μάνα σου έχω καλά νέα…

Θα ξεκινήσω από αυτό που ήξερες καλά, αλλά ήταν και η αγωνία σου. Θυμάσαι που μου έλεγες ‘’διάβασε να γλυτώσεις από την τυραννία του αγρότη, από το βάσανο το δικό μας’’;

Ε λοιπόν, πάει αυτή η εποχή.

Μάνα θα γίνω αγρότης!

Δε θέλει πολύ σκέψη.

Φόρο δε πληρώνει κανένας πλέον.

Τρακτέρ ολοκαίνουργα και όχι αλέτρια και μουλάρια που ήξερες. Με δάνεια αβέρτα.

Αλλά παίρνεις και Καγιέν ή όποια τζιπούρα θέλεις για να κάνεις το κομμάτι σου. Κάθεσαι όλο το χρόνο αμέριμνος καθώς σου δίνουν, έτσι για πλάκα και με τη σέσουλα, επιδοτήσεις οι κουτόφραγκοι. Το πολύ να δουλέψεις ένα-δύο μήνες, αλλά και τότε με Αλβανούς, Πακιστανούς, Βούλγαρους ή Μπαγκλαντεσιανούς, όχι με τα χέρια σου όπως εσύ.

Για να σπάει η ανία και μόνο, κάθε τρείς και λίγο γυαλίζουμε τα τρακτέρ και κατεβαίνουμε με τη δροσούλα στην εθνική οδό. Μη φανταστείς… Τσιπουράκι, παρεούλα, το ντουφέκι μαζί μας για μπεκάτσες, βγαίνουμε στην τηλεόραση και μας βλέπουν όλοι, κάνουμε και τον ωραίο στις περαστικές σοφερίνες. Όλα καλά…

Τι πράμα; Γιατί μειώνονται οι αγρότες και ερημώνουν τα χωράφια είπες; Μη σε ανησυχούν, αυτά που λένε εκείνοι που μια ζωή είναι στην γκρίνια και δεν ξέρουν την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι ότι πολλοί, παρά πολλοί, καλομαθημένοι τόσο πολύ πλέον από την άνεση, σου λένε «και γιατί να μην αράξω τελείως; Άλλωστε έχω και τόσα μαζεμένα στην άκρη, που μου φτάνουν για δυο και τρεις ζωές».

Αλλά είναι και κάτι άλλο, πιο σημαντικό, που μου περνάει- δε στο κρύβω- και από το δικό μου το μυαλό: Είναι τόσες μα τόσες πλέον οι ευκαιρίες και αλλού!

Όπως το ακούς! Καλοδέξου άλλες σκέψεις μου πάνω σε αυτό.

Μάνα, μπορώ να γίνω δημόσιος υπάλληλος!

Όποιος θέλει σήμερα μπαίνει στο δημόσιο.

Πάνε τα χρόνια που ήξερες ότι βάζανε αβέρτα τους εθνικόφρονες. Ούτε το κομματικό ρουσφέτι, σαν του ΠΑΣΟΚ και τέτοια που μας λέγανε, είναι πλέον απαραίτητο.

Καταργήθηκαν και εκείνοι οι διαγωνισμοί.

Μπαίνει όποιος θέλει. Ποια πόρτα και παράθυρο; Ακόμα και από τους φεγγίτες!

Και δεν έχεις καμία υποχρέωση, ούτε χρειάζεται να δουλεύεις. Τα νοσοκομεία πλέον δουλεύουν μόνα τους, ούτε οι γιατροί ούτε οι νοσοκόμες κουνάνε το δαχτυλάκι τους. Όσοι δε διαβάζουν στις καρέκλες τους τις κίτρινες σελίδες των εφημερίδων για το που θα επενδύσουν τους μισθούς, παίζουν μπιρίμπα στα διπλανά καφέ ή εξετάζουν δικούς τους ασθενείς και κονομάνε  παραπανίσια.

Τι; Α καλά! Είναι αλήθεια ότι το 2009 εργάζονταν στο Δημόσιο (με οποιαδήποτε σχέση εργασίας) 952.625 υπάλληλοι, εκ των οποίων οι 692.907 στελέχωναν θέσεις τακτικού προσωπικού. Σήμερα, ο αντίστοιχος αριθμός εργαζομένων σε στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα υπολογίζεται κατά προσέγγιση στις 630.000. Όμως αυτή η μείωση δεν έγινε επειδή τους έδιωξαν, αλλά γιατί πολύς κόσμος λαχταράει να δουλέψει στον ιδιωτικό τομέα διότιβαρέθηκε το αραλίκι, ενώ άλλοι βγαίνουν νωρίς νωρίς –όποτε θέλουν!- στη σύνταξη και με κάτι συντάξεις να με το συμπάθειο. Μπορεί δημοτικά να μην υπάρχουν πλέον σχεδόν πουθενά στα χωριά και οι δασκαλοκαθηγητές να έχουν όλοι άσπρα μαλλιά, αλλά αυτό είναι επειδή πλέον η γνώση και η καλή ζωή ξεχειλίζει αλλού, δεν είμαστε στο σαράντα ούτε στην κατοχή.

Είναι όπως το βλέπει και διαλέγει κανείς, ότι αγαπήσει και αποφασίσει εντελώς ελεύθερα. Δε σου κάνει το δημόσιο, πας στη βιομηχανία…

Μπορώ, να γίνω και εργάτης μάνα!

Τι με κοιτάς έτσι;

Γιατί πάει το μυαλό σου σε κούραση, σακατέματα, βρισίδια και προσβολές από το αφεντικό;

Νάξερες πόσο άλλαξαν τα πράγματα! Πλέον, σε κάθε επιχείρηση οι εργάτες, μέσω των συνδικαλιστών, καθορίζουν τα πάντα. Ανεβάζουν όποτε και όσο θέλουν τους μισθούς, κάνουν απεργίες χωρίς ιδιαίτερο λόγο και κυρίως χωρίς καμία συνέπεια, κατεβάζουν τους διακόπτες, κλείνουν αεροδρόμια και λιμάνια. Αυτοί είναι τα αφεντικά σήμερα.

Τα λεφτά είναι πολλά πλέον. Για αυτό δεν υπάρχει ανάγκη και να σκλαβώνεσαι. Δεν το είχες φανταστεί ίσως, αλλά μπορείς πλέον να δουλεύεις φέτος πέντε μήνες και μετά να κάθεσαι όλο το χρόνο κάνοντας εκδρομές ή φτιάχνοντας τον κήπο σου. Ούτε υπάρχει η μιζέρια της ίδιας δουλειάς και τέχνης. Φέτος καθαρίστρια, του χρόνου σερβιτόρα. Αλλά και να μη δουλέψεις καθόλου, δε θα σου πει και κανείς τίποτα. Είναι κάπου 1.300.000 που το διάλεξαν και μάλλον είναι οι καλύτεροι του χωριού, καθώς «μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει», παίρνουν ένα μεγάλο επίδομα και αράζουν ξένοιαστοι στις καφετέριες ή τριγυρνάνε στα μαγαζιά (ανοιχτά όλη τη μέρα, και τις Κυριακές πλέον!) για ψώνια.

Ποιος κομμουνισμός και πράσινα άλογα ρε μάνα; Είναι ακόμη καλύτερα και μάλιστα χωρίς κανένα κόπο, επαναστάσεις, φασαρίες και τέτοια. Εννοείται, πως έχουμε και αριστερή κυβέρνηση. Αλλά μη νομίζεις… Και οι δεξιοί και οι άλλοι, τα ίδια λένε πλέον. Υποστηρίζουν και αυτοί με θέρμη όλη αυτή την καλοπέραση και τις μεγάλες ευκαιρίες επιλογής του κόσμου. Έτσι δε σκοτωνόμαστε κιόλας μεταξύ μας. Μόνο κάτι ξέψυχες φωνές, ξεχασμένοι αντίλαλοι του παρελθόντος, ακούγονται που και πού.

Και συνταξιούχος, μια χαρά είναι μάνα!

Μη φαντάζεσαι παπουδάκια που πιάνονται από την ουρά του γαϊδάρου για να προχωρήσουν. Βγαίνουν νεότατοι και με μεγάλες συντάξεις. Να φανταστείς ότι πέφτει τόσο πολύ παραδάκι που υπάρχουν πλέον πολλές οικογένειες, όπου και τα παιδιά και τα εγγόνια που δε δουλεύουν πλέον, ζουν με τη σύνταξη των παππούδων.

Το βλέπω στα μάτια σου ρε μάνα. Δε με πιστεύεις.  Αν ανοίξεις την τηλεόραση θα  το δεις. Αν ακούσεις τι λένε οι Ευρωπαίοι, οι υπουργοί, το ΔΝΤ, τα επιμελητήρια και ο ΣΕΒ, θα αλλάξεις γνώμη,

Σε καταλαβαίνω όμως. Είχες πλέον συνηθίσει να πιστεύεις πως ο φτωχός πορεύεται με δυσκολία, με κόπο, πόνο και αγώνα. Δε μπορείς να πιστέψεις πως έτσι εύκολα και ξαφνικά κερδίζουν όλοι.

Όχι, δε σου είπα αυτό, δεν κερδίζουν όλοι. Υπάρχουν και οι μεγάλοι χαμένοι.

Πρώτα πρώτα, να σου πω μερικά πράγματα για τους μεγάλους επιχειρηματίες. Αυτοί σηκώνουν το σταυρό του μαρτυρίου σήμερα. Διαμαρτύρονται βέβαια, αλλά το έχουν χάσει το παιχνίδι. Είναι η διωκόμενη τάξη της εποχής μας. Πανικόβλητοι, στέλνουν όπως όπως τα λεφτά τους στο εξωτερικό. Σκέψου ότι συνήθως χρεοκοπούν τις ίδιες τις επιχειρήσεις τους για να γεμίσουν τις ατομικές τσέπες τους. Είναι πραγματικά σε δραματική κατάσταση. Φαντάσου ότι οι τράπεζές τους πάνε τόσα χάλια, που κάθε ένα-δύο χρόνια τους κάνει ελεημοσύνη το κράτος μας και τους δίνει 10, 20 ακόμη και 30 δις, για να σταθούν στα πόδια τους! Πρόκειται για πραγματική κατάντια. Τους έχει σκίσει  το ΙΚΑ και η εφορία, αδυνατούν να πληρώσουν εισφορές και φόρους και τα πληρώνουν για αυτούς –τι ξεφτίλα!- οι εργάτες τους και οι μικροεπαγγελματίες.

