Αντίο κι ευχαριστώ για τα ψάρια

Σήμερα, καθώς πήγαινα τον γιο μου στο μάθημα Κουνγκ Φου, άκουσα μια γριά να πλησιάζει στο ανοικτό παράθυρο μιας κρεπερί και να ρωτάει τον νεαρό που δούλευε εκεί:

“Πώς πάει;”

“Ε, πώς να πάει, καλά, τι να λέει…”

“Ζεις;” τον ρώτησε η γριά.

“Τι;”

“Ζεις;”

“Ζω. Δεν με βλέπεις, ζω, τι κάνω;” είπε αυτός ειρωνικά.

“Τότε είσαι μια χαρά”, του είπε η γριά κι έφυγε.

Είχα κοντοσταθεί για ν’ ακούσω τη συζήτηση. Ο Τηλέμαχος με σκούντηξε να περπατήσουμε.

~~

Η ζωή μας είναι θέμα εστίασης. Γεννιόμαστε με γιγάντιους μεγενθυντικούς φακούς. Ως μωρά βλέπουμε μόνο αυτό που υπάρχει τώρα-εδώ.

Καθώς μεγαλώνουμε ο κόσμος διευρύνεται, χωρικά και χρονικά.

Εμφανίζεται το βυζί της μάνας και μετά το πρόσωπο της. Έπειτα τα πρόσωπα των άλλων συγγενών, το σπίτι, τα παιχνίδια, η μέρα και η νύχτα.

Ανοίγει ο χώρος, ανοίγει και ο χρόνος. Η γειτονιά, το σχολείο, οι φίλοι, η βδομάδα, οι γιορτές κι οι εποχές, το καλοκαίρι, το υπέροχο καλοκαίρι χωρίς σχολείο.

Κι όλο μεγαλώνει το οπτικό πεδίο. Καταλαβαίνουμε πού ζούμε, σε ποια πόλη-χώρα-εποχή, καταλαβαίνουμε ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγαλύτερος, πιστεύουμε ότι μπορούμε να τον γυρίσουμε ολόκληρο, να τον αλλάξουμε ολάκερο.

Νέες εμπειρίες, γνωριμίες, ταξίδια, όνειρα, γνώσεις, υποσχέσεις, επαναστάσεις, το οπτικό πεδίο διαρκώς διευρύνεται, χωρικά, χρονικά, αλλά όχι για πολύ.

Είσαι αθάνατος μέχρι την αρχή της νεότητας. Μετά δοκιμάζεις τα πρώτα δείγματα θανάτου.

Μπορεί να είναι κάποιες αποτυχίες, η συνειδητοποίηση ότι το γαμημένο σύμπαν του Κοέλιο, αυτό που νόμιζες ότι συνωμοτεί για να κάνεις ό,τι θέλεις, δεν δίνει δεκάρα για σένα και τις επιθυμίες σου.

Τα χρόνια περνάνε και κάποιες μέρες αρχίζουν να γίνονται επαναλαμβανόμενες, όχι τόσο seize the fuckin day όσο νόμιζες ότι θα ‘ναι η ζωή σου.

Μπορεί να κάνεις και παιδιά, μπορεί και να μην ήθελες ή να μην έτυχε, αλλά ούτως η άλλως, τότε τα όρια στενεύουν, το οπτικό σου πεδίο παύει να διευρύνεται, αρχίζει η πρεσβυωπία των σαράντα.

Γκρίζα μαλλιά και κυτταρίτιδα, πονεμένες αρθρώσεις και χοληστερίνη, εμμηνόπαυση και συμβαίνει-σε-όλους-τους-άντρες-αγάπη-μου, μια γενική βαρεμάρα και χαμομήλι με σπόρια το βράδυ, και δεν έχεις γίνει τόσο πλούσιος ή διάσημος όσο νόμιζες ότι θα γινόσουν, άσε που χρωστάς και στην εφορία-ΔΕΗ-τράπεζα.

Αλλά συνεχίζεις να προχωράς. Γίνεσαι 60-70-80 κι εστιάζεις περισσότερο. Δεν σε απασχολεί τι θα γίνει σε δέκα-πέντε-δύο χρόνια. Δεν σε απασχολεί τι θα γίνει του χρόνου. Το μόνο που σε νοιάζει είναι το πεζοδρόμιο μπροστά σου και το επόμενο βήμα με το ΠΙ

~~

Μια ώρα αργότερα, καθώς περίμενα να πάρω τον Τηλέμαχο είδα έναν γέρο να βγαίνει απ’ το καφενείο που είναι δίπλα στο κουνγκ φου. Έμοιαζε λίγο με τον Μπίλμπο Μπάγκινς -όταν έδωσε το δαχτυλίδι στον Φρόντο και γέρασε. Περπατούσε με το ΠΙ, ένα βήμα ανά λεπτό, τόσο γρήγορα.

Τον παρακολούθησα να περνάει (αργά, απελπιστικά αργά) και σκεφτόμουν ότι αυτός κάποτε ήταν ένα δεκάχρονο παιδί που ίσως να διάβαζε ιστορίες επιστημονικής φαντασίας -τον Αόρατο Άνθρωπο, του H.G. Wells σε μετάφραση Παπαδιαμάντη  (υπάρχει, δεν είναι δική μου επινόηση, δείτε link Ο αόρατος).

Στάθηκα και τον κοιτούσα να προχωράει, μάλλον λιγάκι αδιάκριτα. Ίσως να φορούσε πάνες, ξανά. Τι όνειρα για το μέλλον να κάνεις αν ζεις έτσι;

Σίγουρα κανείς άνθρωπος δεν θέλει ν’ αφήσει τη ζωή, αλλά τα γηρατειά, όταν σε καταπλακώνουν, όταν γίνονται αμείλικτα, τότε μοιάζουν λίγο καλύτερα απ’ το τίποτα, απ’ τον θάνατο (και την ελπίδα του ποτέ-δεν-ξέρεις-τι-μπορεί-να-υπάρχει-μετά).

~~

Τα παιδιά βγήκαν απ’ το κουνγκ φου και ξεκίνησαν να τρέχουν, μιλώντας για online παιχνίδια. Τους φώναξα να προσέχουν καθώς προσπερνούσαν τον γερο-Μπίλμπο. Εκείνος δεν φαινόταν να καταλαβαίνει τίποτα απ’ ό,τι συνέβαινε γύρω του, λες κι ήταν ένα απ’ τα αποτυχημένα (γραφιστικά) ανδροειδή της πρώτης τριλογίας του Star Wars.

Ώσπου ξαφνικά και αναπάντεχα, τα μάτια του έλαμψαν! Μια κοπέλα, με πολύ κοντή φούστα, και καλσόν που είχε το σχέδιο ζαρτιέρας-κάλτσας, μας προσπέρασε καλπάζοντας.

Εκείνος σταμάτησε να σέρνει το ΠΙ και την παρακολούθησε με το βλέμμα του μέχρι που έστριψε στη γωνία. Μάλλον θα σκεφτόταν: “Αν ήμουν εξήντα χρόνια νεότερος…”

~~

Ο παράδοξος άνθρωπος. Τη μια στιγμή ο κόσμος δεν υπάρχει. Το μόνο που σε νοιάζει είναι να φτάσεις στο σπίτι σου όρθιος, στο σπίτι όπου είσαι μόνος, να ξαπλώσεις, να κοιμηθείς και να ξημερωθείς. Άλλος χρόνος δεν υπάρχει, είσαι εδώ. Τώρα.

Όταν πλησιάζει το τέλος, αν είσαι τυχερός, τόσο τυχερός ώστε να το τερματίσεις το μηχάνημα, αποφεύγοντας όλα τ’ αυτοκινητιστικά κι όλα τα πρόωρα εμφράγματα, τ’ ατυχήματα στο μπάνιο και τους βομβαρδισμούς νατοϊκών και τζιχαντιστών, αν είσαι αρκετά τυχερός ώστε να μην πάθεις καρκίνο απ’ τα τριάντα, μ’ όλες τις αηδίες που τρως και αναπνέεις και βάζεις στο δέρμα σου, μ’ όλες τις στιγμές που γεμίζουν άγχος τους πόρους σου, κι αν δεν πνιγείς τρώγοντας καραμέλες βουτύρου, κι αν δεν σε χτυπήσει το ρεύμα ένα πρωί πριν ξεκινήσεις για τη βαρετή δουλειά, αν αποφύγεις όλες τις πιθανότητες πρόωρου θανάτου που σίγουρα δεν είναι και λίγες, και φτάσεις αισίως εκείνα τα μυθικά ενενήντα του Μπάγκινς και του Γιόντα, τότε καταλαβαίνεις πόσο παροδικά κι ασήμαντα ήταν όλα εκείνα που θεωρούσες παντοτινά και σπουδαία.

Όλα σου φαίνονται ασήμαντα. Και τότε σε προσπερνάει καλπάζοντας το κορίτσι με το μίνι.

