Συνάντηση Τσίπρα- Ερντογάν: Το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του ( ; )

Του Δημήτρη  Μηλάκα

Κοιτώντας τη μεγάλη εικόνα των ελληνοτουρκικών σχέσεων το βασικό τους πρόβλημα συνοψίζεται ως εξής: Σε ποιες θαλάσσιες περιοχές εκδιπλώνεται κυρίαρχα η κάθε μια από τις δύο χώρες; Κάθε τι άλλο που πυροδοτεί τριβές και εντάσεις στα ελληνοτουρκικά γεννιέται από την αδυναμία, προς το παρόν, να δοθεί σαφής και κατηγορηματική απάντηση σε αυτό το βασικό ερώτημα.

Αυτό το ερώτημα προφανώς δεν πρόκειται να απαντηθεί ούτε κατά τη σημερινή (απόγευμα Τρίτης 5 Φλεβάρη) συνάντηση των κυρίων Ερτνογάν και Τσίπρα στην Αγκυρα. Πρώτον, γιατί ο Ερτνογάν είναι ο σημαιοφόρος της αναθεωρητικής (των Συνθηκών και του σημερινού status quo) πολιτικής που ακολουθεί δεκαετίες τώρα η Αγκυρα και δεύτερον γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα δεν διαθέτει τον απαραίτητο πολιτικό χρόνο να ξεκινήσει μια (ακόμη) προσπάθεια διευθετήσεων στα ελληνοτουρκικά ακόμη κι αν το επιθυμούσε.

Ο Ελληνας πρωθυπουργός (και υπουργός εξωτερικών) έχοντας ενημέρωση σε βάθος από την διπλωματική και στρατιωτική υπηρεσιακή ιεραρχία γνωρίζει πια όσα ίσως δεν θα μπορούσε να γνωρίζει ως αρχηγός ενός αριστερού «αντιιμπεριαλιστικού» «αντινατοικού» κόμματος του παρελθόντος το οποίο θα ήταν ικανοποιημένο με την λύση «το Αιγαίο να ανήκει στα ψάρια του».

Σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας γνωρίζει ότι:

1.Καθημερινά η Τουρκία έμπρακτα με τη χρήση στρατιωτικών μέσων θεμελιώνει τις αμφισβητήσεις της που έχει κατοχυρώσει με κρίσεις του παρελθόντος (1987 , 1996 Ιμια) σε θαλάσσιες περιοχές του Αιγαίου

2. Οι Τουρκικές αμφισβητήσεις έχουν πια επεκταθεί νοτιότερα στην υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου, στην Κάρπαθο την Κρήτη και την Κυπριακή ΑΟΖ

Ελληνας πρωθυπουργός, πάνω απ όλα γνωρίζει ότι δεν έχει τη δυνατότητα (πολιτικό χρόνο και απαιτούμενο πολιτικό κεφάλαιο να αλλάξει την αναθεωρητική στρατηγική στόχευση της Αγκυρας) για να προσέλθει σε μια ελληνοτουρκική συζήτηση η οποία σε τελική ανάλυση αφορά σε θέματα εθνικής κυριαρχίας.

Το καταγεγραμμένο και ολοφάνερο «αδιέξοδο» στα ελληνοτουρκικά αφήνει περιθώριο μόνο σε περιφερειακές κινήσεις «καλής θέλησης» έτσι ώστε να συντηρείται μια ψευδαίσθηση «καλής γειτονίας». Ωστόσο και τα ζητήματα τα οποία βρίσκονται στην περιφέρεια του βασικού ελληνοτουρκικού προβλήματος κρύβουν απειλητικά ενδεχόμενα. Για παράδειγμα:

Οι τουρκικές υποσχέσεις για την επαναλειτουργία της σχολής της Χάλκης με ποιο αντάλλαγμα συνοδεύονται για την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης;

Η ειλημμένη (και ανακοινωμένη) απόφαση της ελληνικής κυβέρνησης να επεκτείνει τα χωρικά ύδατα στα δυτικά της χώρας τίθεται άραγε υπό την έγκριση της Αγκυρας;

Σε ποιο βαθμό οι ανάγκες των πετρελαικών εταιρειών για τάξη και ασφάλεια που ανασκαλεύουν το θαλάσσιο eldorado στην ανατολική Μεσόγειο μπορούν να επιβάλλουν ρυθμούς διαδικασίες και κανόνες για την επίλυση του κυπριακού;

Ο Αλέξης Τσίπρας πηγαίνει στην Αγκυρα κρατώντας τα εύσημα και το παράσημο της αποφασιστικότητας που επέδειξε με την διευθέτηση της ονομασίας της ΠΓΔΜ, επιλύοντας ένα χρονίζον πρόβλημα του ΝΑΤΟ. Οι συνέπειες, ωστόσο, αυτής της αποφασιστικότητας αποτυπώνονται με σαφήνεια στον κοινοβουλευτικό χάρτη και το πολιτικό σκηνικό της χώρας. Προφανώς ο πρωθυπουργός γνωρίζει καλύτερα απ τον καθ ένα ότι αν για τον συμβιβασμό στην υπόθεση των Σκοπίων το πολιτικό κόστος που κατέβαλε (και θα καταβάλλει στις εκλογές) είναι μεγάλο, οι συμβιβασμοί που απαιτούνται για μια διευθέτηση των ελληνοτουρκικών υπερβαίνει κατά πολύ ολόκληρο το πολιτικό του κεφάλαιο. Γιατί, τελικά, το Αιγαίο δεν ανήκει στα ψάρια του, ούτε σ αυτόν που έχει το Δίκαιο με το μέρος του, αλλά σ αυτόν που μπορεί να εκδιπλώνεται κυρίαρχα πάνω του...

Η μετά ορίων ελευθερία στην «έμμεση» δημοκρατία

Του Παντελή Μπουκάλα

Δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο, δυστυχώς, να διεκτραγωδήσουμε την κατάσταση του Τύπου, στην Ελλάδα και διεθνώς. Πάνε πολλά χρόνια που το χαρτί νικήθηκε από το γυαλί της μικρής οθόνης, ενώ μετά το γύρισμα της χιλιετίας το γυαλί της τηλεόρασης, ελάχιστα ποιοτικό όπως ήταν, ηττήθηκε από το γυαλί της οθόνης του υπολογιστή, και του κινητού βέβαια.

Από ήττα σε ήττα, οι πωλήσεις των εφημερίδων είναι πια εξαιρετικά χαμηλές. Φτάνει - δεν φτάνει τα ογδόντα χιλιάδες φύλλα, αθροιστικά, η ημερήσια κυκλοφορία τους στη χώρα μας, με τα κίτρινα και τα ροζ έντυπα στις πρώτες θέσεις. Την τελευταία δεκαετία του 20ού αιώνα το άθροισμα των πωλούμενων φύλλων ξεπερνούσε το 1.000.000. Ημερησίως.

Επίσης χαμηλό είναι το μερίδιο των εφημερίδων στη διαφημιστική πίτα, που μειώθηκε σοβαρά, λόγω και της κρίσης· σχηματικά, από τη λαχταριστή βασιλόπιτα, ικανή να χορτάσει πολλούς, υποβιβαστήκαμε σ’ ένα ταπεινό κομμάτι κέικ. Να μην παραλείψουμε πάντως να θυμηθούμε εδώ μία από τις παραμέτρους της πολιτικοεπικοινωνιακής παράδοσής μας.

Μιλάω για τη μεθοδική εμμονή με την οποία κρατικοί λειτουργοί, αλλά και ιδιωτικές επιχειρήσεις της επιρροής τους, ενίσχυαν λαθρόβια έντυπα με ακριβές ρεκλάμες. Είκοσι εννέα κατασκευαστές πλυντηρίων χρήματος συνιστούν διαπλοκέξ...

