Διατεταγμένος εκφασισμός

Του  Νίκου Μπογιόπουλου

Πέντε χρόνια μετά την δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μετά από 4 χρόνια δίκης που δεν έχει αφήσει καμία αμφιβολία για το είδος των χιτλεροειδών που βρωμίζουν τον τόπο, ναζιστικό τάγμα εφόδου ξαναεμφανίστηκε μέρα – μεσημέρι στην Αθήνα, στο Μοναστηράκι, απειλώντας τους περαστικούς. Πρόσχημα: Ο θάνατος του Κατσίφα στην Αλβανία.

Της αποθράσυνσης των ναζιστών προηγήθηκε:

Ένα όργιο εθνικιστικής υστερίας από τα ΜΜΕ που προσπέρασαν στοιχεία από το προφίλ του Κατσίφα, όπως την εξύμνηση της τρομοκρατικής δολοφονικής ΜΑΒΗ, την αλυτρωτική προπαγάνδα και ό,τι ακριβώς εκθείασε (ποιος άλλος;) ο Κασιδιάρης: Το καλάσνικοφ του Κατσίφα.

Τα ΜΜΕ προσπέρασαν τον ναζιστικό εσμό τον αποτελούμενο από υποκείμενα όπως ο «κύριος» της φωτογραφίας που τους απαγορεύτηκε από τις αλβανικές αρχές να πάνε στην κηδεία.

Προσπέρασαν τον χαρακτήρα φασιστοσύναξης την οποία επιχείρησαν να προσδώσουν βουλευτές και παρατρεχάμενοι της Χρυσής Αυγής στην κηδεία.   

Προσπέρασαν την στοιχειώδη έννοια του «ρεπορτάζ» όταν από την πρώτη στιγμή υιοθέτησαν το παραμύθι περί «σημαίας», έστησαν τηλε-εμπόριο εθνικισμού πάνω στον πόνο της οικογένειας για τον χαμό του ανθρώπου τους, αλλοίωσαν ακόμα και δηλώσεις του Ράμα, λες και η αρχική βρωμερή δήλωση του Αλβανού πρωθυπουργού καθώς και η τακτική της κυβέρνησης του να παραδώσει 10 μέρες μετά την σωρό του νεκρού δεν ήταν αρκετά για να καταδειχτεί η ελεεινή τακτική της από κει πλευράς. 

Τι προηγήθηκε επίσης; Ενας απίθανος εθνικιστικός λόγος από εκπροσώπους του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου», με αποκορύφωμα την ύπουλη τακτική του Νικήτα Κακλαμάνη να περάσει δια της πλαγίας την τακτική της Χρυσής Αυγής και να οδηγήσει σε «ενός λεπτού σιγή» τη Βουλή με το σκεπτικό ακριβώς των ναζιστών.

Έτσι η απαίτηση για πραγματική διερεύνηση των γεγονότων, το αίτημα για αλήθεια, η επιταγή το ελληνικό κράτος να μην παραιτηθεί από την αναζήτηση όλων των στοιχείων για να διαπιστωθεί τι πραγματικά συνέβη, η αποκάλυψη και η απόδοση ευθυνών για το αν και κατά πόσο η αλβανική αστυνομία είχε στόχο όντως την εξουδετέρωση και όχι το θάνατο του Κατσίφα,  όλα αυτά πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων με τον Κακλαμάνη να εκφωνεί λογύδριο εκδίδοντας ήδη πόρισμα περί «δολοφονίας» την ώρα που η Ελληνική Αστυνομία, η Ελληνική Εισαγγελία και το ελληνικό κράτος με τους εκπροσώπους τους ερευνούν την υπόθεση και πόρισμα δεν έχουν εκδώσει.

Αυτές είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες, μετά από ένα μιντιακό τσουνάμι εθνικισμού και ένα πολιτικό θερμοκήπιο στον κόρφο του οποίου «ενσωματώθηκε» ο ναζιστικός λόγος, είχαμε την επανεμφάνιση των μαχαιροβγαλτών σε μορφή «τάγματος» στην Αθήνα. Αυτές είναι οι συνθήκες κάτω από τις οποίες τρέφεται το φίδι και ιδού πως αυτή η ναζιστική συμμορία κρατιέται στον «αφρό» από το σύστημα των μιντιακών εργολάβων της κάθε λογής πατριδοκαπηλίας και των πολιτικών ταγών της ολιγαρχίας.

Αλλά ας έρθουμε στο πως η κυρίαρχη προπαγάνδα προσπαθεί να βαφτίσει το μαύρο – άσπρο. Ας δούμε πόσο ανάγκη έχει ο εθνικισμός να ψαρεύει στα θολά νερά του θυμικού. Ας δούμε το πώς ο παραλογισμός και η πρόκληση καταγμάτων στη λογική αποτελεί τον μοναδικό τρόπο για να ποζάρει σαν «λογική» η φασιστική προπαγάνδα:   

Ερώτηση 1η: Ο Τούρκος «γκρίζος λύκος», αυτός που λέει ότι τα Ίμια είναι τούρκικα, αυτός που λέει ότι δεν ισχύουν τα σύνορα όπως έχουν καθοριστεί από Διεθνές Δίκαιο αλλά θέλει τα σύνορα όπως αυτός τα έχει στην καρδιά του – «τα σύνορα της καρδιάς μας» που λέει και ο Ερντογάν – αυτόν εμείς πως τον αποκαλούμε; Τι τον θεωρούμε; Τούρκο «πατριώτη»; Η’ Τούρκο εθνικιστή; Και Τούρκο φασίστα;

Ερώτηση 2η: Τον Έλληνα, αυτόν που λέει ότι δεν ισχύουν τα σύνορα όπως αυτά έχουν καθοριστεί από το Διεθνές Δίκαιο, το οποίο Διεθνές Δίκαιο ό,τι κι αν έφτασε να σημαίνει στις μέρες μας αποτελεί ένα από τα τελευταία καταφύγια για χώρες όπως η δική μας πατρίδα, τον Έλληνα που λέει ότι θέλει η Ελλάδα να καταλάβει εδάφη ξένης χώρας, αυτόν που θέλει την ενσωμάτωση της Νότιας Αλβανίας στην Ελλάδα, αυτόν πως τον λέμε; Τον λέμε «πατριώτη»;

Γιατί αν τον λέμε «πατριώτη», τότε θα πρέπει να λέμε πατριώτη και τον Τούρκο για τον οποίο μιλούσαμε προηγουμένως. Αλλά γι’ αυτόν συμφωνήσαμε ότι δεν είναι πατριώτης. Συμφωνήσαμε ότι είναι ένας φασισταράς εθνικιστής. Όμως αν αυτός είναι φασισταράς εθνικιστής, τότε εξίσου εθνικιστής είναι και ο Ελληνας που λέει τα ίδια, όπως ο φασίστας Κασιδιάρης που θεωρεί «ηρωικό» να βγάζουν καλάσνικοφ στην Αλβανία οι Έλληνες ομογενείς που θέλουν ένωση της «αλύτρωτης Βορείου Ηπείρου» με την Ελλάδα. Τόσο απλά.

Ας το κάνουμε ακόμα απλούστερο:

Ερώτηση 3η: Εμείς αυτόν τον Αλβανό που λέει για «Τσαμηδες», αλλά προσπερνάει τα όσα έγιναν στην Κατοχή από τους «Τσάμηδες» πως τον λέμε; «Ιστορικό» και «φιλαλήθη» ή καραγκιόζη και ψεύτη; Μα τότε αν αυτός είναι καραγκιόζης και ψεύτης – και είναι – τότε αντίστοιχος καραγκιόζης και ψεύτης είναι ο Έλληνας «φιλαλήθης» που μιλάει περί «Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας» του 1914 (που ουδέποτε εφαρμόστηκε και ουδέποτε μιλούσε για Ένωση της Β.Ηπείρου με την Ελλάδα με υπόδειξη, μάλιστα, του Ελ.Βενιζέλου) «ξεχνώντας» ότι το 1921 η Ελλάδα αναγνώρισε την αλβανική κυριαρχία στην περιοχή.

