Για την κουλτούρα του τίποτα

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Μια ελιά κλαίουσα, ένας άνθρωπος ασυντόνιστος, ο νέος σαλπιγκτής της ασυνεννοησίας και του αυταρχισμού· ποιος;

Ο θεός του καθενός, παρακαλώ και ας αφήσουμε κατά μέρος τις ασυναρτησίες και τα γλυκόλογα τάχα περί ιδεολογίας.

Εν οίδα ότι ουδέν οίδα διεκήρυττε ο μακρινός απόγονος. Και ποιος έδωσε σημασία στη σωκρατική ταπεινότητα;

Κάποιοι αλλοπαρμένοι μόνο, κάποιοι αναστατωμένοι από την ύπαρξη και την ανυπαρξία.

Να αγαπάς τον άνθρωπο δεν είναι εύκολο, τουναντίον είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στον καθένα (και αυτό γίνεται πάντα, είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε μεταξύ μας· με τις υγείες μας, ούτως ή άλλως).

Ακριβώς γιατί εξαναγκάζεσαι να αποδεχτείς την ετερότητα, αντιλαμβανόμενος ότι μόνο μέσω αυτής αναγνωρίζεις τον εαυτό σου, την ταυτότητά σου.

Μια ροδιά που τα φύλλα της γέρνουν από τους όμορφους καρπούς της, ένας ανερμάτιστος λαϊκισμός που ενδυναμώνεται από την ανεπάρκεια των συναδέλφων που εργάζονται (;) στην τηλεόραση και στα μέσα κοινωνικής (;) δικτύωσης.

Ωπα. Καλοκαίρι, ναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι χάθηκε το μέτρο και η απόφαση να αντισταθεί κάποιος στον εξευτελισμό του ανθρώπινου σώματος.

Τα αφεντικά, διαβάζω, τρώνε τα παιδιά που τους υπηρετούν, κάτι Μπογδάνους, κάτι Λυριτζήδες, κάποιους τέλος πάντων που το σύστημα είχε εγκρίνει να κάνουν τη βρόμικη δουλειά και όταν ήλθε η ώρα, τους έστειλε στον διάολο, συγγνώμη κι όλας...

Γράφονται διάφορα, θετικά είτε αρνητικά για τούτους τους συναδέλφους· τα θεωρώ ανυπόστατα - οι άνθρωποι έχουν κάνει τις επιλογές τους, αρνούνται τη λαϊκότητα και την αυθεντικότητα, τη δημοκρατική διαδικασία της αξιοκρατίας.

Βρε, τι λες! Αγουρος δεξιός ο μεν, ώριμος «αριστερός» ο δε. Αχ, και οι δύο υπηρετούν το ίδιο τέρας, το σύστημα ήγουν, που ισοπεδώνει τις ιδεολογικές τάχα διαφορές· το ίδιο ακριβώς σύστημα, που, υποτίθεται, δίνει ίσες ευκαιρίες σε όλους να διακριθούν στο κοινωνικό πεδίο του καπιταλιστικού γεγονότος!

Βλέπω θεσμικούς να παίρνουν τον καφέ τους στη φτωχή μας πλατεία, δίπλα στην εφημερίδα.

Χαίρομαι για την παρουσία τους και ταυτοχρόνως λυπάμαι - τι κρίμα για έναν Ελληνα πολίτη, που θέλει να δώσει περιθώρια σε μια ασυνάρτητη Αριστερά, μπας και κυβερνήσει διαφορετικά τον τόπο των ηρώων, των μύθων, αλλά και του λόγου και της επιστήμης και του πολιτισμού· αυτό το τελευταίο πού το πάμε;

Δεν είναι μόνο ο πολιτισμός που πάσχει στην Ελλάδα, είναι η κουλτούρα που έχουν «αναπτύξει» οι κυβερνήσεις της την τελευταία τεσσαρακονταετία.

Και πώς αναπτύχθηκε αυτή η κουλτούρα; Ελάτε, τώρα - μέσα από αισθητικούς και παιδαγωγικούς κανόνες, απόρροια του μείγματος Ανατολής και Δύσης (τι παγκόσμια, παμφανόωσα σύνθεση! - τρομάρα μας...). Και λοιπά, εάν γίνεται κατανοητό ότι όλα ένα παιγνίδι είναι τελικά.

Ετσι κι αλλιώς κοινό είναι το σημείο που αρχίζει και τελειώνει ο κύκλος σε μια περιφέρεια - άλλο κι ετούτο!

Γι’ αυτό είναι κύκλιος ο χορός των Ελλήνων; Μήπως ενώνει τη γέννηση με τον θάνατο;

Αλλά είναι ώρες για τέτοιες ερωτήσεις, με τους καύσωνες να απειλούν την αταραξία μας και τις βεβαιότητές μας; Φτου.  

efsyn.gr