Ποιοι συνταξιούχοι θα λάβουν αναδρομικά από 2.500 έως 25.000 ευρώ

Εξι κατηγορίες συνταξιούχων όλων των Ταμείων θα λάβουν αναδρομικά από 2.500 έως 25.000 ευρώ, ως επιστροφή παράνομων μειώσεων.

Τα εν λόγω αναδρομικά αφορούν επιπλέον ποσά στις συντάξεις απόστρατων και συμπλήρωμα «προσωπικής διαφοράς» για όσους βγήκαν στην σύνταξη μετά τις 13/05/2016.

Οι 6 κατηγορίες δικαιούχων:

- Στους παλαιούς συνταξιούχους ΙΚΑ, Δημοσίου, ΟΑΕΕ, ΔΕΚΟ, τραπεζών, ΝΑΤ, ΕΤΑΑ και ΕΤΑΠ – ΜΜΕ θα δοθεί 1.5 εκατ. ευρώ. Σε αυτούς πρέπει να επιστραφούν οι μειώσεις από τους νόμους 4051 και 4093 γιατί ο ΕΦΚΑ τις επιβάλλει παρανόμως από τον Ιούνιο του 2015, όταν κρίθηκαν αντισυνταγματικές από το ΣτΕ.

Τα ποσά για ένα έτος αναδρομικών φτάνουν έως τα 6.620 ευρώ, ενώ για τα 3,5 χρόνια που επιδικάζουν τα δικαστήρια ξεπερνούν τις 25.000 ευρώ.

- 180.000 νέοι συνταξιούχοι που αποχώρησαν από 13/05/2016 έως 31/12/2018 και αποδεδειγμένα πήραν μικρότερη ή καθόλου προσωπική διαφορά με το νόμο Κατρούγκαλου.

- 80.000 συνταξιούχοι του ΝΑΤ οι οποίοι δικαιούνται έξτρα αναδρομικά από την μείωση 7% που επιβλήθηκε με υπουργική απόφαση τον Ιούνιο του 2012 ανεξαρτήτως ύψους σύνταξης και με ισχύ των περικοπών αναδρομικά από 1/1/2012. Η συγκεκριμένη περικοπή κρίθηκε αντισυνταγματική στα δικαστήρια και επίκειται η έκδοση τελεσίδικης απόφασης Εφετείου καθώς έχει βγει πρωτόδικη απόφαση που δικαιώνει συνταξιούχους του ΝΑΤ με επιστροφές έως 9.500 ευρώ.

- 80.000 συνταξιούχοι διαδοχικής και παράλληλης ασφάλισης που αποχώρησαν από 13 Μαΐου 2016 και μετά, οι οποίοι με νέα εγκύκλιο του υπουργείου Εργασίας, έχουν εκ νέου επανυπολογισμό σύνταξης και δικαιούνται αύξηση ως και 110 ευρώ το μήνα. Η νέα εγκύκλιος θα εφαρμοστεί όπως λέει ο ΕΦΚΑ αναδρομικά από 13/05/2016 στις συντάξεις με διαδοχική η παράλληλη ασφάλιση.

- Απόστρατοι οι οποίοι πήραν λιγότερα ή και καθόλου αναδρομικά στις πληρωμές του Δεκεμβρίου με το νόμο 4575/2018. Εκεί, καθ’ ομολογίαν των υπηρεσιών έγιναν λάθη τα οποία διορθώνονται. Οι απόστρατοι που δεν πήραν ούτε ένα ευρώ αναδρομικά ή πήραν ελάχιστα θα πρέπει να κάνουν αίτηση στην διεύθυνση στρατιωτικών συντάξεων του Γενικού Λογιστηρίου που υπάγεται πλέον στον ΕΦΚΑ.

- 200.000 έως 400.000 συνταξιούχοι με επικουρική από τα ταμεία του ΕΤΕΑΕΠ οι οποίοι δικαιούνται αναδρομικά από δυο μεριές.

πηγή

Ο Λοβέρδος, ο (άλλος) Ανδρέας και ο Χατζηπετρής…

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;

Του Γιώργου Καρελιά

Πρώτα μια μικρή ιστορική αναδρομή. Το 1989 η Ελλάδα συγκλονιζόταν από το σκάνδαλο Κοσκωτά. Τον Ιούλιο του έτους αυτού η Βουλή παρέπεμψε τον Ανδρέα Παπανδρέου στο Ειδικό Δικαστήριο.

Ο ίδιος, μιλώντας λίγο πριν απόφαση για την παραπομπή του, είχε πει: «Αναλαμβάνω προσωπικά το μερίδιο της δικής μου πολιτικής ευθύνης, όχι μόνο γιατί αυτήν την περίοδο το ΠΑΣΟΚ ήταν στην κυβέρνηση -θα είχε συμβεί και σε άλλη- αλλά και γιατί δεν κατορθώσαμε να εμποδίσουμε την οικονομική και κοινωνική αναρρίχηση ενός ανθρώπου χωρίς επιφάνεια, που αποδείχτηκε εκ των υστέρων επικίνδυνος πραγματικά απατεώνας. Βέβαια, σε παγκόσμιο επίπεδο δεν σπανίζουν οι αχυράνθρωποι και οι χάρτινοι οικονομικοί κολοσσοί [...] Για την επιλογή των συνεργατών μου όπως και για τις πολιτικές τους αποφάσεις ουδέποτε απέφυγα να αναλάβω την πολιτική ευθύνη που είναι εύλογο να μου ανήκει. Ομως, η τιμή, η υπόληψη και η στάση ζωής του καθενός είναι προσωπική του υπόθεση που καλύπτεται από τη δική του ατομική ευθύνη. Κατηγορώ τους κατηγόρους μου ότι διαστρέβλωσαν με πολιτική ιδιοτέλεια την έννοια της κάθαρσης, για να μπορέσουν έτσι να οργανώσουν αυτόβουλα τον πολιτικό μου διωγμό».

Τρεις μήνες μετά, μιλώντας στην τηλεόραση, είχε πει για το ίδιο θέμα: «Χωρίς κανένα αποδεικτικό στοιχείο μείναμε στις εικασίες και στις υποψίες. Στέλνουν πρωθυπουργό οκτώ ετών στη Δικαιοσύνη. Βεβαίως η Δικαιοσύνη θα κάνει το έργο της. Πιστεύουμε σε αυτό και η αλήθεια θα λάμψει. Αλλά το ότι ένας πολιτικός διωγμός πήρε αυτή την μορφή είναι απαράδεκτο και επικίνδυνο για τον τόπο. Σκεφθείτε αν κάποια νέα πλειοψηφία στο μέλλον-δεν μιλώ ούτε για τις επόμενες εκλογές- η κάθε πλειοψηφία αποφασίζει να στείλει στη Δικαιοσύνη την τότε αντιπολίτευση, που ήταν πριν κυβέρνηση, αν ποινικοποιηθεί κατ’ αυτόν τον τρόπο η πολιτική ζωή, μπορεί ο τόπος να πάρει μπροστά;».

Από τότε πέρασαν 30 χρόνια. Μια νέα σκανδαλώδης υπόθεση(Novartis) βρίσκεται στο προσκήνιο. Οι εισαγγελείς στέλνουν στη Βουλή αίτημα να αρθεί η ασυλία ενός πρώην υπουργού, ώστε να κληθεί να δώσει εξηγήσεις. Αυτός απαντά ως εξής:

«Οταν αναδύθηκε στην επιφάνεια αυτή η ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη είχα χαρακτηρίσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της άθλιους και με χαρακτηριστικά παλιανθρώπων. Μετά το σημερινό συμπληρώνω: πρόκειται περί κακοποιών. Και κακώς ορισμένοι μιλούν για φαρσοκωμωδία. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο για πολιτική αλητεία μιας συμμορίας κακοποιών οφείλουμε να μιλάμε. Ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσω τη γη ανάποδα, θα το κάνω, προκειμένου οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Έχω ήδη καταθέσει από τις 26 Φεβρουαρίου 2018 μηνύσεις κατά των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων. Τώρα δηλώνω ότι θα προχωρήσω σε υποβολή μηνύσεων για τα αδικήματα που τελέστηκαν και τελούνται σε βάρος μου, συμπεριλαμβανομένου και του κακουργήματος της κατάχρησης εξουσίας, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων προσώπων. Προφανέστατα έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στους λίγους, εκείνους και εκείνες, που καταχράστηκαν την εξουσία τους και παραβίασαν τον όρκο που έχουν δώσει. Και κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτικό. Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα».

Στη δήλωσή του σημερινού Ανδρέα(Λοβέρδου) υπάρχουν οι εξής χαρακτηρισμοί(επίθετα και ουσιαστικά): «ελεεινή και δυσώδης πλεκτάνη», «άθλιοι και παλιάνθρωποι», «κακοποιοί», «αλητεία», «συμμορία κακοποιών».

