Τραγουδώντας στον δρόμο

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Κάθε χέρι κρατούσε και ένα παιδί. Περπατούσαν χαρούμενοι στον δρόμο τραγουδώντας. Παππούς γύρω στα ογδόντα, πιτσιρίκος γύρω στα εφτά και πιτσιρίκα λίγο πιο μικρή. Μια γλυκιά παραφωνία στον μουντό μόνιμο σκοπό της χειμωνιάτικης μέρας. Αυτή η μικρή κομπανία έκανε πρόβα τα κάλαντα. Ο παππούς πρώτη φωνή και τα παιδιά προσπαθούσαν να συντονιστούν μισο-γελώντας, μισο-ξεχνώντας τα λόγια.

Δίπλα τους πέρναγαν σοβαροί οι περαστικοί. Συγκάτοικοι σε αυτό το κείμενο απαιτούν τον δικό τους χώρο στην ιστορία. Είναι βιαστικοί λοιπόν και δεν έχουν όρεξη για τραγούδια. Πόσο μάλλον χριστουγεννιάτικα. Σκέφτονται πώς θα βγάλουν κι αυτόν τον μήνα που προβλέπεται πολυδάπανος λόγω εορτών. Θα ήθελαν βέβαια κι αυτοί να σιγοτραγουδήσουν στον δρόμο. Αλλά κινδυνεύουν να χαρακτηριστούν ανισόρροποι. Ετσι δεν τραγουδούν, ούτε μιλούν, μόνο σκέφτονται. Και οι σκέψεις τους γίνονται πουλιά που φεύγουν στον ουρανό, συναντούν η καθεμία άλλες σκόρπιες και γίνονται σμήνη πάνω από τα κεφάλια και συννεφιάζουν τις πόλεις των ανθρώπων.

Σκέφτομαι όμως ξανά τον παππού με τα εγγόνια. Θα 'χει και αυτός τέτοιες σκέψεις, δεν μπορεί. Αγωνία για τη σύνταξη, για τα χρόνια που περνάνε και άλλα τέτοια σοβαρά. Ποια δύναμη του δίνουν τα δυο χεράκια που κρατά και έτσι βρίσκει το κουράγιο να τραγουδά στον δρόμο; Δύναμη ικανή να κάνει την καρδιά να χτυπά στο στήθος σαν ζωάκι κλεισμένο σε ένα κλουβί; Καρδιά εφήβου σε σώμα γέροντα. Νομίζω πως είναι η απαιτητική ανάγκη να δώσει χαρά στα παιδιά. Ενα αίσθημα αρχέγονο που νιώθουν οι μεγαλύτεροι για τους μικρότερους. Μια ευθύνη τόσο παλιά όσο κι ο κόσμος.

Βλέποντάς τους να χάνονται στο βάθος του δρόμου σκέφτομαι πως είναι τυχερά τα παιδιά που μπορούν να έχουν έναν παππού ή μια γιαγιά. Τους ανθρώπους που σε προχωρημένη ηλικία έχουν καταλάβει την αξία της παιδικότητας και της αθωότητας. Τα λόγια τους και η συμπεριφορά τους αναδύονται από τα βάθη της μνήμης τους φορτωμένα με περισσότερη σημασία απ' όση είχαν τον καιρό που ήταν νέοι. Εχουν μυστικά μηνύματα που μεταφέρονται στα παιδιά δίνοντάς τους κουράγιο και αισιοδοξία.

Τους δίνουν τη δύναμη και τη βεβαιότητα πως στη ζωή μπορείς να πετύχεις πολλά. Μπορείς, λένε στα παιδιά με τις ιστορίες τους, αν προσπαθήσεις πολύ να ακουμπήσεις με το ένα χέρι το φεγγάρι και με το άλλο τον ήλιο. Μπορείς να περπατάς άφοβα τη νύχτα όπως τη μέρα. Και ναι, μπορείς και να περπατάς στον δρόμο τραγουδώντας δυνατά τα κάλαντα κι ας μεσολαβεί σχεδόν ένας μήνας ακόμη μέχρι τα Χριστούγεννα.