Χωρίς λόγο στο «ψυγείο» επενδύσεις δισεκατομμυρίων!

Το πρώτο τρίμηνο του 2017 τελειώνει, χωρίς να έχει σημειωθεί πρόοδος σε κάποια από τις μεγάλες επενδύσεις που προωθούνται επί χρόνια. Οι άγνωστοι λόγοι καθυστερήσεων και το θετικό παράδειγμα του Αστέρα Βουλιαγμένης.

Η διαφαινόμενη νέα αναβολή της συμφωνίας παράδοσης των 14 περιφερειακών αεροδρομίων στη γερμανική Fraport, που είχε προγραμματιστεί για τις 15 Μαρτίου, οδηγεί προς τα πίσω άλλη μία από τις μεγάλες επενδύσεις που θα μπορούσαν να προχωρήσουν εντός του 2017. Ταυτόχρονα, περιορίζει και τις προσδοκίες για τα οφέλη που θα μπορούσε να έχει η οικονομία από τα έργα, άνω των 350 εκατ. ευρώ, που ετοιμάζουν οι Γερμανοί για την αναβάθμιση των αεροδρομίων.

Αν προστεθεί η άγνωστη τύχη της συμφωνίας για την αξιοποίηση του Ελληνικού και σειρά άλλων βαλτωμένων διαγωνισμών του Ταμείου Ιδιωτικοποιήσεων (ΤΑΙΠΕΔ) ή αναπτυξιακών έργων (από Συμπράξεις Παραχώρησης -ΣΔΙΤ- μέχρι νέα έργα του ΕΣΠΑ), αρκετοί αναρωτιούνται από πού ακριβώς θα προκύψει η ανάπτυξη που υπόσχονται τα κυβερνητικά στελέχη.

«Οι καθυστερήσεις κοστίζουν σε χιλιάδες θέσεις εργασίας και αναμένεται να έχουν αρνητική επίπτωση στις προβλέψεις για την ανάπτυξη της οικονομίας το 2017», τονίζουν ακόμα και τραπεζικά στελέχη που πιέζουν την κυβέρνηση να βγάλει τις μεγάλες επενδύσεις από το τέλμα των τελευταίων ετών. «Ακόμα και αν δεν μπορούν να ξεκινήσουν όλες μέσα στο έτος, ορισμένες θα προσέφεραν σημαντική ανάσα στις τοπικές οικονομίες», προσθέτουν.

Στα συρτάρια διάφορων υπουργείων εκκρεμούν, πάντως, οι φάκελοι επενδύσεων που ξεπερνούν τα τέσσερα δισ. ευρώ, ορισμένες από τις οποίες θα μπορούσαν να ξεκινήσουν μέσα στο έτος. Δεν πρόκειται μόνο για ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και επενδυτικά σχέδια σε τουρισμό, ακίνητα κ.λπ., που σέρνονται εδώ και χρόνια. Προϋπόθεση αποτελεί, πάντως, «η βελτίωση της εικόνας της χώρας καθώς σε αυτό το κλίμα είναι σχεδόν αδύνατο να βρεθούν κεφάλαια για τη χρηματοδότησή τους», όπως επισημαίνουν στελέχη που παρακολουθούν τις επενδύσεις.

Το παράδειγμα του Αστέρα

Η περίπτωση του Αστέρα Βουλιαγμένης δείχνει πως από τη στιγμή που ολοκληρωθεί μια ιδιωτικοποίηση, οι νέοι επενδυτές επιθυμούν να προχωρήσουν ταχύτατα τις απαραίτητες επενδύσεις. Μέσα σε λίγες εβδομάδες, το αραβοτουρκικό σχήμα που ανέλαβε την τύχη του ιστορικού ξενοδοχειακού συγκροτήματος προκήρυξε διαγωνισμό, ώστε να επιλέξει τον κατασκευαστικό όμιλο που θα υλοποιήσει τα έργα αναβάθμισης, η πρώτη φάση των οποίων αγγίζει τα 100 εκατ. ευρώ.

Και ενώ το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων έχει χαθεί μέσα στη θύελλα λέξεων που συνοδεύει τις πολύμηνες διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, στην κυβέρνηση δυσκολεύονται να προχωρήσουν και νέους σημαντικούς διαγωνισμούς δημόσιων έργων ή άλλων αξιόλογων επενδύσεων, εξαιτίας της δημοσιονομικής στενότητας και των αργών διαδικασιών ενεργοποίησης του ΕΣΠΑ.

Ετσι, για παράδειγμα, εξαγγέλλεται επί τρία χρόνια η νέα γραμμή 4 του μετρό Αθήνας, αλλά φαίνεται πως κάπου σκαλώνει η χρηματοδότηση του έργου. Ενώ έχει συμφωνηθεί η συμβολή της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) για την κάλυψη του 80% του κόστους του έργου, η διοίκηση της Αττικό Μετρό αναζητεί και έσοδα, ώστε να πληρώνονται οι δόσεις των δανείων. Γι' αυτό και υπάρχουν οι αντιδράσεις συνδικαλιστών της ΣΤΑΣΥ (Σταθερές Συγκοινωνίες ΑΕ) για το νέο μοντέλο εκμετάλλευσης χώρων και διαφημίσεων στα δίκτυα σταθερής τροχιάς και ειδικά στο μετρό. Στην Αττικό Μετρό υποστηρίζουν, πάντως, πως το έργο θα βγει στον αέρα μέσα στο επόμενο δίμηνο, χωρίς κάποιος να προσδοκά ολοκλήρωση του διαγωνισμού πριν από το τέλος του έτους.

Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ στο τέλος Μαρτίου ολοκληρώνονται οι οδικοί άξονες, με αποτέλεσμα οι μεγαλύτεροι κατασκευαστικοί όμιλοι της χώρας να βρεθούν χωρίς σημαντικό αντικείμενο εντός Ελλάδας. Σημαντικό έργο (με εξαίρεση το νέο αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου) έχει να δημοπρατηθεί εδώ και χρόνια. Ετσι σύντομα θα βρεθούν εκτός αγοράς εργασίας εκατοντάδες εργαζόμενοι που σήμερα απασχολούνται στις εργασίες κατασκευής των οδικών αξόνων με συμβάσεις παραχώρησης.

Η παράδοση των 14 μεγαλύτερων περιφερειακών αεροδρομίων της χώρας στο σχήμα υπό τη γερμανική Fraport μετατίθεται από μήνα σε μήνα καθώς στην πορεία προκύπτουν διάφορες εκκρεμότητες. Σύμφωνα με πληροφορίες, η διαδικασία δεν θα ολοκληρωθεί στις 15 Μαρτίου καθώς εκκρεμεί η έγκριση της συμφωνίας από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Ως συνήθως στις ελληνικές ιδιωτικοποιήσεις, ο σχετικός φάκελος κατατέθηκε με καθυστέρηση. Εκκρεμούν, επίσης, και ορισμένα άλλα τεχνικά ζητήματα, τα οποία θεωρούνται πάντως πως μπορούν να επιλυθούν άμεσα.

Στο Ελληνικό, που θα μπορούσε να αποτελέσει όχημα για την «ανάσταση» της οικοδομικής δραστηριότητας στην Αττική, αλλά και για την ενίσχυση της Αθήνας ως τουριστικού προορισμού, «στην κυβέρνηση δηλώνουν πως προχωρούν αλλά βρισκόμαστε συνεχώς στο ίδιο σημείο», όπως επισημαίνουν όσοι ασχολούνται με την επένδυση. Άγνωστες παραμένουν και οι προθέσεις της κυβέρνησης για την αδειοδότηση καζίνο στον χώρο του πρώην αεροδρομίου, την ίδια στιγμή που υπάρχουν εισηγήσεις για αξιοποίηση του καλύτερου οικοπέδου της χώρας, ώστε να δημιουργηθεί το πρώτο ευρωπαϊκό τουριστικό συγκρότημα-καζίνο. Μάλλον, όμως, θα μας προλάβει η Κύπρος, η οποία προχωρά τις διαπραγματεύσεις με την κοινοπραξία της κινεζικής Melco με την αμερικανική Hard Rock.

