Η απάντηση στον αντικαπνιστικό νόμο - Η πρώτη Λέσχη Καπνιστών στη Λάρισα

Στις αρχές Φεβρουαρίου μια τέτοια λέσχη αναμένεται να λειτουργήσει στο καφενείο «Πέταλο», επί της οδού Σκαρλάτου Σούτσου 9 στη Λάρισα. Στο καφενείο θα υπάρχουν περίπου 25 τετραγωνικά αυτόνομος χώρος για τους καπνιστές.

Λέσχη για καπνιστές αναμένεται να λειτουργήσει στο καφενείο «Πέταλο», επί της οδού Σκαρλάτου Σούτσου 9 στη Λάρισα. Στο καφενείο θα υπάρχουν περίπου 25 τετραγωνικά αυτόνομος χώρος για τους καπνιστές.

Με καρτελάκι θα γίνεται η είσοδος στο χώρο καπνιστών, στο οποίο δεν έχει δικαίωμα πρόσβασης ούτε το προσωπικό, ούτε ο ιδιοκτήτης.

Πως θα λειτουργήσει η καπνιστική λέσχη

Η Έφη Λακμέτα, δικηγόρος Λάρισας , υποψήφια διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης ανέλαβε την μετατροπή τμήματος του καταστήματος σε καπνιστική λέσχη. Εξηγεί στη larissanet κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο.

«Το μόνο νομοθετικό πλαίσιο που υπάρχει σήμερα είναι ο αντικαπνιστικός νόμος. Αυτό το πλαίσιο δεν προβλέπει χορήγηση για άδεια καπνιστικής λέσχης. Ο νόμος ορίζει ότι δεν μπορεί να γίνει χρήση καπνού ή άλλων καπνικών ειδών, σε δημόσιους χώρους και δημόσια κτίρια, καθώς και σε καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Μπορούμε να μετατρέψουμε το δημόσιο χώρο σε ιδιωτικό», αναφέρει η κα Λακμέτα.

Αυτό είναι λοιπόν και το «κλειδί» για να δημιουργηθεί η καπνιστική λέσχη. Έτσι ανάλογα με την δυνατότητα του καταστήματος μπορεί να δημιουργηθεί ένας ιδιωτικός χώρος ο οποίος θα είναι εντελώς απομονωμένος, με δική του είσοδο, που θα εξυπηρετεί τους καπνιστές. Κάπως έτσι θα γίνει και στο εν λόγω καφενείο.

Σε αυτόν τον χώρο δεν έχει πρόσβαση ούτε το προσωπικό, ούτε ο ιδιοκτήτης και κανείς άλλος εκτός από τα μέλη της λέσχης. Για να γίνουν όλα αυτά θα πρέπει να γίνει τροποποίηση στο μισθωτήριο ώστε απευθείας να εκμισθωθεί ο χώρος από τον ιδιοκτήτη στα μέλη του συλλόγου, δηλαδή στα μέλη της καπνιστικής λέσχης.

Πως θα δημιουργηθεί η λέσχη

Η πρώτη ενέργεια που γίνεται είναι η καταγραφή όλων των προσώπων τα οποία θα θέλουν να κάνουν χρήση αυτού του χώρου. Παράλληλα θα γίνει η σύσταση του Συλλόγου Καπνιστών. Μετά την τροποποίηση θα υπάρξει μια νέα κάτοψη του εν λόγω χώρου ώστε να αποτυπωθεί και πολεοδομικά η αλλαγή. Τα μέλη της καπνιστικής λέσχης θα μπορούν με την διαδικασία του self service να παίρνουν τον καφέ τους ή ότι άλλο επιθυμούν και στην συνέχεια να επιστρέφουν στο χώρο των καπνιστών. Η παραγγελία θα μπορεί να γίνεται και ως delivery, όπου ένας υπάλληλος του καταστήματος θα πάει ότι έχει παραγγελθεί στην πόρτα της λέσχης. Για να μπει κανείς στο χώρο καπνιστών θα πρέπει να έχει καρτελάκι που θα αναγράφει το ονοματεπώνυμό του, το όνομα πατρός και τον αριθμό που είναι καταχωρημένος στο Μητρώο του Συλλόγου.

Επί της ουσίας με όλη την διαδικασία θα υπάρχει ένας χώρος που μέσα στο κατάστημα από δημόσιος μετατράπηκε σε ιδιωτικός και δεν θα υπάρχει έλεγχος από καμία δημόσια αρχή.

Ανάλογες περιπτώσεις με την δημιουργία καπνιστικής λέσχης συναντάμε ήδη σε Αθήνα και Κομοτηνή.

Ο κ. Γιώργος Λακμέτας αποφάσισε να προχωρήσει στην δημιουργία της καπνιστική λέσχης καθώς η πελατεία μειωνόταν στο καφενείο του

50 άτομα είναι έτοιμα να γίνουν μέλη

Ο Γιώργος Λακμέτας ιδιοκτήτης του καφενείου μιλά για την απόφασή του να μετατρέψει χώρο του καφενείου του σε καπνιστική λέσχη. «Έπρεπε να σεβαστώ τους πελάτες που έχω χρόνια στο μαγαζί και είναι καπνιστές και είναι μεγάλης ηλικίας. Δεν μπορούν να μην καπνίσουν. Από την άλλη είδαμε μείωση στην πελατεία. Είχαμε μείωση τζίρου έως 40%. Έτσι ξεκινήσαμε την διαδικασία για την δημιουργία της καπνιστικής λέσχης», αναφέρει ο καταστηματάρχης.

Ήδη σύμφωνα με τον κ. Λακμέτα υπάρχει ενδιαφέρον για την λέσχη από 50 καπνιστές, πελάτες του καταστήματος. Αν μη τι άλλο είναι μια λύση για όσους καπνίζουν και θέλουν τον δικό τους χώρο χωρίς να ξεροσταλιάζουν στο κρύο και την βροχή για ένα τσιγάρο.

πηγή:koutipandoras.gr   

Διαβάστε τι έγραφε ένας Αμερικανός για την Ελλάδα 72 χρόνια πριν για τις Ελληνικές Κυβερνήσεις και την κυρίαρχη τάξη

Το 1947, ο Πωλ Πόρτερ, επικεφαλής της Επιτροπής για την Αμερικανική βοήθεια στην Ελλάδα, επισκέφθηκε τη χώρα προκειμένου να υποβάλει τα συμπεράσματά του.

Συνέταξε τη γνωστή έκθεση ή Μνημόνιο Πόρτερ. Σε αυτή την έκθεση, περιγράφεται η Ελλάδα πριν από 70 χρόνια.Οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι εφοπλιστές και βέβαια ο απλός κόσμος.

Διαβάστε τα συμπεράσματα του Πόρτερ και βρείτε τις διαφορές με σήμερα.

Γράφει ο Πόρτερ:

«Απ” ό, τι μπόρεσα να διαπιστώσω, η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμιάν άλλη πολιτική πρακτική από το να εκλιπαρεί για ξένη βοήθεια ώστε να διατηρηθεί στην εξουσία απαριθμώντας θορυβωδώς τις θυσίες της Ελλάδος. […] στόχος της είναι να χρησιμοποιήσει την ξένη βοήθεια ως μέσο για τη διαιώνιση των προνομίων μίας μικρής κλίκας εμπόρων και τραπεζιτών, οι οποίοι αποτελούν την αόρατη εξουσία στην Ελλάδα.

Η κλίκα αυτή είναι αποφασισμένη να υπερασπίσει με κάθε μέσο τα οικονομικά της συμφέροντα και δεν ενδιαφέρεται καθόλου για το τι μπορεί να στοιχίσει αυτό στην οικονομία της χώρας. Τα μέλη αυτής της κλίκας επιθυμούν να διατηρήσουν άθικτο ένα φορολογικό σύστημα που τους ευνοεί, με αληθινά σκανδαλώδη τρόπο.

Αντιτίθενται στον έλεγχο συναλλάγματος, γιατί αυτό θα τους εμποδίσει να εξάγουν τα κέρδη τους στις τράπεζες του Καΐρου και της Αργεντινής. Δεν διανοήθηκαν ποτέ να επενδύσουν τα κέρδη τους στη δική τους χώρα για να βοηθήσουν στην αναστήλωση της εθνικής οικονομίας.

