Για μια γουλιά καφέ!

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Ημουν - τι να σου λέω πώς ήμουν! Να σκάσω - αυτό ήμουν. Μπαμ και μπουμ, μυαλά και έντερα να πεταχτούν στον αέρα και να πιτσιλίσουν τους τοίχους γύρω τριγύρω, μαζί και τις φάτσες τους.

Κατανοώ πως για αρχή κειμένου, η εικόνα παραείναι γκροτέσκα. Ενεκα, όμως, που το 'χε πει και ο σπουδαίος Ραγκαβής δυο αιώνες πριν, στον «Συμβολαιογράφο» του, οπότε απ' αυτόν θα λάβω υποστήριξη: Κρέας. Αυτό είναι ο άνθρωπος. Κρεάς, που λέει και η γιαγιά μου, που όταν σαπίσει, πάει σάπισε και τυχερός αυτός που δεν είναι κοντά να το μυρίσει.

Βέβαια, κάποια από αυτά τα «κρέατα» σαπίζουν και εν ζωή, όχι μόνο μετά θάνατον. Κι όσο γκροτέσκα κι αν είναι η αρχή μου, η ζωή είναι πιότερο ακόμη. Κι όσο κι αν την Ιστορία τη φτιάχνουν οι παρέες, τελικά την κινητοποιούν οι μονάδες... Ακόμα και αν, όπως όλα δείχνουν, εν τέλει την κυριαρχούν αυτές οι «μονάδες» που νοιάζονται μόνο ν' αυξήσουν κατά δεκάδες και εκατοντάδες τους λογαριασμούς τους.

Εξηγούμαι: Πέντε ώρες μάς είχε βάλει κάτω ο αθεόφοβος και μας έκανε - τι να σου λέω πώς μας έκανε! Και δώσ' του Χορκχάιμερ και Αντόρνο και Κριτική Θεωρία και Μαρκούζε και Σχολή της Φρανκφούρτης και μαζική κουλτούρα και έλεος πια, άσε με να πάρω ανάσα!

Δεν θα σας ζαλίσω με λεπτομέρειες για το τι ακριβώς είναι όλα τούτα. Θα πω μονάχα ότι είναι μια πλήρης, επαρκώς γκροτέσκα και πέρα για πέρα αληθινή ανάλυση του πώς ζούμε, γιατί ζούμε όπως ζούμε και γιατί έχουμε καταντήσει ένα μετα-όν του καπιταλισμού, που μας τραβολογάει από το χέρι και τον παίρνουμε έως και στο κρεβάτι μας.

Καλά, θα πεις, έμαθες και συ κοπελιά δυο αράδες φιλοσοφικές και κάτι έγινε. Ελα, όμως, που ήταν Σάββατο πρωί όταν τις καλόμαθα και δεν είχα πιει ούτε καφέ και καφέ κοντά να πάρω δεν είχε κι άκουγα κι έγραφα και ξεφυσούσα χωρίς ούτε νερό να 'χω να βάλω στο στόμα μου. Μια κοπελιά απ' την ομήγυρη κρατούσε κάτι σαν καφέ. «Σε παρακαλώ», της λέω, «μπορείς να ρίξεις δυο γουλιές στο πλαστικό καπάκι να βρέξω λίγο το στόμα μου; Στέγνωσε τελείως!». «Μα... δεν μπορώ να πιω τον καφέ χωρίς το καπάκι», απάντησε.

Δεν μπορούσε να πιει τον καφέ της απ' το ποτήρι, αν δεν είχε πλαστικό καπάκι επάνω! Με κατανοείς, τι σου λέω; Ακουγε, όπως κι εγώ, επί τόσες ώρες το δράμα του σύγχρονου ανθρώπου που το μόνο που κάνει είναι να δουλεύει σε άθλιες συνθήκες (για την εποχή και την αξιοπρέπειά του) για να λαμβάνει ως «ανταμοιβή» μια αλλοτριωτική υπερκατανάλωση και πως όλα αυτά γίνονται ακριβώς γιατί οι καπιταλιστές πρόλαβαν (πριν από τους αριστερούς) να χρησιμοποιήσουν κάθε πρόταγμα του Διαφωτισμού προς όφελός τους, και στο τέλος τι κατάλαβε; Πώς δεν μπορεί να πιει τον καφέ της παρά μόνο από τη μικρή πλαστική οπή που φέρει το μαζικής παραγωγής εργοστάσιο πλαστικών καπακίων ποτηριών.

«Ο άνθρωπος είναι ένα σφάλμα που σκέφτεται». Αυτό σκεφτόμουν λίγο αργότερα (αν και σκέφτομαι πως κάποιος άλλος πρέπει να το έχει σκεφτεί αυτό πριν από μένα, γιατί παραείναι ορθά μονταρισμένη σκέψη για να τη σκέφτηκα τόσο αυθόρμητα). Μήπως αυτό δεν φάνηκε και προχθές στη Βουλή, στην ψηφοφορία για τη συνταγματική αναθεώρηση; Το πιο απλό θα σου πω: Η πρόταση (κυρίως από βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ) για τη συνταγματική κατοχύρωση των δικαιωμάτων των ζώων δεν πέρασε. Ούτε καν όλοι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ δεν την ψήφισαν!

Καλά, θα πεις, εδώ έχει πάρει φωτιά ο απαυτός μας, τα ζώα μάς μαράνανε.

Ε, αυτή η διάκριση εαυτών (και απαυτών) έναντι άλλων (εαυτών και απαυτών ανθρώπων, ζώων, φυτών κ.λπ.) είναι που θα μας φάει. Ζωντανούς θα μας φάει. Ως «κρέατα» και μάλιστα σάπια. Αλλά βλέπεις, «αυτή» δεν χαμπαριάζει - έχει γερό στομάχι.

Και, κυρίως, ξεκάθαρο στόχο. Που περνάει από παντού... Ακόμα και από το καπάκι του καφέ.