Η κατάθλιψη «κρύβεται» στην καθημερινότητά μας

Η διάγνωση της κατάθλιψης είναι ένα εξαιρετικά δύσκολο θέμα, όχι μόνο για τον ίδιο τον πάσχοντα και για το περιβάλλον του, αλλά συχνά ακόμα και για τον ειδικό – ψυχίατρο ή ψυχολόγο. Κι αυτό γιατί τα αρχικά συμπτώματα πολύ συχνά έχουν την τάση να «κρύβονται» σε πολλές εκφάνσεις της καθημερινότητας του ασθενή.

Ο ειδικός ωστόσο, μετά από κάποιες συνεδρίες θα καταλήξει τελικά σε ασφαλές συμπέρασμα για το εάν κάποιος πάσχει πραγματικά από κατάθλιψη, όμως, ο ΜΗ-ειδικός δεν θα τα καταφέρει, επισημαίνει ο κ. Γιώργος Παπαγεωργίου, Bsc (Psychology) University of London, MSc (Health Psychology) University of Central Lancashire, μέλος της Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης (IARPP) – ΗΠΑ, διευθυντής και επόπτης επιστημονικού προσωπικού στην ΨΥΧΙΚΗ ΦΡΟΝΤΙΔΑ:

«Θα σας δώσω ένα απλό παράδειγμα: Μία κομψή γυναίκα στα 48 της βουλιάζει σε κατάθλιψη κάνοντας αρνητικές σκέψεις για την αυτο-εικόνα της σε σχέση με τα χρόνια που περνούν, ενώ οι δύο καλύτερες της φίλες προσπαθούν να την πείσουν ότι δεν έχει “κανένα λόγο για να έχει κατάθλιψη, καθώς παραμένει όμορφη και γοητευτική”. Μετά από συζήτηση με τον ειδικό, αποκαλύπτεται ότι αυτή η γυναίκα πλησιάζει στα ηλικιακά χρόνια όπου η μητέρα της έχει πεθάνει κι αυτό την φέρνει αντιμέτωπη με ένα φόβο θανάτου, γεγονός το οποίο είναι μια πολύ πιο δύσκολη υπόθεση από την επιφανειακή που βλέπουν οι φίλες της».

Έτσι, λοιπόν, όταν κάποιος παραπονείται στο περιβάλλον μας για πράγματα τα οποία εμείς δεν αντιλαμβανόμαστε και τον χαρακτηρίζουμε «υπερβολικό», θα πρέπει να μην καταλήγουμε σε εύκολα συμπεράσματα. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις θα πρέπει να κατευθύνουμε διακριτικά τον ενδιαφερόμενο σε κάποιον ψυχολόγο με τον οποίο μπορεί να μοιραστεί την αγωνία του και να πάρει ουσιαστική βοήθεια.

Συνήθη συμπτώματα της κατάθλιψης

Ποια είναι, όμως, τα συνήθη συμπτώματα στη διάγνωση της κατάθλιψης; Ο κατάλογος είναι μακρύς. Οι πάσχοντες συνήθως διαμαρτύρονται για χαμηλή ενεργητικότητα, δυσκολίες με τον ύπνο, έχουν όψη “στεναχώριας”, αδιαφορία για σεξ, κάνουν είτε κατάχρηση ουσιών (αλκοόλ, ναρκωτικά, νικοτίνη κ.α.), είτε υπερβολές στη διατροφή (υπερφαγία-ανορεξία), έχουν παρορμητική συμπεριφορά (π.χ. ξαφνική έντονη τάση για ψώνια), άρνηση για εξόδους με φίλους, νευρικότητα – ευερεθιστότητα, επιθετικότητα με ξαφνικά ξεσπάσματα με οργή ή και κλάματα, χωρίς λόγο.

Ο Διευθυντής της Ψυχικής Φροντίδας, διευκρινίζει: «Όλα αυτά είναι ενδεικτικές αναφορές, τις οποίες ελέγχουμε -για να καταλήξουμε σε ασφαλές συμπέρασμα- εάν διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα ή είναι παροδικές. Στη συνέχεια προσπαθούμε να διαπιστώσουμε αν υπάρχει ένα αρχικό γεγονός που “πυροδότησε” την κατάσταση αυτή, για παράδειγμα μία απώλεια, ένα πένθος, ή μία μεγάλη διαμάχη στο περιβάλλον του θεραπευόμενου. Αυτά είναι τα εργαλεία του ειδικού για να πει με βεβαιότητα εάν κάποιος πάσχει από κατάθλιψη ή όχι”. Και τα εργαλεία αυτά εφαρμόζονται με μέθοδο κι ενσυναίσθηση, ΔΕΝ είναι απαντήσεις σε ερωτηματολόγιο».

Συνήθη συμπτώματα που «μπερδεύουν»

Η απώλεια ενεργητικότητας: «Εύκολο να το συζητάς, δύσκολο να το μετρήσεις», λέει ο κ. Παπαγεωργίου και εξηγεί: «Όταν παραπονιέται κάποιος ότι νιώθει πολύ κουρασμένος και ότι δεν έχει κουράγιο να κάνει πράγματα, θα πρέπει να ξέρει κανείς (και κάποιοι δεν είναι σε θέση να το απαντήσουν για τον εαυτό τους), ποια ήταν η προηγούμενη φυσιολογική ενεργητικότητα».

Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται 8 ώρες και αισθάνονται (ή μας δηλώνουν) πολύ κουρασμένοι και άλλοι που διαθέτουν την ενέργεια να κάνουν πολλά ακόμη πράγματα. «Αυτό που μετράει, λοιπόν, είναι η αλλαγή στα επίπεδα της ενεργητικότητας», συμπληρώνει ο ειδικός.

Η απώλεια ενδιαφέροντος: Ένα ακόμη ποιοτικό χαρακτηριστικό που είναι δύσκολο να μετρηθεί. Η απώλεια ενδιαφέροντος χρειάζεται αρκετή συζήτηση με τον πάσχοντα και κυρίως στην κατεύθυνση του να προσδιοριστεί ο τομέας, στον οποίο εκδηλώνεται. Κι αυτό γιατί μπορεί να υπάρξει απλή απώλεια ενδιαφέροντος σε κάποιον τομέα, χωρίς να συνυπάρχει κατάθλιψη.

Την απώλεια ενδιαφέροντος για την οικογένεια ή την εργασία συνήθως ο θεραπευόμενος την εκφράζει με διαταραχές ύπνου (αϋπνία-υπερυπνία).

Πως εκφράζουν ή “κρύβουν” την κατάθλιψη τα δύο φύλα

Άνδρες: Οι άνδρες συνήθως υποκρύπτουν -ασυνείδητα φυσικά- την κατάθλιψή τους περισσότερο από τις γυναίκες και για τον λόγο αυτό είναι δύσκολο να ανιχνευθεί σε «τεχνικές μέτρησης», λέει ο κ. Παπαγεωργίου:

«Οι άνδρες συχνά εκφράζουν την κατάθλιψή τους, είτε με νεύρα και εντάσεις στον άξονα εργασία-οικογένεια, είτε με την απώλεια σεξουαλικού ενδιαφέροντος, την οποία, όμως, δεν αποδίδουν σε ψυχική στεναχώρια. Συνήθως κάνουν λόγο για κούραση, ή έλλειψη ερωτισμού από τη σύντροφο, ή ακόμα την αποδίδουν στην ηλικία τους. Τέτοιες απώλειες για εμάς τους άνδρες είναι πάντα “ύποπτες” για κατάθλιψη, ενώ οι πάσχοντες ντρέπονται να το παραδεχθούν, τόσο οι ίδιοι μέσα τους, όσο και να το ομολογήσουν σε αυτόν που προσπαθεί να τους ρωτήσει».

Γυναίκες: Οι γυναίκες εκφράζουν συνήθως την κατάθλιψή τους με διατροφικές αλλαγές, δηλαδή με απώλεια όρεξης σε βαθμό υπερβολικό, ή αντίστροφα με επεισόδια υπερφαγίας.

«Η υπερβολική λήψη τροφής στις γυναίκες, συχνά έρχεται να “ικανοποιήσει” μία ψυχική ανάγκη που δεν έχει πραγματωθεί. Μία γυναίκα δηλαδή που έχει έντονες εναλλαγές βάρους μας υποψιάζει για κατάθλιψη. Αν και πρέπει να τονίσουμε ότι αυτό είναι ένδειξη κι όχι απόδειξη», διευκρινίζει ο κ. Παπαγεωργίου.

Πως μπορείτε να βοηθήσετε στην καθημερινότητα κάποιον που έχει κατάθλιψη

Εάν γνωρίζετε ή απλώς υποψιάζεστε ότι ένα αγαπημένο σας πρόσωπο πάσχει από κατάθλιψη και θέλετε να το βοηθήσετε, θα πρέπει κατ’ αρχήν να μην κάνετε πολλές ανακριτικές ερωτήσεις. Οι πιεστικές απορίες για το πως αισθάνεται κάποιος, δεν βοηθούν, λέει ο Διευθυντής της Ψυχικής Φροντίδας: «Οι έντονες ερωτήσεις μπορεί να βασίζονται σε φιλικό ενδιαφέρον, αλλά στην ουσία στοχεύουν στο να κατευνάσουν την αγωνία τη δική σας, κι όχι του πάσχοντα! Δηλαδή πρέπει να ελέγξετε το δικό σας άγχος και να μην γίνεστε πιεστικοί, ούτε με ερωτήσεις ούτε με διαπιστώσεις απότομες και άκομψες προς τον πάσχοντα, πχ. “αυτά που κάνεις δείχνουν ότι έχεις κατάθλιψη”, “δεν είσαι καλά”, “πρέπει να προσέχεις τον εαυτό σου”, και διάφορα τέτοια που συνήθως οι φίλοι ή οι φίλες λένε».