Η μικρή κυκλοφορία και οι λίγες διαφημίσεις υπονομεύουν την επιβίωση των Μέσων και υποθηκεύουν την ελευθερία τους. Την ανεξαρτησία τους. Το οξυγόνο τους. Το δράμα ξετυλίχτηκε μπροστά στα μάτια μας τα τελευταία χρόνια. Και παρότι αρκετοί επέλεγαν να κρατούν κλειστό τον έναν ή και τους δύο οφθαλμούς τους, δεν μπορεί παρά να το είδαμε οι συντριπτικά περισσότεροι, να το νιώσαμε, ν’ ακούσαμε τον ήχο της κατάρρευσης. Εφημερίδες και κανάλια που έμοιαζαν παντοδύναμα δεν έφτασαν απλώς στο χείλος του γκρεμού, αλλά το πέρασαν. Αλλα φύλλα περισώθηκαν την ύστατη ώρα, με βαρύ κόστος, αποτυπωμένο και στην αλλαγή πλεύσης τους, ευκρινή ακόμα και στον οπαδικό ποδοσφαιρικό προσανατολισμό τους. Δεν είναι πρωτόγνωρο, αλλά συνήθως τηρούνταν τα προσχήματα.

Τον γκρεμό δεν τον άνοιξε η κακιά η ώρα ή το κακό το ριζικό μας. Δεν τον άνοιξε επίσης η συντριπτική πλειονότητα του δημοσιογραφικού σώματος, η οποία δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τη διαβόητη τέταρτη εξουσία, που την προσωποποιούν και τη νέμονται οι μιντιάρχες και οι «ονοματεπώνυμοι» του δημοσιογραφικού επαγγέλματος· ορισμένοι εξ αυτών εκμυστηρεύτηκαν ανενδοίαστα ότι, για να σώσουν την πατρίδα, είπαν ψέματα ή διαστρέβλωσαν –ενσυνείδητα αλλά όχι φυσικά και ευσυνείδητα– ειδήσεις και πληροφορίες. Τώρα ετοιμάζονται να πολιτευτούν. Για να σώσουν την πατρίδα και από άλλο πόστο.

Τον καταποτήρα γκρεμό τον άνοιξαν τα τεράστια τραπεζικά δάνεια, που δεν προορίζονταν για τη βελτίωση του δανειζόμενου Μέσου, αλλά για την εξυπηρέτηση ιδιωτικών αναγκών, ή μάλλον πολυτελών επιθυμιών. Πρόκειται, όπως θυμούνται όσοι πάσχουν από την αρρώστια της μνήμης, για δάνεια που χορηγούνταν από γενναιόδωρες τράπεζες με μοναδική εγγύηση τον «αέρα», το «κύρος» που είχε κληροδοτήσει η παράδοση. Και για να ενδώσω στον λαϊκισμό, στο βάθεμα και στο πλάτεμα του γκρεμού συνέβαλαν και οι εκπλειστηριαζόμενες πλέον βίλες, όσες υψώθηκαν με τσιμέντο και σιδερόβεργες αγορασμένες από ένα υπερκατάστημα παλαιόθεν γνωστό με την επωνυμία «Υπεροψία και Μέθη».

Παρά τις απολύσεις εργαζομένων, στο όνομα του εξορθολογισμού, παρά τις αλλεπάλληλες μειώσεις μισθών που υπέστησαν οι εκτός βεντετικού συστήματος δημοσιογράφοι, και παρότι υπάρχουν ακόμα καλές εφημερίδες, με όλη τη στράτευσή τους, ο έντυπος Τύπος εξακολουθεί να χειμάζεται. Ακόμα και οι εθισμένοι αναγνώστες, αυτοί που μόλις έφταναν στον τόπο των διακοπών τους, λ.χ., έψαχναν όλο αγωνία να εντοπίσουν πρώτα το μαγαζάκι που πουλάει εφημερίδες κι ύστερα την καλή ταβέρνα, τώρα τους γύρισαν την πλάτη. Αλλοι επειδή αναγκάστηκαν να κάνουν οικονομία και σε αυτό. Αλλοι επειδή κάποια στιγμή, και με αφορμή τις σεξιστικές, ρατσιστικές ή σωβινιστικές αθλιότητες των σεσημασμένων ρυπαροφυλλάδων, αποφάσισαν να ενστερνιστούν το λαϊκιστικής κοπής σύνθημα «Αλήτες - ρουφιάνοι - δημοσιογράφοι» στη σαρωτικότερη δυνατή εκδοχή του, και να κάψουν στο τζάκι της αυθαίρετης γενίκευσης τα κίτρινα φύλλα μαζί με τα χλωρά.

Η υπεσχημένη και πολλάκις αναγγελθείσα και από τη σημερινή κυβέρνηση ενίσχυση των έντυπων μέσων ενημέρωσης, όχι με ναυαγοσωστικά επιδόματα ή εξαρτησιογόνα δάνεια, αλλά με τη θεσμοθέτηση μέτρων μακράς πνοής, κατά τα πρότυπα άλλων ευρωπαϊκών χωρών, είναι μια υπόθεση που επιγράφεται «Απολεσθέντα αντικείμενα» ή «Αναμείνατε στο ακουστικό σας». Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που, υπό τις διάφορες ονομασίες της μετεξέλιξής του, πολιτεύτηκε υποσχόμενος την ανεξαρτησία και το μη κομματικό καπέλωμα των κρατικών μέσων ενημέρωσης, υπέκυψε γρήγορα στον πειρασμό του ελέγχου τους. Θαρρείς και οι υποσχέσεις ήταν άλλου παπά βαγγέλιο.

Το μαύρο στην ΕΡΤ, μια απεχθής στιγμή απόλυτου σκοταδισμού, στο τελετουργικό της οποίας πρωταγωνίστησε, φανταστείτε, δημοσιογράφος, δεν οδήγησε σε μιαν άνοιξη που φαινόταν τόσο εύκολη και τόσο αυτονόητη. Ακόμα και ο διαγωνισμός για τις τηλεοπτικές άδειες έγινε με τέτοιο τσαπατσούλικο τρόπο, που τελικά αδίκησε και συκοφάντησε το όλο εγχείρημα, αφού ό,τι κυρίως απόμεινε στη συλλογική μνήμη είναι το Ινστιτούτο της Φλωρεντίας και τα διαβόητα αγροτεμάχια της Ιθάκης. Κρίμα.

Και να σκεφτεί κανείς ότι δεν χρειάζονταν πολλά για να φανεί η διαφορά, με δεδομένη τη φανατική μέχρι ταλιμπανισμού στράτευση των ιδιωτικών διαύλων, οι οποίοι απλώς αδιαφορούν, και μάλιστα παγερά, για τις πρόνοιες που εισήγαγε στο Σύνταγμα ο αναθεωρητικός νομοθέτης του 2001. Τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα, για όσους υποκρίνονται ότι δεν το θυμούνται, δεν είναι εφημερίδες, άρα δεν απολαύουν της προστασίας του άρθρου 14 του Συντάγματος. Η δική τους λειτουργία διέπεται από το άρθρο 15, το οποίο ορίζει, όπως επιμένει να θυμίζει ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης Γιώργος Σωτηρέλης, ότι τα ιδιωτικά κανάλια «υπάγονται ρητά στον άμεσο έλεγχο του κράτους. Οχι βέβαια, πλέον, υπό την έννοια της κρατικής ιδιοκτησίας ή ενός γενικού και αόριστου ελέγχου, αλλά υπό την έννοια της εποπτείας, που ασκείται για λογαριασμό του κράτους από Ανεξάρτητη Αρχή (Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης), προκειμένου να διασφαλιστούν τρεις βασικές και ρητά αναφερόμενες συνταγματικές αρχές (ισότητα, αντικειμενικότητα και ποιότητα), οι οποίες οριοθετούν την έννοια του ραδιοτηλεοπτικού πλουραλισμού, ως απαρέγκλιτο θεσμικό αντίβαρο απέναντι στη μονομερή ραδιοτηλεοπτική ενημέρωση». Βαριές λέξεις: Ισότητα, Αντικειμενικότητα, Ποιότητα. Αλλά γι’ αυτές την άλλη Κυριακή.

*Ομιλία στο συνέδριο «Ενημέρωση και Δημοκρατία», που οργάνωσε το Ιδρυμα της Βουλής των Ελλήνων για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία (Μέγαρο Μουσικής, 13-15.12.2018).

