Η Ελλάδα μπαίνει στο «γύψο» …Μεγάλη Παρασκευή 1967

Η Μεγάλη Παρασκευή του 1967 συμπίπτει με την εκδήλωση της χούντας των συνταγματαρχών στην Ελλάδα. Ήταν η 21η Απριλίου που εκδηλώθηκε το πραξικόπημα

Εκείνο το πρωινό του 1967 οι καμπάνες χτυπούσαν πένθιμα. Ξημέρωνε Μεγάλη Παρασκευή και αποκορυφωνόταν το θείο πάθος.

Τότε ατιμάσθηκε η δημοκρατία που προέκυψε μετά τα νέα δεδομένα που προκάλεσε η λήξη της Κατοχής. Ύστερα από 46 χρόνια, οι ιστορικοί εκτιμούν ότι η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν η συνέπεια μιας προδιαγεγραμμένης πορείας που σχεδιάστηκε μετά το 1963, λίγο πριν αφήσει την τελευταία του πνοή ο αγωνιστής βουλευτής Γρηγόρης Λαμπράκης…

Πέρασε μισός αιώνας και η ελληνική κοινωνία δεν έχει συνέλθει ακόμα από τα σύνδρομα που προκάλεσε η στρατιωτική δικτατορία που επιβλήθηκε με τον πιο προκλητικό τρόπο πριν από 46 χρόνια. Για μια φορά ακόμα «η μικρά και τίμιος Ελλάς» ήταν ένα πιόνι στη μεγάλη γεωστρατηγική σκακιέρα από την οποία κρίθηκε ο Ψυχρός Πόλεμος.

Όσο περνά ο καιρός και αποχαρακτηρίζονται διπλωματικά έγγραφα των ΗΠΑ αποκαλύπτεται ότι σε Ελλάδα, Ισπανία και Πορτογαλία χρησιμοποιήθηκαν οι στρατιωτικοί για να αντιμετωπίσουν τον αποκαλούμενο κομμουνιστικό κίνδυνο. Πρόθυμοι εντοπίζονταν πάντοτε. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τις απρέπειες που σημειώθηκαν στη χώρα όταν αποχώρησαν οι δυνάμεις των κατακτητών με τα Δεκεμβριανά και όσα άλλα ακολούθησαν, οι ξένοι πάτρωνες έπαιξαν ύποπτο ρόλο.

Από τη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας, η Ελλάδα βρέθηκε στις αγκάλες των Ηνωμένων Πολιτειών. Το χρονικό σημείο αυτής της μετάβασης προσδιορίζεται τον Σεπτέμβριο του 1950, όταν το παιδί – θαύμα του Σταίητ Ντηπάρτμεντ Τζων Πιουριφόυ τοποθετήθηκε στη θέση του εν Αθήναις Αμερικανού πρέσβεως. Στόχος του ήταν να προωθήσει την ιμπεριαλιστική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ λίγο καιρό μετά την εφαρμογή του δόγματος Τρούμαν.

Με δημόσιες ανακοινώσεις του υπαγόρευε στην κυβέρνηση Πλαστήρα τι έπρεπε να πράξει, ο βασιλέας Παύλος δεν ήταν σε θέση να τον ελέγξει και φυσικά, αυτό ήταν το πρόσωπο που θέλησε την εξόντωση του αγωνιστή Νίκου Μπελογιάννη. Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο έγινε η αφορμή να γνωριστεί ο Πιουροφόυ με τον τότε ταγματάρχη Πυροβολικού Γεώργιο Παπαδόπουλο. Ο μετέπειτα πραξικοπηματίας ήταν ένας από τους τρεις στρατοδίκες που έστειλε τον Μπελογιάννη στο εκτελεστικό απόσπασμα παρά τις διεθνείς αντιδράσεις, αλλά και τις πρωτοφανείς εκκλήσεις από πρόσωπα όπως ήταν ο τότε αρχιεπίσκοπος να ματαιωθεί η εκτέλεση. Λέγεται πως ούτε ο Παύλος κατάφερε να αλλάξει γνώμη στον Πιουριφόυ.

Η οργιώδης δράση των Αμερικανών

Η φιλία ανάμεσα στον τότε Αμερικανό πρέσβυ και τον Παπαδόπουλο ήταν τόσο στενή ώστε πολλά χρόνια αργότερα κυκλοφόρησαν στον Τύπο φωτογραφίες τους από κυνήγια αγριογούρουνων μέσα στα χιόνια του Έβρου, όταν ο μετέπειτα πραξικοπηματίας δημιουργούσε το δικό του δίκτυο αξιωματικών στη φρουρά Ορεστιάδος.

Με αυτά τα γεγονότα επιβεβαιώνονται οι εκτιμήσεις του Αμερικανού πολιτικού αναλυτή Σάμιουελ Χάντιγκτον, ο οποίος έγραψε στο «Τρίτο Κύμα» ότι η πορεία προς τη χούντα του 1967 δεν ήταν μεμονωμένο γεγονός αλλά μια προσχεδιασμένη κίνηση των ΗΠΑ, ακόμα και με παρεμβάσεις της CIA στις επιχειρήσεις του Ψυχρού Πολέμου. Η Ελλάδα βρέθηκε στο «τρίτο κύμα του εκδημοκρατισμού».

Τα σημεία – σταθμοί αυτής της πορείας ήταν τα ακόλουθα:

Το 1961 συγκροτήθηκε μηχανισμός ελέγχου του Τύπου και των Πληροφοριών με τη συμμετοχή στρατιωτικών και δημοσιογράφων, πολλοί από τους οποίους αργότερα παρείχαν υπηρεσίες και στην ΚΥΠ. Οι αμοιβές αυτών των προσώπων γίνονταν με μυστικά κονδύλια από το υπουργείο Προεδρίας της Κυβερνήσεως και υπήρχαν πρόσωπα τα οποία μπορεί να μη γνώριζαν η Αυλή ή ο εκάστοτε πρωθυπουργός αλλά τύγχαναν ιδιαιτέρας εκτιμήσεως από παράγοντες ξένων διπλωματικών αντιπροσωπειών ή και υπηρεσιών.

Αυτός ο μηχανισμός αποκορύφωσε το 1963 τις ψυχολογικές επιχειρήσεις που εκτελούσε διά του Τύπου με διαρροές ακόμα και σε δημοκρατικές εφημερίδες. Στο πλαίσιο αυτό εντάχθηκαν πληροφορίες για την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη, δεδομένης και της αδυναμίας του Παύλου να παρέμβει λόγω της κλονισμένης υγείας του. Ενδεικτικά αναφέρονται: α) ο θόρυβος για την υπόθεση Αμπατιέλλου, β) η λογομαχία της βασίλισσας με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή στον «Ευαγγελισμό» σχετικώς με το ταξίδι της στο Λονδίνο για το οποίο είχε αντιρρήσεις ο τότε πρωθυπουργός και τελικώς τη χαστούκισε χάνοντας την υπομονή του, γ) το δεύτερο χαστούκι στη βασίλισσα από την Αμπατιέλλου στο Λονδίνο και τις διαδηλώσεις Ελλήνων φοιτητών στο περιθώριο του ταξιδιού της, δ) οι «πληροφορίες» για τις ενέργειες του Γρηγόρη Λαμπράκη με τον μαραθώνιο ειρήνης και τα επεισόδια που οργάνωσαν τραμπούκοι στον Μαραθώνα.

Δεν ήταν τυχαία η αντίδραση του Καραμανλή όταν στις 22 Μαΐου 1963 πληροφορήθηκε το δολοφονικό κτύπημα εναντίον του Λαμπράκη: «Μα ποιος, επιτέλους, κυβερνά αυτόν τον τόπον;».

Αυτήν την αγωνιώδη φράση έκανε πρωτοσέλιδο ο εκδότης Γ. Παπαγεωργίου στην «Αθηναϊκή» ενώ ο τότε διευθυντής της, ο Εμμ. Μπακλατζής είχε πει σε σύσκεψη της εφημερίδας: «Είτε θα ενεργοποιηθεί το άρθρο 114 του Συντάγματος, είτε οι Αμερικανοί θα βυθίσουν τη χώρα στο σκοτάδι». Το παρακράτος είχε αποκαλυφθεί προκλητικά ενώ η πολιτική κρίση που ακολούθησε, αποτέλεσε το ερέθισμα να αρχίσουν τα σενάρια περί παρεμβάσεως του Στρατού.

Από τον ΙΔΕΑ στα Ιουλιανά

Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφάσισε να αυτοεξοριστεί στο Παρίσι είχε εκφράσει τον σοβαρό προβληματισμό του σχετικώς με την ανωμαλία που επικρατούσε στο δημόσιο βίο στους συνεργάτες του Παναγιώτη Κανελλόπουλο, Ευάγγελο Αβέρωφ και Γεώργιο Ράλλη.

Εκείνη την εποχή αποκαλύφθηκε η δράση της παράνομης οργάνωσης αξιωματικών, με την κωδική ονομασία ΙΔΕΑ που σημαίνει «Ιερός Δεσμός Ελλήνων Αξιωματικών». Τα μέλη της είχαν στρατολογηθεί υποτίθεται για φιλοπατριωτικούς σκοπούς αλλά ουσιαστικά έγιναν πιόνια του μηχανισμού που προετοίμαζε το πραξικόπημα για λογαριασμό «φιλοβασιλικών» στρατηγών.

Επικεφαλής της κίνησης ήταν ο (εκ του Πυροβολικού προερχόμενος) στρατηγός Αλέξανδρος Νατσίνας, ο διοικητής της ΚΥΠ την εποχή που δολοφονήθηκε ο Λαμπράκης και ένας από τους λίγους που έλαβαν εύσημα των Αμερικανών στο ΝΑΤΟ. Στενότερος συνεργάτης του Νατσίνα ήταν ο Παπαδόπουλος, ο οποίος διατηρούσε ανοικτό δίαυλο επικοινωνίας με την πρεσβεία των ΗΠΑ μέσω του Τζων Μόρρυ, του πράκτορα που είχε στείλει η CIAεκείνο το διάστημα στην Αθήνα.

Το σχέδιο ήταν απλό. Θα ενεργοποιούνταν μηχανισμοί άμεσης ανατροπής του τότε πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου και της κυβέρνησής του αφού θα είχε καταστεί αναξιόπιστη προς την κοινή γνώμη και το Παλάτι. Στο σχέδιο θα έπαιζαν ρόλο κάποιοι πολιτικοί αλλά η κυβέρνηση που θα σχηματιζόταν θα αποτελείτο αποκλειστικώς από στρατιωτικούς.

