Στην πολιτική αρένα οι χαμένοι είναι οι θεατές

Θεατές σε ένα φτηνό ριάλιτι, με θέμα …εμάς

Ο Πρετεντέρης εύχεται ή προαναγγέλλει κλείσιμο καναλιών εφημερίδων, ραδιοφώνων.

Ο Μπογδάνος συνομιλεί με χρυσαυγίτη στο twitter και τον καλεί να ψηφίσει σωστα ώστε να μπουν τα τανκς στην ΕΡΤ. Και διορθωτικά μετά – ο θρασύδειλος – αλλάζει τα τανκς με εκσκαφέα. Το μπουκάρισμα, παραμένει μπουκάρισμα πάντως στο θλιβερό μυαλό του.

Ο Πάγκαλος κάνει τάχα μου πολιτική ανάλυση και μιλάει για τον κώλο του Τσίπρα που τον έπιασαν οι Τούρκοι. Ο Πάγκαλος που οι δηλώσεις του πια έχουν γίνει χειρότερες από μπινελίκια χαμαιτυπείου ξημερώματα σε κακόφημη γειτονιά.

Ο Πολάκης αντί να ζητήσει συγγνώμη που κάπνιζε σε κλειστό χώρο μας κουνάει το δάχτυλο και αραδιάζει τα μέτρα που πήρε. Ναι έχει κάνει ένα έργο στον τομέα του. Αλλά ένας πολιτικός είναι υπό διαρκή έλεγχο και κριτική. Δεν υπάρχουν πάντα «βοθροκάναλα», όπως τα λέει ο ίδιος, που θέλουν την πολιτική του εξόντωση.

Ο Λιάτσος καταγγέλλει τον Άδωνη ότι χρησιμοποιεί γνωστούς του για να μπορεί να βγει στο κανάλι  και ο Άδωνης καταγγέλλει τον Λιάτσο.

Ζούμε σε ημιτελικούς ριάλιτι με την Πάνια στα χειρότερά της και τους παίκτες να βγάζουν τον χειρότερό τους εαυτό και να προκαλούν το κοινό να τους ψηφίσει για να παραμείνουν στο παιχνίδι.

Και ως συνεπείς τηλεθεατές/πολίτες ψηφίζουμε τηλεφωνικώς με αποτέλεσμα να μαζεύει λεφτά αυτός που οργανώνει την ψηφοφορία και αφετέρου να φανατίζουμε ακόμη περισσότερο τους «παίκτες» που μετά θα «παίζουν» με τις ζωές μας, την καθημερινότητά μας, την αισθητική και τα νεύρα μας.

Κι είμαστε και πολύ χαρούμενοι που γινόμαστε μέρος αυτού του τσίρκου, με τα αρρωστιάρικα ζώα που τα ντύνουν με φτερά και τα φωτίζουν με πολύχρωμα Led για να κρύψουν την ασχήμια και την αδυναμία τους.

Και χωριζόμαστε αντί να συνασπιζόμαστε.

Παραδειγματιζόμαστε από τους χειρότερους και όχι από τους καλύτερους.

Γιατί δε θα βγουν ποτέ «κίτρινα γιλέκα» στους αθηναϊκούς δρόμους για να πέσει η τιμή της βενζίνης ή της κινητής τηλεφωνίας; Μα γιατί οι «παίκτες» μας έχουν εκπαιδεύσει στο να κατεβάζουμε το κεφάλι και να υπομένουμε. Μόνο για πάρτη τους εκπαιδεύουν τους οπαδούς τους να αντιδρούν.

Είμαστε θεατές σε ένα θέαμα που όσο κι αν δε το καταλαβαίνουμε με τα λιοντάρια, τα κάθε είδους «λιοντάρια» οι δικές μας ζωές αναμετριούνται.

Όσο φανατιζόμαστε προς λάθος κατεύθυνση τόση μεγαλύτερη είναι η ήττα που θα γνωρίσουμε. Εμείς, όχι αυτοί που θεωρούμε εχθρούς μας. Εμείς και οι ζωές μας μαθαίνουμε να ζούμε στην ήττα, την ηττοπάθεια και η συνήθεια γίνεται ένα φαρμάκι που μας οδηγεί στο πουθενά!

Γιάννης Καφάτος