Τα απορρίμματα

Μπορεί η υπόθεση των περιφερειακών αεροδρομίων να πηγαίνει προς τα πίσω για άγνωστους ή τυπικούς λόγους, αλλά εξίσου άγνωστοι είναι οι λόγοι για τους οποίους καθυστερούν οι Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ) για τη διαχείριση απορριμμάτων των περιφερειών Ηπείρου και Πελοποννήσου, μέσω των οποίων θα προχωρήσουν επενδύσεις άνω των 250 εκατ. ευρώ. Ειδικά στην Πελοπόννησο υπάρχει προσωρινός μειοδότης (η ΤΕΡΝΑ Ενεργειακή) από τον Αύγουστο του 2014.

Η σχετική σύμβαση δεν έχει υπογραφεί επειδή η κυβέρνηση επιχείρησε, παρά τις σχετικές εισηγήσεις, να αναζητήσει άλλη φόρμουλα υλοποίησης του έργου. Έπειτα από δυόμισι χρόνια ξαναγύρισε στην αρχική λύση, με μικρές αλλαγές. Το ένα και μοναδικό ΣΔΙΤ διαχείρισης απορριμμάτων που ανατέθηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, πάντως, αυτό της περιφέρειας Δυτικής Μακεδονίας (στον όμιλο ΕΛΛΑΚΤΩΡ), θα ξεκινήσει σύντομα τη λειτουργία του. Τα υπόλοιπα είτε καθυστερούν, είτε ακυρώθηκαν, είτε έχουν «παγώσει», με τους τοπικούς άρχοντες να αναζητούν άλλες λύσεις και κρατικά/κοινοτικά κονδύλια.

Τα μεγάλα έργα του ΕΣΠΑ

Ο μακρύς κατάλογος των παγωμένων επενδύσεων (από τουριστικά συγκροτήματα στην Κρήτη και στα νησιά του Αιγαίου, μέχρι αιολικά πάρκα και άδειες μεταλλευτικών εκμεταλλεύσεων) συμπληρώνεται από τις καθυστερήσεις στα νέα μεγάλα έργα του ΕΣΠΑ. Όποιος διαβάσει τον κατάλογο με τα έργα του ΕΣΠΑ 2014-2020 θα διαπιστώσει πως στα 50 μεγαλύτερα δεν περιλαμβάνεται ούτε ένα καινούργιο! Σχεδόν όλα (από το μετρό Θεσσαλονίκης μέχρι κάθετους άξονες της Εγνατίας Οδού) έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί από το προηγούμενο ΕΣΠΑ, ή σχεδιάστηκαν ώστε να απορροφήσουν κονδύλια από δύο διαχειριστικές περιόδους.

Όσο για τον περίφημο σχεδιασμό για το «πακέτο Γιούνκερ», όποιος επισκεφτεί τη σχετική διαδικτυακή αγορά (marketplace) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής θα διαπιστώσει πως απλώς κατατέθηκε ένας κατάλογος έργων, πολλά από τα οποία έχουν ήδη «παγώσει», χωρίς να ανανεωθεί η λίστα! Εξαίρεση αποτελούν ορισμένα σιδηροδρομικά έργα τα οποία, υπό προϋποθέσεις, θα μπορούσαν να συνδυαστούν με επενδύσεις σε λιμάνια και να προσελκύσουν ιδιωτικά κεφάλαια.

Χαρακτηριστικά, πάντως, του αργού ρυθμού με τον οποίο προωθούνται οι επενδύσεις στον τομέα των logistics, αν και η μετατροπή της χώρας σε κόμβο του διαμετακομιστικού εμπορίου αποτελεί «σημαία» διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων, είναι όσα συμβαίνουν στο Θριάσιο.

Από πέρυσι έχει επιλεγεί ο ανάδοχος για το Εμπορευματικό Κέντρο (μια κοινοπραξία υπό την Goldair), αλλά η σύμβαση δεν πρόκειται να υπογραφεί πριν από το καλοκαίρι.

Στον ΟΣΕ προωθούν, πάντως, και νέο ΣΔΙΤ για τη συνολική αξιοποίηση της τεράστιας έκτασης, τα πρώτα σχέδια εκμετάλλευσης της οποίας χρονολογούνται από τη δεκαετία του 1970…

Φώτης Κόλλιας   -  euro2day.gr         

Με τον τιμάριθμο θα υπολογίζονται οι νέες συντάξεις

Το υπουργείο εξέδωσε τροπολογία που αλλάζει τον τρόπο υπολογισμού των νέων συντάξεων, μετά την αδυναμία που επικαλέστηκε νωρίτερα η ΕΛΣΤΑΤ. Ξεμπλοκάρει η διαδικασία έκδοσης περίπου 50.000 αιτήσεων συνταξιοδότησης.

Με βάση τον Δείκτη Τιμών Καταναλωτή θα γίνει ο υπολογισμός των συντάξιμων αποδοχών όσων κατέθεσαν αίτηση συνταξιοδότησης μετά τις 13 Μαΐου 2016, προκειμένου να υπολογιστούν οι νέες συντάξεις με βάση τον νόμο Κατρούγκαλου.

Μετά την επίσημη ανακοίνωση της ΕΛΣΤΑΤ ότι δεν είναι δυνατό να εκδοθεί ο δείκτης μεταβολής μισθών από το 2002 και μετά, και προκειμένου να ξεμπλοκάρει η διαδικασία έκδοσης περίπου 50.000 αιτήσεων συνταξιοδότησης που έχουν κατατεθεί μετά τον νέο ασφαλιστικό νόμο, το υπουργείο Εργασίας προχώρησε στην κατάθεση τροπολογίας, με την οποία για το διάστημα έως και το 2020, ο υπολογισμός των συντάξιμων αποδοχών θα διενεργείται με βάση τη μεταβολή του μέσου ετήσιου γενικού δείκτη τιμών καταναλωτή της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.

Η αναπροσαρμογή των συντάξιμων αποδοχών για το διάστημα από το 2021 και εφεξής, σύμφωνα με την τροπολογία, θα γίνει με βάση τον δείκτη μεταβολής μισθών, που θα υπολογιστεί από την ΕΛΣΤΑΤ, εφόσον καθοριστούν οι όροι από τα συναρμόδια υπουργεία.

Δείτε την τροπολογία και την αιτιολογική έκθεση πατώντας ΕΔΩ.  

Ρούλα Σαλούρου - euro2day.gr           

Μια Πόρσε έχει πολλές αναγνώσεις

Το παλιόπαιδο, το πλουσιόπαιδο, το παλικάρι, ο λαϊκός ήρωας. Στα social media οι απόψεις είναι ακαριαίες  

        

Νομίζω πως το σημαντικότερο που μας συμβαίνει, είναι ότι χάνουμε το χρόνο. Όλα είναι τώρα. Όλα πρέπει να γίνονται τώρα. Λίγα λεπτά μετά την είδηση του δυστυχήματος στην εθνική οδό, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είχε αρχίσει ο σχολιασμός.

Κάποτε η πρώτη στιγμή ήταν για να μάθεις. Στην Ενημέρωση η πρώτη μέρα, αν όχι η πρώτη βδομάδα, ήταν για το ρεπορτάζ. Τι συνέβη, πώς συνέβη, ποια είναι τα γεγονότα. Μετά ακολουθούν οι απόψεις. Επί των πραγματικών γεγονότων. Στα social media οι απόψεις είναι ακαριαίες, λεπτά μετά το ατύχημα που είδαν στην τηλεόραση, κάποιοι αρχίζουν να το σχολιάζουν. Γιατί το σχολιάζουν; Γιατί αυτό μπορούσαν να κάνουν, δεν μπορούσαν να ερευνήσουν τις αιτίες. Κι αφού αυτό μπορούσαν, αυτό έκαναν. Γιατί κάτι πρέπει να κάνεις στο φέισμπουκ κάθε λεπτό, αν δε κάνεις, δεν υπάρχεις. Αφού στα social media οι αναλύσεις είναι σε απόσταση λεπτών, τα ΜΜΕ αναγκαστικά επιταχύνουν, ακολουθούν σε λίγες ώρες. Πιο γρήγορα, πιο πρόχειρα. 