Η πρώτη συμβουλή είναι “ενεργήστε!” ‘Όχι απότομα, ούτε με απόλυτες διαπιστώσεις. Ενεργήστε και μιλήστε με …κομψότητα για να μπορέσετε να απαλύνετε λίγο τον πόνο ή την στεναχώρια που έχει ο άνθρωπος σας.

Η δεύτερη συμβουλή είναι να προσφέρετε την υποστήριξή σας. “Τονίζω να προσφέρετε!!, και ΟΧΙ να επιβάλλετε! Δηλαδή να είστε υπομονετικοί με τον πάσχοντα και να περιμένετε την αποδοχή της βοήθειας εκ μέρους του, ακολουθώντας έναν κανόνα: Η βοήθεια για να δοθεί σε κάποιον, πρέπει να ζητηθεί από τον κάποιον. Μάλιστα, όχι τόσον οι φίλοι όσον ιδιαίτερα οι γονείς ή οι σύζυγοι το παθαίνουν αυτό. Κάθε βοήθεια μπορείτε μεν να την προσφέρετε απλόχερα, δεν πρέπει, όμως, με το ζόρι, διότι κάτι τέτοιο μπορεί να μειώσει την αυτοεκτίμηση του πάσχοντα”, τονίζει με έμφαση ο κ. Παπαγεωργίου.

Η τρίτη συμβουλή είναι να ενθαρρύνετε κάποιες κοινωνικές δραστηριότητες, επισημαίνει ο ειδικός: “Δηλαδή, πάρτε τον φίλο ή φίλη που υποφέρει από κατάθλιψη και βγάλτε τον έξω σε κάποια εκδήλωση ή για ένα καφέ ή έστω σε μία επίσκεψη. Αυτή η δραστηριοποίηση (παρότι πιθανόν αρχικά να του ακουστεί χαμηλού ενδιαφέροντος) πραγματικά είναι ευεργετική σε πολλές καταστάσεις. Γιατί το κυριότερο αποδεικνύει την έγνοια προς τον άνθρωπο και όχι τόσο την διάθεση για διασκέδαση”.

Μία συχνή συμπεριφορά που είναι τα σύντομα επαναληπτικά τηλεφωνήματα στυλ ”πήρα να ακούσω πως είσαι”, Δεν αποδίδουν όσο θέλουμε να πιστεύουμε, γιατί στην ουσία είναι αποφευκτική συμπεριφορά στις κοινωνικές επαφές (π.χ έξοδος κάπου κοινωνικά ή επίσκεψη) με τον πάσχοντα. Και βέβαια υποκρύπτουν την έλλειψη διάθεσης ή και ψυχική αδυναμία να επενδύσουμε χρόνο μας στον πάσχοντα. Ειδικά, συχνότερα οι κόρες εφαρμόζουν τέτοια αποφευκτική συμπεριφορά ως αντιστάθμισμα στην άρνησή να επενδύσουν κοινωνικό χρόνο τους σε μία δυσάρεστη μάνα. Της τηλεφωνούν διαρκώς όμως αποφεύγουν να την συναναστραφούν.

Έτσι όμως, η καταθλιπτική ή ο καταθλιπτικός καταλήγει να γίνει χειριστικός απέναντι σε όποιον έχει αναλάβει την φροντίδα του.

Πως μπορείτε να βοηθήσετε τον εαυτό σας, όταν πάσχετε από κατάθλιψη

Δείτε κάποιες πρακτικές συμπεριφορικές συμβουλές, που προτείνει ο κ. Γιώργος Παπαγεωργίου, οι οποίες μπορούν να βοηθήσουν πολύ έναν πάσχοντα.

1) Βελτίωση της διατροφής: Η υγιεινή διατροφή -σε όποιον μπορεί να ανταποκριθεί στο μαγείρεμα- έχει ευεργετικά αποτελέσματα. Να ξέρετε ότι οι καταθλιπτικοί αυξάνουν τη συνήθεια να τρώνε φαγητό δρόμου (junk food), ως μέσο αυτοτιμωρίας τους.

2) Κίνηση: Κάποια γυμναστική, ή έστω -για κάποιον που δυσκολεύεται να ανταποκριθεί σε ένα τυπικό πρόγραμμα γυμναστικής- ένα γρήγορο περπάτημα για 20-30′. Βοηθούν πάρα πολύ έστω και οι απλοί περίπατοι και έχει βρεθεί, να ξέρετε, ότι οι βόλτες που δεν έχουν σκοπό και στόχευση (π.χ. η απλή βόλτα στις βιτρίνες ή περίπατος σε ένα πάρκο) είναι πραγματικά βοηθητικές γιατί μας επιτρέπουν και να χαλαρώνουμε, αλλά και να παρατηρούμε χωρίς βιασύνη τον υπόλοιπο κόσμο.

«Θυμίζουμε στον εαυτό μας ότι υπάρχουν άνθρωποι που συμπεριφέρονται διαφορετικά στη ζωή. Θυμάμαι χαρακτηριστικά κάποια θεραπευόμενη σε κατάθλιψη, που ανέφερε ότι είχε μείνει εμβρόντητη στη μέση του δρόμου να κοιτά έναν φτωχό ρακένδυτο, που έπλενε τζάμια αυτοκινήτων στα φανάρια. Ο επαίτης, μιλώντας στο τηλέφωνό του άρχισε ξαφνικά να γελά ολόκαρδα και η εικόνα αυτή ξάφνιασε την καταθλιπτική γυναίκα. Την έκανε να σκεφτεί ότι ένας άνθρωπος που δεν έχει τίποτα στη ζωή, αντιμετωπίζει τη ζωή με χαλαρότητα και αισιοδοξία, ενώ εκείνη ήταν βυθισμένη στη θλίψη, χωρίς να έχει τόσα προβλήματα. Η παρατήρηση, λοιπόν, ενός άλλου ανθρώπου την έκανε να υποτιμήσει το δικό της πρόβλημα».

Φυσικά να μην ξεχνάτε! Ο ειδικός είναι αυτός που μπορεί να βοηθήσει πιο αποτελεσματικά έναν άνθρωπο που πάσχει από κατάθλιψη, όχι μόνο επειδή εξ’ ορισμού έχει τη γνωστική αντίληψη του θέματος, αλλά επειδή πραγματικά μπορεί να κατευθύνει σωστά κάποιον που υποφέρει να βγει από το σκοτεινό τούνελ της ζωής του, που στη κατάθλιψη το έχει μετατρέψει σε «σπίτι».

Πηγή 

Έξι ακόμη επιστολές Καραμανλή και Μολυβιάτη λένε «ναι» στο όνομα «Μακεδονία»

Μετά την αποκάλυψη της επιστολής που είχε στείλει ο Κώστας Καραμανλής στον Τζορτζ Μπους το 2005 δηλώνοντας πως δέχεται να ξεκινήσουν διαπραγματεύσεις με το όνομα «Μακεδονία-Σκόπια» για το εξωτερικό και διατήρηση του όρου «Δημοκρατία της Μακεδονίας» για το εσωτερικό της χώρας, καθώς και την εκχώρηση της «μακεδονικής γλώσσας», χωρίς μάλιστα να υπάρξει συνταγματική αναθεώρηση, η «Εφημερίδα των Συντακτών» αποκαλύπτει 6 ακόμη επιστολές με αποδέκτες πρόσωπα - κλειδιά.

Πρόκειται για επιστολές που στάλθηκαν στις 7, 8 και 9 Απριλίου του 2005 από τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή στον καγκελάριο της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ, τον πρωθυπουργό της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Ροδρίγκεθ Θαπατέρο και τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου και πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Πανομοιότυπες επιστολές απέστειλε ο υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης προς τον Ολι Ρεν, επίτροπο της Ε.Ε. αρμόδιο για τη διεύρυνση, τον Ζαν Ασελμπορν, υπουργό Εξωτερικών του Λουξεμβούργου που είχε τότε την προεδρία της Ε.Ε., και τον Χαβιέ Σολάνα, ύπατο εκπρόσωπο για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας.

Οι αποκαλύψεις της εφημερίδας «Documento» και της «Εφημερίδας των Συντακτών» αποτελούν πλήγμα στο αφήγημα περί μακεδονικού αγώνα που έχει στήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η ΝΔ, αφού αποδεικνύουν ότι η Συμφωνία των Πρεσπών  πέτυχε όλα εκείνα που δεν είχε πετύχει η διαπραγμάτευση που είχε κάνει η γαλάζια παράταξη. Έτσι εξηγείται άλλωστε και η σιωπή της ΝΔ, που επέλεξε να απαντήσει εμμέσως και μόνο μέσω κύκλων του Κώστα Καραμανλή, που επιχείρησαν να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις κάνοντας λόγο για «τακτικούς» χειρισμούς.

Ολες αυτές οι επιστολές έχουν τα εξής κοινά στοιχεία με την επιστολή προς τον πρόεδρο Μπους, όπως σημειώνει ο Δημήτρης Ψαρράς στο ρεπορτάζ του:

1) Υιοθετούν την ονομασία «Makedonija-Skopje»

2) Στη συμφωνία που κατέληγε η κυβέρνηση της ΝΔ δεν προβλεπόταν να ισχύει το όνομα erga omnes, αλλά μόνο στον ΟΗΕ και οι χώρες του οργανισμού απλώς ενθαρρύνονταν να χρησιμοποιούν το νέο όνομα.

3) Στις επιστολές αναφέρεται ρητά ότι δεν ζητείται αλλαγή στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, εφόσον «το συνταγματικό όνομα Republika Makedonija θα συνεχίσει να χρησιμοποιείται στο εσωτερικό της ΠΓΔΜ, κάτι το οποίο σημαίνει ότι δεν απαιτείται καμιά συνταγματική αλλαγή». Με άλλα λόγια, δεν θα άλλαζε τίποτα ως προς τον αλυτρωτισμό αλλά και την ιθαγένεια καθώς και την ονομασία της γλώσσας.

