Τετάρτη 4 Φεβρουαρίου 2015

Τι είναι τα ομόλογα perpetual bonds που πρότεινε ο Βαρουφάκης. Που έχουν εφαρμοστεί


Είναι λογικό στους οικονομικούς όρους να μην είναι εξοικειωμένος ο πολίτης. Έτσι η πρόταση του υπουργού οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη για ανταλλαγή των ελληνικών ομολόγων με νέα «ομόλογα στο διηνεκές» ή perpetual bonds, όπως ονομάζονται στη μεθοδολογία, να μην είναι απολύτως κατανοητά στο ευρύ κοινό.
Η κυβέρνηση της Ελλάδας μεταξύ άλλων φέρεται να προτείνει στους διεθνείς πιστωτές της διαμέσου της ανταλλαγής των ομολόγων της με νέα αξιόγραφα, τα οποία θα είναι συνδεδεμένα με τον ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας και με ομόλογα στο διηνεκές
Τα πρώτα θα συνδέονται με την ονομαστική οικονομική ανάπτυξη της Ελλάδας ενώ τα δεύτερα, το οποία αποκαλούνται όπως προαναφέραμε «perpetual bond» , θα αντικαταστήσουν αυτά που διακρατεί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Τα εν λόγω ομόλογα πρωτοεμφανίστηκαν πολύ παλιά και συγκεκριμένα το 1752 στη Μεγάλη Βρετανία, ως μορφή κρατικής χρηματοδότησης με στόχο τη μείωση του κόστους εξυπηρέτησης του κρατικού χρέους αλλά και της χρηματοδότησης των Ναπολεόντειν πολέμων.
Σύμφωνα με οικονομικούς αναλυτές, τα προϊόντα αυτά είναι συνήθως ομόλογα αορίστου χρόνου. Για παράδειγμα ορισμένα από αυτά μπορεί να λήγουν έπειτα από 40 ή ακόμη και 50 χρόνια. Μία βασική τους διαφορά με τα συνηθισμένα ομόλογα είναι ότι δεν εγγυώνται την επιστροφή του ποσού της αρχικής καταβληθείσας αξίας. Και επιπλέον η Τράπεζα μπορεί ανά πάσα ώρα και στιγμή να ανακαλέσει το ομόλογο ακόμη και αν βρίσκεται στο 50%, 60% ή ακόμη και 70% της αρχικής καταβληθείσας αξίας. Πιο απλά, οποιοσδήποτε επενδύσει σε ένα τέτοιο προϊόν μπορεί ανά πάσα και ώρα και στιγμή να χάσει το αρχικό του κεφάλαιο. Τα προϊόντα αυτά δεν εγγυώνται επιστροφή του κεφαλαίου στην αρχική του αξία.
Με τα perpetual bond ή στα ελληνικά αέναα ομόλογα ο δανειζόμενος πληρώνει απλώς κάποιο τίμημα κάθε χρόνο στους πιστωτές του, ως επιτόκιο, αλλά ουδέποτε κεφάλαιο. Συνήθως χρησιμοποιούνται από εταιρείες, στην οποία περίπτωση ο πιστωτής είναι στην ουσία και μέτοχος της επιχείρησης, αφού το κουπόνι που παίρνει κάθε χρονιά είναι σαν μέρισμα.
Με αυτόν τον τρόπο, το χρέος παραμένει υψηλό, αλλά οι αγορές δεν έχουν πρόβλημα, γιατί δεν χρειάζεται ποτέ η Ελλάδα να ζοριστεί να πληρώσει κεφάλαια και λήξεις, παρά μόνο ένα μικρό «ενοίκιο» κάθε χρόνο.
Παραδοσιακά εκδίδονταν από επιχειρήσεις κοινής ωφελείας και βρετανικές τράπεζες, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, όταν οι διαδοχικές αυξήσεις των επιτοκίων οδήγησαν σε καταποντισμό τις τιμές τους. Η εξαγωγική ανάκαμψη της Ασίας όμως, μετά το 2001, οδήγησε σε σημαντική αύξηση της ζήτησης, ιδίως από συνταξιοδοτικά ταμεία, αλλά και ιδιώτες επενδυτές. Την αρχή της άντλησης κεφαλαίων από τις ασιατικές χώρες μέσω αέναων ομολόγων την έκανε στα μέσα του 2001 η Standard Chartered Bank, ενώ το 2003 ακολούθησαν οι ασφαλιστικές εταιρείες Allianz και AXA. Ακόμα και ιαπωνικές τράπεζες, όπως η Mitsui Bank Mizhuho και η Financial Group άντλησαν κεφάλαια από Ασιάτες επενδυτές μέσω ομολόγων χωρίς ημερομηνία λήξεως. Οι αποδόσεις όμως των ομολόγων αυτών δεν ήταν αρκετά υψηλές για τους επενδυτές, με αποτέλεσμα να εισέλθουν στην αγορά εταιρείες από αναδυόμενες χώρες προκειμένου να ικανοποιήσουν την αυξημένη ζήτηση.
Η μεξικανική αλευροβιομηχανία Gruma και η μεγαλύτερη ιδιωτική τράπεζα της Βραζιλίας, η Banco Bradesco, εξέδωσαν η καθεμία από 300 δισ. δολάρια σε αέναα ομόλογα το 2004, ενώ το μεξικανικό κρατικό μονοπώλιο πετρελαίου, Pemex, άντλησε 1,75 δισ. δολάρια. Πιο πρόσφατα, μέσα στο 2005, η βραζιλιάνικη σιδηροβιομηχανία Companhia Siderurgica Nacional εξέδωσε ομόλογα ύψους 500 δισ. δολαρίων χωρίς ημερομηνία λήξης, ενώ το μεγαλύτερο μέρος της έκδοσης απορροφήθηκε από Ασιάτες ιδιώτες επενδυτές.

