Η ληστεία ως επένδυση

Γράφει ο Περικλής Κοροβέσης

Αν κάποιος προσεκτικός αναγνώστης με γερή μνήμη ανακαλέσει τις κατά καιρούς δηλώσεις των πολιτικών, θα βρει πολλές αντιφάσεις και αντινομίες. Αλλά δεν μπορούν πάντα να έχουν ακρίβεια. Αυτή είναι δουλειά επαγγελματιών του κλάδου μας που κρατούν αρχεία και τα χρησιμοποιούν κατά το δοκούν. Αλλοτε χρησιμοποιούν τα αρχεία τους και άλλοτε τα αποσιωπούν, ανάλογα με ποια πολιτική παράταξη υποστηρίζουν.

Ενας από τους άσους αυτών των επαγγελματιών είναι ο δικός μας Τάσος Παππάς, όπως βέβαια θα το έχουν διαπιστώσει και οι αναγνώστες μας. Μια φορά τού έριξα μια ιδέα για να βγάλουμε ένα βιβλίο ως «Εφ.Συν.» με τις μεταγραφές των πολιτικών και τις αντιφάσεις τους.

«Αδύνατον», μου απάντησε, «θα χρειαστούμε μια εγκυκλοπαίδεια». Και για όσους σκέφτονται μπαίνει το ερώτημα: Τι είναι αυτό που κάνει τους πολιτικούς να φάσκουν και να αντιφάσκουν; Είναι απατεώνες; Είναι οπορτουνιστές; Είναι ψεύτες; Τι είναι από όλα αυτά ή είναι όλα αυτά μαζί; Εγώ προσωπικά έχω μια άλλη προσέγγιση. Είναι συνεπείς επαγγελματίες της υπάρχουσας πολιτικής που οικοδομείται πάνω σε έναν μυθολογικό λόγο, ο οποίος, όπως και ο θρησκευτικός, δεν χρειάζεται αποδείξεις. Αρκεί να πείθει.

Θα μου πείτε, και δικαιολογημένα, πως έτσι λειτουργεί και η απάτη. Αλλά και η απάτη εντάσσεται στον μυθολογικό λόγο. Να το πούμε πιο λαϊκά: όταν χάψεις το παραμύθι του άλλου, νομίζεις πως έπιασες την καλή. Καταλαβαίνεις την πικρή αλήθεια, όταν πάθεις τη ζημιά. Αλλά είναι αργά. Αυτό δεν σημαίνει πως οι άνθρωποι νουθετούνται. Μπορεί να πιστέψουν κάποιο ακόμα καλύτερο παραμύθι. Είναι γνωστό εξάλλου πως τα κορόιδα είναι τελείως πεπεισμένα για την ευφυΐα τους.

Ο πολιτικός λόγος προς άγραν ψήφου δεν χρειάζεται να είναι αληθινός. Αρκεί να είναι πειστικός. Δουλειά που αναλαμβάνουν να κάνουν διαφημιστές και επικοινωνιολόγοι οι οποίοι φροντίζουν τα πάντα. Από εκφορά λόγου, ντύσιμο, γυναίκα, παιδάκια και σκυλάκια. Δηλαδή ο επαγγελματίας πολιτικός γίνεται και επαγγελματίας κακός ηθοποιός που παίζει μονότονα πάντα τον ίδιο ρόλο.

Παράλληλα είναι τα χρήματα που θα ξοδέψει. Οσο πιο πολλά ξοδέψει τόσο πιο σίγουρη η εκλογή. Ο εκατομμυριούχος Ρόμπερτ Πρίτσκερ, για να γίνει κυβερνήτης του Ιλινόις, ξόδεψε 171,5 εκατ. δολάρια. Στις εκλογές του 2016 το σύνολο της δαπάνης των υποψηφίων ανερχόταν σε 5,2 δισ. δολάρια. Στη μητρόπολη του νεοφιλελευθερισμού η δημοκρατία μετριέται με χρήμα.

Η νέα κανονική κυβέρνηση της Δεξιάς («κανονικότητα» είναι αδόκιμος όρος. Υποδηλοί πως η αντιπολίτευση είναι ανώμαλη. Αρα αδερφές; Δεν είναι σεξιστικό;) έχει φλάμπουρο την ανάπτυξη και τις επενδύσεις. Ενα εικονικό 40% το πίστεψε (στην πραγματικότητα περίπου 20% του εκλογικού σώματος, αν πάρουμε υπόψη την αποχή). Μειοψηφία βέβαια, αλλά στην αντιπροσωπευτική δημοκρατία η μειοψηφία κυβερνά και η πλειοψηφία μένει στην μπάντα. Και ας δούμε τώρα με κάποια αδιαμφισβήτητα στοιχεία τι σημαίνει επένδυση μιας ισχυρής οικονομίας σε μια αδύνατη οικονομία.

Οι επενδυτές δεν ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη μιας χώρας. Το κέρδος είναι αυτό που τους απασχολεί. Και αυτό επιτυγχάνεται με τη σχεδόν τσάμπα εργατική δύναμη. Αρα προϋπόθεση των επενδύσεων είναι η εργασία σε συνθήκες περίπου δουλείας. Εγιναν επενδύσεις στο Μπανγκλαντές. Αναπτύχθηκε; Η Γερμανία μετέφερε τη βιομηχανία της στην Ανατολική Ευρώπη, στις χώρες δηλαδή του πάλαι ποτέ κομμουνιστικού μπλοκ. Και τις καταλήστευσε. Αναπτύχθηκε καμία από αυτές; Οι επενδύσεις αυτές είναι αποικιακού τύπου. Και αυτό σημαίνει καταστροφή της χώρας και μεγάλη διαφθορά.

Ας βγάλουμε από την κληρωτίδα μερικές περιπτώσεις. Η «Ζίμενς» καταδικάστηκε σε πρόστιμο 1,6 δισ. δολάρια για διαφθορά πολιτικών σε μια σειρά από χώρες. Στην Κίνα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 1,5 εκατ. έχουν καταδικαστεί για διαφθορά. Από αυτούς οι 527.000 ήταν υψηλόβαθμα στελέχη. Στην Αλγερία δύο πρώην πρωθυπουργοί βρίσκονται φυλακή. Και μπορούμε να πούμε πως αυτός είναι ο κανόνας που και για τον Μπλερ είναι νόμιμος. Με δική του παρέμβαση έσβησε μονοκοντυλιά το μεγάλο σκάνδαλο της μίζας 2 δισ. δολαρίων για πώληση όπλων στη Σαουδική Αραβία. Η λίστα είναι ατελείωτη*.

