84 εφημερίδες έβαλαν λουκέτο στα χρόνια του Μνημονίου

Μια διαφορετική έρευνα παραδόθηκε, σύμφωνα με πληροφορίες της στήλης, στο υπουργείο Εργασίας από την ΕΣΗΕΑ, στο πλαίσιο των επαφών της με τον υπουργό Γιάννη Βρούτση. Η έρευνα αφορά τα λουκέτα σε ΜΜΕ από το 2010 ως σήμερα, τις απολύσεις στα ΜΜΕ και τους άνεργους δημοσιογράφους. Σύμφωνα με τα στοιχεία που διατηρεί η Ένωση Εκδοτών (ΕΙΗΕΑ), από το 2010 ως και το 2018 έβαλαν λουκέτο συνολικά 84 εφημερίδες, ημερήσιες και εβδομαδιαίες, πολιτικές και αθλητικές. Το ίδιο διάστημα κυκλοφόρησαν δέκα εφημερίδες. Κατέρρευσαν δε τέσσερις όμιλοι ΜΜΕ, οι ΔΟΛ, Πήγασος, ΙΜΑΚΟ και Εκδόσεις Λυμπέρη, αφήνοντας άνεργους χιλιάδες εργαζόμενους.

Από το 1993 ως και το 2008 έγιναν 382 απολύσεις δημοσιογράφων, από το 2009 ως και το 2016 ο αριθμός εκτοξεύεται στις 1.509 απολύσεις. Την τριετία 2017 – 2019, σύμφωνα με τα στοιχεία του μητρώου, καταγράφηκαν 180 απολύσεις.

Στο ίδιο το μητρώο σήμερα είναι καταγεγραμμένοι 532 άνεργοι, με τους περισσότερους να ανήκουν στις ηλικίες 45 – 54 ετών.

Η έρευνα καταγράφει τις συγκλονιστικές αλλαγές που επήλθαν στις εργασιακές σχέσεις. Απουσία κάθε συλλογικής σύμβασης εργασίας, οι δημοσιογράφοι ανακυκλώνονται κυρίως στα sites, απλήρωτοι, ενώ οι αμοιβές στις ιστοσελίδες κυμαίνονται από 100 ως 500 ευρώ, συχνά για 12ωρη εργασία.

Τα στοιχεία αυτά συμπίπτουν με αυτά της έρευνας του Ινστιτούτου της ΓΣΕΕ που πραγματοποιήθηκε το 2018, η οποία καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα. Ότι η ανεργία στον κλάδο των ΜΜΕ μετά το 2017 μειώθηκε δραστικά, αλλά με τη διάλυση όλων των εργασιακών δικαιωμάτων των εργαζομένων στα Μέσα. 

Πηγή

Ο Άδωνις, ο Βορίδης και το τέλος της κεντρώας παράστασης

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

Η απόφαση της κυβέρνησης να σκληρύνει τη στάση της στο προσφυγικό, έδωσε την ευκαιρία σε όσους έχουν αλλεργία στην ανθρωπιστική αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων, να ξεσπάσουν.

Ήταν η αναμενόμενη ολοκλήρωση ενός «κεντρώου» διαλείμματος, που είχε ξεκινήσει πριν τις ευρωεκλογές με στόχο να μην τρομάξουν ψηφοφόροι που δεν γοητεύονται από τη σκληρή δεξιά.

Ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Άδωνις Γεωργιάδης, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, προφανώς έλαβε την οδηγία να μην προκαλέσει το κεντρώο ακροατήριο και την τήρησε κατά γράμμα. Όλοι μιλούσαν για έναν άλλο Άδωνι, ήρεμο και πράο, που δεν είχε σχέση με τον πολιτικό της ακροδεξιάς ρητορικής.

Ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης Μάκης Βορίδης, αφού πέρσι διατύπωσε στο News 24/7 την ανατριχιαστική άποψη περί «ελαττωματικών ιδεών της Αριστεράς», είχε επίσης κάτσει ήσυχος για αρκετούς μήνες. Μετά τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας ανέλαβε το Αγροτικής Ανάπτυξης και αποκήρυξε «κάθε πράξη, παράλειψη ή ανοχή σε πράξη τρίτου που θα μπορούσε να εκληφθεί ως αντισημιτική ή νεοναζιστική».

Εδώ ισχύει όμως ότι μπορείς να αλλάξεις αυτό που κάνεις ή αυτό που λες για λίγο, αλλά δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που είσαι.

Η απόφαση της κυβέρνησης να σκληρύνει τη στάση της στο προσφυγικό ζήτημα και να το αντιμετωπίσει με τον τρόπο που προηγουμένως κατέκρινε, δηλαδή ιδεοληπτικά, άφησε το περιθώριο για όσους έχουν αλλεργία στην ανθρωπιστική αντιμετώπιση τέτοιων προβλημάτων, να ξεσπάσουν.

Έτσι, οι δύο υπουργοί που δεν έχουν αρμοδιότητα για το προσφυγικό, αλλά γνωρίζουν ότι ο πυρήνας του προσωπικού τους ακροατηρίου, ζει και αναπνέει για «κλείσιμο συνόρων», απελάσεις και διωγμούς, έσπευσαν να τοποθετηθούν.

Ο κ. Βορίδης μιλώντας στο ραδιόφωνο του Alpha δήλωσε ότι οι παράνομοι μετανάστες δεν δικαιούνται ανθρωπιστική βοήθεια και υπερασπίστηκε τη δήλωση του κυβερνητικού εκπροσώπου ότι δεν υπάρχει πια προσφυγικό, αλλά μεταναστευτικό πρόβλημα.

Ο κ. Γεωργιάδης μίλησε στην τηλεόραση του ΑΝΤ1 και αναφέρθηκε ξανά, αν και υπουργός, σε «λαθρομετανάστες» και σε «λαθρομεταναστευτικό ζήτημα», θυμίζοντας τις εποχές που πολιτευόταν με τον Λαϊκό Ορθόδοξο Συναγερμό του Γιώργου Καρατζαφέρη.

Την ακραία αυτή ρητορική, είχε φέρει με κάθε επισημότητα στη δημόσια σφαίρα, την εποχή που ήταν πρωθυπουργός ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος είναι και αυτός που έχει ενοχληθεί σφόδρα από το γεγονός ότι η ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, αποφεύγει μέχρι στιγμής το εμφυλιοπολεμικό «θα σας πάω μέχρι τέλους» σε διάφορα ζητήματα, όπως η Novartis και το Μακεδονικό.

Μένει να αποδειχθεί, αν οι παρεμβάσεις των δύο, ήταν απλώς ένα προσωπικό ξέσπασμα, μετά από τόσο καιρό «κεντρώας» νάρκης, ή αν βρήκαν μια ευκαιρία να στείλουν και ένα μήνυμα στην ηγεσία του κόμματος, που έχει πικράνει τον μέντορά τους.

Σεισμός, σεισμός, σοσιαλισμός!

του Χρήστου Ξανθάκη    

Όταν η Φώφη ανακαλύπτει εκ νέου την Ισότητα

Αγαπητοί αναγνώστες και αγαπητές αναγνώστριες, ξεκινώ το σημερινό μου πόνημα με μια σειρά από φράσεις που μίλησαν στην καρδιά μου. Λα τα μινόρια μαέστρο:

««Το κοινωνικό κράτος άρχισε να αποψιλώνεται παντού στην Ευρώπη. Οι τράπεζες και τα funds καθορίζουν και επιβάλουν πολιτικές σκληρής και διαρκούς λιτότητας. Στροφή τώρα στις ρίζες μας, στις Σοσιαλιστικές μας ρίζες για να βρούμε τις απαντήσεις με το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον και τις σύγχρονες προκλήσεις».

Ποιος τα λέει ρε φίλε, τα ανωτέρω; Αυτός ο οπλαρχηγός ο Τσακαλώτος ο Ευκλείδης, που τα έχει πάρει κρανίο με τη δεξιά στροφή του Τσίπρα; Ο γίγαντας Βαρουφάκης μήπως, που ξύπνησε στραβά και βαριέται να ξαναγράψει από την αρχή τις κοσμοθεωρίες του; Ο Αλέκος Αλαβάνος άραγε, σε μια ύστατη προσπάθεια να γοητεύσει εκ νέου τους παλιούς του συντρόφους από τον ΣΥΡΙΖΑ;

Όχι κυρίες και κύριοι και αγαπητά μου παιδιά. Η Φώφη Γεννηματά τα είπε, κάτσε μισό λεπτό να θυμηθώ που τα είπε, α μάλιστα στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΙΝΑΛ, σε ομιλία της επί παντός του επιστητού. Και για το μεταναστευτικό μίλησε και για την ψήφο των ομογενών και για τα ΕΛΠΕ και για τη ΔΕΗ και για τη διασύνδεση με το παλιό ΠΑΣΟΚ, το ορθόδοξο (σιγά μη σε άφηνε Γερουλάνε!) και για τη Novartis και για την εθνική συνεννόηση, όλα περάσαν απ’ τα χεράκια της, τίποτε δεν άφησε να πέσει κάτω. Αλλά πιο πολύ απ’ όλα πρόσεξα, πιο πολύ απ’ όλα με συγκίνησε, πιο πολύ απ’ όλα με εντυπωσίασε η αναφορά στον Σοσιαλισμό…

