Τι θα συμβεί εάν επιστρέψουμε στη Δραχμή για καταθέσεις, τράπεζες, δάνεια

Ποιες οι επιπτώσεις αν επιστρέψουμε στη Δραχμή σε καταθέσεις, τράπεζες και δάνεια;

Οι πιθανές επιπτώσεις μιας επιστροφής στη δραχμή εξετάζονται σε ανάλυση του Γιάννη Μαστρογεωργίου, διευθυντή του Δικτύου για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη

Όπως υπογραμμίζεται στην αρχή της ανάλυσης του Γιάννη Μαστρογεωργίου, οι επιπτώσεις που τυχόν θα έχει η δραχμή, είναι σχετικά απροσδιόριστες, καθώς δεν έχει υπάρξει αντίστοιχο προηγούμενο στην ΟΝΕ.

«Η Ελλάδα ανήκει ήδη σε μία νομισματική ένωση, δεν είχαμε συνδεδεμένο νόμισμα με το Δολάριο πχ όπως η Αργεντινή, δεν είχαμε προετοιμαστεί μετά την είσοδο στην ΟΝΕ για κάποια μετάπτωση, άρα δεν είναι εύκολο να έχουμε σαφή εικόνα των επιπτώσεων. Όμως, υπάρχουν κάποια αδιαμφισβήτητα δεδομένα που ένα ανίσχυρο νέο εθνικό νόμισμα θα επιφέρει άμεσα» αναφέρεται σχετικά.

Όπως σημειώνεται στην ανάλυση, οι οπαδοί της δραχμής υπερτονίζουν την πιθανή θετική εκδοχή του εθνικού νομίσματος μέσω κυρίως της τεράστιας υποτίμησης που θα ακολουθήσει. «Η δραχμή παρέχει ρευστότητα, υποστηρίζουν και η υποτίμηση θα οδηγήσει σε ανταγωνιστικότητα.

Σε ενδεχόμενη επιστροφή της Ελλάδος στη δραχμή, η Ελλάδα σύμφωνα με τη θετική όψη του παραμυθιού, θα έχει ξανά στη διάθεση της τα εργαλεία εκείνα, που θα τη βοηθήσουν να αντιμετωπίσει ικανά την κρίση, είτε κατεβάζοντας τα επιτόκια, κάτι που τώρα δεν μπορεί να κάνει, είτε αφήνοντας το νόμισμα να διολισθήσει 20-30%» .

«Το παραμύθι της Δραχμής εστιάζει στο θυμικό της κυρίαρχης χώρας που ορίζει εκείνη τις τύχες της. Όμως, σε ένα απόλυτα απαιτητικό παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον και χωρίς πρόσβαση σε χρηματοδότηση, χρειάζονται ισχυρές εμπορικές συμμαχίες αφού η χώρα μόνη της δεν θα μπορέσει να σταθεί ανταγωνιστικά» συμπληρώνεται.

Οι επιπτώσεις

Το πιο πιθανό όμως, εκτιμάται, είναι η χώρα να δοκιμάσει ένα «ισοπεδωτικό κοκτέιλ υπερπληθωρισμού, υψηλών επιτοκίων και διεθνούς απομόνωσης, παραπέμποντας σε τριτοκοσμικές εικόνες οικονομικής και πολιτικής αστάθειας».

Η σίγουρη υποτίμηση, όπως υπογραμμίζεται στην ανάλυση, σημαίνει μεγάλη πτώση του βιοτικού επιπέδου, «ενώ καλό είναι να θυμόμαστε ότι η μεταπολιτευτική πραγματικότητα δείχνει πως οι συνεχείς υποτιμήσεις είχαν τελικά μικρό έως και ανύπαρκτο αντίκρισμα ως προς την ανταγωνιστικότητα.

Οι αλλεπάλληλες υποτιμήσεις της δεκαετίας του ’80, όταν η δραχμή πήγε από τις 40 δραχμές το δολάριο στις 150 το δολάριο, συνοδεύτηκαν από μείωση των εξαγωγών από το 24% στο 18% του ΑΕΠ και εξαιρετικά χαμηλή ανάπτυξη. Μετά το 1985 και το 2002 η δραχμή υποτιμήθηκε 100% και οι εξαγωγές αυξήθηκαν μόνον 16%!

Αυτή η εξέλιξη ήταν συνέπεια της λογικής της υποτίμησης ως «εύκολης λύσης» προσωρινής τόνωσης της οικονομίας, η οποία όμως συνοδευόταν από τύπωμα χρήματος και πληθωρισμό που αναιρούσε τα αρχικά οφέλη».

Η διεθνής εμπειρία υποδεικνύει ότι η υποτίμηση που θα ακολουθήσει την επιστροφή σε ένα εθνικό νόμισμα θα είναι ραγδαία, όπως υπογραμμίζεται στην ανάλυση. «Αυτοί που θα βρεθούν στα χέρια με “νέες δραχμές”, θα επιδιώξουν να τις μετατρέψουν σε Ευρώ για να αποφύγουν πιθανές μελλοντικές απώλειες, εντείνοντας έτσι τις πτωτικές τάσεις του νέου νομίσματος».

Τι θα συμβεί με τις καταθέσεις;

Οι καταθέσεις θα είναι υποχρεωτικά μετατρέψιμες σε δραχμές. Όση θα είναι η υποτίμηση της δραχμής, τόση αγοραστική δύναμη θα χάνουν. Το μέγεθος αυτό θα βρίσκεται σε συνάρτηση με τον ρυθμό αύξησης του πληθωρισμού. Προϋπόθεση για το σενάριο αυτό είναι να έχουν μείνει όρθιες οι τράπεζες, τονίζεται στην ανάλυση.

Τι θα αλλάξει στα δάνεια;

Τα δάνεια τα οποία έχουν συναφθεί σε συνάλλαγμα εξακολουθούν να οφείλονται σε συνάλλαγμα. Αυτό σημαίνει ότι το κεφάλαιο του χρέους θα αυξάνεται διαρκώς σε συνάρτηση με την υποτίμηση του νομίσματος. Το ίδιο θα ισχύει και με τους τόκους.

Τι θα γίνει με τις τράπεζες;

Οι τράπεζες είναι βιώσιμες μόνο αν έχουν κεφαλαιακή επάρκεια. «Τα «κόκκινα» δάνεια θα εκτοξευτούν, καθώς οι επιχειρήσεις – οφειλέτες δεν θα έχουν έσοδα για την εκπλήρωση των υποχρεώσεών τους λόγω μεγάλης πτώσης του τζίρου.

Οι ιδιώτες οφειλέτες επίσης δεν θα έχουν έσοδα, ως άνεργοι ή εργαζόμενοι ιδιαίτερα χαμηλών απολαβών. Επομένως, στο διάστημα που θα μεσολαβήσει για μια μετάβαση στη δραχμή, είναι πιθανό να έχουν εξανεμιστεί οι καταθέσεις».

Τι θα γίνει με το δημόσιο χρέος;

To δημόσιο χρέος που αφορά σε δάνεια που διέπονται από το ελληνικό δίκαιο, είναι δυνατό να μετατραπεί σε δραχμές. Δεν ισχύει το ίδιο, όμως, με το δημόσιο χρέος που αφορά σε δάνεια τα οποία διέπονται από το αγγλικό δίκαιο, δηλαδή σε όλα τα δάνεια των τελευταίων ετών μέσω των ευρωπαϊκών μηχανισμών στήριξης. «Παράλληλα, η πραγματική αξία του εξωτερικού μας χρέους θα αυξηθεί, καθιστώντας πολύ δύσκολη την εξυπηρέτησή του.

Αυτό θα οδηγήσει σε στάση πληρωμών όχι μόνο από το κράτος αλλά και από τις μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις που έχουν δανειστεί από το εξωτερικό. Αυτή η αθέτηση των υποχρεώσεων θα αποκόψει τη χώρα από τις διεθνείς χρηματαγορές, τουλάχιστον μέχρι να υπάρξει συμφωνία για νέο “κούρεμα”, κάτι που συνήθως απαιτεί πολύχρονες διαπραγματεύσεις».

Ο τουρισμός δεν θα ενισχυθεί με τη δραχμή;

Οι τιμές υπηρεσιών του τουρισμού και οι τιμές των κατοικιών, θα μειωθούν σημαντικά και πολλοί προσβλέπουν σε ανάπτυξη του τουρισμού και στην προσέλκυση νέων επενδύσεων.

Ωστόσο, όπως αναφέρεται στην ανάλυση, εκτιμάται ότι τουρίστες και επενδυτές θα έρθουν σε μια κατεστραμμένη χώρα με διάχυτη τη φτώχεια, τις κοινωνικές συγκρούσεις, την πολιτική αστάθεια και τη διαρκή αβεβαιότητα.

«Επομένως, τα δύο βασικά επιχειρήματα για την επιστροφή στη δραχμή, δηλαδή η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και οι θετικές συνέπειες στον ρυθμό ανάπτυξης από την αύξηση των εξαγωγών και του τουρισμού, καταρρίπτονται καθώς οι θετικές συνέπειες θα είναι περιορισμένες».

Θα σταματήσει η λιτότητα;

«Όχι γιατί η αγοραστική δύναμη της δραχμής θα μειώνεται από τον πληθωρισμό και την υποτίμηση για μεγάλο διάστημα».

Η χώρα θα είναι πιο ισχυρή και εθνικά κυρίαρχη;

«Σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη η Ελλάδα πιθανότατα θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει και την ΕΕ. Θα ήταν αδύνατον για την Ελλάδα να παραμείνει ως πλήρες μέλος της ΕΕ έχοντας αποχωρήσει ως χρεοκοπημένη χώρα από την ευρωζώνη, καθώς με την έξοδο από το Ευρώ θα αναγκαζόταν να εφαρμόσει μέτρα και πολιτικές, όπως ελέγχους στη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών, ατόμων κ.λπ., που θα παρέβαιναν τους κανόνες της ενιαίας, εσωτερικής αγοράς.