Κάθε τραγωδία τελειώνει με κάθαρση


Ακόμα προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει. Αισιόδοξοι ή απαισιόδοξοι, είμαστε όλοι σε κατάσταση σοκ. Όλοι πέρα από τον Αλέξη Τσίπρα και το επιτελείο του, που έκαναν το πιο δυναμικό ξεκίνημα που έχει κάνει κυβέρνηση στην Ευρώπη εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μεθοδικά, ψύχραιμα και όσο πιο θεαματικά γίνεται, ξετυλίγουν βήμα-βήμα μια αφήγηση που γεννάει τόσα ερωτηματικά ώστε να ενδιαφέρεται να την παρακολουθήσει ολόκληρος ο κόσμος. Αν σβήσουν τα φώτα, καήκαμε.
Ζούμε μια αληθινή κοσμογονία. Εκλογικός  θρίαμβος του ΣΥΡΙΖΑ, αστραπιαίος σχηματισμός κυβέρνησης συνεργασίας, οι πρώτες συμβολικές κινήσεις που συγκινούν και ενώνουν μία εξουθενωμένη κοινωνία, πάγωμα ιδιωτικοποιήσεων, διάλυση ΤΑΙΠΕΔ, επαναπρόσληψη αντισυνταγματικά απολυμένων, αύξηση κατώτατου μισθού, διαδήλωση χωρίς ΜΑΤ και επεισόδια, κι ένα σωρό εξαγγελίες για μέτρα που θα αρχίσουν να εφαρμόζονται μόλις λειτουργήσει η Βουλή. Η οποία θα έχει για πρόεδρο τη Ζωίτσα…
10492341_872697996086348_7692315218676452405_n
πηγή: Luben
Και πριν προλάβουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι για πρώτη φορά στη νεότερη ελληνική ιστορία μία κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να τηρήσει τις προεκλογικές τις υποσχέσεις, ο Γιάνης Βαρουφάκης αδειάζει θεαματικά τον Ολλανδό επικεφαλής του Eurogroup μπροστά στις κάμερες, και διώχνει την τρόικα με μία και μόνο φράση. Η υστερική κινδυνολογία της αντιπολίτευσης για απομόνωση και παραδειγματική τιμωρία της Ελλάδας όχι μόνο δεν επιβεβαιώνεται, αλλά διαψεύδεται από καταιγισμό δηλώσεων και κινήσεων υπουργών και Ευρωπαίων θεσμικών εκπροσώπων, που ναι μεν παραμένουν αρνητικοί στην προοπτική κουρέματος του ελληνικού χρέους, αλλά μια χαρά αποδέχονται ότι η άγρια λιτότητα δεν μπορεί να συνεχιστεί, η τρόικα δεν είναι τελικά και τόσο απαραίτητη, και ίσως θα έπρεπε να επανεξετάσουμε το όλο πρόγραμμα που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα. Παράλληλα, οι φωνές που αμφισβητούν τις νεοφιλελεύθερες δοξασίες πληθαίνουν στα διεθνή μέσα, φτάνοντας μέχρι και σεδημοσίευμα γερμανικής εφημερίδας που ισχυρίζεται ότι ο Τσίπρας επανιδρύει την Ευρωπαϊκή Ένωση όπως θα έπρεπε να είναι. Τελειωτικό χτύπημα η δήλωση Ομπάμα, που παρέχει στήριξη στην κυβέρνηση Τσίπρα, κρούωντας τον κώδωνα του κινδύνου για το πού μπορεί να οδηγήσει ο στείρος δογματισμός που πλέον μόνο η Μέρκελ και η παρέα της ευαγγελίζονται ως λύση στα προβλήματα τα ανθρωπότητας.
Το ζούμε όντως όλο αυτό, ή κάποιος μας τρολάρει;
10917110_10153304692054179_6795155107892858036_n
Μετά τον Σποκ, ο Νοσφεράτου (αγνώστου καλλιτέχνη, το αλίευσα από το Facebook)
Χτυπητή παραφωνία στην πανηγυρική πολιτική αλλαγή που συντελείται στη χώρα μας, τα σαστισμένα από τις εξελίξεις Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, και η απελπιστικά λίγη και μικρόψυχη αντιπολίτευση. Στο ίδιο τροπάρι. Φόβος, άρνηση πραγματικότητας κι ανελέητη διαστρέβλωση. Έχοντας ξεμείνει από συμμάχους κι επιχειρήματα, τα πανικόβλητα φερέφωνα των ντόπιων ολιγαρχών απλά καταργούν κάθε υπόλειμμα δεοντολογίας και μας λένε ψέματα κατάμουτρα. Όχι και ατιμώρητα όμως, αφού όλα δείχνουν ότι δεν αργεί η μέρα που θα συσταθούν εξεταστικές επιτροπές και έκτακτα δικαστήρια, ενώ θα γίνει έλεγχος στα οικονομικά των καναλιών – που για να συνεχίσουν να εκπέμπουν θα πρέπει να πληρώσουν για τις συχνότητες που καταχρηστικά οικειοποιήθηκαν για δεκαετίες.
Δεν πρόκειται για ρεβανσισμό, ούτε για τίποτα κομμουνιστές που προσπαθούν να φιμώσουν την ελευθερία του τύπου. Πρόκειται για στοιχειώδη σεβασμό στο υπάρχον σύνταγμα και τους νόμους, που δεν προβλέπουν το να χειραγωγεί κάποιος τόσο ξεδιάντροπα την κοινή γνώμη, ούτε το να συναλλάσσεται υπογείως με πολιτικά πρόσωπα και θεσμούς προκειμένου να προωθήσει τα συμφέροντα του. Δημοκρατία, you know?
Εκεί που συμφωνούν όλοι οι ξένοι ηγέτες με τον Τσίπρα είναι ότι η Ελλάδα πρέπει να πατάξει την υψηλή φοροδιαφυγή και να εξαρθρώσει το κύκλωμα διαφθοράς που τόσα χρόνια εμπόδιζε την πραγματική ανάπτυξη προς όφελος μερικών προνομιούχων οικογενειών και των παρατρεχάμενων τους. Ένα κύκλωμα μαφιόζων, πολιτικών και δημοσιογράφων, που καταχρέωσε τη χώρα με υπέργοκα δάνεια που φαγώθηκαν χωρίς να παράξουν έργο, και που διασπάθισε δημόσιο χρήμα νομίζοντας ότι δεν θα έρθει ποτέ η μέρα που θα χρειαστεί να λογοδοτήσει στη Δικαιοσύνη. Το καθεστώς όμως έπεσε, και κανένας δεν δείχνει διατεθειμένος να συνδεθεί με τις ανομίες του και να το προστατέψει από την επικείμενη κάθαρση. Τόσο ο εξαφανισμένος Σαμαράς, όσο και οι μεγαλοεπιχειρηματίες που τον στήριζαν αντιμετωπίζονται ξαφνικά σαν τοξικά απόβλητα, κάτι που μάλλον τους αξίζει.
Η κυβέρνηση δεν έχει άλλη λύση πέρα από την καθολική ρήξη με το μιντιακό κατεστημένο, όπως φάνηκε κι από την προεκλογική αποχώρηση του Λαφαζάνη από «εχθρικό» πάνελ του ΣΚΑΪ. Αν όλος αυτός ο τσαμπουκάς γίνεται μόνο για τα μάτια του κόσμου, η κυβέρνηση Τσίπρα είναι τρελή να μπλοφάρει έτσι στους ξένους και μετά να συμβιβαστεί για να διαιωνίσει μια εσωτερική παθογένεια που την υπονομεύει με τέτοια λύσσα. Το μόνο πρόβλημα είναι το αντίπαλο δέος, που προς το παρόν είναι κυρίως «από τα κάτω» (και πλέον τόσο δημοφιλές ώστε να αναγκάζει τα παραδοσιακά Μέσα να ασχολούνται μαζί του).


Ηθική Ευφυΐα: Η Τακτική Του ΣΥΡΙΖΑ



Ένα μικρό σχόλιο, τι νομίζω ότι κάνει μέχρι τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, ποια η διαπραγματευτική τακτική του. Το κόμμα του Τσίπρα κατηγορείται ότι πράττει χωρίς σχέδιο, ότι ρίχνει μπαταριές στον αέρα. Δε νομίζω όμως ότι είναι έτσι. Αντίθετα, νομίζω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συγκεκριμένο σχέδιο και τακτική, και μέχρι στιγμής δείχνει να του βγαίνει. Να ξεκαθαρίσω ότι λέω με επιφυλάξεις τα παρακάτω, ακόμα είναι λίγα τα δείγματα γραφής που έχουμε δει. Επίσης, δεν ξέρω κατά πόσο ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει συνειδητά ή ασύνειδα. Υποθέτω πάντως ότι ειδικά ο Βαρουφάκης ίσως να είναι λίγο πιο συνειδητός για το παιχνίδι που παίζει.

Με δυο λόγια: νομίζω ότι η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι να βάλει κι έναν τρίτο παίκτη στο παιχνίδι, και να καταδείξει στα μάτια αυτού του τρίτου παίκτη ότι η γερμανική κυβέρνηση διαθέτει συνεργατικές εναλλακτικές. Ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζει τον «αντίπαλο» να γίνει (ως ένα βαθμό) «συμπαίκτης» καταδεικνύοντας στα μάτια του τρίτου παίκτη ότι οι σκληρές στάσεις, οι κόκκινες γραμμές και η κάθετη αντιπαράθεση είναι επιλογή, όχι μονόδρομος, καθότι ο «αντίπαλος/συμπαίκτης» διαθέτει συνεργατικές εναλλακτικές.
- Ο «αντίπαλος/συμπαίκτης» είναι κυρίως η γερμανική κυβέρνηση αλλά και όσοι αναπαράγουν τη συλλογιστική της.
- O «τρίτος παίκτης» είναι το ακροατήριο του δράματος: οι άλλες κυβερνήσεις, ο κόσμος που παρακολουθεί σε Ελλάδα, Ευρώπη και παγκοσμίως, διάφορα διεθνή ΜΜΕ, ευρωπαϊκά κόμματα, ο Στίγκλιτς, ο Ομπάμα κ.α. (περιμένω σε κάποια στιγμή και φιλική δήλωση από τον Πάπα). Με περισσότερα λόγια:

Αυτό που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το πρόσφατο επιχείρημα του Fransisco Guala ως προς την ανεπάρκεια της μέινστριμ Θεωρίας Παιγνίων να ερμηνεύσει κάποια πολλαπλά παρατηρημένα πειραματικά αποτελέσματα. Το επιχείρημα του Guala πρωτοπαρουσιάστηκε σ’ αυτό το paper, Has Game Theory been Refuted?, 2005, το παρουσιάζει συνοπτικά και η Internet Encyclopedia of Philosophy στο λήμμα για τη Θεωρία Παιγνίων• ακόμα πιο πρόσφατα, ασχολήθηκε με το επιχείρημα του Guala κι ένα μεγάλο όνομα στη Φιλοσοφία της Επιστήμης, ο Jim Woodward, συμμαζεύοντας λίγο το θέμα και συζητώντας τις προεκτάσεις του (το συμμάζεμα του Woodward είναι εδώ, Why Do People Cooperate as much as They Do?, 2008). Να επισημάνω ότι ο Woodward είναι μεγάλο όνομα. Αν αποφασίσει ν’ ασχοληθεί με κάτι, το ψάχνει πρώτα και το συζητάει επιμελώς, δε γράφει αβασάνιστα. Επίσης, παλιότερα που κοιτούσα το επιχείρημα των Guala-Woodward, έπεσα κάποια στιγμή πάνω στο όνομα του Βαρουφάκη, πριν ακόμα γίνει υπουργός οικονομικών (μην ξεχνάτε ότι είναι καταρτισμένος παιγνιοθεωρητικά), έχει πάρει μέρος κι αυτός στη σχετική συζήτηση για την ανεπάρκεια της μέινστριμ Θεωρίας Παιγνίων να συμμορφωθεί με κάποια πειραματικά αποτελέσματα. Αυτό είναι που με κάνει να υποψιάζομαι ότι ειδικά ο Βαρουφάκης ίσως να κάνει συνειδητά ό,τι κάνει.