4) Στην επιστολή προς τον Μπους επισημαίνεται ότι η συμφωνία «θα άρει ένα μείζον εμπόδιο που βρίσκεται στον δρόμο της ενσωμάτωσης της ΠΓΔΜ στις ευρωατλαντικές δομές». Στις επιστολές του προς τους Σρέντερ και Γιούνκερ η φράση μεταβάλλεται ως εξής: «[Η συμφωνία] θα άρει ένα μείζον εμπόδιο για την ΠΓΔΜ στη σταδιακή ένταξή της στην Ε.Ε.» με την επισήμανση, «όπως γνωρίζετε η Εκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αναμένεται το φθινόπωρο». Από τις διατυπώσεις αυτές του κ. Καραμανλή προκύπτει σαφώς ότι με μια λύση σε αυτή τη βάση (διπλή ονομασία «Μακεδονία-Σκόπια» στον ΟΗΕ και παντού αλλού «Μακεδονία») η Ελλάδα θα δώσει το πράσινο φως για την ένταξη της ΠΓΔΜ στην Ε.Ε. Ακόμα πιο σαφής είναι η διατύπωση της επιστολής Καραμανλή προς τον Θαπατέρο: «Για δεκαπέντε χρόνια πολιτικοί λόγοι είχαν αποτρέψει μια λύση μεταξύ των δύο χωρών. Προσωπικά, είμαι έτοιμος να αναλάβω το πολιτικό κόστος και να επιλύσω το θέμα τώρα». Και πιο κάτω: «Είναι κρίσιμο σε αυτή τη φάση η Ισπανία να στηρίξει την πρόταση του ΟΗΕ, η οποία, πρέπει να τονίσω, αποτελεί ισορροπημένο συμβιβασμό μεταξύ των θέσεων των δύο πλευρών. Αυτό που χρειάζεται είναι η άλλη πλευρά να αποδεχτεί την πρόταση του ΟΗΕ. Ο Πρόεδρος Τσερβένκοφσκι είναι το πρόσωπο κλειδί για να λάβει τις απαιτούμενες τελικές αποφάσεις».

«Η ύπαρξη όλων αυτών των επιστολών προς Ευρωπαίους ηγέτες αποδεικνύει ότι είναι προφάσεις εν αμαρτίαις οι όψιμοι ισχυρισμοί των κύκλων Καραμανλή, καθώς και ορισμένων στελεχών της ΝΔ, που χαρακτηρίζουν τακτικό ελιγμό την υιοθέτηση αυτής της δυσμενούς θέσης για την ονομασία της ΠΓΔΜ», σημειώνει η «Εφημερίδα των Συντακτών».

Το επιχείρημα περι ελιγμών καταρρέει άλλωστε από την αποκάλυψη επίσημων αμερικανικών εγγράφων που αποδεικνύουν ότι η συγκεκριμένη γραμμή αποτελούσε και την επίσημη της ΝΔ. Λίγο πριν από τη σύνοδο του Βουκουρεστίου έχει καταγραφεί από τον πρέσβη Ντάνιελ Σπέκχαρντ η επίσημη αποδοχή της διπλής ονομασίας: «Μετά από τις προτάσεις του Νίμιτς η κυβέρνηση Καραμανλή αποφάσισε το “τολμηρό βήμα” της αποδοχής τους ως βάσης διαπραγμάτευσης. [...] Ή Ελλάδα είναι ανοιχτή σε ένα σύνθετο όνομα, “Νέα, Βόρεια, Ανω, οποιαδήποτε Μακεδονία”, υποστήριξε ο Καραμανλής. [...] Ως προς την πρόταση του Νίμιτς για μια λύση διπλής ονομασίας (Δημοκρατία της Μακεδονίας για εσωτερική χρήση και ένα σύνθετο όνομα για τον ΟΉΕ, το ΝΑΤΟ και διεθνή χρήση), ο Καραμανλής είπε ότι θα μπορούσε να το αποδεχτεί, αλλά το σύνθετο όνομα θα έπρεπε να χρησιμοποιείται σε όλα τα διεθνή φόρα και η Ελλάδα περιμένει να χρησιμοποιούν και οι ΉΠΑ το σύνθετο όνομα» .

Πηγή

   

Κρίμα, δεν… αποφυλακίστηκε ο Γιωτόπουλος

Γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Χθες το βράδυ μάθαμε – με εξαιρετικό συγχρονισμό από μισή ντουζίνα ιστοσελίδες - ότι «βγαίνουν από την φυλακή με τους νέους (ποινικούς) κώδικες Γιωτόπουλος, Ξηροί, Τζωρτζάτος» και «λοιποί της 17Ν». Δεν μάθαμε ότι ουδείς εξ αυτών έχει δηλώσει καν πρόθεση να κάνει αίτηση αποφυλάκισης – μέχρι στιγμής τουλάχιστον, κι εάν και εφόσον έχει το δικαίωμα να κάνει -, μάθαμε όμως ότι είναι βέβαιο πως «από Σεπτέμβριο βγαίνει κι ο Κουφοντίνας» και πάει σπίτι του με «βραχιολάκι».

Λίγο αργότερα ο υπουργός Δικαιοσύνης Μιχάλης Καλογήρου δήλωνε ότι τα δημοσιεύματα περί αποφυλάκισης πολυισοβιτών για τρομοκρατία με βάση τον νέο Ποινικό Κώδικα είναι «πρόχειρα και ψευδή» και «επιχειρούν να εμπλέξουν την μεταρρύθμιση των ποινικών κωδίκων στην προεκλογική αντιπαράθεση». Εξηγούσε επίσης ότι με τον νέο ποινικό κώδικα «η αντιμετώπιση των πολυισοβιτών είναι βαρύτερη απέναντι σε όλες τις κατηγορίες εγκλημάτων». Κι έλεγε πως «με βάση το  άρθρο 7 του ΠΔ. 62/2014 δεν εμπίπτουν στην πιλοτική εφαρμογή του θεσμού της ηλεκτρονικής επιτήρησης όσοι έχουν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη».

Εμείς όμως – και πάλι με εξαιρετικό συγχρονισμό, και πάλι από τα ίδια media – μάθαμε μόνον πως «ο Καλογήρου προσπαθεί να θολώσει τα νερά μετά τις αντιδράσεις» και ότι, τελεία και παύλα, οι νέοι κώδικες είναι το εισιτήριο ελευθερίας και το καθαρτήριο για πάσα πράξη (και πάσα νόσο) ανομίας.

Παραπλεύρως μαθαίναμε ότι «o Τσίπρας πάει στις κομματικές ομιλίες με το πρωθυπουργικό αεροσκάφος». Η «είδηση» συνοδευόταν από ευμεγέθεις φωτογραφίες του πρωθυπουργικού αεροσκάφους στο αεροδρόμιο του Ηρακλείου όπου είχε ομιλία χθες το βράδυ ο Αλέξης Τσίπρας. Εκεί όπου, κατά πολιτική ειρωνεία, είπε ότι «οι πολιτικοί μας αντίπαλοι και τα ΜΜΕ που τους στηρίζουν, έχουν επιβάλει σιωπητήριο στην προγραμματική συζήτηση. Παραθέτουν μονάχα όμορφα σλόγκαν και ανώδυνες ατάκες. Και κρύβουν τα όσα σχεδιάζουν για το μέλλον του τόπου». Δεν μάθαμε βεβαίως ότι ο Αλέξης Τσίπρας πήγε στο Ηράκλειο απ’ ευθείας από τις Βρυξέλλες και την ευρωπαϊκή σύνοδο κορυφής αλλά μικρό – κι ανώδυνο – το κακό. Διότι, αφενός θα μπορούσε να έχει κάνει στάση στην Αθήνα, να παρκάρει το πρωθυπουργικό και να πάρει το αεροπλάνο – ή και το πλοίο – της γραμμής για Ηράκλειο, και αφ’ ετέρου είχαμε ήδη προλάβει να γίνουμε μάρτυρες του πλέον επώδυνου.

Είχαμε ήδη προλάβει να μάθουμε ότι «σοβαρή και έγκριτη εφημερίδα δέχεται συντονισμένη επίθεση από υπουργούς και τρολς του ΣΥΡΙΖΑ» επειδή ουδείς αντελήφθη το βαθύ πολιτικό μήνυμα του… εκλεπτυσμένα ρατσιστικού χιούμορ της. Επειδή, εν ολίγοις, ουδείς κατάλαβε πως η εφημερίδα στρεφόμενη εναντίον της μετανάστριας που βρήκε τραγικό θάνατο στο νοσοκομείο της Νίκαιας, στην πραγματικότητα «έψεγε την κυβέρνηση που από τις επικοινωνιακές φανφάρες του παρελθόντος, τώρα έχει καταντήσει να μετράει νεκρούς». Ναι, ακριβώς αυτό εννοούσε ο άριστος της Athens Voice όταν έγραφε «Μετανάστρια από την Αρμενία, αποκλειστική νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Νίκαιας, πήδηξε από το παράθυρο και σκοτώθηκε για να μην απελαθεί. Κρίμα, έχασε την ευκαιρία να συνοδεύσει τον Τσίπρα στην δεξίωση του Προεδρικού».

