Στο…στόχαστρο και άλλο πολιτικό πρόσωπο για τα εξοπλιστικά

Σε περίπου 1 δισ ευρώ υπολογίζονται οι μίζες από τα εξοπλιστικά προγράμματα των τελευταίων 15 ετών που διερευνά η Δικαιοσύνη. Μετά τον εντοπισμό του Γιώργου Καρατζαφέρη, σε διαδρομή χρημάτων από τα εξοπλιστικά (1,65 εκ. ευρώ), ερευνάται και άλλο πολιτικό πρόσωπο, που φέρεται να σχετίζεται με προμήθεια εξοπλιστικών, ρωσικής και γαλλικής προέλευσης, που βρίσκεται στο στάδιο της προκαταρκτικής. Και σε αυτή την περίπτωση, σύμφωνα με πληροφορίες του «Βήματος της Κυριακής», ακολουθήθηκε το σύστημα των παράνομων πληρωμών με offshore.

Πρώην στέλεχος της Ericsson αποκαλύπτει κατάθεση 32.606.580 ελβετικών φράγκων σε ελβετικό λογαριασμό που προορίζονταν για τον ήδη κατηγορούμενο Χρήστο Τούμπα, αλλά για παράνομη αιτία όπως αναφέρει, «για να προωθήσει σε τρίτους αποδέκτες παράνομες δωροδοκίες».

Ελικόπτερα, πύραυλοι εδάφους-εδάφους, εδάφους -αέρους, πυροβόλα όπλα και ηλεκτρονικά συστήματα

Συμβάσεις μίας δεκαετίας που στοίχισαν  δισεκατομμύρια ευρώ, με τα  Leopard να παίρνουν την μερίδα του λέοντος αφού κόστισαν στο ελληνικό δημόσιο 1,7 δις. Η εμπειρία μέχρι σήμερα έχει δείξει ότι το 10% της όποιας σύμβασης ήταν μίζα στους κατάλληλους ανθρώπους για να πάρει ο εκάστοτε πολεμικός κολοσσός το έργο. Και πως η μέθοδος δεν ήταν άλλη από τις off-shore.

Οι λογαριασμοί τους όμως τελευταία ανοίγουν, όπως άλλωστε έγινε και στην περίπτωση της νήσου Gernsey η οποία έδωσε πληροφορίες για το έμβασμα που έφτασε στην Catalina, την εταιρία που φαίνεται ότι ανήκει στον πρόεδρο του ΛΑΟΣ Γιώργου Καρατζαφέρη.

Δικαστές και εισαγγελείς έχουν ήδη ανοιχτές τουλάχιστον 8 δικογραφίες και σε μερικές από αυτές “σκοντάφτουν” και σε κοινά πρόσωπα. Οπως για παράδειγμα στο πρόσωπο του επιχειρηματία Σ. Κομνόπουλου, ο οποίος καταγγέλθηκε από τον Αντώνη Κάντα ως τον άνθρωπο που τού έδωσε 400.000 ευρώ για τους πυραύλους Exocet. Είναι όμως το ίδιο πρόσωπο που βάζει στην off-shore Catalina 1,5 εκατομμύριο ευρώ.

Η χρονική συγκυρία που μπήκαν τα χρήματα στην Catalina από την offshore Premium Properties προκαλεί ερωτηματικά στις δικαστικές αρχές για δύο λόγους, οι οποίοι ζητούν τάχιστα απάντηση και μάλιστα με στοιχεία. Πρώτον γιατί η σύμβαση των Σούπερ Πούμα  υπεγράφη το 2000 αλλά τα χρήματα πηγαίνουν στην offshore του Γιώργου Καρατζαφέρη, τον Νοέμβριο του 2007.

Νομικοί εκτιμούν ότι το ποσό του 1,5 εκατομμυρίου δεν μπορεί να είναι παράνομη πληρωμή γιατί έχει μεγάλη απόσταση από την υπογραφή της σύμβασης. Δικαστές ωστόσο δεν το αποκλείουν πολλώ δε μάλλον όπως λένε αν δεν ερευνηθεί τι λένε οι δύο πλευρές. Δεύτερον, γιατί το ποσό δηλώνεται στην τράπεζα με την αιτιολογία ότι είναι εξόφληση δανείου που είχε δοθεί μόλις ένα μήνα πριν, δηλαδή τον Οκτώβριο του 2007. Δόθηκε τον Οκτώβριο από τον κ. Καρατζαφέρη και εξοφλήθηκε τον Νοέμβριο.

Πληροφορίες αναφέρουν ότι οι ανακριτικές αρχές θα τρέξουν πολύ γρήγορα τις δικογραφίες των ΕΧΟCET και των SUPER PUMA, οι οποίες έχουν κοινή πορεία λόγω των κοινών προσώπων και βρίσκονται ήδη στο στάδιο να θέσουν αιτήματα δικαστικών συνδρομών σε Ελβετία και Κύπρο.

Την ίδια ώρα, εξηγήσεις στην ελληνική δικαιοσύνη θα δώσουν και 13 Γερμανοί, για εξοπλιστικά προγράμματα της Rheimental.

Πηγή

Στην κόλαση των «παραδείσων»

Luxleaks, φόροι και ανέξοδες πολιτικές μεγαλοστομίες

του Πέτρου Σταύρου

Πέρα από τις πρώτες «οργισμένες» αντιδράσεις κρατών, κομμάτων και μέσων ενημέρωσης για το σκάνδαλο του φορολογικού «παραδείσου» του Λουξεμβούργου, πώς προχωράμε; Τι προτείνεται για την αντιμετώπιση του φαινομένου πέρα από τα αυτονόητα, όπως η  αναγκαιότητα της φορολογικής εναρμόνισης των κρατών της ευρωζώνης; Τα ερωτήματα δεν έχουν τελειωμό. Γιατί δεν τιμωρείται και το Λουξεμβούργο όπως η Κύπρος; Γιατί η φορολογική εναρμόνιση της Ε.Ε. δεν προχωρά και σε θέματα φορολόγησης επιχειρήσεων, αλλά παραμένει μόνο σε αυτά του ΦΠΑ; Τι αποτελέσματα θα είχε η «τιμωρία» του Λουξεμβούργου; Ποια κράτη μετατρέπονται σε φορολογικούς «παραδείσους» και γιατί;

Ποια κράτη γίνονται φορολογικοί «παράδεισοι» και γιατί. Οι μεγαλύτεροι φορολογικοί «παράδεισοι» βρίσκονται στο κέντρο του Μανχάταν και το city του Λονδίνου, και όχι σε κάποιο εξωτικό νησί. Οι περιοχές των μητροπολιτικών κέντρων του χρηματιστηριακού καπιταλισμού αποτελούν και τους μεγαλύτερους φορολογικούς «παραδείσους». Ξέρουμε πολύ καλά πως η φορολόγηση των χρηματιστηριακών συναλλαγών και του κινητού  (σε τίτλους) πλούτου ουδέποτε φορολογήθηκε στον ίδιο βαθμό με άλλες οικονομικές δραστηριότητες και μορφές πλούτου.

Εκτός από τις παραπάνω περιοχές, που χωροθετούνται στις πρωτεύουσες των μεγάλων καπιταλιστικών κρατών και σχηματισμών (τέτοια περίπτωση είναι και το Λουξεμβούργο, τηρουμένων των αναλογιών), μεγάλες πιθανότητες να αποτελέσουν «παραδείσους»  έχουν μικρά κράτη, που ο πληθυσμός τους δεν υπερβαίνει το ένα εκατομμύριο, διαθέτουν σχετικά υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, ανεπτυγμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα και διαρκή πολιτική σταθερότητα. Το τελευταίο χαρακτηριστικό, η πολιτική σταθερότητα, σύμφωνα με έρευνες, ανεβάζει τις πιθανότητες ένα μικρό κράτος με λιγοστό και σχετικά ευκατάστατο πληθυσμό να αποτελέσει φορολογικό «παράδεισο» από το 25% στο 61% (βλ. D.  Dharmapala, J. R. Hines Jr, «Which countries become tax havens?», Journal of Public Economics, 93, 2009).  Τα μικρά αυτά κράτη διαθέτουν ένα γνώρισμα που δεν διαθέτουν οι μεγάλες καπιταλιστικές δυνάμεις: εντός τους, η γενική κεφαλαιακή σχέση αναπαράγεται ευκολότερα και φτηνότερα, λόγω του μεγέθους του κράτους, καθώς  και του πληθυσμού (μικρού και ευκατάστατου). Τα περισσότερα αγαθά αποκτώνται με το πρωτογενές εισόδημα των κατοίκων, και όχι με τη βοήθεια δευτερογενών αναδιανεμητικών θεσμών. Τα μεγάλα καπιταλιστικά κράτη, αντίθετα,  και έχουν μεγάλες ανάγκες ειδικής και γενικής αναπαραγωγής του καπιταλισμού τους, και δεν μπορούν να αποφύγουν τη σημαντική φορολόγηση των εισοδημάτων.

Ο ρόλος της διεθνούς κινητικότητας του κεφαλαίου. Αν τα φυσιογνωμικά χαρακτηριστικά των κρατών-«παραδείσων» αποτελούν τους υποκειμενικούς παράγοντες της ύπαρξης τους, ποιοι είναι οι αντικειμενικοί παράγοντες που προκαλούν τη δημιουργία τους; Σε αδρές γραμμές, η κινητικότητα του ίδιου του παραγωγικού συντελεστή που λέγεται «κεφάλαιο», είτε με άυλες μορφές είτε με τη μορφή των πολυεθνικών εταιριών. Λόγω της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, τα φορολογικά συστήματα των μεγάλων καπιταλιστικών δυνάμεων-εξαγωγέων κεφαλαίου προσπαθούν να αποφύγουν τη διπλή φορολόγηση του κεφαλαιακού εισοδήματος, και στη χώρα όπου αυτό «μεταναστεύει» και στην ίδια του την χώρα, όπου επιστρέφει με τη μορφή εισοδημάτων από κέρδη στην αλλοδαπή.

Ωστόσο, η αποφυγή της διπλής φορολόγησης οδηγεί ταχύτατα τις εταιρείες σε πρακτικές γενικής φοροαποφυγής. Είναι η στιγμή που η μικρή χώρα ανακαλύπτει πως έχει κάθε λόγο να χρησιμοποιήσει το φορολογικό της σύστημα και το ευρύτερο θεσμικό της πλαίσιο ως χωροθετική βάση εικονικών εταιριών που αντικαθιστούν τις πραγματικές δραστηριότητες της μητρικής εταιρείας, στη χώρα προέλευσης, με ελάχιστα φορολογούμενες και εικονικές δραστηριότητες στη χώρα-«παράδεισο». Πρόκειται, στην ουσία, για επιλογή των πιο εύκολων και άμεσων τρόπων διεθνοποίησης της οικονομίας της μικρής χώρας, διαμέσου της προσέλκυσης σημαντικών κεφαλαιακών εισροών. Έτσι ωφελούνται τόσο η μικρή χώρα, μέσω μιας έμμεσης δημοσιονομικής αναδιανομής πόρων μεταξύ χωρών, όσο και η μητρική επιχείρηση που δημιούργησε την εικονική εταιρία για να αποφύγει τη φορολόγηση.

