Τετάρτη 11 Ιουλίου 2018

Απελάσεις διπλωματών «ανταλλάσσουν» Αθήνα-Μόσχα


 

Με απέλαση δύο Ελλήνων διπλωματών «απαντά» η Μόσχα στην απέλαση δύο Ρώσων διπλωματών. Δεν θα ανεχθούμε συμπεριφορές που παραβιάζουν τη διεθνή νομοθεσία, δήλωσε ο Δ. Τζανακόπουλος. Τι αφορά η υπόθεση.


Η Ρωσία θα απελάσει δύο Ελληνες διπλωμάτες, δήλωσε μέλος του ρωσικού κοινοβουλίου, σύμφωνα με το πρακτορείο RIA, «απαντώντας» έτσι στην απέλαση δύο Ρώσων διπλωματών και την απαγόρευση εισόδου στην Ελλάδα άλλων δύο για παράνομες ενέργειες κατά της εθνικής ασφάλειας.

Νωρίτερα, το πρακτορείο Interfax είχε μεταδώσει πως το υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας δήλωσε ότι θα αντιδράσει στην απόφαση της Αθήνας.

Η Ελλάδα είχε ενημερώσει τη Ρωσία στις 6 Ιουλίου ότι σχεδίαζε την απέλαση των Ρώσων διπλωματών από τη χώρα, για παράνομες δραστηριότητες που συνδέονται με διαδηλώσεις κατά της συμφωνίας με τη πΓΔΜ, σύμφωνα με ελληνική διπλωματική πηγή που επικαλείται το Reuters.

«Είχαμε εκδώσει προειδοποιήσεις στις ρωσικές αρχές εδώ και κάποιο καιρό για (τις δράσεις) των τεσσάρων, δίνοντας τους μία λογική περίοδο λίγων ημερών για να φύγουν από τη χώρα», είπε η πηγή στο Reuters.

Οι κατηγορίες αφορούν εμπλοκή σε διαδηλώσεις κατά της συμφωνίας με τη πΓΔΜ και προσπάθειες προσφοράς χρημάτων σε κρατικούς αξιωματούχους, όπως μεταδίδει το πρακτορείο.

O Δημήτρης Τζανακόπουλος μιλώντας σήμερα στον Σκάι υποστήριξε πως η Κυβέρνηση πιστεύει ότι όντως υπήρξαν συμπεριφορές που αποσκοπούσαν στην εμπλοκή στο ζήτημα με την πΓΔΜ. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε μάλιστα, η Ελλάδα επιθυμεί να διατηρεί καλές σχέσεις με όλα τα κράτη, ωστόσο δεν είναι δυνατόν να δέχεται συμπεριφορές που προσβάλλουν τόσο το ελληνικό κράτος όσο και το διεθνές δίκαιο.

«Η Ελλάδα έχει αποδείξει στο πλαίσιο της πολυδιάστατης πολιτικής ότι θέλει καλές σχέσεις με όλα τα κράτη αλλά όλα τα κράτη πρέπει να σέβονται το διεθνές δίκαιο. Η κυβέρνηση επιμένει στο εξής ότι δεν είναι δυνατόν να αποδεχόμαστε συμπεριφορές που δεν δείχνουν σεβασμό στο ελληνικό κράτος». Σε επόμενη ερώτηση για το αν έχουν ληφθεί μέτρα ο κ. Τζανακόπουλος απάντησε ότι «η εκτίμηση είναι ότι ότι έχουν υπάρξει συμπεριφορές τέτοιες και γι’ αυτό θα ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα».

Οπως αποκάλυψε σήμερα η «Καθημερινή», επικαλούμενη πληροφορίες από υψηλόβαθμες διπλωματικές πηγές, τα μέτρα που έλαβε η Αθήνα αποτελούν απάντηση σε παράνομες ενέργειες εντός της ελληνικής επικράτειας, οι οποίες συνιστούν παρέμβαση στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας. Ανάμεσα στις κατηγορίες που απευθύνει η Αθήνα προς τους διπλωμάτες είναι οι απόπειρες αλίευσης και διακίνησης πληροφοριών, αλλά και χρηματισμού κρατικών λειτουργών. Η συγκεκριμένη υπόθεση φέρνει στην επιφάνεια μια υπόγεια ένταση που φαίνεται να υπάρχει ανάμεσα σε Αθήνα και Μόσχα, τα τελευταία δύο χρόνια, για λόγους οι οποίοι συνδέονται και με το γενικότερο περιβάλλον ασφάλειας στην ευρύτερη περιοχή.

Συγκεκριμένα, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, η Αθήνα έχει ήδη αποφασίσει και δώσει εντολή για την άμεση απέλαση δύο ατόμων -ο ένας είναι το στέλεχος της ρωσικής πρεσβείας Βίκτορ Γιάκοβλεφ- και την απαγόρευση νέας εισόδου στη χώρα για δύο ακόμα, οι οποίοι εμπλέκονται σε σωρεία ενεργειών, μεταξύ των οποίων πληροφοριακής δραστηριότητας (ο διπλωματικός όρος για την αλίευση και διακίνηση πληροφοριών) εις βάρος της Ελλάδας.

Η πρωτοβουλία της Αθήνας δεν αποτελεί «κεραυνό εν αιθρία», αλλά έρχεται ως απάντηση μετά μια σειρά από συντονισμένες κινήσεις προσπάθειας επέκτασης της ρωσικής επιρροής στην Ελλάδα. Διπλωματικές πηγές εντάσσουν σε αυτές τη δραστηριότητα διαφόρων κύκλων ρωσικών συμφερόντων, όπως η Αυτοκρατορική Ορθόδοξη Παλαιστινιακή Eνωση. Η αντίδραση της Αθήνας αποτελεί, μεταξύ άλλων, ένα μήνυμα προς τη Μόσχα και για όλες αυτές τις δραστηριότητες.

Παρ’ όλα αυτά, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι η Ελλάδα, όπως διαχρονικά έπραττε, εξακολουθεί να επιθυμεί τη διατήρηση καλών σχέσεων με τη Ρωσία, να προωθεί τη φιλία των δύο λαών, τη συνεργασία των κυβερνήσεών τους και των φορέων της κοινωνίας των πολιτών εκατέρωθεν. Ωστόσο, όπως έλεγαν, αυτό δεν μπορεί παρά να γίνει στη βάση της ισοτιμίας και με προϋπόθεση τον αμοιβαίο σεβασμό στην κυριαρχία και την ανεξαρτησία των δύο χωρών μας.

Τονίζουν ακόμη ότι η Αθήνα ήταν πάντα ιδιαίτερα προσεκτική στον τρόπο διαχείρισης των ελληνορωσικών σχέσεων, φέρνοντας το παράδειγμα της υπόθεσης Σκριπάλ. Τότε, η Ελλάδα απέφυγε να ακολουθήσει το παράδειγμα των υπόλοιπων δυτικών κρατών που απέλασαν Ρώσους διπλωμάτες, κάτι που είχε χαιρετιστεί από τη ρωσική πολιτική ηγεσία. Επίσης, κατά τις ίδιες διπλωματικές πηγές, παρά την προσπάθεια της Αθήνας να διατηρήσει τις σχέσεις με τη Μόσχα σε ένα καλό επίπεδο, το τελευταίο χρονικό διάστημα, διάφοροι «μηχανισμοί» που συνδέονται με τα ρωσικά συμφέροντα στην Ελλάδα προσπαθούν να αναμειχθούν στα εσωτερικά της χώρας.

Πρόσθεταν ότι διά της παροχής υλικών και χρηματικών κινήτρων επιχειρούν να επηρεάσουν δήμους και μητροπολίτες, αλλά και να αποκτήσουν επιρροή στο Αγιο Ορος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την απρόσκοπτη άσκηση κυριαρχίας επί της ελληνικής επικράτειας από το ελληνικό κράτος. Ακόμη κατεγράφη απόπειρα εξαγοράς κρατικών λειτουργών, η οποία, κατά τις ίδιες πληροφορίες, απέτυχε.



















euro2day.gr



Τρίτη 10 Ιουλίου 2018

Ιστορική ανακάλυψη: Βρήκαν το αρχαιότερο σωζόμενο γραπτό απόσπασμα της Οδύσσειας



Μια πήλινη πλάκα με εγχάρακτη επιγραφή που διαπιστώθηκε ότι διασώζει 13 στίχους από την ραψωδία ξ της Οδύσσειας ανακαλύφθηκε μετά από τρία χρόνια ερευνών στον ιερό χώρο της Ολυμπίας.

Σύμφωνα με την πρώτη εκτίμηση, όπως αναφέρει η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού, μπορεί να χρονολογηθεί στη ρωμαϊκή εποχή και πιθανώς πριν από τον 3ο αι. μ.Χ. Εάν η προκαταρκτική χρονολόγηση επιβεβαιωθεί «τότε η πήλινη πλάκα θα διασώζει ίσως το παλαιότερο σωζόμενο γραπτό απόσπασμα των Ομηρικών Επών που έχει έρθει στο φως και αποτελεί πέραν της μοναδικότητάς της, ένα σπουδαίο αρχαιολογικό, επιγραφικό, φιλολογικό και ιστορικό τεκμήριο».

