Γιάννης Ρίτσος - Ἐπιτάφιος (ἀποσπάσματα)

(Θεσσαλονίκη. Μάης τοῦ 1936. Μιὰ μάνα, καταμεσὶς τοῦ δρόμου,

μοιρολογάει τὸ σκοτωμένο παιδί της. Γύρω της καὶ πάνω της,

βουΐζουν καὶ σπάζουν τὰ κύματα τῶν διαδηλωτῶν - τῶν ἀπερ-

γῶν καπνεργατῶν. Ἐκείνη συνεχίζει τὸ θρῆνο της):

I

Γιέ μου, σπλάχνο τῶν σπλάχνων μου, καρδούλα τῆς καρδιᾶς μου,

πουλάκι τῆς φτωχιᾶς αὐλῆς, ἀνθὲ τῆς ἐρημιᾶς μου,

πῶς κλείσαν τὰ ματάκια σου καὶ δὲ θωρεῖς ποὺ κλαίω

καὶ δὲ σαλεύεις, δὲ γρικᾷς τὰ ποὺ πικρὰ σοῦ λέω;

Γιόκα μου, ἐσὺ ποὺ γιάτρευες κάθε παράπονό μου,

Ποὺ μάντευες τί πέρναγα κάτου ἀπ᾿ τὸ τσίνορό μου,

τώρα δὲ μὲ παρηγορᾶς καὶ δὲ μοῦ βγάζεις ἄχνα

καὶ δὲ μαντεύεις τὶς πληγὲς ποὺ τρῶνε μου τὰ σπλάχνα;

Πουλί μου, ἐσὺ ποὺ μοῦ ῾φερνες νεράκι στὴν παλάμη

πῶς δὲ θωρεῖς ποὺ δέρνουμαι καὶ τρέμω σὰν καλάμι;

Στὴ στράτα ἐδῶ καταμεσὶς τ᾿ ἄσπρα μαλλιά μου λύνω

καὶ σοῦ σκεπάζω τῆς μορφῆς τὸ μαραμένο κρίνο.

Φιλῶ τὸ παγωμένο σου χειλάκι ποὺ σωπαίνει

κι εἶναι σὰ νὰ μοῦ θύμωσε καὶ σφαλιγμένο μένει.

Δὲ μοῦ μιλεῖς κι ἡ δόλια ἐγὼ τὸν κόρφο δές, ἀνοίγω

καὶ στὰ βυζιὰ ποὺ βύζαξες τὰ νύχια, γιέ μου μπήγω.

II

Κορώνα μου, ἀντιστύλι μου, χαρὰ τῶν γερατειῶ μου,

ἥλιε τῆς βαρυχειμωνιᾶς, λιγνοκυπάρισσό μου,

Πῶς μ᾿ ἄφησες νὰ σέρνουμαι καὶ νὰ πονῶ μονάχη

χωρὶς γουλιά, σταλιὰ νερὸ καὶ φῶς κι ἄνθο κι ἀστάχυ ;

Μὲ τὰ ματάκια σου ἔβλεπα τῆς ζωῆς κάθε λουλούδι,

μὲ τὰ χειλάκια σου ἔλεγα τ᾿ αὐγερινὸ τραγούδι.

Μὲ τὰ χεράκια σου τὰ δυό, τὰ χιλιοχαϊδεμένα,

ὅλη τη γῆς ἀγκάλιαζα κι ὅλ᾿ εἴτανε γιὰ μένα.

Νιότη ἀπ᾿ τὴ νιότη σου ἔπαιρνα κι ἀκόμη ἀχνογελοῦσα,

τὰ γερατειὰ δὲν τρόμαζα, τὸ θάνατο ἀψηφοῦσα.

Καὶ τώρα ποὺ θὰ κρατηθῶ, ποὺ θὰ σταθῶ, ποὺ θἄμπω,

ποὺ ἀπόμεινα ξερὸ δεντρὶ σὲ χιονισμένο κάμπο;

Γιέ μου, ἂν δὲ σοὖναι βολετὸ νἀρθεῖς ξανὰ σιμά μου,

πᾶρε μαζί σου ἐμένανε, γλυκειά μου συντροφιά μου.

Κι ἂν εἶν᾿ τὰ πόδια μου λιγνά, μπορῶ νὰ πορπατήσω

κι ἂν κουραστεῖς, στὸν κόρφο μου, γλυκὰ θὰ σὲ κρατήσω.