Τότε κάτι εκρήγνυται μες στο μυαλό σου. Είναι το τελευταίο σήμα που κατεβαίνει την ταλαιπωρημένη σου ραχοκοκαλιά ως τα μαραμένα περβόλια των αρχιδιών σου. Βαράει έναν άκυρο συναγερμό (οι στρατιώτες βγήκαν στη σύνταξη πριν πολλά χρόνια) και γυρνάει τρέχοντας στο ύστατο καταφύγιο, την αμυγδαλή, το κέντρο των αναμνήσεων.

Στέκεσαι και χαμογελάς ανάποδα. Τα πιτσιρίκια με τις στολές σε προσπερνάνε τιτιβίζοντας, οι μανάδες τους πιο πίσω, κι απέναντι άντρες ή αγόρια που παριστάνουν τους άντρες, ένας τύπος με μια γκρίζα τούφα στα μαλλιά που σε κοιτά αδιάκριτα, και δεν υπάρχει χρόνος για τίποτα άλλο.

Σκέφτεσαι και χαμογελάς ανάποδα: “Η Σμαρώ φορούσε τέτοιες κάλτσες… Ο Γιαννάκης όταν γεννήθηκε έκλαιγε πολύ… Πώς το λέγανε το σκυλί μου; Δεν είχα γράψει καλά στα μαθηματικά… Η θάλασσα στο νησί… Σαρδέλες στα κάρβουνα…”

Σ’ ένα λεπτό στοιβάζονται 90 χρόνια μες στο μυαλό σου. Έπειτα κλείνεις τα μάτια, λες ευχαριστώ για τα ψάρια, και σωριάζεσαι.

Κόσμος τρέχει γύρω σου, τους ακούς από μακριά, από ψηλά, να φωνάζουν “έπεσε-φωνάξτε ασθενοφόρο-έπεσε”, αλλά δεν σε νοιάζουν πια οι φωνές τους.

Και καθώς σβήνει ο κόσμος φωτίζεται μια άλλη εικόνα, μια παραλία, όπου οι φίλοι ψήνουν ψαράκια στα κάρβουνα, όπου τα κορίτσια δεν φοράνε το πάνω μέρος του μαγιό, κάποιος παίζει κιθάρα, γυρνάνε μπύρες και τσιγάρα, μια γαλανομάτα σε κοιτάει, κι είναι καλοκαίρι.

~~

Ο εγκέφαλος, είπαν οι επιστήμονες πρόσφατα, λειτουργεί μέχρι και δέκα λεπτά μετά τον θάνατο. Αυτά τα δέκα λεπτά μπορεί να είναι ένα αιώνιο καλοκαίρι.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ΥΓ προς τον αναγνώστη:

Νομίζεις, αγαπητέ, ότι αυτό το τέλος είναι μακριά. Συγχώρεσε με, που δεν θα γεμίσω την καρδιά σου αισιοδοξία, αλλά το τέλος είναι πάντα πιο κοντά απ’ όσο νομίζεις.

Ακόμα κι αν φτάσεις τα ενενήντα ή τα εκατό, αυτό θα γίνει πιο γρήγορα απ’ όσο νομίζεις.

Όταν το κοιτάς απ’ την αρχή προς το τέλος μοιάζει σαν παραγωγή του Τζορτζ Λούκας, που πάντα υπάρχει κάτι καινούριο να γίνει.

Όταν το δεις απ’ το τέλος είναι σαν ένα τρέιλερ της ζωής που έζησες.

Αυτή είναι η ζωή σου. Ένα τρέιλερ που τελειώνει πριν προλάβεις να καταλάβεις ότι είσαι (ήσουν) ο πρωταγωνιστής.

Καλό ξημέρωμα, λοιπόν, και να ‘σαι ευγνώμων για την ψαριά της ημέρας.

 Από τον Γελωτοποιό

Η φωτογραφία είναι του Alex Webb

Alex Webb, Nuevo Laredo, Tamaulipas, 1996, © Alex Webb / Magnum Photos

Ο τίτλος είναι από το βιβλίο του Ντάγκλας Άνταμς, “So long and thanks for all the fish”.  

Βουλή: Από μετακλητοί έγιναν αορίστου χρόνου, με αποφάσεις Βούτση

Μείζονα ερωτήματα ηθικής τάξεως, με αποχρώσεις σοβαρής παραβίασης του Κανονισμού της Βουλής από την κορυφή, μάλιστα, της πολιτικής ιεραρχίας του Κοινοβουλίου, αναδεικνύονται από έγγραφα διορισμών που πραγματοποιήθηκαν τον τελευταίο μήνα στον Ναό της Δημοκρατίας.

Το στοιχείο που διαφοροποιεί τις συγκεκριμένες περιπτώσεις από τις δεκάδες άλλες -για τις οποίες ήδη έχει γράψει η "Κ" και αφορούν πολυάριθμες συμβάσεις εργασίας διάρκειας συνήθως ενός έτους- είναι πως πρόκειται ουσιαστικά για μετατροπές σχέσης εργασίας μετακλητού σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου, κάτι το οποίο απαγορεύεται ρητά από τον Κανονισμό.

Η πρώτη εξ αυτών, έχει σχέση με απόφαση διορισμού "σε υπάρχουσα κενή οργανική θέση με σχέση εργασίας Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου" για πρόσωπο το οποίο το προηγούμενο διάστημα εργαζόταν ως μετακλητή στο γραφείο του Ειδικού Γραμματέα της Βουλής Κ.Βασιλάκη. Ο διορισμός του συγκεκριμένου προσώπου στο προαναφερθέν γραφείο με την ιδιότητα μετακλητού-βοηθητικού προσωπικού έγινε στις 22/11/2015. Στις 13/3/2017 (μετά, δηλαδή από τον διορισμό ως ΙΔΑΧ) εκδόθηκε η "διαπιστωτική πράξη" του Προέδρου της Βουλής για την "αυτοδίκαιη παραίτηση" του εν λόγω προσώπου από τη θέση του μετακλητού.

Η δεύτερη περίπτωση αφορά πράξη διορισμού σε θέση ΙΔΑΧ με ημερομηνία 14/3/2017. Το πρόσωπο αυτό αρχικά εμφανίζεται να έχει προσληφθεί ως μετακλητή στο γραφείο της τέως Προέδρου, στις 21/4/2015. Ακολούθως εκδίδεται διαπιστωτική πράξη απόλυσής της στις 14/10/2015, όταν έχουμε πλέον και τη λήξη της θητείας της τέως Προέδρου. Δέκα ημέρες αργότερα, όμως, και συγκεκριμένα στις 24/10/2015 η ίδια υπάλληλος επαναπροσλαμβάνεται εκ νέου ως μετακλητή υπάλληλος στο γραφείο αυτή τη φορά του νέου Ειδικού Γραμματέα, όπου και φαίνεται να παραμένει έως να γίνει ΙΔΑΧ, όπως προαναφέρθηκε.

Η τρίτη περίπτωση αφορά υπάλληλο που εμφανιζόταν να είναι ως τις 14/10/2015 μετακλητή στο γραφείο του τέως γ.γ. Γ.Θαλάσση. Στις 30/10/2015 τοποθετήθηκε μετακλητή εκ νέου στο γραφείο πλέον του τότε νέου Προέδρου της Βουλής. Στις 17/6/2016 εμφανίζεται πρόσληψή της ως Ειδική Σύμβουλος πια στο γραφείο του γ.γ. της Βουλής. Στις 22/2/2017 δημοσιοποιείται πρόσληψή της πλέον ως Ιδιωτικού Δικαίου Αορίστου Χρόνου, και στις 13/3/2017 εκδίδεται η διαπιστωτική πράξη παραίτησής της από τη θέση της Ειδικού Συμβούλου.

 Ο Κανονισμός της Βουλής

Υπενθυμίζεται ότι στον Κανονισμό της Βουλής - Μέρος β', και ειδικότερα στο άρθρο 36 §1α, τονίζεται: "Απαγορεύεται η μετατροπή της εργασιακής σχέσης του μετακλητού υπαλλήλου που επάγεται διορισμό σε οργανική ή προσωποπαγή θέση μονίμου ή ιδιωτικού δικαίου προσωπικού της Βουλής". Η απαγόρευση αυτή, ως πρόβλεψη του Κανονισμού, είχε ως γνωστόν κριθεί αναγκαία μετά από τον μεγάλο θόρυβο που είχαν προκαλέσει στο παρελθόν φαινόμενα μαζικών "μονιμοποιήσεων" μετακλητών υπαλλήλων στη Βουλή.

Μάλιστα, ο πρώην Πρόεδρος της Βουλής Φίλ.Πετσάλνικος στις 29/5/2010, με αφορμή το θόρυβο από μαζικές μονιμοποιήσεις τότε επί της δικής του θητείας, υπογράμμιζε πως εκείνες έγιναν με βάση διάταξη που είχε ψηφιστεί τον Ιούλιο του 2008 από τον προκάτοχό του και την τότε πλειοψηφία στην Ολομέλεια, και δεσμευόταν ότι θα έφερνε ειδική απαγορευτική διάταξη στον Κανονισμό για να σταματήσει το φαινόμενο αυτό: πρόσωπα, δηλαδή, που επιλέγονται από πολιτικούς παράγοντες ως συνεργάτες - μετακλητοί, με διάρκεια απασχόλησης όση και η διάρκεια θεσμικής θητείας των εν λόγω παραγόντων, να μπαίνουν στο Δημόσιο ουσιαστικά ως μόνιμοι.