Ακολουθεί η ανακοίνωση του υπουργείου Πολιτισμού:

  
Κατά την διεξαγωγή της επιφανειακής – γεωαρχαιολογικής έρευνας, στο πλαίσιο του τριετούς ερευνητικού προγράμματος με τίτλο «Ο πολυδιάστατος χώρος της Ολυμπίας», που πραγματοποιείται σε θέσεις γύρω από το ιερό υπό τη διεύθυνση της Δρ. Ερωφίλης-Ίριδας Κόλια, Προϊσταμένης της ΕΦΑ Ηλείας σε συνεργασία με τους καθηγητές Franziska Lang, Birgitta Eder, Andreas V?tt και Hans-Joachim Gehrke του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου και των Πανεπιστημίων Darmstadt, T?bingen και Frankfurt am Mainz, εντοπίστηκε και συνελέγη ένα ιδιαιτέρως σημαντικό εύρημα.

Συγκεκριμένα, σε θέση παρακείμενη του ιερού της Ολυμπίας με κατάλοιπα της ρωμαϊκής εποχής, βρέθηκε πήλινη πλάκα με εγχάρακτη επιγραφή. Μετά την πρόσφατη ολοκλήρωση της συντήρησής της στο εργαστήριο της ΕΦΑ Ηλείας, διαπιστώθηκε ότι διασώζει 13 στίχους από την ραψωδία ξ της Οδύσσειας (ομιλία του Οδυσσέα στον Εύμαιο) και σύμφωνα με την πρώτη εκτίμησή μας, μπορεί να χρονολογηθεί στη ρωμαϊκή εποχή και πιθανώς πριν από τον 3ο αι. μ.Χ.

Επισημαίνουμε το γεγονός ότι εφόσον αυτή η προκαταρκτική χρονολόγηση επιβεβαιωθεί κατά τη συστηματική μελέτη της επιγραφής που έχει ήδη αρχίσει, τότε η πήλινη πλάκα θα διασώζει ίσως το παλαιότερο σωζόμενο γραπτό απόσπασμα των Ομηρικών Επών που έχει έρθει στο φως και αποτελεί πέραν της μοναδικότητάς της, ένα σπουδαίο αρχαιολογικό, επιγραφικό, φιλολογικό και ιστορικό τεκμήριο.






tvxs.gr

Ρουσφέτι στα μέλη των Ανεξάρτητων Αρχών


  
Με μία φωτογραφική τροπολογία η κυβέρνηση επιτρέπει στα μέλη των Ανεξαρτήτων Αρχών (κυρίως συνταξιούχους δικαστικούς) να εισπράττουν μαζί με τον μισθό τους και το 40% της σύνταξής τους και μάλιστα αναδρομικά από τον Μάιο του 2016! Και η αντιπολίτευση δεν λέει κουβέντα... 

Του Κώστα Γιαννακίδη   

Η κυβέρνηση εγκαλείται συχνά για εμπαιγμό των συνταξιούχων, ειδικά από τότε που ψήφισε την περικοπή των συντάξεων και μετά ξεκίνησε να αντιπολιτεύεται τον εαυτό της, ισχυριζόμενη ότι μάχεται για τη διατήρησή τους στα σημερινά επίπεδα. 

Και, πράγματι, όπως αποδεικνύεται από τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή, η… μέριμνα υπέρ συνταξιούχων άρχισε να εκδηλώνεται με σύστημα και μέθοδο. Απλώς, προς το παρόν, η μέριμνα αφορά συνταξιούχους, κυρίως δικαστικούς, που συμμετέχουν στη διοίκηση Ανεξάρτητων Αρχών, όπως το ΕΣΡ και το ΑΣΕΠ. 

Σύμφωνα με τον νόμο Κατρούγκαλου, προβλέπεται αναστολή στην καταβολή σύνταξης σε συνταξιούχους που αναλαμβάνουν θέσεις σε φορείς της γενικής κυβέρνησης (αιρετά όργανα ΟΤΑ, διοικητές, υποδιοικητές, πρόεδροι, αντιπρόεδροι και τα μέλη συλλογικών οργάνων διοίκησης των ΝΠΔΔ). Προϋπόθεση είναι ο διορισμός στις ανωτέρω θέσεις να γίνει μετά την 13.5.2016 και να προκύπτει υποχρέωση ασφάλισής τους στον ΕΦΚΑ. Εάν όμως τα πρόσωπα που έχουν αναλάβει αυτές τις θέσεις έχουν παραιτηθεί από την αμοιβή τους, τότε δεν ισχύουν οι περικοπές στις συντάξεις τους. 

Κοινώς, αν η κυβέρνηση σε τιμήσει με την εμπιστοσύνη της και σου προσφέρει μία θέση, καλείσαι να επιλέξεις ανάμεσα στη σύνταξη και στο μισθό. Τις περισσότερες φορές συμφέρει ο μισθός. Αν όμως συμμετέχεις στη διοίκηση Ανεξάρτητης Αρχής, στο εξής θα μπορείς να εισπράττεις τον μισθό, αλλά και το 40% της σύνταξής σου. 

Στις 6 Ιουλίου 2018 το υπουργείο Εργασίας κατέθεσε στη Βουλή τροπολογία για την απασχόληση συνταξιούχων που συμμετέχουν στη διοίκηση Ανεξαρτήτων Αρχών. Η τροπολογία υπογράφεται από την υπουργό Εφη Αχτσιόγλου,τον υφυπουργό Αναστάσιο Πετρόπουλο, τον υπουργό Οικονομικών Ευκλείδη Τσακαλώτο και τον υφυπουργό Οικονομικών Γιώργο Χουλιαράκη. Σύμφωνα με την τροπολογία, κρίνεται απαραίτητη η χορήγηση κινήτρων σε πρόσωπα που απολαμβάνουν γενικής αποδοχής προκειμένου να αναλαμβάνουν θέσεις «συνταγματικής περιωπής». Για τον λόγο αυτό, προβλέπεται ότι στην περίπτωση που τέτοιες θέσεις αναληφθούν από συνταξιούχους, η περικοπή της σύνταξης τους θα είναι 60% και όχι στο σύνολο της, όπως ίσχυε μέχρι σήμερα. (Δείτε εδώ την τροπολογία

Εντάξει, λοιπόν, ας υποθέσουμε ότι υπάρχουν εκεί έξω συνταξιούχοι υψηλού κύρους (δηλαδή δικαστές) που δέχονται προτάσεις για θέσεις συνταγματικής περιωπής και απορρίπτουν μισθούς των 4.000 ευρώ, προτιμώντας να εισπράττουν τους κόπους μίας ζωής υπό τη μορφή της σύνταξης τους. Να δεχθούμε ότι χρειάζεται ένα επιπλέον κίνητρο. Όμως για ποιο λόγο το μέτρο πρέπει να έχει και αναδρομική ισχύ; Βλέπετε, οι συνταξιούχοι που υπηρετούν τώρα σε Ανεξάρτητες Αρχές, θα εισπράξουν αναδρομικά το 40% της σύνταξης τους από τον Μάιο του 2016. Μιλάμε για ενδιαφέροντα ποσά που, σε ορισμένους, θα υπερβούν τις 50.000 ευρώ. Εντάξει, υπάρχει δημοσιονομικός χώρος, αλλά εδώ παρατηρείται τεράστια άνεση, δεν συμφωνείτε; 

Η τροπολογία πέρασε απαρατήρητη από την αντιπολίτευση. Ας υποθέσουμε ότι δεν την είδε. Όμως είναι τόσο φωτογραφική που είναι να απορείς γιατί οι κυβερνώντες δεν την κατέθεσαν μέσα σε κάδρο.     

Οι συντάξεις, οι εκλογές και οι επόμενες γενιές



Ολη η συζήτηση και οι συγκρούσεις των ημερών είναι για την περικοπή ή μη των συντάξεων, διότι από αυτό μπορεί να κριθούν οι εκλογές. Ουδείς, από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση ασχολείται σοβαρά με την δραματική κατάσταση των νέων στην αγορά εργασίας, την ανεργία, την υποαπασχόληση και τις εξευτελιστικές αμοιβές


Γεγονός πρώτο, πολυσυζητημένο: Η μεγάλη σύγκρουση της περιόδου είναι για τις συντάξεις, που μπορεί να κρίνουν ακόμα και το αποτέλεσμα των εκλογών.

Ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ, που ψήφισαν τις περικοπές (νόμος Κατρούγκαλου), τώρα πασχίζουν να τις αναβάλουν ή να τις ματαιώσουν, διότι γνωρίζουν ότι, αν ισχύσουν, θα υποστούν πανωλεθρία στις εκλογές.   

Ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του έχουν ποντάρει όλα τους τα προεκλογικά χαρτιά σ’ αυτήν την περικοπή, διότι γνωρίζουν ότι θα αποτελέσει την χαριστική βολή για τον ΣΥΡΙΖΑ. Γι’ αυτό έφτασαν στο σημείο να… μαλώσουν ακόμα και τον επίτροπο Μοσκοβισί, ο οποίος υπαινίχθηκε ότι οι ευρωπαίοι δανειστές μπορεί και να «διευκολύνουν» τον κ. Τσίπρα. 

