Ο ενιαίος πολιτικός χρόνος

Του Παντελή Μπουκάλα

Μιλώντας στην Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ ο Αλέξης Τσίπρας εμφανίστηκε απολύτως βέβαιος για την αγαθότητα της διακυβέρνησής του, όπως οφείλει να εμφανίζεται κάθε πολιτικός που σέβεται τον καθρέφτη του: «Η Ελλάδα μετρά ήδη τις πρώτες εκατό μέρες της εκτός μνημονίων. Τις πρώτες εκατό πραγματικά δικές μας μέρες. Οι μέρες που δεν θα ξημέρωναν ποτέ σε μια χώρα καταδικασμένη να ζήσει στην αιώνια λιτότητα, ήρθαν, σε πείσμα πολλών».

Το πρόβλημα εδώ δεν είναι το πείσμα της αντιπολίτευσης, που θα μπορούσε να θεωρηθεί εξαρτημένο αντανακλαστικό, μια αυτοματοποιημένη αυτοσυντηρητική αντίδραση. Είναι το τι θα μπορούσε να αντιτείνει η πεισματάρα πραγματικότητα, που δεν τη συγκροτούν μόνο τα ποσοστά της στατιστικής, αλλά και τα αισθήματα του κοινωνικού σώματος. Η μερική βελτίωση ορισμένων οικονομικών δεικτών δεν διαψεύδεται, όσες παρωπίδες κι αν χρησιμοποιήσουν οι εκ της αντιπολιτεύσεως μηδενιστές. Αδυνατεί όμως –παρά τους πόθους των κυβερνητικών «βελτιοφρόνων»– να διαψεύσει την απογοητευτική κοινωνική εμπειρία, όπως γεννιέται στην αγορά, στην εφορία, στις τράπεζες, στα δημόσια νοσοκομεία, στη ΔΕΗ, σε μια μεγάλη αλυσίδα παραγωγής αρνητικών συναισθημάτων.

Οσο αυτοπαραμυθητικός κι αν μοιάζει ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού ότι μόνο οι τελευταίες εκατό μέρες «είναι πραγματικά δικές του» τόσο αυτοκαταδικαστικός είναι. Αν ο χρόνος από τον Ιανουάριο του 2015 έως την 21η Αυγούστου 2018, που και πολύς είναι αλλά και πυκνός σε γεγονότα μεγάλης εθνικής και κοινωνικής σημασίας, ήταν ιδιοκτησία των «θεσμών», όπως υπονοείται, τότε τι ακριβώς απομένει για το μερίδιο της κυβέρνησης ως προς τη διαμόρφωση της μοίρας του τόπου; Η πειθήνια συμμόρφωση; Η υποταγή; Η τήρηση (έστω, η μη ενθουσιώδης) εντολών και κανόνων που επινοούνται και αποφασίζονται αλλού και από άλλους; Αλλους δηλαδή από εκείνους που επέλεξαν οι πολίτες, συγκρίνοντας προγράμματα, και όχι παραπλανημένοι, όπως επιμένει το αντιπολιτευτικό μοτίβο, που εκπέμπεται ταυτόχρονα με το κλισέ περί σοφού και μνήμονος λαού. Οποια εκδοχή κι αν ισχύει, δεν είναι και για να περηφανεύεται κανείς.

Σωστά η αντιπολίτευση τονίζει πως η κυβέρνηση θα κριθεί ολικώς και όχι μερικώς· για τον συνολικό βίο της, όχι για την τελευταία περίοδό του. Σωστά επίσης (αλλά μόνο όσον αφορά την αυτοπροστασία της) αποφεύγει να πει ότι και η ίδια θα κριθεί ολικώς και όχι μερικώς. Ο κομματικός βίος δεν τεμαχίζεται σε βολικές φέτες. Ενιαίος είναι. Από το 1974; Από το 1981; Από το 2004; Ο καθείς και η αφετηρία του.