Έπειτα, μεγάλα θύματα είναι και οι ευρωπαίοι. Εκεί να δεις γέλιο! Δεν είναι μόνο οι επιδοτήσεις που δίνουν στους αγρότες που τις κάνουν Καγιέν. Είναι που αυτοί την έχουν πατήσει και ενώ περιορίζουν την ελληνική αγροτική παραγωγή, κάθονται και αναπτύσσουν λέει την αγροτική παραγωγή στο πλαίσιο μιας Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, τραβώντας αυτοί το ζόρι, ενώ εμείς λιαζόμαστε και τα βρίσκουμε έτοιμα. Άσε, που κάθε τρείς και λίγο μας δίνουν με το τίποτα, χωρίς όρους, τόκους και προϋποθέσεις, δάνεια. Τι δάνεια δηλαδή, δανεικά και αγύριστα είναι. Ίσως δε ταιριάζει και τόσο στον ελληνικό πολιτισμό, αλλά η αλήθεια είναι ότι έχουμε εκμεταλλευτεί χοντρά την αγαθοσύνη τους.

Εντάξει, να σου τα πω όλα. Είναι και άλλοι κακομοίρηδες, ας την πούμε την αλήθεια. Είναι κάτι έρμοιπρωθυπουργοί, υπουργοί, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες, δεσποτάδες και παρόμοιοι, που τραβάνε τον δικό τους τον αδόξαστο. Πραγματικοί Ηρακλειδείς… Αυτοί οι καημένοι, πασχίζουν να περιορίσουν κάπως τη σπατάλη, να βάλουν ένα φρένο σε αυτή την άνεση και τη καλοζωία. Όχι για κανένα άλλο λόγο, αλλά γιατί υπάρχει κίνδυνος να μας πάρουν χαμπάρι οι Ευρωπαίοι. Άσε που έχουν και κάποιες ενοχές για την υπερβολική εκμετάλλευση των μεγάλων αφεντικών. Για αυτό και τους ακούς καμιά φορά να υπερβάλουν και λίγο, ενοχοποιώντας όλη την κοινωνία, δηλαδή αγρότες, εργάτες, συνταξιούχους, φοιτητές, επαγγελματίες, ανέργους και αθωώνοντας μόνο τους Ευρωπαίους, τα μεγάλα αφεντικά και φυσικά τον εαυτό τους.

Σου το είπα μάνα, έχω μόνο καλά νέα!

Άλλαξε ο κόσμος και άλλαξε πολύ.

Ακόμη και αυτός ο ξενιτεμός των ανθρώπων, που στο μυαλό σου τον είχες σαν τη μεγαλύτερη κατάρα, είναι σήμερα ευλογία και χαρά.

Σκέψου ότι ένα εκατομμύριο άνθρωποι, μέσα σε ένα χρόνο κολύμπησαν στο Αιγαίο για να πάνε να κάνουν όποια δουλειά θέλουν σε οποιαδήποτε χώρα της Ευρώπης.

Φτωχοί και κυνηγημένοι; Όχι δα! Ένα μόνο να σου πω: τίγκα στο χρυσαφικό είναι όλοι τους. Από τις γριές μέχρι τα παιδάκια. Φαντάσου ότι οι καημένοι οι κουτόφραγκοι αναγκάζονται να τους παίρνουν μερικά από τα πλούτη που κουβαλάνε μαζί τους, για να τα βγάλουν πέρα αυτοί!

Γιατί συνωφρυώνεσαι;

Λες να είναι ανάποδος ο κόσμος και εγώ να τον βλέπω καλό επειδή τον κοιτάζω ανάποδα; Ή μήπως τα μπέρδεψα επειδή ήδη με αναποδογύρισαν;

Π.Μ.

Δοξάζονται κρυπτόμενοι, θα γελοιοποιηθούν εμφανιζόμενοι

του Γιάννη Νικολόπουλου

Στον ιστότοπο του Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, που τείνει να γίνει ο νέος πρωταγωνιστής στο σίριαλ των τηλεοπτικών αδειών, και πιο συγκεκριμένα στην ιστοσελίδα της Σχολής Ρυθμιστικών Κανόνων – παράρτημα ΜΜΕ και Επικοινωνία, διαπιστώνουμε ότι το δήθεν ανεξάρτητο αυτό ίδρυμα έχει ενδιαφέροντες χορηγούς, τους οποίους τα διοικητικά συμβούλια, οι ερευνητές και οι επικεφαλής των διάφορων τομέων ευχαριστούν από βάθους καρδιάς για τη σταθερή και γενναιόδωρη ως φαίνεται χρηματοδότηση του Ινστιτούτου. Έτσι, η Σχολή Ρυθμιστικών Κανόνων – Παράρτημα ΜΜΕ και Επικοινωνία κρίνει σκόπιμο να αναφέρει και να ευχαριστήσει, μεταξύ άλλων, ως μεγάλους χορηγούς της, που εξασφαλίζουν την εύρυθμη λειτουργία της, τις εξής εταιρίες : τη γερμανική Deutsche Telecom, την ιταλική TelecomItalia, τον γαλλικό κολοσσό κινητής τηλεφωνίας Orange, το ιταλικό ιδιωτικό κανάλι Sky, τον βροντόσαυρο του Διαδικτύου, Google και την άλλη μεγάλη εταιρία κινητής τηλεφωνίας, Wind. Αυτές οι εταιρίες στηρίζουν ενεργά και οικονομικά το... ανεξάρτητο ίδρυμα στο οποίο απευθύνθηκε ο υπουργός Επικρατείας και πάσης επένδυσης, Νίκος Παππάς, προκειμένου να ντύσει με τον μανδύα της νομιμοφάνειας, της αντικειμενικότητας, της ανεξαρτησίας και της κίβδηλης αποστασιοποίησης, την δική του, προσωπική επιλογή να δώσει τέσσερις άδειες πανελλαδικής εμβέλειας γενικού περιεχομένου. Ο Λουδοβίκος των Συχνοτήτων όμως είναι απολύτως γυμνός!

Η ίδια η πρωτότυπη γνωμοδότηση του Παραρτήματος ΜΜΕ και Επικοινωνίας δεν βρίσκεται στην ιστοσελίδα του, όσο και αν ψάξει κανείς. Και αυτό φυσικά προκαλεί εύλογες απορίες καθώς το Ινστιτούτο δεν φείδεται χώρου στο Διαδίκτυο προκειμένου να δημοσιεύσει και να αναρτήσει και την τελευταία διατριβή, την πλέον ανούσια εκδήλωση ή τον προγραμματισμό ακόμη και του επόμενου ακαδημαϊκού έτους – ουδείς ψόγος φυσικά για αυτές του τις ενέργειες. Επίσης το Ινστιτούτο, αλλά κυρίως ο ίδιος ο Παππάς δεν φροντίζουν να δημοσιοποιήσουν το κόστος αυτής της γνωμοδότησης. Γιατί όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της «Αυγής», η εν λόγω μελέτη προέκυψε όχι αυθόρμητα ή για ακαδημαϊκούς λόγους, αλλά έπειτα από «παραγγελία της κυβέρνησης» - προφανώς έπειτα από όχληση με το αζημίωτο του ίδιου του υπουργού Επικρατείας και πάσης επένδυσης. Την ίδια στιγμή, στην ιστοσελίδα της εφημερίδας «Δημοκρατία» που αφιερώνει διθυραμβικό τίτλο στον υπουργό που βάζει «βόμβα στους καναλάρχες» διαβάζουμε, εμφανώς με βάση επιλεκτικές διαρροές ότι «οι άδειες επί του παρόντος, θα είναι τέσσερις». Προσοχή, επί του παρόντος... Καθώς δεν έχει δημοσιευτεί το σύνολο της γνωμοδότησης – και ο υπουργός δεν έχει φροντίσει επί αυτού – οι διαρροές στην εν λόγω εφημερίδα αξίζουν ιδιαίτερης προσοχής. Ποιοι θα είναι οι παράγοντες εκείνοι που θα καθορίσουν σε μεταγενέστερο χρόνο ότι οι άδειες θα γίνουν πχ έξι ή οκτώ; Οι φοβερές διαπραγματευτικές ικανότητες του Νίκου Παππά, οι...τεχνολογικές εξελίξεις, η DIGEA εν κράτει ή το άγριο παρασκήνιο που θα ακολουθήσει τον ορισμό των τελικών αναδόχων και ο πόλεμος που θα ξεσπάσει ανάμεσα στα αντιτιθέμενα συμφέροντα, ντόπια και ξένα; Υπενθυμίζω σε αυτό το σημείο ότι η περιβόητη τροπολογία με την οποία δήθεν ο αριθμός των αδειών θα καθοριστεί από την Ολομέλεια της Βουλής θα εφαρμοστεί μια και μόνο φορά, την πρώτη... Μετά, ο Παππάς θα είναι απολύτως ασύδοτος να προσθέσει άδειες κατά το δοκούν – φυσικά αυτό θα συμβεί και στην πρώτη εφαρμογή, απλά η Βουλή χρησιμοποιείται σαν κολυμβήθρα του Σιλωάμ από έναν υπουργό, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι μια δική του απόφαση διάτρητη, αντισυνταγματική και πλήττουσα το δημόσιο συμφέρον, τον φέρνει ενώπιος ενωπίω με πιθανή εξεταστική των πραγμάτων επιτροπή και με τον νόμο περί ευθύνης υπουργών. 

