Deutschland Uber Alles

Κάποιες φορές η σημασία μιας είδησης βρίσκεται στο πρόσωπο που μιλάει και όχι στην ακρίβεια των στοιχείων που αναφέρει. Το ζήτημα της «ζημιάς που προκάλεσε στην οικονομία» η «περήφανη διαπραγμάτευση» των Τσιπροκαμμένων, το πρώτο εξάμηνο του 2015, μέχρι να υπογράψουν το τρίτο Μνημόνιο, έχει ξεχειλωθεί στην Ελλάδα. Κάθε φορά που μιλάει ένα στέλεχος της αντιπολίτευσης, είναι… ζήτημα τιμής να κάνει και μια αναφορά σ' αυτή τη «ζημιά».

Ορισμένοι έχουν τόσο θράσος που λένε ότι για όλα τα δεινά του ελληνικού λαού φταίει αυτό το εξάμηνο των Τσιπροκαμμένων, με γκεσέμι τον εκπεσόντα άγγελο Μπαρουφάκη, και όχι τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής που είχαν προηγηθεί.

Το 'χουν «ξεχειλώσει» τόσο πολύ το θέμα που ο κόσμος βαριέται πια να τους ακούει, πρώτον γιατί γνωρίζει τι έκαναν και οι άλλοι πριν από τους Τσιπροκαμμένους και δεύτερον γιατί ξέρει ότι το τρίτο Μνημόνιο και τους προκαταρκτικούς του νόμους τα ψήφισαν όλοι μαζί.

Όταν, όμως, το ίδιο πράγμα το λέει ο Κλάους Ρέγκλινγκ, ο γερμανός πανίσχυρος γενικός διευθυντής του EFSF/ESM, αυτομάτως η ξεχειλωμένη φανέλα γίνεται είδηση πρώτης γραμμής. Γιατί ο Ρέγκλινγκ μέχρι τώρα απείχε γενικώς από πολιτικές παρεμβάσεις. Είχε τη φήμη του σοβαρού τεχνοκράτη, ο οποίος έκανε τη δουλειά του και μάλιστα με διάθεση συνεργασίας με τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Η δημόσια εικόνα του, έτσι όπως είχε φιλοτεχνηθεί στην Ελλάδα, βρισκόταν στον αντίποδα των «μισητών» Τόμσεν και Βελκουλέσκου, ακόμα και αυτού του «αχώνευτου» Ντεϊσελμπλούμ. Οταν, λοιπόν, βγαίνει ο Ρέγκλινγκ -αφού πρώτα συνεργάστηκε με τον Τσακαλώτο στο υπουργείο Οικονομικών και έγινε δεκτός από τον Τσίπρα στο Μαξίμου- και δηλώνει ότι η «περήφανη διαπραγμάτευση» του πρώτου εξάμηνου του 2015 «κόστισε» στην ελληνική οικονομία 100 δισ. ευρώ, έχουμε είδηση.

Δεν έχει σημασία αν οι υπολογισμοί του Ρέγκλινγκ είναι σωστοί (μπακαλίστικοι είναι, όπως και όλων των υπόλοιπων). Σημασία έχει ότι αυτός που το λέει είναι ο Ρέγκλινγκ.

Όσοι αναρωτήθηκαν τι μύγα τσίμπησε τον γερμανό τεχνοκράτη και ήρθε στην Ελλάδα για να πετάξει στα μούτρα του ίδιου του Τσίπρα αυτή την κατηγορία, δικαιώνοντας όλους όσους υποστήριζαν τα ίδια στην ελληνική πολιτική σκηνή, πήραν την απάντηση δυο μέρες μετά, με τη δημοσίευση της συνέντευξης Σόιμπλε στα «Νέα».

Ο Ρέγκλινγκ ήρθε στην Ελλάδα και μεταξύ των άλλων (συνεργασία με τον Τσακαλώτο για το πότε μπορεί το ελληνικό κράτος να βγει στις «αγορές») μίλησε και στο συνέδριο του Economist, όπου είπε τα περί ζημιάς 100 δισ. Δεν είχε κανένα λόγο να αναμοχλεύσει μια παλιά υπόθεση, εκτός του να λειτουργήσει ως προάγγελος του Σόιμπλε.

Ο Σόιμπλε δεν είπε τίποτα το καινούργιο στην τρισέλιδη συνέντευξη στα «Νέα». Φρόντισε να εκθέσει τον Τσίπρα, δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό. Το αφεντικό που μένει σταθερό στις απόψεις του και τις επιβάλλει, σε αντίθεση με κάποιους υποτακτικούς, που παριστάνουν τους μάγκες όταν είναι στην αντιπολίτευση, αλλά μόλις πιάσουν στα χέρια τους το κυβερνητικό τιμόνι το στρίβουν εκεί που δείχνει το αφεντικό.

Αναφερόμενος στη συνάντηση που είχε με τον Τσίπρα στο Βερολίνο, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση, ισχυρίζεται πως είπε στον Τσίπρα που υποσχόταν ότι δε θα εφαρμόσει κανένα πρόγραμμα:

«Αν το υπόσχεστε προεκλογικά, πρέπει να σας ευχηθώ, για το δικό σας συμφέρον, να μην εκλεγείτε. Διότι δεν θα μπορέσετε να τηρήσετε αυτή την υπόσχεση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει στο ευρώ χωρίς πρόγραμμα βοήθειας συνδεδεμένο με μέτρο». Και συμπληρώνει χαιρέκακα στη συνέντευξη: «Το έκανε παρ' oλ' αυτά, κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του».

Κι αμέσως μετά ρίχνει το καρφί: «Για αυτό η Ελλάδα πέρασε ένα πικρό εξάμηνο. Αυτός ο μισός χρόνος και η πρόσθετη ζημιά που προκλήθηκε, είναι δική του ευθύνη». Τα ίδια ακριβώς είπε και ο Ρέγκλινγκ, προσθέτοντας και νούμερο: ζημιά 100 δισ.

Ο Σόιμπλε δεν απέφυγε και την προβοκάτσια (με την κυριολεξία του όρου). Η ελληνική κυβέρνηση κόβει τις συντάξεις και όχι οι δανειστές, λέει. Η ελληνική κυβέρνηση φτιάχνει τα προγράμματα μαζί με την τρόικα και «έχει πολλά περιθώρια να πει: είναι προτιμότερο να γίνει αυτό και όχι το άλλο». Ομως, αντί να κόψει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, προτιμά να τις αφήσει άθικτες και να κόψει τις συντάξεις!

Ξέρουμε πολύ καλά ότι ο Σόιμπλε μιλά αποκλειστικά για τις φοροαπαλλαγές των ελλήνων εφοπλιστών (και όχι του κεφαλαίου γενικά), λόγω του ότι αυτοί είναι ανταγωνιστικοί έναντι των γερμανών εφοπλιστών.

Ξεκινά, λοιπόν, από ένα υπαρκτό γεγονός (πράγματι, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκαναν γαργάρα τις προεκλογικές τους υποσχέσεις για κατάργηση των προκλητικών προνομίων του εφοπλιστικού κεφαλαίου), για να βγάλει λάδι τους ιμπεριαλιστές δανειστές που υπαγορεύουν τα αντιλαϊκά μέτρα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρειά τους, όπως πολύ καλά ξέρουμε. Προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι του μουτζούρη, όπως ακριβώς κάνουν και οι Τσιπροκαμμένοι.

Στην πραγματικότητα, όλοι συμφωνούν στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στους άλλους. Ξέροντας την προπαγάνδα των ελληνικών κυβερνήσεων -και ιδιαίτερα των Τσιπροκαμμένων, που απογείωσαν αυτή την προπαγάνδα- για την «κακιά» τρόικα, έναντι της οποίας προσπαθούν να αμυνθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ο Σόιμπλε αρπάζει τον μουτζούρη και τον πετάει στα χέρια του Τσίπρα.

