Ψηφίζω και ας κλαίω

Του Γιάννη Σιδέρη

Όσο να΄ναι, μια ανθρώπινη… συμπόνια σε πιάνει, μπροστά στο ανείπωτο δράμα που τους βρήκε. Ο  βουλευτής Φλώρινας του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Σέλτσας, συντετριμμένος  δηλώνει για τα μέτρα – κατακρεουργήσεις, που έρχονται:  «Θα ψηφίσω την απόφαση της κυβέρνησης. Έχω το σφίξιμο της καρδιάς και του στομαχιού όπως όλοι οι αριστεροί».

Δεν είναι ένας, είναι όλοι τους, με πρωτοπόρο  και κορυφαίο του χορού της τραγικής παράστασης, κ. Σπίρτζη, και δευτεραγωνιστή τον βουλευτή που, ψηφίζοντας,  ένιωσε τέτοια ντροπή όπως όταν κατουρήθηκε στο δημοτικό! Πονούν, δακρύζουν, τύπτονται, αλλά ψηφίζουν. Εφευρίσκουν χίλιες μύριες δικαιολογίες, για να δικαιολογήσουν την προσωπική τους υποταγή και να κονιορτοποιήσουν την αξιοπρέπεια της Αριστεράς ανερυθρίαστα. 

(Εδώ να κάνουμε μια διευκρίνιση περί «αξιοπρέπειας της αριστεράς» : Είναι άλλο η σκληρή κριτική  στην αριστερά ως σύστημα εξουσίας, που καταπίεσε, άλωσε, εξόντωσε κοινωνίες, και άλλο ο γεμάτος αυταπάρνηση αγώνας των απλών αριστερών - όπου γης, οι οποίοι κατά μυριάδες, πολλοί ενάντια σε σκληρά καθεστώτα, ξόδεψαν  τη ζωή τους για ένα όνειρο, που τότε δεν ήξεραν ότι είναι πουκάμισο αδειανό - στην εφηρμοσμένη του μορφή, τουλάχιστον. Σε αυτή την αξιοπρέπεια αναφερόμαστε).

Τώρα… στο όνομα της αριστεράς, αυτοί που  δεν σήκωναν μύγα στο σπαθί τους, που το αφορολόγητο οριζόταν ακατέβατα στις  12 χιλιάδες, και ο ηγέτης της «αριστερής» τους πτέρυγας των 53, απειλούσε με παραίτηση αν το αφορολόγητο κατέβαινε τα 9.100, δέχονται να το ρίξουν κάτω από τις 6 χιλιάδες, προκειμένου να μην απαρνηθούν την απολαυστική  θωπεία της εξουσίας.

Γραμμές άμυνας σβησμένες σαν τις κόκκινες γραμμές

Στην αρχή στις πρώτη περίοδο της υποταγής τους στην τρόικα, εφηύραν ως γραμμή άμυνας το «και οι άλλοι καλύτεροι ήταν;». Ξεπερνούσαν το αυτονόητο της απάντησης, ότι είχαν υποσχεθεί ότι θα είναι καλύτεροι, και όχι ίδιοι με τους άλλους, και γι αυτό τους έφερε ο λαός στην εξουσία.  Στην συνέχεια, όταν είδαν ότι καταρρέουν και επείσθησαν ότι οι δημοσκοπήσεις δεν είναι αλχημεία αριθμών, κατασκευασμένη στα υπόγεια της διαπλοκής από του κακούς  για να τους ρίξουν (με τους οποίους κακούς της διαπλοκής, μια χαρά τα πάνε), πέρασαν σε δεύτερη ζώνη άμυνας: «και οι άλλοι αν έρθουν, τι θα κάνουν;».

Δεν έχει νόημα να απαντήσει κανείς ότι οι άλλοι δεν θα ήταν στη θέση τους, επειδή τους διέκρινε στοιχειώδης λογική, ρεαλιστική αίσθηση των πραγμάτων, και εμπειρία κυβερνησιμότητας, και ως εκ τούτου είχαν αρχίζει, έστω και αναιμικά,  να βγάζουν την χώρα από την κρίση. Δεν έχει νόημα γιατί θα ήταν απάντηση επί υποθετικού – αν και το mail Χαρδούβελη δεν ήταν και τόσο υποθετικό. 

Το πρόβλημα με τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν είναι μόνο αυτό, ότι παίρνουν τα συγκεκριμένα μέτρα.  Το πρόβλημα είναι που παίρνουν τα μέτρα, αλλά τα ντύνουν με ιδεολογικά ψιμύθια, κάποιας δήθεν αριστεροσύνης, αξιοπρέπειας, ιδεολογικής συνέπειας  και φιλολαϊκότητας! Ντύνουν δηλαδή τον εξουσιαστικό  κυνισμό τους με διάτρητους ιδεολογικούς μανδύες.

Συνήθως οι πολιτικοί υπόσχονται περισσότερα, τα οποία  τελικώς δεν παρέχουν,  ή παρέχουν εν μέρει. Αλλά ως τώρα ποτέ δεν είχαμε μεταπολιτευτικώς τέτοια πλήρη αναστροφή αξιών. Πρώτη φορά (άντε δεύτερη, από την εποχή των Βάσεων που έφευγαν αλλά έμειναν), που  υπάρχει τέτοια απόσταση λόγω και έργων.

«Όπως όλοι οι αριστεροί», είπε ο κ. Σκέλτσας.  Άλλη εντύπωση είχαμε για τους αριστερούς. Μάτωναν, σκοτώνονταν στο χαράκωμα, υπέφεραν στα ξερονήσια, χτυπιούνταν με δικτατορίες,   αλλά δεν υποχωρούσαν. Και όσοι υποχωρούσαν - άνθρωποι ήταν, ανθρώπινο το να λυγίσεις-  στιγματίζονταν ως «δηλωσίες», και ντρέπονταν. Αλλά και αυτοί, είχαν το φιλότιμο να μην ισχυρίζονται ότι υπέγραψαν για το… καλό μας!

Εν τέλει, πέραν της αυξανόμενης φτώχειας που έφερε η ανεπάρκειά τους, κατά τη θητεία τους χάθηκε το ηθικό αυτονόητο: Αν ντρέπεσαι για μια πράξη, απλώς δεν την πράττεις. Και προτιμάς την παραίτηση από τον ευτελισμό. 

liberal.gr