Τι είδος ανθρώπου είναι αυτό που δημιουργείται, το οποίο δεν παίρνει το χρόνο του για να αντιδράσει, το οποίο στο ίδιο περιορισμένο χρονικό όριο νομίζει ότι μπορεί να μάθει, να ξαφνιαστεί, να σοκαριστεί, να λυπηθεί και να αναλύσει ταυτόχρονα; Ο οργανισμός υποχρεώνεται να επιταχύνει τις αντιδράσεις του, μειώνεται ο διαθέσιμος χρόνος για την επεξεργασία των νευρικών ερεθισμάτων. Αύξηση και επιτάχυνση νευρικών ερεθισμάτων, μείωση χρόνου αντίδρασης. Τι συμβαίνει όταν στο βομβαρδισμό ερεθισμάτων υποχρεώνεσαι να ανταποκριθείς ακαριαία γιατί αλλιώς δεν υπάρχεις στην παγκόσμια οθόνη, όπου όλα συμβαίνουν αστραπιαία; Μείωση της ευαισθησίας. Αυτής της απαραίτητης, ανθρώπινης πλευράς η οποία, αφού πληροφορηθείς, αφού συγκινηθείς, θυμώσεις, αφού καταλαγιάσουν όλα μέσα σου, αφού καταλάβεις, σου επιτρέπει να επικοινωνήσεις με τον άλλο, σου επιτρέπει να νιώθεις. Τι είδος θα είναι ο αυριανός άνθρωπος; Δεν ξέρουμε ακόμα. Τελικά, ήταν σωστό, το Μέσον ήταν το μήνυμα.

Στην ενημέρωση ως επάγγελμα, όλοι έχουμε ακούσει τη φράση αυτή από κάποιον μεγαλύτερο: Όχι την «πρώτη σκέψη του συντάκτη». Όχι δηλαδή την αδούλευτη σκέψη, το πρώτο πράγμα που σου περνάει από το μυαλό. Όχι άλλες κοινοτοπίες. Τα κοινωνικά δίκτυα είναι ένας ωκεανός της κοινοτοπίας. Δεν υπάρχει κανένας φραγμός, κανένας διακόπτης μεταξύ της πρώτης σκέψης και του post. Η ανάγκη να είσαι παρών επιβάλλει την άμεση ανταπόκριση. Η ταχύτητα σπανίως επιτρέπει ολοκληρωμένη, βαθύτερη σκέψη. Η κοινοτοπία, τι κακό πράγμα η ταχύτητα, συναγωνίζεται την αυτοαναφορικότητα: Έμαθα την είδηση την ώρα που έτρωγα παστίτσιο. Μου έπεσε το πιρούνι, αναλύθηκα σε δάκρυα. Άτυχο παλικάρι.

Στο λίγο χρόνο, όταν δεν υπάρχει καιρός να διαμορφώσεις αντίληψη επί των κάθε φορά μοναδικών δεδομένων, τότε αναγκαστικά αναπαράγεις τις ήδη παγιωμένες αντιλήψεις. Κλισέ που εφαρμόζονται σε κάθε περίπτωση. Ήταν πράγματι εντυπωσιακό πώς δημιουργούνται για μια ακόμα φορά τα στρατόπεδα, λες και πρέπει να διαλέξουμε, είτε μπορούμε να πηγαίνουμε με 200, είτε οι πλούσιοι με ακριβά αυτοκίνητα είναι δολοφόνοι. Δεν μιλάω για τους πολιτικούς που εμπορεύονται τον κοινωνικό φθόνο, που τόσα χρόνια τώρα εργαλειοποιούν το μίσος και διαλύουν την κοινωνία. Είναι θλιβεροί αλλά προβλέψιμοι, έρχονται από το παρελθόν. Το πραγματικά καινούργιο είναι η φύση των νέων μέσων, η μορφή της σημερινής επικοινωνίας η οποία καταργεί μεν δημοκρατικότατα τους φραγμούς, αλλά δεν έχει ακόμα εφεύρει το φίλτρο που θα φρενάρει την πρώτη, τη βλακώδη, την κοινότοπη, την αδούλευτη, την ταπεινή σκέψη, πριν διαδοθεί δημόσια.

Και πριν έτσι ήμασταν οι άνθρωποι. Θα πούμε μια σαχλαμάρα, ανέξοδα ανάμεσα στους φίλους μας. Το παλιόπαιδο, το πλουσιόπαιδο, το παλικάρι, ο λαϊκός ήρωας. Θα αναπαράγουμε τον ήδη διαμορφωμένο κόσμο μας. Μια Πόρσε έχει πολλές αναγνώσεις, ο οδηγός μπορεί να είναι «δολοφόνος» ή να θρηνούμε για το χαμό του τραγουδιστή «λαϊκού ειδώλου». Η υπερβολική ταχύτητα δεν είναι ίδια για όλους, κάποτε είναι απλώς «άτυχη στιγμή». Ο τόνος που δίνουν τα media διαμορφώνει τις αντιδράσεις. Κάθε γεγονός όμως είναι μοναδικό, πώς να μιλήσεις αν δεν ξέρεις; Ακόμα και τα ίδια γεγονότα μπορούν να αντιμετωπιστούν διαφορετικά. Να πεις ένα 24χρονο παιδί «ταξικό δολοφόνο» ή να κουνήσεις το κεφάλι στωικά όπως ο δυστυχισμένος πατέρας, «ένα παιδάκι ήταν κι αυτό που το κλαίει η μανούλα του, λες και το ’θελε». Δεν τον αθωώνει, απλώς δεν επέτρεψε στον εαυτό του την εύκολη αντίδραση.

Πόσοι μπορούν να το κάνουν; Κάποτε, πριν από αυτό τον καινούργιο ακαριαίο κόσμο, είχαμε το χρόνο για δεύτερες σκέψεις. Είχαμε δίπλα μας ένα φίλο, τον άνθρωπό μας, που θα έβαζε ένα φρένο. Οι κουβέντες καφενείου θα έμεναν στο καφενείο, ιδιωτικές. Μια λάθος κουβέντα, μια σκληρότητα, μια βλακεία, μια κοινωνική αναλγησία, μια κακία που θα πετάξεις στη συζήτηση και κάποιος θα σου βάλει τις φωνές, θα σε μαζέψει, θα εκτονωθείς, θα χαμογελάσεις. Έτσι είμαστε οι άνθρωποι. Λέμε και μια κουβέντα παραπάνω, όταν δεν μας ακούει κανείς.

Τώρα αυτό το φίλτρο δεν υπάρχει. Έχεις μπροστά σου μόνο μια μικρή οθόνη κι ένα πληκτρολόγιο. Και βιάζεσαι. Το τάιμλαϊν σου ήδη έχει πάρει φωτιά, πρέπει να πεις κάτι, μόνο εσύ λείπεις. Μη βιάζεσαι. Δεν χρειάζεται να είσαι παντού. Δεν χρειάζεται να έχεις άποψη για τα πάντα. Μερικές φορές οι άνθρωποι πρέπει να σιωπούν. Για να νιώσουν απλώς τον πόνο των άλλων.    

Φώτης Γεωργελές - athensvoice.gr     

Ο survivor Μάκης...

Του Γιάννη Παντελάκη

Ένα μεσημέρι του περασμένου Φεβρουαρίου, ο φίλος μου ο Μάκης έμαθε ότι έχει καρκίνο. Τα πόδια άρχισαν να κόβονται, οι ανάσες να δυσκολεύουν και το γκρι ν' απλώνεται. Ένα εντελώς θολό τοπίο. Όλα ξαφνικά έμειναν μετέωρα. Σχηματίστηκε ένα βουνό που πρέπει ν' ανέβει. Ο Γολγοθάς για έναν παίκτη ενός πραγματικού survivor στην Ελλάδα τα χρόνια των μνημονίων, μόλις είχε αρχίσει.

