Στο Μαξίμου το χασίσι το πουλάν με την οκά*

Το πρωί της Τετάρτης ο νέος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για το «ήθος και ύφος» που πρέπει να εκπέμπουν οι υπουργοί του. Προφανώς, εξαιρούνται οι βουλευτές του.

Του Γιώργου Καρελιά

Τι γινόταν στο Μαξίμου επί Αλέξη Τσίπρα; Όχι μόνον αυτά που ξέρουμε, δηλαδή συνεδριάσεις κυβερνητικών οργάνων, συναντήσεις με ξένους ηγέτες, με εγχώριους παράγοντες και άλλα τέτοια συνήθη. Φαίνεται ότι γίνονταν και ορισμένα άλλα, που οι μπαγάσηδες οι ΣΥΡΙΖΑίοι κατάφεραν να τα κρατήσουν κρυφά επί τεσσεράμισι χρόνια.

Μόλις, όμως, ξεκουμπίστηκαν ήρθε η μεγάλη αποκάλυψη. Στο Μαξίμου το είχαν ρίξει στο κάπνισμα. Και όχι ό,τι κι ό,τι. Εκλεκτό καπνό, χασισοκαπνό. Και να ήταν μόνο αυτό; Όχι δεν ήταν. Είχαν σκαρώσει και κάτι άλλο. Φώναζαν ξένους δημοσιογράφους, οι οποίοι, μαστουρωμένοι από τον χασισοκαπνό, έγραφαν στις εφημερίδες τους ό,τι κατέβαζε το θολωμένο τους μυαλό!

Τι είναι αυτά που διαβάζετε; Α, δεν θέλω αμφισβητήσεις. Είναι σοβαρές αποκαλύψεις αυτά. Στην πρωϊνή εκπομπή σοβαρού δημοσιογράφου σοβαρού ραδιοφωνικού σταθμού. Δεν την έκανε ο ίδιος. Αλλά ο πρώην συμπαρουσιαστής του, ο οποίος ήταν καλεσμένος του ως πολιτικό πρόσωπο.

Και οι δύο είχαν μια πρεμούρα. Να απαντήσουν σε ένα άρθρο της γαλλικής εφημερίδας «Λιμπερασιόν», που αναφερόταν στη «δυναστεία Μητσοτάκη». Τώρα , θα μου πείτε, ποια είναι η «Λιμπερασιόν», που τολμά να γράφει για «δυναστείες»; Επειδή κάποια είναι και φαίνεται ότι τσούζει αυτό που έγραψε, κάποιος έπρεπε να αναλάβει να απαντήσει. Δεν ανέλαβε ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος, ούτε κάν το Γραφείο Τύπου του κυβερνώντος κόμματος, ως θα εδικαιούντο.

Το βαρύ αυτό καθήκον ανέλαβαν ο Αρης και ο Μπάμπης. Ο πρώτος ως εκπομπάρχης και ο δεύτερος ως πρώην συν-εκπομπάρχης και-εδώ είναι η ουσία, αλλιώς δεν θα γράφαμε τίποτα-ως πολιτικό πρόσωπο πλέον. Είναι βουλευτής. Η απάντηση, βεβαίως, δεν είναι επί της ουσίας. Δηλαδή, θα μπορούσε να πει «δεν υπάρχουν δυναστείες στην Ελλάδα, γράφει ψέματα αυτή η γαλλική φυλλάδα». Όχι, δεν λέει αυτό. Γιατί ξέρει ότι υπάρχουν τέτοιες δυναστείες και μία εξ αυτών είναι η δυναστεία Μητσοτάκη.

Λέει ότι αυτά τα γράφει μια εφημερίδα της οποίας ο ανταποκριτής μπαινόβγαινε στο Μαξίμου επί Τσίπρα, όπου …μύριζε τον χασικαπνό που κάπνιζαν, αν δεν τράβαγε και ο ίδιος καμιά τζούρα! Κι μετά, με το μυαλό «θολωμένο», έγραφε αυτά περί «δυναστείας».

Μα, θα πει κάποιος, είναι δυνατόν να λέγονται τέτοια πράγματα από έναν βουλευτή, που δεν «πολακίζει» ούτε «αδωνίζει»; Λεπτομέρειες διαβάστε ΕΔΩ. Και προς τέρψιν των ώτων σας ακούστε και το επικό ηχητικό απόσπασμα.

* Και μετά ακούστε το(σχετικό) βαρύ λαϊκό άσμα, απ’ όπου και ο τίτλος του άρθρου αυτού, ελαφρώς παραλλαγμένος για την περίσταση. Καλή διασκέδαση…

ΥΓ: Το πρωί της Τετάρτης ο νέος πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης μίλησε για το «ήθος και ύφος» που πρέπει να εκπέμπουν οι υπουργοί του. Προφανώς, εξαιρούνται οι βουλευτές του. Μέχρι στιγμής ούτε η κυβέρνηση ούτε η ΝΔ έχουν πει λέξη για όλα αυτά.

ΥΓ2: Κάποια στιγμή ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος πρέπει να ανακοινώσει αν οι νέοι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου αέρισαν καλά τις αίθουσες, ώστε φύγει η μυρωδιά από τον «χασισοκαπνό» των ΣΥΡΙΖΑίων…   

Η δημοσιογράφος της Liberation απαντά για το "χασίς και την πλέμπα" του Παπαδημητρίου: Γελοίος και υστερικός λόγος

Η Μαρία Μαλαγαρδή δημοσιογράφος της γαλλικής εφημερίδας, που υπέγραψε το σχετικό ρεπορτάζ, απαντά μέσω του ραδιοφώνου News 24/7 στους 88.6, για όσα είπε ο βουλευτής της ΝΔ Μπάμπης Παπαδημητρίου.

“Ο τίτλος της εφημερίδας, δεν είχε στόχο να προσβάλει, είναι το στυλ των τίτλων που βάζουμε” είπε στο ραδιόφωνο News 24/7 στους 88,6 μας η Μαρία Μαλαγαρδή δημοσιογράφος της Liberation που καλύπτει ελληνικά θέματα και η οποία υπέγραψε το ρεπορτάζ που στηλίτευσε ο βουλευτής της ΝΔ Μπάμπης Παπαδημητρίου, κάνοντας λόγο για “πλέμπα δημοσιογράφων” που έγραφαν υπό την επήρεια των καπνών από χασίς που κάπνιζαν στο Μαξίμου.

Όπως σημείωσε, στο ρεπορτάζ της περιέγραψε μια κατάσταση για την επιστροφή της οικογένειας Μητσοτάκη και σε καμία περίπτωση δεν είχε στόχο να προσβάλει κανέναν.

  

“Ο κ. Παπαδημητρίου έχει ζήσει στη Γαλλία και θα έπρεπε να ξέρει τους τίτλους που βάζει η εφημερίδα”, συμπλήρωσε, ενώ σχολιάζοντας τα περι σπουδαιότητας της εφημερίδας, που επικαλέστηκε ο βουλευτής, είπε: “Ποιος είναι σπουδαίος και ποιος όχι, θα το αφήσουμε. Ο κ. Παπαδημητρίου δεν είναι γνωστός έξω από την Ελλάδα, σε αντίθεση με τη “Liberation””.

Η κ. Μαλαγαρδή συνέχισε λέγοντας οτι τα σχόλιά του είναι εκτός θέματος. “Δεν έχω πατήσει ποτέ στο Μαξίμου και κάναμε πολλές κριτικές στον ΣΥΡΙΖΑ, όπως για το προσφυγικό. Είναι υστερία όλο αυτό και μάλιστα πολύ χαμηλού επιπέδου που κάνει κακό στην εικόνα της Ελλάδας. Ο κ. Παπαδημητρίου είναι πλέον βουλευτής και δεν θα έπρεπε να μιλάει έτσι για τα ευρωπαϊκά Μέσα Ενημέρωσης και γενικά θα έπρεπε να προσέχει. Καλύτερα να κρατήσει μια ήρεμη στάση από εδώ και στο εξής που είναι και βουλευτής” πρόσθεσε.

Για την δημοσιογράφο της Liberation, “αν ο κ. Μητσοτάκης ήθελε να αλλάξει την εικόνα του κόμματός του χωρίς αλαζονεία, αυτό είναι μια λάθος κατεύθυνση. Είτε έκανε λάθος είτε πέταξε λάσπη, σίγουρα οι αναφορές Παπαδημητρίου είναι χαμηλού επιπέδου. Δεν πρέπει να πέφτει η συζήτηση σε τέτοιο επίπεδο, είναι κρίμα για την Ελλάδα”.

Η κ. Μαλαγαρδή χαρακτήρισε επίσης “γελοίο όλο αυτό για τα χασίσια”, ενώ συμπλήρωσε ότι “το άρθρο δεν είναι σίγουρο οτι ευχαρίστησε τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ γιατί μιλάμε για τη μεσαία τάξη που την έπνιξαν οι φόροι κι ο Τσίπρας δεν κράτησε τις υποσχέσεις του”.

“Ο δημοσιογράφος δεν είναι για να κάνει φίλους” συμπλήρωσε “αλλά για να περιγράφει την κατάσταση. Επειδή ο κ. Παπαδημητρίου μιλάει καλά γαλλικά, θα διάβασε όλο το άρθρο και δεν θα του άρεσαν κάποια κομμάτια που αναφέρονταν στον ΣΚΑΙ”.

Κατά την κα Μαλαγαρδή, ο λόγος του ήταν χοντρός και υστερικός και δεν μας πληγώνει, “όσο πληγώνει τον ίδιο”.

Για τα επικριτικά σχόλια εκ μέρους του βουλευτή εναντίον της εφημερίδας είπε οτι πρόκειται για μια εφημερίδα με μεγάλη ιστορία κι αν δεν την εκτιμά ο κ. Παπαδημητρίου, είναι δικαίωμά του. “Είναι σαν να έλεγα εγώ “σιγά ποιος νοιάζεται για την Καθημερινή”, που είναι μια ιστορική εφημερίδα”.