Η παράβαση των κανόνων της ενιαίας, εσωτερικής αγοράς θα αποτελούσε τη βασικότερη αιτιολογία για αποχώρηση από την ΕΕ. Επίσης, η έξοδος από την ευρωζώνη θα έθετε σε κίνδυνο την εθνική ασφάλεια της χώρας, καθώς, η συμμετοχή στην ΟΝΕ και στους ευρωπαϊκούς θεσμούς διαφυλάττει σε μεγάλο βαθμό τα εθνικά συμφέροντα και την εθνική κυριαρχία της χώρας». 

Πηγή

Πώς ενισχύεις τον ρατσισμό...

Του Γιάννη Παντελάκη

Τις προάλλες ο υπουργός Μουζάλας είπε πως οι πρόσφυγες στο Ελληνικό έχουν πράγματα που δεν είχαν στα σπίτια τους και ότι τα παιδιά τους πάνε με το σχολικό κάτι που δεν συμβαίνει με τα παιδιά των Ελλήνων! Χθες, ο Ανδριανόπουλος σχολίασε πως οι φιλοξενούμενοι μετανάστες στο Ελληνικό έχουν βαρεθεί να τρώνε λαζάνια αλλά κάποιος πρέπει να τους πει ότι οι Έλληνες ψάχνουν στα σκουπίδια! Δυο πολιτικοί με διαφορετικές πολιτικές αφετηρίες με αβάσιμες υποθέσεις, κάνουν ό,τι μπορούν για να ενισχυθεί ο ρατσισμός.

Και οι δυο δηλώνουν ή σχολιάζουν χρησιμοποιώντας επιχειρήματα που δεν έχουν πραγματική βάση, που συγκρίνουν ανόμοια δεδομένα και που χωρίς επεξεργασία και γνώση οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι οι μετανάστες και πρόσφυγες είναι κάποιοι άνθρωποι που ζητούν ευνοϊκή μεταχείριση σε βάρος των Ελλήνων. Ότι οι άνθρωποι αυτοί, απαιτούν κάτι το οποίο δεν το δικαιούνται. Ότι τελικά θα πρέπει να δουν πρώτα τις συνθήκες που βιώνουν χιλιάδες Έλληνες και μετά να μιλήσουν. Πρόκειται για την ιδανική συνταγή ώθησης ανθρώπων στον ρατσισμό.

Και οι δυο, οδηγούνται στις δηλώσεις τους βασισμένοι σε μια απόλυτα λανθασμένα δεδομένα τα οποία ωστόσο δεν είναι απαραίτητο να γνωρίζουν οι αποδέκτες των μηνυμάτων τους. Οι τελευταίοι, εισπράττουν σχόλια πολιτικών που λίγο ως πολύ τους λένε πως οι μετανάστες και πρόσφυγες τους ζουν σε βάρος τους. Ή τέλος πάντων, έχουν πολυτέλειες τις οποίες δεν έχουν οι Έλληνες. Γι’ αυτό, ας πάψουν να διαμαρτύρονται, βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση.

Το κόστος για τους χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα μας, το έχει αναλάβει κάποιος τρίτος, η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είτε απευθείας στην κυβέρνηση, είτε μέσω διάφορων ΜΚΟ η Ε.Ε. έχει εγκρίνει να δοθούν πολλά εκατομμύρια ευρώ στη χώρα μας. Από τα εκατομμύρια αυτά έχει απορροφηθεί μόνο το 50% και είναι ορατός ο κίνδυνος να χαθούν τα υπόλοιπα χρήματα με ευθύνη της Ελληνικής κυβέρνησης. Ο κ. Μουζάλας, που κάνει τις δηλώσεις διαχωρισμού προνομίων Ελλήνων και μεταναστών, είναι υπουργός της κυβέρνησης που αδυνατεί ν’ απορροφήσει τα κονδύλια.

Η μη απορρόφηση των κονδυλίων, έχει οδηγήσει στο φαινόμενο που καταγγέλλεται σχεδόν καθημερινά από δεκάδες φορείς, οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων κ.ο.κ. Οι συνθήκες διαβίωσης των προσφύγων και μεταναστών είναι επιεικώς απαράδεκτες. Ζουν σε παγωμένα αντίσκηνα, πεθαίνουν προσπαθώντας να ζεσταθούν και γενικότερα βιώνουν έναν Γολγοθά. Όλα αυτά δεν οφείλονται στην έλλειψη πόρων, ούτε οι πόροι αυτοί έχουν σχέση με εθνικούς πόρους. Γι’ αυτό, οι συγκρίσεις που κάνουν οι κ. Μουζάλας και Ανδριανόπουλος αφορούν σε ανόμοια πράγματα.

Με τις δηλώσεις αυτές, ενισχύουν την αίσθηση ότι τα χρήματα που δίνονται γι’ αυτούς, θα μπορούσαν να δοθούν για τους Έλληνες (κάτι που δεν έχει βάση). Αυτή την αίσθηση σύγκρισης άσχετων μεταξύ τους δεδομένων, την εισπράττουν οι αποδέκτες των δηλώσεών τους και την θεωρούν δεδομένη. Κάπως έτσι δημιουργείται η αίσθηση ότι οι ξένοι μας παίρνουν ότι μας ανήκει. Κάπως έτσι διαμορφώνεται η βεβαιότητα ότι το κράτος δίνει σημασία στους ξένους και όχι στους Έλληνες. Κάπως έτσι ενισχύεται ο ρατσισμός…   

Γιατί κινδυνεύει να καταρρεύσει η ΔΕΗ και τι σημαίνει αυτό για την χώρα

Του Γιώργου Φιντικάκη

Χρονιά-σταυροδρόμι ανάμεσα στην χρεοκοπία και την επιβίωση είναι το 2017 για την ΔΕΗ. Το είπε περισσότερο ξεκάθαρα παρά ποτέ, ο πρόεδρος της ΔΕΗ Μανώλης Παναγιωτάκης σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε στην Πτολεμαΐδα κατά την διάρκεια επίσκεψης στο λιγνιτικό κέντρο της περιοχής.

"Τον Φεβρουάριο πρέπει να πληρώσουμε ένα ομόλογο 100 εκατ ευρώ και τον Απρίλιο ένα άλλο ομόλογο 400 εκατ. ευρώ. Αν δεν τα πληρώσουμε - που θα τα πληρώσουμε, αφού τα έχουμε- μας πάνε για χρεοκοπία, όχι μόνο εμάς αλλά και ολόκληρη τη χώρα", ήταν τα λόγια σε δραματικούς τόνους του επικεφαλής της επιχείρησης.

Ακριβώς επειδή η ΔΕΗ είναι μια συστημική επιχείρηση, ό,τι και να συμβεί, η κυβέρνηση θα την διασώσει, δεν πρόκειται να την αφήσει να καταρρεύσει. Ακριβώς επειδή τυχόν χρεοκοπία της ΔΕΗ θα σήμαινε ένα τεράστιο ντόμινο σε όλη την οικονομία. Από τους χιλιάδες πελάτες-προμηθευτές της πανελλαδικά, τις τοπικές κοινωνίες στη Μακεδονία και την Πελοπόννησο που ζουν από αυτήν, έως τις μικρές, μεσαίες και μεγαλύτερες επιχειρήσεις αλλά κυρίως τους εκατοντάδες χιλιάδες των ευάλωτων καταναλωτών, που ουδείς θα τους έδινε ρεύμα αν δεν υπήρχε η ΔΕΗ ως το τελευταίο καταφύγιο.

Είναι επομένως τέτοιος ο ρόλος της ΔΕΗ που είναι καταδικασμένη να διασωθεί, ακόμη και αν χρειαστεί κάποιου είδους "bail out". Αλλά και μόνο το γεγονός ότι συζητάμε πως σε περίπτωση χρεοκοπίας της ΔΕΗ θα χρεοκοπήσει η χώρα, δείχνει πόσο ζοφερή είναι η κατάσταση με τα οικονομικά της.

Δίχως διάθεση για κινδυνολογία, και δίχως αυτό να σημαίνει ότι η ΔΕΗ θα σκάσει αύριο, εντούτοις οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει είναι αμέτρητες. Δεν τελειώνουν με τα 2 και πλέον δισ ευρώ των ληξιπρόθεσμων λογαριασμών, ούτε τα περίπου 900 εκατ ευρώ που χρωστά στους προμηθευτές της.

Από το σωσίβιο των νέων δανείων...

Η απειλή της χρεοκοπίας για τον μεγάλο ασθενή της ενέργειας έρχεται και επανέρχεται στη συζήτηση όχι μόνο γιατί η ΔΕΗ βιώνει μια πρωτόγνωρη για την ίδια κατάσταση υποχρεωτικής σμίκρυνσης, όσο κυρίως γιατί η κυβέρνηση ακόμη "ψάχνεται" ως προς το ποιες είναι οι σωστές απαντήσεις για την επόμενη ημέρα. Είναι για παράδειγμα τόσο άσχημη η ρευστότητα της ΔΕΗ, που αν δεν συμφωνούσε προ ημερών με τις τέσσερις συστημικές τράπεζες σε ένα νέο δάνειο 200 εκατ. ευρώ, ουδείς ξέρει αν θα κατάφερνε να αποπληρώσει τα ομόλογα που λήγουν το επόμενο διάστημα. Ένα δάνειο όμως που η ΔΕΗ πλήρωσε πανάκριβα, αφού στο όνομα της διατήρησης του ΑΔΜΗΕ υπό τον έλεγχο του Δημοσίου, η ΔΕΗ κατέληξε να ενεχυριάσει στις τράπεζες πολύτιμα για την ρευστότητά της, μελλοντικά έσοδα από μεγάλους πελάτες της.