Υπάρχει τρόπος αντιμετώπισης; Από τις προηγούμενες διαπιστώσεις καταλαβαίνουμε ότι η «τιμωρία» της χώρας που μετατρέπεται σε φορολογικό «παράδεισο» αλλά και οι εξαγγελίες φορολογικής εναρμόνισης θα παραμείνουν εξαγγελίες. Λόγω της διεθνοποίησης του κεφαλαίου, δημιουργούνται αντικειμενικοί λόγοι και κίνητρα δημιουργίας «παραδείσων» και έμμεσων δημοσιονομικών μεταφορών. Η κατάργηση ενός «παραδείσου» θα εκτρέψει τη δημοσιονομική μεταφορά φόρων σε άλλη κατεύθυνση, σε άλλον «παράδεισο». Το πρόβλημα που δημιουργεί το Λουξεμβούργο δεν αντιμετωπίζεται με το χρηματοοικονομικό αυταρχισμό, αλλά με τη δημοσιονομική δικαιοσύνη και την αντιμετώπιση της λιτότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο.  Ένα πρώτο βήμα είναι  ο κοινοτικός προϋπολογισμός, το βασικό εργαλείο δημοσιονομικής αναδιανομής της Ε.Ε., να αυξηθεί σημαντικά από το χαμηλότατο επίπεδο στο οποίο βρίσκεται. Κατόπιν, πρέπει να επανεξεταστούν οι συμμετοχές των κρατών-μελών στη χρηματοδότησή του.

Με άλλα λόγια, ο πιο αποτελεσματικός τρόπος να αντιμετωπιστεί ο φορολογικός ανταγωνισμός εντός της Ε.Ε. είναι η χώρα που τον χρησιμοποιεί για να προσελκύσει εύκολη φορολογική βάση και να εκμεταλλευτεί μια έμμεση δημοσιονομική μεταφορά πόρων από τα υπόλοιπα κράτη να υποχρεωθεί σε μεγαλύτερη συμμετοχή, από τα υπόλοιπα κράτη, στον αυξημένο κοινοτικό προϋπολογισμό. Να αντιμετωπιστεί, δηλαδή, η έμμεση και άτυπη δημοσιονομική μεταβίβαση προς τον «παράδεισο» με μια αντίθετης κατεύθυνσης άμεση δημοσιονομική μεταφορά στον κουμπαρά του κοινοτικού προϋπολογισμού. Μια τέτοια λύση όμως ο υπαρκτός ευρωπαϊκός καπιταλισμός δεν μπορεί να την εφαρμόσει. Η σημερινή αυτοκαταστροφική και αυταρχική Ευρωπαϊκή Ένωση δεν μπορεί και δεν θέλει να αντιμετωπίσει τους φορολογικούς «παραδείσους»· της αρκούν οι ανέξοδοι λεονταρισμοί και οι ανόητες επιδείξεις πυγμής.

Σημ.: Όπως σημείωνε ο Δημήτρης Ιωάννου, στη μετάφραση του άρθρου του Όουεν Τζόουνς στα προηγούμενα «Ενθέματα», ο όρος «φορολογικός παράδεισος» είναι προβληματικός (όχι μόνο επειδή haven [και όχι heaven] σημαίνει καταφύγιο, λιμάνι, λημέρι), αλλά και επειδή έχει συνδηλώσεις ομορφιάς, ευτυχίας κλπ. Γι’ αυτό και τον χρησιμοποιώ μόνο εντός εισαγωγικών. 

Ο Πέτρος Σταύρου είναι οικονομολόγος, επιστημονικός συνεργάτης της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ

ΕΝΘΕΜΑΤΑ

Εξωχώριος σωτήρ

Του Στρατή Μπουρνάζου

Το «Δρυός πεσούσης» το απεχθανόμουν ανέκαθεν, ακόμα κι αν πρόκειται για κάποιον ακροδεξιό, φαύλο, απεχθή (ή όλα αυτά μαζί). Επειδή όμως, σ’ αυτές τις σελίδες τα γράφαμε πολύ πριν πέσει η –ο Θεός να την κάνει– «δρυς» που ακούει στ’ όνομα Καρατζαφέρης και επειδή, άλλωστε, δεν έχουμε να «ξυλευθούμε», αξίζουν, νομίζω, δυο λόγια για το θέμα.

Το πρώτο είναι ότι –όσο κι αν ο Καρατζαφέρης σήμερα φαντάζει γραφικός, αξιοθρήνητος και μαδημένος–, δεν πρέπει να ξεχνάμε το ποσοστό του στις ευρωεκλογές, ούτε την ευρεία εκτίμηση που απολάμβανε μόλις τρία χρόνια πριν. Όταν ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ. και Παπαδήμος τον θεωρούσαν αναγκαίο στη συγκυβέρνηση — παρότι διόλου αναγκαίος δεν ήταν για λόγους κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Όταν τόσοι και τόσοι τον θεωρούσαν «σωτήρα», ανακάλυπταν πόσο λαμπρός πολιτικός είναι, με κορυφαίο τον Αλέξη Παπαχελά, που του αφιέρωσε ολόκληρο άρθρο, υμνώντας την «υπεύθυνη στάση» του, την «επένδυσή του στη συναίνεση», τον «απλό λόγο». Και κατέληγε ότι στο ΛΑΟΣ (και ας όψεται, έλεγε, η «αριστερόστροφη πολιτική ορθότης») συναντάμε «τα συστατικά μιας επιτυχημένης πολιτικής συνταγής: Συναίνεση, υπεύθυνη στάση όταν κρίνονται καίρια θέματα, κοινός νους και όχι ξύλινος κομματικός λόγος και νέα επαρκή πρόσωπα» (Η Καθημερινή, 11.3.2011).

Το δεύτερο είναι ότι σε πολιτικό, τουλάχιστον, επίπεδο η ευθύνη δεν περιορίζεται στον Καρατζαφέρη. Έλεγε προχθές ο Άδωνης (ναι, σε αυτή την περίφημη εκπομπή που ο Ν. Φίλης τον ρώτησε αν αισθάνεται Μι-Άλφα-Λάμδα-Κάπα): «Βεβαίως και είχα μια σχέση [με τον Καρατζαφέρη]. Βεβαίως. Αλλά αν έχουμε μια σχέση οι δυο μας», είπε στον Δ. Καμπουράκη, «εγώ ξέρω αν έχεις οφ σορ; Το γράφεις στο κούτελο;». Για να σπεύσει και ο Δ. Καμπουράκης να συμφωνήσει πως όχι βέβαια, δεν το γράφει στο κούτελο. Μα δεν πρόκειται για θέμα σχέσης, φιλίας, κολεγιάς ή αναγραφής στο κούτελο: ο Άδωνης, μαζί με τον Βορίδη, ήταν, τότε, τα πιο προβεβλημένα στελέχη του ΛΑΟΣ. Είναι δυνατόν να αποκαλύπτεται κάτι τέτοιας ολκής για τον αρχηγό, κι αυτό να μην αγγίζει το κόμμα και τους υπαρχηγούς του;

Και το τελευταίο. Η περίπτωση Καρατζαφέρη αποδεικνύει, άλλη μια φορά, πόσο μεγάλος μύθος είναι τα «καθαρά χέρια» των ακροδεξιών. Aπό τους «εθνικόφρονες» που θησαύρισαν επί Κατοχής μέχρι το «μπαλόσημο» με τα σάπια κρέατα και τα άλλα σκάνδαλα της Χούντας ή τις διασυνδέσεις Χρυσαυγιτών με κυκλώματα της νύχτας, το συμπέρασμα είναι κοινό: ο «υπερπατριωτισμός» είναι ευεργετικός και λίαν ωφέλιμος. Όχι όμως για την πατρίδα και το έθνος, αλλά για την τσέπη των «πατριωταράδων».

Πηγή

«Μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ σε Δη.Παρ»

«Μετέτρεψαν το ΠΑΣΟΚ σε Δη.Παρ» καταγγέλλουν τα πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ που έχουν αναλάβει πρωτοβουλία για την ανασυγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου.

Μετά την Αθήνα, πραγματοποιήθηκε και στη Θεσσαλονίκη  μαζική συνάντηση  συνδικαλιστικών, κοινωνικών και πολιτικών στελεχών που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ,  αλλά έχουν διαχωρίσει την θέση τους  κι έχουν αναλάβει εδώ και λίγο καιρό πρωτοβουλία για τη συγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου.

Ο πρόεδρος του ΤΕΕ, Χρήστος Σπίρτζης, από τους επικεφαλής της πρωτοβουλίας, επισήμανε ότι η συγκρότηση του σοσιαλιστικού χώρου πρέπει να γίνει άμεσα από τη βάση και μίλησε για «απαξιωμένα, εναπομείναντα    όργανα μιας απομακρυσμένης από την κοινωνία κομματικής σφραγίδας» φωτογραφίζοντας την Ιπποκράτους.

Ο Μάρκος Μπόλαρης μίλησε για μετάλλαξη  του Κινήματος της αλλαγής που ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου σε «58» ή «Ελιά», ή «Δη. Παρ.» και είπε ότι αφαιρούν όχι μόνο τον ιστορικό αλλά και  τον εθνικό, κοινωνικό και σοσιαλιστικό χαρακτήρα του, ότι δεν έχουν καμία σχέση με τον πυρήνα των αρχών ίδρυσης του.
Στην ανακοίνωση που εξέδωσαν αναφέρουν ότι στη συνάντηση των στελεχών της Μακεδονίας που έγινε στη Θεσσαλονίκη διαπιστώθηκε:

• Ότι οι ασκούμενες πολιτικές είναι ατελέσφορες, αντιλαϊκές, αντιπαραγωγικές και αδιέξοδες!
• Ότι η χώρα χρειάζεται ένα ολοκληρωμένο  σχέδιο εξόδου από την κρίση με δίκαιη κατανομή των βαρών και προοδευτικό πρόσημο. Ως κύριο  ζητούμενο προτάσσεται η αλλαγή πολιτικής με νέες-αξιόπιστες  κοινωνικές - πολιτικές συμμαχίες!
• Ότι η  ανασύνθεση του σοσιαλιστικού χώρου με πολιτική αυτονομία και οργανωτική αυτοτέλεια αποτελεί κοινό τόπο των διάσπαρτων δυνάμεων του σοσιαλιστικού χώρου  που έχουν πολλαπλώς εκφράσει τη διαφωνία τους με την διολίσθηση του Κινήματος σε παρακολούθημα του συντηρητισμού.
• Ότι τα εγχειρήματα μετάλλαξης του Κινήματος της αλλαγής που ίδρυσε ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ σε «58» ή «Ελιά», ή «Δη.Παρ.» αφαιρούν όχι μόνο τον ιστορικό αλλά και  τον εθνικό, κοινωνικό και σοσιαλιστικό χαρακτήρα του, δεν έχουν καμία σχέση με τον πυρήνα των αρχών ίδρυσης του και των δυνάμεων που εκφράζει και συγκροτούνται από στελέχη  που ιστορικά βρέθηκαν σε ασύμβατη τροχιά με την πορεία του Κινήματος.

Αναφέρουν επίσης ότι  η κίνηση των στελεχών:

• Έχει σταθερό και μοναδικό  προσανατολισμό την διαμόρφωση των κοινωνικών και πολιτικών προϋποθέσεων για την ενδυνάμωση μιας πανελλαδικής οργανωτικής δομής, που εγγυάται την διοργάνωση διαδικασιών  όλων των ρευμάτων  που συγκρότησαν τον σοσιαλιστικό χώρο.
• Θέτει ως βασική επιδίωξη την οργάνωση μιας πανελλαδικής συνάντησης  από μηδενική βάση για την διαμόρφωση των όρων συγκρότησης του σοσιαλιστικού χώρου.
• Αγωνίζεται για  αλλαγή πολιτικής, που προϋποθέτει μια αξιόπιστη πολιτική διεύθυνση ικανή να εγγυηθεί την δημοκρατία και να διαμορφώνει  διαύλους επικοινωνίας  για τη συγκρότηση της προοδευτικής πολιτικής πλειοψηφίας.

«Για τους σκοπούς  αυτούς  η κίνηση θέτει ως άμεσες προτεραιότητες: α) τη συνέχιση των συναντήσεων και στις άλλες περιφέρειες , άμεσα.  Και β)την ανάθεση της ευθύνης του συντονισμού της σε εξουσιοδοτημένα στελέχη προκειμένου να ολοκληρωθούν οι διεργασίες συναντήσεων με τα όλα τα ρεύματα , τις τάσεις , τα στελέχη  και τις κινήσεις που συγκρότησαν διαχρονικά τον αυτόνομο σοσιαλιστικό χώρο,  για τη διοργάνωση , στις αρχές του έτους, πανελλαδικής διάσκεψης που με πολιτική αυτονομία θα διεκδικήσει αλλαγή πολιτικής με προοδευτικές πολιτικές και κοινωνικές συνεργασίες».

Πηγή

Coca-Cola Zero Tax - μέσα σε μια ανατριχιαστική σιωπή των μίντια

Ποιο είναι πιο σκανδαλώδες; Το ότι η μεγαλύτερη ελληνική πολυεθνική διαπρέπει στη φοροαποφυγή ή ότι σχεδόν σύμπαντα τα ελληνικά ΜΜΕ επιλέγουν να αποσιωπήσουν τη συμμετοχή ελληνικών εταιρειών στα LuxLeaks;

Από σήμερα το πρωί γνωρίζουμε ότι η Coca-Cola HBC, πιθανότατα η μεγαλύτερη ελληνική πολυεθνική, είναι η επόμενη στη σειρά ελληνικών συμφερόντων εταιρειών (μετά το EFG Group του Ομίλου Λάτση, και τη Wind Hellas) που χρησιμοποίησαν το μηχανισμό της ελεγκτικής εταιρείας PwC ώστε να φοροαποφεύγει μέσω Λουξεμβούργου.

Η αποκάλυψη αναρτήθηκε από το ICIJ (τη Διεθνή Σύμπραξη Ερευνητών Δημοσιογράφων) στη σελίδα των Luxembourg Leaks, μαζί με τα σχετικά έγγραφα που τεκμηριώνουν τη φοροαποφυγή - και τα οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Η Coca Cola HBC (Hellenic Bottling Company) είναι μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες εμφιάλωσης προϊόντων της Coca-Cola στον κόσμο (η μεγαλύτερη στην Ευρώπη), με πελάτες 585 εκατομμύρια ανθρώπους σε 28 χώρες. Θυγατρική της κατά 100% είναι η γνωστή μας 3Ε (άλλοτε «Ελληνική Εταιρεία Εμφιαλώσεως»). Η μητρική εταιρεία ιδρύθηκε το 1969 στην Ελλάδα και ακόμα ελέγχεται από τις οικογένειες Δαυίδ και Λεβέντη.

Από την Ελλάδα στις Βρετανικές Παρθένες Νήσους μέσω Λουξεμβούργου

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του Χάρη Καρανίκα, του μοναδικού Έλληνα δημοσιογράφου που συνεργάζεται με το ICIJ, στα σημερινά NEA, στο κέντρο του δικτύου, μεταξύ Ελλάδας και Βρετανικών Παρθένων Νήσων, βρίσκονται δύο εταιρείες με έδρα το Μεγάλο Δουκάτο, οι Boval και Kar-Tess Holding, μέτοχοι αμφότερες της Coca-Cola 3E, θυγατρικής της Coca-Cola ΗBC στην Ελλάδα.

Μέχρι το 2010, οι εταιρείες με έδρα το Λουξεμβούργο μπορούσαν να απολαμβάνουν ένα καθεστώς εκτεταμένης φοροαπαλλαγής, βάσει ενός περιβόητου νόμου του 1929, ο οποίος αποτέλεσε διαχρονικά το ισχυρότερο κίνητρο μετοίκησης των εταιρειών στο Μεγάλο Δουκάτο.

Είναι χαρακτηριστικό ότι όπως αναφέρει το ρεπορτάζ των ΝΕΩΝ, οι δύο εταιρείες υφίστανται στο Λουξεμβούργο στο πλαίσιο του καθεστώτος του 1929: η μεν Boval από τη δεκαετία του '70 και η Kar-Tess από τη δεκαετία του '80. Αυτό με άλλα λόγια σημαίνει ότι επί 40 χρόνια χρησιμοποιούν το φοροπαράδεισο του Λουξεμβούργου. Αν το δει κανείς ανάποδα, σημαίνει πως επί 40 χρόνια το ελληνικό δημόσιο χάνει φόρους...

Αλλά το 2010 το καθεστώς αυτό, υπό την πίεση εταιρειών και κρατών που κατήγγειλλαν τον αθέμιτο ανταγωνισμό, καταργήθηκε. Οι εταιρείες του ομίλου της CCHBC βρέθηκαν ξαφνικά σε μια πρωτοφανή για τις ίδιες κατάσταση: σε καθεστώς κανονικής φορολόγησης, σαν να ήταν κοινοί θνητοί. Όπως και σε εκατοντάδες άλλες περιπτώσεις, το πρόβλημα ανέλαβε να επιλύσει η PcW, επινοώντας ένα σχήμα που στόχο του είχε να αποφύγει τη φορολόγηση των εταιρειών τόσο στην Ελλάδα (με 25%) όσο και στο Λουξεμβούργο (με 15%).

Πηγή

Πώς το Δημόσιο εμποδίζει τον εαυτό του να εισπράξει- Εκατομμύρια στον «πάγο»

Εκατομμύρια ευρώ, πολυτελή ακίνητα και λοιπά περιουσιακά στοιχεία. Ολα στη διάθεση του Δημοσίου, αλλά όχι στα ταμεία του. Το κράτος καταφέρνει να βάζει τρικλοποδιές ακόμη και στον εαυτό του, ορθώνοντας εμπόδια στην είσπραξη «κλεμμένων», κατασχεθέντων και δεσμευμένων περιουσιών.

Ακόμη και σε πολύκροτες υποθέσεις, όπως εκείνη του Ακη Τσοχατζόπουλου ή του Λάκη Γαβαλά, μόνο εύκολη δεν είναι η αξιοποίηση χρημάτων και ακινήτων που έχουν δεσμευθεί από το ίδιο το κράτος. Ανελαστικοί νόμοι, δικαστικές αποφάσεις που παίρνουν χρόνια για να τελεσιδικήσουν και γραφειοκρατικά εμπόδια που βάζει το κράτος στον εαυτό του, καθυστερούν αδικαιολόγητα την αξιοποίηση εκατομμυρίων.

Χαρακτηριστικό είναι το τι συνέβη με το εξοχικό του Λάκη Γαβαλά, στην παραλία της Φτελιάς, στη Μύκονο, όπως αναφέρει σχετικό ρεπορτάζ της «Καθημερινής». Οταν ο Γιάννης Θεοχάρης ως γενικός γραμματέας Δημοσίων Εσόδων αναδιοργάνωσε τους πλειστηριασμούς του Δημοσίου, στον πρώτο που θα γίνονταν με τα νέα δεδομένα- στις 23 Ιουλίου του 2013- το συγκεκριμένο ακίνητο ήταν δεύτερο στη λίστα. Με τιμή εκκίνησης τα 960.000 ευρώ, το ποσό που θα «έπιανε» θα πήγαινε για την αποπληρωμή των χρεών του επιχειρηματία προς το Δημόσιο.

Ομως, το υποθηκοφυλακείο της Μυκόνου ενημέρωσε την ομάδα Θεοχάρη λίγες εβδομάδες πριν από τον πλειστηριασμό ότι δεν μπορούσε να συμπεριλάβει το συγκεκριμένο ακίνητο, γιατί είχε δεσμευθεί από άλλη υπηρεσία του κράτους, την Αρχή της Καταπολέμησης της Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες και δεν μπορούσε κανείς- ούτε το δημόσιο- να το εκποιήσει. Μοναδικός τρόπος ήταν να βγει αμετάκλητη απόφαση και να δημευθεί. Ο κ. Θεοχάρης επέμεινε, αλλά η απάντηση από το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους ήταν και πάλι αρνητική. Η συγκεκριμένη Αρχή δεσμεύει λογαριασμούς και ακίνητα ως προϊόντα εγκλήματος, όχι χρέη. Η εκποίηση προτού τελεσιδικήσει η απόφαση θα άνοιγε συνταγματικά προβλήματα. Η μόνη λύση σε όλα αυτά, είναι η επίσπευση των ποινικών διαδικασιών.

Η Αρχή έχει καταφέρει να δημεύσει μόνο φέτος 148 εκατομμύρια ευρώ σε κινητή και ακίνητη περιουσία. Η μόνη περίπτωση όμως κατά την οποία ακολουθεί εκποίηση μετά τη δήμευση είναι τα κατασχεθέντα αυτοκίνητα από υποθέσεις ναρκωτικών. Εκεί υπερίσχυσε η λογική και ο νόμος άλλαξε, αφού συνυπολογίστηκε ότι μέχρι να τελεσιδικήσει η απόφαση, η αξία των αυτοκινήτων θα έχει πλέον μηδενιστεί. Ολα τα άλλα- συνολικά 881 εκατ. ευρώ από το 2011 σύμφωνα με το δημοσίευμα- συν τα χρήματα που έχουν δεσμεύσει οι ανακριτές διαφθοράς- πάνω από 400 εκατ. ευρώ χωρίς να υπολογίζεται η αξία των εκατοντάδων ακινήτων- περιμένουν αμετάκλητες αποφάσεις. Το ποσό ξεπερνά κατά πολύ το 1 δισ., αλλά κανείς δεν ξέρει πότε θα μπουν στα ταμεία του κράτους

Το ακίνητο στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, ιδιοκτήσιας του συζύγου του Ακη Τσοχατζόπουλου παράδειγμα. Δεσμεύθηκε υπέρ του δημοσίου στις 25 Απριλίου του 2012, αλλά μέχρι σήμερα η Βίκυ Σταμάτη δεν έχει χάσει την κυριότητά του. Εάν δεν κρατείτο, θα είχε κάθε δικαίωμα να κατοικεί σε αυτό, δεν θα μπορούσε όμως να το πουλήσει. Το δημόσιο θα πάρει τα κλειδιά μόνο όταν η δικαστική υπόθεση κλείσει. Η δήμευση έχει μέλλον, αφού ο κ. Τσοχατζόπουλος, ως εγγυητής του δανείου που φαίνεται να έχει πάρει η κ. Σταμάτη για την αγορά, έχει κάνει στον Αρειο Πάγο αίτηση αναίρεσης ώστε να ακυρωθεί η δήμευση, επιμένοντας ότι η αγορά του ακινήτου έγινε με νόμιμες διαδικασίες.

Φωτογραφία: Eurokinissi

Πηγή 

Μέρες Παπανδρέου, 2011

Του Στέλιου Κούλογλου

Στα 2,5 περίπου χρόνια που η κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν έχουν βρεθεί κατ' ιδίαν, ούτε καν έχουν μιλήσει στο τηλέφωνο. Την ευθύνη για αυτήν, την χωρίς ιστορικό προηγούμενο, έλλειψη συνεννόησης έχει ο κ. Σαμαράς: o πρωθυπουργός είναι που παίρνει τις σχετικές πρωτοβουλίες, που μοιράζει στις δημοκρατίες το παιχνίδι. Με την όλη συμπεριφορά  έχει κόψει όλες τις γέφυρες: σε μια από τις σπάνιες συζητήσεις σε επίπεδο αρχηγών που έγινε στην Βουλή (όπου είχε να πάει 303 μέρες) ο κ. Σαμαράς είπε στον κ. Τσίπρα ότι δεν τον κοιτάει "για να μην βάλει τα γέλια".

Το γεγονός λοιπόν ότι, στις αρχές της εβδομάδας που πέρασε, η ηγεσία της κυβέρνησης εμφανίστηκε, μέσω διαρροών, να εξετάζει την περίπτωση συνάντησης με τον κ. Τσίπρα, είναι χαρακτηριστικό της σημερινής πολιτικής κατάστασης. Μπορεί οι διαρροές να είχαν σκοπό την βολιδοσκόπηση του ΣΥΡΙΖΑ και παράλληλα να δείξουν στους δανειστές ότι είναι σε εξέλιξη προσπάθεια εθνικής συνεννόησης, φέρνουν όμως στην επιφάνεια και το πλήρες στρατηγικό αδιέξοδο της κυβέρνησης: οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος έχουν απόλυτη ανάγκη από την βοήθεια της τρόικας, ώστε να παρουσιάσουν στον ελληνικό λαό και στους βουλευτές ένα ωραιοποιημένο νέο μνημόνιο. Αλλά η τρόικα, που έχει καταλάβει την δεινή θέση τους, παρουσιάζεται με νέες απαιτήσεις,τις οποίες αν ικανοποιήσει η κυβέρνηση, κινδυνεύει να πέσει.

Η κατάσταση "μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα", μοιάζει πολύ με αυτήν που αντιμετώπιζε η κυβέρνηση Γ.Παπανδρέου το 2011. Είχαν και τότε προηγηθεί πολλά success story, οι διάφορες συμφωνίες που είχε θριαμβευτικά ανακοινώσει ο τότε πρωθυπουργός με τους δανειστές, αλλά ήταν τέτοια η λαϊκή αγανάκτηση ώστε το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε πλέον να κυβερνά μόνο του. Όπως και ο σημερινός πρωθυπουργός, ο  κ. Παπανδρέου δεν είχε επιδιώξει εθνική συναίνεση, ζητώντας πχ να ψηφιστεί το μνημόνιο με αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων, όπως τον είχαν πολλοί συμβουλεύσει.

Το δεύτερο κοινό σημείο είναι η στάση των δανειστών. Τότε είχαν φέρει σε εξαιρετικά δύσκολη θέση τον κ. Παπανδρέου, μετά την αιφνιδιαστική απόφαση του να προκηρύξει δημοψήφισμα, σε μια "φυγή προς τα μπρος" που είχε σκοπό να στριμώξει τους πολιτικούς του αντιπάλους. Χωρίς plan b, όταν το δημοψήφισμα απορρίφθηκε, η κυβέρνηση Παπανδρέου παραχώρησε αναγκαστικά την εξουσία. Τώρα κάνουν το ίδιο με την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου που βρέθηκε σε αυτή την δεινή θέση επειδή προσπάθησε, χωρίς προετοιμασία και plan b, να επιχειρήσει και αυτή τη μεγάλη "φυγή προς τα μπρος" : να βγει δήθεν από το μνημόνιο και να πάει στις αγορές. Σπάζοντας τελικά τα μούτρα της.

Το βασικό συμπέρασμα από τις δύο παράλληλες ιστορίες είναι τρεις λέξεις: διαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση, διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση Παπανδρέου όχι μόνο δεν διαπραγματεύθηκε το μνημόνιο, αλλά υπουργοί της και η συντριπτική πλειοψηφία των βουλευτών της ούτε καν το είχαν διαβάσει. Παρ' ότι κέρδισε την πρώτη θέση στις εκλογές του 2012 με βασικό πρόγραμμα την επαναδιαπραγμάτευση, ο κ. Σαμαράς ξέχασε την λέξη ήδη στην νικητήρια ομιλία του και εναπόθεσε όλες τις ελπίδες του στη Μέρκελ και την υπόσχεση που του έδωσε, ότι αν εφαρμόσει με αμείλικτο τρόπο το πρόγραμμα λιτότητας, θα τον βοηθήσει.

Τόσο στην περίπτωση Παπανδρέου και σε αυτήν του Σαμαρά, ακόμη και το ΔΝΤ θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί, που για τους δικούς του λόγους υποστηρίζει από τότε ότι το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Σε αυτό το καθοριστικό ζήτημα του ελληνικού προβλήματος, γιατί χωρίς γενναίο κούρεμα του χρέους θα είμαστε για πάντα μια χώρα Σίσυφος, ο κ. Σαμαράς, όπως και ο κ. Παπανδρέου, πήραν την θέση του Σόιμπλε. Τώρα το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες, αφού τον χρησιμοποίησαν, ετοιμάζονται να τον πετάξουν στα σκουπίδια σαν στημένη λεμονόκουπα.

Η μόνη διαφορά  είναι ότι το 2011 ο κ. Παπανδρέου κατάφερε να δει ότι δεν μπορούσε πλέον να κυβερνήσει και παρέδωσε την εξουσία. Οι κ.κ. Σαμαράς και Βενιζέλος δεν θέλουν να την παραδώσουν με τίποτα. Η επιχείρηση συνεννόηση με τον ΣΥΡΙΖΑ δεν κράτησε παρά μερικές ώρες, αλλά σίγουρα κάτι άλλο θα σκαρφιστούν. (διαβάστε εδώ την σχετική ανάλυση)

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Πολιτική και Οικονομική Αγορά"

Πηγή

Άρτζι μπούρτζι και λουλάς…

γράφει ο Άρης Σκιαδόπουλος

Σ αυτή τη χώρα που ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα ακόμα κι η τραγωδία έχει οσμή  φαιδρότητας.

Στα κλειστά γραφεία σημερινών κοτζαμπάσηδων γίνονται σχεδιασμοί επί χάρτου και ποικίλης προέλευσης,  μαλιστάνθρωποι, με κάποια πιστοποιητικά μεταπτυχιακών σπουδών,  συμφωνούν με τούς σχεδιασμούς των αφεντικών κι αναλαμβάνουν την υλοποίηση τους. Στόχος: Η χειραγώγηση τής χώρας, κάτω από οποιασδήποτε μορφής διακυβέρνηση.

Κι αυτοί οι κοτζαμπάσηδες αποτελούν συνήθως το μακρύ χέρι των ισχυρών Πρεσβειών με πρώτη και καλύτερη την Αμερικανική. Πάγια τακτική της τελευταίας είναι η «συμμόρφωση» οποιουδήποτε κόμματος ξεπεράσει το οριακό ποσοστό και δείχνει τάση μελλοντικής διακυβέρνησης τής χώρας. Το μόνιμο μοτίβο είναι «δεν με νοιάζει τι σκέφτεστε, αρκεί να μην διαταράξετε δεδομένες συμμαχίες»…

Και απ´ αυτή τη σύσταση δεν θα γλυτώσει, ως φαίνεται, μήτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας δούμε τώρα ποιοι είναι τα αφεντικά,  που εγγυώνται τη…Δημοκρατία και την Τάξη σ αυτό το κομιτάτο που λέγεται Ελλάδα.

Μέτοχοι του Μέγκα είναι οι κ,κ, Βαρδινογιάννης, εφοπλιστής,  Μπόμπολας, εκδότης, εργολάβος, Αλαφούζος,  εφοπλιστής και Ψυχάρης, αφεντικό του ΔΟΛ.

Τα ΝΕΑ και το ΒΗΜΑ ελέγχονται από τον κ. Ψυχάρη, το ΕΘΝΟΣ,  η ΗΜΕΡΗΣΙΑ και βάλε από τον κ. Μπόμπολα, η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ από τον κ. Αλαφούζο, το Σταρ από τον κ. Βαρδινογιάννη, ο ΑΝΤ 1 από τον εφοπλιστή κ. Κυριακού, ο ΣΚΑΙ από τον υιό Αλαφούζο. Όλα τα κανάλια χρόνια τώρα λειτουργούν με..προσωρινή άδεια.

Εδώ συνέβη κάτι μοναδικό στην Ιστορία των απανταχού Μπανανιών.  Το 1989 ο Μητσοτάκης ως Πρωθυπουργός όρισε ό,τι: Για νάσαι ιδιοκτήτης καναλιού απαραίτητη προϋπόθεση είναι να είσαι και..εκδότης. Έτσι η εξουσία συγκεντρώθηκε στα χέρια πέντε…εκδοτών που ασκούν τον απόλυτο έλεγχο στα ΜΜΕ. Εδώ,πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στις ΗΠΑ,  αν κατέχεις έστω και μία μετοχή σε ένα μέσον,  δεν σού επιτρέπεται η συμμετοχή και σε δεύτερο.

Με τον τρόπο αυτόν μια μικρή ομάδα κατάφερε να χειραγωγήσει την ενημέρωση της Κοινής Γνώμης,  ρίχνοντας μάλιστα το βάρος της στην τηλεόραση που υπήρχε και η μεγάλη κονόμα. Έτσι,  αδιαφόρησε για το άλλο σκέλος τής επιχείρησης,  πού είναι η εφημερίδα,  με  αποτέλεσμα την καταβαράθρωση του Τύπου.

Ο δεύτερος μεγάλος τομέας επιρροής είναι το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ,  που ελέγχονται επίσης από…συντρόφους των πιο πάνω. Εφοπλιστές και βιομηχάνους κατά κύριο λόγο.

Τελευταία,  όλοι γινόμαστε μάρτυρες μιας…εσωτερικής αναμέτρησης αυτών των παραγόντων,  όπου ο ένας κατηγορεί τον άλλον για φοροφυγά, εκβιαστή, λαθρέμπορο και ο,τι πιο όμορφο κι επωφελές για τον τόπο μπορεί κανείς να φανταστεί. Αποκορύφωμα αυτής της αναμέτρησης είναι συνήθως απειλές και ξυλοδαρμοί από μπράβους όσων δεν υπηρετούν τα συμφέροντα αυτών των αφεντικών. Πρόσφατη περίπτωση ο ξυλοδαρμός τού διαιτητή Ζωγράφου.

Αυτό το ιδιότυπο κοτζαμπασιλίκι ανατροφοδοτεί πολιτικά πρόσωπα και κόμματα πλην βέβαια τού ΚΚΕ. Και ανάλογα με τη θέση που κατέχει το κάθε Κόμμα κόβεται και η επιταγή. Επειδή όμως μπορεί να γίνει και καμιά στραβή,  ετοιμάζουν κάποιον φυτευτό. Έτσι μας προέκυψε,  από το πουθενά,  ένας Θεοδωράκης. Θα μπορούσε στη θέση του να ήταν ο Πρετεντέρης. Θα μπορούσε νάναι οποιοσδήποτε υπάλληλός τους. Έτυχε νάναι ο Σταύρος που αποδομεί την πολιτική μ ´ένα…σακίδιο στην πλάτη. Είναι το νέο πρόσωπο που εγγυάται την απόλυτη ευταξία..Δεν πρόκειται ν΄ ανοίξει μύτη.

Όλα,  μέσα από ένα κλίμα συνεργασίας,  θα εξελιχθούν ομαλά για το κοτζαμπασιλίκι. Θα τιμήσουμε τις σχέσεις μας με την Ευρωπαϊκή Ένωση,  τις Συμμαχίες μας με ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και θ ανταποκριθούμε πιστά στα κελεύσματα του ΔΝΤ. Όποιος Σταύρος πριν από μερικές δεκαετίες έλεγε ότι κάνει κόμμα θα τον έπαιρναν με τα…νεράντζια!! Σήμερα όμως συγκεντρώνει και ποσοστά γιατί είναι καθαρά ένα τηλεοπτικό προϊόν,  όπως είναι ας πούμε μια ταραμοσαλάτα του Νίκα, ή ο κατεψυγμένος αρακάς του Μπαρμπαστάθη.  Άρτζι μπούρτζι και λουλάς,  σε μια χώρα τσίρκο και μεις θεάμον κοινό,  χωρίς σπίτι, δίχως φάρμακο, με ένα παιδί διδάκτορα να σερβίρει νεσκαφέ με γάλα και παγάκια!!

Πηγή

Αριστερός με οδηγίες χρήσεως..

γράφει η Λίλα Μήτσουρα

Θαρρώ πως έχουμε χάσει λίγο τα αυγά και τα πασχάλια μας που λέει και ο λαός μας έτσι? Κρατάμε το σπαθί σηκωμένο και παίρνουμε κεφάλια σε όποιον ή ότι δεν ταιριάζει με το δικό μας αριστερό ιδεώδες. Αυτό που εμείς έχουμε πλάσει στο μυαλό μας ως έννοια. Αγνοώντας κάτι σημαντικό όμως. Η αριστερά είναι τρόπος ζωής και όχι μια απλή ψήφος σε ένα κόμμα ή κίνημα. Αριστερός δεν γίνεσαι με φανατισμό και κατασπαράζοντας ότι δεν γράφεται μέσα στο βιβλίο οδηγιών που σε φόρτωσαν χρόνια τώρα.

Αν βγω στο δρόμο αυτή τη στιγμή κρατώντας την ελληνική σημαία και φωνάζω δυνατά: "ΠΡΩΤΑ Η ΕΛΛΑΔΑ!!!" εκτός από γραφική θα με πουν και εθνικίστρια. Θα μου κολλήσουν ταμπέλα επειδή αγαπώ την χώρα μου. Ότι δεν είμαι αριστερή .Και ποιός σας είπε ότι απαγορεύεται να αγαπώ την χώρα μου και να παλεύω για αυτήν για να αναγεννηθεί αν είμαι αριστερή? Ότι δεν είμαι διεθνίστρια επειδή βάζω πρώτα από όλα την Ελλάδα που ψυχορραγεί ?

Πρώτα απ όλα είμαι Ελληνίδα και πατριώτισσα και έπειτα είμαι αριστερή. Δεν αφαιρώ από κανέναν τον δικαίωμα να εκφράζεται όπως θέλει, σέβομαι τις διαφορετικές απόψεις, στάσεις ζωής, τα διαφορετικά ήθη και έθιμα. Σέβομαι τον άνθρωπο. Αλλά αγαπώ την χώρα μου και δεν επιτρέπω σε κανέναν να μου κολλάει ταμπέλα! Το κόμμα που ψηφίζω το ψηφίζω για να υπηρετήσει καλύτερα την πατρίδα μου και να κάνει πράξη αυτό που δίδαξε αυτή η χώρα, αυτό που μας δίδαξαν οι αρχαίοι πρόγονοι μας. Την δημοκρατία.

Το ψηφίζω για να υπηρετήσει καλύτερα τα συμφέροντα μας με σθένος, πάθος  και αγάπη για τον λαό που τον ανέδειξε και όχι για να υπηρετώ εγώ αυτό, όχι για να το βάζω πάνω από όλα. Για μένα  πάνω από όλα είναι η Ελλάδα και η ιστορία της. Και οι αρχαίοι προγόνοι μας. Ότι είναι ελληνικό, καταλάβες? Και τον εφιάλτη θα βάλω στην κορυφή και όποιον άλλον μπορεί να με διδάξει τι να προσέχω και τι λάθη να μη κάνω.

Και αναφέρθηκα στους αρχαίους γιατί έχουμε και άλλο κόλλημα τελευταία. Αν ακούσουμε κάτι αρχαιοελληνικό αυτόματα το μυαλό μας πάει σε ακροδεξιό κόμμα. ΡΕ ΠΑΜΕ ΚΑΛΑ???? Ποιός είναι αυτός ο κρετίνος που σας φυτεύει τέτοιες ιδέες στο μυαλό? Και πόσο κρετίνοι είμαστε εμείς που μπαίνουμε στο παιχνίδι τους? Ποιός θα μου απαγορέψει να αγαπώ και να μιλώ για τους αρχαίους για να μη παρεξηγηθώ?

Τελικά ίσως να μην είναι και τόσο ηλίθιος αυτός που το εφάρμοσε ξέρεις....... Την δουλειά του μια χαρά την έκανε . Μας μπέρδεψε, μας φανάτισε, μας χώρισε στα δυο. Μοίρασε αφειδώς αφορισμούς διέσπασε την αριστερά και έκλεισε το μυαλό μας σε ένα κουτί μαζί με παρωπίδες και ταμπέλες. Κι εσύ  Έλληνα με την νοοτροπία σκλάβου που αν δεν δει το οδηγό χρήσεως για αριστερούς, τι επιτρέπεται και τι όχι, δεν κάνεις  βήμα.  Η αριστερή βίβλος. Τελικά είμαστε θέση και φύση πρόβατα. Τουλάχιστον η άλλη βίβλος είχε και τη σοφή φράση "πίστευε και μη, ερεύνα "ΠΡΟΣΕΞΕ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΣΗΜΕΙΟ ΣΤΙΞΗΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΟΜΜΑ!!!!!

Δεν θα άνοιγα αυτή την κουβέντα αν δεν άκουγα σχόλια για αυτό το φιλόξενο ιστολόγιο (blog) που πήρε τις σκέψεις μου και τις δημοσιοποίησε. ΑΜΕΙΝΙΑΣ Ο ΠΑΛΛΗΝΕΥΣ. Το λάθος του για μερικούς στενόμυαλους είναι το αρχαιοελληνικό του όνομα. Αν αυτοί λοιπόν δηλώνουν αριστεροί εγώ τους προκαλώ να το αποδείξουν. Είμαι η Λίλα και μαθαίνω να είμαι αριστερή που αγαπώ και σέβομαι τον άνθρωπο και πάνω από όλα μα πάνω από όλα βάζω την Ελλάδα και ότι αυτή μπορεί να με διδάξει με τα σωστά της και τα λάθη της.

Δηλώνω λοιπόν μαθητευόμενη αριστερή διδάσκομαι από την ιστορία μου και από τον     ΑΜΕΙΝΙΑ ΤΟΝ ΠΑΛΛΗΝΕA  τον αρχαίο και ευχαριστώ τον σύγχρονο Αμεινία που με δέχτηκε στον τόσο φιλόξενο σοβαρό και αντιστασιακό  του χώρο.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ

  ΧΑΙΡΕΤΩ ΣΑΣ!

Κάτω η Σάπια Διανόηση!

«Δεν μπορεί να ήταν λιγότερες οι διαφορές Ανδρέα  Παπανδρέου και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη απ' ό,τι είναι οι διαφορές που χωρίζουν τον Σαμαρά και τον Τσίπρα. Και όμως οι Παπανδρέου και Μητσοτάκης κατάφεραν και κάθισαν στο ίδιο τραπέζι», δήλωσε η θυγατέρα του Μητσοτάκουλα με το γνωστό θράσος που διακρίνει όλην αυτήν τη βλαπτική οικογένεια, όπως όλοι έχουμε πολύ πρόσφατα διαπιστώσει -κι αμόλησε, μάλιστα, και στα ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις και τον κομματάρχη σύντεκνό της, για να υποστηρίξει κι αυτός την ίδια άποψη, υπονομεύοντας έτι περεταίρω τη σαθρή θέση του Φον-Αντωνάκη, που παριστάνει τον άτεγκτο (sic) πρωθυπουργό μας. 

Με το δίκιο της αυτή η διμούτσουνη οχιά του πολιτικού μας συστήματος, προβαίνει σε τέτοιες δηλώσεις∙έτοιμη, μεταξύ άλλων κι αυτή, ανά πάσα στιγμή ν’ αρπάξει τη σκυτάλη του παραπαίοντος (από)κόμματος από τον ξεγλωσσισμένο «Πρωθυπουργό», που πλησιάζει πια στο τέλος της θλιβερής πολιτικής του πορείας, μπουσουλώντας στα τέσσερα, κατά που αρέσκεται κι όλας –σύμφωνα, τουλάχιστον, με την ομολογία παλαιού ομοτράπεζού του, που δεν έχει διαψευστεί.

Αυτοί που πρεσβεύουν τέτοιες λογικές, και προκρίνουν τον δρόμο της «φρόνησης» και της «συνεννόησης», ως ζωτικοί παράγοντες του καταρρέοντος κυβερνητικού τραγέλαφου  και πρωταγωνιστές της πολιτικής φαρσοκωμωδίας που βιώνουμε όλοι μας στο πετσί μας την τελευταία τετραετία, παριστάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται το κακό που έχουν προκαλέσει στην Ελλάδα, οι ίδιοι και οι αντεθνικές πολιτικές επιλογές τους! 

Αυτές κι αυτοί όλοι, που δήθεν σφυρίζουν αδιάφορα, κάνοντας ότι δεν καταλαβαίνουν, πράττουν ό,τι πράττουν, βέβαια, με το δίκιο τους. Θρασείς όπως ανέκαθεν, προσπαθούν, ως οφείλουν , να καλύψουν τις προσωπικές τους, η καθεμιά κι ο καθένας τους, ευθύνες. 

Εγκληματικές είναι αυτές οι ευθύνες τους για τις πράξεις και  τις παραλείψεις τους. Υπεύθυνοι και υπόλογοι για την εφαρμογή πολιτικών και πρακτικών δεκαετιών, που μας κατάντησαν εδώ που μας κατάντησαν: πτωχούς!

Ύστερα από αυτό το ανεπανάληπτο ρεσιτάλ δουλοπρέπειας και κουτοπονηριάς, αυτής της κυβέρνησης των εθνικών ολετήρων προς τους επικυρίαρχους δανειστές, έφτασε επιτέλους ο κόμπος στο χτένι, αφού έτσι κι αλλιώς, κάποια στιγμή θα έφτανε. 

Ύστερα από αυτό το βδελυρό ρεσιτάλ ευνοιοκρατίας προς τους σφέτερους του κυβερνητικού εσμού και επίδειξης αυτού του απίστευτου κυνισμού προς όλους εμάς τους υπόλοιπους, έφτασε η στιγμή που ο ενδοτισμός τους και η ανικανότητά τους, δεν μπορεί πια να κρύβεται ούτε κάτω από το χαλί ούτε πίσω από αφηγήματα «επιτυχίας» και άλλα παρόμοια αποκυήματα νοσηρής φαντασίας.  

Η αλληλουχία των δηλώσεων στο ίδιο κλίμα περί συναίνεσης, όμως, από τους διάφορους  πρωτοκλασάτους της αξιωματικής αντιπολίτευσης – πρωτοκλασάτοι στους όρους, πάντα, που θέτουν οι κανόνες της Τηλεδημοκρατίας μας-  δεν είναι καλά νέα:  οι περίλαμπρες τηλεπερσόνες της αξιωματικής μας αντιπολίτευσης δεν προμηνύουν τίποτα καλό με τις δηλώσεις τους, για τις προθέσεις αυτής της καινούριας συνιστώσας του Σύ.Ριζ.Α. Όχι, η συνιστώσα της «φρόνησης» και της «συνεννόησης», που αναδύεται σιγά-σιγά μέσα από τον ζέοντα και βρομερό βούρκο του πολιτικού μας συστήματος, δεν δίνει καμία λύση ούτε θα φέρει κανένα αποτέλεσμα. Ο μπάρμπα-Φανούρης ήδη τον επιχείρησε, αυτόν τον συγχρωτισμό, και είδαμε την κατάντια του.

Είναι απογοητευτική κι ενοχλητική αυτή η δηλούμενη προθυμία να συμπορευθούν αυτοί που ισχυρίζονται ότι κομίζουν το νέο, με τους εξωνημένους πρωταγωνιστές και τους άλλους αγύρτες της πολιτικής μας ζωής! Αν όχι γι’ άλλον λόγο, επειδή τέτοιες δηλώσεις υποδηλώνουν ότι κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται, αν μη τι άλλο, τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας που ζητά να μπει, επιτέλους, ένα τέλος σ’ ετούτο το τρομακτικό ταξίδι του χαμού στο οποίο μας σέρνουν οι ανάξιοι κυβερνήτες μας.

Δεν μπορούν, δυστυχώς,  να αντιληφθούν, ορισμένοι, ότι θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία∙ ούτε μπορούν να καταλάβουν ότι μια έντιμη μελλοντική κυβέρνηση, δεν μπορεί να στηριχτεί πουθενά, αν προηγουμένως δεν ξεμαγαρίσει ετούτος ο τόπος. Αν δεν αποδοθούν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Αν δεν διαπιστωθούν και δεν τεκμηριωθούν οι καταχρήσεις δεκαετιών. Αν δεν θεραπευτούν οι αδικίες. Αν δεν διασφαλιστούν οι εγγυήσεις ότι οι άρπαγες του δημόσιου πλούτου μας, θα επιστρέψουν το άνομο προϊόν του αδικαιολόγητου πλουτισμού τους. 

Χωρίς αυτές τις αναγκαίες συνθήκες,  ποτέ δε θα μπορούν να βρεθούν ούτε οι απαιτούμενοι πόροι για την ποθούμενη παραγωγική ανασυγκρότηση ούτε και να εξασφαλιστούν οι όροι και οι προϋποθέσεις  για την ζητούμενη κοινωνική και ηθική ανασυγκρότηση. 

Όχι, αυτή η ατολμία, οι υπαναχωρήσεις και η διγλωσσία εκ μέρους γραμματέων και φαρισαίων της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν προμηνύει τίποτα καλό κι ας ελπίσουμε ότι αυτό θα γίνει εγκαίρως κατανοητό σ’ εκείνους που τους έλαχε να βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης, τούτους τους ζοφερούς καιρούς, κι εντός πλαισίων συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου. 

To κολάζ είναι από την OKTANA  

Πηγή

Όταν ο Βενιζέλος ορκιζόταν για την τιμιότητα (και) του Καρατζαφέρη

Ήταν στην προεκλογική περίοδο του 2012. Ήταν τότε που ΝΔ ΠΑΣΟΚ έλεγαν για να κερδίσουν τις εκλογές ότι θα διαπραγματευτούν σκληρά με τη Μέρκελ για να αλλάξουν τα μνημόνια. Ήταν τότε που τα δύο κόμματα κορόιδευαν τον κόσμο λέγοντας πως «δεν θα πάρουν κανένα νέο μέτρο αν ξανακερδίσουν τις εκλογές».

Τότε, λοιπόν,  όταν ο Ευ. Βενιζέλος  σε τηλεοπτική  συνέντευξη του ρωτήθηκε από πολίτη  πως είναι δυνατό να διαπραγματευτεί  το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ από τη στιγμή που η κυρία Μέρκελ μπορεί να βγάλει τις αναφορές του Χριστοφοράκου της siemens με τις δωροδοκίες κομμάτων και προσώπων. Ποιος είδε τον θεό και δεν τον φοβήθηκε… Ο Βενιζέλος  με ένα απολαυστικό ρεσιτάλ ηθοποιίας όπως θα διαπιστώσετε στο video υπερασπίστηκε την τιμιότητα του Καρατζαφέρη –που σήμερα τον βλέπουμε με πιασμένο με τη γίδα στην πλάτη—αλλά και του ΠΑΣΟΚ παρά το γεγονός ότι αποδεδειγμένα  έχει πιαστεί στα πράσα με την βαλίτσα του Χριστοφοράκου γεμάτη λεφτά…

Πηγή

Ανάγκη του συστήματος για «εθνική σύγκλιση» πίσω από την εθνική συνεννόηση

του Δημήτρη Γρηγορόπουλου

Η νέα φάση της μνημονιακής νεοφιλελεύθερης πολιτικής που επιβάλει ο ευρωπαϊκός ιμπεριαλισμός και το εγχώριο κεφάλαιο στον ελληνικό λαό συμπίπτει με την επερχόμενη ανάδειξη νέας κυβέρνησης με κορμό, όπως όλα δείχνουν, τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αδηφαγία του ξένου κεφαλαίου που θέλει στο ακέραιο την επιστροφή των δανεικών και τη διπλοπληρωμή των τόκων, αλλά και η εμπέδωση της διαρκούς πλέον επιτήρησης της λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών προϋποθέτουν ανασύνταξη του πολιτικού και κομματικού συστήματος με κυρίαρχη επιταγή την ενσωμάτωση του ανερχόμενου ΣΥΡΙΖΑ και των προοδευτικών μαζών που τον ακολουθούν: Όσο ο ΣΥΡΙΖΑ προσεγγίζει την κυβερνητική εξουσία, αυξάνουν οι πιέσεις του ξένου και εγχώριου παράγοντα για παροχή εγγυήσεων ότι θα συνεχίσει την ίδια πολιτική, έστω με ανεκτές για το σύστημα παραλλαγές. Το ίδιο είχε συμβεί και στη διαδοχή της κυβέρνησης Παπανδρέου απ’ την κυβέρνηση Παπαδήμου, με παροχή εγγυήσεων, ακόμη και με γραπτή μορφή απ’ τον «αντιμνημονιακό» ως τότε Σαμαρά. Οι ίδιες απαιτήσεις προβάλλονται με αποδέκτη τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα με τη φόρμουλα ιδίως ενός μίνιμουμ εθνικής συνεννόησης και συναίνεσης μεταξύ του κύριου συντηρητικού και προοδευτικού συστημικού πόλου (ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ). Η ιδεατή μορφή αυτής της σύγκλισης για το σύστημα θα ήταν η δημιουργία ενός μεγάλου συνασπισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ κατά το πρότυπο του άξονα Χριστιανοδημοκρατίας και Σοσιαλδημοκρατίας στην ΟΔΓ. Αυτή η προωθημένη μορφή δεν είναι σήμερα εφικτή λόγω της πολωτικής ακόμη σχέσης του διαμορφούμενου νέου δικομματισμού αλλά και λόγω της ανάγκης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του συστήματος, επαρκώς διαφοροποιημένης ταυτότητας, ώστε να εξασφαλίζεται η ενσωμάτωση προοδευτικών και αριστερών μαζών. Η πίεση των καθεστωτικών παραγόντων, οικονομικών, πολιτικών, μιντιακών, το τελευταίο διάστημα, για μια τέτοια εξέλιξη, είναι ασφυκτική. Κυριαρχεί η επίκληση του εθνικού συμφέροντος και του πατριωτισμού εντός και του ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως απ’ τους ΠΑΣΟΚογενείς. Ούτως ή άλλως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη ενδώσει σ’ αυτή την πίεση υιοθετώντας ένα μείγμα σοσιαλφιλελεύθερης διαχείρισης. Φαίνεται όμως ότι αναβαθμίζει τα εχέγγυά του προς το σύστημα, ενδίδοντας και στην απαίτηση ενός μίνιμουμ συνεννόησης και σύγκλισης με τη ΝΔ, εξέλιξη που μέχρι πρότινος φαινόταν αδιανόητη. Ως πρώτο βήμα σ’ αυτή την πορεία προωθείται το «σπάσιμο του πάγου», μια πρώτη συνάντηση Σαμαρά – Τσίπρα. Σαν κεραυνός εν αιθρία έπεσε η παρέμβαση Παπαδημούλη στις 17/11, ο οποίος με αφορμή την καθυστέρηση επιστροφής και τις εντεινόμενες πιέσεις της τρόικας ζήτησε συνάντηση Σαμαρά και Τσίπρα προκειμένου να αναζητηθεί πακέτο-συμφωνία.

Συγκεκριμένα, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδικτυακή ανάρτηση έγραψε: «Η τρόικα δεν βιάζεται να γυρίσει και απαιτεί. Απάντηση: Συνάντηση Τσίπρα – Σαμαρά και συμφωνία-πακέτο για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκλογές και απομείωση του χρέους». Η παρέμβαση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ αιφνιδίασε και αναθέρμανε τις συζητήσεις και τα σενάρια για νέες εξελίξεις και ριζικές αλλαγές στο ρευστό πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο, η σύγκλιση των δύο κυρίαρχων στην πολιτική σκηνή κομμάτων, ανεξάρτητα απ’ τη μορφή και την έκταση που θα προσλάβει, δεν είναι αιφνίδια, αλλά έχει ήδη δρομολογηθεί. Πρώτο, σε επίπεδο γενικής πολιτικής τα δύο κόμματα έχουν συγκλίνει στην πολιτική διαχείρισης του συστήματος, με σχετικά διαφορετικό μείγμα πολιτικής (νεοφιλελευθερισμός – σοσιαλφιλελευθερισμός). Δεύτερον, έχει ήδη προωθηθεί η σύγκλιση και στο άμεσο πολιτικό επίπεδο, με δηλώσεις-προτροπές πολιτικών απ’ όλο το φάσμα της συστημικής πολιτικής, της οικονομίας και των ΜΜΕ.

Αυτή όμως την εξέλιξη κυρίως σηματοδότησε πρόταση του Αλ. Τσίπρα, πριν από ένα μήνα περίπου, η οποία όμως τότε δεν έτυχε αρκετής προσοχής. Συγκεκριμένα, ο Αλ. Τσίπρας εξερχόμενος του προεδρικού γραφείου έχει προτείνει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, για να συμφωνήσουν σε τρία θέματα (χρόνος εκλογών, εκλογή προέδρου, ρύθμιση χρέους). Η διαφορά της πρότασης Παπαδημούλη έγκειται στο ότι ζητούσε απευθείας συνεννόηση των δύο αρχηγών.

Τελικά, ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ έσπευσε να αποδεχτεί την πρόταση Παπαδημούλη, με την ευχή να ακολουθήσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Από τον ΣΥΡΙΖΑ γίνεται προσπάθεια να υποβαθμιστεί η συνάντηση, να θεωρηθεί μικρής ή και μηδενικής σημασίας, συμβολικής και όχι πραγματικής, αφού ο Σαμαράς επιμένει ότι οι εκλογές θα διεξαχθούν το 2016, ενώ θεωρεί το χρέος βιώσιμο.

Μια ενδιάμεση ερμηνεία προσδίδει σ’αυτήν τη συνάντηση τακτική σκοπιμότητα. Με δεδομένο ότι το σύστημα με τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του έχει κατορθώσει να διασπείρει σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα την ανάγκη εθνικής συνεννόησης, κυβέρνηση και αξιωματική έχουν αποδοθεί σε αγώνα δρόμου, κατηγορώντας η μια την άλλη για έλλειψη συναινετικής διάθεσης και εθνικής υπευθυνότητας. Η κυβερνητική παράταξη ψέγει την αξιωματική αντιπολίτευση για ανευθυνότητα και στείρα αντιπολίτευση, αφού δεν έχει ψηφίσει ούτε ένα νομοσχέδιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από τη μεριά του, θέλει να εμφανίσει τον Σαμαρά και την κυβέρνησή του ως αδιάλλακτους, αρνητικούς σε κάθε συνεννόηση. Η συνάντηση Σαμαρά και Τσίπρα, ακόμη κι αν πραγματοποιηθεί, δεν θα έχει θεαματικά αποτελέσματα (κάποιοι συμβιβασμοί δεν αποκλείονται). Διότι αμφότεροι διεκδικούν το προφίλ της εθνικά υπεύθυνης δύναμης, αλλά χωρίς να φανεί ότι διαφοροποιούνται απ’ την πολιτική τους. Η μεν ΝΔ θέλει να διατηρήσει το προφίλ τής δύναμης που υπεύθυνα διαπραγματεύεται με την ΕΕ, ο δε ΣΥΡΙΖΑ το προφίλ της συνεπούς αντιμνημονιακής δύναμης.

Για λόγους ψηφοθηρικούς η σύγκλιση προβάλλεται στην επιφάνεια, αλλά συντελείται στα «υπόγεια» χωρίς τυμπανοκρουσίες, ιδίως απ’ την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Η πρωτοβουλία του ΣΥΡΙΖΑ για εθνική συνεννόηση με τη ΝΔ περιορίζεται στο επίπεδο των εντυπώσεων.

Πρόκειται όμως μόνο για τακτικισμό; Χωρίς να προεξοφλεί κανείς τι πολιτική μορφή θα προσλάβει η συστημική, κυρίως, πίεση για πολιτική εθνικής ενότητας, πρέπει να λαμβάνει ως κρατούμενο ότι η κυρίαρχη τάση του ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη προσχωρήσει σε μιαν παραλλαγή συστημικής διαχείρισης, ότι έχει αποδεχτεί το θεμελιώδες για την ΕΕ προαπαιτούμενο της λιτότητας και των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, ότι θεωρεί αδιαμφισβήτητο το διεθνές πλαίσιο της χώρας (ΕΕ και ΝΑΤΟ), επομένως και το καθεστώς της δομικής επιτήρησης.

Δεν πρέπει ακόμη να μας διαφεύγει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σ’ ένα βαθμό υλοποιήσει την εθνική πολιτική ενότητα, εντάσσοντας μάλιστα στις τάξεις του σωρεία στελεχών του ΠΑΣΟΚ που όχι απλώς είχαν υποστηρίξει το τρισκατάρατο Μνημόνιο αλλά ορισμένοι είχαν και ρόλο πρωταγωνιστή στην αποδοχή του (ροή η οποία συνεχίζεται), ότι διαμορφώνει επίσης ήδη ένα ευρύ τόξο συγκλίσεων και συμμαχιών, απ’ τους ΑΝΕΛ του Καμμένου ως τα υπόλοιπα της ΔΗΜΑΡ, ενώ υπάρχει άτυπη επαφή και κάποια μορφή σύγκλισης με την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ. Εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας με την ομιλία του στο συνέδριο του Transform Europe έκανε άνοιγμα στην παπανδρεϊκή τάση του ΠΑΣΟΚ, που τώρα αντεπιτίθεται στη δορυφοροποίηση του ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ. Τόνισε ότι «η σημερινή σοσιαλδημοκρατία όχι μόνο δεν ανταποκρίνεται στον ιστορικό της ρόλο, αλλά υποβαστάζει το νεοφιλελευθερισμό».

Αποδοκίμασε «το ΠΑΣΟΚ του κύριου Βενιζέλου που έχει μετατραπεί σε μικρή συμπληρωματική δύναμη της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς», ακολουθώντας πολιτική ανοικτών θυρών στο ΠΑΣΟΚ, που διαφωνεί με την πρόσδεση του ΠΑΣΟΚ στη ΝΔ. Τούτων δοθέντων, είναι προφανές ότι ήδη ο ΣΥΡΙΖΑ προωθεί μια μορφή εθνικής διαταξικής διακομματικής ενότητας στην κατεύθυνση της συγκρότησης «κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» που έχει αμετάκλητα εξοβελίσει την απόφαση του συνεδρίου του για αριστερή κυβέρνηση. Η πολιτική «εθνικής» στρατηγικής υπό την ηγεμονία ΣΥΡΙΖΑ θα είναι σχεδόν εξιδανικευμένη για τους κυρίαρχους κύκλους, αν καλυφθούν δύο κενά:

Πρώτον, αν προωθηθεί η δυνατότητα κυβερνητικής συνεργασίας ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και Ποτάμι=, που από ισχυρούς κύκλους του συστήματος προβάλλεται ως ο πιο αξιόπιστος, γι’ αυτούς, εταίρος του ΣΥΡΙΖΑ. Δεύτερον, αν υπάρξει στοιχειώδης κατ’ αρχάς σύγκλιση και συναίνεση με ΝΔ. Δεν επιδιώκεται κάποια μορφή μεγάλου συνασπισμού ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ.

Σε πρώτο χρόνο επιδιώκεται ένα μίνιμουμ συνεννόησης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να αμβλυνθεί η παραδοσιακή πόλωση του δικομματισμού που, αν και τεχνητή σε μεγάλο βαθμό, μπορεί να οδηγήσει σε πολιτικά ατυχήματα, σε πολιτική αστάθεια που θα δυσχεράνει την υλοποίηση της μνημονιακής πολιτικής σήμερα αλλά και αύριο από μια κυβέρνηση με κορμό του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόταγμα της ευρείας συνεννόησης χάριν του εθνικού συμφέροντος θα προσγειώσει την «αντιμνημονιακή» ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ και ιδιαίτερα τη ρητορική της επίφοβης για το σύστημα αριστερής του πτέρυγας, θα διευκολύνει τη δυνατότητα συνεργασίας με δυνάμεις του νεοφιλελεύθερου εκσυγχρονισμού όπως το ΠΟΤΑΜΙ και, το κυριότερο, προσδοκάται ότι η ρητορική της εθνικής συνεννόησης σε συνδυασμό με την επαγγελία του ΣΥΡΙΖΑ για αλλαγή θα παρατείνει την παθητικοποίηση, θα αποτρέψει την ανάδυση ενός ισχυρού εργατολαϊκού κινήματος και της αντίστοιχης ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Πηγή

Ολως επικουρικώς…

γράφει ο Μανώλης Κουφάκης*

Η μεγάλη επιγραφή του Διογένη Οινοανδέα

Δηλωτικό του τίτλου της στήλης είναι ότι δεν είναι στις προθέσεις της να απαντήσει στα μεγάλα θέματα της ζωής και της καθημερινότητας του αναγνώστη. Οχι. Ερχεται όμως «όλως επικουρικώς» να του δώσει μια πληροφορία, μια γνώμη, μια άποψη, που ίσως δεν θα ήταν άσχημο να τη γνωρίζει. Ξεκινώντας λοιπόν την πορεία της η στήλη και επειδή βρέθηκε ονομαστικά να… συγγενεύει με έναν μεγάλο της Αρχαιότητας, τον μεγάλο φιλόσοφο Επίκουρο (341 – 270 π.Χ.), θα του αφιερώσει κάποια από τα πρώτα της θέματα.
Ο Επίκουρος υπήρξε ο πολυγραφότερος φιλόσοφος της εποχής του. Είχε συγγράψει έργα τα οποία αναπτύσσονταν σε 300 τόμους (κυλίνδρους), δυστυχώς όμως χάθηκαν.
Η γνώση της επικούρειας φιλοσοφίας που διαθέτουμε σήμερα προέρχεται κυρίως από έργα μαθητών του. Μια από τις πηγές γνώσης είναι η μεγάλη επιγραφή του επικούρειου Διογένη Οινοανδέα, για την οποία θα πούμε περισσότερα σήμερα.
Το ενδιαφέρον για τη μεγάλη επιγραφή οφείλεται στη θαυμάσια όσο και περίεργη ιδέα που είχε αυτός ο άνθρωπος, στον πλούτο των πληροφοριών που μας δίνει για τη φιλοσοφία του Επίκουρου και ακόμα στο ότι η επεξεργασία του ευρήματος και η άντληση γνώσης συνεχίζεται και στις μέρες μας, ίσως και για πολύ ακόμα.
Η αρχαία ελληνική πόλη Οινόανδα ήταν χτισμένη στην ενδοχώρα της Ιωνίας, απέναντι από τη Ρόδο. Τα Οινόανδα ήταν χτισμένα αμφιθεατρικά σε υψόμετρο 1.400 – 1.532 μέτρων, με θέα το οροπέδιο της περιοχής. Κατά τους βυζαντινούς χρόνους, περί το τέλος του 9ου αιώνα μ.Χ., άγνωστο για ποιο ακριβώς λόγο, ερημώθηκαν και με το πέρασμα των αιώνων κατέπεσαν σε ερείπια, τα οποία όμως, καθώς ήταν χτισμένα στην κορυφή, δεν θάφτηκαν κάτω από το χώμα.
Τα ερείπια της πόλης ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά μόλις το 1841 από Άγγλους περιηγητές που τριγυρνούσαν στην περιοχή και μάζευαν αρχαιότητες. Οι περιηγητές τότε διαπίστωσαν ότι όπως κάθε ελληνική πόλη έτσι και τα Οινόανδα διέθεταν ένα ωραίο θέατρο, τεράστιο υδραγωγείο, τείχη, αγορά, λουτρά, μεγάλα κτήρια και πλήθος αγαλμάτων. Δεν ανακάλυψαν όμως το μνημείο που κάνει πραγματικά τα Οινόανδα μοναδικά: ένα υπερφυσικών διαστάσεων βιβλίο στη μέση της αγοράς· ένα βιβλίο ανοιχτό για τον καθένα που θα είχε τη διάθεση να το διαβάσει! Η ανακάλυψή του έγινε στα 1884 από δύο Γάλλους αρχαιολόγους τους Maurice Holleaux και Pierre Paris. Στην πραγματικότητα οι δύο αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ανάμεσα στα ερείπια πέντε πέτρες με χαραγμένα επάνω τους αποσπάσματα μιας επιγραφής που προπαγάνδιζε θέσεις του Επίκουρου. Το 1885 βρέθηκαν άλλα 22 κομμάτια και το 1889 ακόμα 38. Η ανακάλυψη ξεσήκωσε μεγάλο ενθουσιασμό στους κύκλους των ακαδημαϊκών· όμως η αποκατάσταση του κειμένου παρέμενε ατελής. Το τεράστιο αυτό έργο της αποκατάστασης των κειμένων ανέλαβαν και έφεραν σε πέρας οι Αυστριακοί επιγραφολόγοι Heberdey και Kalinka, άριστοι γνώστες της αρχαίας ελληνικής, οι οποίοι πήγαν στα Οινόανδα το 1895. Κατά το διάστημα 1969 έως το 1997 ο Martin Ferguson Smith προέβη σε ανακαλύψεις νέων λίθων και συμπλήρωσε την επιγραφή στη μορφή που έχει σήμερα. Αυτές οι προσπάθειες είχαν ως αποτέλεσμα, μεγάλο μέρος του έργου αυτού να δημοσιευθεί και μάλιστα και στη σύγχρονη γλώσσα μας, ώστε να γνωρίσουμε κι εμείς, τις επικούρειες σκέψεις.

Ομως περί τίνος ακριβώς πρόκειται;
Γύρω στα 100 μ.Χ. ζούσε στα Οινόανδα ένας γεροφιλόσοφος ονόματι Διογένης. Ο Διογένης, έχοντας ζήσει μιαν ευτυχισμένη ζωή, στα τελευταία του σκέφτηκε, όπως ο ίδιος γράφει, να αφήσει ένα ωραίο δώρο στους συμπολίτες του και στις μέλλουσες γενιές· κι έκανε κάτι ανεπανάληπτο στα παγκόσμια χρονικά: σε δημόσιο χώρο και πάνω σε επιφάνεια τοίχου ύψους 3,25 μέτρων και μήκους 65 μέτρων, χάραξε την πιο μεγάλη επιγραφή του κόσμου! Ενθερμος οπαδός της επικούρειας φιλοσοφίας, θέλησε οι σκέψεις κι οι συμβουλές του για την απελευθέρωση των ανθρώπων από τους μεταφυσικούς φόβους κι από την κενοδοξία και η προπαγάνδα υπέρ της επικούρειας «Τέχνης του Ζην», να βρίσκονται στη διάθεση του καθενός, για αιώνες μετά τον θάνατό του. Η επιγραφή κάλυπτε έναν τοίχο σε στοά που είχε τοποθετηθεί στο πιο κεντρικό σημείο της πόλης, στην αγορά, ώστε να είναι προσιτή σε όλους τους κατοίκους και επισκέπτες. Η επιγραφή ήταν επιμερισμένη σε ενότητες που πραγματεύονται θέματα της επικούρειας φιλοσοφίας. Στο άνω τμήμα της εμπεριέχει την ενότητα με μια πραγματεία για τα γηρατειά. Αμέσως μετά υπάρχει ενότητα με επιστολές και αξιώματα. Ακολουθεί η ενότητα με τη Φυσική διατριβή, η ενότητα με την Ηθική διατριβή και η ενότητα με τις Κύριες Δόξες. Το κατώτερο τμήμα έως το έδαφος είναι κενό γιατί θα ήταν δύσκολη η ανάγνωσή του. Στην επιγραφή έχουν χρησιμοποιηθεί γραμματοσειρές διαφόρων μεγεθών. Με μεγαλύτερα γράμματα έχουν χαραχθεί οι γραμμές που βρίσκονται στα ανώτερα σημεία, ώστε να είναι ευανάγνωστα.
Πού να φανταστεί όμως ο υπέροχος αυτός Έλληνας ότι θα ήταν δυνατόν να βρεθούν άνθρωποι που θα γκρέμιζαν το έργο του τριακόσια χρόνια μετά τον θάνατό του και θα μετέτρεπαν τα κομμάτια του τοίχου σε οικοδομικά υλικά; Οι ογκόλιθοι του γκρεμισμένου τοίχου που έφερε την επιγραφή του Διογένη μεταφέρθηκαν σε διάφορα σημεία της πόλης και χτίστηκαν μ’ αυτές σπίτια, έγιναν λιθοστρώσεις, τειχοποιίες κ.λπ. Το ευχάριστο είναι ότι είναι βέβαιο ότι κανένα κομμάτι της επιγραφής δεν έχει μεταφερθεί εκτός Οινοάνδων. Ετσι, λοιπόν, μια ευρείας κλίμακας συστηματική ανασκαφή θα μπορούσε να φέρει στο φως το μεγαλύτερο μέρος της επιγραφής, αν όχι και όλο. Οι προσπάθειες των αρχαιολόγων συνεχίζονται προς αυτή την κατεύθυνση· να πεισθεί το τουρκικό κράτος, να βρεθεί επαρκής χρηματοδότηση, να βρεθεί και να αναστηλωθεί το σύνολο της μεγάλης επιγραφής του Διογένη Οινοανδέα, που αποτελεί θησαυρό της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

*δρ μηχανικός

Βιβλιογραφία
ΔΙΟΓΕΝΗΣ ΟΙΝΟΑΝΔΕΑΣ – Οι πολύτιμες πέτρες της φιλοσοφίας, επιμέλεια Γ. Αβραμίδης, εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη.
ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ  Κείμενα – πηγές της επικούρειας φιλοσοφίας και Τέχνης του Ζην, επιμέλεια Γ. Αβραμίδης, εκδόσεις Θύραθεν, Θεσσαλονίκη 2000.
Χ. Θεοδωρίδης, ΕΠΙΚΟΥΡΟΣ – Η αληθινή όψη του Αρχαίου Κόσμου, εκδόσεις ΕΣΤΙΑ, Αθήνα 1999.

 Πηγή