III

Μαλλιὰ σγουρὰ ποὺ πάνω τους τὰ δάχτυλα περνοῦσα

τὶς νύχτες ποὺ κοιμόσουνα καὶ πλάϊ σου ξαγρυπνοῦσα,

Φρύδι μου, γαϊτανόφρυδο καὶ κοντυλογραμμένο,

καμάρα ποὺ τὸ βλέμμα μου κούρνιαζε ἀναπαμένο,

Μάτια γλαρὰ ποὺ μέσα τους ἀντίφεγγαν τὰ μάκρη

πρωινοῦ οὐρανοῦ, καὶ πάσκιζα μὴν τὰ θαμπώσει δάκρυ,

Χείλι μου μοσκομύριστο ποὺ ὡς λάλαγες ἀνθίζαν

λιθάρια καὶ ξερόδεντρα κι ἀηδόνια φτερουγίζαν,

Στήθεια πλατιὰ σὰν τὰ στρωτὰ φτερούγια τῆς τρυγόνας

ποὺ πάνωθέ τους κόπαζε κ᾿ ἡ πίκρα μου κι ὁ ἀγώνας,

Μπούτια γερὰ σὰν πέρδικες κλειστὲς στὰ παντελόνια

ποὺ οἱ κόρες τὰ καμάρωναν τὸ δείλι ἀπ᾿ τὰ μπαλκόνια,

Καὶ γώ, μὴ μοῦ βασκάνουνε, λεβέντη μου, τέτοιο ἄντρα,

σοῦ κρέμαγα τὸ φυλαχτὸ μὲ τὴ γαλάζια χάντρα,

Μυριόρριζο, μυριόφυλλο κ᾿ εὐωδιαστό μου δάσο,

πῶς νὰ πιστέψω ἡ ἄμοιρη πῶς μπόραε νὰ σὲ χάσω;

ΙV

Γιέ μου, ποιὰ Μοῖρα στὄγραφε καὶ ποιὰ μοῦ τὄχε γράψει

τέτοιον καημό, τέτοια φωτιὰ στὰ στήθεια μου ν᾿ ἀνάψει;

Πουρνὸ - πουρνὸ μοῦ ξύπνησες, μοῦ πλύθηκες, μοῦ ἐλούστης

πριχοῦ σημάνει τὴν αὐγὴ μακριὰ ὁ καμπανοκρούστης.

Κοίταες μὴν ἔφεξε συχνὰ - πυκνὰ ἀπ᾿ τὸ παραθύρι

καὶ βιαζόσουν σὰ νἄτανε νὰ πᾶς σὲ πανηγύρι.

Εἶχες τὰ μάτια σκοτεινά, σφιγμένο τὸ σαγόνι

κι εἴσουν στὴν τόλμη σου γλυκός, ταῦρος μαζὶ κι ἀηδόνι.

Καὶ γὼ ἡ φτωχειὰ κ᾿ ἡ ἀνέμελη καὶ γὼ ἡ τρελλὴ κ᾿ ἡ σκύλα,

σοὔψηνα τὸ φασκόμηλο κι ἀχνὴ ἡ ματιά μου ἐφίλα

Μιὰ - μιὰ τὶς χάρες σου, καλέ, καὶ τὸ λαμπρό σου θωρὶ

κι ἀγαλλόμουν καὶ γέλαγα σὰν τρυφερούλα κόρη.

Κι οὐδὲ κακόβαλα στιγμὴ κι οὐδ᾿ ἔτρεξα ξοπίσω

τὰ στήθεια μου νὰ βάλω μπρὸς τὰ βόλια νὰ κρατήσω.

Κι ἔφτασ᾿ ἀργὰ κι, ὤ, ποὺ ποτὲς μὴν ἔφτανε τέτοια ὥρα

κι, ὦ, κάλλιο νὰ γκρεμίζονταν στὸ καύκαλό μου ἡ χώρα.

V

Σήκω, γλυκέ μου, ἀργήσαμε· ψηλώνει ὁ ἥλιος· ἔλα,

καὶ τὸ φαγάκι σου ἔρημο θὰ κρύωσε στὴν πιατέλα.

Ἡ μπλέ σου ἡ μπλοῦζα τῆς δουλειᾶς στὴν πόρτα κρεμασμένη

θὰ καρτεράει τὴ σάρκα σου τὴ μαρμαρογλυμμένη.

Θὰ καρτεράει τὸ κρύο νερὸ τὸ δροσερό σου στόμα,

θὰ καρτεράει τὰ χνῶτα σου τ᾿ ἀσβεστωμένο δῶμα.

Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ γάτα μας στὰ πόδια σου νὰ παίξει

κι ὁ ἥλιος ἀργὸς θὰ καρτερᾷ στὰ μάτια σου νὰ φέξει.

Θὰ καρτεράει κ᾿ ἡ ρούγα μας τ᾿ ἁδρὸ περπάτημά σου

κ᾿ οἱ γρίλιες οἱ μισάνοιχτες τ᾿ ἀηδονολάλημά σου.

