Tης αγάπης...

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Εκεί που τα χάνουν οι πολιτικοί και γενικά οι άνθρωποι οι κανονικοί είναι όταν οι αντίπαλοί τους, αντί να τους επιτίθενται, εκδηλώνουν αισθήματα συμπάθειας, ακόμα και φιλίας, ακόμα και αγάπης. Συμβαίνει σπάνια κάτι τέτοιο αλλά όταν συμβαίνει έρχονται τα πάνω κάτω, το φως είναι εκτυφλωτικό -και τους στραβώνει [Αριστοτέλης: Το υπερφωτεινό είναι κι αυτό αόρατο, σαν το σκοτάδι].

Δεν αντέχονται, σήμερα, τα καλά αισθήματα, είναι ανοίκεια στον κυνικό ορθολογισμό που διέπει τα μυαλά και τις σχέσεις των περισσοτέρων. Οταν έρχονται αντιμέτωποι με τέτοια καλοσύνη αιφνιδιάζονται, βγαίνουν από τα ήρεμα νερά του κοσμοειδώλου τους.

Είναι αλήθεια ότι οι πλείστοι πυργωνόμαστε στο δίπολο «φίλος - εχθρός», στο γνωστό «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας». Οταν λοιπόν συνειδητοποιούν ότι εκείνοι τους οποίους θεωρούν εχθρούς δεν εκδηλώνουν εχθρότητα, αλλά, αντίθετα, εκφράζουν φιλική διάθεση, νιώθουν να φεύγει η γη κάτω από τα πόδια τους· πριονίζονται οι «ιδεολογίες» τους και κυρίως οι βεβαιότητές τους.

«Σε τι κόσμο ζούνε ετούτοι οι αφελείς;» αναρωτιούνται και αδυνατούν να δώσουν κάποια απάντηση -τόσο πωρωμένοι είναι. Δεν είναι να τους αδικεί κανείς [μπορεί, όμως, να τους λυπάται]. Τόσα μπόρεσαν να δουν, να μάθουν, να νιώσουν. Εζησαν τη ζωή τους στα μισοσκόταδα της συνάφειας, εκεί όπου κυριαρχούν η ιδιοτέλεια, το συμφέρον, η συναλλαγή με την εξουσία. Απουσιάζει απ’ αυτό το ημίφως ο ήπιος λόγος, η τέχνη, ο έρωτας, η μουσική [εμφαντικά παρόντα όμως τα υποκατάστατά τους· ο εκμαυλισμός της τέχνης, του πνεύματος -η ασέβεια προς τον «άλλο»].

Πολεμική η συνύπαρξη -τι κρίμα. Θλιβερές οι μέρες από τις οποίες έχει εξοριστεί ή λοιδορηθεί η συγκίνηση: ο χορός και το γέλιο. Μουντές ημέρες. Η αγάπη δεν είναι καμιά χριστιανική εφεύρεση και ας εμφανίζεται ότι είναι· φαίνεται περισσότερο ότι είναι η προέκταση, η επέκταση της φιλίας, η υπέρβαση των συγκρούσεων. Μα, υπάρχει κοινωνία χωρίς συγκρούσεις; Οχι, βέβαια. Μπορούν όμως αυτές οι συγκρούσεις να είναι λογικές, όχι πολεμικές -αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους επιλέγουν, με άγρια δε χαρά, ένα «στρατόπεδο».

Δεν υπάρχει αγάπη στην πολιτική [σιγά τη διαπίστωση], υπάρχουν, όμως, όφειλαν να ευδοκιμούν, ψήγματα, σπόροι ηθικής· ίσως τότε καταφέρναμε ως κοινωνία το ελάχιστο όριο αξιοπρέπειας ολωνών. Αυτά δεν έπρεπε να είναι ξένα στην «αριστερή» κυβέρνηση, φαίνεται, όμως, ότι ζαλίστηκε και αυτή από τα μαγνάδια της εξουσίας, ότι εμποτίστηκε από τα ηδονιστικά συναισθήματα της κυριαρχίας, της επιβολής επί της θέλησης των πολλών, των «εχθρών». Και πάλι κρίμα.

Ο καθείς αντιλαμβάνεται ότι όταν προτάσσει την αγάπη στις κοινωνικές σχέσεις [και όχι το συμφέρον] καταντά περίγελος· σημασία έχει όμως να επιμένει να την προτάσσει. Λίγη ζεστασιά μέσα στη βαρυχειμωνιά του κυνισμού και του απανθρωπισμού.