Έτσι φθάσαμε στον Ιούλιο του 1965. Ο Παπανδρέου ήθελε να αντικαταστήσει από το υπουργείο Εθνικής Αμύνης τον Πέτρο Γαρουφαλλιά. Οι στρατιωτικοί έπεισαν τον τότε βασιλέα Κωνσταντίνο να μην υπογράψει το σχετικό διάταγμα εάν ο νέος υπουργός δεν ήταν «πρόσωπο εμπιστοσύνης».

Η μαρτυρία του Λεωνίδα Κύρκου

Άγνωστα στοιχεία για όσα συνέβαιναν εκείνη την εποχή αφηγήθηκε ο Λεωνίδας Κύρκος στον υποφαινόμενο το 2008, λίγο πριν από την παρουσίαση του βιβλίου «Στιγμές II» στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιώς.

Σε κάποια συνεδρίαση της Βουλής, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της Ένωσης Δημοκρατικής Αριστεράς (ΕΔΑ) Ηλίας Ηλιού επισήμανε τον κίνδυνο για το πολίτευμα και ζήτησε αποκατάσταση της ομαλότητος. Ο αρχηγός της ΕΡΕ Παναγιώτης Κανελλόπουλος θορυβήθηκε από τις επισημάνσεις του Ηλιού και πήρε το λόγο λέγοντας: «Αρκετά κύριε Ηλιού. Μη θέλετε να μας σφάξετε με το βαμβάκι».

Ξέσπασε θόρυβος στην αίθουσα της Ολομέλειας για ποιο λόγο ο συνήθως ήπιος Κανελλόπουλος παρέπεμψε εμμέσως σε σφαγές που θύμιζαν δεινά του Εμφυλίου. Τότε ο Κύρκος κατάλαβε ότι η οξύτητα θα διασπούσε τον πολιτικό κόσμο, γεγονός που θα εκμεταλλεύονταν όσοι ήθελαν την ανωμαλία και την χειραγώγηση της Δημοκρατίας.

Σε μια σχετική συζήτηση, ο Ανδρέας Παπανδρέου επισήμανε στον Κύρκο: «Φαίνεται πως πάμε για αναμέτρηση με το Παλάτι». Ο ιστορικός ηγέτης της ανανεωτικής Αριστεράς απάντησε αμέσως: «Έχετε εξασφαλίσει τη στάση που θα κρατήσει ο Στρατός;».

Ο Παπανδρέου τον καθησύχασε. Λίγες ημέρες μετά όμως, εκδηλώθηκε η «Αποστασία». Και πάλι οι Αμερικανοί βρίσκονταν πίσω απ’ αυτήν την εξέλιξη. Η CIAδεν συγχώρησε στον Γεώργιο Παπανδρέου ότι επέβαλε στον εκατομμυριούχο επενδυτή Τομ Πάππας την επαναδιαπραγμάτευση όλων των συμβάσεων που αφορούν στα διϋλιστήρια της “ESSOPappas” στην Ελλάδα. Ο Πάππας αντιδρούσε για τις σοσιαλιστικές αντιλήψεις που επικρατούσαν στην κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου και όπως παραδέχθηκε ύστερα από χρόνια σε συνέντευξή του στον Φρέντυ Γερμανό εξάντλησε κάθε επαφή που διέθετε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ αλλά και στη CIA, με την οποία είχε σχέσεις.

Μάλιστα, ο Κύπριος δημοσιογράφος Μακάριος Δρουσιώτης είχε γράψει παλαιότερα στην «Ελευθεροτυπία» ότι ο συνεργάτης του δημοσιογραφικού οργανισμού Βελλίδη Λευτέρης Βόδενας ανέβηκε στα γραφεία της “ESSOPappas” στον 7ο όροφο του κτηρίου στη Φιλελλήνων 1 πήρε «πακέτα» για βουλευτές και τα κατέβασε στον 2ο όροφο, στα γραφεία της «Μακεδονίας». Από εκεί πέρασαν βουλευτές που αποστάτησαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου για να τα παραλάβουν.

Ακολούθησε η «δολιοφθορά» στην 117 Μοίρα Πεδινού Πυροβολικού στα Ρύζια Ορεστιάδος. Διοικητής ήταν ο αντισυνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος. Ύστερα από χρόνια αποκαλύφθηκε ότι ήταν σχέδιο που είχε υλοποιήσει ο ίδιος σε συνεργασία με τον αξιωματικό Πληροφοριών Α2 ανθυπολοχαγό Ευάγγελο Καρλιαύτη σε συνεργασία με κάποιο «εθνικόφρονα» στρατιώτη Ελευθέριο Ψήνα. Συνελήφθησαν οι στρατιώτες Κώστας Ματάτης και Δημήτρης Μπέκιος που έπεσαν στην παγίδα του διοικητή τους. Ακολούθησαν άλλοι τρεις. Ύστερα από εντατικές «ανακρίσεις» (με άφθονο ξύλο) ισχυρίσθηκαν ότι εκείνοι έκαναν τη δολιοφθορά ύστερα από υποδείξεις κομμουνιστών. Επακολούθησε σάλος.

Ο Πασαλίδης στο Παλάτι

Σε μια άλλη συνάντηση μαζί με τους Γιώργο Δουατζή και Κώστα Τσιβιλίκα στον «Ιανό», ο Κύρκος αφηγήθηκε ότι στις 7 Φεβρουαρίου 1966 η ΕΔΑ κατέθεσε κείμενο – πλαίσιο για την αποκατάσταση της ομαλότητας κάνοντας πέντε προτάσεις. «Ύστερα από μερικά φραστικά παινέματα, ο Γεώργιος Παπανδρέου έθαψε την πρωτοβουλία και φόρτωσε την ευθύνη στη στάση του Παλατιού», είπε ο Κύρκος.

Όλο αυτό το σκηνικό είχε προβληματίσει σοβαρά τον πρόεδρο της ΕΔΑ Ιωάννη Πασαλίδη. Έκανε μια κίνηση που εξέπληξε τους πάντες, ζήτησε ακρόαση από τον άνακτα από τον οποίο ζήτησε πολιτική αρωγή ώστε να συγκροτηθεί οικουμενική κυβέρνηση με τη συμμετοχή όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων ώστε να αποφευχθεί ο κίνδυνος πραξικοπήματος.

Ο βασιλέας άκουσε τον Πασαλίδη, απέρριψε ευγενικά την πρόταση και σε μια ένδειξη συμπάθειας προς τον πρόεδρο της ΕΔΑ τού χάρισε καθώς τον αποχαιρετούσε από το Παλάτι ένα σακουλάκι με εκλεκτό καπνό πίπας. «Μας τον έδειχνε με μεγάλη χαρά ο μπαρμπα-Γιάννης όταν σμίξαμε στα γραφεία για να μας πει πώς πήγε η συνάντηση», θυμόταν ο Κύρκος.

Κάπως έτσι άρχισε η Μεγάλη Εβδομάδα του 1967

Είχαν προκηρυχθεί εκλογές για τις 28 Μαΐου. Οι στρατηγοί ήταν έτοιμοι να δράσουν αναλόγως με το αποτέλεσμα που θα προέκυπτε από τις κάλπες αλλά οι συνταγματάρχες δεν μπορούσαν να περιμένουν. Είχαν την περίεργη στήριξη των Αμερικανών μέσα στη γενικότερη αναταραχή, λίγο πριν από τον πόλεμο των έξι ημερών μεταξύ Ισραήλ – Αιγύπτου.

Το ξημέρωμα της Μεγάλης Παρασκευής 21 Απριλίου 1967, οι συνταγματάρχες Γεώργιος Παπαδόπουλος και Νικολάου Μακαρέζου, καθώς και ο ταξίαρχος Στυλιανός Παττακός ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας. Με εκατό τεθωρακισμένα κατέλαβαν το υπουργείο Εθνικής Αμύνης και εφάρμοσαν το σχέδιο εκτάκτου ανάγκης του ΝΑΤΟ με την κωδική ονομασία «Προμηθεύς». Πέρυσι το “Newsbomb.gr” αποκάλυψε αναλυτικώς τι συνέβη εκείνη τη μεγάλη νύχτα που αιφνιδίασε το Παλάτι, τους πολιτικούς αλλά και τους στρατηγούς.

Φέτος ανέδειξε πτυχές γεγονότων που προκάλεσαν το πραξικόπημα και έβαλαν στο γύψο την Ελλάδα για επτά έτη. Οι Αμερικανοί τήρησαν φιλική ουδετερότητα προς την δικτατορική κυβέρνηση, αίσθηση η οποία τεκμαίρεται από τη στάση του τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Ρισκ. Όταν εκδηλώθηκε το πραξικόπημα έκανε δηλώσεις αλλά δεν ανακοίνωσε μέτρα εναντίον των συνταγματαρχών. Αντιθέτως, όταν τον Δεκέμβριο του 1967 απέτυχε το «Αντικίνημα» του Κωνσταντίνου και ο τέως βασιλέας εγκατέλειψε τη χώρα από «χωρίου εις χωρίον» όχι μόνο δεν τον βοήθησαν αλλά αναζήτησαν τρόπους να αποκαταστήσουν πλήρως τις σχέσεις τους με το στρατιωτικό καθεστώς.

Τυπικά, η αποκατάσταση έγινε στις 23 Ιανουαρίου 1968 με επιστολή που έστειλε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον εκφράζοντας τη στήριξή του προς τους συνταγματάρχες. Εξ ου και η γελοιογραφία του Ηλία Σκουλά που δείχνει τις ΗΠΑ πίσω από το νεοελληνικό θέατρο σκιών ως καραγκιοζοπαίκτη που κινεί τον Παπαδόπουλο ως σκιά με μυστρί και γύψο.

Επιθανάτιος ρόγχος με αίμα

Ακολούθησαν η αποπομπή από την Ευρώπη το 1969, το Κίνημα το Ναυτικού υπό τον Νικόλαο Παππά τον Μάιο του 1973, η εξέγερση στο Πολυτεχνείο στις 17 Νοεμβρίου 1973 και η ανατροπή του Παπαδόπουλου μία εβδομάδα μετά.

Ο αδιάλλακτος, προκλητικός και επικίνδυνος ταξίαρχος Δημήτριος Ιωαννίδης ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε την πόρτα του «φρενοκομείου» και με την παρουσία του άρχισε ο επιθανάτιος ρόγχος της δικτατορίας, από τον οποίο προκλήθηκε η μεγαλύτερη εθνική τραγωδία μετά το 1922.

Παραπλανημένοι από την επικίνδυνη πολιτική του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Χένρυ Κίσσινγκερ οι χουντικοί του Ιωαννίδη προκάλεσαν την τραγωδία της Κύπρου, εννέα χρόνια μετά τα Ιουλιανά.

Στις 15 Ιουλίου 1974 ο τραγικός Νικόλαος Σαμψών ανέτρεψε τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, τον οποίο απέτυχε να δολοφονήσει. Πέντε μέρες μετά οι Τούρκοι εισέβαλαν στη Μεγαλόνησο, αποδεικνύοντας ότι η βλακεία στην πολιτική δεν είναι μόνο ανίκητη αλλά προκαλεί πόνο, τραγωδία και θάνατο.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Στις 15 Αυγούστου 1974 εκδηλώθηκε ο Αττίλας II ο οποίος σταμάτησε στις παρυφές της Λευκωσίας χάρη στη λεβεντιά Ελλήνων αξιωματικών όπως του δημοκράτη τότε ταγματάρχη Δημήτρη Αλευρομάγειρου και στρατιωτών που δεν άκουσαν τις εντολές του Γενικού Επιτελείου αλλά άσκησαν το καθήκον τους προς την πατρίδα και τον Ελληνισμό. Μόνο που αυτοί οι ήρωες έμειναν και μένουν στην αφάνεια ώστε να εξυπηρετούνται οι πρόθυμοι των ξένων κυβερνήσεων και υπηρεσιών…

 newsbomb.gr      

Σύμφωνο διαζυγίου Τσίπρα-Τσακαλώτου;

Αφορμή για εσωτερικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών στην κυβέρνηση φαίνεται πως θα αποτελέσει η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης, φέρνοντας πιο κοντά την ώρα του τελικού απολογισμού για τη σχέση του Αλέξη Τσίπρα με τον Ευκλείδη Τσακαλώτο.

Το σκεπτικό είναι απλό: εφόσον ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει τον πολιτικό χρόνο που αναζητούσε με την αξιολόγηση και (φαίνεται να) αποφάσισε να «σπρώξει» τις εκλογές όσο το δυνατόν αργότερα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως θα τα καταφέρει, θα πρέπει να οργανώσει την πολιτική του αντεπίθεση προκειμένου να φρενάρει τη δημοσκοπική φθορά για την κυβέρνηση και την προσωπική εικόνα του, όπως αναφέρουν Τα Νέα.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό, για πολλούς στον ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται και η ώρα του απολογισμού για τις σχέσεις του με τον υπουργό Οικονομικών.

Οσο και αν στην κυβέρνηση επιχειρούν να διαψεύσουν τα σενάρια είναι από μήνες φανερό πως υπάρχει τουλάχιστον διαφορετική οπτική ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, και συχνά ανοιχτή διάσταση απόψεων. Μια διαφορετική οπτική που εκφράστηκε κατ' επανάληψη στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές τους τελευταίους μήνες και έγινε ιδιαίτερα αισθητή με την εκκωφαντική σιωπή του υπουργού Οικονομικών μετά το Eurogroup του Φεβρουαρίου και την ανακοίνωση των στοιχείων της ΕΛΣΤΑΤ για «φρένο» στην ανάπτυξη τη στιγμή που ο Πρωθυπουργός μιλούσε για οικονομικό success story.

Δεν υπάρχει, άλλωστε, αμφιβολία ότι η δραστηριοποίηση του Τσακαλώτου στην ομάδα των 53 και μάλιστα ως άτυπου επικεφαλής της αρκεί για να είναι διάχυτη η καχυποψία ανάμεσα στις δύο πλευρές.    

in.gr

Bloomberg: Η ΕΕ «φοβάται» την αντίδραση από μία μείωση του ελληνικού χρέους

Η άμεση μείωση του χρέους θα ήταν η πιο άμεση και ξεκάθαρη επιλογή, σημειώνει το πρακτορείο, επισημαίνοντας όμως ότι οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης φοβούνται ότι, προβαίνοντας σε μια τέτοια κίνηση, θα προκαλέσουν τους ψηφοφόρους τους.

Τη θέση ότι οι δανειστές της Ελλάδας θα πρέπει να αλλάξουν αντιμετώπιση στο θέμα της ελάφρυνσης χρέους, εκφράζει σε άρθρο γνώμης, το πρακτορείο Bloomberg.

Οπως τονίζει, μετά από επτά χρόνια δανείων με ανταλλάγματα λιτότητα και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, η εν λόγω στρατηγική έχει αποτύχει να βγάλει την Ελλάδα από τον φαύλο κύκλο της οικονομικής συρρίκνωσης και του αυξανόμενου χρέους. Συνεπώς, προσθέτει, ότι έχει έρθει η στιγμή η Ευρώπη να θέσει τέλος στη συγκεκριμένη διαδικασία, χωρίς περαιτέρω καθυστέρηση, βάζοντας το ελληνικό χρέος σε βιώσιμο μονοπάτι.

Η άμεση μείωση του χρέους θα ήταν η πιο άμεση και ξεκάθαρη επιλογή, σημειώνει το πρακτορείο, επισημαίνοντας όμως ότι οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης φοβούνται ότι, προβαίνοντας σε μια τέτοια κίνηση, θα προκαλέσουν τους ψηφοφόρους τους.

Η εναλλακτική λύση είναι ένα πακέτο άλλων παραχωρήσεων – ανάμεσά τους περαιτέρω μείωση των επιτοκίων, επέκταση των λήξεων των δανείων και περίοδοι χάριτος. Ένα επαρκώς ολοκληρωμένο σχέδιο είναι ικανό να καταστήσει το χρέος βιώσιμο, τονίζει ακόμη το Bloomberg και καταλήγει:

«Αυτό πρέπει να εξαρτάται από το να επιτύχει η Αθήνα μια σειρά σημαντικών μεταρρυθμίσεων και όχι πρωτογενών πλεονασμάτων που κανείς δεν θεωρεί εφικτά. Η χώρα δεν μπορεί να ευημερήσει εντός της Ευρωζώνης χωρίς να βελτιώσει τις οικονομικές της επιδόσεις, ωστόσο, όπως σημειώνει, αυτό απαιτεί περαιτέρω μεταρρυθμίσεις, καθώς και να σπάσει ο φαύλος κύκλος των μπαλωμάτων, των επιδιορθώσεων και της υποκρισίας».

 Καθημερινή

   

Η Γερμανική Ευρώπη πνέει τα λοίσθια

γράφει ο Γεώργιος Ε. Δημητράκης*

Στόχος της Συνθήκης της Ρώμης που υπεγράφη την 25.Μαρτίου 1957 (ΕΟΚ) από τις ιδρυτικές χώρες Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Λουξεμβούργο και Ολλανδία ήταν η υλοποίηση της ιδέας της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Η συμβολή αυτών εις την λειτουργική δόμηση της πολιτικής Ευρώπης αποτέλεσε καθοριστικό βήμα για  την πληρέστερη ενοποίηση της, με κοινή δράση για την οικονομική και κοινωνική πρόοδο καθώς και για τους όρους διαβίωσης και απασχόλησης των λαών της, με συντονισμένες δράσεις για την εμπέδωση των αξιών, της ισότητας, της αλληλεγγύης και της εμπιστοσύνης, αλλά και για την εξασφάλιση της σταθερότητας, της επέκτασης της οικονομίας και της ισορροπίας εις τις συναλλαγές υπό συνθήκες θεμιτού ανταγωνισμού. Και όλα αυτά προς αποτροπή νέων πολεμικών συρράξεων μετά τις τραυματικές εμπειρίες των δύο Παγκοσμίων Πολέμων που ξεκίνησαν από ευρωπαϊκό έδαφος και αιματοκύλησαν την ανθρωπότητα.

Η επέτειος των 60 χρόνων από την υπογραφή της ίδρυσης της ΕΟΚ/ΕΕ εορτάστηκε την 25η Μαρτίου 2017 με λαμπρές εκδηλώσεις  από τα 27 κράτη-μέλη εις την ειδική Σύνοδο Κορυφής εις την Ρώμη με την  υπογραφή της Διακήρυξης των Αξιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με ανούσιες διαβουλεύσεις, ανεφάρμοστες υποσχέσεις και νέες διαβεβαιώσεις, οι οποίες δεν σηματοδοτούν παρά ένα ομιχλώδες σταθμό για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Εν ολίγοις η Διακήρυξη της Επετειακής Συνόδου Κορυφής υπογραμμίζει την υποχρέωση για εκπλήρωση στόχων οι οποίοι όμως, ως ήδη γνωστόν, είναι ανεφάρμοστοι λόγω της διαφορετικότητας, της έλλειψης ουσιαστικής σύγκλησης, κατανόησης, αλλά και λόγω  των επικρατούντων εθνικών προτεραιοτήτων των κρατών-μελών της Ένωσης.

Διότι πέρα από τις εορταστικές εκδηλώσεις και τις συνηθισμένες γνωστές Συναντήσεις Κορυφής, το καίριο ερώτημα που τίθεται κάθε τόσο από τους πολίτες της Ευρώπης προς τους Ευρωπαίους Ηγέτες αλλά και  τους Θεσμούς και τα όργανα της Ε.Ε.  είναι το εξής: Σε τι συνίσταται το βαθύ νόημα της ύπαρξης της Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης. και της Ευρωζώνης; Διότι κάθε τόσο ο καθείς από εμάς, γίνεται  γνώστης των διαφόρων (έντονων) διχογνωμιών και αντιπαραθέσεων και της παντελούς έλλειψης  ενότητας, ισότητας και αλληλεγγύης για τη χάραξη μίας κοινής πολιτικής προς αντιμετώπιση σοβαρότατων κοινών προβλημάτων που υπονομεύουν τις τύχες των Λαών της, αν όχι αυτό το μέλλον της Ευρώπης.

Μέγα σφάλμα είναι ο χαρακτηρισμός που δίνεται σε όλους εκείνους που εδώ και δύο δεκαετίες δικαιολογημένα ανησυχούν για την κατάντια και το μέλλον της Ε.Ε. τους οποίους και αποκαλούν τώρα «Ευρωσκεπτικιστές». Διότι οι κύριοι υπαίτιοι της λανθασμένης και ολέθριας πορείας που διανύει σήμερα η Ευρώπη χρησιμοποιούν εσκεμμένα τους «Ευρωσκεπτικιστές» ως άλλοθι και «εχθρούς της Ευρώπης», προκειμένου να αποκρύπτουν και να καλύπτουν τις καιροσκοπικές πολιτικές των εις βάρος της πλειονότητας των κρατών-μελών και των Λαών της Ευρώπης. Περί αυτού δεν υπάρχει καμία  αμφιβολία πλέον.

Πολλά παραδείγματα θα μπορούσε να παραθέσει κανείς για την εγκληματική συμπεριφορά των ολέθριων πρωταγωνιστών εις την ευρωπαϊκή αρένα:  η άρνηση των για την  πολυπόθητη από την πλειονότητα των Ευρωπαίων πολιτών πολιτική και οικονομική Ένωση, για χάραξη ενιαίας, κοινής εξωτερικής πολιτικής προς φύλαξη και υπεράσπιση των συνόρων της Ευρώπης. Για ισόρροπη ανάπτυξη και καθιέρωση κοινών αξιών, την προβολή αλληλεγγύης και εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών προς αντιμετώπιση κοινωνικών και οικονομικών  ανισορροπιών και προβλημάτων. Η παντελής απουσία της Ε.Ε. από τα διεθνή fora  και τις αποφάσεις που λαμβάνονται.

Κι όλα αυτά την ίδια ώρα που μονομερείς ενέργειες κρατών-μελών που πλήττουν την αξιοπρέπεια, την υπερηφάνεια, τον πολιτισμό αλλά και την ευαισθησία των υπολοίπων εταίρων τους στην Ευρώπη. Όπως για παράδειγμα οι μυστικές διαπραγματεύσεις και η Συμφωνία του προκατόχου της κ.Μέρκελ,  καγκελάριου Γκέχαρντ Σρέτερ, με την Ρωσία για την κατασκευή του αγωγού πετρελαίου προς τη Γερμανία και την Ευρώπη, με παράκαμψη  του εδάφους της Πολωνίας επίσης κράτους-μέλους της Ε.Ε. μέσω της Βαλτικής Θάλασσας. Η οποία όχι μόνον προσέβαλε και πλήγωσε την εθνική υπερηφάνεια και την εμπιστοσύνη της Πολωνίας, αλλά ταυτόχρονα έφερε εις την μνήμη όλων των Πολωνών το Σύμφωνο του Γ’ Ράιχ με τον Στάλιν για τη διχοτόμηση της Πατρίδας των και μόλις λίγους μήνες μετά, το έτος 1939, τη διμέτωπη επίθεση της Γερμανίας και Σοβιετικής Ένωσης κατά της Πολωνίας, που είχε ως συνέπεια την ισοπέδωση της και  την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Αναρίθμητες είναι, ως τόσο, οι περιπτώσεις, οι αποφάσεις και οι ενέργειες των ισχυρών τώρα πρωταγωνιστών της Ε.Ε. που ούτε εις το ελάχιστον αντικατοπτρίζουν τους στόχους, τις ιδέες και τα οράματα των Συνθηκών της Ρώμης, του Μάαστριχ και της Λισαβόνας προς εξασφάλιση της ευημερίας των λαών της Ευρώπης,  ενώ παράλληλα, προκλητικά και ανεπίσημα, μετέφεραν το κέντρο λήψης των αποφάσεων της Ε.Ε. από τις Βρυξέλλες εις το Βερολίνο. 
  

         

Το κλίμα σύρραξης εις την συνάντηση των Ηγετών της G20 στις Κάννες, κατά την  δραματική νύχτα της 2ας Νοεμβρίου 2011, το οποίο περιγράφει ο πρώην Πρωθυπουργός της Ισπανίας Θαπατέρο  σε βιβλίο του με χαρακτήρα απομνημονευμάτων υπό τον  τίτλο «Το δίλημμα – 600 ημέρες ιλίγγου», αποτυπώνει το ζενίθ της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους, την άθλια κατάντια και τα διάφορα μέτωπα εντός της Ε.Ε. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη μαρτυρία Ευρωπαίου ηγέτη από τα παρασκήνια της δυσκολότερης ίσως εποχής εις την ιστορία της Ε.Ε. Οι ανεπίτρεπτες για Ηγέτες ύβρεις με «γαλλικές εκφράσεις», οι σφοδρότατες συγκρούσεις και οι εντονότατες πιέσεις είχαν ως συνέπεια, εντός μόλις τριών εβδομάδων, τις παραιτήσεις των Πρωθυπουργών της Ελλάδος, της Ισπανίας και Ιταλίας κ.κ. Παπανδρέου, Θαπατέρο και Μπερλουσκόνι αντιστοίχως.

Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι εντός της Ε.Ε. οξύνεται η αντιπαράθεση μεταξύ ενός τμήματος κυρίως του Νότου και εκείνων των κρατών-μελών που,  ως εκφραστές της δήθεν «προτεσταντικής ηθικής»  και της «ιερότητας της εργασίας», κατέστησαν, εις βάρος όμως των Νοτίων, συλλέκτες τεράστιου πλούτου. Και όχι μόνο χρησιμοποιούν τώρα τα τεράστια κεφάλαια των μέσω των χρηματαγορών και των πολυεθνικών εταιρειών που ελέγχουν και μέσω της καιροσκοπικής πολιτικής και της θέσπισης Νόμων και Κανόνων εντός της Ε.Ε., αλλά μάλιστα, εις το όνομα της δήθεν  «ιερότητας της εργασίας»  και της «προτεσταντικής ηθικής»  εκβιάζουν και υποτάσσουν τώρα τα υπόλοιπα κράτη-μέλη, «στραγγαλίζοντας»  λαούς και κοινωνίες. 

Όπως όμως η ανακήρυξη της ίδρυσης της Γερμανικής Αυτοκρατορίας από τον Γερμανό Καγκελάριο Οτο φον Βίσμαρκ μέσα εις τα Ανάκτορα των Βερσαλλιών την 18η Ιανουαρίου 1871 μετά την ήττα της Γαλλίας εις το γάλλο-γερμανικό πόλεμο σήμαινε την ταπείνωση της Γαλλίας, έτσι και η συνάντηση των 4 Ηγετών Ολάντ, Μέρκελ, Τζεντιλόνι και Ραχόϊ την 6η Μαρτίου.2017 και πάλιν εις τα Ανάκτορα των Βερσαλλιών σημαίνει την τελευταία πράξη, το προοίμιο της αναπόφευκτης διάλυσης της Γερμανικής Ευρώπης.

Διότι οι Λαοί της Ευρώπης επιθυμούν μία ηγεσία αντί της κυριαρχίας, μία παγκόσμια κοινότητα κοινών συμφερόντων και όχι την δημιουργία αφέντη και υποτελών. Κάτι όλως αντίθετο με την ιδιοφυή στρατηγική και το οικουμενικό όραμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου και το πνεύμα του Ελληνισμού. 

*Ο Γεώργιος Εμ. Δημητράκης αρθρογράφος είναι κρητικής (Μαριού Ν. Ρεθύμνης) και θρακικής καταγωγής γεννήθηκε και διαμένει  εις την Ξάνθη. Σπούδασε Πολιτικές-Οικονομικές Επιστήμες και Κοινωνιολογία εις την Βόννη και Ιστορία και Πολιτιστική κληρονομιά εις την Αθήνα. Διετέλεσε επί 5 χρόνια υπάλληλος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας και επί 30-ετίας Διπλωματούχος Ξεναγός για όλη την Ελληνική Επικράτεια. 

 

Απίστευτη παραδοχή πρώην βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ: Πάνω στο προσφυγικό έχει στηθεί οικονομικό «πάρτι»

Για «οικονομικό πάρτι»  με ΜΚΟ έκανε λόγο η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και υποψήφια  περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου, Αγλαΐα Κυρίτση, σε χθεσινή της ομιλία.

«Θα  πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι: Πάνω στο Προσφυγικό, πάνω στους νεκρούς από την παγωνιά πρόσφυγες, έχει με τις ευλογίες των Βρυξελλών στηθεί, μέσω των ΜΚΟ, κυριολεκτικά ένα οικονομικό πάρτι. Εκατομμύρια ευρώ διατίθενται, τα οποία μόνο στους πρόσφυγες δεν φτάνουν. Οι συνθήκες διαβίωσής τους, είναι δεδομένες» τόνισε η κ. Κυρίτση.

1 εργαζόμενος για κάθε 7 πρόσφυγες

Σύμφωνα με την ίδια, από έγγραφο του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα  που κατατέθηκε στη Βουλή στις 15 Φεβρουαρίου 2017, προκύπτει ότι:

-Στη Λέσβο δραστηριοποιούνται 8 ΜΚΟ με 705 εργαζόμενους.

-Στη Χίο δραστηριοποιούνται 7 ΜΚΟ με 194 εργαζόμενους.

Στη Σάμο δραστηριοποιούνται 2 Μ ΚΟ με 51 εργαζόμενους.

Πιο συγκεκριμένα:

-Στη Λέσβο φιλοξενούνται συνολικά 4.735 πρόσφυγες, εκ των οποίων 3.348 σε δομές, Μόρια δηλαδή, και 1.387 σε χώρους.

-Στη Χίο φιλοξενούνται συνολικά 3.548 πρόσφυγες, εκ των οποίων 1.086 σε δομές, και 2.462 σε χώρους.

-Στη Σάμο φιλοξενούνται συνολικά 2.038 πρόσφυγες, εκ των οποίων 1.786 σε δομές και 252 σε χώρους.

«Για να κάνουμε έναν απλό υπολογισμό. Αν διαιρέσουμε τον αριθμό των προσφύγων ανά νησί, με τον αριθμό των εργαζομένων σε ΜΚΟ ανά νησί, θα βγάλουμε εξαιρετικά συμπεράσματα. Ακούστε τις αναλογίες: Στη Λέσβο, ακούστε το αυτό, η αναλογία είναι 1 προς 7. Ακούτε; 1 προς 7. Δηλαδή, σε κάθε έναν εργαζόμενο σε ΜΚΟ, αντιστοιχούν 7 πρόσφυγες. Αντίστοιχα στη Χίο, σε κάθε έναν εργαζόμενο σε ΜΚΟ, αντιστοιχούν 18 πρόσφυγες, ενώ στη Σάμο -που είναι «ριγμένη»- αντιστοιχούν 51 πρόσφυγες.Οι αναλογίες που σας είπα, συγκρινόμενες με τις συνθήκες διαβίωσης των Προσφύγων, είναι πραγματικά τρομακτικές» τόνισε η κ. Κυρίτση.

Η ίδια διευκρίνισε ότι «μιλάμε μόνο για εργαζόμενους σε ΜΚΟ. Δεν υπολογίζουμε τους εργαζόμενους στην υπηρεσία Ασύλου ή τους 8μηνίτες εργαζόμενους, μέσω των δήμων από το πρόγραμμα του ΟΑΕΔ».