Η συζήτηση είναι καθαρά προεκλογική. Ουδείς από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση ασχολείται με το ουσιαστικό ερώτημα: Γιατί πρέπει να γίνουν ή μην γίνουν οι μειώσεις; Η μοναδική απάντηση που δίνουν είναι αποκλειστικά συνυφασμένη με τις εκλογικές επιδιώξεις τους. Και δεν το κρύβουν. 

Γεγονός δεύτερο και καθόλου πολυσυζητημένο: η ανεργία τα νέων από την αρχή της κρίσης σπάει όλα τα ρεκόρ (εδώ τα τελευταία ευρωπαϊκά στοιχεία). Και μια τάση αποκλιμάκωσης, που εμφανίζεται τα τελευταία δύο χρόνια, οφείλεται αποκλειστικά στις λεγόμενες ελαστικές μορφές απασχόλησης, οι οποίες συνοδεύονται, φυσικά, από εξευτελιστικές αμοιβές, κάτω από κάθε όριο επιβίωσης.Τα τελευταία στοιχεία του ΙΟΒΕ (εδώ) περιγράφουν την δραματική κατάσταση που επικρατεί στους νέους ανέργους και ιδιαίτερα σε όσους επέλεξαν να αποκτήσουν κάποιο πτυχίο. 

Δεν είναι της παρούσης η ανάλυση για τις στρεβλώσεις στην εκπαίδευση και τη σχέση τους με την αγορά εργασίας. Αυτό που θέλουμε να αναδείξουμε είναι η απουσία οποιασδήποτε σοβαρής συζήτησης για το πρόβλημα. Η κυβέρνηση δεν πήρε ποτέ την πρωτοβουλία. Και η αντιπολίτευση δεν καυχήθηκε ποτέ ότι «έσυρε» την κυβέρνηση στη Βουλή για μια τέτοια συζήτηση. 

Ισως διότι η κοινωνική αυτή ομάδα είναι ανομοιογενής, ανοργάνωτη, εκλογικά αδιάφορη και πάντως σαφώς υποδεέστερη από εκείνη των συνταξιούχων. Ισως πάλι διότι ουδείς θέλει να ασχοληθεί με δύο- τρία κεφαλαιώδη ερωτήματα: 

1. Πόσα χρόνια μια χώρα μπορεί  να αντέξει με εκατοντάδες χιλιάδες νέους χωρίς εργασιακή προοπτική; 

2.Πόσο θα αντέξουν τα ασφαλιστικά της ταμεία, αν δεν μπαίνουν νέοι στην αγορά εργασίας; 

3.Γίνεται να διατηρηθεί έστω το σημερινό επίπεδο συντάξεων, αν οι δουλειές όσων νέων εργάζονται είναι «μισές» και οι αμοιβές τους εξευτελιστικές; 

Φυσικά, για να απαντηθούν όλα αυτά πρέπει να γίνουν σοβαρές μελέτες και να ληφθούν σοβαρές αποφάσεις, οι οποίες μπορεί να ξεπερνούν τη μια κυβερνητική θητεία. Και αυτό είναι το δύσκολο. Διότι μια κυβέρνηση, που ενδιαφέρεται πρωτίστως για την επανεκλογή της και ένα αντιπολιτευόμενο κόμμα, που επιδιώκει να καταλάβει τη θέση της, προτιμούν να συγκρούονται για θέματα άμεσης εκλογικής απόδοσης και να αφήνουν στην άκρη τα μη αποδοτικά και δυσάρεστα. 

Για να αλλάξει αυτό πρέπει να βρούμε πολιτικούς και όχι πολιτικάντηδες. Μόνο έτσι υπάρχει ελπίδα να διαψευσθεί η διαχρονικής αξίας ρήση «ένας πολιτικάντης κοιτάζει τις επόμενες εκλογές, ένας πολιτικός τις επόμενες γενιές».  

Ίδρυσαν νέο κόμμα οι Δ. Καμμένος και Μπαλτάκος



Νέο κόμμα ίδρυσαν οι Παναγιώτης Μπαλτάκος και Δημήτρης Καμμένος. Τι λέει η ανακοίνωση.

«Ανακοινώνουμε σήμερα την πρόθεσή μας για την ίδρυση ενός δεξιού κόμματος» αναφέρουν, σε κοινή δήλωσή τους, οι Παναγιώτης Μπαλτάκος και Δημήτρης Καμμένος.

Σκοπός του δεξιού κόμματος είναι, όπως αναφέρουν, «η διευκόλυνση σχηματισμού ενός ευρύτερου Πατριωτικού Μετώπου, έτσι ώστε αφενός μεν να αποφευχθεί η παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας σε Σλάβους, αφ' ετέρου δε να απομακρυνθεί από την εξουσία η αριστερή κυβέρνηση, που όχι μόνο προχώρησε σε αυτή την ιεροσυλία, αλλά παράλληλα αποτελεί προφανή τροχοπέδη για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας».

Πρόεδρος αυτού του πατριωτικού κόμματος θα είναι ο Δημήτρης Καμμένος και γενικός γραμματέας ο Τάκης Μπαλτάκος, γίνεται γνωστό με την ανακοίνωση, στην οποία προστίθεται:

«Απευθυνόμαστε στους Έλληνες πατριώτες, στην Ελλάδα και το εξωτερικό, που αντιτίθενται στην παράδοση  του ιερού ονόματος της Μακεδονίας.

Απευθυνόμαστε σε αυτούς που δεν αποδέχονται τον εκφυλισμό της παιδείας και των πατροπαράδοτων αξιών, ηθών και εθίμων του Ελληνικού λαού.

Απευθυνόμαστε σε όσους επιθυμούν την αποκατάσταση του νόμου και της τάξης στην Χώρα, με αποφασιστική καταστολή της εγκληματικότητας.

Απευθυνόμαστε σε όσους αποστρέφονται τις επιθέσεις κατά της Εκκλησίας και της Ορθοδοξίας.

Απευθυνόμαστε σε όσους δακρύζουν όταν ακούνε τον Εθνικό Ύμνο και το "Μακεδονία ξακουστή".    

Και παρά δύναμιν τολμηταί».

























 ΑΠΕ – ΜΠΕ

Όσκαρ Ταμπάρες: Η άλλη όψη του ποδοσφαίρου


 

«Η ιστορία του ποδοσφαίρου είναι ένα ταξίδι από το πηγαίο στο αναγκαίο. Καθώς το ποδόσφαιρο κατέληξε να γίνει βιομηχανία εξορίστηκε σιγά σιγά η ομορφιά που πηγάζει από την απόλαυση του να παίζεις και μόνο. Η τεχνοκρατία του επαγγελματικού αθλητισμού έχει επιβάλλει ένα ποδόσφαιρο ταχύτητας και δύναμης, που απαρνείται τη χαρά, σκοτώνει τη φαντασία και απαγορεύει την τόλμη. Ευτυχώς, εμφανίζεται ακόμα στα γήπεδα, αν και περιστασιακά, κάποιο τολμηρό αγρίμι που ξεφεύγει από το πλάνο, και διαπράττει το σφάλμα να τα βάλλει με ολόκληρη την αντίπαλη ομάδα, τον διαιτητή και το κοινό στις κερκίδες, για την απόλαυση και μόνο του κορμιού, που ορμά στην απαγορευμένη περιπέτεια της ελευθερίας».

Με τα λόγια αυτά αναφερόταν κάποτε ο μεγάλος Ουρουγουανός συγγραφέας Εντουάρντο Γκαλεάνο στο μεγάλο του πάθος για το ποδόσφαιρο, στην επαγγελματοποίηση και παγκοσμιοποίηση του ποδοσφαίρου και στην κρυφή γοητεία και μαγεία του ποδοσφαίρου που βρίσκεται ακόμα στο πάθος των μικρών παιδιών που παίζουν ποδόσφαιρο στις αλάνες και στις φαβέλες της Λατινικής Αμερικής. Γιατί απέναντι στον κόσμο των παχυλών συμβολαίων, των διαφημιστικών σποτ και της λάμψης των αστέρων του ποδοσφαίρου στην Ευρώπη υπήρχε πάντοτε ένας άλλος κόσμος: αυτός των παιδιών της Λατινικής Αμερικής που παθιάζονταν με το ποδόσφαιρο σε κάποιες αλάνες του Μπουένος Άιρες, του Μοντεβιδέο ή του Σάο Πάολο και των άλλων πόλεων της Λατινικής Αμερικής και που σε ορισμένες περιπτώσεις βρήκαν στο ποδόσφαιρο μια χρυσή ευκαιρία για να ξεφύγουν από τη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Για να παίξεις ποδόσφαιρο εξάλλου σε μια αλάνα αρκούν δυο πέτρες για το τέρμα και μία μπάλα. Και η μαγεία του ποδοσφαίρου είναι ήδη εκεί.

Την άλλη αυτή όψη του ποδοσφαίρου έφερε στο προσκήνιο παρά τον πρόσφατο αποκλεισμό της εθνικής ομάδας του Ουρουγουάης από τη Γαλλία η περίπτωση του προπονητή της Ουρουγουάης Όσκαρ Ταμπάρες γνωστού και ως el maestro. Γεννημένος στις 3 Μαρτίου του 1947 στο Μοντεβιδέο της Ουρουγουάης, ο Όσκαρ Ταμπάρες, βίωσε ήδη από τα παιδικά του χρόνια τη σημαντική επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της χώρας του (κατάκτηση του παγκοσμίου κυπέλλου το 1950) που τον επηρέασε βαθιά στην απόφαση του να ασχοληθεί ενεργά με το ποδόσφαιρο.