Το επιχείρημα των Guala-Woodward λέει συνοπτικά ότι στις ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις η πρόθεση μετράει, τα συμφραζόμενα μετρούν. Οι άνθρωποι – ή έστω πολλοί άνθρωποι – δεν είναι συνεπειοκράτες. Δεν αντιδρούν μόνο στο αποτέλεσμα της πράξης κάποιου άλλου (πόσο ζημιώνομαι ή ωφελούμαι, τι κερδίζω τι χάνω κ.λπ.), αντιδρούν επίσης και στη διαφαινόμενη πρόθεση πίσω από την πράξη. Πόσο φιλική ή εχθρική δείχνει να είναι. Επισημαίνουν, τιμούν και εκτιμούν, επιβραβεύουν και τιμωρούν όχι μόνο το ωμό αποτέλεσμα αλλά και την καλή ή κακή πρόθεση που διακρίνουν στον άλλον.

Αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να συλλάβουν τα μεθοδολογικά εργαλεία στα οικονομικά των δογματικών, τα οποία μοντελοποιούν τον άνθρωπο με μια συνάρτηση προσδοκώμενης χρησιμότητας – σαν μια μηχανή που αντιδρά απέναντι σε άλλους μόνο ανάλογα με τα καρότα ή μαστίγια που δέχεται από αυτούς. Όμως οι πραγματικοί άνθρωποι στον πραγματικό κόσμο (όχι οι καρικατούρες των Οικονομικών) δε μοιάζει να λειτουργούν έτσι.

Η διαφαινόμενη φιλικότητα ή εχθρικότητα κάποιου άλλου, μέσα από τις πράξεις του, εξαρτάται έντονα από τα συμφραζόμενα της όλης κατάστασης (είναι context-dependent). Οι πράξεις καθαυτές σπάνια είναι από μόνες τους «φιλικές» ή «εχθρικές», αυτό που συνήθως κάνουμε είναι να τις μεταφράζουμε εντός συμφραζομένων για να διακρίνουμε το πρόσημό τους. Και συγκεκριμένα μετράνε πολύ οι εναλλακτικές που φαίνεται να έχει ο άλλος. Κρίνουμε, δηλαδή, ότι ο άλλος έχει φιλική πρόθεση (και την επιβραβεύουμε έμπρακτα) διότι διέθετε σκληρότερες εναλλακτικές όμως επέλεξε να τις αφήσει. Και αντιστοίχως κρίνουμε ότι ο άλλος έχει εχθρική πρόθεση (και την τιμωρούμε έμπρακτα) επειδή διέθετε συνεργατικές εναλλακτικές όμως τις αγνόησε. Η ίδια ακριβώς πράξη με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα θα χάσει το πρόσημο της φιλικότητας (και την έμπρακτη επιβράβευση που το συνοδεύει), αν αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο άλλος δεν είχε επιλογή, δεν είχε εναλλακτική, τα πράγματα ήταν μονόδρομος. Αντίστοιχα, η ίδια ακριβώς πράξη με το ίδιο ακριβώς αποτέλεσμα θα αποκτήσει εχθρικό πρόσημο (και θα τιμωρηθεί έμπρακτα), αν αυτό που βλέπουμε είναι ότι ο άλλος είχε συνεργατικότερες εναλλακτικές. Αυτό το τελευταίο είναι που μας φέρνει στο θέμα της τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ:

(1) Είναι ξεκάθαρο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει τρίτο παίκτη στο παιχνίδι. Δε νομίζω να χρειάζονται πολλά επ’ αυτού. Σ’ αυτές τις λίγες μέρες που μεσολάβησαν από τις εκλογές, Τσίπρας και Βαρουφάκης έχουν τρελαθεί στις επισκέψεις, συναντήσεις και συνεντεύξεις (συνέντευξη Βαρουφάκη στο BBC, στο Channel 4, στους Financial Times, συνάντηση με Σαπέν, Σουλτς, Ντάισελμπλουμ, Ρέντσι, Πιερ Κάρλο Παντουάν, Όζμπορν, Αναστασιάδη, συνομιλία με Ομπάμα, την Τετάρτη συνάντηση με Ολάντ, με Γιούνκερ, αποστολή αμερικανών εμπειρογνωμόνων στην Αθήνα, τι άλλο παρέλειψα;). Τόσο ώστε, απ’ ό,τι βλέπω εδώ και σύμφωνα με τη Welt του Βερολίνου, η γερμανική κυβέρνηση τα έχει χαμένα: «Ο Τσίπρας είναι τη Δευτέρα στην Κύπρο, την Τρίτη στην Ιταλία … έχουν προγραμματιστεί επισκέψεις για Βρυξέλλες, Λονδίνο και Παρίσι. Μόνο μια χώρα παρακάμπτει η ελληνική κυβέρνηση: τη Γερμανία. Φαίνεται σαν όλοι στην Ευρώπη να μιλάνε με τη νέα ελληνική κυβέρνηση – μόνο οι Γερμανοί είναι εκτός και μοιάζουν απομονωμένοι». Χθες (1/2/2015) μεταδιδόταν και η είδηση ότι η Μέρκελ εξέφρασε την ανάγκη να κατανοηθεί καλύτερα η νέα ελληνική κυβέρνηση. Πάνω εδώ και η παρατήρηση του Techie Chan, ότι η γερμανική διπλωματία συνίστατο εδώ και χρόνια σε κλειστές πόρτες και μυστικότητα. Όμως απ’ ό,τι βλέπουμε η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι το βούκινο, κάθε άλλο παρά κλειστές πόρτες. Η γερμανική κυβέρνηση θέλει να διαπραγματευθεί απευθυνόμενη μόνο στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, ει δυνατόν με παρασκήνιο και μυστικότητα, αντίθετα ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται κυρίως στο ακροατήριο της υπόθεσης, στον τρίτο παίκτη.

(2) Ως προς τις σκληρές γραμμές της γερμανικής κυβέρνησης («τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρηθούν, το πρόγραμμα να συνεχιστεί κ.λπ.»), η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι επίσης σαφής: να καταδείξει στον τρίτο παίκτη ότι η Μέρκελ έχει συνεργατικές εναλλακτικές, ότι η σκληρή στάση είναι επιλογή, όχι μονόδρομος. Μόνο μέχρι εκεί, αυτό βλέπω να είναι το τακτικό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ (προς στιγμήν τουλάχιστον). Όπως είδαμε πριν στο επιχείρημα των Guala-Woodward, το να φαίνεσαι ότι έχεις συνεργατικές εναλλακτικές και παρόλα αυτά εσύ να πράττεις σκληρά, σε κάνει να δείχνεις «κακός», «εχθρικός». Και ο κόσμος αντιδρά έμπρακτα σ’ αυτό. Προς το παρόν τουλάχιστον (2/2/2015), βλέπω ότι η γερμανική κυβέρνηση και τα φερέφωνά της έχουν κολλήσει στο: «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι γελασμένος αν νομίζει ότι θα πληρώσουμε για να χρηματοδοτήσουμε το πρόγραμμά του», κάτι που όχι μόνο ακούγεται άστοχο όταν συγκρίνεται με τις οικονομικές προτάσεις του Βαρουφάκη αλλά κάτι ακόμα περισσότερο: παίζει το παιχνίδι του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ακριβώς θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους Γερμανούς, σκληρές και «ατομιστικές» απαντήσεις τη στιγμή που φαίνονται ότι έχουν συνεργατικότερες εναλλακτικές, ώστε να δείχνουν «κακοί» στα μάτια του τρίτου παίκτη. 

