Του καιρού (μας)

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Είναι γνωστό: κάπου πάντα στον κόσμο θα είναι μεσάνυχτα -ουδείς είναι θεός ώστε να βλέπει όλο τον πλανήτη. Είμαστε τυχεροί που ζούμε σε φωτεινό κομμάτι της γης (χωρίς πολέμους, στρατόπεδα συγκέντρωσης, πείνα -για το τελευταίο δεν βάζουμε το χέρι στη φωτιά, είναι προς εξέταση τέλος πάντων). Μας διέπει η γκρίνια βεβαίως αλλά το προσπερνάμε γιατί στο βάθος μάς αρέσει μάλλον -και δεν είναι κακό αυτό. Το κακό ξεκινά με τα λόγια τα μεγάλα και, όσο νά ’ναι, ασυνάρτητα και ισχνά.

Μέρες που ’ναι, είμαστε με τον Ελληνα πρωθυπουργό: «Βούλησή μου είναι να μη δεχτώ άλλες κωλυσιεργίες (σ.σ.: στην εκπόνηση και εκτέλεση του κυβερνητικού έργου) και τεχνητά εμπόδια (ο Θεός κι η ψυχή μας τι εννοεί, αλλά, μέρες εορταστικές είναι αυτές). Οποιος έχει αντιρρήσεις επ’ αυτού θα ήθελα να τις εκφράσει τώρα». Γιατί αργότερα θα είναι αργά; Ποιος ξέρει; Δεν παίζει ο πρωθυπουργός.

Ετσι πρέπει να είναι ένας πρωθυπουργός: με πυγμή και αποφασιστικότητα· με βούληση, που είναι και φιλοσοφική κινητήριος δύναμη. Μόνο έτσι θα αποφύγουμε τις οχληρές αξιολογήσεις των δανειστών και εταίρων (τρομάρα μας) και θα βγούμε στις ελεύθερες αγορές (φτου, ξελευτερία), θα επαναφέρουμε μισθούς και συντάξεις στην προτεραία αυτών κατάσταση, θα οδεύσουμε στη λεωφόρο της ανάπτυξης και της οικονομικής ανάκαμψης.

Και τι θα γίνει με τις παλιές αξίες, που μαράθηκαν από την έως τούδε ασφυκτική ασκούμενη πολιτική των μνημονίων; Θα τις ξεχάσουμε, όπως ξεχάσαμε να αντιδράμε ή πάμε γι’ άλλα; Και πού είναι αυτά τα άλλα; Πώς τα ανακαλύπτει κανείς;

Δεν κολλάμε σε μικρολεπτομέρειες -μακροημέρευση ζητάμε, τα άλλα είναι για τους μίζερους και αυτούς που αδυνατούν να εκτιμήσουν την τεράστια προσπάθεια της κυβέρνησης να μας βγάλει από την άβυσσο στην οποία μας οδήγησαν οι προηγούμενοι ολετήρες της χώρας. Για τους σημερινούς καταστροφείς ιδεών, ήθους και πολιτισμού δεν γίνεται λόγος (και πώς να γίνει αφού μια τέτοια καταστροφή είναι σχεδόν ανεπανόρθωτη);

Υπάρχει καιρός για όλα: καιρός του σκέπτεσθαι και του (επανα)στοχάζεσθαι, καιρός του πράττειν και καιρός του δημιουργείν, καιρός του λαλείν και καιρός του σιγάν -δεν έχω πρόχειρο τον Εκκλησιαστή να αραδιάσω τις προτάσεις του με τον καιρό. Πάντως καιρός του αμφισβητείν και του αναρριχάσθαι δεν φαίνεται στον ορίζοντα, μήτε του αγωνιάν και του ξεσηκώνεσθαι -τι να λέμε... Μήπως υπάρχει καιρός (παρότι ισχυριστήκαμε το αντίθετο) του κρίνειν και του εκτιμάν;

Α, μπα, δεν βλέπουμε τίποτα στον ορίζοντα. Μόνο οι γιορτές βοηθάνε να σκάσει ένα γελάκι στα χείλη (και στην ψυχή) -και βεβαίως, πάνω απ’ όλα οι φίλοι (πολύτιμοι, εκτός συγγραφής, εννοείται).

Η πραγματικότητα είναι ξινή και μουτρωμένη -τα πεζοδρόμια λ.χ., έτσι δείχνουν: μουντά, βρόμικα, ανάγλυφα και πάνω τους σκοντάφτουμε και σκουντουφλάμε απεριόριστα. Το χιούμορ μη χαθεί (εντελώς).   

efsyn.gr