Πηγή: Η Καθημερινή

Αδιαφορώντας για τους θεσμούς

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο θα διαρκἐσει ή αν μπορεί πλέον να ανακοπεί αυτή η φασαριόζικη έκπτωση του πολιτικού λόγου, εντός Κοινοβουλίου αλλά και στις τηλεοπτικές οθόνες· και καλύτερα να μη γίνει λόγος για τους κόλπους της κοινωνίας. Νόμοι, γκαζόζες, απειλές, ξεφωνήματα, τουαλέτες, ουρλιαχτά αναμιγνύονται με μιαν απίστευτη ευκολία· το κράμα τους εκσφενδονίζεται προς τους πολίτες και κηλιδώνει συνειδήσεις, θεσμούς, ηθικές προσταγές, συναισθήματα -στο τέλος, αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα, θα αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τη νοημοσύνη μας την ίδια, θ’ αρχίσουμε να τσιμπιόμαστε έαν ζούμε σε χώρα με ζωντανούς ανθρώπους ή η πραγματικότητα που μας περιβάλλει είναι εικονική. Πώς βρέθηκαν την ίδια χρονική στιγμή τόσοι αλλοπρόσαλλοι να στρογγυλοκάθονται στα βουλευτικά έδρανα;

Διδακτορικό θέμα για φοιτητές του μέλλοντος φαντάζει η ως άνω απορία [εμ, είναι να μην απορεί κανείς;], σε πολλούς δε επιστημονικούς τομείς, από την κοινωνιολογία και την πολιτική έως την ψυχανάλυση και το σατιρικό δράμα. Αφθονο υλικό αλλά πολύ ακαταλαβίστικο, αδερφέ, θα λένε οι ερευνητές φοιτητές, απορώντας προφανώς για τη χθαμαλότητα λόγων-έργων-εικόνων των προγόνων.

Σημεία των καιρών θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά θα δικαιολογούσε έτσι τον άτεγκτο οικονομισμό που έχει τυλίξει τον πολιτισμό μας, τον αρτιότερο υλικοτεχνικά, αλλά ίσως τον χειρότερο ηθικοπολιτικά. Πάντα ο σκοπός αγίαζε τα μέσα αλλά υπήρχε και λίγο τακτ, όσο σκληρά κι απάνθρωπα κι αν ήσαν τα μέσα -σήμερα αδιαφορούν τι θα πούμε εμείς, το πόπολο· όχι μόνο αδιαφορούν αλλά και χασκογελάνε, σίγουροι για τους λόγους τους και τις κινήσεις τους, για τα «επιτεύγματά» τους εννοείται. Εάν εξευτελίζεται η δημοκρατία; Ελάτε τώρα, πού ζείτε; Την κόβουμε και τη ράβουμε στα μέτρα μας -ποιος θα αντιδράσει;

Αυτό είναι το θέμα, ότι ουδείς διαμαρτύρεται γι’ αυτήν την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, για την κατάντια του πολιτεύματος, για την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στον κοινό νου. Καμμένος και Φωκάς, Ψαριανός και Αμυράς [να κι η ρίμα...], Παπαχριστόπουλος και Βούτσης, Θεοδωράκης, Γεωργιάδης, Πολλάκης, Κοτζιάς, Μεγαλοοικονόμου και πλείστοι άλλοι συνθέτουν ένα πρωτοφανές για την απροσδιοριστία του και για τον βαθμό δυσκολίας του παζλ -μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν πώς μετακινούνται, με ακρίβεια δε, θα έλεγε κανείς. Δεν λες, λυσιτελέστατες οι κινήσεις τους, αν και είναι κομμάτι δύσκολο να πεις κάτι τέτοιο για όλους αυτούς τους μετακινούμενους, φωνασκούντες, απειλούντες, κραυγάζοντες, ασχημονούντες.

Ολοι οφείλουμε να εναντιωθούμε σε αυτήν την εκφυλιστική πορεία της πολιτικής ζωής. Πού, αλήθεια, βόσκει η δικαιοσύνη -του καθενός [αλλά και η ίδια η εξουσία της]; Και η δημοσιογραφία φαίνεται να κρατά αποστάσεις ή να φέρεται ομοιοτρόπως· τινές προσπερνάνε τα φαινόμενα σιωπηρά και έτεροι τα εκχυδαΐζουν ακόμη περισσότερο, αφού δεν τους ενδιαφέρει το πολίτευμα αλλά οι ευνοούμενοι πολιτικοί τους. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Εκτός εάν άπαντες έχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι η ροή των πραγμάτων και δεν υπάρχει αναστροφή [οι άνθρωποι δεν διαβάζουν, δεν συμμετέχουν στα κοινά και λοιπά]. Εάν έτσι νομίζουμε, έτσι και ας είναι. Βγαίνει, όμως, πέρα «έτσι» η ζωή; Τι γίνεται με την ίδια τη δημοκρατία;

Υμνητής του Καλαμπόκα ο υποψήφιος δήμαρχος της ΝΔ στην Πάτρα - Ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα, γιου του Νίκου Τεμπονέρα.

Την υποψηφιότητα του Νίκου Παπαδημάτου για τον Δήμο Πατρέων με τη στήριξη της ΝΔ σχολίασε με εκτενή ανάρτηση του στο facebook ο Διονύσης Τεμπονέρας, γιος του Νίκου Τεμπονέρα.

Στο κείμενο του, μεταξύ άλλων, σημειώνει:

«Πριν τρεις μέρες κατά την επίσκεψή του στην πόλης της Πάτρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης έδωσε αυτοπροσώπως παρακαλώ, το χρίσμα της ΝΔ για το Δήμο, στον πρώην βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Νίκο Παπαδημάτο. Ο Νίκος Παπαδημάτος, γνωστός στην πόλη για την δράση του με την ομάδα των «Κενταύρων» -από τα ιδρυτικά μάλιστα στελέχη- είναι εκείνος ο οποίος είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε όλη την Πάτρα και όχι μόνο, το Γενάρη του 2008,λίγες μέρες μόνο μετά την συμπλήρωση 17 ετών από τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονερα, όταν σε κοπή πίτας οργανώσεων της ΟΝΝΕΔ, ύμνησε τον Γ. Καλαμπόκα, καταδικασμένο για τη δολοφονία του αγωνιστή καθηγητή. Ο ύμνος στον αμετάκλητα τότε καταδικασμένο δολοφόνο δόθηκε με τον Ν.Παπαδημάτο να του αφιερώνει το μεγαλύτερο κομμάτι της πρωτοχρονιάτικης πίτας και να λέει: «H παράταξη δεν πρέπει να ξεχνά τους αγωνιστές της, όπως τον αγωνιστή Γιάννη Καλαμπόκα», ενώ αμέσως μετά το πλήθος ξέσπασε σε χειροκροτήματα. Την επομένη μέρα και μετά το σάλο που δημιουργήθηκε και την κατακραυγή όλου του δημοκρατικού κόσμου ο …γενναίος βουλευτής έβγαλε μια ανεκδιήγητη ανακοίνωση λέγοντας ότι δήθεν αναφερόταν στα πεπραγμένα και την προσφορά του Γ. Καλαμποκα στην ΟΝΝΕΔ ..πριν τη δολοφονία!»

Παρακάτω σημειώνει:

«Η υποψηφιότητα Παπαδημάτου δεδομένα αποτελεί πρόκληση για όλο το δημοκρατικό κίνημα, για τον εκπαιδευτικό κόσμο, για τους αγώνες της νεολαίας. Δεν μπορεί να προσβάλει την μνήμη του Νίκου Τεμπονέρα όσο και αν επιδιώκει να κάνει ακριβώς αυτό… Αποτελεί όμως συνειδητή επιλογή της ηγεσίας της Νέας Δημοκρατίας να ενσωματώσει όλο το ακροδεξιό αφήγημα των ημερών. Να επιβραβεύσει το φασισμό στην πιο σύγχρονη εκδοχή του. Να προσβάλει την ιστορία ξαναπαίρνοντας πίσω το ακροατήριο της …σοβαρής Χρυσής Αυγής. Η οριστική αυτή μεταστροφή όμως είναι ένας δρόμος που δεν έχει γυρισμό».