...στις περικοπές ρεύματος

Είναι τέτοια η κατάσταση, που η διοίκηση της ΔΕΗ όπως άφησε να εννοηθεί από την Πτολεμαΐδα ο κ. Παναγιωτάκης, φέρεται να εγκαταλείπει εν μέρει τουλάχιστον, τη "χαλαρή" έως σήμερα πολιτική που εκτίναξε τις οφειλές της. Και εμφανίζεται αποφασισμένη να κόβει το ρεύμα σε όσους μπορούν να το πληρώσουν αλλά δεν το κάνουν, με εύλογο ωστόσο το ερώτημα πως θα αντιδράσει η κυβέρνηση μπροστά στο πολιτικό κόστος που συνεπάγονται οι περισσότερες αποκοπές. "Δεν διατυμπανίζουμε ότι θα προχωρήσουμε σε αποκοπές ρεύματος, αλλά δεν κάνουμε και κοινωνική πολιτική", ήταν το μήνυμα Παναγιωτάκη, ερωτηθείς αν συνεχίζει να ισχύει το άτυπο "εμπάργκο" σε αποκοπές παροχών για χρέη έως τα 1.000 ευρώ.

Και στο δώρο της κυβέρνησης...

Είναι επίσης τέτοια η κατάσταση της ΔΕΗ που η κυβέρνηση συμφώνησε προ ημερών, να της κάνει δώρο, την προπληρωμή για έναν ολόκληρο χρόνο της κατανάλωσης του στενού Δημοσίου τομέα, ύψους περίπου 100 εκατ. ευρώ. Ενεση ρευστότητας εξαιρετικά σημαντική, με αντάλλαγμα την παροχή από την ΔΕΗ έκπτωσης 6%. Αλλά οι εκπτώσεις έχουν το κακό ότι περιορίζουν περαιτέρω τον τζίρο μιας επιχείρησης, άρα και τη ρευστότητά της, λειτουργώντας και σαν "φαύλος κύκλος". Για παράδειγμα, η μείωση 9,2% του κύκλου εργασιών της ΔΕΗ στο εννεάμηνο του 2016, δεν προήλθε μόνο από την μεγάλη απώλεια μεριδίου που κατέληξε στον ανταγωνισμό, αλλά και από την έκπτωση 15% που παρέχει από τον περασμένο Ιούλιο στους συνεπείς της πελάτες.

Ένα τεράστιο ερωτηματικό πλανάται φέτος πάνω από τον μεγάλο ασθενή της οικονομίας, αφού τους επόμενους μήνες θα ξεδιπλωθεί η πλήρης εφαρμογή των δεσμεύσεων του μνημονίου, με επίκεντρο την δραστική μείωσης του μεριδίου της.

Η χρέωση ενέργειας, οι δημοπρασίες, η πώληση πελατών

Σε αυτήν ακριβώς την ΔΕΗ, η κυβέρνηση μετέφερε το μεγαλύτερο μέρος από το έξτρα κόστος της χρέωσης προμηθευτή, μέτρο που σχεδιάστηκε μέσα στην προχειρότητα, προκάλεσε αλαλούμ στην αγορά, με τους ιθύνοντες (ΥΠΕΝ, ΡΑΕ, ΛΑΓΗΕ), να τρέχουν τώρα και να μην φτάνουν για να κατεβάσουν την τιμή.

Στην ίδια ΔΕΗ, η κυβέρνηση έχει μεταφέρει μέσω των δημοπρασιών υποχρεωτικής πώλησης ρεύματος (ΝΟΜΕ) που περηφανεύεται ότι πέτυχε έναντι της "Μικρής ΔΕΗ", την υποχρέωση να περιορίσει σταδιακά το μερίδιό της σε χονδρική και λιανική ως το 2019, στο 49,5%. Επιλογή από την οποία γκρινιάζουν οι πάντες. Τόσο οι ιδιώτες της ενέργειας που επειδή στην τελευταία δημοπρασία, οι τιμές "χτυπήθηκαν" σε υψηλά επίπεδα, υποστηρίζουν ότι εξάλειψαν τα περιθώρια ανταγωνισμού στα τελικά τιμολόγια, όσο και η ίδια η ΔΕΗ που εκτιμά ότι θα έχει φέτος απώλειες περί τα 300 εκατ ευρώ επειδή υποχρεώνεται να τους πουλά ρεύμα στο κόστος. Σαν αποτέλεσμα, η τρόικα πιέζει αφενός για αύξηση των δημοπρατούμενων ποσοτήτων, αφετέρου για την ανάγκη λήψης πιο δομικών μέτρων, περιλαμβάνοντας σε αυτά και την πώληση μονάδων, όπως αναγνώρισε ο ίδιος ο κ. Παναγιωτάκης, επιβεβαιώνοντας τις σχετικές πληροφορίες, τις οποίες μόλις πριν από λίγες ημέρες κυβερνητικοί παράγοντες διέψευδαν.

Βέβαια ο επικεφαλής της ΔΕΗ διαφωνεί με την πώληση μονάδων, και υποστηρίζει ότι η αγορά θα ανοίξει με το σχέδιο που ο ίδιος προωθεί για την πώληση χαρτοφυλακίου 600.000-700.000 πελατών κάθε είδους (καλοπληρωτών και κακοπληρωτών) σε ιδιώτες ανταγωνιστές της. Αν και όπως λέει συζητά ήδη το θέμα με δυνητικούς αγοραστές των εταιρειών αυτών, γνωρίζει ωστόσο ότι το σχέδιο του έχει ένα μεγάλο "ναι μεν, αλλά". Διότι δεν αποκλείεται ο ανταγωνισμός να αρνηθεί να προσθέσει στο υγιές σήμερα χαρτοφυλάκιό του, πελάτες που δεν πληρώνουν τους λογαριασμούς τους, σε μια στιγμή που ούτως ή άλλως μπορεί να κερδίζει τους "καλούς" προσφέροντάς τους εκπτώσεις.

Το Plan B, και η πώληση μονάδων

Κάπως έτσι έχει προς ώρας η εικόνα. Και το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχει κάποιο "Plan B" για να ικανοποιηθεί το μνημονικό άνοιγμα της αγοράς, όσο κυρίως για να μην καταρρεύσει η ΔΕΗ. Διότι έτσι όπως πάνε τα πράγματα, τα έσοδα της θα συνεχίσουν μαθηματικά να συρρικνώνονται, δίχως ουδείς να μπορεί να διασφαλίσει ότι η ΔΕΗ θα καταφέρει τελικά να εισπράξει ένα μεγάλο μέρος από το 1 δισ ευρώ που της χρωστούν σήμερα 1,5 εκατομμύριο πελάτες της, έχοντες και μη. Σημειωτέον ότι άλλο ένα 1 δισ ευρώ έχει διακανονιστεί σε δόσεις, τις οποίες ωστόσο είναι άγνωστο για πόσο καιρό θα συνεχίσουν να τις τηρούν όσοι έχουν ενταχθεί στο μέτρο.

Είναι φυσικό επακόλουθο όλων των παραπάνω, τα σενάρια της πώλησης μονάδων ή κάποιων παραλλαγών της "Μικρής ΔΕΗ" να έρχονται και να ξαναέρχονται στο τραπέζι, όχι για να ανοίξει η αγορά, αλλά ως μονόδρομος για να βάλει η εταιρεία ζεστό ρευστό στο ταμείο της. Ένα ταμείο μέσω του οποίου πρέπει να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή της νέας λιγνιτικής "ναυαρχίδας" της ΔΕΗ, της Πτολεμαίδας V, που υπολογίζεται να είναι έτοιμη το 2020, θα αντικαταστήσει μια σειρά παλαιών σταθμών, και θεωρείται απαραίτητη για την ευστάθεια του συστήματος ηλεκτρισμού της χώρας τα επόμενα χρόνια.

Σε αυτή την αγορά ενέργειας όπου κυοφορούνται μεγάλες εξελίξεις, και όπου τα πάντα είναι ακόμη τόσο ρευστά, το ερώτημα για τον μεγάλο ασθενή των 17.000 εργαζομένων (ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ, ΑΔΜΗΕ), είναι περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ. Άραγε θα μπορέσει να ανακάμψει ή τουλάχιστον να βρει μια νέα ισορροπία έστω και με μικρότερο μέγεθος του σημερινού ή άραγε αυτή η κατάσταση τελικά θα την συνθλίψει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την αγορά ηλεκτρισμού και την οικονομία. Ασφαλής απάντηση ακόμη δεν υπάρχει. 

Τα «μαύρα» έγιναν αναγκαία

Η κρίση και οι πολιτικές οι οποίες ακολούθησαν ευνοούν τη μετατροπή της οικονομικής δραστηριότητας σε Φαρ Ουέστ όπου όλο και περισσότεροι κινούνται με «μαύρα», όλοι χρωστούν σε όλους και όλοι μαζί στο κράτος και στις τράπεζες

Του Κώστα Γιαννακίδη

Φανταστείτε ότι η χώρα είναι ένα τεράστιο καζάνι. Ολοι χωράμε και κανένας δεν μπορεί να φύγει. Κάτω από το καζάνι καίει μία δυνατή φωτιά. Είναι η κρίση. Και εμείς γυρίζουμε σαν καρότα στη φασολάδα. Ο ένας περιστρέφεται γύρω από τον άλλον και όλοι μαζί βράζουμε στο ζουμί μας. Αυτό το ζουμί κοστίζει περί τα 240 δισ. ευρώ.

Τα στοιχεία που δημοσιεύει η «Καθημερινή της Κυριακής» είναι εντυπωσιακά. Αν πάρεις ένα τεφτέρι και μετρήσεις πόσα χρωστάμε στο Δημόσιο, στα Ταμεία, στις τράπεζες και ο ένας στον άλλον, γρήγορα θα χάσεις τα νούμερα. Τα 95 δισ. οφείλονται μόνο στην Εφορία. Οι μισοί Ελληνες δεν μπορούν να πάρουν φορολογική ενημερότητα. Πάνω από 400.000 είναι απλήρωτοι από τον εργοδότη τους. Κανένας δεν γνωρίζει πόσα ενοίκια δεν πληρώνονται κάθε μήνα. Το Δημόσιο οφείλει τουλάχιστον 4,5 δισ. ευρώ σε φορολογούμενους και προμηθευτές. Και όλα τα υπόλοιπα, μέχρι να φτάσουμε στα 240 δισ. είναι χρέη προς τις τράπεζες.

Όλα αυτά τα χρέη, το ζουμί στο καζάνι της κρίσης, ημέρα με την ημέρα φουσκώνουν. Κάποια στιγμή θα φτάσουν σε ονομαστικό ύψος που θα δείχνει τρομακτικό και θα ακούγεται αστείο. Και υπάρχουν πλέον σουρεαλιστικές περιπτώσεις. Ξέρω άνθρωπο, ζει στην Αθήνα, που είναι άνεργος και χρωστάει 2 εκατ. ευρώ σε Δημόσιο, Ταμεία και τρίτους. Ανησυχεί μόνο για τους τρίτους γιατί εκείνοι μπορούν να ντύσουν τις πατούσες του με τσιμέντο και να τον στείλουν να κοιτάξει για θαλάσσιες χελώνες. Ξέρω και άλλους που μιλούν πλέον για τα χρέη τους τόσο cool και ψύχραιμα που είναι σαν να σου περιγράφουν γκομενοδουλειά. Ελεύθερος επαγγελματίας έκανε login στον ΕΦΚΑ και είδε ένα ποσό ελαφρώς πάνω από τα πενήντα χιλιάρικα. Πήρε βαθιά τζούρα και μαζί με τον καπνό έβγαλε και μερικά μπινελίκια από το στόμα. Ακόμα καλύτερο: υπάρχουν άνθρωποι που απλώς αρνούνται να περάσουν καν από το site του ΕΦΚΑ. Και άλλοι που καταφέρνουν και ζουν σχεδόν στην αφάνεια, στην παρανομία. Με μηδενική φορολογική δήλωση, λεφτά σε λογαριασμό τρίτου και από πίσω χρέη να τους ακολουθούν σαν σκυλιά με αφρισμένο στόμα. Δεν είναι μόνο ένα σύμπτωμα της κρίσης. Είναι ένα κουβάρι που θα κάνει χρόνια να ξεμπλέξει. Και, κυρίως, μία παθογένεια που γίνεται κομμάτι της οικονομικής μας κουλτούρας.

Η κρίση και όσοι ωφελήθηκαν πολιτικά από αυτή, νομιμοποίησαν σε μεγάλο βαθμό την ηθική της αρπαχτής και τον τσαμπουκά του «Δεν πληρώνω». Αυτό που έχει συμβεί με τα «κόκκινα δάνεια» αποτυπώνεται και σε άλλες οικονομικές δραστηριότητες: τα λαμόγια και οι αεριτζήδες προσπαθούν να χαθούν μέσα στη μερίδα των ανθρώπων που χτυπήθηκαν από την ύφεση και τους φόρους. Παράλληλα η τρομακτική αύξηση των επιβαρύνσεων οδηγεί σε ενστικτώδη απόκλιση από τη νόμιμη δραστηριότητα, μόνο και μόνο για λόγους επιβίωσης. Κάθε μήνα πέντε με έξι χιλιάδες επαγγελματίες κλείνουν τα μπλοκάκια τους. Σε λίγο δεν θα βρίσκεις ηλεκτρολόγο ή υδραυλικό που να κόβει απόδειξη. Η κρίση ούτως ή άλλως σε προτρέπει να αναζητήσεις χρήματα έξω από το πλαίσιο της κανονικότητας. Αν αυτή η τάση ενισχυθεί και από την επίσημη πολιτική, τότε το παράλληλο σύστημα διογκώνεται. Ολο και περισσότεροι λειτουργούν όπως κάνουν στην Κούβα: είναι άλλες οι συναλλαγές (και το νόμισμα) με τους τουρίστες και άλλες με το κράτος.

Πριν από την κρίση η παραοικονομία εθεωρείτο ένα από τα βασικά, δομικά προβλήματα της οικονομίας με ισχυρό αποτύπωμα στην κοινωνία. Η αδυναμία δε για τη διεύρυνση της φορολογικής βάσης, περιγράφει σε μεγάλο βαθμό τα αίτια της καχεξίας μας. Τελικά, επτά χρόνια μετά το πρώτο μνημόνιο, η λειτουργία ενός παράλληλου συστήματος οικονομίας τείνει να αποτελέσει περιβάλλον επιβίωσης και κύριο προορισμό οικονομικής δραστηριότητας για ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να κάνουν αλλιώς.

Με αυξανόμενη ταχύτητα ο οικονομικός χώρος μετατρέπεται σε Φαρ Ουέστ όπου ο καθένας προσπαθεί να επιβιώσει με οποιοδήποτε τρόπο, καθιστώντας πολυτελή αφέλεια κάθε έννοια ηθικής. Τα «μαύρα» δεν είναι πλέον κάτι για το οποίο οφείλεις να ντρέπεσαι. Είναι πια αναγκαιότητα.

Της μιας δραχμής οι απατεώνες

Παρακολουθώ τους δραχμολάτρες. Τόσο ρηχά ανεύθυνοι. Τόσο παιδικά επιπόλαιοι. Τόσο ψόφιοι να τραβήξουν προβολείς πάνω τους. Σε μια χώρα χωρίς ίχνος αυτονομίας και αυτοδυναμίας. Με διαλυμένους όλους τους τομείς της οικονομίας της. Με ακυρωμένους όλους τους θεσμούς. Πατώντας θάλασσα

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Θυμάμαι τη φράση του. Δύσκολη ώρα αυτοκριτικής ενώ οριστικά το καράβι της επιχείρησής του βούλιαζε. Όχι, δεν ήταν απατεώνας. Μπήκε, όχι, όχι, μεθοδικά τον έβαλε το σύστημα, στο σύστημα. «Εμείς δεν γιορτάζαμε στις εξοφλήσεις αλλά στις υπογραφές δανείων. Υπέρογκων. Λες και τα λεφτά εκείνα ήταν δικά μας. Χωρίς υποχρεώσεις».

Μιλούσε με το κεφάλι κάτω. Ένας, «μόνος» πια, αντιμέτωπος με τις ευθύνες των πράξεων του. Έτσι όντως δούλευε το σύστημα στην πλειοψηφία του. Δάνεια του αέρα. Ρυθμίσεις του αέρα. Κι άλλες ρυθμίσεις, κι άλλος αέρας. Για όλα. Για το ΙΚΑ, για την εφορία, για τον ΦΠΑ. Και στο τέλος; Ενα θρασύ «Και τι θα μου κάνουν στο κάτω κάτω; Θα πάρουν τ΄ αρχίδια μου». Μην αναρωτηθείς αν έκανε η κότα το αβγό ή το αβγό την κότα. Το σίγουρο είναι, ότι τον απατεώνα τον γεννάει η ανοχή, η μη ευθύνη, τα παραθυράκια, το αλισβερίσι. Η «ευρεσιτεχνία» του κράτους των πολιτικών να χώνουν το χεράκι τους, σε όλους τους τομείς, για να κρέμονται από πάνω τους, όλοι και όλα. Η αποτύπωση, του «Μαζί θα κυβερνήσουμε».

καφε

Συζητώντας στο καφενείο για τη δραχμή

Πατήστε εδώ

Παρακολουθώ τη συζήτηση για τη δραχμή. Το θράσος πίσω από τις λέξεις. Μυρίζομαι την κατάληξη «Και τι θα μας κάνουν; Θα πάρουν τ΄ αρχίδια μας». Πάλι; Τα πήραν ποτέ; Δεν μπλέκομαι σε περίπλοκες αναλύσεις οικονομικών εγκεφάλων. Ακολουθώ μια γραμμή απλής λογικής σχεδόν μπακαλίστικα. Την επομένη κιόλας της εισόδου μας στο δικό μας νόμισμα, στην τιμημένη μας δραχμή, θα καμαρώσουμε μια κολακευτική ισοτιμία, μια δραχμή προς ένα ευρώ. Την επομένη μέρα, αν κλείσει μέρα, θα βρεθούμε αντιμέτωποι με ισοτιμία δυο δραχμών προς ένα ευρώ και την μεθεπόμενη θα τριτώσει το «καλό».

Άρα από 320 δισεκατομμύρια, τόσο είναι το χρέος μας, θα έχει θεριέψει σε 320 δισεκατομμύρια επί τρία! Να, τα τρία μας! Ακούω τη φωνούλα μας απεγνωσμένη «Ε! Δεν πληρώνετε αυτό με τίποτα!». Στο «Δεν πληρώνω», το κατανοητά απεγνωσμένο μας, αυτόματα έχουμε απέναντί μας κράτη. Σε κράτη χρωστάμε. Το έχουμε εμπεδώσει; Απέναντί μας έχουμε πολίτες κρατών. Ήμαστε εν ολίγοις, εν μια νυκτί, όχι άνευ συμμάχων αλλά πλήρεις εχθρών. Από τη μια στιγμή στην άλλη. Πού πάμε βρε Καρανάσο; Με πληθυσμό στα επόμενα 10 χρόνια, 6.000.000 κατοίκων… Ναι! Έξι εκατομμυρίων. Όσος δηλαδή ο πληθυσμός της Ελλάδας το 1960. Και με σημερινά χρέη, το 175% του ΑΕΠ.

Ποια ακριβώς εποχή δραχμής, διηγούνται τα ξεφτέρια, στους «πονηρεμένους»; Ποια χρονολογία, μας υποδεικνύουν οι δραχμολάγνοι, όπου δήθεν, «όλα ήταν ωραία και οι Έλληνες χόρταιναν ψωμί»; Μήπως, για να πιάσουμε μια εποχή κοντινή μας, βρε αδελφέ, ν΄ αναφέρουμε, ότι δυνατή ήταν η δραχμή ούσα σφιχταγκαλιασμένη με το δολάριο, επί επταετίας; Αυτό το λένε ή το αποσιωπούνε; Μήπως, ιστορικά, μόνο όποτε λειτουργούσαμε με αντίστοιχες «τρόικες» μεγαλουργούσαμε; Αυτή την αλήθεια τη λένε ή όχι;

Παρακολουθώ τους δραχμολάτρες. Τόσο ρηχά ανεύθυνοι. Τόσο παιδικά επιπόλαιοι. Τόσο ψόφιοι να τραβήξουν προβολείς πάνω τους. Σε μια χώρα χωρίς ίχνος αυτονομίας και αυτοδυναμίας. Με διαλυμένους όλους τους τομείς της οικονομίας της. Με ακυρωμένους όλους τους θεσμούς. Πατώντας θάλασσα. Πού πάμε βρε «Καρανάσο»; Και πώς επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να δίνουμε σημασία σε λόγια ανθρώπων, που ενώ δεν τα έχουν καλά με τον κόπο, βαυκαλίζονται «Ας πεινάσουμε και λίγο. Αλλά μετά…». Εμπιστεύεσαι τον χορτασμένο και τον εσαεί ξεκούραστο, να σου μιλήσει για πείνα;

Τους παρακολουθώ. Να σπέρνουν ακόμα μια φορά δαιμόνια, να σκορπάνε τζούφιες ελπίδες, να μας τάζουν χείρα βοηθείας από αορίστως αορίστους. Εξωγήινους; Ως άλλοι «Ζαχαριάδηδες» αναμένοντας αεροπλάνα από συμμάχους…  Απουσία συμμάχων. Και πάντα πίσω από το ναρκισσιστικό χαμογελάκι τους, βλέπω το είδος του ανθρώπου, που δεν πλήρωσε ποτέ, σε κανένα ταμείο. Κυρίως στο άτιμο ταμείο που πληρώνεις τη βλακεία και την ελαφράδα σου, όταν γυρνάει καταπάνω σου. Ακόμα και σ΄ αυτό, άλλοι θα πληρώσουν για άλλους. Τόσο αυτοκαταστροφικούς, δεν μας έχω. Πια! 

Στην εισαγγελία η μηνυτήρια αναφορά Βαξεβάνη για το αδήλωτο διαμέρισμα στο Παρίσι του Μητσοτάκη και της γυναίκας του

  

Στην εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών διαβίβασε η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, Ξένη Δημητρίου, την μηνυτήρια αναφορά που έχει καταθέσει ο Κώστας Βαξεβάνης σε βάρος του πρόεδρου της ΝΔ Κυριάκου Μητσοτάκη και της συζύγου του Μαρέβας Γκραμπόφσκι-Μητσοτάκη, για τη γνωστή δήλωση του πόθεν έσχες της πρώτης, στην οποία δεν έχει συμπεριλάβει διαμέρισμα που έχει αγοράσει στο Παρίσι.

Όπως σημειώνει το left.gr, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου διαβίβασε την μηνυτήρια αναφορά στην εισαγγελία Πρωτοδικών Αθηνών για τη διενέργεια προκαταρκτικής έρευνας.

Ο κ. Βαξεβάνης με την μηνυτήρια αναφορά του, στρέφεται κατά του Κυριάκου Μητσοτάκη, προκειμένου να ερευνηθεί εάν νόμιμα δεν περιέλαβε στην προσωπική-ατομική δήλωση περιουσιακής κατάστασης (πόθεν έσχες) και τη δήλωση της συζύγου του, ενώ ζητεί να διερευνηθούν οι λόγοι που δεν αναφέρθηκε το επίμαχο διαμέρισμα στην δήλωση του πόθεν έσχες της Μαρέβα Μητσοτάκη, όπως και η διαδρομή των χρημάτων με τα οποία έγινε η αγορά του ακινήτου.

Να σημειωθεί ότι ως προς τον Κυριάκο Μητσοτάκη, λόγω του νόμου περί ευθύνης των υπουργών, δεν μπορεί να κινηθεί καμία δικαστική διαδικασία εάν δεν υπάρξει η προηγούμενη συγκατάθεση της Βουλής, περί άρσης ασυλίας. Έτσι, η προκαταρκτική έρευνα η οποία θα διενεργηθεί, αφορά μόνο τη Μαρέβα Μητσοτάκη.

Υπενθυμίζεται ότι σύμφωνα με δήλωση (7.2.2017) της κ. Μητσοτάκη, «από το 2006 έως το 2014 έζησα την δυσκολότερη φάση της ζωής μου, γιατί βρέθηκα μακριά από τον άνδρα μου, Κυριάκο Μητσοτάκη, τον σύντροφό μου και πατέρα των τριών παιδιών μας» - με τον οποίο επανασυνδέθηκαν το 2014.

Ακόμη, στη δήλωση της χαρακτηρίζει την περίοδο εκείνη «τραγική», λέγοντας ότι «την μεταλλάσσουν σε προσπάθειά μας να αποφύγουμε δήθεν την δήλωση πόθεν έσχες».

«Ουδέν αναληθέστερον» απαντά στην κατηγορία αυτή η κ. Μητσοτάκη και δηλώνει ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης, «από το 2006 είχε δηλώσει στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής την υφιστάμενη διάσταση και το 2008 καταθέσαμε αίτηση συναινετικού διαζυγίου και ακολούθησε η πρώτη επ΄ακροατηρίω συζήτηση (ο νόμος τότε απαιτούσε δύο συζητήσεις για την έκδοση του διαζυγίου)».

Αν δεν κλείσουν ΑΜΕΣΑ την αξιολόγηση, τότε επιδιώκουν το «ατύχημα»

Δεν υπάρχει απολύτως κανένα οικονομικό επιχείρημα που να δικαιολογεί την εμμονή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να εκδιώξει το ΔΝΤ από το πρόγραμμα στήριξης της Ελλάδας.

Το ΔΝΤ εδώ και καιρό εξηγεί ότι συνταγή της λιτότητας είναι μια χαζή ευρωπαϊκή επιλογή που αναβάλει το αναγκαίο κούρεμα του ελληνικού χρέους, αποτελώντας ουσιαστικό το μοναδικό θεσμικό αντίβαρο στις καταστροφικές ιδέες του Σόιμπλε.

Σήμερα, η εποχή Τραμπ στα διοικητικά του ΔΝΤ δεν έχει ξεκινήσει ενώ ο Γερούν Ντάισελμπλουμ παραμένει υπουργός Οικονομικών της Ολλανδίας, κάτι που ενδέχεται να αλλάξει μετά τις κάλπες της 15ης Μαρτίου. Ο Ολάντ επίσης παραμένει πρόεδρος της Γαλλίας ενώ η σημερινή σύνθεση της γερμανικής Βουλής είναι πολύ πιο μετριοπαθής από αυτήν που θα αναδειχθεί από τις κάλπες του Σεπτεμβρίου. Για όσους έχουν πρόσβαση στην ύλη των Financial Times, τα εξηγεί πολύ καλά σήμερα ο Wolfgang Münchau.

Αν στην κυβέρνηση νομίζουν ότι μπορούν να εξασφαλίσουν μια καλύτερη λύση για τη 2η αξιολόγηση μετά τις επικείμενες πολιτικές εξελίξεις στην Ευρώπη, κάνουν λάθος και η χώρα ενδέχεται να το πληρώσει ακριβά. Μπορεί πράγματι τα πράγματα μεσοπρόθεσμα για την Ελλάδα να είναι καλύτερα αν κερδίσει ο Μακρόν στη Γαλλία και ο Σουλτς στη Γερμανία αλλά όχι ως προς τη δεύτερη αξιολόγηση! Κανείς δεν πρόκειται να επιβραβεύσει τη διαιώνιση μιας τέτοιας εκκρεμότητας, κανείς δεν πρόκειται να πει "καλά κάνατε και χάσατε τόσο χρόνο".

Η Ελλάδα μπορεί πράγματι να έχει κάποια οφέλη από μια πιθανή συσπείρωση της ΕΕ κόντρα στον τυφώνα Τραμπ, μόνο όμως αν καταφέρει να αυξήσει κατακόρυφα την αξιοπιστία της κι αν πάψει να απασχολεί τόσο πολύ την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία με τα αδιέξοδα της. Γι' αυτό και η αξιολόγηση έπρεπε να έχει κλείσει πριν τα Χριστούγεννα!

Πρώτα μπαλώνεις τις τρύπες στη βάρκα και μετά εξετάζεις ποιο λιμάνι θα είναι το πιο ασφαλές για σένα την ώρα της τρικυμίας. Έχουμε ήδη ρισκάρει πάρα πολύ χωρίς λόγο και χωρίς κανένα όφελος. Αν η αξιολόγηση δεν κλείσει μέσα στις επόμενες μέρες, τότε μπορεί κανείς βάσιμα να υποθέσει ότι η κυβέρνηση επιδιώκει το «ατύχημα».

Εξάλλου, η δήλωση Ξυδάκη έκανε τελικά τη δουλειά της. Η δραχμή έχει μπει για τα καλά στην ατζέντα του δημοσίου διαλόγου...

Πηγή

  

         

Δεν αποτελεί πολιτική αντιπρόταση το «όχι σε όλα, είμαστε καλύτεροι απο τον ΣΥΡΙΖΑ»

Την ώρα που για ακόμα μια φορά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αποδεικνύεται απόλυτα ανίκανη και απρόθυμη να οδηγήσει τη χώρα μπροστά, τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα της αντιπολίτευσης κυρίως περιορίζονται σε μια στείρα καταγγελία της κυβερνητικής ανεπάρκειας.

Με εξαίρεση ίσως τον ίδιο τον Κυριάκο Μητσοτάκη που προσπαθεί κάπως να "ιδεολογικοποιήσει" την αντίθεση του στο ΣΥΡΙΖΑ (μείωση φόρων, μείωση κρατικών δαπανών κ.α), τόσο η υπόλοιπη Νέα Δημοκρατία όσο και ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Λεβέντης αρκούνται στο να μας λένε ότι η κυβέρνηση είναι άχρηστη, τονίζοντας ότι δεν θα ψηφίσουν κανένα νέο μέτρο.

Προσωπικά, δεν διαφωνώ στο ότι αυτή η κυβέρνηση έχει αποτύχει κι ότι δεν της αναλογεί καμία άλλη ευκαιρία να μας αποδείξει ότι κάτι μπορεί να κάνει. Δεν είμαι όμως καθόλου βέβαιος ότι αυτοί που την αντιπολιτεύονται καταθέτουν στον ελληνικό λαό κάποια ολοκληρωμένη πολιτική αντιπρόταση, ιδιαίτερα σε επιμέρους θέματα όπως το προσφυγικό, η Παιδεία κ.α.

Τα συνθήματα τύπου "φύγετε" και "οι προηγούμενοι ήταν καλύτεροι" είναι καλά για τους πολύχρωμους χούλιγκανς των social media και για τα κομματικά συνέδρια αλλά δεν εξασφαλίζουν από μόνα τους ένα καλύτερο αύριο για τη χώρα.

Δεν χρειαζόμαστε μια απλώς καλύτερη διαχείριση των πραγμάτων αλλά αυτό που ο Λουκάς Τσούκαλης περιέγραψε ως "ειρηνική επανάσταση". Τίποτα λιγότερο. Κάθε περιττός συμβιβασμός του μέλλοντος οδηγεί στην εθνική τραγωδία της δραχμής.        

Πηγή

Απολύει τους Έλληνες ... ο Αλέξης Τσίπρας

γράφει η Λέττα Καλαμαρά

Ο διακαής πόθος του Αλέξη Τσίπρα και εκείνων που τον ανέθρεψαν πολιτικά, μέχρις ότου να γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας το 2015, παίρνει σάρκα και οστά στις μέρες μας: η οικονομική εξόντωση των Ελλήνων.

Ο ηγέτης των Αριστερών της ντουντούκας, των οπαδών του αλισβερισιού με τις πλάτες του κράτους-πατερούλη, των «αγανακτισμένων» με τους παχυλούς μισθούς και τις εξωχώριες καταθέσεις, των κρυφο-καπιταλιστών εραστών της Δούμα, των ψευτο-διανοούμενων αναλυτών της κολεκτίβας σπεύδει να γκρεμίσει ό,τι απέμεινε όρθιο έπειτα από 8 χρόνια ύφεσης και φθοράς.

Τα πρόσφατα στοιχεία της Alpha Bank δείχνουν ευθαρσώς την κατάντια μας και την τάση να ακολουθήσουν πολύ χειρότερα: Συγκρίνοντας τα στοιχεία 2009 και 2016 η Ελλάδα διαθέτει πλέον το χαμηλότερο κατά κεφαλήν ΑΕΠ μετά τη Βουλγαρία. Η επενδυτική δαπάνη έφτασε στο 12% του ΑΕΠ το 2016 από 27,3% το 2007. Χώρες όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία, η Ισπανία και η Πορτογαλία έχουν υπερδιπλάσιες σε σχέση με τη χώρα μας καθαρές ξένες επενδύσεις κατά την ίδια χρονική περίοδο. Και ενώ, παρόλα αυτά, σημειώθηκε μια μικρή βελτίωση στην επίδοση της χώρας ως προς τον αριθμό των διαδικασιών που απαιτούνται για την έναρξη και το κόστος έναρξης μιας επιχείρησης, η κυβέρνηση δυναμιτίζει και αυτές τις ελάχιστες προσπάθειες που έχουν γίνει.

     

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί τo ανελέητο σφυροκόπημα που πραγματοποιεί εναντίον του υπέρτατου αγαθού της εργασίας, μέσω της οικονομικής εξόντωσης χιλιάδων εργαζομένων στον τομέα της παροχής υπηρεσιών. Ο Αλέξης Τσίπρας  κόβει  συντάξεις και μισθούς μέσω ενός ύπουλου και εξίσου αποτελεσματικού για την ολοκλήρωση της καταστροφής του σχεδίου: οδηγεί με έμμεσο τρόπο στη διαρραγή των επαγγελματικών σχέσεων χιλιάδων εργαζομένων, ελεύθερων επαγγελματιών, ανοίγοντας έτσι τις πόρτες στην ανεργία, την εξαθλίωση, τον οικονομικό μαρασμό, τη μετανάστευση, την αδήλωτη εργασία, την απαξίωση ολόκληρων μέχρι πρότινος  παραγωγικών τάξεων.

Πώς μετριέται, άραγε, η ζωή των ανθρώπων που μοχθούν καθημερινά...

Για τον Αλέξη και την αριστερο-σοσιαλιστική βολεμένη στο Δημόσιο παρέα του η ζωή των ελεύθερων επαγγελματιών μετριέται σε μηνιαίες μονοδόσεις. Η προχειρότητα με την οποία αντιμετωπίζεται ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας, ο περιορισμός της μισθωτής εργασίας με δελτίο παροχής υπηρεσιών χωρίς ασφάλιση, δείχνει ότι ο στόχος δεν ήταν να λυθεί αυτό το μείζον πρόβλημα αλλά να δημιουργηθούν ακόμη περισσότερα και άλυτα προβλήματα. Η κυβέρνηση και το υπουργείο Εργασίας αδυνατεί να υλοποιήσει με τρόπο αποδοτικό για το κράτος, τους εργαζόμενους, τους εργοδότες, την αύξηση της εργασίας και της παραγωγής με οικονομικό και κοινωνικό αντίκρισμα. Ακολουθεί τις λύσεις του ποδαριού, δείχνοντας με το χειρότερο τρόπο την αδιαφορία της για τη δημιουργία ιδιωτικού πλούτου. Οι Αριστεροί εξάλλου δεν πιστεύουν στον ιδιωτικό πλούτο, μόνο τον απολαμβάνουν ως δημόσιοι λειτουργοί, καταχρώντας την εξουσία που τους δίνει ο λαός.

Θετική στην πρόταση βουλευτών για τη δημιουργία ομάδας εργασίας που θα εξετάσει το ζήτημα με τα μπλοκάκια δήλωσε η νεόκοπη υπουργός Εργασίας, κ. Αχτσιόγλου, αποδεικνύοντας στην πράξη ότι βρίσκεται σε αδιέξοδο χωρίς δυνατότητα εξεύρεσης λύσης για ένα μείζον θέμα που αφορά χιλιάδες εργαζομένους και φυσικά την ευδοκίμηση του ασφαλιστικού συστήματος που αποτελεί κρίσιμο πυλώνα για την ύπαρξη μιας χώρας. Ακόμη και δίκιο να είχε η κ. Αχτσιόγλου και τις καλύτερες των προθέσεων για την εύρυθμη λειτουργία της αγοράς εργασίας, το έχει χάσει εξαιτίας του τρόπου που έχει διαχειριστεί το θέμα. Η αποτυχία βέβαια βαραίνει πρώτα από όλα τον προκάτοχό της κ. Γ. Κατρούγκαλο και φυσικά τον ίδιο τον πρωθυπουργό, που σφυρίζει αδιάφορα σαν μη συμβαίνει τίποτα, ψάχνοντας λύσεις μεγαλύτερης υποδούλωσης των Ελλήνων στις δυνάμεις του ακραίου φιλελευθερισμού που κάποτε αφόριζε μετά βδελυγμίας.  

Ο Αλέξης Τσίπρας αξιοποιεί εντέχνως την τεχνική  του διαίρει και βασίλευε, οδηγώντας τον ελληνικό λαό στο τέλμα, στο απόλυτο αδιέξοδο.

Όμως, η παρτίδα δεν έχει ακόμη τελειώσει, σύντροφε Αλέξη.      

Η ομηρία του ΣΥΡΙΖΑ

γράφει ο Απόστολος Διαμαντής

Δύο χρόνια μετά την εκλογική νίκη του Συριζα, ο πρόεδρός του ετοιμάζεται να του δώσει τη χαριστική βολή, φέρνοντας στη Βουλή πακέτο μέτρων που προφανώς παραβιάζουν τις πολιτικές και ιδεολογικές αρχές του.

Ο Τσίπρας βεβαίως έχει μπροστά του ένα πρόβλημα, το οποίο πρέπει άμεσα να λύσει: να κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Αλλά για να την κρατήσει θα πρέπει να πετάξει οριστικά στα σκουπίδια και τις τελευταίες από τις πολιτικές του δεσμεύσεις, ακόμα και τις ιδεολογικές του αρχές. Ειδάλλως, εάν δεν το κάνει, θα πρέπει να πάει στην αντιπολίτευση.

Το δίλημμα αυτό όμως είναι δικό του, δεν είναι ούτε του Συριζα, ούτε καν των βουλευτών του. Διότι, κάθε κόμμα έχει ορισμένες ιδεολογικές σταθερές που το διαμορφώνουν και του δίνουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, δηλαδή δικαιολογούν την ύπαρξή του. Εάν αυτά αμφισβητηθούν παύει και η αναγκαιότητα της παρουσίας του και το κόμμα οδεύει σε συρρίκνωση. Εάν δηλαδή το Μαξίμου κλείσει αυτή τη συμφωνία, αποδεχόμενο μείωση εισοδημάτων ακόμη και για τα πιο χαμηλά κοινωνικά στρώματα, τότε ποιος ο λόγος να υπάρχει ο Συριζα; Ποιον ακριβώς θα εκφράζει; Σχεδόν κανέναν. Μόνον τον στενό κομματικό περίγυρο.

Ήδη, η κυβέρνηση Συριζα - ΑΝΕΛ έχει υπογράψει το 3ο Μνημόνιο, στο οποίο δεσμεύθηκε να εφαρμόσει ένα αμιγώς νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα μείωσης του δημοσίου τομέα, μαζικών ιδιωτικοποιήσεων, αυστηρής λιτότητας με 3,5% πλεονάσματα, πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς εργασίας και των επαγγελμάτων και μείωσης της δαπάνης για μισθούς και συντάξεις. Αυτά ήδη τα έχει υπογράψει. Απέναντι σ’ αυτήν την ολική μετάλλαξη κράτησε μόνον ως φύλλο συκής την προστασία των συνταξιούχων και των χαμηλών εισοδημάτων. Εάν πληγούν και αυτά τα κοινωνικά στρώματα, τότε ο μεν πρωθυπουργός θα έχει βεβαίως εξασφαλίσει ακόμα μερικούς ακόμα μήνες στην εξουσία, ο δε Συριζα όμως θα έχει αυτοακυρωθεί. Δεν θα έχει λόγο ύπαρξης.

Η αντίφαση είναι προφανής. Η απάντηση του Μαξίμου είναι πως η υποχώρηση αυτή είναι τακτικής φύσης και ότι εφόσον η χώρα θα ολοκληρώσει το πρόγραμμα, θα καταφέρει στο τέλος του 18 να βγει από την εποχή των μνημονίων. Ακόμα και ένας αφελής θα καταλάβαινε πως αυτό είναι μια σκέτη δικαιολογία. Οι αξιολογήσεις θα συνεχιστούν, στη λογική της πλήρους εφαρμογής του  προγράμματος. Όχι του Συριζα βεβαίως. Των δανειστών φυσικά.

Στο τέλος αυτής της διαδρομής, ακόμα και αν όλα πετύχουν- που δεν θα πετύχουν και τα μέτρα θα διαδέχονται το ένα το άλλο- η μεν κυβέρνηση θα έχει υλοποιήσει το πρόγραμμα των δανειστών, το δε εκλογικό σώμα θα καλέσει τη ΝΔ πλέον να το συνεχίσει, ως την πλέον αρμόδια. Η αντίφαση θα έχει γίνει εντελώς κατανοητή από όλους. 

Η ύστατη αυταπάτη είναι πως οι πολιτικές εξελίξεις στην ΕΕ δείχνουν το τέλος της λιτότητας. Προφανώς και δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν κερδίσει ο Σουλτς την Μέρκελ- πράγμα δύσκολο- ακόμη και τότε η Ελλάδα δεν πρόκειται να ωφεληθεί, εφόσον η ουσία του προγράμματος δεν μπορεί να αλλάξει. Ακόμη και αν αποσυρθεί το ΔΝΤ, ακόμη και τότε η λογική των προγραμμάτων διάσωσης θα κινούνται στη λογική του.

Με λίγα λόγια, οι βουλευτές του Συριζα θα κληθούν ενδεχομένως σε λίγες μέρες να υπογράψουν τη ληξιαρχική πράξη αιχμαλωσίας του Συριζα από το ΔΝΤ και τον Σόϊμπλε. Εάν συμφωνήσουν και σ’ αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουν πως δεν θα υπάρχει πλέον δρόμος επιστροφής. Θα οδηγηθούν σε πολιτικό bullying, με αντάλλαγμα την διατήρηση της βουλευτικής έδρας για μερικούς μήνες ακόμα. Ισχνό αντάλλαγμα.

Είναι γνωστό πως υπάρχει και η επιλογή της παραίτησης. Εάν ένας βουλευτής της αριστεράς φτάσει στο σημείο αυτό, τότε θα βρίσκεται πολύ πίσω πολιτικά από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που σε στιγμές κρίσιμες της μνημονιακής περιόδου σήκωσαν το ανάστημά τους και καταψήφισαν τα μνημόνια.

Αλλά ο πρωθυπουργός δεν πρέπει να φέρει τα πράγματα μέχρις εκεί. Οφείλει να κρατήσει τη θέση του, να διατηρήσει το στράτευμα ενωμένο και να πάει σε εκλογές.

Το πρόγραμμα που πάει να υπογράψει δεν είναι δικό του. Ανήκει σε άλλον.    

Boσκή στο αιώνιο χορτάρι

 Του Περικλή Κοροβέση

Οταν έρθει η ώρα που θα παραδώσω την ψυχή μου στον Μεγαλοδύναμο -οι καφετζούδες και οι αστρολόγοι έχουν προβλέψει πως αυτό θα γίνει στις 20 Ιουλίου του 2041- και θα υποστώ το προβλεπόμενο τεστ από τις ιερές γραφές, θα πρέπει να απαντήσω σε μία και μόνη ερώτηση:

«Ποια συμβάντα στη ζωή σας διαμόρφωσαν τις φιλοσοφικές και πολιτικές απόψεις σας και αλλάξατε ζωή; Επιλέξατε μόνο δύο».

Αυτό θα μου επιφέρει κάποια σύγχυση, αλλά εκεί πάνω δεν παίζουν. Θεωρούν τις πολλές ερωτήσεις γκάλοπ, που φυσικά δεν εμπιστεύονται. Επιπλέον έχουν την ικανότητα να κρίνουν την ειλικρίνειά σου. Αν πεις ψέματα, χάνεις και τον Παράδεισο και την Κόλαση.

Σε ξαναστέλνουν πίσω στη Γη, αλλά όχι με τη μορφή του Homo Sapiens – και τα ζώντα είδη που υπάρχουν είναι αμέτρητα. Για να πάρεις άδεια εισόδου στον απάνω κόσμο, το μόνο έγκυρο διαβατήριο που υπάρχει είναι η ειλικρίνεια. Και εδώ υπάρχει μια απόλυτη δικαιοσύνη που δεν υπάρχει στη Γη.

Να το πούμε λίγο απλοϊκά. Οι κακοί πάνε στην Κόλαση και οι καλοί πάνε στον Παράδεισο. Αλλά εκεί, στο υπερπέραν, υπάρχει μια άλλη λογική που δεν την πολυχρησιμοποιούν οι άνθρωποι.

Οι κακοί στην ουσία δεν τιμωρούνται. Βρίσκονται στον δικό τους Παράδεισο. Ολοι οι μεγάλοι εγκληματίες, δικτάτορες, βιομήχανοι όπλων, τραπεζίτες και πιστωτές, βρίσκονται στο δικό τους βασίλειο με την αγριότητα της ελεύθερης αγοράς. Και ό,τι κακό μπορούν να κάνουν, το πραγματοποιούν στους ομοίους τους. Και όταν το κακό γίνεται νόμος μιας κοινωνίας, μεταφυσικής ή φυσικής, γίνονται έντιμοι πολίτες γιατί πειθαρχούν στους νόμους.

Οι καλοί στη θεϊκή τάξη πραγμάτων δεν αμείβονται. Και εδώ η Ουράνια Δικαιοσύνη είναι αμείλικτη. «Αφού ζήσατε μια ζωή κορόιδα, εσείς ως καταναλωτές στηρίξατε τον καπιταλισμό και την “ελεύθερη” αγορά των μονοπωλίων, υπηρετήσατε όλα τα καθεστώτα, πειθήνια, για να έχετε τα κεφάλια σας ήσυχα, τότε θα βοσκάτε το αιώνιο χορτάρι, μια που αυτό επιθυμούσατε στην επίγεια ζωή σας και ποτέ δεν ήταν αρκετό. Τώρα, στην αιώνια ζωή σας θα συνεχίσετε την επίγεια ζωή σας».

Και οι φιλόσοφοι θα θέσουν το ερώτημα: Τελικά ποιος είναι ο Παράδεισος και ποια είναι η Κόλαση; Ερώτημα αναπάντητο, αλλά χρήσιμο. Δίνει δουλειά στους φιλοσόφους και περιορίζει την ανεργία τους.

Αλλά επειδή εγώ είμαι ανυπόμονος, θα απαντήσω από τώρα, χωρίς να θέλω να χαλάσω τη θεϊκή τάξη ούτε και να παραβώ τους ιερούς κανόνες. Θα προφασιστώ πως κάποιος από τους εργοδότες μου, δηλαδή οι αναγνώστες αυτής της εφημερίδας, ήθελε να ξεκαθαρίσει αυτήν την εφημερίδα και να υποβάλει όλους εμάς, τους συνεταιριστές, σε ένα τεστ ειλικρίνειας. (Αλήθεια, γιατί να μη γίνει αυτό;) Μπορώ λοιπόν να απαντήσω αυθορμήτως για τα δύο μεγάλα συμβάντα στη ζωή μου.

