Επάγγελμα νοσταλγός

γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Αν ήταν η νοσταλγία επάγγελμα και με ρωτούσαν: «Τι δουλειά κάνεις;», αβίαστα θα απαντούσα: «Νοσταλγός». Πιστεύω δε πως αν οι νοσταλγοί κάνανε κόμμα, άνετα θα έμπαινε στη Βουλή. Ομως ποτέ σε κυβέρνηση, διότι νοσταλγία σημαίνει μνήμη εν εγρηγόρσει και μνήμη γρηγορούσα και εξουσία είναι έννοιες ασύμβατες και αντίπαλες. Το χαϊδεμένο της εξουσίας είναι η λήθη.

Τα σκεφτόμουν αυτά τις προάλλες, όταν συνόδεψα φίλη, με το μετρό, ώς τη δουλειά της, στον σταθμό Πανόρμου, και προτίμησα να κατηφορίσω στο Παγκράτι με τα πόδια νοσταλγώντας στο γόνιμο έδαφος του γενέθλιου τόπου, των Αμπελοκήπων. Τι ήταν εδώ και κει, τότε: μαγαζί, σπίτι (πριν από τις πολυκατοικίες) και ποιος έμενε. Λουίζης Ριανκούρ (μείναμε κάποτε), με κάθετες την Ευρυτανίας (μείναμε κι εκεί), την Αχαΐας (μείναμε επίσης), τη Φθιώτιδος (κι εκεί μείναμε).

Πλατεία Αγίου Δημητρίου (σουλάτσο και εφηβικό γκομενιλίκι· του γλυκού νερού!), Σούτσου (επαύλεις! απίστευτες σήμερα, με πινακίδες στην καγκελόπορτα: ζωγραφισμένος σκύλος και η προειδοποίηση: «Προσοχή σκύλος δαγκώνει!»). Το γηπεδάκι του μπάσκετ της Ενωσης Αμπελοκήπων, Σο ύτσου και Τσόχα, με τη φοβερή γυναικεία ομάδα· πρωταθλήτρια!

Πλατεία Μαβίλη, εκεί λίγο πιο πάνω, σε προσφυγικό συνοικισμό στις παρυφές του Λυκαβηττού, πλάι στη Σεβαστοπούλειο Σχολή, είδα το φως του κόσμου. Ως εκεί έφτανε η χάρη μας (η χάρη της μικρής παιδικής μας συμμορίας). Εκεί σκαρφαλώναμε στα τραμ και μετά χανόμασταν στη μεγάλη πόλη. Τα καλοκαίρια, ξυπόλητοι.

«Αθήνα» την έλεγε ο Θοδωρής. «Ποια Αθήνα ρε μ…! Εδώ τι είναι;». «Εδώ δεν είναι Αθήνα ρε μ…! Εδώ είναι Ελλάδα!», μας αποστόμωνε.

Από τη Μαβίλη και κάτω, πιάναν οι στρατώνες. Μέχρι τα Ιλίσια.

Προτού χτιστεί η Αμερικανική Πρεσβεία, μαζεύαμε από κει μαργαρίτες (γεμάτος ο τόπος, κίτρινος τάπητας!) για μαγιάτικα στεφάνια! Οπου ζεις θυμάσαι.