Και εδώ ερχόμαστε σε ένα άλλο, εξαιρετικά κρίσιμο, σημείο της γνωμοδότησης. Όπως διαβάζουμε στο ρεπορτάζ του έμπειρου κοινοβουλευτικού δημοσιογράφου του «Βήματος», Λάμπρου Σταυρόπουλου, το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας συστήνει στην ελληνική συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ «να εξετάσει το ενδεχόμενο εκκίνησης της δημοπρασίας από μια συντηρητική τιμή που να κυμαίνεται μεταξύ των 500.000 και των 2 εκατομμυρίων ευρώ». Εξαιρετική... σύσταση για μια κατά παραγγελία γνωμοδότηση! Ειδικά μάλιστα όταν η ίδια η τρόικα, στο Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα του 2011, είχε εκτιμήσει (...συντηρητικά!) ότι από τις τηλεοπτικές άδειες το ελληνικό κράτος έχει λαμβάνει τουλάχιστον (τουλάχιστον...) 350 εκατομμύρια ευρώ, αριθμός που επαναλαμβάνεται σταθερά σε όλους τους κρατικούς προϋπολογισμούς από το 2012 και μετά χωρίς όμως ουδέποτε να εισπράττεται. Και οι υπολογισμοί της τρόικας ήταν συντηρητικοί επειδή στην πραγματικότητα το ψηφιακό φάσμα είναι σαν να δημοπρατεί κανείς τους αιγιαλούς, το νερό ή νησιά της χώρας, δηλαδή εντέλει ανεκτίμητο – απλά οι αδυσώπητοι, καπιταλιστικοί νόμοι της «ελεύθερης αγοράς» απαιτούν και μια αποτίμηση σε χρήμα... Πώς όμως θα φθάσουμε από τιμές εκκίνησης 500.000 ευρώ σε τιμές πλειοδότη εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ είναι κάτι που μόνο ο φοβερός και τρομερός υπουργός Επικρατείας και πάσης επένδυσης μπορεί ενδεχομένως να εξηγήσει βγάζοντας λαγούς από το μαγικό του καπέλο. Επειδή όμως ούτε καπέλα ούτε λαγοί υπάρχουν, ας το διατυπώσουμε πολύ καθαρά: Οποιαδήποτε εν συνόλω κατακύρωση αδειών κάτω από το (συντηρητικό) πλαίσιο που έχει προκαθορίσει η ίδια η τρόικα (!!!) και περιλαμβάνεται σταθερά στους προϋπολογισμούς τέσσερα χρόνια τώρα, συνιστά προθάλαμο ποινικών αδικημάτων, όπως είναι εκείνο της απιστίας. 

Την ίδια στιγμή, πίσω από τη γνωμοδότηση του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας δεν κρύβεται μόνο ο υπουργός Επικρατείας και πάσης επένδυσης, αλλά και ο Πρόεδρος της Βουλής, Νίκος Βούτσης. Κατά τρόπο ανεπίτρεπτο και αντισυνταγματικό, ο άνθρωπος που σύμφωνα με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλο, «αποκατέστησε το κύρος της Βουλής που ξέραμε», αποφάσισε ότι μάλλον κουράστηκε από τις τρεις, άγονες συνεδριάσεις για την ανάδειξη νέου ΕΣΡ και δεν πρόκειται, όπως τόνισε, να επαναφέρει το θέμα στη Διάσκεψη των Προέδρων, επειδή προφανώς τη δουλειά της η συγκυβέρνηση, την έκανε μια χαρά και με το... ανεξάρτητο Ινστιτούτο της Φλωρεντίας, που χρηματοδοτείται από πυλώνες της ευρωπαϊκής εταιριοκρατίας. Οφείλουμε λοιπόν να επισημάνουμε στον Πρόεδρο της Βουλής ότι η συγκρότηση του ΕΣΡ δεν είναι στη διακριτική του ευχέρεια και ούτε επαφίεται στη διάθεση του και την ψυχολογική του κατάσταση, καθώς, και όπως τα κάνανε οι συγκυβερνώντες με την «αεροπλανική» τροπολογία του Οκτωβρίου, ΕΣΡ πρέπει να υπάρξει προκειμένου να χαλιναγωγήσει το ραδιοτηλεοπτικό τοπίο και τους αποθρασυμένους καναλάρχες– ανεξάρτητα αν θα εμπλέκεται ή όχι στην αδειοδότηση των καναλιών. Τώρα αποκαλύπτεται και το μέγεθος και το εύρος της πολιτικής στόχευσης του Παππά να μην υπάρχει καθόλου ΕΣΡ και να μην υπάρξει εντέλει η ανεξάρτητη αρχή για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα – ευνοώντας βέβαια σκανδαλωδώς τις αυθαιρεσίες και τις παραβιάσεις της ραδιοτηλεοπτικής νομοθεσίας από τους καναλάρχες με τους οποίους κατά τα άλλα βρίσκεται σε... πόλεμο! 

Έτσι, το προσωρινό φύλλο συκής το οποίο βρήκε η συγκυβέρνηση και η Προεδρία της Βουλής στην κατά παραγγελία γνωμοδότηση του Ινστιτούτου της Φλωρεντίας και τους βοήθησε πρόσκαιρα να κρυφτούν πίσω από αυτό, θα πέσει σύντομα, παραδίδοντας στη γενική χλεύη τους εμπνευστές και τους ενορχηστρωτές των συριζοανελλιτικών ραδιοτηλεοπτικών μεθοδεύσεων. Με άλλα λόγια, και παραφράζοντας τον Γέρο,Γεώργιο Παπανδρέου, αυτοί που σήμερα δοξάζονται κρυπτόμενοι πίσω από τη Φλωρεντία, θα γελοιοποιηθούν εμφανιζόμενοι στην Αθήνα, όταν προκηρύξουν διαγωνισμούς και κατακυρώσουν άδειες. 

Θα επανέλθουμε όταν προκύψει η... νέα, «βαρυσήμαντη» νομοθετική πρωτοβουλία της συγκυβέρνησης για το θέμα... 

Δωρεάν υγειονομική περίθαλψη για όλους τους ανασφάλιστους

Τρόπους για να καλυφθούν τα κενά στο χώρο της υγείας και να προχωρήσουν ταχύτατα οι προσλήψεις στο ΕΣΥ φέρνει το παράλληλο πρόγραμμα για τη Δημόσια Υγεία. Παράλληλα παρατείνεται η δωρεάν υγειονομική περίθαλψη για τους ανασφάλιστους, που ξεπερνούν τα 2 εκατομμύρια σε Νοσοκομεία του ΕΣΥ, Κέντρα Υγείας και δομές Πρόνοιας. Το νομοσχέδιο για το παράλληλο πρόγραμμα εγκρίθηκε την Τετάρτη κατά πλειοψηφία στις αρμόδιες Επιτροπές της Βουλής.

Έγκυες, παιδιά, χρόνιοι πάσχοντες, ψυχικά ασθενείς, και τοξικοεξαρτημένοι με μια απλή υπεύθυνη δήλωση στην οποία θα αναγράφουν τον Αριθμό Μητρώου Κοινωνικής τους Ασφάλισης θα δικαιούνται και φαρμακευτική περίθαλψη καταβάλλοντας ανάλογη συμμετοχή στα φάρμακα όπως οι ασφαλισμένοι.

Ανοίγει λοιπόν ο δρόμος για 2.400 προσλήψεις στην υγεία και παράλληλα δίνεται η δυνατότητα μετακίνησης των γιατρών του ΕΣΥ σε μονάδες που παρουσιάζουν ελλείψεις.

Σύμφωνα με πηγές του υπ. Υγείας εκτιμάται ότι οι προωθούμενες ρυθμίσεις σε συνδυασμό με την αυξημένη χρηματοδότηση των νοσοκομείων που προβλέπει ο προϋπολογισμός του 2016 θα βελτιώσουν κατά πολύ τις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας.

Στο νομοσχέδιο που έρχεται στη Βουλή στα μέσα της εβδομάδας περιλαμβάνονται επίσης κίνητρα ώστε να καλυφθούν οι θέσεις σε απομακρυσμένα νησιά και άγονες περιοχές, οι οποίες μένουν συνήθως κενές αφού οι γιατροί δεν τις επιλέγουν. Η υπηρεσία γιατρών σε απομακρυσμένες περιοχές που προσέρχονται από άλλα νοσοκομεία θα υπολογίζεται σε επταπλό βαθμό.

Επίσης καθιερώνονται πλέον εφημερίες μικτού τύπου και για τις αργίες κατά τις οποίες οι νοσοκομειακοί γιατροί θα πρέπει να πραγματοποιούν 6ωρη πρωινή εργασία και εφημερία ετοιμότητας στη συνέχεια. Η αμοιβή καθορίζεται στο 70% της αντίστοιχης ενεργούς εφημερίας.

Το ν/σ φιλοδοξεί επίσης να βάλει τέλος στο πελατειακό σύστημα των χειρουργείων που κάνει τους ασθενείς χωρίς …μπάρμπα στην Κορώνη, ή παρά στην τσέπη να περιμένουν μήνες για να χειρουργηθούν.

Οι λίστες αναμονής θα ενταχθούν σε αυτοματοποιημένο σύστημα ώστε να μην μπορούν να παρακαμφθούν. Ειδική προτεραιότητα θα έχουν μόνο τα επείγοντα περιστατικά και οι ασθενείς που θα κρίνεται από ειδική ομάδα ειδικών, ότι χρήζουν άμεσης επέμβασης.

Πηγή: ΕΡΤ

Ποιοι γλιτώνουν τον φόρο για εισοδήματα έως 6.000 ευρώ

Το Υπουργείο Οικονομικών προωθεί διάταξη με την οποία συγκεκριμένες κατηγορίες πολιτών (φοιτητές, άνεργοι κ.λπ.) θα φορολογούνται με την κλίμακα των μισθωτών - συνταξιούχων, στην οποία ισχύει αφορολόγητο όριο 9.545 ευρώ.

Διάταξη η οποία θα σβήνει εξωφρενικούς φόρους επί περιστασιακών και χαμηλών εισοδημάτων του 2015 προωθεί ο αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών Τρύφων Αλεξιάδης.

Η διάταξη αναμένεται να είναι αντιγραφή του περυσινού μοντέλου, προκειμένου να μην επιβαρυνθούν με φόρο και προκαταβολή φορολογούμενοι με εισοδήματα έως 6.000 ευρώ, όχι όμως χωρίς όρους και προϋποθέσεις.

Με τα μέχρι σήμερα δεδομένα, περιστασιακά απασχολούμενοι το 2015, φοιτητές, άνεργοι, όσοι είχαν μοναδικό εισόδημα από ενοίκια ή ελάχιστους τόκους καταθέσεων, πιάνονται στην τσιμπίδα των τεκμηρίων και φορολογούνται επί του τεκμαρτού εισοδήματος που προκύπτει από το άθροισμα των ελάχιστων ποσών τεκμηρίων διαβίωσης των 3.000 ευρώ για τους άγαμους ή των 5.000 ευρώ για τους έγγαμους και των λοιπών τεκμηρίων διαβίωσης που θα ληφθούν υπόψη με βάση τα σπίτια στα οποία διαμένουν και τα Ι.Χ. αυτοκίνητα τα οποία χρησιμοποιούν.