Τα συμφέροντα των εφοπλιστών προστατεύονται επίσης με σκανδαλώδη τρόπο. Η ελληνική εμπορική ναυτιλία ανθεί στην εποχή μας και οι εφοπλιστές κερδίζουν τεράστια ποσά, αλλά το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος δεν απο-κομίζει κανένα όφελος απ” αυτό. Οι μισθοί των ναυτικών γυρίζουν στην Ελλάδα, αλλά οι εφοπλιστές ασφαλίζουν το μεγαλύτερο μέρος των κερδών τους στις ξένες χώρες.

Κάθε επιχείρηση θα έπρεπε να πληρώνει μια σημαντική εισφορά στο κράτος, κάτω από την προστασία του οποίου λειτουργεί. Αυτό ισχύει κατά κύριο λόγο για την περίπτωση των εφοπλιστών, που τα μεγαλύτερα κέρδη τους προέρχονται από τα «Λίμπερτι», τα οποία τους παραχώρησε η αμερικανική Ναυτική Αποστολή με την εγγύηση του ελληνικού κράτους.

Η ομάδα πίεσης της καλής κοινωνίας – οι κομψοί κοσμοπολίτες που έχουν την έδρα τους στις Κάννες, στο Σαιν Μόριτς και στην αθηναϊκή πλατεία Κολωνακίου – θα ενεργοποιηθεί.

Οι περισσότεροι απ” αυτούς είναι άνθρωποι πολύ γοητευτικοί, που μιλάνε πολύ καλά τα αγγλικά(*). Είναι πάντοτε πρόθυμοι, όταν πρόκειται να εξυπηρετήσουν την αμερικανική αποστολή για τα δικά τους συμφέροντα.

Θυμάμαι ακόμα ένα από τα πιο επίσημα γεύματα ενός από τους σημαντι¬κότερους τραπεζίτες, που με είχε καλέσει στη βίλα του των Αθηνών.

Είχε τρεις σερβιτόρους με λιβρέα, μια ποικιλία απ΄ τα πιο φίνα κρασιά και φα¬γητά διάφορα, περίφημα γαρνιρισμένα. Κατά τη διάρκεια του γεύματος, ένας από τους αντιπροσώπους της κλίκας που ανέφερα άρχισε να εξυμνεί τις ομορφιές της ζωής κοντά στη θάλασσα, καθώς και τις χαρές των αρι¬στοκρατικών σπορ.

Η αντίθεση ανάμεσα στο γεύμα αυτό και στα παιδιά που πεθαίνουν από την πείνα στους δρόμους της Αθήνας είναι πραγματικά τρομερή.

Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ΄ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν τον χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα.

Υπάρχει μεγάλη ανομοιομορφία εις το βιοτικόν επίπεδον και τα εισοδήματα ανά την Ελλάδα. Οι κερδίζοντες, δηλαδή οι βιομήχανοι, οι έμποροι, οι κερδο-σκόποι και οι μαυραγορίται, διάγουν εν πλούτω και χλιδή, το πρόβλημα δε αυτό ουδεμία κυβέρνησις το αντιμετώπισεν αποτελεσματικώς. Εν τω μεταξύ αι λαϊκαί μάζαι περνούν μιαν αθλίαν ζωή.

Οι κερδίζοντες είναι σχετικώς ολίγοι τον αριθμόν και ο συνολικός πλούτος των, περιερχόμενος εις τό σύνολον του πληθυσμού θα επέφερε ελάχιστη βελτίωσιν των γενικών συνθηκών διαβιώσεως. Αλλα ο πολυτελής τρόπος ζωής των εν μέσω της φτώχειας συντείνει εις το να εξοργίζει τας μάζας και να υπογραμμίζει την δυστυχία των πτωχών.

Δύο και ήμισυ έτη μετά την απελευθέρωσιν η Ελλάς ευρίσκεται εις μί¬αν κατάστασιν νεκρώσεως παρά την ούσιαστικήν έξωτερικήν βοήθειαν και την αρμοδίαν εξωτερικήν καθοδήγησιν.

Εις ολόκληρον την χώρα, απ΄ άκρου εις άκρη, κυριαρχεί μία γκρίζα ανυπεράσπιστη, βαθιά έλλειψη πίστης για το μέλλον – μία έλλειψη πίστης που οδηγεί σε πλήρη απραξία προς το παρόν. Οι άνθρωποι έχουν παραλύσει από την αβεβαιότητα και τον φόβο, οι επιχειρηματίαι δεν επενδύουν, οι καταστηματάρχαι δεν αποθηκεύουν προμήθειες.»

(*) Ειναι οι ιδιοι οι λεγομενοι «κοτσαμπασιδες» οι προσκυνημενοι και προδοτες της εποχης μας. 

πηγή

O Μητσοτάκης «επιδοτεί» την Θεολογική Βοστώνης με $2.2 εκ. το χρόνο!

Μπορεί να έχουμε φτάσει στα μέσα Ιανουαρίου και να υπάρχουν ακόμα σχολεία χωρίς δασκάλους, καθηγητές και θέρμανση στην Ελλάδα, αυτό όμως δεν εμπόδισε τον πρωθυπουργό Κυρ. Μητσοτάκη να ενισχύσει με 2 εκατ. ετησίως, αναδρομικά από πέρυσι, τη λειτουργία της Θεολογικής Σχολής της Βοστώνης.

Ούτε καν τα σχολεία της ομογένειας ώστε να μαθαίνουν τα Ελληνοαμερικανάκια τη γλώσσα των παππούδων τους, αλλά μια Θεολογική Σχολή με σκοτεινό παρασκήνιο και μόνο σοβαρό εχέγγυο τη στήριξη του κ. Αντ. Διαματάρη, ανθρώπου του στενού πυρήνα της οικογένειας Μητσοτάκη που αναγκάστηκε να παραιτηθεί από υφυπουργός όταν διαπιστώθηκε ότι το βιογραφικό του ήταν φέικ.

Η επιλογή αυτή δείχνει αν μη τι άλλο, πώς εννοεί η παρούσα κυβέρνηση τη σχέση με τους ομογενείς, ως μια σχέση καθαρά πελατειακή με ενδιάμεσο την Εκκλησία.

Θα αντιτάξει κανείς ότι τα δύο εκατομμύρια δολάρια ετησίως είναι ψίχουλα -πίνατς για να συνεννοούμαστε και με τον κ. Διαματάρη- σε σχέση με τη δέσμευση που ανέλαβε ο πρωθυπουργός να αγοράσει η χώρα 24 αεροσκάφη F35 έναντι 3 δισ. ευρώ, πάνω από 1,5 μονάδα του ΑΕΠ δηλαδή, όπως παραδέχθηκε καμαρώνοντας ο υπουργός Άμυνας. Γεγονός πάντως παραμένει ότι ο πρωθυπουργός δεν πήγε στις ΗΠΑ με άδεια χέρια. Με άδεια χέρια γύρισε όμως.

Ενάμιση χρόνο μετά την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια, η παρούσα κυβέρνηση κάνει ό,τι μπορεί, με τις παλιές δοκιμασμένες συνταγές που οδήγησαν στη χρεωκοπία, για να επιστρέψουμε στους καιρούς της κρίσης. 

  από το κύριο άρθρο της «Αυγής» (10.01.2020)   

Πεθαίνοντας για λίγο ζέστη

Το αστυνομικό δελτίο των τελευταίων 24 ωρών είναι γεμάτο από ειδήσεις με ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους είτε από το κρύο, είτε στην προσπάθειά τους να ζεσταθούν με κάθε τρόπο. Οι ιστορίες τους προστίθενται σε μια σειρά ίδιων θανάτων, αλλά και περιστατικών τα οποία ευτυχώς δεν κατέληξαν σε τραγωδίες, που έχουν καταγραφεί από την αρχή του χειμώνα. Το πλήθος των περιστατικών δεν επιτρέπει τον χαρακτηρισμό του «τυχαίου» και «μεμονωμένου», αντίθετα φαίνεται να παίρνει και πάλι διαστάσεις ενός τραγικού φαινομένου.