Η διαφορά των τωρινών με τις τότε περιπτώσεις είναι αφενός ότι αφορούν πολύ περιορισμένο κύκλο παραγόντων (τότε ήταν γενική και ευνοούσε μετακλητούς ακόμα και βουλευτών), και αφετέρου πως εκείνη την εποχή η "τακτοποίηση" γινόταν με νομοθετικές ρυθμίσεις που ψηφίζονταν από την εθνική αντιπροσωπεία, ενώ τώρα με διαπιστωτικές και άλλες πράξεις αξιωματούχων της Βουλής.

kathimerini.gr

«Σκοτεινά συμφέροντα» εναντίον πλαστικού χρήματος

Είναι οι ίδιοι τύποι που βάφτισαν πατριωτικούς όλους τους φόρους που διέλυσαν την κοινωνία. Είναι οι ίδιοι τύποι που μετονόμασαν τους κατακτητές σε θεσμούς. Είναι οι ίδιοι που λένε ΝΑΙ σε όλα όταν παίρνουν εντολές από τα αφεντικά τους. Είναι οι ίδιοι που σφυρίζουν αδιάφορα στον καθημερινό θάνατο χιλιάδων ανθρώπων στην Ελλάδα.

Αυτοί οι ίδιοι τύποι διατάχτηκαν τώρα να επιβληθεί το πλαστικό χρήμα και βαφτίζουν «σκοτεινά συμφέροντα» όποιον δεν θέλει να δεθεί στο άρμα των τραπεζών για οποιονδήποτε λόγο.

Αυτοί οι υποτελείς και σάπιοι της σημερινής κατοχής κόπτονται για την καταπολέμηση του μαύρου χρήματος. Λες και το χρήμα που εισπράττουν από τις υπηρεσίες τους στα αφεντικά του είναι καθαρό. Είναι απλά κυβερνητικοί κύκλοι. Έτσι βαφτίζουν τα σαπρόφυτα σε όλες τις εκστρατείες που κάνουν για να εξυπηρετήσουν τους σκοπούς αυτών που υπηρετούν.

Πάντα ενδιαφέρονται για το «καλό της κοινωνίας», έτσι και τώρα μπήκαν μπροστά για υπερασπίσουν τον «κακόμοιρο» επαγγελματία να μπορεί να εισπράττει με πλαστικό χρήμα διάφορους λογαριασμούς. Το πως θα πληρωθούν αυτοί οι λογαριασμοί ποτέ δεν τους ενδιαφέρει.

Μάλιστα ενημερώνουν και τους ψηφοκουβαλητές τους πως «βρώμικος πόλεμος» μαίνεται αυτή τη στιγμή κατά του πλαστικού χρήματος, γι' αυτό και τους ενημερώνουν να πολεμήσουν τα «σκοτεινά συμφέροντα» διότι αν δεν το κάνουν θα αφανιστεί το σύμπαν.

Ειδικότερα οι υποτακτικοί και δούλοι των Βρυξελλών τονίζουν:

1. οι πράκτορες ΟΠΑΠ και οι σύνδεσμοί τους μπορούν να συνεχίζουν απρόσκοπτα την είσπραξη λογαριασμών ηλεκτρικής ενέργειας, τηλεπικοινωνιών και λοιπών λογαριασμών

2. οι εταιρείες courier εισπράττουν αντικαταβολές βάσει ήδη υφιστάμενου θεσμικού πλαισίου, ήτοι θα μπορούν να συνεχίσουν να το πράττουν κανονικά

3. είναι αναληθές ότι δημιουργείται μονοπώλιο στις πληρωμές με βάση τον 4446/2016 που ευνοεί συγκεκριμένες εταιρείες, καθώς ο ανταγωνισμός στον τομέα πληρωμών λειτουργεί στην Ελλάδα εξαιρετικά, με βάση όλες τις ευρωπαϊκές οδηγίες και το εθνικό κανονιστικό πλαίσιο. Ο δε νόμος ισχυροποίησε περαιτέρω των ανταγωνισμό προς όφελος των καταναλωτών και κυρίως του δημοσίου συμφέροντος,

4. οι μεγάλες αλυσίδες πρατηρίων βενζίνης, σούπερ μάρκετ κ.λπ. θα μπορούν να εισπράττουν νόμιμα για λογαριασμό τρίτων, καθώς έχουν γίνει αντιπρόσωποι των 470 παρόχων Υπηρεσιών Πληρωμών που λειτουργούν στη χώρα, αλλά με μια διαδικασία που δεν θα επιτρέπει την απόκρυψη φορολογητέας ύλης και της μη καταγεγραμμένης οικονομικής δραστηριότητας.

Όποιο σημείο λιανικής, βενζινάδικο, σούπερ μάρκετ κ.λπ. επιθυμεί πλέον να πραγματοποιεί εξόφληση λογαριασμών, μπορεί να το κάνει ελεύθερα, με το να γίνει αντιπρόσωπος σε ένα από τα εκατοντάδες ιδρύματα πληρωμών και ιδρύματα ηλεκτρονικού χρήματος που λειτουργούν νόμιμα στη χώρα.

Παράλληλα οι ίδιοι υποτελείς επισημαίνουν χαρακτηριστικά ότι είναι προφανές πως, παρότι ο νόμος ισχύει εδώ και τρεις μήνες, κάποιοι ενοχλούνται πολύ από αυτό τον εξορθολογισμό και το χτύπημα στο «μαύρο χρήμα».

Και υπογραμμίζουν ότι όσοι επιθυμούν να παραμείνουν καλυμμένοι από την ανωνυμία, όσοι προτιμούν την ασυδοσία, όσοι δεν ενδιαφέρονται για τη σωστή καταγραφή των φορολογητέων εσόδων, όσοι για πολλά χρόνια πλούτιζαν εις βάρος του λαού (όλα για το λαό πάντα), κρυπτόμενοι στο σκοτάδι των παράνομων δραστηριοτήτων, είναι βέβαιο ότι θα πολεμήσουν τον νόμο που καθαρίζει το τοπίο, δίνει καίριο χτύπημα στην παραοικονομία και αναγκάζει το σάπιο μέρος του συστήματος να βγει στο φως.

Σε εσένα το φωνάζουν «σάπιο μέρος του συστήματος» που δεν θέλεις να υποκύψεις στις τράπεζες.

Γιάννης Λαζάρου - stontoixo.com

Τα ποτά και οι γυναίκες σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο όμως!

Δεν μπορώ να σπαταλώ όλα μου τα χρήματα για ποτά και γυναίκες και στη συνέχεια να ζητώ υποστήριξη» είπε ο πρόεδρος του Eurogroup για τις χώρες του Νότου. Συνοψίζοντας με τον πιο εύγλωττο τρόπο το μεγαλύτερο πρόβλημα της Ευρώπης: Ότι στην πραγματικότητα δεν γνωριζόμαστε

Του Νίκου Ζαχαριάδη

Εκ πρώτης όψεως φαίνεται ότι ένας κλασικός γραφειοκράτης της ευρωπαϊκής ελίτ σού κουνάει διδακτικά το δάχτυλο, βασισμένος σε μια προτεσταντική ηθικολογία – όχι ηθική. Σαν τον αυστηρό κηδεμόνα που τιμωρεί τα άτακτα παιδιά κόβοντάς τους το χαρτζιλίκι επειδή το ξοδεύουν σε πράγματα που δεν πρέπει. Που δεν είναι «δημιουργικά». Που δεν του εξασφαλίζουν το μέλλον. Μια μεταμοντέρνα εκδοχή του μύθου του «Τζίτζικα και του Μέρμηγκα».

Η δήλωση αυτή, όπως είναι προφανές, παράγει αντιδράσεις ευθέως ανάλογες με την ευθύτητά της. Είτε σε μια καθωσπρεπίστικη αγανάκτηση (σ.σ.: του τύπου «Ω, μα αυτά τα πράγματα δεν πρέπει να λέγονται δημόσια!»). Είτε σε ένα ανελέητο ενοχικό αυτομαστίγωμα (σ.σ.: του τύπου «μεταξύ μας δίκιο έχει»). Είτε σε ένα επιθετικό αυτοπαραμύθιασμα (σ.σ.: του τύπου «μαγκιά μας»). Είτε πάλι στην αναπαραγωγή της ίδιας ηθικολογίας από την ανάποδη (σ.σ.: του τύπου «μιλάτε εσείς που πίνετε σαν σφουγγάρια και πουλάτε φούντα;»). Το πρόβλημα όμως είναι ότι μιλάμε για διαφορετικά πράγματα.