Εδώ πέρα είναι ολοφάνερο το πόσο συστηματικά επιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να μην παρουσιάζει την κατάσταση ως αντιπαράθεση, π.χ. Δραγασάκης: «Αυτό που θέλουμε να δείξουμε είναι ότι δεν έχουμε μια ελληνογερμανική σύγκρουση, ο αντίπαλός μας δεν είναι η Γερμανία, ο αντίπαλός μας είναι μια πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ευρώπη» ή Βαρουφάκης: «Μαζί με τον γάλλο ομόλογό του κάθισαν στην ίδια πλευρά του τραπεζιού και έβαλαν απέναντί τους το πρόβλημα, με στόχο να δοθεί λύση που να είναι επωφελής για όλη την Ευρώπη». Το νόημα εδώ πέρα είναι να απομονωθεί ηθικά η γερμανική κυβέρνηση. Δηλαδή, να καταδειχθεί στον τρίτο παίκτη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να κρατήσει σκληρή στάση όμως παρόλα αυτά πράττει συνεργατικά – κάτι που, όπως είδαμε, κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ να φαίνεται «καλός», «φιλικός». Και σε αντίθεση μ’ αυτό, η γερμανική κυβέρνηση επιλέγει να δει μια πρόσκληση ως πρόκληση, φαίνεται «κακή», «εχθρική». Όλα ανάγονται στο πώς διαβάζει ο άλλος τις προθέσεις πίσω από τις πράξεις σου, μέσα από τις διαφαινόμενες εναλλακτικές που έχεις στην παρούσα κατάσταση.

Το άλλο ενδιαφέρον σημείο εδώ είναι ο τρόπος που παρουσιάζουν την κατάσταση οι δογματικοί (Ποτάμι, ΝΔ, γερμανική κυβέρνηση, οικονομολόγοι, διάφοροι κατεστημένοι αρθρογράφοι, ειδικοί πάσης φύσεως κ.α.). Όλοι το βλέπουν ως αντιπαράθεση, ως σύγκρουση. Δείτε τη ρητορική τους, τα κείμενα που γράφουν, τα άρθρα που επιλέγουν να προβάλουν. Το αρχετυπικό παράδειγμα εδώ είναι οι μαλακίες του Άδωνι με το μικρό τρενάκι και το μεγάλο τρενάκι, ή εκείνος ο Λιαρόπουλος του Ποταμιού («ο Βαρουφάκης με όπλο του τη φουστανέλα κάνει τον έξυπνο σε λαούς που έχουν περάσει Διαφωτισμό» κ.λπ.), όμως πέρα από αυτούς, τα σχήματα των δογματικών είναι όλα σχήματα αντιπαράθεσης. Η κατάσταση παραλληλίζεται με πόκερ και μπλόφες, με παζάρεμα, με παιχνίδι Chicken κ.α., πάντως μόνιμα είναι δύο αντίπαλοι που κοντράρονται, εκτίμηση για το πόσο δυναμικό έχει ο κάθε αντίπαλος και επ’ αυτού εικασία για την πιθανή κατάληξη. Είναι εντελώς τυφλοί ότι δεν μετράει μόνο το αποτέλεσμα μιας πράξης, μετράει επίσης και η διαφαινόμενη πρόθεση πίσω της εντός των συμφραζομένων που γίνεται αυτή η πράξη: ένα είδος ηθικής ευφυΐας.

Λοιπόν, αυτή νομίζω ότι είναι η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι στιγμής, αυτό που ονόμασα «ηθική ευφυΐα». Τονίζω ότι ειδικά ο Βαρουφάκης ίσως να το κάνει και συνειδητά, πάντως ψυχανεμίζομαι ότι η παρούσα κατάσταση θα δώσει υλικό για πολλές μελλοντικές μελέτες και άρθρα. Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια του έργου, έχει ενδιαφέρον.

Όλα τα παραπάνω με μια κάποια επιφύλαξη, είμαστε ακόμα στην αρχή.

Επίθεση Σούρλα στον Χ. Θεοχάρη: Ο πρώην γγ Δημοσίων Εσόδων διέγραψε πρόστιμα και φόρους


Ο γενικός γραμματέας Διαφάνειας του Υπουργείου Δικαιοσύνης, Γιώργος Σούρλας καταγγέλλει με ανακοίνωσή του, τον πρώην γγ Δημοσίων Εσόδων Χάρη Θεοχάρη, πως με εγκύκλιό του, διαγράφηκαν πρόστιμα και φόροι.

Ο Γιώργος Σούρλας με ανακοίνωσή του απαντά, στη δήλωση του βουλευτή του Ποταμιού πλέον και πρώην γγ Δημοσίων Εσόδων, Χάρη Θεοχάρη, ο οποίος τόνισε πως κατά την άσκηση των καθηκόντων του, δεχόταν απειλές.

«Μήπως εννοεί ότι μετά από τέτοιες πιέσεις εξέδωσε στις 21.8.2013, δέκα περίπου μήνες πριν την παραίτησή του, την ΠΟΛ 1198 εγκύκλιό του με την οποία προσπαθούσε, μεταξύ άλλων, να ερμηνεύσει κατά τέτοιο τρόπο το νόμο ώστε να μην εισπραχθούν φόροι, πρόστιμα και προσαυξήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, για τις χρήσεις 2010 και 2011, που είχαν επιβληθεί σε εταιρείες που δραστηριοποιούνταν με τριγωνικές συναλλαγές μέσω off shore εταιρειών;

Δεν γνώριζε άραγε ότι μια εγκύκλιος, όπως η δική του, δεν παράγει δίκαιο και, ασφαλώς, δεν θα μπορούσε να τροποποιήσει τις ισχύουσες τότε διατάξεις νόμου; Άλλωστε, ακριβώς γι' αυτό το λόγο η συγκεκριμένη εγκύκλιός του δεν έγινε δεκτή από τις ελεγκτικές και εισπρακτικές υπηρεσίες.

Ωστόσο, η εγκύκλιός του αυτή αποτέλεσε την αφετηρία για την προώθηση νομοθετικών ρυθμίσεων, μέσα από αλλεπάλληλες προσπάθειες με τροπολογίες.

Δυστυχώς, παρά τις επισημάνσεις της Γενικής Γραμματείας Διαφάνειας ότι όχι μόνον δεν έπρεπε να ψηφιστούν αυτές οι ρυθμίσεις, αλλά αντιθέτως έπρεπε να επανέλθουν οι σχετικές διατάξεις του ν. 3842/2010 για να τεθεί τέρμα στο αμαρτωλό καθεστώς των τριγωνικών συναλλαγών, «διαγράφηκαν» τελικά φόροι, πρόστιμα και προσαυξήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, ενώ συνεχίζεται και το αμαρτωλό αυτό καθεστώς των τριγωνικών συναλλαγών με off shore εταιρείες.»


Τον Σόιμπλε τον σφίγγει η γραβάτα…


Αντριάνα Βασιλά

Σε πολύ δύσκολη θέση φαίνεται να βρίσκεται η Γερμανία, παρά το γεγονός ότι κρατά σκληρή στάση στο θέμα του χρέους για την χώρα μας.

Εκτός από τις πολύ θετικές συναντήσεις που είχε ο Βαρουφάκης με Ευρωπαίους υπ. Οικονομικών και επενδυτές, αλλά και τις δηλώσεις στήριξης στην ελληνική κυβέρνηση από τον Ομπάμα,  ανοίγουν νέοι δρόμοι για συνεργασία με τη Ρωσία, κάτι που θα δούμε αμέσως μετά τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης.

Σε τι εύρος βέβαια θα είναι η συνεργασία Μόσχας - Αθήνας εναπόκειται στις σχέσεις που θέλει να κρατήσει η χώρα μας με τους Ευρωπαίους εταίρους της, έως ότου βρεθεί λύση στο θέμα της χρηματοδότησης και του χρέους.

Όπως είναι όμως φυσικό, εκνευρισμό προκαλεί στην Γερμανία η όποια σύσφιξη σχέσεων Ελλάδος - Ρωσίας … Στο πλαίσιο αυτό θυμίζουμε τις δηλώσεις Σόιμπλε ο οποίος είχε πει ότι «η βοήθεια από τη Μόσχα δεν αποτελεί βιώσιμη υποκατάσταση της ευρωπαϊκής βοήθειας για την Αθήνα. Δεν πιστεύω ότι η Ρωσία μπορεί να αντικαταστήσει την ευρωπαϊκή αλληλεγγύη (!)».
Πάντως ο Ομπάμα στέλνει κλιμάκιο από ανώτερα στελέχη της αμερικάνικης Κυβέρνησης, το οποίο αποτελείται από τον αντιπρόεδρο Τζο Μπάιντεν και τον υπουργό Οικονομικών Τζακ Λιου ώστε να εξευρεθεί αμοιβαία αποδεκτή λύση και να τερματιστεί η κρίση του χρέους και η αντιπαράθεση μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των Ευρωπαίων εταίρων της...