«Καταλάβατε, λοιπόν, για τι μπίζνες πάνω στο προσφυγικό μιλάμε; Τα στοιχεία είναι συντριπτικά. Ο Guardian σε άρθρο του στις 9 Μαρτίου, ανέδειξε ακριβώς το έλλειμμα, ψάχνοντας πόσα, σε ποιους και πού πάνε τα λεφτά για το προσφυγικό. Το είδατε; σας προβλημάτισε; Έλεγε λοιπόν ότι η διαδικτυακή πλατφόρμα ενημέρωσης Refugees Deeply έχει υπολογίσει ότι από το 2015 έως σήμερα, έχουν διοχετευτεί στην Ελλάδα 803 εκατομμύρια δολάρια, ποσό που περιλαμβάνει όλα τα κεφάλαια που έχουν εκχωρηθεί ή δαπανηθεί, καθώς και τις ιδιωτικές δωρεές. Τι άλλο εντυπωσιακό λέει ο Guardian; Ότι ανώτερος αξιωματούχος στον τομέα της βοήθειας, υπολογίζει: ότι για κάθε 100 δολάρια που δαπανώνται για την Ελλάδα, έως και 70 δολάρια χάνονται κάπου στο δρόμο!» ανέφερε ακόμα  η πρώην βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ.

«Το ότι αλωνίζουν οι ΜΚΟ, ότι το κράτος απουσιάζει, ότι στήνονται νέες μπίζνες πάνω στους Πρόσφυγες, τα νησιά και τη χώρα το αναδείξατε; Το κάνατε σημαία; Το αποκαλύψατε; Το καταγγείλατε; Κινητοποιήσατε τον κόσμο; Προφανώς και όχι και πολύ φοβάμαι ότι ούτε που το ‘χετε πάρει καν είδηση» υποστήριξε η ίδια!

 Star.gr  

Στης πικροδάφνης τον ανθό

Του Παντελή Μπουκάλα

Παράλληλα προς τα κανονικά Ευαγγέλια, παράλληλα και προς τα Απόκρυφα, αλλά μάλλον λίγο πιο κοντά τους, ξετυλίγονταν ανά τους αιώνες οι λαϊκές αφηγήσεις για τον Ιησού και την Παναγία. Ωσπου έπαψαν να λέγονται από γιαγιάδες και παππούδες, όταν ο κόσμος της προφορικότητας υποχώρησε μπροστά στον κόσμο της εγγραμματοσύνης και της τεχνολογίας, και πια τα παραμύθια πλάθονται από ειδικευμένους και προβάλλονται από μικρά ή μεγάλα κουτιά με γυάλινη όψη, σε οικουμενικό κοινό. Στις ιστοριούλες της λαϊκής παράδοσης ανιχνεύεται η ίδια –πάντα ακόρεστη– ερμηνευτική επιθυμία που οργάνωνε και τις προχριστιανικές μυθολογικές αφηγήσεις: Τίποτε δεν μπορεί και δεν πρέπει να μείνει ανεξήγητο, αδικαιολόγητο, αγενεαλόγητο. Και παντού είναι δυνατό –εφόσον είναι επιθυμητό– να εντοπιστεί η ευεργετική ή τιμωρητική παρέμβαση κάποιας θεότητας ή αγίου.

Αίφνης, γιατί είναι πικρά τα λούπινα, που αναγκάστηκαν να τα χρησιμοποιήσουν σαν αλεύρι οι άνθρωποί μας στην Κατοχή, αλέθοντάς τα, ή και σαν όσπριο, ενώ μέχρι τότε τα περιφρονούσαν; Την εξήγηση, για πιστεύοντες και μη, τη δίνει μια κρητική ιστορία που την αποθησαύρισε ο Δημ. Λουκόπουλος στη «Νεοελληνική μυθολογία» (1940): «Οταν οι Εβραίοι σταύρωσαν το Χριστό πάνω στο Γολγοθά, θρηνώντας ξεκίνησε και η Παναγία, η μητέρα του, να πάει να τον ιδεί. Στο δρόμο σήκωνε τα άγια χέρια της και χτυπιόνταν στα μάτια. Τραβούσε τα μαλλιά της, τα μαδούσε και τα ’ριχνε κάτω. Και σαν να μην έφτανε η ανείπωτη αυτή λύπη, όπως περπατούσε σε κήπους, τα φορέματά της μπερδεύονταν στις λουπινιές που ήταν αναμεταξύ και ξεσχίζονταν. Στενοχωρήθηκε πολύ, και τότε λέει στη λουπινιά: “Η πίκρα που μου ’βαλες, σε σένα να γυρίσει, κι όπως τώρα τα χείλη μου είναι πικρά, να γίνονται πικροί οι καρποί σου”. Τα λόγια τούτα σαν άκουσε ο περιβολάρης, κατάλαβε το κακό που τον περιμένει και λέει στην Παναγία: “Κακό μεγάλο έριξες στο περιβόλι, κυρά και Παναγία μου!”. “Δεν είναι αδιόρθωτο”, του απάντησε η μητέρα του Χριστού. “Βάνε σε νερό μέσα τα λούπινα τρεις ημέρες και θα γίνονται γλυκά, όπως και η ίδια ιστορία εξηγεί γιατί η ροδοδάφνη ή πικροδάφνη έχει χυμό φαρμάκι και κόκκινα λουλούδια. Την καταράστηκε κι αυτήν η Παναγία, γιατί δυσκόλευε τον δρόμο της: «Και συ ροδοδάφνη, την πίκρα μου να πάρεις, κι ως είναι τα χείλη μου πικρά, να γίνει και το ζουμί σου, κι ως είναι το πρόσωπό μου κόκκινο από τη λύπη, να γίνουν τα λουλούδια σου». Και τα τριαντάφυλλα, πώς κοκκίνισαν; «Απ’ το νερό που νίφτηκαν / τα χέρια του Πιλάτου, / κοκκίνισαν στον κήπο του / τ’ άσπρα τριαντάφυλλά του», λέει ο Γεώργιος Δροσίνης. Εδώ όμως διεκδικεί δικαίωμα λόγου ο αρχαίος μύθος: Ετρεχε κλαίγοντας η Αφροδίτη να προλάβει τον θνήσκοντα Αδωνη, την πλήγωναν τ’ αγκάθια των ρόδων και, όπως έγραφε ο Βίων ο Σμυρναίος στον «Επιτάφιος Αδώνιδος»: «αίμα ρόδον τίκτει, τα δε δάκρυα ταν ανεμώναν». Ενα θαύμα αιώνιο η αγία αφέλεια.

kathimerini.gr

Τη «μητέρα όλων των βομβών» έριξαν οι ΗΠΑ στο Αφγανιστάν

Μια GBU-43, που θεωρείται η «μητέρα όλων των βομβών» και περιέχει 11 τόνους εκρηκτικών, έριξαν οι αμερικανικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν την Μεγάλη Πέμπτη, με στόχο σπηλιές τις οποίες φέρεται να χρησιμοποιεί το Ισλαμικό Κράτος.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του Πενταγώνου, είναι η πρώτη φορά που τέτοιου είδους βόμβα χρησιμοποιείται σε μάχη και όχι σε δοκιμή.

H συγκεκριμένη βόμβα δοκιμάστηκε για πρώτη φορά το 2003 σε στρατιωτική βάση στη Φλόριντα και όταν κατασκευάστηκε θεωρούνταν το πλέον ισχυρό μη πυρηνικό όπλο.

Ωστόσο, η Ρωσία το 2007 δοκίμασε για πρώτη φορά την ATBIP, η οποία θεωρείται τέσσερις φορές ισχυρότερη και έλαβε το προσωνύμιο «ο πατέρας όλων των βομβών».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η μοναδική φορά που παράχθηκε η GBU-43 με στόχο να ριφθεί σε πεδίο μάχης ήταν το 2003, για τις αμερικανικές επιχειρήσεις στο Ιράκ. Ωστόσο, παρότι δημιουργήθηκαν 15 τέτοιες βόμβες και μια εξ αυτών μεταφέρθηκε στο Ιράκ, δεν είχε χρησιμοποιηθεί.     

kathimerini.gr

Τα «βάτα» είναι άλλα, Δέσποτα…

Καλός είναι ο παραμυθητικός λόγος του Αρχιεπισκόπου. Αλλά θα ήταν πιο χρήσιμος αν πρόσθετε ότι τα «βάτα» που βασανίζουν τον Πρωθυπουργό δεν είναι αυτοφυή, φύτρωσαν και από τα δικά μας(και τα δικά του) χέρια.

Του Γιώργου Καρελιά

O σημερινός Αρχιεπίσκοπος είναι (ή μήπως ήταν;) ένας ηπίων τόνων Ιεράρχης. Λέω «ήταν» και όχι «είναι» διότι ορισμένες δηλώσεις του εσχάτως ήταν σε άλλο μήκος κύματος (ένα παράδειγμα εδώ).

Επίσης, ο Ιερώνυμος, σε αντίθεση με τον προκάτοχό του, είχε δείξει ότι απέφευγε την ανάμειξη στα πολιτικά, πολλώ δε μάλλον την πολιτικολογία. Χρησιμοποιώ και πάλι παρελθόντα χρόνο, διότι οι τελευταίες συναντήσεις και δηλώσεις του ξεφεύγουν από αυτόν τον κανόνα. Και μπορεί να παρεξηγηθούν. Θα εξηγήσω παρακάτω πώς.

Η πρώτη «παρασπονδία» διεπράχθη προ μηνών, όταν ουσιαστικά απαίτησε-και πέτυχε- την εκδίωξη του Νίκου Φίλη από τη θέση του υπουργού Παιδείας (η επιβεβαίωση εδώ). Βεβαίως, την πρώτη και βασική ευθύνη γι’ αυτό φέρει ο Πρωθυπουργός, που υπάκουσε στην «εντολή» του. Αλλά και η στάση του Αρχιεπισκόπου ήταν απαράδεκτη ως εξωθεσμική. Για τα βιβλία στα σχολεία υπεύθυνη είναι η Πολιτεία. Η Εκκλησία έχει λόγο όπως όλοι, ίσως και παραπάνω. Είναι άλλο αυτό και άλλο η άσκηση αθέμιτης πίεσης στον Πρωθυπουργό, προκειμένου να διώξει το «ενοχλητικό» υπουργό.

