Και με τον Βελουχιώτη και με τον Φρίντμαν δε γίνεται

Ο υπουργός Έργων και Περιβάλλοντος δεν κρύβει το κάδρο με τη φωτογραφία του Άρη, που λέει ότι τον εμπνέει. Ταυτόχρονα, δεν κρύβει τις υπογραφές που έχει βάλει για την από- κρατικοποίηση μεγάλων επιχειρήσεων δημοσίου συμφέροντος. Αυτά, όμως, που έχει υπογράψει μαζί με όλους τους ομοϊδεάτες του όχι απλώς θα έστελναν τον Άρη σε νέα αυτοκτονία, αλλά οδηγούν τη χώρα υποχρεωτικά σ αυτό που έχουν αποφασίσει η ΕΕ, η Γερμανία, το ΔΝΤ, οι ΗΠΑ. Κι αυτό λέγεται καπιταλισμός ηλίθιοι, όχι κομμουνισμός!

Την απλή αυτή ανάλυση τη χρωστάω στην τωρινή δήλωση Σπίρτζη για την «από- ιδιωτικοποίηση (!) των λεωφορείων της Θεσσαλονίκης», όπως την είπε, προφανώς γιατί η λέξη κρατικοποίηση του κάνει κάτι σε κακό!

Είπε ο θαυμαστής του Άρη συγκεκριμένα: «Η απο-ιδιωτικοποίηση είναι ο ακριβώς αντίθετος όρος από την απο-κρατικοποίηση. Σημαίνει την απαλλαγή από κρίσιμους τομείς της κοινωνικής πολιτικής και στρατηγικούς τομείς της εθνικής οικονομίας κρατικοδίαιτων ολιγοπωλίων και μονοπωλίων».

Ίσως δεν έχουμε διαβάσει εμείς καλά, αλλά η εκφρασμένη με μαχητικότητα πολιτική που αποβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η διατήρηση του κρατικού ελέγχου στις «κρίσιμες επιχειρήσεις κοινωνικού και οικονομικού ενδιαφέροντος». Δηλαδή, κρατικοδίαιτα μονοπώλια σαν τα λεωφορεία της Θεσσαλονίκης και ολιγοπώλια σαν τη ΔΕΗ!

Γι αυτό τον τελικό πολιτικό στόχο γίνονται όλες οι υποχωρήσεις μπροστά στις απαιτήσεις των δανειστών, όπως βεβαιώνουν όλα τα ούλτρα αριστερά στελέχη της κυβέρνησης, μεταξύ των οποίων και ο πρωθυπουργός, αλλά και ο κ. Σπίρτζης στις δηλώσεις του για τον ΟΑΣ Θεσσαλονίκης:

«Ούτε έχουμε αλλάξει, ούτε έχουμε παραδοθεί. Όπου μπορούμε ασκούμε πολιτικές σύμφωνες με την δική μας αντίληψη, με τις δικές μας προτάσεις. Ο ΟΑΣΘ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα», είπε ο υπουργός. Κοιτάζοντας περήφανα το κάδρο με τη φωτογραφία του Άρη προφανώς.

Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν έχει αλλάξει περισσότερο από όσο τα μέλη της κυβέρνησης και οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση μ αυτά που έλεγαν και υπόσχονταν και πίστευαν πρίν από 2 χρόνια. Και δεν θα ξοδέψω ούτε αράδα για να επιχειρηματολογήσω επί του αν η Γή γυρίζει γύρω από τον ήλιο.

Αλλά, στο «ούτε έχουμε παραδοθεί» θα αφιερώσω λίγες παραγράφους επειδή τα όρια μεταξύ πολιτικών δηλώσεων και γελοιότητας έχουν πια καταργηθεί.

Τα μνημόνια 1,2 και 3, που έχει υπογράψει (γιατί με το κάθε ένα συνυπογράφεις και τα προηγούμενα ως προαπαιτούμενο, όπως ίσως δεν ξέρουν οι πολίτες) και εφαρμόζει η κυβέρνηση έχουν παραδώσει την ελληνική περιουσία ως εγγύηση και ως εκμεταλλεύσιμο κεφάλαιο για 99 χρόνια στους δανειστές. Επομένως, δεν μπορείς να την απαλλοτριώσεις, με ελληνική δημόσια διοίκηση σε όφελος του λαού, όπως διαφημίζουν οι θαυμαστές του Άρη στην κυβέρνηση. Έχουν παραδοθεί.

Με τον ίδιο τρόπο έχουν παραδοθεί και στις από- κρατικοποιήσεις συγκεκριμένων ελληνικών επιχειρήσεων, με τις υπογραφές που έχουν βάλλει στους όρους και τις προϋποθέσεις των μνημονίων. Ούτε σ αυτές μπορούν να εφαρμόσουν κολεκτιβίστικη πολιτική ή πολιτική αμοιβών και συμβάσεων των εργαζόμενων.

Οι εργασιακές σχέσεις που αφορούν σε αμοιβές και εργασιακά δικαιώματα και υποχρεώσεις καθορίζονται αυστηρά από τους όρους των δανειστών, που προβλέπουν υποστολή των δικαιωμάτων των εργαζόμενων μπροστά στα δικαιώματα των εργοδοτών. Ωράρια, ελαστικές μορφές, αποδοχές, απεργίες, ανταπεργίες, συμβάσεις είναι όλα κομμένα στα μέτρα των εταιριών σε βάρος των εργαζόμενων.

Το κράτος πρόνοιας της ασφάλισης δεν καθορίζεται πια από τις ελληνικές κυβερνήσεις και από τα ταμεία των εργαζόμενων, αλλά από τις ντιρεκτίβες που έχουν δώσει οι δανειστές. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, που «δεν έχουν παραδοθεί», απλώς νομοθετούν αυτά που επιβάλλουν οι άλλοι. Φυσικά, σε βάρος των ασφαλισμένων.

Τα κλειστά επαγγέλματα, που ανθούσαν χάρις στον προστατευτισμό του κράτους των ρουσφετολογικών κυβερνήσεων, θα ανοίξουν, αλλιώς δεν πέφτει η δόση των δανειστών, αυτή και η επόμενη. Είναι στα προαπαιτούμενα που καθυστερούν!

Οι πολυπόθητες επενδύσεις, για τις οποίες στάζει μέλι το στόμα του πρωθυπουργού, θα γίνουν από καπιταλιστές που προσδοκούν σε κέρδος και όχι από «συντρόφους» που ευαγγελίζονται «τη δίκαιη μοιρασιά των κερδών σε όφελος του λαού».

Οι Αγορές, στις οποίες προσδοκούν να βγούν οι κυβερνήτες με τόση ανυπομονησία, ως δείγμα ανάπτυξης της χώρας, είναι η επιτομή του καπιταλισμού καζίνο, τα τρισεκατομμύρια των δηλωμένων και αδήλωτων αξιών κάθε μορφής, που ψάχνουν να βρουν κατ αρχήν κέρδος και δευτερευόντος ασφάλεια. Οι Αγορές έχουν όρους βαρύτατου καπιταλισμού, τους οποίους δοκίμασε η χώρα με τον χειρότερο τρόπο, όταν τους έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια πριν από 7 χρόνια.

Ο Άρειος Πάγος, σε αντίθεση με το Συμβούλιο Επικρατείας, με τις απανωτές αποφάσεις νομιμότητας των περικοπών μισθών και συντάξεων, νομιμότητας της απλήρωτης εργασίας (!), νομιμότητας των ετεροβαρών εργασιακών σχέσεων, έχει δείξει ότι η μέγγενη των δανειστών καθορίζει και κρίσιμους δικαστικούς προσανατολισμούς, που νομιμοποιούν νοοτροπίες.

Αυτές οι νοοτροπίες είναι μακριά από ένα Ανεξάρτητο κράτος Δικαίου. Αλλά, είναι μακριά και από τη νοοτροπία του ΣΥΡΙΖΑ να ελέγξει τη Δικαιοσύνη για να διευκολύνει τις δικές του αντιδημοκρατικές ιδέες σε θέματα Συντάγματος, Τύπου, Παιδείας, Εκλογών, Δημοσίου και Δικαίου. Οι υπογεγραμμένες απαιτήσεις των δανειστών για απεγκλωβισμό της Δικαιοσύνης από την κρατική γραφειοκρατική και κυβερνητική πατρωνία είναι προαπαιτούμενα για τις περίφημες δόσεις. Κι εδώ χάνουν και ο Άρης και τα λαϊκά δικαστήρια.

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια σχιζοφρενική κατάσταση για τον εαυτό του και την κυβέρνηση.

Γ. Παπαδόπουλος- Τετράδης

liberal.gr