Προς την κατεύθυνση αυτή πάντως έγινε και η  πρώτη αναδίπλωση Βαρουφάκη,  ο οποίος έκανε λόγο για ομόλογα στο διηνεκές και τα τοιαύτα… Και αυτό γιατί το «κούρεμα χρέους», είναι πολιτικά μη αποδεκτός όρος  για τη Γερμανία.

Εις αύριο λοιπόν τα σπουδαία μετά και τη συνάντηση Βαρουφάκη –Σόιμπλε.



Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015

Π. Κρούγκμαν: «Αν οι Γερμανοί απορρίψουν την πρόταση Βαρουφάκη θα είναι τρελοί»!


«Ποιος είναι παράλογος τώρα» αναρωτιέται ο διεθνούς φήμης οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν αναφερόμενος στην πρόταση του Γιάννη Βαρουφάκη για το χρέος, χωρίς σε αυτή να υπάρχει το κούρεμα.
Όπως σημειώνει στο blog του στους New York Times, η πρόταση του Έλληνα υπουργού Οικονομικών για ανταλλαγή χρέους είναι απολύτως λογική και δεν μπορεί να σκεφτεί με ποιο επιχείρημα οι Γερμανοί μπορεί να την απορρίψουν χωρίς συζήτηση.
Όπως επισημαίνει, το κρίσιμο για την Ελλάδα είναι να χαλαρώσει η απαίτηση για μεγάλα πρωτογενή πλεονάσματα, ώστε να δημιουργηθεί το περιθώριο για ανάπτυξη.
«O Γιάννης Βαρουφάκης λέει πως δεν ενδιαφέρεται ται για το τι θα συμβεί με την ονομαστική αξία του χρέους. Αυτό που θέλουν αντίθετα είναι μια σημαντική, αλλά όχι τεράστια χαλάρωση της απαίτησης για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, από το 4,5% στο 1 με 1,5% του ΑΕΠ» γράφει ο κ. Κρούγμαν
«Δεν μπορώ να σκεφτώ ποιο επιχείρημα μπορεί να χρησιμοποιήσει η Γερμανία για να απορρίψει εξαρχής την πρόταση», υποστηρίζει ο κ. Κρούγκμαν.
Αν η γερμανική θέση είναι πως το χρέος πρέπει να αποπληρωθεί ολόκληρο, χωρίς καμία ουσιαστική ανακούφιση ακόμα και αν αποτρέπεται μια διαγραφή, τότε η θέση αυτή είναι βασικά τρελή και όλες οι διαβεβαιώσεις ότι η Γερμανία έχει επίγνωση της πραγματικότητας θα αποδειχθούν λανθασμένες.
Αν η Γερμανία πιστεύει ότι οι Έλληνες απαιτούν πολλά, η απάντηση είναι ότι βρισκόμαστε σε διαπραγμάτευση, ελπίζω σε μια διαπραγμάτευση που δεν βασίζεται στην απειλή ότι η ΕΚΤ θα καταστρέψει τις ελληνικές τράπεζες, σημειώνει.
«Το σημαντικό είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μια λογική πρόταση. Η επόμενη κίνηση πρέπει να γίνει από τους πιστωτές» καταλήγει.

Γιώργος Κατρούγκαλος:«Δημόσια διοίκηση με βάση τις κοινωνικές ανάγκες»

Αναδιοργάνωση της δημόσιας διοίκησης με βάση τις κοινωνικές ανάγκες προαναγγέλλει ο αναπληρωτής υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Γιώργος Κατρούγκαλος.
Σύμφωνα με το συνοπτικό πλάνο που περιγράφει στην «Εφ.Συν.», αρχικά θα προσδιοριστούν οι ανάγκες που θα απαιτηθεί να καλύψει το Δημόσιο, θα αντιστοιχηθούν με μια συγκεκριμένη περιγραφή καθηκόντων για κάθε μία θέση και θα ακολουθήσει μια διαδικασία ουσιαστικής κινητικότητας των εργαζομένων για τη βέλτιστη κάλυψή τους. Στη συνέχεια θα ακολουθήσει ο προγραμματισμός των προσλήψεων που έχουν προϋπολογιστεί.
Ο υπουργός ενημερώνει ότι σε δεύτερο χρόνο θα σχεδιαστεί ένα πιο δίκαιο μισθολόγιο, για το οποίο θα ανοίξει συζήτηση με την ΑΔΕΔΥ, ενώ, αναφερόμενος στην αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, υπογραμμίζει ότι «θα δίνει κίνητρα, όχι τιμωρίες»
• Η πρώτη σας επιλογή είναι σαφής: ανάκληση απολύσεων και διαθεσιμοτήτων. Ποιες άλλες αδικίες θέλετε να αποκαταστήσετε και ποιο είναι, συνοπτικά, έστω σε άξονες, το σχέδιο των μεταρρυθμίσεων που θέλετε να εφαρμόσετε και το σχετικό χρονοδιάγραμμα;
Ο βασικός μας στόχος δεν είναι μόνο να αποκαταστήσουμε αδικίες, αλλά να έχουμε μια λειτουργική δημόσια διοίκηση, πιο δημοκρατική και πιο αποτελεσματική. Δεν θέλω να πω λεπτομέρειες τώρα, ακριβώς γιατί επίκεινται οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού και θα πρέπει να περιμένουμε να τις ακούσουμε. Είναι προφανές, όμως, ότι δώσαμε μια συμβολική διάσταση στην αποκατάσταση των αδικιών, γι’ αυτό ήταν από τα πρώτα μέτρα που ανακοινώσαμε, αλλά ο βασικός σκοπός μας είναι πράγματι να αλλάξουμε το κράτος.
• Αναφορικά με το μισθολόγιο; Σας θυμίζουμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι χαρακτηρίζουν τον 4024/2011 μισθολόγιο φτώχειας. Να αναμένουν θετικές αλλαγές;
Θέλουμε να κάνουμε ένα πιο δίκαιο μισθολόγιο. Δεν είναι όμως αυτή τη στιγμή στις δικές μου άμεσες προτεραιότητες. Είναι κάτι που θα συζητήσουμε με την ΑΔΕΔΥ. Θα προγραμματιστεί σε έναν σχετικά δεύτερο χρόνο.
• Η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου τόνιζε ότι επεδίωκε την εφαρμογή ποιοτικών μεταρρυθμίσεων. Ποιες πιστεύετε ότι επείγουν;
Προφανώς κατά την άποψη της προηγούμενης ηγεσίας ποιοτική μεταρρύθμιση ήταν η απόλυση των καθαριστριών. Προφανώς δεν έγινε κάτι τέτοιο. Εμείς θα κοιτάξουμε συνολικά την ανάγκη αναδιοργάνωσης της δημόσιας διοίκησης με την εξής έννοια: ότι θα πρέπει κατ’ αρχάς να προσδιοριστούν οι ανάγκες που η διοίκηση έρχεται να καλύψει. Γιατί δεν υπάρχουν δημόσιες θέσεις για τους δημοσίους υπαλλήλους, υπάρχουν αν καλύπτουν ανάγκες. Τις συγκεκριμένες αυτές ανάγκες θα προσπαθήσουμε να τις αντιστοιχήσουμε με μια συγκεκριμένη περιγραφή καθηκόντων για κάθε μία θέση. Και όταν θα έχουμε αυτό το πλαίσιο, θα εφαρμόσουμε ένα ουσιαστικό πρόγραμμα κινητικότητας, ώστε να μπορέσουμε να καλύψουμε τις σχετικές ανάγκες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, με βάση το διαθέσιμο δυναμικό.
• Μιλάτε για μια μορφή εθελοντικής κινητικότητας...
Η κινητικότητά μας δεν θα έχει το περίστροφο της απόλυσης στον κρόταφο.
• Υπάρχει ένα ζήτημα που αφορά τη στελέχωση του Δημοσίου. Κρίσιμες κοινωνικές δομές κρίνονται υποστελεχωμένες. Απέναντι στις συμβάσεις που ουσιαστικά ανακυκλώνουν την ανεργία, μιλάμε για τα λεγόμενα 5μηνα ή 8μηνα, υπάρχει το αίτημα για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ποιες οι επιλογές σας;
Εχουν ήδη προϋπολογιστεί 15.000 θέσεις. Θα πρέπει σε συνεννόηση με τα άλλα υπουργεία και τις ανάγκες που υπάρχουν και εφόσον προηγηθεί η αναγκαία αυτή καταγραφή που σας είπα, που θα αντιστοιχεί κοινωνικές ανάγκες στις θέσεις που θα συσταθούν, να προχωρήσει ο προγραμματισμός μας.
• Εχετε ταχθεί απολύτως υπέρ της αξιολόγησης. Συμπεραίνουμε ότι η σχετική απαραίτητη διαβούλευση θα ξεκινήσει από μηδενική βάση, θα θέλαμε όμως να μας ενημερώσετε για τον προσανατολισμό του επικείμενου συστήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ στο πρόγραμμά του κάνει λόγο για αξιολόγηση υπαλλήλων και υπηρεσιών στη βάση αντικειμενικών δεικτών. Ποιοι θα είναι αυτοί;
Ηδη η αφετηρία της συζήτησής μου με την ΑΔΕΔΥ σήμερα (σ.σ. την Παρασκευή) έχει σκοπό να ξεκινήσει και η σχετική συζήτηση από μηδενική βάση. Δεν θέλω να σας πω αυτή τη στιγμή συγκεκριμένα πράγματα. Το μόνο βέβαιο είναι ότι η αξιολόγηση δεν θα έχει τιμωρητικά χαρακτηριστικά. Ο βασικός σκοπός της θα είναι να έχει τη δημόσια διοίκηση ανοιχτή στην κοινωνία, να μπορεί και η ίδια η κοινωνία να αξιολογεί τις υπηρεσίες που θα δέχεται και ουσιαστικά να κάνει τους δημοσίους υπαλλήλους καλύτερους. Θα δίνει κίνητρα για να γίνουν οι καλοί καλύτεροι, όχι τιμωρίες.
• Υπάρχουν κάποιες επιλογές της προηγούμενης ηγεσίας του υπουργείου που θα διατηρήσετε; Για παράδειγμα, τη σύνδεση αξιολόγησης με την επιλογή προϊσταμένων;
Τα θέματα της αξιολόγησης ή τα άλλα θέματα που κουβεντιάζαμε είναι θέματα που στενά συνδέονται με την άσκηση συγκεκριμένων πολιτικών. Οπότε δύσκολα θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε κάτι που είχε ξεκινήσει η προηγούμενη κυβέρνηση, με την οποία έχουμε, όπως ξέρετε, αντιδιαμετρικές διαφορές. Υπάρχουν, αντίθετα, άλλα ζητήματα ορθολογικής οργάνωσης διοίκησης και κυρίως εφαρμογής της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης που, επειδή έχουν κυρίως τεχνοκρατικό χαρακτήρα, θα συνεχίσουμε να χτίζουμε πάνω σε αυτά που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση.
 Στέργιος Ζαμπάκας για την Εφημερίδα των Συντακτών

Ο φίλος μας ο Ομπάμα…


Του Δημήτρη Μηλάκα

Η «υποστήριξη» της ελληνικής ανάγκης για τον τερματισμό των πολιτικών της «γερμανικής» λιτότητας που διατύπωσε ο πρόεδρος Ομπάμα και η διασπορά αμερικανικών υποσχέσεων στήριξης των «δίκαιων» επιδιώξεων της ελληνικής κυβέρνησης συνοδεύονται από μία σειρά «προαπαιτούμενα». Σ αυτόν τον κόσμο άλλωστε τίποτε,  δεν προσφέρεται δωρεάν και η «αμερικανική βοήθεια» κατά κανόνα υπερκοστολογείται…

Στις 10 Μαρτίου του 2010, ο τότε πρωθυπουργός της χώρας Γ. Παπανδρέου πανηγύρισε ακούγοντας τον Αμερικανό πρόεδρο  Μπαράκ Ομπάμα να του λέει κατά τη συνάντησή τους στην Ουάσιγκτον ότι  «η Ελλάδα έχει και στις καλές και στις κακές στιγμές έναν σταθερό εταίρο, τις Ηνωμένες Πολιτείες». Αυτή η «καθαρή υποστήριξη» όπως η ιστορία απέδειξε  ουδόλως βοήθησε τον Γ. Παπανδρέου και τη χώρα. Εξυπηρέτησε ωστόσο, άριστα τα αμερικανικά συμφέροντα καθώς:
1. Ένα  μήνα αργότερα ο Γ. Παπανδρέου άνοιξε την πόρτα της χώρας –και της ΕΕ– στον (αμερικανικό κατά βάση) μηχανισμό του ΔΝΤ
2. Λίγους μήνες αργότερα από την συνάντηση με τον Ομπάμα, τον Αύγουστο του 2010 ο Γ. Παπανδρέου σφυρηλατεί στρατιωτική συνεργασία με τον χωροφύλακα των Αμερικανών στην περιοχή, το Ισραήλ
3. Ένα μήνα πριν τη συνάντηση με τον Ομπάμα (και προφανώς για να εξασφαλίσει την αμερικανική «υποστήριξη») τον Φλεβάρη του 2010 ο Γ. Παπανδρέου πηγαίνει στη Μόσχα για να συναντήσει τον Πούτιν και να τινάξει στον αέρα  αυτοπροσώπως  την ελληνορωσική ενεργειακή συνεργασία (αγωγός Μπουργκάς- Αλεξανδρούπολη) και γενικότερα το πλαίσιο των ελληνορωσικών σχέσεων.
      
Η αμερικανική «πίεση» στη Γερμανία για «ποσοτική χαλάρωση» στην Ευρωζώνη έχει ήδη αποδώσει καθώς η ΕΚΤ  έχει λάβει τη σχετική απόφαση. Υπό αυτήν την έννοια οι παραινέσεις Ομπάμα για να σταματήσει το «στράγγισμα» της Ελλάδας και η παρεχόμενη στην Αθήνα αμερικανική υποστήριξη, διατυπώνονται υπό σαφείς όρους και τη συγκαλυμμένη (ελπίζω η Ελλάδα να παραμείνει στην Ευρωζώνη, είπε ο Ομπάμα) απειλή…
Οι όροι της Ουάσιγκτον είναι πάγιοι και σαφείς:

·Απόλυτη συμμόρφωση με τις αμερικανικές επιδιώξεις στη Μέση Ανατολή. Αυτό πρακτικά σημαίνει ελληνικές διευκολύνσεις (Σούδα, βάσεις για drones κλπ) για τις αμερικανικές δυνάμεις και ενίσχυση της ελληνοισραηλινής στρατιωτικής συνεργασίας

·Απόλυτη συμμόρφωση  στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Ουκρανία σε βάρος της Ρωσίας.
Με λίγα και απλά λόγια οι Αμερικανοί εμφανίζονται στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Μάρλον Μπράντο στην ταινία ο «νονός» για να της κάνουν ένα «δώρο που δεν μπορεί να αρνηθεί». Όχι τουλάχιστον δίχως τεράστιο κόστος…

Είναι κοντά τo τέλος της επέλασης των βαρβάρων!

του Αλέξανδρου Raskolnick

Διάβαζα κάπου, ότι σύμφωνα με τη γερμανική οικονομική εφημερίδα Handelsblatt, η νέα ελληνική κυβέρνηση αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά της, αιφνιδίασε τους εταίρους της, με την απόφασή της να ματαιώσει «σημαντικά τμήματα» του συμφωνηθέντος προγράμματος λιτότητας και «εξασθένησε» με τη στάση της το «έως τώρα κοινό μέτωπο της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της ρωσικής επιθετικότητας στην Ουκρανία».

Αλλά γιατί άραγε τους αιφνιδίασε τους εταίρους μας η νέα ελληνική κυβέρνηση?

Μήπως δεν είχε δεσμευθεί προεκλογικά, ότι το αστείο με τους υπάλληλους της Τρόικας θα τελείωνε, αμέσως μετά τον σχηματισμό της?

Μήπως ως αντιπολίτευση, δεν είχε καταγγείλει το ουκρανικό φιάσκο, που εκτός του γεγονότος ότι υποστηρίζει ένα νεοφασιστικό καθεστώς, επιπρόσθετα θέτει σε κίνδυνο και τις πανάρχαιες ελληνικές κοινότητες της Αζοφικής?

Όχι, δεν θα έπρεπε να αιφνιδιαστούν οι εταίροι μας! 

Μόνο εμείς, εκπλησσόμαστε ευχάριστα με τα εξαίσια πρώτα δείγματα γραφής της νέας ελληνικής κυβέρνησης.

Εμείς, που ατέλειωτα χρόνια τώρα, από τότε που θυμόμαστε τους εαυτούς μας, έχομε συνηθίσει να έχομε κυβερνήσεις που άλλα υπόσχονται προεκλογικά και άλλα πράττουν μετεκλογικά.

