Τα παιδιά, τότε και τώρα

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Λέει ο Φοίβος πώς έδινε εξετάσεις τότε, τη δεκαετία του '60, προς το τέλος, και τα παιδιά μένουν με το στόμα ανοιχτό. Ούτε φροντιστήρια ούτε γονεϊκή φροντίδα, τίποτα. Ηταν να γίνει καπετάνιος, αλλά το καλοκαίρι μεταξύ δευτέρας και τρίτης Λυκείου διάβασε συμπτωματικά ένα μυθιστόρημα με ήρωα έναν ανθρωπιστή γιατρό. Του γύρισε το κεφάλι. Μαθητής που δεν ξεπερνούσε το 12, άντε 13 στη σχολική του ώς τότε θητεία. Το και το, λέει στους γονείς του. Εφριξαν οι άνθρωποι. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, εσύ δεν μπορείς να μοιράσεις σανό σε δυο γαϊδούρια, η ιατρική σε μάρανε.

Κάθεται λοιπόν ο φίλος και στρώνεται στο διάβασμα [μόνος του] και σχεδόν αρίστευσε στις πανελλήνιες εξετάσεις. Σήμερα διαπρέπει στην ψυχιατρική - πρωτοπόρος στην αυτοθεραπεία στο μέγα θέμα των ναρκωτικών ουσιών (στην απεξάρτηση).

Βλέπει σήμερα τους γονείς να έχουν χάσει τον ύπνο τους για την παιδεία και την τύχη των βλασταριών τους και απορεί - με το δίκιο του. Φροντιστήρια επί φροντιστηρίων, αγωνία για το αν τα καταφέρουν και περάσουν σε κάποια σχολή. Αμα τα βλαστάρια επιτύχουν σε κάποια σχολή που εδρεύει σε άλλη πόλη γίνεται το έλα να δεις στην οικογένεια. Να βρουν σπίτι, να το επιπλώσουν, να το καθαρίσουν, να το βρουν έτοιμο οι βλαστοί, να μην αγχωθούν, καλέ, τα παιδιά, να τα βρουν όλα έτοιμα, μην πάθουν τίποτα ψυχολογικά.

Αλλιώς ήσαν κάποτε τα πράγματα· οι υποψήφιοι φοιτητές ούτε έδιναν λογαριασμό [οι περισσότεροι] ούτε ενδιαφέρονταν και τόσο για την επαγγελματική τους αποκατάσταση. Οι εξαιρέσεις πάντοτε υπήρχαν. Πότε ήταν καλύτερα, τότε ή τώρα, η Ιστορία θα το δείξει.

Η δεκαετία του '60 ήταν από τις πιο πολιτισμένες στη χώρα, τις πιο ανήσυχες, τις πιο προβληματισμένες - τις πιο ριζοσπαστικές τέλος πάντων. Η χούντα βέβαια τα σμπαράλιασε όλα και όλα χάθηκαν - συνεχίζουμε από τότε να ψαχνόμαστε: στις τέχνες και τη διανόηση [για την πολιτική ας μη γίνει λόγος, διότι ουδέποτε ευδοκίμησε αυτή η τέχνη στη χώρα τα τελευταία δύο χιλιάδες -και βάλε- χρόνια].

Γελάνε τα παιδιά ακούγοντας τον [σοφό] γιατρό. To σοφός προκύπτει όχι τόσο από τις επιστημονικές του γνώσεις όσο από τις εμπειρίες του στις αυτόνομες κοινότητες που παλεύουν για την απεξάρτηση με δημοκρατικό, κοινωνικό τρόπο. Γελάνε, αλλά και τα χάνουν.

Χρειάζεται αυτοπεποίθηση και θαυμασμός για τη γνώση. Πρέπει να κατακτήσεις μόνος σου τη γνώση [και όχι την ειδίκευση στη γνώση].