Κοιτάζω τις δηλώσεις του παλιού Ανδρέα(Παπανδρέου). Δεν υπάρχει κανένας χαρακτηρισμός για τους πολιτικούς αντιπάλους του. Επισημαίνει, όμως, τους κινδύνους από το γεγονός ότι η εκάστοτε πλειοψηφία (θα) μπορεί να διώκει πολιτικά την εκάστοτε μειοψηφία. Προσοχή: ο Ανδρέας Παπανδρέου, πρωθυπουργός επί οκταετία, είχε παραπεμφθεί στο Ειδικό Δικαστήριο. Ο σημερινός Ανδρέας(Λοβέρδος) δεν έχει παραπεμφθεί πουθενά. Απλώς ζητείται η άρση της ασυλίας του. Αναρωτιόμαστε: αν ασκηθεί δίωξη εναντίον του, ποιες λέξεις θα χρησιμοποιήσει για να χαρακτηρίσει τους πολιτικούς αντιπάλους του; Δεν έχουν μείνει πολλές: «μαφία», «συνδικάτο εγκλήματος», «χούντα»…

Γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Βασικός λόγος είναι ότι, παρά την φρικτή εμπειρία του 1989, οι πολιτικοί κράτησαν για τον εαυτό τους την ευθύνη για την ποινική μεταχείριση του σιναφιού τους. Το κόμμα του κ. Λοβέρδου, που ωρύεται σήμερα, μαζί με το κόμμα του Αδωνι Γεωργιάδη, που μπορεί να ωρύεται αύριο, κράτησαν επί 30 χρόνια το νόμο περί ευθύνης υπουργών που ίσχυε και το 1989(θα αλλάξει, αν αλλάξει, στην επόμενη Βουλή, αν η τότε πλειοψηφία κρίνει ότι πρέπει να τροποποιήσει το σχετικό άρθρο του Συντάγματος): ούτε κάν για κατάθεση δεν μπορεί να κληθεί ένας υπουργός, αν δεν αποφασίσει η Βουλή.

Με βάση το νόμο αυτόν, τον δικό τους νόμο, η σημερινή πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ θα αποφασίσει αν θα κληθούν οι εμπλεκόμενοι στην υπόθεση Novartis(αντίπαλοί της) πρώην υπουργοί για να δώσουν κατάθεση.

Ο κίνδυνος που είχε επισημάνει το 1989 ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ελήφθη υπόψη ούτε από την μετέπειτα δική του κυβέρνηση(1993-1995), ούτε από τις επόμενες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν, για την ποινική συμπεριφορά και ευθύνη των υπουργών, δεν αποφάσιζε η εκάστοτε πλειοψηφία της Βουλής, αλλά οι φυσικοί δικαστές, έστω με τη μορφή κάποιοι διευρυμένου οργάνου, που δεν θα μπορούσε να κατηγορηθεί ότι χειραγωγείται από κανέναν υπουργό και καμιά πλειοψηφία;

Δεν ξέρω τι θα γίνει στην υπόθεση Novartis, για την οποία όλοι λένε ότι είναι σκάνδαλο με ζημιά δισεκατομμυρίων για το Δημόσιο, αλλά χωρίς ευθύνη κανενός πολιτικού. Όλα τα έκαναν-λένε- οι γιατροί και τα υπηρεσιακά πρόσωπα των υπουργείων. Το πιθανότερο είναι να συμβεί αυτό που περιγράφει ο στίχος από ένα τραγουδάκι του Λουκιανού Κηλαηδόνη: «Φταίμε κι εμείς/ φταίτε κι εσείς/φταίνε κι οι άλλοι/ φταίει κι ο Χατζηπετρής»!

Με τις υγείες μας…

Οργισμένη αντίδραση από τον Ανδρέα Λοβέρδο : Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός

Με μια οργισμένη ανακοίνωση αντέδρασε ο πρωην υπουργός Ανδρέας Λοβέρδος στο αίτημα για άρση της ασυλίας του, καθώς είναι εν ενεργεία βουλευτής, προκειμένου να παρέχει εξηγήσεις στους εισαγγελείς διαφθοράς για αποχρώσες ενδείξεις δωροδοκίας στην υπόθεση Novartis.

Η ανακοίνωση Λοβέρδου έχει ως εξής: «Όταν αναδύθηκε στην επιφάνεια αυτή η ελεεινή και.. δυσώδης πλεκτάνη είχα χαρακτηρίσει τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς της άθλιους και με χαρακτηριστικά παλιανθρώπων. Μετά το σημερινό συμπληρώνω: πρόκειται περί κακοποιών. Και κακώς ορισμένοι μιλούν για φαρσοκωμωδία. Εδώ που έχουν φτάσει τα πράγματα, μόνο για πολιτική αλητεία μιας συμμορίας κακοποιών οφείλουμε να μιλάμε.

Ακόμη κι αν χρειαστεί να γυρίσω τη γη ανάποδα, θα το κάνω, προκειμένου οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν από το εδώλιο του κατηγορουμένου. Έχω ήδη καταθέσει από τις 26 Φεβρουαρίου 2018 μηνύσεις κατά των κουκουλοφόρων ψευδομαρτύρων. Τώρα δηλώνω ότι θα προχωρήσω σε υποβολή μηνύσεων για τα αδικήματα που τελέστηκαν και τελούνται σε βάρος μου, συμπεριλαμβανομένου και του κακουργήματος της κατάχρησης εξουσίας, εναντίον όλων ανεξαιρέτως των εμπλεκομένων προσώπων. Προφανέστατα έχω εμπιστοσύνη στη Δικαιοσύνη. Δεν έχω όμως καμία εμπιστοσύνη στους λίγους, εκείνους και εκείνες, που καταχράστηκαν την εξουσία τους και παραβίασαν τον όρκο που έχουν δώσει.

Και κάτι απολύτως προσωπικό, αλλά συνάμα βαθύτατα πολιτικό. Είμαι ο πιο στοχοποιημένος πολιτικός μετά το 1989. Η στήριξη, όμως, του κόσμου μετατρέπει τις κατηγορίες των άθλιων κακοποιών σε τίτλο τιμής για μένα».     

Το αβέβαιο μέλλον της ανθρώπινης εργασίας

γράφει ο Νίκος Μουμούρης  

Έχουμε ακούσει κορυφαία στελέχη μεγάλων πολυεθνικών να αναφέρονται στις δημόσιες τοποθετήσεις τους για την αρμονική συνύπαρξη ανθρώπου και μηχανής στον εργασιακό χώρο, όμως οι ιδιωτικές τους συζητήσεις -εκεί δηλαδή που δεν φτάνουν κάμερες και μικρόφωνα- έχουν εντελώς διαφορετικό περιεχόμενο.

Πίσω από τις κλειστές πόρτες, εκφράσεις όπως «ψηφιακός μετασχηματισμός» και «συνύπαρξη ανθρώπου και μηχανής» αντικαθίστανται από πολύ πιο πεζούς όρους όπως «κέρδη» και «μείωση προσωπικού». Τα όσα κατέγραψε ο δημοσιογράφος των New York Times Κέβιν Ρόουζ στο φετεινό Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ του Νταβός στην αρχή της χρονιάς είναι ενδεικτικά.

Τα στελέχη ανυπομονούν για τα μεγάλα περιθώρια κέρδους που υπόσχεται η εφαρμογή των αυτοματισμών, υποστηρίζει ο Ρόουζ και προς επίρρωση των λεγομένων του, επικαλείται τον Μόχι Τζόσι, προέδρου της συμβουλευτικής εταιρείας Infosys που παρατηρεί πως παλαιότερα οι επιχειρηματίες αναζητούσαν τρόπους για αύξηση του κέρδους με μείωση του προσωπικού κατά 5% ή 10%, τώρα ρωτούν αν μπορούν να συνεχίσουν τη λειτουργία τους με μόλις 1% των εργαζομένων.

Η εποχή των ευφημισμών

Οι επιχειρήσεις έχουν εφεύρει μια σειρά από ευφημισμούς για να καλύψουν τις προθέσεις τους, λέει ο Ρόουζ. Μιλούν για ψηφιακό μετασχηματισμό και για αποδέσμευση των εργαζομένων από τις ανούσια επαναλαμβανόμενες εργασίες αλλά δεν μιλούν για απολύσεις και  θέσεις εργασίας που θα χαθούν.

Οι μέτοχοι των επιχειρήσεων ζητούν περισσότερα κέρδη στο εγγύς μέλλον και η πίεση για την εγκατάσταση περισσότερων αυτοματισμών γίνεται επιτακτικότερη. Βεβαίως υπάρχει και ο αντίλογος από εκείνους που παραπέμπουν στις προηγούμενες Βιομηχανικές Επαναστάσεις για να αποδείξουν πως η «επέλαση των μηχανών» θα δημιουργήσει περισσότερες θέσεις εργασίας σε σύγκριση με εκείνες που θα καταργήσει.

Όμως, προσθέτει ο Ρόουζ, σε μία περίοδο πολιτικής αναταραχής με κινήματα εναντίον των ελίτ τόσο από τα αριστερά του πολιτικού φάσματος όσο και από την εθνικιστική δεξιά, η εισαγωγή των μηχανών γίνεται με όσο το δυνατόν λιγότερο... θορυβώδη τρόπο. Κανείς από τους μετέχοντες στο Φόρουμ του Νταβός τον περασμένο Ιανουάριο δεν αναφέρθηκε δημοσίως στα οικονομικά οφέλη (δηλαδή τα κέρδη) που προκύπτουν από την εφαρμογή των αυτοματισμών στην παραγωγή. Ουσιαστικά τα στελέχη των εταιρειών καλούνται να υπηρετήσουν τον στόχο για αύξηση των κερδών, ενώ την ίδια στιγμή αντιμετωπίζουν την κοινωνική αντίδραση. Το τελευταίο, προκαλεί ανησυχία και κάποιοι μπορεί να θεωρούν πως η οργή θα ξεθυμάνει όμως άλλοι θεωρούν πως κάτι πρέπει να κάνουν.

Για παράδειγμα, ο Τζεφ Μπέζος της Amazon ανέφερε ότι 16.000 εργαζόμενοι στις αποθήκες έχουν επανεκπαιδευτεί για εργασία ως νοσηλευτές και μηχανικοί αεροσκαφών και πως η ίδια η εταιρεία του έχει καλύψει το 95% του κόστους μετεκπαίδευσης. Όμως η επιτυχία τέτοιων προγραμμάτων δεν είναι εγγυημένη.

Υπολογίζεται πως από τους 1,37 εκατ. ανθρώπους που θα χάσουν την εργασία τους την ερχόμενη δεκαετία εξαιτίας της επέλασης των αυτοματισμών, μόνο το 25% θα μπορεί να περάσει από μια επιτυχημένη διαδικασία επανακατάρτισης. Η περιθωριοποίηση είναι σαφές πως απειλεί τους υπόλοιπους και τα συνδεδεμένα με αυτούς πρόσωπα.

Το δίλημμα

Τα στελέχη, λοιπόν, καλούνται να διαλέξουν αν η περαιτέρω ενσωμάτωση της τεχνολογίας θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση του πλούτου, όπου οι λίγοι θα γίνονται πλουσιότεροι και οι πολλοί φτωχότεροι ή αν η τεχνολογική πρόοδος θα χρησιμοποιηθεί για μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου.

Εξετάζοντας κάποιες από τις δημόσιες τοποθετήσεις των ισχυρών του πλανήτη στα πάνελ του Νταβός διαπιστώνει κανείς τη διάθεση να γίνουν αρεστοί. Ο Τζακ Μα, ιδρυτής και επικεφαλής της Alibaba, ανέφερε για παράδειγμα πως θέλει να προσλαμβάνει ανθρώπους που είναι καλύτεροι από τον ίδιο, ακριβώς όπως όταν ήταν δάσκαλος που ήθελε οι μαθητές του να γίνουν δήμαρχοι και όχι κρατούμενοι σε μία φυλακή.

Προειδοποίηση για αναταραχές

Από την άλλη πλευρά, η διευθύνουσα σύμβουλος της IBM, Τζίνι Ρόμετι, δεν απέφυγε να μιλήσει για τον ελέφαντα της εργασιακής ανασφάλειας που έχει λάβει κεντρική θέση στο δωμάτιο. «Πραγματικά πιστεύω πως το 100% των εργασιών θα αλλάξει» είπε και ζήτησε ένα νέο μοντέλο στην εκπαίδευση και την απασχόληση. «Αν δεν λύσουμε το πρόβλημα θα έχουμε αναταραχές» προειδοποίησε.

«Η πρόσβαση στο κεφάλαιο είναι σήμερα πιο εύκολη από την πρόσβαση στις δεξιότητες», παρατήρησε η υπουργός Εργασίας της Γαλλίας Μιριέλ Πενικό που παραδέχθηκε πως πολλοί πολίτες θεωρούν πως είναι θύματα της παγκοσμιοποίησης και της τεχνολογίας. «Η αλλαγή αντιμετωπίζεται πάντοτε ως απειλή απειλή όταν δεν είσαι στη θέση του οδηγού» πρόσθεσε. Το ζήτημα, βέβαια, είναι πόσες διαθέσιμες θέσεις για οδήγηση υπάρχουν.

Να τον χαίρεστε! Θα τον ζήλευε και ο Αδ. Γεωργιάδης!

Ανάμεσα στους ομιλητές στην εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για την «Προοδευτική Συμμαχία» (ή αλλιώς ΣΥΡΙΖΟΠΑΣΟΚ και κάτι ψιλά) ήταν και ο κύριος Γιώργος Αδαμίδης, πρόεδρος της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Μπορείτε να ακούσετε την «αριστερή» παρέμβαση του εδώ. Μεταξύ άλλων μίλησε για την «Αριστερά» του ήθους, του ηθικού πλεονεκτήματος, για τα συμφέροντα των εργαζομένων κ.α.

Πρόκειται για τον ίδιο συνδικαλιστή που θα δείτε στο βίντεο παρακάτω. Να σημειώσουμε ότι το βίντεο είναι από τον Νοέμβριο του 2015 και να σας παροτρύνουμε να δείτε όσο περισσότερο αντέχετε από τα 15 λεπτά που είναι η διάρκεια του.

Ειλικρινά, αδυνατούμε να περιγράψουμε αναλυτικά τι έλεγε για τους λογαριασμούς της ΔΕΗ και τους καταναλωτές. Δείτε τα επιχειρήματα του απέναντι σε άνεργο με παιδιά, τον οποίο αντιμετώπιζε σαν «μπαταχτσή». Μεταξύ άλλων υποστήριζε πως τα κινήματα «δεν πληρώνω» έφεραν εδώ τη χώρα και αναρωτήθηκε κάποια στιγμή: «Ζούμε σε καμία κομμουνιστική χώρα και δεν το ξέρω… Όλοι πρέπει να παίρνουμε όλοι το ίδιο;». Τα υπόλοιπα στο βίντεο με την υπενθύμιση πως πρόκειται για συνδικαλιστή, εκπρόσωπο εργαζομένων! Πραγματικά, θα τον ζήλευε και ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδ. Γεωργιάδης! Να τον χαίρεστε εκεί στην «Προοδευτική Συμμαχία» που φτιάχνετε.  Είναι αντάξιος της «προόδου» που υπερασπίζεστε. 

Υ.Γ: Μπορεί ο κύριος Γιώργος Αδαμίδης μέσα στα χρόνια της «αριστερής» διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να άλλαξε απόψεις. Ενδεχομένως να «εμπνεύστηκε» και από τα «προοδευτικά» μνημονιακά μέτρα που τσακίζουν τους εργαζόμενους…

imerodromos.gr

Οι «γαλάζιες» παραιτήσεις που χάθηκαν στον δρόµο...

Όλα ξεκίνησαν πριν από περίπου τρεις εβδοµάδες, όταν ο Βαγγέλης Μεϊµαράκης ανακοίνωσε ότι δεν προτίθεται να κάνει χρήση της τροπολογίας που έφερνε εκείνες τις ηµέρες προς ψήφιση η κυβέρνηση, η οποία θα έδινε το δικαίωµα στους υποψήφιους ευρωβουλευτές που είναι εν ενεργεία βουλευτές να µην παραιτηθούν από την έδρα τους έναν µήνα πριν από τις ευρωεκλογές.

Ακολούθησαν µε «βαριά» καρδιά οι άλλες δύο «γαλάζιες» βουλευτίνες-υποψήφιες ευρωβουλευτίνες: η Αννα-Μισέλ Ασηµακοπούλου και η Κατερίνα Μάρκου. Με αυτό τον τρόπο θέλησαν από την Πειραιώς να δείξουν ότι έχουν ηθικό πλεονέκτηµα απέναντι στην κυβέρνηση, που κατέθεσε αυτή την τροπολογία για να µη χαθεί η κυβερνητική πλειοψηφία από τις επικείµενες (δεν έχουν ακόµα ανακοινωθεί επίσηµα) υποψηφιότητες των Ελενας Κουντουρά και Σπύρου ∆ανέλλη.

Οφείλω, µάλιστα, να οµολογήσω ότι µου προκάλεσε θετική έκπληξη αυτή η απόφαση της Νέας ∆ηµοκρατίας. Το αστείο στην όλη ιστορία είναι ότι εκείνες τις ηµέρες οι πολιτικοί συντάκτες άρχισαν να κάνουν σενάρια επί σεναρίων για το ποιοι θα καταλάβουν τις θέσεις των παραιτηµένων βουλευτών του κόµµατος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης. Ελα, όµως, που οι µέρες περνούν και παραιτήσεις «γαλάζιων» βουλευτών ακόµη δεν έχουµε δει!

Και ρωτάω τους φίλους µου στα γραφεία της Πειραιώς και κανένας δεν µπορεί να µου πει µε σιγουριά αν και πότε αυτές θα υποβληθούν, οδηγώντας µε στο -όχι και τόσο- αυθαίρετο συµπέρασµα ότι όλα αυτά τα λόγια τα µεγάλα δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα απλό σόου της επικοινωνιακής οµάδας της αξιωµατικής αντιπολίτευσης...

από τη στήλη «Παραπολιτικά» του «Εθνους της Κυριακής» που επιμελείται ο Αντ. Γκιόκας  

«Αμετάφραστο»

«Γιατί δεν κάνουμε αυτό που έκαναν οι Βούλγαροι... Δεν θα είχαμε πρόβλημα ενδεχομένως με το Ρεπούμπλικα Μακεντόνια αμετάφραστο... Θα ήταν καλύτερα να δώσουμε το όνομα του κράτους αμετάφραστο Ρεπούμπλικα Μακεντόνια...», δήλωσε (Action 24) ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ν.Δ. Δημήτρης Καιρίδης.

«Ο κ. Μητσοτάκης κοροϊδεύει όλητην Ελλάδα για τη Συμφωνία των Πρεσπών. Από τη μια τη χαρακτηρίζει δήθεν εθνικά επιζήμια και την ίδια ώρα ο υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ν.Δ. κ. Καιρίδης ζητά η Ελλάδα να αναγνωρίσει τη γειτονική χώρα ως Μακεδονία σκέτο», σχολίασε ο ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτοντας: «Πόσα ψέματα, πόση υποκρισία και πόση πατριδοκαπηλία έχει πουλήσει ο κ. Μητσοτάκης για να ψαρέψει στα θολά νερά του εθνικισμού και της Ακροδεξιάς;».

Γ.ΜΠ. / ΕφΣυν

Το ατόπημα του κ. προέδρου

Του Δημήτρη Ψαρρά

Ο επικεφαλής του ΔΣΑ Δημήτρης Βερβεσός, αυτόκλητος μάρτυρας υπεράσπισης της Χρυσής Αυγής. Σε τηλεοπτικό πάνελ υιοθέτησε πλήρως το σκεπτικό της ναζιστικής οργάνωσης περί «πολιτικής δίωξης», αντιγράφοντας ακόμα και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί ο Μιχαλολιάκος στην απολογία του.

Ανέλπιστη χείρα βοηθείας έτεινε προς τη Χρυσή Αυγή ο πρόεδρος του Δικηγορικού Συλλόγου της Αθήνας, Δημήτρης Βερβεσός, ο οποίος υιοθέτησε πλήρως το σκεπτικό της ναζιστικής οργάνωσης περί «πολιτικής δίωξης», αντιγράφοντας ακόμα και τα «επιχειρήματα» που χρησιμοποιεί ο Μιχαλολιάκος στην απολογία του. Τώρα η Χρυσή Αυγή έχει κάνει σημαία τις δηλώσεις του κ. Βερβεσού, επιχειρώντας να βγει από το αδιέξοδο στο οποίο έχει βρεθεί τις τελευταίες μέρες με το φιάσκο των δικών της μαρτύρων υπεράσπισης.

Ο κ. Βερβεσός μαζί με τον συνάδελφό του Ιωάννη Ματζουράνη ήταν φιλοξενούμενοι στην εκπομπή «Επί του Πιεστηρίου» του Μάκη Κουρή και του Γιώργου Σιαδήμα («Kontra Channel», 2.4.2019), προκειμένου να σχολιάσουν το σχέδιο του νέου ποινικού κώδικα.

Οι δύο νομικοί, οι οποίοι κατά τη δήλωση του ίδιου του κ. Βερβεσού «είναι εξαίρετοι», σχολίασαν και την καθυστέρηση της δίκης της Χρυσής Αυγής. «Δεν φταίει η κυβέρνηση», είπε ο κ. πρόεδρος. «Κάποιος εισαγγελέας [φταίει] που πακετάρισε όλες τις δίκες σε ένα. Για να στείλουμε τα αυτοκίνητα με τις κλούβες και να δείχνουμε σε κάποιους, στον κόσμο και σε κάποιους στο εξωτερικό».

Ο... εισαγγελέας

Ο κ. Ματζουράνης έσπευσε να διευκρινίσει: «Αυτό έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση». Και αμέσως ο κ. Βερβεσός: «Αυτό δεν έγινε από την προηγούμενη κυβέρνηση. Εγινε από έναν εισαγγελέα [“ναι”, συμφώνησε ο Ματζουράνης], ο οποίος υπήκουσε στις εντολές τού τότε υπουργού. Και έστειλε τα περιβόητα αυτοκίνητα, για να βλέπουμε στις τηλεοράσεις μας, λες και βλέπαμε αμερικάνικη ταινία. Το θυμάστε;»

Στη συνέχεια ο κ. Βερβεσός ανέπτυξε και τη θεωρία συνωμοσίας της Χρυσής Αυγής ότι πίσω από τις διώξεις της ηγεσίας της με την κατηγορία της διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης κρύβονται «κάποιες πρεσβείες του εξωτερικού». Ο κ. Ματζουράνης επανέλαβε κι αυτός: «Θέλαν να παρουσιάσουν ότι είμαστε διώκτες της Χρυσής Αυγής. Ολο αυτό το παραμύθι. Συνένωσαν όλες τις δικογραφίες».

Ο κ. Βερβεσός επιμένει: «Για να το βλέπουν κάποιες πρεσβείες». Και στη συνέχεια: «Δεν φταίνε οι δίκες. Φταίνε αυτοί που τις ενώσανε. Οποιος ένωσε αυτές τις δίκες και έχει και όνομα και επώνυμο και ο υπουργός και ο εισαγγελέας και τον ξέρουμε, και έχει βγει τώρα και το παίζει κήνσορας ο κ. εισαγγελέας, που ένωσε αυτές τις δίκες σε μία, για να έχουμε αυτό το φαινόμενο, αυτός έχει την ευθύνη. Γιατί υπήκουσε σε κάποιον πολιτικό προϊστάμενο».

Επειδή προφανώς ούτε οι δύο νομικοί ούτε οι δύο δημοσιογράφοι γνωρίζουν τι ακριβώς γίνεται με τη συγκεκριμένη δίκη και αγνοούν ότι έχουμε ήδη φτάσει στην τελική ευθεία, η συνέχεια της συζήτησης έφτασε σε τερατολογίες. «Επομένως θα πάμε καμιά δεκαετία;» ρώτησε ο Μ. Κουρής. Οι δύο νομικοί άφησαν το ενδεχόμενο ανοιχτό και υπέδειξαν ότι έπρεπε να είχε δικαστεί χωριστά η υπόθεση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα. Ο κ. Βερβεσός επανέλαβε άλλη μια φορά: «Είναι υποβολιμαίοι εκείνοι που ένωσαν τις δίκες σε μία. Εκείνος. Ενας είναι. Εισαγγελέας».

Υπονοούμενα

Και όταν του ζητήθηκε να κατονομάσει τον εισαγγελέα και τον υπουργό, εκείνος απάντησε με υπονοούμενα: «Αμα ανατρέξουμε, άμα δεις ποιος ήταν υπουργός όταν ασκήθηκαν οι διώξεις, και ποιος ήταν ο εισαγγελέας που σήμερα τάχαμου τον κυνηγάει η κυβέρνηση, να μας πει αυτός ο εισαγγελέας γιατί πακετάρισε όλες τις υποθέσεις μαζί. Και δεν έχει βγει ποτέ για να τον ακούσω».

Δεν μπορώ να γνωρίζω τους λόγους που οδήγησαν τον πρόεδρο του ΔΣΑ να συνταχθεί με την άποψη της Χρυσής Αυγής για τη δίκη. Αδυνατώ πάντως να πιστέψω ότι ένας τόσο «εξαίρετος» –κατά δήλωσή του– νομικός δεν έχει αντιληφθεί το σκεπτικό, με βάση το οποίο συνενώθηκαν οι δικογραφίες. Ηταν ο μόνος τρόπος να διερευνηθεί ο χαρακτήρας της εγκληματικής οργάνωσης, το κίνητρο των εγκλημάτων, το modus operandi των Ταγμάτων Εφόδου, αλλά και η διάρθρωση και η ιεραρχία της.

Και αυτό δεν το έκανε ο εισαγγελέας που «φωτογραφίζει», δηλαδή ο Ισίδωρος Ντογιάκος, ούτε ο υπουργός Δικαιοσύνης Αθανασίου, αλλά η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη, η οποία παρέλαβε από τον υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια τις εκκρεμούσες δικογραφίες και ανέθεσε στον αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Χαράλαμπο Βουρλιώτη την προκαταρκτική έρευνα.

Οσο για την καθυστέρηση, δεν πήρε χαμπάρι ο κ. πρόεδρος ότι, κατά την πολύμηνη αποχή των δικηγόρων το 2016, οι συνήγοροι της ναζιστικής οργάνωσης δεν ζήτησαν από τον ΔΣΑ άδεια, ώστε να συνεχιστεί η δίκη, όπως έκαναν για τις άλλες μεγάλες υποθέσεις που εκδικάζονταν την ίδια περίοδο; Δεν κατάλαβε ο κ. πρόεδρος ότι η πλευρά της υπεράσπισης κάνει ό,τι μπορεί για να καθυστερήσει η δίκη;

Επί μήνες υποχρέωναν το δικαστήριο να διαβάζει χιλιάδες σελίδων με το «κοινοβουλευτικό» έργο της οργάνωσης, με περιεχόμενο παντελώς άσχετο με το κατηγορητήριο. Και τις τελευταίες βδομάδες φέρνουν τους μάρτυρές τους με το σταγονόμετρο, υποχρεώνοντας την έδρα να διακόπτει προτού συμπληρωθεί το ωράριο.

Eωλες ερμηνείες

Οσο για τη διαπίστωση του κ. Κουρή ότι «πουθενά δεν γίνεται αυτό», η οποία έμεινε ασχολίαστη από τον κ. Βερβεσό, είναι αδύνατον να μη γνωρίζει ο κ. πρόεδρος ότι η αντίστοιχη δίκη της ναζιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης NSU στη Γερμανία με 5 μόνο κατηγορούμενους ξεπέρασε σε διάρκεια τα πέντε χρόνια (6.5.2013-11.7.2018).

Στον αντίποδα των δύο νομικών, μια εντελώς αντίθετη, αλλά εξίσου έωλη ερμηνεία για την καθυστέρηση της δίκης έδωσε βετεράνος δημοσιογράφος του συγκροτήματος Μαρινάκη, ο οποίος απέδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ την ευθύνη, επειδή υποτίθεται ότι «θέλει να σέρνεται η δίκη τουλάχιστον ώς τις εκλογές, για να μπορεί να επισείει τον μπαμπούλα του ναζισμού στο εκλογικό σώμα»! Ο συντάκτης του σχολίου είναι τόσο άσχετος με την υπόθεση, ώστε νομίζει ότι ο Ρουπακιάς κάθεται κάθε μέρα στο εδώλιο με τους συνεργούς γύρω του.

Ταπεινή συμβουλή προς όσους δημοσιολογούν στην πλάτη των θυμάτων του ναζισμού: ας κάνουν τον κόπο να παρακολουθήσουν έστω και μία συνεδρίαση του δικαστηρίου, ώστε να καταλάβουν το πραγματικό της διακύβευμα και τους όρους διεξαγωγής της.

Ειδικά για τον πρόεδρο του ΔΣΑ, ο οποίος από τη θεσμική του θέση διατυπώνει αυτές τις βαριές καταγγελίες, θα πρότεινα να έρθει μάρτυρας υπεράσπισης της οργάνωσης, ώστε να αναπτύξει την απαλλακτική του θεωρία, αλλά και να απαντήσει στις σχετικές ερωτήσεις της έδρας και των δικηγόρων που εκπροσωπούν τα θύματα. Αυτή θα ήταν μια υπεύθυνη στάση.  

.

Σύνδρομο ψεύτικης ανωτερότητας: Όταν η άγνοια είναι μεταμφιεσμένη ως γνώση.

Η ανωτερότητα είναι μια ιδέα που υπάρχει ανεξάρτητα από το επίπεδο εκπαίδευσης, μισθού ή κοινωνικής καταξίωσης.

Από τον Σωκράτη μέχρι τον Δαρβίνο έχουν διεξαχθεί πολλές μελέτες για να προσδιοριστεί τι ξυπνά την ανώτερη συμπεριφορά στους ανθρώπους, η οποία σχεδόν πάντα προέρχεται από μια μεγάλη αίσθηση της εσωτερικής έλλειψης. Μια από τις πιο αποδεκτές θεωρίες είναι το φαινόμενο Dunning Kruger, που υποστηρίζει πως ορισμένοι άνθρωποι είναι εμφανώς ανεπαρκείς σε ορισμένες δραστηριότητες, παρόλα αυτά ισχυρίζονται πως γνωρίζουν τα πάντα, δημιουργώντας το ερώτημα: «Είναι δυνατόν το εν λόγω άτομο να μην αντιλαμβάνεται ότι είναι ανίκανο;»

Ο William Shakespeare αναφέρει: «Ο ανόητος θεωρεί τον εαυτό του σοφό, ενώ ο σοφός άνθρωπος θεωρεί τον εαυτό του ανόητο». Σήμερα, το εν λόγω φαινόμενο είναι γνωστό ως Γνωστική Προκατάληψη Ψευδαισθητικής Ανωτερότητας (Cognitive Bias of Illusionary Superiority).

Οι άνθρωποι με αυτό το σύνδρομο πιστεύουν ότι οι ικανότητές τους είναι πολύ υψηλότερες από το μέσο όρο, ακόμη και όταν δεν καταλαβαίνουν για ποιο πράγματα μιλάνε. Δεν κατέχουν την ταπεινοφροσύνη να αναγνωρίσουν την ανάγκη τους για βελτίωση. Και φυσικά δεν αναγνωρίζουν τις δυνατότητες των γύρω τους, ο εγωισμός τους είναι τόσο μεγάλος που τους εμποδίζει.

Πιθανότατα έχετε συναντήσει κάποια στιγμή στη ζωή σας κάποιον που να είναι παγιδευμένος στην άγνοια του και να πιστεύει πως μπορεί να κρίνει τους πάντες. Και το χειρότερο είναι πως ο συγκεκριμένος τύπος ανθρώπου πιστεύει ότι είναι τόσο ανώτερος που προσπαθεί να αντιστρέψει μέχρι και τα επιχειρήματα των μελετητών και των εμπειρογνώμων.

Όμως για να εξελιχθούμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία πρέπει να μάθουμε να συμμετέχουμε σε υγιή διάλογο στον οποίο και οι δυο πλευρές έχουν το ίδιο δικαίωμα να εκφράσουν τις απόψεις τους και να ακουστούν. Η μάθηση από το συνάνθρωπο μας είναι μια πολύ σημαντική δεξιότητα που πρέπει να ενθαρρύνεται. Εξάλλου χρησιμοποιώντας τις εμπειρίες των άλλων μπορούμε να απλοποιήσουμε τη ζωή μας.

Η ανωτερότητα είναι μια ψευδαίσθηση. Στο ταξίδι της ζωής είμαστε όλοι συνεπιβάτες και δεν έχει καμία σημασία το επίπεδο εκπαίδευσης και το εισόδημα. Όλοι μπορούμε να μάθουμε από όλους.

Πηγή

Ο Αίολος και ο καρκίνος

Του Παντελή  Μπουκάλα

Θα μπορούσε να το ακούσει κανείς σε κάποια από τις μακρόσυρτες τηλεοπτικές ρεκλάμες, που προπαγανδίζουν βότανα, κηραλοιφές και φασίζοντα σωβινισμό. Ή να το διαβάσει σε ιστοσελίδες και εφημερίδες ειδικευμένες σε ψεκαστικού τύπου συνωμοσιολογικές υπερβολές, που η κατάφωρη ανοησία τους δεν τις εμποδίζει να μακροημερεύουν και να επιβάλλονται σαν σχεδόν αυτονόητες αλήθειες.

Οχι όμως. Το μέγα μυστικό, ότι δηλαδή «ο θόρυβος (από τις ανεμογεννήτριες) προκαλεί καρκίνο», πρόλαβε να το αποκαλύψει κάποιος άλλος, πολύ πιο τρανός: ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Από ένα νεύμα του οποίου κρίνεται όντως η τύχη λαών, φυλών, εθνών, της ίδιας της οικουμένης εντέλει, αφού όσα σκέφτεται, αποφασίζει, νομοθετεί ή δεν νομοθετεί ο Ντόναλντ Τραμπ, εν σχέσει με την κλιματική αλλαγή, επηρεάζουν καίρια τη μοίρα του πλανήτη. Πλανητάρχης είναι άλλωστε. Το έχει κατανοήσει ακόμα και ο ίδιος. Και διασκεδάζει.

Λέει μάλιστα και ανέκδοτα απύθμενης γελοιότητας στις κομματικές συνεστιάσεις, για να ειρωνευτεί όσους επιμένουν ότι το φαινόμενο του θερμοκηπίου δεν είναι παραμύθι. Οι πιο κόλακες γελάνε θορυβωδώς ακούγοντάς τον, όπως συμβαίνει πάντα όταν κάποιος αρχηγός λέει ανέκδοτα σε υφισταμένους του. Εξω από τον κύκλο των κολάκων όμως, οι υπόλοιποι χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο. Και συγκεκριμένα στο σημείο όπου κρέμεται ένα πορτρέτο του αγέρωχου οδηγού της οικουμένης.

Το ένα πρόβλημα είναι το οικολογικό. Μπροστά σε τέτοιες πεποιθήσεις, που, για να συνεχιστεί η βασιλεία του άνθρακα και του πετρελαίου, ενοχοποιούν τις ανεμογεννήτριες για τον καρκίνο, το σύνθημα «there is not planet B» μοιάζει ακαταλαβίστικο. Λες και συντάχτηκε σε άλλο σύμπαν, σε κάποια εξωγήινη γλώσσα, που δεν έχει αποκρυπτογραφηθεί ακόμα. Ακαταλαβίστικο αλλά και μάταιο, και ηττημένο.

Ποια επιστημονικά πορίσματα –και κυρίως ποια ψυχραιμία– να αντιτάξεις σε κάποιον που ελάχιστα απέχει από το να κηρύξει πως η Γη δεν είναι στρογγυλή; Το δεύτερο πρόβλημα λοιπόν είναι το πνευματικό. Χωρίς να φταίνε τα άστρα και η φημολογούμενη επιρροή τους στα ανθρώπινα, χωρίς να φταίνε και οι θεοί, ο Π.Γ.Π., ο Πρώην Γαλάζιος Πλανήτης, τυχαίνει να διανύει την ανθρωπόκαινο περίοδό του έχοντας στα ηνία πολλών χωρών του ηγέτες όχι απλώς μέτριους πολιτικά –αυτό δεν είναι ασυνήθιστο– αλλά και διανοητικώς απελπιστικά ανεπαρκείς. Η δυστοπία είναι ήδη εδώ. Εχει βέβαια γνωρίσματα βλακώδους φάρσας (καρκινογόνος ο Αίολος...), αλλά παραμένει δραματική.

Ο (μη) δεξιός Κυριάκος και η προξενήτρα Φώφη...

Ενώ για τον Μητσοτάκη ο στόχος είναι ένας και μοναδικός, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την Γεννηματά.

Του Γιώργου Καρελιά

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Φώφη Γεννηματά έχουν έναν κοινό στόχο: να διώξουν τον ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση. «Φύγετε», φωνάζει o αρχηγός της ΝΔ όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. «Να φύγουν αυτοί»(οι ΣΥΡΙΖΑίοι), λέει η αρχηγός του ΚΙΝΑΛ.

Κι ενώ για τον Μητσοτάκη ο στόχος είναι ένας και μοναδικός, δεν συμβαίνει το ίδιο και με την Γεννηματά. Επιδιώκει μεν «να φύγουν αυτοί», αλλά ταυτόχρονα θέλει «να μην έρθουν οι άλλοι»(οι της ΝΔ). Κι εδώ αρχίζουν ορισμένα πολιτικά παράδοξα.

Παράδοξο πρώτο: Αν εκπληρωθεί η πρώτη επιθυμία «να φύγουν αυτοί», πώς γίνεται να εκπληρωθεί και η δεύτερη «να μην έρθουν οι άλλοι»; Εξηγούν οι του ΚΙΝΑΛ: με το να ψηφίσετε εμάς. Και ποιος θα κυβερνήσει; Εξηγούν ξανά: αν δώσετε μεγάλη δύναμη σε εμάς, θα υποχρεώσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ να συγκυβερνήσουν! Πρώτη φορά συναντώ τέτοια πολιτική συλλογιστική. Αν το ΚΙΝΑΛ θέλει να διώξει τον ΣΥΡΙΖΑ από την κυβέρνηση, αλλά και να μην ξαναφέρει την ΝΔ σ’ αυτήν, πώς γίνεται να προαναγγέλλει συγκυβέρνηση αυτών των δύο; Η απάντηση είναι προφανής: απορία ψάλτου βηξ. Η κυρία Γεννηματά, στο πλαίσιο του διμέτωπου(κατά ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ) αγώνα που έχει υιοθετήσει, δεν αντέχει να πει ότι το ΚΙΝΑΛ θα συμπράξει μετεκλογικά στον σχηματισμό κυβέρνησης, ειδικά με την ΝΔ. Το χουνέρι που έπαθε στις εκλογές του 2015, στις οποίες πλήρωσε πανάκριβα την συμμετοχή στην κυβέρνηση Σαμαρά(4,68% τον Γενάρη), καθιστά σχεδόν απαγορευτική ή πολύ δύσκολη την επανάληψη του εγχειρήματος. Γι' αυτό προσπαθεί από τώρα να καλλιεργήσει την θεωρία της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, με δική του ή μη συμμετοχή. Η πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ προσπαθεί να γίνει προξενήτρα του κυβερνητικού γάμου των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, για να βγει η ίδια από την δύσκολη θέση. Αν οι ψηφοφόροι δεν δώσουν αυτοδυναμία, θα γελάσει ακόμα και το παρδαλό κατσίκι.

Παράδοξο δεύτερο: Ο κ. Μητσοτάκης δεν θέλει ούτε ν΄ ακούει ότι ηγείται ενός δεξιού κόμματος. Η κυρία Γεννηματά είπε στην ομιλία της στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ ότι πρέπει μεν να φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν πρέπει να έχουμε «παλινόρθωση της Δεξιάς». Ο κ. Μητσοτάκης εκνευρίστηκε. «Η παλινόρθωση της Δεξιάς, ειδικά όταν αναφέρεται σε ένα πρόσωπο σαν κι εμένα, μού ακούγεται σαν σύνθημα ολίγον κούφιο, ολίγον παρωχημένο και βγαλμένο από μια ρετρό αντίληψη για την πολιτική», είπε μιλώντας στον τηλεοπτικό σταθμό ΟPEN. Γιατί θυμώνει ο αρχηγός της ΝΔ; Δεν αισθάνεται ο ίδιος δεξιός; Το κόμμα του δεν(θέλει ή δεν πρέπει να) αποκαλείται «δεξιά»; Η απάντηση είναι προφανέστατη: διότι γνωρίζει ότι μόνο με τη δεξιά σκευή δεν μπορεί να επανέλθει στην εξουσία. Χρειάζεται κι ένα («κεντρώο») λούστρο, ένα φκιασίδι που να μπορεί να τραβήξει ψηφοφόρους πέραν των παραδοσιακών του χώρου.

Είναι αυτό που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα το 2015. Τράβηξε στη δική του κάλπη τους παλιούς ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ και εκτόξευσε το λυμφατικό 4% αυτού του κομματιού της παραδοσιακής Αριστεράς στο 36% και έφτασε έτσι στην κυβέρνηση. Είναι το ίδιο που προσπαθεί να κάνει σήμερα, σπρώχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ προς το κέντρο του πολιτικού φάσματος, όπου κινείται το μεγαλύτερο μέρος των ψηφοφόρων.

Αυτή είναι μια ευθύγραμμη παρουσίαση της πολιτικής κατάστασης ενάμισι μήνα πριν από την πρώτη εκλογική αναμέτρηση μετά το 2015. Μόνο που συχνά η συμπεριφορά των ψηφοφόρων δεν είναι ευθύγραμμη. Γι’ αυτό οι σχεδιασμοί που γίνονται σήμερα μπορεί να είναι άγραφο χαρτί το βράδυ της 26ης Μαίου.

Πόσω μάλλον αν αποδειχθεί αληθινή η ρήση του Γερμανού συγγραφέα Οσβαλντ Σπένγκλερ: «Το μυστικό κάθε νίκης βρίσκεται στην οργάνωση του μη προφανούς».

Η Ναυσικά μιλάει για την Ανιές

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Ολοι όσοι από μας έχουμε αρχίσει να μετράμε δεκαετίες από τη ζωή μας και στα δυο χέρια, έχουμε βρεθεί σε ένα οροπέδιο που είναι ψηλότερο από τις άλλες βουνοκορφές. Και η θέα είναι απέραντη. Υπάρχει, λες, δρόμος ακόμα. Κι όμως η διαδρομή που διέτρεξες δεν ήταν λίγη. Μόνο μια ματιά αν ρίξεις πίσω, σε πιάνει ίλιγγος. Η παρέα αρχικά ήταν μεγάλη. Τώρα όσο πάμε όλο και λιγοστεύουμε.

Το οροπέδιο είναι ναρκοθετημένο. Υπάρχουν νάρκες που απάνω είναι γραμμένο το όνομά σου. Αλλά δεν ξέρεις πού είναι θαμμένη. Σε αυτήν την περίπτωση δεν υπάρχουν ναρκαλιευτικά. Κάθε τόσο μαθαίνουμε ποιανού όνομα ήταν γραμμένο επάνω. Και ενώ αυτό έχει συμβεί πολλές φορές, θα έπρεπε να το είχαμε συνηθίσει, όπως τόσα άλλα, σε αυτή την περίπτωση πάντα ξαφνιαζόμαστε. Αυτή τη φορά από τον θάνατο της Ανιές Βαρντά, στα ενενήντα της χρόνια.

Η ζωή έχει πολλές περιπέτειες. Και η οδύσσεια για πολλούς πρόσφυγες και μετανάστες δεν είναι κλασική αναφορά, αλλά ένα επώδυνο και επικίνδυνο βίωμα. (Αν ζούσε σήμερα ο Οδυσσέας, αν δεν είχε σκυλοπνιγεί στη Μεσόγειο, θα βρισκόταν έγκλειστος σε κάποια Μόρια).

Επί χούντας μού έλαχε ο κλήρος να βρεθώ πρόσφυγας στο Παρίσι. Πένης και ανέστιος -μετά την κατάθεσή μου στο Στρασβούργο για τα βασανιστήρια της χούντας στην Ελλάδα, μαζί με τους άλλους μάρτυρες βρεθήκαμε στην τύχη μας- έπρεπε να ψάξω να βρω μια άκρη ανάμεσα σε γνωστούς και φίλους. Τότε με βρήκε η Βαρντά, μέσω των Ελλήνων φίλων της, γιατί ήθελε να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ εναντίον της χούντας. Μου χρειάστηκαν πολλαπλές δόσεις Du Rouge (κοκκινέλι) για να συναντήσω αυτήν τη γυναίκα-θρύλο.

Τη δεκαετία του εξήντα, νεαροί φοιτητές τότε, είχαμε μανία με τον γαλλικό κινηματογράφο. Ρενέ, Τριφό, Γκοντάρ, Βαντίμ, Βαρντά κ.ά. ήταν γνωστά ονόματα για μας, είχαμε δει όλες τις ταινίες που είχαν παιχτεί στην Ελλάδα.

Τις πιο πολλές στον κινηματογράφο «Αστυ» που από τότε για μένα παραμένει ιερός χώρος (μαζί με δυο-τρεις άλλες αίθουσες της εποχής). Η πρώτη έκπληξη ήταν το σπίτι στην οδό Daguerre, που έμοιαζε με ελληνική αυλή -δυο παράλληλα σπίτια που τα χώριζε μια αυλή. Η εξωτερική πόρτα δεν κλείδωνε.

Μαζί μου ήταν ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατακουζηνός που άνοιξε την πόρτα χωρίς να χτυπήσει. Μας περίμενε στην κουζίνα. Εδώ δεύτερη μεγάλη έκπληξη. Δίπλα της η Σιμόν Σινιορέ. Ηταν τόσο ζεστή η ατμόσφαιρα, που σε λίγα λεπτά είχε δημιουργηθεί τέτοια οικειότητα, που νόμιζες πως γνωριζόμασταν χρόνια.

Ρωτούσαν συνέχεια και επίμονα για την Ελλάδα και θέλανε να μάθουν πολλές λεπτομέρειες. Και αυτό κράτησε ώρες. Βγαίνοντας ρώτησα τον φίλο μου Γιώργο πώς γίνεται αυτές οι «βεντέτες» να είναι τόσο απλές και προσιτές. «Ξέχνα, μου λέει, αυτά που ήξερες από την Ελλάδα. Θα συναντήσεις κι άλλες προσωπικότητες. Εδώ οι άνθρωποι είναι απλοί και ουσιαστικοί. Καμιά σχέση με τους δήθεν». Και έκανα μια δυσάρεστη σκέψη. Μήπως μας άξιζε η χούντα; Μήπως εκφράζει την αλαζονεία μας;

Η ταινία γυρίστηκε, αλλά δεν παίχτηκε ποτέ. Επρεπε να περιμένουμε σχεδόν 50 ολόκληρα χρόνια για να τη δούμε. Παίχτηκε στην Αθήνα πέρυσι στο Ινστιτούτο Γκέτε, για μία και μοναδική φορά. Πώς εξηγείται αυτό το μυστήριο; Ο σκηνοθέτης Σταύρος Καπλανίδης αναζητούσε υλικό από τις ταινίες που είχε παίξει ο αδελφικός του φίλος, Σταύρος Τορνές. Ηξερε πως είχε πάρει μέρος στην ταινία της Βαρντά και έψαξε να βρει τι υπάρχει από αυτήν την ταινία.

Και στα αρχεία της ταινιοθήκης του Βελγίου ανακάλυψε μια κόπια που δεν είχε φτάσει στο τελικό μοντάζ. Την υποτίτλισε και με την άδεια της Βαρντά, προς τιμήν των Ελλήνων φίλων της, έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στην οδό Ομήρου. Και εκεί τέλειωσε η πορεία της (Η «Εφ.Συν.» ήταν παρούσα στην ταινία και έγραψε σχετικά). Τι είχε συμβεί και η ταινία εξαφανίστηκε; Η χούντα έκανε παζάρια για να αγοράσει πολεμικά αεροπλάνα «Φάντομ». Η δημοκρατική Γαλλία «παγώνει» την ταινία, ήταν παραγωγή και της Γαλλικής Τηλεόρασης, ξεχνάει πως η Ελλάδα είχε μια «κυβέρνηση βασανιστών», όπως την είχε χαρακτηρίσει το «Look», και ανακαλύπτει μια καλή αγορά.

Αν η ταινία είχε παιχτεί στην καρδιά της χούντας, θα είχαμε ένα μείζον αντιστασιακό γεγονός. Μια μεγάλη κυρία του διεθνούς κινηματογράφου έκανε μια ταινία για την αντίσταση εναντίον της χούντας, βάζοντας μέσα πραγματικούς αντιστασιακούς να μιλήσουν ελεύθερα. Εμπλουτισμένη με μυθοπλαστικά στοιχεία. Και σε κάποιο βαθμό αυτοβιογραφική.

Μου δόθηκε η ευκαιρία να συνδεθούμε με βαθιά φιλία τόσο με την Ανιές όσο και με τον άντρα της, τον περίφημο κινηματογραφιστή Ζακ Ντεμί. Υπόδειγμα ελεύθερου και αγαπημένου ζεύγους. Ζούσαν στην ίδια αυλή και ο καθένας είχε το δικό του σπίτι. Η κόρη της Ανιές ήταν με τον Ζεράρ Φιλίπ, που κρατήθηκε μυστικό. Ο Ζεράρ δεν ήθελε παιδί και η Ανιές ανέλαβε την ευθύνη του. Η Βαρντά και ο Ντεμί ήταν κοινωνικά στρατευμένοι και αδέσμευτοι κομματικά. Και αυτό ήταν ο τρόπος της ζωής και του έργου τους. Η Ανιές ήθελε πάντα την ελληνική της ρίζα. Δεν της έτυχε όσο ζούσε. Τώρα όμως που θα πάει στην ελληνική γωνιά του Παραδείσου, να ξέρει πως έχει πολλούς φίλους που θα την περιμένουν και θα την αγαπήσουν όσο την αγάπησα κι εγώ.  

Λευτέρης Παπαδόπουλος #metoo

Του Κώστα Γιαννακίδη   

Υπάρχουν κάποια έργα του Καραγκιόζη στα οποία η Αγλαΐα, η σύζυγός του, γίνεται αποδέκτης σεξιστικών αναφορών που υποβιβάζουν την κοινωνική θέση της γυναίκας και, αν μη τι άλλο, δίνουν στο νεανικό ακροατήριο ερείσματα αντίστοιχης συμπεριφοράς. Θα πρέπει είτε να κρατήσουμε τα παιδιά μας μακριά από αυτό το θέαμα ή, τέλος πάντων, να καταχωνιάσουμε αυτά τα έργα στα πιο βαθιά συρτάρια του Μουσείου Σπαθάρη. 

Στον «Παπατρέχα» ο Βέγγος στήνει στη σειρά τις αδερφές του και τις χαστουκίζει λες και ρίχνει ένα ντόμινο από γυναικεία μάγουλα. Είναι μία αποτρόπαια, σοκαριστική σκηνή. Και τολμώ να πω ότι σήμερα με σοκάρουν οι περισσότερες ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, ειδικά αυτές που εμφανίζουν τις δεσποινίδες να αγωνίζονται, ενίοτε με κάθε μέσο, για να βάλουν την κουλούρα στο κεφάλι και μετά να το χώσουν κάτω από ένα κεραμίδι. Πρόκειται για καταστάσεις που προσβάλλουν τις γυναίκες και αναπαράγουν αναχρονιστικά πατριαρχικά πρότυπα. 

Το δε «Αλίμονο στους Νέους» δεν πρόκειται να το δω αυτό το Πάσχα -θα στηθώ σε άλλο κανάλι για τη διαφήμιση των Jumbo με τον Γαϊτάνο. Η συμπεριφορά της Μάρως Κοντού, που προτιμά τον πλούσιο γέρο από τον πτωχό Χορν, υπαινίσσεται γυναικεία ιδιοτέλεια εις βάρος του ευγενούς. Η ίδια δύσμοιρη ηθοποιός, στο «Η δε γυνή να φοβάται τον άνδρα» εμφανίζεται ως πονηρό θηλυκό που περιμένει να τη στεφανωθεί ο Κωνσταντίνου για να του βγάλει τη ψυχή, μέχρι αυτός να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Απορώ πώς δέχθηκε τον ρόλο. 

Ευτυχώς, η συζήτηση που άνοιξε μετά τη συνέντευξη του Λευτέρη Παπαδόπουλου στον Δημήτρη Δανίκα, μας δίνει την ευκαιρία να επανεξετάσουμε τη σχέση μας με θέσεις, σύμβολα και σχήματα που μπορεί να μας μεγάλωσαν, πλην όμως ανήκουν σε μία άλλη εποχή, πριν το #Metoo. 

Σε αυτή τη συνέντευξη, που σήκωσε κουρνιαχτό, οι αθυροστομίες του Παπαδόπουλου μεταφέρονται αυτολεξεί, όπως και τα σχόλια του για τις γυναίκες, ειδικά για ορισμένες που βρέθηκαν στην αγκαλιά γνωστών προσωπικοτήτων. Μεγάλη έκπληξη! Δεν ξέραμε ότι ο Παπαδόπουλος είναι αθυρόστομος και ότι τα βρωμόλογα είναι συνθετικά στοιχεία ενός μυθικού χαρακτήρα. Για αυτό και πολύ σωστά, όταν συνήρθαμε από την έκπληξη, αντιμετωπίσαμε τον Παπαδόπουλο ως άλλη μία φιγούρα της δημόσιας πασαρέλας. 

Καλά κάναμε. Δεν έχει σημασία αν είσαι ο Λευτέρης Παπαδόπουλος ή παίκτης του Power of Love. Σκοπός είναι η προσήλωση στην πολιτική ορθότητα, ο συγχρονισμός με την εποχή. Μπορεί να έχεις ένα παραδοσιακό σπίτι στη Μονεμβάσια, αλλά οφείλεις να του βάλεις ηλιακό θερμοσίφωνα, βιοκλιματικό WC και κλιματισμό. Για αυτό και ο κάθε Παπαδόπουλος να μείνει στην εποχή του ή να έρθει στη δικιά μας, αλλά με τους όρους που θα του θέσουμε εμείς. Αρκετά πια. 

Τέλος, ορθώς εγκαλείται ο Δανίκας που μετέφερε τα λόγια του Παπαδόπουλου όπως βγήκαν από το στόμα του. Έμπειρος είναι, μπορούσε να την πάει αλλιώς τη συνέντευξη. «Ωραία δεσποινίδα ήταν η Δήμητρα. Και ο Ανδρέας μέγας λάτρης του ωραίου φύλου». Κάπως έτσι. Ποιος θα καταλάβαινε τη διαφορά       

Σφοδρή επίθεση Ραγκούση στα ΜΜΕ του Μαρινάκη

Εντύπωση προκάλεσε η σφοδρότητα της επίθεσης που εξαπέλυσε στον Βαγγέλη Μαρινάκη και στα Μέσα που ελέγχει, ο πρώην υπουργός Γιάννης Ραγκούσης κατά την ομιλία του στην εκδήλωση του Σαββάτου για την Προοδευτική Συμμαχία στο Ολυμπιακό Γυμναστήριο Γαλατσίου.

Συγκεκριμένα ο Γιάννης Ραγκούσης, αναφερόμενος στην διαπλοκή είπε αυτολεξεί:

«Διαπλοκή ως κατάλυση της πολιτικής είναι να σε προωθεί ως υποψήφιο πρωθυπουργό ή να να σε κρατάει ως αρχηγό κόμματος ο κ. Βαγγέλης Μαρινάκης Διαπλοκή είναι να σου πληρώνει τα έξοδα των κομματικών σου γραφείων ή να προωθεί στις πωλήσεις των εφημερίδων σου με κομματικά δικά του sms. Κατάφωρη διαπλοκή, πραγματικός κίνδυνος για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, είναι  ο κ Βαγγέλης Μαρινάκης να έχει θέσει στην υπηρεσία σου, στην υπηρεσία δηλαδή των Μητσοτάκη και Γεννηματά, με δική του αποκλειστικά οικονομική επιβάρυνση και έξοδα, πάνω από 10 ζημιογόνες, το τονίζω ζημιογόνες, επιχειρήσεις ΜΜΕ. Εξι εφημερίδες, τη μοναδική μονοπωλιακή εταιρεία διανομής τύπου, ραδιόφωνο, ειδησεογραφικές ιστοσελίδες. Και μέσα από όλα αυτά τα μίντια έχει ένα στρατό από δημοσιογράφους για να δολοφονούν τους πολιτικους χαρακτήρες όσων δεν υποκύπτουν στην διαπλοκή. Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις στον ΔΟΜ...»

Στο τέλος της ομιλίας του  ο Γιάννης Ραγκούσης τόνισε:«Η στρατηγική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ και της προοδευτικής μας συμμαχίας δεν θα συνεπαγέται τη στρατηγική νίκη της Ν.Δ. αλλά της παρασιτικής Ελλάδας και της διαπλοκής. Ο κ. Μητσοτάκης δεν θα πει φύγετε, θα πει ελάτε στα παρασιτικά συμφέροντα. Ανεξάρτητη πολιτική ή υποδουλωμένη πολιτική είναι το δίλημμα. Τσίπρας ή Μαρινάκης, Δημοκρατία ή Ολιγαρχία είναι το δίλημμα των εκλογών».  

Πηγή

H πολιτική επικοινωνία στη νέα εποχή: «Στοχεύοντας» το κοινό στα social media

Τις εποχές που προηγήθηκαν των μέσων μαζικής επικοινωνίας, της τηλεόρασης και της άμεσης ενημέρωσης του διαδικτύου, ήταν εφικτό ακόμα και να…πεθάνεις τον πολιτικό σου αντίπαλο προσωρινά, για να κερδίσεις τις εκλογές!

Είχε συμβεί κάποιες φορές, όπως διηγήθηκε ο καθηγητής Νίκος Αλιβιζάτος πρόσφατα σε συνέδριο για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην ψηφιακή εποχή: «Ο πολιτικός αντίπαλος ενός υποψήφιου βουλευτή στην επαρχία πριν από πολλά χρόνια, παραμονές των εκλογών διέδωσε στα χωριά ότι ο αντίπαλός του πέθανε! Καθώς δεν υπήρχαν ακόμα ούτε τηλέφωνα, η διασταύρωση τέτοιας είδησης ήθελε χρόνο κι έτσι ο πολιτικός δεν εξελέγη, αφού δεν πρόλαβε να αποδείξει ότι…ζούσε».

Σήμερα τα fake news είναι πιο εκλεπτυσμένα, όμως από τις προηγούμενες εκλογές και ιδίως στις επερχόμενες, πιο εκλεπτυσμένη θα είναι και η πολιτική επικοινωνία πολλών υποψηφίων με τους δυνητικούς ψηφοφόρους τους. Για παράδειγμα, εκεί που ψάχνεις στο ιντερνέτ να βρεις συνταγή μαγειρικής, θα σου πετάγεται μια ξαφνική διαφήμιση του Γιώργου Πατούλη, λόγου χάριν!

Κι αυτό δε θα συμβαίνει τυχαία ούτε θα είναι ψάρεμα σε θολά νερά: η διαφημιστική εταιρεία του υποψηφίου θα σας έχει…στοχεύσει κανονικά, ως πιθανό/η ψηφοφόρο του χ πολιτικού και θα προβάλει τις διαφημίσεις του σε εσάς και σε όσους άλλους έχει εκτιμήσει ότι αμφιταλαντεύονται μεν, αλλά τείνουν να τον ψηφίσουν, κι όχι γενικά! Θα έχετε δηλαδή γίνει αντικείμενο microtargeting, που είναι μια από τις νέες πρακτικές πολιτικής -και όχι μόνο- διαφήμισης, η οποία τείνει να αντικαταστήσει τις χιλιάδες προεκλογικές αφίσες, τις ατέλειωτες χαιρετούρες των υποψηφίων και τα μεγάλα μπαλκόνια του παρελθόντος.

Πηγή από ρεπορτάζ του Νίκου Μάστορα στο ΕΘΝΟΣ (ολόκληρο ΕΔΩ)