Κόμμα ονόματι Ανάπτυξη με έδρα τον Γέρακα

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Γέρακας. Ετος 8ο μ.Μ. Μετά μνημόνια, πά’ να πει. Τα αντικριστά γραφεία του Γιάννη και του Μιχάλη ενώνονται κάθε βράδυ μετά τις οκτώ και μετατρέπονται σε παράγωνο τραπέζι ταβέρνας, στρωμένα πάντοτε πλουσιοπάροχα με λογής λογής χορτοφαγικά εδέσματα. Αφράτα μαραθωνίτικα λάχανα, λιλιπούτειες βιολογικές ντομάτες, ωμά σταμναγκάθια ελευθέρας βοσκής, ανάλατες ασκούδες ελιές και μαραθόριζες, επί το ελληνικότερον φινόκιο, διεγείρουν τους σύνδειπνους το βροχερό σούρουπο της Τρίτης. Ομήγυρις μη εξαιρετέων εξαίρετων Απεραθιτών τα γεύεται με βουλιμία, συνοδεία όρυζας και χρυσόξανθου οίνου, εκπέμποντας πού και πού διακριτικούς γογγυσμούς ευδαιμονίας.

Ιχνηλατών ετοιμοπόλεμος οφθαλμός κατάφερνε, εν τούτοις, ανάμεσα στις πολύχρωμες, σ’ ολόκληρη τη βεντάλια του πράσινου, γαβάθες να διακρίνει ευμεγέθεις πιατέλες να παρεισφρέουν όλως τυχαίως, ξέχειλες με γαρδούμια –είδος νησιώτικης γαρδούμπας–, αρνίσιες συκωταριές λαδορίγανη, θηρευμένο αδουράφτη λαγό με τα κρεμμυδάκια και για επιδόρπιο μυρωδάτη ταρτάρικη ζούλα (γίδα) βραστή. Επρόκειτο καταφανώς περί άκρως ισορροπημένου φυτοφαγικού μενού, καθότι άπαντα τα προαναφερθέντα πρώην ζωντανά είχαν ανατραφεί αποκλειστικώς με αρωματικά βότανα και αυτοφυή βρύα, χλόη και ζαρζαβάτι στην ευεργετική αρμύρα των παράκτιων χορτοβριθών λειμώνων της ανατολικής Νάξου.

Δώσ’ του να δουλεύουν οι μασέλες και να τσουγκρίζουν καμπανιστά τα πλαστικά ποτήρια, απολαμβάνοντας τα ως άνω σαλατικά με υπερβάλλουσα όρεξη. Η απέναντι οθόνη δείχνει αγώνες του Τσάμπιονς Λιγκ ποτ πουρί, ουδείς παρά ταύτα την παρατηρεί, καθώς το φαγοπότι προκαλεί ζωηρές συζητήσεις με παιγνιώδη διάθεση. Κατατρύχει σύμπλεγμα ανωτερότητας εμάς τους Απειράνθιους και, ως εκ τούτου, καλλιεργούμε, ιδίως σε καταστάσεις ευωχίας, ιδιότυπο χιούμορ που ενίοτε εξυψώνεται στην τροπόσφαιρα του αυτοσαρκασμού. Γελασμένοι, λοιπόν, αλλά μπουκωμένοι και γελαστοί αρχίζουμε να χλευάζουμε την ανάποδη μοίρα μας. «Αντε, να ’ρθει επιτέλους η ανάπτυξη μπας και φάμε λίγο κρέας» κάνει ο ένας Αντώνης, ακραιφνής και αμετανόητος πασόκος. Αδελφικός του φίλος εξ απαλών ονύχων ο έτερος Αντουάν, διαπνέεται από φιλοσυριζαϊκά αισθήματα, εννοεί πως η πολύφερνη ανάπτυξη κρούει ήδη τις πύλες και δυστροπεί, αφού εκλαμβάνει την κουβέντα ως αντιπολιτευτική αιχμή. «Κι όμως! Η ανάπτυξη έρχεται, γι’ αυτό κι ο Τσίπρας θα κερδίσει άνετα τις εκλογές» αντιτείνει, ενώ διαλέγει μεζέ με υγιεινά λιπαρά.

Επεμβαίνει τότε ο αμφιτρύων, Νανούρης κι αυτός, ξάδελφος που ’χει τα χούγια του σογιού, προσπαθώντας να αποτρέψει τυχόν εντάσεις. «Αν ιδρύσουμε ένα κόμμα και το ονομάσουμε Ανάπτυξη, θα μπούμε χαλαρά στη Βουλή» διατείνεται. «Ολοι οι άλλοι θα δουλεύουν για μας, αφού αναφέρονται διαρκώς σ’ αυτήν και θα μας κάνουν δωρεάν αποτελεσματικότατη διαφήμιση». Συνδυάζοντας το μπούτι του λαγού με το ορφανό παΐδι του σφαχτού, ομολογώ πως μπερδεύτηκα απ’ την τροπή της συζήτησης. Θυμήθηκα αίφνης τη μάνα μου. Απίθανη μαγείρισσα με κάπως ανορθόδοξες απόψεις περί φαγητού. Και καθόλου προληπτική. Ημαστε τρεις και ετοίμαζε λιχουδιές για δεκατρείς. «Καλύτερα να περισσέψει, παρά να μη φτάσει» επαναλάμβανε. «Αν τύχει και κανείς, να ’χουμε να τον περιποιηθούμε».

Συνεχώς με μπούκωνε. Αποσπούσε την προσοχή μου και ξαναγέμιζε αθέατη το πιάτο προτού αδειάσει. Διαμαρτυρόμουν εις μάτην. «Φάε, παιδί μου, τώρα που ’σαι πάνω στην ανάπτυξη» με συμβούλευε. Διέσωζαν τη σιλουέτα μου οι αλάνες και τα νταμάρια του Γαλατσίου, στα οποία ξεβιδωνόμουν νυχθημερόν. Επισκεπτόταν το σπίτι κάνας φίλος μου τ’ απογεύματα και του ’βγαζε έναν αγλέουρα μάσα. «Είχαμε γιουβαρλάκια σήμερα κι είμαι σκασμένος» υπεξέφευγε. Τον πίεζε να δοκιμάσει. «Ασ’ τον ήσυχο, σου είπε ότι δεν θέλει» παρίστανα τον αυτόκλητο συνήγορο. «Είστε αγόρια πάνω στην ανάπτυξη και πρέπει να τρώτε» επέμενε. Θεωρώντας παιδιόθεν ότι η ανάπτυξη συμβαδίζει με πολυφαγία μέχρι τυλώματος κοιλίας, παραξενεύομαι με τους ηγέτες μας που, καίτοι την επικαλούνται ακατάπαυστα, μας καταδικάζουν στην πείνα.