Τα πιτ μπουλ της Βόρειας Μακεδονίας -κι άλλα ζώα

“Άλλες φορές παίρνω στην τύχη το πρώτο θέμα. Όλα είναι εξίσου καλά για μένα. Και ποτέ δεν σκοπεύω να το αναπτύξω καθ’ ολοκληρία.

Γιατί κανενός πράγματος δεν βλέπω το σύνολο. Ούτε το βλέπουν κι εκείνοι που υπόσχονται να μας κάνουν να το δούμε.

Από τα εκατό κομμάτια και μορφές που έχει κάθε πράγμα, παίρνω ένα, ίσα-ίσα να το για να το ψηλαφήσω. Και συχνότερα μου αρέσει να πιάνω τα πράγματα από κάποιαν ασυνήθιστη πλευρά.

Δεν είμαι υποχρεωμένος να εγγυηθώ κάτι καλό ούτε να κολλήσω σε ένα θέμα, χωρίς να αλλάξω, όποτε μου αρέσει. Και μπορώ να παραδοθώ στην αμφιβολία και στην αβεβαιότητα και στο κύριο χαρακτηριστικό μου: Την άγνοια.”

Μισέλ ντε Μονταίν (Michel de Modaigne) 1533-1592

~~

Όταν γράφεις ένα κείμενο, είτε στο διαδίκτυο είτε μυθιστόρημα, ακόμα και επιστημονικό, πρέπει να θυμάσαι ότι δεν μπορείς να καβαλάς δυο άλογα ταυτόχρονα.

Κάθε φορά επιλέγεις μια “θέση” κι αυτήν πρέπει να υπηρετήσεις, να ψηλαφήσεις, να την πας ως εκεί όπου μπορείς να την πας.

Όσο παράδοξο και ν’ ακούγεται δεν είναι κακό, δεν είναι λάθος σε κάποιο άλλο κείμενο να πιάσεις το ίδιο θέμα από διαφορετική θέση.

“Να φοβάστε εκείνους που δεν φάσκουν κι αντιφάσκουν”, έγραφε ο Έκο. “Γιατί αυτοί οι άνθρωποι νομίζουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια.”

~~

Έτσι σκέφτομαι ότι το θέμα της ονομασίας της γειτονικής χώρας μπορεί να το δούμε κι αλλιώς: Κατά πόσο είναι φυσικό να αποδεχτούμε ως όνομα αυτής της χώρας κάτι που σίγουρα είναι παράλογο;

Αν η Τουρκία διαλυόταν σε διάφορα κράτη, και σ’ ένα απ’ αυτά, στα παράλια του Αιγαίου, αποφάσιζαν να ονομαστούν Ίωνες θα ήταν λογικό; Μπορούν οι Τούρκοι να αυτοαποκαλούνται Ίωνες;

Είναι ηλίθιο, δεν είναι; Κι όμως δεν διαφέρει σε τίποτα απ’ τους Σλάβους που αυτοαποκαλούνται Μακεδόνες.

~~

Και έστω ότι αποδεχόμαστε την εθνικιστική τους ανάγκη για “ιστορική ταυτότητα”, προκειμένου να μην τους κάνουμε εχθρούς. Αυτοί θα θέλουν να είναι φίλοι μας;

Αν οι μεγάλες δυνάμεις, οι νταβατζήδες της ιστορίας, τους πείσουν ότι πρέπει να μας επιτεθούν για να κερδίσουν το όνομα τους, το κόκκαλο που τους πετάνε, εμείς ποιον θα πρέπει να πολεμήσουμε; Τον σκύλο ή τον νταβατζή;

~~

Κανείς λογικός άνθρωπος δεν προτιμάει τον πόλεμο απ’ την ειρήνη. Το ξέρω. Αλλά κάποιες φορές δεν υπάρχει χρόνος για να επιλέξεις.

Ας το δούμε σαν αλληγορία:

Έστω ότι περπατάτε στο δρόμο με το σκυλάκι σας (ένα ημίαιμο μεσαίου μεγέθους που συνήθως προσπαθεί να παίξει και με τις γάτες, ονόματι Πέρλα).

Από απέναντι έρχεται ένας ηλίθιος (ή μια ηλίθια για να μη γινόμαστε σεξιστές) με το εκπαιδευμένο-να-επιτίθεται πιτ-μπουλ. Αυτός έχει μάθει το σκυλί του να είναι αιμοβόρο.

Και το πιτ μπουλ επιτίθεται. Τι θα κάνετε εκείνη τη στιγμή, καθώς βλέπετε να σας δαγκώνει το πόδι -ή να πιάνει το σκυλάκι σας απ’ το λαιμό;

Ποιος φταίει που το πιτ μπουλ έγινε επιθετικό; Ο φροντιστής του (κηδεμόνας, ιδιοκτήτης) σίγουρα. Αλλά πώς θα αμυνθείτε; Βρίζοντας τον ιδιοκτήτη του σκύλου; Φωνάζοντας την αστυνομία; Επικαλούμενος την αθωότητα των ζώων;

Το πιτ μπουλ έχει δαγκώσει το πόδι σας, το σκυλί σας, ίσως και το παιδί σας. Δεν θα αμυνθείτε;

~~

Ίσως να μην σας αρέσει η αλληγορία του σκύλου, γιατί αυτό είναι ζώο, δεν φταίει σε τίποτα, μπλα μπλα μπλα.

Ωραία. Έστω ότι σας επιτίθονται οι φανατικοί ηλίθιοι του ISIS (ή των ΗΠΑ, της Τουρκίας, του Ισραήλ, της Κίνας κλπ).

Γνωρίζετε ότι τον ISIS τον δημιούργησαν και τον θρέφουν κάποιοι άλλοι, τα αφεντικά τους, υπερατλαντικά και μη.

Καθώς σας πυροβολούν οι “σκύλοι” του ISIS θα σκεφτείτε πόσο σημαντική είναι η ειρήνη κι η φιλία, πώς η φτώχεια, η καταπίεση, ο θρησκευτικός και εθνικιστικός φανατισμός κάνει τους ανθρώπους χειρότερους από μανιακά πιτ μπουλ; Δεν θα αμυνθείτε; Δεν θα πολεμήσετε;

~~

Με πιο απλά λόγια:

Σ’ έναν κόσμο χωρίς σύνορα και χωρίς διακρίσεις, οικονομικές-κοινωνικές-φυλετικές-σεξουαλικές κλπ, θα μπορούσαμε όλοι να είμαστε φίλοι.

Αλλά σε μια κοινωνία ανισοτήτων, εθνικισμού, ρατσισμού και φανατισμού (όπως είναι ο πραγματικός κόσμος) κατά πόσο μπορεί ένας άνθρωπος (μια πόλη, ένα έθνος) να ακολουθεί τον Δρόμο του Ειρηνικού Πολεμιστή;

Αν οι Βιετναμέζοι αποδέχονταν την εισβολή των Αμερικάνων (και των Γάλλων πριν) θα ήταν σωστοί -ειρηνιστές;

Αν οι εργάτες του Σικάγο δέχονταν να συνεχίζουν να δουλεύουν δωδεκάωρα θα ήταν καλοί άνθρωποι;

Αν οι Κρητικοί καλωσορίζανε τους Ναζί με ρακές και ντάκους θα ήταν φίλιοι;

Αν οι γυναίκες και οι ομοφιλόφιλοι αποδέχονταν την καταπίεση κρυμμένοι στην κουζίνα και στην ντουλάπα θα ήταν καλύτεροι οικογενειάρχες;

~~

Κάποιες φορές πρέπει να πολεμήσεις για πάρεις αυτό που δικαιούσαι. Το πρώτο πρόβλημα είναι να θυμάσαι ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός.

Το δεύτερο, και πολύ πιο δύσκολο, είναι πώς θα αντιδράσεις όταν σου επιτίθεται ο σκύλος του γείτονα. Γιατί τότε δεν έχεις την πολυτέλεια να πας στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ή να επικαλεστείς το Χάρτη των Ανθρώπινων (και σκυλίσιων) Δικαιωμάτων.

Πρέπει να πολεμήσεις. Και για να σταματήσει να δαγκώνει ένα πιτ μπουλ πρέπει να το κλωτσήσεις στ’ αρχίδια ή στο κεφάλι. Όχι εκείνον που το εκπαίδευσε, αλλά το ίδιο το σκυλί.

~~

(ΥΓ: Τα αρσενικά πιτ μπουλ είναι -στατιστικά- τα πιο επιθετικά σκυλιά.