Στο τεκμαρτό εισόδημα, επιβάλλεται φόρος με συντελεστή 26% από το πρώτο ευρώ και βέβαια προκαταβολή φόρου η οποία φέτος θα είναι αυξημένη στο 75%.

Η ίδια απειλή υπήρχε και πέρυσι, αλλά σβήστηκε με διάταξη η οποία προέβλεπε ότι:

· Όταν το ετήσιο δηλωθέν εισόδημα των φορολογουμένων δεν υπερβαίνει το ποσό των 6.000 ευρώ και το τεκμαρτό τους εισόδημα δεν υπερβαίνει το ποσό των 9.500 ευρώ και εφόσον δεν ασκείται επιχειρηματική δραστηριότητα για την οποία απαιτείται η υποβολή δήλωσης έναρξης εργασιών ή εφόσον δεν ασκείται ατομική αγροτική δραστηριότητα, τότε το δηλωθέν εισόδημα και η προστιθέμενη διαφορά τεκμηρίων φορολογούνται με την κλίμακα των μισθωτών - συνταξιούχων, στην οποία ισχύει αφορολόγητο όριο 9.545 ευρώ. Στην ουσία, οι εν λόγω φορολογούμενοι δεν πληρώνουν φόρο εισοδήματος.

· Εάν το δηλωθέν εισόδημα της προηγούμενης παραγράφου υπερβαίνει το ποσό των 6.000 ευρώ, το υπερβάλλον ποσό φορολογείται με την κλίμακα της επιχειρηματικής δραστηριότητας, δηλαδή με 26%.

· Εξαιρούνται του παραπάνω ευνοϊκού καθεστώτος φορολόγησης οι περιπτώσεις φορολογουμένων με πραγματικά εισοδήματα από κεφάλαιο και από υπεραξία μεταβίβασης κεφαλαίου.

Το ίδιο μοντέλο αναμένεται να υιοθετηθεί και φέτος.

Έλενα Λάσκαρη

Κρατικοποιείται το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Το Ελληνικό Δημόσιο καθίσταται ιδιοκτήτης του συνολικού κτιριακού συγκροτήματος των 170.000 τ.μ., όπως επίσης και των οφειλών του Μεγάρου Μουσικής, με εξαίρεση όσες υποχρεώσεις του Μεγάρου έχουν συμψηφιστεί ή εισπραχθεί από το Δημόσιο.

Τροπολογία για την οικονομική βιωσιμότητα του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών κατέθεσαν στη Βουλή ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος και ο υπουργός Πολιτισμού Αριστείδης Μπαλτάς.

Σύμφωνα με την τροπολογία, το Ελληνικό Δημόσιο καθίσταται ιδιοκτήτης τουσυνολικού κτιριακού συγκροτήματος των 170.000 τ.μ., όπως επίσης και των οφειλών του Μεγάρου Μουσικής, με εξαίρεση όσες υποχρεώσεις του Μεγάρου έχουν συμψηφιστεί ή εισπραχθεί από το Δημόσιο, φόρους ή πάσης φύσεως εισφορές υπέρ του Δημοσίου ή υπέρ τρίτων.

Σε αντάλλαγμα, σύμφωνα με το ΑΠΕ, το εντεκαμελές Δ.Σ. θα ορίζεται, όπως προβλέπει η τροπολογία, κατά πλειοψηφία από το Δημόσιο, 6 μέλη από τον υπουργό Πολιτισμού, δύο μέλη από τον υπουργό Οικονομικών και τρία μέλη θα υποδεικνύονται από τον Σύλλογο «Φίλων της Μουσικής», στον οποίο παραχωρούνται δωρεάν προς χρήση για έως πέντε εκδηλώσεις οι μεγάλες αίθουσες και έως πέντε οι μικρές αίθουσες του Μεγάρου Μουσικής.

Πηγή

Μίκης Θεοδωράκης υπέρ αγροτών: Ο Τσίπρας έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα

Είναι φανερό ότι φτάσαμε πλέον στην ώρα μηδέν, επισημαίνει σε δήλωσή του ο Μίκης Θεοδωράκης, ασκώντας σκληρή κριτική στην κυβέρνηση. 

Αναλυτικά η δήλωσή του όπως αναρτήθηκε στην προσωπική του ιστοσελίδα:

«Εδώ και καιρό ζούμε τις συνέπειες της ανυπαρξίας πολιτικής από την Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ανυπαρξία πολιτικής που σιγά-σιγά και σταθερά μας οδήγησε στη σημερινή κατάσταση.

Ποια είναι αυτή:

Η χώρα έχει απομονωθεί με την κατάληψη των τελωνείων στα σύνορα με όλες τις όμορες χώρες και έχει παραλύσει από τα δεκάδες μπλόκα αλλά και από την γενική απεργία όλων ανεξαρτήτως των κλάδων της κοινωνικής ζωής, ενώ οι αγρότες με τα εκατοντάδες τρακτέρ ανακοίνωσαν την απόφασή τους να κατεβούν στην Αθήνα, στην πλατεία Συντάγματος.

Είναι φανερό ότι φτάσαμε πλέον στην ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ ανεξάρτητα από τις κινήσεις της Κυβέρνησης που προς το παρόν παρακολουθεί αδρανής τις εξελίξεις αδύναμη, σαν να μην υπάρχει.

Σήμερα για πρώτη φορά αποφάσισε να βγει από τη νάρκη της αλλά αντί να δώσει κάποια λύση εκτονώνοντας την κατάσταση, δήλωσε ότι δεν θα επιτρέψει την κάθοδο των τρακτέρ στην Αθήνα προσπαθώντας έτσι να αποτρέψει την σύγκρουσή της με τους αγρότες που όπως φαίνεται αυτή τη φορά είναι αποφασισμένοι για όλα, αφού τους έχουν φτάσει στο σημείο να παλεύουν για τα πλέον στοιχειώδη δικαιώματά τους. Μια σύγκρουση για την οποία αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η κυβέρνηση. Ο «διάλογος» που προτείνει τώρα είναι στάχτη στα μάτια των αγροτών, αφού τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η κυβέρνηση αλλά οι Θεσμοί.

Βεβαίως μια σύγκρουση όποιας μορφής και με όποια αποτελέσματα θα είναι πλήγμα δεινό σε μια καταρρέουσα χώρα. Και είναι βέβαιο ότι θα μας οδηγήσει όχι μόνο σε βαθύτερη κρίση αλλά παράλληλα και σε μια ακόμα βαθύτερη αλλαγή της ψυχολογίας του Ελληνικού Λαού, ο οποίος πιστεύω ότι συνειδητοποιεί πλέον σε ευρύτατη κλίμακα την ορθότητα των προβλέψεων και των θέσεών μας για το αδιέξοδο στο οποίο μας έχει οδηγήσει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Η διχαστική δήλωση του κ. Τσίπρα που μας χωρίζει σε καλούς και κακούς Έλληνες αποδεικνύει ότι έχει χάσει την επαφή του με την πραγματικότητα. Αφού για κείνον «κακοί» προφανώς είναι η Δεξιά κι όμως την ίδια στιγμή ο ίδιος και η κυβέρνησή του έχουν αναδειχθεί σε αρχιερείς της Νεοφιλελεύθερης Δεξιάς πολιτικής που εφαρμόζουν κατ’ εντολήν των ξένων Θεσμών. Και τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσουν ακριβά οι ίδιοι την ολέθρια πλάνη τους. Δεδομένου ότι ο Ελληνικός Λαός έχει την αρετή να μην υποτάσσεται τελικά. Και έχει έρθει πλέον η ώρα αυτή του «τελικά», η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ που είναι η γενικευμένη σύγκρουση της Κυβέρνησης με τον Ελληνικό Λαό του οποίου η αιχμή είναι σήμερα οι Έλληνες αγρότες στο σύνολό τους και η απόφασή τους να ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους.

Φτάσαμε λοιπόν στο σήμερα, όπου η ίδια η ζωή ανάγκασε τους Έλληνες να συγκροτήσουν ένα ανθρώπινο ακέφαλο μεν όμως ενιαίο μέτωπο πάλης. Η δύναμη που εκπέμπει ο παλλαϊκός ξεσηκωμός του Λαού όλων των κλάδων με επί κεφαλής τους αγρότες είναι τόσο μεγάλη που είναι κρίμα (ακόμα και στην περίπτωση που η Κυβέρνηση και οι Θεσμοί υποχωρήσουν κάπως) να έχουν ως κέρδος λίγα ψιχία. Ο Λαός μας δεν αξίζει μια τέτοια εξέλιξη που σε βάθος χρόνου θα τον οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη κρίση.

Αντίθετα αν με την απελπισία αλλά και τη θέληση που τον οδηγούν σ’ αυτόν τον γενικό ξεσηκωμό είχε φροντίσει να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν ως μια ενιαία δύναμη και με κοινούς στόχους στρατηγική τακτική αλλά και προοπτική, θα μπορούσε να κερδίσει πολλαπλάσια.

Γιατί είναι οι ίδιες οι διεθνείς δυνάμεις που μας αναγκάζουν να έχουμε όχι τρεις ή τέσσερις αλλά μόνο δύο εθνικές πολιτικές. Την πολιτική που ακολουθεί τις εντολές των Θεσμών και την πολιτική που υποστηρίζει τη σύγκρουση με τους Θεσμούς.

Δυστυχώς η συγκρότηση αυτού του Ενιαίου Μετώπου Πάλης που δεν θα διαπραγματευόταν απλώς για λίγα ψίχουλα παραπάνω αλλά θα είχε ως στόχο την κατάκτηση των ουσιαστικών δικαιωμάτων του Ελληνικού Λαού δεν έγινε ποτέ πραγματικότητα.

Γι’ αυτό το λόγο η ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ δεν έχει φτάσει μόνο για την Κυβέρνηση αλλά κυρίως για τον Λαό. Και αυτή είναι η μεγάλη Τραγωδία.

Αθήνα, 10.2.2016

Μίκης Θεοδωράκης»

Πηγή 

Όταν καταρρέουν τα πάντα..