Διότι η συμπεριφορά του αυστηρού γονιού που υιοθετεί ο πρόεδρος του Eurogroup προϋποθέτει δύο πράγματα: ότι υπάρχει ένας και μόνο ένας τρόπος να ζει κανείς – αυτός του ασκητικού βίου (σ.σ.: τι σύμπτωση! Το ίδιο έλεγε και ο Γιάνης Βαρουφάκης…). Και ότι αυτός ο τρόπος πρέπει να επιβληθεί από τον μεγαλύτερο και ωριμότερο στον μικρότερο και τον ανώριμο. Με φόβητρο την τιμωρία της αφραγκίας.

Βέβαια δεν είναι κακό που ο Γερούν Ντάισελμπλουμ δεν γνωρίζει τι σημαίνει «χαρά της ζωής» στην εκδοχή του Νότου. Κακό είναι ότι το θεωρεί εκ προϊμίου χυδαίο. Θεωρώντας ότι συνοψίζεται σε μια ταμπέλα «προσεχώς Βουλγάρες» και σε μεθυσμένους αγρότες που αδειάζουν σαμπάνιες σε πίστες. Ενα βλακώδες στερεότυπο που τον βολεύει και εξυπηρετεί την ηθικολογία του. Που επειδή είναι δική του πρέπει να αφορά όλους.

Ομως εκεί ακριβώς είναι το πρόβλημα. Οτι στο μυαλό του Γερούν Ντάισελμπλουμ η απάντηση στην διαφορετικότητα είναι η εξομοίωση. Λάθος. Στην διονυσιακή κουλτούρα του Νότου δεν χρειάζεσαι ούτε χρήματα ούτε βουλγάρες κονσοματρίς και trophy wives για να ευχαριστηθείς τη ζωή. Δεν είναι υποχρεωτικό να το ακολουθήσουν όλοι. Αλλά ταυτόχρονα δεν είναι υποχρεωμένοι όλοι να το απορρίψουν και να γίνουν Ολλανδοί. Ή Γερμανοί. Δεν γίνεται. Θα κάνει δυστυχισμένους και τους μεν και τους δε. Σαν γάμος τελείως διαφορετικών ανθρώπων. Όπου στον έναν αρέσουν π.χ. τα ταξίδια και στον άλλον αρέσει η σπιτική ζωή.

Και το χειρότερο: πίσω από την δήλωση του προέδρου του Eurogroup κρύβεται μια συγκεκριμένη φιλοσοφία. Σύμφωνα με την οποία οι γυναίκες αποτελούν ανταλλάξιμο είδος. Με χρήματα. Δηλαδή κάποιος που δεν έχει πλέον χρήματα δεν έχει πρόσβαση στις απολαύσεις τις ζωής. Αντιθέτως, ο «φορτωμένος» βρίσκεται αυτοπροσώπως μέσα στον κήπο των ηδονών. Περιτριγυρισμένος από ουρί του παραδείσου (ή έστω σε μια πόλη όπου οι πόρνες βρίσκονται σε βιτρίνες…). Ένα διαρκές δούναι και λαβείν. Ομως σε τι διαφέρει η οπτική του Ντάισελμπλουμ από την νεοπλουτίστικη νοοτροπία που μας οδήγησε εδώ;

Και στο κάτω-κάτω, ο Νότος έχει πληρώσει «τα μάτια που αγαπάει» για πολλά χρόνια. Και πήρε την ευθύνη για την «άστατη ζωή που δεν είναι δικός του λογαριασμός». Δηλαδή την ευθύνη να επιμένει στο «τι να τα κάνεις τα λεφτά άμα δεν έχεις μία». Το πρόβλημα είναι ότι κανένας από αυτούς τους στίχους δεν μεταφράζεται στα ολλανδικά.   

protagon.gr

Μείωσαν και διέγραψαν πρόστιμα εκατομμυρίων ευρώ σε γνωστούς επιχειρηματίες - Δείτε όλα τα ονόματα

Σάλος έχει ξεσπάσει από το αποκαλυπτικό δημοσίευμα του Documento με τα πρόστιμα που είχαν επιβληθεί σε γνωστούς επιχειρηματίες, τραγουδιστές καθώς και άλλα φυσικά πρόσωπα τα οποία όμως σβήνονταν και ξαναγράφονταν με μειωμένα κατά χιλιάδες ευρώ ποσά.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα του Documento της περασμένης Κυριακής, με αποφάσεις που έλαβε η Διεύθυνση Επίλυσης Διαφορών διαγράφηκαν ή μειώθηκαν στο σύνολό τους πρόστιμα 137.401.000 ευρώ. Οι αποφάσεις αυτές επανελέγχονται με κατεπείγουσα εισαγγελική παραγγελία.

Στην λίστα των φυσικών προσώπων συμπεριλαμβάνονται γνωστοί επιχειρηματίες, τραγουδιστές κλτπ.

Από τις πιο κραυγαλέες περιπτώσεις για τις οποίες θα γίνει επανέλεγχος τώρα είναι οι διαγραφές εκατομμυρίων ευρώ στον Δημήτρη Κοντομηνά, σε μέλη της οικογένειας του Χρήστου Καλογρίτσα, στον Στέφανο Κωστούλα, γαμπρό της οικογένειας Χόντου, στον Παναγιώτη Μαρινόπουλο, της γνωστής οικογένειας και μέτοχο της πτωχευμένης πλέον ομώνυμης εταιρείας, στον Γιάννη Πάριο, στην Τζένιφερ-Ανδρονίκη Αθανασιάδη, στη Real Estate Holding Establishment κ.ά. (σχετικός πίνακας με τις πιο μεγάλες διαγραφές παρατίθεται στις επόμενες σελίδες).

Ειδικότερα, το ποσό που είχε καταλογιστεί στον Δ. Κοντομηνά από το ΚΕΦΟΜΕΠ ήταν 57.958.634,25 ευρώ, εκ των οποίων η ΔΕΔ διέγραψε 16.227.847,90.

Τα ποσά που καταλόγισε το ΚΕΦΟΜΕΠ σε τέσσερα μέλη της οικογένειας του Χρ. Καλογρίτσα και στον πρώην σύζυγο της Κωνσταντίας Καλογρίτσα ανέρχονταν συνολικά σε περίπου 78 εκατ. ευρώ και η ΔΕΔ τα μείωσε στα 38 εκατ. ευρώ.

Στην Αικατερίνη Μπουλινάκη το ΚΕΦΟΜΕΠ είχε καταλογίσει 1.095.323 ευρώ και η ΔΕΔ έριξε τον ποσό στα 100 ευρώ!

Στον Π. Μαρινόπουλο έγινε από τη ΔΕΔ πλήρης διαγραφή ποσού 1.132.392 ευρώ.

Στον Ιωάννη Βαρθακούρη (Γιάννης Πάριος) από 1.436.110 ευρώ που του είχε καταλογίσει το ΚΕΦΟΜΕΠ η ΔΕΔ μείωσε το ποσό στα 1.309 ευρώ.

Μετά τις διαπιστώσεις αυτές, η επόμενη κίνηση ήταν μονόδρομος για τον κ. Αθανασίου. Διαβίβασε όλα τα στοιχεία που του απεστάλησαν στην Εισαγγελία Διαφθοράς για ενδελεχή διερεύνηση της υπόθεσης.

Ιδού ο αναλυτικός πίνακας:  

koutipandoras.gr

Σε λίγο δεν θα έχει και πολλή σημασία το «θέατρο των μνημονίων» που παίζεται τόσα χρόνια.

Τέλη του 2016 σε ένα ιταλικό εστιατόριο στο κέντρο. Φίλος οικονομολόγος που εκτιμώ πολύ, μιλάει με αυτές τις λέξεις που έχουν γίνει πια οικείες στη γλώσσα μας: Θα κλείσει η αξιολόγηση, θα δώσει το πράσινο φως η τρόικα στον Ντράγκι, θα ανοίξει το QE, θα πέσει χρήμα με την ποσοτική χαλάρωση, θα έχουμε ανάπτυξη 2,7 το 2017. Πού είναι αυτή η ανάπτυξη και εγώ δεν τη βλέπω; Μα το λέει το ΔΝΤ. Λέει το ΔΝΤ ότι θα έχουμε ανάπτυξη, έτσι κι αλλιώς; Πώς λέγεται όταν με την επανάληψη ίδιων πράξεων περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα; Παράνοια.

4-5 μήνες αργότερα, συζητάμε γιατί δεν κλείνει η δεύτερη αξιολόγηση. Που και να κλείσει, την άλλη μέρα πρέπει να αρχίσει η τρίτη. Μάλλον κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Συζητάμε με όρους προηγούμενων χρόνων, δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι έχουμε αλλάξει φάση. Το αίτημα «κλείστε την αξιολόγηση», όσο κι αν εκφράζει πραγματική αγωνία, είναι η μισή αλήθεια.