Η φωτογραφία είναι του Elliott Erwitt, Magnum Agency)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός 

Μία γραβάτα και ένας καημένος

Eίδα φωτογραφίες με τον Πρωθυπουργό μας και τη γραβάτα του. Ελαμπε η σύντροφός του σαν να ήταν μανούλα του. Πόσο τον καμάρωνε! Βρε πόσο μεγάλωσε! Γραβάτα στα 44. Ο καημένος! Νομίζει ότι ο πλανήτης αυτόν περίμενε και τη στιγμή που θα φορούσε γραβάτα…

γράφει η Ρέα Βιτάλη

Δεν την ξεχνάω τη στιγμή. Θα περνούσε από συνέντευξη στο Πανεπιστήμιο που ονειρευόταν να φοιτήσει. Ήταν βουτηγμένος στο άγχος και ξεθύμαινε σε χαζούς θυμούς, τους οποίους οι δικοί του άνθρωποι υπέμεναν, δείχνοντας την κατανόησή τους στη στιγμή του. Μετά έπιασε τη γραβάτα στα χέρια του και την κοίταξε για λίγο σαν να ήταν το πιο δύσκολο πράγμα για να λογαριαστεί. Προσπάθησε άτεχνα με πρόβες στον καθρέπτη και τέλος είπε παραδομένος «Πώς διάολο δένεται αυτό το πράγμα;». Τότε ο πατέρας του τον πλησίασε για να του δείξει. 

Ηταν μια στιγμή αστεία και ιερή μαζί, απ΄αυτές που οι μάνες βουρκώνουν έξω τους και οι πατεράδες μέσα τους. Μετά τον θυμάμαι στο αυτοκίνητο. Είχε τελειώσει τη συνέντευξη του. Εκανε ψοφόκρυο. Σε εκείνον τον τόπο σπάνια δεν είχε κρύο. Ωστόσο εκείνος σκασμένος έβγαλε με αστραπιαίες κινήσεις το σακάκι του, ξέλυσε τη γραβάτα…Μάλλον όχι. Δεν είναι απλό πράγμα, το να ξελύσεις τη γραβάτα… Πέρα δώθε σαν πνιγμένος τον κόμπο και το κεφάλι και με μορφασμούς αγωνίας στο πρόσωπο και σιχτιρίσματος και μέσα από τα σφιγμένα δόντια είπε: «Πώς διάολο βγαίνει;» και κάπως τέλος πάντων την έλυσε και την πέταξε με νεύρα και μετά είπε: «Νομίζω πήγα καλά. Πολύ καλά! Νομίζω έσκισα!». Μα τα δικά μου μάτια κόλλησαν στο αποτύπωμα του ιδρώτα του πάνω στο πουκάμισό του. Λες και είχε ζέστη Δεκαπενταύγουστου… 

Ηταν 17 χρονών, και μέσα μου μονολόγησα αυθόρμητα «Αν ιδρώνεις έτσι στα 17 σου για να διεκδικήσεις κάτι, τι να σε φοβίσει στη ζωή;» ενώ εκείνος συνέχισε επιτέλους ανακουφισμένος: «Και παρεμπιπτόντως, ο ένας από τους εξεταστές μου είπε, ότι είχα κάνει ωραία επιλογή γραβάτας» και έκλεισε συνθηματικά το ένα μάτι. Στο Πανεπιστήμιο η γραβάτα έγινε δεύτερη του φύση. Τη φορούσε, δεν τον φορούσε δηλαδή. Και σαφέστατα γνώριζε, πότε επιβάλλεται να τη φοράς και πότε όχι. Και πριν τελειώσει το Πανεπιστήμιο διεκδίκησε την πρώτη του δουλειά. Σαν σκαλοπάτι της επόμενης δουλειάς του.

Οσο «στοιχείο» και προσόν του ήταν η μόρφωση του, άλλο τόσο ήταν η εμφάνισή του, βεβαίως με γραβάτα, η χειραψία του, το πώς σφίγγεις το χέρι, το πώς κάθεσαι απέναντι στον άλλον, πώς τον κοιτάς στα μάτια, η ομιλία της στάσης του σώματος δηλαδή, ο τρόπος έκφρασης, το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς. Ήταν 20 ετών. Τόσο προφανώς εμπέδωσε, ότι η ζωή είναι δική σου μόνο όταν κοπιάζεις για να είναι δική σου, που ακόμα και το καλοκαίρι του είχε αναζητήσει εργασία παράλληλα με τις διακοπές του. Σε εκείνο το ξενοδοχείο έπρεπε να φοράει στολή με παπιγιόν. Ήταν σαν πιγκουίνος και καθώς είχε μακριά χέρια, άρα τα μανίκια της στολής του ήταν κοντά, ήταν χαριτωμένα αστείος. Αλλά αυτό δεν τον δυσκόλεψε να λαμβάνει τα πιο πολλά φιλοδωρήματα, όπως καμάρωνε. Γιατί; Ήξερε να σταθεί, να εξυπηρετεί με τρόπο ώστε… «Να ξέρεις ό,τι το σωστό σέρβις είναι, από έναν κύριο σε έναν κύριο. Όχι από κάποιον κατώτερο σε κάποιον ανώτερο. Καταλαβαίνεις τη διαφορά;». Αν την καταλαβαίνω; Αυτά τα μέτρα και τα σταθμά. Οι ευκρινείς γραμμές. Αυτό είναι μόρφωση. 

Μετά πήγε στρατό. Θα μπορούσε να το είχε αποφύγει. Δεν το καταδέχτηκε. Στη συνέχεια πέρασε από συνεντεύξεις και κατόρθωσε την πρώτη του δουλειά-δουλειά. Εννοείται ότι πήγαινε με γραβάτα στις συνεντεύξεις και εξυπακούεται, ότι με γραβάτα εργαζόταν. Την επαναστατικότητα του, τη «διοχέτευε» ανέκαθεν σε ενήλικους προορισμούς. Είχε πιάσει τη ζωή του στα δικά του χέρια από μικρή ηλικία. Είχε αφήσει τον ομφάλιο λώρο ανάλαφρα μακριά του. Εργαζόταν, κοπίαζε, αμειβόταν, πλήρωνε τις υποχρεώσεις του, διεκδικούσε, εκπαιδευόταν στους ελιγμούς, διέκρινε εξυπνάδα στους συμβιβασμούς, κοπίαζε για νίκες win win (δεν υπάρχουν χαζοί εκεί έξω), σεβόταν την ιεραρχία, έχανε και μάθαινε από την ΜΗ νίκη, ξεχώριζε τους αλήτες από τους έντιμους, δεν μετατόπιζε καμία δική του ευθύνη. Επαναστάτης δηλαδή κανονικός. Μη σου πω, «τρομοκράτης». 

Όλα αυτά έχουν «τρομοκρατικές» διαστάσεις σε μια πατρίδα και σε ένα ολόκληρο σύστημα-παρασύστημα που έχει στηρίξει τη διατήρησή του σε ανήλικους-ενήλικες. Α ναι, να διευκρινίσω, σπούδασε και εργάζεται στο εξωτερικό. Και όποτε βρίσκει ευκαιρία ταξιδεύει τον κόσμο. Είναι Έλλην πολίτης του κόσμου. Διαβάζει ιστορία και λογοτεχνία και γενικά διαβάζει πολύ. Συναναστρέφεται με άνεση ανθρώπους από κάθε μεριά του πλανήτη. Είναι 30 ετών. 

Χθες είδα φωτογραφίες με τον Πρωθυπουργό μας και τη γραβάτα του. Τη φόρεσε πρώτη φορά στα 44 του χρόνια. Ελαμπε η σύντροφός του σαν να ήταν μανούλα του και χαριεντιζότανε δίπλα του ο Καμμένος συνεργάτης του… Ο γνωστός Καμμένος «Λιντσάρετε τον Πάχτα» και «Στα τέσσερα εσείς!» και παραδίπλα η Δούρου. 

«Φτου σου αγόρι μου!» έμοιαζε να λέει μέσα της η σύντροφός του Μπέτυ. Πόσο τον καμάρωνε! Βρε πόσο μεγάλωσε! 

Γραβάτα στα 44. Ηρθε η ώρα του, νόμιζε. Ομως στη ζωή, ό,τι χάνεις σε χρόνο, δεν το ξαναβρίσκεις. Ο καημένος!.. Νομίζει ότι ο πλανήτης αυτόν περίμενε και τη στιγμή που θα φορούσε γραβάτα… Ο καημένος!… (Και μεις μαζί του). 

Υ.Γ.: Δύο αγωνίες είχε ο πλανήτης της χώρας μου. Μία, ποτέ θα φορέσει γραβάτα ο Αλεξάκος και δύο, ποτέ θα μιλήσει ο μουτρωμενος Κωστάκης. Συνέπεσαν και οι δύο! Πόση ευτυχία, πόση επιτυχία ν’ αντέξει η έρμη μας καρδιά!  