Καὶ τὰ συντρόφια σου, καλέ, ποὺ τὶς βραδιὲς ἐρχόνταν

καὶ λέαν καὶ λέαν κι ἀπ᾿ τὰ ἴδια τοὺς τὰ λόγια ἐφλογιζόνταν

Καὶ μπάζανε στὸ σπίτι μας τὸ φῶς, τὴν πλάση ἀκέρια,

παιδί μου, θὰ σὲ καρτερᾶν νὰ κάνετε νυχτέρια.

Καὶ γὼ θὰ καρτεράω σκυφτὴ βραδὶ καὶ μεσημέρι

νἀρθεῖ ὁ καλός μου, ὁ θάνατος, κοντά σου νὰ μὲ φέρει.

...

ΙΧ

Ὦ Παναγιά μου, ἂν εἴσουνα, καθὼς ἐγώ, μητέρα,

βοήθεια στὸ γιό μου θἄστελνες τὸν Ἄγγελο ἀπὸ πέρα.

Κι, ἄχ, Θέ μου, Θέ μου, ἂν εἴσουν Θεὸς κι ἂν εἴμασταν παιδιά σου

θὰ πόναγες καθὼς ἐγώ, τὰ δόλια πλάσματά σου.

Κι ἂν εἴσουν δίκειος, δίκαια θὰ μοίραζες τὴν πλάση,

κάθε πουλί, κάθε παιδὶ νὰ φάει καὶ νὰ χορτάσει.

Γιέ μου, καλὰ μοῦ τἄλεγε τὸ γνωστικό σου ἀχεῖλι

κάθε φορὰ ποὺ ὁρμήνευε, κάθε φορὰ ποὺ ἐμίλει:

Ἐμεῖς ταγίζουμε ζωὴ στὸ χέρι: περιστέρι,

κ᾿ ἐμεῖς οὔτ᾿ ἕνα ψίχουλο δὲν ἔχουμε στὸ χέρι.

Ἐμεῖς κρατᾶμε ὅλη τὴ γῆς μὲς στ᾿ ἀργασμένα μπράτσα

καὶ σκιάχτρα στέκουνται οἱ Θεοὶ κι ἀφέντη ἔχουνε φάτσα.

Ἄχ, γιέ μου, πιὰ δὲ μοὔμεινε καμιὰ χαρὰ καὶ πίστη,

καὶ τὸ χλωμὸ καὶ τὸ στερνὸ καντήλι μας ἐσβήστη.

Καί, τώρα, ἐπὰ σὲ ποιὰ φωτιὰ τὰ χέρια μου θ᾿ ἀνοίγω,

τὰ παγωμένα χέρια μου νὰν τὰ ζεστάνω λίγο;   

http://users.uoa.gr

Του καιρού (μας)

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Είναι γνωστό: κάπου πάντα στον κόσμο θα είναι μεσάνυχτα -ουδείς είναι θεός ώστε να βλέπει όλο τον πλανήτη. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε φωτεινό κομμάτι της γης (χωρίς πολέμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα -για το τελευταίο δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά, είναι προς εξέταση τέλος πάντων). Μας διέπει η γκρίνια βεβαίως αλλά το προσπερνάμε γιατί στο βάθος μάς αρέσει μάλλον -και δεν είναι κακό αυτό. Το κακό ξεκινά με τα λόγια τα μεγάλα και, όσο νά ’ναι, ασυνάρτητα και ισχνά.

Μέρες που ’ναι, είμαστε με τον Ελληνα πρωθυπουργό: «Βούλησή μου είναι να μη δεχτώ άλλες κωλυσιεργίες (σ.σ.: στην εκπόνηση και εκτέλεση του κυβερνητικού έργου) και τεχνητά εμπόδια (ο Θεός κι η ψυχή μας τι εννοεί, αλλά, μέρες εορταστικές είναι αυτές). Οποιος έχει αντιρρήσεις επ’ αυτού θα ήθελα να τις εκφράσει τώρα». Γιατί αργότερα θα είναι αργά; Ποιος ξέρει; Δεν παίζει ο πρωθυπουργός.

Ετσι πρέπει να είναι ένας πρωθυπουργός: με πυγμή και αποφασιστικότητα· με βούληση, που είναι και φιλοσοφική κινητήριος δύναμη. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε τις οχληρές αξιολογήσεις των δανειστών και εταίρων (τρομάρα μας) και θα βγούμε στις ελεύθερες αγορές (φτου, ξελευτερία), θα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις στην προτεραία αυτών κατάσταση, θα οδεύσουμε στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της οικονομικής ανάκαμψης.