Το πρώτο είναι ο γαλλικός Μάης του ’68, που έζησα τον απόηχό του. Το δεύτερο ήταν η μακρά παραμονή μου στη Σουηδία. Τώρα πρέπει να δώσω και κάποιες εξηγήσεις. Ο Μάης μού έμαθε πως η επανάσταση δεν είναι μια θεωρία αλάθητη, που πρέπει να εφαρμοστεί, πάση θυσία, στην κοινωνία για να την απελευθερώσει.

Αυτό, σε τελική ανάλυση, είναι ένας βίαιος ολοκληρωτισμός και δεν έχει καμία σχέση ούτε με την Ελευθερία ούτε με τη Δημοκρατία. Αντίθετα, η επανάσταση δεν δίνει το κοπιράιτ της σε καμιά πρωτοπορία. Αυτές είναι για να τσακώνονται μεταξύ τους και να ανταγωνίζονται στις διασπάσεις στο όνομα της ενότητας.

Επανάσταση είναι η ακριβής ανάγνωση της πραγματικότητας, που στρέφεται με ένα κράτος εναντίον της κοινωνίας. Και είναι η ίδια η κοινωνία που κινείται για να υπερασπιστεί τον εαυτό της.

Και είναι αδιάφορο σε τι θεό πιστεύει ο κάθε εξεγερμένος. Και γι’ αυτό χρειάζεται ένα πολιτικό σχέδιο που θα είναι αποδεκτό από όλη την εξεγερμένη κοινωνία, και θα είναι δεκτό, στο μέτρο του δυνατού, από τη μη εξεγερμένη.

Και από αυτήν την άποψη, ο κομμουνισμός της ΕΣΣΔ ήταν ένας ολοκληρωτισμός. Και μια παγκόσμια αποτυχία. Η Σουηδία, όπου έζησα περίπου τρεις δεκαετίες, ήταν ένα μοντέλο κράτους και κοινωνίας, που στηριζόταν στην αξιοπρέπεια και στον σεβασμό του πολίτη, άσχετα αν ήταν Σουηδός ή μετανάστης.

Αναφέρομαι στις δεκαετίες ’70, ’80, ’90, που ήταν και μια πορεία αποσύνθεσης του σοσιαλδημοκρατικού μοντέλου και της επικράτησης του νεοφιλελευθερισμού, ιδίως μετά τη δολοφονία του Ούλοφ Πάλμε.

Τη δεκαετία του ’70 η φτώχεια είχε εξαλειφθεί. Ολοι είχαν το μίνιμουμ γκαραντί και στέγη, άσχετα αν ήσουν πρεζάκιας, αλκοολικός ή χαραμοφάης (στην τελευταία κατηγορία είχαμε ειδικευτεί οι Ελληνες). Η έννοια της κλειδαριάς ήταν θεωρητική. Σπίτια και αυτοκίνητα ήταν πάντα ξεκλείδωτα.

Παραβατικότητα σχεδόν στο μηδέν. Και εγκληματικότητα, μόνο στις μαφίες. Τώρα όλα αυτά είναι μακρινό παρελθόν. Αλλά εντούτοις ο σεβασμός στον πολίτη έχει μείνει. Δεν είναι ανύπαρκτοι, όπως εμείς εδώ.

Και αυτό το διαπίστωσα στην πρόσφατη επίσκεψή μου, για να δούμε την τρίτη γενιά «Κοροβέσηδων». Ο εγγονός Αινείας κλείνει τους τρεις μήνες. Κάνοντάς τον βόλτα με το καρότσι, είδα ανθρώπους να μου γελούν. Εδώ, ζω ανάμεσα σε αγέλαστα πρόσωπα που κουβαλούν την αβεβαιότητά τους με ένα σακίδιο φορτωμένο θλίψη. Μήπως η επανάσταση αρχίζει με τη χαρά;

   

Πρώην εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ: Δεν βλέπω έξοδο στις αγορές πριν το 2020

Δεν βλέπει έξοδο της Ελλάδας στις αγορές πριν από το 2020 ο πρώην εκπρόσωπος της χώρας μας στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, Αθανάσιος Κατσάμπας όπως δήλωσε ο ίδιος στον ΣΚΑΪ.

«Η Ελλάδα δεν περνά μία κρίση, περνά μία μακροχρόνια περίοδο προσαρμογής. Δεν είναι εύκολη και δεν θα περάσει εύκολα η κρίση», είπε ο κ. Κατσάμπας.

Στην πράξη η εκτίμηση του κ. Κατσάμπα σημαίνει πως η χώρα μας θα χρειαστεί επιπλέον στήριξη από τους εταίρους της για την περίοδο μετά το 2018, καθώς δεν θα έχει τη δυνατότητα να αυτοχρηματοδοτηθεί μέσω δανεισμού από τις αγορές.

Πρόσθεσε δε πως όλα μπορούν να επιταχυνθούν αν έχουμε ένα γενναίο πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων και ιδιωτικοποιήσεων μέχρι το 2018.

Πηγή

Telegraph: Η Ελλάδα θα αποβληθεί προς παραδειγματισμό άλλων χωρών

  «ΔΕΝ ΕΠΡΕΠΕ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟ ΕΥΡΩ»  

Σύντομα η ευρωζώνη θα αναγκαστεί να αποβάλλει την Ελλάδα, ως παραδειγματισμό για άλλες χώρες, εκτιμά αρθρογράφος της Telegraph.

Ο Σάιμον Χέφερ υποστηρίζει ότι όσοι επιμένουν για την παραμονή της Μ. Βρετανίας στην ΕΕ θα πρέπει να κοιτάξουν τη λυπηρή κατάσταση της Ελλάδας πριν πλέξουν το εγκώμιο της Ενωσης, όπως αναφέρει ο τίτλος του άρθρου του.

Δεν αποτέλεσαν έκπληξη τα νέα της περασμένης εβδομάδας, ότι η ελληνική οικονομία παραμένει καταστροφική παρά τα ειδικά μέτρα και τα προγράμματα διάσωσης, γράφει ο Χέφερ, συμπληρώνοντας ότι τα χρέη της Ελλάδας είναι αδύνατο να πληρωθούν, η χώρα λειτουργεί μετά βίας και μεγάλες περιοχές της χώρας της ερημώνουν.

«Δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει στο ευρώ και στην πραγματικότητα δεν θα έπρεπε ποτέ να μπει στην ΕΕ. Σύντομα η ΕΕ δεν θα έχει άλλη επιλογή παρά να τη διώξει, δίνοντας το παράδειγμα σε αρκετές άλλες χώρες- κυρίως την Ιταλία- που ποθούν να μπορούσαν να υποτιμήσουν το νόμισμά τους», γράφει ο Χέφερ.

«Οταν το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα και άλλοι φανατικοί του ευρώ επιχειρηματολογούν ανόητα για να αγνοηθεί το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματός μας και να παραμείνουμε στην ΕΕ, δεν βλέπουν τι αποτυχία είναι η ΕΕ και τι καταστροφή έχει προκαλέσει σε χώρες που δεν μπορούν να εκπληρώσουν τα γερμανικά στάνταρντ για την οικονομική απόδοση; Η απόδειξη είναι μπροστά στα μάτια μας. Το κοινό νόμισμα είναι μια καταστροφή. Αν η ΕΕ καταρρεύσει, θα μπορεί να κατηγορήσει μόνο τον εαυτό της», καταλήγει ο αρθρογράφος της Telegraph.  

Πηγή

Δικαστική απόφαση - «ανάσα» για τους εργαζομένους και τα έντυπα του ΔΟΛ

Θετική απόφαση για τους εργαζόμενους του ΔΟΛ εξέδωσε πριν από λίγο το Πρωτοδικείο κάνοντας δεκτή την προσφυγή τους για αποδέσμευση ενός τραπεζικού λογαριασμού του οργανισμού ώστε να μπορούν να εκδίδονται τα έντυπα.

Η πρόεδρος Πρωτοδικών Βασιλική Μπάστα, μετά τη συναίνεση των τραπεζών στο αίτημα των εργαζομένων, αναστέλλει ουσιαστικά την ισχύ της προηγούμενης προσωρινής διαταγής που δέσμευε όλα τα περιουσιακά στοιχεία του ΔΟΛ, και διατάσσει την αποδέσμευση ενός τραπεζικού λογαριασμού που διατηρεί η επιχείρηση στην Alpha Bank προκειμένου να εξασφαλιστούν τα αναγκαία για τη λειτουργία της επιχείρησης και την έκδοση των ιστορικών εντύπων.

Στην απόφασή της η δικαστική λειτουργός αναφέρει «διατάσσω την αποδέσμευση του τραπεζικού λογαριασμού στην Alpha Bank προκειμένου κάθε κατατεθησόμενο από την έκδοση της παρούσας και εφεξής σε αυτόν τον λογαριασμό ποσό, είτε από την εταιρείας Άργος ΑΕ είτε από τρίτους οφειλέτες της ανώνυμης εταιρίας με την επωνυμία ΔΟΛ, να διατίθεται ελεύθερα από την τελευταία αποκλειστικά και μόνο για τις ανάγκες της εξακολούθησης της λειτουργίας της επιχείρησης και ειδικότερα για την κάλυψη των εξόδων λειτουργία της και την καταβολή της μισθοδοσίας των εργαζομένων σε αυτήν».

Με την απόφαση εξακολουθεί να ισχύει το καθεστώς «μη μεταβολής» για οποιοδήποτε άλλο περιουσιακό στοιχείο του ΔΟΛ.  

Πηγή