Ο γιατρός είπε πως η περίπτωσή του δεν χωράει χάσιμο χρόνου. Ανάγκη άμεσης επέμβασης. Εκκρεμεί μια σημαντική εξέταση. Στο δημόσιο νοσοκομείο ο Μάκης μαθαίνει πως η εξέταση δεν μπορεί να γίνει πριν περάσουν τουλάχιστον είκοσι μέρες. «Ίσως και ένας μήνας, ίσως παραπάνω, τι να σας πω...». Τι να του πει η νοσοκόμα. Το μόνο που του είπε ήταν πως αυτές τις ημέρες γίνεται η αναγκαία συντήρηση των μηχανημάτων που κάνουν αυτή την εξέταση. Τα ερωτήματα του Μάκη για εναλλακτικές λύσεις που έπρεπε να έχουν τα νοσοκομεία, έμειναν μετέωρα.

Η λύση βρέθηκε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, ο γιατρός το είχε πει, δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις. Ακριβή η αναγκαστική επιλογή. Κάποια χρήματα με άλλο προορισμό, πήγαν σ' ένα ιδιωτικό κέντρο και μια εξέταση. Το γκρι άρχισε να πυκνώνει. Ιδιαίτερα όταν άρχισε να εξοικειώνεται και να αποκτά γνώση για το τι συμβαίνει σε κάποιον που έχει ανάγκη στήριξης από ένα δημόσιο σύστημα υγείας στη χώρα σήμερα.

Η παράθεση μερικών ακόμα στοιχείων της συγκεκριμένης περιπέτειας, δεν έχει νόημα. Έχουμε ακούσει άλλωστε για περιπτώσεις πιο δύσκολες. Έξι μήνες αναμονής για μια ακτινοθεραπεία. Μηχανήματα που θα κρατήσουν στη ζωή ανθρώπους, να παραμένουν χαλασμένα. Φάρμακα που προμηθεύονται οι ασθενείς από φαρμακεία για να τα πάνε στα νοσοκομεία. Όλες οι περιπτώσεις συγκλίνουν σ' ένα συμπέρασμα. Αν δεν έχεις χρήματα, δεν θα έχεις και ιδιαίτερα καλή τύχη.

Ο Μάκης αποτελεί μια από τις πολλές, απίστευτα πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που μετέχουν σ' ένα μεγάλο παιχνίδι της ζωής στο οποίο θα ταίριαζε απόλυτα ο τίτλος Survivor. Ίσως να είναι και «τυχερός μέσα στην ατυχία του», που αποτελεί πια και την αγαπημένη του φράση. Έχει φίλους που θα τον στηρίξουν, μια δουλειά που ελπίζει ότι θα τον περιμένει όταν τελειώσει η περιπέτεια και πολύ δύναμη. Χιλιάδες Μάκηδες δεν είναι τόσο τυχεροί.

Η ιστορία μοιάζει μελό και αταίριαστη μ' ένα πολιτικό κείμενο που θα έπρεπε να φιλοξενείται στο site. Κι όμως, είναι βαθιά πολιτική. Οι χιλιάδες survivors σαν τον Μάκη περιμένουν από τους πολιτικούς λύσεις. Για καλές και αξιοπρεπείς συνθήκες παροχές υγείας και νοσηλείας, τουλάχιστον. Για την εμφάνιση ενός στοιχειώδους κράτους πρόνοιας που έπρεπε ν' αποτελεί προτεραιότητα ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης. Για την ελάχιστη ανταπόδοση αυτών που έδωσαν σ' αυτό το κράτος για πολλά χρόνια.

Ένα μεγάλο έλλειμμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, είναι πως από την καθημερινή ατζέντα του, απουσιάζουν οι καθημερινοί survivors. Δεν αποτελούν κύριο στοιχείο ενασχόλησης, δεν αποτελούν προτεραιότητα. Προτιμούν -οι πολιτικοί, όχι οι survivors- να αναλώνονται σε παιχνίδια επικοινωνίας και εντυπωσιασμού. Χρησιμοποιούν τους survivors όσο χρειάζεται για να κάνουν αντιπαραθέσεις και γενικόλογες αναφορές. Οι survivors με την σειρά τους, έχουν πάψει να ελπίζουν και να προσδοκούν. Γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική και απλά προσπαθούν να επιβιώσουν. Και όσοι τα καταφέρουν...      

liberal.gr

Η ορατή ΝΔ και η αόρατη, που στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο κ. Μεϊμαράκης δεν είναι πρωτόβγαλτος. Ούτε αφελής. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα ποια επίπτωση έχει κάθε λέξη που λέει ένας πολιτικός. Και πότε τη λέει. Και δεν φημίζεται για αλτρουιστικό παρελθόν ούτε για υπερκομματική ιδεολογία. Το αντίθετο μάλιστα. Οι χτεσινές του δηλώσεις δεν στοχεύουν σε καμιά εθνική συναίνεση. Σε στήριξη της κυβέρνησης στοχεύουν.

Μπορεί να ακούγεται σόλικο σε όσους δεν ξέρουν το παιχνίδι της πολιτικής, αλλά το παιχνίδι αυτό δεν έχει καθαρούς όρους, ούτε ιδεολογική και προσωπική σταθερότητα. Έχει μόνο στόχους.

Ας δούμε τι λέει η πολιτική:

Ο κ. Μεϊμαράκης, σε κουβέντα του καναπέ με κοινοβουλευτικούς συντάκτες, που τους προσέγγισε ο ίδιος, χαρακτήρισε «τζάμπα μαγκιά» τη γραμμή Μητσοτάκη να καταψηφίσει η ΝΔ το τέταρτο μνημόνιο που φέρνουν οι δανειστές στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ. Αντ’ αυτού ζήτησε συναίνεση και υπερασπίστηκε τη γραμμή που ακολούθησε το κόμμα επί δικής του προσωρινής προεδρίας, όταν ψήφισε μαζί με τη μειοψηφία ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ το τρίτο μνημόνιο το 2015.

Εδώ ο αναγνώστης πρέπει να προσέξει τα εξής:

Η ψήφιση τότε του μνημονίου ήταν μονόδρομος για τη ΝΔ, δεδομένου ότι υπερασπιζόταν την παραμονή της χώρας στο ευρώ και μια καταψήφισή του θα την οδηγούσε εκτός, όπως ήθελε ο δρ. Σόιμπλε.

Επομένως, ο κ. Μεϊμαράκης δεν ψήφισε τότε για λόγους καμιάς συναίνεσης, αλλά για να υπερασπιστεί τη βασική πολιτική του κόμματός του και να μην έρθει σε αντίθεση με τα πιστεύω των ψηφοφόρων του!

Ξέρει καλύτερα από όλους ότι στην πολιτική, για να επιβιώσεις και να έρθεις στην εξουσία είναι απαραίτητο να έχεις έναν ιδεολογικό ή πολιτικό αντίπαλο και να του εναντιώνεσαι. Αυτό είναι νόμος. Αυτή την αλάνθαστη συνταγή ακολουθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Καμένος και μ' αυτήν κέρδισαν την ψήφο του λαού και εξακολουθούν να κάθονται στην κυβέρνηση.

Αν είσαι όμοιος με τον αντίπαλό σου και αν ακολουθείς τη δική του πολιτική δεν έχει λόγο να σε ψηφίσει ο ψηφοφόρος. Αυτό το ξέρει κι ένα παιδάκι, πολύ περισσότερο ο κ. Μεϊμαράκης.

Ξέρει καλύτερα από όλους ότι στο παραπάνω πλαίσιο εκείνο που συσπειρώνει τους ψηφοφόρους δεν είναι σώνει και καλά τι θα κάνεις όταν κυβερνήσεις αλλά αν τους εκφράζεις ΤΩΡΑ. Και οι ψηφοφόροι, όχι μόνο της ΝΔ, είναι με τα μυαλά στα κάγκελα μ' αυτά που ψηφίζονται, μ' αυτά που υφίστανται και μ' αυτά που θα ψηφιστούν.