Μη βιαστείτε να πείτε ότι ο Σόιμπλε έχει προσωπικά απωθημένα με τους Τσιπροκαμμένους και γι' αυτό προσπαθεί να τους ξεφτιλίσει. Ασφαλώς έχει προσωπικούς λόγους, διότι τον υποδεικνύουν ως τον «κακό δαίμονα» που «μισεί την Ελλάδα», όμως ιμπεριαλιστές πολιτικοί του δικού του διαμετρήματος και της δικής του πολιτικής εμπειρίας ξέρουν να εντάσσουν τα όποια προσωπικά ζητήματα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που υπηρετούν.

Ο Σόιμπλε από τη μια υπερασπίζεται τη… διαχρονική ορθότητα των δικών του θέσεων και από την άλλη στέλνει το μήνυμα του παλιού γερμανικού εθνικού ύμνου όπως το εννοούσαν οι ναζί και οι γερμανοί μονοπωλιστές.

Μπορεί το «η Γερμανία πάνω από όλα» να ήταν το σύνθημα των δημοκρατών του 19ου αιώνα, που στρέφονταν ενάντια στη φεουδαρχική κατάτμηση της Γερμανίας, όμως και κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το σύνθημα αυτό συμβολίζει την ιμπεριαλιστική ισχύ μέσω της οποίας η Γερμανία θα γίνει κοσμοκράτειρα. Μπορεί να μην το τραγουδούν πια στον εθνικό τους ύμνο (για ευνόητους λόγους έχουν περιοριστεί μόνο στην τρίτη στροφή), όμως διαποτίζει τη σκέψη τους και την πρακτική πολιτική τους.

Απολύτως λογικό για μια ιμπεριαλιστική δύναμη που ηττήθηκε σε δυο παγκόσμιους πολέμους και κατάφερε να ξαναγίνει ηγεμονική δύναμη στη Δυτική Ευρώπη. Ο Σόιμπλε δε θα τιμούσε το πόστο που του έχει εμπιστευτεί ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αν δε συμπεριφερόταν μ' αυτόν τον τρόπο. Κάτω από το προσωπικό στιλ πρέπει να βλέπουμε την ουσία του ιμπεριαλιστικού κυνισμού, που απαιτεί απόλυτη υποταγή των ηγετών των εξαρτημένων χωρών.

Αν πρέπει να σκεφτούμε κάτι, μετά και τη μούγκα του Τσίπρα παρά την προσωπική επίθεση που δέχτηκε, είναι το πόσο εύκολα πολύς κόσμος παραμυθιάζεται από τον κάλπικο αντιιμπεριαλισμό που διασαλπίζουν οι κήρυκες της κοινωνικής δημαγωγίας προκειμένου να αναρριχηθούν στους κυβερνητικούς θώκους. Ελληνικός καπιταλισμός και αντιιμπεριαλισμός αλληλοαποκλείονται. Ο πραγματικός αντιιμπεριαλισμός γίνεται πράξη όταν εντάσσεται σε μια στρατηγική επαναστατικής ανατροπής του ελληνικού καπιταλισμού.

ΥΓ1. Δεν έκανε ζημιά στον ελληνικό καπιταλισμό το εξάμηνο σόου της «σκληρής διαπραγμάτευσης» των Τσιπροκαμμένων; Φυσικά και έκανε, αφού βάθυνε την κρίση, πάγωσε την αγορά, οδήγησε στα capital controls. Οχι όμως και να λέμε ότι μέχρι τότε όλα πήγαιναν τέλεια, ότι η χώρα ζούσε το success story του Σαμαρά και τα «σκάτωσαν» οι Τσιπροκαμμένοι. Μια πολιτική διαχείρισης δεν έχει μόνο την οικονομική της διάσταση. Εχει και την κοινωνικοπολιτική της διάσταση.

Οι Τσιπροκαμμένοι ήταν εκείνοι που κατάφεραν να ενσωματώσουν σε μια διαχειριστική λογική τα υπολείμματα του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Κατάφεραν να μετατρέψουν την οργή κατά της μνημονιακής πολιτικής σε ελπίδα που θα γινόταν πράξη από την κυβέρνησή τους. Απ' αυτή την άποψη πρόσφεραν μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα (και στους ιμπεριαλιστές δανειστές).

Ήταν, βέβαια, «παιδική χαρά», όπως πρώτοι εμείς είχαμε επισημάνει. Δεν είχαν, όμως, άλλους που να τους κάνουν την ίδια δουλειά με πιο αποτελεσματικό τρόπο και σε λιγότερο χρόνο (μόνο μια στρατιωτική δικτατορία θα τα κατάφερνε διαφορετικά). Αυτούς είχαν, μ' αυτούς έπρεπε να πορευτούν. Ο ΣΕΒ ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι ως σύστημα έπρεπε να πληρώσουν αυτό το τίμημα. Ακολούθησαν οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Η υποστήριξη των Μέρκελ-Σόιμπλε στον ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, ήταν… εκκωφαντική.

ΥΓ2. Ο Σόιμπλε «καταχέριασε» τον Τσίπρα, που τόλμησε να του βγάλει γλώσσα, την ίδια στιγμή όμως έβαλε -με τον χαρακτηριστικό του τρόπο- πάγο στην πίεση του Κούλη για άμεση αλλαγής κυβέρνησης.

Όταν του ζητήθηκε να πει ποια εντύπωση του άφησε ο Μητσοτάκης κατά τη συνάντησή τους, απάντησε με τευτονική ψυχρότητα: «Μίλησα με τον κ. Μητσοτάκη όπως ακριβώς μίλησα και με τον κ. Τσίπρα όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης. Σέβομαι κάθε πολιτικό και δεν τους βαθμολογώ». Απόλυτη ουδετερότητα, ούτε ένα τόσο δα παραθυράκι ευμένειας για τον Μητσοτάκη.

Το μήνυμα από την πρωτεύουσα του γερμανικού ιμπεριαλισμού είναι πως ο Κούλης πρέπει να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Προς το παρόν, μια χαρά τα καταφέρνει ο Τσίπρας, αφού οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψηφίζουν τα πάντα.

 ΚΟΝΤΡΑ     

Πρόστιμο ρεκόρ 26,7 εκατ. ευρώ την Heineken

Με απόφαση του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας, επικυρώθηκε κατ’ ουσίαν η απόφαση της Επιτροπής Ανταγωνισμού το 2015 και μετά από αναπροσαρμογή, επιβλήθηκε το πρόστιμο – μαμούθ των 26,7 εκατ. ευρώ στην Αθηναϊκή Ζυθοποιία, εταιρία ιδιοκτησίας κατά 98,8% της Heineken.

Σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, η θυγατρική του ολλανδικού κολοσσού, που στην Ελλάδα διακινεί τα σήματα «Άλφα», «Amstel» και «Heineken», εφάρμοζε για σχεδόν δύο δεκαετίες παράνομες και αντι-ανταγωνιστικές πρακτικές. Μετά από 12ετή έρευνα «αποδείχθηκε ότι η Αθηναϊκή Ζυθοποιία καταχράστηκε τη δεσπόζουσα θέση της στην ελληνική αγορά ζύθου, παραβιάζοντας την Ελληνική και Ευρωπαϊκή Νομοθεσία Προστασίας του Ανταγωνισμού».

Κατά την έρευνά της, η Επιτροπή Ανταγωνισμού βρήκε στοιχεία ότι «η Αθηναϊκή Ζυθοποιία, εφάρμοζε μια ενιαία και στοχευμένη πολιτική για τον αποκλεισμό και τον περιορισμό των δυνατοτήτων ανάπτυξης των ανταγωνιστών της από όλα τα κανάλια διανομής, είτε αφορούσαν διανομή σε χονδρική, σε ξενοδοχεία, μπαρ και καταστήματα εστίασης και σε άλλα σημεία λιανικής πώλησης».

«Η μακρόχρονη κατάχρηση δεσπόζουσας θέσης της Heineken στην ελληνική αγορά πρέπει να αντικατασταθεί από τον υγιή ανταγωνισμό και η ολλανδική πολυεθνική οφείλει να αποζημιώσει όποιες ζυθοποιίες έχουν υποστεί ζημίες από τις πρακτικές της», τόνισε από την πλευρά του ο ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας Δημήτρης Πολιτόπουλος, εκ των ιδρυτών της Ζυθοποιίας Μακεδονίας Θράκης που διακινεί το σήμα «Βεργίνα».