Και τι θα γίνει με τις παλιές αξίες, που μαράθηκαν από την έως τούδε ασφυκτική ασκούμενη πολιτική των μνημονίων; Θα τις ξεχάσουμε, όπως ξεχάσαμε να αντιδράμε ή πάμε γι’ άλλα; Και πού είναι αυτά τα άλλα; Πώς τα ανακαλύπτει κανείς;

Δεν κολλάμε σε μικρολεπτομέρειες -μακροημέρευση ζητάμε, τα άλλα είναι για τους μίζερους και αυτούς που αδυνατούν να εκτιμήσουν την τεράστια προσπάθεια της κυβέρνησης να μας βγάλει από την άβυσσο στην οποία μας οδήγησαν οι προηγούμενοι ολετήρες της χώρας. Για τους σημερινούς καταστροφείς ιδεών, ήθους και πολιτισμού δεν γίνεται λόγος (και πώς να γίνει αφού μια τέτοια καταστροφή είναι σχεδόν ανεπανόρθωτη);

Υπάρχει καιρός για όλα: καιρός του σκέπτεσθαι και του (επανα)στοχάζεσθαι, καιρός του πράττειν και καιρός του δημιουργείν, καιρός του λαλείν και καιρός του σιγάν -δεν έχω πρόχειρο τον Εκκλησιαστή να αραδιάσω τις προτάσεις του με τον καιρό. Πάντως καιρός του αμφισβητείν και του αναρριχάσθαι δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μήτε του αγωνιάν και του ξεσηκώνεσθαι -τι να λέμε... Μήπως υπάρχει καιρός (παρότι ισχυριστήκαμε το αντίθετο) του κρίνειν και του εκτιμάν;

Α, μπα, δεν βλέπουμε τίποτα στον ορίζοντα. Μόνο οι γιορτές βοηθάνε να σκάσει ένα γελάκι στα χείλη (και στην ψυχή) -και βεβαίως, πάνω απ’ όλα οι φίλοι (πολύτιμοι, εκτός συγγραφής, εννοείται).

Η πραγματικότητα είναι ξινή και μουτρωμένη -τα πεζοδρόμια λ.χ., έτσι δείχνουν: μουντά, βρόμικα, ανάγλυφα και πάνω τους σκοντάφτουμε και σκουντουφλάμε απεριόριστα. Το χιούμορ μη χαθεί (εντελώς).   

efsyn.gr

Η χήρα της Εφέσου

Η ιστορία που θα διαβάσετε γράφτηκε το 100 π.Χ. απ’ τον Αριστείδη τον Μιλήσιο. Ο Αριστείδης είναι -απ’ όσο γνωρίζουμε- ο πρώτος άνθρωπος που έγραψε διηγήματα. Ως διήγημα εννοούμε μικρά κείμενα μυθοπλασίας, όχι μύθους, χωρίς ημίθεους, χωρίς Ατρείδες.

Εκείνη την εποχή, καθώς οι Ρωμαίοι κατακτούν ολόκληρο τον γνωστό κόσμο, αυτού του είδους οι ιστορίες αποκαλούνταν “μιλήσια”. Κι όπως θα διαπιστώσετε η θεματολογία τους και ο τρόπος ανάπτυξης των χαρακτήρων θυμίζει σύγχρονα διηγήματα.

Το συγκεκριμένο, Η Χήρα της Εφέσου, μεταγράφτηκε από πολλούς. Τον Πετρώνιο στη Ρώμη, τον Salisbury τον 12ο αιώνα, τον La Fontaine τον 17ο αιώνα, τον Βολταίρο τον 18ο αιώνα, τον Fry στον 20ο αιώνα. Κι έτσι έφτασε μέχρι την εποχή μας.

Ο Νίκος Γκάτσος γνώριζε την ιστορία, όπως φαίνεται απ’ τον στίχο “Μια χήρα από την Έφεσο δεν ήμουνα ποτές

δεν είχα στρατιώτες για εραστές”.

Την ξαναγράφω, 2118 χρόνια μετά -και πιθανότατα για πρώτη φορά στο διαδίκτυο.

~~

Η Μαριάνθη ήταν κορίτσι από καλή οικογένεια της Εφέσου, με τα λατινικά της και τη λύρα της. Ήταν δεκαεφτά χρονών όταν γνώρισε τον Φειδία.

Εκείνος ήταν πλούσιος απ’ τα γεννοφάσκια του. Ο πατέρας του ήταν έμπορος μαρμάρου. Έφερνε στην Έφεσο τα καλύτερα μάρμαρα απ’ τις Κυκλάδες, για να χτίζουν τους ναούς και τα μέγαρα.

Όμορφος και νέος ο Φειδίας, πεντάμορφη η Μαριάνθη, ερωτευτήκανε σφόδρα. Ο γάμος τους ήταν σπουδαίο κοινωνικό γεγονός της πόλης, και παρευρέθηκαν στρατηγοί, φιλόσοφοι και ποιητές, απ’ όλη την Ιωνία, την Ελλάδα και τη Ρώμη.

Όμως η ευτυχία τους κράτησε πολύ λίγο. Πριν καλά καλά τελειώσει ο μήνας του μέλιτος ο Φειδίας αρρώστησε. Όσο και να προσπάθησαν με αφαιμάξεις και βεντούζες, με ομοιοπαθητικά του Ιπποκράτη και θυσίες στους θεούς, ο νέος ξεψύχησε μια μέρα του Απρίλη, που όπως λέει ο ποιητής είναι ο πιο σκληρός μήνας.

Τον σαβάνωσαν, τον έκλαψαν και τον έβαλαν σ’ έναν υπέργειο τάφο, λίγο έξω απ’ τα προάστια της Εφέσου.

Σαν τέλειωσε η τελετή όλοι ξεκίνησαν να γυρίσουν στα σπίτια τους, θλιμμένοι σίγουρα, μα χαρούμενοι απ’ την άλλη που ήταν ακόμα ζωντανοί.

Μα η Μαριάνθη δεν μπορούσε να φύγει. Έμεινε μέσα στο τάφο, δίπλα στο πτώμα του νεαρού της συζύγου μοιρολογώντας. Οι γονείς της προσπάθησαν να την πάρουν, αλλά εκείνη δεν ήθελε. Αφού κουράστηκαν να την τραβολογούν άφησαν μια υπηρέτρια να την προσέχει κι έφυγαν κι εκείνοι.

Πέρασε η πρώτη μέρα κι η Μαριάνθη δεν σταμάτησε τις οιμωγές. Φαΐ δεν ήθελε να βάλει στο στόμα της, ούτε νερό ούτε να πλαγιάσει να ξεκουραστεί.

“Θα πεθάνω εδώ μαζί σου”, φώναζε στο πτώμα.

Τη δεύτερη μέρα οι γονείς της προσπάθησαν να την πάρουν με τη βία. Αλλά βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια μαινάδα, που επιτέθηκε ακόμα και στην ίδια της τη μάνα. Και αφού την άφησαν συνέχισε να κλαίει.

Στην Έφεσο όλοι έμαθαν για την αφοσίωση και το δράμα της χήρας. Οι πεθερές έλεγαν στους γιους της πώς θα ‘θελαν να μοιαζε η νύφη τους με τη Μαριάνθη. Κι οι ανύπαντροι ονειρεύονταν να έβρισκαν κι εκείνοι μια τέτοια γυναίκα, πιστή μέχρι θανάτου.

~~

Την τρίτη μέρα σταύρωσαν σ’ ένα χωράφι παρακείμενο στον τάφο του Φειδία τρεις αντάρτες. Ο Ρωμαίος τοποτηρητής έβαλε και εικοσιτετράωρη σκοπιά, για να μην πάνε οι συγγενείς των ληστών να κλέψουν τα πτώματα, και πουν μετά ότι αναστήθηκαν.

Το πρώτο βράδυ είχε βάρδια στους σταυρούς ένας νέος λεγεωνάριος, με καταγωγή απ’ τη Σικελία, ο Φάμπιους. Εκείνος ήταν φτωχικής καταγωγής, με άλλα δώδεκα αδέλφια στην οικογένεια. Είχε καταταγεί για να γλιτώσει απ’ το φάσμα της φτώχειας, αλλά και για να γνωρίσει τον κόσμο, που τότε οι Ρωμαίοι τον είχαν κατακτήσει ολόκληρο.

Όπως στεκόταν κάτω απ’ τους σταυρούς ο Φάμπιους άκουσε κλάματα και θρήνους. Πήγε προς το μέρος όπου ακούγονταν κι είδε φως να τρεμοπαίζει σ’ έναν μισάνοιχτο τάφο. Μπήκε μέσα και βρήκε τη Μαριάνθη να οδύρεται, ενώ η υπηρέτρια προσπαθούσε να την ηρεμήσει -μπας και καταφέρει να φύγει από κει.

Σαν είδε την Μαριάνθη ο Φάμπιους τυφλώθηκε. Η χήρα είχε σκίσει λίγο το ένδυμα της και το αριστερό της βυζί ξεπρόβαλε όλο ζωή και σφρίγγος. Και το πρόσωπο της, παρά τη θλίψη και το κλάμα, ήταν όμορφο σαν της Αφροδίτης. Άλλωστε η θλίψη των γυναικών πάντα κάνει τους άντρες να συγκινούνται, ειδικά αν συνδυάζεται μ’ ένα γυμνό στήθος.

Ο Φάμπιους έμαθε την ιστορία της χήρας απ’ την υπηρέτρια. Καθώς κι ότι είχαν τρεις μέρες να φάνε και να πιουν. Έφυγε τρέχοντας στη σκοπιά κι έφερε το φαγητό του κι ένα ασκί με κρασί μπρούσκο.

Το πρότεινε στη χήρα, μιλώντας όσο καλύτερα μπορούσε τα ελληνικά (που ήταν παγκόσμια γλώσσα εκείνα τα χρόνια).

“Σταμάτα, κυρά μου, να θρηνείς”, της είπε.

“Θα θρηνώ μέχρι να πεθάνω”, απάντησε η Μαριάνθη.

“Μα ο άντρας σου δεν θα ήθελε κάτι τέτοιο. Θα ήθελε να ζήσεις όσα εκείνος έχασε.”

“Ο άντρας μου!” έκανε η Μαριάνθη. “Ο Φειδίας μου!”

Κι άρχισε να κλαίει ξανά και να σχίζει τα ιμάτια της.

Ο Φάμπιους έμεινε μήπως κι έβγαινε και τίποτα άλλο στη φόρα. Έπιασε την κουβέντα με την υπηρέτρια, της πρότεινε κι εκείνης να φάει και να πιει. Η υπηρέτρια, που καημό άλλο δεν είχε απ’ το να γυρίσει σπίτι και να φάει, ξεκίνησε να κατεβάζει το μπρούσκο με το παστό, χωρίς δεύτερη σκέψη.

Σαν την είδε να τρώει και να πίνει, η Μαριάνθη πείνασε κι εκείνη. Πήρε δειλά και κλαίγοντας μια μπουκιά πίτα στην αρχή, μετά λίγο κρέας. Τρώγοντας ανοίγει η όρεξη. Ξεκίνησε να τρώει και να πίνει -κι ήταν σαν να έτρωγε πρώτη φορά στη ζωή της.

Σαν τη ζάλισε λιγάκι το κρασί, που ήταν νεμεώτικο κοκκινέλι, πρόσεξε καλύτερα τον Φάμπιους. Τον είδε που ήταν όμορφος και νέος, της θύμισε τον μακαρίτη τον άντρα της. Είχε και καλούς τρόπους, ευγενικός, Ρωμαίος, στρατιώτης. Είχε μαύρα μάτια κάρβουνα, σισελιάνικα, κι ωραίες μπούκλες. Κι όπως είχε βγάλει τον θώρακα για να φάει έβλεπε να διαγράφονται οι μυς.

Ήπιε λίγο ακόμα η Μαριάνθη, κι όπως ήταν άμαθη με το ποτό, μέθυσε. Πήγε λίγο πιο κοντά στον Φάμπιους, ακούμπησε στο στήθος του για να την παρηγορήσει. Ένιωσε τον χτύπο της καρδιάς της και το δυνατό του χέρι στην πλάτη της. Κι όταν εκείνος της είπε ένα ρητό του Επίκουρου για της ζωή (κάτι που έμοιαζε με You only live once, yolo), δεν βαστήθηκε και ξεκίνησε να τον φιλάει.

Ξάπλωσαν οι δυο τους δίπλα στο πτώμα του μακαρίτη κι έκαναν όσα κάνουν οι άνθρωποι και τα ζώα. (Για την υπηρέτρια ο Αριστείδης δεν αναφέρει τι έκανε, αν πήρε μέρος στην ερωτική συνεύρεση ή αν μόνο κρατούσε -κυριολεκτικά- το φανάρι.)

~~

Σαν χόρτασαν έρωτα σηκώθηκε ο Φάμπιους και πήγε στη σκοπιά του να φέρει κι άλλο φαΐ. Κι εκεί αντιλήφθηκε έντρομος ότι κατά την απουσία του κάποιοι είχαν πάει κι είχαν κλέψει έναν σταυρωμένο.

Γύρισε στον τάφο του Φειδία συντετριμένος. Αυτή η κλοπή σήμαινε την καθαίρεση του απ’ τη λεγεώνα, την ατίμωση του. Είπε στη Μαριάνθη ότι την αγαπάει κι έβγαλε το ξίφος. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος απ’ την αυτοκτονία.

Η Μαριάνθη του έπιασε το χέρι και του είπε λάγνα:

“Απ’ το να πεθάνει ένας ζωντανός προτιμώ να σταυρωθεί ένας πεθαμένος.”

Δεν χρειάστηκε να πει κάτι άλλο. Κι οι τρεις τους έπιασαν να ξεντύνουν τον σαβανωμένο. Πήραν το πτώμα του Φειδία και το σταύρωσαν στη θέση του κλεμμένου ληστή. Σφράγισαν τον τάφο για να μπει κανείς ποτέ ξανά.

Έτσι η ζωή κι ο έρωτας θριάμβευσαν. Έκαναν έρωτα μερικές φορές ακόμα, αλλά μετά χώρισαν οι δρόμοι τους. Η Μαριάνθη είχε πολλούς εραστές και πέθανε χαμογελώντας, σε βαθιά γεράματα. Ο Φάμπιους κατάφερε να γίνει εκατόνταρχος.

Όσο για την υπηρέτρια… Εκείνη διηγήθηκε αυτή την ιστορία σε μένα, στον Αριστείδη τον Μιλήσιο.

~~

Γελωτοποιός  

Και το τραγούδι του Χατζιδάκι     

Φήμες για χημικά στη Ντούμα απειλή Τραμπ για πυραυλική επίθεση...!

Καταιγιστικές είναι οι εξελίξεις στην περιοχή Ντούμα δίπλα στη Δαμασκό που βρίσκεται υπό τον έλεγχο ισλαμιστών ανταρτών και πολιορκείται από τις κυβερνητικές δυνάμεις. Από την μια γίνονται διαπραγματεύσεις για μια τελική λύση και από την άλλη δυτικές πηγές ισχυρίζονται ότι ο συριακός στρατός έχει κάνει χρήση χημικών όπλων. Οργανώσεις αναφέρουν δεκάδες νεκρούς και εκατοντάδες περιστατικά δηλητηρίασης, οι Ρώσοι διαψεύδουν κατηγορηματικά τις πληροφορίες για χρήση χημικών, ο στρατός του Άσαντ βομβαρδίζει, ο ΟΗΕ καλεί όλα τα μέρη να επιστρέψουν στην ηρεμία και ο Τράμπ απειλεί με πυραυλική επίθεση.

Πριν από λίγο ένας από τους πιο υψηλόβαθμους συμβούλους Εθνικής Ασφαλείας του προέδρου Τραμπ δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο πυραυλικής επίθεσης ως απάντηση στις νέες καταγγελίες για χρήση χημικών όπλων. Ο ίδιος ο Αμερικανός πρόεδρος τόνισε ότι ο Άσαντ πρέπει να πληρώσει. «Πολλοί νεκροί, περιλαμβανομένων γυναικών και παιδιών, στην άμυαλη ΧΗΜΙΚΗ επίθεση στη Συρία. Η περιοχή της θηριωδίας είναι κλειδωμένη και περικυκλωμένη από τον συριακό στρατό, κάνοντάς την εντελώς απρόσιτη στον έξω κόσμο», έγραψε ο Τραμπ στο Twitter για να προσθέσει στην συνέχεια ότι «ο πρόεδρος Πούτιν, η Ρωσία και το Ιράν είναι υπεύθυνοι γιατί υποστηρίζουν το Ζώο Άσαντ. Μεγάλο τίμημα θα πρέπει να πληρώσει».

Η Αμερικανική Ιατρική Εταιρεία της Συρίας, η οργάνωση αρωγής, αλλά και η υπηρεσία πολιτικής άμυνας της Ντούμα έκαναν νωρίτερα λόγο για περισσότερες από 500 περιπτώσεις ανθρώπων, οι οποίοι ζήτησαν βοήθεια σε ιατρικά κέντρα, το απόγευμα του Σαββάτου. Παρουσίαζαν αναπνευστικά προβλήματα, έβγαζαν αφρούς από το στόμα και μύριζαν χλώριο. Παραλλήλως εθελοντές της πολιτικής άμυνας της πόλης ανέφεραν περισσότερες από 42 περιπτώσεις ανθρώπων που πέθαναν στα σπίτια τους με τα ίδια συμπτώματα.

Το Ρόιτερς, ωστόσο, δεν ήταν σε θέση να επιβεβαιώσει αυτές τις πληροφορίες, τουλάχιστον μέχρι το απόγευμα της Κυριακής. Από την πλευρά του, το Συριακό Παρατηρητήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ανέφερε ότι 11 άνθρωποι πέθαναν από ασφυξία, δεν ήταν όμως ούτε αυτό σε θέση να επιβεβαιώσει αν έγινε χρήση χημικών όπλων.

Πραγματικότητα και προπαγάνδα

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που γίνονται καταγγελίες για χρήση χημικών όπλων στην Συρία.  Ανάλογες καταγγελίες έχουν γίνει και τους προηγούμενους μήνες. Και στο παρελθόν, όμως, υπήρξαν τέτοιου είδους αναφορές και σε κάποιες από αυτές τις περιπτώσεις αποδείχθηκε ότι αποτελούσαν μέρος του πολέμου της προπαγάνδας.

Από την άλλη, η επιβεβαίωση της χρήσης τέτοιων όπλων είναι μια χρονοβόρα διαδικασία, όπως δείχνουν ανάλογες έρευνες του ΟΗΕ, η οποία δυσκολεύεται ακόμη περισσότερο όσο τα μέτωπα παραμένουν ανοιχτά. Πολύ περισσότερο η διαπίστωση ποια πλευρά έκανε τη χρήση, δεδομένου πως υπάρχουν αποδείξεις πως χημικά όπλα διαθέτουν και οι ισλαμιστές αντάρτες.

Οι πληροφορίες για επίθεση με αέριο στη Συρία είναι ψευδείς τονίζει η Μόσχα, προειδοποιώντας ότι οποιαδήποτε ανάληψη στρατιωτικής δράσης, που θα βασίζεται σε τέτοιες «επινοημένες και κατασκευασμένες δικαιολογίες» μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Στην ανακοίνωσή του, το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών υπογραμμίζει ότι οι πληροφορίες για χρήση όπλων είναι κατασκευασμένες και επισημαίνει ότι η Ρωσία έχει «προειδοποιήσει πολλές φορές πρόσφατα για αυτές τις επικίνδυνες προκλήσεις». Δεν διστάζει μάλιστα να τονίσει ότι παραπλανητικοί συλλογισμοί αυτού του είδους έχουν ως μοναδικό σκοπό την προστασία τρομοκρατών και την «δικαιολόγηση ενδεχόμενης εξωτερικής χρήσης βίας».

Ανάλογες δηλώσεις είχε κάνει νωρίτερα και ο επικεφαλής του Ρωσικού Κέντρου για τη Συμφιλίωση, στρατηγός Γιούρι Γεβτουσένκο. Ο Ρώσος στρατηγός διέψευσε κατηγορηματικά την χρήση βόμβας χλωρίου στην Ντούμα και τόνισε ότι αμέσως μετά την απελευθέρωση της πόλης από τους αντάρτες, η Μόσχα θα στείλει Ρώσους εμπειρογνώμονες «για να συλλέξουν πληροφορίες οι οποίες θα αποδείξουν ότι οι δηλώσεις αυτές είναι κατασκευασμένες».

Ο ίδιος καταφέρεται και εναντίον της Δύσης, σημειώνοντας ότι αρκετές δυτικές χώρες προσπαθούν να εμποδίσουν την απομάκρυνση των τζιχαντιστών ανταρτών της Τζάις αλ Ισλάμ από τη Ντούμα και για αυτόν τον λόγο προωθούν ειδήσεις περί δήθεν χρήσης χημικών όπλων. Η Δαμασκός τέλος αρνείται ότι εξαπέλυσε τέτοια επίθεση και τονίζει ότι  οι αντάρτες στην Ντούμα έχουν ηττηθεί και επειδή καταρρέουν διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις.

Βομβαρδισμοί και διαπραγματεύσεις

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Αντόνιο Γκουτέρες, έκανε έκκληση την Κυριακή να σταματήσουν οι μάχες στην Ντούμα, εκφράζοντας, μέσω του εκπροσώπου του, ιδιαίτερη ανησυχία «για τους ισχυρισμούς ότι υπήρξε καταφυγή στα χημικά όπλα εναντίον του άμαχου πληθυσμού». Πρόσθεσε ωστόσο ότι ο Οργανισμός δεν είναι σε θέση να επιβεβαιώσει αυτές τις καταγγελίες, υπογραμμίζοντας ότι  «κάθε χρήση χημικών όπλων, εφόσον επιβεβαιωθεί, είναι απεχθής και απαιτεί έρευνα εις βάθος».

Νωρίτερα, την χρήση χημικών όπλων καταδίκασε ο πάπας Φραγκίσκος, κάνοντας λόγο για «τρομερά νέα» που έρχονται από τη Συρία «με δεκάδες θύματα, πολλά από τα οποία γυναίκες και παιδιά και ανθρώπους που χτυπήθηκαν από τα αποτελέσματα χημικών ουσιών που περιέχονται στις βόμβες». Μιλώντας μπροστά σε πιστούς στην πλατεία του Αγίου Πέτρου ο πάπας Φραγκίσκος πρόσθεσε ότι «δεν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος, και τίποτα, τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη χρήση τέτοιων εργαλείων εξόντωσης εναντίον ανυπεράσπιστων ανθρώπων και πληθυσμών». 

Την ώρα που μαίνεται ο πόλεμος πληροφοριών και ανακοινώσεων σχετικά με την χρήση χημικών όπλων, επί του πεδίου, η συριακή Πολεμική Αεροπορία βομβάρδισε την Κυριακή για τρίτη ημέρα τον τελευταίο θύλακα που παραμένει υπό τον έλεγχο των ανταρτών κοντά στη Δαμασκό. Σημειώνεται ότι η συριακή κυβέρνηση έχει ανακαταλάβει σχεδόν όλη την ανατολική Γούτα και πλέον μόνο η Ντούμα βρίσκεται υπό τον έλεγχο της Τζάις αλ Ισλάμ.

Το απόγευμα της Κυριακής του Πάσχα, η συριακή κυβέρνηση δήλωσε έτοιμη για διαπραγματεύσεις με την οργάνωση Τζάις αλ-Ισλάμ, η οποία καταγγέλλει ότι έγινε χρήση χημικών. Την είδηση για έναρξη διαπραγματεύσεων μετέδωσε και ο τηλεοπτικός σταθμός Orient, που πρόσκειται στη συριακή αντιπολίτευση.  

slpress.gr