Δεύτερο παράδειγμα: ο κ. Ιερώνυμος ασφαλώς δικαιούται να συναντά όποιον θέλει, όσο συχνά θέλει. Και τον Πάνο Καμμένο. Πόσο μάλλον ότι ο υπουργός αυτός συμπεριφέρθηκε με υποτιμητικό, για αξιωματούχο της Πολιτείας, τρόπο σε πρόσφατη συνάντησή τους. Γι’ αυτό φταίει πρωτίστως ο Αλέξης Τσίπρας, που διατηρεί στην κυβέρνησή του έναν τέτοιο υπουργό. Αλλά και η στάση του Αρχιεπισκόπου, που έδειξε να απολαμβάνει την «υπηρετική» αυτή συμπεριφορά ενός υπουργού, δεν περιποιεί τιμήν στο αξίωμά του. Θα έπρεπε να του είχε απαντήσει αμέσως: «Τις κυβερνήσεις τις ρίχνει ο ελληνικός λαός, τέκνον μου» (εδώ).

Με την ευκαιρία υπενθυμίζουμε ότι, πριν από κάμποσα χρόνια, ένας άλλος Πρωθυπουργός, αρνήθηκε να υποχωρήσει στις αφόρητες πιέσεις και απειλές του τότε Αρχιεπισκόπου για το θέμα των ταυτοτήτων και δεν απομάκρυνε τον «υπαίτιο» υπουργό Μιχάλη Σταθόπουλο. Ο Πρωθυπουργός εκείνος (Κώστας Σημίτης) ήταν «δεξιός». Ο σημερινός, που δεν τολμά ούτε μια στοιχειώδη πράξη κόντρα στην Εκκλησία και τον «προστάτη» της Πάνο Καμμένο, είναι «αριστερός». Και κάτι ακόμα: ο τότε Συνασπισμός και ο Νίκος Φίλης (τότε δημοσιογράφος) ήταν με τον Σημίτη και τον Σταθόπουλο. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καταντήσει ουρά του Καμμένου και ο Φίλης «σύντροφός» του, αλλά εξωπεταγμένος από την κυβέρνηση.

Τρίτο παράδειγμα, που μας έδωσε αφορμή για το σημερινό άρθρο. Ο Ιερώνυμος δέχτηκε ξανά τον Καμμένο. Ο οποίος -λέει- τον ενημέρωσε για «τις εξελίξεις που έχουμε στα εθνικά μας θέματα και, κυρίως, στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων». Αλήθεια, τέτοια ενημέρωση έχει κάνει ο υπουργός Αμυνας στους αρχηγούς των κομμάτων; Στη Βουλή; Όχι. Ο Αρχιεπίσκοπος είναι πάνω από αυτούς τους θεσμούς ή έχει προτεραιότητα;

Στην ίδια συνάντηση -κι εδώ είναι το ζουμί- ο Αρχιεπίσκοπος εξήγησε ποια είναι τα βάτα, στα οποία έχει πέσει ο κ. Τσίπρας, όπως ο ίδιος είχε πει τις προάλλες (εδώ). Τα βάτα, λοιπόν, κατά τον Ιερώνυμο, είναι «η τρόικα, ο Σόιμπλε και το ΔΝΤ και όλοι εκείνοι που δεν τον βοηθούν (τον κ. Τσίπρα) να ξεπεράσει τα προβλήματά του».

Κάποιος μπορεί να πει ότι αυτό είναι προφανής πολιτικολογία και μάλιστα μονομερής, αλλά ας το παρακάμψουμε. Και ας δούμε την ουσία:

1. Εχει σκεφθεί ο Μακαριότατος μήπως όλοι αυτοί (τα «βάτα») κάθε άλλο παρά εμποδίζουν τον κ. Τσίπρα να ξεπεράσει τα προβλήματά του; Διότι υπάρχει και η άλλη πλευρά, που λέει ότι μια χαρά βολεύονται με τη σημερινή κατάσταση: μια αριστερή κυβέρνηση κι ένας αριστερός Πρωθυπουργός περνάει όλα τα σκληρά μέτρα χωρίς να κουνιέται φύλλο (εδώ μια έξωθεν επιβεβαίωση). Δεν οφείλει να το συνυπολογίσει αυτό ο κ. Ιερώνυμος πριν μιλήσει έτσι;

2. Ακόμα κι αν ενστερνιστούμε τη θεωρία του περί «βάτων», μήπως πρέπει ο ίδιος να συνυπολογίσει ποιος είναι υπεύθυνος για την παρουσία αυτών των «βάτων»; Μόνα τους φύτρωσαν ή έχουν ευθύνη οι εγχώριοι σπορείς, παλιοί και νέοι; Αλήθεια, όταν ο Αρχιεπίσκοπος συναντούσε στο παρελθόν τους πρώην Πρωθυπουργούς, τούς είχε πει πόσο λυπάται βλέποντάς τους μέσα στα(ίδια ήταν και τότε) «βάτα»;

3. Και το πιο ουσιώδες: άραγε ο κ. Τσίπρας έχει καμιά ευθύνη που έχει πέσει μέσα στα «βάτα»; Ξέρει ο Μακαριότατος τι έλεγε πριν πέσει; Οτι θα τα ξεριζώσει, θα τα εξοντώσει και θα σπείρει το χωράφι Ελλάς με άνθη; Μέρες που είναι, ας το πούμε με τα λόγια του τροπαρίου: «…και μακάριος ο δούλος, ον ευρήσει γρηγορούντα. Ανάξιος δε πάλιν ον ευρήσει ραθυμούντα» (σε ελεύθερη απόδοση: καλότυχος ο άνθρωπος, τον οποίο θα βρει -ο Νυμφίος- ξύπνιο και σε ετοιμότητα. Και ανάξιος εκείνος τον οποίο θα πιάσει στον ύπνο και απροετοίμαστο»). Μήπως έτσι έπιασαν (και) τον Τσίπρα τα -κατά Ιερώνυμον- «βάτα»;

Εν κατακλείδι: καλός είναι ο παραμυθητικός λόγος του Αρχιεπισκόπου, έτσι πρέπει να μιλάει, ειδικά τέτοιες μέρες. Θα ήταν, όμως, περισσότερο χρήσιμος (και όχι μόνο ευχάριστος), αν είχε προσθέσει: «Βάλαμε κι εμείς το χεράκι μας για να φυτρώσουν τα βάτα που βασανίζουν σήμερα τον Αλέξη. Εβαλε κι ο ίδιος το δικό του χέρι».

Για την ευθύνη υπάρχουν δύο δρόμοι. Αυτός του Πιλάτου με το «νίπτω τα χείρας μου». Και αυτός του Καπετάν Μιχάλη του Καζαντζάκη: «Αν δε δει ο Θεός χέρι ανθρώπου, δε βάζει μήτε κι αυτός το δικό του».

Καλό Πάσχα.

  

Τι φοβήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και ξαφνικά ψάχνει στοιχεία για τον Γιάννο κεκλεισμένων των θυρών;

Δεν υπήρχε προανακριτική επιτροπή της Βουλής στο παρελθόν που να μη ζητούσε ο ΣΥΡΙΖΑ να διεξάγεται δημόσια. Και με το δίκιο του. Έτσι, αποτελεί έκπληξη η ξαφνική προχτεσινή απόφαση των βουλευτών της κυβερνητικής πλειοψηφίας να συνεδριάζει η προανακριτική επιτροπή για τα εξοπλιστικά και τον Γιάννο Παπαντωνίου εν κρυπτώ. Και εγείρει συγκεκριμένα σοβαρά ερωτηματικά. Που έχουν απαντήσεις.

Η δεύτερη έκπληξη είναι ότι στην απόφαση αυτή αντέδρασε ανοιχτά ο εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ Α. Λοβέρδος, που ζήτησε να καλύπτονται από το κανάλι της Βουλής οι συνεδριάσεις «για να πληροφορείται ο πολίτης απ ευθείας και όχι από διαρροές». Επίσης με το δίκιο του. Η πλειοψηφία, όμως, απέρριψε το αίτημα του!

Η Βουλή υπό όλες της τις μορφές είναι η εκκλησία του  Δήμου δι αντιπροσώπων και μυστικές συνεδριάσεις δεν δικαιολογούνται γιατί έρχονται σε αντίθεση με τη δημόσια λειτουργία του κοινοβουλίου. Οι βουλευτές δεν μπορούν να βουλεύονται ερήμην του λαού. Γιατί δεν είναι ούτε μπορούν να είναι κάτι χωριστό από τους πολίτες. Οι συνεδριάσεις είναι ανοιχτές, ακόμα και χωρίς τηλεοπτική κάλυψη. Αλλά, ποτέ δεν είναι μυστικές από τον Τύπο. Δηλαδή τους πολίτες.

 Εξαίρεση αποτέλεσε η επιτροπή για το φάκελο της Κύπρου, που λειτούργησε κεκλεισμένων των θυρών και το αποτέλεσμά της παραμένει μυστικό μέχρι σήμερα.

Η ΝΔ, έχει το σκεπτικό ότι στρατιωτικά θέματα δεν είναι χρήσιμο να συζητιώνται ανοιχτά. Η άρνησή της, έτσι, για ανοιχτές συνεδριάσεις, ακόμα κι αν είναι ενάντια στη λειτουργία της Βουλής, είναι ερμηνεύσιμη. Το ίδιο σκεπτικό ακολουθούν η Ένωση Κεντρώων και η Χρυσή Αυγή. Οι ΑΝΕΛ δεν έχουν σκεπτικό και ακολουθούν τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ποτάμι, που ευαγγελίζεται τη διαφάνεια ακολούθησε τον ΣΥΡΙΖΑ! Το ΚΚΕ ζητάει πάντα ανοιχτές συνεδριάσεις. Έτσι, απομένει να απαντηθεί το ερώτημα: Τι άλλαξε ξαφνικά την πάγια στάση του ΣΥΡΙΖΑ;

Ένα σημαντικό «μυστικό» σ αυτήν την υπόθεση είναι ότι κάθε αδίκημα του ίδιου του πρώην υπουργού γι αυτή την υπόθεση έχει παραγραφεί. Κι αυτό, γιατί, σύμφωνα με το άρθρο 86 του Συντάγματος και τον νόμο περί ευθύνης υπουργών, η Βουλή μπορεί να ασκήσει δίωξη σε υπουργούς, υφυπουργούς για ποινικά αδικήματα που τέλεσαν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους «μέχρι το πέρας της δεύτερης τακτικής συνόδου της Βουλευτικής Περιόδου που αρχίζει μετά την τέλεση του αδικήματος». Και εδώ μιλάμε για εξοπλιστικά προ του 2004!

