Η πιάτσα και η αύρα εμφυλίου

Του  Γιώργου Σταματόπουλου

Εχουν αγριέψει λίγο τα πράγματα στην πολιτική αντιπαράθεση κυβέρνησης - αντιπολίτευσης ή απλώς έχει ξεπέσει εντελώς ο ελληνικός πολιτικός λόγος;

Ακούς και διαβάζεις ακραίες ύβρεις και εκφράσεις χωρίς καμιά ευγένεια, χωρίς καμιά ποιότητα, χωρίς οι συγκρουόμενοι να επιδεικνύουν κάποιον στοιχειώδη σεβασμό, όχι μόνο ο ένας απέναντι στον άλλον αλλά και απέναντι στους Ελληνες πολίτες, που υποτίθεται ζουν σε μια πολιτισμένη, δημοκρατική χώρα (φέξε μου και γλίστρησα...).

Οπως και να ‘ναι, η έκπτωση του πολιτικού λόγου οδηγεί αναπόφευκτα σε χυδαία συμπεριφορά - λειτουργούν μόνο οι σκοπιμότητες και χάνεται κάθε ίχνος δημοκρατικού διαλόγου· αυτό με τη σειρά του προμηνύει επικράτηση εχθρικής ατμόσφαιρας σε όλη την κοινωνία - αύρα εμφυλίου αν δεν γίνεται κατανοητό.

Στην πολιτική σκηνή δεσπόζουν οι λαϊκιστές (με τη χαμερπή έννοια), εδώ και σε όλον τον πλανήτη. Εκεί μας οδήγησε η εξάπλωση της γνώσης του εικοστού πρώτου αιώνα.

Δεν πρόκειται για γνώση αλλά για απλές πληροφορίες, που βοηθούν τους κατόχους τους να αναρριχηθούν στην κλίμακα της ματαιόσπουδης εξουσιολαγνείας τους.

Και τι φτωχό λεξιλόγιο... Θα μπορούσαν να διανθίσουν και να εμπλουτίσουν τα «έπη» τους με στίχους από Ελληνες και ξένους ποιητές και φιλοσόφους, με αναφορές τους στην αρχαία ελληνική γραμματεία, να τολμήσουν να μιλήσουν με χιούμορ και σαρκασμό (όταν ο σαρκασμός είναι βαθύς και γνωστικός είναι αυτοειρωνεία, υψηλή δηλαδή αντίληψη και αυτογνωσία), να προκαλέσουν με υπαινιγμούς και αλληγορίες, με μύθους και παραβολές. Α, μπα.

Επιμένουν στον φτηνό και αγοραίο λόγο, η συχνή χρήση του οποίου εγκαθιδρύει και καθιερώνει τον «πολιτισμό» της πιάτσας - αλλά δεν είναι πιάτσα η Βουλή των Ελλήνων.

Ποιος ξέρει, ίσως αυτός να είναι και ο μόνος λόγος που «κατέχουν» - η ελληνική γλώσσα δεν φαίνεται να προβλημάτισε πολλούς εξ αυτών, τι να κάνουμε.

Βέβαια, το εμφυλιοπολεμικό κλίμα δεν απαιτεί σωστά ελληνικά αλλά κάτι ανάμεσα σε περιθώριο και τραμπουκισμό.

Κάπου εκεί βρισκόμαστε. Το κλίμα αυτό δυστυχώς έχει επεκταθεί σε σχεδόν όλη την κοινωνία (στις πλατείες και στα καφενεία, στις γειτονιές και στους χώρους εργασίας, στα μέσα ενημέρωσης, στα κρατικά μέσα συγκοινωνίας, στα ταξί, στις εκκλησίες, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια, στα νοσοκομεία· παντού!).

Τι καταρράκωση θεσμών, τι καθεστώς στυγνής δικτατορίας, τι κίνδυνοι για το κράτος δικαίου και κατάλυση της δημοκρατίας, τι συνταγματικές εκτροπές, τι βαθέα κράτη και τι ασχημίες και ύβρεις - φρίττει κανείς από την ένταση και την υπερβολή, νιώθει ότι, πράγματι, κάποιο μεγάλο κακό θα συμβεί στην ελληνική επικράτεια, κάποιοι επιβουλεύονται (και καραδοκούν) τη σωματική μας ακεραιότητα.

Κάτι σαν «ο θεός να μας φυλάει», αφού γι’ αυτούς που δρουν έτσι ό,τι βρέξει ας κατεβάσει, το δικό τους μόνο να περάσει, έστω και με ψέματα, έστω «ιερόσυλα».

Ζούμε σε μια παρδαλή χώρα και πολλοί δεν χολοσκάμε, άσε που το φχαριστιόμαστε κιόλας όταν έχουμε αποφασίσει ότι η δημοκρατία περισσότερο πόλεμος (επιβολής) είναι, παρά ειρήνη και δημιουργία, φιλία και δικαιοσύνη. 

efsyn.gr