Η Ελλάδα σέρνεται. Έχει χάσει ήδη μια δεκαετία επειδή το πολιτικό σύστημα αρνείται να αλλάξει τις παρωχημένες δομές. Την άρνηση αυτή ονομάζει «διαπραγμάτευση». Ψηφίζει τα μνημόνια για να πάρει τις δόσεις και καθυστερεί στην εφαρμογή τους μέχρι να τα ακυρώσει. Με αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό στο φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Τα μετριοπαθέστερα κόμματα που έκαναν απλώς καθυστερήσεις και προσπαθούσαν να διασώσουν όσα μπορούσαν από το χρεοκοπημένο σύστημα, τα αντικατέστησαν οι καινούργιες, πιο επιθετικές ομάδες της οπισθοφυλακής. Το βαθύ γαλάζιο μεταλλάχτηκε σε Ανέλ, το βαθύ πράσινο σε Σύριζα. Οι πιο σκληροί πυρήνες του κρατισμού δεν καθυστερούν απλώς την εφαρμογή των μνημονίων, όπως έκαναν οι προκάτοχοί τους, ακυρώνουν και τις λίγες μεταρρυθμιστικές προσπάθειες που έγιναν το 2010-2014. Με αποτέλεσμα την επιστροφή στην ύφεση το 2015 και το 2016. Σήμερα το εθνικό προϊόν είναι μικρότερο από το 2014. Η χώρα ξανακύλησε. Η χαμένη δεκαετία για τη χώρα είναι κερδισμένη δεκαετία για τον κρατισμό.

Η εξαπάτηση εξακολουθεί να κυριαρχεί γιατί η επιδείνωση γίνεται σταδιακά. Μετά από 8 χρόνια έφτασαν οι αποδοχές στα 400 ευρώ. Τους πρώτους μήνες του 2017 το 56,73% των νέων θέσεων είναι μερικής απασχόλησης. Τώρα οι ελεύθεροι επαγγελματίες αποσύρονται μαζικά από την επίσημη οικονομία. Κόβεται η προσωπική διαφορά για τους συνταξιούχους, άρχισαν να μειώνονται και οι χαμηλές συντάξεις. Τώρα χάνουν όλοι, εκτός από ένα στενό πυρήνα κομματικών στελεχών, αλλά το καταλαβαίνουν σιγά-σιγά και με καθυστέρηση.

Ο δημόσιος λόγος εξακολουθεί να είναι πάντα παραπειστικός. Λένε, καθυστερεί η κυβέρνηση γιατί δεν μπορεί να πάρει μέτρα. Συμβαίνει το αντίθετο, η καθυστέρηση δημιουργεί ανάγκη για νέα μέτρα. Δημιουργεί ύφεση, έλλειμμα, άρα μέτρα. Η κυβέρνηση κάνει αυτό για το οποίο εξελέγη. Αντιστέκεται. Τώρα όμως ξέρουμε, η αντίσταση σημαίνει περαιτέρω επιδείνωση. Δεν πληρώνουμε τα μνημόνια, πληρώνουμε την κυβερνητική πολιτική. Όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, η οικονομική κρίση με τη στενή έννοια τελείωσε τον Δεκέμβριο του 2014. Η χώρα δεν ήταν πια σε ύφεση, δεν είχε ελλείμματα. Γιατί λοιπόν τα δύο προηγούμενα χρόνια παίρναμε μέτρα; Γιατί είμαστε σε ύφεση. Είμαστε σε ύφεση γιατί αυτό ψηφίσαμε, την επιστροφή στην Ελλάδα του 2009. Αυτή που χρεοκόπησε.

Η παλιά Ελλάδα είναι εδώ. Καταργεί το πλαφόν στις αμοιβές των ΔΕΚΟ, διορίζει συμβασιούχους εκτός ΑΣΕΠ, μοιράζει αναδρομικά των 200 χιλιάδων και εφάπαξ των 260 χιλιάδων. Οι δημόσιες επιχειρήσεις βυθίζονται πάλι στα ελλείμματα, η ΔΕΗ χρεοκοπεί. Τι κάνει η κυβέρνηση για τα κόκκινα δάνεια; Ιδρύει μια Ειδική Γραμματεία Διαχείρισης Ιδιωτικού Χρέους. Ιδρύει δηλαδή μια νέα δομή, κι άλλο κράτος, γραφεία, μετακλητούς, γραμματείς, οδηγούς, σωματοφύλακες. Εδώ ήρθαμε.

Η καθυστέρηση δεν είναι σύμπτωμα της κυβερνητικής πολιτικής. Η καθυστέρηση είναι η κυβερνητική πολιτική. Μιλάμε ακόμα όπως μιλούσαμε το 2011, το 2012, το 2013. Τότε που πιστεύαμε ότι πραγματικά το πολιτικό σύστημα έστω και εκόν άκον, έστω και με καθυστέρηση, συμμορφώνεται με τα ευρωπαϊκά δεδομένα. Η αξιολόγηση πια δεν έχει το ίδιο νόημα, σημαίνει απλώς την υπερφορολόγηση ώστε να καλυφθούν τα έξοδα του ολοένα και πιο ακριβού κράτους. Ο πιο σκληρός πυρήνας του πολιτικού συστήματος προτιμάει να καταρρεύσει η χώρα παρά να εφαρμοστεί η παραμικρή μεταρρύθμιση. Γιατί κανείς δεν ρωτάει ποια είναι τα 2/3 των υποχρεώσεών μας που δήλωσε ο Τσακαλώτος ότι δεν έχουμε εκπληρώσει; Γιατί εκεί βρίσκεται όλο το μυστικό.

Η συναίνεση στην καθυστέρηση δεν περιορίζεται στους κόλπους της κυβέρνησης. Συναινετικοί και υπεύθυνοι, οπωσδήποτε, πολιτικοί από την αντιπολίτευση καλούν κάθε μέρα σε εθνική ομοψυχία. «Μήπως και ο Κυριάκος δεν θα έφερνε μέτρα; Και η ΝΔ δεν θα ψήφιζε μνημόνια; Καλύτερα να τα ψηφίσει ο Τσίπρας για να μη βγάζει τον κόσμο έξω στους δρόμους». Να λες θα ψηφίσω όλα τα μνημόνια είναι το ίδιο παραπειστικό με το θα σκίσω τα μνημόνια που έλεγαν τα προηγούμενα χρόνια οι δημαγωγοί. Τι ειρωνεία, αυτοί που έλεγαν «δεν είμαστε ίδιοι», τώρα λένε, όλοι τα ίδια κάνουμε, όλοι μνημόνια ψηφίζουμε, μέτρα εφαρμόζουμε.

Και πράγματι, για μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος, το οποίο βρίσκεται οριζόντια σε όλα τα κόμματα, η προτεραιότητα ήταν ίδια: Να διασώσουν το ίδιο, αντιπαραγωγικό σύστημα έστω και σε χαμηλότερο επίπεδο. Έστω και φτωχότερο. Αρνούνταν τη συναίνεση στις μεταρρυθμίσεις και τη ζητάνε τώρα στους φόρους. Θα συνεχίζουν έτσι μέχρι να μη μείνει ούτε ένα ευρώ καταθέσεων των πολιτών στις τράπεζες, μέχρι να αποποιούνται όλοι την κληρονομιά ακινήτων γιατί δεν μπορούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, μέχρι να διαλυθεί τελείως ο ιδιωτικός τομέας.

Το καταφέρνουν γιατί ο κυρίαρχος λόγος που εκπέμπεται από παντού μιλάει συνεχώς παραπλανητικά για δόσεις, ποσοτικές χαλαρώσεις, χρέη, τόκους, μάχες με τους ξένους. Και δεν ξέρουμε ότι για την ανεργία φταίει που δεν δημιουργούνται οι 75.000 θέσεις εργασίας στο Ελληνικό, γιατί το κομματικό σύστημα προκειμένου να διατηρήσει την περιουσία του είναι ικανό να βρει δάση και αρχαία στο αεροδρόμιο. Δεν ξέρουμε ότι για τους φόρους είναι αιτία τα 100δες εκατομμύρια ζημιών της Ζάχαρης, της Λάρκο, του Μετρό που απεργεί για να μη γίνουν μαγαζάκια στους σταθμούς, «προάγγελοι ιδιωτικοποίησης». Δεν ξέρουμε ότι οι χιλιάδες προσλήψεις των κομματικών στρατών ξανά στο Δημόσιο είναι υπεύθυνες για τα λουκέτα των μαγαζιών.

Η «καθυστέρηση» στην αξιολόγηση έχει ήδη οδηγήσει την Ελλάδα σε ύφεση, η μοναδική χώρα της Ευρώπης. Η συνεχής φθορά του οικονομικού ιστού, που δεν αντέχει μια δεκαετία ύφεσης, συντομεύει την απόσταση προς την κατάρρευση. Σε λίγο δεν θα έχει και πολλή σημασία το «θέατρο των μνημονίων» που παίζεται τόσα χρόνια. Η Ελλάδα θα έχει κατέβει κατηγορία.

  Φώτης Γεωργελές - athensvoice.gr 

Ιερόν θαύμα. Φωνή Καραμανλή ηκούσθη

Του Γιάννη Σιδέρη

Και ιδού το παραπέτασμα του χρόνου εσχίσθη  και στόματα των κεκοιμημένων πολιτικών ἠγέρθη, και εγένετο χαρά μεγάλη εις την ΝΔ! Κατά παράφραση ευαγγελικών ρήσεων η περιγραφή των γεγονότων, καθώς αφορούν στα ιερά οικόπεδα, και την χθεσινή αθωωτική απόφαση!