Παρά τη σύντομη και μάλλον άσημη καριέρα του ως ποδοσφαιριστή κατά τη διάρκεια της οποίας ασκούσε παράλληλα το επάγγελμα του δασκάλου δίνοντας και μία συνέντευξη με θέμα: «ο ποδοσφαιριστής που σπουδάζει φιλοσοφία», ο Όσκαρ Ουάσινγκτον Ταμπάρες θα ξεκινήσει την προπονητική του καριέρα τη δεκαετία του 1980 φτάνοντας στην κατάκτηση του Κόπα Λιμπερταδόρες με την Πενιαρόλ. Μετά την πρώτη του θητεία ως προπονητής της εθνικής Ουρουγουάης θα θητεύσει ως προπονητής στους πάγκους διάφορων ευρωπαϊκών ομάδων, όπως της Κάλιαρι και της Μίλαν προτού αναλάβει για δεύτερη φορά τις ποδοσφαιρικές τύχες της εθνικής ομάδας της χώρας του. Περισσότερο έμπειρος πια και έχοντας μελετήσει το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης του ποδοσφαίρου θα οικοδομήσει ένα σχέδιο συνολικότερης αναδιοργάνωσης του ορουγουανικού ποδοσφαίρου δίνοντας έμφαση στις μικρές ηλικίες και στην ένταξη τους στην κοινωνία μέσω του ποδοσφαίρου συνδέοντας το ποδόσφαιρο με την παιδεία, τον πολιτισμό, τη γνώση της ιστορίας και με τη διαμόρφωση κριτικής κοινωνικής σκέψης και συνείδησης.

Όπως χαρακτηριστικά έλεγε ο Ταμπάρες: «Το πρώτο πράγμα που μαθαίνουμε στα 13χρονα παιδιά είναι να χαιρετάνε και να λένε ευχαριστώ σε όσους τους πλένουν τα ρούχα, σε όσους τους σερβίρουν κτλ». Με τον τρόπο αυτό ο Ταμπάρες θα φέρει στο προσκήνιο μια νέα γενιά ταλαντούχων ποδοσφαιριστών, όπως ο Καβάνι και ο Σουάρεζ, θα βελτιώσει την ποιότητα του ποδοσφαίρου της χώρας του οδηγώντας παράλληλα την εθνική Ουρουγουάης σε σημαντικές ποδοσφαιρικές επιτυχίες, όπως στην κατάκτηση του Κόπα Αμέρικα το 2011, στην 4η θέση στο Μουντιάλ του 2010 και στη φετινή της πρόκριση στους 8 του Μουντιάλ. Το κυριότερο επίτευγμα του Ταμπάρες θα είναι ωστόσο η ανάδειξη μιας άλλης όψης του ποδοσφαίρου: αυτής του ποδοσφαιρικού πολιτισμού και της ποδοσφαιρικής παιδείας που βλέπει το ποδόσφαιρο ως μέσο κοινωνικής ένταξης και απόκτησης της ιδιότητας του ενεργού και σκεπτόμενου πολίτη.

Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε πρόσφατα ο Όσκαρ Ταμπάρες συνοψίζοντας την κοσμοθεωρία του: «Είμαι άνθρωπος του ποδοσφαίρου, αλλά κατανοώ ότι υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από το ποδόσφαιρο. Υπάρχουν όμως και πράγματα που μπορούν να βοηθηθούν από αυτό. Ο αθλητισμός μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στην υγεία και στην εκπαίδευση, δύο τομείς που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη και όχι με τον πλούτο. Το ποδόσφαιρο οφείλει να βοηθάει τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους στην ένταξή τους στην κοινωνία, να συνεισφέρει στην ισότητα των ευκαιριών, να αποτελέσει οδηγό για τις κυβερνητικές πολιτικές, να καταπολεμήσει την αδράνεια»!!




   

Δευτέρα 9 Ιουλίου 2018

«Τί είδους άνθρωποι είσαστε!»





Τί κακό έχει το σχήμα της μύτης μου ή το χρώμα των μαλλιών μου; Πρέπει να παρατήσω την πόλη που γεννήθηκα, για να μην είναι υποχρεωμένοι να μου δίνουν και μένα βούτυρο! Τί είδους άνθρωποι είσαστε! Βρήκατε τη θεωρία των κβάντα, αλλά κάθεστε και σας διατάζουν αυτοί οι κανίβαλοι! Είσαστε τέρατα ή ποδογλύφτες τεράτων! Οι μισοί ακούνε και οι άλλοι μισοί σωπαίνουν!

Μονόπρακτο από τον «Τρόμο και αθλιότητα του Γ' Ράιχ», του Μπέρτολτ Μπρεχτ. Γραμμένο από τον συγγραφέα στα χρόνια της εξορίας του, μεταξύ 1935 και 1936. Ανέβηκε το 1978, μαζί με άλλα πέντε μονόπρακτα, από το Θίασο Λαμπέτη.


Στο έργο, μια Γερμανίδα Εβραία, η Ιουδήθ Κέιθ, γυναίκα γιατρού, αποφασίζει να εγκαταλείψει τη ναζιστική Γερμανία για να μη σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του συζύγου της. Μέσα από ένα προσωπικό δράμα διαφαίνεται το καθεστώς του τρόμου, που έχει διαπεράσει και διαστρέψει τη ζωή, τις σχέσεις, τη συμπεριφορά και τη σκέψη των ανθρώπων.

Η υποκρισία γίνεται χαρακτηριστικό γνώρισμα κάθε ανθρώπινης σχέσης, καθώς όλα μοιάζουν υποταγμένα στο κατασταλτικό κράτος και αλλοτριωμένα από τη χιτλερική ιδεολογία.



Απίστευτα καυστικά τα λόγια του Μπρεχτ, μοναδική η ερμηνεία της Λαμπέτη!



Η θυσία του Ευκάλυπτου...





Μεγάλωσα πάνω σε μια κούνια που στηριζόταν πάνω σε δυο τεράστιους, αιωνόβιους μυρωδάτους ευκάλυπτους από τους ελάχιστους στο Λιβάδι της Σερίφου. Εκεί παίξαμε κρυφτό κυνηγητό και όλα τα ομαδικά παιχνίδια με τους παιδικούς μου φίλους που ακόμα συναντώ.

Εχθές είναι η πρώτη μου μέρα στην Σέριφο μετά τον χειμώνα και ανακαλύπτω ότι δεν υπάρχει ο ευκάλυπτος! Σκίστηκε η καρδιά μου!


Μαθαίνω ότι ο Πλούταρχος (ιδιοκτήτης του Passaggio) με την συγκατάβαση του δήμαρχου έκοψε το τεράστιο δένδρο με την πρόφαση ότι οι ρίζες έμπαιναν μέσα στο αποχετευτικό σύστημα!

Τρείς μέρες ολόκληρες χρειάστηκαν για να κόψουν το δένδρο και να ρίχνουν χημικά μη τυχόν και ξαναπετάξει κανένα κλαδί.... "Άκουγα τις κραυγές του δένδρου" μου είπε ο Λαδόπουλος...αλλά κανείς δεν σταμάτησε το έγκλημα την ώρα που γινόταν!

Στην θέση του ιερού για μένα δένδρου, μπήκε από πάνω η τσιμεντένια ταφόπλακα και φυσικά η ανάλογη τεράστια τέντα και τα τραπεζάκια του Πλούταρχου. Ο διπλανός ευκάλυπτος, επτά μέτρα πιο κεί την γλύτωσε γιατί είναι στην άκρη του διπλανού μαγαζιού και επομένως δεν ενοχλεί το αποχετευτικό σύστημα. Εξάλλου ο ιδιοκτήτης εκεί είναι πιο ευαίσθητος.

Αναρωτιέμαι πως ξεχώρισαν άραγε ότι ήταν οι ρίζες του συγκεκριμένου ευκάλυπτου που "έβαλαν την δημόσια υγεία σε κίνδυνο" όπως μου είπε ο δήμαρχος… Ζήτησα από τον Δήμαρχο την γραπτή άδεια που έδωσε για την κοπή του δένδρου και είμαι σε αναμονή...

      

Bullshit Jobs: Σε δουλειά να βρισκόμαστε




Τo 1930 ο οικονομολόγος Τζον Μέιναρντ Κέινς προέβλεπε ότι μέχρι το τέλος του αιώνα η ανάπτυξη της τεχνολογίας θα επιτρέπει στους πολίτες των καπιταλιστικά αναπτυγμένων κοινωνιών να εργάζονται 15 ώρες την εβδομάδα. Σήμερα, καθώς ακροδεξιά και νεοφιλελεύθερα καθεστώτα της Ε.Ε. προωθούν τη 12ωρη ημερήσια εργασία, κάποιοι αναρωτιούνται: Και τι δουλειά θα κάνουμε 12 ώρες τη μέρα;

Αν καμία χώρα δεν είχε στρατό, οι στρατοί θα ήταν άχρηστοι. Το ίδιο ισχύει και για τους υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων.