Ερώτηση 4η: Ο Αλβανός που ζητάει έδαφος της Ελλάδας, που πουλάει το παραμύθι των προγόνων του συνεργατών των ναζί και το αποκαλεί «Τσαμουριά», που το διεκδικεί, που ντύνεται Ουτσεκάς για να φαντασιώνεται την κατάληψη ελληνικού εδάφους, που μπορεί να έχει και κανένα καλάσνικοφ στο κρεβάτι του για να το χαιδεύει τα βράδια στις ονειρώξεις του, αυτόν που την Ήπειρο την λέει «Τσαμουριά» και ζητάει την ενσωμάτωσή της στην Αλβανία, εμείς πως τον λέμε; «πατριώτη» Αλβανό τον λέμε; Η’ φασισταρά και εθνικισταρά Αλβανό; Μάλλον το δεύτερο. Κι αλίμονό του αν βγάλει το καλάσνικοφ και τολμήσει να κάνει καμιά βόλτα στην Ηγουμενίτσα, στην Παραμυθιά, στο Σύνταγμα ή αν είναι και μουσουλμάνος στη Ροδόπη…

Και βεβαίως φτύνουμε κατάμουτρα και το πολιτικό σύστημα της Αλβανίας που έναν τέτοιο τύπο θέλουν να μας τον παρουσιάζουν σαν ήρωα – «πατριώτη» ενώ εμείς ξέρουμε πως ούτε ήρωας είναι, ούτε πατριώτης είναι, ένας απόγονος συνεργατών των ναζί είναι (γιατί ένας πατριώτης υπερασπίζεται την πατρίδα του, δεν τη θέτει σε κίνδυνο). Τους φτύνουμε κατάμουτρα γιατί ξέρουμε ότι αυτοί που μας προβάλουν έναν τέτοιο τύπο σαν «πατριώτη» είναι και οι ίδιοι βουτηγμένοι μέσα στην φασιστική κόπρο και στο εθνικιστικό καθίζημα.

Αυτά, λοιπόν, τα ξέρουμε όλοι. Τα ξέρεις κι εσύ φασίστα, τα ξέρεις κι εσύ κύριε «συνάδελφε» δημοσιογράφε, τα ξέρεις κι εσύ κύριε πολιτικάντη – εθνικέ ταγέ, τα ξέρω κι εγώ που τα γράφω. Και τότε γιατί να τα γράφω αφού όλα αυτά είναι πασίγνωστα;

Μα τα γράφω για ένα και μόνο λόγο: Για να ξέρεις κι εσύ φασίστα, κι εσύ κύριε «συνάδελφε», κι εσύ κύριε «ταγέ», γιατί σε φτύνω κατάμουτρα. Εσάς και όλους τους φασίστες και εθνικιστές που τις τελευταίες μέρες, αξιοποιώντας, παραποιώντας, παρασιωπώντας και διαστρεβλώνοντας γεγονότα, αδιαφορώντας για την αλήθεια για τα γεγονότα στην Αλβανία, κάνετε πατριδεμπόριο. Ποτίζετε εθνικιστικό δηλητήριο την κοινή γνώμη. Ξεπλένετε τον φασισμό. Πουλάτε «πατριωτική» μούρη. Ενώ ξέρετε ότι δεν είστε τίποτα λιγότερο ή περισσότερο από τον καθρέφτη των από εκεί αντίστοιχων κατάπτυστων. Γι’ αυτό τα γράφω. Για να ξέρετε γιατί σας φτύνω (αλλά μεταξύ μας τώρα: κι αυτό το ξέρετε).

***

Υστερόγραφο: Η διαφορά μας με τους φασίστες είναι ο σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή ως αυταξία. Αυτοί δολοφονούν ανθρώπους νομίζοντας ότι έτσι – τόσο ηλίθιοι είναι – σκοτώσουν ιδέες. Εμείς αντιμαχόμαστε εγκληματικές «ιδέες» για να σώσουμε ανθρώπους. Η διαφορά μας είναι τόση όση και η άβυσσος που μας χωρίζει με τα γκεμπελοσπέρματα από την δική τους αδιαφορία απέναντι στην αλήθεια. Που σημαίνει: Στην Αλβανία χάθηκε ένας άνθρωπος, όποιος κι αν ήταν, ό,τι κι αν πίστευε. Είναι ζήτημα τιμής και χρέους για την Ελλάδα, είναι ζήτημα  υποχρέωσης απέναντι στην ελληνική μειονότητα και ευθύνης που προστίθεται στην ευθύνη για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, να λάμψει η αλήθεια. Το αίτημα για πλήρη διερεύνηση, η επιταγή το ελληνικό κράτος να πράξει τα πάντα για την διαλεύκανση των γεγονότων και της απόδοσης ευθυνών εφόσον η αλβανική αστυνομία είχε στόχο όχι την εξουδετέρωση αλλά το θάνατο του Κατσίφα, είναι αδιαπραγμάτευτα.

*Κεντρική φωτογραφία από No Budget Epics.

      

Τα ψέματα τους για τα αναδρομικά

Η κυβέρνηση μέσω της τροπολογίας που ψήφισε για την καταβολή των αναδρομικών σε ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων και συνταξιούχων, που κρίθηκαν δεσμευτικές για το κράτος με δικαστικές αποφάσεις, επιχειρεί να καλλιεργήσει το αίσθημα της …δικαιοσύνης και να την πουλήσει ως μέριμνα και κοινωνική πολιτική.

Με λίγα λόγια η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ εμπαίζει εργαζομένους και συνταξιούχους κι επιδιώκει να εμφανίσει τη συγκεκριμένη τροπολογία ως φιλολαϊκή διευθέτηση. Την ίδια στιγμή ΝΔ και ΚΙΝΑΛ,  που μέσω των συγκυβερνήσεων τους ψήφισαν και εφάρμοσαν τις περικοπές, σε ένα κρεσέντο κοροϊδίας εγκάλεσαν την κυβέρνηση για καθυστέρηση στην εφαρμογή των δικαστικών αποφάσεων. 

Στην πραγματικότητα, πίσω από τις «μεταξωτές κορδέλες» της επιστροφής των αναδρομικών κρύβονται τα «φύκια» της διατήρησης όλων των περικοπών σε μισθούς, συντάξεις και δώρα. Η καταβολή των αναδρομικών που αφορά ένστολους, καθηγητές πανεπιστημίων, ΤΕΙ και ερευνητικών ιδρυμάτων, δικαστές και μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους, γιατρούς του ΕΣΥ, μουσικούς (από Κρατική Ορχήστρα, Λυρική Σκηνή κ.ο.κ.), καθώς επίσης και τους συνταξιούχους των παραπάνω κλάδων, είναι «κουτσουρεμένη».

Η τελική ρύθμιση που ήρθε στη Βουλή περιορίζεται στην «αποκατάσταση μισθών» μόνο για την περίοδο 1η-8-2012 έως την 31η-12-2016 για τους ενστόλους.

Η αλήθεια λοιπόν είναι ότι κόβουν μία διετία αναδρομικών!

Επιπρόσθετα, παρότι το συνολικό κόστος της επιστροφής των αναδρομικών στους εν ενεργεία και συνταξιούχους των ειδικών μισθολογίων ανέρχεται στα 1,4 δισ. ευρώ, το κράτος θα αποδώσει τελικά μόνο το ποσό των 820 εκατ. ευρώ, αφού θα προηγηθεί «κούρεμα» από την Εφορία.

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για  επιστροφή τμήματος μόνο των αναδρομικών στους ενστόλους και τους υπαγομένους στα ειδικά μισθολόγια,  εξαιρώντας τα τρία Δώρα-επιδόματα για τα οποία η κυβέρνηση έχει καταδικαστεί να τα δίνει εφ’  όρου ζωής στους συνταξιούχους και καθ’όλο τον εργασιακό βίο στους μισθωτούς.

Πρόκειται λοιπόν για ένα επίδομα, το οποίο μάλιστα φορολογείται και οι μισθοί δεν επιστρέφουν οι μισθοί στα επίπεδα τους 2012!

Έτσι, καμία αύξηση δεν θα επέλθει στους μηνιαίους μισθούς και στις συντάξεις, λόγω της επιστροφής των αναδρομικών, αφού η κυβέρνηση φρόντισε να δοθεί ως επίδομα με την προσθήκη της παραγράφου 3 στο άρθρο 6 της τροπολογίας.

Το κυριότερο όμως και βασικότερο, το οποίο αποκαλύπτει τα και τα κυβερνητικά ψέματα και την υποκρισία των υπόλοιπων συστημικών κομμάτων είναι ότι μέσω της νομοθέτησης της τροπολογίας για τα αναδρομικά, παύει κάθε απαίτηση των εργαζομένων για την διεκδίκηση άλλων περικοπών.

Επί της ουσίας το κράτος και επόμενες κυβερνήσεις «θωρακίζονται» νομικά απέναντι σε δίκαια αιτήματα συνταξιούχων και εργαζομένων για ανάκτηση απωλειών.

   Ειδικότερα:

Η κυβέρνηση μέσω της τροπολογίας προσπαθεί να κλείσει και το κεφάλαιο με τις αποφάσεις του ΣτΕ για την αποκατάσταση των μισθών στο ύψος που βρίσκονταν το 2012.

Οι αντισυνταγµατικές περικοπές του 2012 συνεχίζουν να επιβάλλονται στις παλαιές συντάξεις, διατηρώντας τες στα επίπεδα που διαµορφώθηκαν µετά το δεύτερο µνηµόνιο. Η τροπολογία δεν αλλάζει το συγκεκριμένο καθεστώς αντίθετα ενισχύει το νόμο Κατρούγκαλου για  επανυπολογισµό των συντάξεων και επί της ουσίας παύουν οι συνέπειες των νόµων 4051 και 4093 του 2012 που κρίθηκαν αντισυνταγµατικοί  και άρα νομιμοποιούνται και οι περικοπές!

Η τροπολογία, χρησιμοποιείται από τη κυβέρνησης ως «δούρειος ίππος», αφού εκτός από την επιστροφή τμήματος μόνο των αναδρομικών μετά από επιλεκτική εφαρμογή των αποφάσεων των Ανωτάτων Δικαστηρίων που έχουν καταδικάσει αμετακλήτως όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, περιλαμβάνει και ρυθμίσεις που είναι και επικίνδυνες για τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα όλων των μισθωτών και συνταξιούχων.

   Συγκεκριμένα:

1) Ακυρώνει αμετάκλητες δικαστικές αποφάσεις για τους μισθούς, τις συντάξεις και τα τρία επιδόματα – Δώρα. Αφού οι επιστροφές των χρημάτων αυτών αφορούν τις περικοπές που έγιναν από ένα και μόνο νόμο, τον 4093/2012, και όχι το σύνολο των μεγάλων περικοπών που μας επιβλήθηκαν με τους μνημονιακούς νόμους.

2) Με την ψήφιση της τροπολογίας, επαν-εγκρίθηκε  ο ν. 4472/2017 που προνομοθέτησε μεγάλες μισθολογικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, μέσω του άρθρο 155 του οποίου έχουν προσβάλλει οι ένστολοι, όλοι οι μισθωτοί του δημόσιου και του ευρύτερου δημόσιου τομέα ενώπιον των Δικαστηρίων και επίκειται η έκδοση αποφάσεων.

3) Επανέφερε και επανα-ψήφισε τον νόμο Κατρούγκαλου 4387/2016 και τον ν. 4472/2017, με τον οποίο ψηφίστηκαν δραστικές περικοπές για όλους ανεξαιρέτως τους μισθωτούς και συνταξιούχους. Με τον συγκεκριμένο νόμο, ο οποίος είναι η βάση της τροπολογίας μέσω του επανυπολογισμού των συντάξεων καταργούνται όλα τα πολυετή δικαιώματα μισθωτών και συνταξιούχων και άρα και οποιαδήποτε αναδρομική διεκδίκηση περικοπών. 

   Συμπέρασμα: Παρότι η  κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επιχειρεί να ρίξει στάχτη στα μάτια εργαζομένων και συνταξιούχων πουλώντας παροχές, επί της ουσίας στρώνει το έδαφος για την καθήλωση μισθών και συντάξεων στα επίπεδα που επέβαλαν οι ψηφισμένοι μνημονιακοί νόμοι…  

ημεροδρόμος 

Σαν στο σπίτι σας, κύριε Κακλαμάνη

Κύριε Κακλαμάνη, ο σεβασμός μας στον θάνατο του κάθε ανθρώπου δεν δικαιολογεί επιλεκτικές εκδηλώσεις τιμής για όποιον γουστάρει ο Αντιπρόεδρος της Βουλής

Γράφει η Έλενα Ακρίτα

       

  

Κύριε Αντιπρόεδρε, με όλο το θάρρος που (δεν) έχω, άριστα πράξατε που δεν ζητήσατε άδεια από το Προεδρείο του Κοινοβουλίου για την «ενός λεπτού σιγή» στη μνήμη του Κωνσταντίνου Κατσίφα. Τόσα χρόνια στη Βουλή εσείς τα χτίσατε αυτά τα μαγαζΑ, να μην κάνετε και μια φορά το κέφι σας βρε αδελφέ; Να μπείτε άρχοντας μέσα και να τους σηκώσετε όλους κλαρίνο. Γιατί έτσι. Γιατί μπορείτε. Αφού τον αισθάνεστε τον χώρο σαν το σπίτι σας και το τσιφλίκι σας, γιατί να μην το κάνετε; Εκφραστείτε ελεύθερα. Αλλωστε έχουμε κι εκλογές το «19 ποιος θα σας παρεξηγήσει, αλίμονο.

Επειδή με απατά η μνήμη μου, θυμίστε μου σε ποιες άλλες περιπτώσεις – ως Αντιπρόεδρος της Βουλής – πήρατε παρόμοιες πρωτοβουλίες; Πότε δηλαδή ζητήσατε να τηρηθεί «ενός λεπτού σιγή» για διαπρεπείς Ελληνες που έφυγαν φέτος από τη ζωή. Σας ερωτώ με όλο το θάρρος που (δεν) έχω τα εξής:

– Φέτος πενθήσαμε τον Μάνο Ελευθερίου. Εναν σπουδαίο στιχουργό και ποιητή που άφησε βαριά κληρονομία φευ σε αδύναμους

–  Φέτος πενθήσαμε τον Κυριάκο Παπαδόπουλο. Ως κυβερνήτης περιπολικού σκάφους πρωτοστάτησε στην διάσωση εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που έφταναν στα ελληνικά νησιά. Ηταν μόνο 44 χρονών και πέθανε από ανακοπή καρδιάς. Ζητήσατε ενός λεπτού σιγή;

– Φέτος πενθήσαμε τον Αγγελο Δεληβορριά. Μια εμβληματική μορφή της τέχνης και του πολιτισμού, που επί μισό αιώνα σχεδόν, ήταν η ψυχή του Μουσείου Μπενάκη κι έμαθε τους Ελληνες να επισκέπτονται και να αγαπούν τα μουσεία. Ζητήσατε ενός λεπτού σιγή;

– Φέτος πενθήσαμε την οικογένεια του Ανδρέα Δημητρίου. Του ηρωικού πυροσβέστη που ενώ έσωζε ζωές στο Μάτι, η γυναίκα του Μαργαρίτα και το 6 μηνών μωράκι τους νικήθηκαν από τις φλόγες και έφυγαν από τη ζωή. Ζητήσατε ενός λεπτού σιγή;

Κι άλλοι… Κι άλλοι πολλοί…

Κύριε Κακλαμάνη, ο σεβασμός μας στον θάνατο του κάθε ανθρώπου δεν δικαιολογεί επιλεκτικές εκδηλώσεις τιμής για όποιον γουστάρει ο Αντιπρόεδρος της Βουλής. Και πιστέψτε με, μπορώ να σας διαβεβαιώσω γι» αυτό. Με όλο το θάρρος που δεν έχω.

6.500 επίγειοι σταθμοί για 15 εκατ. στρέμματα καλλιεργήσιμων εκτάσεων

Τον ψηφιακό μετασχηματισμό του γεωργικού τομέα σχεδιάζει το υπουργείο Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης με απώτερο σκοπό να ωφεληθούν 450.000 αγρότες με συμβουλές «κομμένες και ραμμένες» στα μέτρα κάθε χωραφιού.

Ο αρμόδιος υπουργός, ανακοίνωσε στον ιστότοπο Euroactiv, ότι προκηρύσσεται άμεσα το έργο για την ψηφιακή γεωργία.

«Η κυβέρνησή μας έχει θέσει ως κύριο στόχο τη μετάβαση της ελληνικής οικονομίας, άρα και του ελληνικού αγροτικού τομέα και της αγροτικής παραγωγής από την παραδοσιακή καλλιέργεια στις σύγχρονες μεθόδους, μέσα από την αξιοποίηση νέων τεχνολογιών. Σε συνεργασία με το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων, προχωρούμε με ταχύ ρυθμό. Εντός του μήνα προκηρύσσουμε το έργο και πολύ σύντομα το πρόγραμμα θα γίνει κτήμα 450.000 αγροτών» ανέφερε ο Νίκος Παππάς.

«Σύμφωνα με τον σχεδιασμό, 6.500 επίγειοι σταθμοί θα ''παρακολουθούν'' καλλιέργειες σε 15 εκατ. στρέμματα, θα συλλέγουν δεδομένα για το έδαφος, τον αέρα και το νερό, τα οποία στη συνέχεια θα αξιοποιούμε ώστε να δίνονται συμβουλές ''κομμένες και ραμμένες'' στα μέτρα κάθε χωραφιού» συνέχισε ο Ν. Παππάς και πρόσθεσε: «Ο αγρότης, πλέον, θα μπορεί να λαμβάνει με ένα απλό μήνυμα στο κινητό του τηλέφωνο ενημερώσεις για ακραία καιρικά φαινόμενα και συμβουλές άρδευσης, καθώς και προστασίας της παραγωγής του. Τα δε δεδομένα θα είναι ανοιχτά για ακαδημαϊκούς σκοπούς και με κάποιου είδους συνεργασία και για τον ιδιωτικό τομέα. Η δράση της ευφυούς γεωργίας, όπου έχει εφαρμοστεί πιλοτικά, έχει αποφέρει μείωση κόστους για τους αγρότες ως 45%. Δεν υπάρχει κανένας λόγος η επόμενη ημέρα, σε μια Ελλάδα χωρίς την μέγγενη των Μνημονίων, να μην έχει τον πρωτογενή τομέα που της αξίζει».

Χαρακτήρισε τον ψηφιακό μετασχηματισμό του αγροτικού τομέα ως μονόδρομο, «έναν μονόδρομο στον οποίο καλούμαστε να συμπορευτούμε όλοι. Πολιτεία, ακαδημαϊκή κοινότητα, αγροτικές επιχειρήσεις, αγροτικοί συνεταιρισμοί, startups και φυσικά οι αγρότες, παλιοί και νέοι, προκειμένου να δημιουργηθούν οι προοπτικές γεωργικής ανάπτυξης της χώρας στην κατεύθυνση της Κοινής Αγροτικής Παραγωγής μετά το 2020. Οι ίδιοι οι συμμετέχοντες είναι εκείνοι που θα ζητήσουν τη συνέχεια του έργου γιατί τους λύνει τα χέρια».   

efsyn.gr

Κούρεμα έως 50% για χρέη στα ταμεία εξετάζει το υπ. Εργασίας

Ρύθμιση για  αναδρομικό κούρεμα παλαιών χρεών προς τα ασφαλιστικά ταμεία που μπορεί να αγγίξει και το 50% επεξεργάζεται το υπουργείο Εργασίας. Η ρύθμιση θα αφορά οφειλές ελεύθερων επαγγελματιών, ανεξάρτητα απασχολουμένων και αγροτών.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας «Έθνος», το υπουργείο Εργασίας στόχος είναι να δοθεί βιώσιμη λύση σε ληξιπρόθεσμες οφειλές που αποδεικνύεται εξαιρετικά δυσχερές να εισπραχθούν και να απεγκλωβιστούν ταυτόχρονα χιλιάδες ασφαλισμένοι που δεν μπορούν να λάβουν σύνταξη λόγω των οφειλών τους.

Η λύση που εξετάζεται στηρίζεται στον επανυπολογισμό των παλαιών οφειλών με βάση το 20% του φορολογητέου εισοδήματος που είχαν οι ασφαλισμένοι την περίοδο δημιουργίας των χρεών.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, το εξεταζόμενο πλαίσιο θα προβλέπει αυστηρές ρήτρες αποκλεισμού των στρατηγικών κακοπληρωτών και θα αποτρέπει ενδεχόμενη κατάρρευση παλαιών ρυθμίσεων του εξωδικαστικού μηχανισμού.

Σημειώνεται ότι το χαρτοφυλάκιο του ΚΕΑΟ έχει 33,86 δισ. ευρώ χρεών. Τα 16,42 δισ. δημιουργήθηκαν πριν από το 2009 και οι μη μισθωτοί οφείλουν συνολικά 15,8 δισ. ευρώ.

 tvxs.gr

Το πόρισμα της Εξεταστικής για τις αρθροσκοπήσεις «καίει» Βορίδη και Σαλμά

Πολιτικές και ποινικές ευθύνες στους πρώην υπουργούς της ΝΔ, Μάκη Βορίδη και Μάριο Σαλμά, για το σκάνδαλο της υπερκοστολόγησης των διαγνωστικών αρθροσκοπήσεων δείχνει το πόρισμα της πλειοψηφίας της Εξεταστικής Επιτροπής για τα σκάνδαλα στην Υγεία. Η υπόθεση χρήζει «περαιτέρω έρευνας» αναφέρει το πόρισμα των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο προανακριτικής επιτροπής.

Εκτός από τους δύο βουλευτές της ΝΔ, το πόρισμα της πλειοψηφίας της Εξεταστικής κάνει αναφορά και στους πρώην προέδρους του ΚΕΣΥ Παναγιώτη Σκανδαλάκη και του ΕΟΠΥΥ Δημήτρη Κοντού, αλλά και στο Ιατρικό Σύλλογο Αθηνών.

Η υπόθεση αφορά στην υπουργική απόφαση Βορίδη που εκδόθηκε στις 22 Δεκεμβρίου του 2014 και η οποία όριζε ένα πολύ μεγάλο τίμημα αποζημίωσης από τον ΕΟΠΥΥ για τις διαγνωστικές αρθροσκοπήσεις που είχαν ως αποτέλεσμα μεγάλη ζημία για το ελληνικό δημόσιο. Στην υπόθεση εμπλέκεται και ο  πρώην υφυπουργός Υγείας Μάριος Σαλμάς ο οποίος φαίνεται από τα στοιχεία του ΕΟΠΥΥ και της δικογραφίας ότι πραγματοποίησε 550 διαγνωστικές αρθροσκοπήσεις γόνατου στο Ιδιωτικό Διαγνωστικό Εργαστήριο Αρθροσκόπηση - Υπερηχοτομογραφία  που ανήκει σε συγγενικά του πρόσωπα και στο οποίο διατηρεί το προσωπικό του ιατρείο. Υπενθυμίζεται ότι με την απόφαση του τότε υπουργού Υγείας Μάκη  Βορίδη τιμολογήθηκε στα 1.500 ευρώ η αποζημίωση από τον ΕΟΠΥΥ για τις διαγνωστικές αρθροσκοπήσεις, όταν η σημερινή κυβέρνηση με απόφαση της το Μάρτιο του 15 την κατέβασε στα 150 ευρώ.

«Ένα συμπέρασμα που αβίαστα προκύπτει από όλη την ανωτέρω διερεύνηση, είναι πως ενώ υπηρεσίες του Υπουργείου Υγείας και του ΕΟΠΥΥ διατυπώνουν εγγράφως σειρά ερωτημάτων, ενστάσεων ή και αντίθετων γνωμών στην επιχειρούμενη αποζημίωση της διαγνωστικής αρθροσκόπησης με 1.500€, ήταν η ηγεσία των ανωτέρω φορέων, καθώς και του ΚΕΣΥ, με κορυφαίο τον τότε υπουργό κ. Βορίδη που επέμεινε αγνοώντας τις αντιρρήσεις και προβαίνοντας σε σειρά παραλείψεων και παρατυπιών προσδιόρισαν το κόστος της εν λόγω μεθόδου στο αστρονομικό αυτό ύψος», αναφέρει το πόρισμα για τον Μάκη Βορίδη.

Όσον αφορά τονΜάριο Σαλμά σημειώνει: «Ο κ. Σαλμάς, αν και δεν ασκούσε δημόσια εξουσία κατά την επίμαχη περίοδο, ελέγχεται για μια προφανώς αντιδεοντολογική συμπεριφορά με σκοπό την προώθηση της μεθόδου της διαγνωστικής αρθροσκόπησης, ενώ η εν γένει δράση του φανερώνει όχι μόνο αδιαφορία για το γεγονός ότι εκμεταλλεύθηκε με σκοπό το οικονομικό όφελος μια καταφανώς υπερκοστολογημένη ιατρική πράξη, κάνοντας μάλιστα κατάχρηση στην εφαρμογή της, αλλά γεννά και βάσιμες υποψίες ενεργούς εμπλοκής του στην όλη διαδικασία κοστολόγησης της διαγνωστικής αρθροσκόπησης, εκμεταλλευόμενος κυρίως την κοινή κομματική ιδιότητα με τους επικεφαλής των γνωμοδοτικών φορέων (ΚΕΣΥ,ΙΣΑ κλπ) , την πολύχρονη βουλευτική του ιδιότητα, αλλά και την προγενέστερη παρουσία του ως Αναπληρωτής Υπουργός στο Υπουργείο Υγείας».

«Υλοποιώντας τη θεσμική της υποχρέωση και ακριβώς επειδή κρίνει πως υπάρχουν πολλά σημεία έκδηλων παρατυπιών και παραβάσεων η Εξεταστική Επιτροπή καταλήγει ότι χρήζει περαιτέρω έρευνας ο τρόπος κοστολόγησης της διαγνωστικής αρθροπάθειας. Ιδίως χρειάζεται να εξειδικευθούν οι ευθύνες των επικεφαλής των εισηγητικών οργάνων, του εκδώσαντος την υπουργική απόφαση τότε υπουργού Υγείας κ. Βορίδη για την εισαγωγή της κατάφωρα εσφαλμένης ρύθμισης παρά την αντίθεση δύο διευθύνσεων του Υπουργείου σχετικά με το αποζημιούμενο ποσόν, του κ. Μάριου Σαλμά για τις ενέργειες επιχειρηματικής εκμετάλλευσης μιας καταφανώς λαθεμένης και επιζήμιας για το δημόσιο συμφέρον κοστολόγησης, καθώς και κάθε τρίτου αναγκαίως συμπράξαντος», είναι το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει η Επιτροπή.

Η πλειοψηφία της Επιτροπής ζητά επίσης τα ποσά με τα οποία ζημιώθηκε το Δημόσιο λόγω της υπερκοστολόγησης των αρθροσκοπήσεων πρέπει να επιστραφούν στο ακέραιο «ακόμα και δια της δικαστικής οδού» και σημειώνει ότι πρέπει να εξεταστούν οι τραπεζικοί λογαριασμοί των εμπλεκόμενων εταιρειών και τα ποσά που καταβλήθηκαν από αυτούς σε φυσικά πρόσωπα.

Οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που συμμετείχαν στην Εξεταστική Επιτροπή τονίζουν ότι το σκάνδαλο των αρθροσκοπήσεων «αποτελεί ένα τυπικό δείγμα της διασπάθισης του δημοσίου χρήματος και της επιβάρυνσης του δημοσίου συμφέροντος, ακόμη και στην περίοδο της οικονομικής επιτήρησης της χώρας». Σημειώνουν ακόμη ότι το σκάνδαλο αυτό «καταδεικνύει την ύπαρξη κατά τις προηγούμενες δεκαετίες ενός κραταιού, στρεβλού και εν τέλει αντιδημοκρατικού πλέγματος τρόπου διοίκησης, λήψης αποφάσεων και επιχειρείν».

Ολόκληρο το πόρισμα ΕΔΩ:

Δουλεία και δουλειά

Γράφει ο  Περικλής Κοροβέσης

Με τη σιωπηρή επανάσταση του νεοφιλελευθερισμού, που καθιέρωσε παγκοσμίως τη δικτατορία του πιο αρπακτικού καπιταλισμού, είχαμε και μια βαθμιαία αποδιοργάνωση της αστικής κοινωνίας και αναδιάρθρωση του πολιτικού συστήματος που έπρεπε να προσαρμοστεί στις νέες ανάγκες του κεφαλαίου. Απαιτούσε μεγαλύτερα κέρδη.

Το πείραμα άρχισε με τον δικτάτορα Πινοσέτ. Καμία αστική δημοκρατία δεν θα τολμούσε να πάρει αντίστοιχα μέτρα, και νομιμοποιήθηκε από τη Θάτσερ και τον Ρίγκαν. Και εδώ μπορούμε να βρούμε μια αντιστοιχία -όσο και αν σοκάρει αυτό σε μια πρώτη ανάγνωση- ανάμεσα στο πείραμα Πινοσέτ και το πείραμα Τσίπρα. (Και τα δύο, πειράματα του νεοφιλελευθερισμού). Στη δεύτερη περίπτωση είχαμε ένα εξωφρενικό πείραμα λιτότητας, δηλαδή τα χρέη του κράτους να τα πληρώνει ο λαός, και πιο ειδικά μισθωτοί και συνταξιούχοι. Από τη στιγμή που αυτό το πείραμα πέτυχε στην Ελλάδα, είναι προς εφαρμογή και σε άλλες χώρες. Το βλέπουμε τώρα και στην Ιταλία.

Αν κανείς παρακολουθεί τη σύγχρονη αριστερή σκέψη όπως αυτή διαμορφώνεται παγκοσμίως (οι αναγνώστες της «Εφ.Συν.» έχουν μια ενημέρωση από τις συνεντεύξεις του Τσακίρογλου και τις επιλογές άρθρων του Γιαλκέτση), θα διαπιστώσει πως υπάρχει η σωστή ανάγνωση του καπιταλισμού του 21ου αιώνα. Μόνο που αυτή είναι ακόμη εγκλωβισμένη σε κάποιους πανεπιστημιακούς κύκλους και, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια πρωτοποριακή ελίτ ή σε ομάδες ακτιβιστών -είναι αυτό που λέμε νέα κινήματα που είναι όμως ξεκομμένα από τις μάζες.

Αυτές παραμένουν υποταγμένες στο υπάρχον πολιτικό σύστημα. Και μπορεί ο δουλικός λαός να είναι ο ίδιος που κάνει τις επαναστάσεις και να έχει συνεισφέρει ποταμούς αίματος στην εξέγερση αλλά ποτέ δεν κατάφερε να ελέγξει το αποτέλεσμα της θυσίας του. Η καθολική ψήφος δεν είναι απόδειξη δημοκρατίας. Και ας φύγουμε λίγο από τη σημερινή πραγματικότητα (όλες οι ακροδεξιές κυβερνήσεις σήμερα στον κόσμο έχουν αναδειχτεί με εκλογές) και ας ψάξουμε στην Ιστορία.

Ο Ναπολέων ο μικρός κέρδισε τις εκλογές το 1848. Στη συνέχεια κάνει ένα πραξικόπημα, το οποίο εγκρίνεται από τον γαλλικό λαό με δημοψήφισμα μαζί με την πρότασή του να γίνει αυτοκράτορας. Ο Προυντόν, ένας από τους μεγάλους πατέρες του αναρχισμού, τον οποίο άδικα πολέμησε ο Μαρξ, έγραφε μέσα από τη φυλακή της Αγίας Πελαγίας (πολλές φυλακές είχαν ονόματα αγίων στην Ευρώπη και τη Ρωσία). «Είναι η καθολική ψηφοφορία που σκότωσε τη Δημοκρατία.

Η πλειοψηφία, αφού εγκαταλείφθηκε και προδόθηκε από τους αντιπροσώπους της, δόθηκε σε έναν τύραννο (...) και απέδειξε πως ο λαός έχει την τάση να έλκεται από τον δεσποτισμό». Αυτά τα προφητικά λόγια που ειπώθηκαν το 1852, εξηγούν και τη σημερινή κατάσταση με την άνοδο του νεοφασισμού. Προσωπικά είμαι πεπεισμένος πως ένα ολοκληρωτικό καθεστώς είναι το πιο κατάλληλο για να υπηρετήσει τον νεοφιλελευθερισμό. Και σε αυτή την εποχή ζούμε. Προχωράμε στην επαναφορά του θεσμού της δουλείας, με μια νέα, ανακαινισμένη μορφή (όπως εξάλλου και ο νεοφασισμός).