Και τότε εν τα ΜΜΕ φωνή εβρόντησε: Ο πρωθυπουργός της εποχής  του Βατοπαιδίου, Κώστας Καραμανλής, κεκοιμημένος έκτοτε πολιτικώς,  δήλωσε εύχαρις «Η σημερινή απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης αποκαλύπτει το μέγεθος της αθλιότητας στην υπόθεση Βατοπεδίου. Αποκαλύπτει τις μεθοδεύσεις που μετήλθαν ύποπτα και ταπεινά συμφέροντα, ιδιωτικά και μικροπολιτικά, για να σκηνοθετήσουν τη σκευωρία. Ο στόχος προφανής: Να πληγεί με κάθε τρόπο η τότε κυβέρνηση. Συκοφαντώντας, σπιλώνοντας, ταλαιπωρώντας για χρόνια αθώους ανθρώπους και τις οικογένειές τους. Ζημιώνοντας τη χώρα σε μια ιδιαίτερα κρίσιμη χρονική περίοδο».

Άλαλα τα χείλη ημών των ασεβών, για τις δοξαστικές φωνές δικαίωσης. Έχουμε την πλάνην να θεωρούμε ότι ο τότε πρωθυπουργός δεν απηλλάγη από κάποιο δικαστήριο. Η δικαστική απόφαση απαλλάσσει τα εμπλεκόμενα μη πολιτικά πρόσωπα ως μη υπεύθυνα και παραπλανηθέντα από την πολιτική εξουσία. Δεν μπήκε εις την βάσανο να αποδώσει πολιτικές ευθύνες για την υπόθεση. Άλλωστε αναζήτηση πολιτικών ευθυνών δεν μπορεί  να υπάρξει  αφού έχουν ήδη παραγραφεί, καθώς η Βουλή (φρονίμως ποιούσα;), έκλεισε τις εργασίες της πρόωρα, το 2009.

Βέβαια, το διαδίκτυο είναι πράμα του διαόλου. Οι μύστες του ανέσυραν μια δήλωση που είχε κάνει… ο άλλος του εαυτός, το 2008,  στην Κ.Ο. της ΝΔ,  στην οποία είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για το θέμα του Βατοπαιδίου, εξαπολύων κατηγορητήριους κεραυνούς:   «Λειτούργησαν σε βάρος του δημοσίου, εκμεταλλεύθηκαν αδυναμίες του κράτους, ενέπλεξαν φορείς και υπηρεσίες… Σε πολιτικό επίπεδο, είναι σαφές ότι τα πράγματα είχαν διαστάσεις σοβαρότερες από ό, τι αρχικά εκτιμήσαμε, οφείλω να παραδεχθώ ότι έκανα λάθος, ήταν δικό μου, που δεν εκτίμησα τις μεγάλες διαστάσεις. Αναγνωρίζω ότι έπρεπε να είμαστε υποψιασμένοι και να έχουμε ισχυρότερα αντανακλαστικά. Αργήσαμε να κινηθούμε. Αναλαμβάνουμε το μερίδιο των ευθυνών μας. Αναγνωρίζουμε τα όσα σκανδαλώδη έγιναν στο Βατοπαίδι και τις ευθύνες που μας αναλογούν…».

Άρα τότε αναλάμβανε πολιτική ευθύνη για υπόθεση που τώρα είναι σκηνοθετημένη σκευωρία!  Μετά της επανεμφανίσεώς του, τελούμεν εν προσμονή, όπως ομιλήσει και περί του  ελλείμματος και του χρέους που εγκατέλιπεν   επί των ώμων μας!

Εμίλησαν και άλλοι, άμεσα εμπλεκόμενοι ή εμπλακέντες. Εξ αυτών ο κ. Βουλγαράκης ο οποίος - θεωρούμε ότι - δεν πλήρωσε τόσο το Βατοπαίδι. Κατά τη γνώμη μας πλήρωσε τη φράση του ότι «το νόμιμο είναι και ηθικό» που παρέθεσε ως υπερασπιστικό επιχείρημα στα υστερικά τηλεδικαστήρια του αφόρητου λαϊκισμού,  που θέλησαν να  μας αλλάξουν τις έννοιες της ελληνικής γλώσσας, ότι αν κάτι είναι νόμιμο  μπορεί να μην είναι  ηθικό (δεοντολογικό μπορεί  να μην είναι, αλλά δεν τον κατηγορούσαν γι αυτό).

Οι δυναστείες δεν μας εγκαταλείπουν

Στο εξωτερικό  οι πρώην πρωθυπουργοί, όταν αποδοκιμάζονται από την λαϊκή ψήφο, συνήθως θεωρούν την αποδοκιμασία τελεσίδικη και την πολιτική τους πορεία ως τερματίσασα τον βίον της.  Αποσύρονται και ιδιωτεύουν είτε ως συνταξιούχοι πλέον, είτε ως  εργαζόμενοι σε υψηλές θέσεις μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων. Προφανώς έχουν τα προσόντα γι αυτό, τα οποία  απουσιάζουν από αρκετούς δικούς μας, και δη τους πορφυρογέννητους, οι οποίοι από τα γεννοφάσκια τους προόρισται να κυβερνήσουν.

Εκλέγονται βουλευτές από νεαρή ηλικία, και μέχρι την ωριμότητα, η πολιτική παραμένει η μοναδική τους απασχόληση. Είναι η μόνη δουλειά που ξέρουν να κάνουν   και συνήθως όχι καλά. Αυτό μας έδειξε και η επιχειρούμενη επαναφορά των κ. Παπανδρέου  και Καραμανλή. Ο ένας επανήλθε ο άλλος το επιχειρεί.

Γιατί όχι; έτσι που τα πάντα εν σοφία εποίησαν;…

liberal.gr

Ο Ερντογάν προειδοποιεί τους Ευρωπαίους πως σε λίγο καιρό δεν θα μπορούν να περπατούν πουθενά με ασφάλεια

«Οι Ευρωπαίοι σε ολόκληρο τον κόσμο δεν θα μπορούν να περπατούν με ασφάλεια στους δρόμους αν συνεχίσουν να έχουν αυτή τη στάση απέναντι στην Τουρκία», προειδοποίησε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.  

«Αν η Ευρώπη συνεχίσει με αυτόν τον τρόπο, κανένας Ευρωπαίος σε κανένα σημείο του κόσμου δεν θα μπορεί να περπατά με ασφάλεια στο δρόμο», δήλωσε ο Τούρκος Πρόεδρος μιλώντας σε δημοσιογράφους στην Άγκυρα, σύμφωνα με το Reuters. «Εμείς, σαν Τουρκία, καλούμε την Ευρώπη να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και τη δημοκρατία, πρόσθεσε.  

Η Τουρκία βρίσκεται εδώ και καιρό σε ανοιχτή διαμάχη με την Γερμανία και την Ολλανδία μετά την απαγόρευση που επέβαλαν σε Τούρκους αξιωματούχους να κάνουν προεκλογικές συγκεντρώσεις εκεί για το τουρκικό δημοψήφισμα που θα ενισχύσει τις εξουσίες του Ερντογάν.

 lifo.gr

Η Ημέρα κατά του Ρατσισμού

 

Του Παντελή Μπουκάλα

Στη δεύτερη πεντηκονταετία της εισέρχεται φέτος η Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού. Καθιερώθηκε από τον ΟΗΕ το 1966, εις ανάμνησιν της σφαγής από τη νοτιοαφρικανική αστυνομία, στις 21 Μαρτίου 1960, στη Σάρπβιλ, εβδομήντα φοιτητών που διαδήλωναν κατά του απαρτχάιντ. Η προσδοκία πως οι οικουμενικά αναγνωρισμένες ημέρες καλλιεργούν την ευαισθησία και ενισχύουν τη συλλογική μνήμη δεν έχει το επιθυμητό αντίκρισμα στην πραγματική ιστορία. Συνήθως έρχονται και παρέρχονται δίχως να επηρεάσουν σοβαρά τις κυρίαρχες αντιλήψεις και τη μαζική συμπεριφορά.

Στον μισό αιώνα που τιμάται η Ημέρα κατά του Ρατσισμού δεν έλειψαν τα βήματα προόδου σε κάποιες χώρες, είναι πάντως πολύ λιγότερα απ’ όσα εικάζουν οι σχετικοί πανηγυρικοί. Οι φυλετικές διακρίσεις δεν έχουν αμβλυνθεί θεαματικά, η ξενοφοβία παρουσιάζεται σαν να απορρέει από κάποιας λογής «φυσικό δίκαιο», ενώ η μισαλλοδοξία είναι κατά κάποιον τρόπο η νέα κανονικότητα, ο συρμός στον οποίο σπεύδουν να επιβιβαστούν νέες χώρες, νέοι ηγέτες, νέα πλήθη. Ο «πόλεμος των πολιτισμών» άλλωστε ή των θρησκειών έτσι ακριβώς εννοήθηκε: σαν πόλεμος των εκ προοιμίου ανώτερων (των Δυτικών-Λευκών-Χριστιανών) εναντίον των εκ φύσεως κατώτερων. Εξ ου και τα τείχη που τοποθετούνται πλέον σε διάφορα μέρη του πλανήτη, για να μην «εισβάλλουν» οι απολίτιστοι, θύματα επί δεκαετίες ή και επί αιώνες των πεπολιτισμένων. Εξ ου, επίσης, η δημοτικότητα του εθνικολαϊκισμού ή του καθαρά σωβινιστικού ρατσισμού σε μιαν Ευρώπη που μολαταύτα συνεχίζει να αυτοβαυκαλίζεται, πιστεύοντας ότι τα πολιτισμικά της γονίδια αντέχουν στη μισαλλοδοξία.

Η σύμπτωση της Ημέρας κατά του Ρατσισμού με την Ημέρα της Ποίησης οδηγεί μάλλον αναπόδραστα στην εκ νέου, πεισματική μνημόνευση ενός ποιήματος του Νίκου Εγγονόπουλου, από τη συλλογή «Στην κοιλάδα με τους ροδώνες», η οποία τιτλοφορείται με σαφή ειρωνική πρόθεση «Essai sur l’inégalité des races humaines», δηλαδή «Δοκίμιο περί της ανισότητος των ανθρωπίνων φυλών». Αυτός ήταν ο τίτλος βιβλίου του Αρτύρ ντε Γκομπινώ, πατρός του δήθεν επιστημονικού φυλετισμού, ο οποίος διαβεβαίωνε ότι «τίποτε δεν αποδεικνύει πως στα αρχικά στάδια του γενεαλογικού δέντρου οι έγχρωμες φυλές μπορούν να θεωρηθούν τμήμα του ανθρωπίνου είδους» – εκεί θα στηρίζει ο κ. Μιχαλολιάκος όσα κατάπτυστα λέει για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Οσο γνωστό κι αν υποθέσουμε το τόσο απλό ποίημα του Εγγονόπουλου, ουδέποτε περιττεύει η υπόμνησή του: «Αλήθεια - των αδυνάτων αδύνατο - / ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω / αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε / το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου / - το εφήμερο / της παράλογης ζωής του - / κι ανακαλύπτουνε διαφορές / - γιομάτοι μίσος - διαφορές / σε χρώμα δέρματος φυλή / θρησκεία». Υπότιτλος: «Ξεχνιέται ο Αδόλφος Χίτλερ;». Σίγουρα δεν ξεχνιέται. Μόνο που ακόμη ζουν ανάμεσά μας άτομα που δεν τον ξέχασαν επειδή λατρεύουν τις φριχτές «ιδέες» του.  

kathimerini.gr

Η πυρκαγιά στο τέμενος Βαγιαζήτ, ο Ερντογάν και η παροιμιώδης έλλειψη προνοητικότητας της Ελλάδας

Η παροιμιώδης έλλειψη προνοητικότητας του ελληνικού κράτους εκδηλώνεται κατά καιρούς με διάφορες αφορμές. Και κάθε φορά εκείνο που μπορεί να καταπλήξει ακόμη και τον πιο καλόπιστο παρατηρητή, είναι η αδυναμία κατανόησης της σύνδεσης που υπάρχει ανάμεσα σε ορισμένα στρατηγικά συμφέροντα της χώρας και κάποια ζητήματα υψηλού συμβολισμού. Ακόμη ένα τέτοιο παράδειγμα υφίσταται πλέον, έπειτα από την πυρκαγιά που κατέστρεψε τα ξημερώματα ίσως το σημαντικότερο μέρος του Τεμένους Μεχμέτ (ή Βαγιαζήτ) στο Διδυμότειχο. Ίσως στην πιο ευαίσθητη και κρίσιμη περίοδο των ελληνοτουρκικών σχέσεων, το ελληνικό κράτος αδυνατεί να διαφυλάξει την ακεραιότητα ενός μνημείου που με τις πρόνοιες του ιδίου είχε χαρακτηριστεί ως προστατευόμενο ήδη από το 1946.

Το τέμενος σταμάτησε να χτίζεται το 1402, όταν δηλαδή ο Σουλτάνος Βαγιαζήτ ηττήθηκε και εν συνεχεία κυριολεκτικά «εγκλωβίστηκε» και πέθανε αιχμάλωτος του Μογγόλου εμίρη Ταμερλάνου. Η ήττα των Τούρκων στη μάχη της Άγκυρας το 1402 από τους Μογγόλους θεωρείται και η αιτία της πεντηκονταετούς «παράτασης ζωής» της περικυκλωμένης Κωνσταντινούπολης ως το 1453. Τελικά ολοκληρώθηκε το 1420 επί Μεχμέτ Α’ και η σημασία του στην οθωμανική ιστορία είναι υψηλή. Γνωστός για την εξωτερική πολιτική του μέσω τζαμιών και δη μνημειωδών όπως το Μεχμέτ στο Διδυμότειχο που είναι το παλαιότερο και σημαντικότερο στην Ευρώπη, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είχε δείξει ενδιαφέρον για την αποκατάσταση του τζαμιού, μέχρι που οι εργασίες ξεκίνησαν, φυσικά με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.

Πολλοί θα σπεύσουν να μιλήσουν για προβοκάτσια, αν και οι πρώτες πληροφορίες υποδεικνύουν κάποιο εργατικό λάθος. Το χειρότερο σενάριο θα ήταν ο εμπρησμός από ακραία στοιχεία. Η κρίσιμη λεπτομέρεια έγκειται στη χρονική φάση και τον συνδυασμό που εκ των πραγμάτων θα κάνουν ο Ερντογάν και οι παράγοντες του ΑΚΡ οι οποίοι είναι υπεύθυνοι της άνευ λαϊκίστικου προηγουμένου προεκλογικής καμπάνιας για το δημοψήφισμα. Ο Ερντογάν στην προσπάθεια του να συσπειρώσει το σώμα ενόψει της 16ης Απριλίου δεν έχει διστάσει να συγκρουσθεί με Γερμανία, Ολλανδία και Αυστρία, τοποθετώντας τους ηγέτες των συγκεκριμένων χωρών σε έναν άτυπο «άξονα του κακού» που στρέφεται εναντίον της Τουρκίας.

Παρά την εμφανή ύφεση στην ένταση στο Αιγαίο, έπειτα από την αμερικανική παρέμβαση πριν δύο εβδομάδες, ο φόβος της αναζωπύρωσης της τουρκικής προκλητικότητας δεν έχει παρέλθει. Ας αναλογιστεί κάποιος τη συναισθηματική φόρτιση κάθε Έλληνα όταν μαθαίνει για την καταστροφή ενός ελληνικού ναού στην νότια Αλβανία ή την Τουρκία, ακόμη και όταν πρόκειται για ατύχημα. Ποιες είναι οι πρώτες σκέψεις, οι πρώτες αντιδράσεις; Μάλλον εκείνες που «αναβλύζουν» συναισθηματισμό και συνωμοσία. Ακριβώς δηλαδή, εκείνα τα δύο στοιχεία που ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται τις τελευταίες εβδομάδες για να κερδίσει το δημοψήφισμά του. Λίγη προσοχή, λοιπόν, οι καιροί δεν συγχωρούν λάθη, ιδιαίτερα όταν συμβαίνουν με αφορμή κάτι που διαχωρίζει μια ευρωπαϊκή χώρα από τους επιθετικούς γείτονές της: Τον σεβασμό και την διατήρηση της πολιτισμικής κληρονομιάς των «άλλων».

kathimerini.gr

Λύση που να μη χρειάζεται να περάσει από τη Βουλή αναζητούν στα ενεργειακά

Εκτιμάται ότι εάν δοθεί η δυνατότητα bypass και ξεπεραστεί ο σκόπελος του να περάσει από τη Βουλή το μέρος αυτό της συμφωνίας, η δρομολόγηση της πώλησης μονάδων της ΔΕΗ μπορεί να "χωνευτεί"

Παρουσία του Γιώργου Σταθάκη που μετέβη από το Βερολίνο, ξεκινάει και πάλι σήμερα στις Βρυξέλλες η διαπραγμάτευση με την τρόικα για τις εκκρεμότητες στα ενεργειακά, και υπάρχουν πληροφορίες πως, ό,τι είναι να γίνει, πιθανότατα θα γίνει σήμερα.

Στο επίκεντρο της διαπραγμάτευσης είναι η πώληση μονάδων της ΔΕΗ, αλλά το πακέτο μιας πιθανής συμφωνίας που, σε αυτή την περίπτωση θα αποτυπωθεί σε κάποιο προσύμφωνο, θα είναι συνολικό.

Η πολιτική ηγεσία του ΥΠΕΝ δεν θέλει σε καμία περίπτωση να διακινδυνεύσει τη δημιουργία μείζονος πολιτικού προβλήματος, που εκτιμάται ότι θα προκύψει εάν φέρει στη Βουλή οποιαδήποτε ρύθμιση που να αναφέρεται σε χρονοδιάγραμμα πώλησης μονάδων της ΔΕΗ.

