«Δώρο» στον ΣΥΡΙΖΑ

Του Χρήστου Μαχαίρα

Είναι στη µοίρα της πολιτικής, τελικά, τα δύο µέτρα και τα δύο σταθµά. Το ΠΑΣΟΚ, ως κορµός της προοδευτικής παράταξης, ευτύχησε σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης να προσελκύει πρόσωπα και δυνάµεις τόσο από τα δεξιά όσο και από τα αριστερά του. Και ήταν απολύτως λογικό. Σε µια πολιτική γεωγραφία στην οποία οι ανάγκες της διαχείρισης ρευστοποιούσαν πολλές φορές τα όρια ανάµεσα στην Κεντροαριστερά και την Κεντροδεξιά ή έφερναν κοντύτερα τις δυνάµεις της Σοσιαλδηµοκρατίας µε την Αριστερά, οι µετακινήσεις στελεχών µπορεί να τροφοδοτούσαν πολιτικές αντιπαραθέσεις, δεν φάνταζαν ωστόσο ως εγκλήµατα πολιτικής καθοσιώσεως.

Στην Ιστορία της Μεταπολίτευσης το χρονικό των προσωπικών ή και συλλογικών µετατοπίσεων είναι πλούσιο. Κανείς δεν διανοήθηκε, ωστόσο, να χαρακτηρίσει τα πρόσωπα της Aνανεωτικής Αριστεράς που µετακινήθηκαν προς το ΠΑΣΟΚ «ρετάλια», «γυρολόγους»  και «καιροσκόπους», κοσµητικά επίθετα που αποδίδει σήµερα µια µεγάλη µερίδα του πολιτικού και δηµοσιογραφικού κόσµου σε όσους διαφοροποιούνται από το Κίνηµα Αλλαγής ή επιλέγουν να συνεργαστούν µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς, στην πολιτική χωρούν όλοι: ιδεολόγοι, αλτρουιστές, τακτικιστές, αµοραλιστές. Μπορεί η αντιπολίτευση να «πυροβολεί» τον Μωραΐτη και τον Τόλκα (φωτογραφία αριστερά και δεξιά, αντίστοιχα), αλλά οι «προσωπικές ατζέντες» δεν έχουν χρώµα. Το δείχνουν τα πρόσωπα που µετακινήθηκαν µε µια ανάσα από την Αριστερά στη ∆εξιά ή που αποφάσισαν να µετακοµίσουν από κάποιο άλλο κόµµα στο ΚΙΝΑΛ ή στη Ν∆. Το γεγονός ότι όλοι αυτοί προηγήθηκαν των «ρεταλιών» αλλά έτυχαν ευµενέστερης αντιµετώπισης από Τύπο και κόµµατα δεν σηµαίνει πως δεν υπήρξαν.

Χωρίς αµφιβολία, όπως όλοι κρίνουν, έτσι και κρίνονται. Και οι µετακινούµενοι σήµερα στον ΣΥΡΙΖΑ  οφείλουν όχι φυσικά να αυτοµαστιγωθούν, όπως τους ζητούν, αλλά να εξηγήσουν τι αναθεωρούν, γιατί επανατοποθετούνται, τι βάρυνε στις τελικές αποφάσεις τους. Από αυτό το σηµείο, όµως, µέχρι το κλίµα των ηµερών η απόσταση είναι τόση όσο αυτή που χωρίζει την πολιτική αντιπαράθεση από τον δηµόσιο πετροπόλεµο και τον πολιτικό κανιβαλισµό. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η ένταση µε την οποία αντιµετωπίζει το Κίνηµα Αλλαγής τις αποχωρήσεις πρώην στελεχών του αποτελεί τη φυσιολογική κίνηση οχύρωσης µπροστά στην επεκτατική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι, όµως, έτσι; Θα µπορούσε, άραγε, το σχέδιο προοδευτικής συνεργασίας που προωθεί η κυβέρνηση να έχει τύχη αν δεν είχε προηγηθεί η ουσιαστική κατάργηση της γραµµής των «ίσων αποστάσεων» εκ µέρους του ΚΙΝΑΛ; ∆εν θα ήταν γράµµα κενό πολιτικού περιεχοµένου η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να διεκδικήσει τον χώρο της Κεντροαριστεράς αν το Κίνηµα Αλλαγής, µε τη στάση του στο «Μακεδονικό», δεν του είχε κάνει… δώρο ολόκληρο τον χώρο που αντιλαµβάνεται τον πατριωτισµό µε όρους ρεαλισµού και αντιδρά στην έξαρση του εθνικισµού; Εδώ και καιρό ο ελέφαντας του διπολισµού είναι στο δωµάτιο, απειλώντας να ισοπεδώσει πολιτικά τον ενδιάµεσο χώρο.

Μπορεί ορισµένοι να κάνουν πως δεν τον βλέπουν, θεωρώντας πως έτσι ξορκίζουν το κακό, αλλά όσο το ΚΙΝΑΛ παραµένει στη γραµµή της «στρατηγικής ήττας του ΣΥΡΙΖΑ», που προϋποθέτει τη «στρατηγική νίκη της Νέας ∆ηµοκρατίας», τόσο θα παραχωρεί χώρο και επιχειρήµατα στην κυβέρνηση.