γράφει η Παναγιώτα Μπλέτα  (συγγραφέας)*

Με μια Ελληνική κυβέρνηση που ολισθαίνει, με την αριστερή σημαία σε υποστολή και τα λαό της σε εξέγερση. Με μια Ευρώπη που αναζητά τη λογική που έχει χάσει. Με μετανάστες εντός και εκτός συνόρων. Με τόσους ληστές τριγύρω. Με τη χώρα να ζει την πιο εφιαλτική περίοδο στην ιστορία της μέχρι σήμερα, ακόμα και οι θερμότεροι υποστηρικτές των μνημονίων αρχίζουν να αναρωτιούνται, τι πήγε τόσο στραβά με τους λεγόμενους «συμμάχους»… 

Στις Βρυξέλλες έχουν αντιληφθεί ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός που αντιστέκεται. Τα δημοσιονομικά είναι απλά η αφορμή για να βάλουν σε τάξη την «ιδεολογική ανταρσία». Η στοχοποίηση-ενοχοποίηση της χώρας έχει απώτερους στόχους, που εξυπηρετούν οικονομικά συμφέροντα εντός και εκτός Ευρώπης, σίγουρα όμως όχι της Ελλάδας. 

Η πολιτική των μνημονίων απέτυχε ακόμη και στα μάτια των υποστηρικτών τους. Και αυτό γιατί αποκαλύπτεται επιτέλους η αλήθεια. Η Ευρώπη δεν ενδιαφέρεται για καμιά Ελλάδα. Η Ευρώπη καθίσταται πλέον ακατάλληλη οικογένεια για τους Έλληνες. Τα υπόλοιπα είναι απλά η αίσθηση του χαμένου χρόνου, από το σοκ που δοκίμασε για χρόνια αρκετούς από εμάς: «Χωρίς την Ευρώπη τι;» 

Η στιγμή αυτή απαντάει λοιπόν στην Ιστορία: «Χωρίς την Ευρώπη απομένει η Ελλάδα. Μόνη της, ολόκληρη, ακέραιη…» 

Η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών στη χώρα, με μια Ευρώπη που δεν συνεργάζεται ούτε ηθικά ούτε οικονομικά για την αποκατάσταση τους, έχει δημιουργήσει τεράστια κοινωνικά και οικονομικά προβλήματα, όχι μόνο για τους μετανάστες αλλά και για την ίδια τη χώρα. Οι δομές περίθαλψης πρόνοιας, ασφάλισης, εργασίας, παιδείας δεν μπορούν να ανταποκριθούν για τον ΄Ελληνα πολίτη, πόσο μάλλον για τον μετανάστη. 

Η λύση του μεταναστευτικού επιτάσσει καταρχήν οικονομική δυνατότητα ένταξης από μέρους της χώρας που φιλοξενεί, προκειμένου να δημιουργηθούν οι κατάλληλες υποδομές προσαρμογής τους στην κοινωνία, την εργασία. Ακόμη και χώρες με σοβαρούς ρυθμούς ανάπτυξης δεν θα μπορούσαν όμως να αντέξουν αυτή την αθρόα εισροή σε ρυθμούς και νούμερα. 

Η Ελλάδα που δοκιμάζεται αυτή τη στιγμή με δυσβάστακτους φόρους, με την ανεργία να ταλανίζει περίπου το μισό πληθυσμό της χώρας, με τις παραγωγικές, μεταποιητικές, εμπορικές δομές να συρρικνώνονται, με τους ελεύθερους επαγγελματίες επιστήμονες και μη να κλείνουν βιβλία, με τους μισθούς να μειώνονται, με τις συντάξεις που συντηρούν δυο και τρία νοικοκυριά να περικόπτονται, με το κόστος ζωής να ανεβαίνει, όχι μετανάστες δεν μπορεί να απορροφήσει αλλά ούτε και τα ίδια της τα παιδιά, τα οποία διοχετεύονται στο εξωτερικό. 

Η πολιτική πίεσης από την Ευρωπαική Ένωση, για ακόμη σκληρότερα οικονομικά μέτρα σε βάρος του Έλληνα πολίτη, καθιστά ακόμη πιο δύσκολη τη θέση της Ελλάδας, απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις και η χώρα μετατρέπεται σε ένα καζάνι που βράζει. 

Οι βελούδινες πολιτικές εξόντωσης σε καιρό ειρήνης δεν ξεγελούν κανέναν πια. Και οι στρατηγικές χειραγώγησης εκπυρσοκροτούν πίσω. 

Ο πόλεμος που έχει ξεκινήσει και δυστυχώς τώρα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται οι περισσότεροι ότι έχει πολλά θύματα, δεν περιλαμβάνει των πόλεμο εσωτερικά των τάξεων μια κοινωνίας, αλλά ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι σε ένα σύστημα που γεννάει καταστροφή για να υποτάσσει του λαούς και να κλέβει τις περιουσίες τους. 

Αυτό ήταν το σοβαρότερο επίτευγμα της παγκοσμιοποίησης, να δημιουργήσει την καινούργια τάξη πραγμάτων. Να μετατρέψει την πάλη των τάξεων σε πάλη συνολικά των λαών για επιβίωση. Να δημιουργήσει λιγότερους πλούσιους και περισσότερους φτωχούς χωρίς εθνική ταυτότητα. 

Οι επαγγελματικές, οικονομικές και κοινωνικές τάξεις ή μια μετά την άλλη καταρρέουν. Δεν υπάρχει εργάτης, παραγωγός, έμπορος, ελεύθερος επαγγελματίας, επιστήμονας, μικρομεσαίος, βιοτέχνης, βιομήχανος που να μην έχει γονατίσει. 

Η μιζέρια χτύπησε και την πόρτα της αστικής τάξης. Και από εκεί θα εκπορευτούν τα ευτράπελα. Από εκεί θα προέλθουν οι καινούργιες κουκούλες με τις μολότοφ…

*Η Παναγιώτα Μπλέτα γεννήθηκε στην Λακωνία ενώ μεγάλωσε στο Χαλάνδρι. Σπούδασε στη Νέα Υόρκη: 

ΜΒΑ - Μεταπτυχιακός τίτλος στη Διοίκηση και Οργάνωση Επιχειρήσεων, New York Institute of Technology BSc Marketing-Management - Πτυχίο στην Οργάνωση και Διοίκηση Επιχειρήσεων και Marketing, City University of New York

Δραστηριοποιήθηκε έντονα στο χώρο της Τοπικής αυτοδιοίκησης όπου και διακρίθηκε:

Αντιδήμαρχος Χαλανδρίου - Πρόεδρος των Δημοτικών Επιχειρήσεων Πολιτισμού και Ανάπτυξης...

 

Γιατί δεν (ξανα)περνάει ο «εκβιασμός» Τσίπρα στους δανειστές (μέρος 2ον)

Γράφει ο Ηλίας Πεντάζος*

Οι επόμενες ημέρες, βδομάδες, μήνες γράφουν ιστορία όπως ποτέ μέχρι τώρα. Δεν εννοούμε πολεμικά γεγονότα αλλά εξελίξεις που θα προκαλέσουν κατάρρευση μύθων, δοξασιών ψευδαισθήσεων, ελπίδων και κακών πρακτικών με τα οποία γαλουχήθηκε η συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών τάξεων στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.

Η σημερινή κυβέρνηση, ό,τι πιο αναχρονιστικό, καθυστερημένο, ιδεοληπτικό και αντιευρωπαϊκό σχήμα πέρασε μεταπολεμικά από την εξουσία, έχει φέρει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο που δεν ξέρεις αν είναι καλύτερη η ομαδική αυτοχειρία από το διεθνή εξευτελισμό που υφίσταται η χώρα της ‘αριστερής διακυβέρνησης’. Σημειώνω εξ αρχής ότι η παραπάνω επισήμανση επ’ ουδενί δεν μπορεί να λειτουργήσει ως ελαφρυντικό όσων κυβέρνησαν τα τελευταία 30 χρόνια και που οι (μη)πράξεις τους και παραλείψεις οδήγησαν στην εξουσία τον κ. Τσίπρα και σε αυτό που ζούμε σήμερα.

Σε άρθρο που γράφτηκε αρκετά προ του δημοψηφίσματος εδώ είχαμε τον ίδιο τίτλο όπως σήμερα. ‘Γιατί δεν περνάει ο «εκβιασμός» Τσίπρα στους δανειστές’. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Ο κ. Τσίπρας ζήτησε ένα περήφανο ΟΧΙ, το πήρε… και το αντάλλαξε με το τρίτο και βαρύτερο μνημόνιο! Ο εκβιασμός δεν λειτούργησε!

Το πρόβλημα είναι ότι εκείνη η ήττα δεν φαίνεται να τον δίδαξε κάτι. Ακολουθεί και πάλι την ίδια τακτική. Πρώτον, συνδέει λανθασμένα τη πρόοδο στο προσφυγικό με παραχωρήσεις της Τρόικα στο οικονομικό. Δεύτερον, καθυστερεί στη πράξη ηθελημένα (ενώ επικοινωνιακά υποστηρίζει το αντίθετο) τη πρόοδο στη διαπραγμάτευση, προσπαθώντας κουτοπόνηρα να μπει σφήνα στην υπαρκτή διάσταση απόψεων μεταξύ ΔΝΤ και Ε. Επιτροπής και αναγάγει την όποια διαφωνία τους ως κύρια αιτία μη προόδου της αξιολόγησης, προτρέποντας με θράσος τους δανειστές ‘να τα βρουν μεταξύ τους’… γιατί εμείς είμαστε έτοιμοι και τους περιμένουμε! Αν δεν ζούσαμε τραγικές στιγμές θα έπρεπε να γελάμε πολύ.

Το θέμα είναι ότι οι δανειστές δεν επείγονται. Ο χρόνος κυλά προς όφελος τους. Ξέρουν καλά ότι είμαστε ικανοί να κρεμαστούμε με το δικό μας σχοινί. Εμείς βρισκόμαστε σε διπλή κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και λόγω προσφυγικού. Μόνο τυχαία δεν είναι η υπενθύμιση πρώτα του Regling -του ESM- (..αν δεν κλείσει έγκαιρα η αξιολόγηση θα υπάρξει νέα κρίση ρευστότητας..) και μετά του Schaeuble (..επαναφορά της προσφοράς για 5ετή προσωρινή αποχώρηση από το ευρώ..).