Γιατί είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ, που εξαγνίζει όλες τις αμαρτίες. Δεν πα’ να έχεις σκοτώσει τη μάνα σου, να έχεις πατήσει το γάτο σου και να έχεις βγάλει το παιδί σου στο κλαρί. Κοτσάρεις έναν ύμνο στον Σοσιαλισμό και αμέσως έχεις δικαίωμα συγχώρεσης. Και να το πω και πιο πολιτικά:

Δεν πα’ να έχεις απογοητεύσει τον ελληνικό λαό μία, δύο, δέκα, εκατό φορές, δεν πα’ να τον έχεις κοροϊδέψει λες και είναι το τελευταίο χάπατο του κόσμου, δεν πα’ να του έχεις συμπεριφερθεί σαν ποτηρόπανο, πάντα υπάρχει η μαγική λέξη που διορθώνει όλα τα λάθη όπως το Μπλάνκο στο λευκό χαρτί:

Σοσιαλισμός κυρίες και κύριοι, έστω κι αν την τελευταία φορά που φιλοξενήθηκε η συγκεκριμένη λέξη στη Χαριλάου Τρικούπη φοράγανε ακόμη ζιβάγκο και τραγουδάγανε τη Διεθνή…

Αλλά έτσι συμβαίνει στην Ελλάδα. Όταν βρεθείς στα στενά πουλάς ελπίδα και μεγαλύτερη ελπίδα από τον Σοσιαλισμό και την Ισότητα και την Ισονομία και την Ισοπολιτεία δεν υπάρχει. Αρκεί, βέβαια, να το πιστέψουν οι ιθαγενείς που έχουν πολύ πονηρέψει τώρα τελευταία και δεν περιορίζονται αποκλειστικά και μόνο στις χάντρες και στα καθρεφτάκια!

Υ.Γ.: Δεν είναι καινούριο το φρούτο πάντως. Παραθέτω εδώ απόσπασμα από την ομιλία του Κώστα Σημίτη από το 1ο Συμβούλιο του Ευρωπαϊκού Σοσιαλιστικού Κόμματος (Νοέμβριος 2002) με θέμα το «Το μέλλον του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού». Απολαύστε υπεύθυνα:

«Είναι βαθιά μου πεποίθηση ότι το πολιτικό εγχείρημα του Διαφωτισμού, το πανανθρώπινο εγχείρημα χειραφέτησης από τα οικονομικά, πολιτικά και συμβολικά δεσμά, όχι μόνο δεν έχει ακόμη ολοκληρωθεί, αλλά ότι επί πλέον μόνο ένας σύγχρονος δημοκρατικός Σοσιαλισμός μπορεί να το ολοκληρώσει. Ένας δημοκρατικός Σοσιαλισμός, ο οποίος δεν διστάζει να προβεί σε αυτοκριτική και δεν τρέφει αυταπάτες απέναντι στα νέα προβλήματα. Ένας δημοκρατικός Σοσιαλισμός, που την ίδια ώρα δεν εγκαταλείπει το όραμα της αλλαγής του κόσμου».    

Η πρώτη βαριά πολιτική ήττα μιας απροετοίμαστης κυβέρνησης

Η κυβέρνηση δεν ήταν προετοιμασμένη για την έκρηξη του προσφυγικού. Η διαχείρισή του δεν εντασσόταν στα… εγχειρίδια και στον σχεδιασμό του επιτελικού και πρωθυπουργικού κράτους και το δόγμα της αδράνειας στην εξωτερική πολιτική δεν επέτρεψε την έγκαιρη πρόγνωση της υποτροπής της κρίσης.

Το προεκλογικό αφήγημα ότι για την Μόρια και τον εγκλωβισμό των προσφύγων στα ελληνικά hot spots έφταιγαν η… Τασία και ο ΣΥΡΙΖΑ που είχε αφήσει την χώρα «ξέφραγο αμπέλι» ήταν βολικό όσο έπαιζε με τα αντανακλαστικά ανασφάλειας των συντηρητικών ψηφοφόρων κι έδινε πόντους στις δημοσκοπήσεις.

Μέσα στον προεκλογικό επικοινωνιακό ίλιγγο, ωστόσο, ουδείς στο επιτελείο της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης θεώρησε σκόπιμο να ασχοληθεί σοβαρά με τα μηνύματα που έστελνε από την άνοιξη, ακόμη και δια της επίσημης διπλωματικής οδόύ, ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν – μηνύματα, που καθιστούσαν ξεκάθαρο ότι ο τούρκος πρόεδρος σκόπευε να χρησιμοποιήσει τις προσφυγικές ροές ως διπλό χαρτί εκβιασμού: Τόσο για να πιέσει την Ευρώπη να δώσει ακόμη περισσότερα κονδύλια στην Αγκύρα, όσο και για να προσθέσει έναν ακόμη παράγοντα αναταραχής στο ενεργειακό πόκερ της ανατολικής Μεσογείου.

Ηταν μηνύματα τα οποία είχαν μεταφερθεί ακόμη και ευθέως στο ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών και για τα οποία είχε ενημερωθεί άμεσα και αρμοδίως και η ΝΔ όταν έγινε κυβέρνηση. Ούτε αξιολογήθηκαν ωστόσο, ούτε αξιοποιήθηκαν. Κι όταν ο Ερντογάν έκανε τις απειλές πράξη κι άρχισε να στέλνει ξανά τις καραβιές με τους πρόσφυγες στο Αιγαίο, η κυβέρνηση βρέθηκε με μια απασφαλισμένη Μόρια 12.000 στοιβαγμένων ανθρώπων, βρέθηκε χωρίς σχέδιο και χωρίς διεθνείς συμμαχίες ικανές να πιέσουν την Ευρώπη, και βρέθηκε επίσης – για μια ακόμη φορά – αντιμέτωπη με τις ανεδαφικές προεκλογικές της διακηρύξεις.

Η αντίδραση ήταν σπασμωδική. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος βάφτισε μέσα σε μία νύχτα το «προσφυγικό» σε «μεταναστευτικό», και ο «σερίφης» Χρυσοχοίδης επιστρατεύτηκε για να προαναγγείλει 20.000 επαναπροωθήσεις μέσα σε έναν χρόνο – πώς άραγε; -, μαζί με τον περιορισμό του δικαιώματος στο άσυλο, τον αυστηρότερο – επίσης άγνωστο πως – προσδιορισμό του προσφυγικού προφίλ και την δημιουργία κλειστών κέντρων κράτησης για τους «παράνομους μετανάστες.

Σε επίπεδο ουσίας, δικαιωμάτων και διεθνούς προφίλ η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί ξαφνικά από την συμφωνία της Μάλτας στο κλαμπ των σκληρών του Βίζεγκραντ. Πώς άραγε – σύμφωνα με την «συνταγή Βορίδη» - θα καθορίζονται εντός «ολίγων ημερών» οι παράνομοι μετανάστες όταν η συνθήκη της Γενεύης προβλέπει εξατομικευμένη εξέταση κάθε αίτησης ασύλου; Ποιος και πως θα ορίζει το «προσφυγικό προφιλ», από πότε και βάσει ποιας διεθνής συνθήκης και ανθρωπιστικής αρχής μπορεί κάποιος να θεωρείται πρόσφυγας με βάση μόνον την χώρα προέλευσής του; Και ποιος εγγυάται στην κυβέρνηση ότι τα κέντρα κράτησης δεν θα έχουν μετατραπεί σε λίγους μήνες σε φυλακές χειρότερες από την Μόρια;

Σε πολιτικό επίπεδο επίσης ο Κυριάκος Μητσοτάκης κινδυνεύει με εσωτερική ήττα εν είδει αυτογκόλ. Ακόμη και εντός ΝΔ, οι πλέον μετριοπαθείς άκουσαν με τρόμο τον Μάκη Βορίδη να λέει ότι οι «παράνομοι μετανάστες» δεν δικαιούνται ανθρωπιστικής βοήθειας και τον, υπουργό πλέον, Αδωνι Γεωργιάδη να εισάγει αδίστακτα στο κυβερνητικό λεξιλόγιο τον – σαμαρικής πατέντας – όρο «λαθρομετανάστες». Οι ίδιοι σημείωναν ότι δεν είναι τυχαίο πως τα εν λόγω δύο στελέχη ήταν και τα μοναδικά μέλη του υπουργικού συμβουλίου που έσπευσαν να αποθεώσουν δημοσίως το μοντέλο Σαλβίνι, δίνοντας επί της ουσίας «γραμμή» στην κυβέρνηση.

Και οι πλέον νουνεχείς ρωτούσαν ποιος ακριβώς εισηγείται και ευνοείται από την ορμπανοποίηση της πολιτικής σκηνής την ώρα που ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιδιώκει να απαλλαγεί από την κηδεμονία Σαμαρά. Και την ώρα επίσης που το προσφυγικό δίνει στον ΣΥΡΙΖΑ, μετά από ένα δίμηνο μετεκλογικής αμηχανίας, την μεγάλη ευκαιρία και αφετηρία για ουσιαστική και δομική αντιπολίτευση – με πλήρη και ξεκάθαρη ανάδειξη των διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στο κράτος της δεξιάς και την προοδευτική, δημοκρατική πρόταση διακυβέρνησης. 

πηγή

   

Οι επιπτώσεις στη χώρα από τις εξορύξεις

Γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Εχει τελείως υποβαθμιστεί από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης [ενημέρωση: άλλο και τούτο] το μέγα θέμα των εξορύξεων που επιχειρούνται στη χώρα την οποία -να φανταστούμε- ακόμη αποκαλούμε Ελλάδα.

Δεν ξέρω αν οι «πρωτοβουλίες», που αντιδρούν και εναντιώνονται στο εν εξελίξει σχέδιο εξορύξεων υδρογονανθράκων μέσω της εκχώρησης του 1/3 της επικράτειας σε μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες, θεωρούν τη σημερινή μέρα σημαδιακή ή, απλώς, οι αντιδράσεις γίνονται για να γίνονται. Γιατί έτσι; Διότι σήμερα συζητείται στη Βουλή των Ελλήνων το θέμα αυτό: η κύρωση των συμβάσεων παραχώρησης θαλάσσιων περιοχών [Ιόνιο, Κυπαρισσιακός Κόλπος, δυτικά και νοτιοδυτικά της Κρήτης] στις εξής [«αναπτυξιακές», πάντα, μην ξεχνιόμαστε] εταιρείες: Exxon Mobil, Total, Repsol και, βεβαίως, ΕΛΠΕ.

Διαβάζω ότι, το προηγούμενο Σαββατοκύριακο (28 και 29 Σεπτεμβρίου), έγινε στην Αθήνα η δεύτερη πανελλαδική συνάντηση πρωτοβουλιών ενάντια στις εξορύξεις, ο δε κοινός τόπος της συνάντησης ήταν: «η καθολική απόρριψη των εξορύξεων υδρογονανθράκων ως μιας επιλογής με μεγάλες και καταστροφικές περιβαλλοντικές και κοινωνικοοικονομικές επιπτώσεις, που ταυτόχρονα προκαλεί σοβαρές γεωπολιτικές εντάσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου».

Πρόκειται, λέει η ανακοίνωση, «για ένα θέμα που κρατήθηκε επιμελώς έξω από τον δημόσιο διάλογο, ενώ οι όποιες αναφορές επενδύονται με ακατάσχετες όσο και ανακριβείς υποσχέσεις για αμφίβολες έως ανύπαρκτες ωφέλειες».

Παράλληλα, λέει, προχωράει η πρώτη εξόρυξη, που αφορά το Κατάκωλο της Ηλείας με την κατάθεση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων από την Energean Oil & Gas S.A.

Τι θα γίνει λοιπόν σήμερα; Οι «πρωτοβουλίες» θα προβούν σε παρεμβατικές ενέργειες, οι οποίες θα είναι κατά τόπους παραστάσεις διαμαρτυρίας κυρίως σε διοικητήρια και δημαρχεία. Σε ό,τι αφορά την πρωτεύουσα, η κινητοποίηση θα γίνει στην πλατεία Συντάγματος, απόψε στις έξι η ώρα.

Καλούνται δε όλες και όλοι να συμμετάσχουν, ώστε να συμβάλει, ο καθένας με τον τρόπο του, στην ενημέρωση των πολιτών για τις επιπτώσεις, λόγω των σχεδιαζόμενων εξορύξεων, στο περιβάλλον -να μη μετατραπεί, με άλλα λόγια, η χώρα σε πεδίο δράσης των πετρελαϊκών εταιρειών. Να ενισχυθούν οι αντιστάσεις στα καταστροφικά σχέδια των εξορύξεων -να σταματήσουν οι εξορύξεις.

Η κοινωνία δεν φαίνεται να ταράσσεται από όλη αυτή την επέλαση των πετρελαϊκών -μάλιστα αδιαφορεί θα έλεγε κανείς. Ποιος να κάτσει να σκεφτεί λ.χ. ότι, έτσι και ξεφύγει καμιά σπίθα από τις ενέργειες εξόρυξης, η Μεσόγειος είναι πιθανό [βέβαιο, μάλλον] να τιναχτεί στον αέρα, έτσι κλειστή και ασφυκτική από ορίζοντες που είναι.

Οχι ότι στο Ιόνιο δεν υπάρχουν οι ίδιοι φόβοι, αλλά ποιος νοιάζεται. Ευτυχώς να λέμε που ξεμύτισαν -και δυναμικά- αυτές οι πρωτοβουλίες πολιτών, αλλιώς, αν βασιζόμασταν στην πληροφόρηση από τα ελληνικά μίντια θα κοιμόμασταν απλώς τον ύπνο του δικαίου· όλοι οι καθεύδοντες δεν μπορεί να είναι άδικοι αφού δεν γνωρίζουν -αλλά γιατί συνεχώς καθεύδουν [καθεύδουμε]; Αλλά αυτό είναι μια άλλη, επώδυνη, ίσως και αδιάφορη, ιστορία.

Είναι μια ευκαιρία να δείξει η ελληνική κοινωνία, το βράδυ τούτο, αν γνοιάζεται για το μέλλον των παιδιών της -α, και για τη χώρα τους, για την οποία πολλοί είμαστε τόσο υπερήφανοι [χωρίς λόγο, είναι η αλήθεια, με τέτοιες κυβερνήσεις που επιλέγουμε, αλλά έτσι, να βαυκαλιζόμαστε].

  

Η ΝΔ καταργεί το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ.!

Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου  η κυβέρνηση καταργεί το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ, η διοίκηση του οποίου θα περάσει υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης, η οποία θα μπορεί να διορίζει το διοικητικό συμβούλιο και το προσωπικό.

«Εν μια νυκτί, με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, η κυβέρνηση επιχειρεί να καταργήσει τον αυτοδιοίκητο χαρακτήρα του ΚΕΘΕΑ, ο οποίος επί 37 χρόνια βρίσκεται στον πυρήνα της υποδειγματικής λειτουργίας του. Αντισυνταγματικά, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου,  επεμβαίνει στον τρόπο διοίκησης και λειτουργίας ενός νομικού προσώπου ιδιωτικού δικαίου που υπηρετεί έναν πολύ ευαίσθητο κοινωνικό χώρο. Η Πράξη υπονομεύει πλήρως το έργο του ΚΕΘΕΑ, αφού συγχρόνως καταργεί την αποστολή του, τον σκοπό του και τη δυνατότητά του για ίδρυση νέων μονάδων!», σημειώνει το Κέντρο σε ανακοίνωση που εξέδωσε.

«Η "εκσυγχρονιστική" παρέμβαση της κυβέρνησης αποσκοπεί στην αντικατάσταση του αιρετού και άμισθου διοικητικού συμβουλίου του ΚΕΘΕΑ με ένα συμβούλιο έμμισθων διορισμένων ημετέρων. Αποβλέπει στη δημιουργία ενός γραφειοκρατικού οργανισμού, η λειτουργία του οποίου θα διαταράσσεται  με κάθε κυβερνητική αλλαγή και ο οποίος θα είναι ευάλωτος σε πάσης φύσεως πολιτικές παρεμβάσεις», εκτιμά το ΚΕΘΕΑ.

«Με αυταρχισμό καταλύει ένα καινοτόμο για την Ελλάδα  και δοκιμασμένο στην πράξη οργανωτικό και διοικητικό σχήμα που δίνει φωνή και δικαίωμα αυθεντικής έκφρασης  σε όλους όσους αφορά η υπόθεση της απεξάρτησης  και  κοινωνικής επανένταξης:  στους συμμετέχοντες στα θεραπευτικά προγράμματα, στους γονείς τους, στους εργαζόμενους και στους εθελοντές. Αυτοί είναι που αποτελούν τη Γενική Συνέλευση του ΚΕΘΕΑ η οποία εκλέγει τον Πρόεδρο, τον Αντιπρόεδρο και τα μέλη του Δ.Σ. του ΚΕΘΕΑ, θέσεις στις οποίες μέχρι σήμερα έχουν υπηρετήσει  δεκάδες εγνωσμένου κύρους προσωπικότητες της ελληνικής κοινωνίας από όλο το πολιτικό φάσμα και διαφορετικά πεδία της δημόσιας ζωής», αναφέρεται επίσης στην ανακοίνωση.

«Η επίκληση "της αποκατάστασης της χρηστής διοίκησης και δημοσιονομικής διαχείρισης" από πλευράς της κυβέρνησης είναι τουλάχιστον αστεία, γιατί είναι γνωστό σε όλον τον πολιτικό κόσμο και στην ελληνική κοινωνία ότι: Το ΚΕΘΕΑ από την ίδρυσή του μέχρι σήμερα ποτέ δεν δημιούργησε "μαύρες τρύπες", δεν προέβη σε δανεισμό, δεν ενεπλάκη σε σκάνδαλα. Είναι ο πρώτος δημόσιος ελληνικός οργανισμός στον τομέα της υγείας-κοινωνικής φροντίδας που καθιέρωσε από το 1995 τον κατ’ έτος δημόσιο απολογισμό. Ελέγχεται από ορκωτούς λογιστές, διαθέτει διπλογραφικό σύστημα και εσωτερικό έλεγχο, ενώ η πολύ καλή του επίδοση στον τομέα αυτόν επιβεβαιώθηκε και από τον πρόσφατο έλεγχο που διενήργησε το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους. Επιπλέον, το ΚΕΘΕΑ υποβάλλει κατ’ έτος Σχέδιο Δράσης, Προϋπολογισμό και Απολογισμό στο Υπουργείο Υγείας, υπό την εποπτεία του οποίου τελεί», υπογραμμίζεται στη συνέχεια.

«Εντελώς αναίτια, με παντελή απουσία τεκμηρίωσης και χωρίς προειδοποίηση και διάλογο, η κυβέρνηση τινάζει στον αέρα την ομαλή λειτουργία του ΚΕΘΕΑ. Υπονομεύει το δημόσιο συμφέρον και στρέφεται ενάντια σε μια από τις πιο ευάλωτες ομάδες που μέσα από το ΚΕΘΕΑ βρίσκει τον δρόμο της επανένταξης στην ελληνική κοινωνία», καταλήγει το ΚΕΘΕ.

«Κανονικότητα» ο αυταρχισμός

«Την συγκεντρωτική και αυταρχική κατεύθυνση που εγκαινίασε εξαρχής η κυβέρνηση της ΝΔ συνεχίζει το Υπουργείο Υγείας με την κατάργηση του αυτοδιοίκητου του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ). Με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και παρότι υπάρχει σχέδιο νόμου του Υπουργείου Υγείας ήδη κατατεθειμένο σε ανοιχτή διαβούλευση, η κυβέρνηση καταργεί βιαστικά και χωρίς διάλογο το διοικητικό καθεστώς ενός, κατά κοινή ομολογία, επιτυχημένου δημόσιου φορέα στο χώρο της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων», τονίζει ο Τομεάρχης Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην υπουργός Ανδρέας Ξανθός.

«Το ΚΕΘΕΑ από το 1983 έχει αναπτύξει έναευρύ δίκτυο υπηρεσιών και έχει συμβάλλει αποφασιστικά στην θεραπεία και κοινωνική ένταξη χιλιάδων εξαρτημένων από ουσίες ατόμων και στην στήριξη των οικογενειών τους. Έχει αξιολογηθεί θετικά από φορείς διεθνούς επιστημονικού κύρους και κατέχει συμβουλευτικό ρόλο στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών. Όλα αυτά επετεύχθησαν με αυτοδιοικητικό μοντέλο λειτουργίας, όπου το Διοικητικό Συμβούλιο εκλέγεται από τη Γενική Συνέλευση του φορέα. Χωρίς την παραμικρή ένδειξη για κακοδιαχείριση και έλλειμμα χρηστής διοίκησης, η ηγεσία του Υπουργείου Υγείας επιβάλει, με το έτσι θέλω, την "κανονικότητα" στον μοναδικό φορέα της αρμοδιότητάς του που δεν είχε τον απόλυτο έλεγχο. Φαίνεται ότι οι θιασώτες της αριστείας δεν μπορούν να εμπιστευτούν κανένα μοντέλο διοίκησης πέρα από το απόλυτα συγκεντρωτικό και μάλιστα χωρίς κανένα κριτήριο ή διαδικασία επιλογής», επισημαίνει και καταλήγει:

«Είναι τόση η βιασύνη της κυβέρνησης να διορίσει τους δικούς της ανθρώπους σε ένα ευαίσθητο και κρίσιμο για τη δημόσια υγεία φορέα, που οι συντάκτες της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου «ξέχασαν» στην παράγραφο 2 του τροποποιούμενου άρθρου 56 του ν. 4139/2013 το σκοπό του ΚΕΘΕΑ. Έτσι, το ΚΕΘΕΑ παραμένει Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου, η διοίκηση διορίζεται από τον Υπουργό, όμως πλέον ΔΕΝ έχει σκοπό την "πρόληψη, θεραπεία και κοινωνική ένταξη των εξαρτημένων ατόμων κλπ", όπως είχε με την παλιά διατύπωση του 4139/2013. Είναι ένας φορέας τυπικά χωρίς σκοπό λειτουργίας, με ό,τι μπορεί αυτό να συνεπάγεται για την εύρυθμη λειτουργία και τις παρεχόμενες υπηρεσίες του. Η δημόσια υγεία και ειδικά ο ευαίσθητος τομέας της αντιμετώπισης των εξαρτήσεων δεν μπορούν να αντιμετωπίζονται με ερασιτεχνικές και αυταρχικές λογικές πελατειακού κράτους και ημετεροκρατίας. Οι εργαζόμενοι του ΚΕΘΕΑ αλλά και οι ωφελούμενοί θα βρεθούν μπροστά τις συνέπειες της αμετροέπειας και της ανευθυνότητας της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας».

«Η επιτυχία του ΚΕΘΕΑ οφείλεται στο αυτοδιοίκητο»

«Αυτή είναι η δεύτερη φορά που κάποιοι επιχειρούν να βάλουν χέρι στο ΚΕΘΕΑ: το μεγαλύτερο δίκτυο απεξάρτησης και επανένταξης στην Ελλάδα. Το Κέντρο που θεραπεύει χωρίς “ουσίες υποκατάστασης”. Που παραδίδει “καθαρούς” πολίτες στην κοινωνία, που αυτοδιοικείται μέσα από ένα μοντέλο, τόσο διαφανές, ώστε να αποκλείει κάθε μορφής αυθαιρεσία, μεροληψία και νεποτισμό. Το γνωρίζω καλά· γιατί είχα την τιμή να συμμετέχω για χρόνια στο διοικητικό συμβούλιο και να διατελέσω αντιπρόεδρος μέχρι το 2017», αναφέρει σε δήλωσή του ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Κώστας Αρβανίτης.

«Το ΚΕΘΕΑ δεν ήταν ποτέ “ένα πείραμα”. Ξεκίνησε ως ένα επιτυχημένο υπόδειγμα που παρέχει, από τη δεκαετία του ’80, δωρεάν και χωρίς λίστες αναμονής, όλες τις υπηρεσίες του: στο δρόμο, στις φυλακές, σε μονάδες σε όλη την επικράτεια. Και συνδράμει όλους όσοι πάσχουν από οποιαδήποτε μορφή εξάρτησης. Από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ μέχρι το τζόγο και το διαδίκτυο. Το ΚΕΘΕΑ προεδρεύει σήμερα στην Παγκόσμια Οργάνωση Θεραπευτικών Κοινοτήτων. Ηγείται του αγώνα κατά των ουσιών. Δημιουργεί διαρκώς πρότυπα που άλλες οργανώσεις μιμούνται και υιοθετούν ανεπιφύλακτα. Αποφασίζει μέσα από γενικές συνελεύσεις, που συμμετέχουν όλοι: από τους θεραπευτές και το διοικητικό προσωπικό, μέχρι τους χρήστες και τις οικογένειές τους», σημειώνει και συνεχίζει: 

«Και όλα αυτά τα πετυχαίνει, επειδή είναι αυτοδιοικούμενο. Οχι μόνο στη διαχείριση των πόρων του, αλλά και στις δομές της λειτουργίας του. Στη διαδικασία της λήψης αποφάσεων. Της επιλογής προσώπων. Της ανάθεσης αρμοδιοτήτων. Του διορισμού των επικεφαλής. Το ΚΕΘΕΑ λειτουργεί επειδή, ως τώρα, το άφηναν να λειτουργεί. Οχι χωρίς εμπόδια και δυσκολίες. Αλλά, τουλάχιστον, το άφηναν. Τώρα, πρέπει να το μαντρώσουν! Εν μία νυκτί και με τη διαδικασία του κατεπείγοντος, η κυβέρνηση επιχειρεί να άρει το αυτοδιοίκητο του ΚΕΘΕΑ. Με μια αντισυνταγματική πράξη νομοθετικού περιεχομένου, στοχεύει να παρέμβει στον τρόπο λειτουργίας ενός Νομικού Προσώπου Δημοσίου Δικαίου, και να το ενσωματώσει στο Δημόσιο· ένα ακόμα πλαδαρό πλοκάμι του Επιτελικού Κράτους με Διοικητικό Συμβούλιο διορισμένων ημετέρων, κρατική γραφειοκρατία, μικροπολιτική εξάρτηση και ρόλο ουραγού στα διεθνή φόρα (με τη μετατροπή του σε κυβερνητικό παράρτημα, το ΚΕΘΕΑ αποκλείεται αυτοδικαίως από όλες τις διεθνείς ομοσπονδίες θεραπευτικών κοινοτήτων που είναι, παντού στον κόσμο, αυτοδιοικούμενες και αυτοκέφαλες)».

«Και με ποια δικαιολογία;», διερωτάται ο Κώστας Αρβανίτης, «την “αποκατάσταση της χρηστής διοίκησης και δημοσιονομικής διαχείρισης”. Το Επιτελικό Κράτος Μητσοτάκη θα κηδεμονεύει εφεξής το ΚΕΘΕΑ! Εναν οργανισμό που δε δανείστηκε ποτέ, που δεν δημιούργησε μαύρες τρύπες στα οικονομικά του, που καθιέρωσε πρώτο τον ετήσιο, δημόσιο απολογισμό (από το 1995, αδιαλείπτως μέχρι και σήμερα), που ελέγχεται από ορκωτούς λογιστές, που υποβάλλει σχέδιο δράσης, προϋπολογισμό και απολογισμό στο υπουργείο υγείας - τον ήδη νόμιμο επόπτη του».

«Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στήνει στο απόσπασμα και εκτελεί με μια ομοβροντία, τη διαφάνεια ενός υποδειγματικού ΝΠΔΔ, τις προσωπικότητες από όλο το πολιτικό φάσμα που προσέφεραν αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες τους, το δημόσιο συμφέρον στον αγώνα κατά της εξάρτησης, και όλες τις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες που περιθάλπει. Όπως είναι φανερό η αιφνίδια κατάργηση της αυτοδιοίκησης του θα έχει τις ακόλουθες συνέπειες:

Καταλυτική υπονόμευση του θεραπευτικού έργου, το οποίο στηρίζεται στη συμμετοχικότητα και την εθελοντική εγρήγορση.

Αναίτια επιβάρυνση του κρατικού προϋπολογισμού με απολαβές μελών διοικητικού συμβουλίου.

Αποθάρρυνση ιδιωτών οι οποίοι ήδη προσφέρουν τη χρήση ακινήτων τους στο ΚΕΘΕΑ ή άλλες παντοειδείς οικονομικές, έμπρακτες ή συμβολικές στηρίξεις, οι οποίοι μέχρι σήμερα ελκύονται από τα κοινωνικά χαρακτηριστικά του φορέα.

Υπονόμευση της διεθνούς αναγνώρισης του φορέα, η οποία έχει στηριχθεί στα αυτοδιοικητικά και κοινοτικά (θεραπευτική κοινότητα) του χαρακτηριστικά.

Η βλάβη του θεραπευτικού έργου η οποία μετά βεβαιότητας θα προκύψει όταν θα καταργηθούν τα συμμετοχικά θεραπευτικά εργαλεία, θα έχει άμεσες

συνέπειες στην υγεία και τη ζωή συνανθρώπων μας.

«Τέτοια απροκάλυπτη υστεροβουλία, τέτοια απροσχημάτιστη ατιμία, θα έλεγε κανείς ότι δεν την περιμένεις ούτε από μια κυβέρνηση με μοναδική ατζέντα

την πολιτική σκοπιμότητα. Μόνο που εμείς την περιμέναμε. Την είχαμε προβλέψει. Και ξέρουμε πώς θα την αποσοβήσουμε. Όπως πάντα. Με τον κόσμο στους δρόμους. Και τους πολιτικούς, όλων των αποχρώσεων, προ των ευθυνών τους. Αυτή η ιδεοληπτική εξάρτηση από την απόλυτη εξουσία χρήζει θεραπείας, κύριε πρωθυπουργέ. Και χωρίς το ΚΕΘΕΑ, δε θα έχετε πλέον πού να αποταθείτε…»

ΚΙΝΑΛ: Αντισυνταγματική απόφαση

«Σχολικό παράδειγμα αντισυνταγματικής άσκησης νομοθετικού έργου από την εκτελεστική εξουσία», χαρακτήρισε ο διευθυντής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Κινήματος Αλλαγής, Δημήτρης Μάντζος, την απόφαση της κυβέρνησης για το ΚΕΘΕΑ. «Η κατάργηση του αυτοδιοίκητου ενός φορέα με εγνωσμένη προσφορά στην απεξάρτηση και στην καταπολέμηση των ναρκωτικών δεν είναι θέμα 'εξαιρετικά επείγουσας και απρόβλεπτης ανάγκης', όπως αξιώνει το Σύνταγμα (άρθρο 44 παρ. 1) για την έκδοση πράξεων νομοθετικού περιεχομένου», τόνισε και κατέληξε αναφέροντας πως για τέτοιες παρεμβάσεις μόνο ένας δρόμος υπάρχει: «Η διάταξη έπρεπε να έχει έρθει με σχέδιο νόμου στη Βουλή, συνοδευόμενο από αναλυτική αιτιολογική έκθεση, έκθεση δημόσιας διαβούλευσης και έκθεση συνεπειών ρυθμίσεως. Ειδικά στο κρίσιμο πεδίο των ναρκωτικών, οποιαδήποτε πολιτική επιλογή οφείλει να είναι προϊόν ευρείας διαβούλευσης και συναίνεσης.Όχι αντικείμενο διατάγματος».

ΚΚΕ: «Ταφόπλακα» στο ΚΕΘΕΑ

«"Ταφόπλακα" στο χαρακτήρα και τη λειτουργία του ΚΕΘΕΑ βάζει η κυβέρνηση της ΝΔ με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΦΕΚ 30/9/2019), αφού με άμεση κρατική παρέμβαση θα διορίζεται από τον εκάστοτε υπουργό Υγείας το ΔΣ του ΚΕΘΕΑ και θα καθορίζονται όλες του οι λειτουργίες. Η παρέμβαση αυτή στοχεύει στην πιστή εφαρμογή της δήθεν «αντιναρκωτικής» πολιτικής της ΕΕ, που υποβαθμίζει τα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα και στρώνει το δρόμο για τον απόλυτο συμβιβασμό με το κοινωνικό φαινόμενο της τοξικοεξάρτησης» επισημαίνει το ΚΚΕ σε ανακοίνωση του. Όπως αναφέρει ότι αυτή η απόφαση της κυβέρνησης «είναι η συνέχεια του Στρατηγικού Σχεδιασμού του υπουργείου Υγείας στον Τομέα Αντιμετώπισης των Εξαρτήσεων της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, που έθετε ως προτεραιότητα την προώθηση συνεργασιών όλων των εμπλεκόμενων φορέων και ουσιαστικά άνοιξε το δρόμο το ΚΕΘΕΑ από αυτόνομος Οργανισμός να μετατραπεί σε υποστηρικτική δομή των προγραμμάτων «υποκατάστασης» του ΟΚΑΝΑ». 

Πηγή

Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος

Του Χρήστου Χωμενίδη

Στις 2 Μαΐου 1945, δυο φαντάροι σκαρφάλωσαν σε ένα τεράστιο μισογκρεμισμένο κτήριο και στερέωσαν στον εξώστη του ένα κοντάρι με ένα κόκκινο πανί, ραμμένο όπως-όπως από τρία τραπεζομάντηλα. Ένας πολεμικός φωτορεπόρτερ ονόματι Γεβγένι Χαλντέι τους απαθανάτισε. Το στιγμιότυπο τυπώθηκε σε εκατομμύρια αντίτυπα, δημοσιεύτηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Το μήνυμα ήταν εκκωφαντικό, δοξαστικό. Η σοβιετική σημαία κυμάτιζε στο Ράιχστανγκ. Το Βερολίνο είχε καταληφθεί. Ο ναζισμός είχε ηττηθεί στην καρδιά του.

Πόσες ανορθογραφίες δεν θα μπορούσαν να ανιχνευτούν, πόσα φάλτσα… Η φωτογραφία κάθε άλλο παρά αυθόρμητη ήταν. Mέχρι κάστινγκ είχε κάνει ο Γεβγένι Χαλντέι για να διαλέξει τα "μοντέλα" που του άρεσαν περισσότερο. Η φωτογραφία είχε ρετουσαριστεί –είχαν εκ των υστέρων προστεθεί στο φόντο της καπνοί εκρήξεων. Κυρίως δε είχε σβηστεί από τον δεξί καρπό τού πίσω στρατιώτη το δεύτερο ρολόι του –ένα ρολόι το οποίο πιθανότατα είχε εκείνος βουτήξει από κάποιον Γερμανό.

Φαντάζεστε πώς κάποιος θα αφηγούνταν το περιστατικό αποδομώντας τον μύθο, εκμηδενίζοντας τη λάμψη του: Στέλεχος της σοβιετικής προπαγάνδας με κάμερα Λάικα ανά χείρας αγγαρεύει περιερχόμενους πλιατσικολόγους και σκηνοθετεί την εικόνα ενός θριάμβου, ο οποίος στην πραγματικότητα δεν σημαίνει παρά την αντικατάσταση του ναζιστικού από τον κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό. Για να μην προσθέσουμε ότι το παλικάρι με τα δυο ρολόγια λέγεται Αμπντουλχακίμ Ισμαϊλοβ και ανήκει στη μικρή τουρκογενή εθνότητα των Κουμούκων. Τι δείχνει λοιπόν η φωτογραφία; Έναν άρπαγα μουσουλμάνο να καμαρώνει στην καρδιά της Ευρώπης!

Εάν φρίξατε με την παραπάνω ερμηνεία, άλλο τόσο πρέπει να φρίξετε με το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την Ογδοηκοστή Επέτειο από την Έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο εγκρίθηκε από 535 παρόντες. Όχι επειδή όσα αναφέρει είναι αναληθή. Αλλά επειδή αλλοιώνεται –παραχαράσσεται– το μεδούλι της Ιστορίας.

Ο σταλινισμός εγκαθιδρύθηκε μετά τον θάνατο του Λένιν και ανέκοψε τη Νέα Οικονομική Πολιτική, με την οποία ο ιδρυτής της Σοβιετικής Ένωσης έβαζε νερό στο δογματικό κρασί του. Ο σταλινισμός είχε όλα τα γνωρίσματα μιάς στυγνής δεσποτείας. Η εξουσία μονοπωλούνταν από έναν στενό κύκλο "φωτισμένων" του Κόμματος, που κι εκείνων η ζωή κρεμόταν από μια λέξη του Πατερούλη. Τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα στραγγαλίζονταν, η έκφραση διαφωνίας ή δυσαρέσκειας προς το καθεστώς τιμωρούνταν βάναυσα. Ο κεντρικός σχεδιασμός κρατούσε την οικονομία σε αναιμική κατάσταση όταν δεν προξενούσε λιμούς. Εάν τους αντιφρονούντες έτρωγε το μαύρο σκοτάδι, πληθυσμοί ολόκληροι ξεριζώνονταν απ’ τη γη τους, μετακινούνταν για να υπηρετήσουν το όραμα ή τα καπρίτσια του ηγέτη. Η προσωπολατρεία είχε φτάσει στο ζενίθ της, ο Στάλιν λατρευόταν –με το στανιό–σαν θεός. Η πλαστογράφηση της πραγματικότητας ώστε να ταιριάζει με τις επιθυμίες του καθεστώτος οργίαζε.

Ο Στάλιν αποπειράθηκε προσέτι να τα βρει, στα τέλη της δεκαετίας του 1930, με τον Χίτλερ. Με το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοβ (από τα ονόματα των δύο υπουργών Εξωτερικών) νόμισε ότι εξασφάλιζε πως η Γερμανία δεν θα εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Τον Ιούνιο του 1941 διαψεύστηκε οικτρά.

Ο "Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος", όπως αποκαλείται στα ρώσικα η σύρραξη με τον Άξονα, κόστισε τη ζωή σε σχεδόν είκοσι εκατομμύρια Σοβιετικούς. Έπεσαν όλοι εκείνοι προτιμώντας τον δικό τους έναντι του παρόμοιου ξένου ολοκληρωτισμού; Υπερασπίστηκαν δρόμο-δρόμο, πόρτα-πόρτα το Στάλινγκραντ για χατίρι του Κόμματος και του "Μουστάκια", όπως αποκαλούσαν τον Ιωσήφ Τζουγκασβίλι;

Προφανώς όχι. Περί πάτρης αμύνονταν κατά τον άριστο ομηρικό οιωνό. Σε έναν τιτάνιο αγώνα είχαν ριχτεί για να ανακόψουν τους εισβολείς, αγώνα ο οποίος υπερέβαινε επιμέρους καταγωγές και θρησκεύματα. Βαθιά πίστη τους πως η πατρίδα (η "πόλη" όπως την έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) δεν ήταν ούτε ο μαρξισμός-λενινισμός-σταλινισμός ούτε οι κρατούντες του Κρεμλίνου. Αλλά η κάθε γυναίκα, ο κάθε άνδρας που η ταυτότητα και η μοίρα του είχαν ζυμωθεί μαζί της.

Διαισθάνονταν επίσης –παρά ήξεραν– ότι τα σχέδια του Χίτλερ εάν ευοδώνονταν θα είχαν ολέθριες συνέπειες για τον κόσμο. Πως ό,τι είχε καταφέρει ο άνθρωπος επί χιλιετίες, οι αξίες και ο πολιτισμός του, θα ισοπεδωνόταν. Ότι σε Ανατολή και σε Δύση θα επιβαλλόταν μία φρίκη που παρόμοιά της η ανθρωπότητα δεν είχε ξαναζήσει. Για να την αποτρέψουν θυσιάστηκαν.

Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι απαράδεκτο διότι βάζοντας πλάι-πλάι τους δύο ολοκληρωτισμούς του 20ου αιώνα, παραβλέπει ότι ο ναζισμός σήμαινε το απόλυτο κακό. Ενώ η "δικτατορία του προλεταριάτου" την αποτρόπαια διαστρέβλωση μιας ευγενούς ιδέας. "Εφιάλτης ήταν το είδωλο, αλήθεια όμως το πάθος" λέει σοφά για την Αριστερά ο Διονύσης Σαββόπουλος.

"Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με αγαθές προθέσεις…" θα μού υπενθυμίσετε. Ο χιτλερισμός εντούτοις ήταν η κόλαση η ίδια. Ο ορκισμένος αντικομμουνιστής Τσώρτσιλ το είχε αντιληφθεί πλήρως. Για αυτό και συμμάχησε ασμένως με τον Στάλιν προκειμένου να τον νικήσει.

Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου ποτέ δεν θα εγκρινόταν από τους ιστορικούς ηγέτες της μεταπολεμικής Ευρώπης. Ο Μιτεράν, ο Κολ, ο Αντρεότι, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου ανήκαν στη γενιά που είχε ζήσει στο πετσί της τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Είχαν πλήρη συνείδηση των αποχρώσεων και των προτεραιοτήτων.

Το ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου είναι, σε τελευταία ανάλυση, πολιτικά άστοχο καθώς -έμμεσα έστω- υποβαθμίζει την προσφορά της Σοβιετικής Ένωσης, διάδοχο της οποίας νοιώθει τον εαυτό της η σημερινή Ρωσία. Προφανώς ο Πούτιν πόρρω απέχει από έναν δημοκρατικό ηγέτη μιας ανοιχτής κοινωνίας. Το να προσβάλλεις ωστόσο τα ιερά και τα όσια ενός ολόκληρο έθνους μονάχα προς το συμφέρον τής ειρήνης και της συνεννόησης δεν λειτουργεί.   

Μπράβο στους Έλληνες ευρωβουλευτές οι οποίοι καταψήφισαν ένα τέτοιο κείμενο.

* Ο κ. Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

   

Εκείνοι οι δειλοί που σε αδειάζουν για να νιώσουν καλύτεροι..

Γράφει ο Κώστας Ανδρεόπουλος

Γιατί να απολογείσαι και να προσπαθείς να εξηγήσεις την αλήθεια σου; Τα γεγονότα όπως είχαν και έχουν; Γιατί θα πρέπει να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας και πως το άσπρο δεν είναι μαύρο;

Πολλοί οι άνθρωποι που θα αντιληφθούν άλλα από αυτά που είδαν και άκουσαν. Πολλοί που θα τα χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν, εκείνα που άκουσαν και είδαν. Πολλοί θα πουν πολλά. Συμπεράσματα και αντιλήψεις άστοχες, ανακριβείς και καταδικαστικές. Θα πουν το μακρύ και το κοντό τους, θα επηρεάσουν τρίτους και θα δημιουργήσουν διχόνοιες ή ακόμη και ρίξεις σε σχέσεις.

Όλα χωνεύονται ή επιλύονται, είτε με τον έναν είτε με τον άλλο τρόπο. Η άκρη βρίσκεται στις περισσότερες των περιπτώσεων, άσχετα με το οποιοδήποτε κόστος ή ακόμη και με ξεσκαρτάρισμα. Εκείνο όμως που δεν χωνεύεται και είναι αδύνατον να προσπεράσεις, είναι εκείνοι που θα σε αδειάσουν για να νιώσουν λίγο καλύτερα από πριν, λίγο καλύτεροι από εσένα, λίγο πιο πάνω, έστω και για πέντε λεπτά, από τα δικά τους στάνταρ, που δεν έθεσαν ποτέ στον εαυτό τους!

Έχουν τόσο θράσος και αφέλεια που θα το επιχειρήσουν μπροστά σου. Είναι και οι άλλοι βέβαια που θα το κάνουν στα μουλωχτά και εννοείται πισώπλατα. Θα φανεί οξύμωρο, αλλά εκείνοι ίσως έχουν και μία τσίπα πάνω τους, μία όμως! Ο θρασύς πονηρόβλακας θα το κάνει μπρος σου. Θα υποτιμήσει την νοημοσύνη σου νομίζοντας πως είναι ίση και όμοια με τη δική του και θα σε κοιτάξει καμαρωτός καμαρωτός και με βλέμμα νικητή. Θα υποστηρίζει τα επιχειρήματα του χαζά αλλά σθεναρά, μέχρι να φτάσει σε αδιέξοδο και να μην μπορεί να το διαχειριστεί. Εκεί θα κάνει την γνωστή ντρίπλα και θα το ρίξει στο χαβαλέ ή θα βράσει στο ζουμί του θυμωμένος, ξεστομίζοντας ασυναρτησίες με ένταση.

Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από άνθρωπο που σκαρφαλώνει στις πλάτες σου, με λεπίδες στα χέρια και καρφιά στα πόδια ώστε να κλέψει λίγη από την αίγλη σου και να φανεί. Μην τα βάλεις ποτέ μαζί του, πέραν από την αποκατάσταση της αλήθεια σου. Αγνόησε τον στο παρακάτω και υπέδειξε του την έξοδο.

  

Από τη συνήθεια σου να ζεις τη ζωή των άλλων, ξέχασες να ζήσεις τη δική σου!

Γράφει ο Τριστάνος

Κανείς δεν ξέρει την αίσθηση μέχρι να το κρατήσει στα χέρια του! Οι άνθρωποι έχουν παρασυρθεί από τις εικόνες, από τις προοπτικές και τις ιστορίες των άλλων. Έπαψαν να δημιουργούν τις δικές τους. Είναι πιο εύκολο να βλέπεις, από το να αναλαμβάνεις ευθύνες! Η πρόσκαιρη ευχαρίστηση έγινε τρόπος ζωής και η συμμετοχή μέσω μίας εικονικής πραγματικότητας, έγινε καθημερινότητα.

Ποιος ο λόγος να μπλέξεις εσύ; Γιατί να χαλάσεις τη ζαχαρένια σου; Και έτσι τα ζώα έγιναν φατσούλες. Οι καταστάσεις έγιναν “ιστορίες”. Οι εραστές έγιναν ειδοποιήσεις και αιτήματα φιλίας. Οι φίλοι έγιναν μηνύματα και φωτάκια που περιμένουν απάντηση! Τους περισσότερους δεν θα τους δεις ποτέ!

Κρύο είναι και το σεντόνι απόψε. Μοναδικό φως έρχεται από μια λαμπερή οθόνη, που στην ουσία σκοτεινιάζει τη ζωή σου! Αυτοκίνητα, αστεία, οικογένειες, μωρά, χαριτωμένα σκυλιά, εθνικά δρώμενα, φανταστικές ηδονές, φιλήδονα σώματα παρελαύνουν στην ασφάλεια του “αλλού” και εσύ ζεις στο πουθενά!

Δεν θα μυρίσεις το βρεφικό άρωμα που συγκλονίζει τους μητρικούς και πατρικούς κάλυκες. Δεν θα νιώσεις το ζεστό σώμα, που θα σαρώσει τις αισθήσεις σου. Δεν θα κυλιστείς στην άμμο, νιώθοντας την μυρωδιά της γης και της θάλασσας! Δεν θα πιεις τα κρασιά με το φίλο, κλαίγοντας για τις χαμένες αγάπες! Δεν θα οδηγήσεις το σαραβαλάκι, που είναι γεμάτο αγάπη και όνειρα.

Θα περιμένεις την Λαμποργκίνι, να βάλεις καρδούλες και να ανοίγεις σαν χάνος το στόμα σου, για ένα υλικό θαύμα, που ποτέ δεν θα αποκτήσεις. Όπως δεν θα αποκτήσεις ούτε όλα τα υπόλοιπα που ονειρεύεσαι. Γιατί βρε βλάκα, είναι άλλων! Και εσύ καθηλωμένος στη λήθη σου και στην αποβλάκωση σου, άφησες τους άλλους να τα ζουν, και εσύ απλά να τα βλέπεις.

Και έτσι δε θα νιώσεις το κλάμα ενός μωρού, διότι κουράζει. Δεν θα ερωτευτείς,  διότι πλέον τα στάνταρ είναι πολύ ψηλά. Δεν θα ρισκάρεις διότι τα ρίσκα στοιχίζουν! Δεν θα πιστέψεις, διότι όλοι είναι “ψεύτες και υποκριτές”!

Θα ικανοποιείς τις ερωτικές σου επιθυμίες, παρατηρώντας τις ερωτικές περιπτύξεις άλλων! Και εσύ γυνή, θα περιμένεις τον πρίγκιπα των μίντια, με την καρδιά του Γκάντι, το σώμα του Τομ Κρουζ, το πρόσωπο του Μπράντ Πιτ και τα λεφτά του Μπιλ Γκέιτς! Και έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι, αλλά κανείς δεν είναι μαζί!

Και μέτρα τα λάικ σου και αφαίρεσε τα, από τη ζωή που δεν έζησες. Γιατί μάθαμε στο λίγο και στο ψεύτικο που είναι ασφαλές και ξεχάσαμε το πολύ και το αληθινό που σαρώνει τις αισθήσεις! Και ξέχασες να αγαπάς, ξέχασες να αναθρέφεις, ξέχασες να πονάς, να φοβάσαι, να ρισκάρεις, να καυλώνεις, να τρως χυλοπίτες, να τρέμεις από έρωτα!

Και έμεινες ένας ηλίθιος θεατής της ζωής σου, που περνάει σαν γραμμή πεθαμένης καρδιάς. Γιατί από τη συνήθεια σου να ζεις τη ζωή των άλλων, ξέχασες να ζήσεις τη δική σου!

Ο νεοφασισμός χτίζεται πάνω στη θυματοποίηση

Της Ετζέ Τεμελκουράν 

Μετά τη δεκαετία του ’70, οι δυτικές δημοκρατίες έχουν απομακρυνθεί από έναν εκ των βασικών τους στόχων: την κοινωνική δικαιοσύνη. Το αποτέλεσμα είναι οι πολίτες να αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται. Ετσι, την ώρα που αναζητούμε ένα διαφορετικό μοντέλο αντιπροσώπευσης, ο λαϊκισμός διακηρύσσει ότι το σύστημα χρεοκόπησε και προτείνει να ξεχάσουμε τη δημοκρατία. Πρέπει λοιπόν να ενωθούμε και να πολεμήσουμε αυτό το παγκόσμιο φαινόμενο. Ο στόχος μου είναι να εξηγήσω ότι υπάρχει ένας εθνολαϊκιστικός μηχανισμός που λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο σε διάφορες χώρες.

Η πόλωση ανάμεσα σ’εμάς και σ’αυτούς είναι αποφασιστικής σημασίας. Διεκδικώντας την εξουσία, αλλά και αφού την έχουν κατακτήσει, οι εθνολαϊκιστές επανεφευρίσκουν το πραγματικό και το μη πραγματικό. Πρέπει να πορευόμαστε με προσοχή και να έχουμε επίγνωση του πώς λειτουργεί η ανθρώπινη λογική για να μην πέσουμε στην παγίδα τους.

Στο βιβλίο μου «Πώς χάνεται μια χώρα. Τα επτά βήματα από τη δημοκρατία προς τη δικτατορία», επισημαίνω ότι μια από τις λέξεις που χρησιμοποιούν συχνότερα οι λαϊκιστές είναι ο σεβασμός. Το να πιστεύεις, για παράδειγμα, ότι η Γη είναι επίπεδη έχει μετατραπεί σε μια πολιτική ταυτότητα. Οποιοι το πιστεύουν ζητούν σεβασμό και υποστηρίζονται από τους λαϊκιστές. Όταν όμως αυτοί από τους οποίους ζητούν σεβασμό είναι επιστήμονες, πανεπιστημιακοί ή δημοσιογράφοι, τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα. Γιατί όσοι κρατούν αυτή τη στάση δεν θέλουν απλώς να κερδίσουν την εξουσία, θέλουν και να καταστρέψουν την επιστήμη, την τέχνη και τη γνώση με διασπορά φόβου και ψεύτικων ειδήσεων. Ο νεοφασισμός κτίζει το πολιτικό του κεφάλαιο πάνω στη θυματοποίηση, που σχεδόν πάντα είναι κατασκευασμένη. Ο εχθρός ανακαθορίζεται συνεχώς.

Πολλοί πιστεύουν ότι η άνοδος του νεολαϊκισμού αποτελεί μια παροδική πολιτική κρίση, αλλά εγώ προτιμώ να την αντιμετωπίζω ως ένα φιλοσοφικό πρόβλημα. Δεν πρόκειται μόνο για κρίση της δημοκρατίας, του νεοφιλελευθερισμού ή του μοντέλου της βιομηχανικής επανάστασης. Οι μεταλλάξεις αυτές λαμβάνουν χώρα ταυτοχρόνως και οδεύουμε προς μια αδυναμία κατανόησης του ανθρώπου για τον εαυτό του. Όλα όσα θεωρούσαμε διαβολικά, και πιστεύαμε ότι με την πρόοδο θα εξαφανίζονταν, επιστρέφουν. Για τον λόγο αυτό, το θέμα δεν είναι μόνο ο Τραμπ. Αλλά τι απαντάμε σε όσους λένε ότι η δημοκρατία δεν είναι καλή. Πώς υπερασπιζόμαστε τα δημοκρατικά συστήματα. Ποιο φιλοσοφικό επιχείρημα χρησιμοποιούμε για να υποστηρίξουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι ιερή, τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο. Δεν είμαστε έτοιμοι.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ήταν μια εφεύρεση που στην αρχή θεωρούσαμε διασκεδαστική. Τώρα όμως επαναδιατυπώνουν θεμελιώδεις έννοιες για τη δημοκρατία όπως είναι η πραγματικότητα, η αλήθεια, οι συζητήσεις ή η αντιπροσώπευση. Σε τι συνίσταται η δημοκρατία; Το βέβαιο είναι ότι πριν ψηφίσουμε διαμορφώνουμε μια ιδέα γι’αυτό που θέλουμε με βάση την πληροφόρηση που έχουμε. Θεωρούμε ότι όταν οι ψήφοι καταμετρώνται νομίμως, εκπροσωπούμαστε σωστά. Δεν γνωρίζουμε όμως πώς λειτουργεί η πρότερη διαδικασία, πώς χειραγωγούνται οι επιθυμίες μας. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που καμιά πολιτική εξουσία στον κόσμο δεν γνωρίζει πώς να χειριστεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Σε διάφορες χώρες όπου έχω βρεθεί, με ρωτούν γιατί δεν θίγω στο βιβλίο μου τον λαϊκισμό της Αριστεράς. Η ερώτηση αυτή όμως είναι αποπροσανατολιστική, απομακρύνει τους προβολείς από τον λαϊκισμό της Δεξιάς. Παρόλο που ο τελευταίος έχει υιοθετήσει ορισμένα στοιχεία του αφηγήματος της Αριστεράς, όπως η ανθρώπινη καταπίεση, είναι πολύ σημαντικό να κάνουμε τη διάκριση ανάμεσα στο λαϊκό και το λαϊκίστικο.

(*) Η Ετζέ Τεμελκουράν είναι τουρκάλα συγγραφέας και πολιτική αρθρογράφος

Πηγή: συνέντευξη στην εφημερίδα El País

* Αναδημοσίευση από το ΑΠΕ - ΜΠΕ

Η προστασία της πολιτισμικής μας κληρονομιάς

Γράφει ο Τάσης Παπαϊωάννου

«Πολύ συχνά αγωνίζονται οι αρχαιολόγοι να σώσουν από μια φαινομενικά μοιραία καταδίκη, κυριολεκτικώτερα από τη μανία της καταστροφής, τείχη, πύργους, ναούς, δημόσια κτίρια, εκκλησίες, μοναστήρια, παλάτια.

Εχοντας την πεποίθηση ότι ανάμεσα στην ανάγκη συγχρονισμού και την επίμονη διατήρηση παλαιών μορφών υπάρχει σχεδόν πάντοτε ένας τρίτος δρόμος, ομορφότερος, που συνδυάζει τον σεβασμό προς τα περασμένα με τη νέα δημιουργία, προσπαθούν να πείσουν τους μονοκόμματους τύπους, ότι λίγη μόνο σκέψη, λίγη συνδυαστική φαντασία, προπαντός λίγη καλή θέληση αρκούν για να σωθεί ένα σημαντικό επίτευγμα των ανθρώπων χωρίς καθόλου να εμποδιστεί η “πρόοδος”, σαν να μην είναι πρόοδος η συγκράτηση ενός ιστορικού θησαυρού που μαρτυρεί αν όχι πάντα παλαιά μεγαλεία, τουλάχιστο, την ύπαρξη ζωής και τέχνης στον τόπο»1.

Τις παραπάνω σκέψεις διατύπωνε η αείμνηστη αρχαιολόγος Σέμνη Καρούζου το 1959 στην εφημερίδα «Ελευθερία». Διαβάζοντάς τες κανείς σήμερα, έχει την εντύπωση πως ο χρόνος πάγωσε, πως τίποτε δεν έχει αλλάξει αυτά τα 60 χρόνια που κύλησαν από τότε μέχρι σήμερα. Γιατί πώς να εξηγήσει κανείς τις άστοχες και καταστροφικές εξαγγελίες του νέου πρωθυπουργού για τη «μοίρα» των βυζαντινών αρχαιοτήτων στον σταθμό Βενιζέλου του μετρό στη Θεσσαλονίκη; Από την άλλη, για ακόμη μια φορά δυστυχώς, λοιδορούνται οι Ελληνες αρχαιολόγοι ότι είναι τάχατες εκείνοι που έχουν άλλη «αίσθηση του χρόνου» και διαρκώς με τις αποφάσεις τους δημιουργούν καθυστερήσεις στα έργα και φέρνουν εμπόδια στην ανάπτυξη της χώρας.

Απ’ ό,τι έχει δείξει όμως η ιστορία αυτού του τόπου, πράγματι οι Ελληνες αρχαιολόγοι έχουν άλλη αίσθηση του χρόνου, αλλά στην αντίθετη ακριβώς κατεύθυνση απ’ αυτήν για την οποία κατηγορούνται! Ηταν αυτοί που μετά πολλά χρόνια δικαιώνονται περίτρανα για την επιμονή τους να φυλάνε τις «Θερμοπύλες» της αυτογνωσίας μας. Ηταν σχεδόν οι μόνοι που προστάτεψαν την πολιτιστική κληρονομιά μας, φέρνοντας κάτω από συχνά αντίξοες συνθήκες στο φως, μαζί με ξένους συναδέλφους τους, πολύτιμα τεκμήρια του παρελθόντος που βρίσκονταν κρυμμένα κάτω από το χώμα τούτης της γης.

Αρα, ήταν ακριβώς εκείνοι που έβλεπαν μακριά στο μέλλον και όχι κοντόφθαλμα, όπως αυτοί που τους κατηγορούν ξεδιάντροπα, προκρίνοντας την προάσπιση της ιστορικής αλήθειας έναντι κάθε άλλης σκέψης, πόσο μάλλον του εφήμερου κέρδους κάποιου εργολάβου. Εκείνοι που ως επιστημονική κοινότητα, αταλάντευτα, όλες τις προηγούμενες δεκαετίες έδωσαν τη μάχη για την προστασία των αρχαίων καταλοίπων που αποτελούν όχι μόνον τη δική μας την κληρονομιά, αλλά ολόκληρης της ανθρωπότητας. Μια κληρονομιά που καπηλεύονται ανερυθρίαστα όσοι δημόσια επαίρονται γι’ αυτήν, ενώ στην πραγματικότητα με τις αποφάσεις τους την υπονομεύουν προς εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.

Η αντίδραση της σημερινής κυβέρνησης για τον σταθμό Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη φέρνει στον νου τις αήθεις επιθέσεις από μεριάς της, αλλά και πολλών ΜΜΕ, για την περιβόητη «εθνική επένδυση» στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και την τύχη των εκεί αρχαιοτήτων. Αλήθεια, σήμερα, ολοένα και περισσότερο, έχεις την αίσθηση ότι οι λέξεις σε τούτη τη χώρα έχουν χάσει το νόημά τους. Ιδιαίτερα από τους ακραιφνείς υποστηρικτές του νεοφιλελευθερισμού, οι λέξεις «ανάπτυξη» και «πρόοδος» έχουν ταυτιστεί με το εφήμερο κέρδος (των ολίγων φυσικά), την αρπαχτή, τα αναπτυξιακά έργα που δεν λογαριάζουν τις κοινωνικές και οικολογικές επιπτώσεις.

Η περιβόητη «ελεύθερη αγορά» νοείται σαν θρησκευτικό εικόνισμα που πρέπει όλοι να το προσκυνούν με ευλάβεια και να σταυροκοπιούνται στο άκουσμά της. Κατά τα άλλα, η επίκληση της Ιστορίας αναφέρεται βαρύγδουπα για επικοινωνιακούς και μόνον λόγους. Το τσουνάμι της λεγόμενης «κανονικότητας» παρασέρνει την ταλαίπωρη ελληνική κοινωνία πολλές δεκαετίες πίσω, θυμίζοντας πολύ σκοτεινές εποχές.

Μα ανάπτυξη και πρόοδος είναι ακριβώς η προστασία και η ανάδειξη όχι μόνο των συγκλονιστικών ερειπίων των αρχαίων πολιτισμών που φέρνει στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, αλλά και των ανεπανάληπτων φυσικών τοπίων που ακόμη έχουν μείνει αλώβητα από την «εκμετάλλευση» και την καταστροφή!

Γιατί, κατά κάποιο τρόπο, η απομάκρυνση των αρχαιοτήτων από τον σταθμό του μετρό στη Θεσσαλονίκη, οι Σκουριές στη Χαλκιδική, η εκτροπή του Αχελώου, η δίχως μέτρο τοποθέτηση ανεμογεννητριών, οι μελλοντικές αντλήσεις υδρογονανθράκων στην ίδια ακριβώς λογική εντάσσονται. Στην αντίληψη του κυνικού και αυτοκαταστροφικού νεοφιλελευθερισμού που αδιαφορεί επιδεικτικά για το μέλλον, αφού το μόνο που λογαριάζει είναι το οικονομικό κέρδος εδώ και τώρα. Μια αντίληψη καταστροφική για τα οικοσυστήματα του πλανήτη, αλλά και για το αναφαίρετο δικαίωμα των μελλοντικών γενεών στη ζωή.

«Δεν έχουμε το δικαίωμα να επιλέγουμε, ούτε καν να διακινδυνεύουμε, την ανυπαρξία των μελλοντικών γενεών για να εξασφαλίσουμε καλύτερη στις τωρινές»2 μας, υπενθυμίζει ο φιλόσοφος Hans Jonas.

Ας μη λησμονούμε πως οι μεγαλύτερες καταστροφές έχουν γίνει στο όνομα κάποιου εθνικού στόχου, κάποιου δήθεν μεγάλου οράματος, στην πονηρή επίκληση πάντοτε του «εθνικού συμφέροντος». Πώς όμως θα προχωρήσουμε στο αύριο αν δεν πατάμε σταθερά πάνω στο χθες;

Πώς θα δημιουργήσουμε το νέο, το καινοτόμο, το φρέσκο σε τούτη τη χώρα αν κόβουμε διαρκώς τις ρίζες που μας συνδέουν με το παρελθόν; Ας ενώσουμε τη φωνή μας με τους δημοκρατικούς πολίτες της Θεσσαλονίκης που αγωνίζονται να περισώσουν τις μοναδικές βυζαντινές αρχαιότητες της πόλης τους που αποτελούν και την ανεκτίμητη κληρονομιά της.

(1) Σέμνη Καρούζου, «Αρχαιολογικά θέματα», Η εν Αθήναις Αρχαιολογική Εταιρεία, Αθήνα, 2011 (2) Hans Jonas, «Η αρχή της ευθύνης», Αρμός, Αθήνα, 2018

* αρχιτέκτονας, καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