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως επιχειρηματολογεί ότι από την προανακριτική ελπίζει πως θα προκύψουν στοιχεία λογαριασμών του πρώην υπουργού, που θα τον ενοχοποιήσουν για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος. Αδίκημα που δεν παραγράφεται.

Εδώ υπάρχει άλλο ένα «μυστικό» για τον αναγνώστη: Το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα («ξέπλυμα») που είναι διαρκές και άρα δεν έχει παραγραφεί, δικάζεται απευθείας από τον φυσικό δικαστή καθώς δεν εμπίπτει στα υπουργικά καθήκοντα και στο άρθρο 86 του Συντάγματος (για την δίωξη υπουργών). Επομένως, δεν χρειάζεται η Βουλή! Λειτουργεί η Δικαιοσύνη αυτοτελώς και αυτονόμως! Και για τον Γιάννο Παπαντωνίου.

Επομένως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στήσει μια επιτροπή της Βουλής με δικαστικές αρμοδιότητες, έχει στοχοποιήσει ονομαστικά έναν πρώην υπουργό χωρίς να χρειάζεται η Βουλή γι αυτό (!), έχει υποσχεθεί πλήρη διαφάνεια και ξαφνικά ζητάει συνεδριάσεις εν κρυπτώ!

Να σημειώσει ο αναγνώστης εδώ μια σημαντική παράμετρο: Ο Γιάννος Παπαντωνίου έχει και άλλη μία ιδιότητα, με την οποία ασχολείται επίμονα η κυβέρνηση: Είναι κουμπάρος του Γ. Στουρνάρα! Τον οποίο η κυβέρνηση θέλει να χτυπήσει όπως μπορεί.

Με δεδομένη την ασυλία του πρώην υπουργού στην υπόθεση των εξοπλιστικών, με την οποία ασχολείται η Προανακριτική, τα στοιχεία που θα βρει θα είναι ενδεχομένως ενοχοποιητικά για υπαλλήλους, εμπόρους, μεσάζοντες, κολλητούς, αλλά άσφαιρα και για τον πρώην υπουργό και, φυσικά, για το υπουργικό συμβούλιο που έπαιρνε τις αποφάσεις.

Ένα υπουργικό συμβούλιο, που όπως και στην περίπτωση του Τσοχατζόπουλου «δεν είδε, δεν άκουσε, απλώς συνεδρίαζε και κάποιος προήδρευε»! Αλλά, ποτέ κανείς δεν πλήρωσε για τα πάρτι. Εκτός από τους πολίτες.

Φυσικά, κανείς δεν είναι τόσο αφελής για να πιστεύει ότι η κυβέρνηση έπαθε κρίση ενδιαφέροντος για τη νομιμότητα και τη διαφάνεια. Τα οποία καταπατά κάθε μέρα. Επομένως όλοι καταλαβαίνουν ότι δεν ενδιαφέρεται για τη «μαρίδα» των μη πολιτικών υπευθύνων.

Έλα, όμως, που μεταξύ της «μαρίδας» των μη πολιτικών υπευθύνων υπάρχουν έμποροι και μεσάζοντες «παντός καιρού» και διαχρονικής δραστηριότητας! Και υπάρχουν και ξένες χώρες προμηθεύτριες των εξοπλισμών και των υλικών τους, μεταξύ των οποίων μερικά ηχηρά γερμανικά, αμερικανικά και γαλλικά ονόματα.

Και έλα, που η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει έναν ικανό αριθμό παλιών στελεχών του ΠΑΣΟΚ, που δεν είχαν καμιά διάθεση να μείνουν μακριά από την εξουσία και τα οφέλη της.

Ενώ, λοιπόν, το σχέδιο ήταν να γίνει απλώς ντόρος προπαγάνδας στη Βουλή, όπως δείχνουν όλα τα παραπάνω, για να πωλείται διαφάνεια και κάθαρση ως αντίβαρο στην οθωμανική οικονομική πολιτική που ασκείται (ενδεχομένως και χειρότερη) ξαφνικά η κυβέρνηση και οι βουλευτές «της» ζητάνε συνεδριάσεις της Επιτροπής κεκλεισμένων των θυρών! Δηλαδή απόκρυψη! Δηλαδή σκοτάδι.

Και ρωτάει ο υποψιασμένος, με ύφος αφελούς: Τι φοβήθηκε ξαφνικά η κυβέρνηση; Τι προέκυψε που μπορεί να αποκαλύψει μια τέτοια προανακριτική Επιτροπή και να βλάπτει τον ΣΥΡΙΖΑ και το ανύπαρκτο πια ηθικό του πλεονέκτημα; Πώς η ενορχηστρωμένη παράσταση κατά Γιάννου- Στουρνάρα θα γίνει στα παρασκήνια και όχι στη σκηνή μπροστά στους θεατές, όπως είχε προγραμματιστεί και αναγγελθεί; Ή πώς θα γίνει με επιλεκτικές διαρροές, κρύβοντας τα υπόλοιπα κάτω από το χαλί;

Επειδή ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον, η συνέχεια επί της οθόνης.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr

Ο Τσίπρας και ο Μανιός…

Του Γιάννη Παντελάκη

Έλεγε τότε: Η πώληση των αεροδρομίων είναι αχαλίνωτο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας, δεν μπορεί κερδοφόρα φιλέτα να χαρίζονται, δεν υπάρχει όφελος από την πώλησή τους, δεν μπορεί η δημόσια περιουσία να περνάει σε  ποικιλώνυμα συμφέροντα. Λέει τώρα: Η πώληση των αεροδρομίων στέλνει ένα σημαντικό μήνυμα, αποτελεί μια σημαντική στιγμή για την Ελλάδα, είμαστε σίγουροι ότι θα βελτιωθεί η εικόνα των αεροδρομίων. Τον λένε Αλέξη Τσίπρα και πιστεύει ότι μπορεί να λέει ο,τι νομίζει χωρίς καν τα ελάχιστα προσχήματα.

Αναρωτιέμαι ποιος πολιτικός ή άλλος επιστήμονας μπορεί να ερμηνεύσει τέτοιου είδους συμπεριφορές οι οποίες δεν περιέχουν μόνο το στοιχείο της πολιτικής απάτης, αυτό είναι το λιγότερο. Αλλά, της διατύπωσης εντελώς διαφορετικών και συγκρουόμενων θέσεων με μια ξεχωριστή άνεση, χωρίς τον ελάχιστο κομπασμό, χωρίς καν μια προσχηματική δικαιολογία που θα νομιμοποιεί πολιτικά το ψέμα.. Τότε (2014) ήταν οργισμένος, τώρα (2017) είναι χαμογελαστός. Ο κυνισμός με τον οποίο ο Τσίπρας καταφέρνει να περνάει από μια θέση στην άλλη, την εντελώς αντίθετη, είναι μάλλον πρωτόγνωρος ακόμα και για τις χειρότερες πρωθυπουργικές εκδοχές της μεταπολίτευσης.

Η περίπτωση Τσίπρα, θα καταγραφεί στα πολιτικά χρονικά σαν μια ξεχωριστή περίπτωση πρωθυπουργού ικανού για οβιδιακές μεταμορφώσεις με πολλές δόσεις κυνισμού, προκειμένου να διατηρήσει την εξουσία. Και στο πλάι, θα προστεθούν μια σειρά από στελέχη που θέλουν να γεύονται αυτή την εξουσία χωρίς κανένα ηθικό περιορισμό και αναστολή. Ο Φλαμπουράρης (δεν πρόκειται να πουληθούν τα αεροδρόμια), ο Σπίρτζης (θα θέσουμε κόκκινες γραμμές, δεν θα τα χαρίσουμε), ο Σταθάκης (η πώληση της δημόσιας αυτής υποδομής προσβάλει ευθέως το δημόσιο συμφέρον), ο Σκουρλέτης (δεν είναι επένδυση να δίνονται τα αεροδρόμια την ώρα που απογειώνεται ο τουρισμός) και αρκετοί ακόμα.

Ωστόσο, είναι όλοι έτσι; Ξεχωρίζω μια περίπτωση βουλευτή που θα κληθεί το επόμενο διάστημα να ψηφίσει υπέρ των νέων μέτρων που προβλέπονται στην δεύτερη αξιολόγηση. Του Νίκου Μανιού. Το παρελθόν αυτού του ανθρώπου, είτε διαφωνείς, είτε συμφωνείς με τις πολιτικές του επιλογές, δεν επιτρέπει να του προσάψεις με ευκολία τον χαρακτηρισμό του θεσιθήρα ή του κυνικού. Πρόκειται για έναν άνθρωπο με αξιοπρεπή πορεία και σημαντικούς αγώνες από τους οποίους ξεχωρίζει η αντιστασιακή του δράση επί δικτατορίας. Δεν το έκαναν πολλοί τότε. Με δυο λόγια, ο Μανιός δεν είναι Τσίπρας, ούτε βέβαια Σπίρτζης.

Δυο μήνες πριν, ο Μανιός σε μια δημόσια δήλωσή του έλεγε πως «περικοπές συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου δεν περνάνε» και ότι θα τις καταψηφίσει. Λιγότερο από δυο μήνες μετά, ο ίδιος βουλευτής δήλωσε πάλι δημόσια ότι θα ψηφίσει υπέρ των μέτρων αυτών γιατί «οι περικοπές των συντάξεων είναι αναγκαστικό μέτρο για να επιβιώσουμε».

Αναρωτιέμαι γιατί εκτίθεται με αυτόν τον τρόπο, γιατί ακυρώνει μια προσωπική πορεία, γιατί ακολουθεί αυτή την διψασμένη για τα οφέλη της εξουσίας ομάδα.

Δεν πιστεύω (μάλλον, δεν θέλω να πιστέψω), ότι η συμμετοχή του σ αυτό το κυβερνητικό μόρφωμα συνδέεται με την έννοια του οφέλους που συνοδεύεται από μια βουλευτική καρέκλα. Και εξακολουθώ να μην αντιλαμβάνομαι γιατί ακολουθεί αυτή την στάση αυτοακύρωσης. Στο όνομα ποιου υπέρτερου σκοπού; Τι είναι πιο σημαντικό από την διαφύλαξη της προσωπικής πορείας και αξιοπρέπειας άραγε;

liberal.gr     

Η αλήθεια επί ξύλου κρεμάμενη

Του Γιάννη Σιδέρη

Δεν είναι μόνος παθών ο Ιησούς, που σήμερα κρεμάται επί ξύλου, αλλά και ο Έλληνας που δοκιμάζεται δεινώς! Κατά τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, η Τρόικα, ο Schaeuble, το ΔΝΤ είναι τα «βάτα» του, τα άγρια φυτά που όταν κάποιος μπλέξει σε αυτά δεν μπορεί να ξεμπλέξει!