Ο εγγονός του Αστερίξ

γράφει η Νόρα Ράλλη

Αφού στα τελευταία πονήματα η γράφουσα προέβη σε βαθιές εξομολογήσεις υποδόριου αυτοεξευτελισμού και παρανοϊκής αληθοφάνειας, λέω να συνεχίσω το αυτό βιολί (που, μ' αυτά και μ' αυτά, έχει γίνει κοντραμπάσο): ναι, έχω λάβει σοβαρή κλασική παιδεία. Ξέρω τον Αστερίξ απ' έξω και ανακατωτά... Οπως και τις ταινίες του «παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου». Οπως και μια πολύ συγκεκριμένη εκπομπή συνεχείας (έτσι λέγονται τα «σίριαλ» ελληνιστί) της αλλοδαπής, που μας έβγαλε από τα αδιέξοδα εξεταστικών και χωρισμών (πολλάκις βιωμένα και τα δυο).

Πολύ θα 'θελα να χρησιμοποιώ τσιτάτα τρανών φιλοσόφων, σπουδαίων διανοητών και μετανεωτερικών σταρ. Ελα όμως που οι ατάκες του Ζήκου, του Σταυρίδη ή του Οβελίξ μού έρχονται ασκαρδαμυκτί στον νου, ειδικά όταν θέλω να πω κάτι σοβαρό - άλλη σχιζοφρένεια κι αυτή. Παναγιά μου Κουλτουρομαζώχτρα, μην παρεξηγηθώ! Καλοί και δυσθεώρητοι είν' οι πρώτοι. Βάλαν κάτω μυαλά και σώματα και είπανε πράματα μεγάλα τε και θωμαστά.

Αλλά οι δεύτεροι. Αχ αυτοί οι δεύτεροι. Αυτοί... τα είπαν όλα. Με λόγια απλά, ευφάνταστα και κυρίως (πολύ κυρίως όμως) αστεία. Και εδώ είναι που έγκειται η άνωθι σχιζοφρενής έξις: δεν μπορώ να στριμωχτώ ανάμεσα σε πολύ σοβαρά ζητήματα, χωρίς να μπει ο διάολος μέσα μου και ν' αρχίσω να ανατρέχω στα «κλασικά» αυτά κείμενα.

Ειδικά όταν τα σοβαρά αυτά ζητήματα έρχονται από το εξωτερικό - γιατί στο εσωτερικό, πόσο πια «σοβαρά» ν' ασχοληθείς με Αδωνι, Κυριάκο, Αρτέμη, Ζωή, Φώφη, Παναγιώτη ή Γιάν(ν)η; (τα ονόματα μπαίνουν με σειρά αξιακής αναζήτησης).

... Εκεί, λοιπόν, στα ξένα, γίνονται ωραία πράματα. Κάτι οικογένειες μεταναστών χωρίζει ο Τραμπ, αλλά ένεκα που εθλίβη η Μελάνια, ήταν και το εξώφυλλο του Time με το παιδάκι να κλαίει που του πήραν τη μητέρα του και λεζάντα «Καλώς ήρθατε στην Αμερική!», είπε να ξεκάνει τα κακώς καμωμένα του ο κομοδινοβαμμένος πρόεδρος. Προσωρινά βεβαίως. Μη φανταστείς. Αλυσοδεμένες (στην κυριολεξία) τις μεταφέρουν και πάλι τις μανούλες που τόλμησαν να μπούνε παράνομα στο «κάν' το όπως Αμερική», απλά πλέον μαζί με τις αλυσίδες στα πόδια τους θα κρατάνε και τα παιδάκια στα χέρια τους.

Αλλά το καλύτερο απ' όλα φέρει άρωμα Γαλλίας. Φινετσάτο, καλοκαιρινό, ντελικάτο. Με έλαια νεοφιλελευθερισμού στη βάση, φρουτένια ασυνειδησία στις μεσαίες νότες και ξυλώδη υπεροψία στις υψηλές. Πήγε ο Μακρόν (Εμανουέλ τονε λένε) σε τελετή επετείου. Της 18ης Ιουνίου. Σαν τότε, το 1940, βγήκε σου λέει ο Ντε Γκoλ στο BBC και απηύθυνε έκκληση για συνέχιση του αγώνα εναντίον των Γερμανών ναζί. Με το μπαρδόν: ο Στρατηγός Ντε Γκoλ θέλω να πω - κάτσε μη φάμε και μεις καμιά κατσάδα.

Ε, σ' αυτή την επέτειο, είχαν μαζευτεί μαθητές εκεί στο Μον Βαλεριάν για να δουν τον πρόεδρο της Γαλλίας που θα έλεγε διάφορα εθνικοπατριωτικά. Ελα όμως που ο «φυτεύω δέντρα με τον Τραμπ» πέρασε δίπλα από έναν τεντιμπόι μαλλιά μαθητή που τόλμησε να τον αποκαλέσει «Μανού»! Τι ήταν να του το πει; Αρχισε ο Μανουέλ τον εξάψαλμο και σταματημό δεν είχε.

Δεν θα μείνω στο «αν και πόσο ήταν ευγενής» ο Μακρόν με τον νεαρό, όπως κάναν οι περισσότεροι αρθρογράφοι στη Γαλλία. Θα μείνω σε αυτό που του είπε: «Τη μέρα που θέλεις να κάνεις επανάσταση, να έχεις φροντίσει να έχεις πάρει το πτυχίο σου, να έχεις βρει δουλειά και να μπορείς να συντηρείς τον εαυτό σου. Τότε μπορείς να δίνεις μαθήματα σε άλλους».

ΟΑΕΔ την πέρασες, ρε Μανού, την επανάσταση; Πρώτα καταθέτω βιογραφικό, μετά λογαριασμό τραπέζης και μετά παίρνω πιστοποίηση επαναστάτη, περιμένοντας στη σειρά για να πάρω αμπάριζα Λουδοβίκους των Αγορών και Αντουανέτες των Τραπεζών; Ο παππούς σου ο Αστερίξ με τίτλους και πτυχία εναντιωνόταν στους Ρωμαίους; Ή μήπως οι γυναίκες που κάθονταν και έπλεκαν στα επαναστατικά δικαστήρια κατά τη Γαλλική Επανάσταση, λέγοντας συνεχώς «πάρτε τους το κεφάλι», ήταν τίποτα σπουδαγμένες;

Ε ρε Μάης του '68 που σας χρειάζεται! Τι να σου κάμω όμως, που μπήκαμε για τα καλά στον Ιούνη...

   

Χρέος: Αλήθειες και ψέματα

Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πριν από 6 χρόνια οι Σαμαράς – Βενιζέλος έστησαν πανηγύρια για το PSI. Ήταν εκείνη η προηγούμενη «ελάφρυνση χρέους» που επέφερε διάλυση των νοσοκομείων, κατάρρευση των ταμείων, ισοπέδωση των μικροομολογιούχων.

Τώρα έχουμε το δεύτερο – το «αριστερό» πλέον – ημίχρονο του ίδιου… πανωλεθρίαμβου για το λαό. Η κυβέρνηση του κόμματος που μιλούσε για «κούρεμα», για «απομείωση» και για «διαγραφή» του χρέους, η κυβέρνηση που ήδη από το τρίτο Μνημόνιο υπέγραψε ότι «ονομαστικό κούρεμα του χρέους δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί», η κυβέρνηση που έβαλε την υπογραφή της κάτω από το κείμενο «οι ελληνικές αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους  να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως», μιλά για «ελάφρυνση χρέους» και στήνει τα προεόρτια της φαραωνικής επικοινωνιακής προπαγάνδας της «εξόδου από τα Μνημόνια».

Φυσικά τα περί «ελάφρυνσης του χρέους» είναι μια ακόμα απάτη με την οποία το κρέας βαφτίζεται ψάρι. Στην ουσία οι διευθετήσεις μεταξύ ΕΕ και ΔΝΤ για το πως η Ελλάδα θα τους πληρώνει και μετά το 2030 και αενάως (και όχι αν θα τους πληρώσει), για ένα χρέος το ληστρικό χαρακτήρα του οποίου θα δούμε στην συνέχεια, παρουσιάζεται σαν «ελάφρυνση».

Η πραγματικότητα, όμως, είναι αμείλικτη: Μνημόνιο σημαίνει εκατοντάδες νόμοι και 30.000 μνημονιακές εφαρμοστικές ρυθμίσεις. Σημαίνει κλοπή δικαιωμάτων και δεκάδων δισεκατομμυρίων από το λαό. Τι από αυτά ακυρώνεται και επιστρέφεται με την περιλάλητη «έξοδο» και μάλιστα «καθαρή»; Τίποτα!  Μνημόνιο σημαίνει: α) Λιτότητα, β) εκποίηση, ενεχυρίαση, υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας, γ) καθεστώς εποπτείας και επιτήρησης της χώρας. Τι από αυτά σταματά με την κατ’ ευφημισμό «ρύθμιση για το χρέος»; Τίποτα!

