Χάνοντας το νόημα της ζωής

Αρκούσε μια συζήτηση, σε μία από αυτές τις ατελείωτες καλοκαιρινές νύχτες, και ένα ισχυρό πλήγμα στην ζωή μου για να με προβληματίσουν έντονα και σε βάθος, ώστε να με κάνουν να αναρωτηθώ για πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια “γιατί αναλωνόμαστε σε μικρότητες;”, “γιατί εστιάζουμε (κατά κύριο λόγο) μόνο στην καλοπέραση του ΕΓΩ μας, μέσω του καταναλωτισμού και άλλων μικροαστικών συνηθειών;”, “γιατί τα πρότυπά μας εντάσσονται και περικλείονται απόλυτα στους χώρους της μουσικής, του αθλητισμού, του κινηματογράφου, και δεν αποτελούνται από ανθρώπους (κυρίως παιδιά) και μικρούς ήρωες που μάχονται καθημερινά το μεγάλο “Κ” (καρκίνο) με ένα τεράστιο χαμόγελο, ή ανθρώπους που έχουν αφιερώσει την ζωή τους σε ένα έργο εθελοντισμού και φιλανθρωπίας;”. Έχουμε όντως χάσει το νόημα της ζωής…!

Η βαθιά συστημική κρίση που βιώνουμε μέχρι και σήμερα δεν είχε αρνητικό αντίκτυπο μόνο σε οικονομικούς δείκτες, μακροοικονομικά στοιχεία, και πολιτικές αναλύσεις/θεωρίες. Η κοινωνία είχε (και έχει) διαποτιστεί βαθιά στις δομές της από την νοοτροπία “κυνηγάμε την ευτυχία” μέσω του υπερκαταναλωτισμού, και της υλικής υπόστασης των πραγμάτων, μέσω της μαζοποιημένης (υπό)κουλτούρας, διασκέδασης, μουσικής και ευρύτερα του κύκλου θεάματος, και μέσω των τυπικών ανιαρών δραστηριοτήτων που μας κάνουν λίγο να ξεχνάμε την μίζερη καθημερινότητα μας.

Παροδικές τονωτικές “ενέσεις” που απλά μας πρόσφεραν (-ουν) μια άχρωμη δόση εικονικής ευτυχίας. Χανόμαστε καθημερινά στο κυνήγι των υποχρεώσεων, των πρέπει, των φιλοδοξιών μας και ξεχνάμε ότι είμαστε άνθρωποι! Δεν εργαζόμαστε πλέον για να ζούμε, αλλά ζούμε για να εργαζόμαστε και κυνηγάμε ένα άπιαστο όνειρο, πουλιά ταξιδιάρικα που όσο τα κυνηγάμε τόσο εκείνα πετάνε μακριά μας… τα χρόνια φεύγουν και περνάμε από μπροστά μας σαν κινηματογραφική ταινία οι μέρες , οι ώρες , οι στιγμές, άλλοτε μας χαμογελάνε και άλλοτε μουντές ίσως και θλιβερές μας κοιτάνε, μα εμείς αναμένουμε τη στιγμή που θα ζήσουμε…. Δε ζούμε, παρά υπάρχουμε αναμένοντας να ζήσουμε. Στις αναζητήσεις μας για μια καλύτερη ζωή και στο συνεχές κυνήγι της ευτυχίας, πολλές φορές ξεχνάμε να ζούμε! Η ζωή μας καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από τα social media που μας έχουν αλυσοδέσει για τα καλά γύρω από μερικά like (φυσικά με την θέληση και την ανοχή μας)

Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει “δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, υπάρχει η τωρινή τούτη στιγμή, γιομάτη πίκρα, γιομάτη γλύκα και τη χαίρομαι όλη”.

Καθημερινά παρατηρώ γύρω μου μια απίστευτη ταχύτητα και βιασύνη για όλα. Όλα λίγο πολύ τυποποιημένα σε ένα πλαίσιο σκληρού ανταγωνισμού, παγκοσμιοποιήσης και έντονης εργασιομανίας. Αλήθεια πιστεύω πως μέσα στον κυκεώνα των συνεχών εξελίξεων προσπερνάμε τις μέρες (και τις στιγμές μέσα σε αυτές), οι οποίες χάνονται ως δια μαγείας. Προσμένουμε με ανυπομονησία ένα σαββατοκύριακο…Γιατί; Στην ουσία βιώνουμε πέντε μέρες στο μυαλό μας χωρίς νόημα, για να χαρούμε μόλις δύο. Κάτι ανάλογο με το καλοκαίρι. Αδημονούμε να έρθει, και σπεύδουμε να αγνοήσουμε το πέρασμα της άνοιξης. Ο χρόνος περνά και κάθε μέρα σου αφήνει κάτι. Δεν υπάρχει μέρα που να μην σου πρόσφερε τίποτα. Έστω μια εικόνα, μια σκέψη, κάτι που αν το ξανασκεφτόσουν, θα αντιλαμβανόσουν ότι ίσως ήταν πιο πολύτιμο από ότι βιαστικά νόμισες και του έδωσες ελάχιστη ή καθόλου σημασία.

Το καλούπι του καπιταλιστικού τρόπου ανάπτυξης και παραγωγής μας έχει αλλοιώσει σαν ανθρώπινες οντότητες, “σιγοτρώγοντας”,  και εν τέλει συνθλίβοντας τις ψυχές μας. Σχέσεις και συναισθηματικοί δεσμοί διαλύονται γιατί πολύ απλά οι άνθρωποι δεν προσπαθούν. Δεν θέλουν να προσπαθήσουν γιατί έχουν γαλουχηθεί στο εύκολο…στο χωρίς καμιά προσπάθεια διάκριση και ευτυχία. Έτσι είναι λίγο πολύ η εποχή μας, που άλλωστε εμείς την διαμορφώνουμε. Η αναζήτηση της ευτυχίας όμως κρύβεται πίσω από μικρές καθημερινές στιγμές. Από μια καλημέρα με ένα αληθινό χαμόγελο να την συνοδεύει, μέχρι ένα χάδι και μια αγκαλιά που σου ξυπνά έντονα συναισθήματα. Τα τρυφερά λόγια της αγάπης και του έρωτα σου προσφέρουν πάντα μια αίσθηση γαλήνης και ευτυχίας. Ξυπνούν στο κορμί μας τόσες αισθήσεις και το μετατρέπουν σε μια πολύβουη κυψέλη ζωής, όπου εκτελούνται όλα τα νούμερα ενός φαντασμαγορικού τσίρκου.

Γιαυτό μην ξεχνάμε το πραγματικό νόημα της ζωής.

Καλύτερα να ζεις τις μικρές στιγμές ευτυχίας που προσφέρει η ζωή παρά να σπαταλάς την ζωή σου προσπαθώντας να κυνηγάς την μεγάλη ευτυχία που μπορεί να μην έρθει ποτέ…

Υ.Γ: Θα ήθελα να αφιερώσω αυτές τις σύντομες και σκόρπιες σκέψεις μου σε μια πολύ ευχάριστη και γοητευτική “έκπληξη” από την όμορφη Νάξο…Κ.Ρ 

Ανδρέας Βελισσάριος