Το παγόβουνο του πόνου

Είναι 50 ετών, μητέρα δύο ανήλικων παιδιών και καθαρίζει γραφεία. Αυτή δεν είναι η βασική δουλειά της. Η αγάπη της είναι η κεραμική, αλλά τα μεροκάματα πλέον είναι δύσκολα. Γι’ αυτό δουλεύει ως καθαρίστρια μερικές φορές την εβδομάδα. Τι κερδίζει; Περίπου 150 ευρώ τον μήνα. Τόσο της δίνει η εταιρεία καθαρισμού που τη στέλνει από εδώ και από εκεί. Εργολάβοι στην Ελλάδα με μισθούς Βουλγαρίας.

Μια κλασική -τραγική- ανθρώπινη ιστορία στην Ελλάδα της κρίσης. Και όμως δεν είναι. Τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απ’ ό,τι δείχνουν, καθώς η γυναίκα διαγνώστηκε πρόσφατα με καρκίνο. Δεν το έβαλε κάτω. Οπως συνηθίζει να λέει, «δεν φοβάμαι, όσα πάνε και όσα έρθουν». Εσφιξε τα δόντια για να το παλέψει.

Τη μία ημέρα χημειοθεραπείες και ακτινοβολίες στο νοσοκομείο, την άλλη με τα χημικά και τα απορρυπαντικά στο χέρι να καθαρίζει γραφεία, κουζίνες και τουαλέτες, φορώντας μια μάσκα.

«Γιατί το κάνεις αυτό; Δεν ακούς τους γιατρούς; Δεν φοβάσαι;» τη ρωτάς με αγωνία. «Οχι, αν πω ότι δεν μπορώ να έρθω, τότε η εταιρεία θα στείλει άλλον στη θέση μου και θα τη χάσω. Τα έχω ανάγκη τα 150 ευρώ τον μήνα», σου απαντά αφοπλιστικά.

Τι μπορείς να πεις σε έναν άνθρωπο που την προηγούμενη ημέρα έχει κάνει χημειοθεραπείες και την επομένη (στην κυριολεξία) καθαρίζει τουαλέτες;

Κάθεσαι πίσω από ένα πληκτρολόγιο ενός ηλεκτρονικού υπολογιστή και αναρωτιέσαι την τελευταία φορά που θύμωσες, απογοητεύτηκες, αγχώθηκες ή φώναξες πως «σήμερα κουράστηκα». Πόσο αστείο ακούγεται αλήθεια…

Ακούς μια τέτοια ιστορία και αντιλαμβάνεσαι ότι η πραγματική ζωή βρίσκεται πολύ μακριά από την ατζέντα της δημόσιας συζήτησης των πολιτικών και των μέσων ενημέρωσης.

Ποιος μπορεί να πείσει αυτόν τον άνθρωπο ότι η ζωή του θα αλλάξει προς το καλύτερο; Αν κλείσει η περίφημη β´ αξιολόγηση; Αν γίνουν εκλογές και πάρει ο Αδωνις Γεωργιάδης τη θέση του Πάνου Καμμένου στο υπουργείο Αμυνας; Αν ανασυγκροτηθεί η Κεντροαριστερά; Αν μπούμε στην ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ;

Το παγόβουνο του ανθρώπινου πόνου που συσσωρεύτηκε την περίοδο της κρίσης κρύβει κάτω από την επιφάνεια χιλιάδες ανθρώπινες τραγωδίες, τόσο αληθινά κοφτερές, όσο ψεύτικες ήταν οι υποσχέσεις που ακούσαμε τα τελευταία χρόνια.

Η πρόσκρουση με την πραγματικότητα είναι όμως αναπόφευκτη και το ξύπνημα είναι πάντοτε απότομο. Ενίοτε δε και οδυνηρό για όσους επιμένουν να την αρνούνται. 

Χάρης Ιωάννου - efsyn.gr