Τα media της στρατευμένης προπαγάνδας προφανώς δεν ήταν ούτε η πρώτη, ούτε η δομική αιτία της ήττας του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές. Σίγουρα όμως αυτά τα media είναι η αρχή – ή και το τέλος – της μεγάλης ήττας της δημοσιογραφίας…

Να λείπεις- Δεν είναι τίποτα να λείπεις…

γράφει η Κλειώ Βλαχάκη

Μήνες σε αναμονή. Ξέρεις πώς είναι; Να σε βάζεις σε αναμονή, να σε περιμένεις, να κοιτάζεις από το μισάνοιχτο παραθύρι, να κάνεις ησυχία μήπως και σε ακούσεις, να σταματάς την καρδιά σου, να την πηγαίνεις αργά, να την παγώνεις; Ξέρεις πώς είναι; Να ξεπορτίζει ο ήλιος, Απρίλη μήνα, Μάη μήνα, Ιούνη μήνα, κι εσύ να φοράς παλτό, να κρύβεσαι από το φως, να μετράς απώλειες, να κηδεύεις εσένα, να θρηνείς εσένα, πού πήγες, πώς ήσουν, πώς έγινες, τι άλλαξε, τι έφυγε, τι δεν ήρθε; Γιατί κρυφά μέσα μας περιμένουμε να στείλει αντικαταστάτη το φευγιό.

Ιούλιος. Καρπούζι. Θυμήθηκα τον παππού μου. Ένα μποστανάκι με άνυδρα καλούδια, μια τσάπα στον ώμο και το δεξί χέρι να κρατά το δικό μου. Κι ένας δρόμος ατέλειωτος μέσα από ελιές και χώματα και πέτρες. Να τρέχουν τα σάλια μου και να ανυπομονώ να φτάσουμε επιτέλους γιατί τότε νόμιζα πως η ζωή θα έχει πάντα γεύση καρπούζι και τελικά στο μόνο που έμοιαζε ήταν σε εκείνο το κρακ που έκανε όταν έμπηγε το μαχαίρι. Κρακ και η καρδιά αργότερα! Κρακ και η ζωή ολόκληρη! Και ποτέ κανείς δεν την άκουσε! Έβλεπες μόνο τη ρωγμή αργότερα κι αναρωτιόσουν ποιος παρατρόχισε τα φτερά σου κι έκαναν κρακ.

Τώρα ξυπνώ και κουτουλάω σε τοίχους. Μου έλεγαν θα κάνεις λάθη κι εγώ άκουγα πάθη. Και κουτουλάω σε τοίχους. Όταν πονάω, κρύβομαι σαν τις γάτες. Δε με βρίσκεις εύκολα. Ήθελα λευκό κι εκείνο έγινε γκρι, ήθελα ήχους κι εκείνο έγινε κρακ, ήθελα φως κι έγινε ό,τι βλέπει ένας τυφλός. Όλο ήθελα κι έμεινα εκεί.

Κανείς δε μας προετοιμάζει για την απάτη. Κανείς και για την αγάπη. Ανοίγουμε τα μάτια ένα πρωί και είναι Ιούλιος. Ο σκύλος θέλει βόλτα, η βρύση στάζει, μια μύγα πετά, στις φλέβες σου κυλά νερό, αλκοόλ, οινόπνευμα, τα μάτια σου είναι άνυδρα, σαν το μποστανάκι του παππού, δε γελάς, δεν κλαις, δεν ελπίζεις, πορεύεσαι αυτό το καλοκαίρι χωρίς προσδοκίες, ανίκανος να θυμηθείς πώς ήσουν, ανερμάτιστος, ανίδεος, αναποφάσιστος να βγεις έξω. Πρόσφυγας της ζωής που βρέθηκες στο σαπιοκάραβο και όλοι οι συνταξιδιώτες έσωσαν το τομάρι τους. Και λόγια, λόγια, λόγια, υποσχέσεις, «θα», τόσα πολλά «θα» που μέτρησες κι έπιασες το άπειρο.

Τώρα ξυπνώ και κουτουλάω σε τοίχους. Έχω ακόμα την ψευδαίσθηση ότι θα ανοίξω πέρασμα, λαγούμι, τούνελ στο μέσα μου για να περάσω πάλι, να με δω, να με γνωρίσω, να με συγχωρήσω που πίστεψα εκείνα τα «θα» και χάθηκα, με έχασα, έχασα. Πάσο, κύριοι!

*Ο τίτλος δανεικός από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου «Γειτονιές του κόσμου».   

Athens Voice: Η ανατομία μιας χυδαιότητας

γράφει ο Αλέξανδρος Βάκουλας

Χθες ένα συγκεκριμένο σχόλιο που αναρτήθηκε στη fanpage της Athens Voice έτυχε εξαιρετικής διάδοσης. Παρά το πνευματώδες τους πράγματος που διεκδικεί κάθε αντίστοιχη ανάρτηση, το περιεχόμενο της δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, με περισσή επιείκεια, ως κάτι παραπάνω από μια αποτυχημένη «εξυπνάδα».

Υπάρχει μια σειρά ζητήματα που εγείρονται. Για να τα εντοπίσουμε, βοηθά να ξεκινήσουμε από την ανατομία αυτού του αποτυχημένου σχολίου.

Πρώτα απ’ όλα, ας σκεφτούμε τους όρους με τους οποίους παράγεται περιεχόμενο στις ηλεκτρονικές πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης. Ο τρόπος που οι αναρτήσεις αποκτούν αυξημένη διάδοση είναι μέσω της ενασχόλησης / δέσμευσης (engagement) με την εκάστοτε ανάρτηση. Ιδανικό περιεχόμενο για να προκαλέσει τους αναγνώστες να αντιδράσουν είναι περιεχόμενο αιχμηρό, πολωτικό, αφοριστικά γενικόλογα ή σπανιότερα, εξαιρετικά ευρηματικό. Επίσης βοηθά όταν είναι σύντομο και ατακαδόρικο. Στην επιδίωξη παραγωγής σύντομου και περιεκτικό περιεχομένου, εξαιρετικά χρήσιμη είναι η άντληση νοήματος με μια καλή αναφορά σε κάτι που ο αναγνώστης θυμάται και είχε σημασία γι αυτόν στο παρελθόν.

Έτσι, η συγκεκριμένη ανάρτηση δεν είναι κάτι που ξεφεύγει από την πεπατημένη. Γιατί λοιπόν προκάλεσε τόσο έντονες αντιδράσεις;

Ας εστιάσουμε στην αναφορά που επιχειρήθηκε, ώστε το σχόλιο να αντλήσει από την ανάμνηση επίκαιρου σχολίου σε σχέση με τον Αλέξη Τσίπρα.

Το 2008, σε μια από τις πρώτες του εμφανίσεις ως επικεφαλής του ΣυΡιζΑ, ο Αλέξης Τσίπρας είχε βρεθεί στο Προεδρικό Μέγαρο με αφορμή την Εορτή της Δημοκρατίας. Μαζί του βρισκόταν η Καντίτσα Σάνκο, μετανάστρια από τη Σιέρα Λεόνε που βρισκόταν στην Ελλάδα για περισσότερο από τη μισή της ζωή. Κατά δήλωσή του, ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει ότι η πρόσκληση του στην κα. Σάνκο είχε σκοπό συμβολικό, αλλά και προσωπικό. Η γυναίκα αυτή είχε σχολιαστεί με ύφος ουδόλως διαφορετικό από αυτό που μεταχειρίστηκε η Athens Voice στη χθεσινή της ανάρτηση.

Έντεκα χρόνια μετά, κάποιος αποφάσισε να ανασύρει τη συγκεκριμένη αναφορά. Η ερμηνεία της κριτικής προς τον ΣυΡιζΑ δεν είναι δύσκολη. Ο σχολιαστής επιχειρεί να αποδόσει επικοινωνιακή χρήση των μεταναστών από την παρούσα κυβέρνηση, κάτι που η απάντηση/ μη-απολογία της Athens Voice, μετά από την ευρεία αντίδραση που δοκίμασε, επιβεβαιώνει.

Αφού το παραπάνω δεν φαίνεται δύσκολο να το καταλάβει ο αναγνώστης, θα πει κανείς, γιατί τόσο θέμα;

Η επιλογή κάποιου να μεταχειριστεί ένα φραστικό εύρημα για να ενδυναμώσει το σχόλιό του, τον επιβαρύνει με την ευθύνη για την ευστοχία του. Εν προκειμένω, με την αναφορά που θίγεται πιο πάνω και την παράθεση του θανάτου της νοσηλεύτριας, επιχειρείται η κριτική στον επικοινωνιακό χειρισμό του μεταναστευτικού. Έναν χειρισμό που η κριτική στον οποίο, έστω και αδύναμα διατυπωμένη, θα μπορούσε να σταθεί από μόνης της. Το φραστικό σχήμα ωστόσο δεν βρήκε την αιχμή του και το περιεχόμενο των αντιδράσεων το υπογραμμίζουν.

Ας εστιάσουμε στο ποιος πραγματικά μπήκε στο στόχαστρο αυτού του σχολίου. Παρότι ο στόχος ήταν ο Αλέξης Τσίπρας, η συγκεκριμένη κριτική απέτυχε παταγωδώς να θίξει αυτό που σκόπευε. Κατ’ επέκταση, και αυτόν που φιλοδοξούσε να στοχεύσει. Στο στόχαστρο, πραγματικά, βρέθηκε μια γυναίκα, μετανάστρια χωρίς χαρτιά, πιθανώς ανασφάλιστη, επισφαλώς εργαζόμενη. Μια γυναίκα, αποκλειστική νοσοκόμα, που πήδηξε από τον πρώτο όροφο νοσοκομείου και κατέληξε να χάσει τη ζωή της, φοβισμένη και αθέλητα ή απελπισμένη και σκοπίμως. Μια γυναίκα που φοβόταν την απέλαση. Μία γυναίκα που ονομαζόταν Γκαϊανέ Κασαρτζιάν και βρισκόταν για περισσότερα από 25 χρόνια στην Ελλάδα.

Ποιο πνευματώδες σχόλιο είναι τόσο εύστοχο που να μπορεί να στηρίξει το βάρος ενός τέτοιου θανάτου; Σίγουρα όχι αυτό. Η επιλογή του συγκεκριμένου επίκαιρου σημείου για την διατύπωση μιας τέτοιας κριτικής ήταν άστοχο και εκτροχίασε οποιαδήποτε προσπάθεια διατύπωσης σχολίου.

Υπό τον ορυμαγδό των αντιδράσεων, στο σημείο αυτό, χρειάζεται και μια κουβέντα για τον λόγο που παράγουν τα μέσα που ταυτόχρονα παράγουν και δημοσιογραφία. Σίγουρα δεν χρησιμεύει να γινόμαστε τιμητές μιας άμεμπτης και αντικειμενικής δημοσιογραφίας. Είναι σαφές ότι κάθε μέσο, επιλέγοντας τι αναδεικνύει και τι παραλείπει, ιχνηλατεί τις προτεραιότητες του. Αυτό που θα οφείλαμε να κάνουμε, ωστόσο, είναι να αντιμετωπίζουμε γεγονότα δίκαια, τις απόψεις, γενναιόδωρα και αναλυτικά και τις πληροφορίες, με επιφύλαξη.

Αντιμετωπίζοντας το χθεσινό σχόλιο γι’ αυτό που είναι, λοιπόν, αντικρίζουμε, στη βάση μιας άστοχης κριτικής με ψήγματα επιχειρήματος, μια χυδαία εξυπνάδα στο κυνήγι των clicks.

Η μυστική συμφωνία στο πριγκιπάτο Μητσοτάκη - Καραμανλή.

Γράφει ο Στέλιος Κούλογλου

Αν η ΝΔ κερδίσει τις εκλογές της επόμενης Κυριακής, για τη χώρα θα υπάρχει μια ακόμη αρνητική συνέπεια: θα απομακρυνθεί από την κοινοβουλευτική δημοκρατία, υιοθετώντας ένα είδος βασιλευόμενης. Γιατί πίσω από την πρόσφατη δημόσια τοποθέτηση του Κώστα Καραμανλή, την πρώτη μετά από 10 χρόνια, κρύβεται μια συμφωνία: ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται ότι ανταλλάσσει την ανοικτή πλέον στήριξη της ηγεσίας Μητσοτάκη, με την υποστήριξη του τελευταίου προς τον Καραμανλή για τη θέση του προέδρου της Δημοκρατίας.

Δεν αποκλείεται λοιπόν τον Φεβρουάριο του 2020, να έχουμε πρωθυπουργό από την οικογένεια Μητσοτάκη και πρόεδρο από την οικογένεια Καραμανλή. Πρωτοφανής όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και τον κόσμο όλο, αυτή η βορειοκορεατική εικόνα δεν μοιάζει πολύ με κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ευτυχώς που δεν έχουν μεγαλώσει και τα άλλα παιδιά(πλην του δημάρχου Αθηναίων και κάποιων βουλευτών) για να καταλάβουν και την προεδρία της Βουλής..

Για την πολιτικές που θα επικρατήσουν στο βασίλειο, καλύτερα να μην γίνει λόγος. Ο υποψήφιος πρωθυπουργός επαγγέλλεται μια πολιτική που θα βοηθήσει τους ευγενείς να πληρώνουν λιγότερους φόρους σε βάρος των πληβείων. Ο προαλειφόμενος ως πρόεδρος έχει υιοθετήσει λιγότερο νεοφιλελεύθερες θέσεις και πιο συναινετικό, κεντροδεξιό προφίλ, αλλά δεν έχει τις εξουσίες για να τις επιβάλλει. Το λεγόμενο καραμανλικό στρατόπεδο θα τύχει  οριστικής τιμητικής αποστρατείας.

Φυσικά σε κάθε δυναστεία περισσεύει η υποκρισία και η συμφωνία των Πρεσπών είναι η πιο χαρακτηριστική περίπτωση. Κόντρα στις πεποιθήσεις του, ο κ. Μητσοτάκης υιοθέτησε την πιο αισχρή, δημαγωγική πολιτική, ψαρεύοντας στα βρόμικα νερά της ακροδεξιάς. Χθες βγήκε στη φόρα αυτό που όλοι γνωρίζαμε για τις πραγματικές θέσεις της ΝΔ: ο κ. Καραμανλής είχε υιοθετήσει την ονομασία Μακεδονία-Σκόπια, χωρίς ούτε συνταγματική αναθεώρηση ούτε τις άλλες ουσιαστικές υποχωρήσεις από την πλευρά των γειτόνων, που έχουν οδηγήσει την Ελληνική αεροπορία να ελέγχει σήμερα τον εναέριο χώρο της Βόρειας Μακεδονίας. Η δικαιολογία ότι επρόκειτο για κίνηση τακτικής προς τις ΗΠΑ δεν πείθει κανένα. Δηλαδή αν η τότε εθνικιστική ηγεσία των Σκοπίων αποδεχόταν, υπό την πίεση των ΗΠΑ, την ελληνική πρόταση, η ελληνική κυβέρνηση θα έκανε πίσω;

«Σιγουράντζα», όπως πάντα, ο κ. Καραμανλής βρήκε να υποστηρίζει την «παράταξη», αφού πρώτα  η ΝΔ νίκησε στις ευρωεκλογές. Για τα πεπραγμένα του, τις καθοριστικές ευθύνες του για τη χρεοκοπία της χώρας το 2010, ούτε κουβέντα. Έτσι γίνεται πάντα στα βασίλεια: οι άρχοντες δεν παραδέχονται ποτέ τα λάθη τους..

ΥΓ: Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να υπογράψει τις αλλαγές στην ηγεσία της Δικαιοσύνης, που αποφασίστηκαν από τη νόμιμη κυβέρνηση και μάλιστα μετά από συναινετική συμφωνία στη Βουλή. Διαφορετικά θα έχει συναινέσει σε ένα δικαστικό -συνταγματικό πραξικόπημα. Αν οι δισταγμοί του είχαν -πολύ κακώς- να κάνουν και με την πιθανότητα ανανέωσης της θητείας του από την ΝΔ, η συμφωνία Μητσοτάκη- Καραμανλή διαψεύδει και αυτή την ελπίδα.           

Η Συμφωνία των Πρεσπών και η πατριδοκαπηλία της ΝΔ

Θα προσπαθήσω να εξηγήσω με πολύ απλά λόγια γιατί το ονοματολογικό της Βόρειας Μακεδονίας φωτογραφίζει την διαχρονική πατριδοκαπηλία της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα και ταυτόχρονα επιβεβαιώνει το ρόλο των κυρίαρχων ΜΜΕ υπέρ των συστημικών κομμάτων και κατά της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

Στις 13 Σεπτεµβρίου στην Νέα Υόρκη, μετά από τις εντονότατες πιέσεις που δέχονταν η Ελλάδα για άρση του εμπάργκο, υπογράφτηκε η Ενδιάµεση Συµφωνία από τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας κ. Παπούλια και τον τότε υπουργό Εξωτερικών της πΓ∆Μ κ. Τσερβενκόφσκι.

Τι έλεγε τότε η Συμφωνία; Ότι μέχρι να βρεθεί οριστική λύση η χώρα θα ονομάζεται πΓ∆Μ και θα πρέπει να να προχωρήσει σε άµεση αλλαγή του συµβόλου (µε τον Ήλιο της Βεργίνας) που υπάρχει στη σηµαία, να σταµατήσει την έκδοση και να διακηρύξει τηv άµεση αλλαγή του νέου χαρτονοµίσµατος µε την απεικόνιση του Λευκού Πύργου της Θεσσαλονίκης και να διακηρύξει (προσέξτε, να διακηρύξει, όχι να αλλάξει) ότι η ερµηνεία των επίµαχων άρθρων στο Σύνταγµά της δεν ερµηνεύονται ως διεκδίκηση ελληνικού εδάφους αλλά ούτε και ως ανάµιξη στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας.

Τα χρόνια πέρασαν και όπως γίνεται πάντα με τα προβλήματα που παραμένουν άλυτα η γειτονική χώρα, όχι απλά συνέχισε τις προσκλήσεις αλλά αναγνωρίσθηκε νέτα, σκέτα ως «Μακεδονία» από μια σειρά από χώρες, π.χ. Ρωσία, Κίνα, Καναδάς. Το 2005 ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καρμανλής, όπως παραδέχεται και ο ίδιος, υπό την πίεση να αναγνωρίσουν τη γειτονική χώρα οι ΗΠΑ ως «Μακεδονία» στέλνει την επιστολή στον Τζ. Μπους (την οποία αποκαλύπτει σήμερα το Documento) δίνοντας το όνομα «Μακεδονία» για εσωτερική χρήση, το όνομα «Μακεδονία – Σκόπια» για εξωτερική, φυσικά γλώσσα και ταυτότητα στο εσωτερικό που ακολουθούν το όνομα, και χωρίς Συνταγματική αλλαγή.

Το θετικό για τη χώρα μας είναι ότι ακόμη και αυτήν τη συμφωνία δεν τη δέχθηκαν οι σκληροί του VMRO και ο Κύρο Γκλιγκόροφ, με αποτέλεσμα να φτάσουμε στο 2008 και τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι όπου η Ελλάδα και η τότε Κυβέρνηση Καραμανλή ρωτήθηκαν αν θα συναινούσαν στην είσοδο της πΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με την προσωρινή της ονομασία και απάντησαν «όχι» με αποτέλεσμα να μην μπει καν στην ημερήσια διάταξη το θέμα. Αυτό παρουσιάζει ως μεγάλη επιτυχία ο Κ. Καραμανλής, αλλά πρέπει να ανάψει ένα μεγάλο κεράκι στον Κ. Γκλιγκόροφ και το VMRO γιατί χωρίς αυτούς τα πράγματα θα ήταν πολύ δύσκολα για την Ελλάδα από τη στιγμή που το 1995 είχε δεχθεί τη χρήση του ονόματος πΓΔΜ, κάτι που φάνηκε από την καταδικαστική απόφαση για τη χώρα μας του δικαστηρίου της Χάγης.