Τις επενδύσεις προσελκύουν οι ισχυρές οικονομίες που έχουν και τις αντίστοιχες υποδομές. Ετσι οι ΗΠΑ, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία, την περίοδο 1990-2008, δέχτηκαν αντιστοίχως επενδύσεις της τάξεως 2.557 δισ. δολάρια για την πρώτη, 1.250 για τη δεύτερη και 883,5 για την τρίτη. Η Κίνα, που θεωρείται ο παράδεισος των επενδυτών, δέχτηκε επενδύσεις ύψους 881 δισ. Η Αίγυπτος, το Μαρόκο και η Τυνησία μετρούν τις επενδύσεις σε μερικές δεκάδες δισ.**

Η κανονικότητα της νέας κυβέρνησης της Δεξιάς είναι η συμμόρφωση με τους κανόνες του νεοφιλελευθερισμού που απαιτούν τεχνοκράτες για να εφαρμόσουν τους κανόνες-τυφλοσούρτη του ΟΟΣΑ,*** οι οποίοι επιβάλλονται με σιδηρά πυγμή σε κάθε χώρα. Και είναι η ίδια πολιτική που εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ στην αριστερή του εκδοχή και κέρδισε τα εύσημα των εταίρων μας. Πέρασε τις εξετάσεις με άριστα. Γι’ αυτό και δεν θα έχουμε αντιπολίτευση. Κανείς δεν αντιπολιτεύεται τον εαυτό του. Μόνο κοκορομαχίες για το θεαθήναι. Το μέλλον θα έχει πολλή φλυαρία για το τίποτα.

* Σουχάρτο στην Ινδονησία, Μένεμ στην Αργεντινή, Φουτζιμόρι στο Περού. Και απαξάπαντες οι δικτάτορες Αφρικής και Λ. Αμερικής

** George Corn Le Nouveau gouvernement du monde. Εκδόσεις La Découverte

*** Strategies de Developpement Durable, OCDE

Κοιτάξτε να ζήσετε και να χαρείτε τη ζωή σας

Στα 30.000 πόδια πάνω από τη γη: Μάταια προσπαθούσε ένας νεαρός να ανταλλάξει μια κουβέντα με τη συνομήλική του, που έτυχε να κάθεται δίπλα του στην πτήση για το Λονδίνο. Από τη στιγμή που μπήκε στο αεροπλάνο, η κοπέλα που ταξίδευε και αυτή μόνη της, έβαλε τα ακουστικά της. Άκουγε μουσική χωρίς διακοπή, μέχρι και τη στιγμή, 3,5 σχεδόν ώρες αργότερα, που οι ρόδες του αεροσκάφους ακούμπησαν στο αεροδιάδρομο της συννεφιασμένης βρετανικής πρωτεύουσας και εκείνη «απογειώθηκε» για το facebook.

Δεν ήταν όμως η μόνη επιβάτης που το έκανε αυτό, ούτε αποτελούσε μια ασυνήθιστη σκηνή από τη συγκεκριμένη πτήση.

«Οι περισσότεροι από τους επιβάτες δεν ανταλλάσσουν ούτε μια τυπική κουβέντα με τον διπλανό τους, κάποιοι δεν γυρνούν καν να τον ή την κοιτάξουν. Άλλοι απλά ανοίγουν μια εφαρμογή που τους επιτρέπεται σε ώρα πτήσης και δίνει τη δυνατότητα chat (επικοινωνίας) με κάποιον άλλον επιβάτη της ίδιας πτήσης. Όχι όμως πρόσωπο με πρόσωπο, αλλά μέσω της εφαρμογής»,

μου αναφέρει φίλη αεροσυνοδός, με πολλές ώρες πτήσεις, που σε λίγους μήνες γυρνάει στο αεροδρόμιο ως συνοδός εδάφους. Μου έρχονται στο νου τα λόγια ενός μεγαλύτερου σε ηλικία γνωστού:

«Πριν μερικά χρόνια η συνομιλία με τον διπλανό σου στο αεροπλάνο θα μπορούσε να εξελιχθεί σε μια ενδιαφέρουσα ανταλλαγή απόψεων που έκανε την πτήση να περάσει πιο ευχάριστα, ή ακόμη να εξελιχθεί σε μια χρήσιμη επαγγελματική γνωριμία, φιλία ή ακόμη και προσωπική σχέση. Τώρα δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που όταν μιλάω στον διπλανό μου, αισθάνομαι ότι ενοχλείται».

Σε καφέ του κέντρου της Αθήνας, που συχνάζει η γενιά των millennials. Ένα ζευγάρι κάθεται για ώρα χωρίς να ανταλλάξει ούτε μια κουβέντα, καθώς και οι δύο είναι απόλυτα απορροφημένοι στην «προέκταση» του χεριού τους, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά οι εφαρμογές που έχουν οι κινητές φορητές συσκευές τους. «Η εποχή που ζευγάρια, φίλοι, παρέες συζητούσαν, χαμογελούσαν, στενοχωριόντουσαν, γενικότερα εκφραζόντουσαν έντονα δημόσια, συνομιλώντας μεταξύ τους, γνωρίζοντας απευθείας ο ένας το άλλον, δείχνει να ανήκει στο παρελθόν. Οι γνωριμίες, ακόμη και οι πρώτες συναντήσεις, γίνονται πλέον κυρίως μέσω εφαρμογών που ενσωματώνουν όλες τις τελευταίες τεχνολογίες εικόνας και βίντεο. Σχέσεις δημιουργούνται, κρατάνε για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα και τελειώνουν μέσω εφαρμογών, χωρίς τα δύο μέρη να προλάβουν καν να συναντηθούν στην πραγματικότητα! Ζούμε ήδη σε μεγάλο βαθμό την εποχή της εικονικής πραγματικότητας», μου αναφέρει ο ιδιοκτήτης της καφετέριας, που κάνει αυτή τη δουλειά για περισσότερες από τρεις δεκαετίες.

Σε συνομιλία με ένα συνάδελφο. «Είσαι από τους ελάχιστους που μιλάμε τηλεφωνικά για να μου ευχηθείς χρόνια πολλά. Δεν έχω παράπονο, φέτος με θυμήθηκαν περισσότεροι από ποτέ. Αλλά λιγότεροι από κάθε προηγούμενη χρονιά προτίμησαν την απευθείας συνομιλία. Οι περισσότεροι προτίμησαν να στείλουν ένα sms ή το fb και άλλους τρόπους επικοινωνίας  που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες. Του χρόνου, ποιος ξέρει, μπορεί και να μην τηλεφωνήσει κανείς», μου ανέφερε καλός φίλος που του τηλεφώνησα για τα χρόνια πολλά για την ονομαστική του εορτή.

«Η κάθε εποχή είχε, έχει και θα έχει τους δικούς της τρόπους επικοινωνίας. Εμείς ζήσαμε δύσκολα, πολύ δύσκολα χρόνια, αλλά ταυτόχρονα καταφέραμε να περάσουμε πραγματικά αξέχαστα νιάτα. Κάναμε παρέες, γνωριμίες, φιλίες, μεγάλους έρωτες, πάρτι, χορούς, εκδρομές. Ζήσαμε όλες τις χρονικές περιόδους της ζωής μας πραγματικά. Εσείς οι νεότεροι έχετε τους νέους κώδικες επικοινωνίας. Τους γνωρίζω διότι ζω και εργάζομαι ανάμεσα και στις νεότερες γενιές. Δεν τους κατακρίνω, ούτε τους κρίνω διότι δεν είναι της δικής μου γενιάς, δεν τους χρησιμοποιώ. Κοιτάξτε να ζήσετε την ζωή σας με τον τρόπο που σας κάνει χαρούμενους και ευτυχισμένους, διότι τα νιάτα φεύγουν γρήγορα, η ζωή η ίδια».

Τα λόγια αυτά ηχούν συχνά στα αυτιά μου και προέρχονται από έναν σπουδαίο άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή, έχοντας καταφέρει κάτι σπάνιο: να ακολουθεί πάντα το στίγμα της κάθε εποχής, να μπορεί να επικοινωνεί με ένα μοναδικό τρόπο με όλες τις γενιές και να τους εμπνέει με τον προφορικό και γραπτό του λόγο.