“Αν ο κ. Μητσοτάκης πετύχει στη δουλειά του θα είμαστε οι πρώτοι που θα το γράψουμε” συμπλήρωσε ενώ απέρριψε προτάσεις που δέχθηκε να κινηθεί νομικά εναντίον του λέγοντας οτι “ίσως να μην έχει καταλάβει οτι δεν είναι πια δημοσιογράφος του ΣΚΑΙ αλλά βουλευτής και πρέπει να προσέχει. Τι να πάω στη δικαιοσύνη, προς Θεού... ”.

Πηγή

Ο «άγνωστος» Κυριάκος Μητσοτάκης

Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

Οι βιογράφοι του πατέρα του και το δικό του βιβλίο αποκαλύπτουν τη σκοτεινή όψη του νέου πρωθυπουργού.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξεκίνησε την καριέρα του στον δημόσιο βίο πριν από λίγα χρόνια, από τη θέση ενός άσημου βουλευτή που πολιτευόταν στη σκιά του πατέρα του και στη συνέχεια της αδελφής του και χάρη σε ειδικές συγκυρίες εκτοξεύθηκε στη θέση του αρχηγού του κόμματος.

Χάρη σ’ αυτήν τη γρήγορη εξέλιξη έχουν μείνει στην αφάνεια ορισμένα χαρακτηριστικά του νέου πρωθυπουργού και σίγουρα δεν έχει αναλυθεί ικανοποιητικά η προσωπική πολιτική του φιλοσοφία. Ενδιαφέροντα στοιχεία για την προσωπικότητα του Κυριάκου Μητσοτάκη ανακαλύπτουμε από σπόντα, σε ποικίλες βιογραφίες του πατέρα του αλλά και στο μοναδικό βιβλίο που υπογράφει ο ίδιος.

Η χερούκλα του Κυριάκου

Ενδιαφέρον έχει το βιβλίο της Νίτσας Λουλέ-Θεοδωράκη, το οποίο διασώζει ορισμένες οικογενειακές στιγμές. Σε ένα χαρακτηριστικό στιγμιότυπο εμφανίζεται ο Κώστας Μπακογιάννης να διηγείται (το 1996) στη συγγραφέα το πώς χαρτζιλίκωνε τα παιδιά και τα εγγόνια του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης:

«Η μεγαλύτερη πλάκα γίνεται με το χαρτζιλίκι. Το πρόβλημα είναι σε ποια κατάσταση θα τον βρούμε και ποιος από μας έχει το θάρρος να του ζητήσει πρώτος. Κάθεται λοιπόν σε μια καρέκλα και περνάμε ένας ένας μπροστά του και ανάλογα με την ηλικία του παίρνει αυτό που του ανήκει. Αν και τώρα τελευταία οι μικροί ξεσηκώθηκαν και θέλουν τα ίδια χρήματα με τους μεγαλύτερους. Βλέπεις, λοιπόν, να απλώνονται χέρια στη σειρά. Από τον Αλέξανδρο, που είναι μικρότερος, μέχρι τη δική μου παλάμη, και καμιά φορά μπορείς να δεις και τη χερούκλα του Κυριάκου, ζητώντας κι αυτός χαρτζιλίκι» (Νίτσα Λουλέ-Θεοδωράκη, «Κωνσταντίνος Μητσοτάκης», Ελληνικά Γράμματα, Αθήνα 1996, σ. 89). Αξιοσημείωτη αποκάλυψη, αν ληφθεί υπόψη ότι ο κ. Μητσοτάκης ήταν τότε 28 ετών!

Την περίοδο που γραφόταν το βιβλίο αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης εργαζόταν ως σύμβουλος επιχειρήσεων στο Λονδίνο. Διηγείται η βιογράφος του πατέρα του: «Η κυρία Μαρίκα, όταν τη ρώτησα γιατί δεν γύρισε στην Ελλάδα μετά τις σπουδές του, μου απάντησε αγανακτισμένα: “Τι να κάνει εδώ; Με τόσες σπουδές και να παίρνει τρεις κι εξήντα;”» (στο ίδιο, σ. 109-110).

Ο ίδιος τότε εξέφραζε κάποια απόκλιση από τις απόψεις του πατέρα του: «Δεν συμπίπτουμε πλήρως, όχι τόσο στην ουσία όσο στις πρακτικές εφαρμογές της πολιτικής. Ας πούμε πως οι δικές μου απόψεις είναι πιο αριστερές» (σ. 111). Μάλιστα ο κ. Μητσοτάκης είχε τότε εκφράσει την άποψη ότι δεν συμφωνεί που ο πατέρας του βρισκόταν στον χώρο της Ν.Δ.: «Δεν είναι τόσο ο χώρος όσο τα πρόσωπα, τα περισσότερα τουλάχιστον από αυτά, που δεν τον εκφράζουν κατά τη γνώμη μου. Δεν θα μπορούσα βέβαια να τον δεχτώ στο ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που βρίσκεται εκεί» (σ. 112).

Πάντως από εκείνη την εποχή όλα ήταν προγραμματισμένα. «Η καλύτερη ηλικία για να παντρεύεται κάποιος είναι γύρω στα τριάντα», έλεγε ο Κων. Μητσοτάκης. Και πρόσθετε: «Να, ο Κυριάκος τώρα είναι 29, πρέπει να παντρευτεί» (σ. 113). Ε, λοιπόν, μέσα σε έναν χρόνο ο Κυριάκος παντρεύτηκε!

Ο Κυριάκος και η Ακροδεξιά

Εχω παραπέμψει από αυτές τις στήλες και σε ένα άλλο ενδιαφέρον βιβλίο για τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, το οποίο περιλαμβάνει σημαντικές αποκαλύψεις για τον σημερινό πρωθυπουργό. Και κυρίως εξηγεί την ευκολία με την οποία ο αρχηγός της Ν.Δ. προσεταιρίστηκε εξαρχής τα στελέχη του ΛΑΟΣ, με τον Αδωνι Γεωργιάδη να παίζει ιδιαίτερο ρόλο στην εκλογή του και να αναδεικνύεται από το πουθενά σε αντιπρόεδρο.

Πρόκειται για μεταφορά συζητήσεων του καθηγητή Θανάση Διαμαντόπουλου με τον αρχηγό της οικογένειας. Οι συζητήσεις αυτές εκτείνονται σε χρονική διάρκεια 25 χρόνων και έχουν ιδιαίτερη αξία, εφόσον ο συγγραφέας υπήρξε συντάκτης της «εγκεκριμένης» βιογραφίας του Κων. Μητσοτάκη:

«Στα 2013 η συζήτησή μας πήγε στον γιο του, με εμένα να υποστηρίζω ότι οι απολύτως εύλογες ηγετικές του φιλοδοξίες ενδεχομένως θα προσέκρουαν σε δυσυπέρβλητα εμπόδια. […] Ο Κυριάκος, του επισήμανα, “ψαρεύει” πρωτίστως, αν όχι αποκλειστικά, στη φιλελεύθερη δεξαμενή των ψηφοφόρων της Ν.Δ., ενώ έχει ελάχιστη διείσδυση στον χώρο της λαϊκής, σκληροπυρηνικής, βαθιάς Δεξιάς. Την ίδια ώρα, σύμφωνα προς την εκτίμησή μου, που του ανέπτυξα, ο Βορίδης –πλήρως αποκαθαρμένος πλέον στη συνείδηση των πολιτιστικά μεσοανώτερων αστικών στρωμάτων από τα νεανικά του ατοπήματα και γενικά θεωρούμενος πολιτικός του εκσυγχρονισμού, παρά το φαύλο στοιχείο που πολλοί του καταλογίζουν πως ανέδειξε κατά τη σύντομη υπουργία του– είναι βέβαια πλήρως αποδεκτός, ως σαρξ εκ της σαρκός, και από το σκληροπυρηνικό υποσύνολο της παραταξιακής βάσης της Ν.Δ.

»Στοιχείο που θεωρούσα, όπως τόνισα στον πρόεδρο, πολιτικά υπερπολύτιμο σε φάση πρωτοφανούς εκτίναξης όχι ενός αλλά δύο ακροδεξιών κομμάτων, ενός φασίζοντος υπερεθνικιστικού και ενός υπερλαϊκιστικού, κάτι που θα μπορούσε να κάνει ακόμη και μετριοπαθείς νεοδημοκράτες να στραφούν προς τον πρώην βουλευτή του ΛΑΟΣ, προκειμένου να περιοριστούν οι διαρροές προς την Ακρα Δεξιά. […] Η προεδρική απάντηση και στη συγκεκριμένη παρατήρησή μου υπήρξε, επίσης, “παραδοσιακά μητσοτακική”: “Τι λες, παιδί μου; Εμένα οι ακροδεξιοί ήταν οι πιο δικοί μου, οι πιο πιστοί, ιδιαίτερα οι βασιλόφρονες. Και οι ακροδεξιοί, λοιπόν, κατά βάση τον Κυριάκο θα ακολουθήσουν”» (Θανάσης Διαμαντόπουλος, «Το πορτρέτο ενός ηγέτη. Από την ιστορία του Μητσοτάκη στον Μητσοτάκη της Ιστορίας», εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2013, σ. 122-124).

Ακόμα και μετά από αυτήν τη δήλωση, ο Διαμαντόπουλος φάνηκε να μην πείθεται και σχολιάζει στο βιβλίο του: «Το ότι αυτός, μολονότι βενιζελογενής, είχε διαμορφώσει από το 1965 μια ιδιαίτερα προνομιακή σχέση με τη βασιλόφρονα Ελλάδα, αυτήν που παραδοσιακά έβλεπε και ήθελε το στέμμα όχι μόνο ως πολιτειακό ρυθμιστή αλλά ως ενεργά παρεμβαίνοντα παράγοντα στα δημόσια πράγματα, ενώ ουδείς τέτοιος ιδιαίτερος δεσμός συνδέει τον γιο του με τη σκληροπυρηνική δεξιά βάση του κόμματος, ήταν μια διαφορά που δεν έδειχνε ποσώς να τον απασχολεί ή να την αξιολογεί».