Σε αυτό το κλίμα οι κυβερνητικές δηλώσεις περί μη περικοπών σε κύριες η επικουρικές συντάξεις, είναι άνευ ουσίας. Η συνταξιοδοτική δαπάνη φθάνει στο 16,5% του ΑΕΠ έναντι 11.5% μέσου όρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ό,τι και να λέει η κυβέρνηση, δεν υπάρχουν αντίστοιχα ισοδύναμα παρά μόνο η περικοπή των συντάξεων. Αν όντως ήθελε να προστατεύσει τους αδύναμους (που δεν το θέλει..) θα το έκανε ορθολογικά και με αίσθημα δικαίου. Να εξαιρέσει τις πολύ χαμηλές συντάξεις και να θέσει πλαφόν στις υψηλές (π.χ. μέγιστο 1400 €). Να εισάγει προσωρινά -για έκτακτους λόγους- εισοδηματικά κριτήρια στη παροχή κύριας σύνταξης. Να εφαρμόσει ρήτρα μηδενικού ελλείμματος για τις επικουρικές (και όχι από τη πίσω πόρτα, ενίσχυση των αποθεματικών των ταμείων από τον Προϋπολογισμό). Να διακόψει άμεσα όλες τις πρόωρες συντάξεις μέχρι να έλθει η ηλικία των 60 ετών. Να καταργήσει άμεσα τα κονδύλια που εγγράφονται στον Προϋπολογισμό για ενίσχυση του ΤΑΠ-ΟΤΕ και ΤΑΠ-ΔΕΗ (αγγίζουν το 1 δις.). Να νομοθετήσει άμεσα τη κατάργηση των απίστευτα παχυλών αποζημιώσεων ευγενών κλάδων (πχ. Τράπεζες, ΔΕΚΟ, κλπ) οι οποίες επιβαρύνουν το δημόσιο χρέος και πληρώνονται τελικά από τους συνεπείς φορολογούμενους.

Να σημειωθεί ότι όσο ελαφρύτερη θα είναι η ’παρέμβαση’ στο ασφαλιστικό, δηλαδή όσο μικρότερη η περικοπή της δημόσιας δαπάνης για αυτό, τόσο περισσότερα θα πρέπει να ‘επιβαρυνθούν’ οι Ευρωπαίοι όταν έλθει η ώρα της αναδιάρθρωσης του χρέους. Κάτι που ασφαλώς δεν τους ενθουσιάζει. Οι σταθερές μελλοντικές δαπάνες του ελληνικού δημοσίου (ασφαλιστικό, συν δανειακές υποχρεώσεις από τα τρία μνημόνια) δεν έχουν πολλά περιθώρια εξυπηρέτησης, παρά μόνο δυο. Είτε υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό (που είναι αδύνατον να επιτευχθούν) είτε μείωση της ασφαλιστικής δαπάνης η της εξυπηρέτησης του χρέους ή και ταυτόχρονα. Σημειώστε δε ότι όταν η χώρα θα ξαναβγεί στις αγορές, ο όποιος εξωτερικός δανεισμός της δεν θα αφορά ποτέ πια τη κάλυψη δημοσίων δαπανών με νέο πρόσθετο χρέος. Άρα η θα πληρώσουν οι συνταξιούχοι ή θα δεχθούν να πληρώσουν περισσότερα οι δανειστές. Τρίτη, μαγική λύση δεν υπάρχει (προς το παρόν, τουλάχιστον).

Το βασικό πρόβλημα του κ. Τσίπρα είναι πως πρέπει να βρει την ισορροπία μεταξύ των ανερμάτιστων υποσχέσεων που έχει δώσει και διαψεύδονται καθημερινά εδώ και ένα χρόνο και των μέτρων που ξέρει πως πρέπει να πάρει για να παραμείνει στην εξουσία. Γιατί η εξουσία για τον ίδιο, τη προσωπική του ομάδα και το συγκυβερνούν ακροδεξιό μόρφωμα είναι αυτοσκοπός. Η εξουσία σε κρατικοδίαιτες οικονομίες όπως η δική μας, ηγεμονεύει τα πάντα. Δημόσιες επενδύσεις, κρατικές προμήθειες, ενεργειακά μονοπώλια, υποδομές, μεταφορές, ιδιωτικοποιήσεις, κόκκινα δάνεια, ΕΣΠΑ, επιστροφές φόρων, σχέσεις με επιχειρηματικές Οργανώσεις. ‘Η πρώτη φορά αριστερά’ έχει δώσει ήδη δείγματα ότι συναγωνίζεται επάξια τα αστικά κόμματα στη διατήρηση, κομματική νομή και απόλαυση της εξουσίας… στο όνομα του λαού βεβαίως – βεβαίως!

Η διατήρηση με κάθε τρόπο της εξουσίας, δίνει σε πολλούς το δικαίωμα να σκέφτονται ότι ακολουθείται διπλή στρατηγική. Ναι μεν προσπαθούν να δείξουν ότι επιφανειακά είναι υπέρ της εφαρμογής του μνημονίου αλλά για σημαντική μερίδα στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, η απομόνωση της χώρας από την Ευρώπη και η αποκοπή από τους δυτικούς θεσμούς παραμένει στόχος. Δημόσια, έχουν ομολογήσει ότι το Grexit ήταν το plan A από τότε που ήλθαν στην εξουσία. Δημόσια, είπαν ότι το καλοκαίρι έγινε απλώς τακτική υποχώρηση σε αυτό το σχέδιο. Ποιος στοιχηματίζει ότι δεν θα επανέλθουν εκμεταλλευόμενοι την όποια σύγκρουση με την Τρόικα και πουλώντας τίτλους αντίστασης απέναντι στους ‘ξένους εκβιαστές’? Το σχέδιο που ήδη εξελίσσεται μπροστά μας είναι φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης και της πλειοψηφίας του ιδιωτικού τομέα (οι έχοντες κατ αυτούς..) μέσω βαρύτατης φορολογίας. Προσθέστε χαοτική και αλλοπρόσαλλη διακυβέρνηση, αλληλοαναιρούμενη επικοινωνιακή πολιτική, ώστε ο φταίχτης να είναι διαρκώς μεταβαλλόμενος και τέλος εκβιασμός της κοινωνίας σε καταστροφικά διλήμματα μέχρι να καταλήξει υπνωτισμένη και ηττοπαθής στην εθελοντική αποδοχή του Grexit, αποδεχόμενη τελικά ότι δεν υπάρχει άλλη εναλλακτική.

Παρά τον δημόσιο εξορκισμό πολιτικών ανδρών, ότι το Grexit δεν υπάρχει, τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από το πρώτο εξάμηνο του 2015. Τότε υπήρχε μια σχετική ανοχή από την Ευρώπη και αποδοχή για τις πράξεις της Κυβέρνησης από σημαντικό μέρος της κοινωνίας που πίστευε ακόμη τον προεκλογικό λαϊκισμό και τις μυθικές υποσχέσεις. Σήμερα, με αυτό που συμβαίνει γύρω μας, είμαστε μισό βήμα πριν η κατάσταση φθάσει να θεωρηθεί έκρυθμη.

Ακόμη και αν ο κ. Τσίπρας μας αφήσει αύριο (που πιστεύω ότι θα είναι λάθος να του επιτραπεί η δραπέτευση), αυτό που ανησυχεί, είναι το τι θα μπορεί να κάνει -και όχι το τι θα επιθυμεί- ο επόμενος, σε μια απηυδισμένη κοινωνία όπου οι λέξεις φόροι, εισφορές, περικοπές θα προκαλούν σύγχυση και επεισόδια έχοντας από πάνω του και τους δανειστές να απαιτούν μέτρα χωρίς να του δίνουν ούτε λεπτό χρόνο για να σκεφτεί…

*Ο Ηλίας Πεντάζος είναι Οικονομολόγος, τ. ΓΓ Δημοσιονομικής πολιτικής Υπ. Οικονομικών

Νίκος Καββαδίας : Με το τιμόνι πάντα αριστερά

                                                                                                                                                                                    Μια άγνωστη κουβέντα με τον ποιητή Νίκο Καββαδία
Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΚΙΩΝΗ

Θα μπορούσε το 2010 να έχει κηρυχτεί «Ετος Νίκου Καββαδία», αφού στις 11 Ιανουαρίου συμπληρώθηκαν 100 χρόνια από τη γέννησή του και στις 10 Φεβρουαρίου 35 χρόνια από τότε που έφυγε από τη ζωή, στα 65 του -τρεις μήνες αφότου ξεμπάρκαρε.

Δεν κηρύχτηκε, απ' ό,τι γνωρίζω. Δεν είναι το μόνο ατόπημα. Ο Νίκος Καββαδίας, ο Μαραμπού των νεανικών μας χρόνων, ο Κόλλιας για τους φίλους του, μολονότι ολιγογράφος, παραμένει ωστόσο ένας από τους μείζονες και πολυδιαβασμένους (συν πολυτραγουδισμένους) νεοέλληνες ποιητές.

Λαμπρό ξεκίνημα

Ενας ποιητής που ξεχώρισε από την πρώτη του εμφάνιση στα γράμματα το 1933, στα 23 του, με τη συλλογή «Μαραμπού». Ολόκληρη επιφυλλίδα τού αφιέρωσε ο απαιτητικός Φώτος Πολίτης στην εφημερίδα «Πρωία» στις 15 Δεκεμβρίου του ίδιου χρόνου, υπογραμμίζοντας τη «λαχτάρα του για γνώση και για ευρύτερη ζωή. Τέτοιοι νέοι είναι τα πρώτα θεμέλια ενός πολιτισμού μελλοντικού, που θ' ανανεώσει τις ηθικές ανθρώπινες αξίες».

Το 1947 κυκλοφόρησε η δεύτερη ποιητική του συλλογή, το «Πούσι» και το 1954 το μοναδικό του μυθιστόρημα, η «Βάρδια». Μετά το θάνατό του, το 1975, βγήκε η τρίτη ποιητική του συλλογή «Τραβέρσο» και αργότερα τα μικρά πεζά «Λι», «Του πολέμου» και «Στο άλογό μου», καθώς και «Το ημερολόγιο ενός τιμονιέρη» -αθησαύριστα πεζογραφήματα και ποιήματα (όλα απ' τις εκδόσεις «Αγρα»).