Ευγενής  χορηγία της αρχιεπισκοπής, η προσηνής αναφορά χριστιανικής συμπόνιας προς τον πρωθυπουργό, και σε μια περίοδο που ο ίδιος εκαύθη, οικεία βουλήσει, εν τω πυρί της φλεγόμενης βάτου, του τρίτου μνημονίου.

Ο ένας, ο Χριστόδουλος, είχε κατακεραυνώσει την παγκοσμιοποίηση που μας ήθελε  κιμά και δοξολογούσε την Δεξιά του Κυρίου. Ο νυν χαρακτηρίζει «βάτα» τους δανειστές, προφανώς εις ανύψωσιν της καταρρακωμένης αριστερής υπερηφάνειας του Αλέξη Τσίπρα, που εκλήθη να επιλέξει μεταξύ αρχιεπισκόπου και του τότε υπουργού παιδείας Νίκου Φίλη. Επιλέγοντας, τον δρόμο της… Αρετής, απέπεμψε τον Φίλη και την εκ του σατανά έμπνευσή του, για το μάθημα των θρησκευτικών. Πως να μην ανταμείψει ο αρχιεπίσκοπος τέτοια ορθόδοξη διαφύλαξη της πολιτικής παρεμβατικότητας της εκκλησίας, και της αναγόρευσής της σε διαχρονικό πυλώνα κατανομής πολιτικής δύναμης (ψήφων);

Η αλήθεια επί ξύλου

Χθες η  κυβέρνηση προετοίμασε δια της ψήφου τη Κ.Ο. των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, την σκηνοθεσία ενός υπερθεάματος κάθαρσης που έχει τον τίτλο «εξεταστική για την Υγεία», ελπίζοντας να εναποθέσει επί της κεφαλής της αντιπολίτευσης στέφανον εξ ακανθών.

Θα είχε όλο το δίκιο με τον μέρος της, αν όντως  η προσπάθειά της αποσκοπούσε στην  περιώνυμη κάθαρση, στην αποκάλυψη της διαφθοράς, και στην τιμωρία όσων διαγούμισαν μέρος του πλούτου του ελληνικού λαού, με παράνομες δοσοληψίες και υπόγειες διαδρομές πολιτικής συνάφειας.    

Ωστόσο δεν πρόκειται περί αυτού. Θα έπειθε ότι ενδιαφέρεται για την αποκάλυψη πάσας αλήθειας, αν δεν είχε θέσει εκτός διερεύνησης την περίοδο κατά την οποία ο φλογερός καταγγελέας του «παλιού πολιτικού συστήματος», υπουργός της κ. Κουρουμπλής, δεν είχε διατελέσει επίτιμο στέλεχος των κυβερνήσεων του παλιού πολιτικού συστήματος. Εάν επίσης είχε εντάξει υπό διερεύνηση και την δική της δίχρονη θητεία στην εξουσία.

Ο σκόπιμος διαχωρισμός, καταδεικνύει - χωρίς να αποδεικνύει προς το παρόν - ότι υπάρχουν κηλίδες και κατά τη δική της διακυβέρνηση, τις οποίες θέλει να αποκρύψει, παραδίδοντας τους προηγούμενους στη λαϊκή κατακραυγή, και αποκρύβοντας τις – ενδεχόμενες - δικές της εκτροπές. Αν δεν υπάρχουν, αν είναι τόσο άμεμπτη, γιατί τις άφησε εκτός;

Φυσικά είναι ηθικώς τρωτή, η επίκληση του υπουργού Υγείας κ. Ξανθού, ότι η κυβέρνηση ζήτησε να διερευνηθούν τα σκάνδαλα από το 1997 έως το 2014, επειδή «εμείς είμαστε έξω από το πάρτι στην Υγεία, και έχουμε την έξωθεν καλή μαρτυρία».

Ποιος τους την παρέσχε; Σύμφωνοι, δύο χρόνια είναι πολύ λίγος χρόνος για να βυθιστούν σε πολλά και μεγάλα σκάνδαλα (Οι του ΠΑΣΟΚ στα δύο πρώτα χρόνια τους, και αρκετά μετά, ήταν ακόμη άμεμπτοι «αγωνιστές»). Ωστόσο καμία έξωθεν καλή μαρτυρία δεν μπορεί να αποτελεί προστατευτική ασπίδα εσαεί, και αυτή δεν δίδεται εξ ουρανού, ως χάρισμα και χρίσμα. Πρέπει διαρκώς να επιβεβαιώνεται, και η συμπερίληψή της στην εξεταστική, ήταν η χρυσή ευκαιρία γι' αυτό.

Φυσικά ο κ. Ξανθός γρονθοκόπησε και την κοινή λογική. Μη εξοικειωμένος προφανώς με κάποιες θεωρητικές πολιτικές έννοιες, δήλωσε ότι πρέπει να λάβει τέλος η… «φασιστική νοοτροπία ότι όλοι ίδιοι είμαστε».

Μα με αυτό που έκαναν, βγάζοντας τον εαυτό τους εκτός διερεύνησης, επιβεβαιώνουν τη θεωρία!

Τέλος, ακόμη και την περίοδο Κουρουμπλή, και τη δική τους να έβαζαν υπό τη διερεύνηση, αυτό θα έπρεπε αυτή να είναι  μια επιμέρους λειτουργία της πολιτικής ζωής, που δεν θα κάλυπτε και δεν θα συσκότιζε το κεντρικό πολιτικό σκηνικό. Δυστυχώς η μεθόδευση άλλα δείχνει: Θα χρησιμοποιηθεί η εξεταστική για αντιπερισπασμό και απόδραση από την τρέχουσα οικτρή πραγματικότητα της διακυβέρνησής τους.

Γι' αυτό θεωρούμε ότι με τη χθεσινή απόφαση της Βουλής, η αλήθεια θα κρεμαστεί επί ξύλου. 

liberal.gr

Η «έμπνευση» και το γλείψιμο…

Εχει ξεπεραστεί κάθε όριο αμετροέπειας. Ο Τσίπρας λέει ότι τα εγκαίνια ενός… δρόμου μας οδηγούν στην έξοδο από την κρίση! Και ο Σπίρτζης έχει αναγάγει την κολακεία σε υπουργικό «έργο»

Του Γιώργου Καρελιά

Οταν λέμε ότι κάποιος εμπνέεται από κάποιον άλλον, το φυσιολογικό είναι ο εμπνεόμενος να είναι μικρότερος και ο εμπνέων μεγαλύτερος σε ηλικία, σεβάσμιος και με έργο στην πλάτη του. Αυτός είναι ο κανόνας, εκτός αν έχουμε να κάνουμε τον Χρήστο Σπίρτζη, ο οποίος φαίνεται ότι έχει αναγάγει το γλείψιμο στον Τσίπρα σε υπουργικό έργο.

Για τους μη γνωρίζοντες, πρόκειται για τον υπουργό Μεταφορών. Ο οποίος, ομιλών κατά τα εγκαίνια των σηράγγων του αυτοκινητοδρόμου Πάτρα – Κόρινθος, είπε την επική φράση: «Ο Ανδρέας Παπανδρέου ενέπνευσε πολλούς από εμάς, όπως μας εμπνέει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας»! (εδώ)

Ως προς το πρώτο, όπως το πάρει κανείς. Ο Σπίρτζης ήταν μια ζωή ΠΑΣΟΚ και αυτό που λέμε «παπανδρεϊκός». Εννοείται ήταν με τον Ανδρέα (όλοι με αυτόν ήταν) και έως το 2010 και με τον Γιώργο. Μετά πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ. Επομένως, μπορεί η αναφορά του στον μακαρίτη να μοιάζει σήμερα με πολιτική τυμβωρυχία, αλλά δεν μπορεί κανείς να του αφαιρέσει το δικαίωμα να λέει ότι τον είχε «εμπνεύσει».

Όμως, το δεύτερο σκέλος της φράσης («όπως μας εμπνέει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας»), ξεπερνάει κάθε όριο θεμιτής κολακείας. Πώς, δηλαδή, γίνεται ο Σπίρτζης να έχει εμπνευστεί από έναν πολιτικό με 50 χρόνια διαδρομή και τρεις πρωθυπουργικές θητείες (Ανδρέας Παπανδρέου) και, ταυτόχρονα, να εμπνέεται και από έναν άλλον με μόλις δυόμιση χρόνια στην πρωθυπουργική καρέκλα και με μηδενική προγενέστερη διαδρομή (Αλέξης Τσίπρας);

Κανονικά ο Τσίπρας, μόλις άκουσε αυτήν την αναφορά, θα έπρεπε να αισθανθεί προσβεβλημένος. Και να του πει, έστω ψιθυριστά: «Ασε το γλείψιμο». Αλλά πού; Βλέπετε, τον κόλακα πολλοί εμίσησαν, την κολακεία ουδείς. Αλλωστε, ο Σπίρτζης δεν είναι ο μοναδικός. Είχε προηγηθεί άλλος (όχι πρώην ΠΑΣΟΚος, αλλά) παλαιοδεξιός αυτός, ο οποίος είχε χρίσει τον νυν Πρωθυπουργό νέο εθνάρχη!

Κι αφού, λοιπόν, ο υπουργός Σπίρζης ξεδίπλωσε τις εμπνεύσεις του, παλιές και νέες, ανακοίνωσε τα ονόματα που θα πάρουν δύο από τις σήραγγες: Ανδρέας Παπανδρέου και Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος. Και ιδού τώρα η απορία.

Και οι δύο ανήκουν στο «παλαιό πολιτικό σύστημα», το οποίο, κατά τον Αλέξη Τσίπρα, ευθύνεται για την «καταστροφή της χώρας». Πώς γίνεται ορισμένοι από τους «καταστροφείς» της να τιμώνται κατ’ αυτόν τον τρόπο;

Ολα γίνονται. Οταν δεν έχεις όρια σε αυτά που λες, όταν έχει ξεπεραστεί κάθε όριο αμετροέπειας, πώς θα βάλεις όρια σε αυτά που κάνεις; Όταν ο Πρωθυπουργός λέει ότι με τα εγκαίνια ενός…δρόμου «βγαίνουμε από την κρίση και την οικονομική επιτροπεία»(!), γιατί οι παντοειδείς Σπίρτζηδες να μην έχουν αναγάγει την κολακεία σε υπουργικό «έργο»; 

protagon.gr