Μόλις μέσα σε ένα 24ωρο, ένα κοριτσάκι 7 ετών έχασε τη ζωή του σε παραγκούπολη της Κομοτηνής όταν κάηκε το ξύλινο παράπηγμα στο οποίο κατοικούσε με τα 5 αδέρφια της και τους ρακοσυλλέκτες γονείς του, από το θερμαντικό σώμα που χρησιμοποιούσαν. Τρία παιδιά βρήκαν τους γονείς του νεκρούς στο Μεταξουργείο, από τις αναθυμιάσεις που προκάλεσε σόμπα υγραεργίου με την οποία προσπαθούσαν να ζεσταθούν. Μια 63χρονη έχασε τη ζωή της στην Κέρκυρα από κρυοπληξία γιατί δεν κατάφερε να ζεσταθεί.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που τα στελέχη της ΝΔ ειρωνεύονταν και αντιμετώπιζαν υποτιμητικά το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, είχε εξασφαλιστεί μέσω των πολιτικών για την κοινωνική ανακούφιση, ένα δίχτυ για την κάλυψη έστω των στοιχειωδών αναγκών των πολιτών από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα, δηλαδή ρεύμα, νερό, στέγαση, διατροφή, θέρμανση μέσω των αντίστοιχων πολιτικών και επιδομάτων.

Η ανάληψη της διακυβέρνησης από τη ΝΔ σήμανε και την επάνοδο στις ίδιες μνημονιακές πολιτικές που καταδίκασαν σε φτωχοποίηση μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, μάλιστα αυτή τη φορά χωρίς να απαιτείται ούτε από δανειστές, ούτε από τη δημοσιονομική κατάσταση της χώρας αλλά από ταξική επιλογή της κυβέρνησης. Περικοπές σε επιδόματα οικογένειας, στέγασης, ΑΜΕΑ, συρρίκνωση του κοινωνικού μερίσματος, κατάργηση της 13ης σύνταξη, ενίσχυση των ελαστικών και κακοπληρωμένων μορφών εργασίας, απώλεια θέσεων εργασίας κάθε μήνα, πτώση σημαντικών οικονομικών δεικτών και αναθεώρηση στόχων για την περιβόητη «ανάπτυξη».

Τελικά από την υπόσχεση της ανάπτυξης, οικονομία και κοινωνία οδηγούνται και πάλι σε «μαύρα μονοπάτια», όπου οι πολίτες «μπορούν να επιβιώνουν» με 200 ευρώ το μήνα.     

πηγή

Το «σενάριο Βενιζέλος» και οι σχεδιασμοί Μητσοτάκη

Γράφει η Μαρίνα Αλεξανδρή

Το «όχι» της Φώφης Γεννηματά στον εκλογικό νόμο που προτείνει η κυβέρνηση – εάν και εφόσον παραμείνει «όχι» - αποδεσμεύει την προεδρική εκλογή από το πολιτικό «παζάρι» για το νέο εκλογικό σύστημα. Εάν το Κίνημα Αλλαγής δεν ανεβάσει το μπόνους των εδρών και δεν διευκολύνει την αυτοδυναμία του πρώτου κόμματος, φαίνεται να κόβεται και κάθε γέφυρα σύγκλισης και συναίνεσης στην πρόταση ενισχυμένης αναλογικής (με μέγιστο μπόνους 50 εδρών) που καταθέτει η κυβέρνηση της ΝΔ. Και μαζί τελειώνει και το εγχείρημα συμψηφισμού εκλογικού νόμου και προεδρικής εκλογής – δηλαδή, το σχέδιο να προσφέρει ο Κυριάκος Μητσοτάκης μια κεντροαριστερή υποψηφιότητα για την Προεδρία της Δημοκρατίας για να πάρει την θετική ψήφο του ΚΙΝΑΛ στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος.

Αυτό όμως δεν αναιρεί την δεδομένη και ειλημμένη – σύμφωνα τουλάχιστον με τις τελευταίες πληροφορίες και διαρροές από το Μαξίμου – απόφαση του πρωθυπουργού να προτείνει για Πρόεδρο πρόσωπο προερχόμενο από τον ευρύτερο χώρο του κέντρου ή της κεντροαριστεράς. Πρόκειται για μια απόφαση βασισμένη στον στρατηγικό στόχο του Κυριάκου Μητσοτάκη για άνοιγμα στο χώρο του λεγόμενου «φιλελεύθερου κέντρου» – ένα άνοιγμα, που έστω και με επικοινωνιακούς όρους, θέλει να προβάλει ως αντίβαρο στην ντε φάκτο κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΖΑ στους ψηφοφόρους της κεντροαριστεράς.

Το ερώτημα είναι ποιο πρόσωπο μπορεί να υπηρετήσει αυτόν τον στόχο χωρίς ταυτόχρονα να ανατρέψει περαιτέρω τις ήδη διαταραγμένες εσωκομματικές ισορροπίες της ΝΔ των οποίων – και παρά τα περί του αντιθέτου λεγόμενα – παραμένει όμηρος ο πρωθυπουργός. Με δεδομένο, δε, ότι η επιλογή Μητσοτάκη να αποκλείσει από μια δεύτερη θητεία τον Προκόπη Παυλόπουλο έχει ήδη εξοργίσει τους καραμανλικούς, το εγχείρημα γίνεται ακόμη πιο δύσκολο. Και τούτου δοθέντος, προκαλεί πρόσθετα ερωτήματα και ζητήματα η επιστροφή στο προσκήνιο – και δη με ιδιαίτερη θέρμη τα τελευταία 24ωρα – το σενάριο να προτείνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης για το ανώτατο πολιτειακό αξίωμα τον Ευάγγελο Βενιζέλο.

Ο κ. Βενιζέλος ήταν, μαζί με τον Κώστα Σημίτη και τον Γιώργο Παπανδρέου, ένα από τα τρία πρόσωπα που είχε προτείνει δημοσίως η Φώφη Γεννηματά ως πιθανούς υποψηφίους Προέδρους.

Το όνομά του όμως ξαναβγήκε μπροστά, μαζί με εκείνα του πρώην προέδρου του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Βασίλη Σκουρή, του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου και της Μαρίας Δαμανάκη αυτή την εβδομάδα. Και τα σχετικά σενάρια θερμάνθηκαν ακόμη περισσότερο μετά την εμφάνιση Βενιζέλου στην ΕΡΤ – μια εμφάνιση στην οποία ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και πρώην αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Σαμαρά εξέπεμψε ηγετικό προφίλ και έδωσε «μαθήματα» διεθνούς δικαίου και διεθνών σχέσεων. Παραπλεύρως, δε, δεν παρέλειψε να αφήσει και, κομψές μεν ηχηρές δε, αιχμές για την θητεία του Προκόπη Παυλόπουλου λέγοντας «είναι δύσκολο να μην είναι επαρκής κάποιος στην θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας».

Οι εντός κυβέρνησης υπέρμαχοι μιας υποψηφιότητας Βενιζέλου προβάλουν τέσσερα επιχειρήματα: Ότι είναι έμπειρο πολιτικό πρόσωπο όπως επιβάλει μια κρίσιμη στα εθνικά θέματα συγκυρία, ότι έχει βαθιά γνώση του διεθνούς δικαίου όπως επιβάλει η ίδια συγκυρία, ότι προέρχεται από την κεντροαριστερά – με την όποια έννοια δίνεται σ’ αυτήν τουλάχιστον – και πως η θητεία του στην κυβέρνηση Σαμαρά διασφαλίζει την εσωκομματική νηνεμία στην, ευρεία, πτέρυγα της ΝΔ που ελέγχεται από τον πρώην πρωθυπουργό.

Οσοι διαφωνούν αντιτείνουν πως ο Ευάγγελος Βενιζέλος σηματοδοτεί μια πολιτικά τοξική υποψηφιότητα: Δεν μπορεί να λειτουργήσει ως μοχλός συναινέσεων καθώς ήταν ο βασικός εκφραστής, εάν όχι ο αρχιτέκτονας, του «αντιΣΥΡΙΖΑ μετώπου», δεν έχει ευρεία αποδοχή καθώς επί των ημερών του στην προεδρία το ΠΑΣΟΚ έπεσε κάτω και από το 5%, και δεν μπορεί να εμφανιστεί ως εκφραστής εθνικής ενότητας – πόσο μάλλον αφού διχάζει και το ίδιο το κόμμα από το οποίο προέρχεται και είναι αμφίβολο εάν μια ενδεχόμενη υποψηφιότητά του θα υπερψηφιζόταν από το σύνολο ακόμη και των βουλευτών του ΚΙΝΑΛ. Και, βεβαίως, θα ήταν μια υποψηφιότητα που θα επέτεινε την νευρική κρίση στην καραμανλική – και όχι μόνον – πτέρυγα της ΝΔ.

Η επιλογή που θα κάνει μεταξύ των δύο αυτών θέσεων ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα δείξει και το πραγματικό του σχέδιο. Τα εάν δηλαδή, πίσω από την επικοινωνιακή ρητορική των συναινέσεων και συγκλίσεων, επιδιώκει απλώς την διαμόρφωση ενός τοξικού πολιτικού κλίματος με ένα σκληρό δίπολο ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ και με στόχο την επίσπευση των διπλών εκλογών.

Προκλητικές αμοιβές στη νέα διοίκηση της ΔΕΗ

Γράφει η Χαρά Τζαναβάρα

Πρόκληση για τους περίπου 6,9 εκατ. καταναλωτές, που επιβαρύνονται από την 1η Σεπτεμβρίου με αυξήσεις 16% στα τιμολόγια της ΔΕΗ, αποτελούν οι υπέρογκες αυξήσεις στα golden boys της δημόσιας επιχείρησης που επικυρώθηκαν στην έκτακτη γενική συνέλευση της 23ης Δεκεμβρίου 2019.

Με βάση τις διατάξεις του νόμου 4643/2019, που εισηγήθηκε ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ Γ. Στάσσης θα λαμβάνει ετήσιες αποδοχές 200.000 ευρώ και μπόνους που θα φτάνουν έως τα 100.000 ευρώ, ενώ θα έχει στη διάθεσή του εταιρικό αυτοκίνητο πολλών κυβικών, που αυξήθηκαν με πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση, με κάλυψη «των συναφών δαπανών».

Οι γενναιόδωρες αυξήσεις επεκτείνονται στους αναπληρωτές διευθύνοντες συμβούλους και στα υπόλοιπα διευθυντικά στελέχη, ο αριθμός των οποίων έχει αυξηθεί από τη νέα διοίκηση και αισίως φτάνουν τα 110, επιβεβαιώνοντας το δημοσίευμα της «Εφ.Συν.» με τίτλο «Πάρτι για τα στελέχη της ΔΕΗ» (21/11/2019).

Ερχονται όμως σε αντίθεση με τις προεκλογικές αλλά και μετεκλογικές δηλώσεις του αρμόδιου υπουργού περί «χρεοκοπημένης» ΔΕΗ και σε κάθε περίπτωση θα κριθούν από τα αποτελέσματα της νέας διοίκησης, η οποία ετοιμάζει προγράμματα απολιγνιτοποίησης και εθελουσίας εξόδου εργαζομένων, καθώς και ιδιωτικοποίηση του ΔΕΔΔΗΕ.

Εχει επίσης να αντιμετωπίσει τη συνεχιζόμενη έλλειψη ρευστότητας και την είσπραξη ληξιπρόθεσμων οφειλών που υπολογίζονται σε 2,7 δισ. ευρώ.

Οι αμοιβές της διοίκησης της ΔΕΗ, με διαδοχικές νομοθετικές ρυθμίσεις που είχαν επιβληθεί από το 2010 λόγω των μνημονίων, είχαν μειωθεί στα 4.631 ευρώ τον μήνα και είχαν εξισωθεί με τις απολαβές των γενικών γραμματέων των υπουργείων, οι οποίες ώς σήμερα παραμένουν στα ίδια επίπεδα. Με τον νόμο 4354/2015 είχε γίνει αύξηση, από την οποία όμως είχε παραιτηθεί ο τέως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ.

Ο μηχανολόγος μηχανικός Μανώλης Παναγιωτάκης, που εργάστηκε 47 χρόνια στη δημόσια επιχείρηση, με βάση τα επίσημα στοιχεία το 2018 είχε πάρει 68.100 ευρώ και για τη θητεία του το 2019, ώς τον Σεπτέμβριο που υπέβαλε την παραίτησή του, έλαβε περίπου 57.000 ευρώ.

Στην τελευταία έκθεση πολιτικής αποδοχών της ΔΕΗ, στην οποία αναγράφεται αναλυτικά η μισθοδοσία της προηγούμενης διοίκησης, σημειώνεται: «Πέραν των ανωτέρω, ουδεμία άλλη αμοιβή ή αποζημίωση καταβλήθηκε με οποιονδήποτε τρόπο για το έτος 2018 στα μέλη του Δ.Σ.».

Το συνολικό ετήσιο κόστος της διοίκησης της ΔΕΗ τη συγκεκριμένη χρονιά διαμορφώθηκε σε 214.768,86 ευρώ, ποσό που είναι λίγο πάνω από τις βασικές αποδοχές που θα πάρει μόνον ο Γ. Στάσσης! Να σημειωθεί ότι ο βασικός μισθός του νέου επικεφαλής της δημόσιας επιχείρησης θα είναι δυόμισι φορές πάνω από αυτόν του προκατόχου του και φτάνει στα ύψη αν συνυπολογιστούν τα μπόνους και οι άλλες παροχές...

Για άγνωστους λόγους, με διάταξη του 4643/2019, εξαιρέθηκε η ΔΕΗ από την υπουργική απόφαση του 2010 και τα στελέχη της θα μπορούν να χρησιμοποιούν αυτοκίνητα μεγαλύτερου κυβισμού από αυτά που ορίζονται για τον πρωθυπουργό. Ο επικεφαλής της κυβέρνησης δικαιούται όχημα 1.400 κυβικών και κόστους έως 18.000 ευρώ.

Η απελευθέρωση των αμοιβών της διοίκησης της ΔΕΗ αιτιολογήθηκε στο όνομα της προσέλκυσης στελεχών από την αγορά. Η διοίκηση έχει ήδη συμπληρωθεί από δεύτερο αναπληρωτή διευθύνοντα σύμβουλο, που θα λαμβάνουν 120.000 ευρώ ετησίως ο καθένας, ενώ θα δικαιούνται μπόνους έως 60.000 ευρώ και αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού με «κάλυψη των συναφών δαπανών».

Δωρεάν αυτοκίνητο θα έχουν επίσης στη διάθεσή τους οι νέοι γενικοί διευθυντές και διευθυντές της ΔΕΗ, των οποίων οι ετήσιες αποδοχές ορίστηκαν σε 100 και 70 χιλιάδες ευρώ, αντιστοίχως. Αυξήθηκε επίσης από 400 σε 600 ευρώ η αποζημίωση ανά συνεδρίαση που θα λαμβάνουν τα μέλη της διοίκησης.

Οι προκλητικές αυξήσεις των στελεχών της ΔΕΗ, με βάση την εισήγηση που υποβλήθηκε στην έκτακτη γενική συνέλευση, τεκμηριώνονται από μελέτη εξωτερικών συμβούλων.

Αντικείμενό της ήταν «ο προσδιορισμός ενός ευλόγου επιπέδου αμοιβών για τα ανώτερα και ανώτατα στελέχη της ΔΕΗ Α.Ε., με βάση τα ισχύοντα στην αγορά εργασίας του στελεχικού δυναμικού στην Ελλάδα και τις δυτικοευρωπαϊκές (sic) εταιρείες που δραστηριοποιούνται στον τομέα της ενέργειας».

Στη συνέλευση παραβρέθηκε το 73,77% των μετόχων και η πρόταση έλαβε το 98,64% των παρόντων. Υπενθυμίζεται ότι το Δημόσιο ελέγχει το 51,123% των μετοχών της ΔΕΗ [το 43,12% μέσω του υπερταμείου (ΕΕΣΥΠ), το 17% μέσω ΤΑΙΠΕΔ και το 3,93% μέσω ΕΦΚΑ], ενώ το υπόλοιπο διατίθεται στο Χρηματιστήριο.