Η συνάδελφος δημοσιογράφος Μιράντα Ποτηριάδου είχε το προνόμιο, λίγο πριν ο Καββαδίας φύγει από τη ζωή, να έχει μια κουβέντα μαζί του, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Τετράδιο» τον Οκτώβριο του 1974 (Ζαχαριάδη το επίθετό της τότε). Μεταφέρω μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της άγνωστης εν πολλοίς αυτής κουβέντας (χαρακτηρίζεται κουβέντα επειδή ο Καββαδίας δεν έδινε συνεντεύξεις -πού να βρεθεί άλλωστε, αφού τον μεγαλύτερο χρόνο της ζωής του ήταν στις θάλασσες):

* «Αν δεν ήμουνα θαλασσινός και δεν είχα γράψει ποιήματα, θα 'μουνα ένας ολότελα συνηθισμένος άνθρωπος. Κι έπειτα εγώ δεν ανήκω στον κόσμο της τέχνης, γι' αυτό σώζομαι. Πες το παραξενιά, πες το μοίρα, μου 'λαχε να ζήσω τα όσα έζησα και να τα κάνω ποίηση».

* «Δεν ξέρω αν υπάρχουν πολλοί σαν κι εμένα που θα 'θελαν να πεθάνουν στη θάλασσα».

Η ελευθερία του

* «Τα καράβια που προτιμώ είναι τα φορτηγά. Γιατί έχουν ησυχία, μπορείς να σκέφτεσαι, οι άνθρωποι, παλαιότερα τουλάχιστον, ήσαν λίγοι. Τώρα τα καράβια έχουν ευκολίες, είναι πολυτελή, θυμίζουν ξενοδοχεία. Οταν μπάρκαρα εγώ έπαιρνες μαζί σου στρώμα, μαξιλάρι, σεντόνι, το κουτάλι σου και το μαχαίρι σου, κι αν ταξίδευες στα τροπικά, δεν είχες νερό να πλυθείς. Κι έπειτα, όσο πιο πολύ υπόφερα σ' ένα καράβι, τόσο πιο πολύ το θυμόμουνα αργότερα με αγάπη... Το αγαπημένο μου καράβι όμως ήταν το "Κυρήνεια". Πάνω σ' αυτό έγραψα και τη "Βάρδια"».

*«Αν δεν ήμουν Κεφαλονίτης θα 'θελα να 'μουν Κινέζος (σ.σ. όπως είναι γνωστό είχε γεννηθεί σε μια μικρή πόλη της Μαντζουρίας, κοντά στο Χοακίν, από γονείς Κεφαλονίτες). Μέσα στη βρωμιά και στην αθλιότητα της προπολεμικής Κίνας, βρήκα τις φιγούρες και τα χρώματα που με συγκλόνισαν πιο πολύ από κάθε τι στη ζωή μου. Υστερα, ενώ οι άνθρωποι σ' όλα τα πλάτη και τα μήκη μοιάζουν λίγο - πολύ, οι Ανατολίτες είναι διαφορετικοί. Εχουν μια εγκαρτέρηση απέναντι στο θάνατο, που οι Δυτικοί δεν μπορούν να συλλάβουν».

* «Παρ' όλο που λένε πως τα καράβια είναι σκλαβιά, εγώ ένιωθα εκεί μια ελευθερία που προσπαθούσα πάντα να μεταδώσω και στους άλλους. Εκτός από την Κατοχή και τα εφτά χρόνια (σ.σ. εννοεί τη δικτατορία) -που τα θεώρησα χειρότερα από την Κατοχή- όλη μου την άλλη ζωή ήμουν ελεύθερος. Πάντα πήγαινα αριστερά το τιμόνι και ποτέ δεν κοίταζα την πρύμνη!...».

* «Τις μέρες αυτές σκέφτομαι τον Σικελιανό. Την παλικαριά του στην Κατοχή και τα έντυπα που είχε το κουράγιο και κυκλοφορούσε λιθογραφημένα. Μεγάλος ποιητής. Κι από τους επιζώντες, ο μεγαλύτερος, ο Βάρναλης (...) Μου αρέσουν, από τους γνωστούς μας ποιητές, ο Αναγνωστάκης, ο Ρίτσος που είναι παλικάρι κι ο Ελύτης. Με όλους με συνδέει φιλία και τους αγαπώ, γιατί εκτός από άξιοι ποιητές είναι και καλοί άνθρωποι».

* «Είναι γνωστό πως είμαι ολιγογράφος. Τα περισσότερα από τα δώδεκα ποιήματα της καινούργιας μου συλλογής τα έχω γράψει εδώ και χρόνια. Ωστόσο μέσα στα χρόνια της δικτατορίας απόφυγα την οποιαδήποτε μορφή επικοινωνίας με το έργο μου, γιατί πίστευα ότι τότε άλλα ήταν τα πρώτιστα και τα σπουδαία!...». *

Ο δικός μας Μπέρτολτ Μπρεχτ

γράφει η Μαρία Παρέντη

«Όταν μιλάμε για τον Μπρεχτ, είμαστε σε θέση μάχης, ιδιαίτερα στις καπιταλιστικές χώρες. Αγωνιζόμαστε για τον Μπρεχτ. Είναι αναγκασμένοι να καταπιούν τον Μπρεχτ, και δεν πρέπει να τους επιτρέψουμε να τον καταπιούν παρά μονάχα ολόκληρο, μαζί με τ’ αγκάθια».

Χανς Αϊσλερ
Το ημερολόγιο δείχνει 10 Φλεβάρη του 1898 ,όταν στο Άουγκσμπουργκ της Βαυαρίας γεννιέται ο Μπέρτολτ Μπρεχτ. Ο πατέρας του, διευθυντής σε εταιρία χάρτου, καθολικός και ακραία συντηρητικός και η μητέρα του προτεστάντισσα. Μοιάζει αδιανόητο τότε ακόμη και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το μωρό θα γίνει κορυφαίος δραματουργός, ποιητής των εργατών και του αγώνα, αγωνιστής κι ο ίδιος. Μα έτσι είναι , τα παιδιά ξεπερνούν το όποιο πνιγηρό περιββάλον και προχωρούν, ζυμώνονται πλάι και μέσα στους ανθρώπους. Τράβηξε λοιπόν το δικό του δρόμο,ένιωσε την καρδιά του πλήθους να πάλλεται, έγινε ένα με αυτήν και την αποτύπωσε στο έργο του.

Αρχικά γράφτηκε στη Φιλοσοφική σχολή του Πανεπιστημίου του Μονάχου, και λίγο αργότερα στην Ιατρική. Ποτέ όμως δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο των σπουδών του.Τα δύσκολα χρόνια του πολέμου που μαινόταν, τάραζαν τη συνείδησή του. Αποφασίζει να υπηρετήσει ως νοσοκόμος στο Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Είναι εκείνη ακριβώς η περίδος που ξεκινά να γράφει ποιήματα και θεατρικό κείμενο.”Ο πόλεμος με ξεσήκωσε” , γράφει χαρακτηριστικά ο ίδιος.

Στα πρόχειρα στημένα ιατρεία του πολέμου και στα κρεβάτια των χειρουργείων, όπου κατέφθαναν οι τραυματίες αποκαλύφθηκε στα μάτια του η ανελέητη ανθρωποσφαγή. Τότε άρχισε να γράφει τα πρώτα του ποιήματα.

Ανάμεσά τους ένα ποίημα που προμήνυε αυτό που θα γινόταν ο Μπρεχτ. Το ποίημα είχε τον τίτλο «Ο Θρύλος του Νεκρού Στρατιώτη», και αρχικά ήταν τραγούδι. Αργότερα αυτό το τραγούδι πήρε τον τίτλο «Η Μπαλάντα του Νεκρού Στρατιώτη». Μέσα από τους στίχους του τραγουδιού, ο εικοσάχρονος τότε δημιουργός κατήγγειλε ευθαρσώς την Ανωτάτη Γερμανική διοίκηση, η οποία δίχως να υπολογίζει τις χαμένες ζωές και αντιμετωπίζοντας τους στρατιώτες σαν νούμερα, τους διέταζε να κρατήσουν τις θέσεις τους, χωρίς να υπολογίσουν το αίμα που θα χυνόταν.Το τραγούδι απαγορεύτηκε από την περίφημη Δημοκρατία της Βαϊμάρης, που δεν ήταν και τόσο δημοκρατία. Το εν λόγω απαγορευμένο ποιήμα έγινε αργότερα η αφορμή να αφαιρεθεί από τον Μπρεχτ η γερμανική ιθαγένεια από τους εθνικοσοσιαλιστές.

Το τέλος του πολέμου, βρήκε τη Γερμανία καταποντισμένη και αφύπνισε τις συνειδήσεις των Γερμανών προλετάριων. Ξεκίνησε η δραματική περίοδος της Γερμανικής Επανάστασης.

Ο Μπρεχτ δεν έμεινε αμέτοχος στις εξελίξεις. Παρότι γιος συντηρητικής οικογένειας κι όπως ο ίδιος έλεγε τότε δεν ήξερε τίποτα από πολιτική , εκείνες τις θυελλώδεις μέρες έγινε αντιπρόσωπος στα Σοβιέτ των εργατών και  μέλος του Ανεξάρτητου Σοσιαλιστικού Κόμματος.

Το λογοτεχνικό του ντεμπούτο, είναι η συλλογή ποιημάτων Hauspostille («Εγκόλπιο Ευσέβειας»). Θα ακολουθήσουν κι άλλες πολλές καθώς και θεατρικά έργα. Κάποιοι τον αποκαλούν ”πατέρα του σύγχρονου θεάτρου”. Ο ίδιος δεν αγαπούσε τους τίτλους και τις τιμές, έγραφε σαν να τον καλούσε η κοινωνική ανάγκη. Θεωρούσε μάλιστα πως δεν προχώρησε στη λογοτεχνία πέρα από μία μάλλον μηδενιστική κριτική της αστικής κοινωνίας.

Πηγή της έμπνευσής του ήταν η ίδια η κοινωνία , οι επιβολές της και οι αγωνίες της και κυρίως τα καμπαρέ της εποχής.

Αγαπημένος του ποιητής ο Φρανσουά Βιγιόν, ο πρώτος διάσημος καταραμένος ποιητής μεσαιωνικής Ευρώπης. Τον επηρεάζει επίσης ο παρακμιακός ρομαντισμός των καταραμένων ποιητών της Γαλλίας, και κυρίως του Αρθούρου Ρεμπώ. Γράφει μπαλάντες για πειρατές και τυχοδιώκτες, για μπεκρήδες και ατέλειωτες ηδονές.