Πρώτο: Μετά και την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου η λιτότητα με την μορφή των εξωφρενικών και ματωμένων πλεονασμάτων που διαρκούν μέχρι το 2060 (!) ισοδυναμεί με αφαίμαξη που μόνο για την περίοδο 2019 – 2022 ξεπερνά τα 40 δισ. ευρώ! Ταυτόχρονα οι νόμοι που περικόπτουν εκ νέου τις συντάξεις και μειώνουν στο μισό το αφορολόγητο δεν επιδέχονται καμίας παρερμηνείας.

Δεύτερο: Το τρίτο Μνημόνιο και η διαρκής επιβεβαίωσή του μέσα από τις περιβόητες «αξιολογήσεις» ισοδυναμεί με επιβολή καθεστώτος αιώνιας και σίγουρα μέχρι το 2014 (!) εκποίησης του δημόσιου πλούτου  μέσω της δράσης του «Υπερταμείου» που συνεχίζει την κατάπτυστη πρόνοια του πρώτου Μνημονίου περί παραίτησης της χώρας από την ασυλία των περιουσιακών της στοιχείων έναντι των δανειστών.

Τρίτο: Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν τα προχτεσινά για το χρέος που προσδιορίζουν τον χαρακτήρα της επιτήρησης και μετά την… «έξοδο»,  υπάρχει η ίδια η αρχιτεκτονική της ΕΕ όπως καταγράφεται στον Κανονισμό της «αριθ. 472 της 21ης Μαΐου 2013» που προβλέπει διατήρηση για πολλές δεκαετίες της εποπτείας και σίγουρα όχι πριν να «εξοφληθεί τουλάχιστον το 75% της χρηματοδοτικής συνδρομής» της Ελλάδας από τους τοκογλύφους – «σωτήρες» της .

Τέταρτο: Στα παραπάνω πρέπει να προστεθούν τα δεκάδες «προαπαιτούμενα» της 4ης αξιολόγησης, ανάμεσά τους η επίσπευση μαζικών πλειστηριασμών, οι νέες αυξήσεις στον ΕΝΦΙΑ από το 2019 και καθώς και η ρήτρα  μη αναστρεψιμότητας της «έκθεσης συμμόρφωσης» στο προχτεσινό Eurogroup όπου ο «αριστερός» Τσακαλώτος υπέγραψε ότι κανένα μνημονιακό μέτρο που έχει επιβληθεί μέχρι σήμερα δεν πρόκειται να καταργηθεί!

Αυτή είναι η «έξοδος», αυτή είναι και η «ελάφρυνση» για την οποία μιλούν και που ουσιαστικά σημαίνει ότι ο τόπος ξεκίνησε από τα Μνημόνια λόγω ελλειμμάτων, κινούμαστε στα Μνημόνια ελέω πλεονασμάτων και πορευόμαστε στο διηνεκές με Μνημόνια ένεκα χρέους…

Πάμε, όμως, να δούμε όταν γίνεται λόγος για χρέος περί ποιου πράγματος πρόκειται:

***

    Παρατήρηση πρώτη: Το 2009 το δημόσιο χρέος ήταν στο 129% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη 298 δισ. ευρώ. Σήμερα (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακας 4.2, σελ 121) μετά από οχτώ χρόνια αδιάκοπης βαρβαρότητας, μετά από τρία Μνημόνια, χαράτσια και «κουρέματα», το χρέος εκτινάχτηκε στο 179% του ΑΕΠ και σε απόλυτα μεγέθη πάνω από 332 δις ενώ τα τελευταία στοιχεία καταγράφουν το χρέος της κεντρικής διοίκησης (ΟΔΔΗΧ, 31/3/2018) στα 343,7 δις.

Συμπέρασμα πρώτο: Η πολιτική αυτή, είτε με μπλε και πράσινους, είτε με τους ροζ, όχι μόνο δε μειώνει το χρέος αλλά το μεγαλώνει, το διογκώνει, το εκτινάσσει. Το χρέος είναι κατά 50 μονάδες μεγαλύτερο ως ποσοστό του ΑΕΠ από τη στιγμή που υποτίθεται ότι άρχισαν να το μειώνουν!

***

Παρατήρηση δεύτερη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια για να ενισχύσουν το κράτος και το λαό. Ψέματα! Μέχρι τώρα από τα Μνημόνια τα συνολικά δάνεια που έχουν εκταμιευτεί ανέρχονται σε 262 δισ. ευρώ. Την ίδια περίοδο σύμφωνα με τα στοιχεία τόσο του κ.Σταϊκούρα που κατατέθηκαν στη Βουλή το 2014, τα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας και τις τελευταίες ανακεφαλαιοποιήσεις, οι τράπεζες με τη μορφή πακέτων και ενισχύσεων έχουν λάβει πάνω από 300 δισ. ευρώ.

    Συμπέρασμα δεύτερο: Τα δάνεια, που αυξάνουν και δεν μειώνουν το χρέος, όχι μόνο δεν πάνε στον λαό και στην ενίσχυση της οικονομίας, αλλά στο σύνολό τους και ακόμα περισσότερα πάνε στους τραπεζίτες και κανείς άλλος δεν τα έχει δει. Τι τα κάνουν οι τραπεζίτες καλό θα ήταν να μας το εξηγήσουν οι εκπρόσωποι της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ που τους τα δίνουν.

***

Παρατήρηση τρίτη: Λένε ότι παίρνουν δάνεια γιατί αλλιώς δεν θα μπορούσε το κράτος να πληρώνει μισθούς και συντάξεις. Ψέματα. Την ίδια περίοδο που οι «εισροές» δια του δανεισμού ήταν τα 262 δισ. ευρώ της τρόικας, ο ελληνικός λαός (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακες 4.6, σελ 124) για το διάστημα 2010 – 2018 είδε σε τόκους, σε χρεολύσια, σε δαπάνες εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους να εγγράφεται δαπάνη 296,5 δισ. ευρώ. Δηλαδή 35 δισ. ευρώ παραπάνω (στον δε κωδικό για εξοφλήσεις βραχυπρόθεσμων τίτλων έχει εγγραφεί το 2017 ποσό ύψους 541 δισ. ευρώ)!

Συμπέρασμα τρίτο: Με τα δάνεια δεν πληρώνουν μισθούς και συντάξεις. Αντίθετα: Είναι οι κομμένοι μισθοί, είναι οι κομμένες συντάξεις, είναι η δυστυχία και η καταστροφή του ελληνικού λαού μέσω των οποίων πληρώνονται τα δάνεια. Συνάπτουν δάνεια για να πληρώνουν με τόκο τα προηγούμενα δάνεια και κόβουν μισθούς και συντάξεις υποβάλλοντας τον λαό να πληρώνει με το αίμα του και τα παλιά και τα νέα δάνεια.

***

    Παρατήρηση τέταρτη: Λένε ότι η Ελλάδα παίρνει δάνεια γιατί έχει χρέη. Ψέματα! Ισχύει ακριβώς το αντίστροφο: Η Ελλάδα – και κάθε κράτος – έχει χρέη επειδή ακριβώς παίρνει δάνεια τα οποία άλλοι τα ξεκοκαλίζουν και άλλοι τα πληρώνουν.

Υπενθυμίζουμε: Στην Ελλάδα είχαμε χρέος πριν ακόμα δημιουργηθεί ελληνικό κράτος, ως απόρροια των λεγόμενων «δανείων της ανεξαρτησίας» που φυσικά δεν έφτασαν ποτέ στον ελληνικό λαό.

Σημειώστε: Ο Ψυρούκης, ο ιστορικός Καρολίδης καθώς και ο Νίκος Μπελογιάννης στο βιβλίο του «Το ξένο κεφάλαιο στην Ελλάδα» έχουν καταγράψει ότι από την Επανάσταση του 1821 μέχρι την χρεοκοπία του 1932 επί Βενιζέλου, η Ελλάδα είχε δανειστεί 2 δισ. φράγκα, είχε καταβάλει στους δανειστές 2,4 δισ. φράγκα κι όμως τους χρωστούσε ακόμα 2 δισ. φράγκα, όσα δηλαδή είχε δανειστεί εξ αρχής!

Σημειώστε επίσης: Από το 1998 μέχρι σήμερα η δαπάνη εξυπηρέτησης του χρέους της κεντρικής διοίκησης (Εισηγητική Έκθεση Προϋπολογισμού 2018, σελ. 124) ξεπερνά αθροιστικά τα 631 δισ. ευρώ! Το ποσό είναι αδιανόητο. Ακόμα όμως πιο αδιανόητο είναι το γεγονός ότι ενώ ο λαός πληρώνει ένα σκασμό σε τοκογλυφικά, οι σωτήρες, εντός και εκτός Ελλάδας του λένε ότι του κάνουν και «ελάφρυνση» για να τους πληρώνει μέχρι το 2060, οπότε πάλι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα τους χρωστάνε άλλα τόσα!

    Συμπέρασμα τέταρτο: Αυτός ο κατήφορος δεν πρόκειται να σταματήσει. Και σίγουρα δεν πρόκειται να τον σταματήσουν ούτε τα Μνημόνια που τώρα θα τα βαφτίσουν «μεταμνημόνια», ούτε οι επιμηκύνσεις, ούτε οι «αναδιαρθρώσεις», ούτε οι τρόικες που της βάφτισαν «θεσμούς» και… «περεστρόικες».

Με αυτές τις «τεχνικές», το αποτέλεσμα είναι σε κάθε προηγούμενο λογαριασμό χρεών να επέρχεται – όπως περιέγραφε ο Λένιν – ένας «τοκογλυφικός επιπρόσθετος λογαριασμός πάνω σε εκείνον που 20 φορές ως τώρα πληρώθηκε».

***

Παρατήρηση πέμπτη: Οι προηγούμενοι έλεγαν ότι τα χρέη και τα ελλείμματα που «έπρεπε» να αντιμετωπιστούν δια της εξοντωτικής φορολογίας οφείλονταν στο ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε», στο γεγονός ότι – κατά ορισμένους – ο λαός είναι τεμπελχανάς και κοπρίτης και ότι οφείλονταν στους μισθούς και τις συντάξεις των δημοσίων υπαλλήλων. Οι σημερινοί λένε ότι για τα χρέη φταίνε οι προηγούμενοι των οποίων, όμως, την πολιτική συνεχίζουν και ότι οι φόροι απαιτούνται ώστε δια των πλεονασμάτων να εξασφαλιστούν οι αφενός οι πληρωμές. αφετέρου τα… αντίμετρα. Πρόκειται για αθλιότητες. Σημειώστε: Οι φόροι που θα πληρώσει ο λαός το 2018 ανέρχονται στα 48,2 δισ. ευρώ (Προϋπολογισμός 2018, Πίνακας 35, σελ 59). Οι μισθοί και οι συντάξεις μετά βίας φτάνουν στα 12,3 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.7, σελ. 63). Συνολικά, δε, ο λαός έχει πληρώσει σε φόρους από το 2010 μέχρι το 2018 το ποσό των 423,056 δισ. ευρώ (Πίνακας 3.5, σελ. 59). Δηλαδή και οι μισθοί και οι συντάξεις (ό,τι έχει απομείνει) πληρώνονται από τους φόρους του λαού και όλοι οι υπόλοιποι φόροι, που ένα απειροελάχιστο μέρος τους έχουν το θράσος να το βαφτίζουν «αντίμετρα», αντί να γυρίζουν στο λαό, πάνε κατά δεκάδες δισ. ευρώ σε τοκογλύφους σε δανειστές και πιστωτές.

Συμπέρασμα πέμπτο: Όσοι τα λένε αυτά λοιπόν περί «κοπρίτη» λαού, και όσοι παριστάνουν τους «αριστερούς» μοιράζοντας κόλλυβα από την κηδεία ενός λαού που οι ίδιοι έχουν θανατώσει,  είναι οι πραγματικοί πολιτικοί κοπρίτες. Τα χρέη, τα ελλείμματα αλλά και τα πλεονάσματα είναι κομμάτια του συνολικού δημόσιου πλούτου που κάποιοι λίγοι κηφήνες τον υπεξαιρούν διαχρονικά. Τα δάνεια που προκαλούν τα χρέη δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) σε μισθούς και συντάξεις εργαζομένων. Επιστρέφουν σχεδόν στο σύνολό τους σε δανειστές και τοκογλύφους! Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στην Υγεία και την Παιδεία. Πάνε στους τραπεζίτες, στους κεφαλαιοκράτες που τα απομυζούν για να χρηματοδοτούν τις μπίζνες και τις ανακεφαλαιώσεις τους. Τα δάνεια δεν πάνε (ποτέ δεν πήγαιναν) στο ανύπαρκτο κράτος Πρόνοιας. Πάνε για να καλύπτονται οι τρύπες από τις φοροαπαλλαγές, τις φοροελαφρύνσεις, τα «πακέτα» ενισχύσεων, τις επιχορηγήσεις προς την ολιγαρχία.

***

Παρατήρηση έκτη: Για να βρούμε τι είδους είναι το χρέος δεν έχουμε παρά να κάνουμε το εξής: Παίρνουμε τις διαρκείς φοροαπαλλαγές, τα θαλασσοδάνεια, τις χαριστικές ρυθμίσεις προς μονοπώλια, πολυεθνικές, εργολάβους και τραπεζίτες, προσθέτουμε τις ΝΑΤΟικές δαπάνες στις οποίες οφείλεται τουλάχιστον το ¼ του χρέους, σε αυτά προσθέτουμε την υπέροχη Ολυμπιάδα που ακόμα δεν ξέρουμε πόσο κόστισε, πάνω σε αυτά βάζουμε τις διαρκείς υπερκοστολογήσεις των δημόσιων έργων, προσθέτουμε τις ολέθριες συνέπειες της ένταξης στην ΕΕ με την καταβαράθρωση της παραγωγικής βάσης, προσθέτουμε τις επίσης ολέθριες συνέπειες της λεγόμενης «απελευθέρωσης της αγοράς» ειδικά στον τομέα της μεταφοράς κεφαλαίων στο εξωτερικό, βάζουμε ως κερασάκι στην τούρτα την πολιτική της υπονόμευσης και της διαφθοράς στις κρατικές επιχειρήσεις, και θα έχουμε βρει και το μέγεθος και τα αίτια του χρέους.

Συμπέρασμα έκτο (και βασικό): Αυτό το χρέος είναι όλο ειδεχθές, είναι όλο επαχθές, είναι όλο ληστρικό, και είναι όλο παράνομο. Και δεν εννοούμε παράνομο με την «στενή» νομική έννοια. Εννοούμε ότι είναι πολιτικά παράνομο. Η αντιμετώπισή του, επομένως, δεν μπορεί παρά να είναι πολιτική. Που σημαίνει: Άλλη πολιτική λύση, προς όφελος του λαού, από την άρνηση πληρωμής ενός χρέους που ο λαός και δεν το χρωστάει και το έχει πληρώσει (!) δεν υπάρχει.

***

Τα παραπάνω, παρότι άκρως ελληνικά, δεν συνιστούν μια ελληνική ιδιαιτερότητα, αλλά μια καπιταλιστική κανονικότητα. Εξηγούμαστε:

Σύμφωνα με τον Στίγκλιτς οι χρεωμένες χώρες κατέβαλαν στους πιστωτές τους για αποπληρωμή παλιότερων χρεών το διάστημα 1984 – 2000 το αστρονομικό ποσό των 4,6 τρισ. δολαρίων!

Χαρακτηριστικό επίσης το παράδειγμα που έρχεται από τη δεκαετία του ’80 και αποτυπώνεται στα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας:

Στις αρχές του 1980 το χρέος που είχαν 109 «πιστολήπτριες» χώρες προς τους πιστωτές τους ήταν 430 δισ. δολάρια. Παρά το γεγονός ότι μέχρι το 1986 είχαν πληρώσει σε τόκους 336 δισ. δολάρια, στο τέλος της ίδιας χρονιάς είχαν φτάσει να χρωστάνε πάνω από 880 δισ. δολάρια. Μέσα σε μια εξαετία, δηλαδή, χρωστούσαν ποσό υπερδιπλάσιο από εκείνο που αρχικά είχαν δανειστεί, και ενώ την ίδια ώρα είχαν ήδη πληρώσει σε τόκους τα 4/5 των αρχικών δανείων!

Αν κάτι απορρέει ως πολιτικό συμπέρασμα από τα προηγούμενα είναι ότι η λύση σε αυτή την ατέλειωτη φρίκη δεν θα έρθει ούτε με την «ελάφρυνση», που πριν ήταν «επιμήκυνση», που πιο πριν ήταν «κούρεμα» και που πάντα καταλήγει σε δούλεμα, όπως εκείνοι οι λογιστικοί προσδιορισμοί για το ποιο είναι το «καλό» και ποιο είναι το «κακό» χρέος, ποιο είναι «επονείδιστο» χρέος και ποιο όχι. Το χρέος είναι όλο επονείδιστο και κυρίως είναι όλο πληρωμένο από έναν λαό που δεν είχε καμία οφειλή, αλλά το πλήρωσε. Εναπόκειται, τελικά, στον ίδιο τον λαό να επιβάλει εκείνες τις πολιτικές αποφάσεις και εκέινες τις κοινωνικο-οικονομικές ανατροπές που θα καταστήσουν το πληρωμένο χρέος και διαγραμμένο.