Επομένως, ο κ Μεϊμαράκης, ζητώντας δήθεν συναίνεση, ζητάει από το κόμμα του να υποστεί μαζί με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ την αποδοκιμασία και την απόρριψη του κόσμου γι' αυτά που έρχονται!

Ταυτόχρονα, ζητάει από το κόμμα του να δώσει στον κ. Τσίπρα και στον κ. Καμένο το διαρκές επιχείρημα να λένε σε κάθε ευκαιρία «γιατί αντιδράτε στα μέτρα; Μαζί τα ψηφίσαμε»!

Ζητάει δηλαδή από το κόμμα του να δηλώσει στο λαό ότι δεν έχει διαφορά αν στην εξουσία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ, αφού η διαχείριση των μνημονίων είναι δεδομένη και μονόδρομος.

Ζητάει δηλαδή από το κόμμα του να πει στους ψηφοφόρους «τι ΣΥΡΙΖΑ τι ΝΔ»!

(Εδώ θα κάνω μια παρένθεση. Σημασία δεν έχει τι πιστεύω εγώ ή άλλοι ψηφοφόροι, που πιστεύουμε ότι δεν υπάρχει ουσιαστική διαφορά στη διαχείριση των μνημονίων όποια κυβέρνηση κι αν έρθει. Σημασία έχει να δει κανείς τι σημαίνει η χτεσινή παρέμβαση Μεϊμαράκη. Και ποια είναι η αλήθεια πίσω απ' αυτήν. Κλείνει η παρένθεση).

Ο κ. Μεϊμαράκης ξέρει καλύτερα από όλους ότι αυτό που κρατάει τον ΣΥΡΙΖΑ στη ζωή είναι η διαρκής σύγκρουση Μ' αυτήν έγινε το 4% 35% και μ' αυτήν συσπειρώνει ακόμα όσους του έχουν απομείνει. Μ' αυτήν πορεύεται και γιατί είναι ζωτικό συστατικό της ιδεολογίας του.

Με τη συναίνεση που ξύπνησε ξαφνικά μέσα του ο πρώην υπουργός ζητάει από το κόμμα του να γίνει αρνάκι στο στόμα ενός λύκου. Ο οποίος θα συνεχίσει να είναι λύκος και μετά τη συναίνεση. Ενώ το αρνί θα είναι νεκρό.

Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα εισπράξει την όποια συναίνεση της ΝΔ και θα την στρέψει εναντίον της, κατηγορώντας την για παράδειγμα ότι ψηφίζει γιατί δεν μπορεί να απαρνηθεί τα μνημόνια Σαμαρά, τα οποία φταίνε και για την υπογραφή της κυβέρνησης!

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει ένα μόνο μνημόνιο, μαζί με τα άλλα κόμματα πλην ΚΚΕ και Χρυσής Αυγής. Το Τρίτο. Αυτή τη φορά καλείται να υπογράψει το παρόν, το τέταρτο, που είναι όλο δικό του και για το οποίο ευθύνεται στο 80%.

Επομένως, είναι στη χειρότερη πολιτική θέση που έχει βρεθεί ποτέ απέναντι στο λαό. Τα επιχειρήματά του είναι ισχνά και τα βάρη θα έρθουν εξ αιτίας κυρίως της δικής του πολιτικής από το 2015 μέχρι σήμερα.

Ο κ. ΜεΪμαράκης, με τη χτεσινή του παρέμβαση ζητάει από το κόμμα του να βάλει πλάτη στην πιο δύσκολη στιγμή του ΣΥΡΙΖΑ! Να τον βοηθήσει να μην επωμιστεί μόνος του με τον Καραμανλικό Καμένο το 4ο μνημόνιο, που είναι όλο δικό του και να υπονομεύσει έτσι κάθε δρόμο της ΝΔ για την εξουσία! Γιατί αυτό κάνει.

Ο κ. Μεϊμαράκης δεν είναι χτεσινός. Ξέρει καλύτερα από τον καθένα ότι αν ήθελε να αμφισβητήσει την πολιτική Μητσοτάκη απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να το κάνει απ' ευθείας στον πρόεδρο της ΝΔ ή στο πολιτικό γραφείο. Κανείς δεν θα του αρνιόταν την παρέμβαση.

Η επιλογή του να παρέμβει εξωθεσμικά και με τα συγκεκριμένα λόγια σημαίνει ότι δεν τον ενδιαφέρει πραγματικά η πολιτική του κόμματός του. Αντιθέτως, στόχευε στην υπονόμευσή της. Και ο υπόγειος τρόπος που επέλεξε μαρτυράει το σκοπό. Οι καθαρές πολιτικές ασκούνται με καθαρούς όρους.

Ο κ. Μεϊμαράκης σημάδεψε απ' ευθείας αφενός τον κ. Μητσοτάκη και αφετέρου την πολιτική που θα έβλαπτε τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι στόχοι ήταν δύο και είναι ξεκάθαροι.

Έτσι κι αλλιώς η ΝΔ έχει τα χάλια της αντιπολιτευτικά. Ούτε λαό μπορεί να εμπνεύσει και να συσπειρώσει στους δρόμους, ούτε έχει κανένα ιδεολογικό πρόγραμμα σαν λαϊκή δεξιά ή φιλελεύθερη ή νεοφιλελεύθερη, όπως έχουν όλα τα μεγάλα παραδοσιακά κόμματα. Είναι μια άμορφη σούπα και μάλιστα διασπασμένη.

Το ένα κομμάτι της είναι η ΝΔ που βλέπουμε και το άλλο είναι η ΝΔ που δεν βλέπουμε και που στηρίζει την κυβέρνηση! Για εσωτερικούς και για εξωτερικούς λόγους!

Με τη χτεσινή του παρέμβαση ο κ. Μεϊμαράκης εντάχθηκε φανερά στη δεύτερη, αποδεικνύοντας ακόμα πιο περίτρανα ότι αυτή υπάρχει.

Γ. Παπαδόπουλος – Τετράδης   - liberal.gr

Politico: Η υπερχρεωμένη Ελλάδα ζητά δανεικά και από την Παγκόσμια Τράπεζα

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ

Νέο δάνειο ζήτησε η Ελλάδα για την καταπολέμηση της μακροχρόνιας ανεργίας και την τόνωση της ανταγωνιστικότητας, όπως και την προστασία των αδύναμων στρωμάτων, όπως αποκαλύπτει το Politico.

Μάλιστα το Politico επισημαίνει δηκτικά ότι αυτό το ελληνικό αίτημα θα επιβαρύνει περαιτέρω την υπερχρεωμένη ελληνική οικονομία.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το πακέτο διάσωσης της χώρας θα μπορούσε να γίνει πιο περίπλοκο, καθώς εάν γίνει δεκτό το αίτημα από την Παγκόσμια Τράπεζα η χώρα θα βυθιστεί και σε άλλο χρέος σε μια εποχή που η κυβέρνηση συνεχίζει να μάχεται με τους όρους και τις προϋποθέσεις του τρέχοντος πακέτου διάσωσης, ύψους 86 δισ. ευρώ.

«Η ελληνική κυβέρνηση ζήτησε από την Παγκόσμια Τράπεζα την παροχή τεχνικής και οικονομικής βοήθειας για την αντιμετώπιση των πιεστικών προκλήσεων που περιλαμβάνουν την μακροχρόνια ανεργία, την οικονομική ανταγωνιστικότητα, την ανάπτυξη και την κοινωνική προστασία», είπε ένας εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Τράπεζας.

«Σύμφωνα με τις διαδικασίες της Παγκόσμιας Τράπεζας, οποιαδήποτε τελική απόφαση για τη χορήγηση δανείων θα υπόκειται σε έγκριση από το διοικητικό συμβούλιο της τράπεζας των εκτελεστικών διευθυντών», πρόσθεσε.