Μια πολιτική αναταραχή στη το 1918 θα γεννήσει το πρώτο του θεατρικό, το «Βάαλ.Την ίδια περίοδο η κομμουνιστική θεωρία του ασκεί μία ακατάσχετη έλξη. «Ήμουν είκοσι ετών όταν είδα τη λάμψη της μεγάλης πυρκαγιάς της Ρώσικης Επανάστασης», σημειώνει με ενθουσιασμό.

Η πρώτη μεγάλη επιτυχία θα έρθει με τη διασκευή της «Όπερας των ζητιάνων». Διασκευασμένη ως «Η Όπερα της Πεντάρας» σε στίχους δικούς του και μουσική του Κουρτ Βάιλ. Το απίστευτα μεστό -«γροθιά» στην αστική τάξη του Βερολίνου , προκάλεσε τεράστια αίσθηση στην παγκόσμια σκηνή Μιούζικαλ. Κατά τη διάρκεια του πολέμου τα έργα του είχαν έντονη αντιμιλιταριστική χροιά. Με το αντι-πολεμικό έργο του «Ταμπούρλα μες τη Νύχτα» (1922) θα κερδίσει το Βραβείο Κλάιστ.

Γνωρίζει την τραγουδίστρια της όπερας ,Μαριάν Ζόφ την οποία παντρεύεται το 1922 και ένα χρόνο αργότερα αποκτά μαζί της την πρώτη του κόρη, Ανν Χιόμπ. Το 1923 ξεκινά η φοίτησή του στη Μαρξιστική Εργατική Σχολή. Διψά να μελετήσει την Κομμουνιστική θεωρία και το διαλεκτικό υλισμό.“Διαβάζοντας το “Κεφάλαιο” κατάλαβα τα θεατρικά μου έργα”, έλεγε συχνά ο Μπρέχτ.

Εργάζεται παράλληλα στο Θέατρο του βερολίνου ως βοηθός σκηνοθέτη. Η άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία, το 1933, θα τον αναγκάσει να αυτοεξοριστεί. Τα έργα του και τα γραπτά του απαγορεύονται στη Γερμανία. Οι παραστάσεις διακόπτονται από την αστυνομία. Μέσω Πράγας και Βιέννης θα βρεθεί στη Δανία, τη Φιλανδία και από κει μέσω Ρωσίας στις ΗΠΑ.

«Η πνευματική απομόνωση εδώ είναι τρομακτική» γράφει ο ίδιος για το διάστημα που έζησε στην Αμερική. Όταν τελειώσει ο πόλεμος γυρνά στη Γερμανία ,μαζί με τη δεύτερη σύντροφό του Χέλενε Βάιγκελ, η οποία τον είχε ακολουθήσει στην εξορία.Η μεγάλη αλλαγή θα συντελεστεί κατά τη διάρκεια αυτής της εξορίας όταν και θα γράψει τα σημαντικότερα έργα του. Η Μαρξιστική φιλοσοφία και η κομμουνιστική θεωρία θα τον επηρεάσουν καθοριστικά. Θα στραφεί και θα υπηρετήσει το «διδακτικό και ανθρωπιστικό» θέατρο.

Ανάμεσα στα έτη 1937 και 1945, έγραψε τα σπουδαιότερα έργα του: «Η Ζωή του Γαλιλαίου» (1937-39), «Μάνα Κουράγιο» (1936-39), «Ο καλός άνθρωπος του Σετσουάν» (1935-41), «Τα Οράματα της Σιμόν Μασάρ»(1940-43), «Ο Σβέικ στο Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο»(1942-43), «Η ιδιωτική ζωή της κυρίαρχης φυλής» (1944) και «Καυκασιανός Κύκλος με την Κιμωλία»(1943-45).

Το θέατρο άλλαξε μετά τον Μπρέχτ γιατί ο ίδιος το είδε από άλλη θέαση. Το είδε ως μέσο για να αλλάξει ένας κόσμος που νοσεί. Στα έργα του έτσι τον περιγράφει τον κόσμο, τέτοιο που να επιδέχεται της αλλαγής. Γεφύρωσε το χάσμα που υπήρχε ανάμεσα στο θεατή και στο κείμενο και έτσι επαναστατικοποίησε μαζί με τη ζωή του και τη δραματουργία. Κέντρο του δεν ήταν η σκηνή και η μορφή , αλλά το κοινό.

Δίνοντας ο ίδιος ένα παράδειγμα αυτή της νέας θέασης , που ονομάστηκε αποστασιοποίηση , λέει:

«Αν σας ρωτήσει κάποιος πώς είναι το δέντρο στη γωνιά του δρόμου του σπιτιού σας, παρόλο που περνάτε χρόνια κάθε μέρα δίπλα του, δεν θα μπορέσετε να το περιγράψετε. Αποστασιοποίηση είναι η χρησιμοποίηση εκείνων των μέσων και ερεθισμάτων, που θα σας οδηγήσουν στην προσεκτική παρατήρηση του δέντρου και τη δυνατότητα να προβείτε στη λεπτομερή περιγραφή του».

Απομακρυσμένος από κάθε ψευδαίσθηση δε σταματά να συνδιαλέγεται με ο θεατή και να του θυμίζει συνεχώς την ιστορική διάσταση των όσων συντελούνται στη σκηνή.Οι ηρωές του δεν είναι εξώκοσμοι, ούτε έχουν υπερδυνάμεις, είναι ασύλληπτα ανθρώπινοι και παραπέουν ανάμεσα στη φωτεινή και στη σκοτεινή τους πλευρά. Τα έργα του στέκονται απέναντι στο κατεστημένο και στην εξουσία.

Το 1949 ίδρυσε το θίασό του.Στο Μπερλίνερ Ανσάμπλ συστηματοποίησε τις απόψεις του για το επικό θέατρο και την αποστασιοποίηση. Φρέσκαρε τα παλιότερα έργα του, έγραψε καινούργια, διασκεύασε Σοφοκλή, Σαίξπηρ, Γκότζι, κ.ά.Έγραψε την «Αγία Ιωάννα των Σφαγείων».
Όπως έγραψε στο φινάλε της, όταν η Ιωάννα πέθαινε, «σιγουρέψου σαν φεύγεις από τον κόσμο, όχι απλά πως ήσουνα καλός, μα πως πίσω σου αφήνεις έναν κόσμο καλό». Μέσα από αυτό το έργο εμφάνισε για πρώτη φορά στο θέατρο την καπιταλιστική πραγματικότητα ως ικανή να αλλάξει.

Η ποίηση αποτελεί μεγάλο κομμάτι του συγγραφικού του έργου καθώς ο Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραψε εκατοντάδες ποιήματα. Ανάμεσα στα πιο γνωστά: «Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε», «Εγκώμιο στη μάθηση», «Γερμανικό εγχειρίδιο πολέμου», «Ποτέ δε σε είχα αγαπήσει τόσο πολύ», «Απώλεια ενός πολύτιμου ανθρώπου», «Εγκώμιο στον Κομμουνισμό».

”Άκουσα πως τίποτα δε θέλετε να μάθετε. Απ’ αυτό βγάζω το συμπέρασμα πως είσαστε εκατομμυριούχοι. Το μέλλον σας είναι σιγουρεμένο – το βλέπετε μπροστά σας σ’ άπλετο φως. Φρόντισαν οι γονείς σας για να μη σκοντάψουνε τα πόδια σας σε πέτρα. Γι’ αυτό τίποτα δε χρειάζεται να μάθεις. Έτσι όπως είσαι εσύ μπορείς να μείνεις. Κι έτσι κι υπάρχουνε ακόμα δυσκολίες, μιας κι οι καιροί όπως έχω ακούσει είναι ανασφαλείς, τους ηγέτες σου έχεις, που σου λένε ακριβώς τι έχεις να κάνεις για να πας καλά. Έχουνε μαθητέψει πλάι σε κείνους («Άκουσα πως τίποτα δεν θέλετε να μάθετε») Μάθαινε και τ’ απλούστερα! Γι’ αυτούς που ο καιρός τους ήρθε ποτέ δεν είναι πολύ αργά! Μάθαινε το αβγ, δε σε φτάνει, μα συ να το μαθαίνεις! Μη σου κακοφανεί! Ξεκίνα! Πρέπει όλα να τα ξέρεις! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο! Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή! Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα! Μάθαινε, εξηντάχρονε! Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Ψάξε για σχολείο, άστεγε! Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε! Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν’ ένα όπλο. Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία. Μην ντρέπεσαι να ρωτήσεις, Σύντροφε!” («Εγκώμιο στη μάθηση»)

Το 1955 ο Μπέρτολτ Μπρεχτ θα λάβει το Βραβείο Ειρήνης του Στάλιν. Ένα χρόνο αργότερα θα χάσει τη μάχη με το θάνατο. Στις 14 Αυγούστου του 1956 πεθαίνει από θρόμβωση της στεφανιαίας αρτηρίας της καρδιάς, στο Ανατολικό Βερολίνο.

Αντίδραση ΕΣΗΕΑ για το ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών

Αιχμηρή ήταν η αντίδραση της ΕΣΗΕΑ αναφορικά με τη στάση της κυβέρνησης στο ζήτημα των τηλεοπτικών αδειών.

«Η εσπευσμένη επιδίωξη της Κυβέρνησης να ρυθμίσει το ζήτημα των αδειών των τηλεοπτικών σταθμών, παρακάμπτοντας το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης, προκαλεί τις εύλογες ανησυχίες του δημοσιογραφικού κλάδου», αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ).

Το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ, που συνεδριάζει εκτάκτως αύριο το πρωί, για το συγκεκριμένο θέμα, επαναλαμβάνει, τις πάγιες θέσεις του:

- Επιμένει στη θεσμοθέτηση των κανόνων που διασφαλίζουν την απόλυτη διαφάνεια στην ιδιοκτησία των ΜΜΕ, ύστερα μάλιστα από 25 χρόνια αυθαιρεσίας και διαπλοκής που μονίμως καταγγέλλουν οι δημοσιογράφοι.

- Είναι αντίθετο σε οποιαδήποτε απόπειρα συγκέντρωσης των ΜΜΕ, είτε αυτή συνδέεται με την επιχειρηματικότητα, είτε επιδιώκεται από πολιτικές.

- Απαιτεί την πλήρη διασφάλιση των θέσεων εργασίας, όσων ακόμη εργάζονται, και κατοχύρωση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων των δημοσιογράφων με Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας και τον Κώδικα Δεοντολογίας.

Η ενημέρωση είναι ζήτημα δημοκρατίας και δεν το παζαρεύουμε.