Οπως αποδείχτηκε με το πρόσφατο ακροδεξιό άνοιγμα του γιου, ο πατέρας Μητσοτάκης γνώριζε τι έλεγε.

Οι «συμπληγάδες» του Κυριάκου

Εκτός από τα βιβλία των άλλων που έτυχε να ασχοληθούν μ’ αυτόν μέσω του πατέρα του, ο κ. Μητσοτάκης υπογράφει και ένα δικό του βιβλίο. Πρόκειται για την πτυχιακή του εργασία στο Χάρβαρντ το 1989-1990, η οποία μεταφράστηκε στα ελληνικά και εκδόθηκε το 2006 («Οι συμπληγάδες της εξωτερικής πολιτικής», μτφρ. Γ. Δεμερτζίδης, εκδ. Πατάκης, Αθήνα 2006).

Το βιβλίο δεν θα είχε κάποια ιδιαίτερη σημασία, εφόσον οι πτυχιακές εργασίες –έστω και στο Χάρβαρντ– είναι εξ ορισμού πρωτόλεια. Η διαφορά είναι ότι το κείμενο που εκδόθηκε στα ελληνικά, έχει υποστεί την επιμέλεια του συγγραφέα πολλά χρόνια αργότερα, το 2006, όταν ο κ. Μητσοτάκης ήταν ήδη εκλεγμένος βουλευτής. Οι επιστημονικές αδυναμίες του κειμένου έχουν ήδη επισημανθεί από ένα ιδιαίτερα σκληρό κείμενο που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή», φυσικά μόνο στην αγγλική της έκδοση (Demetris Nellas, «Scholarship influenced by politics», «Kathimerini English Edition», 20.7.2006).

Στο άρθρο ο δημοσιογράφος εξηγεί ότι η έκδοση ενός παρόμοιου κειμένου θα ήταν κατανοητή μόνο για λόγους δημοσίων σχέσεων ενός πολιτικού που θέλει να παρουσιαστεί ως ειδήμων σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής χωρίς να είναι. Αναρωτιέται, μάλιστα, αν αυτό ήταν το κείμενο που κατέθεσε ως εργασία ο κ. Μητσοτάκης στο Χάρβαρντ και εκφράζει την απορία του πώς οι καθηγητές του δεν τον έστειλαν πίσω στα θρανία!

Εδώ, βέβαια, δεν ενδιαφέρει τόσο η επιστημονική επάρκεια του βιβλίου ούτε τα σκοτεινά σημεία της ακαδημαϊκής καριέρας του νέου πρωθυπουργού της Ελλάδας. Σχετικά μ’ αυτά τα ζητήματα, εξαιρετικά διαφωτιστικό ήταν το κείμενο του Τάσου Κωστόπουλου στο σαββατιάτικο φύλλο της «Εφ.Συν.» («Ηγέτης από Κολλέγιο. Τα πρώτα βήματα ενός πορφυρογέννητου πολιτικού»).

Αλλά το βιβλίο είναι εξαιρετικά αποκαλυπτικό για τον τρόπο που σκέπτεται ο κ. Μητσοτάκης και μας προσφέρει το ερμηνευτικό κλειδί για τις πολιτικές του επιλογές σε κορυφαία ζητήματα, όπως λ.χ. η Συμφωνία των Πρεσπών. Το σχήμα που χρησιμοποιεί ο κ. Μητσοτάκης είναι εξαιρετικά απλοϊκό. Το μόνο που μας λέει –με πολλά λόγια– είναι ότι οι κυβερνήσεις ασκούν εξωτερική πολιτική με το μάτι στο εσωτερικό και όταν δεν το κάνουν, το πληρώνουν.

Στον πρόλογό του ο πρέσβης Χρήστος Ζαχαράκις απέδιδε στις κυβερνήσεις (δηλ. την κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη) την αδυναμία επίλυσης (από τότε) του Μακεδονικού: «Η χάραξη και υποστήριξη μιας γραμμής εξωτερικής πολιτικής προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση επηρεάζεται άμεσα από τη διαπίστωση γνήσιας –δικαιολογημένης ή αδικαιολόγητης– και “υπερκομματικής”, τρόπον τινά, ευαισθησίας της Κοινής Γνώμης έναντι ενός “εθνικού” θέματος. […] Η εφεκτικότης της πολιτικής ηγεσίας να προχωρήσει σε κάποια διευθέτηση του “Σκοπιανού” προβλήματος, λόγω της προφανούς λαϊκής αντιθέσεως και παρά την, άλλοτε ανυπόκριτη και άλλοτε ενδόμυχη, αλλά, ωστόσο, καθολική σχεδόν διάθεση των κομματικών παρατάξεων για την αποδοχή της συμβιβαστικής λύσεως του προβλήματος» (σ. 19).

Πώς χαράσσουν την εξωτερική πολιτική

Στη δική του εισαγωγή ο κ. Μητσοτάκης φτάνει να πει ανοιχτά ότι οι κυβερνήσεις πρέπει να μη συνυπολογίζουν το «λαϊκό αίσθημα» όταν χαράσσουν την εξωτερική πολιτική: «Το θεμελιώδες πρόβλημα μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης, σε σχέση με τις διεθνείς υποθέσεις, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις η κοινή γνώμη δεν εκτιμά την αξία της άσκησης μιας σαφούς και ορθολογικής εξωτερικής πολιτικής και τείνει να πιέζει την ηγεσία να ακολουθήσει μια πορεία ενεργειών η οποία, αν και ανταποκρίνεται στο λαϊκό αίσθημα, μπορεί τελικά να αποβεί επιζήμια για τα εθνικά συμφέροντα της χώρας» (σ. 31).

Μη βιαστεί κανείς να προβλέψει ότι από αυτές τις σκέψεις ο κ. Μητσοτάκης θα συμπέραινε στο βιβλίο του ότι οι κυβερνήσεις οφείλουν να πράττουν σύμφωνα με τα εθνικά συμφέροντα, αδιαφορώντας για τις εσωτερικές πιέσεις. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Και ενώ θεωρεί υποχρέωσή του να εξυμνήσει την πολιτική της Ν.Δ. επί Κωνσταντίνου Καραμανλή, διότι ασκούσε εξωτερική πολιτική «χωρίς να επηρεάζεται από τους περιορισμούς του εσωτερικού πολιτικού παιχνιδιού», αμέσως μετά την επικρίνει ανοιχτά: «Η στρατηγική αυτή, ωστόσο, αν και ορθολογική από διεθνή άποψη, επέφερε βαρύ πολιτικό κόστος στην ελληνική Κεντροδεξιά, το οποίο έγινε εμφανές και στις δύο βουλευτικές εκλογές, του 1977 και του 1981, όταν το κόμμα έχασε την εξουσία» (σ. 65).

Σε άλλο σημείο ο κ. Μητσοτάκης κάνει τον εξής απολογισμό της διακυβέρνησης 1974-1981: «Εάν τα επτά χρόνια διακυβέρνησης και άσκησης εξωτερικής πολιτικής δίδαξαν κάτι στη Ν.Δ., αυτό ήταν πως, ό,τι θεωρείτο ως ορθολογικό στο διεθνές επίπεδο, κατέληξε να είναι παράλογο σε επίπεδο εσωτερικών πολιτικών υπολογισμών» (σ. 106). Το συμπέρασμα του νέου πρωθυπουργού είναι ότι πρέπει να χαράσσεται εξωτερική πολιτική με μοναδικό κριτήριο τους συσχετισμούς στο εσωτερικό της χώρας: «Η ικανοποίηση εσωτερικών υποχρεώσεων μπορεί να απαιτεί αποφάσεις εξωτερικής πολιτικής που δεν είναι οι πλέον κατάλληλες από τη σκοπιά ενός ορθολογικού παίκτη, αλλά που θα αποφέρουν κέρδη στο εσωτερικό» (σ. 199).

Ας μην παραξενεύεται λοιπόν κανείς για την κυνική στάση που κράτησε ο Κυριάκος Μητσοτάκης απέναντι στη Συμφωνία των Πρεσπών, όταν έφτασε να σέρνεται πίσω από τις εθνικιστικές φαντασιώσεις του Αντώνη Σαμαρά. Δυστυχώς αυτή η άποψη είναι επικίνδυνη αν εξακολουθεί να εκφράζει ανώτατο πολιτειακό παράγοντα. Αλλά από όσο γνωρίζω ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει αποκηρύξει το βιβλίο του.   

Η επόμενη μέρα για τον ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει η Ελένη Μπέλλου

Το μήνυμα του Αλέξη Τσίπρα μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των εθνικών εκλογών ήταν σαφές: «Θα δώσω όλες μου τις δυνάμεις, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ και η Προοδευτική Συμμαχία να μετασχηματιστούν σε μια μεγάλη προοδευτική δημοκρατική παράταξη, με ευθύνη για το παρόν και το μέλλον του τόπου».

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται πλέον να εξοφλήσει το «δάνειο», όπως το χαρακτήρισε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας, που του έδωσαν οι ψηφοφόροι της κεντροαριστεράς τόσο το 2015 όσο και στις εκλογές της Κυριακής, μετασχηματίζοντας το κόμμα στον κυρίαρχο προοδευτικό πόλο. «Αυτή τη φορά δεν είναι δάνειο αλλά εντολή μετασχηματισμού μας με γοργά βήματα, από ένα κόμμα με τεράστια αναντιστοιχία μελών και ψηφοφόρων σε μια μεγάλη παράταξη σε ένα σύγχρονο και μαζικό αριστερό, προοδευτικό κίνημα», είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.

Ακούγεται, πως ο Αλέξης Τσίπρας είχε πάρει τις αποφάσεις του, παρά την έντονη κριτική που δέχτηκε σε ανώτατο επίπεδο κομματικών διαδικασιών, μετά τις ευρωεκλογές, για το κατά πόσο το άνοιγμα στην κεντροαριστερά ήταν μια «στρατηγική ήττα» του ΣΥΡΙΖΑ. Το 31,53% της κάλπης σε συνδυασμό με την εκλογή της Μαριλίζας Ξενογιαννακοπούλου, του Γιάννη Ραγκούση και του Θάνου Μωραΐτη, αλλά και η κοινοβουλευτική ενδυνάμωση της προεδρικής φρουράς, δεν θα μπορούσαν παρά να επισφραγήσουν τις αποφάσεις Τσίπρα.

Ο ίδιος παραδέχτηκε ποιο ήταν το λάθος του, άλλωστε. «Οφείλω να παραδεχτώ ότι απορροφημένοι εξολοκλήρου στα κυβερνητικά μας καθήκοντα και στις μεγάλες δυσκολίες που αντιμετωπίζαμε, δεν μπορέσαμε ταυτόχρονα να αλλάξουμε και να μεγαλώσουμε το κόμμα μας. Να κάνουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που μας εμπιστεύθηκαν με την ψήφο τους, από συνοδοιπόρους, συμμέτοχους στην προσπάθειά μας», είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξέχασε τον ΣΥΡΙΖΑ και αυτό ήταν ίσως και μία από τις βασικές αιτίες του εκλογικού αποτελέσματος.

Ο κόσμος που συντάχθηκε πριν το 2015 με το κόμμα στους δρόμους, παραπονιέται ότι βρήκε πολλές φορές την πόρτα του κλειστή. Ένα κομμάτι του 3% δεν δέχτηκε ποτέ ότι σε αυτό είχε προστεθεί άλλο ένα 30% - και αυτό δεν αφορά απαραίτητα περισσότερο την κορυφή της κομματικής ιεραρχίας από τη βάση της. Κάποιοι γράφτηκαν στις τοπικές, αλλά ένιωσαν απαξιωμένοι επειδή προέρχονταν από άλλους χώρους. Ακόμη και εγγραφές έμειναν στα συρτάρια επειδή κάποιοι δεν ήθελαν την αλλαγή των ισορροπιών που προϋπήρχαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να συγκεντρώσει στις τάξεις του μια αφρόκρεμα προοδευτικών και άξιων ανθρώπων μέσα από την κοινωνία, δεν κατάφερε όμως να τους αξιοποιήσει γιατί φοβήθηκε να ανοιχτεί. Και είναι λογικό όταν ως κυβέρνηση δέχτηκε έναν αέναο πόλεμο από παντού. Τώρα όμως έχει έρθει η ώρα να σπάσει το φράγμα του φόβου και να επανοικοδομήσει τις σχεσεις του με την κοινωνία.

Ο δρόμος για να υπάρξει μια πραγματική αντιστοίχιση των μελων του κομματος με τους ψηφοφορους περνάει από το προγραμματισμένο για το 2019 τακτικό συνέδριο του κόμματος, που πιθανόν να γίνει και μέσα στο φθινόπωρο, αν και στελέχη του κόμματος επισημαίνουν ότι ένα τέτοιο συνέδριο που θα έχει «ιδρυτικό» χαρακτήρα, θέλει χρόνο για να προετοιμαστεί. Όλα αυτά όμως θα συζητηθούν και θα οργανωθούν μέσα από τις συλλογικές διαδικασίες που προβλεπονται, με την αρχή να γίνεται στην Πολιτική Γραμματεία που αναμένεται να συνεδριάσει αυτή την εβδομάδα.

Μέχρι τότε, οι απόψεις συγκλίνουν στο προσκλητήριο για νέες εγγραφές στο κόμμα. Ήδη, πολύ πριν τις εκλογές, έχουν κατατεθεί τεκμηριωμένες προτάσεις για να προσαρμοστεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη νέα εποχή και να γίνει ένα  «ψηφιακό κόμμα», εφαρμόζοντας το μοντέλο που έχουν ήδη αρχίσει να εφαρμόζουν κι άλλα ευρωπαϊκά κόμματα. Οι εισηγήσεις κάνουν λόγο για μια ηλεκτρονική πλατφόρμα που θα λειτουργεί από τα κάτω προς τα πάνω και θα αποτελεί έναν δημοκρατικό κόμβο συζήτησης ανάμεσα σε στελέχη και μέλη του κόμματος. Αν και η πρόταση έχει πέσει σε σκοπέλους κατά καιρούς, τώρα ίσως είναι η ώρα να ξαναβγεί από το συρτάρι. Ειδικά, τώρα που οι νέοι έδωσαν το μήνυμά τους, αφού σε ποσοστό 38% ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ.

Σε κάθε περίπτωση η επόμενη μέρα βρίσκει τον ΣΥΡΙΖΑ αντιμέτωπο με το μέλλον του. Αφενός, έχοντας στη φαρέτρα του πολύτιμη κυβερνητική εμπειρία καλείται να αναλάβει τον ρόλο της υπεύθυνης αλλά ταυτόχρονα και δυναμικής αντιπολίτευσης, που θα υπερασπιστεί τις κατακτήσεις της τετραετίας που πέρασε και τα δικαιώματα των πολιτών. Αφετέρου, αξιοποιώντας την ωριμότητά του και το πολιτικό momentum, οφείλει να στήσει τις δομές που θα του επιτρέψουν να επιστρέψει ως κυβέρνηση, όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου.

Δυο - τρία πράγματα που ξέρουμε για τους "νέους" επερχόμενους…

Τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που απέχει λίγο από την επανακατάληψη των θώκων της εξουσίας. Την ξέρουμε, δηλαδή και από την καλή και από την ανάποδη. Ξέρουμε τα πεπραγμένα της, μπορούμε να αξιολογήσουμε και τα υπεσχημένα της.

Του Γιώργου Καρελιά

Όσους πλησιάζουν προς την κυβερνητική εξουσία μπορούμε να τους κρίνουμε-και τρόπον τινά να προβλέψουμε πώς θα πορευθούν, αν την καταλάβουν-με δύο τρόπους. Πρώτα από κυβερνητικά πεπραγμένα τους στο παρελθόν, αν έχουν. Και, ταυτόχρονα, απ’ όσα διακηρύσσουν και υπόσχονται.

Για παράδειγμα, το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα δεν είχε κυβερνητικό παρελθόν. Αναγκαστικά κρινόταν μόνο απ’ όσα έλεγε, από τις εξαγγελίες και τις υποσχέσεις. Οι οποίες ήταν, ως συνήθως συμβαίνει, πλουσιοπάροχες. Ορισμένες δε και εξωπραγματικές. Όσοι λέγαμε και γράφαμε εγκαίρως ότι «αυτά δεν γίνονται»(πχ ότι δεν μπορούσε μια αριστερή κυβέρνηση να υπερβεί το ευρωπαϊκό πλαίσιο χωρίς καταστροφικές επιπτώσεις για τη χώρα) δεν είχαμε μαντικές ικανότητες. Απλώς ο Τσίπρας και οι συν αυτώ είχαν «αυταπάτες»(του νεοφώτιστου), όπως ο ίδιος ομολόγησε μετά την υποχρεωτική στροφή.

Με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν συμβαίνει το ίδιο. Μπορούμε να την κρίνουμε και από το κυβερνητικό παρελθόν της και από όσα έχει πει μέχρι σήμερα, τώρα που απέχει λίγο από την επανακατάληψη των θώκων της εξουσίας. Την ξέρουμε, δηλαδή και από την καλή(αν έχει) και από την ανάποδη(σίγουρα έχει). Ξέρουμε τα πεπραγμένα της, μπορούμε να αξιολογήσουμε και τα υπεσχημένα της.

Ας αρχίσουμε από το πρώτα. Η ΝΔ είναι ένα κόμμα με ιστορία 45 ετών, δηλαδή κάθε άλλο παρά tabula rasa. Η λήξη της πιο πρόσφατης κυβερνητικής θητείας της απέχει μόλις μια δεκαετία. Η θητεία εκείνη(2004-2009) απέβη καταστροφική για την οικονομία της χώρας. Οι κυβερνήσεις του Κώστα Καραμανλή τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και οδήγησαν στη χρεοκοπία του 2009, όπως έχει πιστοποιηθεί από το πλέον αρμόδια, εγχώρια και ευρωπαϊκά, χείλη.

Οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου ανέλαβαν να κάνουν την «επανίδρυση του κράτους». Αλλά το μόνο που έκαναν ήταν να το ξεχειλώσουν, με τη γνωστή μέθοδο της φαύλης –πελατειακής-διαχείρισης, γεγονός που συνέβαλε τα μέγιστα και στην οικονομική χρεοκοπία. Αυτές οι δύο αναφορές στα πεπραγμένα αρκούν.

Η σημερινή ΝΔ ουδέποτε άρθρωσε (αυτο)κριτικό λόγο για τα πεπραγμένα αυτά. Αντιθέτως, ο κ. Μητσοτάκης έχει δικαιολογήσει-και ορισμένες φορές εκθειάσει- την πρωθυπουργία Καραμανλή. Και, αν πιστέψουμε ορισμένα που κυκλοφορούν, μπορεί και να τον (δι)ορίσει του χρόνου Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αφού αρκούν πλέον μόλις 151 ψήφοι.

Πάμε τώρα στα σημερινά, στις εξαγγελίες και υποσχέσεις. Ο κ. Μητσοτάκης ποντάρει στην δυσαρέσκεια ορισμένων κοινωνικών ομάδων από την διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Χαϊδεύει το νεφέλωμα της «μεσαίας τάξης». Υπόσχεται σε όλους ότι «αύριο θα ξημερώσει μια φωτεινή μέρα». Αν δεν έχει κι αυτός αυταπάτες(το πιθανότερο είναι ότι δεν έχει), πολύ σύντομα θα ανακαλύψει ότι αυτό το αύριο δεν θα «είναι μια άλλη μέρα»(κατά τη γνωστή ρήση της Μάργκαρετ Μίτσελ) και, πάντως, όχι τόσο φωτεινή όσο θέλει η συμβατική προεκλογική υποσχεσιολογία.

Ο κ. Μητσοτάκης φαίνεται να πιστεύει ότι μπορεί να πετύχει ένα είδος τετραγωνισμού του κύκλου. Υπόσχεται στον καθέναν ό,τι ευχάριστο θέλει να ακούσει.

Στους επιχειρηματίες και στους ραντιέρηδες μεγάλη μείωση των φόρων τους. Στους μεσαίους και μεγάλους ιδιοκτήτες μείωση του ΕΝΦΙΑ. Στους ελεύθερους επαγγελματίες, που διαχρονικά δεν πλήρωναν, ασφαλιστικές και άλλες ελαφρύνσεις. Στις ασφαλιστικές εταιρείες μερίδιο από την κοινωνική ασφάλιση. Στην ιδιωτική υγεία μεγαλύτερο μερίδιο από τη δημόσια. Στους αναξιοπαθούντες υπόσχεται να διατηρήσει τα επιδόματα, αν και στηλιτεύει την επιδοματική πολιτική ως μέσο δημιουργίας εκλογικής πελατείας. Στους ανέργους υπόσχεται(κλασικό…) δουλειές και στους εργαζομένους καλύτερους μισθούς, αν συμφωνήσουν με τους(καλούς…) εργοδότες σε επιχειρησιακές συμβάσεις.

Και πώς θα επιτευχθούν όλα αυτά; Πώς δεν θα καταρρεύσουν τα κρατικά έσοδα και τα έσοδα των ταμείων με τις τόσες μειώσεις φόρων και εισφορών που έρχονται; Η μαγική απάντηση είναι «ανάπτυξη». Με το που θα μειωθούν οι φόροι, θα έχουμε «έκρηξη επενδύσεων». Και, επομένως, χιλιάδες νέες –και καλοπληρωμένες- θέσεις εργασίας.

Όλα ωραία και καλά, λοιπόν. Τα πίστεψαν πολλοί ψηφοφόροι, η μεγαλύτερη μερίδα, στις ευρωεκλογές και είχαμε το γνωστό αποτέλεσμα. Μεγάλη επιτυχία, αναμφισβήτητα, για όσους το κατάφεραν. Όπως έχει γράψει πριν από 20 αιώνες ο Ρωμαίος συγγραφέας Γάιος Πετρώνιος, «ο κόσμος θέλει να εξαπατηθεί, ασ ‘τον λοιπόν να εξαπατηθεί».

Αλλωστε, μπροστά στο πολλά υποσχόμενο «φωτεινό αύριο», οι περισσότεροι είναι έτοιμοι να παραμερίσουν αυτήν την προειδοποίηση του Ισπανού φιλοσόφου Τζόρτζ Σαναταγιάνα: «Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει».

Η ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα

Του Τρύφωνα Κωστόπουλου

«Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι όλα τα μεγάλα κοσμοϊστορικά γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται σα να λέμε, δύο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα»

Καρλ Μαρξ: «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη»

Μετά το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 και την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ   στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015 και ιδιαίτερα με την ανάληψη της προεδρίας της ΝΔ από τον Μητσοτάκη και εμπρός στον κίνδυνο να βρεθεί το κόμμα του για μεγάλο χρονικό διάστημα εκτός εξουσίας,  επεξεργάστηκαν ένα Grand Plan (μεγάλο σχέδιο).

Στην Ελλάδα όταν γίνεται αλλαγή κυβέρνησης απαιτούνται περίπου 30.000 στελέχη στον κρατικό μηχανισμό. Με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον ΣΥΡΙΖΑ  ξαφνικά αισθάνθηκαν να χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους 30.000 στελέχη από την ΝΔ και άλλα τόσα από το ΠΑΣΟΚ σύνολον 60.000. Πρόκειται για στελέχη με πανεπιστημιακή εκπαίδευση μεταπτυχιακές σπουδές και κατόχους διδακτορικών. Αυτή η στρατιά των think tank (δεξαμενές σκέψης) των opinion lenders (διαμορφωτές της κοινής γνώμης) φαίνεται να έχασαν τον ύπνο τους. Από ταξικό ένστικτο επεξεργάστηκαν την τακτική ανακατάληψης της εξουσίας. Η πίεση την οποία ασκεί αυτό το υπεράριθμο παρασιτικό  στρώμα της ελληνικής κοινωνίας προς τις ηγεσίες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ είναι τεράστια.

Το σύνθημα εφευρέθηκε: «Να φύγουν οι ψεύτες». Άρχισαν με το δημοψήφισμα. Το «ΟΧΙ» το έκαναν «ΝΑΙ». Αλήθεια τι εννοούν; Ήθελαν την Ελλάδα έξω από το ευρώ; Κάτι το οποίο είχε έτοιμο ο γερμανός υπουργός των οικονομικών Σόιμπλε;  Δεν εννοούν αυτό. Στοχεύουν πολύ πιο βαθύτερα. Έχοντας καταστρέψει από κοινού ΝΔ+ΠΑΣΟΚ τον ελληνικό λαό μειώνοντας το ΑΕΠ κατά 26% και εκτοξεύοντας την ανεργία στο 28% αντιλήφθησαν ότι είναι αδύνατον να πείσουν  με τη δύναμη των επιχειρημάτων τους τον ελληνικό λαό για την ανάγκη επιστροφή τους στην κυβέρνηση. Έμπειροι από παλιά απευθύνονται όχι στη λογική του ψηφοφόρου αλλά στο θυμικό του. Ενώ οι ίδιοι και η πολιτική τους την περίοδο 2010-2014 διέλυσαν την ελληνική κοινωνία καλλιεργούν στην ψυχολογία κυρίως της μεσαίας τάξης την αντίληψη ότι, με την ψήφο της  το  2015, ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να της επιστρέψει όλα όσα μαζί της πήραν ΝΔ+ΠΑΣΟΚ. Η ψήφος δηλαδή μεταμορφώνεται  στο «μαγικό ραβδί» που μπορεί να αυξάνει με μαγικό τρόπο το ΑΕΠ  και εν μια νυκτί να αποκαθιστά όλες τις ζημιές που προκάλεσαν τα δύο πρώτα μνημόνια. Γιατί όπως λέει ο Περικλής στον Επιτάφιο: «Και λυπάται κανείς όχι για αγαθά τα οποία θα στερούνταν, χωρίς να τα δοκιμάσει, αλλά για αυτό που χάνει ενώ έχει συνηθίσει να το απολαμβάνει». Με άλλα λόγια ο λαός είχε και έχασε και κλαίει και οδύρεται γι αυτά  που είχε και έχασε, και όχι γι αυτά  που δεν απέκτησε ποτέ. Εδώ στοχεύουν οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ γι αυτά που είχε και έχασε ο λαός από ΝΔ+ΠΑΣΟΚ.

Στη συνέχεια οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας δημιουργήσει το ανάλογο πολιτικό κλίμα εφορμούν σαν πεινασμένες ύαινες πάνω στον  χαρισματικό ηγέτη Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα.  Ελλείψει επιχειρημάτων επιδίδονται στην προσφιλή τους τακτική: Ενώ οι ίδιοι είναι βουτηγμένοι από την κορυφή ως τα νύχια μέσα στο ψέμα και στην βρώμα, χωρίς αναστολές επιδίδονται με τρόπο αριστοτεχνικό στη  δολοφονία του χαρακτήρα του αντίπαλου. Ο πατήρ  Μητσοτάκης το 1989 δολοφονούσε τον αντίπαλό του Ανδρέα Παπανδρέου με σύνθημά του: «Κάτω οι κλέφτες». Η αποστασία του 1965 με όλα τα συμπαρομαρτούντα, όπως ο χρηματισμός των αποστατών,  είχαν περιέλθει στην πολιτική λήθη. Ο υιός Μητσοτάκης παραφράζοντας τον πατέρα του έχει ως σύνθημά του: «Να φύγουν οι ψεύτες». Αναγνωρίζοντας έμμεσα ότι  ΝΔ+ΠΑΣΟΚ κατέστρεψαν τον ελληνικό λαό και την μεσαία τάξη ενοχοποιούν τον ΣΥΡΙΖΑ ότι, ψεύδεται που δεν αποκατέστησε όλες τις περικοπές τις οποίες οι ίδιοι προκάλεσαν. Ο πολιτικός αμοραλισμός σε όλο του το μεγαλείο. Όλα τα σφυριά χτυπούν στο ίδιο αμόνι. Το σύνθημα είναι ένα: «Να φύγουν  οι ψεύτες και ο Τσίπρας»,  οι προσωρινοί ένοικοι του Μαξίμου  για επιστρέψουν οι μόνιμοι ιδιοκτήτες της εξουσίας. 

Έρχεται βαρύς ταξικός χειμώνας. Και ο λαός τι κάνει; Εκόντες άκοντες στην φάκα της κυρίαρχης τάξης; Ο θρίαμβος της μαύρης προπαγάνδας σε όλο της το μεγαλείο. Μαρξ: «Η στρεβλή συνείδηση της εργατικής τάξης»  Λένιν: «Οι άνθρωποι στον καπιταλισμό δεν είναι παρά μόνον τα απλοϊκά θύματα των αστών πολιτικών». Στις εκλογές της 7ης  Ιουλίου 2019 μπορεί ο λαός να αποφύγει την προδιαγεγραμμένη ήττα του; «Όμως, σε ένα έθνος, όπως και σε μια γυναίκα, δεν συγχωρείται η στιγμή της αδυναμίας, όπου ο πρώτος τυχόν τυχοδιώχτης θα μπορούσε να τη βιάσει» (Μαρξ). Στον λαό λοιπόν και μόνο εναπόκειται να αποφύγει άλλη μια φορά τον πολιτικό βιασμό από την κυρίαρχη τάξη. Οι πάντες οφείλουμε να αναλάβουμε τις ιστορικές μας ευθύνες.

Η αστική τάξη στην Ελλάδα ασκεί την κυριαρχία της με ένα πολιτικό προσωπικό το οποίο προέρχεται κατά βάση από δύο-τρεις οικογένειες. Σε αυτές τις εκλογές ρόλο πρωτοκαθεδρίας φαίνεται να έχει ανατεθεί στην οικογένεια Μητσοτάκη. Ο πατήρ Μητσοτάκης ψευδόμενος κέρδισε τις εκλογές του 1990 και μετά τρία χρόνια το 1993 τις έχασε παραδίδοντας μια κατεστραμμένη και καταχρεωμένη Ελλάδα. Ο υιός Μητσοτάκης ψευδόμενος εκβιάζει να κερδίσει τις εκλογές και να καταστρέψει για δεύτερη φορά την Ελλάδα. Η ιστορία λοιπόν να μην επαναληφθεί ως φάρσα. Ο λαός και μόνο καλείται να κλείσει το δρόμο προς την εξουσία στον υιό Μητσοτάκη. Άλλωστε «το δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού»!!!

*Ο Τρύφωνας Κωστόπουλος είναι Καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο   

Ποιμενάρχης ή κομματάρχης;

Του Παντελή Μπουκάλα

«Γραφικός» λένε μερικοί για τον άγιο Καλαβρύτων, και συμβουλεύουν «να πάμε παρακάτω». «Είναι απ’ τ’ Αγραφα ο ποιμήν», δίνουν τη δική τους γεωγραφική γνωμάτευση κάποιοι άλλοι, και συμβουλεύουν επίσης «να πάμε παρακάτω», στα σοβαρά. Αλλά πού παρακάτω; Και πόσο ακόμα; Κι αν η κατασκευή ολόκληρης «αγαπητικής» δεήσεως από τον κ. Αμβρόσιο και η βίαιη εμπλοκή του στην εκλογική αντιπαράθεση δεν είναι υπόθεση σοβαρότατη, τι είναι; Ελαφρότητες για να γεμίζουν τα πρωτοσέλιδά τους οι φυλλάδες που εμπορεύονται Ελλάδα και Ορθοδοξία;

Θεωρητικά, οι ιεράρχες διαχειρίζονται ψυχές. Αυτό είναι το λειτούργημά τους. Στην πραγματικότητα, αρκετοί –με πρώτο και επιθετικότερο των Καλαβρύτων, που τίποτε το πολύ κακό δεν έβρισκε στη Χρυσή Αυγή, μέσα στην τόση καλοσύνη του– πορεύονται με τη σιγουριά ότι τους ανατέθηκε το χρέος να διαχειρίζονται ψήφους. Να τις κατευθύνουν, να τις αξιολογούν σε χριστιανικές και βλάσφημες, σε εθνικόφρονες και προδοτικές. Δεν μοιράζουν σταυρωμένα ψηφοδέλτια μαζί με το αντίδωρο, δεν έχουν φτάσει ακόμα ώς εκεί. Αντί να ψέλνουν όμως ταπεινά το «κατευθυνθήτω η προσευχή μου ως θυμίαμα ενώπιόν σου», έχουν πιάσει άλλο τροπάριο: «Κατευθυνθήτω η ψήφος σας εις τόπον αμβωνόθεν εγκεκριμένον, ίνα μη επιπέση εφ’ ημών η Δεξιά του Κυρίου».

Ποια η ήδη διετούς χρήσεως προσευχή που καθιέρωσε ο κ. Αμβρόσιος; «Υπέρ των ασεβεστάτων, αθέων και απίστων Αρχόντων ημών, των πολεμίων της αμωμήτου ημών Πίστεως και της Πατρίδος, Μελών του Ελληνικού Κοινοβουλίου, πάσης πολιτικής αποχρώσεως, των μισούντων και αδικούντων ημάς, και της μετανοίας και επιστροφής αυτών, του Κυρίου δεηθώμεν». Εδώ η εκκλησιαστική προεργασία αιώνων, που έχει παραδώσει έτοιμα σχέδια προς αντιγραφή, διευκόλυνε την ιεραρχική έμπνευση και την προστάτευσε από λάθη, πλην του λάθους της εισπηδήσεως σε ξένα χωράφια, κοσμικά, πολιτικά.

Αντίθετα, στον αυτοσχεδιασμό ο Καλαβρύτων δεν τα κατάφερε καλά. Στο προεκλογικό μανιφέστο του ο οιονεί κομματάρχης καταλογίζει στον κ. Αλέξη Τσίπρα και τα εξής φρικαλέα: «Κατάργησε το άρθρο 3 του Συντάγματος! Η Ελλάδα τώρα πλέον είναι ΕΝΑ ΟΥΔΕΤΕΡΟ-ΘΡΗΣΚΟ ΚΡΑΤΟΣ! Δηλ. η Ορθόδοξος Εκκλησία, η ΜΑΝΑ και η ΣΩΤΕΙΡΑ του ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΕΘΝΟΥΣ έπαυσε πια να είναι Η ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ!». Ω της θεολογίας! Σε μη ιεραρχικά ελληνικά, η φράση σημαίνει ότι η θρησκεία μας δεν είναι ο χριστιανισμός, αλλά η Εκκλησία, όχι τα θεία αλλά τα ανθρώπινα. Ν’ αλλάξουμε και το «Πιστεύω» τότε. Πάραυτα.

Οι «ήρωες της δημοκρατίας» (σας)

Για «τα παιδιά των ΜΑΤ», τους «ήρωες της δημοκρατίας» (σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας, Αδ. Γεωργιάδη)

 Του Γεράσιμου Χολέβα  

    Ο αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, Αδ. Γεωργιάδης, επεδίωξε μια από τις τελευταίες εικόνες της προεκλογικής του πορείας να αποκτήσει έναν συγκεκριμένο συμβολισμό.  Επισκέφθηκε «τα παιδιά των ΜΑΤ» τα οποία χαρακτήρισε «ήρωες της δημοκρατίας» (η ανάρτηση του εδώ). «Τα παιδιά των ΜΑΤ», σύμφωνα με τον αντιπρόεδρο της ΝΔ,  δίνουν «αληθινές μάχες με τους “αναρχικούς”».

    Δεν θα ασχοληθούμε με το γνωστό παιχνιδάκι «κλέφτες κι αστυνόμοι» που εξελίσσεται συχνά στην περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο, αλλά στην εκτίμηση του αντιπροέδρου πως οι ΜΑΤατζήδες είναι «ήρωες της δημοκρατίας».

   Ας δούμε λίγα πράγματα για τους «ήρωες της δημοκρατίας». Στις φωτογραφίες μπορείτε να δείτε μέρος της δράσης των «ηρώων», μια δράση που υπήρχε και παλιότερα αλλά και το προηγούμενο διάστημα, όταν πολιτικοί προϊστάμενοι των ΜΑΤ ήταν οι εκπρόσωποι της «αριστερής» κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ (που θα καταργούσε τα ΜΑΤ…).

   Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως τα ΜΑΤ (και γενικότερα οι δυνάμεις καταστολής) κάνουν «καλή δουλειά» για εκείνους που εκπροσωπούν οι Γεωργιάδηδες. Με χημικά, γκλομπ και αγριότητα στρέφονται ενάντια σε συγκεντρώσεις εργαζομένων, φοιτητών αλλά και συνταξιούχων (δεν κάνουν διαχωρισμούς τα ΜΑΤ, όλους τους «περιποιούνται»).  Είναι προφανές πως όταν μιλάμε για τα ΜΑΤ αναφερόμαστε και γενικότερα στο ρόλο της  αστυνομίας, αλλά και ειδικότερα σε αυτόν τον σχηματισμό που είναι φτιαγμένος για να αντιμετωπίζει τον «εχθρό λαό».  . 

   Ας επαναφέρουμε ορισμένα ζητήματα: Υπάρχουν κάποιοι «ευέξαπτοι» και «ανισόρροποι» αστυνομικοί (και ειδικότερα ΜΑΤατζήδες) που «αμύνονται» πιο εύκολα από τους υπόλοιπους;…  Εύκολη εξήγηση. Το θέμα δεν είναι προσωπικό. Δεν μιλάμε για τον κάθε αστυνομικό, αλλά για την εκπαίδευση της αστυνομίας  και τη διαπαιδαγώγηση της, όπως αυτή γίνεται με τον πιο ακραίο τρόπο στις δυνάμεις καταστολής.

  Μπορεί τα ΜΑΤ να φαίνονται σαν «στρατιωτάκια ακούνητα», τα οποία «κινούνται» όταν δοθεί η πολιτική και επιχειρησιακή εντολή, αλλά δεν είναι δυνατόν να μείνουμε μόνο σε αυτό.

  Ας αναρωτηθούμε: Πώς αισθάνεται (πώς τον κάνουν να αισθάνονται) ο ΜΑΤατζής όταν κυκλοφορεί για να ασκήσει τα καθήκοντα του; Έχει απλά μια μικροεξουσία, που ο καθένας τη διαχειρίζεται ανάλογα με το χαρακτήρα του; Μια ακόμα εύκολη διαπίστωση. Στην Ελλάδα (και όχι μόνο) υπάρχουν κάτι «ανεπίσημες» ευθύνες, αρμοδιότητες κι εξουσίες, που προκύπτουν από την διαπαιδαγώγηση των δυνάμεων καταστολής. Αυτές συνοψίζονται σε μια φράση:«Είμαι εκπρόσωπος του κράτους»!  Από εκεί και πέρα αρχίζουν πολλά. Τα πιο «απλά» είναι ο εκφοβισμός πολιτών, χωρίς κάποιο σημαντικό λόγο, και οι μικροτσαμπουκάδες.

  Έχουμε και συνέχεια:  Αυταρχικές συμπεριφορές σε αδύναμες ομάδες της κοινωνίας, είτε, για παράδειγμα, διότι είναι μετανάστες, είτε γιατί ζούνε στο δρόμο. Βία σε διαδηλώσεις, χρήση χημικών και καταστολή με κάθε τρόπο. Είναι και οι περιπτώσεις με τους ασφαλίτες που (με αποδείξεις) έχουν δημιουργήσει επεισόδια, σε συγκεντρώσεις, με διάφορους τρόπους και διάφορα «πρόσωπα». Είναι κι άλλα πολλά…

  Είναι κι εκείνη η απορία: Γιατί πάντα η αστυνομία, οι δυνάμεις καταστολής ασκούν την εξουσία τους είτε σε απροστάτευτες ομάδες πολιτών, είτε σε συγκεντρώσεις και ποτέ στους ισχυρούς της οργανωμένης μας κοινωνίας;… Αλήθεια, έχετε δει ποτέ να συμπεριφέρεται άσχημα κανένας αστυνομικός σε εφοπλιστή ή βιομήχανο; Μάλλον όχι…

  Η ηρωοποίηση των ΜΑΤ,ενός σχηματισμού με έντονα στρατιωτικά χαρακτηριστικά που έχει φτιαχτεί με σκοπό να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του (αστικού) κράτους, από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ, μόνο τυχαία δεν είναι. Η ανάδειξη του «ανθρώπινου προσώπου» των δυνάμεων καταστολής είναι προαναγγελία επιχειρήσεων βαρβαρότητας. 

  Θα μας επιτρέψουν οι λάτρεις του αυταρχισμού, ενάντια σε κάθε κίνημα που αμφισβητεί έστω και το ελάχιστο την αστική εξουσία, να ξαναθυμηθούμε εκείνον που εξηγούσε ότι

η ανάγκη ειδικών σχηματισμών από ένοπλα τμήματα (αστυνομία, μόνιμος στρατός) δεν προέκυψε από το γεγονός ότι η κοινωνική ζωή έγινε πιο περίπλοκη ή διαφοροποιήθηκαν οι λειτουργίες της. Θεωρούσε, δε,  πως αυτή  «η επίκληση φαίνεται «επιστημονική» και αποκοιμίζει περίφημα τον μικροαστό, συσκοτίζοντας το κύριο και βασικό: τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις» (B.I. Λένιν, Κράτος κι Επανάσταση, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σ.16).

  Γνωρίζουμε ότι ο Λένιν δεν είναι και τόσο συμπαθής στους θαυμαστές της αστικής εξουσίας, που μισούν κάθε αντίδραση στη βαρβαρότητα.

  Για να υπερασπιστούν, άλλωστε, οι Γεωργιάδηδες τη βαρβαρότητα χρειάζεται να μπορούν να δίνουν πολιτικές εντολές για να δρουν με στρατιωτικό τρόπο οι δυνάμεις καταστολής.

  Αυτή είναι η (αστική) δημοκρατία (τους), τέτοιους «ήρωες» έχει.    

6,3 εκατ. Έλληνες βρίσκονται κάτω ή απειλούνται από την φτώχεια

Ένα στα τρία άτομα – ποσοστό 31,8% – στη χώρα μας βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού, σύμφωνα με την έρευνα Εισοδήματος και Συνθηκών Διαβίωσης των Νοικοκυριών που έδωσε στη δημοσιότητα η Ελληνική Στατιστική Αρχή. Όπως προκύπτει από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, τα νοικοκυριά που βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας εκτιμώνται σε 763.174 σε σύνολο 4.125.263 νοικοκυριών και τα μέλη τους σε 1.954.400 στο σύνολο των 10.542.856 ατόμων του πληθυσμού της χώρας.

Ο κίνδυνος φτώχειας για παιδιά ηλικίας 0-17 ετών (παιδική φτώχεια) ανέρχεται σε 22,7% σημειώνοντας μείωση κατά 1,8 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2017, ενώ για τις ομάδες ηλικιών 18-64 ετών και 65 ετών και άνω ανέρχεται σε 19,8% και 11,6%, αντίστοιχα.

Ωστόσο, κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες (στο 31,8% από 34,8%) μειώθηκε το 2018 (εισοδήματα 2017) σε σχέση με το προηγούμενο έτος το ποσοστό του πληθυσμού της χώρας που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό (3.348.500 άτομα από 3.701.800 άτομα).

Η μείωση αποτυπώνεται τόσο ως προς τους τύπους νοικοκυριών όσο και ως προς την κατηγοριοποίηση κατά φύλο και κατάσταση απασχόλησης, καθώς και την κατηγοριοποίηση κατά φύλο, ομάδες ηλικιών και ιδιοκτησιακό καθεστώς της κύριας κατοικίας, με τις σημαντικότερες διαφορές (μείωση) να σημειώνονται ως εξής:

● Κατά 4,1 ποσοστιαίες μονάδες (15,3%) για το ποσοστό του πληθυσμού με τρεις ή περισσότερους ενηλίκους χωρίς εξαρτώμενα παιδιά.

● Κατά 2,8 ποσοστιαίες μονάδες (20,4%) για το ποσοστό πληθυσμού ανδρών ηλικίας 18-64 ετών που διαβιούν σε νοικοκυριά που ενοικιάζουν την κύρια κατοικία τους.

● Κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες (12,5%) για το ποσοστό των εργαζόμενων ανδρών.

Αναφορικά με την κατηγοριοποίηση του πληθυσμού ως προς το φύλο και την κατάσταση απασχόλησης σημειώθηκε μείωση:

● Κατά 1,1 ποσοστιαία μονάδα (24,6%) για τις μη οικονομικά ενεργές (εκτός συνταξιούχων) γυναίκες.

● Κατά 1,0 ποσοστιαία μονάδα (24,7%) για τον λοιπό μη οικονομικά ενεργό (εκτός των συνταξιούχων) πληθυσμό.

Στην κατηγοριοποίηση του πληθυσμού ως προς το φύλο, τις ομάδες ηλικιών και το ιδιοκτησιακό καθεστώς κύριας κατοικίας κατεγράφη μείωση του ποσοστού κινδύνου φτώχειας από 0,7 έως 1,2 ποσοστιαίες μονάδες, σε αρκετές περιπτώσεις και συγκεκριμένα για το σύνολο των ιδιοκτητών στις ηλικιακές ομάδες 60+ ετών, 65+ ετών, 75+ ετών.

Μείωση όμως κατά 2,2 ποσοστιαίες μονάδες (21,5%) παρουσιάζεται για την ομάδα ηλικιών 18-64 ετών των ενοικιαστών και κατά 2,8 ποσοστιαίες μονάδες (20,4%) για τους άνδρες ενοικιαστές της ίδιας ομάδας ηλικιών.

Αναφορικά με τον τύπο νοικοκυριού αύξηση κατά μισή ποσοστιαία μονάδα (32,8%) παρουσιάζεται στο ποσοστό του κινδύνου φτώχειας μόνο για τα μονογονεϊκά νοικοκυριά με, τουλάχιστον, ένα εξαρτώμενο παιδί.

Οι απειλούμενοι

Σε ό,τι αφορά τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, με κίνδυνο φτώχειας απειλούνται:

● Άτομα ηλικίας 18-64 ετών (35,0%). Εκτιμάται ότι το 33,0% είναι Έλληνες και το 56,5% είναι αλλοδαποί που διαμένουν στην Ελλάδα.

● Από τους αλλοδαπούς που διαμένουν στην Ελλάδα, ηλικίας 18-64 ετών και βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό, οι περισσότεροι (55,1%) γεννήθηκαν σε άλλη χώρα ενώ το 32,1% είναι αλλοδαποί που γεννήθηκαν και διαμένουν στην Ελλάδα.

● Το ποσοστό του πληθυσμού που βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας αλλά διαβιοί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση και χωρίς χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 8,5%.

● Το ποσοστό του πληθυσμού που, ενώ δεν βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας, διαβιοί σε νοικοκυριά με υλική στέρηση αλλά χωρίς χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 8,3%.

● Το ποσοστό του πληθυσμού που δεν βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας και διαβιοί σε νοικοκυριά χωρίς υλική στέρηση αλλά με χαμηλή ένταση εργασίας ανέρχεται σε 4,0%.

● Το 18,5% του πληθυσμού βρίσκεται σε κίνδυνο φτώχειας (μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις), το 16,7% σε υλική στέρηση και το 16,3% του πληθυσμού ηλικίας 0-59 ετών διαβιοί σε νοικοκυριά με χαμηλή ένταση εργασίας.

Θυμίζουμε ότι το κατώφλι της φτώχειας ανέρχεται στο ποσό των 4.718 ευρώ ετησίως ανά άτομο και σε 9.908 ευρώ για νοικοκυριά με δύο ενήλικες και δύο εξαρτώμενα παιδιά ηλικίας κάτω των 14 ετών και ορίζεται στο 60% του διάμεσου συνολικού ισοδύναμου διαθέσιμου εισοδήματος των νοικοκυριών, το οποίο εκτιμήθηκε σε 7.863 ευρώ, ενώ το μέσο ετήσιο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών εκτιμήθηκε σε 15.556 ευρώ. Ο κίνδυνος φτώχειας, που κατά το 2005 (με περίοδο αναφοράς εισοδήματος το 2004) ανερχόταν στο 19,6%, σημείωσε αυξητική πορεία έως το 2012, όταν εκτιμήθηκε στο 23,1%, ενώ άρχισε να μειώνεται από το 2014.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας κατά τα προηγούμενα έτη ήταν ελαφρώς υψηλότερο για τις γυναίκες σε σχέση με τους άνδρες. Το 2014 και 2015 διαμορφώθηκε σε πολύ κοντινά επίπεδα, υψηλότερο κατά 0,2 και 0,3 ποσοστιαίες μονάδες αντίστοιχα για τους άνδρες, ενώ με βάση τα στοιχεία του 2018, όπως συνέβη και το 2016 και το 2017, εμφανίζεται ίδιο μεταξύ ανδρών και γυναικών και ίδιο με το ποσοστό του συνολικού πληθυσμού (και για τα δύο φύλα), δηλαδή 18,5%.

Επισφάλεια και είδος εργασίας

Οι εργαζόμενοι πάντως αντιμετωπίζουν χαμηλότερο κίνδυνο φτώχειας σε σύγκριση με τους ανέργους και τους οικονομικά μη ενεργούς (νοικοκυρές κλπ.). Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τους εργαζομένους ανέρχεται σε 11,0%, σημειώνοντας μείωση κατά 1,9 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το 2017.

Μείωση κατά 1,1 ποσοστιαίες μονάδες παρουσίασε το ποσοστό κινδύνου φτώχειας για τις εργαζόμενες γυναίκες, ενώ για τους εργαζόμενους άνδρες παρουσίασε μείωση κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες, δηλαδή σε 8,8% και 12,5% αντίστοιχα. Για τους ανέργους, όπως ήδη αναφέρθηκε, ο κίνδυνος φτώχειας ανέρχεται σε 43,3%, παρουσιάζοντας σημαντική διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών (49,1% και 37,9% αντίστοιχα).

Ο κίνδυνος φτώχειας για όσους είναι οικονομικά μη ενεργοί (μη συμπεριλαμβανομένων των συνταξιούχων) μειώθηκε κατά 1,0 ποσοστιαία μονάδα. Η αντίστοιχη μεταβολή (μείωση) για τις γυναίκες είναι 1,1 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ για τους άνδρες (μείωση) 0,4 ποσοστιαίες μονάδες και τα σχετικά ποσοστά ανέρχονται σε 24,7%, 24,6% και 25,1%.

Ο κίνδυνος φτώχειας για τους εργαζομένους με πλήρη απασχόληση ανέρχεται σε 9,5%, ενώ για τους εργαζομένους με μερική απασχόληση ανέρχεται σε 24,6%.

Το ποσοστό κινδύνου φτώχειας πριν από όλες τις κοινωνικές μεταβιβάσεις (δηλαδή μη συμπεριλαμβανομένων των κοινωνικών επιδομάτων και των συντάξεων στο συνολικό διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών) ανέρχεται σε 50,0% ενώ, όταν περιλαμβάνονται μόνο οι συντάξεις και όχι τα κοινωνικά επιδόματα, μειώνεται στο 23,2%.

Αναφορικά με τα κοινωνικά επιδόματα, επισημαίνεται ότι αυτά περιλαμβάνουν παροχές κοινωνικής βοήθειας (όπως το κοινωνικό μέρισμα, το επίδομα μακροχρόνια ανέργων κ.λπ.), οικογενειακά επιδόματα (όπως επιδόματα τέκνων), καθώς και επιδόματα ή βοηθήματα ανεργίας, ασθένειας, αναπηρίας ή ανικανότητας ή και εκπαιδευτικές παροχές.

Δεδομένου ότι το ποσοστό κινδύνου φτώχειας μετά τις κοινωνικές μεταβιβάσεις ανέρχεται σε 18,5%, διαπιστώνεται ότι τα κοινωνικά επιδόματα συμβάλλουν στη μείωση του ποσοστού του κινδύνου φτώχειας κατά 4,7 ποσοστιαίες μονάδες, ενώ εν συνεχεία οι συντάξεις κατά 26,8 ποσοστιαίες μονάδες. Το σύνολο των κοινωνικών μεταβιβάσεων μειώνει το ποσοστό του κινδύνου φτώχειας κατά 31,5 ποσοστιαίες μονάδες.

Συντάκτης: ΑΝΤΡΙAΝΑ ΒΑΣΙΛA

Πηγή: Εφημερίδα «Το Ποντίκι»

«Μαύρο» φόντο για τις θάλασσες της Κρήτης

Γράφει ο Τάσος Σαραντής

Το WWF Ελλάς επισημαίνει ότι η θαλάσσια περιοχή που παραχωρήθηκε σε πετρελαϊκές εταιρείες, με βαρύ μάλιστα ιστορικό ρύπανσης, αποτελεί ένα παγκόσμιας οικολογικής αξίας οικοσύστημα που απειλείται ήδη από το πρώτο κιόλας στάδιο των σεισμικών υποθαλάσσιων ερευνών.

Μπορεί το πανηγυρικό κλίμα να επικράτησε στην εκδήλωση για την παραχώρηση του δικαιώματος έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων μιας τεράστιας θαλάσσιας έκτασης 40.000 τετραγωνικών χιλιομέτρων γύρω από την Κρήτη, αλλά οι κίνδυνοι που ενέχει αυτή η παράδοση γίνονται ορατοί αν αναλογιστεί κανείς ότι τον έλεγχο αυτής της περιοχής τον αναλαμβάνουν πετρελαϊκές εταιρείες με βαρύ ιστορικό ρύπανσης. Και υπεύθυνες για μερικές από τις πιο καταστροφικές πετρελαιοκηλίδες στην παγκόσμια ιστορία.

Οπως επισημαίνει το WWF Ελλάς, η θαλάσσια περιοχή που παραχωρήθηκε στην Κρήτη αποτελεί ένα παγκόσμιας οικολογικής αξίας οικοσύστημα που απειλείται ήδη από το πρώτο κιόλας στάδιο των σεισμικών υποθαλάσσιων ερευνών, καθώς αυτές γίνονται με την πρόκληση τεράστιας έντασης ήχων που αποπροσανατολίζουν, παρεμποδίζουν και πολλές φορές οδηγούν σε θάνατο παγκοσμίως σπάνια θαλάσσια θηλαστικά και κητώδη που ζουν στην περιοχή (π.χ. φυσητήρες, δελφίνια).

Πέραν αυτού, ασφαλείς σεισμικές έρευνες και ασφαλείς εξορύξεις δεν υπήρξαν ποτέ και πουθενά, κάτι που καταδεικνύουν τόσο η διεθνής επιστημονική κοινότητα όσο και η διεθνής βιβλιογραφία και επιβεβαιώνουν οι αριθμοί.

Μέσα στην περίοδο 1992-2015, στα πιο τεχνολογικά προηγμένα και ισχυρά θεσμικά κράτη της Βόρειας Θάλασσας, σημειώθηκαν 4.445 διαρροές υδρογονανθράκων και πετρελαιοκηλίδες. Φανταστείτε τι θα μπορούσε να συμβεί στη θεσμικά ασθενέστερη Ελλάδα, όπου η περιβαλλοντική νομοθεσία ήδη καταστρατηγείται προς όφελος της πετρελαϊκής βιομηχανίας.

Είναι ενδεικτικό ότι, παρά τις σοβαρότατες επιπτώσεις τους στα θαλάσσια είδη, το κράτος απαλλάσσει τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις από την υποχρέωση εκπόνησης της κρίσιμης Μελέτης Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων για το στάδιο των σεισμικών ερευνών, ακόμα και όταν αυτές γίνονται μέσα σε προστατευόμενες περιοχές Natura.

Στα ασυνήθιστα μεγάλα βάθη στα οποία βρίσκονται τα θαλάσσια «οικόπεδα» που παραχωρήθηκαν στην Κρήτη, είναι αδύνατον να εξαλειφθεί το ρίσκο ατυχημάτων για τέτοιου τύπου εξορύξεις. Οπως επισημαίνει το WWF, ο ίδιος ο πρόεδρος της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων, Γ. Μπασιάς, σχολιάζοντας τα ασυνήθιστα μεγάλα βάθη των οικοπέδων της Κρήτης (ξεπερνούν τα 3.000 μέτρα), σημείωσε μόλις πριν από λίγους μήνες πως «η τεχνολογία στο συγκεκριμένο κομμάτι δεν έχει προχωρήσει ακόμα αρκετά».

Με άλλα λόγια, η θαλάσσια περιοχή της Κρήτης μετατρέπεται, με την ευλογία της κυβέρνησης, σε ένα «τεχνολογικό πείραμα» υπερβαθέων εξορύξεων.

Σε όλα αυτά, θα πρέπει να συνυπολογιστεί ότι ένα μόνο ατύχημα στη θαλάσσια περιοχή της Κρήτης αρκεί για να συρρικνώσει το εισόδημα και τις θέσεις εργασίας των παράκτιων κοινοτήτων, καθώς σχεδόν το 50% της οικονομίας του νησιού εξαρτάται άμεσα ή έμμεσα από τον εισερχόμενο τουρισμό. Σύμφωνα με μελέτη του WWF, έως και 44.000 θέσεις εργασίας θα χάνονταν εν μιά νυκτί.

Το WWF Ελλάς δηλώνει ότι θα εξαντλήσει κάθε νόμιμο μέσο για να σταματήσει αυτά τα επιβλαβή έργα. Πρόσφατα, το WWF Ελλάς, η Greenpeace και το Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος κατέθεσαν αίτηση ακύρωσης κατά της περιβαλλοντικής έγκρισης των παραχωρήσεων στην Κρήτη.

Μάθε που ψηφίζεις στις βουλευτικές εκλογές του 2019

Μάθε που ψηφίζεις ακολουθώντας τις οδηγίες από την ηλεκτρονική πλατφόρμα   του ΥΠ.ΕΣ πατώντας ΕΔΩ