Ο εγγονός του Αστερίξ

γράφει η Νόρα Ράλλη

Αφού στα τελευταία πονήματα η γράφουσα προέβη σε βαθιές εξομολογήσεις υποδόριου αυτοεξευτελισμού και παρανοϊκής αληθοφάνειας, λέω να συνεχίσω το αυτό βιολί (που, μ' αυτά και μ' αυτά, έχει γίνει κοντραμπάσο): ναι, έχω λάβει σοβαρή κλασική παιδεία. Ξέρω τον Αστερίξ απ' έξω και ανακατωτά... Οπως και τις ταινίες του «παλιού, καλού ελληνικού κινηματογράφου». Οπως και μια πολύ συγκεκριμένη εκπομπή συνεχείας (έτσι λέγονται τα «σίριαλ» ελληνιστί) της αλλοδαπής, που μας έβγαλε από τα αδιέξοδα εξεταστικών και χωρισμών (πολλάκις βιωμένα και τα δυο).

Πολύ θα 'θελα να χρησιμοποιώ τσιτάτα τρανών φιλοσόφων, σπουδαίων διανοητών και μετανεωτερικών σταρ. Ελα όμως που οι ατάκες του Ζήκου, του Σταυρίδη ή του Οβελίξ μού έρχονται ασκαρδαμυκτί στον νου, ειδικά όταν θέλω να πω κάτι σοβαρό - άλλη σχιζοφρένεια κι αυτή. Παναγιά μου Κουλτουρομαζώχτρα, μην παρεξηγηθώ! Καλοί και δυσθεώρητοι είν' οι πρώτοι. Βάλαν κάτω μυαλά και σώματα και είπανε πράματα μεγάλα τε και θωμαστά.

Αλλά οι δεύτεροι. Αχ αυτοί οι δεύτεροι. Αυτοί... τα είπαν όλα. Με λόγια απλά, ευφάνταστα και κυρίως (πολύ κυρίως όμως) αστεία. Και εδώ είναι που έγκειται η άνωθι σχιζοφρενής έξις: δεν μπορώ να στριμωχτώ ανάμεσα σε πολύ σοβαρά ζητήματα, χωρίς να μπει ο διάολος μέσα μου και ν' αρχίσω να ανατρέχω στα «κλασικά» αυτά κείμενα.

Ειδικά όταν τα σοβαρά αυτά ζητήματα έρχονται από το εξωτερικό - γιατί στο εσωτερικό, πόσο πια «σοβαρά» ν' ασχοληθείς με Αδωνι, Κυριάκο, Αρτέμη, Ζωή, Φώφη, Παναγιώτη ή Γιάν(ν)η; (τα ονόματα μπαίνουν με σειρά αξιακής αναζήτησης).

... Εκεί, λοιπόν, στα ξένα, γίνονται ωραία πράματα. Κάτι οικογένειες μεταναστών χωρίζει ο Τραμπ, αλλά ένεκα που εθλίβη η Μελάνια, ήταν και το εξώφυλλο του Time με το παιδάκι να κλαίει που του πήραν τη μητέρα του και λεζάντα «Καλώς ήρθατε στην Αμερική!», είπε να ξεκάνει τα κακώς καμωμένα του ο κομοδινοβαμμένος πρόεδρος. Προσωρινά βεβαίως. Μη φανταστείς. Αλυσοδεμένες (στην κυριολεξία) τις μεταφέρουν και πάλι τις μανούλες που τόλμησαν να μπούνε παράνομα στο «κάν' το όπως Αμερική», απλά πλέον μαζί με τις αλυσίδες στα πόδια τους θα κρατάνε και τα παιδάκια στα χέρια τους.

Αλλά το καλύτερο απ' όλα φέρει άρωμα Γαλλίας. Φινετσάτο, καλοκαιρινό, ντελικάτο. Με έλαια νεοφιλελευθερισμού στη βάση, φρουτένια ασυνειδησία στις μεσαίες νότες και ξυλώδη υπεροψία στις υψηλές. Πήγε ο Μακρόν (Εμανουέλ τονε λένε) σε τελετή επετείου. Της 18ης Ιουνίου. Σαν τότε, το 1940, βγήκε σου λέει ο Ντε Γκoλ στο BBC και απηύθυνε έκκληση για συνέχιση του αγώνα εναντίον των Γερμανών ναζί. Με το μπαρδόν: ο Στρατηγός Ντε Γκoλ θέλω να πω - κάτσε μη φάμε και μεις καμιά κατσάδα.

Ε, σ' αυτή την επέτειο, είχαν μαζευτεί μαθητές εκεί στο Μον Βαλεριάν για να δουν τον πρόεδρο της Γαλλίας που θα έλεγε διάφορα εθνικοπατριωτικά. Ελα όμως που ο «φυτεύω δέντρα με τον Τραμπ» πέρασε δίπλα από έναν τεντιμπόι μαλλιά μαθητή που τόλμησε να τον αποκαλέσει «Μανού»! Τι ήταν να του το πει; Αρχισε ο Μανουέλ τον εξάψαλμο και σταματημό δεν είχε.

Δεν θα μείνω στο «αν και πόσο ήταν ευγενής» ο Μακρόν με τον νεαρό, όπως κάναν οι περισσότεροι αρθρογράφοι στη Γαλλία. Θα μείνω σε αυτό που του είπε: «Τη μέρα που θέλεις να κάνεις επανάσταση, να έχεις φροντίσει να έχεις πάρει το πτυχίο σου, να έχεις βρει δουλειά και να μπορείς να συντηρείς τον εαυτό σου. Τότε μπορείς να δίνεις μαθήματα σε άλλους».

ΟΑΕΔ την πέρασες, ρε Μανού, την επανάσταση; Πρώτα καταθέτω βιογραφικό, μετά λογαριασμό τραπέζης και μετά παίρνω πιστοποίηση επαναστάτη, περιμένοντας στη σειρά για να πάρω αμπάριζα Λουδοβίκους των Αγορών και Αντουανέτες των Τραπεζών; Ο παππούς σου ο Αστερίξ με τίτλους και πτυχία εναντιωνόταν στους Ρωμαίους; Ή μήπως οι γυναίκες που κάθονταν και έπλεκαν στα επαναστατικά δικαστήρια κατά τη Γαλλική Επανάσταση, λέγοντας συνεχώς «πάρτε τους το κεφάλι», ήταν τίποτα σπουδαγμένες;

Ε ρε Μάης του '68 που σας χρειάζεται! Τι να σου κάμω όμως, που μπήκαμε για τα καλά στον Ιούνη...