Η διάσπαση της Δεξιάς και η Ακροδεξιά

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Με όλα αυτά τα ιλαρά και συνάμα τραγικά που συμβαίνουν στο Κοινοβούλιο μας διαφεύγει ότι η Ακροδεξιά αρχίζει να υπεισέρχεται με αξιώσεις στο προεκλογικό σκηνικό. Το φαινόμενο είναι επικίνδυνο αλλά δεν φαίνεται να ιδρώνει το αυτί κανενός - ίσως μάλιστα οι «δεξαμενές σκέψης» της Κεντροαριστεράς να θεωρούν ότι η τέτοια άνοδος της Ακροδεξιάς μπορεί να διασπάσει τον αντίπαλο [τη μείζονα αντιπολίτευση], να αφαιρέσει εννοείται ψήφους και να διασπάσει τη συνοχή της, ώστε να μην αποκτήσει αυτοδυναμία.

Αυτό είναι μια βολική ερμηνεία, αλλά, συγγνώμη, φριχτή. Προκειμένου δηλαδή οι «προοδευτικές δυνάμεις» να μην απομακρυνθούν από τη διεκδίκηση της πρωτιάς, ανέχονται την άνοδο σκοτεινών και επικίνδυνων πολιτικών σχηματισμών; Κάτι τέτοιο δεν ακούγεται καλά και μάλιστα ενσπείρει πανικό σε μετριοπαθείς και δημοκρατικούς πολίτες, με ανυπολόγιστες συνέπειες για το μέλλον του τόπου, όταν μάλιστα οι πλείστοι τάσσονται, αναφανδόν δε, φιλελεύθεροι, αριστεροί και κεντροαριστεροί, υπέρ της ευρωπαϊκής του πορείας.

Το ζητούμενο είναι να διασπάσεις τον πολιτικό αντίπαλο επιδεικνύοντας το έργο σου και όχι ραδιουργώντας, χωρίς μάλιστα να νοιάζεσαι για τις συνέπειες των ραδιουργιών σου. Αλλά άμα δεν έχεις παραγάγει πολιτικό και κοινωνικό έργο, τότε ματαιοπονείς και στην προσπάθειά σου να αποδείξεις το αντίθετο, πληγώνεις το σώμα της δημοκρατίας.

Να δείξεις, δεν λέω, τα τρωτά του αντιπάλου, την πιθανώς αντικοινωνική του πολιτική, προτάσσοντας όμως το δικό σου έργο. Το να λέμε πόσο κακό έκανε ή θα κάνει η Δεξιά στον τόπο, δεν αρκεί· απαιτείται να αποδείξεις ότι ερείδεσαι στη λαϊκή αποδοχή. Κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να συμβαίνει, οπότε η επίθεση χάνει τον σκοπό της.

Ψηλαφώντας, έστω ενδεικτικά, τις δημοσκοπήσεις βλέπεις τη Χρυσή Αυγή να πλησιάζει διψήφιο νούμερο και κάποιον αχαρακτήριστο Βελόπουλο, με ένα κόμμα που έφτιαξε εσχάτως μέσα από ένα κανάλι της συμφοράς, να διεκδικεί με αξιώσεις την είσοδό του στη Βουλή.

Είναι προ των πυλών δηλαδή μια αποκρουστική μορφή σκοταδιστικών και άκρως συντηρητικών δυνάμεων - ο Θεός βοηθός. Η κυβέρνηση έπρεπε να δώσει μεγάλη σημασία σε αυτή την οχληρή [πάντα επικίνδυνη] εξέλιξη και όχι να επαναπαύεται έχοντας τη στρεβλή πεποίθηση (;) ότι έτσι θα αφαιρεθούν ψήφοι από τον κύριο κορμό της Δεξιάς [και άρα πάει η αυτοδυναμία και άλλα ευτράπελα].

Εως τώρα σχεδόν υπερηφανευόμασταν ότι ήμασταν η μόνη χώρα στην Ευρώπη με καθηλωμένες τις φασιστοειδείς και φασιστικές πολιτικές δυνάμεις, τώρα όμως, το πράγμα φαίνεται να ξεφεύγει. Δεν την πιάνει την κυβέρνηση σύγκρυο και ανατριχίλα; Δεν φοβάται από μια τέτοια τροπή στην πολιτική σκηνή, όταν μάλιστα μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνη [με την τακτική που ακολουθεί] γι’ αυτή την τροπή;

Δεν είναι μόνο η Συμφωνία των Πρεσπών που επέτρεψε να ξεμυτίσουν διάφοροι Ελληνομακεδονομάχοι, είναι και η οικονομική ανέχεια μεγάλου μέρους του ελληνικού πληθυσμού.

Τα αεροκοπανήματα ότι δήθεν καταφέραμε να βγούμε από τα μνημόνια δεν πείθουν τον ελληνικό λαό - αυτό δεν σημαίνει ότι ο λαός αυτός πρέπει να στραφεί στη χειρότερη επιλογή.

Κάτι πρέπει όμως να γίνει με αυτόν τον λαό, προτού να είναι αργά για τη δημοκρατία και την ίδια τη χώρα.