«Προκαταρκτικές συνομιλίες έγιναν αλλά δεν μπορούμε να επιβεβαιώσουμε την αίτηση», ανέφερε ελληνική κυβερνητική πηγή, σύμφωνα με το Politico. 

Κύκλοι Αντωνοπούλου επιβεβαιώνουν εμμέσως την συζήτηση με Παγκόσμια Τράπεζα

Πηγές κοντά στην αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου, επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά το ρεπορτάζ του Politico αφήνουν να εννοηθεί ότι στις σκέψεις της κυβέρνησης είναι να ενισχυθεί από την Παγκόσμια τράπεζα μέσω χρηματοδότησης και τεχνογνωσίας.

Οπως ανέφεραν οι πηγές αυτές μετά την συνάντηση της αναπληρώτριας υπουργού με τους θεσμούς, οι δανειστές αναγνωρίζουν την τεχνογνωσία της Παγκόσμιας Τράπεζας και ότι μπορεί να υπάρχουν εναλλακτικοί τρόποι χρηματοδότησης, οι οποίοι, όμως, διερευνώνται, στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης.

Σύμφωνα, πάντα, με τις ίδιες πληροφορίες, το χρηματοδοτικό σκέλος δεν συζητήθηκε καθόλου στη συνάντηση της κ. Αντωνοπούλου με τους θεσμούς. Οπως επισημαίνουν οι πληροφορίες, το υπουργείο Οικονομικών θα διαχειριστεί, πρωτίστως, το εν λόγω θέμα.

 iefimerida.gr 

Σε ποια ταχύτητα ανήκει η Ελλάδα;

Αν στην Ολλανδία και στη Γαλλία επικρατήσουν οι δυνάμεις της λογικής, τότε ο κεντρικός πυρήνας της Ενωσης θα κάνει αποφασιστικά βήματα προς ένα πιο ομοσπονδιακό μέλλον. Μπορεί η Ελλάδα να τους ακολουθήσει; Δύσκολα

 Του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Μπαράκ Ομπάμα συνήθιζε να λέει ότι αν ένας άνθρωπος μπορούσε να διαλέξει την ιστορική περίοδο στην οποία θα ήθελε να γεννηθεί, τότε η Αμερική αυτών των καιρών θα ήταν μία ιδανική επιλογή. Ομοίως και η Ευρώπη, όπως βέβαια και η Αυστραλία. Η Δύση ευημερεί.

Αφήστε όμως τους Αυστραλούς ήσυχους στην κάτω μεριά του κόσμου και τους Αμερικανούς μπλεγμένους στα μαλλιά του προέδρου τους. Δείτε τα δικά μας, εδώ στην Ευρωζώνη. Οι δείκτες είναι κάτι παραπάνω από θετικοί: η ανάπτυξη τρέχει με 2%, η ανεργία πιέζεται προς τα κάτω και οι προβλέψεις είναι αισιόδοξες. Όμως εδώ ακριβώς, στην Ευρωζώνη, στον πυρήνα της πολιτικής και οικονομικής ευημερίας ανθεί ο λαϊκισμός και ο σπόρος της αμφισβήτησης. Αυτό εμπεριέχει μία ισχυρή αντίφαση που δεν εξηγείται μόνο με τις οικονομικές ανισότητες, τη μετανάστευση και τα συμπιεσμένα μεροκάματα. Ο τρόπος με τον οποίο έχουμε δικτυωθεί, ως ανθρωπότητα, καθιστά το θυμικό, τον ψυχολογικό παράγοντα, μεταβλητή ιστορικών αλλαγών. Στη Βρετανία ακόμα δεν είναι σίγουροι για ποιο λόγο άκουσαν τους λαϊκιστές του Brexit. Στη Γαλλία δεν ξέρουν αν θα ξυπνήσουν ένα πρωί με τη Λεπέν στα Ηλύσια Πεδία. Στην Ολλανδία προελαύνουν οι ακροδεξιοί. Και τις ΗΠΑ έχουν ήδη αλλάξει γνώμη για τον Τραμπ. Αν, μάλιστα, προθέσεις και τη Ρωσία του Πούτιν στο κάδρο, σου προκύπτει ένα ιστορικό ευφυολόγημα. Ο άξονας του «κακού» έχει αντιστραφεί. Αυτή τη φορά οι καλοί της υπόθεσης είναι οι Γερμανοί.

Σε έναν κόσμο, λοιπόν, τόσο ευάλωτο απέναντι στον λαϊκισμό, σε ένα περιβάλλον όπου μία ψεύτικη είδηση μπορεί να δημιουργήσει πολιτικές κρίσεις, η Ευρώπη προσπαθεί να βάλει στο τραπέζι τον οδικό χάρτη αν και, ακόμα, δεν έχει συμφωνήσει για τον προορισμό. Αν το δεις ιστορικά, αυτό δεν είναι διόλου παράλογο. Πριν από 75 χρόνια ο ένας έσφαζε τον άλλον. Η έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είναι στο Στρασβούργο, σε μία πόλη που άλλαζε χέρια μεταξύ Γάλλων και Γερμανών, ενώ η γέφυρα που ενώνει τις δύο χώρες γέμιζε από πτώματα νέων ανδρών. Στην πραγματικότητα ως Ευρωπαίοι έχουμε πετύχει πράγματα που οι παππούδες μας θα θεωρούσαν αδιανόητα και οι πατεράδες μας θα έλεγαν ότι είναι δύσκολο ως αδύνατο να επιτευχθούν. Χρειάστηκαν μόνο λίγες δεκαετίες για να υπερβούμε αγκυλώσεις και ιστορική μνήμη αιώνων. Χωρίς κοινή γλώσσα και πολιτισμό, αλλά με κοινές αναφορές. Και με την αρχή της αμοιβαιότητας να υπερτερεί της σύγκρουσης των συμφερόντων. Αυτά που μας ενώνουν είναι περισσότερα από εκείνα που μας χωρίζουν. Το «δεν είναι αυτή η Ευρώπη που ονειρευόμαστε» ακούγεται ως μία επιδερμική σαχλαμάρα. Ποτέ στο παρελθόν δεν ήταν καλύτερα από σήμερα.

Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ παρουσίασε πέντε σενάρια για το μέλλον της Ευρώπης. Όμως υπάρχει μόνο ένα: «Αυτοί που θέλουν περισσότερα κάνουν περισσότερα». Η ΕΕ των 27 προχωρά όπως σήμερα, αλλά επιτρέπει στα κράτη μέλη που το επιθυμούν να αναπτύξουν μεγαλύτερη δράση σε συγκεκριμένους τομείς, όπως η άμυνα, η εσωτερική ασφάλεια ή τα κοινωνικά θέματα. Διαμορφώνονται μία ή περισσότερες «συμμαχίες πρόθυμων κρατών».

Μην το σκέφτεστε, είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ευρώπη της Σέγκεν και του ευρώ. Αν στην Ολλανδία και στη Γαλλία επικρατήσουν οι δυνάμεις της λογικής, τότε οι πιο ισχυρές χώρες θα αποφασίσουν να επιταχύνουν τον βηματισμό τους προς την εμβάθυνση της πολιτικής ένωσης. Η ενίσχυση των ομοσπονδιακών χαρακτηριστικών θα δημιουργήσει και έναν πιο δυναμικό οικονομικό χώρο, με καλύτερους όρους και ελκυστικότερες συνθήκες για να εργάζεσαι, να επιχειρείς και να ζεις.  Εδώ συνήθως έρχεται και επικάθεται το παραδοσιακό ερώτημα: και η Ελλάδα; Αν το δούμε εντελώς ρεαλιστικά, είναι δύσκολο, ως αδύνατο, να τρέξει στην πρώτη ταχύτητα. Δεν έχει την οικονομική βάση, τις θεσμικές υποδομές, τη νοοτροπία και την πολιτική βούληση για να μπει σε ένα περιβάλλον που θα παίρνει όλο και περισσότερες αρμοδιότητες από τα κράτη για να τις χορηγεί στην Ενωση. Το πλοίο στρίβει και εμείς κολυμπάμε.

