Deutschland Uber Alles

Κάποιες φορές η σημασία μιας είδησης βρίσκεται στο πρόσωπο που μιλάει και όχι στην ακρίβεια των στοιχείων που αναφέρει. Το ζήτημα της «ζημιάς που προκάλεσε στην οικονομία» η «περήφανη διαπραγμάτευση» των Τσιπροκαμμένων, το πρώτο εξάμηνο του 2015, μέχρι να υπογράψουν το τρίτο Μνημόνιο, έχει ξεχειλωθεί στην Ελλάδα. Κάθε φορά που μιλάει ένα στέλεχος της αντιπολίτευσης, είναι… ζήτημα τιμής να κάνει και μια αναφορά σ' αυτή τη «ζημιά».

Ορισμένοι έχουν τόσο θράσος που λένε ότι για όλα τα δεινά του ελληνικού λαού φταίει αυτό το εξάμηνο των Τσιπροκαμμένων, με γκεσέμι τον εκπεσόντα άγγελο Μπαρουφάκη, και όχι τα πέντε χρόνια μνημονιακής πολιτικής που είχαν προηγηθεί.

Το 'χουν «ξεχειλώσει» τόσο πολύ το θέμα που ο κόσμος βαριέται πια να τους ακούει, πρώτον γιατί γνωρίζει τι έκαναν και οι άλλοι πριν από τους Τσιπροκαμμένους και δεύτερον γιατί ξέρει ότι το τρίτο Μνημόνιο και τους προκαταρκτικούς του νόμους τα ψήφισαν όλοι μαζί.

Όταν, όμως, το ίδιο πράγμα το λέει ο Κλάους Ρέγκλινγκ, ο γερμανός πανίσχυρος γενικός διευθυντής του EFSF/ESM, αυτομάτως η ξεχειλωμένη φανέλα γίνεται είδηση πρώτης γραμμής. Γιατί ο Ρέγκλινγκ μέχρι τώρα απείχε γενικώς από πολιτικές παρεμβάσεις. Είχε τη φήμη του σοβαρού τεχνοκράτη, ο οποίος έκανε τη δουλειά του και μάλιστα με διάθεση συνεργασίας με τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Η δημόσια εικόνα του, έτσι όπως είχε φιλοτεχνηθεί στην Ελλάδα, βρισκόταν στον αντίποδα των «μισητών» Τόμσεν και Βελκουλέσκου, ακόμα και αυτού του «αχώνευτου» Ντεϊσελμπλούμ. Οταν, λοιπόν, βγαίνει ο Ρέγκλινγκ -αφού πρώτα συνεργάστηκε με τον Τσακαλώτο στο υπουργείο Οικονομικών και έγινε δεκτός από τον Τσίπρα στο Μαξίμου- και δηλώνει ότι η «περήφανη διαπραγμάτευση» του πρώτου εξάμηνου του 2015 «κόστισε» στην ελληνική οικονομία 100 δισ. ευρώ, έχουμε είδηση.

Δεν έχει σημασία αν οι υπολογισμοί του Ρέγκλινγκ είναι σωστοί (μπακαλίστικοι είναι, όπως και όλων των υπόλοιπων). Σημασία έχει ότι αυτός που το λέει είναι ο Ρέγκλινγκ.

Όσοι αναρωτήθηκαν τι μύγα τσίμπησε τον γερμανό τεχνοκράτη και ήρθε στην Ελλάδα για να πετάξει στα μούτρα του ίδιου του Τσίπρα αυτή την κατηγορία, δικαιώνοντας όλους όσους υποστήριζαν τα ίδια στην ελληνική πολιτική σκηνή, πήραν την απάντηση δυο μέρες μετά, με τη δημοσίευση της συνέντευξης Σόιμπλε στα «Νέα».

Ο Ρέγκλινγκ ήρθε στην Ελλάδα και μεταξύ των άλλων (συνεργασία με τον Τσακαλώτο για το πότε μπορεί το ελληνικό κράτος να βγει στις «αγορές») μίλησε και στο συνέδριο του Economist, όπου είπε τα περί ζημιάς 100 δισ. Δεν είχε κανένα λόγο να αναμοχλεύσει μια παλιά υπόθεση, εκτός του να λειτουργήσει ως προάγγελος του Σόιμπλε.

Ο Σόιμπλε δεν είπε τίποτα το καινούργιο στην τρισέλιδη συνέντευξη στα «Νέα». Φρόντισε να εκθέσει τον Τσίπρα, δείχνοντας ποιος είναι το αφεντικό. Το αφεντικό που μένει σταθερό στις απόψεις του και τις επιβάλλει, σε αντίθεση με κάποιους υποτακτικούς, που παριστάνουν τους μάγκες όταν είναι στην αντιπολίτευση, αλλά μόλις πιάσουν στα χέρια τους το κυβερνητικό τιμόνι το στρίβουν εκεί που δείχνει το αφεντικό.

Αναφερόμενος στη συνάντηση που είχε με τον Τσίπρα στο Βερολίνο, πριν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει τις εκλογές και σχηματίσει κυβέρνηση, ισχυρίζεται πως είπε στον Τσίπρα που υποσχόταν ότι δε θα εφαρμόσει κανένα πρόγραμμα:

«Αν το υπόσχεστε προεκλογικά, πρέπει να σας ευχηθώ, για το δικό σας συμφέρον, να μην εκλεγείτε. Διότι δεν θα μπορέσετε να τηρήσετε αυτή την υπόσχεση. Η Ελλάδα δεν μπορεί να μείνει στο ευρώ χωρίς πρόγραμμα βοήθειας συνδεδεμένο με μέτρο». Και συμπληρώνει χαιρέκακα στη συνέντευξη: «Το έκανε παρ' oλ' αυτά, κέρδισε τις εκλογές, αλλά δεν μπόρεσε να εκπληρώσει την υπόσχεσή του».

Κι αμέσως μετά ρίχνει το καρφί: «Για αυτό η Ελλάδα πέρασε ένα πικρό εξάμηνο. Αυτός ο μισός χρόνος και η πρόσθετη ζημιά που προκλήθηκε, είναι δική του ευθύνη». Τα ίδια ακριβώς είπε και ο Ρέγκλινγκ, προσθέτοντας και νούμερο: ζημιά 100 δισ.

Ο Σόιμπλε δεν απέφυγε και την προβοκάτσια (με την κυριολεξία του όρου). Η ελληνική κυβέρνηση κόβει τις συντάξεις και όχι οι δανειστές, λέει. Η ελληνική κυβέρνηση φτιάχνει τα προγράμματα μαζί με την τρόικα και «έχει πολλά περιθώρια να πει: είναι προτιμότερο να γίνει αυτό και όχι το άλλο». Ομως, αντί να κόψει τις φοροαπαλλαγές των εφοπλιστών, όπως είχε υποσχεθεί προεκλογικά, προτιμά να τις αφήσει άθικτες και να κόψει τις συντάξεις!

Ξέρουμε πολύ καλά ότι ο Σόιμπλε μιλά αποκλειστικά για τις φοροαπαλλαγές των ελλήνων εφοπλιστών (και όχι του κεφαλαίου γενικά), λόγω του ότι αυτοί είναι ανταγωνιστικοί έναντι των γερμανών εφοπλιστών.

Ξεκινά, λοιπόν, από ένα υπαρκτό γεγονός (πράγματι, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έκαναν γαργάρα τις προεκλογικές τους υποσχέσεις για κατάργηση των προκλητικών προνομίων του εφοπλιστικού κεφαλαίου), για να βγάλει λάδι τους ιμπεριαλιστές δανειστές που υπαγορεύουν τα αντιλαϊκά μέτρα μέχρι και την τελευταία λεπτομέρειά τους, όπως πολύ καλά ξέρουμε. Προσπαθεί να παίξει το παιχνίδι του μουτζούρη, όπως ακριβώς κάνουν και οι Τσιπροκαμμένοι.

Στην πραγματικότητα, όλοι συμφωνούν στα αντιλαϊκά μέτρα, αλλά προσπαθούν να ρίξουν την ευθύνη στους άλλους. Ξέροντας την προπαγάνδα των ελληνικών κυβερνήσεων -και ιδιαίτερα των Τσιπροκαμμένων, που απογείωσαν αυτή την προπαγάνδα- για την «κακιά» τρόικα, έναντι της οποίας προσπαθούν να αμυνθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις, ο Σόιμπλε αρπάζει τον μουτζούρη και τον πετάει στα χέρια του Τσίπρα.

Μη βιαστείτε να πείτε ότι ο Σόιμπλε έχει προσωπικά απωθημένα με τους Τσιπροκαμμένους και γι' αυτό προσπαθεί να τους ξεφτιλίσει. Ασφαλώς έχει προσωπικούς λόγους, διότι τον υποδεικνύουν ως τον «κακό δαίμονα» που «μισεί την Ελλάδα», όμως ιμπεριαλιστές πολιτικοί του δικού του διαμετρήματος και της δικής του πολιτικής εμπειρίας ξέρουν να εντάσσουν τα όποια προσωπικά ζητήματα στο πλαίσιο της ιμπεριαλιστικής πολιτικής που υπηρετούν.

Ο Σόιμπλε από τη μια υπερασπίζεται τη… διαχρονική ορθότητα των δικών του θέσεων και από την άλλη στέλνει το μήνυμα του παλιού γερμανικού εθνικού ύμνου όπως το εννοούσαν οι ναζί και οι γερμανοί μονοπωλιστές.

Μπορεί το «η Γερμανία πάνω από όλα» να ήταν το σύνθημα των δημοκρατών του 19ου αιώνα, που στρέφονταν ενάντια στη φεουδαρχική κατάτμηση της Γερμανίας, όμως και κατά την περίοδο του Μεσοπολέμου και μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το σύνθημα αυτό συμβολίζει την ιμπεριαλιστική ισχύ μέσω της οποίας η Γερμανία θα γίνει κοσμοκράτειρα. Μπορεί να μην το τραγουδούν πια στον εθνικό τους ύμνο (για ευνόητους λόγους έχουν περιοριστεί μόνο στην τρίτη στροφή), όμως διαποτίζει τη σκέψη τους και την πρακτική πολιτική τους.

Απολύτως λογικό για μια ιμπεριαλιστική δύναμη που ηττήθηκε σε δυο παγκόσμιους πολέμους και κατάφερε να ξαναγίνει ηγεμονική δύναμη στη Δυτική Ευρώπη. Ο Σόιμπλε δε θα τιμούσε το πόστο που του έχει εμπιστευτεί ο γερμανικός ιμπεριαλισμός, αν δε συμπεριφερόταν μ' αυτόν τον τρόπο. Κάτω από το προσωπικό στιλ πρέπει να βλέπουμε την ουσία του ιμπεριαλιστικού κυνισμού, που απαιτεί απόλυτη υποταγή των ηγετών των εξαρτημένων χωρών.

Αν πρέπει να σκεφτούμε κάτι, μετά και τη μούγκα του Τσίπρα παρά την προσωπική επίθεση που δέχτηκε, είναι το πόσο εύκολα πολύς κόσμος παραμυθιάζεται από τον κάλπικο αντιιμπεριαλισμό που διασαλπίζουν οι κήρυκες της κοινωνικής δημαγωγίας προκειμένου να αναρριχηθούν στους κυβερνητικούς θώκους. Ελληνικός καπιταλισμός και αντιιμπεριαλισμός αλληλοαποκλείονται. Ο πραγματικός αντιιμπεριαλισμός γίνεται πράξη όταν εντάσσεται σε μια στρατηγική επαναστατικής ανατροπής του ελληνικού καπιταλισμού.

ΥΓ1. Δεν έκανε ζημιά στον ελληνικό καπιταλισμό το εξάμηνο σόου της «σκληρής διαπραγμάτευσης» των Τσιπροκαμμένων; Φυσικά και έκανε, αφού βάθυνε την κρίση, πάγωσε την αγορά, οδήγησε στα capital controls. Οχι όμως και να λέμε ότι μέχρι τότε όλα πήγαιναν τέλεια, ότι η χώρα ζούσε το success story του Σαμαρά και τα «σκάτωσαν» οι Τσιπροκαμμένοι. Μια πολιτική διαχείρισης δεν έχει μόνο την οικονομική της διάσταση. Εχει και την κοινωνικοπολιτική της διάσταση.

Οι Τσιπροκαμμένοι ήταν εκείνοι που κατάφεραν να ενσωματώσουν σε μια διαχειριστική λογική τα υπολείμματα του λαϊκού ριζοσπαστισμού. Κατάφεραν να μετατρέψουν την οργή κατά της μνημονιακής πολιτικής σε ελπίδα που θα γινόταν πράξη από την κυβέρνησή τους. Απ' αυτή την άποψη πρόσφεραν μεγάλη υπηρεσία στο σύστημα (και στους ιμπεριαλιστές δανειστές).

Ήταν, βέβαια, «παιδική χαρά», όπως πρώτοι εμείς είχαμε επισημάνει. Δεν είχαν, όμως, άλλους που να τους κάνουν την ίδια δουλειά με πιο αποτελεσματικό τρόπο και σε λιγότερο χρόνο (μόνο μια στρατιωτική δικτατορία θα τα κατάφερνε διαφορετικά). Αυτούς είχαν, μ' αυτούς έπρεπε να πορευτούν. Ο ΣΕΒ ήταν ο πρώτος που αντιλήφθηκε ότι ως σύστημα έπρεπε να πληρώσουν αυτό το τίμημα. Ακολούθησαν οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Η υποστήριξη των Μέρκελ-Σόιμπλε στον ΣΥΡΙΖΑ, πριν από τις εκλογές του Σεπτέμβρη του 2015, ήταν… εκκωφαντική.

ΥΓ2. Ο Σόιμπλε «καταχέριασε» τον Τσίπρα, που τόλμησε να του βγάλει γλώσσα, την ίδια στιγμή όμως έβαλε -με τον χαρακτηριστικό του τρόπο- πάγο στην πίεση του Κούλη για άμεση αλλαγής κυβέρνησης.

Όταν του ζητήθηκε να πει ποια εντύπωση του άφησε ο Μητσοτάκης κατά τη συνάντησή τους, απάντησε με τευτονική ψυχρότητα: «Μίλησα με τον κ. Μητσοτάκη όπως ακριβώς μίλησα και με τον κ. Τσίπρα όταν ήταν αρχηγός της αντιπολίτευσης. Σέβομαι κάθε πολιτικό και δεν τους βαθμολογώ». Απόλυτη ουδετερότητα, ούτε ένα τόσο δα παραθυράκι ευμένειας για τον Μητσοτάκη.

Το μήνυμα από την πρωτεύουσα του γερμανικού ιμπεριαλισμού είναι πως ο Κούλης πρέπει να περιμένει υπομονετικά τη σειρά του. Προς το παρόν, μια χαρά τα καταφέρνει ο Τσίπρας, αφού οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ψηφίζουν τα πάντα.

 ΚΟΝΤΡΑ