Με άλλα λόγια: Μιλάμε για πλήρη, ολική και οριστική διαγραφή του χρέους. Και εδώ έρχεται η ερώτηση: Και πώς θα γίνει αυτό; Μονομερώς; Απάντηση: Μα φυσικά μονομερώς! Τι περιμένετε; Να ορθώσει τα στήθη του ο Τσκαλώτος ή να τείνουν ευήκοον ους,  ποιοι; Οι κερδοσκόποι; Οι τοκογλύφοι; Το πιστεύει κανείς στ’ αλήθεια αυτό;

Εμείς, αντιθέτως, πιστεύουμε αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ: Κανείς εκτός από κάποιον ζητιάνο δεν επιλέγει να εξαρτάται από την γενναιοδωρία των συμπολιτών του.

Αυτό που έλεγε ο Άνταμ Σμιθ για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων, στις σχέσεις μεταξύ κρατών και διεθνών οργανισμών ισχύει 1.000 φορές. Και να το ξεκαθαρίσουμε: Ο Άνταμ Σμιθ δεν ήταν κομμουνιστής. Πατέρας του καπιταλισμού θεωρείται.

   

H αυγή των υπεριών

Eίναι γνωστό πως πολλοί άνθρωποι λαμβάνουν κατά καιρούς αντιβιοτικά για ασήμαντα συμπτώματα ασθένειας, όπως ο πονόλαιμος ή η καταρροή. Αυτό που λίγοι από εμάς συνειδητοποιούν όμως, είναι πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε δυνητικά να αποβεί μοιραίο για την ανθρωπότητα και μάλιστα στο άμεσο μέλλον.

Τα βακτήρια αναπτύσσουν αντοχή στα αντιβιοτικά φάρμακα σε μεγάλο βαθμό μέσα από μια φυσική εξελικτική διαδικασία, αποδεικνύοντας τη δαρβινική θεωρία της «επιβίωσης των ισχυρότερων». Καθώς η ιατρική κοινότητα αναπτύσσει φάρμακα για την καταπολέμηση μικροβίων, ορισμένα από  αυτά, αναπόφευκτα ξεκλειδώνουν μηχανισμούς για να επιβιώσουν, παρά τις προσπάθειες της ανθρωπότητας να τα καταπολεμήσει. Όσα από αυτά επιβιώνουν, πολλαπλασιάζονται γρήγορα και με την πάροδο του χρόνου διαδίδονται, εξαπλώνονται και μολύνουν περισσότερους ανθρώπους. Καθώς οι γιατροί ανταποκρίνονται συνταγογραφώντας ισχυρότερα φάρμακα για την καταπολέμησή τους (ή οι ασθενείς λαμβάνουν από μόνοι τους, χωρίς ιατρική συνταγή), όλο και περισσότερα βακτήρια συνεχίζουν να εξελίσσονται και η ανθεκτικότητα στα αντιβιοτικά ή αντιμικροβιακά φάρμακα εξακολουθεί να ενισχύεται.

Οι ειδήσεις σχετικά με την αυξανόμενη απειλή των υπερ-ιών (superbugs) τα τελευταία χρόνια είναι όλο και πιο συχνές. Τα Ηνωμένα Έθνη αναφέρθηκαν πέρυσι στην αντιμικροβιακή αντίσταση ως μια «κρίση που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε». Επιπλέον, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας ανέπτυξε έναν κατάλογο των παθογόνων «κρίσιμης προτεραιότητας», ενώ έκθεση για λογαριασμό της βρετανικής κυβέρνησης, προειδοποιεί ότι το πρόβλημα θα μπορούσε να κοστίζει 10 εκατομμύρια ζωές ετησίως έως το 2050, εάν οι καθημερινές λοιμώξεις και ασθένειες καταστούν σιγά σιγά μη ιάσιμες και η φαρμακευτική βιομηχανία δεν αναπτύξει επαρκή νέα αντιβιοτικά αρκετά σύντομα.

Η αντίσταση στα αντιμικροβιακά και αντιβιοτικά φάρμακα έχει ήδη αρχίσει να απειλεί την καθημερινή αντιμετώπιση ακόμα και συνηθισμένων λοιμώξεων, που οι περισσότεροι άνθρωποι θεωρούσαν δεδομένη. Εάν τα μικρόβια γίνουν ανθεκτικά στα αντιμικροβιακά και αντιβιοτικά φάρμακα, επεμβάσεις, ακόμη και ρουτίνας της σύγχρονης ιατρικής, σύντομα θα καταστούν αδύνατες. Για παράδειγμα, η αντιμετώπιση ενός πονόλαιμου μπορεί να γίνει δύσκολη και εγχειρήσεις ανοιχτής καρδιάς ή καισαρικές τομές μπορεί να είναι εξαιρετικά επικίνδυνες μέσα στα επόμενα χρόνια, επιστρέφοντάς μας επί της ουσίας στην εποχή πριν την ανακάλυψη των αντιβιοτικών.

Διάγραμμα για τη χρήση και την αντίσταση των αντιβιοτικών στην Ευρώπη.

Όπως υπογραμμίζει το Foreign Policy, για να κατανοήσουμε καλύτερα πόσο οριακή είναι η κατάσταση σχετικά με τα αντιβιοτικά, έχει ενδιαφέρον να εξετάσουμε το ζήτημα από οικονομική σκοπιά: Η ζήτηση για αντιβιοτικά ξεπερνά την προσφορά τους. Από την πλευρά της ζήτησης, η χρήση αντιβιοτικών έχει αυξηθεί εκθετικά. Η αύξηση του εισοδήματος και η βελτιωμένη πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη επέτρεψαν την ευρύτερη χρήση των αντιβιοτικών, όχι μόνο στον δυτικό κόσμο, αλλά και στις αναπτυσσόμενες χώρες. Η χρήση βέβαια των αντιβιοτικών είναι πολλές φορές περιττή (για παράδειγμα έναντι ιογενών λοιμώξεων) και υπερβολική (όπως η προληπτική χρήση τους στην κτηνοτροφία).

Μάλιστα το CDC, το Ινστιτούτο Δημόσιας Υγείας των ΗΠΑ, εκτιμούσε το 2016 ότι μία στις τρεις ιατρικές συνταγές για αντιβιοτικά στη χώρα είναι περιττή. Η εμφάνιση αντίστασης στα αντιβιοτικά συμβάλλει στην αύξηση της ζήτησής τους, επειδή οι γιατροί αναγκάζονται να συνταγογραφούν πιο δραστικά αντιβιοτικά σε ασθενείς που έχουν μολυνθεί από ανθεκτικά βακτήρια. Οι ασθένειες που θα μπορούσαν κάποτε να θεραπευτούν με δοσολογία πέντε ημερών και χρήση ενός μόνο φαρμάκου, απαιτούν πλέον πολλές εβδομάδες θεραπείας, με δύο ή τρία διαφορετικά αντιβιοτικά.

Από την πλευρά της προσφοράς, υπάρχουν δύο βασικά προβλήματα. Πρώτον, καθώς τα βακτήρια αναπτύσσουν αντίσταση στα υπάρχοντα αντιβιοτικά, ο αριθμός των αποτελεσματικών φαρμάκων στο οπλοστάσιο ενός τυπικού νοσοκομείου συρρικνώνεται. Τα συνηθισμένα αντιβιοτικά, όπως η πενικιλίνη, δεν είναι πλέον αποτελεσματικά κατά των ασθενειών που χρησιμοποιούνται για εύκολη θεραπεία, όπως η πνευμονία, η φυματίωση και η δυσεντερία.

Δεύτερον, ο ρυθμός ανάπτυξης νέων αντιβιοτικών έχει επιβραδυνθεί δραματικά. Οι φαρμακευτικές εταιρείες έχουν αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος των πόρων τους για την καταπολέμηση του καρκίνου και άλλων χρόνιων παθήσεων, που προσβάλλουν κυρίως τους ασθενείς στο δυτικό κόσμο και των οποίων οι ασφαλιστικές εταιρείες έχουν την οικονομική δυνατότητα να πληρώσουν. Ασχολείται με άλλα λόγια με ασθένειες πολύ πιο προσοδοφόρες. Ενδεικτικά, η τελευταία νέα κατηγορία εμπορικών αντιβιοτικών αναπτύχθηκε στη δεκαετία του '80.

Ευτυχώς, οι υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής και η ιατρική κοινότητα αρχίζουν πλέον να αναλαμβάνουν δράση. Για παράδειγμα, για να μειωθεί η σπατάλη των αντιβιοτικών, η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγόρευσε τη χρήση αντιβιοτικών ως αυξητικών παραγόντων στις ζωοτροφές το 2006. Η Υπηρεσία Τροφίμων και Φαρμάκων των ΗΠΑ ακολούθησε το 2017. Πολλές χώρες έχουν θεσπίσει αυστηρότερους κανονισμούς για τη μείωση της συνταγογράφησης αντιβιοτικών για ιογενείς λοιμώξεις, για τις οποίες είναι άχρηστα. Σε κάθε περίπτωση όμως, έως και το 50% των αντιβιοτικών παγκοσμίως μπορεί να διατίθεται και να διακινείται χωρίς ιατρικές συνταγές. Από την πλευρά της προσφοράς, οι βρετανικές και κινεζικές κυβερνήσεις δημιούργησαν ένα ερευνητικό ταμείο για να βοηθήσουν τις φαρμακευτικές εταιρείες να αναπτύξουν νέα αντιβιοτικά.

