Το κουμπί...

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Σάββατο μεσημέρι, μπαίνει στο συνοικιακό καφέ ζευγάρι ηλικιωμένων συνοδευόμενο από μια εξίσου ηλικιωμένη κυρία. Κάθονται δίπλα μου. Ο άντρας ανοίγει τη χούφτα του και λέει στη γυναίκα του «Ορίστε, να το! Είδες; Δεν το έχασα αυτή τη φορά!». Οι γυναίκες γελούν γάργαρα. Κοιτάζω κι εγώ την ανοιχτή χούφτα και βλέπω ένα μεγάλο μαύρο κουμπί.

Βγάζει τη ζακέτα του και τη στρώνει στα πόδια του. Η σύζυγός του ανοίγει την τσάντα της με την επισημότητα ενός χειρουργού και βγάζει από μέσα ένα κουτάκι που, όπως αποδεικνύεται, περιέχει βελόνα και κλωστή.

Μα είναι δυνατόν; Ποιος κουβαλάει μαζί του βελόνα και κλωστή; Αρχίζει να ράβει το κουμπί στη ζακέτα του συντρόφου της, ενώ παράλληλα εξηγεί στην άλλη γυναίκα πως τελευταία ο άντρας της όλο και περισσότερο χάνει τα κουμπιά του.

Ερχεται η σερβιτόρα, ο σύζυγος παραγγέλνει τον καφέ του συμπληρώνοντας στο τέλος το «γλυκιά μου». Σηκώνει από το ράψιμο το βλέμμα η κυρία και του λέει περιπαικτικά: «Βρε παλιόγερε, ευκαιρία δεν χάνεις...». Γέλια και πάλι στη μικρή συντροφιά.

Το κουμπί είναι και πάλι στη θέση του. Τον βοηθάει να βάλει τη ζακέτα του και ύστερα, χαϊδεύοντάς το, σιγουρεύεται ότι είναι εντάξει.

Τον κοιτάζω που την κοιτάζει. Με ευγνωμοσύνη; Με αγάπη; Με τρυφερότητα; Μπορεί και με έρωτα. Σίγουρα με κάποιο συναίσθημα βαθύ που έχει ένα μεγάλο παρελθόν να αφηγηθεί σε μας τους λαθραίους παρατηρητές. Και επίσης ένα δέσιμο τόσο σφιχτό όπως η κλωστή που κρατάει τώρα το κουμπί. Κι αν μια κάποια βία το οδηγήσει να ξηλωθεί είμαι σίγουρη πως και πάλι θα το ράψουν μαζί.

Σκέφτηκα το «Παράδοξο του έρωτα» του Μπρικνέρ: «Σήμερα υποβαλλόμαστε -άνδρες και γυναίκες- σε μια αντιφατική απαίτηση: στο να αγαπάμε με πάθος και, αν είναι δυνατόν, να μας αγαπάνε εξίσου, διατηρώντας ταυτόχρονα την αυτονομία μας, να περιβάλλουμε ο ένας τον άλλο χωρίς δεσμεύσεις, με την ελπίδα ότι το ζευγάρι θα διαθέτει αρκετή ευελιξία ώστε να εξασφαλίσει αρμονική συνύπαρξη».

Με την ελπίδα, τα πράγματα όμως δεν είναι καθόλου εύκολα. Φαίνεται πως η ευελιξία στις σχέσεις μας, σε κάθε είδους σχέση, όλο και καλύπτεται κάτω από τον εγωισμό μας.

Οσον αφορά τον έρωτα: «Δεν μπορούμε να τον σώσουμε από τα τραύματά του κι από τους αποκλεισμούς του: είναι μπερδεμένος, φτιαγμένος από χρυσάφι και λάσπη... Πρέπει να κρατήσουμε απ’ αυτόν τα καλύτερα στοιχεία του, τη ζωτικότητα, τη δύναμη να δημιουργεί δεσμούς, τη διονυσιακή του κλίση για τη ζωή, ταυτόχρονα υπέροχη και επώδυνη» λέει ο Μπρικνέρ.

Καμία φορά όμως νομίζω πως τα πράγματα είναι λίγο πιο απλά. Κοιτάζω το ηλικιωμένο ζευγάρι και σκέφτομαι πως ίσως αυτό που θα πρέπει να κάνουμε είναι «να βρούμε το κουμπί» του άλλου κι αυτός το δικό μας. Και προπάντων να φροντίσουμε ώστε να μην το χάσουμε.