Έσπευσα να εξηγήσω στους λιπόψυχους και τους μεμψίμοιρους, που αμέσως μετά τη συνάντηση Βαρουφάκη-Ντάισελμπλουμ, άρχισαν να λένε ότι το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης και ο Πρωθυπουργός παίζουν στη ρουλέτα την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη, ότι αυτό δεν είναι αλήθεια και ας μην επαναλαμβάνομε τα ίδια πράγματα.  

Δεν μπορεί κανείς να ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση παίζει στη ρουλέτα, την παραμονή της χώρας στην ευρωζώνη γιατί  μόνο αν τα γερμανικά πάντσερ αποφάσιζαν να επελάσουν κατευθείαν προς τον βαθύ βάλτο, θα βρισκόμασταν μπροστά στον κίνδυνο αυτό. Το έχουν ξανακάνει, βέβαια στο παρελθόν, να προκαλέσουν καταστροφές οι Γερμανοί πριν αυτοκαταστραφούν, αλλά πάντως οι πιθανότητες να ξανακάνουν τα ίδια ξανά, είναι στις μέρες μας ελάχιστες. 

Αντίθετα, οι πιθανότητες να ευοδωθεί ο στόχος της ελληνικής πλευράς, δηλαδή να αποκατασταθεί η νομιμότητα στην Ευρώπη και να διαφυλαχτεί το ευρωπαϊκό κεκτημένο, είναι πολύ-πολύ  καλύτερες από 1 προς 37, κατά που συμβαίνει στη ρουλέτα! Αλλά, να το τονίσουμε, ότι οι πιθανότητες είναι συντριπτικά καλύτερες, καθώς οι ευρωγραφειοκράτες αντιλαμβάνονται πολύ καλά, ότι το οικοδόμημα των Βρυξελλών, κινδυνεύει σε μια τέτοια περίπτωση, με κατάρρευση! 

Αλλά τώρα, που αρχίζει ο ψυχολογικός πόλεμος, πρέπει κι εμείς να βοηθήσουμε την ελληνική κυβέρνηση σε τούτο το ιδιότυπο "μπρα ντε φερ". 

Βγήκε ήδη ένας από τους συμβουλάτορες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ), που δεν ξέρω από πού κρατά η σκούφια του, και είπε ότι «Το ευρωπαϊκό πρόγραμμα για την Ελλάδα, λήγει στις 28 Φεβρουαρίου, και χωρίς παράταση η Αθήνα δεν θα δύναται να αντιμετωπίσει τις χρηματοδοτικές της ανάγκες, κόβοντας παράλληλα τις ελληνικές τράπεζες από τη ρευστότητα της ΕΚΤ», όπως μας ενημερώνει το πρακτορείο Reuters. 

Προσωπικά δεν αμφιβάλλω καθόλου, ότι οι γραφειοκράτες της Κομισιόν, θα βρουν έως τις 27 Φεβρουαρίου τη φόρμουλα, προκειμένου η Ελλάδα, να συνεχίσει να βρίσκεται, νομοτεχνικά τουλάχιστον, εντός του -όποιου- προγράμματος. Καθόλου δε θέλουν κι αυτοί, να χάσουν τις βολικές τους καρέκλες.

Αρκεί έως τότε, όλοι εμείς οι Έλληνες, να δείξουμε την απαραίτητη ψυχραιμία και να στηρίξουμε έμπρακτα την ελληνική κυβέρνηση, που έξι μέρες τώρα δεν έχει πάψει να μας εκπλήσσει ευχάριστα.  

Αρκεί να σταθούμε δίπλα στην ελληνική κυβέρνηση, χωρίς bank-runs και άλλες ποταμίσιες μικροψυχίες... 

Επιτέλους, το χρειαζόμαστε αυτό το χαμόγελο, στην πολιτική ζωή του τόπου μας, που τόσο σπάνιο είχε γίνει και τόσο μας είχε λείψει. Μόνο που για να το διατηρήσουμε αυτό το χαμόγελο, οφείλομε κι εμείς από τη μεριά μας να αποδείξομε έμπρακτα την υποστήριξή μας...

Αρκετά με τη γκρίνια.  Αρκετά με την μεμψιμοιρία… Πόσα χρόνια περιμέναμε να βρεθεί μια κυβέρνηση που να μπορεί να πει "όχι" στον παραλογισμό του προγράμματος "διάσωσης" και να πράξει ως όφειλε κατά της επέλασης των βαρβάρων του νεοφιλελευθερισμού που σφυροκοπούν την κοινωνία μας? 

Ούτε μια εβδομάδα, καλά-καλά με ετούτην την κυβέρνηση κι εγώ συνεχίζω να χαμογελώ, ως να ήμουν ηλίθιος. Θα μου μείνει κουσούρι στο τέλος... 

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

FT: Η πρόταση της Ελλάδας αντί για «κούρεμα» χρέους


Σύμφωνα με την βρετανική εφημερίδα Financial Times, ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, φέρεται να προτείνει μια εναλλακτική λύση για το ελληνικό χρέος που δεν προβλέπει κούρεμα αλλά ένα “μενού ανταλλαγής” (menu of debt swaps) των υφιστάμενων ομολόγων με δύο είδη ομολόγων: Ένα με ρήτρα ανάπτυξης και ένα χωρίς ημερομηνία λήξης.
Όπως αναφέρει η εφημερίδα, η πρόταση προβλέπει πως το πρώτο είδος ομολόγων, αυτό δηλαδή με την ρήτρα ανάπτυξης, θα μπορούσε να αντικαταστήσει τα ευρωπαϊκά δάνεια, ενώ ο δεύτερο τύπος, τα λεγόμενα «perpetual bonds», θα μπορούσαν να αντικαταστήσουν τα ομόλογα που έχει στην κατοχή της η ΕΚΤ.
Η Financial Times επικαλείται δήλωση του Γιάννη Βαρουφάκη, σύμφωνα με την οποία η ανταλλαγή χρέους είναι μία μορφή «έξυπνης μηχανικής χρέους» (smart debt engineering) η οποία επιτρέπει την αποφυγή χρήσης όρων όπως «κούρεμα», οι οποίοι είναι πολιτικά απαράδεκτοι στη Γερμανία και σε άλλους πιστωτές. Σημειώνεται πως στο πλαίσιο της πρότασης η Κυβέρνηση αναλαμβάνει τη δέσμευση για την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος και πάταξης της φοροδιαφυγής. «Αυτό που θα πω στους εταίρους μας είναι ότι είναι πως συνδυάζουμε πρωτογενή πλεονάσματα με μια μεταρρυθμιστική ατζέντα», είπε και πρόσθεσε: «Αυτό που θα πως στους εταίρους είναι: "βοηθήστε μας να μεταρρυθμίσουμε την χώρα μας και δώστε μας δημοσιονομικό περιθώριο για να το κάνουμε, διαφορετικά θα συνεχίσουμε να ασφυκτιούμε και θα γίνουμε μια παραμορφωμένη παρά μια αναμορφωμένη Ελλάδα"»
Ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Βαρουφάκης, εξέδωσε διευκρινιστική δήλωση για το δημοσίευμα της εφημερίδας Financial Times, υπογραμμίζοντας πως «δίνονται εσφαλμένες ερμηνείες». «Αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε ευφημισμούς και εργαλεία χρηματοπιστωτικής μηχανικής ώστε να βγάλουμε την Ελλάδα από την χρεοδουλοπαροικία, θα το κάνουμε. Η ουσία, όμως, είναι μια. Το ελληνικό δημόσιο χρέος, θα γίνει βιώσιμο, θα ανοίξει η προοπτική της πραγματικής ανάπτυξης και ο ελληνικός λαός επιτέλους θα ανασάνει. Η κυβέρνηση και ο Υπουργός Οικονομικών δεν κάνουν πίσω, όσο και αν θλίβονται ορισμένοι από την αποφασιστικότητα μας», επισημαίνει ο Γιάννης Βαρουφάκης, σε ανακοίνωσή του. 
Τσακαλώτος: Τρεις παράμετροι για το χρέος
Από την πλευρά του ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών, αρμόδιος για τις Διεθνείς Οικονομικές Σχέσεις, Ε. Τσακαλώτος, μιλώντας στο Mega, δήλωσε πως η κυβέρνηση για το ζήτημα του χρέους έχει βάλει στο τραπέζι τρεις παραμέτρους: Διαγραφή, σύνδεση της αποπληρωμής με ρήτρα ανάπτυξης, επενδυτικό πρόγραμμα. Ωστόσο, με δεδομένο ότι το Χρέος δεν είναι ενιαίο, όπως σημείωσε ο Ε. Τσακαλώτος, μπορούν να υπάρξουν διαφορετικές λύσεις, για διαφορετικά κομμάτια του χρέους, συμπληρώνοντας μάλιστα ότι και η επιμήκυνση μπορεί να θεωρηθεί ως διαγραφή. «Έτσι κι αλλιώς και η επιμήκυνση που μας είχαν προτείνει- και στις προηγούμενες κυβερνήσεις- είναι στην ουσία κούρεμα, άρα εμείς πρέπει να πάμε με πολύ συγκεκριμένες ιδέες και για τους τρεις πυλώνες», δήλωσε ο αναπληρωτής υπουργός. 

Spiegel: Ώρα για συμβιβασμό με τους Έλληνες


«Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ καθιστά πιο σαφές από ποτέ ότι μια νέα προσέγγιση είναι απαραίτητη για την Ευρώπη. Η καγκελάριος Μέρκελ πρέπει να δείξει ευελιξία στην αναζήτηση συμβιβασμού με τον Έλληνα πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα. Αν δεν μπορέσουν να συμφωνήσουν η Ευρώπη θα μπει σε μπελάδες» αναφέρεται σε άρθρο γνώμης που φιλοξενεί το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. 

«Η νίκη του Αλέξη Τσίπρα στις εκλογές πριν από μία εβδομάδα είναι επίσης μια ήττα για την καγκελάριο της Γερμανίας» υποστηρίζει ο αρθρογράφος Ντιρκ Κουρμπιουβάιτ. Αυτό σύμφωνα με τον ίδιο συμβαίνει γιατί «οι Έλληνες εξέλεξαν μια ριζοσπαστική κυβέρνηση προκειμένου να απαλλαγούν από τη γερμανική πίεση».
 
«Η Μέρκελ θα μπορούσε βέβαια απλώς να πει ότι δεν είναι υπεύθυνη για τον ελληνικό λαό. Τα γερμανικά συμφέροντα είναι η κορυφαία προτεραιότητά της» σημειώνει ο Κουρμπιουβάιτ που χαρακτηρίζει αυτό τον τρόπο αντίληψης «παλιό τρόπο σκέψης, εθνικοκεντρικό». «Η Μέρκελ έπαιξε ρόλο στην επανεθνικοποίηση της πολιτικής στην Ευρώπη. Πίστεψε ότι μπορεί να τα καταφέρει χωρίς να δώσει ιδιαίτερη σημασία στην Ελλάδα. Τώρα όμως οι Έλληνες αντεπιτίθενται» τονίζει.
 
«Το γεγονός είναι ότι υπάρχει μια πολιτική ένωση στην Ευρώπη, ακόμη και αν δεν έχει ισχυρά θεσμικά όργανα» υποστηρίζει και σημειώνει ότι  «τώρα που οι Έλληνες επέλεξαν τον Τσίπρα ως αρχηγό τους ο καθένας έχει ένα πρόβλημα. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα για το οποίο η Μέρκελ πρέπει πρώτη από όλους να βρει μια λύση».
 
«Δεν πρέπει κανείς να χαρακτηρίσει τους Έλληνες γι’ αυτές τις εκλογές» υποστηρίζει ο Κουρμπιουβάιτ. Χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως πολιτικό που «χρησιμοποιεί οξείς τόνους» και κατηγορεί τον Πάνο Καμμένο για ξενοφοβία και αντισημιτισμό αλλά σχολιάζει ότι «αυτή είναι πλέον η νόμιμη κυβέρνηση της Ελλάδας και τα υπόλοιπα κράτη μέλη της ΕΕ θα πρέπει να διαπραγματευτούν μαζί της». 
 
«Δεν είναι καλό να συνεχίσει κανείς να λέει ότι οι Έλληνες δεν ήταν οικονομικά αρκετά ώριμοι για το ευρώ, ότι οι Γερμανοί έδειξαν την αλληλεγγύη τους και ότι οι Έλληνες θα έπρεπε να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια για να ξεπεράσουν την κρίση. Αυτά είναι όλα σωστά αλλά δεν βοηθούν αν οι Έλληνες βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Και το κάνουν. Μερικές φορές το δημόσιο αίσθημα έχει μεγαλύτερη επιρροή στην πολιτική απ’ ότι έχουν τα γεγονότα» σημειώνεται στο άρθρο του Spiegel.  
 
«Οι πολιτικές που στην αρχή φαίνονταν σωστές αποδείχτηκαν λάθος κάνοντας την κατάσταση χειρότερη αντί για καλύτερη. Με την εκλογή του Τσίπρα η κατάσταση στην Ευρώπη επιδεινώνεται δραματικά. Οι πολιτικοί σε όλη την Ευρώπη θα πρέπει να λάβουν τα μέτρα τους για να βελτιώσουν αυτή την κατάσταση. Και πριν το κάνουν αυτό θα πρέπει να καθορίσουν τους στόχους και τις στρατηγικές τους» προστίθεται.
 
Σύμφωνα με τον Κουρμπιουβάιτ, «αν η κατάσταση κλιμακωθεί και η Ελλάδα βγει εκτός ευρώ παραμονεύουν δυο μεγάλοι κίνδυνοι. Ο πρώτος είναι ότι ο Τσίπρας θα εξασφαλίσει τα χρήματα που χρειάζεται η χώρα του από τη Ρωσία ή την Κίνα κι έχει ήδη υπαινιχθεί κάτι τέτοιο. Θα έπρεπε να κάνει κάτι τέτοιο; Η απάντηση είναι όχι διότι όποιος καθίσταται οικονομικά εξαρτημένος από τη Ρωσία ή την Κίνα θα μπορούσε σύντομα να γίνει ανδρείκελο ενός αυταρχικού κράτους. Ακόμη κι αν η Ελλάδα επρόκειτο να εγκαταλείψει την ευρωζώνη αυτή θα εξακολουθούσε να είναι μέλος της ΕΕ πράγμα που σημαίνει ότι ο Πούτιν ή ο Ξι Ζιπίνγκ θα έχουν φωνή στην Ευρώπη και στο ΝΑΤΟ. Η αντίθεσή του σε περαιτέρω κυρώσεις κατά της Ρωσίας δείχνει ότι ο Τσίπρας δεν έχει ενδοιασμούς για το θέμα».
 
«Ο άλλος κίνδυνος» σύμφωνα πάντα με τον αρθρογράφο «είναι ότι η Ευρώπη θα γίνει περίγελος στη διεθνή κοινότητα. Σε ορισμένα τμήματα της Ασίας και στις Ηνωμένες Πολιτείες, υπάρχει μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη από ό,τι στη γηραιά ήπειρο. Η Ευρώπη μπορεί να κερδίσει το σεβασμό μόνο λόγο της ενότητάς της». «Εάν η Ελλάδα βγει από την κοινή νομισματική ζώνη αυτό θα πρέπει να εκληφθεί ως αποτυχία ειδικά για τη Μέρκελ» σημειώνει.
 
«Τα παραπάνω είναι οι λόγοι για τους οποίους πρέπει να υπάρχουν δυο στόχοι να παραμείνει η Ελλάδα μέλος της ευρωζώνης και να παραμείνει σταθερό το ευρώ, όσο δύσκολο κι αν είναι να συμβιβαστούν αυτά τα δυο. Η κατάσταση είναι δύσκολη και δεν υπάρχει χώρος για πολιτικούς ξερόλες. Είναι καιρός για ρεάλ πολιτίκ, για μικρά βήματα» τονίζει ο Κουρμπιουβάιτ.
 
«Αυτό σημαίνει ότι η Γερμανία θα πρέπει να είναι ανεκτική. Οι Γερμανοί έχουν συγχωρεθεί για την δίκή τους ιστορία και θα πρέπει να είναι σε θέση να συγχωρήσουν τους άλλους. Παρά τα λάθη που έγιναν από τους Έλληνες η αλληλεγγύη είναι η σωστή κατεύθυνση. Αυτό δε σημαίνει ότι η κυβέρνηση Τσίπρα μπορεί να αγνοήσει τις συμφωνίες της Ελλάδας με την ΕΕ. Ούτε θα πρέπει να υπάρχει ένα κούρεμα του χρέους διότι η Ισπανία και η Πορτογαλία θα απαιτήσουν ίση μεταχείριση κι αυτό θα σημαίνει αφόρητες πιέσεις στη ζώνη του ευρώ. Ωστόσο, παράταση και μειώσεις επιτοκίων είναι δυνατόν να υπάρξουν. Και κανείς δεν πρέπει να είναι πολύ υπερήφανος για να μιλήσει για τη δυνατότητα αυτών των παραχωρήσεων».
 

 

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *