Αποφάσεις του φθινοπώρου

Γράφει η Άννα Δαμιανίδη

 

Η καινούργια χρονιά αρχίζει τώρα, έστω κι αν τυπικά είμαστε στον μήνα τον ένατο που λέγεται έβδομος. Ως ένατος εγκυμονεί πάντα τη νέα αρχή, τώρα που ανοίγουν τα σχολεία ξεκινάμε κι οι μεγάλοι τα νέα μας προγράμματα, τις νέες αποφάσεις μας για περισσότερη γυμναστική, πιο υγιεινή διατροφή, εργατικότητα, λιγότερες αναβολές, τάξη και πειθαρχία και στόχους για δημιουργία. Ή αλλαγές στην καθημερινότητα, αντιμετώπιση αναγκών, υποσχέσεις αναζήτησης, οργάνωση κι αγώνα.

Υποσχέσεις: Θα κάνουμε συζητήσεις πρωτότυπες, δεν θα μας παρασύρουν τα δολώματα της επανάληψης στην εύκολη ηδονή των αντιπαραθέσεων για τα ίδια και τα ίδια. Δεν θα τσακωθούμε για τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής και αν χρειάζεται υπεράσπιση, εξάλλου τι σχέση έχουμε εμείς με δαύτον;

Δεν θα τσακωθούμε για το αν έπρεπε να αναγράφεται το θρήσκευμα στα απολυτήρια, ούτε καν με τον ταξιτζή που ήθελε τόσο πολύ να τσακωθεί και έμεινε με την όρεξη. Οχι κύριε, δεν θα αθετήσω εγώ τις υποσχέσεις στον εαυτό μου επειδή εσύ πλήττεις όλη μέρα στο τιμόνι και ξύνεις τα νυχάκια σου.

Ούτε στην αλλαγή ονόματος των σταθμών μετρό που δεν θα γίνει θα τσιμπήσουμε, ούτε στη εθνική συνείδηση που πρέπει να διαμορφώνει το μάθημα της Ιστορίας, ήμουνα νια και γέρασα, προώρως μπορώ να σου πω, σαν τις ελεύθερες ρίζες αυτές οι συζητήσεις, φθείρουν τους ιστούς. Οχι, είναι ανθυγιεινά θέματα και θα τα αποφεύγουμε όπως τα ζωικά λίπη.

Φέτος όλα θ’ αλλάξουν. Φέτος θα εμβαθύνουμε, θα πρωτοτυπήσουμε και θα ξεκινήσουμε μια καινούργια ξένη γλώσσα. Δεν θα ασχοληθούμε με το μάθημα των Θρησκευτικών κι αν το Συμβούλιο της Επικρατείας είπε ότι πρέπει να γίνει κατήχηση, ξέρουμε ότι αν δεν σε κατηχεί το σπίτι σου ας χτυπιέται το σχολείο, δεν κατηχείσαι με τίποτε, αλλά ας αποφύγουμε για λίγο ακόμα να συνειδητοποιήσουμε πόσο βαρετές είναι όλες οι συζητήσεις γύρω μας και με πόση ευκολία ετοιμαζόμαστε να παθιαστούμε να τις ξανακάνουμε ενώ στέγνωσε πια κι η λιμνούλα με το πάθος, η λίστα με τα επιχειρήματα, η δεξαμενή με τις λέξεις.

Ξηρασία απειλεί τον δημόσιο λόγο, κάθε συζήτηση σαν τελετή επιβεβαίωσης ίδιων και παμπάλαιων θέσεων, σαν χορός χωρίς κινήσεις, από γέρους χορευτές με λουμπάγκο.

Οχι, κύριοι. Θα γραφτούμε σε μαθήματα αληθινού χορού και θα διατηρήσουμε το καλοκαιρινό μαύρισμα με κάθε θυσία.