Από την άλλη οι δανειστές έχουν θέσει ως αφετηρία των όποιων παρεμβάσεων στην ηλεκτρική αγορά, την πώληση του 40% των λιγνιτικών και υδροηλεκτρικών μονάδων της ΔΕΗ, συνδέουν μάλιστα την απαίτηση αυτή με υποχρέωση, όπως υποστηρίζουν, της ελληνικής πολιτείας, που απορρέει από την πρόσφατη απόφαση του ευρωδικαστηρίου σχετικά με την πρόσβαση τρίτων στα λιγνιτικά αποθέματα της χώρας.

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο κοινός τόπος ανάμεσα στις επιδιώξεις των δύο πλευρών, αναζητείται από σήμερα το πρωί σε μια διατύπωση που να καλύπτει ταυτόχρονα δύο προϋποθέσεις:

Πρώτον, να ονοματίζει ρητά ως δομικά μέτρα για την κάλυψη των υποχρεώσεων της χώρας έναντι της απόφασης του ευρωδικαστηρίου, αλλά και για την επίτευξη των δεσμεύσεων που έχουν αναληφθεί σχετικά με τη μεταφορά μεριδίων, τη δρομολόγηση της πώλησης μονάδων της ΔΕΗ

Δεύτερον, να μην θέτει σε αυτή τη φάση την υποχρέωση νομοθέτησης συγκεκριμένων αποφάσεων και συγκεκριμένου χρονοδιαγράμματος, αλλά απλά να αναφέρει την υποχρέωση πώλησης μονάδων ως εξειδίκευση των υφιστάμενων μνημονιακών υποχρεώσεων.

Εκτιμάται ότι εάν δοθεί αυτή η δυνατότητα bypass και ξεπεραστεί ο σκόπελος του να περάσει από τη Βουλή το μέρος αυτό της συμφωνίας, η δρομολόγηση της πώλησης μονάδων της ΔΕΗ μπορεί να «χωνευτεί», στο βαθμό μάλιστα που οι πάντες έχουν πλέον προεξοφλήσει τη μείωση του παραγωγικού χαρτοφυλακίου της ΔΕΗ και διατυπώνονται ήδη απόψεις, ακόμα και από το εσωτερικό της επιχείρησης, σύμφωνα με τις οποίες είναι προτιμότερη μια πιο μικρή αλλά υγιέστερη ΔΕΗ από τη διατήρηση του μεγάλου μεγέθους μαζί με τον κυκεώνα των προβλημάτων.

Κρίσιμο ζήτημα πάντως για τον επιδιωκόμενο συμβιβασμό (ο οποίος, ειρήσθω εν παρόδω, θα εξαρτηθεί και από την πρόοδο των διαπραγματεύσεων στα υπόλοιπα μείζονα θέματα) αποτελεί ο οριοθέτηση του χρόνου κατά τον οποίο θα ληφθεί η απόφαση για τον «πυροβολισμό του αφέτη» και την έναρξη της διαδικασίας εκποίησης των μονάδων. Η τρόικα πιέζει ώστε η διαδικασία αυτή να ξεκινήσει άμεσα, μετά το review του Ιουνίου και να προχωρήσει με ταχείς ρυθμούς με market test το Σεπτέμβριο και ολοκλήρωση της διαδικασίας μέσα στο 1ο εξάμηνο του 2018. Η ελληνική πλευρά επιδιώκει να υπάρξει αξιολόγηση της προόδου τον Σεπτέμβριο και με βάση αυτή την αξιολόγηση να κριθεί το εάν και για πόσα Μεγαβάτ απαιτείται πώληση μονάδων.

Θοδωρής Παναγούλης -  news247.gr

  

Οι ξένοι που αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας!

Του Γιάννη Παντελάκη

Η πολιτιστική ζωή της Ελλάδας υποβαθμίζεται λόγω των μεταναστών (57%). Με δυο λόγια, οι περισσότεροι Έλληνες-όχι αυτοί που ζουν στην Μόρια, αλλά σε όλη την επικράτεια-θεωρούν, ότι οι μετανάστες δεν μας παίρνουν μόνο τις δουλειές, αλλά επηρεάζουν και την πολιτισμική μας ομοιογένεια! Η οποία όπως είναι γνωστό έχει έντονα θετικά χαρακτηριστικά σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο!

Ο ερευνητής του ΕΚΚΕ (Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών ερευνών) Αγγ.Τραμουντάνης περίμενε ότι λόγω της οικονομικής κρίσης (όλες οι έρευνες συγκλίνουν σ’ αυτό) θα ήταν αυξημένα τα αρνητικά αισθήματα για τους μετανάστες. Ωστόσο όπως έλεγε, τους ερευνητές τους εξέπληξε η ένταση των αποτελεσμάτων αφού είδαν ότι σε μεγάλα ποσοστά οι Έλληνες θεωρούν τους μετανάστες απειλή οριζόντια, σε όλους τους τομείς, τον οικονομικό, τον κοινωνικό και την ταυτότητα. Η έρευνα που παρουσιάστηκε χθες δεν δείχνει φοβία μόνο επειδή πολλοί (59%) θεωρούν ότι οι μετανάστες μας παίρνουν τις δουλειές. Αλλά και ότι αλλοιώνουν την κουλτούρα μας, ότι εξαιτίας τους η χώρα έχει μετατραπεί στο χειρότερο μέρος για να ζει κάποιος (63%)!

Η εικόνα αυτή, σε μεγάλο βαθμό συνδέεται με την εντύπωση που έχουμε ως κοινωνία για μας τους ίδιους. Η εικόνα του περιούσιου λαού (από τους πιο ευφυείς αυτοχαρακτηριζόμαστε) που πάντα αδικείται από κάποια ξένα κέντρα (και αυτό το αναδεικνύουν οι έρευνες). Το πρόβλημα αυτό συνδέεται απόλυτα και με την οικονομική κρίση που βιώνουμε. Ένας λαός χωρίς αυτογνωσία ή με λάθος εντύπωση για τα πραγματικά πολιτισμικά χαρακτηριστικά του, την κουλτούρα του δηλαδή, είναι φυσικό επακόλουθο ν' αδυνατεί να πιστέψει ότι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης και για την οικονομική κρίση, οφείλεται και σ αυτόν. Τουλάχιστον για τις επιλογές του.

Αν πολιτισμός νοείται η αισθητική, οι αντιλήψεις, η παιδεία, η μόρφωση, η συμπεριφορά, ο σεβασμός του διαφορετικού και μια σειρά από στοιχεία ακόμα, αναρωτιέμαι από τι ακριβώς κινδυνεύει αυτός στην περίπτωσή μας. Είμαστε ένας αξιοζήλευτος λαός με εξαιρετικές επιδόσεις;

Αν κάποιος επιχειρήσει-βάσει ερευνών και όχι απαραίτητα βάσει προσωπικών παραστάσεων-να δημιουργήσει το προφίλ του νεοέλληνα, θα βγάλει το συμπέρασμα πως αθροίζει πολλές αρνητικές συμπεριφορές. Ελκύεται από το ρουσφέτι, διακρίνεται από την μικρή ή μεγάλη διαφθορά, κυνηγάει με κάθε τρόπο τον πλουτισμό, του αρέσει να του χαϊδεύουν τ’ αυτιά, ενώ δείχνει σχεδόν αδιάφορος για τον διπλανό του όταν αυτός επηρεάζεται από την συμπεριφορά του. Οδηγεί σαν να του ανήκουν οι δρόμοι, παρκάρει σαν να του ανήκουν τα πεζοδρόμια, δεν νοιάζεται ιδιαίτερα για το περιβάλλον. Σε μεγάλα ποσοστά τουλάχιστον.

Τα στοιχεία ακόμα λένε ότι διαβάζουμε τα λιγότερα βιβλία ή έντυπα (κάτι που προϋποθέτει χρόνο και άσκηση) συγκριτικά με άλλες χώρες, επισκεπτόμαστε σπάνια τα μουσεία και δεν παρακολουθούμε πολιτιστικές εκδηλώσεις (οι επισκέψεις στα κέντρα που τραγουδάει ο Ρέμος δεν περιλαμβάνονται σ’ αυτές) και γενικά υποβαθμίζουμε τα πολιτιστικά προϊόντα, δεν θεωρούμε ως προτεραιότητα τον πολιτισμό.

Η στάση μας-βασικό στοιχείο της κουλτούρας-απέναντι στο διαφορετικό είναι ενδεικτική σε μια σειρά από εκφράσεις της καθημερινότητας.  Επιφυλακτικοί σε κάθε τι που ξεφεύγει από τα πρότυπα, αρνητικοί σε κάθε επιλογή που δεν ταιριάζει στις δικές μας επιλογές και οι οποίες έχουν στηριχτεί σε συμπεριφορές πολλών χρόνων πριν. Είμαστε φοβικοί απέναντι στο διαφορετικό, είμαστε και απέναντι στο ξένο.  Αυτός ο νεοέλληνας λοιπόν, εκφράζει σε μεγάλα ποσοστά φόβους ότι θα αλλοιωθεί η κουλτούρα του από τους ξένους…

liberal.gr