Το ίδρυμα "Access to Medicine" δημιούργησε ένα νέο σύστημα για να αξιολογήσει ποιες φαρμακευτικές εταιρείες προσπαθούν να βοηθήσουν, όχι μόνο στην ανάπτυξη νέων φαρμάκων, αλλά και στην αποτροπή της κατάχρησης των υπαρχόντων φαρμάκων. Οι φαρμακευτικές εταιρείες θα μπορούσαν να ενισχύσουν τα δίκτυα διανομής και πωλήσεών τους, έτσι ώστε τα αντιβιοτικά να πωλούνται μόνο για την ενδεδειγμένη τους χρήση και όχι σε κτηνοτρόφους ή σε ανθρώπους που δεν διαθέτουν ιατρικές συνταγές. Θα μπορούσαν επίσης να εκπαιδεύσουν τους επαγγελματίες του ιατρικού κλάδου με τους οποίους συνεργάζονται, ώστε να περιορίσουν την άσκοπη εμπορία και την προώθηση αντιβιοτικών και να αναπτύξουν εσωτερικά και συντονισμένα συστήματα για την παρακολούθηση των πωλήσεων και της χρήσης τους.

Όπως και η κλιματική αλλαγή, έτσι και η μάστιγα της αντίστασης στα αντιβιοτικά είναι ένα πρόβλημα που απαιτεί κάποια μορφή συντονισμένης, παγκόσμιας δράσης. Ο λόγος είναι απλός: Σε έναν κόσμο όπου ο καθένας μπορεί να πετάξει από τη Σαγκάη ή τη Βομβάη στη Νέα Υόρκη σε 15 ώρες, μεταφέροντας νέα ανθεκτικά μικρόβια, δεν αρκεί η λήψη μέτρων από ορισμένες χώρες.

Το Foreign Policy σημειώνει πως η πρόκληση της αντίστασης στα αντιβιοτικά έχει ομοιότητες με το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής και οι υπεύθυνοι για τη χάραξη πολιτικής θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν ορισμένα από τα μαθήματα που έχει πάρει η ανθρωπότητα από αυτόν τον αγώνα για να αντιμετωπίσουν καλύτερα το θέμα. Αν και η στάση των ΗΠΑ, μετά την άνοδο του Τραμπ, στο θέμα της κλιματικής αλλαγής, δεν προκαλεί αισιοδοξία, το Foreign Policy εκτιμά πως απαιτείται μια συμφωνία αντίστοιχη με αυτή του Παρισιού για το κλίμα, ένα παγκόσμιο πλαίσιο που θα επιτρέπει στις χώρες να συμβάλλουν στην καταπολέμηση της μικροβιακής αντοχής. "Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί συγκεντρωθεί ένας ευρύς συνασπισμός φορέων και να ενθαρρυνθεί το ενδιαφέρον για την κοινή πρόκληση που έχουμε μπροστά μας".

tvxs.gr 

Θριαμβευτής ο Ερντογάν από τον α' γύρο: Στο 53,6% τα ποσοστά του- Παίρνει και τις βουλευτικές εκλογές

ΣΤΟ 87,5% Η ΚΑΤΑΜΕΤΡΗΣΗ  

Από τον πρώτο γύρο φαίνεται ότι εκλέγεται ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στην προεδρία της Τουρκίας για ακόμη μία θητεία.

   

Σύμφωνα με τα επίσημα αποτελέσματα, στο 87,5% των ψήφων για τις προεδρικές εκλογές, ο Ταγίπ Ερντογάν προηγείται με 53,6%, ο Μουχαρέμ Ιντζέ ακολουθεί με 30,3%, η Μεράλ Ακσενέρ λαμβάνει 7,5% και ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς 7,6%.

Αναφορικά με τις βουλευτικές εκλογές, με καταμετρημένο το 84,5% το AKP του Ερντογάν λαμβάνει 43,3% (297 έδρες), 22,1% και 142 έδρες το CHP του Ιντζέ, το «Καλό Κόμμα» της Ακσενέρ 10% (45 έδρες) και το φιλοκουρδικό HDP με 10,5% μπαίνει στη βουλή εξασφαλίζοντας 65 έδρες, ενώ το MHP (εθνικιστές σύμμαχοι του Ερντογάν) πιάνει 11,4% (51 έδρες).

Έτσι το ΑΚΡ επικρατεί στις εκλογές και με το συνασπισμό του με το MHP διατηρεί την πλειοψηφία στη νέα βουλή.

Σύμφωνα με στοιχεία που έχει στην διάθεσή του το HDP το τελικό ποσοστό του θα βρίσκεται ανάμεσα στο 11% και το 12% .

Η πρώτη δήλωση Ερντογάν

«Είναι νωρίς να πούμε οτιδήποτε, αλλά είμαστε καλά», είπε στην πρώτη του δήλωση ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, μετά το κλείσιμο της κάλπης στην Τουρκία και τα πρώτα αποτελέσματα που φαίνεται να του δίνουν την πρωτιά.

Ο Ερντογάν απευθύνθηκε στους δημοσιογράφους τη στιγμή που μετέβαινε από το σπίτι του στο Huber Köşkü της Κωνσταντινούπολης, όπου στεγάζεται προεδρικό γραφείο και από όπου θα παρακολουθήσει τη ροή των αποτελεσμάτων.

Κατά την αναχώρησή του, δεκάδες οπαδοί του τον αποθέωσαν με ορισμένους, μάλιστα, να του φιλούν ακόμη και τα χέρια

Κλίμα βίας και νεκροί σε εκλογικά κέντρα

Την ίδια ώρα στην Τουρκία επικρατεί κλίμα βίας, ενώ η διαδικασία σημαδεύτηκε από τη δολοφονία τεσσάρων ατόμων σε εκλογικό κέντρο.

Μία αιματηρή συμπλοκή είχε ως αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερα άτομα στην Τουρκία λίγο πριν κλείσουν οι κάλπες για την ανάδειξη νέου προέδρου και βουλευτών.

Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, η συμπλοκή σημειώθηκε σε εκλογικό κέντρο του Ερζουρούμ ανάμεσα σε μέλη του κόμματος του Ερντογάν και αυτού της Ακσενέρ.

Νεκρός έπεσε ο πρόεδρος της τοπικής οργάνωσης του IYI parti, καθώς και ακόμη δυο ψηφοφόροι που βρίσκονταν στο χώρο, ενώ υπήρξαν και επτά τραυματίες.

Ξύλο πάνω από την κάλπη

Επεισόδια σημειώθηκαν λίγο πριν το κλείσιμο των καλπών για την ανάδειξη νέου προέδρου και βουλευτών στην Τουρκία και συγκεκριμένα στην Κωνσταντινούπολη, με την αστυνομία να παρεμβαίνει, προκειμένου η κατάσταση να μη βγει εκτός ελέγχου.

Όπως αναφέρει το τουρκικό σάιτ, «Dokuz8 News», η αστυνομία παρενέβη, όταν συνεπλάκησαν πολλά άτομα, κατόπιν αιτήματος ενός ψηφοφόρου να εισέλθει εντός του παραβάν μαζί με έναν συγγενή του.

Άλλοι ψηφοφόροι διαμαρτυρήθηκαν, αρχικά υπήρξαν λεκτικές κόντρες, πήγαν να πιαστούν στα χέρια και εν τέλει η κατάσταση έληξε με την παρέμβαση της αστυνομίας.

thecaller.gr 

Για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια μακεδονία

“τόσος πόνος τόση ζωή

πήγαν στην άβυσσο

για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.”

Ελένη, Σεφέρης

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η Ελένη ποτέ δεν βρέθηκε στην Τροία, σε κάποιο δέλτα της Αιγύπτου ήταν τόσα χρόνια. Έτσι μιλάει με το στόμα της ο ποιητής:

Ήταν εκεί [η Ελένη], στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:

“Δεν είν’ αλήθεια, δεν είν’ αλήθεια” φώναζε.

“Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.

Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία”.

Αλλά οι Δαναοί, οι Αχαιοί, οι Έλληνες πολεμούσαν, έσφαζαν και σφαζόντουσαν. Κι οι Τρώες θα χάνονταν για ένα είδωλο, για ένα όνομα.

Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.

Έτσι το θέλαν οι θεοί.

Κι ο Πάρης, μ’ έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα

ατόφιο.

κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .

Για τη δόξα ποιανού σφάχτηκαν όλοι οι ήρωες, αλλά και τόσοι άγνωστοι, ανώνυμοι που ωστόσο είδαν ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια;

Για ένα πουκάμισο αδειανό.