Μάλιστα, ο ίδιος αποκαλύπτει ότι ήδη από τον περασμένο Φεβρουάριο η Ζυθοποιία Μακεδονίας – Θράκης έχει προσφύγει στα ολλανδικά δικαστήρια κατά της Heineken, αναφέροντας χαρακτηριστικά: «Πιστεύουμε ότι η απόλυτη ευθύνη για σχεδόν δύο δεκαετίες καταχρηστικών πρακτικών στην Ελληνική αγορά ζύθου βαρύνει τα κεντρικά γραφεία της Heineken στο Άμστερνταμ και για αυτό το λόγο έχουμε καταθέσει αγωγή, τόσο κατά της Heineken, όσο και κατά της Αθηναϊκής Ζυθοποιίας στην έδρα της πολυεθνικής στην Ολλανδία».

Ο κ. Πολιτόπουλος προσθέτει σε γραπτή δήλωσή του, σχολιάζοντας την απόφαση του Διοικητικού Εφετείου της Αθήνας: «Η δέουσα νομική διαδικασία θριάμβευσε παρά τις όποιες απόπειρες της Heineken να αποποιηθεί των ευθυνών της και τις αδιάκοπες προσπάθειές της να αναιρέσει την απόφαση των ελληνικών αρχών. Η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει οικονομικά μόνο αν επικρατούν συνθήκες ελεύθερης και δίκαιης αγοράς, ενθαρρύνοντας τις επενδύσεις και τον υγιή ανταγωνισμό».    

euronews.com

Αντισημιτικά φαινόμενα

Του Παντελή Μπουκάλα

«Απεγνωσμένη επιχείρηση αντιπερισπασμού»; Ακόμα κι αν ισχύει ο χαρακτηρισμός που αποδίδει η κυβέρνηση στο αίτημα της Ν.Δ. να συσταθεί Εξεταστική Επιτροπή για τον Πάνο Καμμένο και τη σχέση του με έναν ισοβίτη για την υπόθεση «Noor 1», οφείλει να συμφωνήσει. Για πολλούς λόγους, ο κυριότερος εκ των οποίων (σύμφωνα με τα πατροπαράδοτα μέτρα και σταθμά) είναι η κομματική ωφέλεια: Εφόσον τουλάχιστον το τμήμα ΣΥΡΙΖΑ της κυβέρνησης (τύποις το μεγαλύτερο, που όμως σε πολλά σύρεται από το τύποις μικρότερο, τους ΑΝΕΛ) υποστηρίζει ότι το αίτημα της Ν.Δ. αποτελεί «ανοησία», θα του δοθεί η δυνατότητα να αναιρέσει τα επιχειρήματά της και να αντεπιτεθεί. Να ελέγξει επί της ουσίας το νεοδημοκρατικό ενδιαφέρον (που το στολίζει μάλιστα σαν κραυγαλέα αργοπορημένο και μονοδιάστατο), και όχι με τον καμμένειο τρόπο των πυροτεχνηματικών «αποκαλύψεων».

Ο πρωθυπουργός, για να πείσει εαυτόν και αλλήλους για το πόσο γόνιμη είναι η συγκατοίκηση με τον «Πάνο» (συγκυβερνήτη, όχι απλώς υπουργό), επικαλείται την καλή προσωπική τους «χημεία». Εδώ όμως δεν πρόκειται για μπάσκετ ή ποδόσφαιρο. Δεν πρόκειται επίσης απλώς και μόνο για το κυβερνητικό ύφος, που εκτραχύνεται. Για ιδέες και για ιδεολογίες πρόκειται, αν έχουν αντίκρισμα οι όροι αυτοί στο πεδίο του κυνισμού. Και για το ήθος. Για ποιες ιδέες του υπερψηφίστηκε άραγε ως αντιπρόεδρος της Βουλής (όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από αντιπολιτευόμενους βουλευτές) ο έτερος των Καμμένων, συνωμοσιολόγος χαμηλότατης στάθμης, χυδαίος εβραιοφάγος και ομοφοβικός, που παραπονιόταν προς τη... Χρυσή Αυγή, επειδή «δεν παρενέβη δυναμικά στα ξεφτιλισμένα γκέι παρέιντ μπροστά στη Βουλή»; Ποιος εξευτελίζεται όταν ένας πολιτικάντης που αποπέμφθηκε σχεδόν αμέσως από το υφυπουργείο Υποδομών, λόγω αντισημιτισμού, κρίνεται άξιος για την αντιπροεδρία της Βουλής και αποφασίζεται ότι πρέπει να αποκατασταθεί «πάσει θυσία» (έτσι το «πάσει», με ει, όπως το γράφει στον τοίχο του ο αντιπρόεδρος);

Τώρα, αποκατεστημένος, δηλώνει σαρκάζοντας ότι «καταδικάζει επίσημα και απερίφραστα τον αντισημιτισμό και δεσμεύεται να εργαστεί επίμονα και αυστηρά για την εξάλειψη αυτού του φαινομένου». Το πώς θα πολεμήσει το φαινόμενο του αντισημιτισμού είναι ένα ερώτημα που δεν απασχόλησε ιδιαίτερα τους 182 βουλευτές που τον ψήφισαν. Ούτε τον πρωθυπουργό, που θα μπορούσε ίσως να δείξει ότι τουλάχιστον τον έναν Καμμένο, τον υποδεέστερο, τον ελέγχει.

kathimerini.gr

Για την κουλτούρα του τίποτα

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μια ελιά κλαίουσα, ένας άνθρωπος ασυντόνιστος, ο νέος σαλπιγκτής της ασυνεννοησίας και του αυταρχισμού· ποιος;

Ο θεός του καθενός, παρακαλώ και ας αφήσουμε κατά μέρος τις ασυναρτησίες και τα γλυκόλογα τάχα περί ιδεολογίας.

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα διεκήρυττε ο μακρινός απόγονος. Και ποιος έδωσε σημασία στη σωκρατική ταπεινότητα;

Κάποιοι αλλοπαρμένοι μόνο, κάποιοι αναστατωμένοι από την ύπαρξη και την ανυπαρξία.

Να αγαπάς τον άνθρωπο δεν είναι εύκολο, τουναντίον είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον καθένα (και αυτό γίνεται πάντα, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε μεταξύ μας· με τις υγείες μας, ούτως ή άλλως).

Ακριβώς γιατί εξαναγκάζεσαι να αποδεχτείς την ετερότητα, αντιλαμβανόμενος ότι μόνο μέσω αυτής αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, την ταυτότητά σου.

Μια ροδιά που τα φύλλα της γέρνουν από τους όμορφους καρπούς της, ένας ανερμάτιστος λαϊκισμός που ενδυναμώνεται από την ανεπάρκεια των συναδέλφων που εργάζονται (;) στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής (;) δικτύωσης.

Ωπα. Καλοκαίρι, ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χάθηκε το μέτρο και η απόφαση να αντισταθεί κάποιος στον εξευτελισμό του ανθρώπινου σώματος.

Τα αφεντικά, διαβάζω, τρώνε τα παιδιά που τους υπηρετούν, κάτι Μπογδάνους, κάτι Λυριτζήδες, κάποιους τέλος πάντων που το σύστημα είχε εγκρίνει να κάνουν τη βρόμικη δουλειά και όταν ήλθε η ώρα, τους έστειλε στον διάολο, συγγνώμη κι όλας...

Γράφονται διάφορα, θετικά είτε αρνητικά για τούτους τους συναδέλφους· τα θεωρώ ανυπόστατα - οι άνθρωποι έχουν κάνει τις επιλογές τους, αρνούνται τη λαϊκότητα και την αυθεντικότητα, τη δημοκρατική διαδικασία της αξιοκρατίας.

Βρε, τι λες! Αγουρος δεξιός ο μεν, ώριμος «αριστερός» ο δε. Αχ, και οι δύο υπηρετούν το ίδιο τέρας, το σύστημα ήγουν, που ισοπεδώνει τις ιδεολογικές τάχα διαφορές· το ίδιο ακριβώς σύστημα, που, υποτίθεται, δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους να διακριθούν στο κοινωνικό πεδίο του καπιταλιστικού γεγονότος!

Βλέπω θεσμικούς να παίρνουν τον καφέ τους στη φτωχή μας πλατεία, δίπλα στην εφημερίδα.

Χαίρομαι για την παρουσία τους και ταυτοχρόνως λυπάμαι - τι κρίμα για έναν Ελληνα πολίτη, που θέλει να δώσει περιθώρια σε μια ασυνάρτητη Αριστερά, μπας και κυβερνήσει διαφορετικά τον τόπο των ηρώων, των μύθων, αλλά και του λόγου και της επιστήμης και του πολιτισμού· αυτό το τελευταίο πού το πάμε;

Δεν είναι μόνο ο πολιτισμός που πάσχει στην Ελλάδα, είναι η κουλτούρα που έχουν «αναπτύξει» οι κυβερνήσεις της την τελευταία τεσσαρακονταετία.

Και πώς αναπτύχθηκε αυτή η κουλτούρα; Ελάτε, τώρα - μέσα από αισθητικούς και παιδαγωγικούς κανόνες, απόρροια του μείγματος Ανατολής και Δύσης (τι παγκόσμια, παμφανόωσα σύνθεση! - τρομάρα μας...). Και λοιπά, εάν γίνεται κατανοητό ότι όλα ένα παιγνίδι είναι τελικά.

Ετσι κι αλλιώς κοινό είναι το σημείο που αρχίζει και τελειώνει ο κύκλος σε μια περιφέρεια - άλλο κι ετούτο!

Γι’ αυτό είναι κύκλιος ο χορός των Ελλήνων; Μήπως ενώνει τη γέννηση με τον θάνατο;

Αλλά είναι ώρες για τέτοιες ερωτήσεις, με τους καύσωνες να απειλούν την αταραξία μας και τις βεβαιότητές μας; Φτου.  

efsyn.gr

Ο καύσωνας ως μήνυμα

Του Περικλή Κοροβέση

Ο καύσωνας έφερε μια εθνική ομοψυχία. Τα πολιτικά μίση και πάθη εξαφανίστηκαν. Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί έδωσαν τα χέρια.

Δεξιά, Κέντρο και Αριστερά έλιωσαν τις δυνάμεις τους στο ίδιο καζάνι, έτσι που να υπάρχουν τρία στη συσκευασία του ενός.

Και τα οράματα του κ. Λεβέντη αποδείχτηκαν πως ήταν μια ρεαλιστική πολιτική και όχι μια ουτοπία.

Ο ζωοδότης ήλιος αποφάσισε να μας μαγειρέψει όλους μαζί για ένα τριήμερο. «Λιώσαμε», «ζεματιστήκαμε», «καήκαμε» αναφωνούσε εν χορώ όλη η Ελλάδα.

Συγκινητική ήταν και η στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος. Η Ιερά Σύνοδος, με κίνδυνο της ζωής των γερόντων της, αγρυπνούσε για τρεις ολόκληρες νύχτες και προσευχόταν για τη σωτηρία μας.

Και από δίπλα τα ΜΜΕ δεν έχασαν την ευκαιρία και ανέδειξαν μεγαλοπρεπώς αυτό το ωραίο θέαμα που συνοδευόταν από τις πρώτες εντυπωσιακές πυρκαγιές της σεζόν.

Αλλά όπως συμβαίνει πάντοτε υπάρχουν και παράξενοι άνθρωποι που δεν συμμερίζονται τις συνήθειες και τις απόψεις των πολλών, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί από την κυρίαρχη ιδεολογία.

Λίγοι μεν, υπαρκτοί δε. Ανάμεσα σε αυτούς και γω. Εψαχνα εναγωνίως στα ΜΜΕ που έχω πρόσβαση, αν βρέθηκε κάποιος να συνδέσει αυτόν τον καύσωνα με την καταστροφή του περιβάλλοντος και την υπερθέρμανση του πλανήτη. Δεν βρήκα τίποτα σχετικό.

Ακόμα και στη δικιά μας εφημερίδα που στα οικολογικά είναι άσος. Πήραμε τον καύσωνα σαν μια αναποδιά του καιρού, πέρασε και ησυχάσαμε και μπήκαμε στην αναμονή του επόμενου καύσωνα σαν να μην τρέχει τίποτα.

Φυσιολογικά πράγματα, δηλαδή. Ολα συνηθίζονται. Ακόμα και οι πυρκαγιές που έχουν γίνει θεσμός, κάτι σαν «Φεστιβάλ της Φλόγας».

Η χρεοκοπημένη Ελλάδα είναι πρώτη σε εξοπλισμούς στην Ευρώπη και πέμπτη στον κόσμο.

Αλλά για τον εσωτερικό εχθρό, τις πυρκαγιές, που αφανίζουν κάθε καλοκαίρι τεράστιες δασικές εκτάσεις, καίγοντας ανθρώπους και κάνοντας στάχτη περιουσίες, η πολιτεία είναι κυνικά αδιάφορη.

Και το επιβεβαίωσε ο κ. Τσίπρας κατά την επίσκεψή του στην Ελευσίνα. Το «περιορισμένες δαπάνες για την πυροπροστασία» σημαίνει πολλαπλασιασμός των πυρκαγιών. Ετσι απλά και ωραία.

Ο πλανήτης υπερθερμαίνεται με τέτοιους ρυθμούς, που αν δεν παρθούν εδώ και τώρα δρακόντεια μέτρα σε όλο τον κόσμο, τότε πάμε για τη συντέλεια.

Αν η θερμοκρασία αυξηθεί κατά 4 βαθμούς Κελσίου, προβλέπονται από τους ειδικούς τα ακόλουθα τρομακτικά σενάρια: η στάθμη της θάλασσας θα ανέβει κατά 1 έως 2 μέτρα.

Αυτό θα έχει συνέπεια να καταποντιστούν νησιωτικά κράτη όπως οι Μαλδίβες και το Τουβαλού. (Ηδη έχουν αρχίσει να βυθίζονται νησιά στον Ειρηνικό.)

Οι παράκτιες περιοχές θα πλημμυρίσουν στο Εκουαδόρ, στη Βραζιλία, στην Ολλανδία, στην Καλιφόρνια και στις βορειοανατολικές Πολιτείες των ΗΠΑ.

Το ίδιο θα γίνει και σε τεράστιες περιοχές της νοτιοανατολικής Ασίας καθώς και στη βόρεια Αφρική.

Και από τα νησιά του Αιγαίου θα μείνουν μόνο οι βουνοκορφές. Και όλες οι μεγάλες πόλεις-λιμάνια θα υποστούν ανεπανόρθωτες καταστροφές.

Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Βομβάη, Χονγκ Κονγκ, Σανγκάη, Πειραιάς, Θεσσαλονίκη κ.λπ. και πιθανότατα η μισή τους περιοχή να βρεθεί κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Παράλληλα θα δημιουργηθούν αφόρητοι καύσωνες που μπορούν να σκοτώσουν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους.

Οι τυφώνες θα πολλαπλασιάζονται και θα γίνονται όλο και πιο φονικοί. Η ζέστη θα χτυπήσει και τη γεωργία σε ολόκληρη την υφήλιο.

Η μείωση της παραγωγής βασικών διατροφικών προϊόντων θα είναι δραστική.

Ενδεικτικά αναφέρεται πως η μείωση παραγωγής του σταριού στις Ινδίες και του καλαμποκιού στις ΗΠΑ μπορεί να φτάσει στο 60% σε μια περίοδο που η ζήτηση θα είναι αυξημένη, γιατί θα υπάρχουν πιο πολλά στόματα για να ταϊστούν.

Και αυτό σημαίνει τεράστια κύματα προσφυγιάς. Αν προσθέσουμε τώρα τις ανεξέλεγκτες πυρκαγιές, την κασταστρεπτική υπεραλίευση, την εξαφάνιση πολλών ειδών, την ξηρασία που μετατρέπει τη γη σε έρημο και τις επιδημίες, τότε το αισιόδοξο σενάριο είναι έτοιμο προς πραγματοποίηση.

Γιατί υπάρχουν και τα χειρότερα. Αν η παγκόσμια θερμοκρασία αυξηθεί κατά 4 βαθμούς Κελσίου, τότε θα οδηγήσει σε εξαιρετικά επικίνδυνα ανατροφοδοτούμενα φαινόμενα που ίσως καταστρέψουν οριστικά αυτό που λέμε ζωή και πολιτισμό.

Και όλα αυτά από τα ορυκτά καύσιμα, άνθρακας, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, που παράγουν διοξείδιο του άνθρακα και δημιουργούν το φαινόμενο του θερμοκηπίου.

Και αυτή η καταστροφή του πλανήτη αποφέρει τρισεκατομμύρια δολάρια κέρδη σε μια χούφτα εταιρειών που έχουν ήδη επενδύσει μυθικά ποσά για νέες εξορύξεις σε σίγουρα και εγγυημένα αποθέματα μέχρι το 2050.

Και το κακό αρχίζει από την εξόρυξη. Στο θέμα θα επανέλθουμε. Ο καύσωνας μας έδωσε δουλειά.

efsyn.gr

Ποιες επιχειρήσεις κερδίζουν (άμεσα και χωρίς έλεγχο) την επιστροφή ΦΠΑ

Με σκοπό την αύξηση της ρευστότητας των φορολογικά συνεπών επιχειρήσεων, ο διοικητής της Ανεξάρτητης Αρχής Δημοσίων Εσόδων Γιώργος Πιτσιλής υπέγραψε απόφαση με την οποία επιστρέφονται πλέον άμεσα και χωρίς έλεγχο ποσά ΦΠΑ σε συγκεκριμένες κατηγορίες επιχειρήσεων.

Η επιστροφή του ΦΠΑ θα γίνεται μέσα σε 90 ημέρες όταν σήμερα οι επιχειρήσεις οι οποίες αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα ρευστότητας αναγκάζονται να περιμένουν πολλούς μήνες ακόμη και πάνω από 1 χρόνο μέχρι να εισπράξουν από το Δημόσιο τα ποσά του ΦΠΑ που δικαιούνται. Συγκεκριμένα, με βάση την απόφαση, αυτή η διαδικασία ακολουθείται για αιτήσεις με υψηλά ποσά πιστωτικού υπολοίπου, οι οποίες υποβάλλονται από επιχειρήσεις, που:

• Από τη φύση της δραστηριότητάς τους δημιουργούν συστηματικά πιστωτικό υπόλοιπο ΦΠΑ (δηλαδή εξαγωγικές).

• Είναι κάτοχοι αδειών Εγκεκριμένου Οικονομικού Φορέα (ΑΕΟ - Authorized Economic Operator) ή αδειών απλουστευμένων διαδικασιών, που έχουν χορηγηθεί κατόπιν αξιολόγησης κριτηρίων και προϋποθέσεων, βάσει του Ενωσιακού Τελωνειακού Κώδικα.

• Πραγματοποιούν συναλλαγές, που δεν επιβαρύνονται με ΦΠΑ, σε ποσοστό τουλάχιστον 50% του κύκλου εργασιών τους για σκοπούς ΦΠΑ, το τελευταίο ημερολογιακό έτος.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι για τις επιχειρήσεις αυτές να εμφανίζουν υψηλό βαθμό φορολογικής συμμόρφωσης. Δηλαδή, σωρευτικά:

• Να έχουν ελεγχθεί για τουλάχιστον τρεις φορολογικές περιόδους και το σύνολο των επιστραφέντων ποσών -μετά τον έλεγχο- να μη διαφέρει πάνω από 5% από το συνολικά αιτούμενο.

• Να μην έχουν υποπέσει σε φορολογικές και τελωνειακές παραβάσεις.

• Να μη χαρακτηρίζονται -βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων ανάλυσης κινδύνου- ύποπτοι για συμμετοχή σε απάτη για ενδοκοινοτικές συναλλαγές. 

dimokratianews.gr

Τι θα πούμε στον Τάσο Θεοφίλου;

Ο Θεοφίλου έκατσε στη φυλακή σχεδόν όσο και ο Ακης. Ο Ρουπακιάς, ο άνθρωπος που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, δικάζεται το πρωί και το μεσημέρι πάει σπίτι του. Η δίκη της Χρυσής Αυγής σέρνεται για χρόνια, ενώ όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις εξοντωτικών ποινών σε πρεζόνια...

Του Κώστα Γιαννακίδη

Ο Τάσος Θεοφίλου πέρασε πέντε χρόνια στη φυλακή. Πέντε χρόνια. Και μόνο τα καλοκαίρια να μετρήσεις, πάλι πολλά είναι. Είχε καταδικαστεί σε 25ετή κάθειρξη, για τη συμμετοχή του σε ληστεία μετά φόνου στην Πάρο.

Για την ακρίβεια φορτώθηκε με τον μισό ποινικό κώδικα στην πλάτη: συγκρότηση και ένταξη τρομοκρατικής οργάνωσης, ανθρωποκτονία από πρόθεση, απόπειρα ανθρωποκτονίας, ληστεία, κατασκευή-προμήθεια-κατοχή εκρηκτικών υλών, διακεκριμένη κατοχή όπλων κ.α. Ο Θεοφίλου, γνωστός στον αντιεξουσιαστικό χώρο,  υποδείχθηκε στις Αρχές με ανώνυμο τηλεφώνημα, ενώ ως βασικό αποδεικτικό στοιχείο παρουσιάστηκε ο εντοπισμός ίχνους DNA σε ένα καπέλο, το οποίο, όμως, δεν επιδείχθηκε στο δικαστήριο. Ο ίδιος έλεγε πως το μόνο πιστόλι που έχει δει από κοντά, είναι εκείνο που του έβαλαν στον κρόταφο.

Ο Τάσος Θεοφίλου αθωώθηκε στο Εφετείο. Ξανακέρδισε την ελευθερία του, αλλά, φυσικά, δεν μπορεί να ξαναπάρει και τα πέντε χρόνια που έχασε πίσω από τα κάγκελα. Βέβαια για αυτό υπάρχει ο δεύτερος βαθμός στην απονομή της Δικαιοσύνης, για να έχουν, ο κατηγορούμενος και η αλήθεια, μία δεύτερη ευκαιρία. Αλλωστε η πλάνη είναι πάντα ένα ισχυρό ενδεχόμενο σε υποθέσεις που δεν αποτελούνται από μετρημένα πράγματα και σαφείς κουβέντες. Όμως μισό λεπτό. Εδώ ο Θεοφίλου θα μπορούσε να ισχυριστεί, καθώς σηκώνεται από το εδώλιο, ότι δεν ήταν θύμα πλάνης, αλλά προκατάληψης.

Προσπαθήστε να θυμηθείτε πως ήταν το κλίμα εκείνη την εποχή. Εχουμε κυβέρνηση Σαμαρά και όλοι είναι πιο «κακοί» από το συνηθισμένο: οι Πακιστανοί μας απειλούν, δεν κλαίμε και με μαύρο δάκρυ για τους πρόσφυγες που πνίγονται, ενώ η Αστυνομία αποκτά πλέον το «ελευθέρας» της πολιτικής ηγεσίας για επιχειρήσεις μηδενικής ανοχής. Κάπως έτσι, ο Θεοφίλου κρεμάστηκε από τα μανταλάκια πριν του περάσουν και την ποινή της κάθειρξης στο λαιμό. Βρέθηκε μπλεγμένος σε μία υπόθεση από εκείνες που δικάζονται χωρίς να ακουμπήσει χέρι στο Ευαγγέλιο. Ληστεία μετά φόνου, τρομοκρατία, αντιεξουσιαστής. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας όλα αυτά αρκούν για να σε στείλουν στο πιο σκοτεινό υπόγειο. Υποτίθεται ότι η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί έτσι. Aντε τώρα να το πεις αυτό στον Θεοφίλου.

Είναι προφανές ότι κάτι δεν πάει καλά με τη Δικαιοσύνη. Αλλά ακόμα και αν όλα έστεκαν καλά, η εικόνα που φτάνει στον μέσο πολίτη έχει σκιές δυσαρμονίας ανάμεσα στη λειτουργία της Δικαιοσύνης και στο αίσθημα δικαίου. Να, ας πούμε ο Θεοφίλου έκατσε στη φυλακή σχεδόν όσο και ο Ακης. Ο Ρουπακιάς, ο άνθρωπος που σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, δικάζεται το πρωί και το μεσημέρι πάει σπίτι του. Η δίκη της Χρυσής Αυγής σέρνεται για χρόνια, ενώ όλοι γνωρίζουμε περιπτώσεις εξοντωτικών ποινών σε πρεζόνια ή σε ανθρώπους που εκτοπίζονται στο κοινωνικό περιθώριο.

Οταν ακούς για περιπτώσεις όπως του Θεοφίλου, δεν φρίττεις μόνο για τα χρόνια που έχασε ο άνθρωπος. Αναρωτιέσαι αν υπάρχουν και άλλοι αθώοι πίσω από τα κάγκελα. Και πόσοι είναι αυτοί. Βέβαια η αθωωτική απόφαση σε καλεί να πιστέψεις σε εκείνο που μόλις αμφισβήτησες: στη Δικαιοσύνη, στην τελευταία καταφυγή ακόμα και για αυτόν που την απορρίπτει, ως εργαλείο του αστικού κράτους. 

protagon.gr

Οταν έχουν λόγο οι απατεώνες

Κάποτε οι απατεώνες δεν είχαν γη για να κρυφτούν. Τώρα δίνουν συνεντεύξεις. Ο Τσοχατζόπουλος είναι η απεικόνιση της υπεροψίας, της απληστίας. Είναι η αποτυχία μας ως πολιτικό σύστημα και η αποτυχία μας ως ψηφοφόροι. Είναι ανεύθυνο να του δίνουμε λόγο. Τον αποφυλακίζουμε κοινή συναινέσει

 Της Ρέας Βιτάλη

Το έχω ξαναγράψει. Η ντροπή είναι το πιο περίεργο συναίσθημα. Την εκβράζει η ψυχή όποιου δεν τη δικαιούται ενώ την απωθεί αυτού που πρέπει να τη νοιώθει. Παρακολούθησα για λίγα λεπτά τη συνέντευξη του Ακη Τσοχατζόπουλου στον δημοσιογράφο Αντώνη Σρόιτερ. Δεν άντεξα να δω παραπάνω από δυο τρία λεπτά, όσο δηλαδή για να συνειδητοποιήσω τι βλέπω. Γιατί δεν άντεξα παραπάνω; Γιατί ντράπηκα. Ντράπηκα για μένα, ως τηλεθεατή. Ντράπηκα για όλους εμάς, ως πολίτες. Ντράπηκα για το έγκλημα που συντελείται στα χρόνια μας, με τη βοήθεια των ΜΜΕ. Σάλα-τραπεζαρία ένα. Ολα ίσιωμα.

Η δημοσιογραφία είναι ιερό λειτούργημα. Ο δημοσιογράφος πρέπει να αντέχει να συνομιλεί με όποιον. Ο,τι και να έχει κάνει. Θα ήθελα να είχα τη δυνατότητα να πάρω συνέντευξη και από τον Χίτλερ ακόμα. Τώρα! Οχι τότε. Γιατί τότε, τι θα είχε να μου προσφέρει το ξεψάχνισμά του, αν για κάθε του λέξη και «οπτική», θα είχε η ψυχή μου να αντιτάξει, με αίμα στη σκέψη, το αποτέλεσμα του εγκλήματός του;

Υπάρχει άραγε η έννοια του «χρόνου», για να «κοπείς» να δώσεις λόγο μέσω μιας συνέντευξης σε κάποιον; Αντέχεις να παρακάμψεις την «επιτυχία» και να προτάξεις τη συνείδηση; Άραγε έχουμε ανάγκη παραπάνω «τροφοδοσίας» στοιχείων; Πόσο; Είναι ιερό λειτούργημα η δημοσιογραφία.

Ο Ακης Τσοχατζόπουλος είναι η απεικόνιση της υπεροψίας, της μη αίσθησης των πραγμάτων, της απληστίας. Είναι η αποτυχία μας ως πολιτικό σύστημα αλλά και η αποτυχία μας ως ψηφοφόροι. Η επιπολαιότητά μας, η σιχαμένη μας ελαφράδα, ο δοσιλογισμός μας, η αναξιοπρεπής συμμετοχή μας στο «αλισβερίσι», η ανοχή, ο ωχαδελφισμός. Είναι project το ρουσφέτι που λιώνει αξιοπρέπειες και συνειδήσεις. Είναι η διαδρομή της χώρας μας προς το χάος. Οι σύντροφοί του, όσοι τη σκαπούλαραν (και είναι πολλοί!), που έχουν το θράσος να αναζητούν καράβι, ακόμα και νέου κύκλου διακυβέρνησης για να σώσουν τα σαρκία τους, είναι το απόλυτο ξεφτιλίκι «μας», γιατί ακτινοβολούν την νανομνήμη μας. Είναι το μάθημα που δεν πήραμε.

Πόσα ακόμα έχει να μας πει ο κάθε Τσοχατζόπουλος; Δεν τα ξέρουμε όλα; Δεν γνωρίζουμε, κι ας μη γνωρίζουμε τα πάντα, στην κάθε τους λεπτομέρεια; Δεν είναι θηριωδώς ανεύθυνο να του δίνουμε ακόμα τον λόγο; Δεν είναι πιο επικίνδυνο και από επικίνδυνο; Μελετήστε τον στην πολυθρόνα του, να χάνει ξανά την «εικόνα» του. Αρα και μεις μαζί του.

Δεν είναι πια κρατούμενος, δεν είναι φυλακισμένος στον Κορυδαλλό, δεν είναι όπως καταντάει ο άνθρωπος, δεν είναι το έγκλημα και τιμωρία. Ακόμα χειρότερα, δεν είναι φυλακισμένος εις αεί στην προσωπική του φυλακή…

Τον αποφυλακίζουμε κοινή συναινέσει, ακόμα μια φορά. Τον απελευθερώνουμε. Ενας ακόμα, ανάμεσα σε τηλεοπτικούς «αστέρες». Ενας που δικαιούται να μιλάει και να μας προσφέρει τροφή. Ανακατεύεται το στομάχι μου στην πιθανολογούμενη ερώτηση ενός παιδιού προς τον γονιό του «Ποιος είναι αυτός;», «Ενας απατεώνας, μωρέ!». Αυτό το βαριεστημένο, καταδυναστευτικό «μωρέ!», ενισχύει η συνέντευξη. Κάποτε οι απατεώνες δεν είχαν γη για να κρυφτούν. Τώρα δίνουν συνεντεύξεις. Ενώ το αίμα βράζει στους δρόμους.  

protagon.gr

Ρεκόρ προσλήψεων τον Ιούνιο αλλά όχι με πλήρη απασχόληση

Αύξηση της μισθωτής απασχόλησης τον Ιούνιο 2017 καταγράφεται στο σύστημα Εργάνη, καθώς προκύπτει θετικό ισοζύγιο προσλήψεων-αναχωρήσεων κατά 40.599 θέσεις εργασίας.

Πάντως, από τις 273.375 προσλήψεις, μόλις οι 118 χιλιάδες ήταν πλήρους απασχόλησης. Οι 114 χιλιάδες ήταν μερικής απασχόλησης και οι 40 χιλιάδες ήταν θέσεις για εκ περιτροπής εργασία.

Οι αποχωρήσεις έφτασαν τις 232.776. Από αυτές, οι 94.918 προήλθαν από οικειοθελείς αποχωρήσεις και οι 137.858 από καταγγελίες συμβάσεων αορίστου χρόνου ή λήξεις συμβάσεων ορισμένου χρόνου.

Από τη σύγκριση των στοιχείων των δύο μηνών, Ιούνιος 2017 και Ιούνιος 2016, προκύπτει αυξημένη επίδοση κατά 6.991 περισσότερων θέσεων εργασίας για τον Ιούνιο 2017 (θετικό ισοζύγιο 40.599 θέσεων εργασίας) έναντι θετικού ισοζυγίου (33.608) τον Ιούνιο του 2016.

Ο Ιούνιος 2017 είναι ο πέμπτος σε σειρά μήνας που παρουσιάζει θετικό ισοζύγιο στις ροές μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα. 

Έτσι, δεν πάμε πουθενά...

Του Γιάννη Παντελάκη

Υπάρχει ένα ποσοστό 92,4% που πιστεύει ότι τα πράγματα γενικά στη χώρα μας θα πάνε από «αρκετά άσχημα» έως «πολύ άσχημα». Έχει ενδιαφέρον ποίοι αποτελούν το υπόλοιπο 7,6%! Ποια πράγματα εννοούν οι πολλοί; Φαντάζομαι όλα. Μια χώρα που η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών της διακατέχεται από σχεδόν απόλυτη απαισιοδοξία και απουσία προοπτικής, νομίζω πως δεν προβλέπεται να έχει ένα στοιχειωδώς καλό μέλλον. Σε οποιοδήποτε επίπεδο.

Οι εξαμηνιαίες τάσεις της MRB (χρόνος διεξαγωγής 20 έως 29 Ιουνίου) αποτυπώνουν μια απόλυτα αποκαρδιωτική εικόνα.  Και δεν αναφέρομαι στους δείκτες που συνήθως αναδεικνύονται από τα ΜΜΕ και αφορούν στην πρόθεση ψήφου, την πρωθυπουργική καταλληλόλητα ή τις συσπειρώσεις και αποσυσπειρώσεις των κομμάτων. Αυτά έρχονται και παρέρχονται. Αλλά, τους όρους της επιβίωσης σήμερα, τις προοπτικές-προσωπικές και συλλογικές-και τις εκτιμήσεις-προβλέψεις γι’ αυτό που έρχεται αύριο. Αυτά τα τελευταία θα έπρεπε να απασχολούν ιδιαίτερα τα κόμματα που φιλοδοξούν να εκφράσουν την κοινωνία.

Το φαινόμενο ΣΥΡΙΖΑ με όσα το ακολούθησαν τα περίπου δυόμιση χρόνια στα οποία βρίσκεται στην εξουσία, δεν είχε μόνο αυστηρά πολιτικές και οικονομικές παρενέργειες. Διαψεύσεις προσδοκιών άλλωστε-ίσως όχι στο μέγεθος που συνέβη με τον ΣΎΡΙΖΑ-είχαμε πολλές στο παρελθόν. Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον και παρατηρείται σήμερα, είναι πως με την πολιτική που ακολούθησε, στέρησε από ένα τεράστιο κομμάτι της κοινωνίας-και ιδιαίτερα αυτό των νεότερων ηλικιών-την προοπτική. Το δικαίωμα να ονειρεύονται κάτι καλύτερο, όποιο και αν είναι αυτό.

Την κορύφωση της απογοήτευσης αποτέλεσε η διαχείριση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος. Μπορεί να ερώτημά του (ναι ή όχι στην λιτότητα) να μην ανταποκρινόταν στην αλήθεια (αφού η κυβέρνηση ήδη είχε συζητήσει με τους δανειστές το δικό της μνημόνιο), όμως ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας πίστεψε τότε στις καλές κυβερνητικές προθέσεις. Ερμήνευσε το «όχι» όπως η προπαγάνδα της εποχής ήθελε και πίστεψε πως κάτι σημαντικό μπορεί να γίνει. Η  απογοήτευση γι αυτό που συνέβη τότε, καταγράφηκε σε πολλές έρευνες στις οποίες ιδιαίτερα μεγάλα ποσοστά (που πλησίαζαν το 70%) χαρακτήριζαν το 2015 σαν μια χρονιά ελπίδας και απογοήτευσης από την πολιτική.

Βρισκόμαστε δυο χρόνια μετά. Και αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον παρότι με αρνητικό πρόσημο. Στο ερώτημα αν με τις θυσίες των πολιτών θ' ανακάμψει η οικονομία το 76,1% απαντάει αρνητικά. Με τον ίδιο τρόπο απαντούν και στις προοπτικές ανακούφισης των ίδιων ή των οικογενειών τους. Ανάλογα τα ποσοστά (72,4%) εκείνων που απαντούν πως ανταποκρίνονται με πολύ μεγάλη δυσκολία ή μόλις που καταφέρνουν ν' ανταποκριθούν στις βασικές προσωπικές-οικογενειακές –οικονομικές υποχρεώσεις τους.

Όλες οι έρευνες και όχι μόνο η συγκεκριμένη, συγκλίνουν στο ότι τα κυρίαρχα συναισθήματα των πολιτών για το παρόν και το μέλλον είναι τρία. Οργή, ντροπή και φόβος. Η λέξη σιγουριά συγκεντρώνει το ποσοστό 2,1%! Το πιο κρίσιμο ερώτημα είναι ποια έκφραση θα έχουν αυτά τα συναισθήματα. Που και πως θα διοχετευτούν…

 liberal.gr

     

Τι φοβάται ότι θα αποκαλυφθεί στην Εξεταστική ο κ. Καμμένος;

Αν δεν απατά η μνήμη όλη την Ελλάδα, ο υπουργός Άμυνας πριν από τρείς μέρες στη Βουλή, αφού δεν απάντησε ξεκάθαρα για το τι έλεγε και γιατί με τον φυλακισμένο μεγαλοναρκέμπορο Γιαννουσάκη στο τηλέφωνο κατέληξε με την απειλή: «Αν έχετε άντερα κάντε πρόταση μομφής. Ζητήστε Εξεταστική Επιτροπή». Τώρα που οι ανάντεροι ζητάνε Εξεταστική γιατί κρύβεται κάτω από το χαλάκι του Μαξίμου. Τι φοβάται στ αλήθεια;

Ο κ Γιαννουσάκης, πάντως, σε συνέντευξή του, που του πήρε και δημοσιεύει το περιοδικό UNFOLLOW είναι σαφής: Ο υπουργός του τηλεφωνούσε για να τον πείσει να καταθέσει εναντίον του Βαγγέλη Μαρινάκη. Και προσθέτει ότι αποτέλεσμα της πίεσης ήταν να πάει η προϊσταμένη της εισαγγελίας νυχτιάτικα να του πάρει κατάθεση παρ όλο που εκείνος είχε κάνει ξεκάθαρο ότι δεν είχε τίποτε νέο να καταθέσει!

Το πιο σημαντικό, όμως, είναι το άλλο που δήλωσε στη συνέντευξη: Ότι αν γίνει Εξεταστική Επιτροπή στη Βουλή θα τοποθετηθεί πλήρως για το θέμα! Προφανώς, κανείς από την κυβέρνηση, και φυσικά ο κ Καμμένος, δεν θέλει ούτε ν ακούσει ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Ο μάρτυρας είναι υπό προστασία και ξέρει πολλά.

Για όποιον δεν κατάλαβε, η κυβέρνηση για να μπορεί να κυβερνάει έχει μπλέξει με τον κ Καμμένο. Χωρίς να τον θέλει. Και προκειμένου να συνεχίσει να κυβερνάει είναι αναγκασμένη να καθαρίζει ή να καλύπτει τις ακαθαρσίες κάθε φορά που ο συγκυβερνήτης ανοίγει το στόμα του ή σηκώνει το τηλέφωνό του.

Μόνο που σ αυτή την περίπτωση ο πρωθυπουργός στην τελευταία ομιλία του στη Βουλή για την υπόθεση  Noor 1 είχε απόλυτο δίκιο. Πρόκειται, είπε, για τη μεγαλύτερη και σοβαρότερη σύλληψη ναρκωτικών στην ευρωπαϊκή ιστορία. Και απευθυνόμενος στην αντιπολίτευση φώναξε: Και γι αυτήν δεν ενδιαφέρεται κανείς; Φαίνεται ότι ενδιαφέρεται. Ο υπουργός Άμυνας και συγκυβερνήτης.

Κανείς δεν ξέρει, όμως, γιατί πραγματικά ενδιαφέρεται ο υπουργός. Ο οποίος έχει δικαίωμα να υποστηρίζει ό,τι θέλει. Αλλά και όποιος από τους πολίτες θέλει μπορεί να πιστεύει ό,τι άλλο θέλει. Δημοκρατία έχουμε.

Επειδή, όμως, στη Δημοκρατία δεν πρέπει να υπάρχουν σκιές και σκοτεινά σημεία, έχουν δημιουργηθεί οι θεσμοί. Ένας είναι τα δικαστήρια και ένας άλλος είναι η Εξεταστική της Βουλής. Δουλειά τους είναι να ξεκαθαρίζουν το τοπίο και να δείχνουν στο λαό αυτό που πραγματικά συμβαίνει και όχι ό,τι λέει ή πιστεύει ο καθένας.

Κι αυτό δεν γίνεται μόνο για λόγους διαφάνειας, χωρίς την οποία δεν υπάρχει κανονική Δημοκρατία, όπως πολύ σωστά υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και πολλά χρόνια. Γίνεται και για να μη χάνεται η εμπιστοσύνη των πολιτών στις Αρχές και στους θεσμούς. Ένας από τους οποίους είναι και ο υπουργός Άμυνας.

Αυτοί οι θεσμοί λοιπόν δεν επιτρέπεται να αφήσουν τον κάθε κακεντρεχή ή συκοφάντη να διακινεί ότι ο υπουργός Άμυνας της χώρας παρεμβαίνει νυχτιάτικα και πιέζει έναν βαρυποινίτη, που από τη θέση του είναι απροστάτευτος και σε αδύναμη θέση, προκειμένου να επωφεληθεί για άλλα πράγματα από εκείνα που υποστηρίζει. Όποια κι αν είναι αυτά τα άλλα πράγματα. Γιατί ο νους των κακεντρεχών μπορεί να πάει μακριά. Δεν είναι σε όφελος ούτε του υπουργού, ούτε της κυβέρνησης, ούτε της πίστης των πολιτών στην ευνομούμενη Δημοκρατία.

Μ αυτά τα δεδομένα, αναρωτιέται κανείς γιατί η κυβέρνηση και ο υπουργός Άμυνας αρνήθηκαν τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για αυτές τις συνομιλίες του υπουργού με έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών. Και γιατί μ αυτό τον τρόπο αφήνουν στο σκοτάδι το ρόλο της μεταμεσονύκτιας εισαγγελέως, καθώς και ενός λιμενικού που καταγγέλλεται ότι εμπλέκεται ως μη οφείλει, αλλά και ως διακινητής απορρήτων καταθέσεων προστατευόμενου μάρτυρα!

Η κυβέρνηση της κάθαρσης, που έχει συστήσει Εξεταστικές ακόμα και για τα δάνεια της Αγγλίας του 1828- 30 δεν έχει κανένα λόγο να απορρίψει την Εξεταστική.

Γιατί, εδώ και πάλι θα συμφωνήσουμε με τον υφυπουργό Δικαιοσύνης κ Παπαγγελόπουλο. Ο οποίος προχτές στην Εξεταστική για τον Γιάννο Παπαντωνίου, σε ένα κρεσέντο περισσότερο εισαγγελικό παρά πολιτικό κατάγγειλε ότι δικαστές και εισαγγελείς έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά και καθυστερούσαν την απονομή δικαιοσύνης για τα σκάνδαλα με τις μίζες στα εξοπλιστικά. «Έκαναν πως δεν καταλαβαίνουν», ξέσπασε ο υφυπουργός.

Συνηγόρησε μάλιστα υπέρ του Άκη Τσοχατζόπουλου, ως ριφθέντος «στην πυρά μιας δήθεν κάθαρσης σαν να μην υπήρξε ΚΥΣΕΑ, πρωθυπουργός, υπουργικό συμβούλιο», από ένα πολιτικό σύστημα που πήγε να αυτοπροστατευτεί.

Για όσους δεν το ξέρουν, ο κ Παπαγγελόπουλος, κατά την περίοδο 2003 - 2006 διετέλεσε προϊστάμενος της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Αθηνών. Το 2006 τοποθετήθηκε εποπτεύων εισαγγελέας στην Υποδιεύθυνση Αντιμετώπισης Οργανωμένου Εγκλήματος της Διεύθυνσης Ασφαλείας Αττικής και πρόεδρος του Συμβουλίου Συντονισμού Ανάλυσης και Ερευνών (αρμόδιος εισαγγελέας για την τρομοκρατία). Τον Ιούλιο του 2009 τοποθετήθηκε διοικητής της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών (ΕΥΠ) μέχρι τις 13 Οκτωβρίου 2009.

Ως εισαγγελέας είχε αναλάβει τη διερεύνηση των παράνομων χρηματοδοτήσεων προς τη ΝΔ (υπόθεση MAYO), την υπόθεση των υποκλοπών, την υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών κ.α. Για τον χειρισμό του σε αυτές τις υποθέσεις έχει κατακριθεί για απραξία.

Επομένως, ο υφυπουργός ήταν παρών σε όλα αυτά τα οποία καταγγέλλει και σε μερικά έχει και ενεργό ανάμιξη ως «πολιτικό σύστημα που πήγε να αυτοπροστατευτεί»… Είτε ως άπραγος είτε ως συνένοχος είτε ως εκβιαζόμενος. Αλλά, η εισαγγελική του πείρα θα έπρεπε να του μάθει ότι δεν επιτρέπεται η ανώνυμη λάσπη κατά ανθρώπων και μάλιστα δικαστών. Ποιοι είναι οι επίορκοι δικαστές και εισαγγελείς που «έκλειναν το μάτια» και που δεν τους κατονομάζει ο κατά τα άλλα γενναίος σε αποκαλύψεις εισαγγελικός λειτουργός; Και γιατί δεν τους κατονομάζει;

Ο υφυπουργός Δικαιοσύνης είναι σαφές ότι θέλει κάθαρση μέχρι το μεδούλι. Πολύ ωραία. Απορεί κανείς γιατί δεν θέλει να εντάξει στην κάθαρση, εκτός από την πολιτική περίοδο που υπηρέτησε μεταξύ 2003- 2009, και τη βρώμικη πολιτικοοικονομική εγκληματική υπόθεση Noor 1. Τι έχει να φοβηθεί;

Και δεν είναι ίσως τυχαίο που έρχεται να ελαφρύνει τη θέση του Άκη Τσοχατζόπουλου ως μοναδικού διωχθέντος! Είναι ομοϊδεάτες!

Ο πρώην υπουργός Άκης, σε μια συνέντευξη ποταμό χτες το βράδυ στον ALPHA δήλωσε ότι θα ψήφιζε ΣΥΡΙΖΑ. «Τη στιγμή αυτή είναι το μόνο που μπορείς να υποστηρίζεις. Υπάρχει τίποτε άλλο;» είπε.

Πραγματικά. Για ανθρώπους με τη νοοτροπία του κ Τσοχατόπουλου δεν υπάρχει τίποτε άλλο συγγενέστερο. Επειδή ΣΥΡΙΖΑ τείνει πια να είναι ό,τι ήταν μέχρι χτες το ΠΑΣΟΚ: Όχι κόμμα. Νοοτροπία. Νοοτροπία ανομίας και ασυδοσίας. Σ αυτό το τοπίο ζόφου τι έχει να κρύψει και φοβάται την Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής ο κ Π Καμμένος;

Γ . Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr