Πρόσωπα ψηφίζονται και όχι στασίδια

Από πού κι ως πού η έδρα ανήκει στο κόμμα και όχι στο πρόσωπο; Διαβάζουμε ανακοίνωση ότι ο βουλευτής Θεσσαλονίκης Γιώργος Λαζαρίδης «πρέπει να παραδώσει την έδρα του, η οποία ανήκει στους Ανεξάρτητους Έλληνες που συνεχίζουν με πατριωτική ευθύνη. Κάθε άλλη απόφασή του θα τον κατατάξει στην κατηγορία των αποστατών».

Σε αυτήν την ανακοίνωση υπάρχει νομικό και ηθικό ατόπημα.

Γράφει η Λώρη Κέζα

Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε σε ανάλογες περιπτώσεις του πρόσφατου παρελθόντος και να πούμε ότι ο Πάνος Καμμένος παρέμεινε βουλευτής όταν τον διέγραψαν από την κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας, όταν αρνήθηκε να ψηφίσει το Μνημόνιο του Λουκά Παπαδήμου. Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για μετακινήσεις βουλευτών από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως για παράδειγμα η μετακίνηση της Σοφίας Σακοράφα που διεγράφη από τον Γιώργο Παπανδρέου επειδή καταψήφισε τα μέτρα οικονομικής στήριξης. Διαφορετικές περιπτώσεις με κοινό γνώμονα ότι συνέχισαν τη θητεία τους στο κοινοβούλιο.

Θα πει κανείς ότι οι διαγραφές είναι άσχετες από τις ανεξαρτητοποιήσεις. Σε αυτήν την ένσταση θα απαντήσουμε με μια φετινή προσχώρηση: ο ΣΥΡΙΖΑ δέχθηκε στην κοινοβουλευτική του ομάδα τη Θεοδώρα Μεγαλοοικονόμου, η οποία είχε εκλεγεί με την Ένωση Κεντρώων και ανεξαρτητοποιήθηκε το 2017. Τι εννοούμε με όλα αυτά… Σίγουρα όχι ότι αποδεχόμαστε την παιδαριώδη αντίληψη «μια σου και μια μου». Αυτό δεν είναι επιχείρημα, ότι δηλαδή και άλλοι αποχώρησαν στο παρελθόν. Το ουσιαστικό σε αυτή τη συζήτηση είναι ότι οι πολίτες επιλέγουν πρόσωπα. Μαζί με το κόμμα επιλέγουν και τον βουλευτή τους.

Εάν oι εκλογές γίνονταν με λίστα, θα μπορούσε να γίνει άλλη συζήτηση. Και σε αυτήν την περίπτωση βεβαίως, των εκλογών βάσει λίστας, τα πρόσωπα που θέτουν υποψηφιότητα είναι καθοριστικά για την επιλογή των ψηφοφόρων. Οι εκλογές αναδεικνύουν και τις πολιτικές και τους πολιτικούς. Ισχύει πολύ περισσότερο όταν υπάρχει σταυρός προτίμησης. Οι Θεσσαλονικείς ψηφοφόροι επέλεξαν τον Γιώργο Λαζαρίδη για τη συνείδησή του, για να αντιδράσει όπως εκείνοι θα αντιδρούσαν αν βρίσκονταν στη θέση του. Ο βουλευτής ουσιαστικά λειτούργησε υπέρ των πολιτών που τον εξουσιοδότησαν. Τα περί προδοσίας είναι ένας άδικος βερμπαλισμός.

Πέρα από αυτό το νομικό και ηθικό ατόπημα, δηλαδή της παρερμηνείας βασικών αρχών της Δημοκρατίας, ο Γιώργος Λαζαρίδης γίνεται θύμα συκοφαντίας. Κυβερνητικές πηγές αναφέρονται σε νέο «σχέδιο νέας αποστασίας», το οποίο, όπως αναφέρουν, «απεργάζονται εδώ και καιρό συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα στον Πειραιά και στη Θεσσαλονίκη, λειτουργώντας για λογαριασμό Μητσοτάκη». Έτσι, χωρίς αποδείξεις, κατηγορούν έναν εκπρόσωπο του λαού για συναλλαγή. Και τον καλούν  «να αποδείξει, με την απόφασή του να παραδώσει την έδρα του, αν αποτελεί ή όχι μέρος του παραπάνω σχεδιασμού».

Δεν έχει να αποδείξει τίποτα ο Γιώργος Λαζαρίδης. Αυτό το καταλαβαίνει οποιοσδήποτε σέβεται τις βασικές αρχές του πολιτεύματος. Ακόμα κι αν βρισκόμαστε πολιτικά απέναντι, ακόμα κι αν διαφωνούμε μαζί του για το μακεδονικό, για την ρητορική του, για τα πάντα, ας του αναγνωρίσουμε το δικαίωμα να λειτουργεί με βάση τη συνείδησή του. Είναι θέμα αρχής.