Για τη Νίκη Κεραμέως και τη θρησκευτική συνείδηση στα παιδιά

Του Δημήτρη Τσίρκα

Ο ρόλος της παιδείας, σύμφωνα με τη Ν. Κεραμεώς είναι να αναπτύσσει θρησκευτική συνείδηση στα παιδιά, ενώ της ιστορίας, να τους διαμορφώνει εθνική συνείδηση. Αυτά πρεσβεύει μια νέα υπουργός που έχει, υποτίθεται, το προφίλ της φιλελεύθερης κεντροδεξιάς πολιτικού.

Πώς γίνεται οι ίδιοι άνθρωποι που αυτοπροσδιορίζονται ως ακραιφνείς ευρωπαϊστές να αναπαράγουν τις πιο σκοταδιστικές και εθνικιστικές θέσεις; Τι σχέση έχει ο ευρωπαϊσμός – ταυτισμένος με την εκκοσμίκευση και την πολυπολυτισμικότητα – με τη θρησκοληψία, τις γονυκλισίες στους ιεράρχες και τις αταβιστικές λογικές περί έθνους; Πώς εξηγείται αυτή η αντίφαση;

Ενδεχομένως να υποκρίνονται – να υποστηρίζουν δημόσια υπερσυντηρητικές θέσεις γιατί αυτές θέλουν να ακούσουν οι ψηφοφόροι τους ή ακόμη χειρότερα, να καλλιεργούν τέτοιες οπισθοδρομικές αντιλήψεις στην κοινωνία για να την καταστήσουν περισσότερο πειθήνια και ελεγχόμενη, χωρίς οι ίδιοι να τις πιστεύουν. Ό,τι δηλαδή, κάνουν πολλοί παπάδες που κηρύσσουν εγκράτεια και ταπεινοφροσύνη αλλά ζουν μέσα στη χλιδή και την αλαζονεία.

Ίσως όμως να μην υπάρχει αντίφαση. Ο ευρωπαϊσμός που πρεσβεύουν αυτοί οι άνθρωποι δεν έχει να κάνει με κάποιες οικουμενικές αξίες του διαφωτισμού, με ανοικτές φιλελεύθερες κοινωνίες, αλλά εξαντλείται στη διαμόρφωση μιας πρότυπης καπιταλιστικής οικονομίας. Ευρωπαϊσμός ίσον καπιταλισμός!

Μπορούν έτσι άφοβα να υιοθετήσουν ό,τι πιο αναχρονιστικό και αντιδραστικό κυκλοφορεί στην πιάτσα, σε όλους τους άλλους τομείς του κοινωνικού βίου (παιδεία, πολιτισμός, θρησκεία κλπ), δίχως να αμφιβάλουν για τον φιλοευρωπαϊκό προσανατολισμό τους. Γι αυτό όλο και περισσότεροι χρησιμοποιούν ανοικτά τη ρήση του Λεπέν – οικονομικά φιλελεύθερος, κοινωνικά συντηρητικός – για να περιγράψουν την κοσμοθεωρία τους. Ο ευρωπαϊσμός τους δεν είναι παρά ένα βαλκανικό υβρίδιο νεοφιλελευθερισμού και ακροδεξιάς, το πάντρεμα του Αμβρόσιου με τη Θάτσερ.