Ντέιβιντ Γκρέμπερ

Στο London School of Economics, όπου εργάζεται ο καθηγητής Ανθρωπολογίας Ντέιβιντ Γκρέμπερ, υπήρχε ένας μαραγκός, που έφτιαχνε τα γραφεία, τις βιβλιοθήκες και άλλες εγκαταστάσεις του κτιρίου. Οι ανάγκες, όμως, των διδασκόντων και του διοικητικού προσωπικού ήταν τόσο μεγάλες ώστε έπρεπε να περιμένουν σε λίστα αναμονής για να εξυπηρετηθούν.

Βλέποντας τα παράπονα να αυξάνονται, η διοίκηση του πανεπιστημίου προσέλαβε έναν υπάλληλο με αρμοδιότητα να κατευνάζει την οργή των άλλων υπαλλήλων. Αυτό που κανένας δεν σκέφτηκε ήταν ότι το πρόβλημα θα είχε λυθεί εάν στη θέση του συγκεκριμένου υπαλλήλου είχαν προσλάβει δεύτερο μαραγκό.

Παρατηρήσεις σαν και αυτές οδήγησαν τον Γκράμπερ στη θεωρία των λεγόμενων Bullshit Jobs, την οποία άρχισε να αναπτύσσει στις αρχές της δεκαετίας. Στα ελληνικά ο όρος έχει αποδοθεί σαν «ηλίθιες δουλειές» ή «κωλοδουλειές», αν και όπως θα δούμε στη συνέχεια ο δεύτερος όρος προκαλεί σύγχυση, καθώς παραπέμπει στον όρο «shit jobs». Bullshit Jobs, σύμφωνα με τον Γκράμπερ «είναι εργασίες τόσο ανούσιες, ή ακόμη και καταστροφικές, ώστε αυτός που τις εκτελεί αναγνωρίζει ενδόμυχα ότι δεν θα έπρεπε να υπάρχουν».

Στο βιβλίο του «Bullshit Jobs: A Theory», που κυκλοφόρησε πριν από μερικές εβδομάδες, ο ίδιος παρουσιάζει αρκετές υποκατηγορίες όσων απασχολούνται στον κλάδο της ανούσιας απασχόλησης: Εχουμε λοιπόν τους flunkies (π.χ. ένας ρεσεψιονίστ σε κτίριο που δεν χρειάζεται ρεσεψιόν, αλλά κάνει το αφεντικό του να δείχνει πιο σημαντικό με την παρουσία του), τους goons (π.χ. ο νομικός σύμβουλος μιας επιχείρησης που υπάρχει μόνο για να αντιμετωπίζει τους νομικούς συμβούλους άλλων εταιρειών) και τους Duct-tapers (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τον υπάλληλο που προσέλαβε το πανεπιστήμιο στη θέση του μαραγκού).



Στην κορυφή της πυραμίδας των bullshit jobs βρίσκονται οι λεγόμενοι task masters, οι οποίοι προσφέρουν σε εργαζόμενους τις δουλειές που δεν έχουν κανένα νόημα ή επιτηρούν την εργασία ανθρώπων που δεν χρειάζονται επιτήρηση. Παραδείγματος χάριν, ο διευθύνων σύμβουλος (CEO) μιας εταιρείας, ο οποίος ξοδεύει σχεδόν το σύνολο της εργάσιμης ημέρας σε meetings όπου παρουσιάζει γραφήματα (τα οποία έχουν ετοιμάσει άλλοι γι’ αυτόν), προσπαθώντας να αποδείξει πως θα κάνει την επιχείρηση πιο παραγωγική, απολύοντας εργαζομένους που προσφέρουν κοινωνικά χρήσιμη εργασία.

Οι Bullshit jobs είναι συνήθως καλύτερα αμειβόμενες από αυτό που ο Γκράμπερ χαρακτηρίζει shit jobs, δηλαδή κακά αμειβόμενες αλλά κοινωνικά χρήσιμες εργασίες, όπως π.χ. ενός οδοκαθαριστή – εδώ η ελληνική γλώσσα, με τον τεράστιο πλούτο της, μας επιτρέπει ίσως να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στην κωλοδουλειά (shit job) και τη «δουλειά του κώλου» (bullshit job).

O Γκράμπερ δηλώνει αναρχικός και ως εκ τούτου δεν θέλησε ή δεν μπόρεσε να χρησιμοποιήσει ορισμένα μαρξιστικά εργαλεία ανάλυσης που, σύμφωνα με τους αριστερούς επικριτές του, θα του επέτρεπαν να εμβαθύνει και να εξηγήσει αποτελεσματικότερα τις πολύ ενδιαφέρουσες παρατηρήσεις του. Αντί να σταθεί στις έννοιες της παραγωγικής και μη παραγωγικής εργασίας, στην αξίας της εργασίας και της ανάγκης του συστήματος να διατηρεί ένα εργατικό δυναμικό από το οποίο θα αντλεί συνεχώς περισσότερη υπεραξία, προσεγγίζει το ζήτημα με όρους πολιτικής και ηθικής.

Το συμπέρασμά του (με κίνδυνο να τον αδικήσουμε ελαφρώς) θα μπορούσε να συμπυκνωθεί στη διαπίστωση ότι οι κυρίαρχες τάξεις χρειάζεται να διατηρούν τα κατώτερα στρώματα διαρκώς απασχολημένα ώστε αυτά να μην εξεγείρονται. Ο Γκράμπερ δηλαδή βλέπει ένα από τα παράλληλα οφέλη που έχουν οι bullshit jobs για τους εργοδότες σαν αιτία του φαινομένου. Παράλληλα, όμως, η θεωρία του δεν μπορεί να εξηγήσει τις στρατιές των ανέργων που μπορεί να χρειάζεται το σύστημα προκειμένου να διατηρεί την πίεση στους εργαζόμενους.

Παρ’ όλα αυτά αρκετές από τις εξαιρετικά συναρπαστικές επισημάνσεις του μας επιτρέπουν να διαλύσουμε ορισμένους από τους πανίσχυρους μύθους που συνοδεύουν την εργασία στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες.

Ισως ο σημαντικότερος μύθος είναι αυτός που λέει ότι ο γραφειοκρατικός υδροκεφαλισμός είναι χαρακτηριστικό του δημόσιου. «Εάν πας σε ένα κατάστημα της Apple», έλεγε παλαιότερα ο Γκράμπερ, «και σου πουν ότι προφανώς ο υπολογιστής σου χρειάζεται αντικατάσταση οθόνης, αλλά πρέπει να περιμένεις μία εβδομάδα για να σ’ το βεβαιώσει κάποιος ειδικός, δεν θα φωνάξεις “καταραμένοι γραφειοκράτες”».

Και αυτό, εξηγεί ο Γκράμπερ, συμβαίνει γιατί, ύστερα από χρόνια προπαγάνδας, μάθαμε να συνδέουμε τον όρο γραφειοκρατία με τους δημόσιους υπαλλήλους. Ο καπιταλισμός υποτίθεται ότι δεν παράγει ανούσιες θέσεις εργασίας. Και όμως το κάνει περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας.

Εάν λοιπόν ανησυχούσατε για το τι θα κάνετε τις 12 ώρες εργασίας την ημέρα… ηρεμήστε. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένας νεοφιλελεύθερος που θα σκεφτεί μια άχρηστη απασχόληση, μια ακροδεξιά κυβέρνηση (όπως αυτή της Αυστρίας) που θα χρησιμοποιήσει τη δύναμη του κράτους για να επιβάλει το «αόρατο χέρι της αγοράς» στον χώρο εργασίας και ένας καλοπληρωμένος CEO που θα σας επιβλέπει, ενώ νομίζετε ότι εργάζεστε.   

Οι σκλάβοι-εκατομμυριούχοι ποδοσφαιριστές




Το Μουντιάλ, από άποψη επικοινωνίας, είναι το μεγαλύτερο γεγονός της χρονιάς. Την περίοδο των αγώνων, ό,τι και να συμβεί, πόλεμοι, εθνοκαθάρσεις, λιμοκτονίες ή οποιαδήποτε άλλη συμφορά, μοιάζει ασήμαντο μπροστά σε ένα γκολ κάποιου αστέρα.

Στο Μουντιάλ του 1994, δύο δισ. άνθρωποι καρφώθηκαν μπροστά στις οθόνες τους και παρήγαγαν, τουλάχιστον οι πιο φανατικοί, τεστοστερόνη στο ίδιο επίπεδο με τους αθλητές του γηπέδου, χωρίς να κουνηθούν από τον καναπέ τους. Ετσι, η πλήρης αδράνεια βιώνεται σαν πρωταθλητισμός. Αλλά υπάρχουν και θεατές που είναι πιο ενεργητικοί.

Είναι αυτοί που καθοδηγούν τον τηλεοπτικό αγώνα, συμβουλεύοντας τους παίκτες πού να δώσουν την μπάλα, ποιον αντίπαλο πρέπει να αποφύγουν και ανάλογα επαινούν ή βρίζουν. Αλλά η αίσθηση της συμμετοχής είναι δεδομένη. Και εδώ ας βάλουμε ένα ερώτημα: Οι τηλεθεατές συμμετέχουν σε έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ή βλέπουν απλώς ένα τηλεοπτικό παιχνίδι;

Και εδώ ας επαναλάβουμε μια κοινώς αποδεκτή διαπίστωση. Το ποδόσφαιρο δεν είναι το ίδιο πριν και μετά την τηλεόραση. Πριν ήταν γήπεδο και θεατές. Και αυτό ίσχυε τόσο σε επίπεδο γειτονιάς, αν είχε μια τοπική ομάδα, ή στο κέντρο, αν έπαιζε μια μεγάλη επώνυμη ομάδα.