Οι ποιητές τα ξέρουν και μας τα ‘χουν πει, όμως εμείς δεν θέλουμε να τους ακούμε, προτιμάμε ν’ ακούμε τα εμβατήρια και τους παιάνες, να σφάζουμε εχθρούς, να σφαζόμαστε.

~~

Κάθε φορά που έχουμε να αντιμετωπίσουμε έναν εχθρό, ακόμα κι έναν εχθρό που επινοήσαμε, μπορούμε να κάνουμε τρία πράγματα.

Το πρώτο είναι η μάχη, να τον πολεμήσουμε, να του επιτεθούμε.

Κι υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, χιλιετίες μετά τον ίσκιο της Ελένης, που ονειρεύονται πολέμους με τους βόρειους και λοιπούς εχθρούς. Όμως αυτοί που δίνουν παραγγέλματα, τα γουρούνια του πολέμου, να είστε σίγουροι ότι δεν θα πολεμήσουν. Θα στείλουν εμάς, θα στείλουν τα παιδιά μας, κι ο Βαρδάρης, ο Αξιός, θα ξεχειλάει κουφάρια ανώνυμων κι άγνωστων στρατιωτών.

Έτσι γινόταν πάντοτε, έτσι θα είναι πάντα.

~~

Ο δεύτερος τρόπος είναι η φυγή.

Δεν χρειάζεται να είναι κυριολεκτική. Μπορεί να είναι στρουθοκαμηλισμός. Το κεφάλι στην άμμο του ψηφοθηρικού πατριωτισμού.

Ολόκληρος ο πλανήτης να συνδιαλέγεται με τους “Μακεδόνες”, έτσι να τους αποκαλεί, με το όνομα της δικής τους εθνικιστικής παραίσθησης, κι οι Δαναοί, οι Αχαιοί, οι Έλληνες, να ορκίζονται σ’ αδειανά πουκάμισα ότι δεν ξέρουν, δεν είδαν, δεν γνωρίζουν.

Είναι βολική η φυγή.

~~~~

Υπάρχει και τρίτος τρόπος να αντιμετωπίσεις έναν εχθρό. Είναι ο πιο δύσκολος, αλλά είναι ο μόνος που στήνει θεμέλια: Να τον κάνεις φίλο.

Αν δεν προσπαθείς να νικήσεις τον εχθρό σου ή να τον αποφύγεις, το καλύτερο είναι να τον δεις -και να σε δει- ως ισότιμο.

Η ανοχή είναι μια καλή αρχή, ιδιαίτερα σημαντική όσο ο φανατισμός, ο δογματισμός και η μισαλλοδοξία είναι ο κανόνας, αλλά δεν είναι αρκετή.

Για να κάνεις κάποιον φίλο σου δεν αρκεί να τον ανέχεσαι, πρέπει να τον αποδέχεσαι.

Πρέπει να τον ακούσεις, να τον καταλάβεις. (δες παλιότερο κείμενο Άνθρωποι και ποντίκια – Επιλέγοντας ανάμεσα στη φυγή και στη μάχη)

Όσο κρύβεις το κεφάλι σου στην άμμο, όσο αρνείσαι να ακούσεις τη θέληση του, θα είναι ξένος και εχθρός.

Κι επικίνδυνος. Γιατί αν δεν αφήσεις στον εχθρό σου μια δίοδο για να ξεφύγει, θα αναγκαστεί να σε πολεμήσει μέχρι εσχάτων. Έτσι έγραψε ο Σουν Τσου, στην Τέχνη του Πολέμου.

~~~~

Όμως το πιο σημαντικό, αυτό που πάντα πρέπει να θυμόμαστε εμείς οι στρατιώτες που πεθαίνουμε για τη δόξα του Αλέξανδρου και τα χρυσά του Αγαμέμνονα, είναι ότι δεν οφείλουμε πίστη σε κανέναν.

Η ζωή των οπλιτών είναι ίδια σε κάθε στρατόπεδο, σε κάθε παράταξη.

Εχθροί μας δεν είναι οι Τρώες κι οι Τρωάδες, οι Μακεδόνες κι οι Ιλλύριοι, οι Πέρσες κι οι Ρωμαίοι.

Εχθροί μας είναι εκείνοι που μας στέλνουν στον πόλεμο -για να θησαυρίσουν ή για να δοξαστούν.

~~

Κι ίσως αυτό να είναι ένα πολύ σοβαρό κείμενο για μια τόσο γελοία κατάσταση. Όμως οι ηλίθιοι είναι συνήθως πιο επικίνδυνοι απ’ τους “κακούς”. Και δυστυχώς πολλοί ηλίθιοι υπάρχουν εκεί πάνω, κι άλλοι τόσοι εδώ κάτω.

Είναι χρήσιμο να εμπνεόμαστε απ’ τα κατορθώματα των αρχαίων, κι ακόμα πιο χρήσιμο να μαθαίνουμε απ’ τα λάθη τους. Αλλά είναι ηλίθιο να θεωρούμε ότι το ένδοξο παρελθόν κάποιων νεκρών δίνει αίγλη στη δικό μας θλιβερό παρόν.

Ποιος (λογικός) άνθρωπος σκέφτεται, όταν βλέπει έναν σύγχρονο Αιγύπτιο: “Α, αυτός είναι απόγονος των Φαραώ!”

Όταν βλέπει έναν Αθηναίο: “Α, αυτός είναι απόγονος του Περικλή.”

Όταν βλέπει έναν Σλάβο που κατοικεί στο μέρος που κάποτε ήταν Μακεδονία: “Α, αυτός είναι απόγονος του Αλεξάνδρου.”

Αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε μας, αυτό που βλέπουμε κι εμείς σε κείνους, είναι αυτό που είμαστε σήμερα -ίσως με μια μικρή αναδρομή λίγες γενιές πίσω.

Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε το νεφελώδες “εμείς” με το κυριολεκτικό “εγώ”. Η ιστορία και η κοινωνία με προδιαθέτουν, αλλά δεν με καθορίζουν. Χαράζουν γραμμές, αλλά είναι στην επιλεκτική διάθεση του καθενός να προσπαθήσει να τις ξεπεράσει, να τις διαταράξει.

Γεννιόμαστε ανελεύθεροι, αλλά έχουμε το δικαίωμα να τ’ αλλάξουμε όλα -ή έστω να προσπαθήσουμε.

Αρκεί να μην μπερδέψουμε την προσωπική μας ταυτότητα-προσπάθεια, μ’ αυτή που κληρονομήσαμε.

~~

Τα ισχυρά έθνη συμπεριφέρονται σαν γκάνγκστερ, τα μικρά έθνη σαν πόρνες. Κι είναι η Ελλάδα με τη Βόρεια Μακεδονία (στ’ αλήθεια ένα όνομα κράτους που προκαλεί γέλιο) δυο πόρνες που μαλλιοτραβιούνται για το “καλλιτεχνικό όνομα” τους, ενώ οι νταβατζήδες τους τις δέρνουν και τις δυο για να τους πάρουν όσα βγάζουν.

Θα ήταν πολύ πιο ωραίο αν οι μικροί γίνονταν φίλοι για ν’ αντιμετωπίσουν τους μεγάλους. Αλλά αυτό σπάνια έχει συμβεί στην Ιστορία.

Ακόμα και μέσα στα ίδια τα έθνη καταφέρνουν οι νταβατζήδες να προκαλέσουν εμφύλιους πολέμους. Δεν φταίνε αυτοί. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους. Και πάντα θα υπάρχουν ηλίθιοι αρχαιόπληκτοι και εθνικιστές, που θα σκοτώσουν κάποιον ανώνυμο κι άγνωστο στρατιώτη ή πολίτη ή παιδί, για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των νταβατζήδων -οικονομικών, θρησκευτικών, εθνικιστικών.

Να σκοτωνόμαστε εμείς, για του αφέντη το φαΐ, για τα φαντάσματα και τους ίσκιους, για ονόματα κρατών και για άδεια πουκάμισα.

Άλλωστε το πιο σημαντικό θέμα της Ανθρωπότητας, της Ευρώπης, των Βαλκανίων, της Ελλάδας, αυτή τη στιγμή είναι το καλλιτεχνικό όνομα μιας ακόμα πόρνης.

Ας συνεχίσουμε να τσακωνόμαστε μαζί της λίγες δεκαετίες ακόμα, ώστε -τουλάχιστον- να αφανιστούμε όλοι μαζί με ψηλά το κεφάλι, αφού ζήσουμε ως τότε σαν σκλάβοι, για 490 ευρώ το μήνα.

“Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.”

Τρώες, Καβάφης

Έτσι γράφει ο Αλεξανδρινός. Μα τίποτα δεν είναι βέβαιο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Η φωτογραφία: The Dwarf, Circus, Palisades, NJ. 1958 Bruce Davidson.Magnum

~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός