Παρασκευή 28 Νοεμβρίου 2014

Μεταρρυθμίσεις για ανασυγκρότηση και κοινωνική δικαιοσύνη

Του Γιάννη Δραγασάκη*

Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς η κατάργηση των Μνημονίων, αλλά και η αντικατάστασή τους με ένα ολοκληρωμένο σχέδιο ανόρθωσης της κοινωνίας, αναγέννησης της δημοκρατίας, μετασχηματισμού του κράτους και της οικονομίας, στην κατεύθυνση ενός κοινωνικά δίκαιου και οικολογικά βιώσιμου υποδείγματος.
Η επιστροφή στην πριν την κρίση κατάσταση δεν είναι ούτε επιθυμητή σε εμάς ούτε και εφικτή άλλωστε. Ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για τις παθογένειες του συστήματος πολύ πριν ξεσπάσει η κρίση και εφαρμοστούν τα Μνημόνια. Πράγματι, η κρίση που ζούμε έχει βαθιές ρίζες και αιτίες εσωτερικές και εξωτερικές. Τα Μνημόνια όμως μετέτρεψαν την κρίση σε καταστροφή. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι απλώς αντιμνημονιακό και στον αντίποδα των πολιτικών λιτότητας. Είναι ένα πρόγραμμα που «πάει πιο πέρα», «πολύ πιο μακριά». Αποσκοπεί στη διαμόρφωση ενός νέου τρόπου ανάπτυξης και ενός νέου παραγωγικού υποδείγματος για τη χώρα. Διότι η κρίση που ζούμε είναι κρίση όχι μόνο διαχείρισης, αλλά του ίδιου του κυρίαρχου υποδείγματος.
Έρχομαι τώρα στο θέμα των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων.

Ποιες μεταρρυθμίσεις και για ποιο σκοπό;

Διαβάζουμε στον ελληνικό και τον ευρωπαϊκό Τύπο δηλώσεις διάφορων παραγόντων που είτε δίνουν συμβουλές στον ελληνικό λαό να κάνει υπομονή μερικά χρόνια ακόμη είτε κάνουν υποδείξεις, που μερικές φορές απευθύνονται και στον ΣΥΡΙΖΑ, να «συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις».
Αλλά ποιες «μεταρρυθμίσεις»; Ποια ήταν τα αποτελέσματα όσων έγιναν ώς τώρα; Ποια είναι η κατάσταση στη λεγόμενη αγορά εργασίας, που στην ουσία έχει διαλυθεί; Ποια η κατάσταση στο κράτος και στο φορολογικό σύστημα; Ποιο ήταν το αποτέλεσμα των Μνημονίων στο πεδίο της κοινωνικής δικαιοσύνης και των ανισοτήτων;
Κατά τη γνώμη μου, η συζήτηση πρέπει να ξανανοίξει από την αρχή: Τι εννοούμε με τη λέξη «μεταρρυθμίσεις»; Πολιτικές ανασυγκρότησης ή περαιτέρω διάλυσης της κοινωνίας; Πολιτικές καταπολέμησης ή διεύρυνσης των ανισοτήτων; Ποιες μεταρρυθμίσεις πράγματι έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία και πώς θα τις υλοποιήσουμε;

Αιτίες της αποτυχίας

Ο πρώτος λόγος αποτυχίας των ώς τώρα μεταρρυθμίσεων βρίσκεται στη λανθασμένη ανάλυση της κρίσης και των αιτιών της, δηλαδή στο ίδιο το περιεχόμενό τους. Ας πάρω για παράδειγμα το κράτος.
Το κεντρικό πρόβλημα με το ελληνικό κράτος δεν είναι το μέγεθός του, όπως υποστηρίζει η κυρίαρχη «αφήγηση», αλλά η αναξιοπιστία του, η χαμηλή κοινωνική αποτελεσματικότητά του, οι πελατειακές σχέσεις, αλλά όχι μόνον αυτές. Βασικό πρόβλημα είναι η άνιση κατανομή βαρών, η χαμηλή ανταποδοτικότητα των φόρων, η μεροληπτική υπέρ των ημετέρων χρήση των κρατικών πόρων και της κρατικής εξουσίας, η ανοχή και η νομιμοποίηση πρακτικών υφαρπαγής του δημόσιου πλούτου και καταλήστευσης της δημόσιας περιουσίας, η διαφθορά. Είναι επίσης η από τα έξω επίθεση και η από τα μέσα διάβρωση της έννοιας του δημόσιου αγαθού και του δημόσιου συμφέροντος.
Θέτω το ρητορικό ερώτημα: Υπήρξε πράγματι βελτίωση σε όλους αυτούς τους κρίσιμους τομείς; Όχι βέβαια. Στόχος των Μνημονίων ήταν η μείωση των μισθών και των κοινωνικών δαπανών και όχι η αντιμετώπιση των παθογενειών ή η βελτίωση του κράτους από τη σκοπιά των πολιτών. Το κράτος έγινε πιο αναποτελεσματικό, πιο μεροληπτικό, πιο ταξικό, πιο διάτρητο και ανοχύρωτο σε ιδιοτελή συμφέροντα, πιο χαοτικό και ανορθολογικό με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο όχι μόνο οικονομικής αλλά και θεσμικής ανασυγκρότησης της κοινωνίας, με ριζικές μεταρρυθμίσεις αλλά και με τη δημιουργία νέων θεσμών που καλύπτουν το κράτος, το πολιτικό σύστημα, όλη την κοινωνία. Η λέξη «μεταρρύθμιση» βεβαίως έχει φθαρεί από τη νεοφιλελεύθερη και μνημονιακή στρεβλή χρήση της. Έχει γίνει συνώνυμη της απορρύθμισης, της διάλυσης, της διεύρυνσης των ανισοτήτων. Γι' αυτό εμείς μιλούμε για πραγματικές μεταρρυθμίσεις. Και εννοούμε ριζοσπαστικές τομές που έχει ανάγκη η κοινωνία. Τέτοιες μεταρρυθμίσεις θα αρχίσουν με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και θα είναι καταιγιστικές. Και θα στοχεύουν στην καταπολέμηση της διαφθοράς και των ανισοτήτων, στον μετασχηματισμό του κράτους, στη φορολογική δικαιοσύνη και στην αντιμετώπιση του προβλήματος της ανεργίας, στη βάση ενός νέου παραγωγικού και κοινωνικού υποδείγματος.
Ένας δεύτερος λόγος αποτυχίας των μεταρρυθμίσεων ήταν η λανθασμένη ιεράρχησή τους καθώς και το γεγονός ότι επιβλήθηκαν από τα έξω και από τα πάνω.
Αυτό πρέπει να γίνει μάθημα για το μέλλον. Ακόμη και μεταρρυθμίσεις με άμεσα φιλολαϊκό περιεχόμενο πρέπει να είναι προϊόν διαλόγου και ευρύτατων συναινέσεων, η δε υλοποίησή τους πρέπει να γίνει με τρόπο που να εμπνέει και να εμπλέκει τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους.
Στη βάση αυτή, είμαστε έτοιμοι να συζητήσουμε και με άλλες πολιτικές δυνάμεις, με κοινωνικούς ή επιστημονικούς φορείς, και να υιοθετήσουμε κάθε πρόταση, κάθε διεθνή εμπειρία ή καλή πρακτική που συμβάλλει στην επίτευξη των αναγκαίων στόχων. Και τα πεδία που αυτό είναι αναγκαίο αλλά και δυνατό είναι πολλά. Για ορισμένα μάλιστα από αυτά, αν και συζητούνται χρόνια τώρα, δεν λαμβάνονται ουσιαστικά μέτρα.

Πεδία παρέμβασης

* Θεσμική αναδιοργάνωση του κράτους και του πολιτικού συστήματος. Χειραφέτηση του κράτους και του πολιτικού συστήματος από μηχανισμούς συμφερόντων. Τέρμα η ασυλία και η ατιμωρησία ενόχων, όσο ψηλά και αν βρίσκονται, όσο ισχυροί και αν είναι.
* Καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής. Διαμόρφωση νέων σχέσεων πολιτικής και οικονομίας. Τέρμα στα προνόμια και τις σκοτεινές διαδρομές του χρήματος. Νέο ραδιοτηλεοπτικό τοπίο.
* Αναδιοργάνωση και αναβάθμιση της δημόσιας διοίκησης. Υιοθέτηση μεθόδων προγραμματισμού, αξιολόγησης και ελέγχου, με στόχο τη βελτίωση της κοινωνικής αποτελεσματικότητας των δημόσιων πόρων. Τέρμα οι πελατειακές σχέσεις και η «παραδιοίκηση». Διαφάνεια, αξιοκρατία, δημόσια λογοδοσία παντού.
* Δημιουργία ενός νέου φορολογικού συστήματος, απλού, δίκαιου, στη βάση ενός καθολικού περιουσιολόγιου χωρίς εξαιρέσεις.

Τράπεζες - ιδιοκτησία - κοινωνικός έλεγχος:

* Άσκηση προς όφελος της κοινωνίας των δικαιωμάτων του κράτους με βάση τη μετοχική του συμμετοχή στις υφιστάμενες τράπεζες.
* Καθιέρωση συστήματος δημόσιου κοινωνικού ελέγχου σε όλες τις τράπεζες, ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς.
* Δημόσια Αναπτυξιακή Τράπεζα και δίκτυο τραπεζών ειδικού σκοπού.
* Δημιουργία και ενθάρρυνση εναλλακτικών χρηματοδοτικών εργαλείων και θεσμών εκτός του τραπεζικού συστήματος.
* Ανασυγκρότηση του κοινωνικού κράτους, της δημόσιας εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης σε νέες βάσεις.
* Αποκατάσταση εργασιακών δικαιωμάτων και κοινωνικά αποτελεσματικών πολιτικών απασχόλησης.
* Ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις και δημόσιες πολιτικές που αναβαθμίζουν την παραγωγική βάση, ενισχύουν την οικονομική καινοτομία, προωθούν τον χωρικό σχεδιασμό και την κοινωνική και περιφερειακή συνοχή της ανάπτυξης.
* Αλλαγές που προωθούν τον οικολογικό μετασχηματισμό και την εδραίωση νέων, βιώσιμων καταναλωτικών προτύπων και συμπεριφορών. Θεσμοί κοινωνικού διαλόγου και λαϊκής συμμετοχής σε θέματα τοπικής και περιφερειακής ανάπτυξης.
* Θεσμικό πλαίσιο για την ανάπτυξη της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας, για την ατομική και συλλογική αυτενέργεια, την αυτοδιαχείριση και τον κοινωνικό πειραματισμό, για την ανάπτυξη των κοινών και δημόσιων αγαθών, για την ελεύθερη πρόσβαση στη συλλογική κοινωνική γνώση.
Εννοείται πως στο καθένα από τα πεδία αυτά απαιτούνται: εμβάθυνση των επεξεργασιών, ανταλλαγή διεθνών εμπειριών, συγκεκριμένα σχέδια υλοποίησης, οργανωμένος διάλογος, συντονισμένη λαϊκή κινητοποίηση για να καμφθούν οι αντιστάσεις.

Οι εσωτερικές αλλαγές και οι εθνικές προσπάθειες δεν αρκούν

Θα ολοκληρώσω με το υπό συζήτηση ζήτημα της διαπραγμάτευσης. Δεν αφορά μόνο στο χρέος. Υπάρχει ένα γενικότερο ζήτημα που προκύπτει από τη συμμετοχή μας στην Ε.Ε. και τηνΕυρωζώνη. Καμία χώρα - μέλος της Ευρωζώνης δεν μπορεί αποκλειστικά με εσωτερικές αλλαγές και εθνικές προσπάθειες να αντιμετωπίσει την κρίση. Για τον πολύ απλό λόγο ότι κρίσιμα εργαλεία πολιτικής βρίσκονται υπό τον έλεγχο ευρωπαϊκών θεσμών. Έτσι, πολλά από τα εσωτερικά προβλήματα είναι αυτόματα και ευρωπαϊκά, απαιτούν ευρωπαϊκές απαντήσεις. Αυτό ισχύει για όλες τις χώρες, ακόμη και τις πιο ισχυρές, αλλά πρωτίστως ισχύει για χώρες σε κρίση, όπως η Ελλάδα. Αν π.χ. στην Ε.Ε. αντί της φορολογικής συνεργασίας κυριαρχεί ο φορολογικός ανταγωνισμός, αν στην «καρδιά» της Ευρώπης γίνονται ανεκτοί φορολογικοί παράδεισοι, αν άλλες ευρωπαϊκές χώρες προσφέρουν κίνητρα και προστασία στους μεγάλους φοροφυγάδες των άλλων χωρών, αυτό θέτει ένα εξωτερικό όριο στις προσπάθειες μιας χώρας να αντιμετωπίσει τη φοροδιαφυγή, ειδικά των πλουσίων.
Το ίδιο ισχύει και για τη γενικότερη πολιτική. Αν δεν αντιμετωπιστεί η θεμελιώδης οικονομική ασυμμετρία στο εσωτερικό της Ε.Ε. μεταξύ των πλεονασματικών και ελλειμματικών χωρών, αν δεν υπάρξει μια ευρωπαϊκή πολιτική αμοιβαιοποίησης του χρέους με βασικό μοχλό την ΕΚΤ, αν η αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας δεν καταστούν ρητοί στόχοι της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του δημοσιονομικού συμφώνου, τουλάχιστον ισοδύναμης ισχύος με τον στόχο για τον πληθωρισμό και το έλλειμμα, αν η λιτότητα δεν εγκαταλειφθεί ως κυρίαρχη επιλογή, χωρίς τέτοιες αλλαγές σε ευρωπαϊκό επίπεδο, η αντιμετώπιση του κοινωνικού και του οικονομικού προβλήματος στην κάθε χώρα ξεχωριστά θα προσκρούει σε ανυπέρβλητα εξωτερικά όρια.
Γι' αυτό ο διπλός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ: πολιτική ανατροπή στην Ελλάδα - αλλαγή στην Ευρώπη, δεν είναι μόνο ένα σύνθημα αλλά μια μακράς πνοής στρατηγική. Δεν υπεισέρχομαι στα ειδικότερα μέτρα. Εκείνο το οποίο θα ήθελα να τονίσω είναι ότι βάση της διαπραγμάτευσης δεν μπορεί να είναι άλλη από το αμοιβαίο όφελος. Όπως ανέφερε το εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Ιουνίου του 2012: «στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια νέα, έντιμη και δεσμευτική συμφωνία με τους θεσμούς και τους λαούς της Ε.Ε., η οποία θα επιτρέψει στην Ελλάδα να εφαρμόσει ένα σχέδιο ριζικών μετασχηματισμών και μεταρρυθμίσεων», σε κατευθύνσεις που ανέφερα ήδη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει σταθερός σ' αυτόν τον στόχο.
Για να υπάρξει όμως μια τέτοια νέα βιώσιμη σχέση πρέπει η διαπραγμάτευση να καλύπτει όχι μόνο το συσσωρευμένο χρέος, αλλά και τους όρους εξυπηρέτησής του, τους δημοσιονομικούς στόχους, τη δυνατότητα δημιουργίας πρωτογενούς πλεονάσματος και τη χρήση του, το επίπεδο στο οποίο μπορεί να εξασφαλισθεί δημοσιονομική σταθερότητα που να μην πνίγει την ανάπτυξη και να μην συνθλίβει την κοινωνία.
Η διαπραγμάτευση, τέλος, πρέπει να αφορά και στους όρους χρηματοδότησης της ανάπτυξης μετά τα βαριά πλήγματα που έχει δεχθεί ο παραγωγικός ιστός από τη ύφεση, την υποχρηματοδότηση και από τη φυγή κεφαλαίων και αποταμίευσης από τη χώρα.
Οι στόχοι αυτοί δεν αφορούν μόνο μια χώρα ούτε είναι απόρροια κάποιων εθνικών ιδιαιτεροτήτων ή ιδιομορφιών της ελληνικής περίπτωσης. Είναι προϋπόθεση συνοχής και όρος ύπαρξης της ίδιας της Ε.Ε. Είναι ανάγκες πολλών χωρών και της Ευρώπης συνολικά. Όσο αυτό δεν συνειδητοποιείται, τόσο οι κίνδυνοι γίνονται μεγαλύτεροι και για την Ελλάδα και για την Ευρώπη.

Το άρθρο βασίζεται σε αποσπάσματα από την ομιλία στο Συνέδριο του Levy Institute με τίτλο: «Η Ευρώπη σε σταυροδρόμι - Μια Ένωση λιτότητας ή αναπτυξιακής σύγκλισης;»

από την ΑΥΓΗ

Η διακήρυξη της Φλωρεντίας και οι πολιτικές για τον πολιτισμό


του Μάκη Ανδρονόπουλου

Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για τον πολιτισμό, όπως είναι γνωστό, δέχτηκε δριμύτατες κριτικές εκ των έσω, ως παλαιομοδίτικο, κρατοκεντρικό και κυρίως χωρίς όραμα, ακόμη και ιδεολογικά αδύναμο, ενώ ταυτόχρονα διατυπώθηκαν από τους επικριτές κάποιες θολές μάλλον προτάσεις που θα έλεγα ότι ορισμένες από αυτές είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες, μαξιμαλιστικές και αριστερίστικες. Θεωρώ ότι το πρόγραμμα της «διαβούλευσης» είναι αυτονόητο για αρχή, αλλά φτωχό, χωρίς όραμα και οπωσδήποτε ντεμοντέ. Υπάρχει επίσης και μια υποδόρια ανομολόγητη αντίδραση του υπαρκτού προγράμματος στη σχέση πολιτιστικής παραγωγής και αγοράς, που είναι εκτός πραγματικότητας. Σε ανύποπτο χρόνο είχα προτείνει να εμπνευστεί ο ΣΥΡΙΖΑ από τις οραματικές ιδέες που είχε διατυπώσει ο καθηγητής Αντ. Λιάκος σε κάποιο συνέδριο του Ινστιτούτου Πουλαντζάς…
Εδώ θα ήθελα να επισημάνω ορισμένες κρίσιμες δυναμικές και τάσεις που αναπτύσσονται στο εξωτερικό, αλλά και στην ελληνική περιφέρεια και οι οποίες παρουσιάστηκαν χθες, 26 Νοεμβρίου, στο «5ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ» που διοργάνωσε το Διεθνές Ανεξάρτητο Συμβούλιο Τεχνών, σε συνεργασία με το Συμβούλιο Τεχνών της Ελλάδας, όπου αναπτύχθηκαν πολύ ενδιαφέρουσες διεθνείς εξελίξεις και τάσεις για την «δημιουργική πόλη», για τα νέα μοντέλα πολιτισμικής διαχείρισης και περιφερειακής ανάπτυξης, την έρευνα και τις στατιστικές γύρω από την πολιτιστική οικονομία στην Ευρώπη κ.ά.. Στο συνέδριο μίλησαν ο Παναγιώτης Νόιφελτ, ιδρυτής και πρόεδρος του Διεθνούς Ανεξάρτητου Συμβουλίου Τεχνών, ο Φωκίων Ζαΐμης γ.γ. του Ινστιτούτου Ανάπτυξης Δυτικής Ελλάδας, η Sharon Lawlor-Jackson, από την European Sustainability Academy της Κρήτης, η Χριστιάνα Γαρδικιώτη, δημιουργός του επιχειρήματος «Meraki People» για την αναζωογόνηση των εγκαταλελειμμένων χωριών του Πάρνωνα και η  Δρ. Ana Carla Fonseca, οικονομολόγος και Ειδική Αναλύτρια Πολιτιστικών και Αστικών Μελετών, Σύμβουλος Ηνωμένων Εθνών (UNESCO).
Ιδιαίτερη σημασία είχαν οι αναφορές στην Διακήρυξη της Φλωρεντίας που έγινε από τις αντιπροσωπείες των χωρών που συμμετείχαν στο 3ο UNESCO World Forum on Culture and Cultural Industries (14 Οκτωβρίου 2014) και η οποία προτείνει εμφατικά την εισαγωγή του πολιτισμού ως βασικού παράγοντα στις στρατηγικές και τις πολιτικές βιώσιμης ανάπτυξης. Η όλη φιλοσοφία της Διακήρυξης βασίζεται στο ότι η χωρίς αποκλεισμούς  οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη απαιτεί συστήματα διαχείρισης και διοίκησης της δημιουργικότητας και του πολιτισμού που συναντούν τις ανάγκες και αιτήματα του κόσμου. Η Διακήρυξη θεωρεί ότι οι αστικές και περιφερειακές περιοχές αποτελούν ζωντανά εργαστήρια της βιώσιμης ανάπτυξης, καθώς και ότι το δημιουργικό δυναμικό είναι ομοιόμορφα κατανεμημένο σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά δυστυχώς δεν μπορούν όλοι να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους. Η Διακήρυξη της Φλωρεντίας των χωρών μελών του ΟΗΕ τονίζει ότι για να επιτευχθεί δίκαιη και χωρίς αποκλεισμούς εκπαίδευση ποιότητας  και ευκαιριών διά βίου μάθησης απαιτείται η διπλή δέσμευση της επένδυσης στον πολιτισμό και στη δημιουργικότητα όλων. Η δημιουργικότητα συμβάλει στην οικοδόμηση ανοιχτών και πλουραλιστικών κοινωνιών χωρίς αποκλεισμούς όταν οι διάφορες πηγές έμπνευσης και καινοτομίας κυκλοφορούν ελεύθερα και είναι προσβάσιμες από όλους. Η τρισέλιδη Διακήρυξη κάνει ιδιαίτερη αναφορά στην ανάγκη να ενισχυθούν νομοθετικά οι πολιτικές που ενθαρρύνουν την δραστηριοποίηση στον πολιτισμό, να δοκιμαστούν νέα μοντέλα συνεργασίας και καινοτομικές στρατηγικές επενδύσεων.
Στην ημερίδα επισημάνθηκε εμφατικά ότι ενώ η Ελλάδα διαθέτει μια τεράστια πολιτισμική παράδοση και εντυπωσιακά νέα ταλέντα, δεν διαθέτει πληροφόρηση, οργάνωση και μάνατζμεντ που είναι αναγκαία για την διεθνοποίηση της πολιτιστικής της παραγωγής, τόσο στο πεδίο της χρηματοδότησης, όσο και στο πεδίο του μάρκετινγκ… «Δεν ξέρετε να προκαλείτε το θετικό ενδιαφέρον των ξένων» ειπώθηκε χαρακτηριστικά.
Επίσης τονίστηκε η σημασία η σημασία των αξιόπιστων στατιστικών στοιχείων γύρω από την παραγωγή και την χρήση πολιτιστικών αγαθών και προϊόντων, και κυρίως εξειδικευμένων ερευνών, που παίζουν καταλυτικό ρόλο στην χρηματοδότηση από διεθνείς φορείς των λεγόμενων δημιουργικών και πολιτιστικών βιομηχανιών (creative and cultural industries). Σημειώνεται ότι ο όρος που εισήχθηκε από την UNESCO πριν μερικά χρόνια,  εντάσσεται πλέον και ορίζεται στο νέο ΕΣΠΑ. 
Από τα παραπάνω καθίσταται σαφές ότι μια ριζοσπαστική αριστερή πολιτική πρέπει να αγκαλιάσει τις νέες διεθνείς τάσεις, χωρίς ιδεολογικούς αταβισμούς, και να στηρίξει τις προσπάθειες στον ευρύτερο χώρο του πολιτισμού (που περιλαμβάνει εκτός από τις τέχνες, την διατροφή και πολλά άλλα) με τεχνική βοήθεια, δηλαδή με πληροφόρηση, οργάνωση, πατέντες και δικαιώματα, μάνατζμεντ και μάρκετινγκ, αν θέλει να πατάει στην πραγματικότητα και να δημιουργήσει ανάπτυξη. 

Ένα Ηχηρό Ράπισμα!


Όπως αναμενόταν, το «nein» των υπαλλήλων των δανειστών, ανάβει φωτιές στα μπατζάκια του Χονδρού και του Λιγνού που πρωταγωνιστούν στην πολιτική ζωή αυτού του ρημαγμένου μας τόπου.

Η Ελλάδα θα διατηρήσει σε ισχύ το υφιστάμενο πρόγραμμα βοήθειας του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και θα προσφύγει σε αυτό μόνο σε περίπτωση ανάγκης, ξεκαθάρισε ο χονδρός μπαρμπέρης του P.S.I. μετά τη συνάντηση του με τον αστείο λιγνό που παριστάνει τον πρωθυπουργό.

Κατά τα άλλα ήθελαν να βγουν στις αγορές,  τα θρασίμια, και να απαλλαχθούν από την λαβίδα του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου! Γελάει ο κόσμος με την αδεξιότητά τους.

Στην συνάντηση, κατά τα θρυλούμενα, παρευρέθησαν  και οι συναρμόδιοι «υπουργοί» που συμμετείχαν στο τελευταίο μπαλ-μασκέ στο Παρίσι.  Δεν έχουν επιβεβαιωθεί οι πληροφορίες, οι προερχόμενες από αυτόπτες μάρτυρες, οι οποίοι πάντως ομολογούν ότι αυτά που συνέβησαν αυτή τη φορά, στο Παρίσι, μπορεί να μην είχαν πολύ τανγκό, αλλά μόνο με μπόλικο βούτυρο θα ήταν ανθρωπίνως δυνατόν να τα αντέξουν όλοι αυτοί που συναπάρτιζαν την ελληνική αποστολή. 

Έτσι, χωρίς την παραμικρή έκπληξη, μαθαίνουμε ότι δεν υποχωρεί πλέον η Τρόικα των συνδίκων της ελληνικής πτώχευσης στις πιέσεις των σφουγγοκωλάριων της ελληνικής αντιπροσωπείας. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε οι ξένοι τεχνοκράτες, έχοντας φθάσει στο «ως εδώ και μη παρέκει» της τελικής αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος «διάσωσης», να υποχωρήσουν? Τι εκθέσεις θα συνέτασσαν, αν υποχωρούσαν, οι επιφορτισμένοι υπάλληλοι? Μεταξύ των, οι λιγότερο ανθεκτικοί, εκείνες τις ώρες της «διαπραγμάτευσης», ασφαλώς θα τραβούσαν τα μαλλιά τους με την αβελτηρία των συνομιλητών τους ή θα έσπαζαν από αγανάκτηση τα μολύβια τους, για το θράσος και την ανικανότητά των «υπουργών» μας και, ασφαλώς, απέρριψαν τους ελληνικούς ισχυρισμούς, ως τέτοιους που είναι: φαιδροί!

Προφανώς οι δικοί μας οι κουτοπόνηροι, απειλώντας θεούς και δαίμονες για την επικείμενη έλευση των «κόκκινων διαβόλων» στην εξουσία, περίμεναν μια ποσοτική χαλάρωση, ένα σκόντο, έναντι των απίστευτων συνομολογήσεών τους!

Από την άλλη μεριά, οι εκπρόσωποι των δανειστών, ευλόγως επέμειναν και δικαίως επιμένουν, κουκιά μετρημένα και ξανάμετρημένα είναι αυτά, ότι υπάρχει έλλειμμα 2,5 δισ. ευρώ. Φυσιολογικό είναι να απαιτούν την κάλυψη αυτού του κενού. Λογιστικές χρεώσεις και αντίστοιχες πιστώσεις και συμπληρωματικές αφαιμάξεις -κι από πάνω άλλο τόσο, και το διάφορο των τόκων στις πλάτες των δισέγγονων του ραγιά!

Κάνε και τη σούμα, αλλά κράτα την κρυφή!

Για ακόμα μία φορά, η ελληνική κυβέρνηση, ο Θεός να την κάμει κυβέρνηση, ο Θεός να την κάμει κι ελληνική, δεν κατάφερε να πείσει τους εκπρόσωπους των δανειστών ότι έχει κάνει τα αδύνατα δυνατά για να κλείσει τις δημοσιονομικές τρύπες, όπως άλλωστε έχει δεσμευθεί, επανειλημμένως και εγγράφως.

Οι πασίγνωστοι και πολλαπλώς αναμασημένοι ισχυρισμοί αυτών των λιμοκοντόρων της πολιτικής και της κυβέρνησης της συμφοράς μας, ότι, δήθεν, θα επιτευχθούν πρόσθετα έσοδα από την ρύθμιση των αυθαιρέτων (sic) και ότι θα γίνουν πυκνότερες οι χρηματοροές από το αντισυνταγματικά επιβεβλημένο χαράτσι στα ακίνητα, ή, το πιο τερατώδες, ότι λόγω της «ανάπτυξης» θα υπάρχουν πρόσθετα έσοδα, φαίνεται ότι προκάλεσαν βροντερό γέλωτα μεταξύ των μελών του κλιμακίου της Τρόικας, στο Παρίσι, όπου με ευθυμία ήπιαν κι ένα ποτήρι κρασί παραπάνω, στη υγειά μας, αφού εμείς πληρώσαμε και τον λογαριασμό της παρισινής συνάντησης, comme il faut.

Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, η ελληνική πλευρά, να πείσει τους δανειστές ότι δεν υφίσταται πλέον φοροδοτική ικανότητα εκ μέρους των Ελλήνων, όταν ανάμεσα στα ίδια τα μέλη της ελληνικής αντιπροσωπείας ήταν παρών και ο γνωστός και μη εξαιρετέος πρωθυπουργικός σύμβουλος και φίλος, που το όνομά του φιγουράρει από τα πρώτα, στην περίφημη λίστα Λαγκάρντ? 

Είναι, όντως φαιδροί αυτοί που μας εκπροσωπούν και δεν κοροϊδεύουν μόνον τους δανειστές, αλλά και όλους εμάς!

Καλώς ή κακώς, όμως, πριν από εμάς, οι ίδιοι οι δανειστές έχουν αρχίσει να χάνουν πρώτοι την υπομονή τους με αυτούς τους ανεκδιήγητους. Έτσι η επιστροφή από το Παρίσι, βρίσκει τον εσμό των εθνικών ολετήρων, σε ακόμα μεγαλύτερο πανικό, μπροστά στην προοπτική της απώλειας των μηχανισμών της εξουσίας, πράγμα που τους αναγκάζει σε αναδίπλωση, με μοναδική τους πια ελπίδα να μαζέψουν μέσα στους στάβλους του Αυγεία τουλάχιστον 180 κτήνη, προκειμένου να συνεχίζουν όλοι τους μαζί να κοπρίζουν αρειμανίως, έως ότου έρθει ο πολυύμνητος Ηρακλής για τον πέμπτο άθλο του και να τους καθαρίσει.

Άφαντος προς το παρόν ο Ηρακλής, όμως έρχεται από τα παλιά, πάλι ο παππούς Αίσωπος, για να μας πει τα ίδια. Όπως και την άλλη φορά.


 Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ


To Reuters για την Αμφίπολη - Μετά από έξι χρόνια κρίσης οι Έλλληνες ψάχνουν απεγνωσμένα για ήρωες και ο Σαμαράς για καλά νέα


Τα πολιτικά παιχνίδια και το...τηλεοπτικό ριάλιτι με φόντο την Αμφίπολη

Στα σημαντικά αρχαιολογικά ευρήματα στην Αμφίπολη αναφέρεται με δημοσίευμά του το πρακτορείο Reuters. 
Αναφερόμενο στις επικρατέστερες θεωρίες, το Reuters τονίζει ότι o τύμβος μπορεί να είναι η τελευταία κατοικία της συζύγου του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ρωξάνης, της μητέρας του Ολυμπιάδας, ή κάποιου από τους στρατηγούς του.
«Μετά από έξι χρόνια οικονομικής κρίσης, πολιτικών αναταραχών και διεθνούς ταπείνωσης λόγω του μνημονίου, οι Έλληνες ψάχνουν απεγνωσμένα για ήρωες και ο Αντώνης Σαμαράς ψάχνει για κάποια καλά νέα», αναφέρει χαρακτηριστικά το Reuters, 
Σύμφωνα με τον Χρήστο Κεχαγιά, κοινωνιολόγο του Πανεπιστημίου της Αθήνας, τα ευρήματα της Αμφίπολης δίνουν στους Έλληνες μια ελπίδα, παρά τον μεγάλο αγώνα που κάνουν για να επιβιώσουν. 
«Πρόκειται για έναν ''ιερό τάφο'' που θα τους επανασυνδέσει με μια περίοδο δύναμης και δόξας. 
Σε εποχές κρίσης οι άνθρωποι ψάχνουν την ευκαιρία να ανανεώσουν την ταυτότητά τους», αναφέρει χαρακτηριστικά. 
Πάντως το άρθρο αναφέρεται και στην κάλυψη των ανασκαφών από τα μέσα ενημέρωσης, με τον Ντέιβιντ Ραπ, αρχαιολόγο και διευθυντής του Καναδικού Ινστιτούτου στην Ελλάδα, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Είναι πολύ παράξενο να έχεις καθημερινή και ανανεωμένη κάλυψη μιας αρχαιολογικής ανασκαφής. 
Έχει γίνει σαν ριάλιτι της τηλεόρασης».
Οι ιστορίες της Αμφίπολης πωλούνται σαν «ζεστά κουλούρια», σημειώνει το άρθρο και συμπληρώνει: 
«Δεν είναι όλοι χαρούμενοι. Οι αντίπαλοι του Σαμαρά αντιδρούν με την πολιτική χροιά που έχει δώσει στην ανασκαφή. 
Ο κ. Σκουρλέτης λέει πως η Αμφίπολη δεν είναι χώρος για πολιτικά παιχνίδια».

Το νέο παραμύθι έχει και «δράκο»... Η κυβέρνηση Σαμαρά είναι αντιμνημονιακή!


Ας απολαύσουμε το νέο θέατρο κυβέρνησης – τρόικας, αφού το «εισιτήριο» έτσι κι αλλιώς μας το έχουν χρεώσει 

Ήδη από το πρωί, μετά τη λήξη της απεργίας στα ΜΜΕ, ξεκίνησε η δημιουργία μιας τεχνητής πολεμικής ατμόσφαιρας μεταξύ κυβέρνησης και τρόϊκας. Σχεδόν πολεμικές ιαχές και τσιτάτα από τα παπαγαλάκια του συστήματος, εκτοξεύονται πάνω στα κεφάλια των πολιτών. Θεωρούμε όμως, ότι δεν υπάρχουν πλέον αφελείς που να τρομοκρατούνται από τέτοια επικοινωνιακά παιχνίδια.

Το πρόβλημα της κυβέρνησης προφανώς δεν είναι το αν θα δεχτεί ή όχι τις απαιτήσεις των δανειστών. Αυτό είναι λυμένο και δεν τίθεται καν θέμα. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτή η κυβέρνηση να φέρει αντιρρήσεις στους δανειστές. Το ίδιο χιλιοπαιγμένο θέατρο των δήθεν πιέσεων της τελευταίας στιγμής, το έχουμε πια βαρεθεί. Ούτε το πρόβλημα της κυβέρνησης είναι το πώς θα τις περάσει αυτές τις απαιτήσεις στην αγέλη. Αυτό θα το αναλάβουν τα θηριώδη ΜΜΕ με την πλύση εγκεφάλου που κάνουν.

Το πρόβλημά της είναι το πώς θα τις περάσει στους βουλευτές. Όχι φυσικά από φόβο μήπως δεν ψηφιστούν στη Βουλή. Δεν τίθεται κι εδώ θέμα. Αλλά από φόβο μήπως υπάρξει κάποιο πρόβλημα και δεν εξασφαλίσει τους 180 βουλευτές για την εκλογή του ΠτΔ. Αυτό είναι που καίει την κυβέρνηση, αλλά και ολόκληρη την ελίτ της χώρας, για να παραμείνουν στην εξουσία. Αυτό είναι το πρόβλημά τους.

Ας μην μασάμε λοιπόν και ας μην αρχίσουμε να τρέχουμε σαν τρομοκρατημένη αγέλη. Έτσι κι αλλιώς εμείς οι πολίτες δεν έχουμε καμία συνταγματική αρμοδιότητα για να παρέμβουμε, παρά μόνο αν μας καλέσουν στις κάλπες. Ας απολαύσουμε τουλάχιστον το θέατρό τους.

Πέτρος Χασάπης

Οι Γερμανοί βλέπουν τη Μαρίν Λεπέν... πρόεδρο της Γαλλίας!!!


Του Γιώργου Δελαστίκ

Πάγωσε το αίμα στις φλέβες όταν είδαμε τον τίτλο του κύριου άρθρου την Κυριακή της εφημερίδας της γερμανικής ελίτ, της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε», Δεξιάς φυσικά. Ο τίτλος της γερμανικής εφημερίδας ήταν γραμμένος στα... Γαλλικά: «Madame la Presidente Marine Le Pen - Κυρία πρόεδρος Μαρίν Λεπέν»!!! «Ποιος υπολογίζει ακόμη σοβαρά στον Ολάντ ή τον Σαρκοζί ότι γνωρίζουν
τον δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον;» προσέθετε ο υπότιτλος. Ο Γερμανός αρθρογράφος ξεκινούσε -ως γνήσιος Γερμανός- από το θεωρητικό σχήμα για να καταλήξει μετά από πέντε όλες κι όλες φράσεις στο πρακτικά συμπεράσματα, όσο ανατριχιαστικά από πολιτική σκοπιά και αν είναι αυτά. 

«Οταν πάρα πολλοί άνθρωποι για πάρα πολύ καιρό ζουν με την αίσθηση ότι ο χρόνος εργάζεται εναντίον τους επειδή τα πράγματα συνολικά τρέχουν προς τη λάθος κατεύθυνση, όταν αυτή η αίσθηση μονιμοποιηθεί ως κατάσταση, τότε γεννιέται τεράστια ενέργεια. Μια επιθυμία για αλλαγή. Ενα κύμα», γράφει στο θεωρητικό μέρος. Με μόλις δύο φράσεις στη συνέχεια εξηγεί τι εννοεί πρακτικά στο πολιτικό επίπεδο: «Αυτό το κύμα μπορεί στις επόμενες γαλλικές προεδρικές εκλογές να φέρει στο Μέγαρο των Ηλυσίων τη Μαρίν Λεπέν. Αυτό θα ανακάτωνε εκ νέου τα χαρτιά στην ευρωπαϊκή πολιτική»! Ο αρθρογράφος καθόλου δεν εντυπωσιάζεται από την αποτυχία της Λεπέν, παρόλο που βγήκε πρώτο κόμμα στη Γαλλία, να συγκροτήσει ομάδα στο Ευρωκοινοβούλιο. «Στην πολιτική συνιστάται να συγκεντρώνει κανείς την προσοχή του στα μεγάλα ρεύματα αντί για τα μικρά κύματα.

Το πρώτο που βλέπει κανείς είναι ότι μετά την οικονομική κρίση το ευρώ δεν είναι πλέον αγκυροβολημένο στα κεφάλια του κόσμου ως μοντέλο επιτυχίας. Εχει αυξηθεί σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ο αριθμός των ανθρώπων που αισθάνονται ότι (σ.σ.: λόγω του ευρώ) ζημιώνονται, δεν εισακούονται ή απαλλοτριώνονται και τους οποίους διαπερνά η αίσθηση ότι η πολιτική γενικά κινείται τρέχοντας προς τη λάθος κατεύθυνση και σχεδόν παντού αυτό έχει οδηγήσει στην ισχυροποίηση αποκαλούμενων λαϊκίστικων, επικριτικών προς την ΕΕ κομμάτων».

Πρόκειται για πραγματικά πολύ σοβαρές επισημάνσεις, αν και σε κανένα σημείο του άρθρου δεν εκτιμάται, δεν αναφέρεται, δεν υπονοείται ότι αυτή η κατάσταση προέκυψε εξαιτίας της γερμανικής πολιτικής. Επιστρέφοντας στη Γαλλία, ο Γερμανός αρθρογράφος κάνει μια συγκλονιστικά ρεαλιστική ανάλυση, εντελώς απαλλαγμένη από τις συνήθεις προκαταλήψεις των Γερμανών, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Η μεγάλη Γαλλία χτυπήθηκε σοβαρά από τα συμβάντα (σ.σ.: κατά τη διάρκεια της κρίσης) ... Σήμερα, μια καθαρή πλειοψηφία στη Γαλλία αντιμετωπίζει απαισιόδοξα το ευρώ και την ΕΕ, ενώ σχεδόν όλοι οι Γάλλοι εκτιμούν ως κακή την οικονομική κατάσταση της χώρας τους ... Αυτά τα χρόνια υποσκάπτονταν συνεχώς η αυτοπεποίθηση του -Μεγάλου Εθνους- (σ.σ.: έτσι αποκαλούν οι Γάλλοι τον εαυτό τους)».

Στη συνέχεια, το κύριο άρθρο της εφημερίδας της γερμανικής οικονομικής και πολιτικής ελίτ έρχεται στο καθοριστικό σημείο της ανάλυσής της. Ενα σημείο που όλοι οι Γάλλοι γνωρίζουν, αλλά κανείς δεν τολμά να το γράψει. Γράφει λοιπόν η «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε» χωρίς περιστροφές: «Η Λεπέν υπόσχεται στο έθνος μια "αναγέννηση", θέλει να ξανακάνει τους Γάλλους -κύριους στη χώρα τους-. Το Εθνικό Μέτωπο έχει βγει από την εξτρεμιστική γωνιά του και έχει μεταμορφωθεί σε έναν λαϊκίστικο σχηματισμό. Η θεμελιώδης απαίτηση (του Εθνικού Μετώπου) είναι η ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας επί των νόμων, των συνόρων και του νομίσματος - εν ολίγοις ένας νεογκολισμός»!

Αυτή η λέξη, ο «νεογκολισμός» (από το όνομα του πολιτικού πατριάρχη της γαλλικής Δεξιάς πριν από πενήντα και εξήντα χρόνια, του στρατηγού Σαρλ ντε Γκολ), συνιστά την πεμπτουσία του ζητήματος. Δεν είναι ότι οι Γάλλοι γίνονται φασίστες και πηγαίνουν στη Μαρίν Λεπέν. Είναι ότι η Μαρίν Λεπέν μεταλλάσσει το κόμμα της και το καθιστά ένα δεξιό κόμμα που υπερασπίζεται την ανεξαρτησία της Γαλλίας εναντίον της υποτέλειας στη Γερμανία: «Μια πλειοψηφία των Γάλλων δεν θεωρεί πλέον το Εθνικό Μέτωπο κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αυτό σημαίνει ότι αν η Μαρίν Λεπέν βρεθεί στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών το 2017, θα έχει πιθανότητα νίκης, σε αντίθεση με τον πατέρα της Ζαν-Μαρί Λεπέν το 2002 εναντίον του Ζακ Σιράκ», υπογραμμίζει το κύριο άρθρο της «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».

Πραγματικά βαρυσήμαντο άρθρο. Θεωρητικά, χρόνος υπάρχει άφθονος για να αποτραπεί μια τέτοια τραγική πορεία. Πρακτικά, όταν αυτός ο γελοίος Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ακολουθεί μια πανάθλια πολιτική λιτότητας και δίνει τροφή στον σκανδαλοθηρικό Τύπο αλλάζοντας ερωμένες, ο χρόνος έχει ήδη τελειώσει προ πολλού...

Πηγή:  ethnos.gr

Ελβετία: Φέρτε πίσω το χρυσό μας


Το 2013 αρκετοί από τους κεντρικούς τραπεζίτες σε όλο τον κόσμο πάγωσαν όταν πληροφορήθηκαν ότι η γερμανική Μπούντεσμπανγκ σκοπεύει να επαναπατρίσει περισσότερους από 600 τόνους χρυσού, που φυλάσσονταν στις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Κάποιοι είχαν φτάσει στο σημείο να μιλούν για έλλειψη εμπιστοσύνης μεταξύ των κεντρικών τραπεζών των υπερδυνάμεων, για σταδιακή αλλαγή της παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής ή ακόμη και προετοιμασία της γερμανικής κυβέρνησης για το ενδεχόμενο ολοκληρωτικής κατάρρευσης της ευρωζώνης.
Ένα χρόνο αργότερα οι περισσότεροι γελάνε με τις δικαιολογίες που διατυπώνει επισήμως το Βερολίνο για να εξηγήσει ότι μέχρι στιγμής έχει καταφέρει να επαναπατρίσει μόλις 37 τόνους χρυσού, από τους οποίους μόνο πέντε προέρχονται από τα αμερικανικά θησαυροφυλάκια. Ούτε λίγο ούτε πολύ η Μπούντεσμπανγκ υποστήριξε ότι η μεταφορά ξεκίνησε από τη Γαλλία και όχι από τις ΗΠΑ επειδή ήταν… πιο κοντά. «Γιατί, με τα πόδια θα μεταφέρατε το χρυσό;» ήταν το χαιρέκακο σχόλιο που ακούστηκε από αρκετούς οικονομικούς αναλυτές, οι οποίοι άρχισαν να υποψιάζονται ότι στο παρασκήνιο παιζόταν ένα πολύ πιο σύνθετο και μυστηριώδες παιχνίδι μεταξύ της Ουάσινγκτον και του Βερολίνου.
Η δεύτερη δικαιολογία που κυκλοφόρησε από τη Γερμανία είναι ότι οι ράβδοι χρυσού που φυλάσσονται στις ΗΠΑ δεν πληρούν τις λεγόμενες προδιαγραφές καλής παράδοσης (The Good Delivery Rules) δηλαδή δεν είναι κομμένοι στο σωστό μήκος και δεν έχουν την περιεκτικότητα που προβλέπεται, οπότε θα έπρεπε να τις λιώσουν και να τις μορφοποιήσουν ξανά.
Όταν τελικά έγινε κατανοητό πως ούτε αυτή η δικαιολογία πείθει κανέναν, αξιωματούχοι από το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα απλώς ανακοίνωσαν ότι «αισθάνονται απόλυτα ασφαλείς να αφήσουν τα αποθέματα χρυσού στα αμερικανικά χέρια». Ούτε αυτή η εξήγηση όμως φάνηκε να πείθει.
Όσοι θυμόντουσαν ότι στις αρχές του 20ου αιώνα το Βερολίνο επανέφερε στα γερμανικά θησαυροφυλάκια περισσότερους από 900 τόνους χρυσού από τη Μεγάλη Βρετανία καταλάβαιναν ότι πίσω από την απόφαση της Μπούντεσμπανγκ να εγκαταλείψει την ιδέα επαναπατρισμού των αποθεμάτων της από τις ΗΠΑ κρυβόταν μια διπλωματική σύγκρουση γιγάντων. Η Ουάσιγκτον φέρεται να άσκησε τρομακτικές πιέσεις για την σιωπηρή εγκατάλειψη των σχεδίων επαναπατρισμού του γερμανικού χρυσού.
Όσο πιο αστείες μάλιστα ήταν οι δικαιολογίες που ακούγονταν από τη Γερμανία τόσο περισσότερο πείθονταν ορισμένοι ότι οι αρχικές ανησυχίες των κεντρικών τραπεζών για ενδεχόμενη αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής είχαν κάποια βάση και δεν αποτελούσε μια ακόμη θεωρία συνωμοσίας.
Ενώ όμως η Γερμανία κατάφερνε να κρατά αυτή τη συζήτηση σε χαμηλούς τόνους το θέμα της επιστροφής των αποθεμάτων χρυσού επανέρχεται στην επικαιρότητα καθώς οι Ελβετοί προσέρχονται στις 30 Νοεμβρίου στις κάλπες για να αποφασίσουν μέσω δημοψηφίσματος εάν θα επαναφέρουν το δικό τους χρυσό στα θυσαυροφυλάκια της κεντρικής τους τράπεζας (SNB).
Συγκεκριμένα η πρόταση του δημοψηφίσματος είναι να διατηρείται το ένα πέμπτο των αποθεματικών της κεντρικής τράπεζας σε χρυσό και να μην υπάρχει δυνατότητα πώλησης του πολύτιμου μετάλλου στο εξωτερικό. Η SNB υποστηρίζει ότι μια τέτοια εξέλιξη θα έχει καταστροφικές συνέπειες στη δυνατότητα χάραξης νομισματικής πολιτικής. Αν και η συγκεκριμένη πρόταση απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σαν επιστροφή στον «κανόνα χρυσού», στο σύστημα δηλαδή που απαιτεί η κυκλοφορία χαρτονομισμάτων να «καλύπτεται» από τα αποθέματα χρυσού, είναι βέβαιο ότι απομακρύνεται από τις νόρμες που κυριαρχούν σήμερα στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Πολύ περισσότερο αποτελούν μια έμμεση αμφισβήτηση της δυνατότητας του δολαρίου να λειτουργήσει σαν παγκόσμιο νόμισμα.
Η ιδέα του δημοψηφίσματος ξεκίνησε από το ακροδεξιό Λαϊκό Κόμμα της Ελβετίας, το οποίο κατάφερε να συγκεντρώσει τις 100.000 υπογραφές που απαιτούνται για την προσφυγή στις κάλπες. Παρά το γεγονός ότι σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις η πρόταση δεν αναμένεται να εγκριθεί, και μόνο το γεγονός ότι σχεδόν ένας στους δύο Ελβετούς ζητούσε επαναπατρισμό του χρυσού δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι πως θα αντιδράσουν οι μεγάλες κεντρικές τράπεζες και κυρίως η Βρετανία, που φιλοξενεί τα μεγαλύτερα αποθέματα ελβετικού χρυσού, εάν η πρόταση εγκριθεί.
Σε διπλωματικό επίπεδο είναι φυσικά πολύ πιο εύκολο να ασκηθούν πιέσεις στην ελβετική κυβέρνηση για να ξεχάσει το αίτημα επαναπατρισμού του χρυσού. Αν όπως φαίνεται υπέκυψε το Βερολίνο πως θα μπορέσει αν αντισταθεί η Βέρνη; Τι γίνεται όμως εάν αυτό το αίτημα προέρχεται απευθείας από τον ελβετικό λαό, μέσω του δημοψηφίσματος και η ελβετική κυβέρνηση αποδείξει ότι πρακτικά δεν έχει τον έλεγχο της εθνικής περιουσίας που βρίσκεται στο εξωτερικό; Καταρχήν θα αποκαλυφθεί ο αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της λεγόμενης ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών, οι οποίες συμβιβάζονται πάντα με τα αιτήματα των ισχυρότερων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων αλλά σχεδόν ποτέ δεν εξυπηρετούν τα συμφέροντα ή τουλάχιστον τις επιθυμίες του «κυρίαρχου» λαού.
Σύμφωνα όμως με αρκετούς αναλυτές μια τέτοια κίνηση ενδέχεται να έχει και πολύ σημαντικές επιπτώσεις στην παγκόσμια αγορά δημιουργώντας ένα ντόμινο με αρκετές ακόμη χώρες να ζητούν επιστροφή των αποθεμάτων τους. «Υπάρχει ο χρυσός εκεί που πιστεύουμε ότι είναι» αναρωτιούνται τις τελευταίες ημέρες αρκετοί οικονομικοί αναλυτές υποστηρίζοντας ότι μεγάλες ποσότητες του πολύτιμου μετάλλου, που κάποτε αποτελούσε τον ακρογωνιαίο λίθο της παγκόσμιας οικονομικής αρχιτεκτονικής, έχουν πλέον μεταφερθεί σε θυσαυροφυλάκια χωρών όπως η Ινδία και η Κίνα.
Οι Ελβετοί ψηφοφόροι έχουν τη δυνατότητα να αποκαλύψουν τι πραγματικά συμβαίνει με τη ψήφο τους στις 30 Νοεμβρίου. Θα το κάνουν;
Άρης Χατζηστεφάνου
ΕΠΙΚΑΙΡΑ Νοέμβριος 2014


Υπόθεση Siemens: Χριστοφοράκος και Καραβέλας στέλνουν χαιρετίσματα


Του Δημήτρη Μηλάκα
Ακούμε πως έφτασε η ώρα να ξεκινήσει η δίκη για το σκάνδαλο siemens και πως θα καθίσουν στο σκαμνί  για να αποδοθεί δικαιοσύνη καμιά εξηνταριά νοματαίοι. Ανάμεσά τους δεν είναι , ούτε ο αποδεδειγμένα μιζαδόρος πρώην αφεντικό της siemens Hellas Μιχάλης Χριστοφοράκος, ούτε ο ειδικός επί των …συμβάσεων Γιώργος Καραβέλας. Αυτοί στέλνουν χαιρετίσματα, ο ένας κάτω από την προστασία της Γερμανίας , ο άλλος από την εξωτική Ουρουγουάη όπου η «εξαιρετική ευαισθησία» της Ντόρας Μπακογιάννη του επέτρεψε να  αποδράσει… Ανάμεσα  στους κατηγορούμενους- αυτό δα έλειπε- δεν είναι ΚΑΝΕΝΑΣ πολιτικός. Αυτοί δεν ήξεραν τίποτα…
 Ο ένας, λοιπόν, το μεγάλο αφεντικό  ο Χριστοφοράκος, καθάρισε ότι εκκρεμότητες είχε με την  γερμανική δικαιοσύνη: έδωσε στους Γερμανούς ότι στοιχεία είχε για το ποιους λάδωσε και οι Γερμανοί τον φροντίζουν.


Ο Καραβέλας προφανώς γνώριζε πολλά και μπόρεσε να διαπραγματευτεί τη φυγή του…
Τι μένει να δούμε λοιπόν; Ίσως μια δίκη που όταν ξεκινήσει θα μας προσφέρει μια ιδέα για το πώς γίνονταν οι δουλειές και πως μοιραζόταν το χρήμα.
Αυτό που δε θα μάθουμε είναι ποιοι και πόσα πήραν.
Μπορούμε ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη την βαλίτσα του Τσουκάτου, να υποθέσουμε…
Μπορούμε επίσης βάσιμα να υποθέσουμε ότι η… κυρία siemens εξακολουθεί να κρατά δεμένη χειροπόδαρα και την παρούσα κυβέρνηση—όπως και τις προηγούμενες- από το γεγονός ότι το ελληνικό δημόσιο ουσιαστικά έχει παραιτηθεί από κάθε διεκδίκηση αποζημίωσης  από τη siemens εξ αιτίας της βλάβης που υπέστη.
Μάλιστα θα πρέπει να σημειώσουμε πως η περήφανη κυβέρνηση των κυρίων Σαμαρά και Βενιζέλου που διαπραγματεύονται αυτές τις μέρες σκληρά με την τρόικα  όχι μόνο δε ζητά την αποκατάσταση της οικονομικής βλάβης, αλλά ούτε καν την υλοποίηση της υπόσχεσης που έδωσε η γερμανική εταιρία πως θα πραγματοποιήσει επενδύσεις…
 …Κάπως έτσι δημιουργούνται οι εντυπώσεις πως οι κυβερνώντες μας είναι «πιασμένοι»  έτσι ώστε να μπορούν να προφέρουν μόνο μια λέξη: «Μάλιστα».

Πέμπτη 27 Νοεμβρίου 2014

Γιατί… να διαβάσω, δάσκαλε;



Του Χρήστου Κάτσικα*

«Σε βάθος μελέτη για μεγάλη παρέμβαση στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση» ετοιμάζεται το Υπουργείο Παιδείας, σύμφωνα με ανακοινώσεις του Ανδρέα Λοβέρδου, ενώ λίγες μέρες πριν, ο Πρωθυπουργός της χώρας σε συνέντευξή του σε κυριακάτικη εφημερίδα δήλωσε ότι η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών πρέπει να γίνεται με κριτήριο τις επιδόσεις των μαθητών.
 
Ακούγοντας τις παραπάνω δηλώσεις ο καθένας μπορεί να φανταστεί ό,τι θέλει, ωστόσο δεν μπορεί να μην παίρνει υπόψη ότι η κεντρική «γραμμή» των περικοπών και των παρεμβάσεων, σύμφωνα με όσα ορίζει το γνωστό ΕΣΠΑ, είναι μια μόνιμη κεντρική κατεύθυνση του Υπουργείου Παιδείας. Και όσα επικοινωνιακά τρικ και αν επιχειρεί το Υπουργείο και όσα λεκτικά πυροτεχνήματα και αν ξοδεύει ο Υπουργός Παιδείας, δεν πρέπει να διαφεύγει σε κανέναν ότι μόνιμος στόχος είναι αφενός η μείωση του προσωπικού και ένα αναλυτικό πρόγραμμα που θα «χωράει» μόνο τα μαθήματα αιχμής. Ωστόσο, η «γραμμή» αυτή έχει ήδη σοβαρές συνέπειες στην πορεία του μαθητικού πληθυσμού και ιδιαίτερα στη μορφωτική συγκρότησή του.
 
Και αυτό είναι φανερό, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, που η βαθιά οικονομική κρίση και οι πολιτικές της φτώχειας, της ανεργίας και της περιθωριοποίησης μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού διαπερνά την εκπαιδευτική διαδικασία και τις συνθήκες εκπαίδευσης δεκάδων χιλιάδων μαθητών στα ελληνικά σχολεία.
 
Χέρι χέρι, η ολοκληρωτική αναίρεση οποιασδήποτε δυνατότητας ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας μέσα από την πρόσβαση στον εκπαιδευτικό μηχανισμό ακυρώνει ένα ολόκληρο φάσμα κοινωνικών προσδοκιών, συγκροτημένο εδώ και αρκετές δεκαετίες, γεγονός που επηρεάζει τις συνθήκες αλλά και τα κίνητρα μάθησης μέσα στις σχολικές τάξεις. Η αθέατη υποχώρηση χιλιάδων μαθητών από τη μαθησιακή διαδικασία δεν προσαρμόζεται απλά στη ναυαγισμένη ζωή των οικογενειών, που είναι κατάσταση αδιεξόδου, αλλά ακριβώς στο αδιέξοδο της κατάστασής τους. Την κατάσταση αυτή, οπωσδήποτε έρχεται, όχι να αναιρέσει, αλλά να πριμοδοτήσει η συνολική «γραμμή» της κυρίαρχης εκπαιδευτικής πολιτικής με το λεγόμενο νέο Λύκειο και την Τράπεζα Θεμάτων, τα νέα αναλυτικά προγράμματα, η κακότεχνη φροντιστηριοποίηση, η μετάλλαξη της εκπαίδευσης σε φθηνή κατάρτιση, η μαθητεία και βεβαίως η βίαιη επιχείρηση μετάλλαξης των εκπαιδευτικών σε κακοπληρωμένους τεχνικούς και συμβολαιογράφους επιδόσεων.
 
Και στο σημείο αυτό οφείλουμε να εστιάσουμε σε μια πλευρά, η οποία μένει αθέατη, στο περιθώριο των δημοσίων συζητήσεων. Όλο και πιο πολλοί εκπαιδευτικοί υποστηρίζουν ότι πληθαίνουν οι «μαθητές των τελευταίων θρανίων», δηλαδή τα παιδιά εκείνα που νωρίς εγκαταλείπουν κάθε προσπάθεια, ενώ από την άλλη είναι φανερή διά γυμνού οφθαλμού η συρρίκνωση της ομάδας των μαθητών που πασχίζει για καλά σχολικά αποτελέσματα. Δεν είναι λίγοι μάλιστα εκείνοι που υποστηρίζουν ότι, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό σχολείο τείνει να μεταλλαχθεί σε μια «βιομηχανία» παραιτημένων και αδιάφορων μαθητών και μαζί ενός ιδιόμορφου αναλφαβητισμού.
 
Σα να αντανακλά η ίδια η κοινωνία πάνω στη μαθησιακή διαδικασία. Μια κοινωνία όπου ευρύτατα τμήματα του πληθυσμού συντρίβονται οικονομικά και κοινωνικά και αυτή ακριβώς η συντριβή, η ματαίωση κάθε ελπίδας και προσδοκίας, γίνεται βραδυφλεγής βόμβα στα δίκτυα της θέλησης χιλιάδων παιδιών για εκπαίδευση.
 
Μυρίζουν ήδη τον αποκλεισμό και αισθάνονται ότι δεν μπορούν να οικοδομήσουν προσδοκία που να μην είναι συνδεδεμένη με ένα νήμα με τη ματαίωσή της. Βιώνουν ήδη ένα παρόν και ένα μέλλον που συντρίβεται ανάμεσα στις μυλόπετρες της ατομικής περιπλάνησης σε μια ακρωτηριασμένη εκπαίδευση και στην υπόσχεση μιας συντριπτικής εργασιακής ερήμου έπειτα από αυτή.
 
Στο πλαίσιο αυτό βαθαίνει ένα αγεφύρωτο χάσμα μέσα στις σχολικές τάξεις: Δίπλα στα όλο και λιγότερα «άλογα κούρσας» που τινάζουν τις επιδόσεις στον αέρα, διαμορφώνονται οι «ουραγοί», μια μεγάλη ομάδα (ίσως η μεγαλύτερη μετά τη μεταπολίτευση) παιδιών, κυρίως από τα λαϊκά στρώματα (γόνοι αγροτών, εργατών, μικροϋπαλλήλων και βεβαίως των κατεστραμμένων μεσαίων στρωμάτων), οι οποίοι γυρίζουν την πλάτη στη σχολική εκπαίδευση σαν απάντηση στο γεγονός ότι η τελευταία δεν έχει πλέον να τους προσφέρει αυτό που, στο πεδίο των επαγγελματικών προοπτικών, πρόσφερε στο παρελθόν. Το εφιαλτικό ερώτημα «γιατί να διαβάσω, δάσκαλε;» πλανάται ήδη σαν φάντασμα μέσα στις σχολικές τάξεις και λιπαίνει το έδαφος για μια πλήρη απαξίωση της γνώσης ακριβώς από τη γενιά εκείνη που τη χρειάζεται περισσότερο για να αλλάξει τον εαυτό της και τον κόσμο, να ξελασπώσει το μέλλον της.
 
Θα λέγαμε ότι πάνω σε αυτήν ακριβώς την πραγματικότητα, που βεβαίως έχει αιτίες, έρχονται σήμερα να «πατήσουν» οι επιτελείς του Υπουργείου Παιδείας για να νομιμοποιήσουν στη συνείδηση της κοινής γνώμης το επιχειρούμενο «ρεκτιφιέ» της μεταγυμνασιακής δημόσιας εκπαίδευσης που περνάει μέσα από την «έξωση» χιλιάδων μαθητών, οι οποίοι αντιμετωπίζονται ως «πλεονάζον προσωπικό» σε επιχείρηση που «εξυγιαίνεται». Είναι τραγικό: Αυτοί που χρόνια τώρα λίπαναν το έδαφος της αμορφωσιάς, αυτοί που «λάσπωσαν» με την πολιτική την εκπαίδευση και τους μαθητές, αυτοί οι ίδιοι να παρουσιάζονται ως οι τιμητές της εξυγίανσης του σχολικού συστήματος.
 
Η κατάσταση στη σχολική εκπαίδευση
 
Aς έρθουμε σε όσα επιχειρεί αυτή την περίοδο το Υπουργείο Παιδείας στον χώρο της εκπαίδευσης και ας ρίξουμε μια ματιά μέσα από την «κλειδαρότρυπα» της μελλοντικής σχολικής αίθουσας, όπως πασχίζει να τη διαμορφώσει η κυρίαρχη εκπαιδευτική πολιτική που πήρε σάρκα και οστά τον Ιούνιο που μας πέρασε με την «κατασκευή» χιλιάδων μετεξεταστέων.
 
Είναι πλέον σαφές ότι το Λύκειο έχει ιδιαίτερα αναβαθμισμένη την επιλεκτική λειτουργία σε βάρος της μορφωτικής. H εντατικοποίηση των σπουδών μέσα από την εξετασιομανία διαπερνά όλο το σχολικό πρόγραμμα και δεν αποτελεί παρά τη νεκρολογία της επαφής του μαθητή με την ουσία της γνώσης. Γιατί, βέβαια, αν εξετάσει κανείς τη σχέση του περιεχομένου των μαθημάτων (τι), της μεθόδου (πώς) και των πρακτικών ελέγχου (εξεταστικές δοκιμασίες), θα διαπιστώσει εύκολα ότι η σύνθεσή τους, την ίδια στιγμή που μεταλλάσσει τη μαθησιακή διαδικασία σε μεθοδολογική εκγύμναση, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα που μπορεί και να αναστείλει ακόμη και μορφές προσαρμοστικότητας στη μάθηση.
 
Ακόμη χειρότερα είναι τα πράγματα στην Τεχνική εκπαίδευση, καθώς εκεί η κατάρτιση σε συνδυασμό με τη μαθητεία (δωρεάν εργασία για τις επιχειρήσεις) οικοδομεί ένα φονικό συνδυασμό για τη γνώση στην πιο κρίσιμη ηλικία.
 
Η «προεργασία» έχει γίνει τα τελευταία χρόνια στην υποχρεωτική εκπαίδευση και στο Δημοτικό σχολείο. Και αυτό το έχουν αντιληφθεί όσοι αναπνέουν την κιμωλία στις σχολικές τάξεις αλλά και οι γονείς που έχουν παιδιά σε αυτή τη βαθμίδα.
 
Είναι φανερό ότι οι πρόσφατες εκπαιδευτικές αλλαγές, οι όροι λειτουργίας και οι προδιαγραφές του νέου Λυκείου, οδηγούν σε μια εκπαιδευτική Ηρωδιάδα! Μαζί με την υποεκπαίδευση το Υπουργείο Παιδείας έρχεται να επιχειρήσει τη μαζική έξωση των αδυνάτων. Η Λυκειακή βαθμίδα επιφορτίζεται, όχι στο να προετοιμάσει το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού, αλλά στο να διαπιστώσει - νομιμοποιήσει την ικανότητα εκείνων που προορίζονται να φοιτήσουν στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.
 
Κλείνει τα μάτια στην πραγματικότητα του διαφοροποιημένου σχολικού πληθυσμού, στο γεγονός ότι οι μαθητές έχουν διαφορετικές/άνισες μορφωτικές αποσκευές, «ανάβει» στο φουλ τις μηχανές της επιλεκτικής λειτουργίας του σχολείου και καλεί τους εκπαιδευτικούς να λειτουργήσουν σαν μια «εκπαιδευτική ΥΠΕΔΑ». Αποκλειστικός ρόλος αυτού του νέου σχολείου γίνεται να χωρίσει με «αντικειμενικό» τρόπο τους «μπροστάρηδες» από τους «ουραγούς», τους ικανούς από τους «ανίκανους» και να εξωθήσει τους δεύτερους σε μια γρήγορη έξοδο από το Λύκειο. Η κυνική δικαιολογία: Αφού «δεν παίρνουν τα γράμματα» γιατί να υπάρχει σπατάλη πόρων για τη συντήρησή τους;
 
* Ο Χρήστος Κάτσικας είναι εκπαιδευτικός, γραμματέας του ΚΕΜΕΤΕ-ΟΛΜΕ και μέλος του Εκπαιδευτικού Ομίλου – Αντιτετράδια της Εκπαίδευσης




Η WIND και η μεγαλύτερη αφαίμαξη στην ιστορία


Ανάμεσα στις 9 εταιρίες ελληνικού ενδιαφέροντος που χρησιμοποίησαν τις δομές νόμιμης φοροαποφυγής της PwC, όπως αποκαλύφθηκε από την διαρροή της Διεθνούς Σύμπραξης Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ), είναι και η Weather Investments που το 2010 είχε τον έλεγχο της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Wind. Η περίπτωση της όμως είναι μοναδική αφού εξαιτίας μιας δικαστικής διαμάχης μπορούμε να ανατρέξουμε στο χρόνο και να σας εξιστορήσουμε μια ιστορία χρηματοπιστωτικής παράνοιας αξίας πολλών δισεκατομμυρίων ευρώ.



Το οικονομικό θρίλερ που θα σας περιγράψουμε παρακάτω γίνεται τρομακτικό υπό το πρίσμα της απόλυτης σιωπής που είχε επιβληθεί από τα ΜΜΕ μέχρι την αποκάλυψη του Luxembourg Leaks, παρόλο που υπήρχαν ήδη διαθέσιμα πολλά στοιχεία. Αυτή η σιωπή γίνεται ακόμα πιο ύποπτη αν συνυπολογίσουμε ότι από την υπόθεση αυτή έχουν χαθεί εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ από ιδιώτες επενδυτές, ακόμα και από ελληνικές τράπεζες.

Και ενώ τα διεθνή ΜΜΕ όπως το Bloomberg και το CNBC έχουν δημοσιεύσει ήδη από το 2012 πτυχές του σκανδάλου, το πρώτο - και τελευταίο - ουσιαστικό ρεπορτάζ από ελληνικό μέσο δημοσιεύεται πριν από λίγες ημέρες από την ιστοσελίδα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ μετά την δημοσίευση των αρχείων του Λουξεμβούργου. Σε αυτό το εξαιρετικό ρεπορτάζ του Χάρη Καρανίκα βασίζεται και η ιστορία μας που ξεκινάει το 2005.

Η μεγαλύτερη αφαίμαξη στην ιστορία


Στις αρχές του 2005 δύο από τα μεγαλύτερα funds στον κόσμο, το Texas Pacific Group (TPG) και το APAX εξαγοράζουν την Hellas II, μητρική εταιρία της TIM(μετονομάστηκε το 2009 σε Wind). Η εξαγορά κόστισε στα δύο funds 390 εκατομμύρια ευρώ. Την περίοδο εκείνη η εταιρεία είχε επίσης δάνεια αξίας περίπου ενός δισεκατομμυρίου ευρώ. Μέσα σε δύο χρόνια τα δύο funds θα οργανώσουν με τη βοήθεια της KPMG (μιας άλλης ελεγκτικής εταιρείας η οποία μαζί με την PwC ανήκουν στην άτυπη ομάδα των λεγόμων Big Four), τη μεγαλύτερη αφαίμαξη στην ιστορία, αξίας 1,8 δισ ευρώ, με τη χρήση ενός νόμιμου χρηματοπιστωτικού εργαλείου που ονομάζεται «Μετατρέψιμα Προνομιούχα Πιστοποιητικά Ιδίων Κεφαλαίων - Convertible Preferred Equity Certificates, ή συντομογραφικά CPECs)».

Τα CPECs αποτελούν υβριδικά χρηματοπιστωτικά εργαλεία για διασυνοριακές επενδύσεις, και σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι είναι νόμιμοι μηχανισμοί φοροαποφυγής που δημιουργήθηκαν ειδικά στο Λουξεμβούργο για να επιτρέψουν τη μεταφορά κεφαλαίων από αμερικανικές επιχειρήσεις στο ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς του Δουκάτου. Το σκεπτικό είναι σχετικά απλό: Τα κέρδη των πολυεθνικών επιχειρήσεων αντιμετωπίζονται ως χρέη που εκδόθηκαν από μια θυγατρική με έδρα το Λουξεμβούργο, οι οικονομικές αρχές του οποίου το αναγνωρίζουν ως χρέος (και άρα δεν το φορολογούν), την ίδια ώρα που στις ΗΠΑ οι μητρικές εταιρίες το αντιμετωπίζουν ως ίδια κεφάλαια. Υπό φυσιολογικές συνθήκες τα CPECs επιτρέπουν το μοίρασμα των κερδών και δεν ρευστοποιούνται, στην περίπτωση όμως της TIM έγινε κάτι διαφορετικό.

Τον Δεκέμβριο του 2006 η αξία των CPECs είχε εκτιναχθεί από το 1 ευρώ στα 36 ευρώ. Τότε οι TPG και η APAX έκαναν αίτημα ρευστοποίησης των ομολόγων και κατάφεραν να πάρουν την άδεια των οικονομικών αρχών του Λουξεμβούργου. Από αυτή την ρευστοποίηση τα funds πετυχαίνουν αφαίμαξη αξίας ενός δισεκατομμυρίου ευρώ από την εταιρεία, την οποία είχαν αγοράσει με μόλις 390 εκ. Η τιμή των CPECs έπεσε αμέσως μετά την ρευστοποίηση ξανά στο 1 ευρώ. Το αποτέλεσμα είναι τεράστιες απώλειες στους μετόχους της TIM, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και τουλάχιστον 2 ελληνικές τράπεζες που σύμφωνα με τους εκκαθαριστές είχαν επενδύσει 24 εκατομμύρια ευρώ για τίτλους που πλέον η αξία τους είναι μηδενική. Εκτός του ενός δισ. από τα κέρδη της αφαίμαξης, οι TPG και APAX μέσα σε δύο χρόνια κατάφεραν να αποκομίσουν επιπλέον 800 εκατομμύρια ευρώ από την πώληση της TIM στον Άραβα Naguib Sawiris και τη Weather Ivnestments.

Η Weather Investments παίρνει τα ηνία


Ένα χρόνο πριν την αφαίμαξη ο Άραβας επιχειρηματίας είχε κάνει προσφορά για την εξαγορά της TIM και της Q Telecoms αξίας 350 εκατομμυρίων ευρώ, ωστόσο την ίδια περίοδο που τα ελληνικά ΜΜΕ θριαμβολογούσαν για την πρόταση του Sawiris η εταιρία έπαιρνε νέο δάνειο αξίας 500 εκατομμυρίων ευρώ. Συνολικά στο τέλος του 2006 το χρέος της τηλεπικοινωνιακής εταιρίας είχε εκτιναχθεί στα3 δισεκατομμύρια ευρώ, 20 φορές δηλαδή παραπάνω από αυτό που είχε δύο χρόνια νωρίτερα, πριν τα funds ενδιαφερθούν για την αγορά της.

Τελικά η Weather Investments το Φεβρουάριο του 2007 αποκτάει την ΤΙΜ καταθέτοντας 500 εκατομμύρια ευρώ και εγγυώμενη τα δάνεια της εταιρείας αξίας 2,9 δισεκατομμυρίων ευρώ. Έξι μήνες αργότερα δημοσιεύεται ο ισολογισμός της εταιρίας για το 2006 και για πρώτη φορά γίνεται επίσημη καταγραφή της αφαίμαξης. Οι απώλειες που σημειώνονται από τη ρευστοποίηση των CPECs ανέρχονται σε 951 εκατομμύρια ευρώ.

Τον Οκτώβριο του 2007 η Weather Investments εξαγοράζει και την κρατική τηλεπικοινωνιακή εταιρία Tellas (ανήκε στη ΔΕΗ) προσφέροντας 175 εκατομμύρια ευρώ. Και αυτή τη φορά τα ελληνικά ΜΜΕ -που αδυνατούν να κάνουν ρεπορτάζ για τις τρομακτικές απώλειες της εταιρείας- πανηγυρίζουν. Διαφορετική άποψη έχουν και πάλι οι μικροί μέτοχοι της εταιρίας που σημειώνουν ότι η απορρόφηση της Tellas δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα ρευστότητας στην εταιρία και τελικά επιδεινώνεται περαιτέρω η θέση της. Παραμένει ωστόσο εντυπωσιακό ότι και αυτή τη φορά παρά τις εσωτερικές διαφωνίες δεν βγαίνει τίποτα προς τα έξω.

To Πρότζεκτ της Ομίχλης


Το 2009 η Wind είναι έτοιμη να καταρρεύσει και η Weather Investments αποφασίζει να υποβάλει πρόταση για αναδιάρθρωση του χρέους της. Το πρόγραμμα ονομάζεται «Project Mist» (mist = ομίχλη) και περιλαμβάνει τη μεταφορά της έδρας της εταιρείας από το Λουξεμβούργο στη Βρετανία, με την οποία πετυχαίνει μια ειδική φορολογική συμφωνία (Advanced Tax Agreement – συντομογραφικά ΑΤΑ). Η συμφωνία περιλαμβάνει την αφορολόγητη μεταφορά των περιουσιακών στοιχείων της Wind. Ο Sawiris έρχεται σε συμφωνία με τους μεγαλύτερους πιστωτές της Wind και καταφέρνει να επαναγοράσει την αναδιαρθρωμένη πλέον εταιρεία αφήνοντας απ’ έξω τους μικρότερους επενδυτές οι οποίοι σημειώνουν τεράστιες απώλειες που πρόσφατα υπολογίστηκαν σε 400 εκατομμύρια ευρώ. Ανάμεσα σε αυτούς που χάνουν είναι και οι Έλληνες επενδυτές και οι ελληνικές τράπεζες.

Και κάπου εδώ έρχονται τα LUXLEAKS για να προσθέσουν το τελευταίο -συγκλονιστικό- κομμάτι του πάζλ. Η PwC αναλαμβάνει να εκτελέσει μια περίπλοκη φοροτεχνική δομή με την οποία η έδρα της εταιρείας μεταφέρεται εκ νέου στο Λουξεμβούργο, φυσικά για μια ακόμη φορά αφορολόγητα, όχι μόνο για την Wind αλλά και για τον Άραβα ιδιοκτήτη.

Το «νόμιμο» παιχνίδι που παίζεται είναι εγκληματικό. Οι οικονομικές αρχές του Λουξεμβούργου πρώτα δίνουν το πράσινο φως για την εκμετάλλευση των CPECs και την αφαίμαξη της εταιρίας. Μετά δίνουν το πράσινο φως για τηναναδιάρθρωση του χρέους της μέσω της αφορολόγητης μεταφοράς της έδρας της εταιρείας στο Λονδίνο (που στοιχίζει εκατοντάδες εκατομμύρια στους μικροομολογιούχους) και μετά δίνει το πράσινο φως για την επιστροφή της εταιρίας στο Λουξεμβούργο και πάλι αφορολόγητα.

Τελικά τον Δεκέμβριο του 2010 ο Άραβας Sawiris αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη Wind παρόλο που και αυτή τη φορά έκανε πρόταση επαναγοράς της από τους εκκαθαριστές.

Το δικό μας κόστος από τις νόμιμες δομές φοροαποφυγής


Η ζημιά για την Ελλάδα είναι τεράστια. Η TIM/Wind σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία μέχρι το 2004 απέδιδε στο ελληνικό δημόσιο φόρους περίπου 34,85 εκατομμυρίων ευρώ ανά έτος. Από την στιγμή που ελέγχεται από τα funds και αναλαμβάνει την φοροτεχνική της υποστήριξη η KPMG τα έσοδα του δημοσίου πέφτουν στα 11,5 εκατομμύρια ευρώ ανά έτος, ενώ ακόμα χειρότερη είναι η κατάσταση από το 2008 και μέχρι το 20011 που τον έλεγχο της αναλαμβάνει ηWeather Investments, οπότε με την υποστήριξη της PwC οι φόροι που αποδίδονται δεν ξεπερνάνε πλέον τα 4,8 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο.

Η KPMG και η PwC, δύο από τις τέσσερις μεγαλύτερες φοροτεχνικές εταιρίες παγκοσμίως, δημιούργησαν τις δομές που επέτρεψαν την νόμιμη φοροαποφυγή της Wind και της Q Telecoms. Τα αθροιστικά περίπου 50 εκατομμύρια ευρώ φόρων που θα έπρεπε να φτάνουν στο ελληνικό δημόσιο κάθε χρόνο βρίσκονται πλέον κοντά στο απόλυτο μηδέν.

Και μην φανταστείτε ότι απλά αυτές είναι οι δύο διαβολικές φοροτεχνικές εταιρίες. Στην περίπτωση της νόμιμης φοροαποφυγής καλό είναι να γενικεύετε. Άλλωστε σύμφωνα με τα δικαστικά έγγραφα από τις υποθέσεις των επενδυτών, που έχασαν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ και τώρα ζητάνε αποζημίωση από το πτωχευτικό δικαστήριο των ΗΠΑ, στην υπόθεση της Wind εμπλέκονται ακόμα ηMorgan Stanley, που συμβούλεψε τη Wind να καθυστερήσει την αναδιάρθρωση της μέχρι να πάρει νέα δάνεια, και η Ernst & Young που κατηγορείται για σύγκρουση συμφερόντων, αφού ήταν αυτή που είχε αναλάβει τον έλεγχο της εταιρίας από το 2005 έως το 2007 και ήταν και η ίδια που ανέλαβε τηναναδιάρθρωση του χρέους της το 2009.

Οι μικροί επενδυτές της Wind που διεκδικούν τώρα την αποζημίωσή τους υποστηρίζουν ότι τα παιχνίδια των φοροτεχνικών εταιριών έχουν πλήξει ανεπανόρθωτα την εταιρεία. Το σκεπτικό τους είναι ότι οι άλλες εταιρείες τηλεπικοινωνιών δεν επηρεάστηκαν τόσο πολύ από την οικονομική κρίση εξαιτίας και της συνολικής ανόδου του κλάδου.

Η ομερτά και μια αστεία διάψευση


Μέχρι την αποκάλυψη του ICIJ κανένα ελληνικό ΜΜΕ δεν είχε παρουσιάσει το τεράστιο σκάνδαλο αφαίμαξης και φοροδιαφυγής της Wind. Ίσως λοιπόν οι υπεύθυνοι της εταιρίας ένιωσαν ότι θα μπορούσαν να διαψεύσουν την εμπλοκή τους στα αρχεία του Λουξεμβούργου γράφοντας ανακρίβειες και χωρίς να λένε ούτε μια λέξη για την «ταμπακιέρα». Η απάντηση της Wind στη δημοσίευση των LUXLEAKS έλεγε: «Η WIND δεν έχει καμία σχέση με τη Weather Investments. Από το 2009, μέτοχοι της WIND είναι διεθνή επενδυτικά κεφάλαια και η μητρική της εταιρεία είναι η Largo Limited. Η WIND Ελλάς  ήταν και είναι ελληνική εταιρεία, ιδρύθηκε και διατηρεί την έδρα της στην Ελλάδα από το 1992 καταβάλλοντας τους φόρους που προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία στη χώρα μας για το σύνολο των εσόδων της.».

Το κατά πόσο η Wind δεν έχει σχέση με την Weather Investments είναι ανάξιου σχολιασμού. Η ημερομηνία που αναγράφεται στην ανακοίνωση είναι επίσηςλάθος. Η αποχώρηση του Άραβα επιχειρηματία έγινε το Δεκέμβρη του 2010 και η νέα διοίκηση άσκησε καθήκοντα από το 2011. Το ότι η wind Hellas είναι ελληνική εταιρία επίσης δεν έχει καμία σημασία αν η μητρική της αλλάζει έδρες σαν τα πουκάμισα. Όσο για τους φόρους που προβλέπονται από την ελληνική νομοθεσία… τους προτείνουμε να διαβάσουν το φάκελο LUXLEAKS. 


Κώστας Εφήμερος


Πηγή

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *