Ασυλία στους τραπεζίτες διά χειρός Άδωνι

Οι τραπεζίτες το ζήτησαν, ο Άδωνις Γεωργιάδης θα το δώσει. Ο λόγος για το ζήτημα της ασυλίας των τραπεζικών στελεχών που είχε για πρώτη φορά προκύψει κατά την περίοδο διακυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου.

Με αυτό το αίτημα που είναι μάλιστα «άμεσα απαιτητό» προσήλθαν στη συνάντηση με τον υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων, Άδωνι Γεωργιάδη τα υψηλόβαθμα τραπεζικά στελέχη.

Όπως ο ίδιος δήλωσε στο ραδιοφωνικό σταθμό «Θέμα 104,6», «η Ένωση Ελληνικών Τραπεζών το πρώτο θέμα που έθεσε ήταν αυτό της “ποινικής ασυλίας” των τραπεζικών στελεχών που λαμβάνουν αποφάσεις, όπως για την αναδιάρθρωση δανείων. Καταλαβαίνω ότι έχουν δίκιο και ασφαλώς θα υπάρξει κυβερνητική πρωτοβουλία γι’ αυτό».

Σημειώνεται πως το συγκεκριμένο ήταν και διαρκές αίτημα των δανειστών και επί της ουσίας αφορούσε την κάλυψη αυτών που παραχωρούσαν τα δάνεια στα funds έναντι εξευτελιστικών τιμών. 

Πηγή

Ο Κορκονέας ελεύθερος (!) Ντροπή μας

Του Κώστα Σαρρηκώστα

Κι όμως η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει δίκιο. Η απόφαση – βόμβα του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λαμίας που ανοίγει διάπλατα την πόρτα της ελευθερίας για τον δολοφόνο Κορκονέα, είναι σκανδαλώδης. Προδιαγεγραμμένη θα λέγαμε εμείς, καθώς οι απανωτές αναβολές πέτυχαν τον σκοπό τους.

Ναι, “η απόφαση οπλίζει το χέρι του επόμενου Κορκονέα” και αυτό καθώς το δικαστήριο έκρινε το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου του αστυνομικού – δολοφόνου και της ανάρμοστης συμπεριφοράς του θύματος. Άκουσον – άκουσον, του νεκρού Αλέξη Γρηγορόπουλου, δηλαδή, που η “ανάρμοστη συμπεριφορά του” (σύμφωνα με το δικαστήριο) τον οδήγησε στον θάνατο.

Δυστυχώς η δικαιοσύνη με την απόφασή της να βρεθεί εκτός φυλακής ο Επαμεινώνδας Κορκονέας λοιδορεί τον νεκρό μέχρι και αυτή την ώρα και ουδείς θέλει να πιστέψει πώς κυριάρχησε μια τέτοια απόφαση.

Προκαλεί το κοινό περί δικαίου αίσθημα, παραβιάζοντας κάθε κοινή λογική και θα μείνουμε για την ώρα σε όσα είπε ο δάσκαλος του Γρηγορόπουλου, μόνο και μόνο για να μην το ξεχάσουμε ποτέ. “Ο Αλέξης δεν προκάλεσε” και μια σφαίρα στο στήθος ενός αστυνομικού με… σύννομο πρότερο βίο τον άφησε νεκρό.

Είναι μια εν ψυχρώ δολοφονία που ψάχνει ακόμη τη δικαίωσή της.

Ο πολιτισμός «βγήκε» στις αγορές

Γράφει η Δήμητρα Μυρίλα

Υπάρχουν δύο τρόποι να αντιλαμβάνεται κάποιος τον πολιτισμό. Ο ένας είναι ως δημόσιο και πρωτίστως κοινωνικό αγαθό, πηγή και φορέα γνώσης, προνομιακό πεδίο για καλλιέργεια ήθους και γνώσης, δημιουργική και διαλεκτική σύνδεση του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον. Ο άλλος τρόπος είναι να τσουβαλιαστεί μέσα στο καλάθι με τα προς κατανάλωση προϊόντα, ως προϊόν και αυτός και να αντιμετωπιστεί με τους αγοραίους όρους της ελεύθερης οικονομίας.

Το πρόγραμμα της κυβέρνησης της ΝΔ για τον πολιτισμό, έτσι όπως εξειδικεύτηκε στις προγραμματικές δηλώσεις από την υπουργό Πολιτισμού απηχούν αυτή την δεύτερη εκδοχή, η οποία μπορεί να παρουσιάζεται ως «νέα», «πρωτοπόρα» και «αναπτυξιακή», αλλά είναι τόσο παλιά όσο και η ύπαρξη του καπιταλισμού. Και είναι το ίδιο ακριβώς μοντέλο που έχει σχεδιαστεί σε όλους του τις λεπτομέρειες από την Ε.Ε., τον ΟΟΣΑ και τον ΣΕΒ για την Υγεία, την Παιδεία, την Ενέργεια, τη Στέγη και ό,τι άλλο συνιστά αναγκαίο όρο και προϋπόθεση για ζωή με δικαιώματα.

Αλλωστε, η λεγόμενη νεοφιλελεύθερη μετατόπιση δεν είναι τίποτα άλλο από τον καπιταλισμό στην πιο πούρα, γνήσια και άγρια μορφή του, αυτή που εξασφαλίζει την αναπαραγωγή και την επιβίωσή του. Οσο για τον πολιτισμό, η μετάλλαξή του σε αγοραία κατηγορία εγγράφεται ως υποχρέωση, που πρέπει να τηρηθεί από τα κράτη – μέλη, στις κατευθύνσεις της Ε.Ε. η οποία φρόντισε ήδη από τη Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 να αποτυπώσει την εμπορευματική του στόχευση και να δημιουργήσει το πλαίσιο ώστε οι ιδιώτες να εισβάλλουν σε κάθε μορφή και εκδήλωση της πολιτιστικής παραγωγής με έμμεσο ή άμεσο τρόπο.

Αυτό το έδαφος προετοιμάζεται συστηματικά με την «εργώδη» και «δημιουργική» συμβολή όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων. Το «Διάζωμα» ως Ρομπέν των μνημείων ήρθε για να νομικοποιήσει και κανονικοποιήσει την υποκατάσταση του θεσμικού φορέα προστασίας της Πολιτιστικής Κληρονομιάς, την Αρχαιολογική Υπηρεσία, με την εμπλοκή ιδιωτών, επιχειρήσεων, δήμων, ΜΚΟ, οι οποίοι θέτουν τις δικές τους προτεραιότητες. Το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης ως Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου νομιμοποίησε την αποκοπή του δημόσιου αρχαιολογικού μουσείου από το σώμα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας εισάγοντας τη μέθοδο λειτουργίας και διαχείρισης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.

Επομένως, μοιάζει σαν λογικό επακόλουθο μια ομιλία που αφορά στον πολιτισμό να βρίθει οικονομικίστικων λεκτικών ιδιωματισμών και τεχνοκρατικών όρων, αφού δεν είναι πλέον πολιτισμικό και ηθικό μέγεθος, αλλά τεχνοκρατική κυβερνητική άσκηση και προνομιακό πεδίο για αποτελεσματικές μπίζνες.

Σε αυτό το προετοιμασμένο έδαφος η διακηρυχθείσα μετατροπή των μεγάλων δημόσιων αρχαιολογικών μουσείων σε ΝΠΔΔ παρουσιάζεται ως μέγιστη και ώριμη τομή, αν και είναι κομβικής σημασίας οπισθοδρόμηση στη λειτουργία της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας . Ωστόσο, αυτή την εξαγγελία θα πρέπει ουσιαστικά και νοηματικά να τη συνδέσουμε και με την ανακοίνωση της χορηγίας του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος για τη μελέτη επέκτασης του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου. Διότι, το συγκεκριμένο ίδρυμα δεν είναι ο ευπατρίδης ευεργέτης, αλλά το όνομα στην ούγια που ηγεμονεύει στο εγχώριο πολιτιστικό τοπίο και φροντίζει να δημιουργεί και να επιβάλει τα σύμβολα της ηγεμονίας του, οικονομικής και ιδεολογικής.

Πίσω από τη βιτρίνα της δωρεάς στο κράτος της Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης στο Δέλτα Φαλήρου βρίσκεται ο απόλυτος έλεγχος που ασκεί στο παραγόμενο πολιτιστικό προϊόν και εν τέλει στο πολιτισμικό αποτύπωμα. Ποιος αλήθεια πιστεύει ότι ο «μεγάλος χορηγός» ενός αρχαιολογικού μουσείου που θα λειτουργεί ως ΝΠΔΔ και όχι ως οργανική μονάδα της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας δε έχει έστω αφανή ρόλο στην διαχείρισή του;

Εξάλλου, η φράση «αυτοχρηματοδότηση του πολιτισμού» που διατυπώθηκε κατά την παρουσίαση των προγραμματικών δηλώσεων δεν είναι άνευ σημασίας. Ερχεται να ωραιοποιήσει λεκτικά την τραγωδία των υποχρηματοδοτούμενων και υποστελεχωμένων υπηρεσίων, αρχαιολογικών χώρων και μουσείων, να την καταστήσει δεδομένη και μη αναστρέψιμη, να προλειάνει το έδαφος για την είσοδο των ιδιωτών στους κερδοφόρους τομείς των πολιτισμού αφήνοντας τα υπόλοιπα στον εθελοντισμό, που δεν είναι τίποτα άλλο από τη σύγχρονη εκδοχή της αγγαρείας και να οδηγήσει τα πεδία πολιτισμού – από την προστασία της Πολιτιστικής Κληρονομιάς μέχρι το σύγχρονο πολιτισμό – είτε στην επαιτεία είτε στη διολίσθησή τους σε «μαγαζιά» που θα παράγουν έσοδα.

Κάτω από το πρίσμα της περιλάλητης ανάπτυξης η καλλιτεχνική παραγωγή θα χειραγωγείται και θα ηγεμονεύεται από χορηγούς ευεργέτες και οι επενδύσεις θα εξακολουθούν να προηγούνται της προστασίας των μνημείων με τα δεύτερα είτε να επιτελούν είτε ως φόντο και «ξέπλυμα» των επενδυτών είτε να εξαφανίζονται ως εμπόδιο.       

Ομόφωνα ένοχος ο Κορκονέας για τη δολοφονία Γρηγορόπουλου -Αθώος ο Σαραλιώτης

Ομόφωνα ένοχο έκρινε τον Επαμεινώνδα Κορκονέα το Μικτό Ορκωτό Εφετείο Λαμίας για ανθρωποκτονία από πρόθεση, με άμεσο δόλο.

Ως εκ τούτου, όπως σημειώνει το ΑΜΠΕ, δεν άλλαξε κάτι από την πρωτόδικη απόφαση αναφορικά με το βασικό κατηγορούμενο, για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Αντιθέτως το δικαστήριο έκρινε ομόφωνα αθώο λόγω αμφιβολιών τον Βασίλειο Σαραλιώτη.

Η απόφαση είχε αναβληθεί τον περασμένο Ιούνιο με αφορμή την ασθένεια του συνηγόρου υπεράσπισης του Κορκονέα, Βαγγέλη Ανδρούλα και παρά τις πιέσεις της Πολιτικής Αγωγής που ζητούσε άμεσα νέα συνεδρίαση – πριν την 1η Ιουλίου και την εφαρμογή του νέου Ποινικού Κώδικα – το Δικαστήριο όρισε την 29η Ιουλίου ως ημερομηνίας έκδοσης της απόφασής του.

Η πρόταση του Εισαγγελέα Βασίλειου Χανή ήταν για τον Επαμεινώνδα Κορκονέα η ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο, να μετατραπεί σε ενδεχόμενο δόλο (πρόταση που είχε μειοψηφήσει σε πρώτο βαθμό), ενώ για τον έτερο των κατηγορουμένων Βασίλη Σαραλιώτη ζήτησε την απαλλαγή του θεωρώντας ότι δεν έχει καμία συνέργεια στην ανθρωποκτονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Πρωτόδικα ο Επαμεινώνδας Κορκονέας είχε καταδικαστεί στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας σε ισόβια καθώς είχε κριθεί ένοχος για ανθρωποκτονία από πρόθεση με άμεσο δόλο χωρίς να του αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό και είναι κρατούμενος στις φυλακές Δομοκού. Ο δεύτερος ειδικός φρουρός Βασίλης Σαραλιώτης καταδικάστηκε σε 10ετή κάθειρξη (σ.σ.: η μικρότερη προβλεπόμενη ποινή) επίσης χωρίς ελαφρυντικά, ο οποίος ωστόσο αποφυλακίστηκε με περιοριστικούς όρους το 2012. 


 Η απόφαση του δικαστηρίου - Προς αποφυλάκιση ο Κορκονέας μετά την ποινή των 13 ετών

Το ελαφρυντικό του πρότερου σύννομου βίου αναγνώρισε ομοφώνως το Μεικτό Ορκωτό Λαμίας στον Επαμεινώνδα Κορκονέα, ο οποίος δικάστηκε σε δεύτερο βαθμό για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.

Αυτό σημαίνει ότι δεν του επιβλήθηκε η ποινή της ισόβιας κάθειρξης, καθώς και ότι μπορεί να αποφυλακιστεί συντόμως. Ο εισαγγελέας πρότεινε ποινή κάθειρξης 15 ετών, με την τελική απόφαση του δικαστηρίου να είναι η ποινή των 13 ετών. 

πηγή

Τι φέρνει ο «νέος» ΈΝΦΙΑ;

Η Νέα Δημοκρατία ανακάλεσε την προηγούμενη μείωση του ΕΝΦΙΑ από την Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και έφερε το δικό της φορολογικό νομοσχέδιο1. Έτσι λοιπόν προβλέπεται μείωση του ΕΝΦΙΑ 22% μεσοσταθμικά για το 2019, χωρίς να εξαιρείται κανείς από την μείωση του φόρου. Παρότι η οι μειώσεις δεν είναι οριζόντιες εν τούτοις έχουν ταξικό πρόσημο.

Συγκεκριμένα για τις μικρές ιδιοκτησίες έως 60.000 ευρώ προβλέπεται μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30%, όπως και στην εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν την κατηγορία εντάσσονται 3.488.820 φορολογούμενοι. Για τους ιδιοκτήτες με ακίνητα αξίας από 60.000 έως 70.000 ευρώ η έκπτωση θα είναι 27%. Για τους ιδιοκτήτες με ακίνητα αξίας 70.000 έως 80.000 ευρώ η μείωση θα είναι 25%. Για τις ιδιοκτησίες από 80.000 έως … 1.000.000 θα είναι 20%. Επομένως σε αυτό το τεράστιο εύρος αξιών, η Κυβέρνηση της ΝΔ έχει μόνο ένα συντελεστή (20%). Έτσι λοιπόν για να καταλάβουμε την «ταξικότητα» που έχει το νέο φορολογικό νομοσχέδιο για τον ΕΝΦΙΑ αρκεί να σκεφτούμε ότι ένα ακίνητο των 85.000 ευρώ εντάσσεται στην ίδια μείωση, κατά 20%, με ένα ακίνητο αξίας…. 995.000 χιλιάδων ευρώ. Τα ποιος λοιπόν ευνοείτε περισσότερο, δεν χρειάζεται να το πούμε εμείς. Το νέο νομοσχέδιο όμως δεν σταματά εδώ. Προβλέπει μειωμένο ΕΝΦΙΑ κατά 10% για τις πολύ μεγάλες ιδιοκτησίες, αυτές άνω του 1 εκατομμυρίων ευρώ! Επομένως το σύνολο – και όχι μόνο τα λαϊκά νοικοκυριά- των κατόχων ακινήτων, από τον Σεπτέμβριο που θα αποσταλούν τα εκκαθαρίστηκα της εφορίας και θα ξεκινήσει η πληρωμής της πρώτης δόσης θα δούνε μειώσεις στον ΕΝΦΙΑ. Την «μεγαλύτερη» μείωση από 20%-30% θα δούνε περίπου 5,8 εκατομμύρια φορολογούμενοι. Ωστόσο την στιγμή που 3.488.820 φορολογούμενοι με ακίνητη περιουσία αντικειμενικής αξίας έως 60.000 θα γλιτώσουν μεσοσταθμικά 55 ευρώ ο καθένας, 14.706 φυσικά πρόσωπα με ακίνητη περιουσία άνω του 1.000.000 ευρώ θα ελαφρυνθούν μεσοσταθμικά κατά 1.775 ευρώ.

Πρέπει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είχε επιλέξει να μην προβεί σε μείωση του ΕΝΦΙΑ για ιδιοκτησίες άνω του 1 εκατ. ευρώ ! Με την Ν.Δ. 14.800 μεγαλοιδιοκτήτες που διαθέτουν τεράστιες περιουσίες και υπερπολυτελή ακίνητα θα πληρώσουν μειωμένο ΕΝΦΙΑ κατά 10% ! Αυτός είναι – κυρίως – ο λόγος που τα γνωστά αστικά ΜΜΕ της διαπλοκής πανηγυρίζουν για το “τέλος της φορομπιχτικής πολιτικής”. Πάντως (δεν) προκαλεί εντύπωση ότι η Κυβέρνηση επιλέγει να ελαφρύνει τους μεγαλοιδιοκτήτες. Μέσω αυτής της επιλογής , για ελάφρυνση των ακινήτων άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, η ΝΔ επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό την στιγμή που σύμφωνα με την ίδια, την Τράπεζα της Ελλάδας, και τους Ευρωπαίους Ιμπεριαλιστές δεν υπάρχει άλλος δημοσιονομικός χώρος. Από ότι φαίνεται δημοσιονομικός χώρος δεν υπάρχει μόνο για τις εργατικές-λαϊκές ανάγκες. Επιπλέον θα μπορούσε αντί να «ελαφρύνει» τους ιδιοκτήτες υπερπολυτελών κατοικιών να επιλέξει , με βάση ίδιο συγκεκριμένο δημοσιονομικό κόστος, την περεταίρω μείωση του ΕΝΦΙΑ για τους μικρούς και μεσαίους ιδιοκτήτες, δηλαδή για την πλειοψηφία. Η ΝΔ όμως ήταν αναγκασμένη να υπηρετήσει την … «πελατεία» της, την τάξη που εκπροσωπεί.

Σύμφωνα με το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους η μείωση του ΕΝΦΙΑ προκαλεί δημοσιονομικό κόστος που συνολικά ανέρχεται στα 465 εκατομμύρια ευρώ εκ των οποίων τα 260 εκατομμύρια ευρώ είχαν προβλεφθεί στο φετινό προϋπολογισμό. Με τις ρυθμίσεις της ΝΔ λοιπόν ο προϋπολογισμός επιβαρύνεται με επιπλέον 205 εκατομμύρια ευρώ.

Εκτιμάται ότι ένα σημαντικό μέρος των συνολικών εσόδων από τον ΕΝΦΙΑ, λόγω της δύσκολης οικονομικής κατάστασης πολλών ιδιοκτητών, δεν θα μπορούσε ούτως ή άλλως να εισπραχθεί. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε το «σωρό» ληξιπρόθεσμων οφειλών προς την εφορία. Έτσι η Κυβέρνηση της ΝΔ μπορεί να ελπίζει ότι μέσω αυτών των εκπτώσεων θα μπορέσει να βελτιωθεί η εισπραξιμότητα του φόρου ώστε να μην μειωθούν ( με κρυφές ελπίδες να αυξηθούν) οι πραγματικές εισπράξεις. Παράλληλα μέσω των μειώσεων του ΕΝΦΙΑ γίνεται προσπάθεια τόνωσης της αγοράς ακινήτων αλλά και βελτίωσης του χαρτοφυλακίου των τραπεζών. Ειδικά το τελευταίο ενδιαφέρει πάρα πολύ την Κυβέρνηση και την Ε.Ε.

Πάντως ακόμα και για τα … αστικά «μέτρα και σταθμά» από άποψη δημοσιονομικής ευστάθειας, δεδομένου του στόχου της ΝΔ για πρωτογενές πλεόνασμα 3,5 % του ΑΕΠ, η μείωση κατά 10% του ΕΝΦΙΑ για ακίνητες περιουσίες άνω του 1 εκατομμυρίου ευρώ, είναι μια κακή επιλογή. Και δεν μιλάμε μόνο για μια κακή επιλογή καθώς «χάνονται» δημόσια έσοδα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για κοινωνικές δαπάνες ή ακόμα και για δαπάνες τόνωσης της ζήτησης. Είναι μια κακή επιλογή διότι, μεταξύ άλλων, χάνονται φορολογικά έσοδα από μια κατηγορία που μπορεί (και με το παραπάνω) και πρέπει να τα καταβάλει, την στιγμή μάλιστα που ο στόχος για 3,5% πρωτογενές πλεόνασμα φαίνεται μακρινός. Έτσι πιθανότατα ο τρόπος για να «κλείσουν» αυτές οι «τρύπες» δεν θα είναι και ο πλέον… φιλολαϊκός. Βέβαια ο βασικός σκοπός των πλεονασμάτων είναι η αποπληρωμή του ληστρικού δημοσίου χρέους προς τους ιμπεριαλιστές. Ενός χρέος που σε απόλυτα μεγέθη αλλά και ως ποσοστό του ΑΕΠ (≅181,9%) συνεχίζει, όπως προβλέπετε άλλωστε και από την οικονομική θεωρία βάση όσων εφαρμόζονται, να παρουσιάζει ανησυχητικές τάσεις. Επομένως θα πρέπει να δούμε και ποια θα είναι η αντίδραση των δανειστών απέναντι σε αυτήν την δημοσιονομική εξέλιξη.

Όπως και να έχει ο Λαός μας δεν θα πρέπει να αισθάνεται καμιά υποχρέωση στην ΝΔ -και σε κανένα αστικό κόμμα- για αυτές τις αλλαγές στον ΕΝΦΙΑ. Απεναντίας θα πρέπει να οργανώσει και να κλιμακώσει την πάλη του εναντίον της. Όπως όλοι γνωρίζουμε ειδικά την περίοδο των Μνημονίων το (ουσιαστικά ανύπαρκτο) δικαίωμα του Λαού μας στην στέγαση χτυπήθηκε άγρια. Ως αποτέλεσμα το μέχρι πρότινος σχετικά υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ελλάδα έχει υποχωρήσει. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ από το 84,6% το 2005 έφτασε στο  73,9% στο τέλος του 2016. Η δραματική συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων, η τρομακτική εκτίναξη των φόρων, οι κατασχέσεις υπέρ των Τραπεζών αλλά και του Δημοσίου, το χαράτσι και ο ΕΝΦΙΑ και το υψηλό κόστος συντήρησης ήταν μερικοί από τους λόγους που οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Επιπλέον εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά βρίσκονται σε αντικειμενική δυσκολία να αποπληρώσουν τα στεγαστικά τους δάνεια και εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι δεν μπορούν να πληρώσουν το νοίκι τους. Επιπλέον μεγάλος αριθμός εργαζομένων αναγκάζεται να διαθέτει το 30%-40% του μισθού του για πληρωμές ενοικίων. Την ίδια στιγμή η απαράδεκτη πρακτική της βραχυχρόνιας μίσθωσης (Airbnb), στην οποία δραστηριοποιούνται μεταξύ άλλων μεγάλες εταιρίες real estate και διάφορα εταιρικά σχήματα, τόσο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη όσο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας έχει προκαλέσει δραματική εκτίναξη των ενοικίων.

Επομένως καμιά «έκπτωση» δεν «πατσίζει» ούτε κατ’ ελάχιστα τις απώλειες που είχαμε, και τα πλήγματα που δεχτήκαμε όλα αυτά τα χρόνια. Τίποτα από όλα αυτά δεν συνιστά πραγματική ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Συνεπώς δεν θα πρέπει να υπάρχει καμιά ανοχή στην Κυβέρνηση, στα Μονοπώλια και στην Ε.Ε. Από την πλευρά του εργατικού-λαϊκού κινήματος ο μόνος ρεαλιστικός άμεσος στόχος πάλης θα πρέπει να είναι η συνολική και οριστική κατάργηση του ΕΝΦΙΑ για όλες τις λαϊκές κατοικίες.

Χάρης Σ. Πουλάκης ιστορικός, κάτοχος μεταπτυχιακού στην «Διεθνή Πολιτική Οικονομία»

1[1] Μείωση ΕΝΦΙΑ και βελτιώσεις στην ρύθμιση οφειλών προς τη Φορολογική Διοίκηση του ν.4611/2019 (https://www.hellenicparliament.gr/Nomothetiko-Ergo/Anazitisi-Nomothetikou-Ergou?law_id=d0189f75-5c16-4db7-8f99-aa960140cb68)    

Ημέρα Αγέννητου Παιδιού (και Γυναικείου Σώματος…)...

Γράφει ο  Χρήστος Ξανθάκης

Είναι αυτό το πράγμα που κάθεσαι στην ξαπλώστρα και κοιτάς τη θάλασσα, κοιτάς το γιαλό, κοιτάς τα καβουράκια, δώσε κλάμα στα βοτσαλάκια, και ξαφνικά γυρνάει ο διπλανός και κάτι λέει στη διπλανή για την Ημέρα Αγέννητου Παιδιού. Και ότι θα είναι για τη ζωή, για το έμβρυο, για την ανθρώπινη υπόσταση, βγάζει κύμα σου λέω, δεν ακούω καλά, πρώτη Κυριακή μετά απ’ τα Χριστούγεννα, κάτσε το ‘χω, απόφαση της Ιεράς Συνόδου είναι, με βούλα και βουλοκέρι και καλλιγραφία και πρόσχωμεν. Και εις τους αιώνας των αιώνων, είπα; Να το πω, μην ξεχνιόμαστε…

Αυτά συμβαίνουν όμως όταν πάνε βόλτα οι άθεοι και τα κουμμούνια και έρχονται στις θέσεις τους να κάτσουν οι θεοσεβούμενοι και οι χριστιανοί. Το οποίον δηλαδή το περιμέναμε, δεν είναι κάτι που έμοιαζε απίθανο όταν ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών της εβδόμης Ιουλίου. Εκείνο που ξενίζει όμως είναι η ταχύτητα που κινήθηκε η Ιερά Σύνοδος για να κατοχυρώσει την Ημέρα του Αγέννητου Παιδιού. Επτά οι εκλογές, εννιά η απόφαση των Μητροπολιτών, ίσα ίσα αφήσανε να περάσει ένα εικοσιτετράωρο για το θεαθήναι και ύστερα το μπουμπούνηξαν. Χοροστατούντως του σοσιαλιστή Ιερώνυμου βεβαίως, που παρά το προκεχωρημένον της ηλικίας του είναι μάνα καημένη στις καντρίλιες!

Πάντως να λέμε την αλήθεια, έτσι λειτουργούν οι σωστοί πιστωτές. Δεν περιμένουν κάνα εικοσαήμερο (καλή ώρα ο κύριος Σπύρος), για να υποβάλλουν τα διαπιστευτήριά τους. Θυμάμαι τον Γενάρη του 2015, όταν βοηθούσα ένα τηλεοπτικό συνεργείο εξ αλλοδαπής, από τα μαύρα χαράματα είχαμε μπαστακωθεί έξω απ’ το Μαξίμου την επαύριο των εκλογών. Να δούμε ρε παιδί μου ποιος θα είναι ο πρώτος που θα μπουκάρει για να κοζάρει τη νέα κυβέρνηση. Και οι πρώτοι ήταν δυο Κινέζοι, μόλις είχε χαράξει αδερφέ, τάκα τάκα τα πεταλάκια πέρασαν την είσοδο καμαρωτοί. Έτσι το πιάνεις το σκουλήκι, που λέει κι η παροιμία, άμα σηκωθείς στην ώρα σου. Άμα ανοίξεις τα ματάκια κατά το μεσημεράκι, είσαι μόνο για το τραπέζι με τα κλειδιά στο Da Capo…

Και ποιος ξυπνάει πιο νωρίς δηλαδή, από τους Ιεράρχες; Για τον όρθρο και μόνο, πέντε η ώρα πίνουν τον πρώτο καφέ. Και αμέσως ενεργοποιούνται για τη σωτηρία της πατρίδος. Από τι πάσχει το έθνος, ρε φίλε; Από λειψανδρία πάσχει, ένας εμείς επτά οι Τούρκοι. Βάλε και τους Αλβανούς, βάλε και τους Βορειομακεδόνες (Θού κύριε…), βάλε και τους Βούλγαρους, μπορεί να ξυπνήσουν κι αυτοί, έχει μπατάρει από καιρό η αναλογία. Να μην μπουν μπροστά οι παπάδες για να δώσουν τον αγώνα τον καλό; Δικό τους είναι το μαχαίρι, δικό τους είναι και το καρπούζι. Και τι σημασία έχει πια που αλλουνού είναι το κορμί, που φιλοξενεί το παιδί το αγέννητο;

Στα σοβαρά τώρα, εμείς μπορεί να γελάμε, αλλά υπάρχει και κόσμος που έχει τρομοκρατηθεί. Διότι στην Ελλάδα, ελέω του αρχιεπισκόπου Σεραφείμ, πέρασαν χαλαρά οι αμβλώσεις, μαζί  με τη νομοθεσία για τη μοιχεία και τον πολιτικό γάμο. Είχε καταλάβει, βλέπετε ο συγχωρεμένος τη δυναμική της Μεταπολίτευσης και για να μη χάσει τα πολλά (την εκκλησιαστική περιουσία…) έδωσε τα λίγα. Και βρεθήκαμε στη χώρα μας με διατάξεις εξόχως φιλελεύθερες, ενώ στην Ιταλία ούτε IVF δεν μπορούσες να κάνεις μέχρι πρότινος. Και θησαύριζαν τα ινστιτούτα τα δικά που προσέφεραν το σχετικόν σέρβις!

Τώρα ωστόσο ξαναμπαίνει το στόρι στο τραπέζι. Τώρα αναλαμβάνουν οι παπάδες την πρωτοβουλία να ξαναγυρίσουν τις γυναίκες αν όχι στο μεσαίωνα τουλάχιστον στο πρώτο μισό του προηγούμενου αιώνα. Σε έτη μαύρα και σκοτεινά, που αποφάσιζαν άλλοι γι’ αυτές και το κορμί τους και το μέλλον τους. Αναρωτιέμαι αν θα έχουν την ίδια επιτυχία με εκείνους τους Κινέζους εκείνο το πρωινό στο Μαξίμου ή θα υψωθεί απέναντί τους ένας τοίχος και θα τους πει «ως εδώ»…

Y.Γ.: Ημέρα Αγέννητου Παπά, πότε θα καθιερωθεί; Δυο φορές παιδιά μας είναι οι ενδεδυμένοι το Σχήμα!...   

Προκλητική σιωπή από τον Κυριάκο Μητσοτάκη - Στηρίζει τον υμνητή της χούντας

 

Η αποκάλυψη της «Εφ.Συν.» του Σαββατοκύριακου για τις ακραίες φιλοχουντικές αναφορές σε βιβλίο του αλευροβιομήχανου Κωνσταντίνου Λούλη, τον οποίο διόρισε ο πρωθυπουργός γενικό γραμματέα Τουρισμού, προκαλεί ήδη την πρώτη μεγάλη εσωτερική αναταραχή στην κυβέρνηση..

Να καλύψει τις φιλοχουντικές απόψεις του επιχείρησε ο γ.γ. Τουρισμού Κωνσταντίνος Λούλης. Χαρακτηρίζει τους επαίνους στη δικτατορία «ψυχρή αποτύπωση». Ξέχασε να πει ποιοι την επαινούν

➤ Ηλίας Παναγιώταρος: «Μακάρι όλοι οι επιχειρηματίες να σκέφτονταν και να λειτουργούσαν σαν εσάς»

➤ Υιός Μακαρέζου: «Αποτυπώνετε σε πλήρη διάσταση όλα τα θετικά επιτεύγματα της εποχής εκείνης» (δηλ. της χούντας)

➤ Οι στενοί δεσμοί με την οικογένεια Μητσοτάκη 

Καλοκαιρινός απολογισμός

Γράφει η Αρχοντία Κάτσουρα

Τρεις μέρες τώρα έκανε μια επώδυνη βουτιά στη μνήμη. Οι ώρες ήταν «κενές περιεχομένου». Εξίμισι, σχεδόν επτά ώρες μέσα στο πλοίο και ύστερα οι υπέροχες ώρες των σιωπών στην παραλία, την ώρα που οι άλλοι κολυμπούσαν και δεν μπορούσαν να δουν ή να αφουγκραστούν όσα κρύβει η σιωπή.

Μετείχε σε όλα, μιλούσε για όλα, βουτούσε στο θαυματουργό νερό, την αιώνια αυτή πηγή ίασης κάθε «νόσου», κάθε τραύματος, κάθε ανεκπλήρωτου κενού. Ειδικά αυτών που δεν φαίνονται, που δεν λέγονται. Και όσο κρατούσε την αναπνοή με κλειστά μάτια κάτω από το νερό, δεν σκεφτόταν τίποτα. Μετά, άφηνε τον ήλιο να ψήσει το αλάτι στην πλάτη της, να φωτοσυνθέσει ορμόνες και βιταμίνες που χάθηκαν στις ατελείωτες μέρες πίσω από έναν υπολογιστή σε ένα γραφείο χωρίς παράθυρο.

Αλλά τις ώρες της σιωπής, εκεί πλάι στη θάλασσα, πάνω στην άμμο, ενώ περπατούσε τσαλαβουτώντας στα ρηχά νερά και μπήζοντας τις φτέρνες αφήνοντας εφήμερα σημάδια, τα ατελείωτα λεπτά που βυθιζόταν στον λήθαργο που προκαλούσαν η ζέστη και η γλυκιά κούραση από το κολύμπι, μετρούσε τη μνήμη.

Τη μνήμη του νερού -αλήθεια, έχει μνήμη το νερό ή τα ξεπλένει όλα; θα θυμάται ότι κάποτε με πήρε αγκαλιά;-, εκείνη των βράχων και της γης, τη μνήμη των δέντρων και των ζώων, τη δική της και των άλλων ανθρώπων.

Γιατί; Επειδή μήνες πολλούς κοιμόταν και ξυπνούσε με μια μόνο φράση στο στόμα, που την επαναλάμβανε σαν προσευχή κι ας φοβόταν ότι δεν θα εισακουστεί. Δεν το σκεφτόταν καν, δεν προσπαθούσε να το σταματήσει. Ηταν η ίδια, πάντα η ίδια φράση. Χωρίς παραλλαγή, χωρίς κόμματα, θαυμαστικά ή άλλα σημεία στίξης. Τέσσερις λέξεις, στην ίδια σειρά. Καμιά 25αριά γράμματα στην ίδια ακολουθία. Για να μη χάσουν τη δύναμή τους και επαναλαμβανόμενες να κάνουν, ίσως, ένα θαύμα.

Ηταν μια αληθινή φράση, συμπυκνωμένη, μετρημένη. Και όμως, εκείνη η ίδια ένιωθε πως έπρεπε να αναθεωρήσει αυτή την τόσο πλήρη και συνεκτική αλήθεια της. Να τη μικρύνει, να τη μαλακώσει, ώστε να μπορέσει να την κρύψει σε ένα μικρό, τόσο δα κουτί, αυτό μετά να το αφήσει σε μια απροσπέλαστη γωνιά, ώσπου να ξεχαστεί και να πάψει να την ξυπνάει -ακόμη και αχάραγα κάποιες νύχτες. Ειδικά σαν κι αυτές, Ιούλιο μήνα, που είσαι σε έναν τόπο ευλογημένο, όμορφο, μακριά από όλα -για λίγο, έως ότου επιστρέψεις στα τετριμμένα- και το σώμα αρχίζει να ξεκουράζεται και άρα να θυμάται. Αλλά επιλεκτικά, όσα θέλει, όσα ακόμα επιθυμεί.

Αλλά, όπως διάβασε κάπου, η «μνήμη μόνη της είναι ένα παράλυτο, σακατεμένο σώμα». Γιατί «η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, η μνήμη του νερού δεν δροσίζει το σώμα. Για να ζεσταθείς δεν φτάνει μόνο να θυμάσαι τη ζεστασιά της φωτιάς -πρέπει να ανάψεις φωτιά. Για να ξεδιψάσεις δεν φτάνει να θυμάσαι το νερό -πρέπει να πιεις νερό»*.

Πώς να αρνηθεί αυτή την αλήθεια; Μπορεί να μην είχε λόγια να το πει, αλλά να τελικά που τα βρήκε. Δεν θα μπορούσε να τα εκφράσει καλύτερα, δεν υπήρχαν λέξεις πιο κατάλληλες από αυτές. Μεγάλωνε και ένιωθε τις λαχτάρες της να φουντώνουν αντί να σβήνουν, να μαίνονται αντί να ξεθυμαίνουν. Να επιθυμεί να ζει, να γεύεται, να αγγίζει.

Μετρούσε τη ζωή, μετρούσε και τη μνήμη, όσα πήρε, όσα έδωσε, όσα είχε, όσα ήθελε να μοιραστεί και όσα επιθυμούσε. Αλλα της έβγαιναν πολλά και άλλα λειψά. Με άλλα χαμογελούσε και με άλλα σκυθρώπιαζε.

Βουτούσε στο νερό να δροσιστεί κι ύστερα στέγνωνε στον ήλιο. Αλλά απάντηση δεν έπαιρνε. Το μόνο που ήξερε ήταν εκείνη η μόνη αλήθεια. Εκείνη η προσευχή. Και μια λαχτάρα για ένα ολόκληρο σώμα, με μνήμη και ζωή να συμβαδίζουν. Δύσκολοι οι απολογισμοί που γίνονται το καλοκαίρι, παραδεχόταν, αλλά επέμενε. Ηταν η αρχή, ώσπου να βρει μια λύση.

*«Το καλό θα έρθει από τη θάλασσα», Χρήστος Οικονόμου, εκδόσεις Πόλις   

Κυριάκο μόνο!

Γράφει η  Νόρα Ράλλη

Την έπαθα. Την πάτησα. Την κάτσαμε, χωριανοί! Δηλαδή, εγώ την έκατσα στα σίγουρα. Δηλαδή, όχι στα σίγουρα, αλλά εκεί στου λιμανιού την άκρη -που λες, να πέσω, να μην πέσω, μπας κι είν' ρηχά και χτυπήσω;- ένα τέτοιο πράμα. Βέβαια, πήγαινα γυρεύοντας. Ετσι είναι, κοπελιά. Επρεπε να το περιμένεις. Γράφεις μία εναντίον του Κυριάκου, γράφεις δύο, τρεις σε πήρε και σε σήκωσε. Μητσοτάκης είν' αυτός! Τα βάζεις με τη μεταφυσική; Εμ, δεν τα βάζεις. Γιατί καλή κι άγια η Φυσική που σπούδασες, αλλά μετά το κάζο που έπαθα, πίστεψα στη δύναμη της εκδικητικότητας και της γκαντεμοσύνης του και με τα δύο χέρια θα πίνω νερό στ' όνομά του από δω και μπρος.

Μια βδομάδα πριν ακριβώς, Παρασκευή πρωί, τη 13η μέρα της εξουσίας του Κυριάκου, ήταν που έγραφα το «Ευχαριστώ, πατέρα!» για το φύλλο του Σαββάτου. Δύο ώρες μετά, έγινε σεισμός και το σπίτι μου, εκεί στη χώρα των ψυκτικών κατά Κυριάκο, διαλύθηκε. Κι όταν λέμε διαλύθηκε, εννοούμε διαλύθηκε. Τα πάντα, εκτός απ' το ψυγείο. Εχω ακόμα το φοιτητικό μου -σκληρό σκαρί, απ' τα παλιά- και σώθηκε. Ετσι δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να αξιοποιήσω το διανοητικό δυναμικό των ψυκτικών της χώρας μου. Αξιοποίησα όμως στο έπακρον άλλα μαστόρια, από διπλανές «πολιτείες».

Πρώτη και καλύτερη ξεμανταλώθηκε από τον τοίχο ολόκληρη η τρίφυλλη βιβλιοθήκη με έναν τόνο βιβλία πάνω. Περίμενες κάτι λιγότερο; Τίγκα στο αναρχικό βιβλίο ήταν και στο ιστορικό και στο επιστημονικό. Χάθηκε να 'χω μια ερωτική ανθολογία τύπου «Βίπερ Νόρα», τίποτα θρησκευτικά αναγνώσματα έστω; Πού πας, κυρά μου, μόνο με Μαρξ, Γκράμσι, Φαϊγεράμπαντ και Κουν; Εδωσε σήμα ο θεός (που είναι δεξιός - τα 'χουμε γράψει αυτά), ξύπνησε τον Εγκέλαδο και μου τα 'κανε, εκτός από γυαλιά-καρφιά, και λιανά: αν θέλω να δω προκοπή, αν δεν θέλω να ξαναδώ τέτοια καταστροφή, πρέπει να κάνω επιτόπου μεταστροφή.

Μεταστροφή ιδεολογίας, απόψεων, κρίσεων κι αποκρίσεων. Εν ολίγοις, να πιστέψω. Εις έναν βασιλιά, δικτάτορα, θεό και κοσμοκράτορα! Μήπως προσπαθεί να γίνει κάτι άλλο ο Κυριάκος και δεν το 'χω καταλάβει;

Ας δούμε τα γεγονότα: Το πρώτο (πρώτο πρώτο) πράγμα που έκανε η κυβέρνηση του εξοχότατου πρωθυπουργού μας, της πρωθυπουργάρας μας (το βλέπεις: κάνω ό,τι μπορώ!), ήταν να αναγνωρίσει τον Γουαϊδό ως μεταβατικό πρόεδρο της Βενεζουέλας. Σήμα δώσαν από την αρχή (αρχή αρχή) στους Συριζομαδουραίους, κάνοντας επίθεση στην εκτός έδρας έδρα τους.

Το δεύτερο πράγμα που έκανε η κυβέρνηση του πολυχρονεμένου προέδρου της Ν.Δ. και άξιου συνεχιστή του πατέρα του (νιώθω ήδη εξαντλημένη απ' όλο αυτό το γλείψιμο - μα πώς το κάνουν συνέχεια, βρε παιδάκι μου, οι δικοί του; Δεν κουράζονται;), το δεύτερο πράγμα λοιπόν ήταν να δώσει σήμα, αρχικά με την υπουργό Παιδείας Κεραμέως και εν συνεχεία με τον υπουργό Ανάπτυξης, Αδωνι, πως Εκκλησία και Κράτος είναι το εξής ένα: η Εκκλησία. Και να σου η πρώτη να κάνει λόγο για επαναφορά των «ιεροδιδασκάλων» και για άμεση στήριξη των Θρησκευτικών και δώσ' του ο δεύτερος να υπόσχεται οικονομική ενίσχυση στο Αγιον το Ορος, βοήθειά μας.

Ε και μετά, κάτι ΣΔΟΕ κατάργησαν ουσιαστικά και κάτι Επιθεωρητές Εργασίας και Δημόσιας Διοίκησης και κάτι νομοσχέδια χωρίς καμία διαβούλευση έφεραν και μια υπερκυβέρνηση έφτιαξαν πάνω από την κυβέρνηση και κάτωθι του Κυριάκου και και και...

Η ακρότατη ακολασία πάντοτε καθαγίαζε βασιλείς, δικτάτορες, θεούς και κοσμοκράτορες. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τι γινόταν στις Βερσαλίες πριν από τη Γαλλική Επανάσταση.

Τι να σου κάμω, που τότε έγινε μόνο μια φορά. Δεν την άφησαν να επαναληφθεί για να εδραιωθεί. Τα ίδια και τώρα.

Γι' αυτό σου λέω: Κυριάκο μόνο!

ΥΓ.: Κοιτάζοντας το ρημαγμένο σπίτι μου, αργά το βράδυ, μετά τις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, σκεφτόμουν πόσο του μοιάζω. Και τότε το πήρα απόφαση: Θα μείνω μαζί του. Γιατί μαζί του μεγάλωσα, μέσα του έμαθα να περπατώ και να σκέφτομαι. Και γι' αυτό, όσο κι αν το ραγίσουν, δεν πρόκειται ποτέ να πέσει και να με πλακώσει.  

Μιχάλης Χρυσοχοΐδης - Επάγγελμα: «υπουργός Ασφάλειας»

Γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

Η πολιτική καριέρα ενός πολιτικού που εισήγαγε στην Ελλάδα το δόγμα της «μηδενικής ανοχής».

Μπορεί να μην είναι «γεννημένος την 4η Ιουλίου» ο νέος υπουργός Προστασίας του Πολίτη, αλλά είναι σίγουρο ότι αυτόν τον καλοκαιρινό μήνα έχουν τύχει όλες οι μεγάλες στιγμές της καριέρας του. Κάποιες απ’ αυτές τον ανέδειξαν σε πολιτικό στέλεχος πρώτης γραμμής.

Ωστόσο, μένουν αμφιβολίες αν τελικά τον βοήθησαν να αποκτήσει μια αυτόνομη πολιτική πορεία ή τον οδήγησαν σε δύσβατες και αδιέξοδες προσωπικές επιλογές. Το σίγουρο είναι ότι ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης επιστρέφει για τέταρτη φορά στο υπουργείο «Ασφάλειας», όπως κι αν ονομάζεται αυτό

2002: Ο κ. Χρυσοχοΐδης σε υπερδιέγερση

Ηταν 4 Ιουλίου 2002, η μέρα δηλαδή που η αμερικανική πρεσβεία στην Αθήνα γιόρταζε την εθνική εορτή των ΗΠΑ, όταν ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, υπουργός Δημόσιας Τάξης της κυβέρνησης του Κώστα Σημίτη, δεχόταν τα θερμά συγχαρητήρια και τα επαινετικά λόγια του πρέσβη Τόμας Μίλερ, για τις πρώτες κινήσεις εξάρθρωσης της οργάνωσης «17 Νοέμβρη».

Ο κ. Μίλερ διευκρίνισε ότι σε κάθε περίπτωση «οι ελληνικές αρχές είναι αυτές που διενεργούν την έρευνα», οι οποίες είναι και οι αρμόδιες και υπεύθυνες να ομιλήσουν για τα ευρήματα των τελευταίων ημερών.

«Αρμόδιες πηγές, ωστόσο, επεσήμαιναν ότι η δολοφονία του ταξιάρχου Στίβεν Σόντερς ήταν ένα μοιραίο λάθος της 17N, διότι δημιούργησε τις προϋποθέσεις στενότατης συνεργασίας του FBI και της Σκότλαντ Γιαρντ για την εξάρθρωση της οργανώσεως» (εφ. «Καθημερινή», 5.7.2002). Τελικά ποιος είχε τον αποφασιστικό λόγο στις αντιτρομοκρατικές έρευνες εκείνης της περιόδου; Οι ελληνικές αρχές ή η αμερικανο–βρετανική συνεργασία;

Η ίδια εφημερίδα παρουσίαζε ως εξής την εικόνα του υπουργού εκείνες τις κρίσιμες μέρες: «Οσοι συνομιλούν αυτές τις ημέρες με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης κ. Μιχ. Χρυσοχοΐδη, αντιλαμβάνονται ότι βρίσκεται σε υπερδιέγερση» (3.7.2002).

Ασφαλώς η εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη» υπήρξε η αστυνομική επιχείρηση που απογείωσε την καριέρα του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και δικαιολόγησε την τοποθέτησή του σ’ αυτό το πόστο, ενώ στο παρελθόν ασχολιόταν κυρίως με ζητήματα οικονομίας και εμπορίου.

Αλλά εκείνο που κυρίως οργάνωσε ο κ. Χρυσοχοΐδης ήταν η επικοινωνιακή διαχείριση της υπόθεσης. Από τα μέσα Ιουνίου φρόντισε ήδη να ενημερώσει έμπιστους δημοσιογράφους ότι είχε εντοπίσει και παρακολουθούσε τα μέλη της οργάνωσης (Γιάννης Πρετεντέρης, «Η αναμέτρηση. Ζωή και θάνατος της 17 Νοέμβρη», εκδ. Εστία, Αθήνα 2002, σ. 20). Αλλωστε το πρώτο που είχε κάνει όταν είχε αναλάβει το πόστο αυτό ήταν να παραγγείλει μια ποιοτική έρευνα για την τρομοκρατία στη Metron Analysis (σ. 44).

Σύμφωνα με το αντιτρομοκρατικό μπεστ σέλερ των Παπαχελά-Τέλλογλου, «το υπουργείο Δημοσίας Τάξεως ήταν εντελώς άγνωστη περιοχή [για τον κ. Χ.] και ένα πόστο που δεν επεδίωκε να καταλάβει» («17. Φάκελος 17 Νοέμβρη», εκδ. Εστία, Αθήνα 2002, σ. 186). Η τοποθέτησή του σ’ αυτή τη θέση που επρόκειτο να τον σφραγίσει έγινε το 1999 εσπευσμένα από τον Κώστα Σημίτη μετά το φιάσκο με την απαγωγή του Οτζαλάν και την εκπαραθύρωση των αρμόδιων υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων.

Το μόνο εχέγγυο που είχε ο πρωθυπουργός ήταν ότι ο κ. Χρυσοχοΐδης υπήρξε δικός του άνθρωπος. Εξάλλου όταν ο κ. Σημίτης χρειάστηκε έναν έμπιστό του για την αρχηγία του κόμματος, πάλι στον Χρυσοχοΐδη κατέληξε.

2003: Ο Χρυσοχοΐδης αρχηγός

Τις ίδιες μέρες που κλιμακωνόταν η επιχείρηση των διωκτικών αρχών ώστε να δέσει η υπόθεση της 17Ν, τον Ιούλιο του 2002, υπήρξε ένα προφητικό πρωτοσέλιδο στην «Αυριανή». Η εφημερίδα του βαθέος ΠΑΣΟΚ κυκλοφόρησε στις 25.7.2002 με τον ακόλουθο τίτλο: «Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΠΙΔΑ της Δημοκρατικής Παράταξης». Από κάτω υπήρχε το (ρητορικό;) ερώτημα: «Δήμαρχος ή πρωθυπουργός;»

Είναι αλήθεια ότι τις μέρες εκείνες του Ιουλίου 2002, η «Αυριανή» έπαιξε έναν ιδιαίτερο ρόλο, αναλαμβάνοντας με προθυμία την απαραίτητη σ’ αυτές τις περιπτώσεις βρομοδουλειά: την αναφορά ονομάτων διαφόρων γενικώς «υπόπτων», «φωτογραφίζοντας» (και διασύροντας ανεπανόρθωτα) ανθρώπους για τους οποίους δεν υπήρχαν ούτε καν στοιχειώδεις ενδείξεις εμπλοκής σε ένοπλες οργανώσεις – ενδεικτικά αναφέρω τις περιπτώσεις της «Μάγδας» (17.7.2002), της «Μαρίας της Αίγινας» (12.9.2002) και μιας γνωστής δημοσιογράφου (15.9.2002).

Ας σημειωθεί ότι την εποχή εκείνη επικεφαλής του γραφείου Τύπου του υπουργείου Δημόσιας Τάξης δεν ήταν άλλος από τον υπεύθυνο του αστυνομικού ρεπορτάζ στην εφημερίδα του Κουρή.

Το ενδιαφέρον είναι ότι έναν χρόνο αργότερα, τον Ιούλιο του 2003, ο τίτλος επιβεβαιώθηκε. Δεν έγινε βέβαια ο κ. Χρυσοχοΐδης ούτε δήμαρχος ούτε πρωθυπουργός. Η «μεγάλη ελπίδα της δημοκρατικής παράταξης» κατέλαβε όμως τη θέση του γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, μετά τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του Κώστα Λαλιώτη. Ο κ. Χρυσοχοΐδης εκλέχτηκε με 118 ψήφους υπέρ, 50 λευκά και 9 άκυρα. Τον διαδέχτηκε τον Μάρτιο του 2005 η Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου.

2009: Ο κ. Χρυσοχοΐδης στην «Καμπούλ»

Επί τέσσερα χρόνια ο κ. Χρυσοχοΐδης έμεινε στο περιθώριο της επικαιρότητας. Επανήλθε δριμύτερος με σκληρές κατηγορίες κατά του κ. Παυλόπουλου για τον ήπιο τρόπο αντιμετώπισης της νεανικής εξέγερσης που πυροδοτήθηκε από τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου τον Δεκέμβριο του 2008.

Τον Φεβρουάριο του 2009 ο κ. Χρυσοχοΐδης υποστήριξε ότι «το φαινόμενο της μαζικής τρομοκρατίας και της λογικής του αντάρτικου πόλεων συμβαίνει στην Ελλάδα, την Κολομβία, τη Βαγδάτη και ενδεχομένως την Καμπούλ. Δεν υπάρχει πουθενά αλλού και δεν υπερβάλλω».

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ευάγγ. Αντώναρος απάντησε, μιλώντας για στελέχη του ΠΑΣΟΚ που «ελεεινολογούν, καταστροφολογούν για να αποκομίσουν κομματικά οφέλη, μιλάνε άσχημα για τον ίδιο τους τον τόπο, έχουν βουλιμία για την εξουσία». Ο κ. Χρυσοχοΐδης ανταπάντησε, ισχυριζόμενος ότι «δυστυχώς δεν αντιλαμβάνεται ο ανεκδιήγητος κυβερνητικός εκπρόσωπος ότι το αίσθημα ασφάλειας καταρρέει και αντικαθίσταται από τον φόβο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μια δημοκρατική και μέχρι χθες απόλυτα ασφαλή χώρα για τους κατοίκους και τους επισκέπτες της».

Από παράξενη σύμπτωση, ο κ. Χρυσοχοΐδης βρίσκεται σήμερα στο στενό επιτελείο του Κυριάκου Μητσοτάκη, ενώ ο κ. Αντώναρος διαγράφηκε πέρυσι από τον αρχηγό της Ν.Δ.

Αλλά η σύγκριση Αθήνας - Καμπούλ συνέχισε να ακολουθεί τον κ. Χρυσοχοΐδη και μάλιστα γύρισε μπούμερανγκ εναντίον του. Εναν χρόνο αργότερα, ήταν και πάλι υπουργός «Ασφάλειας» στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου και τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης τον κάρφωναν ως υπεύθυνο για την ασυδοσία και την ανασφάλεια στο κέντρο της Αθήνας.

Θύμιζαν την αναφορά του στην Καμπούλ και του την ανταπέδιδαν: «Τώρα ο υπουργός Χρυσοχοΐδης σιωπά, παρ’ όλο που το επεισόδιο στα Πατήσια θα μπορούσε να είχε συμβεί στην Καμπούλ, όχι μόνο επειδή είχε θύματα αθώους Αφγανούς. Οι μηχανισμοί του υπουργείου του μοιάζουν ανίκανοι να αντιμετωπίσουν την εγκληματικότητα, την παλαιού τύπου και τη νέου τύπου εγκληματικότητα, την εγκληματικότητα της τρομοκρατίας και αυτή του κοινού ποινικού δικαίου, όσο κι αν τα “παπάκια” με τους αστυνομικούς οργώνουν την πόλη δίνοντας την εντύπωση ανέμελων ένστολων μαθητών σε σχολική εκδρομή. Με ανακούφιση είχαμε δεχθεί την τοποθέτηση του κ. Χρυσοχοΐδη στη θέση του υπουργού Δημόσιας Ασφάλειας. Τώρα η ανακούφιση αυτή έχει εξατμιστεί και τη θέση της έχει καταλάβει η δυσφορία. Το χειρότερο, οι πολίτες αισθάνονται ότι βρίσκονται στο έρμαιο του τυχαίου. […] Αυτή η τυχαιότητα κάνει μια πόλη… Καμπούλ: ότι βγαίνεις από το σπίτι σου και δεν ξέρεις πώς θα επιστρέψεις ή πώς θα βρεις το σπίτι σου όταν επιστρέψεις» (Νίκος Μπακουνάκης, «Τι Αθήνα, τι Καμπούλ», εφ. «Το Βήμα», 2.4.2010).

2010: Τα υπερυπουργεία του κ. Χρυσοχοΐδη

Τις τελευταίες μέρες έχουν δοθεί ποικίλες ερμηνείες και υπήρξαν τεκμηριωμένες αντιδράσεις στην απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να μεταφέρει σημαντικές αρμοδιότητες από το υπουργείο Δικαιοσύνης στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Θα πρέπει όμως να θυμηθούμε ότι το μοντέλο υπερσυγκέντρωσης αρμοδιοτήτων στο υπουργείο αυτό, με τη μεταφορά τομέων που δεν έχουν καμιά σχέση με την αστυνόμευση, είχε εφαρμοστεί πριν από λίγα χρόνια και μάλιστα προς χάρη (ή με την επιμονή) του ίδιου υπουργού. Με το Π.Δ. 50/2010, το οποίο τέθηκε σε εφαρμογή στις 16.6.2010, το σύνολο σχεδόν των αρμοδιοτήτων του υπουργείου Ναυτιλίας, μεταξύ των οποίων η ποντοπόρος ναυτιλία, η ναυτική εργασία, η ναυτική εκπαίδευση, η περίθαλψη και οι συντάξεις των ναυτικών αποτελούσαν πλέον αρμοδιότητα του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη. Φορείς όπως ο Οίκος Ναύτου, το ΝΑΤ και οι Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού υπάγονταν πλέον στις αρμοδιότητες ενός απολύτως στρατιωτικοποιημένου υπουργείου.

Οπως επισήμαινε στις 26.6.2010 ο Θοδωρής Δρίτσας, η μεταφορά αυτή αρμοδιοτήτων είχε και την ευτράπελη πλευρά της, εφόσον ουσιαστικά «άδειαζε» την υπουργό κ. Κατσέλη, η οποία βρισκόταν σε ταξίδι στην Κίνα με τον γενικό γραμματέα Ναυτιλιακής Πολιτικής προκειμένου να συνάψουν συμφωνίες με τους Κινέζους για θέματα ναυτιλίας, αρμοδιότητα όμως την οποία με τη δημοσίευση του Π.Δ. 50/2010 δεν την είχαν πλέον! Σύμφωνα με τον κ. Δρίτσα, «η με τόσες παλινωδίες και πέρα από κάθε λογική και αναπτυξιακό σχεδιασμό ενέργεια της κυβέρνησης να ανατεθεί στο πρώην υπουργείο Δημόσιας Τάξης ο οικονομικός παραγωγικός τομέας της ναυτιλίας αποτυπώνει επιλογή υποταγής στις επιθυμίες του εφοπλιστικού κεφαλαίου».

Κάποιοι επιχείρησαν να ερμηνεύσουν αυτή την επιλογή της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου με τη διάθεση του τότε πρωθυπουργού να ενισχύσει τον Χρυσοχοΐδη και να αποδυναμώσει την Κατσέλη, αλλά βέβαια μια τέτοια ερμηνεία δεν είναι αρκετή, όσο κι αν είναι βέβαιο ότι ο τότε και νυν υπουργός Προστασίας του Πολίτη έπαιξε σημαντικό ρόλο στην κυβερνητική απόφαση. Αυτό που συνέβη τότε ήταν εξίσου αυθαίρετο και παράλογο από πολλές πλευρές, όπως και η σημερινή απορρόφηση του υπουργείου Δικαιοσύνης από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.

Κυρίως, όμως, υποδήλωνε –και υποδηλώνει– την πεποίθηση του κ. Χρυσχοΐδη ότι όλα τα κοινωνικά προβλήματα λύνονται μέσω της υπερασφάλειας. Το δήλωσε με ωμό τρόπο την περασμένη Κυριακή στη Βουλή: «Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν πάσχει σήμερα από καταπάτηση δικαιωμάτων. Από ασφάλεια υποφέρει». Και βέβαια επανήλθε στο αγαπημένο του ζήτημα των «εντυπώσεων» και όχι της ουσίας. Στόχος του η «ενίσχυση του αισθήματος ασφάλειας των πολιτών» (όχι της ασφάλειας, αλλά του αισθήματος ασφάλειας) και «πρώτη προτεραιότητα οι διαρρήξεις που τρομάζουν τους ανθρώπους» (δηλαδή προηγούνται επειδή «τρομάζουν»).

Το φιάσκο με τις οροθετικές, η διαπόμπευση και η «υγειονομική βόμβα»

Εκτός από την εξάρθρωση της «17 Νοέμβρη», ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη έχει συνδέσει το όνομά του και με μια άλλη μεγάλη αστυνομική επιχείρηση, η οποία ξεκίνησε με τους καλύτερους επικοινωνιακούς οιωνούς, αλλά κατέληξε σε απόλυτο φιάσκο. Ηταν η εκστρατεία στο κέντρο της Αθήνας τον Απρίλιο του 2012 με στόχο τη σύλληψη γυναικών και την υποβολή τους σε υποχρεωτική εξέταση για να βρεθεί αν έχουν μολυνθεί από τον ιό HIV. Ακολούθησε η δημόσια διαπόμπευση των γυναικών που βρέθηκαν οροθετικές και η δίωξή τους με βαριές κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος, διότι δήθεν ήταν ιερόδουλες και είχαν σκοπό να μεταδώσουν τον ιό στους πελάτες τους. Αυτή τη φορά ο κ. Χρυσοχοΐδης – ο οποίος είχε αναλάβει το υπουργείο μόλις στις 7.3.2012– συνεργάστηκε με τον Ανδρέα Λοβέρδο, ο οποίος υπέγραφε τη διαβόητη «υγειονομική διάταξη 39α». Η διάταξη καταργήθηκε από την επόμενη υφυπουργό Υγείας Φωτεινή Σκοπούλη, επανήλθε από τον Αδ. Γεωργιάδη και καταργήθηκε εκ νέου από τον Π. Κουρουμπλή. Προφανώς πρέπει να αναμένουμε αναβίωσή της.

Οι τραγικές συνέπειες στις ζωές 32 γυναικών αυτής της απάνθρωπης ποινικοποίησης της ασθένειας περιγράφονται στο εξαιρετικό ντοκιμαντέρ της Ζωής Μαυρουδή «Ερείπια» (Οροθετικές Γυναίκες. Το χρονικό μιας διαπόμπευσης, 2013), όπου ακούμε την Ουρανία Γεωργίου, παθολόγο στη Μονάδα Ειδικών Λοιμώξεων του «Ευαγγελισμού», να εξηγεί με απλά λόγια: «Είναι ξεκάθαρο πώς έγιναν τα γεγονότα. Φάνηκε ότι ήταν ένα πολιτικό παιχνίδι. Ηταν μια προεκλογική εκστρατεία που κανένας δεν ενδιαφέρθηκε για το ποιος άνθρωπος θα πληρώσει γι’ αυτό. Για μένα την ευθύνη την έχουν το υπουργείο Δημόσιας Τάξης και το υπουργείο Υγείας».

Τίποτα από όσα είχαν επικαλεστεί Χρυσοχοΐδης και Λοβέρδος και υιοθέτησαν με ευκολία τα μέσα ενημέρωσης δεν επιβεβαιώθηκε. Οι κοπέλες που είχαν συλληφθεί, στη μεγάλη τους πλειονότητα έκαναν χρήση ναρκωτικών και δεν ήταν ιερόδουλες, ήταν Ελληνίδες και όχι Αφρικανές και, βέβαια, δεν ευθύνονταν για «σκοπούμενη» μετάδοση του ιού. Τέσσερα χρόνια αργότερα, είχαν όλες αθωωθεί από τη Δικαιοσύνη, αλλά ήταν πολύ αργά. Η βαριά ποινή τούς είχε ήδη επιβληθεί με την άδικη διαπόμπευση.

Μιλώντας στις ειδήσεις του MEGA, ο Χρυσοχοΐδης εξηγούσε λίγες μέρες νωρίτερα τη φιλοσοφία του για τον κίνδυνο που αποτελούν οι μετανάστες:

«Δουλεύουνε στη συλλογή αγροτικών προϊόντων. Τους έχουμε στα σπίτια μας. Αλλά φοβόμαστε να τους βάλουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους κάτω από υγειονομική επιτήρηση, θεραπεία και τελικά σε ασφάλεια, κάτω από τα χέρια της αστυνομίας και του κράτους. Γυρνούν κάπου εδώ γύρω και έχουν υποβαθμίσει και έχουν καταστρέψει την πιο ιστορική πόλη της Ευρώπης, την Αθήνα. Να τελειώνει η στάση ανοχής και ανευθυνότητας που κρατάμε όλοι μας απέναντι στα μεγάλα προβλήματα. Οπως κάνουμε και με τα σκουπίδια, τα οποία δεν θέλει κανείς στην πόρτα του, αλλά τα ’χουμε όλοι μας μπροστά στην πόρτα μας. Το πρόβλημα είναι πολύ απλό. Τι θέλουμε; Να τους έχουμε στους δρόμους με μεταδοτικές ασθένειες, ελονοσία, φυματίωση;»

Επενέβη εκστασιασμένη η Ολγα Τρέμη: «Είστε ο πρώτος που είπατε δημόσια ότι πρόκειται για μια υγειονομική βόμβα».

Και ο Χρυσοχοΐδης με στόμφο: «Ακριβώς αυτό λέω. Στις 16.000 ανθρώπους που εξετάστηκαν σε ενάμιση χρόνο από το ΚΕΕΛΠΝΟ, έχουμε την αποκάλυψη, αυτή τη βόμβα, ότι οι ασθένειες οι μεταδοτικές που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι 1.000% μεγαλύτερες σε ποσοστό απ’ ό,τι στον υπόλοιπο πληθυσμό. Αυτοί οι άνθρωποι δουλεύουν σε εστιατόρια, σε επιχειρήσεις προϊόντων διατροφής, δουλεύουν στη συλλογή αγροτικών προϊόντων, τους έχουμε στα σπίτια μας, αλλά φοβόμαστε να τους βάλουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους κάτω από υγειονομική επιτήρηση, θεραπεία και σε ασφάλεια. Κάτω από τα χέρια της αστυνομίας και του κράτους» (4.4.2012).

Η «μηδενική ανοχή» του κ. Χρυσοχοΐδη

Σε αυτή την επικοινωνιακή διαχείριση του προβλήματος της ασφάλειας, ο κ. Χρυσοχοΐδης θυμάται –και θυμίζει– όσα έμαθε από τις αμερικανικές και βρετανικές υπηρεσίες την περίοδο 2001-2002. Πρόκειται για εκσυγχρονισμένη αναπαραγωγή του δόγματος της «μηδενικής ανοχής» που εφαρμόστηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στη Νέα Υόρκη με θεαματικά από πρώτη άποψη αποτελέσματα.

Πρωταγωνιστές σ’ αυτή τη μεταμόρφωση της αμερικανικής μεγαλούπολης από πρωτεύουσας του οργανωμένου εγκλήματος σε μια από τις ασφαλέστερες πόλεις του κόσμου υπήρξαν ο Ρεπουμπλικανός δήμαρχος Ρούντολφ (Ρούντι) Τζουλιάνι (άτυπος σύμβουλος του αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και προσωπικός του δικηγόρος) και ο αστυνομικός διευθυντής Ουίλιαμ (Μπιλ) Μπράτον.

Τη δική του πολιτική μηδενικής ανοχής απέναντι στους μετανάστες και τους αστέγους εξηγούσε ο κ. Χρυσοχοΐδης στον Αντώνη Σρόιτερ, περνώντας με το αυτοκίνητο από το κέντρο της Αθήνας ένα βράδυ, λίγο πριν από τις εκλογές του 2012: «Είναι απόλυτη ερημιά, γιατί μετά από τόσα χρόνια μαζικής εισόδου και κατάληψης όλων αυτών των χώρων από στοιχεία τα οποία είτε έδιωξαν τον κόσμο από δω, είτε η παρουσία τους έχει δημιουργήσει προβλήματα εγκληματικότητας (τα ναρκωτικά, οι παράνομες εκδιδόμενες γυναίκες) σε ένα τόσο όμορφο μέρος, αυτή τη στιγμή, όπως βλέπετε είναι νεκρό. [...] Βλέπουμε τον ανάπηρο... Τους αστέγους… Τέτοιες εικόνες υπάρχουν και στη Ρώμη και στο Μιλάνο, αλλά ούτε αυτό το φαινόμενο είναι καλό. Πρέπει να φύγουν και αυτοί οι δυστυχισμένοι άνθρωποι από δω. Και όχι μόνο αυτοί, αλλά και αυτοί που πουλάνε τα λουλούδια, γιατί είναι σε δίκτυα εγκληματικά, και αυτοί που καθαρίζουν τα τζάμια, και διάφοροι άλλοι» («Alpha», 18.4.2012).

Τα νούμερα στη Νέα Υόρκη επιβεβαίωναν καταρχάς την επιτυχία τα νέας αντεγκληματικής πολιτικής, με δραστική βελτίωση όλων των σχετικών δεικτών. Το κακό είναι ότι κανείς δεν ήταν σε θέση να βεβαιώσει ότι η πτώση της εγκληματικότητας συνδεόταν πράγματι με την πολιτική της μηδενικής ανοχής. «Κανείς δεν γνωρίζει θετικά τον λόγο της υποχώρησης της εγκληματικότητας», έγραφαν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς».

Και η επίσημη έκθεση του Πανεπιστημίου του Μέριλαντ, την οποία παρήγγειλε η κυβέρνηση των ΗΠΑ, ύστερα από ανάλυση 650 σελίδων, κατέληγε: «Δεν γνωρίζουμε πραγματικά, πώς επιδρούν οι διάφοροι παράγοντες στην εγκληματικότητα». Δεν είναι, δηλαδή, καθόλου σίγουρο ότι η πτώση αυτή οφείλεται στην πολιτική Μπράτον - Τζουλιάνι. Ως ευνοϊκοί παράγοντες αναφέρονται από εγκληματολόγους η «εξομάλυνση» της διακίνησης του κρακ (στην εισαγωγή του οποίου οφειλόταν εν πολλοίς η έκρηξη περιστατικών βίας το ’80), η μείωση του αριθμού των Νεοϋορκέζων ηλικίας 18–25 ετών, αλλά και η μετατόπιση της εγκληματικότητας σε χώρους πέραν της πόλης, με πρώτο θύμα την περιοχή του Νιου Τζέρσι (Ιός, «Μοντέλο Νέα Υόρκη. Η Πόλη και οι Ανθρωποι–Σκουπίδια», εφ. «Ελευθεροτυπία», 24.1.1999).

Και ποιο είναι το κόστος αυτής της πολιτικής; Πρώτα πρώτα μετατράπηκαν ολόκληρα τμήματα της κοινωνίας σε δυνάμει φυλακισμένους. Ποινικοποιήθηκε η φτώχεια, ενώ η αστυνομική αυθαιρεσία πολλαπλασιάστηκε. Αλλά το σημαντικότερο είναι άλλο. Η πολιτική αυτή επέτρεψε για πρώτη φορά την ιδιωτικοποίηση μεγάλων τμημάτων του τόσο προσοδοφόρου τομέα της ασφάλειας και του συστήματος των φυλακών.

Εδώ κρύβεται και η φούρια της κυβέρνησης Μητσοτάκη να μεταφέρει την αρμοδιότητα του «σωφρονισμού» σε ένα πιο «ευέλικτο» υπουργείο, που δεν θα δυσκολευτεί με τη σειρά του να την αναθέσει σε επιχειρηματικά συμφέροντα, για λόγους «ασφαλείας».