Εκλογές τον Μάιο ή τον Οκτώβριο; Η επιλογή του Τσίπρα

Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Εάν οι (εθνικές) εκλογές γίνουν στις 26 Μαίου δεν θα γίνουν επειδή το προέβλεψε χθες ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ούτε διότι, όπως ο ίδιος είπε, «η Βουλή δεν έχει πλέον 300, αλλά 302 βουλευτές» - ούτε, επίσης, επειδή ο Αλέξης Χαρίτσης παρήγγειλε ήδη 77 εκατομμύρια φακέλους, 53,8 εκατομμύρια φύλλα ψηφοδελτίων και 87.000 παραβάν.

Θα γίνουν – εάν γίνουν – επειδή ο Αλέξης Τσίπρας θα κρίνει – εάν το κρίνει – πως το πολιτικό big bang δεν μπορεί να περιμένει άλλο. Κοινώς, επειδή θα κρίνει – εάν το κρίνει - πως η συγκυρία του Μαίου είναι πιο ευνοϊκή για τη μεγάλη αναμέτρηση επί των τελικών και «καθαρών λύσεων» απ’ ό,τι εκείνη του Οκτωβρίου.

Για τους συνομιλητές του πρωθυπουργού, και για όσους διαβάζουν πίσω από τις πολωτικές ρητορικές, η στρατηγική Τσίπρα κινείται πολύ πέραν της νίκης – και πολύ περισσότερο της διαχειρίσιμης ήττας – στις επόμενες εκλογές. Ο στόχος είναι ο ολικός επαναπροσδιορισμός του πολιτικού χάρτη και από αυτή την αναδιάταξη δεν εξαιρείται ουδείς, του ΣΥΡΙΖΑ συμπεριλαμβανομένου.

Το πρώτο βήμα προς αυτόν τον επαναπροσδιορισμό, μετά τον καταλύτη της συμφωνίας των Πρεσπών ήταν το διαζύγιο με τον Πάνο Καμμένο. Το δεύτερο ήρθε με την ψήφο εμπιστοσύνης που έφερε και την ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Και το τρίτο, είναι η απόδοση στις νέες πλειοψηφίες και μειοψηφίες συμπαγών πολιτικών και ιδεολογικών χαρακτηριστικών – μια απόδοση, που δεν μπορεί να έρθει παρά μόνον μέσα από την κάλπη.

Το πρόβλημα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι πως έως ότου φθάσουμε στην κάλπη η κοινοβουλευτική του πλειοψηφία είναι, εκ των πραγμάτων, υβριδική. Η στήριξη των έξι ανεξάρτητων βουλευτών, με δύο εξ αυτών να παραμένουν «δανεικοί» στους ΑΝΕΛ, είναι σχήμα που ενέχει πολιτική ανορθοδοξία. ´Εστω κι εάν υπαγορεύθηκε κατ’ανάγκη – «για να αποκρουστούν τα τεχνητά κοινοβουλευτικά βραχυκυκλώματα» και «η επιχείρηση παραχάραξης της ψήφου εμπιστοσύνης από την ΝΔ», όπως λέει χαρακτηριστικά κυβερνητικό στέλεχος.

Και το ερώτημα που τίθεται στο Μαξίμου είναι μέχρι που μπορεί να πάει αυτό, ή το όποιο παρεμφερές, υβριδικό σχήμα. ´Ητοι, εάν το στρατηγικό στοίχημα συγκρότησης νέου προοδευτικού τόξου και νέας προοδευτικής πλειοψηφίας μπορεί να περιμένει έως τον Οκτώβριο.

´Οσοι εισηγούνται τετραπλές κάλπες στις 26 Μαίου θεωρούν ότι το ρίσκο της αναμονής είναι δυσανάλογα υψηλό. Προσμετρούν  τους αστάθμητους παράγοντες στην οικονομία, το αρνητικό ρεύμα – το «σύνδρομο της κυβέρνησης Σαμαρά» - που μπορεί να διαμορφώσει μια ήττα στις ευρωεκλογές, όπως και τους «δαίμονες» που μπορεί να απελευθερώσει μια πανευρωπαϊκή, ακραία συντηρητικοποίηση στις κάλπες για την Ευρωβουλή. Ανάμεσά τους βρίσκεται και ο πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο οποίος ξανάνοιξε αυτή την εβδομάδα τη σχετική συζήτηση και, εδώ και καιρό, δεν κρύβει ότι προκρίνει την επιλογή του Μαίου.

Οι έχοντες την ίδια άποψη, συνυπολογίζουν πλέον και τον κίνδυνο από τον πόλεμο φθοράς και απονομιμοποίησης της κυβέρνησης. Η εικόνα του ´Αδωνι στα τηλεπαράθυρα να παραδίδει μαθήματα… κοινοβουλευτικού ήθους στον Σπύρο Δανέλλη μπορεί να υπερβαίνει τη σφαίρα του γραφικού , ενίοτε όμως οι ιαχές της αρένας καπελώνουν και την ουσία και τα μεγάλα πολιτικά διλήμματα.

Στον αντίποδα, οι υπέρμαχοι της εξάντλησης της τετραετίας επενδύουν στην υπεραξία του πολιτικού χρόνου. Θεωρούν – ανάμεσά τους και ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης – ότι το διάστημα έως τον Οκτώβρη είναι καταλυτικό για να αποδώσει η μεταμνημονιακή κοινωνική ατζέντα της κυβέρνησης. Πιστεύουν ότι το προσωπικό πολιτικό κεφάλαιο του Αλέξη Τσίπρα τελεί σε σταθερά κερδοφόρο τροχιά και επενδύουν στην ωρίμανση της σχέσης με την κεντροαριστερά: Εκτιμούν πως, όσο πιο εμφανής γίνεται η αποσύνθεση του ΚΙΝΑΛ/ΠΑΣΟΚ και η ταύτιση της ηγεσίας του με την ΝΔ, τόσο περισσότερος προοδευτικός πολιτικός χώρος θα απελευθερώνεται υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.

Μεταξύ των δύο, απόφαση στο Μαξίμου δεν έχει ληφθεί, και δεν θα ληφθεί πριν από τις δημοσκοπήσεις του Μαρτίου. ´Εως τότε, όσοι πραγματικά επικοινωνούν με τον πρωθυπουργό δεν αμφιβάλλουν ότι όντως θέλει να πάει έως το τέλος της τετραετίας. Ταυτόχρονα όμως λένε ότι «ο Μητσοτάκης είναι αναλώσιμος, ο Τσίπρας δεν είναι. ´Αρα, ό,τι αποφασίσει, δεν θα το αποφασίσει κοιτώντας μόνον τις επόμενες κάλπες…»