Ολόκληρη η ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα:      

    

imerodromos.gr

Διαδρομές απελπισίας… - Έξι άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο κάθε μέρα

Γράφει η Σοφία Χουδαλάκη

Έξι άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο κάθε μέρα. Να το πούμε άλλη μια φορά γιατί δεν το χωράει εύκολα ο νους. Κάθε μέρα, για το 2018, είχαμε 6 νεκρούς στην προσπάθειά τους να φύγουν από εμπόλεμες ζώνες, από την απειλητική ένδεια και τον άμεσο κίνδυνο της ζωής, για να φτάσουν στην Ευρώπη.

Μια θάλασσα είχαμε, να βαφτίζουμε στην αλμύρα τις αγωνίες μας και μας την έχουν μετατρέψει σε νεκροταφείο. Κανονικά, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε να την πλησιάσουμε με τα μαγιό μας, όπως ντρεπόμαστε να μπούμε σε εκκλησία ημίγυμνοι. Μια θάλασσα είχαμε, μια Μεσόγειο που έχει θρέψει τους αρχαιότερους πολιτισμούς, που έχει χαρίσει στην τέχνη τις ομορφότερες εικόνες και έχει φωτίσει τις ζωές μας με τα πιο πορφυρά δειλινά. Τώρα, τι μας έχουν αφήσει εκείνοι, που σφυροκοπούν τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής στα δυτικά καμίνια του εκδημοκρατισμού τους;

Μας έχουν αφήσει να μετράμε πτώματα, κάποια να τα βρίσκουμε και άλλα να τα εικάζουμε. Μας έχουν αφήσει με ειδήσεις που συνήθως ξεκινούν κάπως έτσι:

«Άκαρπες οι έρευνες για τον εντοπισμό όσων επέβαιναν στη βάρκα, μεταξύ των αγνοουμένων ήταν και παιδιά»

Το 2018, η θάλασσά μας κατάπιε 2.275 ψυχές. Συνολικά, έφθασαν στην Ευρώπη (δια θαλάσσης σε Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα και Ελλάδα) περίπου 116.647 άνθρωποι. Η αναλογία όσων πνίγηκαν στη διαδρομή είναι ένας άνθρωπος  για κάθε πενήντα έναν (1/51) που έμπαιναν στις βάρκες των δουλεμπόρων. Μόνο στο Αιγαίο πνίγηκαν επιβεβαιωμένα 187 άνθρωποι, ενώ σε άλλα μονοπάτια – κυρίως στα σύνορά μας με την Τουρκία – χάθηκαν 136.

Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (η έκθεση εδώ), το πιο επικίνδυνο χερσαίο διασυνοριακό πέρασμα της Ευρώπης είναι μέσω Έβρου. Από τους ανθρώπους που κατάφεραν τελικά να φτάσουν ως την πατρίδα μας, το 37% ήταν παιδιά, το 23% γυναίκες και το 40% άνδρες. Αξίζει να σημειώσουμε, ότι ανάμεσα σ’ αυτά τα παιδιά υπήρξαν πάνω από 1.900 που ταξίδευαν μόνα τους, ασυνόδευτα, απροστάτευτα και εκτεθειμένα στους πιο άγριους κινδύνους. Οι κύριες χώρες προέλευσής τους ήταν η Συρία, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Στην ίδια έκθεση ο ΟΗΕ αναφέρει ότι στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του 2018, καταγράφηκαν συνολικά 3.700 ασυνόδευτα παιδιά, εκ των οποίων μόνο το ένα τρίτο (1/3) βρίσκεται σήμερα σε κατάλληλες δομές. Σχεδόν 750 απ’ αυτά, είτε είναι άστεγα, είτε έχουν εξαφανιστεί. Παιδιά που μπήκαν στη χώρα μας, κυνηγημένα και κατασπαραγμένα από όσα συνάντησαν στη διαδρομή τους, εξαφανίστηκαν εδώ, στη χώρα μας, στη γειτονιά μας.

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εξέφρασε στην ελληνική κυβέρνηση τις ανησυχίες της, αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, αφού αποκαλύφθηκε ότι στους χώρους που έχουν προωθηθεί κάποια απ’ αυτά τα παιδιά, απειλείται η ακεραιότητά τους σε τέτοιο βαθμό που χρειάζονται τη συνοδεία αστυνομικού ακόμα και για να πάνε στην τουαλέτα. Σε έναν από τους «χώρους φιλοξενίας» σε ελληνικό νησί, φαίνεται (σύμφωνα πάντα με τη σχετική έκθεση), ότι το κοντέινερ που στεγάζει μια ομάδα ανήλικων κοριτσιών είναι τόσο μικρό που τα παιδιά, υποχρεώνονται να ξαπλώνουν εκ περιτροπής, καθώς δεν χωράνε όλα μαζί. 

Την χρονιά που μας πέρασε η χώρα μας είδε αύξηση των προσφυγικών ροών κατά 45% σε σχέση με το 2017. Κατά τη διάρκεια του έτους, κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ 50.500 άνθρωποι, οι 32.500 μέσω θάλασσας και οι 18.000 από ξηράς.        

Οι Βορίδηδες, οι Μαλδίβες και η «Φωνή του Μαρινάκη»

Πρώτα ο Βορίδης ισχυρίζεται στην τηλεόραση ότι η κυβέρνηση σκοπεύει να καταργήσει τα Χριστούγεννα. Μετά ο Άδωνις αναμεταδίδει κραυγαλέα θεωρία συνωμοσίας ακροδεξιών εφημερίδων για επέμβαση των ΟΥΚ στις Μαλδίβες προκειμένου να σώσουν τον Τσίπρα που βρισκόταν μυστικά σε πολυτελείς διακοπές. Αμέσως μετά, η «Φωνή του Μαρινάκη», το in.gr, ζητά από τον Τσίπρα να διαψεύσει ή να επιβεβαιώσει την «είδηση»,κλείνοντας το μάτι στους ακροδεξιούς συνωμοσιολόγους.

Το γεγονός ότι δύο ηγετικά στελέχη της ΝΔ και μαζί τα μήντια που την στηρίζουν, επιλέγουν εντελώς συνειδητά να αναπαράγουν τέτοιες ψεκασμένες ανοησίες δείχνει ότι η Δεξιά στην Ελλάδα υιοθετεί ασμένως όλες τις τεχνικές της ανερχόμενης εναλλακτικής (ακρο)δεξιάς (alt-right) που βοήθησαν να ανέλθουν στην εξουσία πρόσωπα σαν τον Τραμπ και τον Μπολσονάρο. Τη συστηματική δηλαδή, αναπαραγωγή χοντροκομμένων ψεμάτων εναντίον των αντιπάλων τους. Όσο πιο μεγάλο το ψέμα μάλιστα, τόσο το καλύτερο: ο Τραμπ πρωταγωνιστούσε στο διαβόητο κίνημα των birthers, των ακροδεξιών Αμερικανών, που υποστήριζαν ότι ο Ομπάμα δεν γεννήθηκε στις ΗΠΑ και ότι είναι κρυφός μουσουλμάνος

Πρόκειται για μια κατεξοχήν μεταμοντέρνα τεχνική που θέλει την πραγματικότητα να έχει μετασχηματιστεί σε αυτό που αισθάνεται κανείς και όχι αυτό που μπορεί να διαπιστωθεί αντικειμενικά, μέσω γεγονότων που ισχύουν για όλους, ανεξαρτήτως της θέλησής τους. Παίρνει δε σάρκα και οστά στον εικονικό κόσμο των social media όπου η συστηματική διασπορά των fake news τα καθιστά «πραγματικά», με αντικειμενικές συνέπειες. Γι αυτό και όσοι τα διασπείρουν επιμένουν στην ξέφρενη αναπαραγωγή τους, παρά τη διάψευση και τη γελοιοποίησή τους. Σημασία δεν έχει τι ισχύει αλλά τι θέλουμε να ισχύει.

Ο Βορίδης και ο Γεωργιάδης γνωρίζουν ότι εκστομίζουν χοντροκομμένα ψεύδη, το ίδιο και τα δεξιά ΜΜΕ που τα συντηρούν στον δημόσιο λόγο. Το κάνουν γιατί έτσι πολώνουν τους οπαδούς τους, ερεθίζοντας το συναίσθημα και χαϊδεύοντας τις πιο σκοτεινές επιθυμίες – προκαταλήψεις τους. Συμβάλουν έτσι στον περαιτέρω θρυμματισμό της δημόσιας σφαίρας σε ασύμβατες παραταξιακές εναλλακτικές «πραγματικότητες» που δεν μπορούν να επικοινωνήσουν μεταξύ τους.

Στη δημιουργία με άλλα λόγια, ενός καθεστώτος μετα-αλήθειας όπου τα γεγονότα δεν παίζουν κανένα ρόλο αλλά μόνο η διαρκής επανάληψη και επιβεβαίωση των κολακευτικών μύθων στους περίκλειστους «θαλάμους αντήχησης». Εκεί που φαίνεται απολύτως λογικό ο Τσίπρας να καταργεί τα Χριστούγεννα, να ξεπουλά τη Μακεδονία για τις συντάξεις και να κάνει πολυτελείς διακοπές στις Μαλδίβες με λεφτά του Σόρος. Είναι ένα περιβάλλον όπου δεν θα ανακύψει ποτέ το αίτημα να συζητηθούν οι πολιτικές του Γεωργιάδη και της ΝΔ για την οικονομία, τους μισθούς, την υγεία και άλλα τέτοια ενοχλητικά.

- από το fb του Δημήτρη Τσίρκα    

 http://agitatoras.blogspot.com 

Μαλβίνα: Καλα, εσύ δεν ντρέπεσαι;

Η Μαλβίνα ήρθε εκείνη και με βρήκε. Ήρθε στο ΕΘΝΟΣ μια μέρα του ’97, εκεί έγραφα τότε. Με συνάντησε στο διάδρομο του πρώτου ορόφου, το πρόσωπό της, πρόσωπο χρωματιστό, έλαμπε, τα μάτια της λαμπίριζαν χαρούμενα: «εσύ είσαι; άρχοντας, όπως σε φανταζόμουν. Στάσου να σε φιλήσω»…

Στάθηκα, και της είπα ότι τη θεωρούσα μοναδική, ότι γούσταρα τα κείμενά της από το ’80, εκείνα τα υπέροχα μικρά δοκίμια αισθητικής της ζωής, (έτσι τα αξιολογώ και τώρα) που έγραφε στη «Γυναίκα».Τα ζήλευα πραγματικά εκείνα τα «κομμάτια» και της το είπα και εκείνη μου είπε για τα δικά μου γραπτά, είπαμε πολλά - τίποτα δεν είπαμε…

Πρόλαβε, ωστόσο, και μου έγραψε τα δικά της σε ένα σημείωμα* (το χρησιμοποίησα σαν πρόλογο στο μοναδικό βιβλίο με χρονογραφήματά μου που κυκλοφόρησε) που μ’ έκανε περήφανο. Κι εγώ της είπα με τον τρόπο μου ότι τη θεωρώ μια από τις ελληνικότερες δημόσιες «φωνές» της μεταπολίτευσης, μια πραγματική πασιονάρια της δημοσιογραφίας, εξαιρετική συγγραφέα και ανατρεπτική τηλεοπτική περσόνα…

Αργότερα έλαβα το μικρό βιβλιαράκι της για την Αλίκη (εκδόσεις Αστάρτη) τυλιγμένο, κυριολεκτικά, σε μια κόλλα χαρτί. Στο εσωτερικό αυτού του περιτυλίγματος, μου θύμιζε, με τον αμίμητο χειρόγραφο τρόπο της, πως είχα ξεχάσει να της στείλω το δικό μου βιβλίο (με τον πρόλογό της!..) που είχε κυκλοφορήσει πολύ καιρό πριν…

Καλά, δεν ντρέπεσαι; Το δικό σου βιβλίο που είναι;

Σου στέλνω εγώ λοιπόν αυτό για να μου στείλεις εσύ εκείνο

Η πιο φαν που γίνεται

Μαλβίνα

Ύστερα ήρθαν καιροί… εκσυγχρονιστικοί και το σύστημα… Τάπερμαν δεν άντεχε τη Μαλβίνα, την καθάρισαν. Και σε λίγο καθάρισαν και τον φίλο της – και φίλο μου – Βασίλη Ραφαηλίδη απ’ το ΕΘΝΟΣ, επειδή την στήριζε με μια σειρά κειμένων του, υψηλής κριτικής ευκρίνειας…

Το τηλεφώνημα

Δεν είχαμε τηλεφωνική επικοινωνία, αλλά τις μέρες της αρρώστιας δέχτηκα ένα τηλεφώνημά της. Ψαρωμένος εγώ, δεν θέλησα να θίξω το θέμα της υγείας της, να ξύσω την πληγή, ποτέ δεν το κάνω – δεν έχω ίχνος γενναιότητας σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν αντέχω το ψυχικό κόστος… Εκείνη ήρεμη, σχεδόν σαν να μη έτρεχε τίποτα: «Καλά είμαι, πες μου κάτι για τον Βασίλη, (τον Ραφαηλίδη) είναι δυνατόν; Μου είπε πως δεν τον υποστήριξε κανείς, ότι μόνο εσύ, ... πολύ λυπήθηκα…». Τέτοια πράγματα… Μόνο που στο τέλος της μικρής κουβεντούλας άρχισε να κομπιάζει, έτσι μου φάνηκε, λες κι ήθελε να μου πει κάτι και δεν της έβγαινε – λες και ήθελε κάτι να ακούσει που δεν της είπα… Μετά με χαιρέτησε και, καμιά αμφιβολία δεν έχω πια γι αυτό, ο χαιρετισμός της ήταν αποχαιρετισμός…

 *Για το Νίκο Τσαγκρή (Από τη Μαλβίνα με αγάπη)

 Δεν αγαπώ καθόλου την δημοσιογραφίστικη ευεξία.

Αυτός είναι ο ο λόγος που αγαπώ – ή μάλλον που αγαπάω (ασυναίρετα) – τη γραφή του Νίκου. Και δεν λέω τα κείμενα. Διαμορφώνει άποψη, αλλά δεν είναι απλώς οπίνιον λίντερ. Διότι στο γραπτό του υπάρχει η ηδονή του κειμένου με έναν τρόπο πολύ ιδιαίτερο και σύμφυτο- όπως αρμόζει σε «οριστικές» γραφές.

Εντρυφώ καθημερινώς. Δεν αντιλήφθηκα ποτέ να χάνει το περιεχόμενο 'ψάχνοντας τη φόρμα. (Αν βαριέμαι κάτι, είναι οι ντιλετάντες αρθρογράφοι, αυτών που, καταπώς θα 'λεγε και ο Μπρεχτ, «βλέποντας τη φόρμα, παύει να σε ενδιαφέρει το περιεχόμενο».)

Η απόλαυση του κειμένου του επαυξάνεται από την πλήρη απουσία «ψαλιδοκώλικων» εκφράσεων. Άφαντο το οπλοστάσιο των «διανοούμενων τρίτου τύπου». Ούτε ένα «συμπίλημα», ένας «αποσυνάγωγος», μια «ετερογένεια» και άλλα που παραπέμπουν στο αμλετικό «λέξεις... λέξεις... λέξεις...»

Δεν δοκίμασα καμιά έκπληξη όταν, κάποτε, τηλεφώνησα στον Ν. Τ. και εξημμένη από ένα γραπτό του πρότεινα να βγει στην τηλεόραση και να το συζητήσουμε διεξοδικότερα.

Δέχτηκα την άρνησή του με τον ίδιο ενθουσιασμό με τον οποίο δύο λεπτά πριν επεδίωκα τη συγκατάβαση του. Προφορικώς διατυπώνονται μόνο οι ιδέες, σκέτες, οι οποίες μάλιστα αυτή την εποχή, της εικονολογίας, κατά τους σημειολόγους, είναι εντελώς αναποτελεσματικές.

Ο συγγραφέας τα λέει όλα στο χαρτί. Έτσι-επιτρέψτε μου-διαβάζω τα κείμενά του όχι σαν «δίστηλα» ή «τρίστηλα» αλλά σαν συνοπτική λογοτεχνία.

Και για να συνοψίσω: Ήταν περίπου πέντε και στις επτά έπρεπε να είμαι στον «αέρα». Μέσα στην αίθουσα Συντάξεως διάφοροι άνθρωποι, με ρολόγια, περίμεναν να γράψουν δελτίο ειδήσεων στον μοναδικό υπολογιστή. Με έβριζαν από μέσα τους γιατί αργούσα.

Αρπάχτηκα με έναν από αυτούς, κάποιον Ψύλλια.«Εσύ δεν ήσουν που βιαζόσουν; Τι κάθεσαι και διαβάζεις εφημερίδες και μας έχεις στην ουρά να περιμένουμε;» Είδα αίμα. «Αν δεν διαβάσω, αγόρι μου, αυτό εδώ, να γεμίσω τις μπαταρίες μου, δεν θα μπορέσω να αντιμετωπίσω ούτε τους ημιεπαγγελματίες σαν κι εσένα ούτε την ασχήμια της αίθουσας... Διαβάζω το κείμενο ακριβώς επειδή βιάζομαι και πρέπει να φτιαχτώ».

Σαν να γλύκανε ο ημιάγριος όταν έσκυψε πάνω από τη σελίδα του Έθνους να δει τι διάβαζα: «Ο Νίκος...είναι φίλος μου... Αστέρι... Ε, τώρα θα τον πάρω να του το πω... Θα χαρεί...»

Δεν του τηλεφώνησε ποτέ. Είχε να γράψει δελτίο.

Μαλβινα Χαριτοπουλου     

Το δικό μου όριο αξιοπρεπούς διαβίωσης

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας ορίσουν – και αργότερα θα μπορούν να επανορίσουν – ποιο είναι το αξιοπρεπές όριο που κάνει τη ζωή αξιοπρεπή και ποιο είναι το κατώφλι κάτω από το οποίο η ζωή μας δεν θεωρείται αξιοπρεπής. Μας μιλούν με όρους της πιο απαίσιας γλώσσας, αυτής της αγοράς. Έτσι ορίζουν τη ζωή οι χασάπηδες. Και την αξιοπρέπεια. Πόσα μπορείς να αγοράζεις, πόσα σου επιτρέπεται να αγοράζεις, με πόσα τη ζωή σου εξαγοράζεις, με πόσα την αξιοπρέπεια ξεπουλάς.

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και ότι θα μας χαρακτηρίσουν καλά παιδιά και συνεργάσιμα, αν με ευγνωμοσύνη δεχτούμε το δώρο τους να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν και αποπληρώνουμε το δάνειο με όσα δεν μας είναι χρήσιμα για να ζούμε αξιοπρεπώς όπως ακριβώς μας όρισαν. Ίσως να μην μας χώσουνε στη φυλακή, αν με προθυμία δηλώνουμε κάθε σεντ που παίρνουμε από τη δουλειά μας, απαντάμε αμέσως σε κάθε κλήση του δανειστή μας, ειλικρινώς και αμελλητί παραιτηθούμε από κάθε αμαρτωλή επιθυμία μας για ένα σαββατοκύριακο στην εξοχή με τα παιδιά μας.

Μας λένε ότι θα μας κάνουν χάρη και θα μας μοιράσουν ένα κομμάτι από το πλεόνασμα. Μια μερίδα από τις σάρκες μας. Μια γουλιά από το αίμα μας.

Μας κάνουν κομματάκια και μας δίνουν να τα φάμε. Μας κάνουν άστεγους και μας δίνουν μια κουβέρτα. Μας διαολοστέλνουν στην ανεργία και μας περιμένουν στη γωνία του εκλογικού τμήματος με λυγισμένα γόνατα και απλωμένα χέρια για μιας πεντάρας επίδομα και μιας δεκάρας μισθωτή σκλαβιά.

Μας δέρνουν και μας λοιδορούν. Μας τρομοκρατούν. Μας θέλουν σκυφτούς κι υποταγμένους. Μας εκβιάζουν όταν δεν μας απειλούν. Μας ταΐζουν προπαγάνδα, ενοχές και μίσος. Μας στέλνουν στον ψυχίατρο, στον λογιστή, στον εφοριακό, στον δικηγόρο, στις ουρές, στα ταμεία, στους διακανονισμούς, στον τραπεζίτη, στη φυλακή, στον αγύριστο.

Αν στα παραπάνω δεν διακρίνεις την πιο απόλυτη μορφή προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, αν δεν νιώθεις οργή μαζί με αγανάκτηση, την επιθυμία να ουρλιάξεις «ΟΧΙ», αν δεν σου καίει τα βλέφαρα η ασίγαστη λαχτάρα για ζωή, χαρά, ελευθερία και αυτοκαθορισμό, αν δεν αναγνωρίζεις στο πρόσωπο των ομιλούντων τη γλώσσα του χασάπη το πρόσωπο του πιο στυγερού δυνάστη,τότε μετρήθηκες και κόπηκες στο νήμα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Αν δεν φώναξες «ποιος είσαι εσύ που θα μου ορίσεις τη ζωή μου, ρε απαίσιε, αποκρουστική καρικατούρα ανθρώπου-μάστιγας, βαμπίρ της ανθρωπιάς, κλέφτη της ομορφιάς;», τότε έχεις φτιάξει και παραδώσει από καιρό τα κλειδιά της φυλακής σου.

Θα σας πω τώρα εγώ ποιο είναι το όριο της αξιοπρεπούς διαβίωσής μου. Μάθετε, λοιπόν, ανθρωποφάγα τέρατα, ότι η δική μου αξιοπρεπής διαβίωση δεν έχει όρια. Δεν έχουν όρια οι ιδέες, η αγάπη, η αλληλεγγύη, ο αγώνας, ο ουρανός, τα όνειρα, η ομορφιά, η αμφισβήτηση. Δεν έχει όρια η καθαρή κι αποφασιστική ματιά, η σφιγμένη όρθια γροθιά, το χαμόγελο της νίκης, ο πόνος της καθημερινής μάχης, η αγωνία, η ματαίωση, η νέα πεισματική προσπάθεια.

Επειδή η δική μου αξιοπρεπής διαβίωση δεν είναι συνεργάσιμη με τον θάνατο και τη λεηλασία.

pnevmantilogias.wordpress.com

Αυτούς θα ψηφίσεις;

Σε δύο δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν το Σαββατοκύριακο (η μια της «Metron Analysis» για το «Βήμα της Κυριακής» και η άλλη της «Vox Pop Analysis» για το «Documento») η ναζιστική συμμορία Χρυσή Αυγή φέρεται λαμβάνει ποσοστά 9,1% και 9.2% αντίστοιχα.

Ανεξαρτήτως της εγκυρότητας των δημοσκοπήσεων, γενικά, το αληθές είναι ότι διανύουμε περίοδο ξεπλύματος του ναζισμού και των συγκεκριμένων ναζιστόμουτρων ειδικώς (χαρακτηριστικό το πώς χρησιμοποιήθηκε το «Μακεδονικό» για να φορέσουν οι πολιτικοί απόγονοι των δωσίλογων τη μάσκα του «πατριώτη»). 

Ως εκ τούτου προτείνουμε στους δημοσκόπους, κάθε φορά που κάποιος θα τους δίνει την απάντηση ότι θα ψηφίσει Χρυσή Αυγή, να προσθέτουν μια ακόμα ερώτηση, που θα συνοδεύεται από το παρακάτω βίντεο. Την εξής:

Αυτούς θα ψηφίσεις;       

imerodromos.gr

Tης αγάπης...

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Εκεί που τα χάνουν οι πολιτικοί και γενικά οι άνθρωποι οι κανονικοί είναι όταν οι αντίπαλοί τους, αντί να τους επιτίθενται, εκδηλώνουν αισθήματα συμπάθειας, ακόμα και φιλίας, ακόμα και αγάπης. Συμβαίνει σπάνια κάτι τέτοιο αλλά όταν συμβαίνει έρχονται τα πάνω κάτω, το φως είναι εκτυφλωτικό -και τους στραβώνει [Αριστοτέλης: Το υπερφωτεινό είναι κι αυτό αόρατο, σαν το σκοτάδι].

Δεν αντέχονται, σήμερα, τα καλά αισθήματα, είναι ανοίκεια στον κυνικό ορθολογισμό που διέπει τα μυαλά και τις σχέσεις των περισσοτέρων. Οταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια καλοσύνη αιφνιδιάζονται, βγαίνουν από τα ήρεμα νερά του κοσμοειδώλου τους.

Είναι αλήθεια ότι οι πλείστοι πυργωνόμαστε στο δίπολο «φίλος - εχθρός», στο γνωστό «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Οταν λοιπόν συνειδητοποιούν ότι εκείνοι τους οποίους θεωρούν εχθρούς δεν εκδηλώνουν εχθρότητα, αλλά, αντίθετα, εκφράζουν φιλική διάθεση, νιώθουν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους· πριονίζονται οι «ιδεολογίες» τους και κυρίως οι βεβαιότητές τους.

«Σε τι κόσμο ζούνε ετούτοι οι αφελείς;» αναρωτιούνται και αδυνατούν να δώσουν κάποια απάντηση -τόσο πωρωμένοι είναι. Δεν είναι να τους αδικεί κανείς [μπορεί, όμως, να τους λυπάται]. Τόσα μπόρεσαν να δουν, να μάθουν, να νιώσουν. Εζησαν τη ζωή τους στα μισοσκόταδα της συνάφειας, εκεί όπου κυριαρχούν η ιδιοτέλεια, το συμφέρον, η συναλλαγή με την εξουσία. Απουσιάζει απ’ αυτό το ημίφως ο ήπιος λόγος, η τέχνη, ο έρωτας, η μουσική [εμφαντικά παρόντα όμως τα υποκατάστατά τους· ο εκμαυλισμός της τέχνης, του πνεύματος -η ασέβεια προς τον «άλλο»].

Πολεμική η συνύπαρξη -τι κρίμα. Θλιβερές οι μέρες από τις οποίες έχει εξοριστεί ή λοιδορηθεί η συγκίνηση: ο χορός και το γέλιο. Μουντές ημέρες. Η αγάπη δεν είναι καμιά χριστιανική εφεύρεση και ας εμφανίζεται ότι είναι· φαίνεται περισσότερο ότι είναι η προέκταση, η επέκταση της φιλίας, η υπέρβαση των συγκρούσεων. Μα, υπάρχει κοινωνία χωρίς συγκρούσεις; Οχι, βέβαια. Μπορούν όμως αυτές οι συγκρούσεις να είναι λογικές, όχι πολεμικές -αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους επιλέγουν, με άγρια δε χαρά, ένα «στρατόπεδο».

Δεν υπάρχει αγάπη στην πολιτική [σιγά τη διαπίστωση], υπάρχουν, όμως, όφειλαν να ευδοκιμούν, ψήγματα, σπόροι ηθικής· ίσως τότε καταφέρναμε ως κοινωνία το ελάχιστο όριο αξιοπρέπειας ολωνών. Αυτά δεν έπρεπε να είναι ξένα στην «αριστερή» κυβέρνηση, φαίνεται, όμως, ότι ζαλίστηκε και αυτή από τα μαγνάδια της εξουσίας, ότι εμποτίστηκε από τα ηδονιστικά συναισθήματα της κυριαρχίας, της επιβολής επί της θέλησης των πολλών, των «εχθρών». Και πάλι κρίμα.

Ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι όταν προτάσσει την αγάπη στις κοινωνικές σχέσεις [και όχι το συμφέρον] καταντά περίγελος· σημασία έχει όμως να επιμένει να την προτάσσει. Λίγη ζεστασιά μέσα στη βαρυχειμωνιά του κυνισμού και του απανθρωπισμού.   

«Ὄχι, δὲν εἶμαι λυπημένη. Σὲ σωστὴ ὥρα νυχτώνει.»

Πέμπτη, τελευταία μέρα, αλλιώτικη μέρα, βροχερή μέρα, μια αράχνη στη γωνιά, άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, τρύπια παπούτσια, τρύπιες καρδιές, η ελπίδα και ο πόνος που σου αφήνει, ασιδέρωτα τα ρούχα, τσαλακωμένοι φόβοι, του κόσμου οι ιστορίες!

Αφηρημένοι άνθρωποι, το κενό μπροστά, ένα βιβλίο με κιτρινισμένες σελίδες, το ρολόι σταματημένο 9.45, κάτι έσπασε μέσα μου, κάτι χάλασε μέσα μου, κάτι σταμάτησε σαν εκείνο το ρολόι, στο παρά τέταρτο, οι κολλημένοι δείχτες. Εύκολα χαλάμε οι άνθρωποι. Όσο μεγαλώνουμε ξεκουρδίζονται τα γρανάζια, τελειώνει η μπαταρία, συντρίβεται η καρδιά. Και δε μας λείπουν οι άνθρωποι μα εκείνη η φρεσκάδα της νιότης, η αφέλεια της αλήθειας μας, η πίστη στον άνθρωπο. Να λες και να εννοείς!

Έβρεχε πολύ χθες βράδυ. Στην άκρη του δρόμου σκοτωμένα ζώα. Η καλοσύνη του ανθρώπου. «Ο διάφανος» στο ραδιόφωνο, «βλέπει τον άνθρωπο μικρό που τον πατάν στ΄ αλήθεια τα πόδια του τα ίδια», εκείνη δίπλα, συνοδηγός, μικρό κορίτσι, όμορφο. Έβρεχε πολύ! Να ξέπλενε, λέει, τον κόσμο από τη μοναξιά! Πόσοι μας κοίταξαν μα δεν μπόρεσαν ποτέ να μας δουν! Κάτι χάλασε μέσα μου! Ξεχείλισε, πλημμύρισε, έπνιξε την πίστη στον άνθρωπο. Εκείνη δίπλα, μικρό κορίτσι, όμορφο. Μου πιάνει το χέρι. Έχει μια ζεστασιά η φωνή της, λείπει ο πανικός του χρόνου, το μάταιο, η μικρότητα της ψυχής σαν μεγαλώνεις.

Η προδοσία είναι σαν το σαράκι. Σιγοτρώει αθόρυβα, αβίαστα. Τόση υπομονή, θεέ μου! Ανομολόγητες σκέψεις. Το σταματημένο ρολόι στο παρά τέταρτο. Η απληστία του ανθρώπου να τους θέλει όλους, η απάτη των ματιών κάποιων, που φτύνουν αδιαφορία αφού πρώτα έκαναν τη δουλειά τους, τακτοποίησαν τις εκκρεμότητες τους, στράγγιξαν την αλήθεια σου.

Έβρεχε πολύ χθες βράδυ. Ήταν όλα εκεί. Πρόθυμα, υπάκουα. Ήμουν πολύ λυπημένη! Ανήμπορη, τρομαγμένη, φοβισμένη για όλα. Είδα τα μάτια τους, το γέλιο τους, την αλήθεια τους! Η ζωή σε πάει εκεί που ξέρει! Μόνο να αφεθείς στα βλέμματα των παιδιών, στην καθαρότητα τους, στα απλωμένα χέρια τους, στις αγκαλιές τους. Ένας γλυκός λυγμός με έπνιξε. Τόσες παρήγορες λέξεις! Σαν να ξημέρωσε πρωτομαγιά!

Έβρεχε πολύ χθες βράδυ. Εκείνη δίπλα μου. Χάιδευε το χέρι μου! Όμορφο κορίτσι! Άναψε ένα σπίρτο και φώτισε όλα τα σκοτάδια! Έκανε αόρατες όλες τις προδοσίες του Γενάρη. Εύκολα χαλάει ο άνθρωπος! Μα και χαλασμένος βρίσκει πάντα ανθρώπους να κάνει όνειρα! Να φεύγεις δεν είναι τίποτα. Το θέμα είναι να βρίσκεις τρόπο για να ξαναγυρίζεις. Στον εαυτό σου…

Έβρεχε πολύ χθες βράδυ. Ξέπλυνε τη μοναξιά μας. Ξέπλυνε την προδοσία του κόσμου. «Όχι, δεν είμαι λυπημένη…»

Ο τίτλος δανεικός από το ποίημα της Κικής Δημουλά «Πέρασα»  

Κλειώ Βλαχάκη

Ο Αναρχος Θεός των Εξαρχείων

Του Περικλή Κοροβέση

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία ο Θεός είναι Αναρχος. Ως εκ τούτου το βασίλειό του θα έπρεπε να ονομάζεται Αναρχία. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει στο ουράνιο βασίλειο. Αυτό που γνωρίζω από πρώτο χέρι είναι: Οταν κάποιος δηλώνει επισήμως πως είναι αναρχικός, δηλαδή θεωρεί την αναρχία βασίλειό του, κινδυνεύει να πάει φυλακή, ακόμα και όταν δεν έχει εκτελέσει καμία αξιόποινη πράξη.

Οι διωκτικές αρχές θα φροντίσουν να αποκτήσει κάποια της αρεσκείας τους (ας θυμηθούμε πόσοι αναρχικοί φυλακίστηκαν για το τίποτα και τελικά αθωώθηκαν). Και εδώ μπορούμε να κάνουμε διάφορες υποθέσεις για να εξηγήσουμε αυτό το φαινόμενο.

Η πρώτη έχει να κάνει με την εξουσία. Οι άθεοι, οι ειδωλολάτρες, οι εθνικοί (υπερ-εθνικοί) έχουν πάρει την εξουσία επί της γης και έχουν θέσει υπό διωγμό κάθε είδους πνευματικότητα. Ενδιαφέρονται μόνο για υλικά πράγματα και έχουν θεό τους μόνο τον Μαμωνά. Θα μπορούσαμε να πούμε για έναν διωγμό των πολιτών του βασιλείου της Αναρχίας;

Κάτι σαν τους διωγμούς των πρώτων χριστιανών; Μια δεύτερη υπόθεση είναι πως το βασίλειο της Αναρχίας είναι μόνο για τους ουρανούς, όπου βέβαια υπάρχει και ο Παράδεισος. Οι άνθρωποι λοιπόν ως νέοι «Προμηθείς» οφείλουν να κλέψουν ένα κομμάτι Παραδείσου και να το δώσουν στους ανθρώπους. Αλλά και εδώ ισχύει η προστασία της ιδιοκτησίας. Και η κλοπή διώκεται, έστω και αν αυτό αφορά ένα μικρό αγροτεμάχιο του Παραδείσου.

Στα καθ’ ημάς η λέξη αναρχία ερμηνεύεται από τους αμύητους ως το απόλυτο κακό και έχει πολλούς χαρακτηρισμούς: «χάος», «τρομοκρατία», «βομβιστικές ενέργειες», «μπαχαλάκηδες» κ.λπ. Ή ακόμα σκέτο «αναρχία» που υποδηλώνει μύρια όσα δεινά. Και είναι λογικό. Ποτέ ένα πολιτικό κίνημα, εξίσου ισχυρό με το κομμουνιστικό, που εμφανίζεται τον 19ο αιώνα, δεν απέκτησε τόσους εχθρούς όσο αυτό.

Εκτός από την άρχουσα τάξη που εξαπέλυσε εναντίον των αναρχικών απηνείς διώξεις, είχαμε και τους «συντρόφους» που πάλευαν και αυτοί για την ανατροπή του καπιταλισμού και στάθηκαν χειρότεροι διώκτες τους από τους καπιταλιστές.

Οι μπολσεβίκοι υπέγραψαν τη μεγαλύτερη σφαγή μέχρι τότε των αναρχικών στην Κρονστάνδη. Είναι λογικό λοιπόν να υπάρχει μια τέτοια εικόνα για τους αναρχικούς, αφού αυτή είναι έργο των διωκτών τους. Η αυθεντική εικόνα τους και η ιστορία τους είναι εν πολλοίς άγνωστες όχι μόνο από το ευρύτερο κοινό, αλλά ακόμα και από αδογμάτιστους αριστερούς. Σήμερα κυκλοφορούν δεκάδες αναρχικά βιβλία στα ελληνικά, είτε έργα κλασικών του αναρχισμού ή σπουδαίες μελέτες ξένων στοχαστών.

Την ανάγνωση αυτών των βιβλίων τη θεωρώ απαραίτητη για κάποιον που πιστεύει πως η Αριστερά δεν τελείωσε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Η άμεση δημοκρατία είναι η απόσταξη του αναρχισμού. Αλλά υπάρχει και η ελληνική παραγωγή.

Ο Μιχάλης Πρωτοψάλτης, ένας από τους ιδρυτές του σύγχρονου αναρχικού κινήματος στην Ελλάδα, που μας εγκατέλειψε για την ουράνια αναρχία, συνέλεξε αναρχικά κείμενα της περιόδου 1971-78 και έκανε μια ανθολογία που εκδόθηκε μετά θάνατον («Βιβλιοπέλαγος» 2018, εκδοτικός οίκος που ίδρυσε ο ίδιος και τώρα τον συνεχίζουν επαξίως οι σύντροφοί του). Το βιβλίο λέγεται «Οταν ο κόκορας λαλούσε στο σκοτάδι». Το άλλο βιβλίο είναι το «Αναρχικό Λεξικό» του χαλκέντερου Γιάννη Φούντα («Εκδόσεις των Συναδέλφων» 2015).

Αυτό το δίτομο έργο, που περιλαμβάνει σχεδόν όλους τους αναρχικούς ή αναρχίζοντες όλων των εποχών (από Ρουσό μέχρι Μπουκετσίδη), περιέχει όχι μονάχα βιογραφικά και δράση των προσώπων που αναφέρονται, αλλά και οτιδήποτε άλλο αφορά το αναρχικό κίνημα (ιστορικά γεγονότα, ντοκουμέντα κ.λπ.). Ιδιαίτερα πρέπει να σταθούμε στο πλούσιο φωτογραφικό υλικό με σπάνιες φωτογραφίες. Αυτό το λεξικό είναι απαραίτητο για να διαβαστεί σωστά το βιβλίο του Πρωτοψάλτη, που δεν πρόλαβε να το επεξεργαστεί όσο έπρεπε.

Η εισαγωγή είναι ημιτελής και ο υπομνηματισμός ελλιπής. Στο λεξικό υπάρχει ένας πλούσιος κατάλογος των εντύπων που αναφέρει ο Πρωτοψάλτης μαζί με την ιστορία τους. Ακόμα υπάρχει μια πλήρης παρουσίαση των εκδοτικών οίκων που βγάζουν βιβλία τα οποία σχετίζονται με την αναρχία. Και έτσι όποια απορία έχεις από το βιβλίο του Μιχάλη τη λύνεις χρησιμοποιώντας το άλλο του Γιάννη.

Και όχι μόνο αυτό. Απαντάει σε μια σειρά ερωτήματα. Ενα λεξικό γραμμένο με χιούμορ και σε κάποια σημεία σαρκαστικό. Δεν έχει τίποτα το προπαγανδιστικό ή το δοξαστικό. Σε αυτή την ανθολογία βρίσκουμε εν σπέρματι όλο τον προβληματισμό για τα νέα κινήματα.

Γυναίκες, ομοφυλόφιλοι, περιβάλλον, αντιμιλιταρισμός, άμεση δημοκρατία. Και η κριτική για την «ένοπλη υποδειγματική πράξη», καταλυτική και με πλήρη επιχειρηματολογία για το αδιέξοδό της και τον ρόλο που παίζει στην ενίσχυση της κρατικής καταστολής. Κάποια από αυτά τα κείμενα είναι ακόμα επίκαιρα, αν και πέρασε από τότε σχεδόν μισός αιώνας. Αλλά παρά τις ιδέες, στιβαρό αναρχικό κίνημα δεν έχουμε.

* Οι μελετητές του αναρχισμού δεν συμπίπτουν για τις απαρχές του. Κάποιοι τις τοποθετούν στους Αναβαπτιστές του Μεσαίωνα. Θρησκευτικό κίνημα που ήθελε τον Παράδεισο επί της γης. Υπάρχει και η άποψη ότι η Αθηναϊκή Δημοκρατία ήταν ένα ολοκληρωμένο και επιτυχημένο μοντέλο αναρχίας. Ακόμα υποστηρίζεται η άποψη πως η αναρχία ήταν η πρώτη μορφή οργάνωσης της ανθρωπότητας.