Αλέκος Λιδωρίκης

Οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα βαθύ

Όλες οι δυστυχίες του ανθρώπου απορρέουν απ’ την ανικανότητά του να καθίσει σ’ ένα δωμάτιο μόνος και σιωπηλός.~ ΠΑΣΚΑΛ

Στους καιρούς μας, η μοναξιά θεωρείται απειλή, ήττα. Στο όνομα τούτου του τρόμου, αποφασίζονται και οι βαρύτεροι συμβιβασμοί. Συμβιβασμοί στη συντροφιά, στη δουλειά, στους φίλους, στις ιδεολογίες, στο γάμο.

Υπάρχουν άνθρωποι που προτιμούν να κοιμούνται με τον εχθρό τους, να μοιράζονται την κάθε μέρα τους με κάποιον που περιφρονούν, που τους μειώνει, τους αποδιοργανώνει το χαρακτήρα, παρά να ζήσουν, έστω και για ένα διάστημα, μόνοι.

Λέγεται ότι «φόβος μοναξιάς είναι φόβος εαυτού» ίσως και γι’ αυτό είναι τόσο ισχυρός, ολοκληρωτικός φόβος. Όταν ο ίδιος ο εαυτός μας, μας είναι άγνωστος, απωθημένος, παραποιημένος και ξένος, τον αποφεύγουμε.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορείς να ζεις μέσα τους χωρίς να ζεις μαζί τους. Όπως και άνθρωποι που ενώ ζεις μαζί τους είναι αδύνατον να ζεις μέσα τους, έγραφε ο Γκαίτε.

Με άλλα λόγια, μέσα σε πολυμελή οικογένεια, μέσα σε φασαριόζικη παρέα που γλεντοκοπά, μέσα σε μια ομάδα που εκδράμει, η εσωτερική μοναξιά, η αληθινή γνήσια μοναξιά ενός μέλους μπορεί να φτάνει στην απελπισία. Δεν είναι όλοι γεννημένοι για να παντρευτούν, δεν είναι όλοι γεννημένοι για να γεννούν παιδιά.

Κοινωνικός δεν είναι ο κοσμικός. Κοινωνικός είναι ο άνθρωπος που μπορεί να συμπαθήσει τον άλλο. Να τον ακούσει με βαθιά προσοχή, να του ανοίξει την καρδιά του. Την κοινωνικότητα την ορίζει η ικανότητα της συμπάθειας και της αλληλοκατανόησης, ενώ την κοσμικότητα η σωματική συνύπαρξη για κάποιου είδους υλική συνεργασία: για να φωτογραφηθούμε, για παράδειγμα, σε κάποιο κοσμικό περιοδικό ή για να ανταλλάσσουμε επισκέψεις με σκοπό να παραμείνουμε σε ένα επίπεδο μελών καλής οικονομικής τάξεως κ.λπ.

«Αν και έχω χρόνια να σε δω, δεν έλειψες ποτέ από τη ζωή μου», έγραψε κάποιος σε παλιό του δάσκαλο.

Αυτές όμως είναι εμπειρίες που μόνο οι θαρραλέοι της μοναξιάς μπορούν να χαρούν. Γιατί η μοναξιά σου ασκεί το κουράγιο, σου εκλεπτύνει τη διαίσθηση, σου στερεώνει την αυτάρκεια και τη σεμνότητα που καταλήγει να επιλέγει κάθε σοβαρός άνθρωπος. Γιατί η μοναξιά είναι το σχολειό της αυτογνωσίας. Και όπως λέει ο Λάο-Τσε: «Αν όλο τον κόσμο γνωρίσεις, γνώρισες πολλά. Αν γνωρίσεις τον εαυτό σου, τα έμαθες όλα».

Προσέξτε ότι οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν βλέμμα βαθύ, ικανό να περιπλανηθεί συγκεκριμένο μέσα στον βαθύ τους εαυτό και μέσα στον βαθύ άλλον που κοιτάζουν. Δείχνουν να γνωρίζουν κάτι παραπάνω απ’ όλους όσοι ολημερίς τρέχουν κι ανακατώνονται σε ατελείωτες απασχολήσεις, φλυαρίες και παρέες.

Οι άνθρωποι που δεν αντέχουν τη μοναξιά, είναι εκείνοι που κάνουν τις χειρότερες σχέσεις. Με τους φίλους, με τα παιδιά τους, και κυρίως με τον ερωτικό τους σύντροφο. Αντιθέτως, εκείνοι που τα έχουν βρει με την ψυχή τους, καταφέρνουν τους πιο πλούσιους δεσμούς. Αγαπούν και είναι σε θέση να νοιάζονται.

Κάποιος ρώτησε ένα σοφό γέρο: «Μα γιατί δεν μπορώ τελικά να κρατήσω ένα φίλο κοντά μου, αφού το θέλω τόσο πολύ;» Και ο σοφός του απάντησε: «Ακριβώς επειδή το θες πάρα πολύ». Η λαχτάρα για σχέση φαρμακώνεται από τη λαχτάρα για ταύτιση, για εξάρτηση, για προβολές, για ρούφηγμα, για χρήση εντέλει.

Με τέτοιες ανάγκες για στόχους, δε συνδέεσαι. Συνεργάζεσαι μόνο για να ανταλλάσσεις αρρώστιες, παθογόνους ερεθισμούς και προφάσεις. Για να αποφεύγεις την πραγματικότητά σου που τρέμεις. Τέτοιες διαθέσεις σύντομα γίνονται αντιληπτές και κάνουν τον άλλον να ασφυκτιά και να απομακρύνεται.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Ο παλιάτσος και η Άνιμα» της Μάρως Βαμβουνάκη

Πηγή: sxeseis-kai-sunaisthimata

Ο «άτακτος» εισαγγελέας Ι. Αγγελής

Γράφει η Αντα Ψαρρά

Από τις αναφορές του στην υπόθεση Βγενόπουλου/Μαρφίν, το 2014, που είχαν μείνει στο σκοτάδι, μέχρι τις πρόσφατες καταγγελίες του για τη διερεύνηση του σκανδάλου Novartis.

Χαρτοπόλεμος... έγιναν και πάλι οι υποτιθέμενες εμπιστευτικές και απόρρητες καταθέσεις δικαστικών λειτουργών σε θέματα που αφορούν ενδεχόμενα πειθαρχικά παραπτώματα συναδέλφων τους. Οι γενικόλογες αναφορές του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Ι. Αγγελή, κυκλοφόρησαν σε κάθε ραδιοτηλεοπτικό μέσο και έγιναν -αυτή τη φορά- αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης.

Είναι γεγονός ότι ο συγκεκριμένος δικαστικός λειτουργός έχει εμπλακεί ως «πρωταγωνιστής» σε υποθέσεις που αφορούν πειθαρχικά παραπτώματα με πολυσέλιδες αναφορές που περιείχαν καταγγελίες για εγκληματικά λάθη στη διερεύνηση υποθέσεων μείζονος δημοσίου συμφέροντος.

Οπως τώρα στο πλαίσιο της διερεύνησης του σκανδάλου Novartis που ανασύρθηκαν και εξετάζονται εκ νέου μαζί με τις μηνύσεις των πολιτικών προσώπων, με τον ίδιο τρόπο ανασύρθηκαν και εξετάστηκαν οι προηγούμενες αναφορές Αγγελή στην υπόθεση του σκανδάλου Βγενόπουλου/Μαρφίν, που παρέμειναν όμως στο σκοτάδι της δημοσιότητας, παρά τις καταγγελίες του για παρεμβάσεις που είχαν στόχο να τεθεί το σκάνδαλο στο αρχείο. Ενα σκάνδαλο που η διερεύνησή του στην ουσία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ κι ας στοίχισε ακριβά όχι μόνο στην Κύπρο αλλά και στην Ελλάδα με επισφαλή δάνεια ποσού που ξεπερνάει τα 4 δισ.

Σήμερα, κάποιοι σπεύδουν να υιοθετήσουν τις καταγγελίες του πρώην εποπτεύοντος την Εισαγγελία κατά της Διαφθοράς, Ι. Αγγελή. Σπεύδουν επίσης να απαξιώσουν ανώτατους δικαστικούς λειτουργούς που δεν έκριναν βάσιμες τις συγκεκριμένες αναφορές φτάνοντας ακόμα σε σκόπιμη αμφισβήτηση της δικανικής κρίσης της πρώην ηγεσίας του Αρείου Πάγου.

Η επιλεκτική όμως υιοθέτηση των αναφορών Αγγελή αποδεικνύει ανάγλυφα τις σκοπιμότητες που κρύβονται πίσω τους.

● Αναφορά Ι. Αγγελή (Νοέμβριος 2014) Σκάνδαλο Μαρφίν

Ηταν άνοιξη του 2018, όταν η «Εφ.Συν.» αποκάλυψε την έκθεση αντιπροέδρου του ΣτΕ προς τον τότε πρόεδρο του ΣτΕ, κ. Σακελλαρίου, σχετικά με τις διαπιστωμένες ευθύνες εισαγγελικών λειτουργών στη (μη) διερεύνηση του σκανδάλου Βγενόπουλου/Μαρφίν. Η έκθεση στηρίχτηκε στις αναφορές του Ι. Αγγελή οι οποίες είχαν θεωρηθεί αρχικά ανάξιες διερεύνησης από την πρώην ηγεσία του Αρείου Πάγου το 2014, ενώ από τις καταθέσεις που έδωσαν στη συνέχεια όλοι οι εμπλεκόμενοι δικαστικοί λειτουργοί προέκυψαν σοβαρές πειθαρχικές ευθύνες (συγκάλυψη, παράβαση καθήκοντος και έλλειψη αμεροληψίας).

Η αναφορά Αγγελή ανασύρθηκε μετά την απόφαση της εισαγγελέως Γ. Τσατάνη να θέσει στο αρχείο την υπόθεση Βγενόπουλου, το 2016. Ο Ι. Αγγελής ήταν, την εποχή της διερεύνησης του σκανδάλου, επικεφαλής του τμήματος Δικαστικής Συνδρομής και Εκδόσεων της Εισαγγελίας Εφετών Αθηνών.

Η πολυσέλιδη αναφορά του στρεφόταν κατά εισαγγελικών λειτουργών, μεταξύ αυτών της εισαγγελέως Διαφθοράς, Ε. Ράικου (που ανέθεσε ανεξήγητα την ογκώδη δικογραφία στην εισαγγελέα Γ. Τσατάνη), του εισαγγελέα Εφετών Ι. Ντογιάκου κ.ά., ενώ στην κατάθεσή του ενέπλεκε και την πρώην εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Κουτζαμάνη.

Ο κ. Αγγελής υπέβαλε την αναφορά του το 2014, μέσω της εισαγγελέως Γ. Τσατάνη προς συγκεκριμένο αντιεισαγγελέα του Αρείου Πάγου, αντί να την υποβάλει απευθείας στην Ε. Κουτζαμάνη. Αφού έγιναν τα σχετικά τηλεφωνήματα, κλήθηκαν όλοι οι εμπλεκόμενοι στο γραφείο της Ε. Κουτζαμάνη, προκειμένου να λυθεί η «παρεξήγηση». Ο Ι. Αγγελής κατέθεσε ότι αρχικά, µετά την υποβολή της αναφοράς του, του τηλεφώνησε η Ε. Κουτζαµάνη και του είπε: «Γιάννη, τώρα καταλαβαίνω τι μου έλεγες. Μπράβο».

Στη συνέχεια, όμως, όπως ο ίδιος καταθέτει, στη διάρκεια της συνάντησης των εμπλεκομένων, που έγινε στο γραφείο της, του επιτέθηκε. «Κρατούσε στα χέρια της την αναφορά μου, µου την επεδείκνυε σε αυστηρό ύφος λέγοντάς µου “τι είναι αυτά που γράφεις”. Της απάντησα ότι αυτά που γράφω όφειλα να τα αναφέρω λόγω συνειδήσεως και υπηρεσιακής υποχρεώσεως».

Σύμφωνα με την κατάθεσή του ήταν τόσο μεγάλος ο εκνευρισμός της Ε. Κουτζαμάνη, που ο ίδιος ζήτησε προστασία από τον συνάδελφό του. «Οταν ρώτησα την κ. εισαγγελέα κατά λέξη “πείτε µου τι θέλετε να κάνω και εγώ θα το κάνω, εάν δεν έχω προβλήματα συνειδήσεως”, αυτή εκνευρισµένη σηκώθηκε από το γραφείο της και µε απέπεμψε σκαιώς από τον χώρο και σχεδόν χειροδικώντας κινήθηκε προς το µέρος µου σε ύφος απειλητικό. Επειδή φοβήθηκα ότι ενδεχομένως θα χειροδικήσει εναντίον µου, σηκώθηκα όρθιος. Αυτή άπλωσε τα χέρια της μέχρι το ύψος του στήθους µου και µε απώθησε προς την έξοδο λέγοντάς µου κατά λέξη: “φύγε από εδώ. Δεν ντρέπεσαι να υπερασπίζεσαι τους Κύπριους χωροφύλακες και όχι εµάς τους Ελληνες”»!

● Αναφορά Αγγελή (Ιανουάριος 2019) Σκάνδαλο NOVARTIS

Στη συγκεκριμένη περίπτωση της NOVARTIS, ο κ. Αγγελής έδωσε την αναφορά του στην Ξένη Δημητρίου, η οποία και τη διαβίβασε στον αντεισαγγελέα Γ. Πεπόνη, ενώ στη συνέχεια έδωσε συμπληρωματική αναφορά στον ίδιο εισαγγελέα. Κατά την κρίση των δύο ανώτατων εισαγγελικών λειτουργών οι αναφορές αυτές προφανώς δεν περιείχαν στοιχεία τέτοια που να στοιχειοθετούν πειθαρχικά αδικήματα.

Εύλογα προκύπτει εδώ το ερώτημα γιατί ο ίδιος δεν έκανε άμεσα προκαταρκτική εξέταση ως εποπτεύων εισαγγελέας και, αν πράγματι εντόπιζε ευθύνες, γιατί δεν ζήτησε ευθέως την πειθαρχική δίωξη των εισαγγελέων κατά της Διαφθοράς. Πολύ δε περισσότερο όταν αυτή τη φορά η φιλολογία περί ανύπαρκτου σκανδάλου, σκευωρίας κ.λπ. ήταν αντικείμενο σφοδρών πολιτικών συγκρούσεων στις οποίες -ίσως και άθελά του- ενεπλάκη ως πρωταγωνιστής.

Σύμφωνα με όσα έχουν διαρρεύσει από τις... απόρρητες καταθέσεις Αγγελή, όλα ξεκίνησαν από το ταξίδι στη Βιέννη, όπου, όπως ο ίδιος ισχυρίζεται, η εισαγγελέας κατά της Διαφθοράς δεν ακολούθησε τις οδηγίες του για επιπλέον εισαγγελικές ενέργειες. Οταν κλήθηκαν δε στο γραφείο της Εισαγγελέως Ξένης Δημητρίου -σύμφωνα με δημοσιεύματα-, ακολούθησαν μέχρι και κλάματα (!) που ακούστηκαν στους διαδρόμους του Αρείου Πάγου.

Μετά την παραίτησή του και αφού είχε υποβάλει και συμπληρωματική αναφορά, δημοσιεύτηκαν οι αναφορές Αγγελή περί «Ρασπούτιν», πιέσεων και στοχευμένων διώξεων κατά πολιτικών χωρίς στοιχεία. Ενώ όμως ο ίδιος ο κ. Αγγελής υποτίθεται ότι δεν παρέλαβε το στικάκι με τα στοιχεία για πρώην υπουργό από τους Αμερικανούς δικαστές, στη συνέχεια καταγγέλλει ότι η εισαγγελία κατά της Διαφθοράς καθοδηγείται από τον «Ρασπούτιν».

Και αυτή τη φορά επικαλείται συναντήσεις, ενώ διαπιστώνει ότι, από τη στιγμή που διαφώνησε με την Ε. Τουλουπάκη, η πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν κινήθηκε μεν εναντίον του όπως η Ευτέρπη Κουτζαμάνη, αλλά είχε μαζί του έντονο διάλογο, στο τέλος του οποίου ο ίδιος είπε «εγώ δεν θα πάω στη φυλακή για τη Novartis».

  

Κλείστε τις γαμημένες τις βρύσες τώρα

Της Μαρίας Δεδούση

Να τος.

Σ’ αυτόν ακριβώς απευθύνεται ο Μπάμπης Παπαδημητρίου. Τα ρέστα μου ότι τον ψήφισε κιόλας.

Τον πέτυχα ακριβώς τη στιγμή που σκεφτόμουν ότι υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να πεις το ίδιο πράγμα και βασικά διάφορα κίνητρα για να κάνεις κάτι.

Ή για να μην το κάνεις.

Αυτός εδώ, αν πας και του πεις «ρε φίλε το νεράκι ας πούμε, έλεος κάπου, έχεις στεγνώσει τρεις Βαϊκάλες για να πλύνεις τον κουβά σου», θα σου πει, «έλα μωρέ, τσάμπα είναι το νεράκι».

Όπου βέβαια, το νεράκι δεν είναι τσάμπα, στην πραγματικότητα είναι ΠΑΝΑΚΡΙΒΟ επειδή το νερό έπρεπε να είναι εντελώς τσάμπα, όχι ντεμί-τσάμπα.

Άμα δεν πιεις καθαρό νερό για 3-4 μέρες ΠΕΘΑΙΝΕΙΣ, να θυμίσω, συνεπώς η αξία του καθαρού νερού είναι ανάλογη με εκείνη της ανθρώπινης ζωής.

Της ζωής και αυτουνού που έχει φράγκα και αυτουνού που δεν έχει.

Και άλλα πολλά συμβαίνουν με το νερό, αλλά όχι εδώ, στις έρευνες να πάτε να τα διαβάσετε.

Στα ψιλά γράμματα.

Βέβαια, αν βλέπεις τα πάντα από μια συγκεκριμένη σκοπιά, έχει δίκιο ο κυρ-Μπάμπης:

Θα σου πει ότι όλοι αυτοί πετάνε το νερό (που ο ιδιος δεν αντιλαμβάνεται βέβαια ΓΙΑΤΙ ακριβώς δεν πρέπει να το πετάνε), επειδή είναι φτηνό. Άρα, το ακριβαίνεις και σταματάνε να το πετάνε. Κι εχεις τριπλό όφελος:

Περιορίζεις την κατανάλωση, ψοφάνε οι πτωχοί που δεν έχουν να το πληρώσουν και κονομάνε και κανά-δύο ημέτεροι πλούσιοι.

Από την άλλη σκοπιά, την απέναντι, την από δω δλδ, μαθαίνεις τον κόσμο ΓΙΑΤΙ ακριβώς πρέπει να σέβεται το νερό και να μην αφήνει τη γαμημένη τη βρύση να τρέχει τρείς ώρες για να πλύνει ένα πιρούνι.

Μαθαίνεις τα παιδιά σου, τους ενήλικες, κάνεις δράσεις, κάνεις ότι πρέπει και δεν πρέπει, ΜΑ-ΘΑΙ-ΝΕΙΣ.

Εκπαιδεύεις.

Κι αφήνεις το νερό εντελώς τσάμπα.

Κοινωνική πολιτική λέγεται.

Και πολιτισμός.

Αυτά.

Κλείστε τις γαμημένες τις βρύσες τώρα.

Το νερό είναι συγκλονιστικά πολύτιμο για να το αφήνουμε να τρέχει, ή για να αφήνουμε ν’ ασχολείται μαζί του ο κάθε κυρ-Μπάμπης.

Ο Καλογρίτσας, ο Φλωράκης και ο «Αεριτζής» Σταύρος Θεοδωράκης

(…) Καρδιτσιώτης ο Καλογρίτσας, Καρδιτσιώτης και ο Χαρίλαος Φλωράκης, τους ένωνε κουμπαριά αλλά όχι μόνο. Ηταν ο έμπιστος άνθρωπος του τότε πολιτικού γραφείου του ΚΚΕ, το οποίο ελεγχόταν από τους λεγόμενους

«ανανεωτικούς». Τον πρώτο λόγο τον είχε ο Μίμης Ανδρουλάκης, «το… αγαπημένο παιδί του Χαρίλαου» ως αποκαλούνταν και στην «Πρώτη» φυσικά, συνεπικουρούμενος από τον Παναγιώτη Λαφαζάνη.

Τι είδους κουμπαριά; Στα τέλη της δεκαετίας του ’70 ο Καλογρίτσας προσέγγισε τον χώρο του ΚΚΕ και γνώρισε τον Χαρίλαο Φλωράκη, ο οποίος συμπάθησε τον φιλόδοξο επιχειρηματία (…)

(…) Η εμφάνιση της «Πρώτης» κλήθηκε να… υπηρετήσει δύο σχέδια. Το πρώτο ήταν η δημιουργία του «Συνασπισμού της Αριστεράς» με το πρώην ΚΚΕ Εσωτερικού του Λεωνίδα Κύρκου ενώ, ύστερα από τις δημοτικές εκλογές του ’86 τέθηκε σε εφαρμογή το σενάριο «συγκυβέρνηση». Αυτό δηλαδή που είδαμε στη χώρα, σε ένα πρωτοφανές πολιτικό σκηνικό, το καλοκαίρι του 1989 (...)

(…) Στην «Πρώτη» έκανε κάνει μάλιστα τα πρώτα βήματά του ο Σταύρος Θεοδωράκης με μια σελίδα για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, υπογράφοντας ως… «Αεριτζής»!

Σε γενικές γραμμές, η εφημερίδα προσπάθησε να εμφανιστεί ως φορέας της «εκσυγχρονιστικής» Αριστεράς, υιοθετώντας μια στρατηγική προσέγγισης με «πεφωτισμένες» αστικές δυνάμεις (ακόμα και της Δεξιάς) καθώς και με τα νέα κοινωνικά κινήματα (όπως οι Οικολόγοι). Συνδετικός κρίκος κόμματος και εφημερίδας ήταν ο Ανδρουλάκης, που ήταν παράλληλα και λογογράφος του Χαρίλαου Φλωράκη και θεωρούνταν τότε ως ο «μεταρρυθμιστής» και ο «Γκορμπατσωφικός» του ΚΚΕ (…)

** Αποσπάσματα από το άρθρο του Νίκου Μποζιονέλου στο dailymedia.gr. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον και με πολλές πληροφορίες. Ποια μεγάλα ονόματα της δημοσιογραφίας δούλεψαν σε αυτήν, πόσο φύλλα πούλησε (μυθικό νούμερο για τα σημερινά δεδομένα), τι γραμμή κράτησε κ.ά. Διαβάστε το εδώ.    

πηγή

10 +1 απορίες για τον Ευρωπαϊκό Τρόπο Ζωής

του Χρήστου Ξανθάκη

Tί είναι αυτό το ωραίο πράγμα που ανέλαβε ο Μαργαρίτης Σχοινάς;

Κάθομαι τώρα εγώ και διαβάζω ότι ο Μαργαρίτης Σχοινάς αναλαμβάνει Επίτροπος για την προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής και αναρωτιέμαι με το φτωχό μου το μυαλό (δεν είμαι και κάνας κολντ γουόρ έξπερτ, τι να κάνουμε…), τι διάολο είναι αυτός ο Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής και πως στο καλό μας προέκυψε η ανάγκη προστασίας του;

Επί τη ευκαιρία λοιπόν, έκανα μερικές σκέψεις και προέκυψαν κάποιες απορίες. Απολαύστε υπεύθυνα:

1) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να μπουκάρεις στη Λιβύη, να κάνεις όλη τη χώρα πουτάνα, ν’ αφήνεις πίσω σου συντρίμμια και ύστερα να διαμαρτύρεσαι γιατί τη χρησιμοποιούν οι δουλέμποροι ως ορμητήριο;

2) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να πουλάς κάθε είδους όπλα σε πολύ συγκεκριμένη αραβική μοναρχία, η οποία τα χρησιμοποιεί για να κάνει μπάχαλο γειτονικό της κράτος;

3) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να ντιλάρεις ανθρώπινες ζωές με τον Ερντογάν, πουλώντας συνείδηση έναντι ολίγων δισεκατομμυρίων;

4) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να ανέχεσαι στο εσωτερικό της Ευρωπαϊκής Ένωσης αυταρχικά καθεστώτα που μεταχειρίζονται τους πρόσφυγες σαν σκυλιά και τους αντιφρονούντες σαν σκουπίδια;

5) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να ευνοείς τη γκετοποίηση όλο και μεγαλύτερου τμήματος της κοινωνίας, ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή θα το βουλώσουν εντελώς οι βρωμοπόδαροι;

6) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να ανέχεσαι τους κάθε λογής φορολογικούς παράδεισους και τα γαμημένα κρατίδια που ζουν πίνοντας το αιματάκι των παραζαλισμένων φορολογούμενων;

7) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να σφυρίζεις αδιάφορα στο τράφικινγκ από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης στις χώρες της Δυτικής;

8) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να ψηφίζουν οι πολίτες για την Ευρωβουλή και ύστερα να έρχεται το Eurogroup και να τους κλάνει στη μούρη;

9) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να διαιωνίζονται οι ανισότητες ανάμεσα στις χώρες του Βορρά και του Νότου;

10) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι να προσκυνάς αποκλειστικά και μόνο την ανάπτυξη και τους οικονομικούς δείκτες, υπονομεύοντας το μέλλον του πλανήτη και της φύσης;

10 +1) Ευρωπαϊκός Τρόπος Ζωής είναι όχι απλώς να ανέχεσαι αλλά να επιβάλλεις τη φτωχοποίηση του ελληνικού λαού και να κάνεις τα στραβά μάτια στην ανθρωπιστική κρίση που διέλυσε την Ελλάδα;

Ο Μπάμπης «πνίγηκε» σε μια… κουταλιά νερό

Σάλος έχει προκληθεί από τα λόγια του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, ο οποίος, μιλώντας σε επιτροπή της βουλής έκανε λόγο για «απαράδεκτα φθηνό νερό» και «εξωφρενική σπατάλη».

Ο ίδιος ο Μπάμπης Παπαδημητρίου μίλησε στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΑΝΤ1 και, επιχειρώντας να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, πρότεινε, εμμέσως πλην σαφώς ποινικοποίηση της σπατάλης μέσω των τιμολογίων, χωρίς, φυσικά να δώσει περαιτέρω διευκρινίσεις για τα λεγόμενά του.

Καταλόγισε «πενία επιχειρημάτων» στην αντιπολίτευση για την κριτική που του ασκείται και είπε «δεν υπάρχει θέμα αύξησης τιμών, όμως υπάρχει τεράστιο θέμα σπατάλης όταν δεν υπάρχει καλή ποιότητα νερού, όταν οι δήμοι δεν φροντίζουν ώστε οι δημότες να είναι ενημερωμένοι, να προσέχουν να μην σπαταλούν και να αφήνουν να τρέχει το νερό».

Συνεχίζοντας, όμως, τον συλλογισμό του ανέφερε «Εκεί υπάρχει ένα θέμα καλής τιμολόγησης. Η τιμή σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ένα φόβητρο και πρέπει να λειτουργήσει ως τέτοιο, όλα τα άλλα είναι πολιτική σπέκουλα».

Σε ερώτηση του Νίκου Χατζηνικολάου, για το εάν είναι υπέρ της αύξησης της τιμής του νερού ο βουλευτής της ΝΔ το αρνήθηκε, δηλώνοντας «εγώ δεν είμαι σε θέση ούτε είμαι αρμόδιος για να αναγγείλω κάτι τέτοιο, αλλά απ΄όσο γνωρίζω δεν υπάρχει τέτοιο θέμα», αλλά επανέλαβε «πιστεύω ότι πρέπει η τιμή να διαδραματίσει ρόλο πειθαρχικό. Είναι εξαιρετικά πολύτιμο το νερό για να το σπαταλούμε».

Δεν παρέλειψε, πάντως, να στρέψει τα βέλη του προς τον ΣΥΡΙΖΑ αναφέροντας «θα ευχόμουν οι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ να ενδιαφέρονταν περισσότερο για αυτά που συζητάμε και λιγότερο για φθηνά επιχειρήματα. Και οι συνάδελφοι του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός επισήμανε ακριβώς αυτό, ότι έχουμε πολύ κακή ποιότητα διαχείρισης.

Αυτή τη συζήτηση πρέπει να την κάνουμε βάζοντας όλους τους παράγοντες. Δεν χρειάζεται πολιτική σπέκουλα».

Στην επίθεση ο ΣΥΡΙΖΑ

Είχε προηγηθεί ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, με την οποία εξέφραζε την άποψη πως η Νέα Δημοκρατία βάζει στο στόχαστρο ακόμη ένα δημόσιο αγαθό.

Η αξιωματική αντιπολίτευση άσκησε κριτική στον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας και την κυβέρνηση συνολικά τονίζοντας ότι οι δηλώσεις αυτές «προμηνύουν αρνητικές εξελίξεις».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τα δημόσια αγαθά προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και της οικονομίας» σημειώνει χαρακτηριστικά η Κουμουνδούρου.

Αναλυτικά η ανακοίνωση

Οι δηλώσεις του βουλευτή της ΝΔ, Μπ. Παπαδημητρίου, στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής, σχετικά με το "απαράδεκτα φθηνό νερό", προμηνύουν αρνητικές εξελίξεις. Μετά τις αυξήσεις στο ηλεκτρικό ρεύμα, η ΝΔ βάζει στο στόχαστρο ένα ακόμη δημόσιο αγαθό.

Παντού βλέπει γύρω της νέα πεδία κερδοφορίας για τους λίγους, νέες επιβαρύνσεις για νοικοκυριά και επιχειρήσεις.  

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπερασπιστεί με κάθε τρόπο τα δημόσια αγαθά προς όφελος της κοινωνικής πλειοψηφίας και της οικονομίας.

Σημειώνεται ότι ο Μπάμπης Παπαδημητρίου, κατά τη συνεδρίαση της υποεπιτροπής υδατικών πόρων της Βουλής δήλωσε «οι Δήμοι ακόμη δεν κατόρθωσαν να βρουν μια πολιτική στο βασικό θέμα που είναι η τιμολόγηση. Το νερό είναι, δυστυχώς, απαράδεκτα φθηνό, η σπατάλη του είναι εξωφρενική. Η δε επεξεργασία του είναι σχεδόν σπάνια ακόμη και σε μικρές πόλεις, όπου εκεί θα έπρεπε να είναι πολύ πιο προσεκτικά τα πράγματα».

πηγή

Στο αρχείο τα «ορφανά» 725.000 ευρώ στο πόθεν έσχες του ζεύγους Μητσοτάκη

Στο αρχείο οδηγήθηκε η υπόθεση του ελλιπούς «πόθεν έσχες» του πρωθυπουργικού ζεύγους Κυριάκου και Μαρέβας Μητσοτάκη. 

Mόνο ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, Σπύρος Λάππας, διαφώνησε με την πρόταση αρχειοθέτησης της υπόθεσης στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής, ενώ τα υπόλοιπα μέλη, δύο βουλευτές της ΝΔ, δικαστικοί και ο νέος Γενικός Επιθεωρητής Δημόσιας Διοικησης, συνηγόρησαν η ελλειμματική δήλωση περιουσιακής κατάστασης να τεθεί στο αρχείο.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας Documento, στην ελλειμματική δήλωση περιουσιακής της κατάστασης για το έτος χρήση 2015, η σύζυγος του πρωθυπουργού, δήλωσε πως η εταιρία, SCI Personal Ventures, η οποία ανήκει κατά 95% στην Μαρέβα Μητσοτάκη, αγόρασε μόνο μέσω δανεισμού το σπίτι του Βολτέρου. Ωστόσο, για την εν λόγω αγορά χρησιμοποιήθηκαν ακόμα 725.000 ευρώ, τα οποία δεν δηλώθηκαν και αγνοείται η προέλευσή τους. Επιπλέον, η έναρξη της συγκεκριμένης εταιρίας έγινε με μετοχικό κεφάλαιο μόλις 10.000 ευρώ. 

πηγή

«Πάμε Εξάρχεια ;»

Γράφει  ο Βαγγέλης Παπαμιχαήλ

Κάποτε ο Τάσος Λειβαδίτης είχε γράψει το εξής ποίημα:

Ναι αγαπημένη μου, εμείς γι’αυτά τα λίγα κι απλά πράγματα πολεμάμε.

Για να μπορούμε να ’χουμε μια πόρτα, ένα άστρο, ένα σκαμνί, ένα χαρούμενο δρόμο το πρωί, ένα ήρεμο όνειρο το βράδυ.

Για να έχουμε έναν έpωτα που να μην μας τον λερώνουν, ένα τραγούδι που να μπορούμε να τραγουδάμε.

Όμως αυτοί σπάνε τις πόρτες μας, πατάνε πάνω στον έpωτα μας.

Πριν πούμε το τραγούδι μας, μας σκοτώνουν.

Μας φοβούνται και μας σκοτώνουν.

Φοβούνται τον ουρανό που κοιτάζουμε, φοβούνται το πεζούλι που ακουμπάμε, φοβούνται το αδράχτι της μητέρας μας και το αλφαβητάρι του παιδιού μας, φοβούνται τα χέρια σου που ξέρουν να αγκαλιάζουν τόσο τρυφερά και να μοχθούν αντρίκια.

Φοβούνται τα λόγια που λέμε οι δυο μας με φωνή χαμηλωμένη, φοβούνται τα λόγια που θα λέμε αύριο όλοι μαζί.

Μας φοβούνται, αγάπη μου, και όταν μας σκοτώνουν νεκρούς μας φοβούνται πιο πολύ.

Διαβάζοντας αυτό το ποίημα μετά από αρκετό καιρό και συγκεκριμένα μετά από μια αναλυτική ειδησεογραφική ενημέρωση, το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό ήταν μια πρόταση*:

«Πάμε Εξάρχεια;»

Μια πρόταση που αρνήθηκα…

Μια πρόταση που την αρνήθηκα σκεπτόμενος όλα όσα γίνονται αυτό τον καιρό σε αυτή την αγαπημένη περιοχή,γιατι εκεί βρίσκονται σαν νεοι κοτζαμπάσηδες όλοι αυτοί που προσπαθούν να υποτάξουν εδώ και αρκετές ημέρες την αγαπημένη μας περιοχή.

Μια περιοχή που πολλοί την θεωρούν «Άβατο».

Και ναι τα Εξάρχεια είναι αβατο, είναι ένα άβατο ελευθερίας, όπου όλοι ζουν αρμονικά μαζί με τις μουσικές και τα βιβλία τους, δίπλα από τα ιστορικά καφέ, τα μπαράκια, τα στέκια και τα ιστορικά κτίρια της περιοχής.

Αλλά ναι… και δίπλα από τις καταλήψεις.

Ναι, ναι, αυτές τις «κακές» καταλήψεις, αυτές που εδώ και χρόνια στηρίζουν αδύναμους ανθρώπους, αυτές που στεγάζονταν μέχρι πριν λίγες ημέρες πρόσφυγες. Mάνες με παιδιά, μάνες και παιδιά που γλίτωσαν από την φρίκη του πολέμου, μάνες και παιδιά που ένιωσαν ξανά τον φόβο, μάνες που είδαν ξανά τα παιδιά τους να κλαίνε από τον φόβο τους μπροστά στη θέα των πάνοπλων οργάνων της τάξης.

Η μάλλον της αταξίας, γιατί για έναν λογικό άνθρωπο το να απλώνεις τα χέρια σου πάνω σε μικρά και τρομοκρατημένα παιδιά δεν είναι επαναφορά της τάξης, αλλά της αταξίας και όχι της αταξίας που επικαλούνται αυτά τα όργανα για την περιοχή, αλλά της αταξίας του φόβου.

Γιατί αυτό ακριβώς κάνουν, τρομοκρατούν, χτυπούν και απειλούν όποια και όποιον βρεθεί στο δρόμο της τάξης…

Ο στόχος του οργανωμένου σχεδίου καταστολής είναι ένας και μοναδικός, να τους κουράσουν και να κάνουν όλο αυτό τον υπέροχο κόσμο να εγκαταλείψει. Να τους κάνουν όλους να εγκαταλείψουν είτε τις γειτονιές, είτε τα σπίτια, είτε τις καταλήψεις αλληλεγγύης…

Και εκεί είναι που αρχίζεις να αναρωτιέσαι, τι είναι αυτό που τους φοβίζει τόσο;

Γιατί άραγε να φοβούνται τόσο μερικούς ανθρώπους που ζουν στη γειτονιά τους και είναι όλοι μαζί φίλοι, γείτονες, αλληλέγγυοι, ενώ ταυτόχρονα κάνουν πως δεν βλέπουν τους έμπορους ναρκωτικών λίγα στενά πιο πάνω, που αυτοί ειναι που πραγματικά δημιουργούν το τεράστιο πρόβλημα, καθώς είναι αυτοί που πουλάνε το θάνατο;

Απλά γιατί τον έμπορο εάν θελήσουν ξέρουν πως θα τον αντιμετωπίσουν, ενώ μια ιδέα πως να την αντιμετωπίσεις; Πώς να αντιμετωπίσεις την αγάπη και την αλληλεγγύη;

Πώς να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους που έχουν μάθει να ζουν χέρι χέρι;

Πώς να αντιμετωπίσεις τους ανθρώπους που έχουν μάθει το πρόβλημα του διπλανού τους να γίνεται και δικό τους;

Πώς;

Απλά ΔΕΝ μπορείς…

Όσο φόβο και αν σπείρεις

Όσο ξύλο και να δώσεις

Όσα δακρυγόνα και να πετάξεις μέσα σε κλειστούς χώρους

Όσο βαρύγδουπες δηλώσεις και αν κάνεις

Όσο κόσμο και να σημαδέψεις με το όπλο σου

Ή ακόμα και αν το χρησιμοποιήσεις όπως έχεις κάνει ξανά στο παρελθόν, το αποτέλεσμα θα παραμένει ένα… δεν μπορείς να νικήσεις αυτό τον κόσμο. Γιατί ακόμα και νεκρούς θα τους φοβάσαι.

Δεν μπορείς να νικήσεις γιατί όσο κακό και αν κάνεις το μόνο που θα καταφέρεις θα είναι να μεγαλώσεις το πείσμα, αυτό το περίεργα όμορφο πείσμα, αυτό που είναι ίδιο στην αίσθηση σαν το πείσμα του έρωτά και της αγάπης και αυτό το πείσμα δεν είναι άλλο παρά εκείνο που νοιώθουν όλοι όσοι αγαπούν τη Δημοκρατία και την Ελευθερία απέναντι σε αυτούς που θέλουν να την καταπατήσουν.

*Αυτό το κείμενο πρέπει να παραδεχτώ πως δεν μου ανήκει ολόκληρο… καθώς την ιδέα γι’αυτό το κείμενο την χρωστάω στον άνθρωπό που το όνομά του σημαίνει την μεγαλύτερη αρετή του κόσμου Ε.

Τα παιδιά, τότε και τώρα

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Λέει ο Φοίβος πώς έδινε εξετάσεις τότε, τη δεκαετία του '60, προς το τέλος, και τα παιδιά μένουν με το στόμα ανοιχτό. Ούτε φροντιστήρια ούτε γονεϊκή φροντίδα, τίποτα. Ηταν να γίνει καπετάνιος, αλλά το καλοκαίρι μεταξύ δευτέρας και τρίτης Λυκείου διάβασε συμπτωματικά ένα μυθιστόρημα με ήρωα έναν ανθρωπιστή γιατρό. Του γύρισε το κεφάλι. Μαθητής που δεν ξεπερνούσε το 12, άντε 13 στη σχολική του ώς τότε θητεία. Το και το, λέει στους γονείς του. Εφριξαν οι άνθρωποι. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, εσύ δεν μπορείς να μοιράσεις σανό σε δυο γαϊδούρια, η ιατρική σε μάρανε.

Κάθεται λοιπόν ο φίλος και στρώνεται στο διάβασμα [μόνος του] και σχεδόν αρίστευσε στις πανελλήνιες εξετάσεις. Σήμερα διαπρέπει στην ψυχιατρική - πρωτοπόρος στην αυτοθεραπεία στο μέγα θέμα των ναρκωτικών ουσιών (στην απεξάρτηση).

Βλέπει σήμερα τους γονείς να έχουν χάσει τον ύπνο τους για την παιδεία και την τύχη των βλασταριών τους και απορεί - με το δίκιο του. Φροντιστήρια επί φροντιστηρίων, αγωνία για το αν τα καταφέρουν και περάσουν σε κάποια σχολή. Αμα τα βλαστάρια επιτύχουν σε κάποια σχολή που εδρεύει σε άλλη πόλη γίνεται το έλα να δεις στην οικογένεια. Να βρουν σπίτι, να το επιπλώσουν, να το καθαρίσουν, να το βρουν έτοιμο οι βλαστοί, να μην αγχωθούν, καλέ, τα παιδιά, να τα βρουν όλα έτοιμα, μην πάθουν τίποτα ψυχολογικά.

Αλλιώς ήσαν κάποτε τα πράγματα· οι υποψήφιοι φοιτητές ούτε έδιναν λογαριασμό [οι περισσότεροι] ούτε ενδιαφέρονταν και τόσο για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Οι εξαιρέσεις πάντοτε υπήρχαν. Πότε ήταν καλύτερα, τότε ή τώρα, η Ιστορία θα το δείξει.

Η δεκαετία του '60 ήταν από τις πιο πολιτισμένες στη χώρα, τις πιο ανήσυχες, τις πιο προβληματισμένες - τις πιο ριζοσπαστικές τέλος πάντων. Η χούντα βέβαια τα σμπαράλιασε όλα και όλα χάθηκαν - συνεχίζουμε από τότε να ψαχνόμαστε: στις τέχνες και τη διανόηση [για την πολιτική ας μη γίνει λόγος, διότι ουδέποτε ευδοκίμησε αυτή η τέχνη στη χώρα τα τελευταία δύο χιλιάδες -και βάλε- χρόνια].

Γελάνε τα παιδιά ακούγοντας τον [σοφό] γιατρό. To σοφός προκύπτει όχι τόσο από τις επιστημονικές του γνώσεις όσο από τις εμπειρίες του στις αυτόνομες κοινότητες που παλεύουν για την απεξάρτηση με δημοκρατικό, κοινωνικό τρόπο. Γελάνε, αλλά και τα χάνουν.

Χρειάζεται αυτοπεποίθηση και θαυμασμός για τη γνώση. Πρέπει να κατακτήσεις μόνος σου τη γνώση [και όχι την ειδίκευση στη γνώση].