Η δουλεία ως επίσημη θεσμοθετημένη μορφή εργασίας κράτησε περισσότερο από τέσσερις αιώνες. Η τελευταία χώρα που την κατάργησε ήταν το Πακιστάν το 1992. Επρεπε να φτάσουμε στον 21ο αιώνα για να χαρακτηριστεί η δουλεία έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. (Διεθνής Συνδιάσκεψη στο Ντουρμπάν της Αφρικής 2011). Αλλα όλα αυτά είναι στα χαρτιά.

Ολες οι πολυεθνικές που έχουν εγκατασταθεί στον λεγόμενο Τρίτο Κόσμο, έχουν εργαζόμενους σε συνθήκες δουλείας (12ωρο, 365 μέρες τον χρόνο, ωρομίσθιο κάτω από μισό ευρώ). Δηλαδή στην καλύτερη περίπτωση 6 ευρώ την ημέρα. Οταν καταργήθηκε η δουλεία, οι πρώην σκλάβοι εργάζονταν πλέον το ίδιο, όπως πριν, με τη μόνη διαφορά πως τώρα έπαιρναν έναν μισθό. Και όταν το δουλεμπόριο απαγορεύτηκε, άρχισε η μετανάστευση που αντικατέστησε τους σκλάβους. Σήμερα, πέρα από αυτό, υπάρχει και η καθαρή δουλεία που αφορά πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, ανάμεσά τους γυναίκες προς εκπόρνευση και παιδιά (για κάθε χρήση).

Και αυτό το καθεστώς θα έρθει και στον ανεπτυγμένο κόσμο. Σήμερα στην Ελλάδα πολλοί δουλεύουν 12 και 14 ώρες την ημέρα για να τα φέρουν βόλτα. Και αυτοί είναι οι τυχεροί που έχουν δουλειά. Για τους υπόλοιπους, ανεργία και εξαθλίωση. Και αν έρθουν οι λεγόμενες επενδύσεις και δημιουργηθούν οι βιομηχανικές ζώνες, τότε θα πρέπει να ανταγωνιστούμε τη Μαλαισία που έχει ωρομίσθιο 0,35 ευρώ. Και από αυτήν την άποψη η ανεργία και η ανέχεια είναι το πολύτιμο δώρο στον καπιταλισμό και προϋπόθεση.

Και όσο αυτός ο λαός βρίσκεται μέσα στην απάθεια και την υποταγή έχει τις καλύτερες προϋποθέσεις για να γίνει σκλάβος. Τουλάχιστον οι σκλάβοι είχαν κάνει εκατοντάδες εξεγέρσεις, συχνά με αιματηρή κατάληξη. Ομως έτσι τελικά απελευθερώθηκαν σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες. Αλλά υπήρχε και νικηφόρα έκβαση. Η Αϊτή από το 1804 έγινε ελεύθερη. Η πρώτη μαύρη Δημοκρατία στον κόσμο, έργο των νέγρων-σκλάβων.

Γιάννης Ρίτσος: «…Να αξίζουν τα έργα σου»

Του Νίκου Μπογιόπουλου

«(…) να μην κάνεις κατάχρηση της εξουσίας που σου δόθηκε στ’ όνομα του μεγαλύτερου ιδανικού της ελευθερίας,

να μην κάνεις κατάχρηση περιαυτολογίας στ’ όνομα του αντιατομισμού,

να μην κάνεις αγώνα προσωπικής επικράτησης στ’ όνομα της σεμνής, ανώνυμης μάζας (…)».

«Ανάμεσα σε τόσες νύχτες, τόσους βράχους, τόσους σκοτωμένους – είπε – εσύ Επανάσταση, μας άνοιξες τις φαρδιές λεωφόρους/ για μια πανανθρώπινη συνάντηση. (…)/

Αν τίποτ’ άλλο δεν κερδίσαμε, – είπε – μάθαμε τουλάχιστον/ πως αύριο θα συναντηθούμε (…)»

Με τον Στέλιο Καζαντζίδη και τον Λάκη Χαλκιά 

«Δε θέλαμε να πεθάνουμε. Κανένας δεν ήθελε να πεθάνει./ Δεν ήταν εύκολο – μην πεις – δεν ήταν εύκολο.(…)/ Ο Αλέκος είπε:/ “Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της, και συ να λείπεις,/ να ‘ρχονται οι Ανοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα, και συ να λείπεις, να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα, και συ να λείπεις,(…)/ δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο, και συ να λείπεις,/ σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται, και σένανε να σου λείπουν τα χέρια/ δυο κορμιά να παίρνονται, και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα/ και τα κουμπιά του σακακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα κάτου απ’ το χώμα/ κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει, όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα ‘χει λιώσει”.(…)/

Την ίδια νύχτα πιάσαν τον Αλέκο./ Ο Αλέκος δε μαρτύρησε. Ο Αλέκος έμεινε κρεμασμένος τρία μερόνυχτα. Δε μαρτύρησε./ Ο Αλέκος πέθανε σα μέλος του Κόμματος./ Πέθανε σαν αληθινός σύντροφος. Την τελευταία στιγμή φώναξε: “Είναι χιλιάδες άστρα μέσα μας. Δεν μπορείτε να τα σκοτώσετε”./ Ετούτα τ’ άστρα τα ‘δωσε ο Αλέκος στη σημαία του Κόμματος (…)

(…) να λείπεις – δεν είναι τίποτα να λείπεις.

Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει,

θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,

θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο».

«Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ. Πολύ μακρύς, αδελφέ μου./ Οι χειροπέδες βάραιναν τα χέρια./ Τα βράδια που ο μικρός γλόμπος κουνούσε το κεφάλι του λέγοντας “πέρασε η ώρα”/ εμείς διαβάζαμε την ιστορία του κόσμου σε μικρά ονόματα/ σε κάποιες χρονολογίες σκαλισμένες με το νύχι στους τοίχους των φυλακών/ σε κάτι παιδιάστικα σχέδια των μελλοθάνατων (…)/ πίσω απ’ τα σίδερα του τμήματος μεταγωγών/ κοντά στο θάνατο που δε λέει “αύριο”/ ανάμεσα σε χιλιάδες δεκανίκια από πικρά σακατεμένα χρόνια/ εσύ λες “αύριο” και κάθεσαι ήσυχος και βέβαιος/ όπως κάθεται ένας δίκαιος άνθρωπος αντίκρυ στους ανθρώπους./

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους μπορεί να ‘ναι κι από αίμα – όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα – μπορεί να ‘ναι κι απ’ το λιόγερμα που χτυπάει στον απέναντι τοίχο/ Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν/ κι ο θάνατος είναι πιο κοντά(…)/

Κείνες τις ώρες σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,/ γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα/ το τσιγάρο κομμένο στη μέση γυρίζει από στόμα σε στόμα/ όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος – βρίσκουμε τη φλέβα/ που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης.

Χαμογελάμε(…)/ Αύριο μπορεί να μας σκοτώσουν. Αυτό το χαμόγελο/ κι αυτόν τον ουρανό δεν μπορούν να μας τα πάρουν (…)»

«Και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά/ Καταλαβαινόμαστε τώρα, δε χρειάζονται περισσότερα./ Κι αύριο λέω θα γίνουμε ακόμα πιο απλοί./ Θα βρούμε αυτά τα λόγια που παίρνουνε το ίδιο βάρος σ’ όλες τις καρδιές, σ’ όλα τα χείλη./

Έτσι να λέμε πια τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη./ Κι έτσι που να χαμογελάνε οι άλλοι και να λένε,/ “Τέτοια ποιήματα, σου φτιάχνουμε εκατό την ώρα”./ Αυτό θέλουμε κι εμείς./

Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο./

Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο./(…)

Ήταν μακρύς ο δρόμος ως εδώ… δύσκολος δρόμος./ Τώρα είναι δικός σου αυτός ο δρόμος. Τον κρατάς/ όπως κρατάς το χέρι του φίλου σου και μετράς το σφυγμό του/ πάνου σε τούτο το σημάδι που άφησαν οι χειροπέδες./

Κανονικός σφυγμός. Σίγουρο χέρι. Σίγουρος δρόμος».

Με τον Μάνο Κατράκη στη Μακρόνησο 

«Α. Β. Γ./ Τρία μεγάλα γράμματα/ γραμμένα μ’ ασβέστη στη ραχοκοκαλιά της Μακρόνησος.(…)/ Α’ Τάγμα. Β’ Τάγμα. Γ’ Τάγμα.(…)/ Α.Β.Γ./ 300 σκοτωμένοι (…)/ Α.Β.Γ/ 600 τρελοί (…)/ Α.Β.Γ./ 900 κουτσοί./ Ζήτω ο βασιλεύς Παύλος.(…)/

ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ – ΜΑΚΡΟΝΗΣΟΣ(…)/ Σε τούτα τα βράχια τουφεκίστηκαν οι 300 του Α’ Τάγματος, τούτα τα φύκια είναι μια τούφα μαλλιά ξεκολλημένα μαζί με το δέρμα απ’ το καύκαλο ενός συντρόφου που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση(…)/ Τα συρματοπλέγματα./

Α.Β.Γ./ Μαύρο, κατάμαυρο τοπίο με σφιγμένα δόντια,/ κόκκινο, κατακόκκινο τοπίο με σφιγμένη γροθιά, μαύρη και κόκκινη καρδιά πηγμένη στο αίμα της/ κι ένας κόκκινος ήλιος πηγμένος μες στο αίμα του».

«Γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, καρδούλα της καρδιάς μου,/ πουλάκι της φτωχιάς αυλής, ανθέ της ερημιάς μου,/ Πώς κλείσαν τα ματάκια σου και δε θωρείς που κλαίω/ και δε σαλεύεις, δε γρικάς τα που πικρά σου λέω;(…)/

Πουλί μου, εσύ που μου ‘φερνες νεράκι στην παλάμη/ πώς δε θωρείς που δέρνουμαι και τρέμω σαν καλάμι;/ Στη στράτα εδώ καταμεσής τ’ άσπρα μαλλιά μου λύνω/ και σου σκεπάζω της μορφής το μαραμένο κρίνο.(…)/

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες, μέρα Μαγιού σε χάνω,/ άνοιξη, γιε, που αγάπαγες κι ανέβαινες απάνω/ Στο λιακωτό και κοίταζες και δίχως να χορταίνεις/ άρμεγες με τα μάτια σου το φως της οικουμένης(…)/

Και μου ιστορούσες με φωνή γλυκιά, ζεστή κι αντρίκεια/ τόσα όσα μήτε του γιαλού δε φτάνουν τα χαλίκια/ Και μου ‘λεες, γιε, πως όλ’ αυτά τα ωραία θα ‘ναι δικά μας,/ και τώρα εσβήστης κι έσβησε το φέγγος κι η φωτιά μας./

Βασίλεψες, αστέρι μου, βασίλεψε όλη η πλάση,/ κι ο ήλιος, κουβάρι ολόμαυρο, το φέγγος του έχει μάσει./ Κόσμος περνά και με σκουντά, στρατός και με πατάει/ κι εμέ το μάτι ουδέ γυρνά κι ουδέ σε παρατάει./

Και δες, μ’ ανασηκώνουνε χιλιάδες γιους ξανοίγω,/ μα, γιόκα μου, απ’ το πλάγι σου δε δύνουμαι να φύγω./ Ομοια ως εσένα μου μιλάν και με παρηγοράνε/ και την τραγιάσκα σου έχουνε, τα ρούχα σου φοράνε.(…)/

Και να που ανασηκώθηκα το πόδι στέκει ακόμα,/ φως ιλαρό, λεβέντη μου, μ’ ανέβασε απ’ το χώμα./ Τώρα οι σημαίες σε ντύσανε. Παιδί μου, εσύ, κοιμήσου,/ κι εγώ τραβάω στ’ αδέρφια σου και παίρνω τη φωνή σου./

Γλυκέ μου, εσύ δε χάθηκες, μέσα στις φλέβες μου είσαι./ Γιε μου, στις φλέβες ολουνών, έμπα βαθιά και ζήσε./ Δες, πλάγι μας περνούν πολλοί, περνούν καβαλαραίοι, -/ όλοι στητοί και δυνατοί και σαν κι εσένα ωραίοι./

Ανάμεσά τους, γιόκα μου, θωρώ σε αναστημένο, -/ το θώρι σου στο θώρι τους μυριοζωγραφισμένο.(…)/

Κι ακολουθάς και συ νεκρός, κι ο κόμπος του λυγμού μας/ δένεται κόμπος του σκοινιού για το λαιμό του οχτρού μας./ Κι ως το ‘θελες (ως το ‘λεγες τα βράδια με το λύχνο)/ ασκώνω το σκεβρό κορμί και τη γροθιά μου δείχνω./

Κι αντίς τ’ άφταιγα στήθια μου να γδέρνω, δες, βαδίζω/ και πίσω από τα δάκρυα μου τον ήλιον αντικρίζω./ Γιε μου, στ’ αδέρφια σου τραβώ και σμίγω την οργή μου,/ σου πήρα το ντουφέκι σου, κοιμήσου, εσύ, πουλί μου»

«Γιε μου, είχε συναχτεί προψές το βράδι/ όλ’ η φτωχολογιά μας, η αργατειά μας/ οι ματιές τους αστράφταν στο σκοτάδι/ σαν κάρβουνα πυρά και τρομερά/ κι ανάμεσά τους χτύπαγε η καρδιά μας/ γιομάτη εμπιστοσύνη και χαρά/

Έτσι, καθώς με κλείναν γύρα – γύρα/ μορφές που ιδρώσαν, κλάψαν και πασκίσαν,/ ψημένες απ’ του πέλαου την αρμύρα,/ σκαμμένες απ’ το κρύο κι απ’ το χιονιά,/ ένιωσα, τάχα, αδέλφια μου πως είσαν/ κ’ ήβρα στη σκιά τους ήλιο, απανεμιά/

Στη μέση της πλατείας κάποιος μιλούσε/ δεν ξέρω ποιος, μα ξέρω ότι η λαλιά του/ την ίδια την καρδιά μου αντιλαλούσε:/ “Μας κλέβουν τον ιδρώ μας, το ψωμί,/ για να φτιάξουνε σύνεργα θανάτου,/ και βόλια μας πετούν για πλερωμή”./

Και τότε οι γαλονάδες πέσαν, γιε μου,/ κ’ είδα να δέρνουν, να τσαλαπατάνε/

κ’ είδα τη φρίκη ακέρια του πολέμου./ Μας λένε: “οι Τούρκοι, οι Βούλγαροι είναι οχτροί”/ μα τους Ρωμιούς, Ρωμιοί να τους χτυπάνε;/ Γιε μου, έχεις δίκιο, εχτροί μας είναι Αυτοί»

«Είναι λάθος να χωρίζουμε την ποίηση σε κατηγορίες. Η ποίηση είναι απέραντη σαν τη ζωή, ένα διαρκές γίγνεσθαι. Στο χώρο της δεν υπάρχουν όρια, δεν υπάρχουν απαγορεύσεις.

Σε μια ομιλία του ο Ελυάρ είχε πει ότι, ενώ παλιότερα πίστευε πως υπάρχουν λέξεις απαγορευμένες για την ποίηση, αργότερα πείστηκε πως δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Μέσα και πάνω στις λέξεις του ποιητή αποτυπώνονται πολιτιστικές μνήμες αιώνων, αποθησαυρίζεται η παγκόσμια ιστορία.

Το ποίημα ξεπηδάει από μιαν ανάγκη ν’ αποδοθεί η σιωπή, από μιαν εντολή της ανθρώπινης προϊστορίας, ιστορίας και μεθιστορίας. Μια εντολή που δίνεται στον ποιητή άθελά του κι εκφράζεται μέσα απ’ αυτόν.

Γράφοντας ποίηση κάνει, χωρίς να το ξέρει, μια μάχη, σώμα με σώμα, με το θάνατο. Κι όταν λέμε θάνατο δεν εννοούμε μόνο τον φυσικό, αλλά και όλες τις μορφές κοινωνικού θανάτου.

