάνουν να σκάσουν οι φούσκες που συντηρεί ο εξουθενωμένος φορολογούμενος και αμέσως το Χρηματιστήριο επιστρέφει στην πικρή πραγματικότητα. Παράλληλα, η αποκάλυψη της «άνεσης» με την οποία το κράτος είναι έτοιμο να φορτώσει άλλα 9 δισ. χρέος στο χρέος για πάρτι των τραπεζιτών έκανε και τη φούσκα των ελληνικών ομολόγων να σκάσει, ιδίως σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον όπου όλες οι αντίστοιχες φούσκες δοκιμάζονταν.

Με ρωτούν όμως οι συνήγοροι της κυβέρνησης (τώρα που έχασαν την πιπίλα του "greek success story": Αν συμβαίνουν αυτά στην κυβέρνηση Σαμαρά (την οποία υποστηρίζουν το Βερολίνο και η Φραγκφούρτη), ο ΣΥΡΙΖΑ τι έχει να περιμένει; Πώς θα καταφέρει να διαγράψει το χρέος;

Τους απαντώ: Το χρέος θα διαγραφεί έτσι κι αλλιώς, όπως συμβαίνει με όλα τα μη βιώσιμα χρέη. Το ζήτημα είναι να έρθει μια ώρα αρχύτερα το κούρεμά του, καθώς η καθυστέρησή του αυξάνει το διαχρονικό κόστος της συγκάλυψης της χρεοκοπίας μας τόσο για την Ελλάδα όσο και για τους εταίρους μας. Πώς θα έρθει το κούρεμα; Μέσα από μια διαπραγμάτευση που δεν θέλουν σε καμία περίπτωση το Βερολίνο και η Φραγκφούρτη, αλλά που η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποσπάσει υπό την απειλή βέτο στις Συνόδους Κορυφής και της μη αποπληρωμής των παλαιών ομολόγων που, ανοήτως, αγόρασε η ΕΚΤ.

Όσο διαρκεί αυτή η διαπραγμάτευση, δεν έχει απολύτως καμία σημασία πόσο θα πάνε τα spread ή ο δείκτης του Χρηματιστηρίου. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι, στο τέλος της διαπραγμάτευσης, εφόσον η ελληνική οικονομία ξαναγίνει βιώσιμη, τα spread θα καταβαραθρωθούν και οι μετοχές θα ανέβουν. Άλλωστε αυτά τα νούμερα δεν είναι παρά μια θολή αντανάκλαση της πραγματικότητας. Αυτό που προέχει δεν είναι η αντανάκλαση, αλλά η ίδια η πραγματικότητα που μόνο μια σκληρή διαπραγμάτευση μπορεί να πετύχει.

Πηγή: avgi.gr

Πρεσβυωπία τέλος! Η θεραπεία που ξανανιώνει τα μάτια!

Ένα μικροσκοπικό εμφύτευμα που βελτιώνει την κοντινή όραση πρόκειται να κάνει τα γυαλιά πρεσβυωπίας είδος... μουσειακό!
 

Νέα μελέτη που παρουσιάστηκε στο 118ο συνέδριο της Αμερικανικής Ακαδημίας Οφθαλμολογίας καταδεικνύει ότι η μέθοδος είναι εξαιρετικά αποτελεσματική για την αντιμετώπιση της πρεσβυωπίας, της αναπόφευκτης αλλοίωσης της όρασης με το πέρασμα των χρόνων.
 

Η πρωτοποριακή μέθοδος αποκατάστασης αφορά στην εμφύτευση ενός λεπτού δακτυλίου στον κερατοειδή του ματιού. Τα διαθέσιμα ερευνητικά δεδομένα καταδεικνύουν ότι το εμφύτευμα είναι αποτελεσματικό σε ποσοστό 80% και παράλληλα δεν επηρεάζει τη μακρινή όραση.
 

Όσο μεγαλώνουμε, ο κερατοειδής χάνει την ελαστικότητά του, με αποτέλεσμα να μην μπορούμε να δούμε καλά αντικείμενα που βρίσκονται σε κοντινή απόσταση. Η πρεσβυωπία αντιμετωπίζεται παραδοσιακά με τη χρήση γυαλιών, όμως οι εξελίξεις στο χώρο της Ιατρικής έχουν οδηγήσει στην εξεύρεση μόνιμων λύσεων για την αναπόφευκτη πάθηση.
 

Τρεις τύποι εμφυτεύματος εξετάζονται επί του παρόντος από τον αμερικανικό Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων (FDA). Ένα εξ αυτών είναι το KAMRA, ένας λεπτός και ευλύγιστος δακτύλιος με μόλις 3,8 χιλιοστά διάμετρο και μια τρύπα 1,6 χιλιοστών στο κέντρο. Όταν εμφυτεύεται στον κερατοειδή, το KAMRA λειτουργεί όπως το διάφραγμα μιας φωτογραφικής μηχανής, καθώς προσαρμόζει αυτόματα το βάθος του οπτικού πεδίου. Έτσι, μπορούμε να δούμε και κοντά και μακριά.
 

Η διαδικασία τοποθέτησης του εμφυτεύματος διαρκεί μόλις 10 λεπτά και απαιτεί τοπική αναισθησία.

Το εμφύτευμα είναι ήδη διαθέσιμο σε ορισμένες χώρες της Ασίας, της Ευρώπης και της Νότιας Αμερικής.

 

 

 Πηγή