Ηταν ένα ζωντανό θέαμα με πιστούς οπαδούς, που ήταν στοιχείο της κουλτούρας τους. Ακόμα και αυτοί που άκουγαν μπάλα από το ραδιόφωνο, ήταν γιατί δεν μπόρεσαν να πάνε στο γήπεδο την Κυριακή. Κατά κανόνα το κοινό ήταν λαϊκό και πλήρωνε το εισιτήριο από το υστέρημά του. Για την υπόλοιπη κοινωνία ποδόσφαιρο δεν υπήρχε. Υπήρχε η ίδια αντιστοιχία με τον πιστό και την εκκλησία του. Οι ανήκοντες σε διάφορα θρησκευτικά δόγματα, αν δουν τη θεία λειτουργία στην τηλεόραση δεν νομίζουν πως εκκλησιάστηκαν.

Ο ποδοσφαιρόφιλος που θα δει τον αγώνα στην τηλεόραση, έχει την εντύπωση πως είδε ματς. Σήμερα, η σχέση γηπέδου – θεατή είναι για μια μειονότητα φιλάθλων, έστω και αν το γήπεδο χωράει δεκάδες χιλιάδες. Οι δε θεατές των διεθνών αγώνων ανήκουν στην κατηγορία των προνομιούχων. Με άλλα λόγια, κάποιος που θέλει να παρακολουθήσει ζωντανά έναν αγώνα του Μουντιάλ, πρέπει να είναι πλούσιος. Οι φτωχοί αποκλείονται βέβαια «δικαιωματικά», έστω και αν έχουν την ομάδα τους σαν θεό.

Ο Γκαλεάνο υποστηρίζει πως το ποδόσφαιρο είναι η μόνη θρησκεία που δεν έχει άθεους. Και αν μετρήσουμε οπαδούς και πιστούς, τότε η μπάλα είναι μεγαλύτερη θρησκεία και από τον χριστιανισμό και από τον μωαμεθανισμό.

Απόλυτος δικτάτορας της μπάλας σε παγκόσμιο επίπεδο είναι η FIFA. Μια ιδιωτική εταιρεία που έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας μαφίας, που θεωρεί το ποδόσφαιρο εμπόριο και όχι αθλητισμό. Ολα υποτάσσονται στον νόμο του κέρδους, έξω από κάθε έλεγχο ή νομοθεσία εθνική ή διεθνή.

Η τηλεόραση δημιούργησε μια τεράστια αγορά – περίπου το ένα τρίτο της ανθρωπότητας, που είναι κολλημένο στην μπάλα και βλέπει υποχρεωτικά διαφημίσεις, όπως βλέπει και τα γκολ.

Ομως το ποδόσφαιρο έχει συνεχή ροή, δεν είναι όπως τα φιλμ στην ΤV που μπορούν να κόψουν αριστουργηματικά έργα σαν σαλάμι, για να προβάλουν διαφημίσεις (εγκληματική ενέργεια· θα επανέλθουμε σε αυτό). Και αυτό για τους γκάνγκστερ της FIFA, η έλλειψη διαφημιστικού χρόνου, ήταν ένα πρόβλημα προς επίλυση. Και σκέφθηκαν τέσσερα ημίχρονα. Περίπου ίσος χρόνος μπάλας, ίσος χρόνος διαφημίσεις. Αλλά δεν πέρασε, γιατί φοβήθηκαν την αντίδραση της κερκίδας.

Για όσους πιστεύουν στα ιδανικά του αθλητισμού της FIFA, τους παρακαλώ να μελετήσουν κάποια στοιχεία που παραθέτω ενδεικτικά, και ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους. Το ποδόσφαιρο σε παγκόσμια κλίμακα αποφέρει ετησίως 225 δισ. δολάρια. Παραπάνω δηλαδή και από την General Motors, που είναι η μεγαλύτερη πολυεθνική στον κόσμο.

Στην Ιταλία η βιομηχανία ποδοσφαίρου είναι ανάμεσα στις δέκα μεγαλύτερες επιχειρήσεις. Η Αγγλία, που διαθέτει τη μεγαλύτερη επιχείρηση ποδοσφαίρου στον κόσμο, έχει τοποθετήσει 7 δισ. λίρες σε φορολογικούς παραδείσους παρέα με τα 32 δισ. δολάρια του υπόλοιπου παγκόσμιου κλάδου.

Και τα χρήματα αυτά επενδύονται στο ευγενές άθλημα της διαφθοράς, με σικέ αγώνες και εξαγορές.

Η λίστα των σκανδάλων είναι ατελείωτη. Ετσι όπως έχει διαμορφωθεί το ποδόσφαιρο, είναι μια μηχανή που παράγει γκολ, χωρίς χαρά, φαντασία και θέαμα. Μοιάζει ρομποτοποιημένο, και όταν βλέπεις γενικά πλάνα στην τηλεόραση, οι παίχτες έχουν μέγεθος κατσαρίδας. Μόνο σε κοντινά πλάνα βλέπεις ανθρώπους.

Κατά κανόνα ο οπαδός μιας ομάδας είναι πιστός και δεν υπάρχει περίπτωση να την αλλάξει. Κόμμα αλλάζει, ομάδα όμως όχι, έστω και αν έχει αγοράσει την αγαπημένη του ομάδα ένας γκάνγκστερ.

Σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο, το ποδόσφαιρο είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και μαζί με την ομάδα, είναι και οι οπαδοί. Ενα άτυπο μαζικό κόμμα, που μπορεί να παρέμβει ευθέως στην πολιτική. Παράλληλα με την επένδυση στο ποδόσφαιρο γίνεται και η επένδυση στα ΜΜΕ.

Και έτσι διαμορφώνεται ένα ισχυρό πλέγμα εξουσίας, που ασκεί πολιτική, έμμεσα ή άμεσα χρηματοδοτώντας ένα κόμμα.

Για την άλλη πλευρά του ποδοσφαίρου θα μιλήσω μια άλλη φορά. Και ύστερα από όλα αυτά τα ωραία που είπαμε για την μπάλα, ούτε εγώ πείστηκα για να μην δω τον αποψινό αγώνα των σκλάβων-εκατομμυριούχων παικτών.


Σάββατο 7 Ιουλίου 2018

Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης



Αφορμή για τη φανταστική (;) ιστορία που θα διαβάσετε στη συνέχεια ήταν οι αποφάσεις τωνυπουργών Απασχόλησης της Ευρωπαϊκής Ένωσηςγια το χρόνο εργασίας, στη σύνοδο τους στο Λουξεμβούργο στις 10 Ιουνίου του 2008.

Τότε, οι υπουργοί Εργασίας της «αγίας» Ευρωπαϊκής Ένωσης επικύρωσαν, μεταξύ άλλων, τοδιαχωρισμό του χρόνου εργασίας των εφημεριών σε ενεργό και ανενεργό και δόθηκε ηδυνατότητα σε κάθε κράτος – μέλος να παρέχει στους εργοδότες τον τρόπο να επιβάλλουν στους εργαζόμενους 65 ώρες δουλειάς την εβδομάδα και πάνω.

Ποιος ήταν ο τρόπος;  Η μοναδική δέσμευση για τον εργοδότη ήταν να οργανώνει το χρόνο εργασίας έτσι ώστε ανάμεσα σε δυο εργάσιμες περιόδους να μεσολαβούν 11 ώρες ανάπαυσης. Άρα, θα μπορούσε ο εργοδότης τις υπόλοιπες 13 ώρες του 24ώρου να έχει στη διάθεση του τον εργαζόμενο. Συνεπώς: Συνολικός εργάσιμος χρόνος σε πενθήμερη εργασία να φτάνει τις 65 ώρες, σε εξαήμερη εργασία τις 78 ώρες και σε επταήμερη εργασία τις 91 ώρες. Διαβάστε εδώ [Ριζοσπάστης 15/ 6 / 2008] τις λεπτομέρειες για την επίτευξη αυτής της… εξίσωσης που έδινε τη δυνατότητα μετατροπής των εργαζομένων σε δούλους του 21ου αιώνα.

Όλα τα παραπάνω μας τα θύμισε η απόφαση της αυστριακής Βουλής που ενέκρινε χθες τη θέσπιση12ωρης ημερήσιας εργασίας ή 60ωρης εβδομάδιαίας (διαβάστε εδώ τις λεπτομέρειες της απόφασης που ψήφισε η κυβέρνηση συνασπισμού του συντηρητικού Λαϊκού Κόμματος του καγκελάριου Σεμπάστιαν Κουρτς και του ακροδεξιού «Κόμματος των Ελευθέρων», μαζί με τις ψήφους του νεοφιλελεύθερου κόμματος της αντιπολίτευσης «Νέα Αυστρία»).

Ακολουθεί η φανταστική (;) ιστορία που αναφερθήκαμε στην αρχή του κειμένου. Δημοσιεύθηκε στονΡιζοσπάστη (εδώ) στις 24/6/2008, με τίτλο «Παρόν ή μέλλον;»Ο τίτλος, πια (μετά τα μέτρα που ακολούθησαν από το 2008 στην «αγία» ΕΕ και τη θέσπιση του 12ωρου στην Αυστρία), μπορεί να αλλάξει: Το «αυστριακό» 12ωρο δουλειάς στη φυλακή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο ήλιος ίσα – ίσα που ‘χει ξεπροβάλει στον ουρανό. Στο μυαλό της τριγυρίζουν ασταμάτητα τα λόγια του γιατρού για τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Εάν επρόκειτο γι’ αυτή δε θα την ένοιαζε τόσο. Αφορούσαν, όμως, την κόρη της που, μόλις πριν δέκα μέρες, έκλεισε πέντε χρόνια ζωής. Ευτυχώς, μέσα σε λίγους μήνες η υγεία της μικρής μπορεί να επανέλθει, αλλά, δυστυχώς, χρειάζονται άμεσα χρήματα, ώστε να ξεκινήσει η θεραπεία. Το ταμείο δεν καλύπτει το σύνολο των εξόδων.

Θυμήθηκε μια είδηση που ‘χε ακούσει πριν πολύ καιρό, αλλά δεν είχε δώσει σημασία. Οι κρατήσεις απ’ τον πενιχρό μισθό της είχαν «κάνει φτερά». Για την ακρίβεια, η τότε κυβέρνηση τις είχε …επενδύσει στο χρηματιστήριο. Εξοργίστηκε, μα δεν είχε χρόνο για άλλες τέτοιες σκέψεις. Αισθάνθηκε το κεφάλι έτοιμο να σπάσει. Είχε έρθει η ώρα για να πάει στη δουλειά της και δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό. «Δεν είμαι για να χάνω μεροκάματα», ψιθύρισε και σηκώθηκε να ετοιμαστεί.

Συνειδητοποίησε ότι θα αργούσε μισή ώρα, ξεφύσηξε και σκέφτηκε: «Τι να έκανα; Δεν άντεχα να σηκωθώ. Οπως και να ‘χει, όμως, δε θα χάσω τα λεφτά αυτής της μισής ώρας». Οταν έφτασε στη δουλειά εξήγησε στον προϊστάμενο το πρόβλημά της. Ηξερε μέχρι και τη σειρά των λέξεων της απάντησης του: «Σε καταλαβαίνω. Βέβαια, όπως ξέρεις, το μισάωρο το χάνεις». Πήγε γρήγορα – γρήγορα στο πόστο της.

Αδυνατούσε να συγκεντρωθεί. Η κούραση και η απελπισία ήταν αποτυπωμένες στο πρόσωπό της. Η συνάδελφός της, μόλις την αντίκρισε, της είπε: «Τι έπαθες; Πρώτη φορά σε βλέπω έτσι». Απάντησε κοφτά: «Θα σου πω όταν τελειώσει η βάρδιά μας». Τα μάτια της είχαν μαύρους κύκλους και ήταν έτοιμα να κλείσουν. «Γιατί όχι στο διάλειμμα;», ήρθε η επόμενη ερώτησή της. «Θα το δουλέψω το διάλειμμα. Αργησα μισή ώρα και δεν είμαι για να χάνω ούτε μισό ευρώ», της αποκρίθηκε. Ο διάλογος σταμάτησε εκεί.

Ηρθε η ώρα του διαλείμματος. «Φυσικά» δεν ήταν η μόνη η οποία θα ‘βγαζε 13 ώρες χωρίς παύση. Δεν το ‘κανε, άλλωστε, για πρώτη φορά. Εριξε μια ματιά στους συναδέλφους της που συνεχίζουν να δουλεύουν. Ξεκίνησε έναν εσωτερικό μονόλογο γεμάτο οργή, οι κινήσεις της άρχισαν να αποκτούν ένταση. Εδώ και χρόνια οι εργοδότες έχουν δικαίωμα, με μια ατομική σύμβαση, να χρησιμοποιούν τους εργαζόμενους σαν δούλους, αρκεί να τους αφήνουν …περιθώριο 11 ωρών ανάπαυσης.

Ακόμα κι αυτό το 11ωρο, βέβαια, δεν είναι «καθαρό». Οσοι «επέλεξαν» να κάνουν μισάωρο διάλειμμα, είχαν, ήδη, χάσει τη μισή ώρα ξεκούρασης απ’ τις 11. Η σημερινή καρτέλα τους θα έγραφε: 11 ή 11.30 ώρες ΑΝΕΝΕΡΓΟΣ ΕΡΓΑΣΙΜΟΣ ΧΡΟΝΟΣ. Το μέτρο αυτό πέρασε πρώτα στις εφημερίες και μετά γενικεύτηκε σε όλο τον εργάσιμο χρόνο.

Η έντασή της μεγάλωνε. Την έπιασε ένας ασυνήθιστος πονοκέφαλος. Δεν πέρασαν λίγα λεπτά και λιποθύμησε. Εκανε αρκετή ώρα για να αποκτήσει τις αισθήσεις κι ακόμα περισσότερες για να μπορέσει να σταθεί στα πόδια της. Σύνολο ωρών απ’ τη στιγμή που λιποθύμησε μέχρι τη στιγμή που ξανάπιασε δουλειά: 4. Ανοιξε τα μάτια της στο νοσοκομείο. Ο γιατρός τη συμβούλευσε να μη συνεχίσει τη δουλειά σήμερα, αλλά αυτή επέμεινε. «Δεν έχω περιθώριο να χάσω ούτε λεπτό. Χρειάζομαι χρήματα. Σήμερα έχω, ήδη, 4 ώρες ανενεργού χρόνου εργασίας. Καταλαβαίνετε;»…
 


Τα μνημόνια μειώσαν κατά 355.000 ανθρώπους τον πληθυσμό της Ελλάδας!



Δραματική αριθμητική ανατροπή φαίνεται πως πυροδότησε για τον πληθυσμό της Ελλάδας η οικονομική κρίση, που πλήττει από το 2010 τη χώρα. Η συρρίκνωση των γεννήσεων, η αύξηση των θανάτων και η αρνητική μετανάστευση, αναδεικνύουν το μεγάλο δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας.

Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΛΣΤΑΤ, μόνο το διάστημα 2011-2017 ο πληθυσμός της Ελλάδας μειώθηκε κατά 355.000 ανθρώπους και αν το πρόβλημα δεν αντιμετωπισθεί με την υπευθυνότητα που απαιτείται για το «νούμερο 1» εθνικό πρόβλημα, ο πληθυσμός της Ελλάδας, το 2050, μόλις που θα αγγίζει τα 10 εκατομμύρια ανθρώπων. Κι ακόμη χειρότερα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Eurostat, το 2080, με 7,2 εκατομ. ανθρώπους, η Ελλάδα θα αποτελεί το μικρότερο (σσ. και επισφαλέστερο (;)) τμήμα της ΕΕ.

Η έρευνα με τίτλο «Ο πληθυσμός της Ελλάδας υπό διωγμόν», που υπογράφει η νομικός Ήρα Έμκε- Πουλοπούλου, διδάκτορας του πανεπιστημίου του Παρισιού, μέλος της Ακαδημίας Επιστημόνων της Νέας Υόρκης και αντιπρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Δημογραφικών Μελετών, υπό την αιγίδα της οποίας, άλλωστε, τελεί η έκδοση, είναι «κραυγή αγωνίας». «Στόχος του βιβλίου είναι να αποδείξει ότι κατά τη διάρκεια της κρίσης μεγάλα τμήματα του ελληνικού πληθυσμού βρίσκονται «υπό διωγμόν», υφίστανται, δηλαδή, συστηματική υποβολή σε ταλαιπωρίες, που έχουν οδηγήσει ή θα καταλήξουν στο μέλλον στην απομάκρυνσή τους από την Ελλάδα, από την οικογένειά τους, από τη δουλειά τους, από τους φίλους τους, ακόμη και από τη ζωή» σημειώνει χαρακτηριστικά η ίδια στο ΑΠΕ-ΜΠΕ και συμπυκνώνει το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας ως εξής: «Οι δημογραφικοί δείκτες εξελίσσονται με βραδύ ρυθμό και βελτιώνονται με ακόμη βραδύτερο. Αν, όμως, η στρατηγική που έχει ως στόχο την αύξηση των γεννήσεων, την επιβράδυνση του ρυθμού γήρανσης, τον περιορισμό της αποδημίας, δεν εφαρμοστεί ΤΩΡΑ, τα προβλήματα του πληθυσμού θα εκδικηθούν εκείνους που τα αγνοούν!».


Στην έκδοση των 734 σελίδων, «προϊόν έρευνας τριών χρόνων», που φιλοξενεί αποκωδικοποιώντας δεκάδες στατιστικούς πίνακες της ΕΛΣΤΑΤ και της EUROSTAT και εικονογραφείται από το σκωπτικό πενάκι του Σπύρου Ορνεράκη, παρατίθεται λεπτομερειακή χαρτογράφηση του ελληνικού πληθυσμού, όπως αυτή διαμορφώθηκε μέσα από τις κατά καιρούς οικονομικο-πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες από το 1828 έως σήμερα, αλλά κυρίως την περίοδο της οικονομικής κρίσης.

