Αδιαφορώντας για τους θεσμούς

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πόσο θα διαρκἐσει ή αν μπορεί πλέον να ανακοπεί αυτή η φασαριόζικη έκπτωση του πολιτικού λόγου, εντός Κοινοβουλίου αλλά και στις τηλεοπτικές οθόνες· και καλύτερα να μη γίνει λόγος για τους κόλπους της κοινωνίας. Νόμοι, γκαζόζες, απειλές, ξεφωνήματα, τουαλέτες, ουρλιαχτά αναμιγνύονται με μιαν απίστευτη ευκολία· το κράμα τους εκσφενδονίζεται προς τους πολίτες και κηλιδώνει συνειδήσεις, θεσμούς, ηθικές προσταγές, συναισθήματα -στο τέλος, αν συνεχιστεί αυτή η κατρακύλα, θα αρχίσουμε να αμφιβάλλουμε για τη νοημοσύνη μας την ίδια, θ’ αρχίσουμε να τσιμπιόμαστε έαν ζούμε σε χώρα με ζωντανούς ανθρώπους ή η πραγματικότητα που μας περιβάλλει είναι εικονική. Πώς βρέθηκαν την ίδια χρονική στιγμή τόσοι αλλοπρόσαλλοι να στρογγυλοκάθονται στα βουλευτικά έδρανα;

Διδακτορικό θέμα για φοιτητές του μέλλοντος φαντάζει η ως άνω απορία [εμ, είναι να μην απορεί κανείς;], σε πολλούς δε επιστημονικούς τομείς, από την κοινωνιολογία και την πολιτική έως την ψυχανάλυση και το σατιρικό δράμα. Αφθονο υλικό αλλά πολύ ακαταλαβίστικο, αδερφέ, θα λένε οι ερευνητές φοιτητές, απορώντας προφανώς για τη χθαμαλότητα λόγων-έργων-εικόνων των προγόνων.

Σημεία των καιρών θα μπορούσε να πει κάποιος, αλλά θα δικαιολογούσε έτσι τον άτεγκτο οικονομισμό που έχει τυλίξει τον πολιτισμό μας, τον αρτιότερο υλικοτεχνικά, αλλά ίσως τον χειρότερο ηθικοπολιτικά. Πάντα ο σκοπός αγίαζε τα μέσα αλλά υπήρχε και λίγο τακτ, όσο σκληρά κι απάνθρωπα κι αν ήσαν τα μέσα -σήμερα αδιαφορούν τι θα πούμε εμείς, το πόπολο· όχι μόνο αδιαφορούν αλλά και χασκογελάνε, σίγουροι για τους λόγους τους και τις κινήσεις τους, για τα «επιτεύγματά» τους εννοείται. Εάν εξευτελίζεται η δημοκρατία; Ελάτε τώρα, πού ζείτε; Την κόβουμε και τη ράβουμε στα μέτρα μας -ποιος θα αντιδράσει;

Αυτό είναι το θέμα, ότι ουδείς διαμαρτύρεται γι’ αυτήν την απαξίωση των δημοκρατικών θεσμών, για την κατάντια του πολιτεύματος, για την έλλειψη στοιχειώδους σεβασμού στον κοινό νου. Καμμένος και Φωκάς, Ψαριανός και Αμυράς [να κι η ρίμα...], Παπαχριστόπουλος και Βούτσης, Θεοδωράκης, Γεωργιάδης, Πολλάκης, Κοτζιάς, Μεγαλοοικονόμου και πλείστοι άλλοι συνθέτουν ένα πρωτοφανές για την απροσδιοριστία του και για τον βαθμό δυσκολίας του παζλ -μόνο οι ίδιοι γνωρίζουν πώς μετακινούνται, με ακρίβεια δε, θα έλεγε κανείς. Δεν λες, λυσιτελέστατες οι κινήσεις τους, αν και είναι κομμάτι δύσκολο να πεις κάτι τέτοιο για όλους αυτούς τους μετακινούμενους, φωνασκούντες, απειλούντες, κραυγάζοντες, ασχημονούντες.

Ολοι οφείλουμε να εναντιωθούμε σε αυτήν την εκφυλιστική πορεία της πολιτικής ζωής. Πού, αλήθεια, βόσκει η δικαιοσύνη -του καθενός [αλλά και η ίδια η εξουσία της]; Και η δημοσιογραφία φαίνεται να κρατά αποστάσεις ή να φέρεται ομοιοτρόπως· τινές προσπερνάνε τα φαινόμενα σιωπηρά και έτεροι τα εκχυδαΐζουν ακόμη περισσότερο, αφού δεν τους ενδιαφέρει το πολίτευμα αλλά οι ευνοούμενοι πολιτικοί τους. Δεν γίνεται δουλειά έτσι. Εκτός εάν άπαντες έχουμε αποδεχτεί ότι έτσι είναι η ροή των πραγμάτων και δεν υπάρχει αναστροφή [οι άνθρωποι δεν διαβάζουν, δεν συμμετέχουν στα κοινά και λοιπά]. Εάν έτσι νομίζουμε, έτσι και ας είναι. Βγαίνει, όμως, πέρα «έτσι» η ζωή; Τι γίνεται με την ίδια τη δημοκρατία;