Το σκοτεινό μέλλον της Ευρώπης

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Το τεράστιο μόρφωμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης δεν φαίνεται να «τραβάει», εξήντα χρόνια μετά τη σύλληψη της ιδέας (μετά την υπογραφή της εννοείται), παρά τα παχιά και ενθαρρυντικά για την καλή πορεία της λόγια των είκοσι εφτά ηγετών. Ακόμη και οι ακραιφνείς «ευρωπαϊστές» έχουν βάλει την ουρά στα σκέλια με τόση ανισότητα που επικρατεί, με τόσες «ταχύτητες» (που δεν είναι μόνο οικονομικές), με τόση αλαζονεία που διακρίνει μερικούς από τους «ισχυρούς».

Πώς να συνυπάρξουν κράτη που το ένα λοιδορεί το άλλο; Πώς να ιδρυθεί μια κρατική οντότητα όταν δεν υπάρχει ομόνοια και συνοχή μεταξύ των κρατών-μελών;

Ο πολύς Κίσινγκερ ήταν, νομίζω, αυτός που δεν έβλεπε προκοπή σε μια Ευρώπη ενιαία, μια και δεν υπήρχε κάποιος να συνομιλήσει υπεύθυνα εκ μέρους όλων με αρχηγούς άλλων κρατών. Υποτίθεται μια Ευρώπη ενιαία μπορεί ανά πάσα στιγμή να υπερασπιστεί οποιοδήποτε μέλος της βρεθεί σε δύσκολη ή επικίνδυνη θέση, όταν το τελευταίο δέχεται επίθεση από κάποιο εχθρικό κράτος.

Είναι αστείο - μιλάνε όλοι για δημοκρατία, ειρήνη και λοιπά και την ίδια ώρα αποστρέφουν τα βλέμματα από την ύπαρξη τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων στην Κύπρο.

Στο μυαλουδάκι τους να ’ναι όλα καλά, όπως δηλαδή τα έχουν σχεδιάσει, να μπορούν να μιλάνε στις διεθνείς συνδιασκέψεις στηριζόμενοι σε σχεδιαγράμματα και μετά ας πάνε όλοι να κουρεύονται, να χτυπιούνται, να κάνουν ό,τι γουστάρουν τέλος πάντων, αρκεί να μη διαταράσσεται το σχέδιό τους [να ζουν καλά οι λίγοι, οι «εκλεκτοί» και να δεινοπαθούν οι υπόλοιποι - ποιος τους φταίει (στους υπόλοιπους...) όταν δεν βλέπουν πού είναι το συμφέρον τους και ασχολούνται με παρωχημένες αξίες και αρχές (Ευρώπη των λαών, ισομέρεια, ισονομία, ίδιες ευκαιρίες για όλους και άλλα ιδεολογίζοντα);].

Θα ήταν ευχής έργο μια Ευρώπη με ανοιχτά σύνορα, με ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και εμπορευμάτων, με ανοιχτές κοινωνίες για μετανάστες και πρόσφυγες, για ικέτιδες γενικώς - να ισομοιράζονταν τα κράτη τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα θύματα πολέμων και διωγμών πάσης φύσεως.

Αντ’ αυτού, αυθαίρετα και προκλητικά (και προσβλητικά) μερικά από τα κράτη-μέλη υψώνουν τείχη αίσχους, που εμποδίζουν την είσοδο των ξεριζωμένων, ενώ μερικά άλλα υπομένουν τα πάνδεινα χωρίς μάλιστα να έχουν δομές υποστήριξης και οικονομικές δυνατότητες για υποδοχή και φιλοξενία. Τι σόι Ευρώπη είναι τούτη;

Θα πει κανείς, αυτή είναι η Ευρώπη (κοσμική, «δημοκρατική», «πεπολιτισμένη», δυτική!) κι αυτήν πρέπει να «ακολουθήσουμε», εκόντες-άκοντες. Και γιατί παρακαλώ; Πόθεν προκύπτει κάτι τέτοιο, δουλοφρενές και εξευτελιστικό για κάθε άνθρωπο, για κάθε κρατική οντότητα;

Οταν η αξιοπρέπεια χάνεται μόνο και μόνο από τον φόβο τι θα απογίνουμε όταν βγούμε από τη «μαμά» Ευρώπη, τότε οι λαοί αρχίζουν και ανησυχούν - στα σοβαρά σε τέτοιες περιπτώσεις. Ας αφήσουμε τις ηγεσίες στον νήδυμό τους... Σκοτεινό το μέλλον τέτοιας Ευρώπης.  

efsyn.gr