Και φτάνουμε στη Συμφωνία των Πρεσπών όπου οι Αλέξης Τσίπρας και Νίκος Κοτζιάς πετυχαίνουν μια λύση απείρως ευνοϊκότερη για τις Ελληνικές θέσεις αφού η ονομασία «Βόρεια Μακεδονία» είναι erga omnes δηλαδή για όλες τις χρήσεις με παράλληλη αλλαγή των αλυτρωτικών διατάξεων του Συντάγματος της γειτονικής χώρας και των ονομασιών σε πλατείες, αεροδρόμια, δρόμους κ.λ.π. Τόσο καλά.

Τι κάνει λοιπόν η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αντώνη Σαμαρά; Βλέπει την ευκαιρία για «πατριωτικά» ψηφαλάκια, βγαίνει στα μπαλκόνια, μιλά για προδοτική Συμφωνία, ρίχνει νερό στο μύλο των ακροδεξιών με τη βοήθεια βέβαια των «αγαπημένων» της Media, που αντί να επισημάνουν την αμφισημία της Αντιπολίτευσης βγάζουν ντουντούκες για το γεγονός ότι η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίζει «ακροδεξιούς» όλους τους πολίτες που αντιδρούν στην Συμφωνία! Προσέξτε, όχι ότι οι προηγούμενοι παρακαλούσαν για το λίγο χειρότερο φαΐ που αναγκάστηκαν να σερβίρουν και τώρα φωνάζουν στον μάγειρα που το διόρθωσε αλλά ότι ο μάγειρας τους έκανε παρατήρηση γιατί τώρα προσπαθούν να αναποδογυρίσουν την κατσαρόλα!

Αν δε, τοποθετήσει κανείς τη Συμφωνία των Πρεσπών στο ευρύτερο κάδρο των εξελίξεων στα εθνικά μας θέματα (Ελληνοτουρκικά, υδρογονάνθρακες, ενεργειακοί δρόμοι) θα αντιληφθεί το κέρδος σε διπλωματικό και εθνικό κεφάλαιο για τη χώρα μας από τη Συμφωνία του Αλέξη Τσίπρα και του Νίκου Κοτζιά

Δημήτρης Χατζηνικόλας         

Πηγή: Documento       

«Φύγε! Επεσε...»

Γράφει η Νόρα Ράλλη

Τι ήταν να γεννηθώ στη χώρα των ψυκτικών, κατά Κυριάκο; Δεν μπορούσα να έχω μεγαλώσει στη διπλανή χώρα των αθληταράδων, κατά Αντετοκούνμπο; Ενα κοτέτσι χώριζε κάποτε το Περιστέρι με τα Σεπόλια. Αντε κι ένα ποτάμι. Το πρώτο το σαρώσαμε, το άλλο το μπαζώσαμε.

Ατιμη ζωή. Βρε καλά τα λένε οι φιλελεύθεροι του κόσμου τούτου. Στην Ελλάδα πια, έχουμε τιγκάρει από δαύτους. «Σ’ αυτή τη ζωη ο καθένας παίρνει αυτό που του αξίζει!». Το 1884 το ’πε αυτό το τρισμέγιστο ένας από τους παμμέγιστους θεωρητικούς νομιμοποιητές της κοινωνικής ανισότητας (που είναι ίδιον της ανθρώπινης φύσης – πάλι κατά Κυριάκο). Ουίλιαμ Σάμερ τον έλεγαν. Τον 19ο αιώνα έζησε, καταμεσής της ανόδου του βιομηχανικού καπιταλισμού. Καθηγητής στο Γέιλ ήτανε και μαζί μ’ άλλους ινστρούχτορες και καθοδηγητάδες θεμελίωσε τον φιλελευθερισμό για να μπορούμε εμείς σήμερα, ενάμιση αιώνα μετά, να τον ψηφίζουμε με δόξα και τιμή – έστω και ευκαιρίας.

Μόνο ως προς αυτήν, σύμφωνα με τους εν λόγω, είμαστε ίσοι. Μόνο ως προς την ευκαιρία. Οχι από γεννησιμού μας. Γιατί, σου λέει, δεν είναι δυνατόν να γεννιέται ίσος ένας που του λείπει ένα χέρι ή λίγο μυαλό ή μια αίσθηση ή ένας μπάρμπας στην Κορώνη, με όλους τους υπόλοιπους! Αλλοι γεννιούνται άξιοι κι άλλοι ανάξιοι. Ετσι είναι, γιατί έτσι το είπανε. Και μάλιστα, οποιαδήποτε προσπάθεια να υποστηριχτούν αυτοί οι «ανάξιοι» (τελευταία είναι της μοδός να τους λέμε «μεσαία τάξη»), οι άνεργοι, οι χαμηλοεισοδηματίες, οι «μειονεκτούντες» τέλος πάντων, είναι προσβολή για την ίδια τη φύση! Είναι έγκλημα για την ίδια τη ζωή! Που δίνει μόνο σ’ αυτούς που αξίζουν.

Δεν τα λέω εγώ αυτά. Τα βιβλία τα λένε, τα βαριά, της πολιτικής φιλοσοφίας. Τελευταία και κάτι δεκάδες υποψήφιοι ΝΔίτες και ακροΝΔίτες σε κανάλια, εφημερίδες, ραδιόφωνα – οι περισσότεροι είναι συγγενολόι.

Λίγο, βέβαια, να ξεφυλλίσει κάποιος τις αλήθειες τους, καταλήγει σε περισσότερα ερωτήματα απ’ ό,τι απαντήσεις. Πώς γίνεται, ας πούμε, στην ίδια χώρα να βραβεύουν ώς τον πρώτο των πρώτων έναν Νιγηριανο μετανάστη από ένα προάστιο δευτεράντζα μιας χώρας επίσης δευτεράντζας, και την ίδια στιγμή να μην ανοίγει ρουθούνι για τον πατέρα με το παιδάκι του που βρέθηκαν αγκαλιασμένοι νεκροί, στις όχθες ποταμού στα σύνορα ΗΠΑ-Μεξικού; Πώς γίνεται, στην άλλη τη χώρα, τη δευτεράντζα, οι ίδιοι που συγχαίρουν εκείνο το αγόρι (το εκ Νιγηρίας καταγόμενο, εν Ελλάδι καταδιωκόμενο και εξ Αμερικής βραβευόμενο) και ταυτόχρονα να λένε πως «επιδόματα τέκνων θα παίρνουν μόνο οι Ελληνες Ελληνες» (πες τα, βρε τσίφτη, Κυρανάκη!); Και κυρίως, πώς και όλα αυτά τα «πώς» είμαστε έτοιμοι να τα ψηφίσουμε ξανά, με δόξα και τιμή – έστω και ευκαιρίας;

Στην Ιταλία, μόλις έπεσε ο Μπερλουσκόνι, έγινε μια δημοσκόπηση: οι μισοί Ιταλοί ήθελαν να είναι ο Μπερλουσκόνι ή να δουλεύουν για κάποιον σαν τον Μπερλουσκόνι.

Στην Ελλάδα πάλι, η «επιβίωση του καταλληλότερου» (θεμελιακή αρχή του φιλελευθερισμού, κλασικού και νέου) αναβιώνει με ταχείς ρυθμούς και Μπερλουσκονική πατέντα: Ετοιμοι είμαστε να φέρουμε εξουσιαστή, όχι αυτόν που θαυμάζουμε αλλά αυτόν που οικτίρουμε. Μόνο και μόνο με την πρόφαση (ίσως και βεβαιότητα) πως αυτός είναι ο «καταλληλότερος». Για ποια δουλειά; Μα για να επιβεβαιώσει αυτό που πολύ σωστά (πολύ με πονάει αυτό το «πολύ») μου έχει πει ο σπουδαίος ηθοποιός και υπέροχος φίλος, Ηλίας Λογοθέτης: «Τον νεοέλληνα δύο πράγματα τον ενδιαφέρουν μόνο. Να έχει λεφτά και δίκιο!».

Και πάνω που ήμουν έτοιμη να του αντιμιλήσω, λέγοντας πως δεν μπορεί να είναι μόνο έτσι, θυμήθηκα περιστατικό που μου είχε περιγράψει άλλη φίλη ηθοποιός.

Περιστατικό που εξηγεί πολλά (αχ, πολύ με πονάει αυτό το «πολλά»): Λεωφορείο είναι έτοιμο να ξεκινήσει, όταν φωνάζει ο ελεγκτής στον οδηγό: «Σταμάτα! Ερχεται»... Μια κυρία με τα χέρια της γεμάτα ψώνια έτρεχε να το προλάβει. Κάτι το βάρος από τα ζαρζαβαρικά στις σακούλες, κάτι η τρεχάλα μες στη λαλάκα, χάνει την ισορροπία της και πάρ’ τα χάμω, κυρία, σακούλια και αξιοπρέπεια μαζί. Ξαναγυρίζει τότε ο ελεγκτής στον οδηγό και του λέει: Φύγε! Επεσε.      

Ξένοιαστες μέρες

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Φορούσε ρούχα σοβαρά: μαύρο παντελόνι, μαύρη μπλούζα, ένα κολιέ, μικρά σκουλαρίκια, λίγο μακιγιάζ και είχε κρεμασμένη από τον ώμο της μια «επαγγελματική» τσάντα. Από αυτές που τα περιέχουν όλα: τηλέφωνο, έναν υπολογιστή, γυαλιά ηλίου και οράσεως, ένα κραγιόν, ένα σημειωματάριο...