  

Από την Αυστραλία στον TOI 700d

Του Παντελή Μπουκάλα

Τα καλά νέα: Η NASA ανακοίνωσε ότι το διαστημικό τηλεσκόπιο TESS ανακάλυψε και νέο κατοικήσιμο εξωπλανήτη. Αυξάνονται λοιπόν οι εξωγήινοι προορισμοί μας, άρα και οι πιθανότητες να περισωθεί το ανθρώπινο γένος – αν βέβαια το κοσμικό σχέδιο, θεϊκό ή φυσικό, προβλέπει οπωσδήποτε τη διάσωσή του. Το τωρινό όνομα του φιλόξενου εξωπλανήτη δεν είναι ελκυστικό: TOI 700d. Εχουμε όμως στη διάθεσή μας άφθονα μυθολογικά ονόματα, αιγυπτιακά, ινδικά, ελληνικά, ρωμαϊκά, για να διαλέξουμε. Το όνομα Ιθάκη πάντως, που θα έμοιαζε ιδανικό για μια διαστημική οδύσσεια, πραγματική αυτή τη φορά, όχι κινηματογραφική, καλύτερα να το αποφύγουμε. Τον καπνό δεν θα τον βλέπει η λαχτάρα μας «αποθρώσκοντα» μπροστά μας, όπως στο ομηρικό έπος, αλλά θα τον αφήνουμε πίσω μας, πανικόβλητοι. Τον καπνό της καιόμενης Γης. Πριν προλάβουμε να την απανθρακώσουμε με τα πυρηνικά μας, θα την έχει καταντήσει παρανάλωμα του πυρός η οικολογική αμεριμνησία, η ανοησία και η απληστία μας. Οι τρεις Μαύρες Θεές.

Τα κακά νέα: Οι καπνοί από τις πυρκαγιές που κατατρώνε επί μήνες το σώμα της Αυστραλίας, έφτασαν στη Χιλή και στην Αργεντινή. Πολύ πριν ο άνθρωπος καταφέρει να διανύσει τα 101 έτη φωτός για να φτάσει στον TOI 700d, ο καπνός της πυρπολημένης ηπείρου πέταξε πάνω από τον Ειρηνικό, διανύοντας 12.000 χιλιόμετρα. Και δεν θ’ αργήσει να σμίξει με τα αποκαΐδια που άφησαν πίσω τους οι πυρκαγιές που ανάλωσαν τον Αμαζόνιο. Σαν για να στείλουν τα χαιρετίσματα του Σκοτ Μόρισον (του συντηρητικού πρωθυπουργού της Αυστραλίας, προστατευόμενου των βιομηχάνων ορυκτών καυσίμων και του μεγαλομεντιοκράτη Ρούπερτ Μέρντοχ) στον Ζαΐρ Μεσσία Μπολσονάρου, τον ακροδεξιό πρόεδρο της Βραζιλίας.

Μόρισον και Μπολσονάρου είναι αδελφοί εν πνεύματι, όσο  πνεύμα τέλος πάντων μπορεί να διαθέτουν οι δύο υπό σμίκρυνση Τραμπ. Οι τρεις τους είναι οι κυριότεροι αρνητές της κλιματικής κρίσης, από την άποψη του γεωγραφικού και πολιτικού μεγέθους των χωρών που διοικούν, οι δε σχέσεις τους με τις τρεις Μαύρες Θεές είναι αγαστές. Ο ευφάνταστος Μπολσονάρου κατήγγειλε τον Λεονάρντο ντι Κάπριο ότι «χρηματοδότησε τους εμπρησμούς στον Αμαζόνιο». Ο υπαρχηγός τού Μόρισον, ο αναπληρωτής πρωθυπουργός Μάικλ Μακ Κόρμακ, κατήγγειλε ως υπεύθυνες των πυρκαγιών τις αυτοαναφλεγόμενες κοπριές των αλόγων. Με τόση οξύνοια, προφανώς και θα νιώθει περήφανος που η Αυστραλία κατετάγη πρόσφατα 57η ανάμεσα σε 57 χώρες ως προς τη δράση κατά της κλιματικής κρίσης.

Οι μισοί οδηγοί φοβούνται τους άλλους μισούς

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Στατιστικά θα πεις. Ναι αλλά το στατιστικό δείγμα (οδηγικής συμπεριφοράς) είναι επιστημονικώς επαρκές: περίπου 12.500 Ευρωπαίοι – από Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Ισπανία, Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Σουηδία, Ελλάδα, Πολωνία, Ολλανδία και Σλοβακία.

Το ινστιτούτο που έκανε την έρευνα (Fondation Vinci Autoroutes) θεωρείται έγκριτο σε θέματα οδικής ασφάλειας. Κυρίως όμως, τα ευρήματα επιβεβαιώνουν πρόσφατα, προσωρινά στατιστικά για το 2019 της (ελληνικής) Τροχαίας και ΕΛΣΤΑΤ («Εφ.Συν.», 3/1/2020).

Και τι λένε όλα αυτά; Λένε ότι (στον τίτλο): «Είμαστε επικίνδυνοι οδηγοί και το πληρώνουμε» (οι περισσότεροι νεκροί από τροχαία το 2019 μεταξύ των 11 χωρών του δείγματος· περισσότεροι και από το 2018!). Και στο περιεχόμενο; Λένε αυτό που βλέπουμε και ξέρουμε όλοι, αλλά, παραδόξως, είναι σαν να μην το βλέπουμε και να μην το ξέρουμε: Σε όλα τα στάνταρ που συνιστούν ασφαλή ή ανασφαλή οδήγηση, είμαστε κορυφή ή πάτος (όπως το βλέπει κανείς!), εν πάση περιπτώσει, οι χειρότεροι μεταξύ των 11, με μόνους τους Ιταλούς να βρίζουν περισσότερο και τους Ισπανούς να κορνάρουν περισσότερο!

Εδωσε όμως και κάτι ακόμα η έρευνα, που χρήζει… ψυχιατρικής παρακολουθήσεως (το δημοσίευμα το επισημαίνει ως «ιδιότυπο εθνικό διχασμό»): Οι μισοί Ελληνες οδηγοί (50%) φοβούνται τους άλλους μισούς! Που σημαίνει ότι όλοι φοβούνται όλους! Στις 9/10/2019, με αφορμή τυχαίο κυκλοφοριακό κομφούζιο δύο μέρες πριν, τιτλοφορούσα χρονογράφημά μου για τους οδηγούς σε σχέση με τους πεζούς, ως αυτόπτης μάρτυρας και πεζός: «Διχασμένες προσωπικότητες καθημερινής χρήσεως». «Διχασμένες», γιατί, ενώ στον περισσότερο χρόνο τους είναι πεζοί, με προβλήματα πεζών, μόλις πιάνουν τιμόνι, ξεχνούν αυτομάτως τον πεζό και γίνονται επιθετικοί απέναντί του. Δηλαδή, επιτίθενται στον άλλο εαυτό τους! Τι διαφορετικό δείχνει η έρευνα;

ΥΓ. Μηδέν θάνατοι παιδιών από τροχαία το 2019 στη Νορβηγία («SOS» Τροχαία Εγκλήματα).  

Γλώττα λανθάνουσα

Γράφει ο Δημήτρης Νανούρης

Η αλήθεια υπηρετείται, καταπώς διατείνεται το λαϊκότροπο απόφθεγμα, από τους τρελούς και τους μικρούς και, καθότι ανέκαθεν οι ασήμαντοι υποτελείς αποτελούν τους πιστότερους υπηρέτες, ακόμα και με γλώσσα λανθάνουσα, λένε τα πράγματα με το όνομά τους· τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Η πρωθυπουργάρα μας, επί παραδείγματι, σήκωσε το ανάστημά του απέναντι στον πλανητάρχη, έσκαψε στα ρηχά εδάφη του πνεύματός του και τον διαβεβαίωσε πως είναι «προβλέψιμος». Οχι μόνο η αφεντιά του, αλλά και το Μαξίμου και αύτανδρη η χώρα.

Τι να πει κανείς! Οτι έχει απόλυτο δίκιο προφανώς. Το αποδεικνύουν τα έργα και οι ημέρες της εθνοσωτηρίου διακυβερνήσεώς του. Πασχίζει επί οκτώ συναπτούς μήνες να επαναφέρει την κανονικότητα δίχως ουδείς να αιφνιδιαστεί. Τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, εξήντα το λαδόξιδο. Η επιχείρηση καθάρσεως των Εξαρχείων είναι παραπάνω από εύγλωττη. Μπουκάρουν οι πραιτοριανοί του Χρυσοχοΐδη στις καταλήψεις, διώχνουν κακήν κακώς τα σχολιαρόπαιδα των μεταναστών μια βδομάδα πριν από τον αγιασμό των νηπιαγωγείων και επαίρονται κατόπιν ότι επέφεραν δεινά πλήγματα στην ανομία και την παραβατικότητα.

Το βράδυ κάτω από τα σφραγισμένα με τσιμεντόλιθους πορτοπαράθυρα αλωνίζουν σαν άλλοτε οι πρεζέμποροι με την πραμάτεια τους, τρομοκρατώντας τους κατοίκους, που άναυδοι εξακολουθούν να βιώνουν στο πετσί τους τι εστί βερίκοκο και δη κανονικό. Παραδίδουν γην και ύδωρ σε πολυεθνικές και συναφή διεθνή μεγάλα συμφέροντα οι σφουγγοκωλάριοι του γκοβέρνου, εκλιπαρώντας τους δήθεν επενδυτές να φέρουν τα ντόλαρς και τα γιούρο τους στην Ψωροκώσταινα, αφού προηγουμένως έχουν φροντίσει να καταβαραθρώσουν τους μισθούς, να αποψιλώσουν τα εργατικά δικαιώματα, να εξανεμίσουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές.

Αναντάν μπαμπαντάν δεξιοί και αδέξιοι, σαν τις Ικέτιδες, όχι του Αισχύλου, αλλά του αίσχους, επαιτούν με αγένεια από την ομογένεια, μπας και βρεθεί κάνας τολμηρός και αθεόφοβος κερδοσκόπος να κοπιάσει στο Ελλαδιστάν και να επενδύσει στη γύμνια μας. Το ταξίδι στο Αμέρικα δέον θεωρηθεί ως εκ τούτου απολύτως επιτυχές και προβλέψιμο. Καταφέραμε κανονικότατα να προσφέρουμε τα πάντα μπιρ παρά, βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, να ξοδέψουμε δισ. και μάλιστα δις από κομπόδεμά μας για την αναβάθμιση αεροσκαφών, παίρνοντας μόνο εκφράσεις παρηγοριάς για τους αρχαίους ημών από την Πελόζι και λόγια συμπάθειας για τον Ερντογάν από τον Τραμπ. Εξω πάμε καλά...

Μια μεγαλειώδης γκάφα: Είδε τον Μίκη κι έχασε τον… Θεοδωράκη!

Τον Μάρτιο του 1949 ο ελληνικός εμφύλιος πλησίαζε προς το τέλος του. Η Αμερικανική βοήθεια ήταν αποτελεσματικότερη από τη Βρετανική. Το καθεστώς της Αθήνας, όμως, είχε να αντιμετωπίσει τις επικρίσεις του ξένου τύπου για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κολαστήρια όπως η Μακρόνησος, καταγγελίες για βασανιστήρια έβλεπαν συχνά το φως της δημοσιότητας ακόμα και.. σε μεγάλες συντηρητικές εφημερίδες της Αμερικής και της Ευρώπης. Λογικό. Όταν κατηγορούσαν τον Στάλιν για απολυταρχικό καθεστώς δεν μπορούσαν να κλείσουν τα μάτια στους… δικούς τους συμμάχους που χρησιμοποιούσαν ανάλογες μεθόδους.

Η κυβέρνηση οργάνωσε, για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις, φιέστα για να δείξει ότι η Μακρόνησος ήταν το… κολλέγιο στο οποίο έβρισκαν και πάλι την εθνική τους ταυτότητα οι… ανανήψαντες κομμουνιστές. Οργανώθηκε η «γιορτή» παραμονές της 25ης Μαρτίου με τη συμμετοχή του Βασιλικού ζεύγους Παύλου και Φρειδερίκης και του υπουργού Άμυνας Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Για λογαριασμό της εφημερίδας «Εμπρός» απεσταλμένος ήταν ο Γιάννης Καψής, μετέπειτα διευθυντής των «Νέων» και αργότερα υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις Ανδρέα Παπανδρέου. Στην επίσκεψη αυτή ο 20χρονος, τότε, Καψής λίγο έλειψε να έχει μια μεγάλη αποκλειστικότητα.

διαβάστε τη συνέχεια  ΕΔΩ    

Να ασχοληθούμε με όσους δεν έχουν «φωνή» στα Μέσα...

...αλλιώς δεν είμαστε δημοσιογράφοι και γινόμαστε άφωνοι όπως και οι "άθλιοι" αυτής της ζωής...   

"Να ασχοληθούμε με τους 'αόρατους' και όσους δεν έχουν 'φωνή' στα Μέσα. Με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, κι ας κουραστήκαμε με το θέ(α)μα. Με τις γυναίκες πρόσφυγες και τα ασυνόδευτα παιδιά κι ας μας μαυρίζουν την ψυχή. Κι ας μας λένε ότι δεν πουλάει πια το θέμα. Να ακούσουμε τους ανέργους. Είμαστε κι εμείς μέρος τους. Τους μοναχικούς. Τους ηλικιωμένους. Τους δυστυχισμένους. Τους καταπιεσμένους. Τους άστεγους. Με όλους αυτούς που μας έχουν ανάγκη και που στα ΜΜΕ τους θεωρούμε μειοψηφία και περιθώριο αλλά είναι πλειονότητα και μάλιστα συντριπτική. Είναι οι συνάνθρωποί μας.

Αλλιώς δεν είμαστε δημοσιογράφοι και η δημοσιογραφία των πολιτών θα κάνει αυτή τη δουλειά για την οποία εμείς ταχθήκαμε. Λέμε ότι αν κάτι δεν έχει βγει στα media δεν υπάρχει. Είναι λάθος. Έτσι χάνουμε όχι μόνο την αξιοπιστία μας αλλά και οι ίδιοι τη "φωνή" μας. Γινόμαστε άφωνοι όπως και οι "άθλιοι" αυτής της ζωής".

Tα παραπάνω είπε συνοπτικά ο καθηγητής του Πανεπιστημίου της Πενσυλβάνια, Ράσελ Φρανκ που συμμετείχε στα σεμινάρια της ΕΣΗΕΑ για την ψηφιακή δημοσιογραφία κλείνοντας τον Γ' κύκλο.

Η εκ των υπευθύνων των σεμιναρίων της ΕΣΗΕΑ Σόνια Χαϊμαντά τα ανέβασε στο fb σημειώνοντας:

«Βάζω τα λόγια του καθηγητή ως επίλογο για το που πρέπει να προσανατολιστούν τα sites. Προσπαθούμε να γίνουμε όλο και καλύτεροι . Ευχαριστώ τους συναδέλφους μου για τη συμμετοχή τους. Ήταν πολύ απαιτητικοί και αυτό μας έδωσε περισσότερη ώθηση . Ευχαριστώ την πρόεδρο του Δ.Σ. Μαρία Αντωνιάδου για την εμπιστοσύνη, το ΔΣ και την Αγγελική Γυπάκη για την εξαιρετική συνεργασία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Βέρα Ζερβακάκη, υπεύθυνη σεμιναρίων και ανέργων της ΕΣΗΕΑ, για την άψογη στήριξη». 

πηγή

Τα πιόνια του EastMed - Νέες πολεμικές φωτιές στην ενεργειακή σκακιέρα της Μεσογείου

Του Δημήτρη Μηλάκα

«Κοιτάζοντας» κάποιος την ιστορία της Μέσης Ανατολής λίγο πριν και κυρίως μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι και σήμερα καταλήγει σε ένα βασικό συμπέρασμα: Η ύπαρξη του πετρελαίου διαμόρφωσε τον πολιτικό χάρτη, διένειμε, δίχασε και αιματοκύλησε ολόκληρη την περιοχή.

«Σπουδαίοι» μέχρι και σήμερα γνώριμοι, Chevron, Exxon Mobil, Total, ENI, BP κ.λπ., καθώς και οι μεγάλοι παγκόσμιοι παίκτες (ΗΠΑ, Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία κ.λπ.) δεν δίστασαν στη χρησιμοποίηση οποιουδήποτε μέσου προκειμένου να βάλουν στο χέρι τον ενεργειακό πλούτο της περιοχής. Οι φωτιές που έχουν ανάψει εδώ και δεκαετίες καίνε ασταμάτητα μέχρι και σήμερα.