Η κ. Έμκε – Πουλοπούλου εξηγεί ότι το δημογραφικό εμφανίστηκε στη δεκαετία του ΄80, επομένως προϋπήρχε της κρίσης, αλλά επιδεινώθηκε κατά τη διάρκειά της, με αποτέλεσμα ο πληθυσμός της Ελλάδας να μειώνεται, να αλλοιώνεται και να γερνάει με ταχύτερο από τον αναμενόμενο ρυθμό.

«Οι απογραφές αποκάλυψαν ότι έως και τις αρχές του 21ου αι. ο πληθυσμός της χώρας αυξανόταν διαρκώς, ακόμα και στις ανώμαλες περιόδους, που γνώρισε το ελληνικό έθνος» λέει και συνεχίζει: «Για παράδειγμα, το 1828, πριν από την ίδρυση του ελληνικού κράτους, η Ελλάδα «μετρούσε» 753.000 ανθρώπους, οι οποίοι το 2011 έφτασαν τους 10,9 εκατομμμύρια. Το 2011 αντιστοιχούσαν 104 γυναίκες σε 100 άνδρες και στην περίοδο 1951-2011 μειώθηκε στο μισό ο πληθυσμός των νέων 0-14 χρόνων (από 28,8% σε 14,5%) και σχεδόν τριπλασιάστηκε η αναλογία των ηλικιωμένων στον πληθυσμό (από 6,7% σε 19,5%). Αλλά, στην περίοδο της κρίσης, ο ρυθμός γήρανσης επιταχύνεται. Η μέση ηλικία του πληθυσμού από 30 έτη το 1951 φτάνει τα 43,5 το 2014!».

Επιπλέον, την περίοδο 2001-2011 καταγράφεται μικρή μείωση στους άγαμους και στους έγγαμους, αυξάνεται σημαντικά ο αριθμός των διαζευγμένων και λιγότερων των χήρων/χηρών, ενώ παρατηρείται μεγάλη αύξηση των μονοπρόσωπων νοικοκυριών, μικρότερη αύξηση των νοικοκυριών 2-3 ατόμων και μείωση των νοικοκυριών 4 ατόμων. Είναι, δε, εντυπωσιακή η μείωση των πολύτεκνων οικογενειών.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, την περίοδο 2011-2016, οι θάνατοι ξεπέρασαν τις γεννήσεις κατά 115.479 άτομα (γεννήσεις 692.592 / θάνατοι 808.071). Η μικρή αύξηση των γεννήσεων (κατά 1.051 παιδιά), που καταγράφηκε το 2016 οφείλεται κατά 77% σε γεννήσεις από γυναίκες πρόσφυγες, που δεν θα μείνουν στην Ελλάδα. Σε έξι χρόνια, δε, χάθηκαν πολύ περισσότερα άτομα από τις γεννήσεις ενός έτους (π.χ. το 2016, 93.698 γεννήσεις). Έως το 2010, οι άνθρωποι που έρχονταν στην Ελλάδα ήταν περισσότεροι από εκείνους που την εγκατέλειπαν. Η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα (2018) η χώρα, εκτός από την υπεροχή των θανάτων έναντι των γεννήσεων, οφείλεται στο φαινόμενο της «αρνητικής μετανάστευσης», γεγονός που έχει ως συνέπεια τη μείωση του ελληνικού πληθυσμού, κάθε χρόνο, σε απόλυτο αριθμό.

Τα στοιχεία που παρατίθενται στην ογκώδη έκδοση οδηγούν στο σχεδόν αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα πως ό,τι κατάφερε με κόπο η Ελλάδα να κερδίσει στα χρόνια της «ευμάρειας», όταν -έτσι κι αλλιώς- τα νέα ζευγάρια δύσκολα έπαιρναν την απόφαση για 2ο και 3ο παιδί, το έχασε μέσα στα οκτώ χρόνια της κρίσης! Το δημογραφικό από εθνικό θέμα εξελίχθηκε σε εφιάλτη.

Όπως αναφέρει η ερευνήτρια, για το θέμα των αιτίων και των επιπτώσεων των δημογραφικών εξελίξεων, οι παράγοντες για τη δυσμενή εικόνα του πληθυσμού είναι πολλοί, αλλά «πρωταρχική θέση κατά τη διάρκεια της κρίσης κατέχει η ανεργία, η επισφαλής απασχόληση και η μείωση του οικογενειακού εισοδήματος. Μετά το 2013 παρατηρείται μείωση της ανεργίας με ταυτόχρονη μείωση της πλήρους απασχόλησης και αύξηση της μερικής. Η εξέλιξη αυτή σημαίνει ότι καταργούνται οι «καλές» θέσεις εργασίας με ικανοποιητικό μισθό, εξασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα, ενώ αυξάνονται οι «ευέλικτες μορφές απασχόλησης», ανασφάλιστες με πολύ χαμηλούς μισθούς και ενίοτε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας». Ως εκ τούτου, η αύξηση της ανεργίας των νέων ανδρών και γυναικών και η απασχόληση σε δυσβάστακτο περιβάλλον αποτελούν αιτία μείωσης της γαμηλιότητας και της γεννητικότητας και αύξηση της αποδημίας, γιατί όσοι της υφίστανται, κυρίως όσοι έχασαν τη δουλειά τους, δεν αποφασίζουν να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά και όσοι έχουν προσόντα επιλέγουν τη μετανάστευση».

Η κ. Έμκε – Πουλοπούλου χτυπάει τον κώδωνα κινδύνου. «Το δημογραφικό πρόβλημα θα επιδεινωθεί» τονίζει και εξηγεί: «Η εντυπωσιακή μείωση των γεννήσεων, η γήρανση του πληθυσμού και η εκτόξευση της αποδημίας θα καταλήξουν σε μεγάλη συρρίκνωση του πληθυσμού της χώρας μας και σε αύξηση της αναλογίας των ηλικιωμένων. Θα αυξάνεται ο πληθυσμός άνω των 65 ετών σε βάρος των ηλικιών 0-14».


Στο ερώτημα αν μπορεί να υπάρξει αντιστροφή της δημογραφικής… κατρακύλας της χώρας, η ερευνήτρια απαντά: «Πρόκειται για μία εν μέρει μη αναστρέψιμη πραγματικότητα. Η επί 40 χρόνια χαμηλή γονιμότητα έχει δημιουργήσει μια μικρότερη αριθμητικά γενιά γυναικών. Ακόμα κι αν οι γυναίκες αυτές αποκτήσουν περισσότερα παιδιά, θα είναι δύσκολο ο αριθμός των γεννήσεων να ξεπεράσει τον αριθμό των θανάτων. Εξάλλου, θα πρέπει να περάσουν 25-30 χρόνια, ώστε η αύξηση των γεννήσεων να δημιουργήσει τη γενιά, που θα ενταχθεί στην αγορά εργασίας και με την απασχόληση και τις εισφορές της στο ασφαλιστικό σύστημα να συμβάλει στη στήριξή του. Μέχρι ν΄ αρχίσει να εργάζεται αυτή η γενιά, θα χρειαστούν επιπλέον δαπάνες ιδιωτικές και δημόσιες για την ανατροφή και την εκπαίδευσή της».

Η κ. Έμκε Πουλοπούλου κρατά για το τέλος μια μικρή δέσμη φωτός από μια χαραμάδα ελπίδας… «Υπάρχει, ωστόσο, δυνατότητα να σταματήσει η κατάρρευση και να επιβραδυνθεί ο ρυθμός γήρανσης, αλλά αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την παροχή γενναίων κινήτρων για την ενίσχυση της γονιμότητας και τον περιορισμό της αποδημίας. Αλλά όχι έτσι απλά. Υπάρχει άμεση ανάγκη για μια υπεύθυνη, συντονισμένη, σοβαρή δημογραφική πολιτική, που θα έχει ως στόχο τη διαμόρφωση ενός κοινωνικού και εργασιακού περιβάλλοντος, ευνοϊκού για τη δημιουργία οικογένειας, την απόκτηση παιδιών και την παραμονή των νέων στον τόπο μας. Πρέπει, δε, να γίνει κατανοητό ότι η χρησιμοποίηση μεταναστών και προσφύγων για τη βελτίωση του δημογραφικού προβλήματος, μπορεί να οδηγήσει σε εθνική και δημογραφική αλλοίωση. Εξάλλου, οι μετανάστες προσαρμόζουν την αναπαραγωγική συμπεριφορά τους στη συμπεριφορά των γηγενών και μακροχρόνια γερνούν και αυτοί. Εκείνο που πρέπει να γίνει, είναι η δημιουργία ενός φορέα που θα συντονίζει τη στρατηγική για το Δημογραφικό, π.χ. ένα υπουργείο Οικογενειακής Πολιτικής ή ένα Γραφείο Δημογραφικής Πολιτικής της Βουλής. Τέλος, απαραίτητη προϋπόθεση για μια τέτοια πολιτική είναι η ανάπτυξη με ρυθμό τουλάχιστον 2%, ώστε να μπορεί να βοηθήσει και στη στήριξη του ασφαλιστικού συστήματος».









      

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Φόρμα επικοινωνίας

Όνομα

Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο *

Μήνυμα *