Βρισκόταν σε ξένη πόλη, ταξίδι-αστραπή για δουλειά, και έκανε ένα διάλειμμα. Αρχές καλοκαιριού στη δυτική Ευρώπη, με όση ζέστη χρειάζεται.

Καθόταν σε ένα παγκάκι, μπροστά σε μια τεχνητή λιμνούλα με σιντριβάνια, η οποία είχε μετατραπεί σε αστικό βιότοπο. Πάπιες και χήνες κολυμπούσαν στο νερό, ζευγάρια και ομάδες εφήβων ήταν απλωμένα γύρω γύρω. Κάποιοι κουβέντιαζαν, κάποιοι διάβαζαν, άλλοι μοιράζονταν μπίρες και αναψυκτικά.

Κι εκείνη προσπαθούσε να πάρει μερικές ανάσες. Από τη δουλειά και τον θόρυβο των συγκεντρωμένων ανθρώπων μέσα σε ένα μάλλον σκοτεινό κτίριο. Μπορεί και από τις σκέψεις που τη βασάνιζαν μέρες τώρα. Επρεπε να πάρει αποφάσεις και όλο το ανέβαλλε.

Καθόταν εκεί και παρατηρούσε τα πουλιά, τα παιδιά, τον κόσμο που περνούσε δίπλα της. Ακουγε τον ήχο του νερού. Δεν φαινόταν να αντιδρά σε τίποτα, ίσως να μην ανοιγόκλεινε καν τα μάτια της. Δεν ζεσταινόταν, ούτε κρύωνε. Φυσούσε ελαφρά και το παγκάκι κάτω από το μεγάλο δέντρο πρόσφερε την ιδανική συνθήκη για να χαλαρώσει.

Ενας ζητιάνος –ίσως χρήστης ναρκωτικών– πέρασε από μπροστά της. «Κυρία, μπορώ να σας ενοχλήσω λίγο;» της είπε στη γλώσσα του. Δεν του απάντησε, ίσα που τον είδε. Το κατάλαβε και ο άνθρωπος και έφυγε άπραγος. Μπροστά της ένα αγόρι και ένα κορίτσι είχαν ξαπλώσει σε μια ψάθα πάνω στην όχθη. Το αγόρι μισοκοιμόταν με ακουστικά στα αυτιά και το κορίτσι ζωγράφιζε σε ένα μπλοκ με λευκά φύλλα. Χωρίς χρώματα, μόνο με μολύβι.

Για λίγο μπήκε στη θέση της. Είχε τα μαλλιά της αλογοουρά, φορούσε καρό πουκάμισο θαλασσί και πράσινο –το είχε αγοράσει με το χαρτζιλίκι της, αυτό που έβγαζε βοηθώντας παιδάκια στα μαθήματά τους– και ανοιχτό μπλε τζιν παντελόνι. Ηταν ξυπόλυτη, ξαπλωμένη μπρούμυτα και ζωγράφιζε κι εκείνη. Σε ένα παλιό τετράδιο, από αυτά που δεν γέμισαν με σημειώσεις από το πανεπιστήμιο.

Και ήταν τόσο ξένοιαστη… Ισως να ήταν και ευτυχισμένη. Το ραδιοφωνάκι που είχε μαζί του ο φίλος της έπαιζε χαμηλά. Κάτι απροσδιόριστο, αλλά υπέροχα αγαπημένο, ίσως ένα τραγούδι της Αρλέτας. Ναι, αυτό ήταν… «Ακόμα κι αν φύγεις για τον γύρο του κόσμου, θα ’σαι πάντα δικός μου, θα ’μαστε πάντα μαζί…»*.

Ή μήπως εκείνο που έλεγε ότι «τώρα που πας στην ξενιτειά, πουλί θα γίνω του νοτιά, γρήγορα να σ’ ανταμώσω…»** Δεν ήταν σίγουρη, μόνο για τη μνήμη του συναισθήματος μπορούσε να είναι βέβαιη. Το πέταγμα μιας πάπιας την τρόμαξε και την επανέφερε στην πραγματικότητα. Κοίταξε τα ρούχα της, κοίταξε την τσάντα της και τα κλειστά παπούτσια της, τη στολή εργασίας.

Σκέφτηκε να βγάλει τα παπούτσια και να πάει μέχρι το νερό, να βρέξει λίγο τα πόδια της, να τα δροσίσει. Το μετάνιωσε… Μετά πώς να τα στεγνώσεις, πώς να τα κλείσεις ξανά στο σφικτό δέρμα, πώς θα επιστρέψεις στις υποχρεώσεις σου.

Τα παιδιά μπροστά της είχαν αποκοιμηθεί αγκαλιασμένα κάτω από τον υπέροχο ήλιο. Τα ζήλεψε λίγο, τα χάρηκε περισσότερο. Τότε ήταν που χτύπησε το τηλέφωνό της. Ηταν μια συνάδελφος:

«Πού βρίσκεσαι; Ανησύχησα».

«Απέναντι στο πάρκο. Δεν έχω τίποτα. Ηθελα να πάρω λίγο αέρα». Η φίλη της είπε ότι έπρεπε να επιστρέψει. Το διάλειμμα τελείωνε σε λίγο. Μετά την εκδήλωση έπρεπε να φύγουν γρήγορα για το αεροδρόμιο.

«Θα είμαι εκεί σε πέντε λεπτά», της είπε. «Αποχαιρετώ τις ξένοιαστες μέρες και έρχομαι».

* «Το τραγούδι της ερήμου», Μαριανίνα Κριεζή - Λάκης Παπαδόπουλος

** «Τώρα που πας στην ξενιτειά», Νίκος Γκάτσος - Μάνος Χατζιδάκις

archkatsoura@yahoo.gr    

Yπενθύμιση

Ζω σε δύσκολους καιρούς, γεμάτους παγίδες. Αφού αποξενώθηκα από  το φυσικό μου περιβάλλον, τους συνανθρώπους, τους θεσμούς και τον εαυτό μου, με επιτυχία, φόρεσα το κουστούμι της αλλοτρίωσης. Έγινα άτομο ανάμεσα σε πλήθος ατόμων.

Έπειτα, πέρασα σε μια ακόμη καταστροφική κατάσταση για την ανθρώπινη υπόσταση. Τη μαζοποίηση του ατόμου. Δεν είμαι καν άτομο. Είμαι ένα ομοιογενοποιημένο  σύνολο χωρίς ατομική βούληση. Δε δύναμαι να φιλτράρω ερεθίσματα και να κάνω κριτική επεξεργασία των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών γεγονότων που αφορούν στο πώς θα διάγω, ως μάζα,  την υπόλοιπη ζωή μου.

Έμαθα, όμως, και με εντυπωσιακά ταχείς ρυθμούς, νέες δεξιότητες. Με το κινητό ως νέο μέλος του σώματός μου, και με wifi ή δεδομένα οπουδήποτε και οποτεδήποτε έχω τη δυνατότητα να είμαι πάντα συνδεδεμένη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Να στέλνω φωτογραφίες, να μου κάνουν like, να αναδημοσιεύω πληροφορίες και να αναπαράγω σκέψεις που φυσικά δεν είναι δικές μου, γιατί μαζί με την απώλεια της κριτικής, έχασα και την ικανότητα της απλής σκέψης μου.

Έγινα πειθήνια εργαζόμενη, καθώς φέρνω ει πέρας το έργο που μου ανατίθεται στη δουλειά μου χωρίς φυσικά να διαμαρτυρηθώ ποτέ για τις απλήρωτες υπερωρίες μου. Οι εργοδότες μου είναι υπερήφανοι για μένα, γιατί δε μου περνά ποτέ από το μυαλό να διεκδικήσω ένα ανθρώπινο εργασιακό περιβάλλον. Άλλωστε, τους είμαι ευγνώμων που με τόσο υψηλά ποσοστά ανεργίας μου δίνουν μια θέση εργασίας.

Λειτουργώ απολύτως αποτελεσματικά ως καταναλωτικό όν, αφού περνάω το περισσότερο μέρος του μήνα μου ψάχνοντας τι θα αγοράσω μόλις πληρωθώ, ακολουθώ πιστά τη μόδα, και χρησιμοποιώ τη φράση  «shopping therapy» για να θυμίσω στο εαυτό μου, ότι μόνο αγοράζοντας είμαι ευτυχισμένη. Την ευτυχία και την ολοκλήρωση μου ως μάζα συμπληρώνουν οι οποιεσδήποτε εξαρτήσεις, νόμιμες ή παράνομες, με τις οποίες διαρκώς ερωτοτροπώ.

Φυσικά αρνούμαι να παρακολουθήσω τα πολιτικά γεγονότα, να τα επεξεργαστώ και να εκφέρω προσωπική γνώμη γιατί έχω απαξιώσει το πολιτικό σύστημα. Με το τραπεζο-οικονομικό- χρηματιστηριακό σύστημα  επίσης δεν ασχολούμαι γιατί μου φαίνεται απολύτως δυσνόητο. Ωστόσο παρακολουθώ όλες τις εξελίξεις που αφορούν στο ποδόσφαιρο και στα ριάλιτι της τηλεόρασης. Δεν έχω χρόνο για τα κοινά. Καταλαβαίνω ότι οι μετανάστες βρίσκονται σε δύσκολη θέση αλλά θα μπορούσαν να πάνε σε άλλη χώρα. Ξέρω ότι πρέπει να σεβόμαστε το περιβάλλον αλλά δε χάθηκε ο κόσμος που πέταξα τη σακούλα με τα μη ανακυκλώσιμα σκουπίδια μου σε μπλε κάδο.

  

Η πιο καλοστημένη παγίδα στην οποία έχω πιαστεί είναι η πεποίθησή μου ότι σε καμία περίπτωση δεν ανήκω στη μάζα. Θεωρώ πως έχω τη δική μου μοναδική προσωπικότητα και μόνο εγώ μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

Ο βασικός μηχανισμός που με κάνει να πιάνομαι σε όλες τις παγίδες είναι η υποβολή. Αν οποιαδήποτε οικονομική, πολιτική ή θρησκευτική εξουσία θέλει να προασπίσει τα συμφέροντά της  και να κυριαρχήσει, και δε μπορεί να πείσει τη λογική μου, δε χρειάζεται να μου επιβληθεί με τη βία και να χαλάσει το προφίλ της. Μπορεί πολύ απλά να δημιουργήσει μια κυρίαρχη ιδέα, (όπως για παράδειγμα ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος πέρα από μέτρα λιτότητας, ύφεσης, ιδιωτικοποίησης) , την οποία θα διαχύσει και θα καλλιεργήσει στο μυαλό μου μέσω των μέσων ενημέρωσης που ήδη με ελέγχουν, μέχρι να μου την υποβάλει ολοκληρωτικά. Έπειτα θα αρχίσω να συμπεριφέρομαι ανάλογα. Αυτή η πρακτική γίνεται ακόμη πιο αποτελεσματική όταν παράλληλα με την υποβολή της ιδέας, δημιουργεί γεγονότα στα πεδία του ενδιαφέροντος μου (ποδόσφαιρο, μόδα κτλ) ώστε να εστιάζω αλλού.

Στο τέλος της ημέρας όμως νιώθω ένα κενό, μια αίσθηση ανικανοποίητου. Υπάρχει κάτι που δε με αφήνει να απολαύσω  αυτήν την υπέροχη κατάσταση. Αυτό το κάτι είναι η ίδια η παγίδα. Όλα τα έμβια όντα όταν πέφτουν σε παγίδα, ακόμα και βαριά πληγωμένα προσπαθούν να ξεφύγουν πριν παραδοθούν.

Ξαπλώνω για να κοιμηθώ και  βλέπω σε ένα όνειρό μου ότι έχω πια διαφοροποιηθεί από τη μάζα και έχω μεταμορφωθεί σε ενεργή πολίτης. Φροντίζω για την πνευματική μου καλλιέργεια και τη σωματική μου υγεία. Ενδιαφέρομαι για το πώς είναι στημένο το κοινωνικό, πολιτικό, πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα μέσα στο οποίο υπάρχω, παίρνω θέση σχετικά με τις αλλαγές που χρειάζεται και τις διεκδικώ. Κάνω κριτική επεξεργασία των ερεθισμάτων που δέχομαι και αναγνωρίζω την προπαγάνδα. Κινητήρια δύναμή μου είναι οι κοινωνικές μου αξίες, ο ανθρωπισμός, η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη, η ισότητα, ο σεβασμός, η δημοκρατία. Γνωρίζω ποιες είναι οι υποχρεώσεις μου και ποια τα δικαιώματά μου. Σέβομαι τα δικαιώματα των συμπολιτών μου. Χρησιμοποιώ  λειτουργικά τα μέσα επικοινωνίας χωρίς να βυθίζομαι σε αυτά. Προστατεύω το περιβάλλον μου.  Αντιμετωπίζω με προσωπική ευθύνη τη ζωή μου.

Και ξυπνάω. Με ανεβασμένους παλμούς βγαίνω στο δρόμο να πάρω αέρα ενώ παράλληλα επαναλαμβάνω διαρκώς μέσα μου την ερώτηση « Ως πότε;;;». Και καθώς  περπατώ βλέπω απέναντι μου γραμμένο σε ένα τοίχο το σύνθημα « Ξυπνήστε αυτούς που κοιμούνται, όχι αυτούς που ονειρεύονται».  Γυρίζω στο σπίτι, κοιτάζω τα παιδιά μου και καταλαβαίνω πως έχω πια τελειώσει με αυτό το δίλημμα. Απαντώ στον εαυτό μου με ένα ακόμη σύνθημα «Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος».

Ευγενία Βούλγαρη, Ψυχολόγος-Στέλεχος Πρόληψης

Κέντρο Πρόληψης των Εξαρτήσεων και Προαγωγής της Ψυχοκοινωνικής Υγείας Ν. Βοιωτίας  

Τα κορίτσια του Καμερούν που ονειρεύονται μέσα από το ποδόσφαιρο

Όταν η Gaelle Asheri άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο στους βρώμικους δρόμους, κοντά στο σπίτι της στo Γιαουντέ, την πρωτεύουσα του Καμερούν, ήταν το μοναδικό κορίτσι που έπαιζε μπάλα στις άτυπες ομάδες της γειτονιάς.

Τα παιδιά έπαιζαν, χρησιμοποιώντας πέτρες για δοκάρια και κρατούσαν το σκορ, γράφοντας με κιμωλία τα αποτελέσματα σε ένα τοίχο.

Η Asheri, 17 ετών και η συμπαίκτριά της Ida Pouadjeu, 16 ετών, ανήκουν σήμερα στην πρώτη γενιά κοριτσιών που προπονείται από επαγγελματίες προπονητές στην Ακαδημία Rails Foot, την πρώτη γυναικεία σχολή ποδοσφαίρου του Καμερούν στο Γιαουντέ. Ξεκίνησε να λειτουργεί τον Ιανουάριο με σκοπό να αναδείξει το γυναικείο ποδοσφαιρικό ταλέντο στη χώρα, όπου οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο ως αντρική υπόθεση και μόνο.

Και τα δύο κορίτσια αρχικά αντιμετώπισαν αντιδράσεις από τις οικογένειές τους, που ανησυχούσαν, πιστεύοντας ότι το άθλημα δεν είναι γυναικείο. Αλλά καμιά τους, δεν αποθαρρύνθηκε από αυτή την προκατάληψη.

«Πήρα την μπάλα, την κλώτσησα και δεν κοίταξα ποτέ πίσω», δήλωσε η Asheri, γυρνώντας πίσω στα παιδικά της χρόνια και στους ποδοσφαιρικούς αγώνες που έπαιζε με τα αγόρια ξαδερφάκια της και τα γειτονάκια της.

 

Η ακαδημία ξεκίνησε την λειτουργία τον Ιανουάριο του 2019 με σκοπό να αναδείξει το γυναικείο ποδοσφαιρικό ταλέντο στη χώρα, όπου το άθλημα θεωρείται αποκλειστικά αντρική υπόθεση ZOHRA BENSEMRA/REUTERS

   

«Συνήθιζα να προπονούμαι με αγόρια, ωστόσο δεν επιτρεπόταν να κάνω κάποιες ασκήσεις επειδή είμαι κορίτσι», λέει η Asheri, περιγράφοντας τη διαφορετική αντιμετώπιση που είχε.

«Φτάνοντας όμως εδώ, γνώρισα ένα άλλο κόσμο. Υποχρεώθηκα να κάνω κοιλιακούς και όλη τη σκληρή δουλειά που χρειάζεται, ώστε φτάνεις σε ένα επίπεδο, όπου τα δάκρυα συνήθως βγαίνουν με ιδρώτα».

Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για το γυναικείο ποδόσφαιρο μεγαλώνει διαρκώς και αποτυπώνεται στη μεγάλη τηλεθέαση που έχει η φετινή διοργάνωση του Μουντιάλ. Η εθνική ομάδα γυναικών του Καμερούν, γνωστή ως «αδάμαστα λιοντάρια», ήταν η μία από τις τρεις αφρικανικές ομάδες που προκρίθηκαν. Οι άλλες δύο ήταν η Νιγηρία και η Νότιος Αφρική.  Το Καμερούν και η Νιγηρία προχώρησαν ως τους 16 της διοργάνωσης, όπου αποκλείστηκαν από τη Νορβηγία (1-0) και τη Γερμανία αντίστοιχα (3-0).

Η αστέρας της ομάδας, Gaelle Enganamouit, ήταν η εμπνευστής της ιδέας για την ακαδημία. Η εμπειρία της ως νεαρή παίκτρια στο Γιαουντέ, της έδειξε ότι ήταν σημαντική για τις γυναίκες να έχουν τον δικό τους χώρο για προπόνηση, είπε στη FIFA τον Ιανουάριο.

Στην ακαδημία προπονούνται αυτή τη στιγμή περίπου 70 κορίτσια, τα περισσότερα από τα οποία προέρχονται από φτωχικό περιβάλλον και που δεν θα είχαν διαφορετικά τη δυνατότητα, ούτε να αγοράσουν τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια, υπογραμμίζει ο προπονητής Emmanuel Biolo.

«Εδώ έχουν τα πάντα: προπονητές, φανέλες, προπονητικό εξοπλισμό, φυσιοθεραπευτή και την καθοδήγηση που τους δίνουμε όλη την ώρα. H Gaelle Enganamouit, θέλει πραγματικά αυτά τα παιδιά να αποτελέσουν την επόμενη γενιά ποδοσφαιριστριών», λέει.

 

Ο κόσμος παρακολουθεί το παιχνίδι μεταξύ της αντρικής ομάδας κάτω των 15 και της γυναικείας κάτω των 17. ZOHRA BENSEMRA/REUTERS

 

Η Asheri πηγαίνει στην ακαδημία τα πρωινά του Σαββάτου και τα μεσημέρια της Τετάρτης μετά το σχολείο. Μελετάει για τις τελικές της εξετάσεις στο Λύκειο, με μεγάλο όνειρο όμως για την ίδια και τη Pouadjeu να παίξουν ποδόσφαιρο σε επαγγελματικό επίπεδο, όπως το πρότυπό τους η Gaelle Enganamouit.

«Έχω δει τη Gaelle να παίζει στην τηλεόραση. Δεν έχω χάσει ποτέ, ούτε έναν από τους αγώνες της. Παίζει τόσο καλά, που θέλω να είμαι σαν εκείνη», λέει η Pouadjeu.

Κώστας Παπαντωνίου *Μετάφραση από το Aljazeera