Η διαφήμιση που έκανε όλη την Ισπανία να δακρύσει -Πόσο χρόνο έχεις ακόμη;

Περισσότερες από 12 εκατομμύρια προβολές στο YouTube, έχει μια χριστουγεννιάτικη διαφήμιση η οποία υπενθυμίζει σε όλους μας πόσο σύντομη είναι η ζωή.

Το διαφημιστικό πρακτορείο Leo Burnett Madrid και το brand Ruavieja στο οποίο ανήκει το λικέρ Pernod Ricard συνεργάστηκαν για μια διαφημιστική καμπάνια με τίτλο «Tenemos Que Vernos Más» ή σε απλά ελληνικά «Πρέπει να βλέπουμε περισσότερα ο ένας τον άλλο». Το βίντεο των 4,5 λεπτών είναι στα ισπανικά -αλλά έχει αγγλικούς υπότιτλους- τονίζει την αξία των προσωπικών αλληλεπιδράσεων σε έναν κόσμο που συχνά διακόπτεται από την τεχνολογία.

Στη διαφήμιση, ένας άνδραςμιλά σε ανθρώπους -δύο φίλους, δύο αδελφές, μια μητέρα και ο γιος της- για το πόσο συχνά βλέπουν ο ένας τον άλλον δια ζώσης. Στη συνέχεια ο ερευνητής χρησιμοποιεί έναν αλγόριθμο που βασίζεται στον χρόνο που οι άνθρωποι δήλωσαν ότι ξοδεύουν μαζί και παράγοντες όπως η ηλικία και το προσδόκιμο ζωής για να προβλέψει πόσος ακόμη χρόνος τους απομένει να περάσουν μαζί.

Από την κυκλοφορία του το Νοέμβριο, το βίντεο έχει προβληθεί πάνω από 12 εκατομμύρια φορές στο YouTube και έχει συγκεντρώσει ακόμα περισσότερα σχόλια και αντιδράσεις στο Facebook. Οι δημιουργοί της διαφήμισης κυκλοφόρησαν μάλιστα έναν υπολογιστή online στα ισπανικά και στα αγγλικά, έτσι ώστε οι περίεργοι θεατές να μπορούν να προβλέψουν κατά προσέγγιση πόσο χρόνο έχουν με τους φίλους και την οικογένειά τους.

Ο αλγόριθμος της καμπάνιας και τα στατιστικά στοιχεία που εμφανίζονται σε όλη τη διαφήμιση βασίζονται σε δεδομένα από το Εθνικό Ινστιτούτο Στατιστικής στην Ισπανία, το Γραφείο Διαδραστικής Διαφήμισης και διάφορες βιομηχανικές μελέτες σχετικά με τη χρήση της τεχνολογίας.   

    

flashnews.gr

Οι κατά φαντασίαν Νετσάγιεφ

Του Παντελή Μπουκάλα

Αν οι τρομοκράτες δεν ήταν ναρκισσιστικά εγκλωβισμένοι στον αυτοαναφορικό μικρόκοσμό τους, που τον εξισώνουν με το σύμπαν· αν διάβαζαν και τίποτε άλλο εκτός από τις αυτάρεσκες προκηρύξεις τους, κι αν άκουγαν τις φωνές του πραγματικού κόσμου, θα ήξεραν σίγουρα δυο-τρία πράγματα ιστορικώς επαληθευμένα που χλευάζουν τη βιαιολάγνο ιδεοληψία τους. Θα ήξεραν πως η δημοκρατία όχι απλώς αντέχει τη διαφορά και την κριτική, ακόμα και στην οξύτερη ή επιθετικότερη εκδοχή της, αλλά την έχει απόλυτη ανάγκη· αυτή είναι το οξυγόνο της. Οχι η σιωπή, η λογοκριτική βία και ο αυτολογοκριτικός φόβος.

Θα ήξεραν πως η δημοσιογραφία δεν καταθέτει έντρομη τα μολύβια και τα πληκτρολόγιά της. Ούτε σταματάει τα ρεπορτάζ, τα σχόλια και τις αποκαλύψεις της. Δεν πτοείται αλλά πεισμώνει, όποια μορφή κι αν επιλέγουν οι απόπειρες τρομοκράτησής της. Είτε τη δολοφονία δημοσιογράφων, όπως στη Μάλτα, στη Σλοβακία, στη Βουλγαρία και στην Τουρκία στη διάρκεια του 2018, είτε τη φυλάκισή τους, όπως σε πολλές ελάχιστα δημοκρατικές χώρες του κόσμου, είτε τις βομβιστικές επιθέσεις σε κτίρια που στεγάζουν ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς και εφημερίδες, όπως η χθεσινή στις εγκαταστάσεις της «Καθημερινής» και του ΣΚΑΪ. Οσο κι αν διαφέρουν ως προς την πατρότητά τους όλες αυτές οι επιθέσεις (κρατικές μυστικές υπηρεσίες, κλαδιά και παρακλάδια της μαφίας, αυτοθαυμαζόμενες «επαναστατικές οργανώσεις»), ο στόχος είναι κοινός: η ελευθερία σε όλες τις αποκρυσταλλώσεις της.

Ποτέ και πουθενά οι τρομοκράτες δεν διαμορφώνουν την ατζέντα τους σε συνάρτηση με την ατζέντα του πραγματικού κόσμου, όπως τον συναπαρτίζουν η κοινωνία με τις ανάγκες της, το πολιτικό σύστημα με τις σφοδρές ως συνήθως αντιπαραθέσεις στους κόλπους του, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με τις αντιθέσεις στο εσωτερικό τους και την αντιπαλότητά τους με την κυβέρνηση και το ένα ή το άλλο κόμμα. Δεν ενημερώνονται από εφημερίδες και κανάλια αλλά από τις φαντασιώσεις τους. Τα κριτήρια με βάση τα οποία επιλέγουν τους στόχους τους δεν έχουν ανάγκη καμιά νομιμοποίηση από τα κριτήρια που ισχύουν για όλους τους υπόλοιπους, όσους απεχθάνονται τη βία. Δεν πρόκειται άλλωστε για κριτήρια πολιτικού τύπου, αλλά θεολογικού-μυστικιστικού, αφού οι ζηλωτές κάθε σέχτας φέρονται σαν μικροθεοί που αποφασίζουν ποιοι έχουν δικαίωμα λόγου και ζωής και ποιοι όχι.

Αυτό που θα έπρεπε να κάνουν, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, είναι να άρουν το εμπάργκο προς τον ΣΚΑΪ και την ΕΡΤ. Σήμερα κιόλας. Για να δείξουν έμπρακτα ότι σέβονται όσα κηρύσσουν υπέρ της ελευθερίας του Τύπου.

Τα αναλώσιμα παιδιά μας

Αν συγκεντρώναμε σε μια χώρα όλα τα παιδιά, που υποχρεώνονται σε αναγκαστική εργασία, θα δημιουργούσαμε την 9η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, με 151 εκατομμύρια πληθυσμό.

Γράφει η ΣΟΦΙΑ ΧΟΥΔΑΛΑΚΗ  

«…εμείς είμαστε καλά.

Κάνε καλέ θεούλη,

να ’χουν όλα τα παιδάκια ένα ποταμάκι γάλα,

μπόλικα αστεράκια, μπόλικα τραγούδια.

Κάνε καλέ θεούλη,

να ’ναι όλοι καλά

έτσι που κι εμείς

να μη ντρεπόμαστε για τη χαρά μας…»

Μιλάει ο Ρίτσος στην κόρη του και μέσα από εκείνη μιλάει σε όλα τα παιδιά. Ένα απόσπασμα από το «Πρωινό άστρο», ποίηση από τον πατέρα στο παιδί, από τον άνθρωπο του σήμερα στον άνθρωπο του αύριο. Τόσο χορτάτα, τόσο χαρούμενα, τόσο ανέμελα θέλει ο άνθρωπος τα παιδιά, τα παιδιά τα δικά του, τα παιδιά του διπλανού του, τα παιδιά του κόσμου. «…για να μην ντρεπόμαστε για τη χαρά μας», γράφει ο ποιητής και αναρωτιέται κανείς, αν υπάρχει ντροπή για όσα παθαίνουν τα παιδιά.

Αν συγκεντρώναμε σε μια χώρα όλα τα παιδιά, που υποχρεώνονται σε αναγκαστική εργασία, θα δημιουργούσαμε την 9η μεγαλύτερη χώρα του κόσμου, με 151 εκατομμύρια πληθυσμό (151.622.000). Θα ήταν μια χώρα με 64 εκατομμύρια κορίτσια και 88 εκατομμύρια αγόρια. Αγόρια και κορίτσια σαν αυτά που αναθρέφουμε, σαν αυτά που φιλάμε κάθε βράδυ, σαν αυτά που κοιτάμε με κρυφό καμάρι και αγωνία. Αγόρια και κορίτσια δικά μας, σαν όλα τα παιδιά αυτού του κόσμου.

Αυτή η χώρα μπορεί να μην υπάρχει, αλλά αυτά τα παιδιά υπάρχουν, διασκορπισμένα σε όλες τις χώρες, από τις πιο φτωχές μέχρι τις πιο πλούσιες. Από την Αφρική ως την Ασία και από την υπερατλαντική βασιλεύουσα του σύγχρονου οικονομικού μας συστήματος (Η.Π.Α.), μέχρι την Γηραιά Ήπειρο, τη μητέρα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αυτός ο βασανισμένος λαός των ανήλικων, παλεύει ώρα την ώρα για να καταφέρει να ζήσει. Από τα 151 εκατομμύρια παιδιά, σχεδόν τα μισά (73 εκατομμύρια), εξαναγκάζονται σε δουλειές που θέτουν σε άμεσο κίνδυνο την υγεία, την ασφάλεια, ακόμα και την ίδια τους την ύπαρξή. Παιδιά που σακατεύονται χωμένα μέσα σε ορυχεία, σε στοές που δεν χωράει ολόκληρος άνθρωπος. Παιδιά κλειδωμένα σε δωμάτια πίσω από τοίχους που κρύβουν τις πιο βαθιές σεξουαλικές διαστροφές των ενηλίκων. Παιδιά σε βιομηχανικές καλλιέργειες αγκαλιά με επικίνδυνα χημικά. Παιδιά «στρατιώτες», παιδιά «εραστές», παιδιά «βαποράκια», παιδιά «σκλάβοι»… εν τέλει, παιδιά αναλώσιμα.

Τούτος ο κόσμος, ο «Δυτικά» πλασμένος, γιόρτασε στις 11 Δεκεμβρίου την ημέρα του παιδιού. Αφιερώματα, διεθνείς συνθήκες που ανασύρονται από συρτάρια σε κάθε επέτειο, χαρούμενες παιδικές ζωγραφιές, εκπομπές και φιέστες. Ευτυχώς, υπάρχουν παιδιά που ζωγραφίζουν, αλλά υπάρχει και εκείνο το ένα για κάθε δέκα (1/10) παιδιά στον κόσμο, που δεν έχει αυτό το δικαίωμα. Αυτό το ένα παιδί, που αντί για μολύβι κρατάει σκεπάρνι, αντί για παιχνίδι κρατάει όπλο, αντί για χάδι εισπράττει βία, βαναυσότητα και εκμετάλλευση. Αυτό το παιδί μπορεί να είναι από χώρες που βιώνουν πολέμους και καταστροφές, έχει περισσότερες πιθανότητες να γεννήθηκε κάπου στην Αφρική ή στην Ασία.

Ωστόσο, αυτή δεν είναι ολόκληρη η εικόνα, αφού το 56% των παιδιών που υποχρεώνονται να δουλέψουν ανήκουν σε χώρες με μεσαίο ή υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα, ενώ υπάρχουν 2 εκατομμύρια (2.000.000) παιδιά που προέρχονται από χώρες με υψηλό κατά κεφαλήν εισόδημα[1].

Συνεπώς, δεν είναι μόνο στις φτωχές χώρες που τα παιδιά σακατεύονται στην προκρούστια κλίνη του πιο άγριου, του πιο απάνθρωπου οικονομικού συστήματος. Είναι και οι χώρες της Ευρώπης και της Αμερικής, είναι η ύπαρξη παιδιών σκλάβων και σε αυτές τις χώρες που αποδεικνύει, ότι ο καθοριστικός παράγοντας είναι η εσωτερική διανομή των εισοδημάτων εντός της κάθε χώρας. Όταν σου λείπει το φαγητό, όταν κοιμάσαι στο πεζοδρόμιο, δεν έχει σημασία αν βρίσκεσαι στην κεντρική λεωφόρο του Λος Άντζελες ή του Νέου Δελχί, δεν έχει σημασία αν παγώνεις λίγα μέτρα μακριά από το Καπιτώλιο ή αν λιώνεις στη ζέστη της Άκκρα . Όπως αναφέρεται στη σχετική έκθεση του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας

«… Είναι η οικογενειακή ένδεια και ο κοινωνικός αποκλεισμός, δεδομένα που υπάρχουν σε όλες τις χώρες ανεξάρτητα του εθνικού εισοδήματος της καθεμίας, οι παράγοντες που καθορίζουν την παιδική εργασία. Η υποχρεωτική εργασία για τα παιδιά είναι πολύ υψηλότερη σε νοικοκυριά χαμηλών εισοδημάτων, αλλά δεν περιορίζεται μόνο σε αυτά. Στις αναπτυσσόμενες χώρες η παιδική εργασία αντικατοπτρίζει την αδυναμία των ενηλίκων μελών της οικογένειας να κερδίζουν τα προς το ζην…»[2].

Κοιτάζοντας στον χάρτη τη γεωγραφία αυτής της αγριότητας, είναι αναμενόμενο η πολύπαθη Αφρική να κρατά τα πρωτεία με το 1/5 του παιδικού εργατικού πληθυσμού να της ανήκει. Στη συνέχεια έρχεται η Ασία και μετά η Αμερική, με 11 εκατομμύρια  παιδιά, η Ευρώπη με 6 εκατομμύρια και οι αραβικές χώρες με 1 εκατομμύριο.

Η κυρίαρχη ηλικιακή ομάδα μεταξύ τους είναι αυτή που ξεκινά από την ηλικία των 5 ετών και φτάνει μέχρι τα 11, συγκροτώντας το 48% του συνόλου. Το 28% ανήκει στα παιδιά από 12 έως 14 χρονών και το 25% στα παιδιά από 15 έως 17 ετών. Στην ομάδα των παιδιών που υποχρεώνονται σε επικίνδυνες για τη ζωή τους δραστηριότητες, το 1/4 (19 εκατομμύρια), είναι από 5 έως 11 ετών.

Για να το δούμε ξανά… 19 εκατομμύρια παιδιά από 5 έως 11 χρονών… είναι σαν να λέμε ότι έχουμε δύο φορές τον πληθυσμό της Ελλάδας να αποτελείται μόνο από νήπια και παιδιά δημοτικού. Είναι αυτά τα νήπια που τα χώνουν μέσα σε τρύπες στη γη, αυτά που ανεβάζουν τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας ψηλά στην τουριστική ζήτηση ενός είδους τουρισμού που νομιμοποιεί το εμπόριο της παιδικής σάρκας. Αυτά, που βάφουν τα ρούχα μας με επικίνδυνα για την υγεία τους χημικά χρώματα, που δουλεύουν σε ατελείωτες φυτείες καπνού, καφέ, κακάο κ.α. από το πρωί μέχρι το βράδυ.

Πόσα παιδιά πεθαίνουν την ώρα που τα εκμεταλλεύονται;

Πόσα απ’ αυτά μένουν ανάπηρα;

Πόσα παιδιά υποσιτίζονται ή αρρωσταίνουν αβοήθητα;

Ποιο είναι το προσδόκιμο της ζωής τους;

Τι γίνονται τα παιδιά που ορφανεύουν στις εμπόλεμες ζώνες;

Οι πιθανότητες ένα παιδί να πέσει θύμα εκμετάλλευσης αυξάνουν κατά 77% όταν προέρχεται από εμπόλεμη ζώνη. Οι πιθανότητες να πέσει σε κυκλώματα που θα το σακατέψουν σε δραστηριότητες επικίνδυνες για τη ζωή του είναι 50% υψηλότερη από τον παγκόσμιο μέσο όρο[3]. Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF το 18% των ανθρώπων που έπεσαν θύματα σκλαβιάς τον τελευταίο χρόνο, είναι κάτω των 18 ετών. Σε αυτό το ποσοστό συμπεριλαμβάνονται και οι 1.000.000 ανήλικοι, θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Τα νούμερα ζαλίζουν, μιλάμε για τα εκατομμύρια των παιδιών σαν να μιλάμε για τα βότσαλα της θάλασσας. Μιλάμε για τα παιδιά, λες και δεν υπήρξε ποτέ ο Ρουσσώ, λες και δεν προχωρήσαμε καθόλου από την εποχή που η παιδική εργασία έγινε το καύσιμο που ανέδειξε τον βρετανικό καπιταλισμό του 18ου και 19ου αιώνα σε παγκόσμια δύναμη. Από την εποχή των ορφανοτροφείων του Λονδίνου, των πτωχοκομείων και των εργοστασίων, όπου παιδιά και ποντίκια συμβίωναν, μέχρι σήμερα έχουν περάσει πάνω από 200 χρόνια. Σε αυτόν τον κόσμο όλα έχουν αλλάξει, οι πόλεις μας, η διατροφή μας, οι δραστηριότητές μας, όλα εκτός από ένα. Η σταθερή ανάγκη αυτού του συστήματος να μας μετατρέπει όλους σε οικονομικά μεγέθη και να τρέφεται από το αίμα το δικό μας και των παιδιών μας.

***

[1] Οι χώρες ομαδοποιούνται σε 4 κατηγορίες, ανάλογα με το ακαθάριστο εθνικό κατά κεφαλήν εισόδημα. Οι κατηγορίες είναι οι εξής:

Χαμηλό εισόδημα (US$ 1,042 ή λιγότερο)

Χαμηλό-μέσο εισόδημα (US$ 1,046-4,125)

Ανώτερο-μέσο εισόδημα (US$ 4,126-12.735)

Υψηλό εισόδημα (US$ 12,736 ή περισσότερο)

[2] Πρωτότυπο κείμενο: «The distribution of income within countries is an even more important consideration than national income levels. It is family and community poverty and social exclusion, which exist within counties across all national income groupings, that are a key driver of child labour. Child labour is much higher from poor house-holds although child labour is not limited to poor households. In developing and transition countries, the employment of children is a further reflection of the inability of working-age members of house-holds to generate subsistence. Children’s labour in many countries fills the income gap”

[3] Τα ποσοστά έχουν προκύψει από την επεξεργασία δεδομένων του 2015, που προέρχονται από εμπόλεμες χώρες. Σε αυτές δεν έχουν συμπεριληφθεί, λόγω έλλειψης στοιχείων, χώρες όπως Λιβύη, Σομαλία, Σουδάν και Συρία.   

ΠΓΔΜ: Bουλευτές ζητούν να αφαιρεθεί ο όρος «μακεδονική» από την ιθαγένεια

Στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων του Κοινοβουλίου της πΓΔΜ ξεκινά η συζήτηση επί των προτάσεων τροπολογιών του Συντάγματος, που κατέθεσε η κυβέρνηση Ζάεφ βάσει των προβλεπόμενων από τη Συμφωνία των Πρεσπών.

Σύμφωνα με μέσα ενημέρωσης της ΠΓΔΜ, τα οποία επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο, μέχρι την λήξη της σχετικής προθεσμίας κατατέθηκαν επτά «τροπολογίες επί των τροπολογιών», οι οποίες στο σύνολό τους δεν αφορούν τις ίδιες τις συνταγματικές τροπολογίες αλλά τον Συνταγματικό Νόμο. Από τις επτά τροπολογίες, οι τέσσερις σημαντικότερες αφορούν το Άρθρο 2 παράγραφος 2 της πρότασης Συνταγματικού Νόμου που ορίζει ότι «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι "μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας"». Όπως αναφέρουν καλά πληροφορημένες πηγές, οι συγκεκριμένες προτάσεις ουσιαστικά διευκρινίζουν ότι οι Πρέσπες δεν αναγνωρίζουν εθνότητα, αλλά μόνο ιθαγένεια, δηλαδή τον νομικό δεσμό του πολίτη με το κράτος.

Συγκεκριμένα, για το θέμα της υπηκοότητας, ζήτημα που έχει αναδειχθεί και σε σημείο αντιπαράθεσης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης, με τη δεύτερη να υποστήριζει πως «παραδίδεται» στους γείτονες η «μακεδονική εθνότητα», Αλβανοί βουλευτές ζητούν να διευκρινιστεί στο Σύνταγμα ο διαχωρισμός ιθαγένειας και εθνότητας και ότι «η υπηκοότητα θα είναι "μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας"», όπως προβλέπει η Συμφωνία, και αυτό σε καμία περίπτωση «δεν καθορίζει ούτε προδικάζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες». Μάλιστα μια ομάδα βουλευτών ζητούν να αφαιρεθεί τελείως η αναφορά «μακεδονική» και να διατηρηθεί μόνο ο όρος «πόλίτης της Βόρειας Μακεδονίας».

Αναλυτικά:

Ο βουλευτής του κυβερνώντος SDSM Μουχαμέντ Ζεκίρι προτείνει στο τέλος της παραγράφου 2 του Άρθρου 2 να προστεθεί η φράση «το οποίο δεν καθορίζει ούτε προδικάζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες». Έτσι, το Άρθρο 2 παράγραφος 2 του Συνταγματικού Νόμου θα αναφέρει: «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, το οποίο δεν καθορίζει ούτε προδικάζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες».

Οι βουλευτές της «Συμμαχίας για τους Αλβανούς» Ζιγιαντίν Σέλα και Σουρία Ρασίντι προτείνουν οι λέξεις "μακεδονική/πολίτης" να αντικατασταθούν από την λέξη "πολίτης", δηλαδή η παράγραφος 2 του Άρθρου 2 του Συνταγματικού Νόμου να ορίζει ότι «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας». Στην επιχειρηματολογία επί της πρότασής τους οι δύο βουλευτές της «Συμμαχίας για τους Αλβανούς» σημειώνουν ότι έτσι εξασφαλίζεται η ισότητα όλων των πολιτών κατά την έκφραση της υπηκοότητάς τους.

Οι βουλευτές του κινήματος BESA Φαζίλ Ζεντέλι και Τεούτα Μπιλάλι ζητούν η παράγραφος 2 του Άρθρου 2 του Συνταγματικού Νόμου να αναδιατυπωθεί ως εξής:«Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, οι πολίτες της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας θα έχουν την υπηκοότητα της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας».

Στο ίδιο πνεύμα, οι βουλευτές της ομάδας των «οχτώ» Ελιζαμπέτα Κάντσεσκα-Μίλεφσκα, Νόλα Ισμαήλοφσκα-Σταρόβα, Βλάντανκα Αβίροβιτς, Εμίλια Αλεξαντρόβα και Ζέκιρ Ραμτσίλοβιτς προτείνουν να προστεθεί στο τέλος της παραγράφου 2 του Άρθρου 2 του Συνταγματικού Νόμου η φράση «το οποίο δεν προκαθορίζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες». Έτσι, το Άρθρο 2 παράγραφος 2 θα αναφέρει: «Από την ημέρα που θα τεθεί σε ισχύ η τροπολογία ΧΧΧΙΙΙ, η υπηκοότητα θα είναι μακεδονική/πολίτης της Δημοκρατίας της Βόρειας Μακεδονίας, το οποίο δεν προκαθορίζει την εθνότητα στην οποία ανήκουν οι πολίτες».

Οι υπόλοιπες τροπολογίες  αφορούν σε αιτήματα για την ενίσχυση της αλβανικής ταυτότητας καθώς και για τη θέση σε ισχύ των τροπολογιών. Η συζήτηση στην Επιτροπή Συνταγματικών Υποθέσεων μπορεί να διαρκέσει μέχρι 12 ημέρες, ενώ θα ακολουθήσει η συζήτηση στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου, η οποία σύμφωνα με τα ΜΜΕ θα ξεκινήσει στις 9 Ιανουαρίου και θα ολοκληρωθεί με τις τελικές ψηφοφορίες.

tvxs.gr

Ανεργία και ανισότητες φέρνει η Ιντερνετική Οικονομία

Ασυνήθιστα υψηλά στην ατζέντα των ηγετών των 20 πλουσιότερων κρατών του πλανήτη που συνεδρίασαν στον Μπουένος Άιρες 30 Νοεμβρίου και 1 Δεκεμβρίου βρέθηκε το θέμα του τεχνολογικού και ψηφιακού μετασχηματισμού των οικονομιών κι ειδικότερα οι επιπτώσεις στην ανθρώπινη εργασία.

Οι αναφορές κι οι υποσχέσεις που περιλαμβάνονται στο τελικό ανακοινωθέν (εδώ το πλήρες κείμενο) δεν έχουν καμιά σημασία γιατί, όπως πάντα, αποτελούν στρογγυλεμένα ευχολόγια και άνευρες, κατευναστικές διατυπώσεις.

Το ερευνητικό υλικό ωστόσο που έχει ήδη συσσωρευτεί προσφέρεται για την εξαγωγή σημαντικών συμπερασμάτων που μακροπρόθεσμα μπορεί να προκαλούν αισιοδοξία, άμεσα ωστόσο μόνο ανησυχία δημιουργούν. Κι αυτό λόγω των αρνητικών επιπτώσεων που θα υπάρξουν σε δύο τουλάχιστον επίπεδα: στην απασχόληση και στις περιφερειακές ανισότητες.

Σε ό,τι αφορά την εργασία, πρόσφατη έρευνα του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης (εδώ το πλήρες κείμενο) έδειξε ότι σε 20 χρόνια οι μισές από τις σημερινές εργασίες (για την ακρίβεια το 47%) θα μπορούν να διεκπεραιώνονται από ρομπότ! Η μελέτη τους δεν ήταν πρόβλεψη, αλλά μια εκτίμηση για τον βαθμό έκθεσης υφιστάμενων θέσεων εργασίας στη τεχνητή νοημοσύνη και τα κινούμενα ρομπότ. Αν και απέφυγαν να εκτιμήσουν τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν, η έρευνά τους προκάλεσε σοβαρότατες αντιδράσεις και γενικά θεωρήθηκε υπερβολική. Η απάντηση των συγγραφέων ήταν αφοπλιστική: Το 1900 το 40% του εργατικού δυναμικού ασχολούταν στη γεωργία. Ποιος μπορούσε να προβλέψει ότι σήμερα θα εργάζεται στη γεωργία λιγότερο από το 2% του εργατικού δυναμικού;

Ανησυχία για το μέλλον δημιουργεί επιπλέον και μια έκθεση του ΟΟΣΑ (εδώ) που δημοσιεύθηκε μόλις το Σεπτέμβριο, η οποία διερευνά τις επιπτώσεις της αυτοματοποίησης της εργασίας στις περιφέρειες των κρατών. Οι αποκλίσεις είναι τεράστιες. Το τμήμα των θέσεων εργασίας που βρίσκεται σε κίνδυνο ποικίλει, με το υψηλότερο να φτάνει το 40% στη δυτική Σλοβακία και το χαμηλότερο να είναι μόλις 4% στο Όσλο. Η ψαλίδα είναι διψήφια όμως κι εντός κρατών. Στην Ισπανία, για παράδειγμα, η διαφορά μεταξύ της περιφέρειας που διατρέχει τον μεγαλύτερο κίνδυνο απώλειας θέσεων εργασίας, με εκείνη που αντιμετωπίζει τον μικρότερο κίνδυνο είναι 12 ποσοστιαίες μονάδες. Αυτή η διαπίστωση προσγειώνει απότομα υψιπετείς προβλέψεις που υπολόγιζαν ότι η ιντερνετική οικονομία θα εξαλείψει τις αποστάσεις και θα συμβάλλει στην αποκέντρωση καθώς οι εργαζόμενοι θα μπορούν να δουλεύουν εξ αποστάσεως από το σπίτι ή το εξοχικό τους. Και πολύ πριν να βγουν στους δρόμους της Γαλλίας τα «κίτρινα γιλέκα» για να διαμαρτυρηθούν ενάντια στις αυξήσεις του κόστους μετακινήσεων, υπενθυμίζοντάς μας ότι η «οικονομική γεωγραφία μετράει», έρχεται μια έκθεση για να μας δείξει ότι η περίφημη ιντερνετική οικονομία δεν εξαλείφει, αλλά μεγιστοποιεί τις αποστάσεις και διευρύνει τις αντιθέσεις. Πλήρης αντιστροφή εν ολίγοις των προβλέψεων.

Στην ίδια έκθεση τονίζεται επίσης ότι ο κατακερματισμός των εργασιακών σχέσεων που έχει οδηγήσει να υπάρχουν σε μια χώρα πολλά εργασιακά καθεστώτα αναλόγως της περιφέρειας έχει δημιουργήσει νέου τύπου αντιθέσεις. Αναφέρεται, ενδεικτικά, ότι σε κράτη όπως η Γαλλία, το Βέλγιο, η Ουγγαρία, η Ιταλία, η Ισπανία και η Ελλάδα η διαφορά ανά περιφέρειες μεταξύ σταθερής από τη μια και περιστασιακής και μερικής απασχόλησης από την άλλη ξεπερνάει το 10%, έχοντας από τη μια περιοχές εργασιακής ασφάλειας κι από την άλλη ζώνες πλήρους ελαστικότητας. Η επέλαση της ιντερνετικής οικονομίας θα οξύνει παραπέρα αυτές τις αντιθέσεις…

Λεωνίδας Βατικιωτης/Εφημερίδα Νέα Σελίδα

Η βόμβα, το παρελθόν, τα διδάγματα…

Οι τύποι που βάζουν βόμβες είναι ανεγκέφαλοι ή προβοκάτορες και δεν επηρεάζονται από «διχασμούς», «πόλωση» και «εμπάργκο». Τα μαθήματα από το παρελθόν δεν επιτρέπουν σήμερα εύκολες καταγγελίες

Του Γιώργου Καρελιά   

Το 2002 ήταν μια σημαδιακή χρονιά, κατά την οποία διαλύθηκαν πολλοί μύθοι, έπεσαν πολλές ιδεοληψίες και σχεδόν όλοι κατάλαβαν ότι το φαινόμενο της ελληνικής τρομοκρατίας απείχε πολύ από αυτά που έλεγαν ή πίστευαν οι περισσότεροι, ειδικοί και αδαείς. Το 2002 εξαρθρώθηκε η 17 Νοέμβρη. 

Μέχρι τότε οι μισοί Ελληνες πίστευαν ότι έχουμε να κάνουμε με «πράκτορες» και «προβοκάτορες» και ένα μέρος του πολιτικού κόσμου είχε ασπαστεί τις θεωρίες Καμμένου (ναι του σημερινού, ο οποίος είχε συγγράψει και βιβλίο)- Γρυλλάκη, σύμφωνα με τις οποίες το ΠΑΣΟΚ ήταν πίσω από η 17Ν! (διαβάστε εδώ μερικές από τις μεγαλειώδεις «αποκαλύψεις» της εποχής). Ηταν τέτοια η ψύχωση που ακόμα και υψηλόβαθμα στελέχη της ΝΔ τις υιοθετούσαν. Όταν τα μέλη της 17Ν συνελήφθησαν (από κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ…), η μπουρδολογία σιγά-σιγά σταμάτησε. Ολοι κατάλαβαν σε τι λούμπα είχαν πέσει. 

Εκτοτε οι τρομοκρατικές ενέργειες πήραν άλλα χαρακτηριστικά, αλλά η σύνδεσή τους με πολιτικά κόμματα σταμάτησε. Ουδείς τολμούσε να το υποστηρίξει στα σοβαρά. Το τροπάριο ξανάρχισε μετά το 2015, όταν ήρθε στην κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Καταγγελίες για «ανοχή» και «ενθάρρυνση» φαινομένων βίας και τρομοκρατίας επανήλθαν στην πολιτική ατζέντα. Φυσικά, ουδείς έφτασε στο σημείο να υποστηρίξει ότι αρχηγός της νέας τρομοκρατίας ήταν ο…Τσίπρας(αυτό μόνο ένας καμμένος εγκέφαλος θα μπορούσε να το εμπνευσθεί…)! 

Και πώς θα μπορούσε να συμβεί, όταν οι επιθέσεις αυτού του τύπου ουδέποτε σταμάτησαν; Το 2013, για παράδειγμα, μια σφαίρα από το καλάσνικοφ, με την οποία επιτέθηκαν στα γραφεία της ΝΔ, έφτασαν στο γραφείο του Αντώνη Σαμαρά. Και το 2013 δεν κυβερνούσε ο ΣΥΡΙΖΑ (εδώ). 

Και φτάσαμε στη χτεσινή βομβιστική επίθεση στον κτίριο του ΣΚΑΪ. Για την οποία οι αντιδράσεις ήταν ορθολογικές και μετρημένες. Ακόμα και ο Αδωνις Γεωργιάδης αισθάνθηκε την ανάγκη να ξεκαθαρίσει με σαφήνεια ότι δεν κάνει καμιά σύνδεση της τρομοκρατικής ενέργειας με την κυβέρνηση («ούτε υπόνοια δεν αφήνω», είπε). Τον άκουγα και (δεν) πίστευα στα αυτιά μου! Ευτυχώς, ευτυχέστατα! 

Τα παθήματα του παρελθόντος έγιναν μαθήματα και όλοι καταλαβαίνουν ότι καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει σχέση με μια ομάδα ανεγκεφάλων (ή προβοκατόρων), που βάζουν βόμβες σε πολυσύχναστους δρόμους και έξω από κτίρια με ανθρώπους μέσα. 

Παρόλα αυτά, ορισμένοι ιδεοληπτικοί ισχυρισμοί εξακολουθούν να προβάλλονται ακόμα. Όπως ότι τέτοιες ενέργειες ενθαρρύνονται από τον «διχασμό» και την «πόλωση» ή και την «στοχοποίηση» μέσων ενημέρωσης. Και τα δύο αποδίδονται στην σημερινή κυβέρνηση. 

Όμως, αυτό που αποκαλείται «διχασμός» στην ελληνική πολιτική ζωή είναι φαινόμενο αιώνων. Και, για να μην πάμε πολύ παλιά, αυτά που συνέβαιναν στις δεκαετίες του ’80 και του ’90, δεν έχουν καμιά σχέση με τα σημερινά. Τα πάθη τότε ήταν ανεξέλεγκτα, σήμερα έχουμε απλώς λεκτικές υπερβολές. 

Δεύτερον, ούτε η «στοχοποίηση» μέσων ενημέρωσης είναι σημερινό φαινόμενο. Το 1965 το πλήθος έκαιγε εφημερίδες με πολιτική υπόδειξη. Στη δεκαετία του ’80 ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε κατακεραυνώσει τα «οκτάστηλα» ακόμα και των φιλικών προς το ΠΑΣΟΚ εφημερίδων. Στη δεκαετία του ’90 ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε στοχοποιήσει πολύ άγρια ένα (στην αρχή φιλικό και στην πορεία εχθρικό) συγκρότημα μέσων ενημέρωσης. Ποιο, άραγε; 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα κάνει -βλακωδώς!- εμπάργκο στον ΣΚΑΙ, επειδή ενοχλείται από την κριτική του. Αλλά ο ισχυρισμός ότι από αυτό «ενθαρρύνθηκαν» αυτοί που έβαλαν τη βόμβα είναι ανόητος. Δηλαδή, αν αύριο κάποιος άλλος, σαλεμένος, βάλει μια βόμβα στην ΕΡΤ, θα φταίει το εμπάργκο που κάνει -πάλι βλακωδώς!- η ΝΔ στην κρατική τηλεόραση; Ανοησίες. 

Ας δούμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση. Οι τύποι που κάνουν τέτοιες δουλειές δεν επηρεάζονται από «διχασμούς» και «εμπάργκο». Εχουν άλλη «λογική», που δεν συμβαδίζει με την κανονική λογική των συντριπτικά περισσότερων ανθρώπων. Είναι ακραίως ανεγκέφαλοι(το πιθανότερο) ή προβοκάτορες. Τα έχουμε ζήσει στο απώτερο και πρόσφατο παρελθόν, ώστε να μη χρειάζεται να ξανακάνουμε τα ίδια λάθη ψάχνοντας σε λάθος δρόμους. 

Και για τα λάθη ισχύει αυτό που είχε πει ο Τζόν Κένεντι: «Ενα λάθος γίνεται σφάλμα, όταν προτιμήσουμε να μην το διορθώσουμε». 

ΥΓ: Να που βγήκε και κάτι θετικό από τη βόμβα, δύο λάθη διορθώθηκαν ήδη. Εσπασαν τα εμπάργκο. Ο Προέδρος της Βουλής μίλησε στον ΣΚΑΪ και βουλευτές της ΝΔ ζήτησαν να σταματήσει το δικό τους εμπάργκο στην ΕΡΤ.  

Ουγγαρία: Νέες μεγάλες διαδηλώσεις ενάντια στο «νόμο της σκλαβιάς» του Όρμπαν

Δεκάδες χιλιάδες πολίτες κατέβηκαν και χθες στους δρόμους της Βουδαπέστης για να διαμαρτυρηθούν κατά του νέου αντεργατικού νόμου, που είναι περισσότερο γνωστός ως «νόμος της σκλαβιάς», που προωθεί η κυβέρνηση του ακροδεξιού εθνικιστή πρωθυπουργού της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν.

Οι χθεσινές εκδηλώσεις διαμαρτυρίας είχαν τον τίτλο «Καλά Χριστούγεννα, κ. Πρωθυπουργέ» από τους οργανωτές και ήταν η τέταρτη διαδήλωση σε διάστημα μίας εβδομάδας με τη συμμετοχή κομμάτων της αντιπολίτευσης, φοιτητικών οργανώσεων και πολιτών που εναντιώνονται στην κυβέρνηση Ορμπάν.

Ο νέος νόμος που ψήφισε η ουγγρική κυβέρνηση στο πλαίσιο της «μεταρρύθμισης» του Εργατικού Δικαίου επιτρέπει στους εργοδότες να απαιτήσουν μέχρι και 400 ώρες υπερωριακής απασχόλησης ετησίως και σύμφωνα με τους επικριτές του εισάγει συνθήκες δουλείας.

Οι εργαζόμενοι θα υποχρεώνονται να δουλεύουν σχεδόν δύο έξτρα ώρες την ημέρα ή αλλιώς μία επιπλέον μέρα τη βδομάδα. Η κυβέρνηση, που είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να αυξήσει τις υπερωρίες και το 2017, υποστηρίζει ότι το κανονικό ωράριο θα παραμείνει στις 40 ώρες την εβδομάδα και ότι οι εργαζόμενοι θα πληρώνονται για τις υπερωρίες τους, παρουσιάζοντας το νομοσχέδιο ως «ευκαιρία για όποιον θέλει να δουλέψει και να κερδίσει περισσότερα».

Βάσει νόμου, οι ώρες υπερωριακής εργασίας δεν θα υπολογίζονται πλέον εντός ενός έτους, αλλά εντός τριών, ενώ οι αμοιβές για τις υπερωρίες θα συμφωνούνται μόνο μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου, ακυρώνοντας τις συλλογικές διαπραγματεύσεις.

Η κυβέρνηση πέρασε επίσης νόμο περί θεσπίσεως διοικητικών δικαστηρίων που θα υπάγονται στην κυβέρνηση και θα επιλαμβάνονται ευαίσθητων θεμάτων όπως ο εκλογικός νόμος, οι διαμαρτυρίες και θέματα διαφθοράς.

Πηγή: 902.gr

Σαμαρισμός, ο Σαμαράς έγινε «όρος» και είναι επικίνδυνος

Συνήθως οι πολιτικοί είναι αυτοί που δίνουν αφορμές και τον τόνο στις κουβέντες στο καφενείο, την πλατεία του χωριού – παλιότερα – στα timeline των μέσων κοινωνικής δικτύωσης – σήμερα.

Λένε τα δικά τους και ο οπαδός τα πασπαλίζει με το προσωπικό του ταμπεραμέντο, τις προσλαμβάνουσες εικόνες που έχει ως κοινωνικό άτομο, τις καταβολές του ως παιδί και πάει λέγοντας..

Κι έτσι αναστέναζαν παλαιότερα τα καφενεία και γίνεται σκοτωμός σήμερα στο facebook και στο twitter.

Προχθές όμως ο κύριος Σαμαράς, πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας (και θεωρητικά όχι μόνο των οπαδών του) έκανε ακριβώς το ανάποδο.

Έφερε τον καφενειακό λόγο, το κουτσαβάκικο ύφος, στον πολιτικό λόγο ενός κόμματος εξουσίας που θέλει να κερδίσει τις εκλογές και να κυβερνήσει όλους τους Έλληνες.

Για να είμαι δίκαιος θα τονίσω ότι όλα τα κόμματα που βλέπουν την εξουσία να τους κλείνει το μάτι οξύνουν τον λόγο τους για να «δέσουν» καλύτερα τους οπαδούς και να γλυκάνουν με την αποφασιστικότητά τους «ενδιάμεσους» που «δεν ξέρω-δεν απαντώ» αμφιταλαντεύονται και μέσα στην …ταλάντωσή τους βγάζουν τελικά κυβέρνηση.

Με σεφερλειακή λεκτική πρακτική, και επιτηδευμένο ύφος «μου τα πήρατε όλα και τώρα θα σας δείξω εγώ» έβαλε τη σφραγίδα του στο συνέδριο ενός κόμματος που ενώ συγκεντρώνει παραδοσιακά την προτίμηση μεγάλου μέρους αυτού που λέμε «συντηρητικό κοινό» τελικά άγεται και φέρεται από το μικρό ποσοστό αυτών που ανέδειξαν σε πολιτική δύναμη τη Χρυσή Αυγή.

Σ’ αυτούς απευθυνόταν ο πρώην Πρωθυπουργός!

Προσωπικά πιστεύω ότι οι συντηρητικοί άνθρωποι και οι ιδέες τους είναι κομμάτι του πολιτικού συστήματος. Και μέσα από τις αντιρρήσεις, και τον διάλογο κάτι τέλος πάντων βγαίνει. (αν υποθέσουμε ότι λειτουργεί η δημοκρατία και οι διαδικασίες της)

Είναι όμως εντελώς διαφορετικό να είναι κάποιος, αυτό που λέμε, «δεξιός» από το να είναι «Σαμαράς».

Ναι ο «Σαμαράς» από προχθές το βράδυ είναι πλέον ορισμός, πολιτικός ορισμός που περιγράφεται ως εξής: Απεγνωσμένος πρώην που θέλει να παίξει τον ρόλο του νυν, δεν τον αφήνουν φανερά, αλλά κάνει ό,τι μπορεί για να περάσει το δικό του. Σε αυτόν τον στόχο παίζει με τα εθνικά θέματα και ζεσταίνει το αβγό του φιδιού, χαϊδεύει τους νεοναζί χρυσαυγίτες και τελικά είναι ένας επικίνδυνος άνθρωπος για τη δημοκρατία.

Και έναν τέτοιο πολιτικό μπορεί να τον περιγράφει όπως θέλει κάποιος αρθρογράφος.

Η κυβέρνηση όμως, τα πολιτικά κόμματα, οι πολιτικοί πρέπει να αντιμετωπίζουν τέτοια φαινόμενα παρακμής με στοιχεία, με σοβαρότητα και όχι με γνώμονα πόσα Like μπορεί να πάρει ένα status στο Facebook.

Οι πολιτικοί έχουν ευθύνη για όλες τις παρενέργειες των ενεργειών τους και των παραλείψεών τους.

Ο Σαμαρισμός είναι το τελευταίο βήμα πριν τον επίσημο χρυσαυγιτισμό.

Είναι επικίνδυνος για τη Δημοκρατία αλλά και τη Νέα Δημοκρατία.

Γιάννης Καφάτος   

Αντισυνταγματικές οι περικοπές των δώρων των δημοσίων υπαλλήλων..!

Στην Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας παραπέμπεται για τελική κρίση το θέμα με τις περικοπές σε δώρα Χριστουγέννων, Πάσχα και αδείας στους εν ενεργεία δημοσίους υπαλλήλους (13ος-14ος μισθός), για τις οποίες όμως η 7μελή σύνθεση του ανωτάτου ακυρωτικού δικαστηρίου, έκρινε ότι είναι αντισυνταγματικές. 

Σύμφωνα με το σκεπτικό για τις περικοπές που άρχισαν από την 1/1/2013, «ο νομοθέτης όφειλε αποφαινόμενος τεκμηριωμένα για την αναγκαιότητα του μέτρου, να εξετάσει την ύπαρξη τυχόν εναλλακτικών επιλογών και να συγκρίνει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της καθεμίας για τον επιδιωκόμενο δημόσιο σκοπό της δημοσιονομικής προσαρμογής καθώς και εάν οι επιπτώσεις της συγκεκριμένης περικοπής αποδοχών στο βιοτικό επίπεδο των θιγόμενων, αθροιζόμενες με τις επιπτώσεις από τα ήδη ληφθέντα μέτρα αντιμετώπισης της κρίσης, και συνδυαζόμενες με τις κοινωνικό-οικονομικές συνθήκες, οδηγούν σε ανεπίτρεπτη μείωση του επιπέδου ζωής των υπαλλήλων, κάτω του επιπέδου της αξιοπρεπούς διαβίωσης».

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, την απόφαση για την αντισυνταγματικότητα θα λάβει η Ολομέλεια του ΣτΕ, όπου και παραπέμφθηκε το ζήτημα.

Κόμμα ονόματι Ανάπτυξη με έδρα τον Γέρακα

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Γέρακας. Ετος 8ο μ.Μ. Μετά μνημόνια, πά’ να πει. Τα αντικριστά γραφεία του Γιάννη και του Μιχάλη ενώνονται κάθε βράδυ μετά τις οκτώ και μετατρέπονται σε παράγωνο τραπέζι ταβέρνας, στρωμένα πάντοτε πλουσιοπάροχα με λογής λογής χορτοφαγικά εδέσματα. Αφράτα μαραθωνίτικα λάχανα, λιλιπούτειες βιολογικές ντομάτες, ωμά σταμναγκάθια ελευθέρας βοσκής, ανάλατες ασκούδες ελιές και μαραθόριζες, επί το ελληνικότερον φινόκιο, διεγείρουν τους σύνδειπνους το βροχερό σούρουπο της Τρίτης. Ομήγυρις μη εξαιρετέων εξαίρετων Απεραθιτών τα γεύεται με βουλιμία, συνοδεία όρυζας και χρυσόξανθου οίνου, εκπέμποντας πού και πού διακριτικούς γογγυσμούς ευδαιμονίας.

Ιχνηλατών ετοιμοπόλεμος οφθαλμός κατάφερνε, εν τούτοις, ανάμεσα στις πολύχρωμες, σ’ ολόκληρη τη βεντάλια του πράσινου, γαβάθες να διακρίνει ευμεγέθεις πιατέλες να παρεισφρέουν όλως τυχαίως, ξέχειλες με γαρδούμια –είδος νησιώτικης γαρδούμπας–, αρνίσιες συκωταριές λαδορίγανη, θηρευμένο αδουράφτη λαγό με τα κρεμμυδάκια και για επιδόρπιο μυρωδάτη ταρτάρικη ζούλα (γίδα) βραστή. Επρόκειτο καταφανώς περί άκρως ισορροπημένου φυτοφαγικού μενού, καθότι άπαντα τα προαναφερθέντα πρώην ζωντανά είχαν ανατραφεί αποκλειστικώς με αρωματικά βότανα και αυτοφυή βρύα, χλόη και ζαρζαβάτι στην ευεργετική αρμύρα των παράκτιων χορτοβριθών λειμώνων της ανατολικής Νάξου.

Δώσ’ του να δουλεύουν οι μασέλες και να τσουγκρίζουν καμπανιστά τα πλαστικά ποτήρια, απολαμβάνοντας τα ως άνω σαλατικά με υπερβάλλουσα όρεξη. Η απέναντι οθόνη δείχνει αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ ποτ πουρί, ουδείς παρά ταύτα την παρατηρεί, καθώς το φαγοπότι προκαλεί ζωηρές συζητήσεις με παιγνιώδη διάθεση. Κατατρύχει σύμπλεγμα ανωτερότητας εμάς τους Απειράνθιους και, ως εκ τούτου, καλλιεργούμε, ιδίως σε καταστάσεις ευωχίας, ιδιότυπο χιούμορ που ενίοτε εξυψώνεται στην τροπόσφαιρα του αυτοσαρκασμού. Γελασμένοι, λοιπόν, αλλά μπουκωμένοι και γελαστοί αρχίζουμε να χλευάζουμε την ανάποδη μοίρα μας. «Αντε, να ’ρθει επιτέλους η ανάπτυξη μπας και φάμε λίγο κρέας» κάνει ο ένας Αντώνης, ακραιφνής και αμετανόητος πασόκος. Αδελφικός του φίλος εξ απαλών ονύχων ο έτερος Αντουάν, διαπνέεται από φιλοσυριζαϊκά αισθήματα, εννοεί πως η πολύφερνη ανάπτυξη κρούει ήδη τις πύλες και δυστροπεί, αφού εκλαμβάνει την κουβέντα ως αντιπολιτευτική αιχμή. «Κι όμως! Η ανάπτυξη έρχεται, γι’ αυτό κι ο Τσίπρας θα κερδίσει άνετα τις εκλογές» αντιτείνει, ενώ διαλέγει μεζέ με υγιεινά λιπαρά.

Επεμβαίνει τότε ο αμφιτρύων, Νανούρης κι αυτός, ξάδελφος που ’χει τα χούγια του σογιού, προσπαθώντας να αποτρέψει τυχόν εντάσεις. «Αν ιδρύσουμε ένα κόμμα και το ονομάσουμε Ανάπτυξη, θα μπούμε χαλαρά στη Βουλή» διατείνεται. «Ολοι οι άλλοι θα δουλεύουν για μας, αφού αναφέρονται διαρκώς σ’ αυτήν και θα μας κάνουν δωρεάν αποτελεσματικότατη διαφήμιση». Συνδυάζοντας το μπούτι του λαγού με το ορφανό παΐδι του σφαχτού, ομολογώ πως μπερδεύτηκα απ’ την τροπή της συζήτησης. Θυμήθηκα αίφνης τη μάνα μου. Απίθανη μαγείρισσα με κάπως ανορθόδοξες απόψεις περί φαγητού. Και καθόλου προληπτική. Ημαστε τρεις και ετοίμαζε λιχουδιές για δεκατρείς. «Καλύτερα να περισσέψει, παρά να μη φτάσει» επαναλάμβανε. «Αν τύχει και κανείς, να ’χουμε να τον περιποιηθούμε».

Συνεχώς με μπούκωνε. Αποσπούσε την προσοχή μου και ξαναγέμιζε αθέατη το πιάτο προτού αδειάσει. Διαμαρτυρόμουν εις μάτην. «Φάε, παιδί μου, τώρα που ’σαι πάνω στην ανάπτυξη» με συμβούλευε. Διέσωζαν τη σιλουέτα μου οι αλάνες και τα νταμάρια του Γαλατσίου, στα οποία ξεβιδωνόμουν νυχθημερόν. Επισκεπτόταν το σπίτι κάνας φίλος μου τ’ απογεύματα και του ’βγαζε έναν αγλέουρα μάσα. «Είχαμε γιουβαρλάκια σήμερα κι είμαι σκασμένος» υπεξέφευγε. Τον πίεζε να δοκιμάσει. «Ασ’ τον ήσυχο, σου είπε ότι δεν θέλει» παρίστανα τον αυτόκλητο συνήγορο. «Είστε αγόρια πάνω στην ανάπτυξη και πρέπει να τρώτε» επέμενε. Θεωρώντας παιδιόθεν ότι η ανάπτυξη συμβαδίζει με πολυφαγία μέχρι τυλώματος κοιλίας, παραξενεύομαι με τους ηγέτες μας που, καίτοι την επικαλούνται ακατάπαυστα, μας καταδικάζουν στην πείνα.

   

Η Novartis απέλυσε τη γραμματέα του Φρουζή...!

Γράφει ο Χάρης Ιωάννου

Παρά τη σιωπή μεγάλου μέρους του Τύπου, συνεχίζονται οι εξελίξεις γύρω από την πολύκροτη υπόθεση της φαρμακευτικής εταιρείας Novartis, στελέχη της οποίας φέρεται να εμπλέκονταν σε χρηματισμούς πολιτικών προσώπων, κρατικών αξιωματούχων και γιατρών.

Αίσθηση προκαλεί η σημερινή αποκάλυψη της «Εφ.Συν.» για την απόλυση της Μαρίας Μαραγγέλη, γραμματέως μέχρι το 2015 του άλλοτε ισχυρού άνδρα της Novartis, Κωνσταντίνου Φρουζή, η οποία έχει καταθέσει στην ανακρίτρια Διαφθοράς για το διεθνές σκάνδαλο που έχει και έντονη ελληνική διάσταση.

Μετά την απομάκρυνση Φρουζή από τη φαρμακευτική εταιρεία το 2015, η Μ. Μαραγγέλη παρέμεινε στη θέση της, ωστόσο τον Σεπτέμβριο του 2018, μέσω εξωδίκου, απολύθηκε και το γεγονός κρατήθηκε μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Την προηγούμενη εβδομάδα (12/12/2018), η Μ. Μαραγγέλη με πολυσέλιδη αγωγή που κατέθεσε στο Πρωτοδικείο Αθηνών κατά της Novartis χαρακτηρίζει την απομάκρυνσή της άκυρη, παράνομη και καταχρηστική, ενώ τη συνδέει άμεσα με όσα κατέθεσε στις Αρχές για το σκάνδαλο.

Παράλληλα, ζητάει αποζημίωση ενός εκατομμυρίου ευρώ για ηθική βλάβη, καθώς και την επαναπρόσληψή της στην εταιρεία.

«Η γενομένη καταγγελία της σύμβασης εργασίας μου δεν συνδέεται σε καμία περίπτωση με οποιαδήποτε περιορισμένη απόδοση στην εργασία μου, ούτε βέβαια σε τυχόν πλημμελή εκπλήρωση των συμβατικών μου υποχρεώσεων προς τον εργοδότη μου», αναφέρει μεταξύ άλλων, επικαλούμενη τρία παραδείγματα:

Στις αρχές του 2018 βραβεύτηκε για τα δέκα χρόνια της στην εταιρεία, το 2017 η εργασιακή της απόδοση είχε χαρακτηριστεί «Best Practices» (Καλύτερη Πρακτική) και τα προηγούμενα χρόνια είχε πολύ υψηλές βαθμολογίες στην αξιολόγησή της.

Για τον λόγο αυτό, η Μ. Μαραγγέλη καταγγέλλει ότι «επιθυμούσαν τη φίμωσή μου και την εξαθλίωσή μου, προφανώς επειδή κατέθεσα στην Εισαγγελία Διαφθοράς και στους δικηγόρους εξ Αμερικής και Ελβετίας» στο πλαίσιο εσωτερικού ελέγχου της εταιρείας, ενώ αναφερόμενη στο σκάνδαλο υποστηρίζει μεταξύ άλλων:

«Η εν λόγω απόλυση οφείλεται αποκλειστικά σε ταπεινά ελατήρια εκδίκησης, εμπάθειας και εχθρικής προκατάληψης της αντιδίκου (σ.σ. Novartis) εναντίον μου. Είναι λοιπόν προφανές ότι επειδή είδα, βίωσα, εν ολίγοις γνώριζα πρόσωπα και πράγματα, δημιούργησαν ένα κλίμα εχθρότητας και εμπάθειας εις βάρος μου, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την όλως αιφνιδιαστική, παράνομη και άκυρη καταγγελία της σύμβασης εργασίας μου».

Σημειώνεται ότι στο εξώδικο της Novartis για την καταγγελία της σύμβασης εργασίας, δεν αναφέρεται αιτιολογία για την απόλυση. Η εταιρεία απλά ανακοινώνει την λήξη της συνεργασίας, καθώς και ότι της καταβάλλει συνολικά 29.000 ευρώ, ποσό ελάχιστα μεγαλύτερο από τα νομίμως προβλεπόμενα.

Ειδικότερα, η M. Mαραγγέλη καταγγέλλει ότι από τον Φεβρουάριο του 2018 η εταιρεία την «παραγκώνισε και την έθεσε σε αναγκαστική καραντίνα».

Τον Φεβρουάριο του 2018, μόλις η πολύκροτη δικογραφία φτάνει στη Βουλή, γίνεται γνωστό το όνομά της και διαρρέει μια φωτογραφία της στα ΜΜΕ, κάτι για το οποίο κατηγορεί εμμέσως πλην σαφώς τον Κ. Φρουζή.

Στις 30 Απριλίου 2018 η Novartis την ενημερώνει προφορικά διά του νέου προϊσταμένου της για την πρόθεση της εταιρείας να λυθεί συναινετικά η συνεργασία τους, πρόταση την οποία αρνείται.

Στις 25 Ιουλίου 2018 η Μ. Μαραγγέλη στέλνει επιστολή στην πρόεδρο της φαρμακευτικής, όπου μεταξύ άλλων αναφέρει ότι «κάποιοι εκ των εκπροσώπων σας με θυμηδία διατύπωσαν άποψη ότι ˝είναι ένας καλός λόγος απόλυσης˝ η ˝σχέση˝ μου με τον Φρουζή».

Στις 14/9/2018 η εταιρεία την απέλυσε, «λειτουργώντας εκδικητικά, λόγω των καταθέσεών μου στην Ελληνική Δικαιοσύνη για το αποκαλούμενο σκάνδαλο Novartis», όπως αναφέρει.

Και αυτό σε αντίστιξη με το δελτίο Τύπου της εταιρείας στις 12/2/2018, όταν υποσχόταν ότι «θα προστατεύσουμε τους ανθρώπους μας με κάθε δυνατότητα που μας δίνουν οι κανόνες δικαίου».

Καταγγελίες κατά Φρουζή

Μετά τα όσα έγιναν, η κ. Μαραγγέλη αναφέρει ότι η ίδια ως μητέρα δύο ανήλικων παιδιών αντιμετωπίζει σοβαρό οικονομικό πρόβλημα, όπως και αδυναμία ευρέσεως εργασίας. Επιρρίπτοντας ευθύνες στην εταιρεία, σημειώνει ότι «με οδήγησε σε οικονομικό αποκλεισμό αφού είναι αδύνατο να βρω εργασία. Οπουδήποτε από τον Σεπτέμβριο απευθύνθηκα για εργασία, ακούνε το όνομά μου και μου κλείνουν την πόρτα».

Στην πολυσέλιδη αγωγή, η πρώην γραμματέας του Κ. Φρουζή περιγράφει σε συναισθηματικά φορτισμένο τόνο όλο το ιστορικό της επαγγελματικής της σχέσης με τον άλλοτε προϊστάμενό της.

Οπως η ίδια υποστηρίζει, ο Κ. Φρουζής την πίεζε υπερβολικά, προκαλώντας της έντονο άγχος και στρες, απαιτώντας εργασία χωρίς ωράριο και στερώντας της πολύτιμο χρόνο από την οικογένειά της.

«Αξίωνε από εμένα να εκπληρώ ταυτοχρόνως καθήκοντα γραμματέως - υπηρέτριας - καθαρίστριας και άλλα πολλά ακόμη», αναφέρει μεταξύ άλλων και προσθέτει ότι «πολλές φορές με εξευτέλιζε ως άνθρωπο και δη ως γυναίκα, με είχε καταστήσει έρμαιο στις επιθυμίες του, υπό την εκτόξευση και των συνεχών απειλών περί απώλειας της εργασίας μου».

Οι συνθήκες που βίωνε, όπως λέει, επηρέασαν τη δεύτερη εγκυμοσύνη της, της προκάλεσαν αυτοάνοσο νόσημα, ενώ κατηγορεί τον Κ. Φρουζή ότι άσκησε «για μεγάλο χρονικό διάστημα λεκτική και σωματική βία, με έχει κακοποιήσει και τουλάχιστον 10 φορές έχει προβεί σε ασελγείς πράξεις εναντίον μου».

Η Μ. Μαραγγέλη καταγγέλλει επίσης ότι από το 2015 που ξέσπασε το σκάνδαλο έχει δεχθεί απειλές από δικηγόρο του Κ. Φρουζή, έχει δεχτεί σειρά τηλεφωνημάτων από αριθμό με απόκρυψη, ενώ έχει βρει τουλάχιστον τρεις φορές τα λάστιχα του αυτοκινήτου της σκασμένα.

Από την πλευρά του, ο Κ. Φρουζής έχει διαψεύσει δημοσίως οποιαδήποτε εμπλοκή του στο σκάνδαλο και όπως έχει πει από τον περασμένο Φεβρουάριο, «ουδέποτε συμμετείχε καθ’ οιονδήποτε τρόπο σε οποιαδήποτε παράνομη δραστηριότητα, ούτε περιήλθε οποιαδήποτε τέτοια εις γνώση μου».

Παράλληλα, ο Κ. Φρουζής έχει καταθέσει από τον Μάρτιο αγωγή τόσο κατά της Μ. Μαραγγέλη όσο και κατά της Novartis, ζητώντας αποζημίωση 300.000 ευρώ. Από κοινού με στενό συγγενικό του πρόσωπο, κατηγορεί την πρώην γραμματέα του ότι έχει υποκλέψει προσωπικά δεδομένα και έγγραφα, αλλά και ότι έχει υπεξαιρέσει χρήματα, μεταφέροντας χωρίς την έγκρισή του ποσά σε δικούς της λογαριασμούς.