Η καταπίεση, η σκλαβιά, οι επιθυμίες που δεν εκπληρώνονται, όλα αυτά είναι μια καθημερινή εκτέλεση, ένας θάνατος. Κι όσο θα υπάρχει ο θάνατος, θα υπάρχει και η αντίσταση στο θάνατο. Μια αναμέτρηση μ’ αυτή τη μορφή του θανάτου είναι η πολιτική ποίηση (ή τουλάχιστον η δική μου πολιτική ποίηση) μια μάχη για να φτάσουμε στο “αταξικό γαλάζιο”».

Με την Φαλίτσα και την κόρη τους, την Ερη 

«(…) Α, ναι, πόσες ανόητες μάχες, ηρωισμοί, φιλοδοξίες, υπεροψίες,/ θυσίες και ήττες και ήττες, κι άλλες μάχες, για πράγματα που κιόλας/ ήταν από άλλους αποφασισμένα, όταν λείπαμε εμείς. Και οι άνθρωποι, αθώοι/ να χώνουν τις φουρκέτες των μαλλιών μες στα μάτια τους, να/ χτυπούν το κεφάλι/ στον πανύψηλο τοίχο, γνωρίζοντας βέβαια πως ο τοίχος δεν πέφτει/ ούτε ραγίζει καν, να δουν τουλάχιστον μέσ’ από μια χαραμάδα/ λίγο γαλάζιο ασκίαστο απ’ το χρόνο και τη σκιά τους.

Ωστόσο – ποιος ξέρει -ίσως εκεί που κάποιος αντιστέκεται χωρίς ελπίδα, ίσως εκεί να/ αρχίζει η ανθρώπινη ιστορία, που λέμε, κι η ομορφιά του άνθρωπου (…).»

Στον Αϊ – Στράτη… 

«Τα καζάνια του λαϊκού συσσιτίου χτυπάν όλη νύχτα σαν ταμπούρλα./ Νύχτα αποφασισμένη. Συνοικίες γκαστρωμένες/ με την κοιλιά τους βαριά από πείνα από καημό κι από άγιο μίσος. Πάνου στο πεζούλι/ ο λαϊκός ρήτορας: / “Σύντροφοι”. Τίποτ’ άλλο. Ενα σπίρτο. Το φυτίλι./ Κι οι μεγάλες δρασκελιές μιας σημαίας πάνου απ’ τον ύπνο./ Κι η μεγάλη αψίδα της νύχτας όλη βαμμένη με πελώρια σφυροδρέπανα αγρύπνιας (…)/

Ένα παράθυρο ανοίγει. Κι ένα άλλο. Αυτός σκουπίζει/ τον ιδρώτα του./ Καλημέρα – είπε. Καλημέρα. Ζέστη σήμερα. Μεγάλη ασβεστωμένη κάτοψη./

Κι η πινακίδα – ξύλινη τετράγωνη – αυτό όλο κι όλο – είπε,/ τίποτ’ άλλο -/ στη διασταύρωση εκεί: “Από εδώ προς τον ήλιο”. Μεθαύριο/ που θα περνάνε μες στον ήλιο με σημαίες κι εργαλεία/ μπορεί και κάποιος να σταθεί μια σύντομη στιγμή και να ρωτήσει:/ “Ποιος να ‘γραψε με τόσο αδέξια γράμματα τούτη την πινακίδα;”/ και κάποιος άλλος ίσως να θυμάται και να πει:/

“Ο Γιάννης Ρίτσος – ποιητής της τελευταίας προ Ανθρώπου εκατονταετίας”».

Με τον Χαρίλαο Φλωράκη

 

«Σηκώθηκα κι έκανα τα τρία βήματα που απομένανε. Με περιμένανε όλοι, όλοι. Δεν έλειπε κανείς, ούτε και η άδεια μου καρέκλα, ούτε η πένα που θα υπόγραφα. Όλοι και όλα ήταν εκεί.

–Δεν θα σας απασχολήσω πολύ κύριοι, είπα.

–Καθίστε.

–Όχι, ευχαριστώ. Ήρθα μόνο να σας πω ότι δεν θα υπογράψω.

–Πως; Μα το πρωί…

–Έχετε δίκιο. Όμως, πριν μπω εδώ, σταμάτησα και κουβέντιασα με τη συνείδησή μου.

–Έκανες σε κανένα κακό; Τη ρώτησα. Μου είπε: Όχι. Αγαπάς όλο τον κόσμο; Μου απάντησε, ναι. Αγαπάς πολύ την Ελλάδα; Μου είπε: Απέραντα. Βλέπετε κύριοι αυτά τα πράγματα οι άνθρωποι τα ζουν, δεν τα υπογράφουν. Και έφυγα.

Έτσι που ακουμπούσαν τα μάγουλά μας πάνω στα χέρια μας, είχανε τόσο τρέξει τα δάκρυα που τα μανίκια μας ήτανε μουσκεμένα. Εκείνη την ώρα δεν ζούσαμε. Ήτανε μια υπέροχη κοινωνία.

–Γιάννης Ρίτσος (…)»

( Απόσπασμα από την αφήγηση του ζωγράφου Μάνθου Κέτση, συνεξόριστου του Γιάννη Ρίτσου, για το πώς ο ποιητής αρνήθηκε την υπογραφή δήλωσης μετανοίας στο διοικητήριο των βασανιστών του στη Μακρόνησο – «Γιάννης Ρίτσος, Κινηματογραφική αυτοβιογραφία, Γιώργος και Ηρώ Σγουράκη, έκδοση Αρχείο Κρήτης»)

    Ο Γιάννης Ρίτσος,

που όταν το 1972 ο Πάμπλο Νερούδα παρέλαβε το Νόμπελ Λογοτεχνίας δήλωσε: «Ξέρω κάποιον άλλο με περισσότερα προσόντα γι’ αυτή την τιμή: τον Γιάννη Ρίτσο»,

που ο Παλαμάς έγραψε εκείνο το «παραμερίζουμε, ποιητή, για να περάσεις»,

που δεν τιμήθηκε ποτέ με το Νόμπελ Λογοτεχνίας αλλά με φυλακίσεις, με εξορίες και εκτοπίσεις,

που δεν εννόησε ποτέ να συνθηκολογήσει με τους δεσμοφύλακές του, που ως εξόριστος και δεσμώτης, στις δικές τους προτροπές να «υπογράψει», εκείνος άπλωνε τα χέρια για να του περάσουν κι άλλες χειροπέδες,

που στις συστάσεις να «συμμορφωθεί», εκείνος απαντούσε γράφοντας ποιήματα ίδια και καλύτερα με εκείνα που τον είχαν οδηγήσει στη φυλακή,

που ο Αραγκόν έβλεπε στην ποίησή του «το βίαιο τράνταγμα μιας μεγαλοφυΐας»,

που ο Λειβαδίτης έλεγε ότι η ποίησή του ήταν συνώνυμη ενός κόσμου που «γίνεσαι ικανός και να πεθάνεις ακόμα για έναν τέτοιο κόσμο»,

που στο ερώτημα αν ήταν ποιητής γιατί ήταν κομμουνιστής ή αν ήταν κομμουνιστής γιατί ήταν ποιητής, εκείνος απευθυνόμενος στον Χαρίλαο Φλωράκη και στο ακροατήριο της εκδήλωσης για τα 75χρονα του ποιητή που διοργάνωσε προς τιμήν του το ΚΚΕ, απαντούσε: «Ο,τι είμαι κι ό,τι έχω σας το χρωστάω»,

που πορεύτηκε όπως έλεγε ο Σολωμός, κρατώντας «πάντα ανοιχτά, πάντα άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου»,

που πορεύτηκε με πυξίδα ότι «ο δρόμος ο πιο μακρινός είναι ο πιο κοντινός»,

που πορεύτηκε μια ζωή λέγοντας ότι «η ζωή θα σε πει σύντροφο, τα έργα σου θα σε κάνουν σύντροφο, να αξίζουν τα έργα σου»

ο Γιάννης Ρίτσος «έφευγε» σαν σήμερα, στις 11 Νοέμβρη 1990.