Όμως από την άλλη, κοιτάζοντας μερικές δεκαετίες πίσω, βλέπεις ότι η Ελλάδα, εισερχόμενη στην ΕΟΚ, υπερέβη συνθήκες, περιορισμούς και εκτιμήσεις. Εγινε μέλος της Κοινότητας όχι επειδή ικανοποιούσε τις προϋποθέσεις, αλλά επειδή ο Καραμανλής έπεισε τους εταίρους για τις δυνατότητες και τις προοπτικές της χώρας και του λαού της. Υπάρχει τώρα κάτι αντίστοιχο; Μάλλον όχι. Τότε η Ελλάδα ήταν μία χώρα που τίναζε από πάνω της τη βαλκανική εσωστρέφεια, έχοντας έναν ηγέτη με πυγμή και ισχύ μεγαλύτερη από την πειθώ του λαϊκισμού. Σήμερα είναι μία χώρα κουρασμένη. Απογοητευμένη από τις ηγεσίες της, παραιτημένη από το όνειρο. Εμεινε χώρος για να γεννηθεί πάλι η έκπληξη;

protagon.gr   

Το τέλος ενός συναρπαστικού ταξιδιού

Ανάρτηση του δημοσιογράφου Γιώργου Παπαχρήστου, στον προσωπικό λογαριασμό του στο Facebook

Ένα από τα πράγματα που αποστρέφομαι είναι ο μελοδραματισμός. Και παρότι με κατακλύζει ένα πλήθος συναισθημάτων αυτή την ώρα, επέλεξα να αναγγείλω όσο πιο λιτά μπορώ, οτι αποχωρώ από ΤΑ ΝΕΑ.

Αποφάσισα να διακόψω το συναρπαστικό ταξίδι που ξεκίνησε πριν από τριάντα τρία χρόνια, γιατί δεν αντέχω άλλο να βλέπω αυτή την άλλοτε κραταιά εφημερίδα να αργοπεθαίνει.

Να ακούω τον επιθανάτιο ρόγχο της καθημερινά, και να μην μπορώ να κάνω κάτι ουσιαστικό να αποτρέψω την απευκταία εξέλιξη.

Αποχωρώ σήμερα, μόλις δυο ημέρες πριν εκδικαστεί η κύρια αγωγή των τραπεζών κατά του ΔΟΛ με αντικείμενο την υπαγωγή του σε καθεστώς αναγκαστικής εκκαθάρισης, ευελπιστώντας οτί αυτοί που κινούν τα νήματα αυτής της άθλιας ιστορίας θα ξαναδούν το πράγμα κάτω από άλλο πρίσμα.

Αν το «Στίγμα» μου στα ΝΕΑ ήταν (ένα) πρόβλημα γι’ αυτούς, από σήμερα που δεν υπάρχει πια, τους δίνεται η ευκαιρία να λάβουν τις αποφάσεις που πρέπει για να διασωθεί η ζωντανή ιστορία του ελληνικού Τύπου.

Χρειάζεται γενναιότητα και περίσσευμα ψυχής. Το έχουν; Ιδού η Ρόδος…

Αποχωρώ με τις αναμνήσεις να με κυριεύουν. Να με πλημμυρίζουν. Να πέφτουν καρέ-καρέ μπροστά μου.

Τριάντα τρία χρόνια δούλεψα κοντά σε ανθρώπους που με τίμησαν με την φιλία και την εμπιστοσύνη τους. Που μου έδωσαν ευκαιρίες να ανελιχθώ. Να κερδίσω το δικό μου μερίδιο σε αυτό το δύσκολο, σκληρό, επίπονο, απαιτητικό, ανταγωνιστικό επάγγελμα. Που μου συγχώρησαν λάθη και υπερβολές. Που με συνέφερναν υποχρεώνοντάς με να …ξεκαβαλικεύω, κάθε φορά που ένιωθα -και εγώ!- ό,τι και οι περισσότεροι σε αυτή τη δουλειά: οτι είμαι το κέντρο της γης. Λειτούργησαν σαν παιδαγωγοί και σαν δάσκαλοι. Ποτέ σαν τιμωροί. Και τους είμαι ευγνώμων για όλα αυτά. Βαθιά ευγνώμων. Τους χρωστάω, και δεν το ξεχνάω. Χρωστώ στον Λέοντα Καραπαναγιώτη, τον Γιάννη Καψή, τον Σταύρο Ψυχάρη, τους τόσους αρχισυντάκτες μου και τους προϊσταμένους μου που είχα εργαζόμενος πότε στα ΝΕΑ και πότε στο ΒΗΜΑ.

Ο,τι έκανα, μεγάλο μερίδιο τους ανήκει. Χωρίς αυτούς, θα ήμουν ένας από τους χιλιάδες που αγάπησαν αυτή τη δουλειά, αλλά δεν τα κατάφεραν.

Και τώρα που πέφτει η αυλαία, διέγραψα ήδη ό,τι με στενοχώρησε, με απογοήτευσε, με πίκρανε, με θύμωσε, με εξόργισε όλα αυτά χρόνια. Προτιμώ να θυμάμαι τα καλά μόνο. Και πάνω απ΄όλα φιλίες που έκανα με ανθρώπους που γνώρισα και θαύμασα για την δουλειά τους και τα σπάνια χαρίσματά τους. Δεν αναφέρω κανένα, γιατί δεν θέλω και να αδικήσω κανένα.

Αποχωρώ. Από ΤΑ ΝΕΑ. Όχι από το επάγγελμα. Καλή αντάμωση λοιπόν “στα μανταλάκια”….  

Στοιχεία-σοκ: Η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40% από το 2008 έως το 2015

ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ ΤΗΣ ΚΟΛΩΝΙΑΣ 

Στο συμπέρασμα ότι η φτώχεια στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 40% από το 2008 μέχρι το 2015 κατέληξαν οι επιστήμονες του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας της Κολωνίας (IW).

Σύμφωνα με την έρευνα την οποία διεξήγαγαν, δεν αρκεί όμως να μετρά κανείς αποκλειστικά το χαμηλό εισόδημα για να καταλήξει σε συμπεράσματα, αλλά -όπως προτείνουν- πρέπει να λαμβάνονται υπόψη και άλλες παράμετροι, όπως είναι λ.χ. οι στερήσεις υλικών αγαθών καθώς επίσης και το χαμηλότερο επίπεδο εκπαίδευσης, η υποαπασχόληση και οι περιορισμοί στην υγειονομική περίθαλψη.

Όλα αυτά συμπεριλαμβάνονται σε έναν νέο «πολυδιάστατο δείκτη φτώχειας», τον οποίο εκπόνησε το ως άνω Ινστιτούτο για τα έτη 2008-2015, από τον οποίο προκύπτει ότι «ο μεγάλος χαμένος είναι η Ελλάδα, με μια αύξηση της φτώχειας κατά 40%, ακολουθούμενης από την Ιρλανδία (28% αύξηση) και την Κύπρο 28,2%» λέει ο Κρίστοφ Σρέντερ, συντάκτης της έκθεσης, στο γερμανικό Reuters. Αυτό οφείλεται στη χρόνια ύφεση και την μεγάλη ανεργία, αλλά «φυσικά και στην πολιτική λιτότητας και τους όρους των δανειστών» τονίζει ο ερευνητής.

Στην Ιταλία καταγράφεται μια αύξηση της φτώχειας κατά 11% και στην Ισπανία 18%.

Reuters.de, ΑΠΕ-ΜΠΕ - iefimerida.gr

Το παγόβουνο του πόνου

Είναι 50 ετών, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και καθαρίζει γραφεία. Αυτή δεν είναι η βασική δουλειά της. Η αγάπη της είναι η κεραμική, αλλά τα μεροκάματα πλέον είναι δύσκολα. Γι’ αυτό δουλεύει ως καθαρίστρια μερικές φορές την εβδομάδα. Τι κερδίζει; Περίπου 150 ευρώ τον μήνα. Τόσο της δίνει η εταιρεία καθαρισμού που τη στέλνει από εδώ και από εκεί. Εργολάβοι στην Ελλάδα με μισθούς Βουλγαρίας.

Μια κλασική -τραγική- ανθρώπινη ιστορία στην Ελλάδα της κρίσης. Και όμως δεν είναι. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ ό,τι δείχνουν, καθώς η γυναίκα διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο. Δεν το έβαλε κάτω. Οπως συνηθίζει να λέει, «δεν φοβάμαι, όσα πάνε και όσα έρθουν». Εσφιξε τα δόντια για να το παλέψει.

Τη μία ημέρα χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες στο νοσοκομείο, την άλλη με τα χημικά και τα απορρυπαντικά στο χέρι να καθαρίζει γραφεία, κουζίνες και τουαλέτες, φορώντας μια μάσκα.

«Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν ακούς τους γιατρούς; Δεν φοβάσαι;» τη ρωτάς με αγωνία. «Οχι, αν πω ότι δεν μπορώ να έρθω, τότε η εταιρεία θα στείλει άλλον στη θέση μου και θα τη χάσω. Τα έχω ανάγκη τα 150 ευρώ τον μήνα», σου απαντά αφοπλιστικά.

Τι μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο που την προηγούμενη ημέρα έχει κάνει χημειοθεραπείες και την επομένη (στην κυριολεξία) καθαρίζει τουαλέτες;

Κάθεσαι πίσω από ένα πληκτρολόγιο ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή και αναρωτιέσαι την τελευταία φορά που θύμωσες, απογοητεύτηκες, αγχώθηκες ή φώναξες πως «σήμερα κουράστηκα». Πόσο αστείο ακούγεται αλήθεια…

Ακούς μια τέτοια ιστορία και αντιλαμβάνεσαι ότι η πραγματική ζωή βρίσκεται πολύ μακριά από την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης.

Ποιος μπορεί να πείσει αυτόν τον άνθρωπο ότι η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο; Αν κλείσει η περίφημη β´ αξιολόγηση; Αν γίνουν εκλογές και πάρει ο Αδωνις Γεωργιάδης τη θέση του Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Αμυνας; Αν ανασυγκροτηθεί η Κεντροαριστερά; Αν μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ;

Το παγόβουνο του ανθρώπινου πόνου που συσσωρεύτηκε την περίοδο της κρίσης κρύβει κάτω από την επιφάνεια χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες, τόσο αληθινά κοφτερές, όσο ψεύτικες ήταν οι υποσχέσεις που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια.

Η πρόσκρουση με την πραγματικότητα είναι όμως αναπόφευκτη και το ξύπνημα είναι πάντοτε απότομο. Ενίοτε δε και οδυνηρό για όσους επιμένουν να την αρνούνται. 

Χάρης Ιωάννου - efsyn.gr

Η διαπλοκή στον καιρό του ΣΥΡΙΖΑ

Η περίπτωση Καλογρίτσα είναι ο απόλυτος ορισμός της διαπλοκής. Παίρνει χαριστικά δάνεια, μετέχει σε διαγωνισμό για να πάρει τηλεοπτικό σταθμό, αποκτά δική του εφημερίδα, παίρνει όλες τις εργολαβίες σε έναν αυτοκινητόδρομο. Τι λείπει για να στηθεί ένα μελλοντικό Ειδικό Δικαστήριο;

Του Γιώργου Καρελιά

Τελικά, φαίνεται ότι η λέξη πάνω στην οποία επένδυσε περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ για να πλήξουν τους αντιπάλους τους και να αναδείξουν το δικό τους «ηθικό πλεονέκτημα», μπορεί να αποδειχθεί καταραμένη. Η λέξη «διαπλοκή» κυνηγάει ήδη και την σημερινή κυβέρνηση, όπως και σχεδόν όλες τις προηγούμενες.

Ο Πρωθυπουργός και οι υπουργοί του προσπάθησαν να αποκρούσουν τις κατηγορίες περί αριστερής διαπλοκής μέσω ενός αριστερού εργολάβου, αλλά τώρα πια υπάρχουν πολλά δεδομένα που δεν τους ευνοούν. Η περίπτωση Καλογρίτσα είναι ο απόλυτος ορισμός της διαπλοκής. Παίρνει χαριστικά δάνεια, μετέχει σε διαγωνισμό για να αποκτήσει τηλεοπτικό σταθμό, αποκτά δική του εφημερίδα, παίρνει όλες τις εργολαβίες σε έναν αυτοκινητόδρομο. Τι λείπει για να στηθεί ένα μελλοντικό Ειδικό Δικαστήριο;

ImageHandler

Στη Βουλή φέρνει η ΝΔ το θέμα των δανείων Καλογρίτσα από την Τράπεζα Αττικής

Πατήστε εδώ

Τα πολλά και χαριστικά δάνεια από την φιλικότερη προς την σημερινή κυβέρνηση Τράπεζα είναι πέρα από κάθε αμφισβήτηση. Περιγράφονται στη μηνυτήρια αναφορά της Τραπέζης της Ελλάδος (εδώ). Και ουσιαστικά επιβεβαιώνονται από τη σημερινή διοίκηση της υπό κατηγορία Τράπεζας (εδώ).

Για τα άλλα συστατικά της διαπλοκής δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία:

1. Πήρε όλες τις εργολαβίες για την κατασκευή του δρόμου Πάτρα-Πύργος. «Νομίμως», αφού έδωσε τις μεγαλύτερες εκπτώσεις. Μέχρι να ερευνηθεί περαιτέρω η υπόθεση.

2. Ηταν το κυβερνητικό «πουλέν» στο διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες. Πήρε τη μια από τις τέσσερις ως πλειοδότης, αλλά δεν μπόρεσε να βρει τα λεφτά που χρειάζονταν για την τελική κατακύρωσή της. Είχαν αρχίσει τα προβλήματα με τις Τράπεζες.

3. Απέκτησε δική του εφημερίδα. Αλλά μετά τις τελευταίες αποκαλύψεις αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Ετσι ανακοινώθηκε (εδώ).

Ολα αυτά συνθέτουν ακριβώς τον ορισμό της διαπλοκής: επιχειρηματίας με εμπλοκή σε μέσα ενημέρωσης που παίρνει και κρατικές δουλειές. Ακριβώς ό,τι έκαναν ο Μπόμπολας και ο Κόκκαλης σε προηγούμενες δεκαετίες. Ο πρώτος το κάνει ακόμα.

Φυσικά, πρόκειται για νόμιμη διαπλοκή, αφού δεν απαγορεύεται να είναι κάποιος και εργολάβος δημοσίων έργων και ιδιοκτήτης μέσων ενημέρωσης. Ομως, τα επιμέρους στοιχεία της (πχ τα δάνεια της Τράπεζας Αττικής) θα ελεγχθούν για τη νομιμότητά τους. Επιπλέον, η τυπική νομιμότητα δεν σβήνει το τεράστιο πολιτικό θέμα που έχει ανακύψει για τη σημερινή κυβέρνηση, η οποία έχει πλέον συνδεθεί με έναν δικό της διαπλεκόμενο.

Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, από τη στιγμή που και η σημερινή κυβέρνηση έβαλε στόχο να αποκτήσει «δικά της» μέσα ενημέρωσης για να έχει όπλα στον πόλεμο κατά της (παλιάς, των άλλων) διαπλοκής. Είναι νωρίς να πούμε ακόμα αν κατάφερε κάτι σε αυτό και τι. Ομως, η προσπάθεια έγινε (και συνεχίζεται) και η σύνδεσή της με την περίπτωση Καλογρίτσα είναι δεδομένη.

Η συνέχεια θα δείξει το βαθμό σύνδεσης και το μέγεθος της διαπλοκής. Αν και αυτά φαίνονται, συνήθως, μόλις αλλάξει η κυβέρνηση. Και υπό την προϋπόθεση ότι η επόμενη θα θελήσει να πάει παρακάτω τον έλεγχο. Κάτι που δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.  

protagon.gr