Υπ’ αυτήν την έννοια δεν είναι μάλλον ευχάριστη και αισιόδοξη είδηση το ότι όλοι αυτοί σήμερα στρέφουν την προσοχή τους δυτικότερα, στην Ανατολική Μεσόγειο.

«Απεξάρτηση» από τη Ρωσία

Η διαπιστωμένη – ή ακόμα και η φημολογούμενη – ύπαρξη γιγαντιαίων ενεργειακών κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, στο «τόξο» που εκτείνεται από τις θαλάσσιες περιοχές νότια της Κύπρου, βόρεια των ακτών της Αιγύπτου και φτάνει μέχρι τα νότια της Κρήτης στο Λιβυκό πέλαγος, έχει ήδη βάλει (διπλωματική προς το παρόν) φωτιά στην περιοχή.

Τραπεζικοί όμιλοι «ρισκάρουν» δάνεια αναμένοντας υπερ-αποδόσεις στο νέο Ελντοράντο της Ανατολικής Μεσογείου και οι πετρελαϊκοί κολοσσοί αναλαμβάνουν να επιστρέψουν (μαύρο) χρυσάφι στους απανταχού επενδυτές.

Μαζί μ’ αυτό το μεγάλο οικονομικό παιχνίδι εξελίσσεται παράλληλα και το τεράστιο γεωπολιτικό. Μια ματιά στον χάρτη όπου φαίνονται οι πηγές ενέργειας που τροφοδοτούν την Ευρώπη, καθώς και οι διαδρομές μέσα από τις οποίες αυτή η ενέργεια φτάνει στην ευρωπαϊκή κατανάλωση, θα βοηθήσει κάποιον να κατανοήσει το έπαθλο του μεγάλου παιχνιδιού που εξελίσσεται εδώ και μισό αιώνα στη Μέση Ανατολή και μετακινείται τώρα δυτικότερα, προς την Ανατολική Μεσόγειο.

Σήμερα ο πλησιέστερος ενεργειακός προμηθευτής της Ευρώπης είναι η Ρωσία, η οποία διαθέτει αστείρευτους ενεργειακούς πόρους και υπάρχοντα ή υπό δημιουργία δίκτυα μεταφοράς τους στη Γηραιά Ήπειρο. Η ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης (την οποία η Ουάσιγκτον θεωρεί αμερικανικό οικόπεδο) από τη Ρωσία δεν είναι αποδεκτή από τις ΗΠΑ.

Τα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, στην περίπτωση που αποδειχτούν όντως γιγαντιαία, όπως τα εμφανίζουν οι εκτιμήσεις, μπορούν να είναι η εναλλακτική τροφοδοσία της Ευρώπης και η απεξάρτησή της από το ρωσικό μονοπώλιο, με ό,τι αυτό (πολιτικά) συνεπάγεται.

Σε αυτό το γεωπολιτικό παιχνίδι, όση σημασία έχει η «ιδιοκτησία» του ενεργειακού κοιτάσματος άλλη τόση – και ίσως μεγαλύτερη – έχουν ο τρόπος και ο δρόμος μεταφοράς του από την παραγωγή στην ευρωπαϊκή κατανάλωση. Όλα αυτά περιγράφουν τη νέα σκακιέρα του μεγάλου παιχνιδιού του 21ου αιώνα. Και πάνω σ’ αυτήν μπορεί εύκολα κάποιος να δει τους παίκτες, τους «βασιλιάδες», τους «αξιωματικούς» και, κυρίως, τα πιόνια...

Γεωπολιτικοί κομπάρσοι

Η απομάκρυνση της Τουρκίας από τη σφικτή αμερικανική αγκάλη, η επιτυχημένη επανεμφάνιση της Ρωσίας στη Μέση Ανατολή και ο κεντρικός ρόλος που έχει αναλάβει στο δράμα της Συρίας, καθώς και η αύξηση της επιρροής της Τεχεράνης, περιγράφουν το πρόβλημα που έχει να επιλύσει η Ουάσιγκτον στην προσπάθεια που καταβάλλει για να περιορίσει την ενεργειακή εξάρτηση της Ευρώπης από τη Ρωσία.

Μία από τις «λύσεις» αυτού του προβλήματος είναι ο έλεγχος των διαδρομών που θα ακολουθήσουν τα ενεργειακά κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου προς την Ευρώπη.

Κοιτάζοντας πάλι τον χάρτη μπορεί κάποιος να διαπιστώσει εύκολα ότι η φθηνότερη και συντομότερη διαδρομή που θα μπορούσαν να ακολουθήσουν τα κοιτάσματα του Ισραήλ, της Κύπρου και της Αιγύπτου θα ήταν μέσω της Τουρκίας. Ο «τουρκικός δρόμος» είναι αυτός που υπαγορεύει η οικονομία. Ωστόσο, η γεωπολιτική διατυπώνει εντονότατες αντιρρήσεις.

Για την ακρίβεια η αποσταθεροποίηση της σχέσης ΗΠΑ - Τουρκίας υποχρεώνει τη Δύση να εξετάσει άλλους δρόμους μεταφοράς, όπως είναι αυτός του αγωγού EastMed, ο οποίος σχεδιάζεται να διατρέξει υποθαλάσσια τη Μεσόγειο.

Προβάλλοντας πολιτικά και ενισχύοντας παρασκηνιακά την επιλογή για την κατασκευή του EastMed η Ουάσιγκτον υπενθυμίζει στην Τουρκία ότι υπάρχουν εναλλακτικές. Γύρω από την Ουάσιγκτον συσπειρώνονται «αξιωματικοί» όπως το Ισραήλ ή η Γαλλία και πιόνια όπως η Κύπρος, η Αίγυπτος και η Ελλάδα. Στην αμερικανική σφαίρα είναι υποχρεωμένη να κινηθεί και η Ιταλία.

Από την πλευρά της, ωστόσο, η Τουρκία υπό την ηγεσία του Ερντογάν εμφανίζεται διατεθειμένη να διεκδικήσει με όλες τις δυνάμεις της τον ρόλο της μεγάλης περιφερειακής δύναμης. Η έμπρακτη αμφισβήτηση της κυπριακής ΑΟΖ με την αποστολή ερευνητικών πλοίων και πλωτών γεωτρύπανων σε θαλάσσια οικόπεδα που η Κυπριακή Δημοκρατία έχει παραχωρήσει προς έρευνα και εκμετάλλευση ήταν το πρώτο σαφές μήνυμα της Άγκυρας, το οποίο συνοψίζεται με απλά λόγια ως εξής: Τίποτε δεν μπορεί να γίνει στην Ανατολική Μεσόγειο δίχως τη συναίνεση (ή το μερίδιο) της Τουρκίας.

Το δεύτερο μήνυμα της Άγκυρας ήταν η συμφωνία με τη Λιβύη. Μ’ αυτήν η Τουρκία οριοθετεί στην ουσία την ΑΟΖ της με τη Λιβύη νοτιοανατολικά της Κρήτης υπογραμμίζοντας πάγιες θέσεις της: ότι τα ελληνικά νησιά Ρόδος, Καστελλόριζο και Κάρπαθος δεν έχουν δικαιώματα σε ΑΟΖ. Με αυτήν τη συμφωνία η Τουρκία του Ερντογάν επαναλαμβάνει επίσης ότι δεν είναι διατεθειμένη να αφήσει καμία εξέλιξη στην περιοχή να συμβεί ερήμην της.

Συνοψίζοντας θα πρέπει να σημειώσουμε ότι οι ελληνικές κυβερνήσεις, η παρούσα και η προηγούμενη, ανέλαβαν πρόθυμα να μετατρέψουν τη χώρα σε αμερικανική βάση και να παίξουν (σαν πιόνια) το παιχνίδι της Ουάσιγκτον πρωτοστατώντας (υποτίθεται) στη δημιουργία του εναλλακτικού ενεργειακού δρόμου εφοδιασμού της Ευρώπης. Θέλουν, προφανώς, να ξεχνούν οι ελληνικές κυβερνήσεις ότι σε μια παρτίδα σκάκι τα πιόνια είναι αυτά που θυσιάζονται πρώτα...

Μπροστά στην ξυλόσομπα

Γράφει ο Ηρακλής Κακαβάνης  

Χειμώνας 83-84. Βελιγράδι ενιαίας Γιουγκοσλαβίας. Στο οδόστρωμα της 29ης Νοεμβρίου και το χιόνι στο πεζοδρόμιο ξεπερνά το μπόι μου. Ο πιο κρύος, ο πιο δύσκολος χειμώνας λένε. Πολύ το χιόνι, οι δρόμοι ανοιχτοί, τα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία και τραμβάι, κυκλοφορούν.

Εγώ πεζός, πάω κάπου κοντά. Δίπλα στα γραφεία της «Πολίτικα», στη Nusiceva. Το σπίτι του Νούλωφ, του Ντάφακα και του Χρηστάρα. Όλο και κάποιος θα ήταν εκεί. Στέκι και καταφύγιο όταν δεν είχαμε παρέα. Είχε και ζέστα, όπως όλα τα σπίτια. Πρώτη φορά στη ζωή μου ζούσα σε σπίτι ζεστό, επισκεπτόμουν σπίτια ζεστά… Είδα «πώς ζει ο κόσμος»… Δε με πείραζε καθόλου το κρύο όταν χρειαζόταν να κυκλοφορήσω. Ποτέ κανείς, «Γιούγκος» ή ξένος, δεν ανησύχησε για τη θέρμανση.

Χειμώνας 82-83. Στο χωριό, στον παρολύμπιο κάμπο της Ελασσόνας. Αν δε ζήσεις το λίβα το καλοκαίρι και την παγωνιά το χειμώνα, δεν έχεις δει τίποτα. Κρύο… Περουνιάζει τα κόκαλα… Στους δρόμους, χωματόδρομοι ακόμη, έπρεπε να πάει μεσημέρι να λιώσει ο πάγος στις μικρές λακούβες και να σηκωθεί η πάχνη. Παίζαμε το πρωί προσπαθώντας να σπάσουμε τον πάγο με τη φτέρνα, και να μην σπάει με τίποτα…

Στο σπίτι καίει ασταμάτητα η σόμπα πετρελαίου. Δεν πάει πολύ που αντικατέστησε την ξυλόσομπα, η οποία χρησιμοποιούνταν και για μαγείρεμα, βλέπετε είχαν έρθει τα πετρογκάζ… Χώρια που έλυνε το ζήτημα του ανεφοδιασμού και απάλλασσε από τη βρωμιά του ξύλου και του κάρβουνου. Γιατί για να ζεσταθείς το χειμώνα έπρεπε να κάψεις ένα δάσος και δεν το είχες. Το κάρβουνο ήταν μια κάποια λύσις. Εκείνα τα μικρά μαύρα τουβλάκια διαρκούσαν πολύ περισσότερο από το ξύλο. Μα τι να το κάνεις. Το κρύο, κρύο… Πόσο να ζεστάνει η σόμπα; Τον ένα χώρο, εκεί που μαζεύονταν η οικογένεια και διαβάζαμε…. Ενίοτε, σε άλλο χώρο έκαιγε μαγκάλι, όταν ήταν να κάνουμε μπάνιο…

Σηκωνόταν η μάνα το πρωί, την άναβε, να ζεστάνει ο χώρος λίγο, να ντυθούμε για το σχολείο. Πώς να βγεις όμως κάτω από τη βελέντζα και να πας στο άλλο δωμάτιο; Έφερνε η μάνα τα ρούχα και ντυνόμασταν κάτω από τη βελέντζα… και καρφί για το καφενείο… μέχρι να έρθει το λεωφορείο για την Ελασσόνα

Στις 7.30 το πρωί το καφενείο ήταν γεμάτο. Οι μεγάλοι είχαν πιει ήδη τον καφέ και καναδυό «εικοσπεντάρια». Καρέκλα δεν έβρισκες, ούτε χώρο να σταθείς όρθιος δίπλα στη ξυλόσομπα, την τρίποδη σαν βαρέλι με το καπάκι από πάνω. Να ζεστάνουμε τα χέρια… Μπροστά καιγόμασταν, παίρναμε στροφή να ζεσταθούμε κι από πίσω… Το τεταρτάκι στο καφενείο ήταν το πιο ζεστό της ημέρας… Δίπλα ακριβώς στη σόμπα…

Το λεωφορείο χωρίς θέρμανση. Στο σχολείο με τη σόμπα πετρελαίου που όσο κι αν ήθελε (τέρμα τα γκάζια, στο 6 ο δείκτης) πάλι δεν κατάφερνε να ζεστάνει την αίθουσα.

Κρύα χρόνια, δύσκολα χρόνια…

Πέρασαν χρόνια αρκετά, οι καυστήρες, τα καλοριφέρ, οι ηλεκτρικοί θερμοσυσσωρευτές, τα κλιματιστικά, έγιναν προσιτά. Δυστυχώς πολύ γρήγορα κατέστησαν ανενεργά…

Πάνω από 6 χρόνια έχει να ανάψει η θέρμανση στην πολυκατοικία. «Καίει» τον άνεργο και χαμηλόμισθο η τιμή του πετρελαίου. Το ρεύμα, ακριβό, πανάκριβο. Ολες οι ελπίδες πάνω σε κάτι σόμπες αλογόνου… Και κάποιοι που έτυχε να έχουν τζάκι για τη θαλπωρή και την ατμόσφαιρα κάποιες στιγμές χαλάρωσης, δίνουν μάχη χαρακωμάτων όταν τους λένε ότι είναι ανθυγιεινό…

Θέρμανση θέλω και το τζάκι κάποιες ώρες, ατομικής περισυλλογής, οικογενειακής θαλπωρής και κοινωνικών συνευρέσεων. Και για να έχω θέρμανση προϋποθέτει δουλειά με αξιοπρεπή μισθό και φτηνό πετρέλαιο, φυσικό αέριο και ρεύμα. Γιατί να τα έχουν μόνο οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι τζάμπα;

Κρύο. Από παντού. Κάνει πολύ κρύο…   

Με 33 ώρες δουλειάς τα golden boys βγάζουν παραπάνω από τον ετήσιο μισθό του μέσου εργαζόμενου!

Μόλις 33 ώρες δουλειάς χρειάζονται τα golden boys and girls της Βρετανίας για να βγάλουν όσα βγάζει ένας μέσος εργαζόμενος σε έναν ολόκληρο χρόνο κατά τον οποίο εργάζεται ανελλιπώς -και συχνά δουλεύοντας περισσότερο από το κανονικό.

Όπως προκύπτει από τα στοιχεία του thinktank High Pay Center, τα κορυφαία στελέχη των 100 μεγαλύτερων εισηγμένων εταιρειών απολαμβάνουν αμοιβές κατά 117 φορές υψηλότερες από τον μέσο εργαζόμενο. Δηλαδή κερδίζουν 901 λίρες την ώρα ή 3,46 εκατ. λίρες το χρόνο (1.061 ευρώ την ώρα ή 407,5 εκατ. το χρόνο).

Την ίδια ώρα ο μέσος ετήσιος μισθός ενός εργαζόμενου πλήρους απασχόλησης είναι περίπου 29.559 λίρες (34.814 ευρώ), δηλαδή 14,37 λίρες (16,93 ευρώ) την ώρα. Αυτό σημαίνει ότι από την αρχή του έτους και μέχρι τις 5 μ.μ. στις 6 Ιανουαρίου 2020, δηλαδή σε μόλις τρεις εργάσιμες ημέρες ή αλλιώς σε 33 ώρες, οι διευθυντές των εταιρειών αυτών έβγαλαν παραπάνω χρήματα από τον ετήσιο μισθό ενός μέσου εργαζόμενου!

Το θέμα των υπέρογκων αμοιβών των μεγαλοστελεχών και του τεράστιου χάσματος αμοιβής μεταξύ αυτών και των εργαζομένων ανοίγει για τα καλά στη Βρετανία, αφού από φέτος και για πρώτη φορά οι εταιρείες με προσωπικό άνω των 250 ατόμων θα πρέπει να δημοσιεύουν στοιχεία για την μισθοδοσία των εργαζομένων και τις διαφορές μεταξύ των υψηλά αμειβόμενων και των υπολοίπων.   

πηγή